Heine Avdal & Yukiko Shinozaki / fieldworks
nothing’s for something
23 & 24/03/2012 – 20:30 – Kaaitheater Dance | première | ca. 60 min.
EXTRA: Join us for a post-performance talk with Heine Avdal and Yukiko Shinozaki by Sara Jansen in the Forum on Saturday 24/03.
CREDITS concept and direction Heine Avdal Yukiko Shinozaki created and performed by Heine Avdal Taka Shamoto Yukiko Shinozaki Oleg Soulimenko sound design and electronics Fabrice Moinet lighting design and technical direction Hans Meijer drawing and graphic Brynjar Åbel Bandlien Christelle Fillod dramaturge Marianne Van Kerkhoven (Kaaitheater) creative assistant Saori Miyazawa electronic assistant Matthieu Virot technical support Culture Crew music The Blue Danube - Johann Strauss production fieldworks vzw Heine Avdal
co-production Kaaitheater (Brussels) APAP Network Kunstencentrum Buda (Kortrijk) BIT-Teatergarasjen (Bergen) STUK (Leuven) in collaboration with WP Zimmer (Antwerp) Netwerk (Aalst) Vooruit (Ghent) MDT (Stockholm) Black Box Teater (Oslo) Teaterhuset Avantgarden (Trondheim) INKONST (Malmø) support Vlaamse Gemeenschap Vlaamse Gemeenschapscommissie Norsk Kulturråd Fond For Lyd og Bilde Fond for Utøvende Kunstnere special thanks to Petar Kufner Vida Mehri Alejandro Avila Louise Crabbé Carolina Goradesky Kevin Strompers Ghislain Knops Kevin Knops Didier De Munter Carlos Rodrigues Steve Timmermans
Anne-Catherine Kunz Mikiko Sagawa Sara Jansen
David Pledger - Dance Massive festival (Melbourne) Urszula Dawkins
nothing’s for something NL - Field Works, zo heten de performances waarmee Heine Avdal en Yukiko Shinozaki zich de jongste jaren een eigen plek hebben veroverd op de internationale scène: Field Works –nature, -hotel, office. Het waren fascinerende, lichtjes unheimliche voorstellingen die speelden in semipublieke ruimtes (hotels, kantoorgebouwen...). Kleine verschuivingen in de dagelijkse routine creëerden een droomachtige, absurde wereld. Nu keren Avdal en Shinozaki, van opleiding dansers, terug naar het theater. nothing’s for something wil de verdoken momenten van het leven zichtbaar maken en de realiteit achter de zichtbare wereld blootleggen. Inspiratiebronnen zijn Paul Klee, die danste terwijl hij schilderde, Rainer Maria Rilke, de perfectionist van vorm en werkwijze, en Georges Perec, de meester van verhalen uit het alledaagse. Met nothing’s for something keren Avdal en Shinozaki terug naar hun roots en laten zij de ervaringen van de locatieprojecten doorwerken in deze grotezaalproductie. Tot voor kort realiseerden Avdal en Shinozaki hun voorstellingen onder de naam deepblue, tegenwoordig onder de naam fieldworks. FR - Field Works, c’est ainsi que s’intitule la série de spectacles avec lesquels Heine Avdal et Yukiko Shinozaki ont conquis leur place sur la scène internationale : Field Works –nature, -hotel, - office. Des productions fascinantes, parfois d’une certaine inquiétante étrangeté, qui se sont données dans des lieux semi-publics (hôtels, immeubles de bureaux, etc.). De petits décalages dans la routine quotidienne ont donné lieu à un univers onirique et absurde. Cette fois, Avdal en Shinozaki, danseurs de formation, réintègrent le théâtre. nothing’s for something souhaite donner de la visibilité aux moments cachés de la vie et mettre à nu la réalité derrière le monde apparent. Leurs sources d’inspiration sont Paul Klee, qui dansait en peignant, Rainer Maria Rilke, le perfectionniste de la forme et de la méthode, et Georges Perec, le maître des histoires de la vie quotidienne. Avec nothing’s for something, Avdal et Shinozaki reviennent aussi à leurs origines et instillent leur expérience de projets hors les murs dans cette production pour grande salle. Jusqu’il y a peu, Avdal et Shinozaki réalisaient leurs spectacles sous le nom de deepblue, désormais sous celui de fieldworks. EN - Field Works is the collective name given to the performances with which Heine Adval and Yukiko Shinozaki won a place for themselves on the international scene in recent years: Field Works – nature, -hotel, - office. They were fascinating, slightly creepy performances performed in semi-public places (hotels, office buildings and so on). Small shifts in the daily routine created an absurd dreamlike world. Avdal and Shinozaki, dancers by training, are now making a return to theatre. The intention behind nothing’s for something is to make the hidden moments in life visible and expose the reality behind the visible world. Their sources of inspiration are Paul Klee, who danced while he painted, Rainer Maria Rilke, the perfectionist of form and method, and Georges Perec, the master of stories of everyday life. In nothing’s for something, Avdal and Shinozaki go back to their roots and allow the experiences of their site-specific projects to permeate this production for larger theatres. Until recently this duo worked under the name ‘deepblue’, but this has now changed to ‘fieldworks’.
nothing’s for something Interview door Julie Rodeyns en Marianne Van Kerkhoven Choreografen-dansers Heine Avdal en Yukiko Shinozaki, het artistieke team achter het collectief fieldworks (vroeger deepblue), exploreerden de voorbije drie jaar in de gelijknamige serie verschillende externe locaties zoals een kantoorruimte of een hotelkamer. Bij aanvang van het werk aan het nieuwe project, nothing’s for something, stelden zij zich twee doelen voorop: 1. met de inzichten opgedaan in de verschillende fieldwork locaties wilden ze dit keer ‘hun eigen locatie’, nl. het theater, de plek waar zij thuishoren, verkennen en 2. in ‘dat eigen huis’ wilden zij met ‘de eigen discipline’ aan de slag gaan, nl. met het lichaam en met beweging. Heine Avdal: “Onze motivatie om deze productie te maken vertrok vanuit de fieldworks-serie. Daar bevonden we ons altijd in een omgeving waar we niet echt toe behoorden. Natuurlijk namen we onze theaterbagage mee: we vertrokken van de idee hoe afhankelijk van hoe je gebeurtenissen kadert, alles theater kan zijn. Toch waren we er altijd erg bewust van dat we ons op vreemd terrein bevonden. We moesten een delicaat evenwicht zoeken tussen ergens inbreken zonder er de dingen over te nemen. Met nothing’s for something wilden we onderzoeken hoe we daardoor anders gingen kijken naar een theaterruimte. In ons werk op locatie vertrokken we altijd van het nulpunt van de ruimte in kwestie: van wat er al aanwezig was. Nu stelden we ons in het theater dezelfde vraag. In het theater heersen net zoals in elke plek bepaalde codes en conventies. Alle aanwezigen: performers, publiek, technici,.... kennen en respecteren die. Yukiko Shinozaki: “In onze werkwijze wilden we niet van een streng omlijnd concept vertrekken, maar ons meer – puur intuïtief – laten beïnvloeden door wat er dag aan dag in het werkproces en in ons dagelijks leven gebeurde. In de beginfase hebben we verschillende dingen uitgeprobeerd. Binnen dat materiaal zijn stilaan focuspunten ontstaan. We zijn weliswaar vertrokken van ons lichaam, maar we hebben ons opengesteld voor andere elementen in het theatrale proces. De hiërarchie tussen die elementen hebben wij afgebroken: zo zijn we op zoek gegaan naar de ‘affecten’ die er bestaan tussen ons lichaam en objecten, de dingen die ons omringen; tussen ons en de ruimte; tussen ons en het geluid; tussen ons en het licht… Onze interesse in beweging beperkt zich niet tot de beweging van het lichaam. In deze voorstelling bewegen de gordijnen, de voorwerpen, de tekeningen en zelfs het geluid. De hele ruimte neemt deel aan één grote beweging. Ook al kiezen wij dit keer voor een ‘theater’ opstelling waarin – in tegenstelling tot een installatie – de toeschouwers vast op hun stoelen zitten, toch wordt ook de toeschouwersruimte letterlijk ‘gemobiliseerd’. Alles wat in een theater voorhanden is, neemt deel aan de beweging. Alsof de beweging wordt doorgegeven van lichaam naar object naar ruimte naar geluid en omgekeerd. Heine Avdal: “Vaak denken we over een ruimtelijke context als iets dat vanzelfsprekend en onveranderlijk is. Maar dat is niet zo. Tijdens de voorbereidingsfase van deze voorstelling, gebeurde de verwoestende tsunami in Japan. Door de Japanse achtergrond van Yukiko voelden we ons daar erg door aangesproken. De voorstelling is geen direct commentaar op deze gebeurtenis maar de natuurramp heeft ons wel beïnvloed in onze artistieke keuzen. In nothing’s
for something willen we tonen hoe een plek vloeibaar kan worden, hoe ze kan muteren of in verschillende delen uiteen kan vallen. En hoe - wanneer een gegeven situatie zichzelf transformeert - er nieuwe mogelijkheden ontstaan en er zich andere dimensies openen.” Yukiko Shinozaki: “nothing’s for something gaat ons om die transities van de ene ‘staat van zijn’ in de andere: hoe de aanwezigheid van de ruimte zich transformeert in de aanwezigheid van objecten in die ruimte; hoe tekeningen kunnen vervloeien in lichamen; hoe objecten drager kunnen worden van geluid… Te midden van al die transities proberen wij onszelf te lokaliseren. Via het ‘spelen’ tijdens de repetitieperiode werden betekenissen helder.” nothing’s for something is niet alleen een terugkeer naar de theaterruimte maar ook een blij weerzien met verschillende mensen met wie ze eerder samenwerkten. Het is ook een nieuwe, spannende stap in hun œuvre: nothing’s for something is hun eerste grotezaalvoorstelling. (delen uit dit interview werden gepubliceerd in
ART op 21/03/2012)
nothing’s for something Interview by Julie Rodeyns and Marianne Van Kerkhoven In the past three years, choreographers/dancers Heine Avdal and Yukiko Shinozaki, the artistic team behind the collective fieldworks (formerly deepblue), in the series with the same name, explored various external locations such as an office or a hotel room. When starting work on the new project, nothing’s for something, they set two goals for themselves: 1. using the insights gained in the different fieldwork locations, this time they wished to explore ‘their own location’, namely the theatre, the place they call home, and 2. in ‘their own house’, they wished to work with ‘their own discipline’, i.e. the body and movement. Heine Avdal: « Our motivation for this production was based on the fieldworks series. Then, we were always in an environment in which we didn't really belong. We of course always had our theatre baggage with us: the basic idea was that, depending on how you frame events, everything can be theatre. Yet we were always very aware that we were on foreign territory. We had to achieve a delicate balance between breaking in somewhere without dominating it. With nothing’s for something, we wanted to explore how this process could cause us to view theatre space differently. In our work on location, the starting point was always the baseline of the space in question: that which was already present. We now asked the same question in the theatre. In the theatre, as in every location, specific codes and conventions prevail. All who attend – performers, audience, technicians ... – know and respect these. » Yukiko Shinozaki: « In our methodology, we did not want to start from a strictly defined concept, but more – based purely on intuition – to be influenced by what happens daily in the process of working and in our daily lives. We tried different things in the start phase. Within this material, focal points gradually emerged. The starting point to be sure was our body, but we opened ourselves to other elements in the theatrical process. We broke down the hierarchy between these elements: thus we went in search of the ‘affects’ that exist between our body and objects, the things that surround us; between us and the space; between us and the sound; between us and the light… Our interest in movement was not limited to that of the body. In this production, the curtains, the objects, the drawings and even the sound move. The entire space is part of one large movement. Even though we opted this time for a ‘theatre’ layout in which – in contrast to an installation – the audience remains in their seats, the audience space was literally ‘mobilised’. Everything present in a theatre takes part in the movement. As if the movement is transmitted from body to object to space to sound, and vice versa. » Heine Avdal: « We often think of a spatial context as something that is self-evident and unchangeable. This, however, is not the case. The devastating tsunami occurred in Japan during the preparations for this production. This moved us very deeply due to Yukiko's Japanese background. The production is not a direct commentary on the event, but the natural disaster did affect our artistic choices. In nothing’s for something, we wish to show how a place can become fluid, how it can mutate or separate into different parts. And how – when a given situation transforms itself – new possibilities develop and other dimensions open up. »
Yukiko Shinozaki: « nothing’s for something, is about these transitions from one ‘state of being’ to the other: how the presence of the space transforms itself in the presence of objects in this space; how drawings can melt into bodies; how objects can carry sound … Amid all of these transitions, we try to localise ourselves. During the rehearsal period, meanings became clear via the ‘acting’. » nothing’s for something is not only a return to the theatre space, but also a happy reunion with various people with whom we have worked before and sometimes lost sight of. In addition, nothing’s for something is their first large performance hall production: a new, exciting step in their oeuvre. (parts of this interview has been published in ART, 21/03/2012)
COMING SOON
Cynthia Loemij & Mark Lorimer/ Ovaal To intimate Dance is the 'mother tongue' of Cynthia Loemij and Mark Lorimer, and music that of the cellist Thomas Luks. Their production To intimate is an exchange between the two languages, a conversation, sometimes in consonance, sometimes in dissonance, in smooth or jerky sentences, approaching or distant, in tension or relaxation, in chaos or order... similarly to the way three people talk and hope to understand each other. Dance – 30 & 31/03/2012 – 20:30 – Kaaitheater
Kris Verdonck/ A Two Dogs Company & Alix Eynaudi EXIT
In 1880, the French socialist politician and journalist Paul Lafargue, son-in-law of Karl Marx, wrote the satirical treatise Le droit à la paresse. This search for rest is at the heart of EXIT, a performance and a study by the theatre-maker and artist Kris Verdonck and dancer and choreographer Alix Eynaudi, together with Rutger Zuydervelt (Machinefabriek), a creator of music and sound. Performance/ Dance – 12 & 13/04/2012 – 20:00 & 22:00 – Kaaistudio’s
Kaaitheater is supported by
