……. …….. ……. …….. …. .. Amsterdam Amsterdam, 10 november 2005 Betreft: bezwaar tegen de onterechte aanhouding Geachte heer/mevrouw, Zoals u wellicht bekend is, is er op 1 november 2005 een onterechte aanhouding verricht in de internationale trein. Een van de aangehoudene ben ik en middels deze brief wens ik mijn verhaal aan u kenbaar te maken. Daarenboven wil ik bij u een klacht indienen omtrent de onterechte aanhouding zelf. Het lijkt me verstandig alvorens het over de klacht te gaan hebben, eerst de hele situatie te schetsen, opdat u een helder beeld hebt van het geheel. Overigens heb ik voor de overzichtelijkheid de tekst in kopjes verdeeld.
Achtergrondinformatie Mijn vriend, wonende te Den Haag, en ik, wonende te Amsterdam kennen beiden de koran uit het hoofd en beheersen tevens de regels betreffende de recitatie hiervan, daar we dit ons in het verleden hadden voorgenomen te leren. We zijn beiden in Nederland geboren en beschikken over de Nederlandse nationaliteit. Tevens hebben we hier onderwijs genoten. Met andere woorden: deze brief wordt derhalve geschreven door een doodnormale jongeman.
Ramadan Het vasten van de maand ramadan, is zoals u bekend is, een verplichting die elke moslim dient na te komen. Het is de maand van de aanbiddingen, de maand waarin een persoon middels het vasten het niveau van de godvrezenden tracht te bereiken. Tevens is het de maand van de koranrecitatie en de nachtgebeden: na het laatste gebed is het gebruikelijk, zoals ook de profeet en zijn metgezellen gewoon waren te doen, dat er extra nachtgebeden worden verricht waarbij de koran luid wordt gereciteerd. Zowel mannen als vrouwen, jongens als meisjes, trachten deze extra gebeden gezamenlijk te verrichten. Het is begrijpelijk dat men prefereert dat degene die de koran uit zijn hoofd kent en de wijze van recitatie hiervan beheerst, voorgaat in deze nachtgebeden. Daar deze categorie moslims schaars is, is het niet ongewoon dat moskeebesturen actief opzoek gaan naar moslims die voldoen aan dit profiel en hen uitnodigen de nachtgebeden in hun moskee te leiden. Zo ook kregen wij via via dit aanbod van het moskeebestuur te Bonn, welke wij ter stond hadden aanvaard. We voelden ons namelijk vereerd en bovendien beseften we dat we het doel van het vasten, namelijk het bereiken van het niveau van de godvrezenden, konden realiseren door terugtrekking en afzondering. Kortom, we gaven het moskeebestuur te kennen dit aanbod te aanvaarden waarop we per auto werden opgehaald en naar de moskee werden gebracht alwaar we een eigen kamer kregen, waar we konden uitrusten, slapen, tot ons zelf komen en dergelijke.
Einde van de maand ramadan Een maand lang zijn we in deze moskee te Bonn gebleven, een maand lang zijn we voorgegaan in de gebeden, een maand lang hadden we ons vrijwel totaal afgesloten van de media en slechts contact gehad met de lokale inwoners van Bonn en uiteraard ons gezin in Nederland. Op 1 november 2005 was het voor ons nog gissen wanneer de ramadan ten einde zou zijn. Vaststond dat het op 2 november dan wel 3 november zou zijn. De onzekerheid hiervan is het gevolg van de maankalender die de moslims hanteren. De heren in Bonn hadden ons meerdere malen aangeboden per auto naar Nederland gebracht te worden. Dit aanbod was uiteraard zeer aantrekkelijk, maar hebben we desalniettemin afgewezen om het enkele feit dat we de heren niet tot last wilden zijn. Immers, een afstand van 300 kilometer afleggen naar Amsterdam en dan weer 60 kilometer richting Den Haag en vervolgens weer 300 kilometer richting Bonn met de eventuele mogelijkheid dat de volgende dag het suikerfeest zou zijn, zat ons niet lekker. We volhardden zodoende dat we per trein wensten te gaan. Uiteindelijk hebben ze dit ‘geaccepteerd’ en brachten ons naar het treinstation, alwaar ze voor ons beiden een treinkaartje kochten.
In de trein We stapten de trein in. Alvorens plaats te nemen in een rustige coupe, plaatsten we onze tassen - twee sporttassen en één rugtas, en geen pakketje!!! - op de daarvoor bestemde ‘rekken’. In deze rustige coupe is ons niet opvallends gefrappeerd: niemand die ons argwanend of angstig aankeek, niemand die wij tot last waren. Logisch eigenlijk daar we doodgewone onschuldige jongens zijn die per trein terugkeerden naar onze ouders in Nederland ten einde met hen het suikerfeest te kunnen vieren. Niets wees er op dat er wat vreemds zou gebeuren. Tevens wil ik opmerken en benadrukken dat we ons heel normaal en netjes gedroegen. De conversatie dat ik met mijn vriend had, was vredig en normaal. Af en toe lachten we waar op zich niets mis mee is. Relevant is te vermelden dat we, anders dan de media doet beweren, slechts twee sporttassen en een rugtas bij ons hadden. De sporttassen waren gevuld met kleding die wij logischerwijs meenamen naar Duitsland, handdoeken en andere persoonlijke zaken. De rugtas was gevuld met eten, drinken en andere kleine dingen, zoals de koran en korancd-rom en enkele islamitische bandjes. De tassen waren zodoende gevuld met hetgeen een reiziger normaliter bij zich heeft. Ik kan dan ook totaal niet begrijpen waarom de politie bij het verhoor stelde dat zij dacht dat er wapens in zouden zitten. Ik vraag me af waar zij deze onzin op heeft gebaseerd? Het was zoals gezegd een rustige coupe waar wij zaten. We hadden daar wel behoefte aan gezien de lange reis die we zouden afleggen. Na ongeveer een uur daar gezeten te hebben kwamen een man en een vrouw tegenover ons zitten. Dezen vroegen ons vriendelijk of ze beiden bij het raam zouden mogen zitten, welk verzoek wij uiteraard hebben ingewilligd. We praatten gewoon door en spraken ook een beetje met het echtpaar in het engels. Op een gegeven moment zagen we dat het echtpaar de ogen sloot en naar wat wij dachten voornemens waren een dutje te doen. Dit betekende dat wij minder hard dan wel helemaal niet moesten praten/lachen wat we uiteraard niet prefereerden.
We zijn daarop, uit beschaafdheid en achting voor het echtpaar, zonder onze tassen een stukje in de trein doorgelopen, zoekende naar een rustig plek waar we ons gesprek konden continueren en het echtpaar geen overlast zouden bezorgen. De reden dat we onze tassen niet terstond meenamen is dat we eerst wilden weten waar we konden zitten.
Controle We liepen aldus de trein door op zoek naar een rustig plekje en vonden deze even verderop. De treinconducteurs kwamen onze treinkaartjes controleren die we uiteraard gelijk toonden. Er was dus niets aan de hand. Drie kwartier na deze controle kwam de politie in de trein die ons om onze identiteitsbewijs vroeg. Een vriendelijke groet is hier helaas niet aan voorafgegaan. We toonden daarop onze Nederlandse paspoort. De politieagent nam de paspoorten mee en vroeg ons even te wachten. Een verklaring hiervoor is ons niet gegeven, maar we vermoedden dat hij slechts de authenticiteit van deze paspoorten wilde achterhalen. Echter, op een gegeven moment kregen we argwaan daar hij telkens belde en wel langer dan tien minuten door de telefoon sprak. De juiste instantie bellen en vervolgens de namen doorgeven neemt naar wat ik vermoed minder tijd in beslag dan dit telefoongesprek. Daarna kwam zijn collega die ons eveneens om onze identiteitsbewijs vroeg, niet wetende dat zijn collega deze had. We verwezen logischerwijs naar zijn collega en ons werd vervolgens verteld dat de paspoorten dadelijk teruggegeven zouden worden. Beide politieagenten kwamen na een bepaald tijdbestek de paspoorten teruggeven en vroegen ons wederom naar de reeds gecontroleerde treinkaartjes, die wij hen toonden na ‘alsjeblieft’ te hebben gezegd. De politieagenten keken ons raar aan, wellicht in de veronderstelling verkerende dat een moslim niet beleefd kan zijn. Hij gaf onze kaartjes terug zonder ‘alsjeblieft’ of iets in gelijke strekking te zeggen. Niet dat dat verplicht is, maar naar ik meen wel gebruikelijk en respectvol. De politieagent vroeg ons waar we waren ingestapt, waarop wij Bonn antwoordden. De volgende vraag betrof hoe we heetten en wat we in Duitsland deden. Ook op deze vragen gaven wij, hoe merkwaardig ze ook waren daar hij dit niet zomaar behoort te vragen, antwoord. We kregen derhalve uiteindelijk onze paspoorten en treinkaartjes terug en dachten: ‘wat een beleefde heren zeg, die niet eens groeten bij het komen en weggaan’.
De rituele wassing en het gebed Na ongeveer een uur gezeten te hebben was de tijd voor het gebed aangebroken. We dienden ons, zoals een goede moslim betaamt, ritueel te reinigen (de woedoe) ten einde het gebed te mogen verrichten. Ik heb één wc bezocht, maar keerde uiteindelijk terug naar de wc die zich naast onze plek bevond. Mijn vriend is deze wc als eerste binnengetreden en deed tien minuten over de rituele wassing, welke bestaat uit het wassen/reinigen van beide handen, de mond, de neus, het gezicht, de armen, het haar, en ten slotte de voeten. Ik ben daarna, nadat hij de wc verliet, de wc binnengetreden en deed er ongeveer vijf minuten over. Met nadruk willen we aangeven dat we niet met zijn tweeën in de
wc zijn binnengetreden wat sowieso onmogelijk en onnodig was. Evenmin hebben we ons het laatste halfuur in de wc verschanst zoals de media deed beweren. Nogmaals, het toiletbezoek bij elkaar opgeteld duurde derhalve vijf minuten + tien minuten. Niet onbelangrijk is om te vermelden dat we onze bagage niet meenamen naar de wc. We zijn zodoende met lege handen beurtelings de wc ingestapt. Na deze wassing te hebben verricht ben ik teruggelopen naar mijn plek. Ook mijn vriend keerde terug naar deze plek. Ik verrichtte aldaar in de aanwezigheid van anderen het gebed. Mijn vriend voelde zich lekkerder in een rustigere omgeving waar hij niet door jan en alleman zou worden aangestaard. Hij heeft dan ook een rustige plek gezocht in de trein om aldaar het gebed te verrichten en keerde hierna terug naar de plek waar ik zat. We hebben het gebed zodoende apart verricht.
De trein staat stil! We waren Utrecht Centraal voorbij gereden en naderden inmiddels het Centraal Station van Amsterdam. Echter, voor het Centraal Station stopte de trein en omgeroepen werd dat alle sporen vol waren en we daarom moesten wachtten. Daarna werd omgeroepen dat de remmen niet meer werkten. Even later werd omgeroepen dat er geen stroom meer was. Het stilstaan duurde ongeveer twee uur. Voordat dit werd omgeroepen, pakten we, net als alle andere passagiers, onze spullen en liepen richting de uitgang. Daar stonden we met ongeveer acht man te wachten tot de treinen verder zouden rijden en de deuren open zouden gaan. Na deze omroepen kozen we ervoor, net als andere passagiers, om plaats te nemen totdat ‘het probleem’ zou worden verholpen, niet wetende dat wij het probleem waren. De deuren ging na twee uur open waarop we net, als alle anderen, de trein verlieten met al onze bagage.
Onterechte aanhouding Bij het verlaten van de trein pakte een politieagente me bij de hand en ik vroeg daarop waarom ze dat deed. Ze heeft mijn hand losgelaten, na ‘oh sorry, ga maar’ gezegd te hebben. We vervolgden nietsvermoedend onze weg naar het station, maar werden na tien meter gelopen te hebben tot onze schrik door politieagenten in burger in de boeien geslagen. We vroegen geschrokken wat er aan de hand was, waarop geantwoord werd dat we naar het bureau worden gebracht en dat we later te horen zouden krijgen wat de reden is. Merkwaardig is dat er niet expliciet is gezegd dat we zijn aangehouden. We hadden ons niet verzet tegen de onterechte aanhouding en wisten totaal niet was ons overkwam. We merkten dat er volop foto’s werden gemaakt. Dit konden we ‘zien’ door de gezichtsmaskers heen. We begrepen het helemaal niet. We wisten totaal niet wat ons overkwam! Woedend en machteloos waren we. Vragen als wat had dit te betekenen, waar worden we naartoe gebracht, wat hadden we misdaan, wat is er gebeurd, spookten door mijn hoofd. Ik werd afgevoerd als een terrorist, aangehouden door een arrestatieteam, maar wat was er aan de hand!? Waarom werden ik zonder enige vorm van verklaring van mijn vrijheid beroofd?
Politiebureau
We werden naar het politiebureau gebracht en terstond de cel ingestopt. Ik heb een kwartier moeten wachten alvorens verhoord te worden. In het gesprek werd me gevraagd hoe ik heette, wat ik in Duitsland deed, uit hoeveel man mijn gezin bestond. Wat ik heel merkwaardig vond en totaal irrelevant is dat me gevraagd werd wat ik van Mohammed B vond. Ik begreep niet waarom deze vraag werd gesteld, maar gaf het antwoord dat hij in strijd met het islamitische geloof heeft gehandeld en dat ik niet achter zijn handelswijze stond, noch begrip daarvoor kon opbrengen. Ook vroeg ik me af of een doorsnee Nederlander wordt gevraagd wat hij van Mohammed B. vond of was het dat wij er zo uitzagen? Wordt een doorsnee Nederlander dan gevraagd naar Volkert van der G.? Ik begreep het niet meer…waarom werd mij eigenlijk die vraag gesteld? Dat ik ook een baard heb en een islamitisch gewaad draag is één, maar dat die link wordt gemaakt naar Mohammed B. vond ik beledigend, discriminerend, irrelevant, merkwaardig, respectloos en pijnlijk! De politie had namelijk onze tassen al onderzocht en niets anders dan persoonlijke zaken aangetroffen, maar stelde deze vraag toch. De verhoren duurden bij elkaar ongeveer 45 minuten. Daarna moesten we weer de cel in. Een vrouw kwam bij mij binnen en vroeg of ik thee dan wel koffie wilde drinken. Ook werd er gevraagd of ik wilde eten. Ik antwoordde dat ik noch wilde eten en noch iets wilde drinken. Na het verhoor bleef ik een uur in de cel waarna ons werd verteld dat we naar huis mochten. Het deed ons pijn onterecht als terroristen afgevoerd te zijn en dat ons niet eens de excuses werden aangeboden. Evenmin werd spijt betoogd voor het ongemak of de gang van zaken. Integendeel, er werden op een hypocriete wijze met ons gegrapt. De tas van mijn vriend hebben ze niet eens dichtgedaan en ons werd de uitgang gewezen. We liepen daarop naar buiten. Ons werd niet een reis naar huis aangeboden of het verlaten van de uitgang vergemakkelijkt, daar een groot aantal journalisten buitenstonden aan wie wij werden overgelaten. Er werd ons niet gezegd hoe we naar huis konden gaan of iets dergelijks. Nee, onze woede betreffende de blunder van de onterechte aanhouding werd versterkt door de reactie en afhandeling van de politie.
Klacht Zoals uit dit verhaal blijkt, was er totaal geen aanleiding om mij of mijn vriend als verdachte te zien. Immers, de omstandigheden zoals hierboven beschreven kunnen niet aangemerkt worden als feiten of omstandigheden welke een redelijk vermoeden van schuld aan enig strafbaar feit opleveren (artikel 27 lid 1 Wetboek van Strafrecht). Zoals uit het legaliteitsbeginsel voortvloeit kan een straf staan enkel op feiten die daarvoor uitdrukkelijk door de wetgever zijn aangemerkt. In mijn geval zie ik niet in welk strafbaar feit ik zou hebben begaan? Ik heb enkel plaatsgenomen in een coupe, heb eenmaal beurtelings gebruik gemaakt van de wc zonder dat ik mijn bagage meenam. En ik neem aan dat het dragen van een islamitisch gewaad niet strafbaar is? Zolang deze gedragingen niet strafbaar zijn, heeft de strafvorderlijke overheid niet de bevoegdheid deze handelingen tot mikpunt van haar bemoeiingen te maken. Daarenboven is u wellicht bekend dat het vermoeden van schuld redelijk dient te zijn, wil iemand als verdachte worden aangemerkt. Ook is u wellicht bekend dat een louter subjectief vermoeden onvoldoende is. De maatstaf is niet het oordeel van de opsporingsambtenaar of een passagier die bij wijze van spreken in iedere praktiserende moslim een verdachte dan wel terrorist ziet. Of die vermoedt dat een toiletbezoek door een moslim altijd ten doel heeft een bom te plaatsen.
Ten slotte dient het redelijk vermoeden voort te vloeien uit feiten of omstandigheden. Ik vermoed na mijn onterechte aanhouding dat men een moslim gekleed in islamitisch gewaad als terrorist ziet. Deze intuïtie als kenbron van het redelijk vermoeden mag in deze rechtsstaat vanzelfsprekend niet worden geaccepteerd. Dat zou het bestaan van het vermoeden immers totaal oncontroleerbaar maken, en bovendien mogen we niet in een situatie belanden waarin elke praktiserende moslim wordt gearresteerd omdat hij bagage bij zich heeft, dan wel gebruik maakt van de wc. Door deze vreemde, onverwachtste, amateuristische en onterechte aanhouding hebben mijn vriend en ik een soort trauma opgelopen, niet wetende wat er is gebeurd, wat er gaande is. De gevolgen hiervan ondervinden wij nog steeds dagelijks en op elk moment. Vragen zijn onbeantwoord gebleven, onze verdenking was nergens op gebaseerd. Triest was het dat we dachten door onze ouders verwelkomd te worden, maar nee, het arrestatieteam gaf ons, na een maand weg te zijn gebleven een warm onthaal! Ik verzoek u dan ook aan te geven op welke gronden de onterechte aanhouding is gebaseerd? Waar werden we van beschuldigd? Tevens wil ik u mededelen dat we hadden gehoopt dat onze ouders en vrienden vroegen hoe het in Duitsland was en hoe de gebeden waren, maar ook dat is nu niet het geval. Men vraagt ons hoe het in de cel was en hoe de politie ons heeft behandeld. We voelen ons niet veilig meer in het openbaar vervoer, daar we beseffen dat het elke keer weer kan gebeuren. Een tas dragen als praktiserende moslim wordt gelijkgesteld aan een terrorist die een bom bij zich heeft. Een moslim is bij voorbaat een terrorist en wordt ook zo gezien en behandeld. Zo zien, voelen en ervaren wij het nu echt. Dit zijn enkele consequenties van de ondoordachte onterechte aanhouding. Verder moeten wij ons altijd overal verantwoorden en elke keer moeten we vertellen wat er daadwerkelijk gebeurd is. Door enkele mensen worden we ook nu, na een uitleg te hebben gegeven, nog steeds als ‘gevaarlijk’ beschouwd. Ook hiervoor onze dank! Ook is u niet ontgaan dat door deze onterechte aanhouding de vreemdste beweringen werden gedaan. Zo is gezegd dat mijn vriend en ik ons hebben verschanst in de wc en we ons uiteindelijk overgaven, dat we met zijn tweeën gelijktijdig gebruik maakten van de wc, dat we onze tassen aan elkaar overhandigden en nog meer leugens. Het irriteerde ons dat de politie enkel vertelde dat we niets bij ons hadden en deze leugens niet van de hand wees of ons te hulp schoot door de juiste stand van zaken weer te geven. Wat ons eveneens dwarszat is dat de politie na de vrijlating zag dat er een groot aantal mediamensen zich had verzameld voor de ingang van het politiebureau, maar de politie ons desondanks aan hen heeft ‘uitgeleverd’. Mijn vriend moest nota bene via Amsterdam Centraal station per trein naar Den Haag Centraal station met de rugtas en sporttas die hij bij zich had! De politie had deze zaak echt heel anders kunnen en moeten afhandelen. Ik hoop dat u begrijpt dat de politie dit hadden kunnen begrijpen en op zijn minst vervoer had kunnen aanbieden dan wel de weg voor ons vrij hadden kunnen maken. Nee, we zijn vrijgelaten zonder enige vorm van excuus en zijn ‘overhandigd’ aan de media. En het ergste is natuurlijk dat we ondanks de onschuld toch als schuldigen werden gezien en benaderd. Ik hoop dat u deze klacht zeer serieus neemt, daar deze onterechte aanhouding nogmaals nergens op is gebaseerd en nadelige consequenties heeft voor mij en mijn vriend en zal hebben voor andere moslims die zich op dezelfde wijze kleden. Tevens is het voor u een aanleiding en buitenkans om aan te geven en het Nederlandse volk erop te wijzen wanneer een redelijk vermoeden ontstaat. Want waar gaat deze maatschappij naartoe als elk individu de politie kan bellen met de mededeling
dat er een terrorist op school, op de werkvloer, in de trein, of thuis is en de politie daarop met machtsvertoon deze ‘terrorist’ arresteert? Waar gaat het naartoe met dit land? Bitter is om te horen dat vooraanstaande politieagenten en politici deze actie rechtvaardigen, wellicht niet beseffende wat een dergelijke onterechte aanhouding teweegbrengt bij de aangehoudene en wat een vernedering het wel niet is voor hem en de gehele moslimgemeenschap die er zo bijloopt. Bij voorbaat gezien worden als terrorist, terwijl een op de juiste wijze praktiserende moslim ( dus geen Mohammed B. of aandachtzoekende Samir A.) iemand is die vergevensgezind is, het goede wil voor anderen, barmhartig is jegens anderen, tolerant jegens andersdenkenden, verder kijkend dan het uiterlijk van iemand, de pijn van een andere voelt en de helpende hand uitsteekt, geen vlieg kwaad wil doen wetende dat hij daar op de Dag des Oordeels verantwoording voor zal moeten afleggen (laat staan een onschuldige mens), zich altijd beleefd en respectvol opstelt, anderen geen angst mag aanjagen en nog meer van dergelijke eigenschappen. Dit zijn enkele eigenschappen die een moslim zich eigen dient te maken. Niet valt te rechtvaardigen dat er moslims in binnen- en buitenland zijn die kwade bedoelingen hebben en dat we derhalve in iedere moslim een potentiële terrorist zien en zeker niet in een land waarin beweert wordt dat een ieder gelijke rechten en plichten heeft en zich middels de grondwet en de geldende wetten distantieert van elke vorm van discriminatie. Rest mij de vraag te stellen of een praktiserende moslim zijn daadwerkelijk bij voorbaat een redelijk vermoeden van het begaan van een strafbaar feit oplevert? Ik hoop hier een eerlijk antwoord op te krijgen.
Afsluitend een hoopgevende reactie van een niet-moslim Heren, het is nu een week geleden dat u als ware u terroristen geblinddoekt en geboeid uit de trein werd gehaald. Ik wou dat ik in de positie was u namens het Nederlandse volk oprechte excuses aan te bieden voor deze pure vorm van discriminatie. Maar ik kan alleen namens mijzelf en mijn gezin spreken. Ik ben er van overtuigd dat wanneer u een monnikspij had gedragen of soortgelijke traditionele christelijke kledij u dit niet was overkomen. Het is de blinde paniek waardoor mensen niet voorbij de kleding naar de persoon kunnen kijken. Blinde paniek als gevolg van de bangpraterij van personen die het voor het zeggen hebben in Nederland. Het spijt me dat u dit is overkomen. Ik hoop niet dat u nu denkt dat alle Nederlanders u wantrouwen. En ik hoop vooral dat ik achteraf zal mogen zeggen dat deze gebeurtenis het dieptepunt was van de samenlevingscrisis van dit moment. Dat mensen door deze actie wakker werden, en dat het tij keerde.
Machtiging Bij dezen machtig ik ten slotte mijn broer de heer mr. .. ……….. om deze zaak op zich te nemen. De correspondentie, die u naar hetzelfde adres kunt sturen als die van mij, dient dan ook via hem te geschieden. Hopende u voldoende geïnformeerd te hebben en in afwachting op een spoedig antwoord, verblijf ik, Hoogachtend,
Dhr. …………. (aangehoudene)
Dhr. mr.………………… (gemachtigde)
