non-profit gazet
Wouter Deprez Dominic Van Oosterwyck Laat de angst nooit winnen!
“Allo micro”
Jonge afgevaardigden aan het woord
2
Non-profit gazet ++ herfst 2013 De non-profit gazet verschijnt drie keer per jaar en is een uitgave van de LBC-NVK non-profit, de vakbond van de werknemers in alle sectoren van zorg, welzijn en cultuur.
[email protected] Hoofdredacteur: Marc Wouters Werkten aan dit nummer mee: Geert De Wortelaer, Hanne Rijkers, Maarten Brys, Marc Wouters, Mark Selleslach, Martin Standaert en Peter Darin v.u. Mark Selleslach ++ Sudermanstraat 5 ++ 2000 Antwerpen
Edito Ik heb, eerlijk waar, enorm genoten van de voorbije zomer. De vele warme dagen hebben gezorgd dat de terrasjes afgeladen vol zaten tot in de late uurtjes. Crisis? Hoezo? Dat niet iedereen onbezorgd kan genieten, durven we dan al wel een keer vergeten. Gelukkig zijn er dan nog die “goede zielen” die geheel vrijwillig hun vrije tijd opofferen om mensen die het moeilijker hebben in de maatschappij eten en een onderdak te verschaffen. Soms vraag ik mij af of het nog wel hip is om uit je individuele cocon te kruipen en op te komen voor de zwakkere in de samenleving. Of je in te zetten als jong geweld voor collega’s op de werkvloer. Wat is dat dan “militant” zijn? En toch, uitdagingen zijn er nog in overvloed, zorgvernieuwing in de gehandicaptensector, nieuwe beleidsplannen CGG’s, uitwerking VIA akkoorden, de toenemende werkdruk door vergrijzing en uitstroom en een echt statuut voor onthaalouders. Zet je even in het heerlijk najaarszonnetje, neem een glaasje en deze non-profit gazet en laat je net als ik overtuigen, solidariteit is nog niet dood. Oef! Mark Selleslach Nationaal secretaris LBC-NVK non-profit
3
Wouter
Deprez 4
We ontmoetten Wouter Deprez in cultuurcentrum ’t Getouw in Mol. Daar speelt hij zijn zaalshow “Hier is wat ik denk”. In die show, zo zegt hij zelf, staat hij ‘eindelijk eens met zijn eigen stem te spreken’ en wil hij zeggen wat hij echt denkt. Met ook nog eens een nieuwe voorstelling in het verschiet voor 2014 en het schrijven van een boek, zitten zijn dagen goed vol. Wij wisten hem te strikken voor een kort maar krachtig interview. Deprez is een sympathieke kerel, we hadden niet anders verwacht. Waar ben je momenteel mee bezig?
Je geeft je meer bloot nu?
Sinds februari ben ik mijn voorstelling ‘Hier is wat ik denk’ aan het spelen en daarin nog steeds kleine aanpassingen aan het doen. Ik ben ook beginnen lezen over de eerste wereldoorlog voor mijn volgende voorstelling in 2014 en ik ben een boek aan het schrijven, over keuzes maken, voor de maand van de spiritualiteit op vraag van uitgeverij Lannoo.
Ja en ik vind dat niet erg. De mensen die ik het liefst heb, zijn mensen die zich durven bloot geven. Ik vind dat ook niet schaamtelijk maar net moedig dat je dat durft, ook al is het soms een beetje gênant. De dingen die ik dan hoor zijn volgens mij heel menselijk.
Waar haalde je de inspiratie voor je show?
Mijn vrouw ging werken in Sterreweg, een dagcentrum voor gehandicapte kinderen. Er zitten 25 kindjes die zowel mentaal als fysiek gehandicapt zijn. Ze zitten in speciale klasjes, krijgen kiné- en ergotherapie en deftig eten, wat voor sommigen ook wel nieuw is. Mijn vrouw heeft zeven jaar geleden geholpen bij de opstart van het centrum met de steun van een Belgisch vzw’tje. We proberen het van hieruit ook te sponsoren. Zo heb ik een benefietoptreden in de Roma gegeven waarvan de opbrengst ging
Ik wou eindelijk eens de bestaande structuur die ik normaal gebruik bij het maken van een voorstelling, weggooien. Ik vond die te intellectueel en wou nu eens een emotionele voorstelling maken waar ik met mijn eigen stem sta te spreken. Voor de eerste keer heb ik het gevoel dat ik snap wat ik sta te doen. Het is ook een eerlijke voorstelling. Ik wilde al langer rechtstreeks zeggen wat ik denk, maar het was nog nooit gelukt.
Je hebt een jaar in Zuid-Afrika gewoond met je vrouw en kinderen. Waarom?
naar Sterreweg. Heb jij zelf ook geholpen daar? Nee dat is niks voor mij, dat vraagt organisatorische kwaliteiten en die heb ik niet of nauwelijks. Het is ook zo dat als ik iets doe en daar de juiste motivatie niet voor vind, dat gewoon niet werkt. Ik wil niet meer persé heilig proberen te zijn. De gehandicaptenzorg was voor mij ook heel nieuw en ik had voornamelijk het gevoel dat ik in de weg liep. Wat ik wel heb gedaan is een voorstelling gemaakt samen met wat gasten uit de township waar wij verbleven en ik had daar ook een radioprogramma. Hoe vind je de gezondheidszorg daar? Ik weet er eerlijk gezegd weinig over, maar van mensen die daar stage gaan doen hoor ik wel dat er een groot verschil is met hier. Dat dagverblijfcentrum waar mijn vrouw vrijwilligerswerk deed, is naar Zuid-Afrikaanse normen heel chique en er wordt heel veel gedaan met de kinderen. Wat ook tof is aan Sterreweg, is dat de ouders goed betrokken worden en dat er ook veel mensen vrijwillig komen helpen. Dat is een groot verschil met de rest van de centra in het land. Niet alle centra worden even goed gesteund door de overheid. Zuid-Afrika en België lijken mij twee verschillende werelden op dat vlak. Heel veel zaken worden hier door de overheid overgenomen, maar dat is in Zuid-Afrika niet het geval. Voor ‘Comedian zoekt werk’ ben je zelf een dag gan werken als bejaardenhelper. Hoe was dat? Ik vond dat heel plezant om te doen in de wetenschap dat het eindig was voor mij. Maar er zijn enkele clichés over werken als bejaardenverzorger die mij toen niet waar leken. Het zou bijvoorbeeld vuil, saai, en mentaal zwaar werk zijn maar dat leek mij goed mee te vallen. Volgens mij is het wel zwaar om vol te houden, dat lijkt me lastig na verloop van tijd. Ook de nederigheid van het beroep lijkt mij zeker niet evident. Je moet er goed tegen kunnen dat het niet om jou zal draaien. Ik zie het mezelf niet doen, maar er zijn weinig beroepen die ik mij zie doen (lacht). Ik loop overal weg tenzij ik mijn goesting kan doen.
Je hebt ook meegewerkt aan een documentaire over dementie. Trekt de ouderenzorg je aan? Het trekt me aan om te kijken wat voor dramatisering errond bestaat. Ik ben ook geïnteresseerd in echt werk want wat ik doe is volgens mij geen echt werk. In echt werk zit er een vaste structuur, een soort zekerheid ook, iemand die jou zegt wat je moet doen en voorwaarden waaraan het moet voldoen en ik ben daar benieuwd naar. Mijn moeder is bejaardenhelpster geweest en ik hoorde er haar veel erover vertellen, nu kan ik er mij meer bij voorstellen. Ik ben ook geïnteresseerd in hoe mentaliteit en cultuur veranderen doorheen de jaren. Daarom vind ik oude mensen ook zeer boeiend. De dingen die zij belangrijk vonden bijvoorbeeld. Ik vraag mij af hoe wij gaan reageren als wij in een bejaardentehuis terecht komen, opgegroeid in een tijd waarin persoonlijkheid en het individuele zo verschrikkelijk belangrijk zijn. Daar zie ik wel wat moeilijkheden. Denk je dat er veel mensen kiezen voor een zorgberoep? Dat denk ik niet. Het zijn beroepen die draaien rond ‘zorgen voor’, een gedachte die vroeger de moeite waard was, maar die tijd is voorbij hé. Je krijgt andere dingen mee en er worden minder moraliserende uitspraken gedaan. Nu hangt het veel meer in de lucht dat je iets moet doen waarmee je je eigen persoonlijkheid kan uiten, waarmee je aan je eigen wensen kunt voldoen. Dat individualisme hé. Was dat anders in Zuid-Afrika? Het is daar een plicht om voor je ouders te zorgen. Je gaat er voor zorgen en je wordt er ook genoeg aan herinnerd. Het is ook niet zoiets dat je vanuit je goede inborst doet daar, maar een waarde die voortdurend wordt herhaald, ook door de ouders. Je zal hen potverdikke in huis nemen (lacht). En ja, het gaat dan ten koste van persoonlijke vrijheid en privacy maar dat zijn dingen die daar op sommige plekken gewoon minder belangrijk zijn.
5
“Allo micro”
Jonge vakbondsafgevaardigden aan het woord
6 Kelly Delboo (32) onderhoudsmedewerkster CM Brugge
“Omdat er bij ons een goede vakbondswerking is vond ik het logisch om zelf ook afgevaardigde te worden. Ik zag het als een nieuwe uitdaging. Ze waren bij ons ook echt op zoek naar jongeren dus voelde ik mij ook wel aangespoord. Als nieuweling is het wel nog vechten om gehoord te worden.“
Op vrijdag 7 juni vond in Gent de jaarlijkse jongerendag van de LBC-NVK plaats. Een kleine honderd jonge vakbondsafgevaardigden uit verschillende sectoren delen ervaringen en maken plannen om de vakbond een jonge smoel op te plakken. Wij vroegen jonge militanten uit de zorg, welzijn en cultuur de oren van het lijf. Wat dreef hen om vakbondsafgevaardigde te worden? En hoe is het nu ze het zijn? Maak kennis met enkele jonkies uit de non-profit.
Katrien Verhelst (29) zorgkundige rusthuis Sint-Jozef Haaltert
Katrien Verstraeten (35) ergotherapeut revalidatiecentrum Buggenhout
“Degenen die voor mij afgevaardigde was ging op pensioen en omdat ik vakbondswerk belangrijk vind, heb ik mij kandidaat gesteld. Ik wil vooral een aanspreekpunt zijn voor collega’s als ze vragen hebben.”
Kristof Bosmans (25) medewerker UC Sint-Jozef Kortenberg
“Toen ik student was ging ik al naar de grote betogingen. Je kan alleen maar iets veranderen door er iets aan te doen. Daarom zet ik mij in. Ik vind wel dat we ons als non-profit beweging nog meer kunnen engageren voor de grotere thema’s zoals loonlastenverlaging en het eenheidsstatuut.”
Marissa Blockx (26) werkleider WEB Turnhout
In ons bedrijf was er maar één iemand actief bij de vakbond, dus zijn ze echt aan mijn mouw komen trekken. Mij hebben ze gevraagd omdat ik meestal een heel duidelijke visie heb over de dingen. Ik ben fan van de constructieve aanpak van de LBC-NVK non-profit.”
“Het leek me gewoon echt interessant om vakbondsafgevaardigde te worden. Nu kan ik mijn collega’s bijstaan met hun vragen en problemen. Er moest bij ons ook dringend iets veranderen op het werk. Onlangs fusioneerde ons rusthuis met enkele andere rusthuizen. Dat bracht heel wat onzekerheid met zich mee.”
Els Van Horebeek (33) medewerkster onderhoudsdienst AZ Jan Portaels Vilvoorde
“Ik ben aangesproken omdat ze wisten dat ik mijn mond wel durf opendoen als het moet (lacht). De opkomst bij onze vakbond, al is het voor een actie of een vorming te volgen zijn altijd super en tot in de puntjes uitgewerkt. Ik heb mijn weg ook al gevonden naar wittewoede.be, superwebsite!”
Sophie Rottiers (27) sociaal assistent psychiatrie AZ KLINA Antwerpen
“Bij ons is het grootste deel van het personeel verpleegkundige. Ze vonden het belangrijk dat er ook iemand uit een andere discipline betrokken was bij de vakbond, dus hebben ze mij gevraagd. Ik leer graag bij en als vakbondsafgevaardigde kom ik dan ook veel te weten over wat reilt en zeilt binnen het ziekenhuis. Nu wil ik vooral nog meer ervaring opdoen en leren onderhandelen met de directie.”
7
Zorgvernieuwing in
8
Stefan Steegmans is opvoeder in het MPI-oosterlo in Geel, een instelling voor matig en ernstig mentaal gehandicapten, maar is zelf ook vader van een zoon met autisme die hij thuis opvangt. Hoe ziet hij de huidige zorgverlening als vader van een zorgbehoevend kind? Even ter opfrissing: Minister van welzijn, Jo Vandeurzen wil personen met een handicap niet als een aparte categorie behandelen en hen zoveel mogelijk integreren in de maatschappij. Hij wil dat zorg voortaan vraaggestuurd wordt betaald. Hoe sta jij als vader tegenover de zorgvernieuwing? Zeven jaar geleden heb ik een PAB (persoonlijk assistentiebudget) aangevraagd. Maar ik blijf als laatste op de lijst staan omdat mijn zoon ‘te goed’ is. Ik had misschien beter mijn zoon nooit zelf begeleid, dan had ik het nu financieel veel beter gehad. Nu heb ik schrik dat ze, wanneer hij meerderjarig is, gaan zeggen dat ‘ik maar verder moet doen omdat ik het goed doe’. Maar ik heb daar geen zin in.
Als je begint aan kinderen dan reken je erop dat je hen ziet opgroeien en dat ze op een dag het huis uitgaan. Je stelt je voor dat op je zestigste je kleinkinderen op bezoek krijgt en niet dat je gehandicapte zoon dan nog thuis woont. Daar komen sociale drama’s van, mensen die hun kind niet meer kwijt geraken. Je kan dat niet oplossen door voor 300 à 400 euro zorg in te kopen. Heb jij voor je zoon hulpverlening aan huis gekregen of
de gehandicaptenzorg heb je alles zelf gedaan? Ik ben eigenlijk een beetje ‘nen dwars’ geweest en heb vooral alles zelf gedaan. Ik ben per toeval bij een psychiater terecht gekomen die werkte met antioxidanten. Hij heeft ons heel hard geholpen. Mijn zoon volgt nu een bepaald dieet en krijgt een hele hoop voedingssupplementen. We hebben ook neurofeedback toegepast. Dat kan ik nu zelf ook. Met neurofeedback kan je hersenfrequenties trainen. Het bestaat uit spelletjes, zoals pacman. Je hebt een hoop sensoren die je aanbrengt op je schedel. Je gaat eerst meten, bijvoorbeeld als je wil dat de hoge hersengolven ergens meer aanwezig moeten zijn ten opzichte van ergens anders, dan kan je trainen om hogere hersengolven te krijgen. Hiermee kan je het normale hersenritme herstellen. Voor mijn zoon heeft dit echt geholpen.
en dan stinkt mijn zoon net zoals iedereen hé. Je hebt nu een bepaalde manier van opvoeden. Als je hem ooit uit handen geeft, heb je er dan geen schrik voor dat ze het anders zullen doen? Na verloop van tijd komen die gehandicapten letterlijk ‘tot hier’. Als ouder van een gehandicapt kind heb je dat gevoel misschien nog meer ook al zie je je kind doodgraag. Een normaal kind heeft even zijn apenjaren maar daarna komt er een tijd dat hij misschien voor jou een aantal zorgen zal opnemen. Met een gehandicapt kind weet je dat je voor altijd voor hem gaat moeten zorgen.
Waar zou je zoon terecht kunnen, denk je?
Maar je neemt afstand hoor, nu ben ik nog heel betrokken, maar als je kind in een instelling zit dan neem je daar afstand van. Op een bepaald moment word je die strijd ook moe, dan heb je het gevoel dat je genoeg gevochten hebt, dat het vaatje leeg is.
Een tehuis voor niet-werkenden, zoiets. Hij heeft niet véél begeleiding nodig, maar hij heeft het wel nodig. Ik beschrijf hem altijd als een heel goede jongen, maar hij heeft geen ruggengraat. Hij heeft iemand nodig die zijn ruggengraat is.
Als je realistisch bent dan zie je als ouder de toekomst zwart in. Je weet dat je veroordeeld wordt om je kind tot het einde van je dagen op te vangen en dat is niet plezant om te weten. Ik wil ook op pensioen gaan, ik heb ook dat recht.
Hij gaat nu voor de eerste keer op kamp met gewoon valide kinderen. Ik heb een ganse brief gemaakt voor de begeleiders en ze zijn hier ook geweest. Ik hoop dat het meevalt. Mijn zoon heeft iemand nodig die hem begeleidt. Het is een propere jongen maar als er niemand is die af en toe zegt dat hij zich moet douchen dan kan het goed zijn dat hij zich een ganse week niet doucht
9
Alles over zorgvernieuwing in de gehandicaptenzorg en wat de LBC-NVK daarvan vindt en er vervolgens mee doet volg je op wittewoede.be
:
wij zijn op zoek naar het verhaal achter de mensen die de witte woede op een of andere manier kleur geven. Ken jij zo iemand of wil jij zelf in de gazet verschijnen, laat het ons weten via wittewoede.be.
52 jaar Samen met Sylvie Papa van Myrthe, Yente en Kimberly vakbondssecretaris LBC-NVK Bezieler van buurtwerking het “looks” in Lier
Dominic van Oosterwyck 10
Laat de angst nooit winnen Ik heb me altijd al militant gevoeld en dat zal niet veranderen. Ik ben blij dat ik dat gevoel nooit ben kwijt geraakt. Ik wil nooit vergeten waar ik zelf van gekomen ben. Als militant bij de spoorwegen heb ik zwaar op de barricades gestaan. Ik heb periodes gehad dat ik drie tot vier weken na elkaar staakte en net genoeg geld had om de huur nog te betalen. Dan weet je wat dat is. Militant zijn is heel belangrijk voor mij. Maar dat kan voor iedereen anders ingevuld worden. Als ik uit mijn hart mag spreken dan is een militant voor mij iemand die er ten volle voor gaat en de situatie van zichzelf en zijn collega’s met overtuiging wil verbeteren. Actie voeren is daar een deel van. Sommige militanten hebben misschien schrik voor heel het gebeuren, wat begrijpelijk is. Maar een militant moet ervan uit gaan dat de angst nooit mag winnen. Dat is ook mijn motto. Mensen moeten geen schrik hebben om eens op hun bek te gaan, geen schrik hebben om actie voeren. Wat moet gebeuren zal gebeuren of we nu schrik hebben of niet en als er één boodschap is die ik aan de mensen uit de non-profit wil geven dan is het die. Ga voluit voor de dingen waarin je gelooft. Sector die mij het nauwst aan het hart ligt De non-profit is de sector die mij het nauwst aan het hart ligt. Het is een zalige sector. De manier waarop daar aan vakbond wordt gedaan, hoe je met militanten omgaat, spreekt mij enorm aan. Het vakbondswerk binnen de sector is voor mij hét voorbeeld van het basissyndicalisme, een zo grote groep mensen betrekken in de werking. Ja, in
de non-profit voel ik mij thuis. Het omgaan met militanten is voor mij overal hetzelfde. Ik zal telkens proberen om op mijn manier met militanten om te gaan. Ik denk dat ik wel het voordeel heb dat ik zelf délégé ben geweest, die 16 jaar pakken ze mij nooit meer af. Militanten in de non-profit voelen heel goed aan wanneer je zelf militant bent geweest, dan hebben ze zoiets van ‘dat is er ene van ons’. Ik heb het gevoel dat je dan intuïtief een streepje voor hebt. Mensen die in de non-profit werken zijn van nature mensen die heel sociaal voelend zijn en die zich tot op een bepaald niveau gemakkelijk laten organiseren. Maar het moet ook allemaal wat gemoedelijk zijn. Een staking is een staking , maar een staking is dikwijls meer een actie dan een echte staking. Een bedrijf stil leggen en daar pas mee stoppen wanneer we onze goesting krijgen, zo werkt dat niet in de non-profit. Je bent met mensen bezig, dat mag je nooit uit 11 het oog verliezen. Je moet actie voeren op een andere manier, creatief zijn. Dat is net een eigenschap van de non-profit. Witte woede van onschatbare waarde De witte woede beweging is volgens mij van onschatbare waarde geweest. De witte woede heeft de non-profit sector op de wereldkaart gezet. Van een ongeorganiseerde werknemersgroep gingen ze naar de meest georganiseerde werknemersgroep. De LBC-NVK is daar de grote spilfiguur in. Als je alle loonen arbeidsvoorwaarden neemt en je ziet die evolutie daarin dan is dat enkel en alleen de verdienste van de witte woede, hé. Ik denk dat dat ook de reden is waarom we zoveel sympathie van de bevolking hebben.
Hanne bakt ze bruin
Met haar dagje als onthaalmoeder nog vers in het geheugen ging reporter Hanne verder op verkenning in de sector van zorg, welzijn en cultuur. Haar adres deze keer: Poverello in Brussel, een organisatie die eten en onderdak verleent aan zij die in armoede terecht zijn gekomen. Een organisatie die volledig bestaat uit vrijwilligers, en dat is ook wat Hanne was die dag. Haar ervaring pende ze graag voor jullie neer.
12
“Vandaag is het precies gelijk koken op kamp”, aldus Marie-Jeanne, sinds jaar en dag een enthousiaste vrijwilligster bij Poverello in Brussel, in hartje van De Marollen. De grote braadpan is stuk, waardoor er 120 worsten in kleinere pannen gebakken moeten worden. Het is een heel werk, 120 worsten bakken, voor evenveel mensen die er dagelijks een warme maaltijd komen nuttigen. Dit zijn mensen die het moeilijk hebben en bij Poverello een warme plek vinden. De organisatie wordt gedragen door vrijwilligers, lieve mensen zoals MarieJeanne die iets willen doen voor een ander die het niet zo gemakkelijk heeft. Voor een schamele euro kunnen ze hier warm komen eten: mannen boven de 50, vrouwen en kinderen die in armoede leven. Als ik binnen kom zijn er enkele oude mannen een kaartje aan het leggen met zuster Beatrijs, ook een vrijwilligster. Enkele van die mannen wonen hier, Poverello is hun thuis. “Vroeger was het hier wel anders”, aldus Beatrijs. “De oude Belgen, de echte ‘Brusseleirs’, zien we hier niet meer. Daar heb ik nog heel wat verhalen over”. Door de jaren heen heeft ze veel mensen zien komen en gaan. Een beetje later ontmoet ik Roger uit
Middelkerke, die graag zijn handen uit de mouwen steekt. Maar vergis u niet: Roger is een Poverello. “Roger is alleen gaan wonen en is aan het sparen voor een flatscreen tv. Dat moedigen wij hier natuurlijk sterk aan”, aldus MarieJeanne. Het is een gezellig drukke boel in de keuken van Poverello. De vrijwilligers blijven toestromen, waaronder ook Pieter, een student die via zijn school als vrijwilliger bij Poverello terecht kwam en nu naarstig de afwas voor zich neemt. Poverello leeft niet van subsidies maar van de goodwill van bedrijven die eten op overschot hebben. “Maar de worsten maken we zelf”, zegt Marie-Jeanne trots, “die vindt ge nergens zo lekker”. En het moet gezegd, ze zijn lekker, die worsten van Poverello.
Op je honger blijven zitten?
Wil je meer weten over Poverello of ben je geïnteresseerd om er zelf als vrijwilliger aan de slag te gaan? Surf naar www.poverello.be. Wil je zien hoe reporter Hanne het ervan af bracht? Surf naar www.wittewoede.be.
FeSSTival social
13
Meer dan 3.000 werknemers van sociale werkplaatsen uit heel Vlaanderen zakten op donderdag 12 september af naar recreatiedomein de Ster in Sint-Niklaas voor FeSSTival. Dat vijfjaarlijkse werkfeest van de sociale werkplaatsen stond deze keer helemaal in het teken van muziek. Meer foto’s kan je bekijken op wittewoede.be
INKTVISRINGEN MET TARTAARSAUS
Ingrediënten Er zijn zo van die gerechten waarvan de bereiding vaak fout gaat. Neem nu gefrituurde inktvisringen. Je maakt een tempuradeeg maar dat kleeft dan niet goed, of als het wel plakt, blijft je deeg ofwel achter in de olie, ofwel breekt het los van je ringen.
14
Wij hebben voor u de oplossing. Het kan nooit meer foutgaan. Zeg nu zelf, als hapje én met een zelfgemaakt sausje is dit toch fenomenaal.
Bereiding Pel de ui en snij in ringen. Spoel de tubes af in koud water, dep ze droog en snij ze in ringen. Bestrooi met peper en zout en bedruppel met citroensap.
3 grote uien, 3 schoongemaakte inktvistubes in ringen gesneden (of een zak inktvisringen) , zout en peper, 3 eetlepels citroensap, frituurolie (bijvoorbeeld arachideolie). Voor het beslag: 3 eieren, 200 gr bloem en zout, 225 ml witbier, 1,5 eetlepel olie en 1,5 eetlepel maanzaad. Voor de tartaarsaus: 100 ml mayonaise, 100 ml halfvolle verse kaas, sap van 1 citroen, peper en zout, 2 teentjes look uitgeperst, 5 takjes gehakte peterselie, telkens een eetlepel verse gehakte dragon, kappers, bieslook en een fijngesnipperd sjalotje
Scheid de eieren voor het beslag. Meng de bloem in een schaal met tweederde theelepel zout. Roer dat met het bier, de dooiers, de anderhalve eetlepel olie en het maanzaad tot een glad beslag. Klop de eiwitten stijf en schep ze voorzichtig door het beslag. Verhit de olie in een pan van minstens 5 cm diep. Dep de inktvis- en de uiringen droog, haal ze door het beslag (aan een spiesje), en leg ze in het hete vet. Frituur ze in 3 tot 4 minuten knapperig bruin. Schep ze met een schuimspaan uit het vet en laat ze even uitlekken op keukenpapier. Dien onmiddellijk op.
tartaarsaus Meng alle ingrediënten door elkaar tot een gladde massa. Voeg zout en peper toe i.f.v. de smaak. Wil je er een hoofdgerecht van maken, kook dan per persoon een tiental krielaardappeltjes (in de schil) gedurende 5 minuten. Bak ze aan in wat boter en bestrooi ze met verse peterselie en grof zeezout. Zeg nu nog dat koken moeilijk is! Smakelijk.
What’s new, Facebookman?
Check out
+ wittewoede.be + onthaalouders.be + lbc-nvk.be
Het zal de frequente Faceboekenwurm niet ontgaan zijn: we hebben van het facebookprofiel van de witte woede een pagina gemaakt. Volgens de regels moet een organisatie een pagina hebben, en geen profiel. Enter: onze pagina. Voortaan verzamelen we dus likes, en geen vriendjes. Ook de site van de witte woede namen we onder handen. Check de nieuwe look maar eens op wittewoede.be. Het laatste niews uit de sector spring meteen in het oog. Onder de rubriek ‘graag gedaan’ vind je alle realisaties van de witte woede; van de kleine feiten uit de instellingen tot de grote mijlpalen van heel de sector. De persoonlijke belevenissen van de witte woede-redactie vind je bij onze blogs. Check het af!
Volg ons op twitter:
+ http://twitter.com/#!/wittewoede
Vind ons leuk op Facebook
+ https://www.facebook.com/wittewoede.be + https://www.facebook.com/lbcnvkactueel
Bekijk onze video’s op YouTube + http://www.youtube.com/wittewoede
Bekijk onze foto’s op Flickr
+ http://www.flickr.com/photos/wittewoede
wittewoede.be alle nieuws uit de non-profit door de lbc-nvk
15
Je werkt in de zorg, welzijn of c u l t u u r? De LBC-NVK i s jo u w vakbond. WORD LID.
acv-csc.be lbc-nvk.aalst@ , F 03 220 88 01 T 053 73 45 20
[email protected] lbc-nvk.antwerp, F 03 220 88 02 T 03 222 70 00 @acv-csc.be lbc-nvk.brugge, F 03 220 88 04 T 050 44 41 66 @acv-csc.be lbc-nvk.brussel , F 03 220 88 05 T 02 557 86 40 csc.be
[email protected] F 03 220 88 19 T 03 765 23 71, acv-csc.be lbc-nvk.gent@ , F 03 220 88 08 00 43 5 T 09 26 -csc.be acv e@ lbc-nvk.hall , F 03 220 88 06 T 02 557 86 70 @acv-csc.be lbc-nvk.hasseltF 03 220 88 09 T 011 29 09 61, acv-csc.be lbc-nvk.ieper@ , F 03 220 88 10 T 059 34 26 40 @acv-csc.be lbc-nvk.kortrijk F 03 220 88 12 T 056 23 55 61, @acv-csc.be lbc-nvk.leuven, F 03 220 88 13 T 016 21 94 30
[email protected] lbc-nvk.meche, F 03 220 88 14 T 015 71 85 00
[email protected] lbc-nvk.oosten , F 03 220 88 15 T 059 55 25 54 .be aarde@acv-csc lbc-nvk.ouden , F 03 220 88 03 T 053 73 45 25 @acv-csc.be lbc-nvk.roeselare , F 03 220 88 17 T 051 26 55 44 e
[email protected] lbc-nvk.sint-ni , F 03 220 88 18 T 03 765 23 70
[email protected] lbc-nvk.turnho, F 03 220 88 20 T 014 44 61 55
[email protected] lbc-nvk.vilvoo , F 03 220 88 07 T 02 557 86 80
