HET BAFFERTJe Tijdschrift van de Brusselse atletiekvereniging
september 2014
JUBILEUMEDITIE
35 jaar BAV
De BAV blaast dit jaar 35 kaarsjes uit, maar met de benen gaat het uitstekend, dank u!
► p. 2 BAV viert feest! ► p. 3 BAV-top 20 aller tijden ► p. 4 35 jaar BAV in beeld
Interclubs
De BAV was erbij!
► p. 4
► p. 8-11
BAV streek neer in Hamme en Oostende Van Pelikanenrun tot Druivenrace
Impressies aan het kanaal “Fysiek lijden zuivert karma” en andere lessen uit de Maasmarathon.
► p. 6
Vraag het aan de trainer Help, mijn schoenen stinken!
► p. 21
BAV-meeting
Met felicitaties van/aan de jury!
► p. 14
Lezen over lopen Ultralopen: goed bezig of goed zot?
► p. 23
1
Baan 1 Woordje van de voorzitter
Uit de oude doos Toen de BAV 20 jaar bestond
Op 17 augustus 1979 richtten een aantal VUB-professoren (zoals Marcel Hebbelinck en Walter Van Rensbergen) en atletiekfanaten (zoals Staf Vermeeren) de Brusselse Atletiekvereniging op. De directe aanleiding was de splitsing van de Belgische Atletiekbond in een Vlaamse en een Waalse vleugel, waarbij alle Brusselse clubs voor de Waalse federatie kozen. De oprichters van de BAV kozen zeker niet voor de gemakkelijkste weg: van nul een nieuwe Nederlandstalige sportclub oprichten - een atletiekclub dan nog wel! - en dat in een stad als Brussel, waar het aanbod aan activiteiten schier onuitputtelijk is? Er zijn voorwaar eenvoudigere recepten voor succes. Maar kijk, 35 jaar later is de BAV er nog steeds, en is ze uitgegroeid tot een vaste waarde in het Brusselse sportlandschap. De BAV verenigt vandaag zowel recreatieve als competitieve atleten, die willen kennismaken met de atletiek, zich erin willen vervolmaken, of gewoon op een aangename, kwaliteitsvolle en gezonde manier aan sport willen doen. De mogelijkheden voor vrijetijdsbe-
In elke editie van Het Baffertje diepen we een parel op uit de geschiedenis van ons clubblad. Deze keer snuffelden we in een jubileumeditie van Het Baffertje uit 1999, het jaar waarin de BAV haar twintigste verjaardag vierde.
steding zijn vandaag enorm en ook tijd lijkt een steeds schaarser goed te worden. Net daarom doet het mij veel plezier om te zien dat elke week opnieuw tientallen mensen de weg vinden naar de BAV. Het is fijn om vast te stellen dat de BAV aantrekkelijk blijft voor (aspirant-)sporters, en dat in een tijd waarin sport light (sporten in los verband) meer en meer aan belang wint en veel klassieke sportclubs het moeilijk hebben. Ligt het aan die unieke, ongrijpbare BAV-sfeer? Zitten de zorgvuldig gekozen en altijd afwisselende trainingen er voor iets tussen? Komt het door het grote wederzijdse respect op de piste, tussen oud en jong, snel en minder snel? Of is het omdat je bij de BAV naast atletiektraining er ook meteen een heel sociaal leven bijkrijgt? Ik weet het niet. Misschien is het een beetje van dat alles? Wat ik wel weet, is dat de BAV de BAV niet zou zijn zonder de inzet van heel veel mensen. Ik denk daarbij aan de oprichters en bezielers van het eerste uur, maar ook aan de vele bestuursleden, vrijwilligers en sympathisanten die de BAV sindsdien
een warm hart toedroegen en belangeloos vooruitstuwden. Jullie werk en toewijding is van onschatbare waarde. Mijn dank gaat ook uit naar de trainers die de atleten week na week begeleiden en altijd weer dat extra duwtje in de rug geven om het beste uit zichzelf te halen, en aan de juryleden die zich namens de BAV inzetten of hebben ingezet. Ik wil ook van harte de Vlaamse Gemeenschapscommissie bedanken voor de niet aflatende steun en het vertrouwen, de gemeenten Etterbeek en Anderlecht, en de sportdienst van de VUB. Zij zorgen er mee voor dat de BAV op een kwaliteitsvolle, gezonde en betaalbare manier sport kan aanbieden aan Nederlandstalige Brusselaars. Ten slotte gaat mijn dank uit naar de atleten van vroeger en van nu, die de BAV maken tot wat hij is: een vereniging door en voor mensen, met een passie voor atletiek. Ik hoop dat we met z’n allen samen nog veel jubilea mogen vieren!•
Daarin vonden we deze BAV-top 20 aller tijden terug. De top 20 telt behalve Belgische atleten ook BAV’ers uit Nederland, Guyana, Suriname en Sierra Leone.
Verscheidene atleten uit de lijst zijn nog steeds actief in of nauw betrokken bij de club. Hun namen zullen ook jongere generaties dan ook bekend in de oren klinken.•
Tine Deckers
BAV viert feest! 35 jaar BAV De BAV bestaat dit jaar 35 jaar en dat wordt gevierd! We nodigen u graag uit om erbij te zijn. We vieren ons jubileum met een sportief, een officieel en een sociaal luik. Op het programma:
SPORTIEF
Zaterdag 13 september vanaf 15.30 uur, VUB-piste Etterbeek Een originele opwarming, gevolgd door een “aflossingswedstrijd” met ploegen van vijf lopers. Zij moeten elk zeven ronden lopen, samen goed voor ... 35 ronden. Na elke ronde wordt er afgelost.
2
OFFICIEEL
Zaterdag 13 september vanaf 17.30 uur, U-Residence, naast de VUB-piste Speeches van BAV-secretaris Chris Van San, coördinator van de VGCsportdienst Hilde Van Cauwenberghe en Elke Roex, schepen in Anderlecht. Vervolgens toasten we op 35 jaar BAV met een hapje en een drankje.
Met dank aan de Vlaamse Gemeenschapscommissie voor de jarenlange steun en het vertrouwen, en aan Lotto voor de ondersteuning van de viering Met het de 35-jarige steun vanjubileum. de van
SOCIAAL
Zondag 14 september, hele dag, Mol Op zondag verzamelt een flinke elegatie BAV’ers in Mol om er als vrijwilliger een handje toe te steken op de atletiekproeven van de Special Olympics.
3
35 jaar BAV In beeld
Cross in Vilvoorde Enkele BAV-mannen op een cross in Vilvoorde in november 1987. U herkent Walter Dobbeni, Marc Farazyn, Chris Van San, Bart Spegelaere en Olivier De Smul.
Steeple
Uit de startblokken 1979. Enkele VUB-professoren (zoals Marcel Hebbelinck en Walter Van Rensbergen) en atletiekfanaten (zoals Staf Vermeeren) stampen de BAV uit de grond.
Walter Dobbeni (met arm omhoog) aan het werk in “zijn” 3000 m steeple.
Snelle jongens Guldensporenmeeting
Het podium van het Belgisch kampioenschap 60 m indoor in 1996, met rechts van Patrick Stevens BAV’er Andrew Reets.
De door de BAV georganiseerde Guldensporenmeeting lokte in de loop der jaren Kim Gevaert, Jo Vandaele, Eddy Annys, Sandrine Hennart, Greet Meulemeester en vele andere Belgische kampioenen. Op de foto buigt oud-ondervoorzitter Fons Van San zich over de bekers.
Staf Vermeeren Staf Vermeeren, voormalig voorzitter en BAVkracht van het eerste uur, op de Guldensporenmeeting samen met Eric Van Rompuy.
Bestuur in actie Twee toegewijde BAV’ers in volle actie: Stefaan Sonck was achttien jaar voorzitter en is nu erevoorzitter; Chris Van San is intussen 25 jaar secretaris en neemt die taak tot op vandaag op zich.
Stripmeeting Jonge atleten poseren trots met hun strips, op de door de BAV georganiseerde stripmeeting in Neerpede.
4
Relais Givrés De BAV wordt 35 maar is springlevend. Hier een foto van de Relais Givrés in januari, waarop vijf ploegen de kleuren van de BAV verdedigden.
5
Competitie Fotoverslag Interclubs
Competitie BK masters
Gabriel pakt goud met kogel
4 x 100 m De sfeer zit er prima in bij de 4 x 100 m-ploeg van de dames. Kathrin, Victoria, Ségolène en Femke verdedigen de kleuren van de BAV.
‘Gouden Gabriel’ deed zijn reputatie alle eer aan en pakte opnieuw goud op het BK Masters in juni. Door Cornelia.
Gabriel De Muynck op het podium als Belgisch kampioen kogelstoten bij de M65.
In juni stond het BK Masters op het programma. Cornelia, Maarten en Stefaan gaven forfait door respectievelijk blessures, werkdruk en het kersverse opa-schap, maar met Gabriel De Muynck en Filip Bellemans van het Zoniën Athletics Team waren de kleuren van de BAV er toch vertegenwoordigd. Gabriel deed zijn reputatie alle eer aan en voegde een nieuwe titel van Belgisch kampioen toe aan zijn palmares, en dat met de kogel bij de M65. Hij greep net naast een medaille in het discuswerpen. Filip Bellemans (M40) verscheen aan de start van de 5.000 meter.•
Uit de startblokken “Goed gedaan, Kathrin!” Na haar loopnummer krijgt Kathrin schouderklopjes van de hele BAV-delegatie.
Debuut Kaat maakt haar debuut op een interclub én op de 800 meter.
Competitie Interclubs BAV verdedigt haar kleuren in Hamme en Oostende Voor het eerst sinds jaren verschenen opnieuw twee volledige BAV-ploegen aan de start van de interclubs. Dat zijn competities waarin atletiekclubs het in ploegverband tegen elkaar opnemen. De dames hadden afspraak in Hamme; de heren beproefden hun geluk in Oostende. Door Cornelia. De afgelopen maanden kwamen er niet zo veel BAV’ers aan de start van een competitie, maar voor het eerst in lange tijd konden we wel met twee volledige teams naar de interclubs: een opsteker! Op zaterdag 10 mei kwamen de dames in actie in Hamme. Het was er bijzonder nat, maar dat liet niemand aan zijn hart komen. Voor veel van de deelnemers was het een allereer-
6
BAV represent! Oostende ligt niet bij de deur, maar toch waren de BAV-mannen uitstekend vertegenwoordigd.
ste interclubervaring. De BAV eindigde er op de negende plaats - op elf deelnemende clubs. Daarmee was de lat gelegd voor de heren, die daags nadien aan de start verschenen in Oostende. Zij eindigden net als de dames de dag voordien op de negende plaats, weliswaar op dertien deelnemende clubs. Dank aan alle BAV’ers die deelnamen!•
Allez allez BAV! Zin in competitie? De eerstvolgende competitie is het Vlaams kampioenschap voor Masters, op 27 september in Ninove.
Supporteren voor elkaar: ambiance verzekerd op de interclubs! Met dank aan Elke en Dirk voor de mooie foto’s en aan alle aanwezige BAV’ers voor hun deelname.
7
Competitie Maasmarathon in Visé
“Fysiek lijden zuivert het karma”
overblijft, is heel veel grijs met hier en daar wat impressies, die worden uitvergroot tot ongeloofwaardige verhalen, waarvan iedereen zal beweren dat ze verzonnen zijn.
Zonder woorden Niets is minder waar. De urenlange trainingen in het Zoniënwoud en langs het kanaal Brussel-Charleroi hebben wel degelijk plaatsgevonden. De pijn die je ervaart aan kilometer 38 kun je niet verzinnen. Hoe wij alle twee, “the Fox” en ik, na de aankomst een half uur languit in de auto lagen zonder een woord tegen elkaar te zeggen, is ook niet gelogen. De wind die ons 15 kilometer lang keihard recht in het gezicht blies, was geen waanvoorstelling geweest.
iets stamelen in de trant van “nooit meer”.
”Gewoon rondjes” Toen herinnerde ik mij een gesprek dat ik jaren voordien had met een oude man op een bank in de wijk San Roque in de Equadoriaanse hoofdstad Quito. Hij vroeg me nieuwsgierig wat ik zoal deed in mijn vrije tijd en ik zei: “Lopen”. Waarop hij vroeg: “Naar waar loop je dan?” Waarop ik zei: “Ik loop rondjes”. Waarop hij zijn wenkbrauwen fronste en me ongelovig vroeg: “Naar de markt?” Waarop ik zei: “Neen, neen, rondjes, gewoon rondjes, zomaar”. De man zette zijn pet recht en knikte instemmend.:“Ah zomaar. Para nada. Voor niets”. Ik zag aan alles dat hij mij niet begreep.
Opgewekte lichtheid Versagen is ondenkbaar, vertragen is nooit een optie, versnellen mag nooit de bedoeling zijn.
11 mei 2014 is een dag die Benjamin en Ludo niet licht zullen Een vlucht duiven vergeten. Ze liepen die dag de magische marathonafstand van 42,195 kilometer, van Visé naar Maastricht en terug. Een geest- De realiteit van die dag was enigszins anders, maar laat het ons eerst verruimde ervaring. Door Benjamin. Op het Astridplein in het Ganzenstadje Visé stonden wij op 11 mei 2014 in een gure wind te bibberen en te beven, wachtend op het startschot van de Maasmarathon. ‘Wij’, dat is ondergetekende en Ludo Moyersoen, alias “the Fox” of beter “de Franky Vander Elst” van de BAV, zoals ik hem graag pleeg te noemen. Een echte versnelling heeft hij niet, noch een verbluffende techniek, maar waar Ludo start, komt hij aan. Het lo-
8
pen van de man is een levensles op zich: kies een tempo waar je je goed bij voelt. Een tempo waarmee je vlot om je heen kan kijken of een monoloog kan voeren over, ik zeg maar wat, het verval der zeden en menselijke waarden in de Brusselse politiek. Versagen is ondenkbaar, vertragen is nooit een optie, versnellen mag nooit de bedoeling zijn. Hou dat tempo aan tot over de aankomstlijn. Stop er met lopen. Rij dan terug naar huis.
niet hebben over leven en werk van “the Fox”. Laat ons dieper ingaan op het onzaligmakende idee dat sommige geesten vetroebelt om eens een marathon te lopen. Ik wil het hebben over het oude postgebouw van Visé, de apocalyptische weersomstandigheden van die dag, de bonte mengeling van toeschouwers langs het Albertkanaal en de geur van witte pensen bij de aankomst. Ik wil het graag hebben over de lachende gezichten aan het vertrek of de kreunende mannen - niet van genot - in de douches achteraf. Maar alles gaat voorbij als een vlucht duiven. Wat
Ik bedacht me toen dat een marathon lopen, evenals topsport in het algemeen of sigaren inhaleren, niet gezond kan zijn. Ik dacht even aan de zinloosheid van het sporten en bij uitbreiding van het leven zelf en ik dacht aan de verloren gegane energie bij die sportmanifestatie, maar ook tijdens de lange voorbereiding vooraf. Moeten wij die energie niet aanwenden om iets groters te realiseren, iets maatschappelijk zinvols? Iets waar grote groepen mensen van kunnen profiteren, om zo te worden meegesleurd in de vaart der volkeren en te komen tot een algehele en eeuwigdurende toestand van gelukzaligheid ? Was het door de eerder gedane bovenmenselijke inspanningen dat mijn gedachten plots alle kanten uitgingen? Ik weet het niet. Ik kon me nauwelijks bewegen en hoorde “the Fox” af en toe wat kreunen en
Ik ga niet uitweiden over hoe moeilijk het is om op een ernstige manier een marathon uit te lopen. Iedereen met een beetje verbeelding kan zich daar iets bij voorstellen, evenals bij hoe wij later door het stadje strompelden op zoek naar pizza’s en lekkere wijn. Hoewel onze looptijden niet waren wat we voordien hadden gehoopt, ervoer ik een soort van opgewekte lichtheid die ik moeilijk kan verklaren. Alsof alles opnieuw kon beginnen en wij voor onze dwaasheden en onze misplaatste aspiraties werden vergeven door iets groters.
Verkiezingen Het restaurant had een beperkte menukaart, maar wij vonden al gauw wat we nodig hadden. Wij keken om de beurt het restaurant rond en discussieerden hevig over maatschappelijk relevante thema’s die volop besproken werden in de media, naar aanleiding van de moeder aller verkiezingen, die twee weken later zouden plaatsvinden. Mijn uitspraken waren milder dan gewoonlijk. Ik ervoer een mededogen voor alle levende wezens op aarde die elk streven
naar een plek onder de zon. Of misschien was dat het derde glas wijn dat zijn werk begon te doen. Ik zou het niet met zekerheid kunnen zeggen.
Boeddhabeeldje Wat ik wel nog weet, is dat ik op een smal schap achter Ludo een klein bronzen Boeddhabeeldje ontwaarde, dat me deed terugdenken aan mijn lange trektochten door Nepal. Na een uitputtende tocht door het Langtanggebied aan de Tibetaanse grens, ontmoette ik aan de heilige meren van Gosainkund een Tibetaanse monnik. Die zei me: “Fysiek lijden zuivert het karma.”
Het deed me terugdenken aan wat een Tibetaanse monnik me zei: “Fysiek lijden zuivert het karma.”
Wij betaalden netjes onze rekening en reden met een glimlach op het gezicht terug naar huis. Zowat halverwege, bij het prachtige suikerstadje Tienen, draaide Ludo zich naar mij om en vroeg al lachend: “Waarom hebben we dit toch alweer gedaan?” Ik trok mijn schouders op, maar in gedachten kende ik het antwoord: “Het gaat niet over zin en onzin van dit alles Ludo, maar het gaat over een positieve evolutie van je persoonlijkheid. Een marathon lopen langs het Albertkanaal met start en aankomst in Visé kan daartoe bijdragen. Want fysiek lijden zuivert het karma!” Maar glimlachte alleen minzaam en we reden zwijgend verder.•
9
Jogging Pelikanenrun in Ename
Jogging Midzomernachtrun in Gent
Bloemen voor Anna, kermis voor iedereen
Genieten in de Gentse nacht
lokale schepen van Sport, die overigens van actieve sportbeoefening weinig kaas leek te hebben gegeten. Gelukkig kreeg ze ook nog een mooie bos bloemen.
te midden van vijfduizend andere lopers.
Fakkels en flikken
In de botsauto’s
Anna kwam als tweede vrouw over de streep en werd daarvoor in de bloemetjes gezet. Steffen leeft met haar mee.
De BAV zou de BAV niet zijn, mochten we het daarbij gelaten hebben. “Ah, ik wist het, zie je wel dat ze naar de abdij gegaan zijn!”, hoor ik u denken. Wel neen, nadat we ons even hydrateerden in het gezelschap van Junior Bauwens, hebben we het kind in ons - dat nooit erg goed verstopt zat - losgelaten op de kermis. Na een ritje op de botsautootjes kropen we (bijna) allemaal samen op een attractie. Courez! Courez!
Op 21 juni verschenen twaalf BAV’ers aan de start van de Midzomernachtrun in Gent. Het ondergaan van de zon was die dag Fier Gents bier het startschot voor een verademende tocht van tien of vijftien De Midzomernachtrun beloonde de kilometer door de sfeervol verlichte Arteveldestad. Door Tine.
Op 9 juli trok een respectabele BAV-delegatie naar Ename voor de plaatselijke Pelikanenrun. De Brusselaars lieten zich niet onbetuigd tussen de Oost-Vlamingen: Anna eindigde als tweede vrouw en bij de mannen greep Ben net naast het podium. Verslag van een toeschouwer. Door Joeri. Als je de gemiddelde BAV’er vraagt wat we in hemelsnaam in het OostVlaamse Ename zouden kunnen uitvreten, is de kans reëel dat je als antwoord krijgt: “De abdij bezoeken, en dan vooral het deel waar ze het gelijknamige bier brouwen.” Wel, verkeerd gedacht! Alle vooroordelen ten spijt hebben we wel degelijk deelgenomen aan een loop van tien kilometer door de Vlaamse Ardennen. De Pelikanenrun in Ename was een kleinschalige maar prima georganiseerde loop, waar de gezonde competitie tussen de atleten van de BAV voelbaar was. De ideale gelegenheid voor ontspannende inspanning. Na vier rondjes lopen van 2,5 kilomter
10
Anna werd onderworpen Historisch dieptepunt aan een diepte-interview en onderging drie kussen En zelfs daar hebben we het niet bij van de lokale schepen van gelaten - neen, niet de brouwerij! want achteraf verwelkomde Steffen sport. ons in zijn nederige stulpje. Daar greep Ben Salah net naast het podium, maar Anna Roose was met voorsprong de op een na snelste loper bij de vrouwen. Dat bezorgde haar niet alleen het eeuwige respect van de hele BAV, maar ook vijf minuten roem. Op het podium werd ze onderworpen aan een diepte-interview en onderging ze drie kussen van de
Elsje en Jocelyne, zichtbaar gelukkig aan de finish.
Het gezelschap was dus uitstekend, maar ook de gaststad liet zich niet onbetuigd. Gent toonde zich van zijn mooiste kant, met stemmig verlichte monumenten, gezellige straatjes, ontwapenende bewoners en met kaarsen en fakkels verlichte parken en kanalen. Eén onverlaat zorgde voor een valse noot, door met zijn auto opzettelijk een reeks plastic kegels langs het parcours plat te rijden. Maar de lopers lieten zich niet doen en riepen de hulp in van de Gentse flikken. Voor één nacht moest Koning Auto afstand doen van zijn troon.
hebben we zijn drankvoorraad tot een historisch dieptepunt gereduceerd en ontdekten we dat Heidi, de vriendin van Sen, wat Indisch bloed door haar aderen moet hebben stromen. Hoe valt anders te verklaren dat ze in een uurtje tijd enkele heerlijke Indische schotels tevoorschijn kon toveren? Marc en Inge trakteerden ten slotte met een lekker dessert, de afsluiter van een mooie BAV-dag.•
Dertien Brusselaars waren voor de Midzomernachtrun naar Gent afgezakt, maar nog voor het allemaal begon, zijn we er eentje kwijtgeraakt. In centrum Gent blijven plakken aan een groot WK-scherm: het kan de besten overkomen. De anderen konden de lokroep van Duitsland-Ghana gelukkig weerstaan - sommigen zelfs ondanks hun Duitse roots - en zo stonden we om tien uur ‘s avonds met zijn twaalven in het schemerdonker langs de Gentse Watersportbaan.
Kortste nacht Het einde van de langste dag was het startsignaal voor de Midzomernachtrun, een jogging waarmee we samen de kortste nacht inliepen. Sommigen verlegden hun grenzen met hun allereerste tien of vijftien kilometer, anderen gingen voor een goede tijd. Maar het was vooral mooi om te zien hoe de BAV’ers elkaar voor, tijdens en na de jogging moeiteloos vonden
lopers bij de aankomst niet alleen met sportdrank, krachtvoer en een medaille, maar ook met een Stropke, een ‘fier Gents bier’. Terwijl sommigen naar Brussel terugkeerden om te genieten van een welverdiende nachtrust, kraakten anderen ter plaatse hun welverdiende Stropke. En lieten ze op de afterparty zien dat die Brusselaars niet alleen kunnen lopen, maar ook nog enkele originele dansmoves in de benen hebben. Vree wijs, quoi!• PS: zoek de photobomber!
11
Jogging Druivenrace in Overijse
“De douches, daar zal ook nog lang over gesproken worden” De ploegtotems werden uitgedeeld en we waren klaar voor wat door de regen een natte aansluit-race beloofde te worden. Nu ja, klaar? Gerrit was er niet gerust in dat Thomas op tijd zou komen opdagen. Even zag het er dan ook naar uit dat onze vicevoorzitter, annex zak-bewaarder, alsnog van die functie ontheven zou worden om mee de BAV kleuren te verdedigen. Maar dat bleek uiteindelijk niet nodig.
Reünie met lunch De weergoden waren de Druivenrace niet gunstig gezind, maar dat hield de BAV ‘ers niet tegen.
Op 25 augustus organiseerde onze zusterclub Zoniën Athletics Team haar allereerste Druivenrace. De BAV verscheen met vijf ploegen aan de druilerige start. Het zou een bewogen avond worden. Door Steffen. “We liepen in Gent rond, we waren met zessen. We kwamen van nergens, gingen nergens naartoe …” Vervang ‘Gent’ door ‘Overijse’ en ‘zessen’ door een beetje meer en je hebt een goed beeld van de eerste editie van de Druivenrace. Het nergens naartoe gaan begon al meteen bij het zoeken van de kleedkamers. Die waren zó goed verstopt
12
dat we ze uiteindelijk zelfs niet eens gevonden hebben (de leden van het ZATeam wisten trouwens ook niet dat ze er waren). Na een panoramische route langs steegjes, andere verdwaalde lopers en opritten van huizen, werden de luifel en de toiletten van cultuurcentrum Den Blank dan maar gepromoveerd tot geïmproviseerde kleedkamers.
Het werd een afwisselende race waarin heuvels, feesttenten, glibberige paadjes, winkelstraten en tunnels door gevels de revue passeerden. Vier keer dat parcours afleggen was voor sommigen echter net iets te veel van het goede. Zij besloten aan de finish een kort reüniemoment te organiseren met wat waarschijnlijk ooit een smakelijke lunch moet zijn geweest.
Geen mannelijke indruk Onze club deed het die dag niet slecht op de Druivenrace. We werden hier en daar wel wat geholpen door het lot - “mega-steken” bij de vrouwelijke concurrentie, lopers die niet verder mochten voor ze
De BAV-dames nemen hun prijs in ontvangst.
De ‘Waeskes’ en de ‘BAV-stappers’ (alias de De Pauws) verbroederden en verzusterden onderweg.
een trappist hadden binnengewerkt, Pokemon-pakken die niet zo handig liepen - maar toch. We gingen aan de haal met een derde plaats bij de mannenteams, een derde plaats bij de familieteams en volgens het uitslagenblad zelfs ook bij de mixed teams … Met in dat team een ‘Bram’, een ‘Bart’, een ‘Gert’ en ondergetekende in de rangen, heb ik blijkbaar geen al te mannelijke indruk nagelaten. Maar het best van al: ons BAV-vrouwenteam finishte als eerste en mocht op het hoogste schavotje, proficiat! Na haar bloemen in Ename mocht Anna opnieuw een prijs in ontvangst nemen en Ellen had bij haar eerste wedstrijd al meteen prijs; dat belooft voor de toekomst!
“Shortcut” Op naar de douches dan. Gelukkig was Overijsenaar Benjamin van de partij. Die scheen een shortcut te kennen/uit te vinden, die evenwel eerst door een scoutsdorp liep en daarna een steile, glibberige helling op leidde. Het leverde volgende versie van het prachtige lied van Louis Neefs op: Benjamin zei: ‘Ik pak een weg naar ergens anders, om er op onze bek te glijden. Hier is er niet meer dan modder en een klim waar je moe van wordt.’ Nooit vond iemand beter de weg dan Benjamin, hij houdt van
reizen. Wegen zoeken zit er bij hem in, van jongs af aan. En op die wijze kwamen wij toevallig een scoutsdorp tegen, zomaar ergens halverwege. En het feit dat wij ook wel wilden douchen, maakte ons tot vriend van Benjamin.
Wild handdoekzwaaiend De douches, daar zal ook nog lang over gesproken - of misschien eerder gezwegen - worden. We dachten dat het bestaan van twee deuren wel zou wijzen op twee gescheiden compartimenten, dus de vrouwen werden onder gejoel van de aanwezige mannen de kleedkamer doorgeloodst. Helaas, de tweede deur bleek ook recht het hol van de – mannelijke – leeuw binnen te leiden. Daar stonden onze vrouwen dan, achter het muurtje gevangen tussen de naakte mannen in de douches enerzijds en de naakte
Nat maar gezellig!
mannen (wild handdoekzwaaiend op de banken) in de kleedkamer anderzijds.
Dampend lichaam Vijf tergend lange minuten hebben zij daar stilgezeten, zich afvragend of ze ooit nog het daglicht zouden terugzien. Lichte paniek maakte zich van hen meester en ze besloten dan toch een wanhoopspoging te ondernemen om te ontsnappen. Angstvallig probeerden ze daarbij de angst in hun ogen voor ons verborgen te houden door middel van hun, half opengesperde, handen. “We hebben echt niet gekeken”, verzekerden ze ons. Maar de stoom die oprees van die getaande huid, dat ene donkere, dampende lichaam, dat detail hadden ze toevallig wel allemaal gezien (gelukkig verhulde een zwart shortje dat andere ‘detail’ ;)) De meneer zijn moustache was overigens ook ontzagwekkend.
Daar stonden onze vrouKunst en literatuur wen dan, achter het muurtje gevangen tussen de Eens de kust in de douches veilig, naakte mannen in de dou- waagden onze vrouwen dan toch nog een poging om zich te wassen. ches enerzijds en de naak- Met een “Allez, wij zijn weg he” en te mannen in de kleedka- een toegeslagen deur, gevolgd door stilte, probeerden we nog – uiteraard mer anderzijds. op veel te doorzichtige wijze – enkele sappige verhalen of glimpen van
13
zich ontspruitende bacchantische taferelen op te vangen. Maar helaas wordt er in de vrouwendouches dus ook uitsluitend over Kunst & Literatuur gediscussieerd. Spijtig voor de organisatie dat het
weer een beetje tegenzat, waardoor er na de prijsuitreiking – of zelfs ervoor – niet heel veel volk is blijven hangen. Neemt niet weg dat ze kunnen terugblikken op een geslaagde eerste editie van hun evenement. En
niet onbelangrijk, ook wij hebben er van genoten (en van de lekkere gewonnen ‘tafeldruiven’ op de busrit terug ook)!•
Column Eerste hulp bij blessures (EHBB)
Wie is Achilles Tendinitis? Als je hem niet verwacht ligt hij op de loer. Hij neemt onzichtbaar deel aan elke training of wedstrijd, maar je wil hem liever niet ontmoeten. Zijn naam is Achilles Tendinitis, en sinds de Oudheid jaagt hij op nietsvermoedende atleten. Door Cornelia. Hoe kan je hem ontlopen? Ook BAV-atleten ontsnappen niet aan blessures. Pas dus op dat je niet valt tijdens onze bijzondere specialisatie: het achteruitlopen. Maar ook wie vooruit records probeert te breken of gewoon jogt, moet zich hoeden voor kwetsuren. De gulden regel voor alle atleten: warm altijd rustig op, forceer je nooit tijdens een training of wedstrijd, en maak na afloop altijd tijd voor cooling down. Met wat geluk slaag je dan erin om ook Achilles Tendinitis te ontlopen. Hoe kwam onze hielpees aan de naam Achilles? Achilles (Latijn) of Achilleus (Oudgrieks: Ἀχιλλεύς, Akhilleús) is een figuur uit de Griekse mythologie. Hij is de belangrijkste held uit de Trojaanse Oorlog en de hoofdpersoon in het boek van Homerus, Ilias. Homerus beschrijft de held als de schoonste, de dapperste, sterkste en verhevenste van alle helden. Latere legenden (Statius) beschrijven dat Achilles alleen kwetsbaar was in zijn hiel. Dit werd dan ook zijn dood, een giftige pijl die hem raakte in zijn hiel was zijn doodsoorzaak. Daarom noemen wij de kwetsbare pees in onze hiel de achillespees. Wat is een achillespeesontsteking? Een achillespeesontsteking, of achil-
14
les tendinitis, is een typische overbelastingsblessure. Het komt veel voor bij mensen die aan hardlopen doen. Het is een ontsteking van de pees die van de kuitspier naar de hiel loopt. In ernstige gevallen kan de achillespees ook scheuren. Wat zijn de alarmsignalen? Tijdens het opstaan voel je al een lichte pijn aan de achillespees, die tijdens gewoon stappen kan verdwijnen. Tijdens het lopen komt de pijn terug, en daags nadien doet het zelfs bij het opstaan en het gewoon stappen nog meer pijn. Wat te doen? Eén adres: je huisarts of een sportarts. Bij vermoeden van ernstiger schade kan je worden doorverwezen naar het hospitaal voor een echo- of radiografie. Behandeling? Een achillespeesontsteking gaat nooit alleen weg. Rust is altijd de eerste behandeling, vooral in de acute fase. Soms worden dan lichte geneesmiddelen voorgeschreven, zoals ontstekingsremmers of pijnstillers – maar: doe dit enkel op doktersvoorschrift. Experimenteer daar nooit mee op eigen houtje! Na de rust mag je voorzichtig terug beginnen lopen, ook al heb je nog een stram gevoel in de pees, maar in
het begin minder en je moet jezelf de discipline opleggen om onmiddellijk te stoppen als scherpe pijn terugkeert. Bij licht zeurende pijn mag je wel gewoon verder lopen – maar rustig, zeker niet langer dan dertig à veertig minuten en moet je het gevoel hebben dat je pees terug soepel wordt. Heel belangrijk zijn ook spierversterkende oefeningen en/of voorzichtig rekoefeningen voor de kuitspieren. Door de kuitspier sterker en langer te maken, wordt de achillespees immers ontlast. Doe de oefeningen het liefst minimum zes keer per dag gedurende dertig seconden. Ofwel doe je dat zelf thuis, of kies je voor professionele fysiotherapie bij een kinesitherapeut, die kan kiezen voor massage of shockwave-therapie. Hoe lang duurt het? Dat hangt af van de ernst van de ontsteking, maar vooral ook van je eigen discipline om het herstel de tijd te geven – zowel tijdens rust als het lopen.•
Clubnieuws Nieuwe leden
Maak kennis met Kaat en Alexander In elke editie van Het Baffertje maken we kennis met een of meerdere nieuwe BAV-leden. Deze keer stellen Kaat en Alexander zichzelf voor. Heel lang geleden, vorig jaar in oktober, besloot ik om te gaan studeren aan de VUB. De ligging kot-pistezwembad en de leslokalen speelden zeker een rol bij de keuze voor die universiteit. Op die manier zou ik mijn sport, triatlon, kunnen blijven beoefenen. Maar toch … zo alleen rondjes lopen is toch ook niet zo fijn. Dus ging ik op mijn pc op zoek naar een plaatselijke atletiekclub ... en ontdekte ik dat op minder dan tien meter van mijn bed elke woensdag en vrijdag de BAV traint. Hoog tijd om mezelf eens te gaan informeren dus. Als het niet zou meevallen, kon ik nog altijd in mijn uppie gaan lo-
er
Alexand
pen. Maar met de eerste training was meteen het tegendeel bewezen. Ik werd snel in de praatgrage groep opgenomen en samen trainden we week na week, door weer en wind. Ik heb er zeker veel gelachen en plezier gemaakt. Maar naast het lachen hebben we natuurlijk ook hard gelopen en “gezamenlijk afgezien”. Door de trainingen bij de BAV is mijn lopen niet verslechterd, integendeel: verbeterd. Eind juni ben ik door een sterk loopnummer Belgisch kampioen junioren geworden op de triatlon. Ik zou dus zeggen: op naar een nieuw seizoen bij de BAV!•
Ik ben Alexander, maar ik reageer ook wel op Alex, Lex, Alejo en nog een paar varianten. Ik ben vorig jaar in september beginnen te lopen bij de BAV in Anderlecht. Dat was op aanraden van Dorien, een collega die ook in Anderlecht woont en loopt. Sinds april dit jaar probeer ik ook een keer in de week naar de piste in Etterbeek te komen voor een extra training. Het voordeel daar is dat de groep groter is, waardoor je je kunt optrekken aan de betere lopers en meer kunt variëren voor de oefeningen. En ja, achteraf nakaarten in het Sportcomplex is natuurlijk ook meegenomen! Voor ik bij de BAV kwam, liep ik ook al, maar dat was meestal alleen in een park in Brussel. Elk jaar probeer
Kaat
ik een aantal wedstrijden te lopen: de Relais Givrés, de Hyacintenjogging, de Furaloop, de Gaston Roelants en natuurlijk ook de 20 km door Brussel. Bij mijn eerste drie deelnames liep ik met een paar kameraden verkleed: als Hawaïaanse schone met een strooien rokje en Fellainipruik, als holbewoner (afzien!) en op zijn Mexicaans met een poncho en sombrero (nog meer afzien!). Mijn beste tijd op de 20 km is 1.37 uur. Ik hoopte die dit jaar te verbeteren dankzij de BAV-trainingen, maar het is helaas (nog) niet gelukt. Verder heb ik vroeger nog gebadmintond en zit ik ook vaak op de fiets. Dan spreek ik af met vrienden voor een toertje in de Vlaamse Ardennen.•
15
Clubnieuws Fotoverslag BAV-meeting
Clubnieuws BAV-meeting
BAV-meeting:
Het programma
met felicitaties van de jury!
Met een 60 m, verspringen, 4 x 200 m achteruitlopen en een groepsloop van Maaseik tot De Panne, goed voor 625 rondjes op de piste.
Uit de startblokken BAV’ers van alle leeftijden schieten samen uit de startblokken bij de 60 m.
Maaseik-De Panne Van Maaseik tot De Panne: da’s best ver! Gelukkig zijn we met velen om de 250 kilometer te overbruggen.
Op vrijdag 20 juni verzamelde jong en oud op de VUB-piste voor de BAV-meeting, een evenement waarop we zo veel mogelijk mensen aan het lopen wilden krijgen. De aanwezige BAV’ers liepen er samen met vrienden en familie 250 kilometer, ofwel de afstand van Maaseik tot De Panne. Tom De Pauw stak een handje toe als jurylid: een verslag. Door Tom.
die avond zijn of haar beste beentje voorzette, keek steeds vol verwachting in onze richting. Welke chrono of afstand hadden we gemeten? Of hoeveel rondjes zijn er al gelopen? Omdat iedereen graag zijn of haar prestatie wil kennen, was het van belang die taak grondig uit te voeren.
Zelf kon ik niet deelnemen aan de BAV-meeting, omdat ik een kleine geplande medische ingreep had ondergaan. Daarom had ik aan Stefaan gevraagd of ik naast de piste van dienst kon zijn. Dat kon, als jurylid!
goed mogelijk uit te voeren. Onze taken bestonden erin om de tijden te meten van de 60 m sprint, het verspringen, de 4 x 200 m achteruit lopen en het tellen van de rondjes bij de “dwars door België”-groepsloop.
Samen met een fantastisch juryteam van volwassenen en jeugdige sporters probeerden we de jurering zo
Die avond heb ik het belang ervaren van de taak die een jurylid bij elke wedstrijd heeft. Elke atleet die
Hoewel het toffer is om zelf mee te doen en je te meten met de sterren van de club, heb ik toch een fijne avond beleefd en ben ik dankbaar dat ik dat mocht doen. Nog eens bedankt aan iedereen in het juryteam die meegeholpen heeft!•
16
Aangekomen! Dankzij alle tellers en helpers weten we perfect hoeveel rondjes we hebben gelopen.
Schaamteloze BAV-promo Gewoon omdat het kan. :) Geef een seintje aan Tine als je ook zo’n mooi BAV-T-shirt wil kopen. Met dank aan Lieven Muyldermans voor de mooie foto’s en aan alle vrijwilligers voor de hulp!
17
Clubnieuws Training verschillende atletiekdisciplines
“In mijn verbeelding zag ik mij al op jacht in het oerwoud, op zoek naar iets eetbaars. Niet dus.”
Hordenlopen bleek een stuk moeilijker dan ik dacht. We kregen een mooie intro en warmden op met speciale oefeningen voor de spieren, die ons klaarstoomden voor het echte werk.
“De eerstvolgende tienkamp zal ik met bewondering bekijken.”
Easy?!
Olivier De Smul wijdt ons in in het hoogspringen.
Op 19 april proefden we tijdens een speciale training in het Adeps Dat viel mee. Het weer was prachvan de meest uiteenlopende atletiekdisciplines. Een verslag door tig, de omgeving mooi groen en alles stond al klaar! Tja, dat heb je als Dirk, reporter en ‘lijdend voorwerp’ ter plaatse. Door Dirk. Na wat aarzelen schreef onze familie zich in voor een initiatie in verscheidene atletiekdisciplines in het Adepssportcentrum. Stefaan had ons ‘s woensdags nog gewaarschuwd: breng warme kleding en iets tegen de regen mee. Dat was niet bevorderlijk voor mijn motivatie, en ook van de thuissupporters kreeg ik op de terugweg naar huis niet veel motiverende woorden mee. Zaterdagmorgen … Pfff, vroeg opstaan en dat net voor een lang weekend! En eigenlijk had ik ook een beetje te veel wittekes gedronken na het gezellig nakaarten met enkele
18
“De horden werden verder en verder uit elkaar gezet. De eerste BAV’er ging tegen de vlakte.” BAV-sportievelingen, gisteren in ’t Complex. De helft van het familieteam was wat ziekjes, maar toch slaagden we erin om met enkele minuutjes vertraging met z’n alle aan te treden.
je te laat komt. Bedankt daarvoor, beste loopcollega’s! De eerste opwarmrondjes waren al ingezet, dus we zwierden snel ons sportgerief aan de kant en vergezelden de anderen op de piste. In de auto was al duidelijk geworden wat ieder van ons eens wilde proberen, al wisten we nog niet welke disciplines zouden samenvallen. We konden kiezen uit drie keer vijftig minuten initiatie in een van de volgende disciplines: hordenlopen, kogelstoten, verspringen, hoogspringen, discuswerpen en speerwerpen. Voor mij werd het uiteindelijk horden, verspringen en speerwerpen. Mijn jachtinstinct stond op scherp!
Ik had onze BAV-jeugd met Chris tijdens de training al vaker de hordenoefening zien doen, dus ik dacht: “Easy”, dat kan ik ook.” Maar langzaamaan werd de moeilijkheidsgraad opgedreven: over de horde stappen, naast de horde, beentje rechts omhoog, beentje links omhoog. Nu werden de horden verder en verder uit elkaar gezet. De eerste BAV’er ging tegen de vlakte. En toen de speciaal ingevlogen trainer, Olivier De Smul, zelf even het tartan opzocht, werd ons duidelijk dat het niet zo eenvoudig is. Uiteindelijk slaagden enkele moedige BAV’ers erin te springen over horden tot 65 centimeter. Lichamelijke letsels heb ik er niet aan overgehouden, maar mentaal stond ik na die eerste vijftig minuten weer met beide voeten op de grond. Zondagmorgen viel wel tegen: ik had spierpijn op plaatsen waarvan ik niet wist dat er spieren zaten!
Knietjes pijn Op naar het volgende nummer: verspringen. “Easy”, dacht ik, “een beetje in de zandbak springen!”. Niet
dus. Ook deze keer kregen we een gedegen inleiding, deze keer door Chris. Een opwarming met een versnelling in de bocht, om de bilspieren goed los te krijgen. Daarna volgden enkele speciale opwarm- en springoefeningen uit stand in de zandbak, om uiteindelijk ook de aanlooptechniek naar de zandbak onder handen te nemen. Dat was lachen, want de aanloop was voor velen een uitdaging. Correct aanlopen en afspringen was allesbehalve eenvoudig, en na afloop waren we allemaal aardig moe. Er werden geen nieuwe records gebroken, maar we hebben heel veel bijgeleerd. ’s Avonds deden de knietjes pijn: blijkbaar ben ik niet meer van de jongsten.
Respect! Naar het laatste nummer, speerwerpen, had ieder van ons echt uitgekeken. In mijn verbeelding zag ik mij al op jacht in het oerwoud, op zoek naar iets eetbaars. Niet dus … ik denk dat ik snel de hongerdood gestorven zou zijn. Deze keer wijdde Stefaan ons in in de geheimen van dat kamp-
onderdeel. Ook deze keer kregen we een speciale opwarming, om de juiste spieren soepel te krijgen. Via een speciale aanlooptechniek en een eerste testworp met een honkbal – u leest het goed, een honkbal, bouwden we op naar de speerworp. Crazy! We bouwden langzaam op en mochten dan eindelijk de speer gebruiken, maar ook dat viel aardig tegen. Respect voor speerwerpers!
Blij met de beenhouwer Als afsluiter gingen we naar de speciaal aangelegde aanloopstrook: een dertig meter lange strook die eindigt in een vier meter brede trechter. Het kan raar klinken, maar slechts weinigen slaagden erin eerst met de punt van de speer de grond te raken. De speren vlogen alle richtingen uit, behalve vooruit in het doel.
Vaarwel ambitie als jager Het was een heel leuke ervaring, al kreeg mijn ambitie als jager wel een stevige deuk. Ik ben blij dat we bij de beenhouwer ons vlees kunnen halen. Het mooie weer, het fijne gezelschap en een verrassende afsluiter met belegde broodjes en een drankje zorgden ervoor dat de start van het paasweekend niet meer stuk kon. En wees maar zeker: de eerstvolgende tienkampcompetitie zal ik met bewondering bekijken.•
19
Extra muros BAV-barbecue in Sint-Pieters-Leeuw
“Populaire chef-koks moeten voor concurrentie beginnen te vrezen”
toch wel het nodige bloed, zweet en tranen (?) hebben gekost.
Concurrentie voor chefs
De zomervakantie werd in stijl afgesloten met de tweede editie Lopen voor het aperitief van de BAV-barbecue. Een gezellige dag waarop menig BAV’er bewees dat hij of zij niet alleen sportief is, maar ook nog eens een Voor de diehards onder ons – Tine, Cornelia, Tom … – was er de mogelekker potje kan koken. Door Ina. Vergeleken met het understatement over de weergoden van de Druivenrace in Overijse van enige dagen ervoor, viel het weer die laatste dag van augustus beter mee dan verwacht. De paar druppels die gevallen zijn – we kregen zelfs een paar stralen zon – verdwenen in het niets bij de toffe sfeer die dag. Ik heb ze niet geteld, maar ik denk
20
dat er meer dan vijftig BAV’ers neerstreken bij de sympathieke Astrid en Tom (en Kathleen en Kurt) in Sint-Pieters-Leeuw voor de tweede BAV-barbecue. En als ik het goed onthouden heb uit de mooie speech van onze ere-voorzitter, is alles vanaf twee een traditie!
lijkheid om voor het aperitief te gaan lopen. En Cornelia, waarom Gert niet is komen lopen, zal hij jullie zelf bij gelegenheid moeten vertellen, maar ik kan al zeggen dat het maken van een gerechtje er voor iets tussen zat. ;) Ondertussen werd alles klaargezet. Toen de meesten er waren, was het tijd voor een deugddoend aperitief – of moet ik zeggen aperitieven? – geaccompagneerd door onder andere de heerlijke scampispiesjes die Joeri
Er werd bijgebabbeld, nieuwe vriendschappen werden beklonken en plannen werden gesmeed, ook tijdens de hoofdmaaltijd en het dessert. De talrijke BAV’ers bleken niet enkel voortreffelijke sporters te zijn, ook de populaire chef-koks van het moment moeten voor concurrentie beginnen te vrezen. Ik kan het niet helpen, maar denk daarbij spontaan aan de mannen die aan de barbecue stonden – bedankt! – en aan de mooie taarten van Elke en Kathrin. Vooral de taart met de witte rozen en die met het beertje – waarvoor de
Duitse traditie allemaal niet goed is! Fleur en Alain waren na hun succesvolle halvemarathonloop in IJsland net terug in het land om mee te kunnen genieten. Fleur bracht zelfs een stukje IJslandse culinaire cultuur even tot bij ons, in de vorm van chocoladebolletjes met drop erin.
Boogschieten Tussen de gangen door was er voor de gegadigden meer dan genoeg mogelijkheid om te bewegen. Boogschieten, koorddansen, met de vortex gooien, kubb en elkaar uit evenwicht proberen te brengen op het springkasteel … het passeerde allemaal de revue. Twee te duchten ploegen namen het tegen elkaar op in een span-
nend en heel tof wedstrijdje boogschieten.
Leuke bende
Na de koffie, de eventuele poussecafé en de afwas was het dan stilaan tijd om af te ronden en huiswaarts te gaan. De volgende morgen was het voor de meesten onder ons vroeg dag. De tweede BAV-barbecue is intussen alweer een mooie herinnering. En dan te denken dat ik bijna een jaar geleden niets van atletiek afwist en niet verder kwam dan een occasionele sessie op de loopband in mijn sportclub. Dus dank je Stefaan om me de BAV te hebben leren kennen. Het is inderdaad een leuke bende die er – ook deze keer weer – zin in had!•
21
Extra muros Etentje Anderlecht
Extra muros Bezoek datacenter Belgacom
“De cloud huist op aarde”
Kern Anderlecht zet de bloemetjes buiten In juni verzamelde de BAVkern van Anderlecht in La Bella Vita in Neerpede voor hun jaarlijkse etentje. Een gezellige avond met als afsluiter een in sommige BAV-kringen al beruchte ‘coupe Bora Bora’! Door Tine.
ken energievoorziening en hoe neutraliseer je zo economisch mogelijk de vrijgekomen warmte.
Elektriciteitsvreters De opgeslagen servers vreten elektriciteit. Met de laatste berichten over stroomtekorten in de winter, begrijpen we alvast waarom datacenters in eigen elektriciteit (moeten) kunnen voorzien. De groepsfoto werd genomen bij een dieselgenerator, die bij stroompanne de zaak naadloos kan overnemen.
Kyotowielen Bij een stroompanne neemt een immense dieselmotor - een scheepsmotor! - meteen alles over.
Nieuwsgierigheid dreef een vijftiental BAV’ers op een zonnige donderdagavond naar het Belgacom-datacenter in Evere, een oud RTT-gebouw met geschiedenis. Ex-BAV’er Frank Foulon, manager van het datacenter, verwelkomde ons in het niet vrij toegankelijke maar kraaknette pand voor een verrijkende en verrassende tocht door de wondere wereld van de digitale gegevensopslag. Door Stefaan. Hoe zorg je ervoor dat de berg digitale gegevens van duizenden mensen en ondernemingen veilig wordt opgeslagen en continu aanspreekbaar is? We hoorden het uit eerste hand van Frank Foulon, die ons een verrassende rondleiding gaf in een Belgacom-datacenter in Evere. Wie dacht dat de „cloud” ergens tussen de wolken zweeft, had het goed fout. De cloud huist op aarde.
Middeleeuwse burcht Nadat de uiteenzetting begonnen was met de doelstellingen en kenmerken van een middeleeuwse burcht, goo-
22
Servers geven het grootste deel van de opgenomen energie terug af in warmte, wat hun performantie en levensduur niet ten goede komt. Ventilatie is het grootste probleem voor computers en laptops. Kun je nagaan wat het wordt wanneer een heel leger servers keurig bij elkaar staan opgesteld. Warme lucht wordt gekanaliseerd en via verschillende procédés gekoeld en hergebruikt. De “Kyotowielen” verrasten door hun eenvoud en efficiëntie. De flessen argon, die bij brand het bluswater moeten vervangen, stonden paraat als een bataljon militairen.
Met de laatste berichten over stroomtekorten in de winter, begrijpen we al- Gezond en lang leven vast waarom datacenters Vele vragen, een glaasje en een hapje in eigen elektriciteit (moe- later, leverden we tegen 20.30 uur onze veiligheidsbadge weer in aan de ten) kunnen voorzien. chelden we (nou ja, Frank) even later met de wetten van de fysica en die van de elektriciteit in het bijzonder. Twee factoren blijken het hele proces van databeheer te beheersen: hoe verzeker je je van een ononderbro-
balie, dankten we Frank en wensten we de opgeslagen data een gezond en lang leven toe.•
Wie wil meelopen in Anderlecht, kan elke dinsdag om 18.30 uur terecht op de Jesse Owens-piste, in de Olympische Dreef in Neerpede (vlakbij Yeti Ski).•
.
Column Vraag het aan de trainer
“Help! Mijn schoenen werden nat en nu stinken ze!” Alles wat u altijd al had willen weten, maar niet durfde te vragen. U vraagt, wij geven het antwoord. Door Cornelia en Stefaan. Of gewoon ... Afgelopen zomer zijn we een paar keer flink natgeregend op de training en tijdens joggings. En misschien heb je het ook gemerkt: achteraf geuren je schoenen niet bepaald naar viooltjes. Op het internet vind je daarover een heleboel goede, rare en soms wel bizarre tips.
Wasmachine? Je kunt je schoenen in de wasmachine stoppen. Met de meeste hedendaagse loopschoenen kan dat blijkbaar, maar zeker niet voor een wasje van twee uur op 90 graden.
Tenzij ze natuurlijk echt stinken en je ze toch niet meer gaat gebruiken om te lopen, maar je ze om een of andere nostalgische reden toch wil bijhouden. Omdat het je eerste paar loopschoenen is, omdat je er je eerste marathon mee liep, enzovoort. Maar of de gelijmde naden een wasbeurt appreciëren is zeer de vraag.
Diepvriezer? En andere tip die je ook vaak kunt terugvinden op de internetfora’s: plaats die stinkers in een plastiek zak met een knoop erin en leg ze dan een nachtje in de diepvriezer (liefst niet naast de diepvriespizza ;-)).
Maar het gemakkelijkst is - en ik spreek uit ervaring - als je naar huis komt van een echte modderveldloop of een jogging in de regen: haal gewoon die inlegzool eruit en droog die apart. Meestal is dat al voldoende om de onaangename geurtjes te verslaan. De natte looppantoffels zelf kun je overigens ook makkelijk drogen door er krantenpapier in te proppen. Geregeld verversen! Succes!• Een vraag voor de trainer? Stel je vraag via stefaan.sonck@ skynet.be en misschien komt jouw vraag in de volgende editie
23
Extra muros Wandeling in Rixensart
Lezen over lopen Boekentips van Alain
Op zoek naar de bron van de Lasne
Een halve marathon in Reykjavik
Het gaat om wegen, meestal vroegere spoorbeddingen, die overal in Wallonië steden en dorpen met elkaar verbinden en die exclusief bestemd zijn voor voetgangers, fietsers en ruiters.
(en andere inspiratiebronnen voor een ultraloop) Te warm, te koud We finishten beiden beter dan verwacht; Fleur legde de afstand af in 1:48:02 en ik in 1:53:19. De temperatuur schommelde tussen de acht en de tien graden. Te warm voor Fleur, te koud voor mij. We zijn allebei heel blij met onze prestatie, die we de volgende dag vierden met een middag nietsdoen in de Blue Lagoon. Die rust hadden we nodig, want de halve marathon van Reykjavik was slechts het begin van ons IJslandavontuur. Onze unieke loopervaring werd gevolgd door een trektocht langs uitgedoofde vulkanen, warmwaterbronnen en ijsvlaktes, van Landmannalaugar tot Þórsmörk, met overnachting in schuilhutten.
Strand in Waals-Brabant Na een half uur kwamen we aan in het heuvelachtige dorpje Bourgeois, bekend om zijn vele steile voetgangerspaden. Via Sentier n° 2 ging het opnieuw richting de Lasne, die even verder het prachtige natuurreservaat La Grande Bruyère doorkruist. Een houten voetgangersbrug bracht ons naar de rechteroever en via diverse veldwegen bereikten we onze halte: Rénipont-Plage, een heus strand! Naarstige obers wisten er de dorstigen onder ons met kriek en trappisten te laven.
Op zondag 1 juni bliezen we verzamelen in Rixensart in WaalsBrabant, voor een wandeling met Johan. Een twintigtal BAV-leden ontdekten er, vaak in het gezelschap van partner en vrienden, de vallei van de Lasne en het uitgebreide netwerk van paden dat Vers fruit en laatste pintje de streek doorkruist. Opgebeurd konden we de terugweg Door François en Johan. “Afspraak om 13.30 uur aan het station”, verduidelijkte Johan Buyens, onze nestor en gids-van-de-dag. Zo gezegd, zo gedaan: het weer zat mee, de zon was van de partij, en al na een paar honderd meter doken we het bos van Mérode in, met aan onze linkerkant het indrukwekkende kasteel waarvan de bewoners zo hoffelijk waren de honden niet los te laten. De Vijverdreef bracht ons een eerste maal tot aan de Lasne, die we een dik halfuur doorheen metershoge brandnetels volgden. Wee aan de leden die een ‘kort broekske’ droegen! Hun kreten weergalmden mijlenver.
opening die ons naar een megapark leidde. Middenin het park stond het statige gemeentehuis van Rixensart. Vandaar ging het richting de Wawa, wat staat voor Waterloo – Waver. Het pad verbindt de twee voornoemde steden en maakt deel uit van het uitgestrekte RAVeL-net. RAVeL is de afkorting van Réseau autonome des voies lentes.
aanvatten via ontelbare sentiers. Een uurtje later zaten we in de tuin van Johan, waar we rustig van een laatste pintje konden genieten, maar ook van vers fruit (bedankt Lieven!), alvorens de trein van 18.33 uur ons weer naar Brussel bracht.•
Eind augustus trokken Fleur en Alain naar IJsland voor de halve marathon van Reykjavik. Het werd een onvergetelijke ervaring, die Alain aan het denken zetten over een mogelijke deelname aan een ultraloop. Wat ons naadloos bij de boeken brengt die hij deze keer voor u heeft uitgeplozen. Door Alain.
Beschaafde wereld De Plagniaudreef bracht ons terug naar de beschaafde wereld. Langsheen de spoorweg vonden we een
24
Onze gids van de dag: Johan.
Alles kan beter
De brandnetels ontwijkend baanden we onze weg langs prachtige paden.
Eind augustus liep ik samen met Fleur en 2.496 andere deelnemers de halve marathon van Reykjavik. Meer dan 21 kilometer, en dat op duizenden kilometers afstand van de vertrouwde, 400 meter lange VUBpiste. We liepen er allebei een per-
soonlijk record en dat in een leuke stedelijke omgeving, omringd door de Noord-Atlantische Oceaan. Achteraf volgde een groot cultureel feest in de IJslandse hoofdstad, dat met een fantastisch vuurwerk werd afgesloten.
De hele trektocht nam meer dan vier dagen in beslag. Hij was adembenemend mooi en na ons exploot in Reykjavik best vermoeiend. Maar alles kan beter. Een dikke maand eerder legde de IJslander Þorbergur Ingi Jónsson dezelfde afstand af als wij tijdens onze excursie. Dat deed hij in een ultramarathon van 55 kilometer langs dezelfde onherbergzame paden, die hij in een tijd van 4:07:47 aflegde. Hij was niet de enige die aan die ultramarathon deelnam. In totaal startten er 345 lopers, waarvan er uiteindelijk ook 330 over de eindstreep geraakten. Onze gids ging het binnen twee jaar ook eens proberen, zei ze. Ze vroeg me of ik ook interesse had. “Natuurlijk wel”, zei ik, “als ik er eerst nog wat boeken over mag lezen.”
>>>>
25
Het toeval wilde dat ik een aantal boeken op zak had over het ultramarathon- en trailloopfenomeen. Die inspireerden mij de rest van de wandeltocht om de vraag tot deelname aan de Laugavegshlaupið-ultramarathon van onze gids echt ernstig te nemen.
Ultralopen: waarom en hoe? In een eerder nummer schreef ik al over Eet & ren van Scott Jurek en de Geboren renner van Christopher McDougal. Het eerste boek vertelt het levensverhaal van een nog steeds actieve veganistische ultramarathonlegende. Het tweede boek behandelt een oude, mysterieuze indianenstam in Mexico, waarvan de leden sinds eeuwen een veelvoud van de marathonafstand van 42,195 km afleggen. In de boeken die ik deze keer op zak had, kwam ik te weten waarom iemand dat voor zijn of haar plezier zou doen. En waar je als ultrarenner op moet letten wanneer je de piste en het asfalt inruilt voor urenlange loopavonturen over onverharde paden in de vrije natuur.
Runs. Het leest als het filmpje Find Your Greatness (Vind je grootsheid), dat het kledingsportmerk Nike uitbracht ter gelegenheid van de Olympische Spelen in London. Het filmpje brengt een zwaarlijvige jongen in beeld, die op een verlaten weg naar de kijker toerent en zo duidelijk maakt dat er in ieder van ons meer zit dan we meestal zelf durven te denken. Het belangrijkste is dat je dat er durft uit te halen. Hoewel ik bij het lezen van het boek meermaals gedacht heb: “Hopelijk loopt ze beter dan dat ze schrijft”, vond ik het al bij al een interessante ervaring om me in de stream of consciousness van de ultraloopster te laten meevoeren.
Vrij genoeg The Summit Seeker is een heel erg persoonlijk verhaal, van iemand die zichzelf na een leven van ontbering en tegenslag via het lopen gevonden heeft. Intussen heeft ze haar hele leven gewijd en haar hele levensstijl aangepast aan het lopen van ultramarathons. Ze leeft op voedselbonnen, zonder vaste job, in een caravan waarmee ze het hele land afreist. Wie wedstrijden loopt van 100 mijl (160 kilometer) en meer, houdt er nu eenmaal bijzondere trainingsschema’s op na. Die moet zijn of haar leven gemakkelijk kunnen in- en daarna weer uitpakken, om vrij genoeg te blijven om de wereld en zijn onbegane paden al lopend te kunnen verkennen.
Paria
The summit seeker Het eerste boek is The Summit Seeker (Op zoek naar de top), van blogster en ultramarathonloopster Vanessa
26
Een bijzonder interessante passage in het boek vertelt over het verschil in waardering die marathon- en ultramarathonlopers krijgen van vrienden en familie. Wie maatschappelijke bijval wil oogsten en zich wil omringen met geliefden die fier zijn over hun prestaties, doet dat het best door zich te wagen aan de marathonafstand. Eenmaal je de vijftig kilometer overschreden hebt en je jezelf op ultramarathonterrein waagt, oogst je vooral ongeloof en bezorgdheid. Op dat moment word je de gek van de familie en de paria van een vrienden-
nele ultralopers. Zij geven tips van het voorkomen en behandelen van blaren, over het omgaan met hitte en hoogte, tot het gebruik van nachtlampjes wanneer je aan je derde vijftig kilometer begint nadat je er één in de voor- en één in de namiddag hebt gelopen. Het boek is zowat een favoriet binnen de ultra-gemeenschap, omdat het het eerste boek in zijn soort was. Het geniet daarom een beetje een cultstatus, ook al is de inhoud in vergelijking met veel boeken over ‘gewoon lopen’ vrij mager.
“Wie maatschappelijke bijval wil oogsten, doet dat het best door zich te wagen aan de marathonafstand. Eenmaal je de vijftig kilometer overschreden hebt, oogst je vooral ongeloof en bezorgdheid.“
kring, die niet langer je beweegredenen begrijpt. Ultramarathons loop je blijkbaar vooral voor jezelf. Vanessa schrijft daarover dat het lopen van een ultramarathon het gevoel geeft alsof je een heel leven beleeft in de tijdsspanne van een dag. Ze schrijft dat ultramarathons lopen zinloos is, gek en gevaarlijk. Maar dat is eigenlijk ook de bedoeling. Het is die ervaring waarnaar ze telkens opnieuw op zoek gaat.
Leger van lopers Volgens de schrijfster heeft de mensheid een leger van lopers nodig die zonder bijbedoelingen op zoek gaan naar paden die nergens naartoe leiden, bergflanken overwinnen alleen maar om een kijkje te kunnen nemen langs de andere kant, en die hun leven vullen met wat goed voelt, ook al houdt het rationeel niet altijd steek. Ze toont daarbij veel respect en erkenning voor zij die in dat soort wedstrijden als allerlaatste eindigen. Ze waren moedig genoeg om te starten en koppig genoeg om te volharden tot de finish. Die lopers kunnen net als alle andere ultramarathonlopers hun ervaring en overwinning met niemand echt delen, want niemand behalve zijzelf weten hoe diep ze zijn moeten gaan om de eindmeet te halen.
Relentless forward progress Voor wie het zelf ook eens wil proberen kan Relentless Forward Progress van Bryon Powell een interessante basis bieden. Het uitgangspunt is heel eenvoudig: als je de ene voet voor de andere zet en niet stopt, dan kom je uiteindelijk heel erg ver en haal je zeker de finishlijn. Het is een technisch hoe-doe-ik-het?-boek, met tips over training en voeding en een aantal trainingsschema’s. Het boek bevat bijdragen van een schoenexpert, een sportarts en verschillende amateur-ultralopers en professio-
Never wipe your ass with a squirrel Ik las ook een ander boek met exact hetzelfde opzet, dat het hele ultramarathongebeuren wat luchtiger opneemt: Never Wipe Your Ass with a
Squirrel (Veeg nooit je poep af met een eekhoorn) van Jason Robillard. De ondertitel van het boek Een trail, ultramarathon en wildernis overlevingsgids voor rare mensen vat de inhoud van het boek goed samen. Het is geschreven door de baas van de universiteit van het op blote voeten lopen, een universiteit die alleen in de vorm van een website bestaat. In het boek vind je dan ook verschillende bespiegelingen over lopen, met of zonder schoenen, of iets tussenin.
Testikels scheren Maar je leert er ook uit waarom en hoe de mannen onder ons het best hun testikels scheren alvorens ze zich aan de start van een ultramarathon wagen; waar je het best naar het toilet gaat onder de baan; en hoe je de verschillende wolkenformaties kan interpreteren, teneinde uit te rekenen wat je kansen zijn dat de weerelementen je parten zullen spelen tijdens je loopwedstrijd. Het boek bevat ook vele andere tips, die niet allemaal even serieus moeten worden genomen of even nuttig zijn. Maar alle info is goede info voor je jezelf voor een ultramarathonwedstrijd inschrijft. De volgende editie van de Laugavegshlaupið-marathon vindt plaats op zaterdag 18 juli 2015. De inschrijvingen starten in januari. Laat me zeker iets weten als je er ook aan denkt om mee te doen.•
27
Sportgedicht Chris Van San Gedachtenloper zacht zeezand laat ik stiekem door mijn vingers glippen terwijl in mijn hoofd alweer gedachten glibberen over verlopen loperstijden verloren en vervlogen zijn de snelle benen, de soepele heupen en de sterke ruggengraat lopen vergleed van runners high naar zwaartekracht bestrijden van zweven door de ochtendwind naar jeugdig loopplezier benijden wellicht was ik altijd al een gedachtenloper soepel soms doorheen een woud van woorden al eens struikelend over een onverzettelijke zinsnee maar altijd zoekend naar een rijm of beklijvende ideeën, in de hoop dat ze de looplezer bekoorden
COLOFON Werkten mee aan dit nummer Alain, Alexander, Ben-
jamin, Chris, Cornelia, Dirk, Fleur, François, Ina, Joeri, Johan B., Kaat, Lieven, Ludo, Marc D.P., Stefaan S., Steffen, Tine en Tom D.P. Coördinatie Cornelia Tietz Eindredactie Tine Deckers en Maarten Rabaey Lay-out Tine Deckers Druk Dirk Waes
28
