N H AAG. Tri-bun. bune. Jubileumeditie April 2012

.

DE N H AAG

Tri-bun bune Jubileumeditie April 2012

Colofon DUURSPORTVERENIGING RTC

POSTADRES: Valkruststraat 12 2282 RX Rijswijk 06-54728220 THUISHONK: Kantine HPSV Zuiderpark 070-3887396 GIRONUMMER: 5556716, t.n.v. RTC – Den Haag E-MAILADRES: [email protected] WEBSITE: www.rtc-denhaag.nl ADVERTENTIEKOSTEN: (per jaar – 6 nummers)

SPARTA

zwembad

* hele pagina € 150,* 1/2 pagina € 75,* 1/3 pagina € 50,-

BESTUUR: SECRETARIS: - Helen, [email protected] PENNINGMEESTER: - Eric Jansen, [email protected] 070-4447971 TECHNISCHE ZAKEN: - Walter Legerstee, [email protected] 015-2145238 BESTUURSLEDEN: - Erik Blokhuis - Debbie Brongers REDACTIE: Marieke Alberts, 06-44970411 Brenda Schuurkamp, 06-42356546 Marco Zonneveld, 06-54215967 BEZORGING: Harald ten Katen,

HPSV

070-3972103

DRUKWERK: Sportservice Zuid-Holland, Poeldijk

TRAINERS: - Roger Salden, Trainingscoördinator [email protected] 070-3886061 - Theo van Leeuwen, [email protected] 0174-243702/06-33168518 - Michel Meerts, [email protected] 070-3678967/06-43821174 - Aad Stouten, 06-13380895 - Leo Meewisse, [email protected] 015-3108401/06-13052852 - Machel Nuyten, [email protected], 06-51530995 - Dick Diepens, [email protected], 06-50678214 TRAININGEN: - zondag 9:30, FIETSEN (HPSV) - maandag 19:00, LOPEN (SPARTA) - dinsdag 21:45, ZWEMMEN (ZUIDERPARKBAD) - woensdag 19:00, FIETSEN (HPSV) - donderdag 19:15, LOPEN (HPSV / PGS VOGEL) - vrijdag 21:30, ZWEMMEN (Waterthor) 19:00, Buitenwater (meiaug)

Inhoudsopgave Van de redactie… ..................................................................................... 5 De oprichting van RTC

...................................................................... 6

Van de oud-voorzitter… ......................................................................... 11 Rondje IJsselmeer, 17 mei 1998 Herinneringen uit 1989

......................................................... 12

....................................................................... 13

Een rondje lopen... altijd leuk?

............................................................ 14

De RTC Nieuwjaarscross 1999

............................................................. 17

Stein en het grote lulverhaal

............................................................... 18

De Waddentocht 2001… ......................................................................... 20 Verslag van de Run-Bagger-Run te Pijn-pijn-acker…………………………… 23 Enquête RTC maart 2012 ........................................................................ 24 Wist u dat: ............................................................................................. 28 Van nieuwsbrief tot Tri-bune.................................................................. 31 Mijn eerste triathlon Wouter Duinisveld

............................................................................ 32 ............................................................................... 35

Beach Challenge gaat terug naar Kijkduin!............................................. 40 Herinnering uit een oude sloot

........................................................... 43

Het RTC-clublied..................................................................................... 44 Minimaal een keer in je leven ................................................................. 45

3

4

Van de redactie… Zolang de club bestaat is er ook altijd een clubblad geweest. Eerst een nieuwsbrief, later een heus boekje. De laatste jaren wordt er digitaal gewerkt en bewaard, maar van de jaren daarvoor is er weinig meer bekend. Voor zover we weten is er geen RTC bibliotheek. Oproepen voor (heel) oude verhalen leverde gelukkig wel leuke herinneringen op en zodoende staat deze Tri-bune boordevol met oude herinneringen, verslagen en foto’s. Sommige bijdragen zijn ietwat ingekort zonder al teveel aan de emoties te tornen. Bijzonder is het verhaal van onze oprichters, en ze laten daarmee zien dat ze echte doorzetters (duursporters) waren. Met heel weinig middelen toch een wedstrijd neerzetten. Groot was de respons op onze lezersenquête. Met enig vermaak hebben we de uitslagen geanalyseerd en verwerkt zodat iedereen begrijpt waarom we nog steeds in ledenaantal (en sommigen in gewicht) groeien. Helaas konden we niet alles plaatsen. Sommige foto’s zouden waarschijnlijk niet tot hun recht zijn gekomen bij het afdrukken. Andere verhalen waren soms weer echt te lang. Na het lezen van 10 pagina’s wist u datjes, wisten we het niet meer. Wij hopen hier een leuke compilatie neergezet te hebben en willen dan ook iedereen die heeft meegewerkt van harte bedanken. We hebben er met plezier aan gewerkt en hopen dat jullie er met veel plezier van genieten. Het vorige jubileumnummer wordt nog regelmatig ingezien en wellicht dat dit nummer over 5 jaar ook weer ter sprake komt. Marieke, Marco en Brenda.

Bijdragen voor de Tri-bune kun je mailen naar [email protected]. De Tri-bune verschijnt 6 keer per jaar: rond 15 februari, 15 april, 15 juni, 15 augustus, 15 oktober en 15 december. Kopij uiterlijk 2 weken voor deze data aanleveren. De redactie behoudt zich het recht voor om (in overleg met de auteur) kopij te wijzigen, in te korten of te weigeren. 5

De oprichting van RTC

Carel ter Ellen, Chiel van Niekerk en Martin Feijen

“Hallo, spreek ik met Carel ter Ellen? Je spreekt met Martin Feijen. Het gaat over triathlon. Via de mensen van Sparta hoor ik dat jij plannen hebt om een soort vereniging op te zetten voor triathleten. Dat is heel mooi want ik loop ook met dat soort plannen rond. Zullen we samen optrekken? ...” Dit is ongeveer het verloop van een telefoongesprek tussen Martin en Carel, ergens in maart 1985. Een gesprek dat de basis vormt voor het ontstaan van de Residentie Triathlon Club. En ja, je leest het goed: 1985. Want voordat de RTC-statuten door de notaris in 1987 werden opgemaakt en ondertekend, bestond er al een RTC. De begintijd was, zoals het hoort, tumultueus. Carel, Martin, Chiel en Ron vonden elkaar via de wielervereniging Sparta en wat hen verbond was heel duidelijk: triathlon. Er moest en zou in Den Haag een echte vereniging voor en van triatleten komen. De ALV van Sparta, voorjaar 1985.“… Het woord is aan erelid Jansen [73 jaar en nog altijd op de fiets]. Ja, umh, wat ik zeggen wou. Hoe moet dat nou met die uhhh triathloten of hoe dat ook heet? Wat willen die jongens nou in onze club? Fietsen ken natuulijk wel, maar dat zwemmuhh en loopuhh. Ik weet het niet he…” Ja, RTC begon als onderdeel van Sparta en wat fietsen betreft was dat helemaal OK. Maar ze begrepen er niets van ☺ Iets later ging Sparta een fusie aan met twee andere wielerverenigingen in de Haagse regio onder de naam Trias. Dat was voor de Afdeling Triathlon van Sparta de aanleiding om zelfstandig te worden. Dat gebeurde in het voorjaar van 1987. Of was het 1 mei 1986, zoals op de RTC website te lezen valt? De bestuursvergadering van het RTC bestuur, najaar 1985 [Carel voorzitter, Chiel penningmeester, Martin secretaris, Ron bestuurslid]. C: hoeveel leden hebben we nu? M: met die ene van gisteren mee hebben we er nu 15 C: waauss, kiccuhhh C: enne, Ron, hoe gaat het met de clubkleding? R: ja, uhh, er waren wat probleempjes met de betaling en Maar ff tussendoor, kennen jullie die van die vent die bij de dokter kwam? CMC: uhh, nee? R: nou d’r komt een vent bij de dokter en die zegt; dok, ik heb de laatste tijd zo’n last vammu keel….” Joke, Martins ex-vrouw, had altijd erg veel verbazing over de hardheid tijdens het vergaderen: mes op tafel bij wijze van spreken. Ze was ooit bang geweest dat sommigen nooit meer terug zou komen, maar bij het afsluiten kwamen de biertjes tevoorschijn en zaten we als vrienden om de tafel te lachen. Haagse tri Ergens in 1985/86 ontstaat het idee om een triathlon in Den Haag te organiseren. Den Haag had al een Holland Vierkamp (100 km fietsen, 40 km schaatsen, 3 km zwemmen, 30 km lopen, dat verspreid over twee dagen) en er was zelfs al een Iron Man afstand in Den Haag georganiseerd (met 15 deelnemers). Maar een echte triathlon, ja die moest natuurlijk door RTC georganiseerd worden. Het werd een kwart tri: 1 km zwemmen in open water (Madestein), 40 km fietsen (parcours richting Hoek van Holland) en 10 km lopen. De vrijdag voor de grote

6

dag gaat een groepje RTC’ers aan de slag om een zwemparcours uit te zetten in Madestein. Dat doe je toch gewoon even! Nee dus. Hoe veranker je een lijn van 500 meter lengte in het water? Hoe meet je de correcte afstand in het water? Shit, er liggen stenen op de bodem waar ze het water ingaan. Hoe lossen we dat op? Heb jij een thermometer bij je om morgen de temperatuur van het water te meten? Het voelt toch wel erg koud aan… Trouwens, als er een paar onderkoeld raken, wat dan? Nou ja, moeten ze zich maar insmeren met uierzalf of zo. Hebben we nu genoeg steigerpijpen om dat fietsenrek op te bouwen. Ja, ik heb dat ook nog nooit eerder gedaan, dus begin jij maar alvast dan weten we of we genoeg hebben. En anders moet je ff bijhalen. Waarmee? Of ja, een vrachtwagen zou wel handig zijn geweest… Tijdwaarneming? Als we onze horloges precies gelijk zetten komen we een heel eind toch? O nee, dat moeten de juryleden doen. Komen die eigenlijk wel? Ach, met een glimlach denk ik terug aan het oranje schilderen van de richtingbordjes voor de eerste wedstrijd. Ik weet niet meer wie ze had gemaakt of laten maken, Ron de Groen volgens mij, maar ze lagen een paar dagen bij ons op de grond en Joke schilderde ze met een rollertje. Eerst de ene kant en dan de andere kant. Uren drogen tussendoor en volgens mij moesten ze dan ook nog een paar keer en de randjes rondom niet vergeten. De kat besloot eroverheen te lopen en zo stonden de oranje pootjes op de witte vensterbanken. We hadden namelijk in de route beschrijving naar de aanmelding gezet "volg de (oranje) bordjes", die wel overal hingen om het parcours aan te geven, maar nog niet onderweg ernaartoe. Joke Bisschops (wat toch wel de stille kracht was destijds die allerhande klussen opknapte) ging samen met een ander in alle vroegte die bordjes ophangen. Het hoeft niet zo te zijn dat we het vergeten waren, vermoedelijk waren we bang dat ze er door de discogangers afgesloopt zouden worden. Een vader die belde om zijn zoon voor de wedstrijd in te schrijven. Zijn zoon woonde in Denemarken (kan ook Zweden geweest zijn). Vonden we geweldig, zelfs een buitenlandse deelnemer. Met Chiel telefonisch contact om de lijsten te vergelijken van inschrijvers en betalers, want pas na betaling was de deelname rond. Die nacht was het om twee uur nog niet helemaal klaar, maar er moest ook geslapen worden. Maar eerst nog een biertje en een paar toastjes met pindakaas. De volgende dag is een groot feest. De atleten die meedoen, vinden het al geweldig dat ze een tri kunnen doen in Den Haag. Er gaat heel veel mis, maar dat merken ze (bijna) niet. Met name het meeschrijven van de uitslagen was een lastige klus. Niks chips, alles met het handje. Vooral spannend als het rugnummer weer niet te zien was. Later wat kleine correcties en wat zoekplaatjes oplossen, klaar is kees ☺ Er wordt dus constant geïmproviseerd en met veel humor en creativiteit is het een prachtige wedstrijd. De Haagse tri staat op de kaart! Trainingen Natuurlijk moet er getraind worden door de leden van RTC. Het vinden van trainingslocaties en trainers is al snel de belangrijkste taak voor het nog jonge bestuur. De zwemvereniging DES heeft wel oren naar een vorm van samenwerking en we mogen bijv. op de dinsdagmiddag meetrainen in het bad aan de Mauritskade onder leiding van Marcel van der Togt. Mannen van 25 à 30 liggen dan in de baan met kinderen van 10 -11 jaar oud. En de kinderen zwemmen sneller! Oeps. 7

We krijgen wel trainingsadvies van Joop de Haas, de fietstrainer van Sparta, maar meefietsen met de echte wielrenners zit er niet in. Die triatleten kunnen echt niet sturen! Oeps. Lopen is makkelijk. We mogen mee met V<C op de Laan van Poot. Wat later ontstaat er samenwerking met de Haagse Politie Sport Vereniging (HPSV) en we mogen in “hun” zwemuurtjes meedoen. En “hun” trainer wil ons ook wel wat looptraining geven. Zo sprokkelt RTC in de eerste jaren de trainingen bij elkaar. Prettig is ook de samenwerking met HPSV als het om het organiseren van de jaarlijkse triathlon gaat. Vergaderen op het hoofdbureau; kom je daar tenminste ook nog eens met andere gevoelens. De mannen van de politie beschikten over alles wat je maar nodig kon hebben bij het organiseren. Dus Gerard en Bert moesten we koesteren. Rustige enigszins sportieve mannen, die nooit en vooral te nimmer hun geduld verloren. Kalmte was hun credo. Het loopparcours hun taak. En dat zou goed komen. “Hoe staat het ermee Bert?” “In orde hoor, het komt helemaal goed.” Maar vriend Feijen vertrouwt het de avond voor de start toch niet helemaal en we gaan eens polshoogte nemen op het parcours… welk parcours? Dat wat we op papier verzonnen hadden ja, maar dat was nog niet zo erg kenbaar gemaakt… er was niets te bekennen. Een beetje niet-politieachtige paniek en ook die omissie is totaal onopgemerkt gebleven door de deelnemers de volgende dag. En dat alles leidt een keer per jaar tot het absolute trainingshoogtepunt in de Ardennen: het trainingsweekend! Hoogtepunt van het trainingsweekend: de klimtijdrit. Op een nabij gelegen “berg” van ongeveer zo’n 7 km klimmen, ging het er altijd fanatiek aan toe. Met name van tevoren, toen alle deelnemers overtollige zaken als bidonhouders eraf haalden, en wedstrijdwielen staken! Gewicht was alles bergop! Met de smaak van het bloed in de mond kwam je met hartslag 200 boven. Secondenwerk. Of het goed was voor je conditie is nooit bewezen, we bliezen onszelf volledig op. Maar a la, dat deden we soms de avond ervoor ook, maar dan met wat alcohol…. Pas jaren later werd die slotochtend ook opgeleukt met een crossloop, toen bleek dat die klimtijdrit eigenlijk toch niet genoeg was. Zo hadden we ooit met een aantal leden in de nabij gelegen dorp bierspelletjes gedaan. Errol de Cuba bood spontaan aan om niet te drinken (deed hij trouwens bijna nooit), zodat hij wel naar huis kon rijden. Maar op de terugweg slingerde hij vermoedelijk nog meer dan één van de dronken passagiers zou doen. Bij wat navragen bleek dat hij helemaal geen rijbewijs had, maar de gelegenheid te baat nam om toch eens te kunnen rijden! Maar een grote grijns op zijn gezicht bleef, toen we toch maar besloten 1 van de beschonken mensen het laatste kleine stukje te laten rijden! Gelukkig was het ook toen nog erg rustig in de Ardennen… Jaren achtereen zaten we op die camping tijdens het Hemelvaartweekend. Een prachtig gebied, zo tegen de rand van een van de plateaus in de Ardennen aan. En altijd in tentjes, soms met een caravan. En die tenten werden steeds groter, totdat er zelfs hele legertenten werden meegezeuld op aanhangwagens, lange tafels en banken erop gebonden. Hele platencollecties gingen mee de Ardennen in. Tot die ene keer. Dat de moesson Azië niet had kunnen vinden en zich maar leegstortte boven ons. Een weekend lang met modderpoten en klamme T-shirts was het gevolg. Het zal ergens midden jaren ’90 geweest zijn. Vanaf dat moment koos RTC voor de wat luxere variant in de vorm van het huren van huisjes of een groot onderkomen. En dus lieten we Grupont achter ons.

8

Leden en bijnamen Ledenaanwas vond voornamelijk plaats in het vroege najaar; om precies te zijn, niet al te lang na onze jaarlijkse kwart triathlon en ook kort na de uitzending van AVRO Sportpanorama over de Holland Triathlon in Almere. Aan de twee starts die we op enig moment hadden over resp. de kwart en de achtste triathlon deden bij elkaar soms bijna 500 sportievelingen mee. In die tijd moest je nog snel zijn met inschrijven, want vaak zaten triathlons vol, zelfs met die idiote deelnemersaantallen. De Bond, vroeger nog Stichting Triathlon Nederland (STN) geheten, had nog helemaal geen regels voor organisaties. Maar ook toen mocht er niet gestayerd worden…… De sport was een hype en de hele afstand leek net zo haalbaar als de korte kwart triathlons. Het doel van de nieuwe leden was dan vaak om het volgend jaar ook in Almere mee te doen…. Na de winter, als gebleken was dat er toch wel wat bij kwam kijken voor een hele triathlon en het weer nu niet bepaald uitnodigde om lekker te gaan trainen (niemand reed toen nog voor zijn lol met een ATB door de bagger), werd het een aantal leden weer te kwaad en werd het lidmaatschap beëindigd. Zo was het verloop vrij groot, maar groeiden we toch wel gestaag. In tegenstelling tot nu het geval is waren vrouwen nauwelijks vertegenwoordigd op de club. Een paar slechts, tussen mannen waarvan de gemiddelde leeftijd rond de 31 zweefde. En dan waren Carel en Chiel goed compenserende jonkies van begin 20…. Bijnamen. Die hadden we soms. En soms ook nodig. Zo hadden we op enig moment 2 Kezen Versluis. Dat was natuurlijk best onhandig, dus moesten we het van hun gedrag of uiterlijke kenmerken hebben om ze te onderscheiden. Meestal was Ron dan wel degene die met wat ludieks op de proppen kwam dat bleef hangen. Zo werd de ene Kees omgedoopt tot ‘Kees Buitenblad’ (driemaal raden waarom; wind tegen of heuvels vormden geen beletsel) en de andere Kees werd bescheiden ‘Kees Baardje’ genoemd. Viel het toch nog mee. Ook was er een vroeg lid, dat er overigens jaren tussenuit is geweest en nu sinds enkele jaren opnieuw lid is, met een nogal merkwaardige loopstijl. Je hoefde niet te kijken om te weten waar hij liep. Nou ja liep, stampte liever. Hij werd dus genoemd naar de Haagse Bouwonderneming HABO. Niks voornaam, gewoon HABO. Dit is wel een aardige plaats om uit de school te klappen. En het mag ook als er geen namen worden gebruikt, toch? Hygiëne en triathlon is niet altijd te combineren. En ook modeverschijnselen als het verwijderen van lichaamshaar van alle plaatsen behalve het hoofd vond nog niet plaats. Althans niet in onze scene… Er was ooit een dame die het wat dat betreft niet zo nauw nam. Of juist wel, want misschien was het zwempak te nauw. Met als gevolg dat sommige platpratende mede-Hagenezen deze vrouw al snel omschreven als de dame met de marmotjes… Mooie tijden, waar we nog wel over nalachen met wat bier voor ons neus. Van klein clubje met hapsnapbeleid, waarbij degene die de beste contacten had, de nieuw verzonnen taak ter hand nam, hebben de diverse besturen en vooral ook de betrokken leden een goed draaiend geheel gemaakt met een solide basis. Niet alleen triathlon, maar alles dat blind en lang vooruit gaat wordt inmiddels gepropageerd binnen de club. En hoewel de hype allang van triathlon af is, groeit de club nog steeds en telt meer dan 100 leden. RTC heeft zich echt een plaats verworven tussen alle veel oudere sportverenigingen in de Haagse regio en telt binnen de duursport van Nederland ook serieus mee als club. Die oude baas van Sparta had dit beslist niet voorzien toen in ’85.

9

MAXLIFE SERVICE CENTER – MAXLIFE SERVICE CENTER CENTE – MAXLIFE SERVICE CENTER

AUTOBEDRIJF TOBEDRIJF CARSELL IN & VERKOOP VAN GEBRUIKTE AUTO’ S. ONDERHOUD & REPARATIE VAN ALLE MERKEN. SCHADE TAXATIE & REPARATIE. APK KEURINGEN OOK VOOR DIESELS.

KOOPMANSSTRAAT 5a 2288 BC RIJSWIJK Industriegebied PLASPOELPOLDER Open ma/vr. 08.30-17.00 TEL. 070--3909045 FAX.070-4150367 MOBIEL FRITS 06-24621315 06 JOHN 06-24507572 24507572 UITLATEN – REMBLOKKEN – BANDEN – STARTMOTOREN – DYNAMO,S – RADIATEUREN – BOUGIES - STUURHUIZEN – OLIE – AANDRIJFASSEN – HOMOKINETEN – REMSCHIJVEN – AUTORUITEN REMCILINDERS – KOPPELINGEN – SCHOKDEMDERS – TREKHAKEN – DRAAGARMEN – LUCHTFILTERS - OLIEFILTERS – SPOORSTANGEN – UITLAATRUBBERS – LAMPEN – PLAATWERK

MAXLIFE SERVICE CENTER – MAXLIFE SERVICE CENTER – MAXLIFE SERVICE CENTER

10

Van de oud-voorzitter… voorzitter… Miljoenen oenen opgebrande calorieën, honderdduizenden leeggedronken bidons en in allerijl naar binnen gepropte gelletjes en reepjes, tienduizenden verwisselde binnenbanden, duizenden versleten loopschoenen en zwembroeken, honderden nieuwe fietsjes en tientallen verloren loren kilo’s, versleten trainers en bestuurders. RTC, van harte gefeliciteerd! 25 jaar triathlonsport in Den Haag zitten er op. Maar, zoals het de echte duursporter betaamt, willen we natuurlijk meer, altijd maar verder en verder en er komt geen eind aan. Het is al net als met de e-mails mails via de groepsmail. Er is veel bereikt in de afgelopen jaren. Vele records zijn gesneuveld, veel blessures overwonnen, er is gejuicht en gevloekt, gewonnen en verloren. We hebben aan veel wedstrijden deelgenomen en er zijn veel wedstrijden georganiseerd. Mooie momenten, iets minder mooie momenten, moeilijke momenten en ronduit dramatische momenten zijn doorgemaakt door alle leden die in die 25 jaar bij RTC hebben gesport. Het lijkt op het eerste gezicht een sport voor mensen n die een beetje gek zijn en een vluchtige blik op het ledenbestand of in de kleedkamers is voldoende om die eerste indruk volledig te bevestigen: het is absoluut waar! En het leuke is, we zijn er nog trots op ook… In de eerste bijdrage “Van de voorzitter…” v ” die ik mocht schrijven, stelde ik de vraag: “Wat drijft de mensen binnen RTC?” Van de nieuwe leden was vaak via de vaste rubriek “Even Even kennismaken met….” al bekend wat hun motivatie en de ambitie was om aan deze gekke sport deel te gaan nemen. Maar hoe verging het de oudgedienden? Wat is er met hen gebeurd sinds het begin van hun lidmaatschap of begin van de triathloncarrière, lang, lang geleden? Welke ambities zijn verwezenlijkt en welke (nog) niet? Welke moeite hebben ze er voor moeten doen? Wat is er gewonnen en verloren door de triathlonsport? In dat eerste stuk als voorzitter heb ik een oproep gedaan aan de bikkels en bikkelinnen van toen om hun verhaal eens te publiceren in de Tri-bune Tri en/of op de website. Inmiddels zijn er al de nodige verhalen uit de oude doos verschenen in de Tri-bune bune en in dit bijzondere nummer van de Tri-bune Tri bune treffen jullie een terugblik aan op de afgelopen 25 jaren met veel verhalen en foto’s uit die oude doos. En wat mij betreft blijft de Tri Tri-bune bune ook na dit jubileumnummer gevuld met mooie verhalen van lang of wat minder lang geleden. U zou er mij zeer blij mee maken. Lammert van Dijk

11

Rondje IJsselmeer, 17 mei 1998

M. Meerts

Hoewel vroeger in het seizoen dan gebruikelijk, is door een achttal RTC’ers het traditionele “Rondje IJsselmeer” gefietst. Nu moet ik eerlijk toegeven dat de routeplanner een afstand van 310 km aangaf, maar om potentiële deelnemers niet af te schikken heb ik de afstand gepresenteerd als 285 km. En zoals ik had voorspeld: iedereen wilde aan het eind toch de 300 km grens overschrijden. Rond 8 uur was de RTC ploeg compleet: de “veteranen” Hans Geerts, Martin Feijen, Cees van Loon, Michel Meerts en de “nieuwkomers” Erica Vermeer, Roelof Benthem, Hans van Vliet en René van Wissen. De aanwezigheid van René was voor mij een verrassing. De dag daarvoor twijfelde hij nog tussen zaterdagavond de beest uithangen of zondag fietsen. Ik had zijn keuze verkeerd ingeschat. Zoals gebruikelijk kon hij geen keuze maken en besloot daarom aan beide evenementen deel te nemen. Langs de Oostvaardersplassen richting Lelystad, over de Ketelbrug richting Urk. Het was echter nog veel te vroeg om een broodje Shoarma te eten in Urk, vandaar dat we besloten om de eerste stop te houden in Lemmer. Het stukje tussen Urk en Lemmer is zeer berucht vanwege het slechte wegdek, de drempels, de loslopende schapen en de 2 cm dikke schapenstrontlaag op het wegdek. Halverwege dit traject begon het gemopper op ondergetekende in verband met het opnemen van dit stuk in de route. René was door de 40 krentenbollen zo zwaar beladen dat hij tot tweemaal toe een lekke band opliep (René Krenthoven de Tweede). Gelukkig lijkt mijn achternaam een beetje op die van een andere RTC’er zodat ik de schuld van deze route al snel had afgeschoven. Deze RTC’er was bovendien zo onverstandig om recht achter mij te rijden (ik vang veel wind) zodat ik meerdere malen een schapendrol heb gelanceerd in zijn richting. Pogingen van hem om deze terug te koppen zijn allemaal mislukt. Na de pauze in Lemmer werd de route voortgezet richting Stavoren, Hindeloopen en Makkum. Eenmaal op de Afsluitdijk gearriveerd bleek dat de wind ons zeer krachtig in de rug duwde. De helft van de groep wilde weten welke snelheid behaald kon worden op de Dijk. Gemiddeld 48 km/uur bleek haalbaar. Bijna aan het einde dus “even” wachten op de andere helft van de ploeg. Zij hadden ontspannen gereden met een snelheid van 42 km/uur. Gezamenlijk werd de terugtocht door Noord Holland aanvaard. Met een gemiddelde snelheid van 37 km per uur werd koers gezet richting Wieringerwerf. Nabij Medemblik werd op het laatste moment besloten ook hier de kustlijn te volgen richting Enkhuizen Na Oosterleek volgde een zeer fraaie route. Links het IJsselmeer en rechts diverse vogelbroedplaatsen, rietkragen, oude boerderijen, molens, kortom een schitterend landschap. Na Hoorn richting Edam, Volendam en Amsterdam. Hier en daar begonnen de eerste vermoeidheidsverschijnselen en spierirritaties op te treden. Zelf had ik door het fietsen met de zwembroek aan in plaats van de koersbroek (staat erg stoer, Cees doet dit ook altijd) een stel “toverballen” opgelopen. Tenminste dat neem ik aan. Ik heb ze naar mijn mening niet zo lang aan het zonlicht tentoongesteld dat het verbranding kon zijn. Vanaf Amsterdam werd langzaam uitgekeken naar het moment van arriveren. De teller moest minstens 300 km aangeven, maar ook niet veel meer. Hans Geerts gaf achteraf de meest nauwkeurige inschatting; ongeveer 305 km. Rond 21.00 uur arriveerden we te Muiden. Met 308 km op de teller en een gemiddelde snelheid van 30,0 ben ik dik tevreden over het rondje IJsselmeer. Tenslotte heet ik Hans, Roelof, Erica en René van harte welkom bij de “IJsselmeer veteranen”. Jongens (alweer sorry Erica) proficiat. 12

Herinneringen uit 1989

Joke Keuning

Onze eerste fietsweek in de Alpen. Links het jongste broertje van Martin Feijen (organisator), helemaal rechts staande is Dave Kofman, die we wel Dave Koffieman noemden omdat hij altijd op terrasjes koffie wilde drinken’. Hij was in de beginperiode zwemtrainer en is vorig jaar overleden op 53 jarige leeftijd. Ik heb toen nog een gedichtje geschreven voor de clubkrant over die fietsweek. We hadden toen echt ruzie over de laatste tandwielen in de winkel, die gekken waren allen zonder bergverzet gekomen. Martin Lansink, Kees Buitenblad en Dave hebben echt de winkel leeg gekocht. De eerste berg die we beklommen was de Col de la Madeleine en we zijn maar met z'n drieën boven gekomen omdat de rest geen bergverzet had. Edwin Miedema was er ook bij, die noemden we HABO omdat ie steeds met boomstammen liep te sjouwen. Kees Buitenblad reed een keer zo hard voorop dat hij de camping miste en we hebben hem de rest van de dag niet meer gezien. Hij was rechtdoor gereden en kon de weg niet meer vinden. 's Middags zijn we hem gaan zoeken met de auto en vonden hem helemaal grijs en uitgewoond langs de weg. Zo ging dat toen. Frank Hamelink tijdens zijn eerste hele in Embrun, Zuid Frankrijk, 1989. Met meteen de col de Izoard over. Hij draagt hier een wetsuit wat ze vroeger de banaan noemden, die kon je zo pellen. We zijn 2x met een groep gaan fietsen in de Franse Alpen, één keer hebben we toen de Marmotte gefietst. Kees buitenblad heet Kees Versluis, hij kon heel hard rijden maar was ook net een blind paard en heeft nogal eens wat valpartijen gehad, ik droeg toen nog een legendarisch bandenhelmpje!

13

Een rondje lopen... altijd leuk?

Duurt Alkema

Toen ik bijna twintig jaar geleden lid werd van RTC zat mijn moeder hoofdschuddend op de bank ”Wat moet je tussen al die gekken? Het is toch niet normaal wat die lui doen?” Ergens had ze wel een punt, want in de eerste maanden kwamen ze aan mij vragen of ik mee ging een stukje zwemmen… Hans Weeber: “Leuk joh, een rondje om het eiland in de Kaag, ongeveer 7,5 km.” Ik zonk al na 100 meter naar de bodem van het zwembad, dus maar niet mee... Enige tijd later kwamen Michel Meerts/Cees van Loon: “Ga je mee een stukje fietsen... rondje IJsselmeer van uit Den Haag, 400 km o.i.d.” ..., dus maar niet mee... Weer wat later: loop je een stukje mee… Hans Geerts: “IJsselmeerloop, een estafette over bijna 400 km.” ..., dus maar niet mee.... Gelukkig bleek de vereniging heel gezellig en waren ook de namen van de leden eenvoudig te onthouden: Martin (Lansink, Feyen, Dottinga plus nog minstens 3 waarvan ik de achternaam niet meer weet), of Kees (van Loon, Konings, Arisz, etc.) Dus toch maar gebleven. Het bleek echter dat je heel snel mee gaat/besmet wordt met de gedachtegangen van de 'idioten', want toen ze een jaar later vroegen of ik meeging met de IJsselmeerloop, zei ik: “JA!” Voor de mensen die het niet weten: de IJsselmeerloop is een estafetteloop over bijna 400 km met maximaal 8 (wedstrijd-) of een ongelimiteerd aantal lopers (recreatief). De wisselafstanden mag je zelf bepalen; 1, 2 of 15 km wat je zelf aankan/wilt. Starten in Almere, linksaf om het IJsselmeer heen en eindigend in Almere ongeveer 24 uur later... In het RTC-team zaten o.a.: Jacob Teuthof (later WK kampioen Run/Bike/Run 60jaar), Kees A., Adrienne, Chiel en Hans G. (beiden nog lid). Jacob kwam natuurlijk met zijn aannemersbus met vier tuinstoelen achterin... Altijd leuk bij het optrekken en remmen... Het andere busje was gelukkig normaal, hoewel je goed kon twijfelen aan de inzittenden. Na mijn flitsende start in Almere waren wij na 3 km bij de eerste 10 en het echte afzien kon beginnen: busje (komt zo...) in, een ander eruit en aanmoedigen vanuit de raampjes, na een uurtje weer 3 km zo hard mogelijk lopen. En met wind tegen? Dan met een been de deur van de bijrijder open houden, zodat je de loper uit de wind kon houden, de radio/cassette zo hard mogelijk met stampmuziek om het tempo/snelheid zo hoog mogelijk te houden: No limits van 2Unlimited op repeat en een schorre keel krijgen van het honderd miljoen keer meeblèren... Het leven voor de mensen langs de kant was niet altijd makkelijk: plassen uit een rijdend busje werd in Kampen niet echt op prijs gesteld... altijd leuk een RTC-busje voor je deur. Ook waren er leuke conversaties tijdens de rustpauzes: “Wat voor hardloopwedstrijd doen jullie? Een rondje IJsselmeer. Nee, Ja, Nee, Ja, Zijn jullie gek?” (Dat zei mijn moeder ook al.) “Nee, ja, Nee... Nou succes jongens...” Naarmate de wedstrijd vorderde ging het in het busje steeds meer stinken door de natte shirtjes, zweetsokken, darmklachten van de sportdrank etc. Tijdens een rustpauze midden in de nacht werden wij gespot door een medeloper; hij klopte op het raam en deed gelijk een stap naar achteren toen het raampje open ging: ”zoooo, jullie hebben een aardig luchtje daar binnen...” Toen hij na een kort gesprekje weer weg ging, sloeg de hond bij de boerderij, waar wij in de bosjes stonden, aan en begon de boer naar de hond te schreeuwen. Dit ritueel herhaalde zich om de 15 minuten als we voor de grap even met de deur sloegen... Altijd leuk een RTC-busje voor de deur... Naar mate de wedstrijd vorderde, klommen we langzaam op in het klassement en konden we weer harder lopen toen het licht werd. Dit werd voornamelijk 14

veroorzaakt door de gemeenschappelijke poeppoep en plaspauzes pauzes in willekeuri willekeurige tuinen, onder bruggen etc.… Altijd leuk een RTC busje voor je deur... Niet alleen in de bus werd het steeds leuker; ook buiten de bus: toen we om zes uur 's ochtends door A'dam reden/liepen waren de beschonken A'damse opmerkingen niet van de lucht: “kehk “kehk nau, een meid die achter een bus ahn rent. Mot het niet anders om?” Toen we de A'damse hindernissen, tramsporen!, voorbij waren was het leed bijna geleden, dacht ik. Een klein foutje; bij de laatste 15 km gekomen bleek dat het nog sneller snelle kon: de snelle mannen (ik ook...) ...) moesten als laatste inspanning 1 km sprinten met vliegende aflossing uit het busje, hierdoor konden we twee teams voor ons inhalen en finishen bij de eerste tien overall (als ik het goed onthouden heb). Na een korte pauze weer terug naar Den Haag, de radio HEEEEL hard aan om te voorkomen dat de bestuurder der in slaap viel; vie weer die k*t Anita en Ray... No limits, letterlijk en figuurlijk... Thuis voor de TV om acht uur als een blok in slaap gevallen en de week daarna strompelen v van de spierpijn. Maar wel leuk. Dus het jaar daarop (1996) weer mee; mijn vriendin vriendin en mijn moeder samen: “je bent gek” (nee, ja, nee... nou, nou succes.) Ook dit werd een memorabele versie met als mooiste actie die van Bas (Schrama), hij zette bij het vertrek een zeer grot grote e en zware tas in de bus. Wij: “wat zit erin?” Bas: “Wat Wat te eten voor v onderweg.” Ach ja, het zal wel. Iedereen had een tas met zooi en eten bij zich. Maar gebeurde gebeurde er halverwege de nacht? Bas: “ik ik krijg langzaam wat honger” honger en hij haalde de tas uit de bus. us. Uit de tas kwam... een tweepits pits gasstel, een 10 liter gasfles, borden borden en bestek en een pan macaroni voor een heel weeshuis. Dus om drie uur 's nachts met z'n allen macaroni eten langs de kant van de weg, ergens boven A'dam. Terwijl wij daar rustig staan te eten komt er een auto voorbij die remt en achteruit rijdt: “Wat doen jullie daar?” “Wij Wij lopen een rondje IJsselmeer.” IJsselmeer. Nee, ja, nee, ja… en we hebben nu wat honger. Vraagt de bestuurder aan Bas:”En gaat het een beetje?” Bas: “Nee, die idioten lopen veel te hard.” De bestuurder gelijk: “Ooo, ik kan wel helpen hoor, wil je e een pilletje? Bas: “Bedankt “ de macaroni doet het ook goed.” Een biertje dan? Nee e bedankt, ik moet nog lopen... Bestuurder: “OK, succes jongens...” Waar had ik deze conversatie meer gehoord??? Dat jaar deed zelfs onze grootste hardloophater oophater Michel Meerts mee. Het is volgens mij ook gelijk de laatste keer in zijn ijn leven dat hij gelopen heeft.. Misschien dat een pilletje hem een volgende keer over de streep kan trekken. Of kan n de Hertog dat wellicht beter? Helaas loop ik zelf niet meer, maar ik kan iedereen aanraden anraden de IJsselmeer IJsselmeerloop eens te doen. Minder massaal dan de Ropa run en minstens zo leuk. Mijn shirtje van 1996 wordt nu gebruikt als zwemshirt.

15

16

De RTC Nieuwjaarscross 1999

M. Meerts

1

Heel lang ang geleden, in de periode voor C. organiseerde RTC ieder jaar een nieuwjaarsreceptie zonder dat daar een crossloop aan voorafging. Dat waren nog eens goede tijden. Voordat je op weg ging richting RTC kantine (die hadden wij toen nog) alvast even indrinken, om na een kort ritje ter ontnuchtering ontnuch op de fiets de bierparade even te onderbreken met champagne om tenslotte verder te bieren. Sinds de komst van C. is daar verandering ingekomen. Nog nauwelijks bekomen van de kater van nieuwjaarsdag wordt van je verwacht dat je meedoet aan een Nieuwjaarscross van 5 of 10 km. Dat valt mee zou je zeggen; even in traag tempo 5 km afleggen om vervolgens te beginnen aan die activiteiten waar je voor gekomen bent. Mispoes, de af te leggen route is zodanig ingewikkeld dat je noodgedwongen de route éénmaal gelopen gelopen moet hebben om niet te verdwalen bij de crossloop. De minimum te lopen afstand bedraagt op deze wijze dus 10 km. Goed ingepakt tegen de kou heel voorzichtig lopen om niet uit te glijden op het beijzelde parcours. 3 januari 1999 was echter van geheel el andere aard, het was nat en koud. Achteraf zou blijken dat dit de “moeder van alle crosslopen” zou worden. Tijdens het inlopen, tevens het verkennen van de route, bleek al snel dat de voeten niet droog zouden blijven. Mijn smetteloos witte, redelijk nieuw nieuwe, loopschoenen waren na 200 meter niet te onderscheiden van een kluit aarde. Na circa 3 kilometer had ik het idee dat het ergste achter de rug was; glibberen op de heuvels, bijna een schoen verloren in de modder en een bult op mijn hoofd omdat ik mij concentreerde ncentreerde op het neerzetten van de voeten en niet keek naar laaghangende takken. Na de helling van de rozentuin ging de route richting “schaatsparcours” dat door het zachte weer leek op een nieuw gegraven vijver. Nu weet ik dat die andere C. wel over water kon lopen. Onze C., de voorloper, moet even gedacht hebben dat hij dit ook kon. Zonder aarzelen liep hij door de waterbak, de RTC’ers achter hem volgden zonder na te denken. Tegen de tijd dat je besefte wat je aan het doen was, rende je al halverwege de vijver, nat tot op het kruis. Na de waterpartij even wachten op de achterblijvers. Van deze gelegenheid wilde ik gebruik maken om wat “water” te lozen. Pas na a het goed schoonmaken van mijn bril kon ik het verkleumde onderdeeltje vinden dat noodzakelijk is voor jongetjes om af te wateren. Het inlopen werd weer vervolgd door modder, bladerentapijten, opnieuw een laagje water om tenslotte geheel verkleumd en nat te arriveren bij HPSV. Het leed was echter nog niet geleden, de ellende begon nu pas, de eigenlijke ijke crossloop. In afwachting van het startschot keken wij elkaar aan. De RTC dames zagen er uit alsof ze gingen deelnemen aan een “miss wet sweatshirt verkiezing”. De mannen hadden zonder uitzondering een natte broek. Daar klonk het startsignaal, de ellende ging verder. Na 5 km, een klein half uur verder, hield ik het voor gezien met het idee dat geheel RTC het na één ronde ook wel voor gezien zou houden. Tot mijn verbazing was ik een een van de weinigen die maar één ronde had gelopen. Vlug een warme douche en dan richting kantine. Wederom verbazing; ik verlangde naar koffie en erwtensoep in plaats van het gebruikelijke na afloop van een fysieke inspanning. Ruim een uur later ging het well weer een beetje. De rest van RTC was uitgelopen en opgefrist; het hoogtepunt van de dag kon beginnen. Alleen vrees ik dat ik gedurende het hele jaar met angst en beven de nieuwjaarsreceptie van het jaar 2000 tegemoet zie, mijn persoonlijk ijk millenniumprobleem. millenniumprobl . Ik wil dan ook bij de trainers bepleiten om de crossloop in het jaar 2000 te beperken tot één rondje op de baan voor de kantine van HPSV op vrijwillige basis, zo nodig ga ik handtekeningen verzamelen bij de leden. ______________________________ 1 C.v.L. niet te verwarren met J.Chr.

17

Een bijdrage over het lief en leed van het duurlopen… [Red.]

Stein en het grote lulverhaal

Joke Keuning

In het weekend van 6 en 7 maart vertrokken we met een hele groep RTC’ers richting Limburg voor het jaarlijkse ATB weekendje. Voor mij werd het geen ATB, maar een zes uursloop in Stein, dichtbij Valkenburg, waar we in een hotel verbleven. Zes uur lopen lijkt absurd, in de ultrawereld is het slechts een begin. Voor mij was het de eerste keer en een heel eind. Dat kwam vooral omdat we een vicieuze cirkel van 3,1 km liepen en nergens hing een doek met finish erop. Wel een startdoek, maar geen finishdoek, dat lijkt heel uitzichtloos. Dan probeer je aan iets moois te denken. Bij al mijn lange duurlopen liep ik grote ronden langs strand en duin, door Meijendel, naar Katwijk en terug, soms 4 uur of meer. Dan droom je weg met het geluid van de branding en krijsende meeuwen op de achtergrond. Als ik ren, dan is het feest. Dan dansen de golven met me mee. Kilometers ver, maar in gedachten nergens. Terwijl ik zes uur lang mijn feestje vierde in Stein, was Lotte (dochter 14 jaar) druk doende met het oefenen voor een dans en toneeluitvoering voor school. Er gebeurde daar die zondagmiddag iets, waardoor ze sip en stilletjes weer bij opa en oma terug kwam. Oma Hamelink begreep er niets van. Gelukkig heeft dochterlief (nog) geen geheimen voor haar moeder, zodat het probleem er meteen uitkwam. Bij de dansuitvoering moest er in een “naaktpak gedanst worden”, zonder BH! Ook moest er een string gedragen worden. Het arme kind had meteen buikpijn gekregen en haar vriendinnetje ook. Wat haar niet deerde, was een uitvoering van het liedje “your penis is to big”, waarbij de onschuldige schaapjes verkleed moesten als penis. Hoe ga je verkleed als lul? Dat dit nog niet zo gemakkelijk was, waren ze al achter, dus had ik al beloofd iets te bedenken. Onder het lopen probeer ik altijd aan iets moois te denken, dus dat kwam goed uit. Ik had zes uur de tijd om te denken en te dromen. Helaas, in Stein lukte het maar niet om weg te dromen, één gedachte kwam maar steeds naar boven, “één keer en nooit meer”. En de uren kropen voort, want de benen wilden na drie uur al ophouden en de geest had het allang begeven. Maar na ruim 55 km verscheen uit het niets een reddende engel op ATB. Heerlijk, iemand die voor me zorgde, want ik was alleen. Dat wilde ik zelf zo, ik verander terstond in een weekdier als man en kinderen gezellig in het Steinerbos gaan zitten. Dus haalde ik zelf mijn Squeezy’s uit mijn tas, want in een BH gaan er maar vijf. Maar het gezelschap van deze onbekende deed me erg goed en ik vertelde van de mooiste triathlon van Nederland, de halve van Stein die ik in 1996 voor het laatst (4e keer) had gedaan. En nooit had ik een slechte dag, en nooit had ik een lekke band en altijd was het publiek ongeëvenaard enthousiast in Stein. Nooit was ik sneller op een halve omdat de VIP boot de verste boei kapot gevaren had, en zwemmen hield ik toch al niet van. Nergens zoveel blaaskapellen langs de kant en in Limburg brouwen ze het beste bier. Kortom, Stein is op goede aarde gebouwd, behalve bij de dijk van het Julianakanaal dan. Aan het eind kwamen Frank, Hans en Christel nog kijken, Frank dacht dat ik na vandaag wel genezen zou zijn van al dat lopen. 18

Na een loze belofte (van hem) van een week niet hoeven afwassen, kreeg ik weer de geest en leek het Nederlands record (70km145m) nog haalbaar. En dankzij mijn reddende engel die iedereen aan de kant stuurde en zorgde dat er iemand op het record punt stond in de laatste ronde, lukte het ook nog, het werd 70 km en 998m. Stein, voor eens en altijd. En terwijl Frank en ik het feestje verder vierden bij de prijsuitreiking, zat onze Lotte dus met buikpijn bij opa en oma en ik had ook nog eens geen seconde over een lul nagedacht. Na zo’n wedstrijd slaap je slecht en heb je alle tijd om na te denken. Dus de day after heb ik mij met moeite naar een schuimrubberspecialist gesleept om de nodige meters te kopen. Het moesten er twee worden, lekker groot dacht ik bij mezelf, voor het schokeffect. Het werd een soort muts, bijna één meter hoog met een grote roze eikel bovenop. Hij stond lekker te drogen bovenop de kachel, toen Lotte thuis kwam, en het schokeffect was groot bij het arme schaap. Op woensdagmiddag kreeg ik het karwei klaar. Terwijl Lukie (dochter van 5) gezellig met een vriendinnetje aan het spelen was verfde ik de beide eikels mooi roze. Tot de telefoon ging en de moeder van het vriendinnetje meldde dat ze haar kind kwam halen. Even wist ik niet wat te doen, maar de lullen waren levensecht en erg groot, het leek me beter ze te verstoppen. Snel heb ik de natte lullen aan weerszijden van de kast gezet en de verfspullen op geruimd. Terwijl de moeder wat tegen me aanlulde, greep Lukie haar kans en zette de dikste penis op haar hoofd en danste ermee de kamer door, gevolgd door het kleine zusje van het vriendinnetje. Ze zongen beide piemel, piemel. Ik vreesde dat Lukie vanaf heden een vriendinnetje minder zou hebben, maar na enige uitleg is het allemaal goed gekomen. De moeder heeft me zelfs haar kleine piemelboek geleend. Lotte en haar vriendin waren inmiddels van hun buikpijn af en gingen trots met hun lul (in vuilniszak) naar school. Terwijl wij vrijdagavond druk aan het vergaderen waren op de ALV, danste mijn onschuldig schaapje trots met één meter lul op haar hoofd op het podium. Het was een groot succes. Maar toen ik na de vergadering thuiskwam, zag ik het meteen. Er stond maar één lul in de gang geparkeerd. De mooiste en dikste lul was na afloop van de voorstelling gestolen. Nu stond alleen het mindere lulletje in de gang. Lullig hè?

19

De Waddentocht 2001

M. Meerts

Het idee van de Waddentocht is door Cees al enkele jaren geleden naar voren gebracht als een moeilijk te realiseren wens. In het voorjaar 1999 zijn wij aan de hand van diverse reisfolders nagegaan of de Waddentocht te maken was door middel van de reguliere veerdiensten. Dit was met de nodige tijd en moeite te doen. De tocht zou dan ongeveer zo verlopen zijn: Den Haag, Den Helder, pont naar Texel, met “de Vriendschap” naar Vlieland, oversteek naar Harlingen, pont naar Terschelling, terugvaren naar Harlingen, fietsen naar Holwerd, oversteek naar Ameland, terugvaren naar Holwerd, fietsen naar Lauwersoog, oversteek naar Schiermonnikoog, terugvaren naar Lauwersoog, fietsen naar Den Haag. Als ik het goed optel negenmaal een oversteek, waarvan zeven van langer dan twee uur. Het idee bleef wat het was; een moeilijk te realiseren wens. September 2000; al zoekende kwam ik per toeval op de homepage van een schipper die normaal gesproken sportvissers naar een visstek op het wad brengt. Ik attendeer Cees op deze pagina en opeens zien we toch weer mogelijkheden voor de waddentocht. Dhr. Veltman reageert vanaf het eerste moment positief op onze ideeën. Wij, d.w.z. Hans van Vliet, Cees en ik maken een afspraak voor 17 december te Harlingen, de ligplaats van de “Waddenzee”. Het enthousiasme van Cees en ondergetekende wordt steeds groter De maanden daarop zijn de details ingevuld en heeft Cees zich daarnaast beziggehouden met het “ronselen” van deelnemers. Op 22 juli vertrokken 16 deelnemers aan de Waddentocht. Zondag 22 juli Om 6.00 uur verzamelen Cees, Michel, Patrick, Erik, Anno, Chong, Marian, Ditta en André bij de vuurtoren van Scheveningen. De broer van Marian maakt een foto van het gezelschap. Na vijf kilometer fietsen, voegt ook Clarence zich bij het gezelschap. Helaas zou zijn gezelschap van korte duur zijn. Nog voor Zandvoort krijgt hij een klapband. Zijn buitenband blijkt beschadigd te zijn. Daar stond hij dan, met een niet te repareren band en een aan Hans van Vliet uitgeleende auto vol met onze bagage. Gelukkig lukte het Clarence om iemand zover te krijgen om hem te komen ophalen. Ter hoogte van de pont van IJmuiden blijkt dat we voorliggen op schema. Ter hoogte van Schoorl is de voorsprong op het schema zo groot dat een koffiepauze wordt ingelast. Hans van Vliet wordt gevraagd om een uur eerder naar Den Helder te komen. Een aantal kilometers worden op Texel gemaakt over het strand, over duinpaden en door een bos. Rond 16.00 uur arriveren we te De Cocksdorp, de plek voor de oversteek naar Vlieland met “De Vriendschap”. Om 17.00 uur vertrekt de zeer volgestouwde “De vriendschap” naar Vlieland. Ieder plekje op de pont is benut voor passagiers, fietsen of bagage. Onderweg zien we in de verte een zandbank vol met zeehonden. Bij binnenkomst op Vlieland wordt de gehele inhoud van de boot ingeladen op een enorme vrachtwagen, de “Vlieland Express”. Het kost de grootste moeite om ieder en alles in de vrachtwagen te laden. Iets meer dan 10 km verder, daar waar de zandplaat overgaat in de bewoonde wereld, worden we losgelaten. Vanaf het eindpunt is het fietsen geblazen richting haven. Van de schipper vernemen we via de gsm dat het nog wel een anderhalf uur kan duren. Uit pure verveling bezoeken we een terras waar de bierkaart blijk geeft van een hoge mate van beschaving. Anderhalf uur lang wordt er gedubbeld en getrippeld. 20

Anno ontdekt de Vlielandse variant van “de kopstoot”. Het bijbehorende gerook door de duursporters zou niet misstaan in een doorsnee bruine kroeg. Aan boord van de boot maakt een ieder kennis met de schipper, Jan Veltman en zijn zoon Janko. Ook de rest van de RTC aanhang in reeds aan boord: Martin, Joy, Chris, Jip, Kim en Myrten. Janko leidt ons rond op de boot. Een ieder geniet vervolgens, met een bruine scheepstoeter in de hand, van de oversteek naar Terschelling. De fietsteller geeft 190 km aan. Chris had vanuit Den Haag een enorme voorraad pasta meegenomen die door de uitgehongerde fietsers met enthousiasme ontvangen werd. Maandag 23 juli Besloten werd om pas om 13.00 uur te gaan fietsen op het eiland. ’s Ochtends maakt iedereen van de gelegenheid gebruik om op eigen houtje het dorpje te verkennen. Het gehele gezelschap vertrek op de fiets over een fietspad dat langs een groot gedeelte van de zuidkust loopt. Halverwege gaan de “die hards” door met de bedoeling zo veel mogelijk aan het oosten van Terschelling te komen. Het geasfalteerde fietspad gaat over in een kurkschorspad en tenslotte in een soort ruiterpad. Vooraan zien we Cees doorploeteren als een ware Adrie van der Poel. Op een paar kilometer van het meest oostelijke puntje blijkt het ruiterpad totaal onbegaanbaar te worden volgens Cees. Volgens de rest was dit pad dat al vanaf het moment dat het asfalt ophield. Niemand had zin om dezelfde weg terug te gaan. Cees wordt zo’n beetje lekgeprikt door een agressieve horzelsoort. Daarna volgt een strand van ongeveer 500 meter breed. Het strookje langs de kust is gelukkig begaanbaar. Na deze pauze volgde nog een rit van oost naar west over de fietspaden. De Cranberry wijnmakerij wordt ook nog even bezocht. De wijnkenners onder ons zijn niet onder de indruk van Cranberry wijn. De gelijkenis met siroop wordt gemaakt. Aangekomen in de haven van Terschelling wordt nog even een stukje gezwommen door een aantal fanatiekelingen. Cees en Ditta kunnen nog net voor de veerpont langs ontsnappen. Het zoute water van de Waddenzee vermengt met angstzweet. Na het Thaise avondeten is het nog een heel eind varen naar Ameland. De “Waddenzee” gaat voor de kust van Ameland voor anker en een ieder bezoekt vervolgens de scheepsbar. Dinsdag 24 juli Na het ontbijt gaat de ene helft direct naar het strand terwijl de andere helft nog even de verplichte kilometers over het eiland maakt. Aan de westkust wordt nog even de vuurtoren (55 meter) beklommen. In de middag ligt het totale gezelschap te bakken in de zon. Terug bij de boot wordt door een aantal fanatiekelingen nog een lange duurloop gemaakt. Nog voor de avondmaaltijd wordt getest of wadlopen mogelijk is in de gedeeltelijk drooggevallen haven van Ameland. Na twee stappen loop ik al op mijn sokken. In een 50 cm diep gat in de smurrie even mijn sandalen terughalen. ’s Avonds wordt ook weer een disco bezocht. Woensdag 25 juli Direct in de ochtend zet de schipper koers richting Rottumeroog. Na een uur varen blijkt dat er niet voldoende water staat in een bepaald gedeelte van de Waddenzee en dat we het risico lopen dat we komen vast te zetten en niet eerder dan 24 uur later los kunnen komen. Het geplande bezoek aan Schiermonnikoog zou dan komen te vervallen. Geen van ons wil enig risico nemen en de schipper stelt voor om Rottumeroog te verruilen voor Engelsmanplaat (tussen Ameland en Schiermonnikoog). Zo gezegd, zo gedaan. In de buurt van Engelsmanplaat gaan Ditta en Chong op verzoek van de schipper na hoe diep het water rond de boot is. Nog voor ze terug zijn ziet de schipper een geschikte plek om droog te vallen. Ditta en Chong moeten hierdoor een nog langer stuk door de kwallenzee terugzwemmen. Na verloop van tijd stroomt het water weg. Steeds grotere 21

stukken zandbank worden zichtbaar. Als er nog slechts één meter water naast de boot staat gaan een aantal RTC’ers richting zandbank, om vervolgens richting uitkijktoren te lopen enkele honderden meters verder. Als Martin heeft genoten van het uitzicht en daarna het laatste stukje van de toren wil verlaten springt hij precies met zijn voet in een stuk rechtopstaand metaal. Aan boord blijkt de ernst van de verwonding. De schipper waarschuwt de reddingsbrigade en deze komt enkele minuten later Martin en Tammy ophalen voor een bezoek aan een arts te Schiermonnikoog. Ruim een uur later voegen Martin en Tammy zich weer bij het gezelschap op de boot. Zijn voet is gehecht en ingepakt. Het uitzicht is werkelijk schitterend. Zonsondergang terwijl het wad om ons heen geheel droogvalt. Donderdag 26 juli Direct in de ochtend wordt een bezoek gebracht aan Schiermonnikoog. Het kleinste eiland maar wel het leukste. Aparte bouwstijlen en veel gezellige terrasjes. Binnen de kortste keren is het eiland geheel verkend op de fiets. Om 13.00 uur staat een ieder klaar op de kade te wachten op de schipper. In tegenstelling tot de planning besluit de schipper om richting Dokkum te reizen via eerst de Waddenzee en daarna de binnenwateren in plaats van koers te zetten richting Harlingen. Als snel blijkt dit geen slecht besluit. De route over het Lauwersmeer is schitterend. Aangekomen te Dokkum blijkt dat we met een logistiek probleempje zitten. De auto’s van Tammy en André staan in Harlingen en wij zijn aangemeerd in Dokkum. Van de nood wordt een deugd gemaakt. Een mooie aanleiding om met een klein groepje richting Harlingen te fietsen. Ondanks dat er tot dat moment reeds de nodige bruine pretpaaltjes waren gekanteld werd er met 40 km per uur (op de mountainbike) richting Harlingen gereden. De terugweg in de auto was een stuk prettiger. Vrijdag 27 juli Vroeg in de ochtend arriveert de begeleiding, te weten Hans van Vliet en Clarence. Hans zou de auto naar de overnachtingplaats te Castricum brengen en vervolgens op de fiets richting huis vertrekken. Clarence fietst met ons mee richting Castricum om de volgende dag vandaar uit naar Den Haag te rijden met de auto. Rond 10 uur wordt afscheid genomen van Chris, Jip, Tammy, Martin, Joy, Kim en Myrten en de bemanning. Op de fiets wordt richting Leewarden gereden. Bij Bartlehiem krijgt iedereen de kriebels en wordt besloten om een foto te maken van het fietsgezelschap op de bekendste brug van Nederland. De grootste waterrat onder de fietsers stelt voor met fototoestel in de hand naar de overkant te zwemmen om zodoende een mooie foto te schieten. Daarna is het alleen nog maar doorfietsen geblazen. Na een langdurige fietstocht arriveren we te Castricum. De geboekte jeugdherberg is werkelijk een schot in de roos. Patrick trakteert mij namens de groep op een bierglas van anderhalve liter. Moe maar voldaan wordt de riante slaapkamer opgezocht. Zaterdag 28 juli Na een aangenaam ontbijt vertrekken we richting Den Haag. Bij Bloemendaal wordt nog even “het Kopje” genomen. Via Noordwijk en Katwijk komt het einddoel van de dag in zicht: Scheveningen. Onder de vuurtoren wordt de laatste foto van de Waddentocht geschoten. De cirkel is 600 km rond.

22

Verslag van de Run-Bagger-Run te Pijn-pijn-acker 24 oktober 2002

M. Meerts

Na jarenlang de enthousiaste verhalen van mijn clubgenoten aangehoord te hebben gingen mijn gedachten uit naar de RBR van Pijnacker. Zeker toen bleek dat dit evenement ook als duo kon worden volbracht. Yvonne lopen en ik fietsen, een goede verdeling van de inspanning. Zij zo'n 40 minuten lopen en ik zo'n 60 minuten fietsen was mijn inschatting. Voor zo'n korte afstand vond ik het onnodig om mijn slicks (sinds de Beach Classic van 2001 op mijn fiets) te vervangen door banden met noppen. Stel je voor, je bent de avond ervoor langer bezig met banden verwisselen dan met fietsen op de dag zelf. En dan na afloop ook nog eens de profielbanden weer op de fiets van Rick terugplaatsen en de slicks weer op de eigen fiets monteren. Het was trouwens uniek dat ik voor zo'n korte afstand mijn fiets uit de schuur zou halen ;-) De avond daarvoor begon het wel te regenen. De grond zal ondertussen wel lekker drassig zijn in Pijnacker was mijn gedachte. Dan maar 10 minuten langer fietsen. Liever iets langer fietsen dan banden verwisselen. De zondag begon voor mijn doen al vrij vroeg. Om 7.45 uur mijn bed uit en rond 8.30 uur op de fiets naar Pijnacker. Ook wat betreft mijn fietskleding was ik al te enthousiast, ik had niet in een korte broek moeten vertrekken. Alles - dat wil zeggen bijna alles - werd stijf van de kou. De start vond plaats om 10.30 uur. Yvonne begon met 5 km hardlopen. Na 27 minuten kon ik op de fiets springen. Het eerste stukje fietsen ging over een stukje grasveld. Met een leuk tempo ging ik al enkele deelnemers voorbij. Het grasveld werd afgewisseld met een stukje asfalt. De teller ging over de 30 km/uur. Ik ging de een na de ander voorbij. Ik had medelijden met die stumpers op hun noppenbanden. Slicks rijden namelijk veel beter op asfalt. Aangekomen bij het eigenlijke parcours begon de ellende. Een stuk van zo'n 100 meter moest door mij gelopen worden. Na dit stuk gelukkig weer een paar honderd meter asfalt. Daarna begon de ellende pas echt. Tientallen meters zwaar fietsen werden afgewisseld met honderden meters lopen. Ieder keer weer voor maximaal 50 meter op de fiets stappen. Ik verweet mijzelf dat ik niet de moeite genomen had om de buitenbanden te verwisselen. Tijdens het lopen met de fiets draaide het achterwiel op een gegeven moment niet eens meer. Kluiten klei ter grootte van een voetbal rond de voor- en achterrem. De ene na de andere RTC'er kwam mij voorbijrijden. Het eerste rondje van rond de vijf kilometer kostte mij zo drie kwartier. Na het tweede rondje was ik totaal leeg. Ik wist het zeker, opgeven en terugfietsen. Echter vlak voor wist de voorlaatste deelnemer mij over te halen om alsnog het derde rondje te lopen met de fiets aan de hand. Hij sprak iets in de trend van "elkaar stimuleren". Na één kilometer was ik hem al uit het oog verloren, hij wandelde namelijk sneller met zijn fiets dan ik deed. Pleuris! Chaulera! Tiefus! Tering! Kankâhbaggâh! Marnix Rueb zou nieuwe inspiratie opgedaan hebben indien hij mij gehoord en gezien zou hebben tijdens de derde ronde. Dit laatste rondje is op sportgebied het zwaarste wat ik ooit heb meegemaakt. Hierbij vergeleken is een rondje IJsselmeer een recreatietocht en de fietsmarathon een ontspannen duurritje. Na 2 uur en 20 minuten fietsen zat de marteling er op. Gelukkig mocht Yvonne nog starten voor de laatste 2,5 km lopen. Tot mijn grote verbazing kregen wij als laatste team nog een geldprijs van 15 euro. Een pleister op mijn wonden. Nog nooit ben ik zo stuk geweest van een sportevenement. Wat een klote ervaring. 23

Enquête RTC, maart 2012 Hoe lang ben je lid? Velen van jullie hebben de enquête ingevuld. In totaal zijn er 70 min of meer serieuze inzendingen binnengekomen; dat is meer dan de helft van het totaal aantal leden! Hiervoor onze dank. Van de respondenten gaven er 20 aan vrouw te zijn en de overige 50 categoriseerde zich als man. De gemiddelde leeftijd van de vrouwelijke RTC’ers is net boven de 35 en die van de mannelijke ligt ruim 10 jaar hoger.

1

< 1 jaar 1-5 jaar

12

15

5-10 jaar 12

>10 jaar 30 Ik ben geen lid meer (oud-lid)

Zo kwamen wij erachter dat de meeste leden nog helemaal niet zo lang lid zijn, maar er toch ook een grote groep meer dan 10 jaar lid is. Hoeveel van deze leden zouden het eerste lustrum nog hebben meegemaakt en dus al meer dan 20 jaar lid zijn?

Lid van RTC omdat: Waarom ben je lid geworden van RTC? 60 50 40 30 20 10 0

Waarom ben je op dit moment lid?

53 40

39

39

37

33 23

5

13

11 4

6

6

3

RTC is een gezelligheidsvereniging; dat hoor je overal en dat zegt iedereen. Maar is dit ook zo? Uit de enquête blijkt in ieder geval dat RTC-leden die een aantal jaar lid zijn minder om hun conditie gaan geven (of hun doelstellingen bereikt hebben) en het sociale aspect ineens veel belangrijker vinden! Welk evenement dan vervolgens het belangrijkst is? Het is in ieder geval niet de donderdagavond bierestafette die komt pas op een goede vierde plaats! De redactie is overigens zeer vereerd met het feit dat het lezen van de Tri-bune op de tweede plaats is geëindigd!

Wat is je favoriete clubactiviteit?

7%

6%

Trainingsweekend 28%

8%

Lezen van de Tri-bune Amelandweekend Donderdagavondborrel

15% 18% 15%

ATB-weekend Nieuwjaars-/ paascross Geen antwoord

24

Welke training(en) volg je? 50

45

40

37

35

34

31

30 20

13

9

10 0

RTC blijkt een echte triathlonvereniging. Uit de resultaten blijkt dat de verschillende aangeboden trainingen ongeveer even goed worden bezocht. Hieruit zou je kunnen concluderen dat heel RTC voor een triathlon aan het trainen is. Toch blijft de hardloopwedstrijd favoriet!

Aan welke wedstrijden neem je deel? Hardloopwedstrijd

44

Wegtriathlon

42

Crosstriathlon

36

Duathlon

23

Bierestafette

12

Fietswedstrijd

10

Geen

10

Langeafstandzwemmen

5 0

10

20

30

40

50

Opmerkelijk is dat offroad, zoals duinen, bos, strand en buitenwater de voorkeur genieten van de RTC’ers. Dit met een grote meerderheid. Toch wint de gewone oude vertrouwde wegtriathlon het van de crosstriathlon. Dat zie je terug in het voordeel van de racefietstraining ten opzichte van de ATB. In de winter is dit overigens goed te merken, want de deelname aan de fietstrainingen en bijvoorbeeld de offroad duathlons zijn veel minder bezocht.

Waar zwem je het liefst? Zee 43% Zwembad 27% Meer/plas/kanaal 19% Badkuip 10% Geen antwoord 1%

Op welke ondergrond loop je het liefst? Duinen/strand 43% Bos 41% Asfalt 13% Hardlopers zijn doodlopers 1% Geen antwoord 1%

25

Wat is je favoriete fiets? Racefiets 60% ATB 37% Stadsfiets 3% Bromfiets 0% Geen antwoord 0

Er wordt heel veel getraind bij RTC en er zijn ook altijd wel mensen met blessures. Uit de enquête blijkt dat dit het meest populaire excuus is om niet te gaan sporten. Niet gek, als slechts 21% van de ondervraagden het afgelopen jaar geen blessureleed kende. Verder zien we in de uitkomsten vooral loopblessures. Of dit nou verband houdt met de favoriete afstand van een kwart triathlon? Misschien onderschatten n RTC’ers deze afstand of raken vooral de mensen die alleen maar aan hardloopwedstrijden meedoen geblesseerd?

Van welke blessure(s) heb je het afgelopen jaar last gehad? Kuit/scheen Knie Geen Heup Onderrug Achillespees Hamstring Schouder andere Voet Blaren Enkel Hiel

18 16 15 7 7 7

Wat is je favoriete triathlonafstand?

6 6 6

4% 6% 20%

5

1/8 - Sprint-afstand

11%

4 4

¼ - Olympic distance Halve triathlon

3 0

5

10

15

20

Hele triathlon Geen antwoord

58%

Ik ga 180 km fietsen en neem in ieder geval aan eten mee:

29% Geld voor appeltaart/ pannenkoeken

26%

14%

Reepjes

Krentenbol

11% Ontbijtkoek

7%

11%

gelletjes

Banaan 1%

2% neemt “niets” mee

26

27

Wist u dat: 1999: Andre den Hollander plechtig heeft beloofd voortaan ieder evenement waaraan hij deelneemt te zullen volbrengen? Het jammer is dat hij vervolgens dit jaar nergens aan begint! Grace aanvoelt dat de kleine Niekerk zich eerder gaat aandienen dan uitgerekend. Dit waarschijnlijk de eerste keer is dat een Niekerk niet te laat verschijnt! Frank voor de zoveelste keer op het podium stond, maar helaas weer geen sweater heeft gewonnen. Hans wel erg fanatiek wordt in het verkopen van “zijn” sweaters We ons kunnen afvragen of er misschien een objectief onderzoek ingesteld moet worden naar evt. misbruik van zijn driedubbelrol van lid, pr man en clubkampioen. Rens zich “vertilt” heeft toen hij zijn fiets van de auto haalde Je van een oud fietstrainer toch wel mag verwachten dat hij een lichtgewichtje heeft. Hij later als “vieze oude man” gefotografeerd is 2000: Hans Weber zijn best weer gedaan heeft Hij heeft gezwommen van Bazel naar Hoek van Holland De fiets uitstapjes erg gezellig zijn bij RTC! Clarence de hele groep al na 10 minuten kwijt was en dus de hele tocht alleen heeft moeten fietsen (nog bedankt voor de appeltaart, Clarence!) Marcel in de Nunspeetse modder op zijn bek ging George na 50 km kramp kreeg in al zijn benen. Zijn maatjes direct extra hard aanzetten, om hem vervolgens gedesillusioneerd in het donkere bos achter te laten Erik last kreeg van gebroken (fiets) onderdelen Ook hij zo snel mogelijk aan zijn lot werd over gelaten De drie dames net iets minder hard gingen als het groepje van de voorzitter Dit groepje (van de voorzitter) echter niet met dames gezien wilde worden…… De dames het erg gezellig vinden als Clarence hen de volgende keer vergezeld De ledenvergadering goed bezocht was Dit onder andere te danken was aan de Jos Zijn Heerlijke Hapjes! We acteur Hans Weeber hebben kunnen bewonderen in de film "Crystal Clear" Aan dit alles wel eerst het serieuze (vergadering) gedeelte vooraf ging Het er in de dameshoek echter af en toe wel erg gezellig aan toe ging Het gekakel oorverdovend was De voorzitter zich tijdens de "eerste ALV onder zijn hoede" gelukkig niet liet afleiden De Run Bike Run van Pijnacker gelopen/gereden is? RTC er niet best vanaf kwam? Ton al na 100 meter fietsen zijn ketting brak Sylvia haar ketting na 1 rondje helemaal vast reed Ditta's fiets na 3 rondjes weigerde verder te gaan Frank en Hans daar tegenover zeer goed presteerden Frank supersnel fietste, waarschijnlijk omdat zijn auto gejat is. 28

Hans en Frank met respectievelijk hun fiets- en loopkunsten te bewonderen waren bij TV West! 2002: Aan de oproep van Adrienne in de laatste nieuwsbrief (om kleine RTC'ertjes te maken) gehoor is gegeven Er namelijk weer een paar aan zitten te komen Dit ook in onverwachte hoek gebeurt Er een ATB weekend is geweest Martin (ja, die van Tammy) zijn fietsdebuut heeft gemaakt Hij errug goed bleek te zijn, ondank zijn (ge)handicap(te fiets) Wim drie lekke banden had op 1 dag Ulbe door zijn derailleur is gezakt……… Niemand met Ulbe's auto mee mocht rijden Deze namelijk vol lag met doping Patrick v.d. Zande deze per infuus kreeg toegediend Die kleine het dan ook bijzonder goed deed deze dagen Ulbe super blijkt te zijn in het gooien van pijltjes (ook wel darts genoemd) Christel talent heeft voor het spelen van biljart Er dit weekend dus weer onverwachte talenten boven tafel kwamen Er wederom een trainingsweekend is geweest Daar, naast zwemmen fietsen en lopen, nu ook de "buikloop" en het "wind schieten" is geïntroduceerd. Bijna iedereen, groot en klein, hieraan mee heeft gedaan Het schuurpapier van de Aldi menig bil rood deed gloeien Ook Vlokkie goed zijn best heeft gedaan De avondwandeling deze senior bijna teveel werd Wij dan ook dachten dat ie 's nachts de laatste adem uitblies 2006: We tegenwoordig na de donderdagtraining van HPSV altijd een hartige lekkernij krijgen, wat tot gevolg heeft dat een enkeling niet meer komt trainen maar wel eten, maar dat we deze move heus wel in de gaten hebben? Anderen doen dat weer met drinken. HPSV toch in onze e-mailogen getetterd heeft dat er een feest was waar wij ook mochten komen, dat er echter geen enkele RTC’er kwam opdagen omdat nou net iedereen iets anders had te doen. Er een lid was, nl. Rene van Wissen, die dat dus niet wist en wel kwam maar omdat ie verder nooit komt niet wist dat er niemand zou komen en daar kwam hij daar aangekomen pas achter. Wie weet komt hij nu vaker, dan zie je maar wat misschien ergens nog van kan komen want dit moet hem niet nog eens overkomen. 2008: Hebben jullie al gehoord dat Hans v. V. een Hans-stand heeft gedaan? Een klassieke stuurfout op de fiets zei hij zelf, gewoon het fietsstuur 180 graden omgedraaid zonder aanleiding (?). Sja, en als je dan geen goede valtechnieken beheerst wordt het een tand-stand. Niks meer van te zien, alles weer heel en aangegroeid, ook die tanden. Tijdelijk heb ik vernomen ook even een snor. Gelukkig is die weer weg.

29

30

Van nieuwsbrief tot Tri-bune In de beginjaren was er al behoefte aan een clubblad. Deze heette: “Residentie Triathlon Club Nieuwsbrief”. De opmaak ging ongeveer als volgt: Alle kopij werd naar het postadres gestuurd alwaar de redactie met pen, schaar, lijm en papier aan de slag ging. Alle tekst werd dan later door iemand op een typemachine verwerkt. Als alles klaar is wordt de hele editie gekopieerd. Vaak gebeurde dit op het kantoor van de werkgever. Dan werden de nieuwsbrieven voorzien van adresstickers en gingen ze met de post mee naar de leden. Je zult begrijpen dat er heel veel heen en weer werd gefietst en getelefoneerd. Later kwam de computer er aan te pas. Het opmaken werd een stuk gemakkelijker. Foto’s en tekst werden op een USB stick gezet en daar werd een Tri-bune van gemaakt. De stick werd dan weer naar de drukker gebracht. Eerst was dit ook weer bij iemand op het werk, later werd het een professionele drukkerij. Nu doen we het nog steeds met de computer. Echter komen we als redactie nauwelijks bij elkaar. De Tri-bune staat op een zogenaamde “workspace” op internet alwaar we alle drie toegang toe hebben. Ieder redactielid kan wanneer het hem/haar uitkomt iets toevoegen. Overleg gaat via de mail; foto’s en uitslagen komen veelal via websites en Facebook. Als de Tri-bune klaar is, wordt die via internet verzonden naar de drukker en is de nieuwe editie de volgende dag al klaar. Verspreiding gebeurt echter nog steeds handmatig. De meeste worden op trainingen uitgedeeld en in een grote omtrek rond Den Haag worden ze met de fiets gebracht door onze bezorger Harald ten Katen.

31

Mijn eerste triathlon

Marco Zonneveld

Je hebt mensen die doen aan voetbal of tennis, darten of biljarten. Je hebt ook mensen die gaan wekelijks een beetje zwemmen of joggen. Maar er zijn erbij die vinden dat allemaal niet genoeg, die willen graag zwemmen en fietsen en hardlopen. En het liefst alle 3 achter elkaar. Ik denk dat jullie als lezers van de Tri-bune het wel een beetje zullen begrijpen, maar hoe leg je het uit aan je familie, vrienden en collega’s? Er gaat bijna geen dag voorbij of er moet getraind worden. Soms denk ik wel eens: “jammer dat er zoveel tijd in werken gaat zitten, dan had ik meer tijd om te trainen.” Maar goed, als je zoveel traint, wil je jezelf ook wel eens testen. En waar kan dat beter dan in een wedstrijd. Dus ik ga ergens aan meedoen. Toen bekend werd dat op 18 juni de tri van Vlaardingen werd gehouden, heb ik mezelf snel ingeschreven, want stel je voor dat het snel vol zou zijn. Welja, gelijk maar een ¼ triathlon offroad. In de laatste paar weken voor de start wordt het toch wel spannend, zou ik dat echt wel kunnen? Ik hoor van Hans Stegeman dat die 10 juni naar Bodegraven gaat en daar is ook een 1/8e wedstrijd. Dat is dus mooi om te oefenen dacht ik. Alleen de watertemperatuur is vanwege het koude voorjaar dusdanig laag dat de organisatie een wetsuit aanbeveelt, en die heb ik niet! Gelukkig mag ik het proberen in een pak van Frank Hamelink. Het pak zit een beetje strak maar dat schijnt te horen. Ik kan gelukkig nog ademhalen.

10 juni 2006, ‘s Morgens vroeg op weg naar Bodegraven, gelijk wat folders mee om reclame voor de Beach Challenge te maken. Op de fiets onderweg naar de start hoor ik al atleten praten over mijn “skelter”. Ik rijd namelijk op een ATB met race bandjes van 1”. Mij maakt het niets uit, maar ik kan je zeggen dat ik niemand anders met deze configuratie heb gezien. Wat de race betreft ging alles goed. Ik wilde alles gewoon redelijk rustig aan doen om te kijken hoe e.e.a. in het echt gaat. Bij de wissel van zwemmen naar lopen (ca 3 min) valt het al tegen om die tweede huid af te stropen. Heb je weleens geprobeerd om met een nat lichaam een (strak) Tshirtje aan te trekken? Bij mij zag het er vast erg lachwekkend uit. Dan nog voeten afdrogen, sokken en schoenen aan en je begrijpt dat ik ergens achteraan fiets. Na het fietsen gaat het wisselen naar het lopen een stuk sneller want ik hoef nu alleen maar een paar andere schoenen aan. Oef, dat valt niet mee, de eerste 2 kilometers lopen niet erg lekker. Dat moet ik onthouden. De buiten temperatuur neemt ondertussen tropische waarden aan, voor het eerst dit jaar. Eindelijk is daar na 2 rondjes en 5 kilometer hardlopen de finish. Eindtijd: 1.16.04. 18 juni 2006, Eindelijk is daar de dag dat het moet gaan gebeuren. Ik ga er vroeg heen want ik heb een afspraak met Step One (ik heb geen aandelen) om een wetsuit te huren en eventueel te kopen. Da’s handig want hier in de omgeving schijn je die pakken dus niet te kunnen kopen. In het vroege ochtend zonnetje sta ik mezelf 3 keer in verschillende pakken te hijsen. OK ik weet met welke ik het ga proberen. Nog even het startnummer ophalen en ik dan heb ik alles. Startnummer 13, dat heb je er nou van als je zo vroeg inschrijft. Ik ben vooralsnog niet bij gelovig en doe rustig alles nog eens doornemen. Met de start liggen we in de Vlaardingse vaart die door al het gewoel van de atleten is omgetoverd tot een stinkende modderpoel. Hierin moet ik straks mijn lucht door mijn mond onderwater uitblazen, brrr. Het startschot klinkt en ik moet hier zo snel mogelijk weg zien te komen. Dat lukt aardig, na 16.34 minuten klim 32

ik uit het water en trek gelijk de helft van mijn wetsuit alvast uit. Ik probeer zo snel en zo recht als mogelijk is naar het parc ferme te lopen. Snel wisselen, shirtje heb ik al aan, dat scheelt tijd. Vanuit mijn ooghoeken zie ik diverse bekende RTC’ers het wisselgebied binnenkomen. Mooi die ben ik dus voor! Als ik even later op mijn ATB spring zijn de meeste al weer weg. Hoe flikken ze dat nu toch? Ik ben hier op een fietsparcoursverkenning geweest dus daar kan ik mijn voordeel uit halen bedenk ik me. Er is inderdaad ergens een scherpe bocht naar links waar ik iemand vloekend en slippend rechtdoor hoorde gaan en ook die bocht na de steile afdaling stond nog in mijn geheugen. Wat ik niet had gezien in de verkenning en nu dus ook niet, was die kuil achter dat plukje gras op die hele mooie, druk bezochte ligweide aan de surfplas. Hatsiekiedee, dubbele salto mortale. Met een flinke pijn in mijn rechter been vervolg ik de wedstrijd. Die twee dames die alles gezien hadden terwijl ze aan het zonnen waren vroegen nog wel even vriendelijk of alles goed was. Ik knikte snel van ja maar de gedachten waren anders. Even rustig aan want de wedstrijd waar ik zo naar had uitgekeken zou nog lang duren. Even later is de pijn weg en het tempo gaat weer wat omhoog. Ik wil niet steeds achter dezelfde persoon aan rijden dus ik besluit op een bepaald moment om in te gaan halen. Op een dijkje tussen het 2 meter hoge gras zie ik mijn kans. Tandje erbij en gaan. Hatsiekiedee, en weer lig ik op de grond. Ditmaal ergens tussen brandnetels en andere stekelige planten. Beduusd sta ik op, nu doet mijn pols erg zeer. Gelukkig dat ik een helm op heb denk ik voor de tweede keer. Mijn stuur staat scheef, dat moet een flinke klap zijn geweest. Ik ben bij het inhalen met 25 km/uur op het onzichtbare talud terecht gekomen. Ik begin steeds meer na te denken over het bijgeloof dat bij het nr. 13 hoort. Het zal toch niet echt waar zijn? Ik besluit om het verder maar rustiger aan te gaan doen. Liever heel blijven en een paar minuten langer mijn favoriete sporten doen dan mezelf het ziekenhuis in werken. Bij het lopen wist ik nu dat de eerste km’s moeizaam zouden zijn. Wederom rustig aan want ditmaal geen 5 km maar liefst 10 onverharde km’s. Bij de laatste wissel extra veel gedronken want vanwege de hoge temperatuur wordt er extra veel gezweet. Ik steek ook nog even een energiereep in mijn broek. Ik krijg al snel last van al dat water en die droge koek zal ik ook wel niet weg krijgen, dus weg er maar mee. Links en rechts word ik ingehaald of komen snellere lopers alweer terug. “Let op je eigen”, praat ik hardop tegen mezelf. Uitlopen, finishen dat is wat ik wil. Ik neem bij elke drankpost even de tijd om wat te drinken en te wandelen. Soms zelfs even een praatje met mensen die daar al een paar uur staan. Uiteindelijk is daar ook voor mij de finish, en ik ben nog niet eens de laatste. Ik ben tevreden. Eindtijd is 2.49.24. Het triathlonvirus heeft me te pakken, de volgende wedstrijden zijn al weer gepland.

33

34

Wouter Duinisveld

Tri-bune 1 - 2007

Zoals jullie misschien al weten is Wouter Duinisveld afgelopen december (2006) in het ziekenhuis opgenomen. Wouter had reeds een longontsteking opgelopen en was al ziek thuis. Onderzoek in het ziekenhuis wezen echter ook op hartklachten veroorzaakt door een virus. Na onderzoek blijkt dat Wouter een zogenaamd 'hartfalen' heeft. Zijn hartspier is aangetast door een virale infectie. Om in de toekomst niet als zwaar hartpatiënt in te gaan heeft Wouter in overleg met zijn artsen besloten een harttransplantatie te ondergaan. Wouter is in de nacht van donderdag 11 januari op vrijdag 12 januari geopereerd. Tijdens deze operatie (8 uur) hebben de medici een kunsthart bij Wouter ingebracht. Wouter is vrijdagochtend op de intensive care uit zijn narcose ontwaakt en het kunsthart blijkt goed te functioneren. Na deze zware operatie zal Wouter de komende tijd lichamelijk en geestelijk verder moeten aansterken. Met een kunsthart schijn je echter goed te kunnen leven, wel is het de bedoeling dat t.z.t. het kunsthart wordt vervangen door een menselijk hart. Wouter staat nu op een wachtlijst voor een menselijk hart, waarvoor een gemiddelde wachttijd van 200 dagen staat. Deze volgende transplantatie schijnt 'minder zwaar' te zijn dan de reeds ondergaande, mede doordat hij de komende tijd kan aansterken. Het traject voorafgaand aan de operatie is nog spannend geweest. Het kunsthart zou donderdag uit Londen overgevlogen moeten worden. De zware storm belette dit. Er mochten geen vliegtuigen uit Londen vertrekken en voor het inzetten van een traumahelikopter werd ook geen toestemming verleend. Uiteindelijk is er met spoed een kunsthart vanuit Brussel en een extra (reserve) hartpomp vanuit het UMC naar het EMC in Rotterdam overgebracht, waardoor op 'tijd' de operatie kon worden uitgevoerd. Wouter zal nog een lang hersteltraject moeten volgen. Laatste bericht: Wouter is het afgelopen weekend goed doorgekomen en de eerste berichten zijn hoopvol. De operatie lijkt goed geslaagd en in de loop van de dag zal hij van de beademingsapparatuur worden afgehaald.

Anno 2012: Wouter is ook volop in training en over een paar weken is het zover: de 70.3 Ironman op Mallorca (12 mei). Hij is de derde die met een donorhart zo’n prestatie gaat leveren. De voorbereiding verloopt prima en bovendien is er ook privé prachtig nieuws: Wouter en zijn vrouw Rachel verwachten hun eerste kind! Wouter wil zijn passie voor sport combineren met zijn missie voor meer orgaandonoren. Hij wil laten zien dat een orgaandonor nieuw leven kan geven, een leven waarin dromen waargemaakt kunnen worden. Hij wil een inspiratie zijn voor iedereen die op een donororgaan wacht of met een donororgaan leeft. Hij is ieder dag dankbaar voor het leven wat hem gegund is door iemand die hij niet kent en wil zijn donor eren door zijn dromen na te jagen.

35

XI Steden-Triologie

Tri-bune 5 – 2007

Ton Rueck

Er is meer dan de XI Stedentocht in Friesland op de schaats! Je kunt in het voorjaar en in de zomer langs de 11 steden wandelen, steppen, fietsen, roeien, surfen, skeeleren, hardlopen, op de motor, met oude auto’s, zo gek kun je het niet bedenken of het is er. De fiets 11 stedentocht op 2e Pinksterdag is na het schaatsen wel een van de bekendste tochten langs de 11 steden, zeker bij de schaatsers. Niet zo bekend is het certificaat wat je kunt verwerven als je langs de 11 steden hebt geschaatst (200km), gefietst (240km) en gewandeld (205km). De tocht werd in 1946 voor het eerst officieel gewandeld. Men wandelt 5 dagen respectievelijk 49,5, 44,5, 41,5, 42 en 27km. Tot 1998 was het aantal deelnemers beperkt, omdat men op boten overnachtte in Sloten, Workum, Franeker en Dokkum. Na 1998 is het deelnemersaantal onbeperkt, maar moet je, als de overnachtingen op de boot vol geboekt zijn, zelf je overnachtingen en vervoer regelen. Toen de tocht vrijgegeven werd heb ik in 1998 het certificaat behaald, evenals Cees Vink van de Warmondse ijsvereniging. Na eenmaal wandelen (1998), 3 x schaatsen (1985, 1986, 1997) en 31 x fietsen (vanaf 1974) lag er nog een nieuwe uitdaging. Van Cees Vink hoorde ik dat hij op zijn zelf in elkaar gelaste step in 2003 en 2004 langs de 11 steden gestept had. Cees zat bij de “top steppers” en deed respectievelijk 17 en 17 ½ uur over de 230km steptocht. Een uitdaging lag er! In april contact opgenomen met Cees Vink, en ik mocht zijn step lenen! Cees vertelde dat als je Dokkum haalde en je het tempo van 15 km/uur van de groep kan volgen je daarna op je eigen tempo binnen de daarvoor gestelde 21 uur de tocht kunt volbrengen. In totaal zo’n 450km gestept met o.a. een tocht naar Haarlem van 90km. Als “opwarmertje” voor de 2e maal van 15 t/m 19 mei de 11 stedentocht gewandeld. Daarna zondag 27 mei voor de 1e maal deelgenomen aan de 22e step 11 stedentocht. Het begon meteen na de start te regenen en met een harde wind tegen via Harlingen, Franeker, Holwerd naar Dokkum, 77 km. Met heel veel moeite kon ik bij de groep blijven en na Dokkum ging iedereen er als een speer vandoor. Vervolgens 61km via Leeuwarden naar Bolsward. Daar 10 min. op de camping de camelback bijvullen en wat eten en gaan!, voor de laatste 92km. Heel de dag voor de bezemwagen uitgestept. Na 19 uur steppen als laatste binnen gekomen, en een ervaring rijker. Dit voor mij dus (68) nooit meer! Maar ik daag je uit voor deze duurprestatie. Cees wil (met leedvermaak) denk ik best zijn step aan je uitlenen. Om wat af te trainen de volgende morgen om half zes gestart voor mijn 32e fietselfstedentocht van 240km maar hierbij kun je gelukkig (13 uur) zitten. Daarna de zomer verder wandelend doorgebracht, met o.a. voor de 8e maal de vierdaagse van Nijmegen (4x50km) met als afsluiting van het wandelseizoen de 100km Dodenmars van Bornhem in België. Deze moet in 24 uur afgelegd worden. Van de 9000 deelnemers valt zo’n 40% uit. De tocht in 20 uur en 33 min. volbracht met een gemiddelde van 4,9km per uur (incl. 20 min. rust). Totaal deze zomer over de 35 wandeldagen 1450km gelopen, gemiddeld 40km per dag. Zo kan die dus wel weer als voorbereiding op het schaatsseizoen 2007/2008.

36

THE ROAD TO ALMERE (2002-2008)

Tri-bune 5 - 2008 (over wat je wint en verliest met verder, verder, alsmaar verder….) Er kan een hoop gebeuren in een paar jaar. Na een periode van 15 jaar van roken, drinken, junkfood, met vaak werkweken van 70 uren zonder noemenswaardige beweging, eindigend met ruim 87 kilo op de teller van de weegschaal en een stevig overhangend buikje, ontstond eind 2002 het idee om eens te gaan bewegen om de algehele conditie te verbeteren. Jawel, het moest maar eens anders… Na enig zoeken kwam er uit de kast een paar oude gympen tevoorschijn en een sportbroek waarmee je, als het eenmaal donker was, nog best over straat kon. Met een heus loopschema ging ik van start: 1 minuut hardlopen, afgewisseld met 2 minuten wandelen en dat wel een kwartier lang! Met drie loopavonden per week zou dit er na zo’n drie maanden met een oplopend schema in moeten resulteren dat ik 35 minuten(!) zonder wandelen zou kunnen hardlopen. De ambities gingen echter nog verder: de ultieme droom was om ooit eens 10 km aan één stuk te kunnen hardlopen in een redelijk tempo. Veel gekker dan dat moest het niet worden… Na afronding van dat eerste hardloopschema, eindigend met een gelukzalig loopje van 35 minuten zonder één enkele stop, is het echter niet meer goed gekomen. Een nieuwe verslaving diende zich aan. Schema na schema werd verslonden en de eerdere ambitie om ooit 10 km aan één stuk te lopen werd al snel vervangen door de stille droom om een halve marathon te lopen. Nieuwe loopspulletjes werden aangeschaft, die na korte tijd werden vervangen door een kleinere maat, en nadat de grens van de 21 km al in de training werd geslecht, werden de ambities probleemloos bijgesteld: een hele marathon moest het worden en ik mikte op de marathon van Rotterdam in april 2004. Dat was te snel. De conditie maakte het vele lopen wel mogelijk, maar het lijf moest nog wennen aan de nieuwe hobby. Blessureleed maakte dat ik het rustiger moest opbouwen en na een periode van algehele rust en voorzichtiger opbouw lukte het om in april 2005 de eerste marathon te lopen. De tijd: 4.19:17 en een enorme zucht naar meer. Boeken over hardlopen en voeding werden verslonden en door het vele lezen werd de interesse gewekt voor andere sporten. Fietsen en zwemmen bleken volgens de schrijvers goed te zijn voor de conditie en zouden een aangename afwisseling vormen voor het lopen. Deze sporten zouden bovendien blessures als gevolg van al te eenzijdig bewegen kunnen voorkomen. Ik las en geloofde het allemaal, kocht een racefiets en een zwembroek en wilde meteen van start met de nieuwe sporten. Voor wat betreft het fietsen was dat niet zo’n probleem. Dat kon ik wel. Het probleem zat ‘em in het zwemmen. Een baantje schoolslag ging me nog redelijk af, maar borstcrawlen kon ik absoluut niet en ik was nooit erg dol geweest op zwemmen. Ik kon zonder bril niet veel zien en mét bril crawlen (echt geprobeerd!) was geen 37

succes. De aanschaf van een zwembril op sterkte moest aan dit probleem een einde maken. Samen met andere jongens en meisjes mocht ik op de dinsdagavond in De Blinkerd oefenen met 125 meter schoolslag (met tweemaal koprol!), 100 meter rugslag en maar liefst 15 meter borstcrawl. Na een aantal weken ploeteren met een lekkende zwembril moest er worden afgezwommen. Dat ik de enige was zonder ouder of voogd langs de kant bij het afzwemmen mocht de pret van het behalen van het felbegeerde diploma niet drukken. Ik was klaar voor het grote werk…… De gewenste aanmelding bij een zwemvereniging bleek niet eenvoudig. Nadat ik aanvankelijk als mogelijk nieuw lid enthousiast te woord werd gestaan en men mij vroeg naar mijn zwemtijd op de 100 vrije slag, verdween dit enthousiasme na de mededeling dat ik nooit 100 meter had gecrawld. De zwemverenigingen wilden me liever niet hebben en ik begon een zoektocht op het internet naar een vereniging waar ik met het zwemmen iets verder zou kunnen komen. Na enig zoeken kwam ik terecht op de site van RTC. Eind november 2005 meldde ik me bij Aad en Cor die op de dinsdagavond de zwemtraining voor hun rekening namen en de ondankbare taak kregen mij helemaal van de ene kant van het zwembad naar de andere te laten crawlen. Het is ze gelukt en ik ben ze eeuwig dankbaar. Op zondag mocht ik mountainbiken met Cor en met hetzelfde sadistische genoegen waarmee hij de zwemmers met de brandslang het zwembad in joeg om kwart voor tien op de dinsdagavond, liet hij me op mijn inderhaast aangeschafte mountainbike en in mijn nieuwe fietskleding door de bagger van Midden Delfland ploeteren; een route speciaal voor leden met een nieuwe fiets. Welkom bij RTC! Niet alles bij deze club was echter kommer en kwel. Als je heel erg hard van de ene kant van het zwembad naar de andere zwemt, trek dat aandacht van andere leden, zeker als je na zo’n flitsend baantje niet doorzwemt zoals anderen, maar een paar minuten uitgeteld aan de kant blijft hangen om op adem te komen. Deze succesformule werkte in mijn geval om vanuit baan 6 de aandacht te trekken van een wel heel leuk meisje uit baan 5…. Het lopen ging ondertussen door en aan techniek en snelheid werd geschaafd door de looptrainers. Met name het lopen op de baan op de maandagavond (iets geheel nieuws voor mij) bleek een goede training voor snelheid en tempohardheid. Dit resulteerde in mooie tijden op de marathon van Kopenhagen, later nog gevolgd door die van Arnhem, Amsterdam en Rome.

38

Het lidmaatschap van RTC sloeg aan. Ik deed aan zoveel mogelijk trainingen mee en dat bleek een ideale manier om op tijd weg te komen van kantoor. De werkweken werden korter en korter en er kwamen zelfs weekeinden voor dat ik niet werkte, maar uitsluitend liep en fietste! Ik vond het geweldig. Fietsen kon vanaf de zomer van 2006 in de nieuwe RTC-outfit en ook dat deed het goed bij het meisje uit baan 5. Bovendien haalden we er de voorpagina van de Tri-bune mee, een absoluut hoogtepunt in de sportcarrière (Oh, als dat toch ooit nóg eens mocht gebeuren…) Dat jaar waagde ik me ook aan de eerste triathlon. Zwemmen in buitenwater was een verschrikking, maar was ik eenmaal uit het water (en het ingeslikte water uit mij), dan ging het prima en ook dit smaakte naar meer. Gaandeweg verbeterde het zwemmen. De bril werd ingeruild voor contactlenzen en dat maakte de keuze aan zwembrillen wat groter en ik vond er eindelijk één die niet lekte. Het vizier werd gericht op een triathlon op de middenafstand in 2007. Als dat eenmaal zou zijn bereikt, dan zou ik tevreden zijn, althans zo dacht ik destijds. In Leiderdorp voltooide ik de eerste triathlon op de middenafstand, later dat jaar gevolgd door een volgende in Deventer. De verwachte tevredenheid was er wel, maar daarnaast ook een zo langzamerhand zeer vertrouwd gevoel dat er meer in zou kunnen zitten en met een schuin oog keek ik naar de triathlon van Almere in 2008. Gekkenwerk natuurlijk, maar toch. Het plan werd opgevat om in Almere op de lange afstand van start te gaan. Ter voorbereiding werden twee triathlons op de middenafstand gepland (Nieuwkoop en Leiderdorp) en een driekwart (Stein). Nadat deze voorbereidingswedstrijden – drie paar schoenen later- succesvol en zonder blessureleed waren afgerond, stond ik zaterdagochtend 30 augustus 2008 gechipt en geschoren in Almere aan de start van een wedstrijd waar ik met name in de week die er aan voorafging als een berg tegenop zag. Gelukkig was ik niet de enige RTC’er aan de start. Ik wist me gesteund door twee dinosaurussen die blind de weg wisten te vinden op het parcours in Almere en me tevoren hadden toegezegd me zo nodig op te rapen en over de finish te zullen slepen. Dat bleek gelukkig niet nodig. Ondanks maagklachten tijdens het looponderdeel lukte het de wedstrijd redelijk fit uit te lopen met support van de deelnemende dino’s en, vanaf de zijlijn, van Roger, het meisje uit baan 5 en honderden anonieme toeschouwers. Verdwenen zijn de 17 overtollige kilo’s, evenals het overhangende buikje, het haar, de bril, de 70-urige werkweek, de sigaretten, de drank (nou ja, eentje dan…) en al het eten dat met Mc begint. Nieuw is een strakke oranje/blauwe outfit met reclame voor de zaak, een mager vogelkoppie, de zwembril, geschoren benen, een hoop leuke en rare clubgenoten, een schuur vol fietsen en een kast vol gekkigheid die je allemaal moet meenemen om aan een triathlon te kunnen meedoen, een auto om het te kunnen vervoeren en op de passagiersstoel… het meisje uit baan 5. Lammert. Deze triathlon werd mede mogelijk gemaakt door Aad, Cor, Roger, Theo, Michel, Wim, Leo en Hans S. Dank voor alle trainingen en bemoedigende woorden.

39

Beach Challenge gaat terug naar Kijkduin!

Hans Geerts

In de maanden sinds de afloop van het NK Offroad Triathlon in Monster is er binnen het organisatieteam van de Beach Challenge hard nagedacht over de toekomst. Hieraan ten grondslag lagen een aantal ontwikkelingen. In de eerste plaats hebben binnen de organisatie een aantal mensen aangegeven niet meer (of beperkter) beschikbaar te zijn – waaronder algemeen coördinator Frank Hamelink. En hoewel sommigen al hebben aangegeven een deel van de opengevallen taken te willen oppakken, moet er eenvoudigweg versterking en vervanging komen wil de organisatie het evenement überhaupt kunnen neerzetten. In de tweede plaats was dat omdat het NK in veel opzichten een succes was, maar de deelnemersaantallen aan de triathlon achterbleven bij de verwachtingen. En ten derde roerden zich een aantal zaken in het Haagse als gevolg waarvan een mogelijke terugkeer van het evenement naar Kijkduin steeds meer een reële optie leek te gaan worden. In eerdere jaren waren er al geluiden (zowel binnen RTC als bij deelnemers) dat ze het vertrek van de Beach Challenge naar Monster betreurden. En hoe leuk het evenement de afgelopen drie jaar ook in Monster is geweest en we ook prima medewerking hebben gehad van de gemeente, de Westlandse sponsors en de lokale ondersteuning van bijvoorbeeld de Monsterse Reddingsbrigade en Beach Club JAMM, het evenement kon zich op die locatie qua uitstraling niet meten met Kijkduin. Met name bij de triathlon zakten in de laatste drie jaren de deelnemersaantallen wat in; een mogelijke indicatie dat het evenement in Monster bij de deelnemers minder aantrekkingskracht had? Op initiatief van Jacky Ledeboer is medio 2007 een Haags gemeenteraadslid zich gaan inspannen voor een terugkeer. Dit heeft geleid tot een aantal verkennende gesprekken op ambtelijk niveau, met als recent resultaat dat de gemeente een terugkeer niet alleen lippendienst bewijst, maar ook daadwerkelijk wil ondersteunen. Ook Kijkduin ziet de Beach Challenge graag terugkomen. Tegelijkertijd kunnen we constateren dat de organisatie van de Beach Challenge, ondanks pogingen het Westlandse verenigingsleven intensiever te betrekken, in de kern een zaak van Haagse verenigingen is gebleven. En dat de blijvende betrokkenheid van die verenigingen op het spel staat als we de Beach Challenge in het Westland blijven organiseren. Het volledige organisatieteam heeft daarom besloten terug te gaan naar Den Haag als met de gemeente een meerjarige overeenkomst over (financiële) ondersteuning kan worden gesloten. Inmiddels zijn we zo ver dat de kogel door de kerk is: we gaan terug. Maar om dit voornemen ook gestalte te geven, zal er nog behoorlijk wat werk verzet moeten worden. En dan te bedenken dat we in 2012 het EK en 2013 het WK mogen organiseren![Red.] 40

2009

Aan en/of verkoop van uw huis Hypotheken Verzekeringen Gratis waardebepaling van uw woning Vrijblijvend hypotheek gesprek met een van onze erkende adviseurs

E-mail: [email protected]

41

42

Herinnering uit een oude sloot

Tanja van Dijk

Toen ik twee jaar geleden met de Beach Challenge cursus begon, keek ik vol bewondering naar al die sportieve mensen om me heen. Sterker nog, ik keek zelfs een beetje tegen ze op. Af en toe bekroop me de vraag “is dit wel verstandig?” Bijvoorbeeld op zaterdagochtend bij 35 graden over een strand vol zonaanbidders achter Leo aansperen tijdens de hardlooptraining, zwemmen tussen het kroos en de eendenpoep in Madestein, doorzwemmen in zee terwijl de wereld om me heen begint te draaien en ik groen van misselijkheid word. Überhaupt zwemmen in de zee met hoge golven? Maar ach, de badmutsen werden geteld, dus aan het einde van de training zou ik vanzelf gemist worden. Dus bikkelde ik door en nam ik vele adviezen ter harte. Ik ging zelfs tot mijn eigen verbazing met de mountainbike een trap van de puinduin af. En bijna was ik ook met mijn mountainbike op het bruggetje over de sloot gejumpt. Bijna, maar ik durfde het toch niet aan. En is was niet de enige die niet durfde. Maar geen probleem, daar kwam de hulp al weer aan gesneld. We moesten alleen even over die angst heen, want het was niet ingewikkeld. Gewoon even het stuur optrekken en het achterwiel optillen. Voor alle zekerheid namen en paar sterke mannen stelling aan weerszijde van de brug om ons op te vangen. En Harald zou het wel even voordoen. Nou daar ging Harald en mijn hart begon te kloppen van bewondering. Met grote ogen keken we toe hoe Harald een aanloop nam, op het bruggetje jumpte, de sterke kerels opzij vielen en hij met fiets en al in de sloot verdween. Toen ik hem weer boven zag komen, zonder bril, zijn haren druipend en onder het kroos, besefte ik dat ik dat een brug soms echt te ver is en dat RTC’ers ook maar mensen zijn.

43

Het RTC-clublied Tijdens het trainingsweekend 2004 bezorgde Anno de aanwezige RTC’ers een onvergetelijke avond door de onderstaande tekst in te zetten met zijn mooie tenor. Spontaan zong iedereen mee en zo ontstond het onvergetelijke HEMARTC-clublied!

44

Minimaal een keer in je leven In de enquête hebben wij jullie een open vraag gesteld. Gelukkig hebben jullie in groten getale gehoor gegeven aan ons verzoek. Hieronder een aantal mooie aanbevelingen: Beschrijf in maximaal 5 regels een wedstrijd, (toer)tocht, sportevenement o.i.d. die je mede RTC’ers in ieder geval één keer in hun leven zouden moeten doen: Uit de resultaten (zie hieronder) blijkt dat er een aantal favorieten zijn. In het kort zijn dit (in willekeurige volgorde): - Meedoen met een hele triathlon - Een cyclo fietsen, bijv. La Marmotte Marmot of Drei Länder Giro - City-Pier-City - Tri-ambla – Amelandweekend Ameland - Beach Challenge - Strandrace Hoek van Holland – Den Helder - Alpe d’Huez triathlon Voor de mensen die het graag dicht bij huis zoeken Tri-ambla moet je een keer gedaan hebben. Schitterend looploop en fietsparcours. Mooie natuur en gezellig weekend op Ameland. Doordat er veel RTC’ers RTC’ers meega meegaan is het voor, na en tijdens de wedstrijd altijd extra gezellig! Dat at is natuurlijk heel makkelijk de wedstrijd wedstrij der wedstrijden de hel(e) van Almere. De enige hele triathlon van Nederland op een uurtje rijden van Den Haag. Geen gedoe met fietskoffers en lange autoritten en makkelijk voor je supporters. Groet uit Schoorl Run (10-21-30 (10 km) vond ik verrassend leuk. Erg rg goed georganiseerd (pendelbussen tussen station Alkmaar en Schoorl, handdoek als aandenken, garderobe en douches!), prachtige route door duinen en dorpjes en met deelnemersveld van 8500 'echte' hardloopliefhebbers nog net niet te massaal. Zeeuwse kust marathon De Berenloop,, een geweldige loop met daaraan gekoppeld een gezellig weekend op Terschelling. Als je denkt dat je aardig kunt fietsen, doe dan eens mee met clubwedstrijdjes voor niet-licentiehouders licentiehouders bij een wielervereniging. Snelheid, concentratie, stuurmanskunst en spanning! De winter triathlon van Assen. Assen Je moet wel tegen een stootje kunnen!! Fietsen richting trainingsweekend of de Tri Tri-ambla zijn ritten die je één keer in je leven gereden moet hebben! Elfstedenwaterfietstocht met z'n drieën in estafette vorm prachtige duursportervaring, heeft niet veel te maken met snelheid, maar meer met de rust en gestaag doorgaan.

45

Voor de mensen die het graag ver van huis zoeken Benelux Triathlon Brugge,, naar mijn mening toch echt een ee van de mooiste wedstrijden met een heel goede sfeer! De Hel van Kasterlee,, zie laatste T Tri-bune (nr. 1, februari 2012 [red]). Ronde van Vlaanderen.. Dit is echt de meest stoere toertocht die er bestaat. Vergeet die AmstelGoldRace nou maar, in Vlaanderen zijn ze nog beter in het organiseren van zo'n grootschalig evenement en het landschap en het publiek zijn gemaakt voor wielrennen. Nisramont: een duo sportevenement dat d zijn weerga niet kent. Het is in de Ardennen en bestaat taat uit kayakken, trailrunnen, trailrunnen, mountainbiken en tot slot runbiken (ja dat bestaat echt: eentje op de bike en de ander ernaast of erachter hardlopend). Hoogtepunt: beklimming van de Beast! Ik kan het iedereen aanraden! De 12 hoofdstedentocht en de Beneluxtocht in drie dagen (beiden den een slordige 1000 km) is een mooi clubevenement geweest, wat best wel weer eens kan? Mooie verhalen voor de echte duuuuursporter met een heeeeeeeeeeele lange adem. Survivalrun (vechten tegen de elementen) Adventure race (hele sportieve "puzzeltocht") Duitsland Ironman world championship Kona Challenge Roth De halve triathlon van Keulen.. Goed georganiseerd, mooi parcours. Leuk om te doen als je een leuke triathlon zoekt waar je je eerste halve afstand wil doen. Frankrijk La Transbaie in Saint Valéry Sur Somme. Somme Een wedstrijdloop van 15 km door de baai tijdens laag tij. Na de start op de kade loop je ongeveer een km verhard, Daarna gaat het over de drooggevallen zandplaten en door de natte kreken. Een geweldige ervaring. Veters goed strikken. Een schoen ben je zo kwijt. Het fietsen van La Marmotte, Marmotte de Drei Lander Giro of een andere serieuze berg etappe. Een bergetappe waar je respect voor hebt als je in het dal staat en waar je met een de euforisch gevoel op top staat. Alpe d'Huez triathlon,, zwemmen in stuwmeer met helikopter boven je kop, Alpe d'Huez uez bedwingen, super mooie omgeving. Need I say more. De hele triathlon van Embrun; Embrun; de zwaarste hele die er is, met een col van de buitencategorie erin.

46

Griekenland Marathon Athene

Noorwegen Trondheim-Oslo, een toertocht van 540 km aan een stuk die eind juni wordt gereden wanneer het nauwelijks donker wordt. Goed voorziene posten onderweg zijn bij de prijs inbegrepen. Hierna is geen afstand je meer te lang. Norseman Xtreme triathlon Oostenrijk Ik heb erg genoten van de schaatstoertocht op de Weissensee. Dat is toch wel een killer. Moeilijk om voor te trainen vanwege slecht buitenijs en barre omstandigheden. Ik heb hier flink af gezien tussen 120 en 180km. Tijdens en na afloop veel pijn in knieën en enkels, om 20.15uur uitgeput op bed. Spanje Marathon van Barcelona

Buiten Europa Fietsen voor Kenia een uitdagend fietsavontuur op de ATB dwars door Afrika met als goede doel de weesmeisjes van Kenia (www.vdt.nl). Voor mij persoonlijk was de crosstriathon op Hawaï de meest markante wedstrijd. Door gebrek aan ervaring heb ik helaas niet mogen lopen. De wissel was geslote(n) en ik dacht dus: klote.

47

De totstandkoming van de Tri-bune Tri bune wordt mede mogelijk gemaakt door:

Smiet Offset BV Van der Velde & Van Hal Tom Schouten Wielersport De Hardloopwinkel Remi Langezaal makelaar o.g. Banketbakkerij Borsboom Van Rossem Wielersport Run2Day Bontekoe HollandVis Badoux Autobedrijf Carsell

48