1 Mijn naam is Gerda, ik ben 42 jaar oud, en hersteld van geestelijke en lichamelijke mishandeling, een minderwaardigheidscomplex, codependency en zelfhaat. Ik ben inmiddels 24 jaar getrouwd, moeder van 5 kinderen, twee meisjes daarvan zijn als baby overleden. De oudste is na een voldragen zwangerschap van 42 weken op 6 dagen overleden aan de gevolgen van een ernstige zwangerschapsvergiftiging. Ons derde kindje is na een zwangerschap van bijna 5 maanden overleden. Wij mogen nu zorgen voor onze zoon van 22 die sinds een paar maanden met zijn vriendin samenwoont en voor onze dochter van 19 en onze zoon van 10. Zij zijn met elkaar één van de meest waardevolle geschenken die ik in mijn leven mocht ontvangen. Er is zoveel in mijn leven gebeurt, dat het best pittig was om alles op een rijtje te krijgen. Nu ik dankzij Gods genade mijn leven weer bijna op de rit heb, vind ik het nog steeds moeilijk om te omschrijven waar ik allemaal van hersteld ben. Het grootste wonder wat ik mocht meemaken is dat ik Jezus Christus echt heb leren kennen en dat mijn relatie met Hem vernieuwd is. Die vernieuwde relatie die ik nu mag ervaren heeft hele grote gevolgen gehad. Ik ben nu hersteld of bijna hersteld van de gevolgen van geestelijke en lichamelijke mishandeling, seksueel misbruik en het verlies van onze dochters. Deze gebeurtenissen hebben diepe sporen achtergelaten in mijn leven. Ik heb lange tijd gedacht dat de schade, die daarvan het gevolg was, onherstelbaar zou zijn. Gedurende vele jaren voelde ik me heel erg onzeker, afgewezen en eenzaam. Ik had besloten om mezelf te beschermen. Daarom had ik me afgesloten van de buitenwereld en worstelde met een minderwaardigheidscomplex, een heel laag zelfbeeld, please-gedrag en codependency. Dat laatste in het bijzonder naar mijn moeder toe. Het was zelfs zo ver gekomen dat ik van mening was, dat ik het niet waard was om op deze wereld een plek in te nemen. Ik had immers geen toegevoegde waarde; ik was voor mijn gevoel overbodig. Dat had dus een stevige depressie tot gevolg. Worstelend met negatieve gevoelens en negatieve gedachten liep ik regelmatig rond met de vraag hoe ik het beste een einde aan mijn leven kon maken. Het bleef niet alleen bij denken; ik heb diverse pogingen ondernomen. Achteraf weet je het allemaal niet meer zo precies, maar het is nooit gelukt, want dan had ik hier natuurlijk niet gestaan. Misschien waren mijn pogingen wel een schreeuw naar aandacht en liefde naar mijn ouders toe en voornamelijk naar mijn moeder. Tot vorig jaar heb ik enorm met dit probleem geworsteld, ik kon niet van mijzelf houden. Ik was ervan overtuigd dat ik het ook niet waard was om geliefd te zijn. Luisterend naar de mensen om mij heen kreeg ik langzamerhand de overtuiging dat alles wat mij overkomen was, mijn eigen schuld was. Als je iets maar vaak genoeg hoort van je omgeving dan word je bijna gehersenspoeld. In die periode was ik me daar nog niet zo erg van bewust, later werd me wel wat duidelijker hoe deze gedachten bij mij waren binnengekomen. Vandaag sta ik hier om jullie mee te nemen achter de schermen van mijn leven, zodat jullie een blik kunnen krijgen in mijn verleden. Niet omdat ik daar trots op ben. Integendeel. De reden dat ik het vertel is omdat ik graag wil laten zien dat er bij God geen hopeloze gevallen zijn. En dat, hoe diep je ook in de put zit, Hij altijd in staat is om je eruit te halen en je de vrijheid terug te geven. Maar eerst wil ik graag iets heel belangrijks vertellen voordat ik mijn PV ga delen: vandaag sta ik hier niet om mijn ouders of degenen die mij pijn hebben gedaan te veroordelen, of negatief af te 1
2 schilderen. Want ik ben ervan overtuigd dat wat zij mij hebben aangedaan mede een gevolg is van hun eigen beschadigde leven. Ook zij zijn het product van hun eigen omgeving. En hebben de pijn die zij in hun jeugd en opvoeding hebben geleden weer door-geprojecteerd op anderen. Daarom is mijn gebed dat jullie na mijn Persoonlijk Verhaal NIET negatief over hen gaan denken. Ik vind het niet zo makkelijk om over mijn ouders te spreken; ondanks wat er in mijn leven is gebeurd heb ik altijd heel erg veel van hen gehouden. In 1972 werd ik geboren als 5de kind van mijn vader en moeder. Toen een aantal jaren later hun gezin compleet was, waren het er 11. Ik heb 5 broers en 5 zussen, waar ik overigens stapelgek op ben! Maar ook zij zijn (net zoals ik) opgegroeid in een disfunctioneel gezin; met name de oudste zes broers en zussen hebben veel van mijn ervaringen ook meegemaakt. Zij hebben in diezelfde periode ook te maken gehad met geestelijk en of lichamelijk misbruik. Maar ondanks dat wij hetzelfde verleden delen, betekent dat niet dat zij dezelfde emoties hebben gekend als ik. Ik ben tot de ontdekking gekomen dat de gebeurtenissen bij ons allemaal een verschillende uitwerking tot gevolg heeft gehad. De manier waarop we het beleefd hebben is verschillend; de invloed die het in ons latere leven heeft gekregen was ook verschillend. Misschien is dat wel een gevolg van het feit dat we allemaal verschillend zijn en dus allemaal op een andere manier omgaan met de pijn in ons leven. We hebben allemaal onze emotionele pijn meegekregen en we zijn daar vervolgens dus ieder ons eigen weg mee gegaan. Ik deel iets over de gevolgen die de gebeurtenissen uit het verleden hebben gekregen in mijn leven. Mijn moeder werd in 1950 als tweede dochter geboren in een streng gelovig gezin van een gezin wat later 11 kinderen telt. Zij was op haar 16de zwanger geraakt van mijn vader die uit een ongelovig en gescheiden gezin kwam. De keuze om met hem te trouwen had tot gevolg dat zij later een moeizame relatie met haar ouders heeft gehad. Mijn ouders kenden ook een leven van misbruik en of mishandeling in hun jeugd, door hun eigen ervaringen hebben zij ons weer geestelijk, emotioneel en lichamelijk beschadigd. Daarom heb ik het hen ook nooit echt kwalijk kunnen nemen. Mijn moeder heb ik altijd gezien als een vrouw die geestelijk niet verder ontwikkeld was dan een 13 jarige. Dat was de leeftijd dat ze van school werd gehaald om haar verantwoordelijkheid op zich te nemen in het gezin en als 16-jarige werd ze zelf moeder en stond ze er alleen voor, zonder ouders: eenzaam en afgewezen. Op haar 24ste was ze moeder van 6 kinderen, de bevalling van mijn 1 jaar oudere zus ging niet goed, hierdoor heeft mijn moeder kritiek gelegen en dachten ze dat de baby al overleden was. Na de geboorte van deze zus kregen ze het advies om geen kinderen meer te baren, maar daarna ben ik geboren en na mij nog 6 andere. In die moeilijke periode is mijn vader tot geloof gekomen en heeft hij zich met de kinderen laten dopen. Hij werd in 1947 geboren als oudste van een gezin van 3 kinderen. Zijn ouders besloten op jonge leeftijd te scheiden en zijn beide ouders stierven relatief jong: 54 en 55 jaar. Mijn vader was een zeer harde werker voor zijn vrouw en kinderen, maar zijn verleden en zijn huwelijk zorgden er voor dat hij veel troost vond in de alcohol. En ook hier zorgt de alcohol dat er meer kapot gemaakt werd dan je lief is . Ruzies waren schering en inslag. De alcohol werd op een bepaald moment verstopt en het drinkgedrag werd voortgezet, maar dan stiekem. Onze ouders 2
3 waren beiden zelf slachtoffer van misbruik en / of mishandeling. Maar helaas leidde dat niet tot een ander leven maar werden zijzelf daders van dezelfde handelingen die zij als kind hadden moeten ondergaan. Later heb ik me gerealiseerd dat alles wat er is gebeurd al vanaf het begin van mijn leven de vertrouwensband met mijn ouders kapot heeft gemaakt. En ook de vertrouwensband die je zou moeten hebben met familieleden. Mijn relatie met mijn moeder is een zeer moeizame relatie geweest, ik heb enorm veel van deze vrouw gehouden, maar tegelijkertijd was ik ook heel bang voor haar en had ze een grote macht over mij. Ik wilde niets liever dan er met heel mijn wezen voor haar zijn en wilde haar absoluut geen verdriet doen. Mijn moeder kende mijn zwakte en angst; van deze houding heeft ze tot haar dood toe misbruik gemaakt. Wij werden later ook gehersenspoeld met uitspraken dat het misbruik onze fout was, wij waren immers gewillige kinderen die hiernaar opzoek waren. En dat op een leeftijd waarin wij peuters en kleuters waren. Dit heeft een grote invloed in mijn hele denkwijze, mijn emotionele leven, mijn geloofsleven en mijn seksueel leven gegeven. Wij zijn van huis uit altijd naar reformatorische scholen gestuurd, hierdoor moesten wij psalmen uit ons hoofd leren en zongen deze veel, zowel op school als in de kerk. Op mijn 4de kreeg ik een liefde voor psalm 27 in het bijzonder vers 7 berijmd. Zo ik niet had geloofd, dat in dit leven Mijn ziel Gods gunst en hulp genieten zou, Mijn God, waar was mijn hoop, mijn moed, gebleven? Ik was vergaan in al mijn smart en rouw. Deze psalm is later een rode draad in mijn leven geworden, daar hoop ik straks nog wat meer van te mogen vertellen. Ik heb mijzelf vanaf mijn 4de altijd slecht en vies gevonden, de gebeurtenissen heb ik hierdoor ook heel ver weggestopt. Ik heb het misbruik naar mijzelf altijd ontkend. Ik wilde niet aanvaarden dat het gebeurde, nog minder dat ik ertoe gedwongen werd. Eigenlijk wilde ik een normaal leven en dat zwarte gat helemaal afsluiten. Nog steeds weet ik niet meer hoe alles precies in elkaar stak. Wel staat mij helder voor ogen dat ik mezelf altijd schuldig heb gevonden. Ik zag mijzelf ook als de dader, want ik had mijn moeder teleurgesteld maar bovenal had ik mijn Hemelse Vader teleurgesteld er was dus geen weg meer terug voor mij. Mijn moeder manipuleerde mij regelmatig. Als ik iets niet wilde doen dan vertelde ze mij dat ik blij moest zijn als ze straks nog leefde en niet in het trapgat hing. Hierdoor ging ik please gedrag of co dependent gedrag vertonen naar haar. Ik aanbad haar, wilde alles voor haar doen, zodat zij zich nooit van het leven zou beroven. Als ze huilde dan troostte ik haar altijd liefdevol, bracht een glas water en droogde haar tranen. Ze gaf me hierdoor een groot schuld gevoel, ik ging mijzelf haten, maar niet alleen mijzelf ik ging ook mijn vrouw-zijn haten… Op 13 jarige leeftijd begonnen de vrouwelijke hormonen op te spelen en kreeg ik borsten. Ik was zo verliefd op een jongen uit mijn klas en ik was de koning te rijk dat ik een blauwe maandag verkering met hem had. Het ging uit omdat hij alleen verkering met mij wilde als hij aan mijn borsten mocht zitten. Daar ben ik zo van overstuur geweest dat ik pogingen had gedaan om mijn borsten te verwijderen, ik haatte ze. Ik haatte mijn hele vrouw zijn, want mannen wilden immers alleen maar je
3
4 lichaam en zagen geen innerlijke schoonheid. En daarachter speelde een nog grotere angst: stel dat ik er aan toe zal geven, dan heeft mijn moeder gelijk met haar uitspraak dat ik een viespeuk was. Van de weersomstuit ging ik mij nog meer als een jongen gedragen. Ik ben altijd ondanks mijn verleden een persoon geweest die enorm veel van de mensen kon houden, helemaal van mijn vriendinnen. Dat geluk of die blijdschap daar kon mijn moeder schijnbaar moeilijk mee omgaan. Als ik vol blijdschap of trots over mijn buurvrouwen sprak omdat ik een compliment kreeg voor het oppassen, dan reageerde ze met de opmerking dat ik maar bij hen moest intrekken. Later vertelde mijn moeder mij dat deze buurvrouwen altijd kwaad over mij spraken en nam ik afstand van deze mensen, met veel pijn in mijn hart want ik hield oprecht van hen! Als ik close was met mijn vriendinnen en daar positief over sprak, dan was haar reactie en van anderen dat ik lesbisch was en dit zorgde ervoor dat ik tot ver in mijn huwelijk last kreeg van een identiteitscrisis. Want ik hield echt heel veel van mijn vriendinnen, dus mijn moeder zal wel gelijk hebben. Het kwam geen moment in mij op, dat mijn moeder wel eens kon liegen tegen mij vanuit een jaloezie. Toen ik 15 jaar was begon ik steeds meer overspannen te raken, ik had mijn moeder zoveel verdriet aangedaan dat zij zelfs overwoog om uit het leven te stappen. Mijn optie was dat ik beter uit het leven kon stappen want ik had niemand wat te bieden, in die periode voelde ik me zeer eenzaam. Ondanks dat ik een groot gevoel voor humor en veel vriendinnen had. Over de thuissituatie kon ik niet met vriendinnen spreken want daar stond een pak slaag op. Als je emoties toonde dan werden die emoties de kop ingedrukt, want niemand mocht immers weten of een vermoeden krijgen wat er thuis afspeelde. Mijn gevoelens raakten aardig in de knoop wat mocht ik wel en wat mocht ik niet voelen. In het geloof stond ik er alleen voor, mijn liefde voor God (ondanks mijn angst voor Hem) was zeer groot. In die periode heb ik diverse pogingen gedaan om uit het leven te stappen of ben ik weggelopen van huis. Ook hiermee werd ik in mijn latere leven geconfronteerd door vernederingen. Als iets mij niet zinde dan was het gelijk, kijk uit straks loopt ze weg of maakt ze er een eind aan, ze heeft last van zelfmoordneigingen. Mijn vader sloeg ons bij tijd en wijle hard, in mijn beleving vaak met aansporing van mijn moeder. Als ik alleen met hem was dan was het een lieve zachtaardige man, die trots op zijn kinderen was. Op mijn 18de zag ik nog maar één uitweg en dat was trouwen met mijn huidige man. Het was een pure vlucht omdat ik van binnen aan het sterven was. Vrij snel na onze huwelijksdag was ik zwanger van onze eerste dochter, een moeilijke zwangerschap, geestelijk en lichamelijk. Mijn lichaam werd steeds zieker en geestelijk had ik het moeilijk omdat 3 van mijn zussen niet meer thuis kwamen en mijn zus mijn vader in die tijd bij de politie had aangegeven voor misbruik. Deze aangifte heeft de relatie in het gezin verder verstoord en heeft ons allemaal heel veel verdriet gedaan. Ik probeerde altijd de vrede te bewaren in ons gezin en mijn zussen te verzoenen met mijn ouders. Onze oudste dochter werd geboren na 42 weken zwangerschap, tijdens de persweeën zakte haar hartslag weg en werden wij in onze auto gezet om met spoed naar het ziekenhuis te rijden. In mijn beleving was het een monsterlijke bevalling waarin ik het gevoel had alsof ik geen mens maar een beest was. Na een uur alleen op de verloskamer te hebben gelegen kwamen zij mij hechten en vertellen dat onze dochter stabiel was voor overplaatsing naar het Sophia kinderziekenhuis. Mocht ik nu huilen? Mocht ik mijn emoties of gevoelens tonen? Ik belde onze ouders op, mijn man was daar niet toe in staat. We gingen een zware tijd in met mijn ouders: ruzies, gevechten en gevoelens van onmacht wisselden elkaar af. Ondanks de pijn en het verdriet waren het 6 Goddelijke 4
5 dagen waarin wij voor haar mochten zorgen, met haar mochten zingen en bidden. Toen ze stierf hebben wij in diezelfde nacht mogen zingen psalm 138: 4 Als ik, omringd door tegenspoed, Bezwijken moet, Schenkt Gij mij leven;
In deze dagen kon ik weinig troost en steun vinden bij mijn moeder. Op de dag van de begrafenis liep ze niet naast mij, maar naast de andere twee zussen die niet meer thuis kwamen. Mijn andere zus die niet meer thuis kwam was niet aanwezig omdat zij hoogzwanger was en 3 weken na mij beviel van een zoon. Daar stond ik gevoelsmatig alleen aan de poort van de begraafplaats, mijn man had in zijn armen het kistje met onze dochter, mijn moeder in de armen van mijn zussen, mijn vader aan de hand van mijn 5 jongste broertjes en zusjes die toen een leeftijd hadden tussen 4 en 13 jaar Mijn broer merkte op dat ik daar alleen stond en droeg mij als het ware over het graf heen. Tijdens het sterven van onze dochter ontving ik in mijn hart de woorden: “Verkondig al mijn heerlijkheden onder de mensen.” En verhard u niet maar laat u leiden! Ik voelde me zo gesterkt door Christus en ondanks het verdriet zat er ook een ongekende blijdschap in mij: Christus was nog zo goed voor mij. Familieleden en kerkgenoten konden niet goed overweg met mijn getuigenis. Velen hoorden me niet aan of gingen me verbeteren: “Ach je bent nog jong, dan kan God niet in je werken, eerst levenservaringen opdoen meid!” Vanuit de Liefde van God was dit verlies en gemis te dragen, hoe vreemd dit ook kan klinken, het werd een zware weg door het gedrag van de mensen. Na het overlijden van onze dochter vertelde ik voor het eerst aan mijn man wat er in ons gezin was gebeurd over het misbruik; een tamelijk onschuldig voorval wat plaats vond toen ik vier jaar was. Hij walgde van mij en dat trok diepe wonden in mijn emotionele leven. Ik vereenzaamde ook in mijn huwelijk, 13 maanden later beviel ik van onze zoon, en daarna verloor ik ons derde kindje, twee jaar later werd onze jongste dochter geboren en kort daarna kreeg mijn man een auto ongeluk waardoor ik ook nog een ‘volwassen kind’ moest verzorgen. Tien jaar later werden wij verblijd met de geboorte van onze jongste zoon, die in mijn leven rust en vertroosting bracht. Het leek wel of ik opdat moment alles kon loslaten en accepteren, ik kreeg weer vertrouwen in het leven. Na het auto ongeluk van mijn man raakte hij zijn baan kwijt en zijn wij een eigen bouwbedrijf gestart; dit liep zo goed dat wij mijn hartsvriendin en haar echtgenoot erbij hebben betrokken zodat zij het ook goed konden krijgen. De afgelopen 4 jaar waren hele zware jaren voor mij. Dat begon met het - overlijden van mijn moeder waarbij het ons niet werd toegestaan om afscheid van haar te nemen. - Onze hartsvriendin en haar man die wij in ons bedrijf hadden betrokken bedroog ons en liet ons berooid achter. - Onze zoon kwam in een zware depressie terecht, - onze dochter die worstelde met de gezondheid van haar hart en op de intensive care terecht kwam, - onze jongste zoon die 3x in een jaar geopereerd moest worden, - rechtszaken om het bedrijf overeind te houden wat uiteindelijk niet lukte - en het overlijden van onze goede vriend op 45 jarige leeftijd Ik heb een lange adem en kan veel hebben maar vorig jaar werd het mij teveel, 5
6 -
-
ik voelde me eenzaam in het gezin, ik kwam tot de ontdekking dat ik door mijn emotionele schade ongewild mijn kinderen ook schade had toe gebracht door altijd het goede voor ze te willen doen, ze te overladen met cadeaus ze alles uit handen te nemen en ze als prinsen en prinsessen te behandelen, ik diende mijn kinderen, ik diende mijn man en cijferde mezelf steeds weg.
Later heb ik me heel vaak afgevraagd wat had ik anders bij mijn ouders kunnen doen, zodat deze gelukkig konden zijn. Ik niets heb kunnen vinden, waar ik als kind een grote invloed op had kunnen hebben door mijn eigen gedrag. Maar in mijn huwelijk en vriendenkring daar heb ik eerlijk moeten bekennen dat de schade uit mijn eigen leven wel gevolgen heeft gehad. Het heeft er o.a. voor gezorgd dat ik onbewust in de opvoeding van mijn kinderen emotioneel gehandeld heb, door alles voor ze te doen en ze alles te geven. Ik heb hen onbedoeld en onbewust daardoor van een stukje eigenverantwoordelijkheid beroofd. Tijdens de periode van de depressie van onze zoon en zijn therapie, ging ik mij dat steeds meer realiseren: ik ben geen perfecte moeder, en door mijn liefde voor hen en mijn persoonlijke beschadigingen heb ik toch wat steken laten vallen. Mijn leven had op een bepaald moment geen waarde meer voor mij en ik raakte wat gedeprimeerd door al die jaren op mijn tandvlees te lopen. Altijd maar hollen voor anderen. Altijd maar zorgen dat zij zich goed zouden voelen. Opnieuw was ik in codependent gedrag vervallen. Ik ben trots op mijn gezin en ook dat we dit openlijk mochten bespreken met elkaar, het verleden is niet meer terug te draaien, maar we mogen wel uitzien en werken aan en naar de toekomst. Begin februari 2014 nodigde mijn vriendin mij uit voor Celebrate Recovery, dat moest ik maar eens proberen! Ik kwam daar de tweede avond binnen, een avond waarop de deelgroepen voor het eerst bij elkaar kwamen. Ik zou gelijk met haar meelopen en net doen of ik de eerste keer ook was geweest, zodat ik niet naar de “nieuwkomersgroep” hoefde en wij samen in ieder geval verzekerd waren van een plaats in dezelfde groep. Wat was ik die eerste keer bang, de angst om bekeerd te worden of dat ze me een kamer in zouden trekken voor gebed. Ten diepste was mijn angst dat ik emotioneel zou worden of er gevoelens naar boven kwamen die ik al heel lang verstopt had. Ondanks mijn angst vooraf voelde het aan alsof ik thuis kwam, er was en is nooit een moment geweest dat ik me teveel of te dik voelde. Sterker nog: door CR te volgen kwam ik er achter dat ik een emotie-eter was, door dat te erkennen ben ik in dat jaar 22 kilo afgevallen. Door trouw de bijeenkomsten te bezoeken kreeg ik steeds meer een welgemeend verlangen naar Christus. Het verlangen om Zijn Heerlijkheid onder de mensen te verkondingen kwam weer helemaal terug. Psalm 27 vers 7 ging ik beter verstaan, want inderdaad als ik niet had geloofd in de genade van Christus dan had ik mijn zelfmoord doorgezet en had ik er nu niet zo bij gestaan. Maar ook psalm 138 heeft dit jaar een bevestiging in mijn leven gekregen. In het diepste van mijn leven gaf God mij weer Het Leven! Ik mocht herstellen in de Liefde voor Christus en in die Liefde ben ik hersteld of nog herstellende van mijn verleden en laag zelfbeeld. Mijn verleden, mijn leven is nu geen last meer maar een lust geworden, het klinkt bizar maar ik mag het uit genade zo zien, dat het een eer is om met Christus te mogen lijden, in Christus te mogen vergeven en dat kan alleen door Christus omdat Hij mij heeft geholpen om mijn vijanden te zien 6
7 vanuit Zijn perspectief. Ik werd overladen door liefde en was in staat om voor ze te bidden en ze te vergeven en ze te zegenen met de liefde van Christus. Tijdens mijn avonden op Celebrate worden de 12 stappen vanuit de Bijbel voorgelezen en thuis werken wij door 4 boekjes heen. Het eerste boekje was gericht op zelfonderzoek. Deze vond ik het moeilijkste maar ik ben dankbaar dat ik dit boekje heb mogen doorlopen. Mede hierdoor heb ik een helder beeld gekregen van wat er gebeurd was en heb ik mijn identiteit in Christus mogen vinden. Ik was al gedurende mijn hele leven op zoek naar mijn identiteit. Ten diepste had ik het leven geleid van een ander; wie ik was, wat er gezegd werd klopte niet met mijn diepe innerlijk. Mijn zelfhaat is verdwenen, omdat ik mijzelf door deze boekjes heen heb mogen vergeven en mogen inzien dat ik een geliefd kind van Christus mocht zijn. Vergeven vind ik het moeilijkste wat er is, maar ik heb me laten leiden door de liefde van God. Dankzij hem is het me gelukt. Vergeven heeft me het gevoel van vrijlating gegeven. Ik wordt niet langer gegijzeld door mijn verleden. Sterker nog dit jaar heeft God mij de stappen van vergeving vragen en schenken nog meer laten nemen, ook naar mijn ex hartsvriendin waar ik enorm veel verdriet van heeft gehad. God heeft ook dit ten goede gekeerd, er zijn weer ouderwets gezellige gesprekken. Heeft zij mij vergeving geschonken? Of ook schuld bekend? Dat doet voor niet meer ter zaken, in de gehoorzaamheid van Christus mocht ik vergeving aan meerdere mensen schenken en ook vragen Ik ben nu aan het leren me te laten leiden door de liefde van Christus. Ik proef dagelijks het geluk van wat het betekent om nederig van hart zijn. De Heer belooft dat als ik nederig van hart en zuiver van hart ben dat ik Hem beter zal mogen leren kennen. Daar strek ik me naar uit! Ik wil mijn wil volkomen aan Hem geven. In het afgelopen jaar ben ik trouw geweest in het wekelijks bezoeken van de Celebrate bijeenkomsten. Het uitwerken van de deelnemersgidsen heeft mij geholpen een gezonde kijk op mijzelf te krijgen. Ik ben er zeker niet fluitend doorheen gelopen. Het heeft de nodige strijd en pijnlijke herinneringen opgeleverd, maar het was meer dan de moeite waard!. Ook heb ik veel gehad aan de 12 stappen en de 8 principes vanuit de Bijbel, deze stappen had ik eerder moeten kennen, dan was mijn pijn en strijd veel minder diep geweest en waren deze ook eerder opgelost. De belangrijkste lessen gingen over vergeven. Daar heb ik ontdekt dat het niet erg is om de minste te zijn. Het principe van fouten toegeven en eerlijk zijn heb ik het afgelopen jaar ook veel meer toegepast in ons nieuwe bedrijfje. We hebben daar echt al de vruchten van mogen plukken. Niet dat ik een leugenaar was, maar voorheen durfde ik nooit iemand eerlijk te vertellen dat iets niet zou gaan lukken, of waar ik mee zat. Ik wilde immers nooit iemand teleurstellen. Uiteindelijk leidde dat nogal eens tot frustratie en spanningen. Nu probeer ik gewoon open en eerlijk te zijn en ik merk dat dit ook in mijn thuissituatie en in ons bedrijf gewaardeerd wordt. Ik ervaar dat als enorme winst! Daarnaast ben ik met andere deelneemsters van Celebrate veel conferenties, seminars en lof prijs bijeenkomsten gaan bezoeken. Dat heeft tot gevolg dat we een sterke band gekregen hebben met elkaar. En niet alleen dat maar ook de moed en de kracht om samen verder te gaan, elkaar te bemoedigen en elkaar zelfs oprecht lief te hebben. Maar het allerbelangrijkste is dat CR een hulpmiddel is geweest waardoor mijn relatie met Christus is hersteld. Dat heeft de pijn vanuit het verleden en de daaruit ontstane schade weggenomen. Mijn man is afgelopen zomer tot zijn bekering gekomen, dit heeft in ons huwelijk zoveel moois gegeven. Ik geniet er elke dag van: eindelijk niet meer alleen staan in je geloofsovertuiging. Het is nu een huwelijk van ons samen waarin wij samen het beeld van Christus in zijn volmaaktheid mogen 7
8 laten zien. We ervaren nu eenheid in en door ons geloof, we mogen elkaar dienen en tot zegen zijn voor onze omgeving en ons gezin. Ook in ons gezin zijn er veel dingen ten goede veranderd. We hebben al veel mooie tafelgesprekken mogen hebben met onze kinderen. We hebben daarin ook eerlijk toegegeven dat we op verschillende terreinen gefaald hebben als ouders. Ondanks onze goede bedoelingen en ondanks onze liefde voor hen, zijn we wel tekortgeschoten! Ik ben te allen tijde verantwoordelijk voor mijn eigen gedrag en uitspraken en wil mij nimmer verschuilen achter mijn verleden om dit gedrag te rechtvaardigen. Mijn kinderen hebben daar niet om gevraagd en onbedoeld heb ik ze toch verdriet gedaan. Ik ben de Vader enorm dankbaar voor deze lieve kinderen die bereid waren om met mij te spreken over mijn verkeerde houding naar hen toe. Ze hebben me vergeven en me ook verteld dat zij een positievere beleving hebben gehad van hun opvoeding dan ik. Het was goed om ook hierin weer te kunnen leren en te kunnen groeien. Zo bang als ik vorige jaar was om deel te gaan nemen aan Celebrate, zoveel te meer kan ik het nu iedereen aanraden. God werkt echt door dit programma heen! Het gaat om Bijbelse principes die zorgen voor puurheid en zuiverheid in je leven: God liet mij Zijn waarheid zien en hij werkte die vervolgens in de stappen uit. Ik wil iedereen aanmoedigen om die uitdaging ook aan te gaan. Wie trouw is zal net als ik ervaren dat er genezing en zegen uit voortvloeit. Het gaat immers niet om menselijke adviezen, maar Goddelijke principes die binnen de 12 stappen hun uitwerking krijgen. Een ding was voor mij heel duidelijk toen ik bij Celebrate binnenstapte, ik zal me niet laten veranderen en wilde daar ook geen vriendjes maken, die had ik immers genoeg , maar Ik ben ten goede veranderd, mede door Celebrate heen en ik heb er warme vriendschappen aan overgehouden en ik geniet iedere keer van onze uitjes waarin wij gevoed mogen worden door het Woord, want dat is het allerbelangrijkste in mijn herstel geweest. Ik liet mij voeden zodat de Heilige Geest in mij kon groeien en ikzelf kleiner mocht worden! Het is fantastisch om dat te mogen ervaren. In het afgelopen jaar heb ik dagelijks met Henk het gebed van innerlijke rust gebeden. Wij hebben samen veel aan dit gebed gehad, wat ook de Vrede van Christus, de innerlijke rust in ons heeft gegeven. Ik wil ook hier afsluiten met het volgende gedicht. Christus houd van je, ook als je je niet geliefd voelt, Hij houd van je, zelfs als er niemand anders van je houd. Wat er ook gebeurd en hoe vaak je ook struikelt. Hij houd van jou, wat je ook gedaan heeft en wat je ook is overkomen. Hij houd van je!
Hartelijk dank dat ik dit met jullie mocht delen!
8
