Ruiterkamp 2010 Spookslot 31 juli t/m 7 augustus 2010 Donderdag 29 juli 2010 Voor mij dit jaar geen feestje, het ruiterkamp komt eraan en het thema is ‘spookslot’. Ik ben geen held wanneer het gaat om enge dingen die enigszins met horror te maken hebben, nu staat het een hele week centraal tijdens ruiterkamp. Joepie. Daarbij komt tevens het gerucht dat mij van meerdere kanten heeft bereikt: de grote meiden gaan de leiding flink pesten! Je neemt ze mee maar liever laat je ze gewoon thuis… Flink op mijn hoede zijn de hele week vergt nogal wat energie, dus ben ik deze week extra vroeg naar bed gegaan om ze – hopelijk – voor te zijn.
Vrijdag 30 juli 2010 Om 09:50 uur sharp staat Marline voor mijn deur om ons met al onze spullen naar Leiderdorp te vervoeren, alwaar de auto’s van Frans en Maaike op ons staan te wachten. We laden daar onze spullen over en zijn dan helemaal klaar voor vertrek richting Emmen. Dit jaar is echt het laatste jaar dat Frans mee gaat als onderdeel van de ruiterkampleiding. Helaas hebben we in de aanloop richting kamp wat persoonlijke tegenslagen gehad. Deborah werd vlak voor kamp geopereerd aan haar knie en is nog revaliderende terwijl wij op kamp zijn. En vlak voor kamp wordt Sam, de baby van Chantal en Merijn, ziek zodat Chantal niet mee kan. Frans zal dus nog één jaar de keuken bemannen om ons uit de brand te helpen. En gelukkig hebben we daarnaast twee splinternieuwe superkrachten aangetrokken in de vorm van Laura Polet en Tarley. Die gaan we nog hard nodig hebben! Rond 13:00 uur verstoren we in Emmen de rust bij Cor en Tarley, die daar een week voor kamp vakantie hebben gevierd. Aangezien het een heerlijk zonnige dag is, kunnen we bijkomen van de reis met koffie en een broodje op hun luxe terras voor het huisje. Wat later komt ook Jetter met het enige leidingpaard Laika aan. Na de benen in het bos gestrekt te hebben (een goed moment voor ons om het bos weer te ver- en herkennen), komen we terug op het terrein waar het vorige kamp redelijk is opgeruimd zodat we “onze” leidingkamer in kunnen. Met al onze horrorspullen nemen we de hele zolder in beslag en kiezen de leidingmeiden een bed om in te slapen. Net zoals vorig jaar besluiten we uit eten te gaan in hartje centrum van Emmen in het gezelschap van de dochter van Frans, Eveline, en haar vriend. Met een heerlijk Italiaanse maaltijd achter de kiezen besluiten we bijtijds richting De Eekwal te gaan om ons op één oor te hijsen. Het kan namelijk – zoals hiervoor al aangehaald – een aardig zware week gaan worden. Ja ruiterkampkinderen, ook zonder jullie aanwezigheid is de leiding grappig. Hier dus een greep uit al de humor die voorbij kwam op de dag voordat jullie ruiterkamp begon:
Quotes Laulau tegen Marline: “Ben je uit je mond gescheurd?”
Marline: “Ik gebruik de schoenen voor het wandelen.” Laulau verstaat haar niet en vraagt direct: “Wat zei je, waar gebruik je ze voor?” Marline is even stil, kijkt Lau glazig aan, draait dan naar Maaike en zegt: “Wat zei ik nou?” Laulau doet Marline PER ONGELUK pijn. Marline: “AU!!” Laulau: “Sorry…” Marline: “Je deed me echt heel pijn!” Laulau: “Ik zei toch sorry, doe niet zo agressief, joh.” Frans overhoort de situatie en zegt tegen Lau: “Doet ze vervelend? Sla haar op d’r bek!”
Zaterdag 31 juli 2010 Zo vroeg in de week al is de voorzitter in zijn rol gekropen en is het afzien geblazen; we moeten om 08:00 uur opstaan om de kantine te gaan versieren voordat de kinderen komen. Maar helaas zijn we allen eerder wakker, zo rond zessen, door de aanwezigheid van hordes vliegen die helaas niet te negeren zijn. Zoals altijd houden we met de leiding in de bus contact over de vertrek- en verwachte aankomsttijd. In Leiderdorp verloopt alles op rolletjes en is iedereen bijtijds ingestapt met alle koffers (dat is weleens anders geweest). Chantal, die niet mee kan omdat haar baby helaas ziek is, komt de kinderen een goede week wensen en wordt meteen gekidnapt en vastgehouden in de bus. Gelukkig kunnen de kinderen zich ook verplaatsen in haar situatie en laten haar na het betalen van losgeld gaan. In Emmen hebben we inmiddels heerlijk buiten ontbeten, de Ruif versierd en doen enkele leiding nog de nodige boodschappen en wordt het stadscentrum verkend met een mangosmoothie in de hand. Een half uur voor op schema draait Fred de bus het terrein van manege De Eekwal op. Had ik in 2008 officieel afscheid genomen van Sandra (die toen gewoon nog een jaar mee mocht), had ik dit dus gerectificeerd in het verhaal van 2009 en netjes aan het einde van het verhaal afscheid van haar genomen; komt ze dit jaar weer de bus uitlopen! Ik wacht dit verhaal nog even met afscheid nemen. We lijken maar niet van haar af te komen… De kinderen rennen in alle snelheid (beeld je in: nordic walking gaat nog sneller) door de stallen richting de huisjes. Helaas voor de oudsten is hun hutje van vorig jaar niet meer beschikbaar wegens redenen omtrent de algehele gezondheid – ofzo – en “moeten” ze net als het andere plebs gewoon in een huisje met eigen douche en wc, wat een verschrikking. Om het middagmaal met z’n allen te nuttigen, wordt de bel van stal (leuke woordspeling) gehaald en dus klinkt er een belsignaal over het terrein. Het blijkt dat veel kinderen nieuw zijn en het fenomeen ‘bel = verzamelen’ nog niet kennen: het duurt een eeuwigheid voordat iedereen voor het kamphuis verzameld is. Een busreis maakt hongerig (yeah, right..) en dus moet de innerlijke mens goed verzorgd worden. Hier komt Maaike voor het eerst in actie als kok in opleiding onder de oude (niet letterlijk) rot in het vak, Frans. De broodjes knakworst vinden gretig aftrek bij de kids. Blijkbaar is het snoep snel verteerd of niet zodanig vullend dat de lunch er allemaal inpast. Een kwestie van loze koolhydraten schijnbaar. Dan worden de kampregels uitgelegd door Cor, deze gelden elk jaar weer om het overzichtelijk te houden. Gelukkig weet nu iedereen waar de klepel hangt wanneer de bel luidt. In de namiddag wordt iedereen bijeen geroepen met de bel en zowaar, ze komen. Hoewel de kinderen op dezelfde manege rijden, is niet iedereen bekend met elkaar; we gaan het bos in om het kennismakingsspel te
spelen. “Bosbroek” blijkt 2009 overleefd te hebben en wordt ook dit jaar weer uit de (kleding)kast getrokken. Uitleg: voor het vies worden in het bos is één broek in het assortiment geïntroduceerd tot bosbroek. Deze wordt bij elke bosaangelegenheid (exclusief paardrijden) uit de koffer gevist om de benen te beschermen tegen doorn, zand, modder en ruiterkampkind. Overigens heb ik vernomen dat er meerdere gradaties –broeken zijn; zo ook de chillbroek en een op maandag geïntroduceerde niet-nader-te-noemenbroek. Moet je maar aan Floor vragen, die begon ermee. In de huidige maatschappij gaat alles snel en houdt men van zappen; een spel is dus al snel niet interessant meer. Zodoende moet er bijna om het kwartier geput worden uit onze creativiteit die geen grenzen kent. De kinderen helpen dus eigenlijk onnodig mee. Maar we zullen ook naar hun wensen luisteren. Voorruit. Onder meer passeren tvtikkertje, wc-tikkertje (thanks, Auke) Anne-MariaKoekoek, moordenaartje en trefbal de revue. Weer zijn Frans en Maaike bezig geweest in de keuken, we komen ruim op tijd aan om ’s avonds lijkenslijm met of zonder bloed en larvenbrood te eten. Had ik al gezegd dat ik heel blij ben met het thema? Om 21:30 uur is het tijd voor het enge geluidenspel, geheel in het teken van spookslot. Het groepje met Lindy, Floor, Fenna, Joy, Danique en Ismay zijn de eersten die de spits af mogen bijten als winnaars van een ruiterkampspel. Zij vonden het snelst onder meer een heks, rammelende kettingen en een uil of een kraai, dit was onbekend bij de deelnemers. Zo een eerste dag is altijd enerverend en spannend en niet iedereen is het eens met de bedtijd en de aanwezigheid van de vliegen. Helaas, niets aan te doen. De moeheid slaat op een gegeven moment vanzelf wel toe en de vliegenmepper trouwens ook.
Quotes Lindy: “Mag ik het bruine kontje?” Mieke wordt geplaagd door een wesp: “Ga weg, ga je moeder pesten!” en slaat hem weg richting Vera. Vera: “AHH!! Ìk ben zijn moeder niet!” Vera probeert door middel van het spel CitroenStop Rosan er in te luizen op een machtig uitgekookte manier: “Zeg allebei tegelijk rood. 1-2-3…” Vera en Rosan tegelijk: “Rood.” Vera: “CitroenStopRosan! Nu mag je niets meer zeggen, totdat je naam wordt genoemd, Rosan!” Sandra: “Deze worst is te groot, hij past niet in mijn mond!”
Zondag 1 augustus 2010 Om 08:00 uur is het opstaan voor iedereen, tenzij je Ingrid en Irma heet en al vanaf 06:45 uur op het hek “SIEMEN!” zit te roepen. Helaas voor hen is het zondag en dus een rustdag voor Siemen, deze komt dan ook – geheel terecht – als allerlaatste naar beneden.
Na het ontbijt worden de rijgroepen en pony’s bekend gemaakt. Daar de nodige ruitertjes niet bekend zijn met buiten rijden en een nieuwe en onbekende pony onder je kont überhaupt spannend is, rijden we vooral de eerste dag rustige ritten. Helaas denken de pony’s niet zoals wij mensen. Als eerste mogen rijgroep 1 en 2 hun pony en het bos uitproberen en valt Lenneke van een bonte koe en Dory-Anne mag ook van Nero zandhappen. Gelukkig niets gebroken (behalve hun ego) en heel dapper klimmen beide meiden er gewoon weer op. Rond 12:00 uur staat er een overheerlijke broodmaaltijd op het programma om energie uit te halen. De volgende groepen mogen rijden. Ook hier denken de pony’s ons te slim af te zijn en vallen van Puncky zelfs twee mensen; eerst Maya en dan ook nog eens Joël die heel moedig had aangeboden dan wel in Maya haar plaats de tweede val op zich te nemen (als wist Joël dat niet van tevoren). Puncky geven we dus rust voor de rest van de week, wellicht koelt hij daar van af en leert hij zijn lesje. In groep 4 gaat alles goed, ook een keer leuk nieuws!
Na het rijden hoeven de kinders niet te douchen, we gaan namelijk gelijk een bosspel doen. We trekken richting de heide waar het Levend Cluedo van start zal gaan. Op de heide lopen zeven leiding rond die elk een uitkomst van een rubriek (dader, slachtoffer, motief, tijd, plaats, moordwapen) weet. Over de andere rubriek weet hij/zij niets en antwoordt dan met “weet ik niet”. De oplettende lezer telde zes rubrieken; dat betekent dat er één leiding een afleidingsstrategie heeft en helemaal niets weet. Niet elk groepje had dat meteen door en dit wordt dan ook de tip van de dag voor groepjes die vastlopen. Het groepje dat het meest fanatiek als een malle over de hei rent, heet “De Harries” en bestaat uit Lindy, Floor, Auke, Sophie, Danique, en Ismay. Bijna hetzelfde groepje als de winnaars van gisteren, maar dan – voor intimi – twee vissoorten en broer en zus omgedraaid. Voor degene die de prangende vraag hebben wat de oplossing nou was: Mieke heeft Jetter per ongeluk vermoord met een hooivork op het toilet om 07:45 uur. Terug op het terrein zonder ik mij even af met alle jongens van het kamp om op het kampeerveldje met een badmintonset eens lekker te gaan roddelen onder het sporten. Zonder de (kamp)meisjes kan je ongestoord praten over juist dit soort en zo leer je nog eens hoe de tegenwoordige puber in het leven staat. Leerzaam tijdverdrijf dus. We gaan om 18:30 uur eten. Ons wordt gekookte wormen met schimmel- of spinnensaus voorgeschoteld. Gek genoeg eet iedereen het op, onwijze trek doet rare dingen met een mens blijkbaar. Rijgroep 1 krijgt corvee. Niet vermeldenswaardig, meer bladopvul en kennelijk genoteerd in mijn dagboek. We doen na het eten Levend Stratego in een stuk bos waar het gaat om de “blauwe” tegen de “rode”. Het spel heeft rangen geheel in het thema. Zo verslaat een Griezel een Beul maar kan eerstgenoemde geslagen worden door onder meer een Spook, een Heks en een Skelet. De oppermaster is Dracula die na aardig wat minuten spelen aan beide kanten tegelijk in het spel wordt gebracht. De rang kan gepakt worden door de Beul. Het spel wordt met een
onwerkelijk klein verschil gewonnen door de roden (yeah!); het wordt 135 tegen 136 doordat de roden de blauwe Dracula weten te overmeesteren en hiermee de (achteraf zeer) nodige 10 punten weten te bemachtigen. Wanneer we kibbelend (blauw gelooft niet dat wij “rooie” gewonnen hebben) het kampterrein oplopen, staat er in de buitenbak een vuurkorf klaar met brandhout. We gaan griezelverhalen aanhoren. Mark, vroeger zelf ruiterkampleiding geweest, is de geweldige verteller van deze gruwelheden. De verhalen zijn voor alle leeftijden en in verschillende sterktes; er bestaan gradaties van “redelijk aan te horen” tot “uiterst naar”. Om 23:00 uur worden de kleintjes eindelijk een beetje stil, zij waren al eerder naar bed gestuurd. De dag is druk genoeg geweest en we moeten nog een aantal dagen. Zo krijgen Ingrid en Irma de kans om te trakteren op de overgebleven oudsten en leiding; het is één jaar geleden dat zij zichzelf hebben geïntroduceerd op kamp en dat mag niet zonder toeters en bellen voorbij gaan. Minus de toeters en bellen maar plus cake en heuse schrijfglazuur. Vanuit Leiderdorp is de cake meegesmokkeld die de nodige butsen heeft opgelopen. Deze wordt versierd en hier het resultaat:
En het smaakte heerlijk. Vond jouw haar dat ook, Mieke? Niet veel later volgt een deel van de leiding de kleinsten in het naar bed gaan en uiteindelijk zullen de oudsten met ongetwijfeld Joris als hekkensluiter het licht uit doen. Quotes Floor: “Rosan, Mieke en ik hebben cake!” Rosan: “Spacecake?” Kind: “Wat gaan we doen?” Peter: “Levend Coledo.” Cor vertelt na de lunch voor het momentje stilte dat we in de middag nog een spel gaan spelen. Ries onderbreekt en vraagt: “In het bos?” Auke: “Nee, op jouw kamer.” Maaike tegen Mieke die net keihard Levend Cluedo verloren heeft: “Hardlopers zijn winnaars!” Auke: “Ries zijn ballen zijn nog niet afgedaald.” Laulau: “Christel, hoe was je paard?” Christel: “Leuk, maar hij heeft wel een tikkie los.” Wist u dat: er geen wist-u-datjes zijn dit jaar? iemand in de bus zijn taak verzaakte door het spelen van Black Stories? er vorig jaar naar mening van ondergetekende voldoende gemaakt zijn?
Maandag 2 augustus 2010 Wat gaat de wekker vroeg; we moeten al om 7:00 uur naast ons bed staan. “Ruiterkamp is afzien” is naast ons motto “alles voor de kinderen” vandaag wel het winnende credo. Om 8:00 uur wordt iedereen aan de ontbijttafels verwacht, aangezien we een druk ochtendprogramma hebben. We gaan onder leiding van Peter ponyspelletjes in de binnenbak doen, die alles te maken hebben met het opzadelen en hoofdstel in doen van je pony. Je werkt in een groepje dus als je het nog niet helemaal goed kan, heb je steun aan de anderen. Het gaat tevens op snelheid, maar wel met respect voor je pony. Dus niet het hoofdstel er in knallen en het zadel er op gooien! En daar wordt streng opgelet door de driekoppige jury die elk groepje nauwlettend in de gaten houdt. Na het “op- en aftuigen” van de pony’s is er een heuse race. De kinderen zijn op rijgroep en niveau geselecteerd en doen een variatie op het A-C-spel. De winnaar is het groepje van Mieke. Half 1 wordt er lunch geserveerd en de getrainde neuzen hebben het al geroken: wentelteefjes! Heerlijke sneetjes brood in een overheerlijk beslag waar grootmoeders een puntje aan kunnen zuigen. Frans en Maaike verwennen ons ook vandaag weer! ’s Middags gaan alle rijgroepen “gewoon” het bos in. Eerst mogen 3 en 4 en aansluitend stappen 1 en 2 op de pony’s. Vlak voor het eten bereikt ons het bericht dat Chantal op weg is naar Emmen en bijna bij het kampterrein is. Sam is sneller hersteld van zijn ziekte dan gedacht en dus heeft ze besloten aan te sluiten bij het kamp. Om haar op een feestelijke manier te ontvangen gaan we naar de ingang van het kampterrein waar we haar opwachten met theedoeken die we vrolijk in de lucht zwaaien. Maar al gauw worden hier slagwapens van gedraaid en tegen de benen van mede-ruiterkampkinderen en –leiding gezwaaid. Sorry met terugwerkende kracht, Veer. Chant valt gelijk met haar neus in de figuurlijke boter, we eten taco’s! Er staan bakken met komkommer, paprika, maïs, tomaat, kaas en ga zo maar door op de tafel om je taco met inhoud op te leuken. Voor elk kind wat wils dus. Ook dit jaar valt het weer op hoe goed dit gerecht het doet bij de kinderen. We moeten oppassen dat er nog wat voor de leiding overblijft. Tijdens het afwassen gaat het buiten mis; wel heel vroeg in de week wordt er met water gegooid. En dat terwijl het niet eens een hittegolf is. Het eerste watergevecht van dit kamp wordt een feit, terwijl ik lekker binnen zit . Om half 10 trappen we af met het aloude broodje-aap-spel. Een moeilijk woord wordt door drie leiding omschreven in drie verschillende en uiteenlopende verklaringen van dat woord; voor de kinderen om de juiste definitie er uit te pikken. Naast plezier is ruiterkamp ook zeer educatief.
Een uur is voldoende om het spel te spelen. De jongste kinderen gaan naar bed; de oudsten krijgen enkele minuten om hun spullen bij elkaar te zoeken dat hen voldoende warm houdt tijdens een nachtelijke wandeling; de dropping staat op het programma. Ook hier valt Chant weer met haar neus…et cetera. Ze is namelijk elk jaar van de partij en niet de beroerdste om een aantal kilometers van huis verwijderd te worden en daarna de weg terug te vinden. Na een half uurtje rijden worden we op een donker en verlaten weggetje gezet door Bennie en mogen we onze weg terug vinden. Alles gaat voorspoedig en de stemming zit er goed in. Er ontstaat een duidelijke hiërarchie tussen de kinderen en hun aandeel in de groep. Dat betekent dat Floor op kruispunten de dizzy-dummy doet: keihard in een rondje draaien met gestrekte arm totdat een ander kind “stop” roept. De kant waar haar arm naar wijst, daarheen vervolgen wij onze weg. Op een cruciaal kruispunt rent zij naar voren en gooit haar zure matten en telefoon in de handen van ondergetekende. Onder psychische druk van Rosan en Vera besluit ik de telefoon te verstoppen en Floor doen geloven dat zij alleen de zure matten af gaf. Gemeen, zegt u? Bedenk dat één van de ruiterkampregels is dat mobiele telefoons niet gehoord en gezien mogen worden door de leiding, anders worden deze ingenomen. Voor de goede orde lopen Chant, Floor en ik nog terug naar the scene of the crime, zoeken in het gras en op de weg naar de telefoon. Op dat punt heeft Floor al opgegeven dat ik ‘m heb na een doorzoeking van tas, jas en kleding, en is er van “overtuigd” dat ze haar mobiel verloren is. Hevig ontdaan rent ze terug naar de groep, waar Auke haar liefdevol wil opvangen. Hij rent dus met gespreide armen op haar af. In het donker. Niet slim. De twee zien elkaar niet en botsen frontaal tegen elkaar op. De vonken vlogen er letterlijk vanaf! Even wordt het verlies van de telefoon vergeten. Wellicht was dat het gevolg van een tijdelijke hersenschudding aan de kant van Floor. De dropping met hoogtepunten verder in het kort: Chant onderin een heg onder vijf personen, Lindy die niet kan plassen in de wilde natuur, de chips van de leiding die niet werd gewaardeerd door de kinderen, de nodige drinkpauzes, de vele foto’s op de tast genomen in het donker, de auto met jongens die speciaal voor Mieke vijf keer langs kwam rijden, biggen midden op een zandpad, de hierboven beschreven dizzy-dummies, goede verhalen over de toekomstplannen van de kinderen. Het was weer een geslaagde dropping! Rond 03:00 uur ’s nachts komen we aan op het terrein. Laura, Chant en ik kunnen pas om 04:00 uur richting bed doordat kinderen nog de nodige nazorg vereisen. Leiding ben je 24/7, ook dat is ons motto. Voor de verontruste lezers onder ons: Floor en haar telefoon worden op enig punt in de week met elkaar herenigd, een emotioneel weerzien. Zoveel kan ik u verklappen.
Quotes Marline: “Dat is toch zielig, als je zoveel beharing in je snor hebt?”
Laulau: “Ik heb lekker Auke op de foto!” → Rosan: “Plassend?” Laulau: “Hè? Zeg je nou ‘plassend’?!” Rosan: “Jij zei: lekker Auke!” Laulau: “Echt niet, ik zei ‘ik heb lekker Auke op de foto!’” Laura: “Zoek even naar Floor zijn tas.” Mieke: “Ik weet de huis naar weg!” Rosan heeft een blaar van Debbie de Pony op haar hand. Laulau: “Ik heb extra handschoenen, moet je die lenen?” Rosan: “Nee, ik doe er wel een pleister op.” Vera: “Dat lenen had ik ook al voorgesteld maar dat wilde ze niet, ondankbaar kreng!”
Dinsdag 3 augustus 2010 Poeh hé, half acht pas opstaan! Zit ik net eindelijk in een ritme, mogen we uitslapen. We zitten om 8:00 uur voor een bord vol brood om de dag goed te beginnen. We gaan niet – zoals gebruikelijk – na het ontbijt rijden, maar de kinderen worden ingeladen in de kar die ze naar het centrum van Emmen brengt. We hebben op de Vlindermarkt, die deze ochtend in Emmen City wordt gehouden, een heuse vossenjacht! Enkele leiding is zo gek om zich volledig uit te dossen in het thema en de plaatselijke bevolking de stuipen op het lijf te jagen door over de markt te rennen. Voor de kinderen het spel om ons zo snel mogelijk te vinden en een opdracht uit te voeren om een handtekening te verdienen. Om de boel nog meer op te fleuren naast dit zoekspel krijgen de groepjes allemaal een klein voorwerp die ze moeten proberen te ruilen voor iets groter of duurder voorwerp en dat voorwerp voor een groter/duurder voorwerp et cetera. Degene met het mooiste voorwerp aan het einde van de ochtend wint het ruilspel. Twee groepjes die tot het einde in een nek-aan-nekrace liepen, zijn de groepjes van Christel en Sandra. Laatstgenoemd groepje heeft een plaatselijke band voor de ruiterkampleiding laten optreden, terwijl het ruilspel van Christels groepje eindigde in een heuse Play Tray voor Maaike’s Maxi-Cosi en haar aanstaande baby. Na lang wikken en wegen is de jury met het unanieme oordeel naar buiten getreden dat het groepje van Christel wint. Een gratis krant ruilen voor een haring en die dan weer doorhandelen voor een pet en die dan weer voor een film…Na lang onderhandelen en ruilen resulteert het ruilspel dus in een babyspeeltje. Het juryrapport bevat onder meer het volgende commentaar: “Het langdurig onderhandelen op zakelijk doch speels niveau vereist kennis van de werking van de actuele markt. Daarnaast getuigt het van durf.” Sandra’s groepje krijgt de originaliteitprijs voor het geregelde optreden. Om 13:00 uur zijn we wee terug op de manege waar we gaan lunchen. Jammer genoeg is de lucht rondom de tafel van de leiding niet te harden en eet de helft binnen aan de bar. Bah, honden die hun darmen legen ergens daar in de buurt.
Ook ’s middags zijn we nog niet aan rijden toe, daar het fotocollagespel van Jor en Chant ons gaat vermaken in de binnenbak. Elke leiding wordt omschreven op een papier door middel van drie afbeeldingen; aan de kinderen om te raden welke plaatjes bij welke leiding horen en bij dat papier de naam van één van de leiding leggen. Best een moeilijk spel voor de kleine kindertjes die ons niet goed kennen. De groepjes zijn dus weer gehutseld. De grote meiden hebben in dit spel de rol van aanvoerder en mogen, nadat hun groepje heeft gegokt wie wie is, de verkeerde namen bij het papier verwisselen. De groepjes van Sandra en Floor zijn ex aequo de winnaar die uit de bus komen met 9 goede antwoorden van de 11!
Na het spel mogen de kinderen hun pony’s poetsen en knuffelen, want na het eten gaan we meteen rijden. Eerst eten we een heerlijke Hollandse maaltijd; aardappelen, snijbonen, schnitzel. Eindelijk is het zover, rijgroepen 1 en 2 gaan het bos in. Bij 1 wordt het een wilde rit en bij 2 valt Dory-Anne van Nero af. Bij groep 3 en 4 die direct na terugkomst van 1 en 2 de pony’s overnemen, gaat alles zoals het hoort. Wanneer om half 10 de laatste groep binnen is, gaan de pony’s lekker naar bed en niet veel later volgen de kleinste kindertjes. Vanavond geen avondspel, want de dag op zich was al druk en gevuld genoeg.
Quotes Marline tijdens de vossenjacht: “Ik vind het goed zo, als ze Scream zoeken, zit ‘ie op mijn hoofd.” Laulau tegen Chant: “Maak jij nou eens een leuke quote.” Chant: “Poep.” Vera: “Het kan me geen r**t scheten.” Laulau: “Nu weet ik hoe Chant zich voelt; ik wil mijn neusspray. Hij is maar op een paar meter afstand boven in de slaapkamer, maar ik kan er nèt niet bij.” Rosan: “Net als Mathilde?” (het boek) Laulau: “Oh ja, die kon dingen naar zich toe trekken hè?” Floor: “Was zij ook haar neusspray kwijt?”
Woensdag 4 augustus 2010 Het is alweer woensdag, en dat betekent dat de week nu heel snel zal gaan. Maar eerst wakker worden en dit beseffen. Half 8 laten alle gsm-deuntjes ons weten dat we op moeten staan, willen we om 8:00 uur fris en fruitig aan tafel zitten.
Om 10:00 uur trappen groepen 3 en 4 af met de puzzelspeurtocht, weer geweldig bedacht en uitgezet door mister Speurtocht himself, Peter! Ook dit jaar zitten er pittige vragen tussen. De goede antwoorden hebben een letter en de letters achter elkaar vormen een woord. De oplossing waar iedereen achter had moeten komen, is geheel in het teken van het thema: ‘spookslot’. In mijn eigen groepje gaat het laatste galopje niet goed en wordt het Anne (Plopje) in het zand. Stoer als ze is, klimt ze toch weer op haar pony maar we besluiten wel voor haar geruststelling naar de manege te gaan om daar bij te komen van de schrik. Om 12:00 uur is het lunchtijd, zodat om 14:00 uur de laatste rijgroepen aan de speurtocht kunnen beginnen. De thuisblijfrijgroepen hebben in de tussentijd kaarten naar papa, mama, zus, broeder, oma, opa en Joost mag weten wie nog meer geschreven. Wanneer iedereen terug is uit het bos met al dan niet het goede antwoord, blijkt dat er gewerkt wordt aan de douches. Er komt een miezerig straaltje uit en het feit dat elke douche bezet en werkende is met een kindje eronder, helpt ook niet mee. Ik doe er zo’n drie keer langer over om enigszins mijn haar fatsoenlijk uit te spoelen. Er zitten aan het diner dus nog aardig wat vieze kindjes (leiding incluis) die nog moeten douchen. Vanaf een vroeg middaguur is het al drukte in het domein van Frans en Maaike. Vandaag krijgen we heerlijke pannenkoeken voorgeschoteld en ze zijn al lang aan het bakken. Aangezien kinderen deze lekkernij zondermeer lusten, moeten de koeken dus wel in groten getale gemaakt worden. Alles gaat – zoals altijd – weer schoon op. ’s Avonds staat er weer een nieuw spel op het programma. Het is een ‘muziek-uitbeeld-spel’. In het oude tuighuisje naast de bak is de ruimte ingericht met een videocamera die is verbonden met een beeldscherm in de kantine. De bedoeling is dat een groepje kinderen in de afgezonderde ruimte (kinder)liedjes uit gaat beelden, die de andere groepjes in de kantine moeten raden. Bij het beeld daar is echter geen geluid, het is dus zeer van belang dat je het nummer duidelijk playbackend uitbeeldt voor de kinderen in de kantine. Ieder groepje krijgt zo’n drie liedjes om uit te beelden. Het groepje van Sandra weet uiteindelijk van alle nummers die voorbij komen de meeste liedjes te raden, met 42 punten maar liefst! Aangezien we al een druk programma achter de rug hebben maar morgen zeker niet minder zwaar wordt, besluiten we het vandaag rustig aan te doen en gaat iedereen vroeg naar bed.
Quotes Maaike over het ruilen van kinderen van kamers: “En als ze dan terugkomen uit het bos, hebben we Ries omgelegd.” Laulau: “Wat is er met het wc-papier gebeurd?!” Mieke: “We hebben er een feestje meegemaakt.” Mieke: “Rijden de groepen achter elkaar?” Chant: “Nee” en doet een dansje. Chant tegen Laulau: “Negatief nieuws moet je ook positief brengen!” Laura in een luidruchtige kantine: “Daar gaat heel wat testosteron.” Laulau: “Wie is Texelse Ron?”
Donderdag 5 augustus 2010 Afgelopen nacht was het wat onrustig in de leidingkamer, en dat lag niet aan de leiding. De oudste meiden verloochenden de ruiterkampregels en dus het voorbijtreden van de pion die voor de leidingkamer staat; ze kwamen met toeters en bellen de kamer binnenrennen om onze welverdiende nachtrust te verstoren. Tot tweemaal toe. Mafkezen. Aangezien bijna elke leiding met oordoppen slaapt, was het resultaat teleurstellend. De wekkers gaan om half acht voor het ontbijt van 08:00 uur. We rijden na de ochtendboterhammen achter elkaar, dat wil zeggen eerst groepen 1 en 2; rijgroepen 3 en 4 nemen de paarden van hen over. Chantal en ik begeleiden groep 1 (de oudsten) en dit gaat goed tot het einde van de rit. We willen voor spectaculaire filmbeelden in het bos langs de camera’s galopperen. Bij het terugrijden naar het startpunt voor de scène zien we dat het paard van Vera uit zijn achterhoef bloedt. Het ziet er op het eerste gezicht ernstiger uit dan het lijkt. We gaan terug en zorgen dat hij de nodige medische hulp krijgt op het manegeterrein. Rond enen wordt de lunch in de vorm van een broodmaal voorgeschoteld. Na de lunch mogen de kinderen lekker tutten met de pony’s. Het is heerlijk weer en de buitenbak wordt omgetoverd tot een setting van een photoshoot. Joris, Peter en Jetter maken mooie foto’s van alle kinderen op, naast, achter en voor de pony’s. Zo’n dagje met paarden in de weer zijn, maakt hongerig. Uit de keuken komen ons de heerlijke geuren van nasi tegemoet. Er wordt goed gegeten en dit mag niet anders zijn; we hebben namelijk nog een druk avondprogramma af te werken en alle energie in de vorm van voedsel is welkom. Als afscheidscadeautje van de leiding hebben wij de oudste meiden aan het begin van de week een voorstel gedaan om een avondvullend programma in elkaar te draaien. Dit hebben zij met beide handen aangegrepen en vanavond is het zover. De leiding weet dus nergens vanaf wat er gaat gebeuren en mag zich dus eenmaal deze week laten leiden door de oudsten. Joris en ik maken hier dankbaar gebruik van en gedragen ons als kleine kinderen, tot ergernis van Mieke die ons in toom probeert te houden. De achtergebleven kinderen en leiding worden door twee oudste meiden naar het stuk hei geleid waar vanavond het spel gespeeld zal worden. Er zijn twee spellen bedacht om deze avond te vullen. De groep wordt in tweeën gesplitst. De ene groep gaat in kleine subgroepjes een toverdrank brouwen, de andere groep zit in een kring en speelt het spel “Weerwolven”. Het eerste spel is op snelheid. Met je groepje moet je in een afgebakend stuk bos verschillende ingrediënten zien te vinden zoals een spin, een heksenhoed en een krokodil. En dat natuurlijk zo snel mogelijk. In de tweede ronde moeten alle groepjes het zwaard zien te vinden, waarmee het spel kan worden gewonnen. Het tweede spel is wat ingewikkelder maar ook ontzettend leuk. De weerwolven van Wakkerdam in een notendop: de groep weerwolven moeten de burgers zien te vermoorden tijdens de nacht, zonder dat de burgers de weerwolven ontmaskeren. Maar de burgers moeten op hun beurt de weerwolven weer zien te vermoorden overdag. De burgers weten niet wie weerwolven zijn, behalve de weerwolven zelf. Beetje jammer als je door de burgers als eerste op de brandstapel wordt gezet terwijl je gewoon burger bent en je
de rest van het spel voor spek en bonen ertussen zit. Nog zuurder is het als dit bij het tweede spel nogmaals gebeurt, hè Floor? Na het afronden van het spel van de oudsten, gaan we in een kring zitten en drinken een drankje en eten een chipje. Nu is het namelijk wachten op het donkerste deel van het ruiterkamp: de spooktocht gaat bijna beginnen. Bij dit thema kan zo een tocht niet ontbreken natuurlijk! De leiding zet zichzelf uit op het bospad, terwijl Joris en ik de kinderen onder controle houden op de hei. Iedereen voelt namelijk ondertussen aan wat er gaat komen en de spanning maakt de kids nogal luidruchtig. Wanneer ik het sein van Marline krijg dat iedereen er klaar voor staat, lopen we richting de zevensprong. Hier vertel ik over de absurde dood van een duiker uit Emmen. De kinderen krijgen in het kort te horen onder welke omstandigheden hij is gevonden. Het is verder aan de kinderen om uit te zoeken wat er met de arme man is gebeurd. Ze lopen in groepjes van vijf een pad af waar zij verschillende personages uit het verhaal tegenkomen zoals een toevallige voorbijganger, een brandweerman, het slachtoffer zelf en de politieagent. Tussendoor zitten er nog meer mensen die ze laten schrikken. Aan het einde van de tocht moeten de groepjes het moordmysterie hebben ontrafeld door de aanwijzingen aan elkaar te koppelen die zij onderweg hebben verzameld. Alle groepjes hebben het raadsel uitgevogeld. Het bovenstaande mysterie komt uit het ‘Black Stories’-spel en dit valt zo in de smaak dat de ouderen na terugkomst van de spookspeurtocht op het terrein dit spel willen spelen. We zitten dan ook tot laat in de nacht nog onder het afdakje aan de tafel het spel te spelen tot we ècht niet meer kunnen. De verschillende moordmysteries zijn zeer verslavend, maar we moeten toch een keer gaan slapen en morgen kunnen we gewoon weer vrolijk verder met raadsels ontmaskeren.
Quotes Maaike: “Als de woensdag voorbij is, is het kamp voorbij.” Ries tijdens een kaartspel tegen Joris die treuzelt: “Jor, gooi ff een kaart op, ik zit hier niet voor mijn lol.” Laura: “Pauline deed ook heel goed mee met dat spel.” (er was geen Pauline mee dit jaar) Lindy leest de achterkant van een zak drop: “Wat is een receptuur? OH! Wacht ff, dat is natuurlijk een recept uur!
Vrijdag 6 augustus 2010 Alweer de laatste volle dag van het ruiterkamp 2010; ook dit jaar is de week voorbij gevlogen. We mogen uitslapen, zodat de wekker pas om 08:00 uur gaat. We zitten aan tafel en eten ontbijt om half negen sharp.
Het nadeel van de laatste dag kamp betekent ook echt dat je alles voor het laatst doet. Optimaal genieten is dan ook een must. Helaas voor Vera rijdt zij haar laatste rit niet op haar eigen paard. Het is taak voor Chantal en mij om slecht-nieuwsgesprekken op een positieve manier over te brengen. We doen dus een dansje en een liedje voor haar met de mededeling dat ze niet op Arctic Joker kan rijden en op een ander moet. Het werkt, Vera moet lachen. Chantal en ik zijn doende om dit concept verder uit te werken met een hangend patent hierop. We rijden nog eenmaal met alle groepen in het bos en de buitenritten verlopen soepel. Voor het thuisfront worden alle groepen gefilmd en gefotografeerd, zodat ook de ruiterkampdvd leuke beelden bevat van de kinderen met hun ruiterkamppony’s. Zodra de laatste groepen het bos uit zijn, wordt het kampterrein voor de tweede maal deze week omgetoverd tot een watergevecht. Met groots materieel wordt uitgerukt om elk droog uitziend stukje textiel doorweekt te krijgen. Nadelig gevolg hiervan is dat wanneer zo’n gevecht eindigt iedereen tegelijk onder de douches springt. Ook nu komt er alleen nog een zielig straaltje uit de douchekop om je haar onder uit te spoelen en duurt het dubbel zo lang eer je klaar bent. Om de koks ook eens vrij te geven van hun taken heeft Geesje patat gebakken voor het kamp. Wij hoeven ons alleen zorgen te maken over het opeten en afwassen. Ik hoef hier natuurlijk niet te zeggen dat het allemaal schoon opgaat. Ik stip het in het kader van “zinloze mededeling” toch wel even aan: alles gaat op. Na het avondeten hebben de kinderen even vrij zodat ze de bonte avond kunnen voorbereiden. De leiding heeft natuurlijk hooggespannen verwachtingen van alle creativiteit die rondloopt op het ruiterkampterrein en is benieuwd of deze verwachting uitkomt. Ja hoor! En hoe! Merel, Michelle en Ismay doen een dansje; Comanche en Dory-Anne hebben een quiz; Rominoa doet ook een dansje, Maya heeft een kaartentruc die helaas mislukt; weer Rominoa en Comanche die een spel in elkaar hebben gezet en de oudsten zingen een lied. Dan sluit de leiding af met korte sketches die de ruiterkampweek hebben gemaakt tot wat het is. Wanneer de kinderen een scenario herkennen, mogen ze rustig zeggen wat we uitbeeldden. ‘Rustig’ wordt omgezet naar luidkeels schreeuwen. Jammer dat de winnaar op voorhand bekend is; Floor is de winnaar van het spel en wint zomaar een mobiele telefoon! Na al dit vertier wordt de kantine omgetoverd tot een ware discotheek en mag iedereen zijn dansmoves laten zien.
Onze manier van het brengen van slecht nieuwsgesprekken op een leuke manier heeft blijkbaar de ouderen nog niet geïnspireerd; laatstgenoemden besluiten zonder ons op de hoogte te stellen al ons beddengoed uit de leidingkamer te verzamelen en van buitenaf op te sluiten in hun badkamer. De leiding is hier niet heel erg over te spreken en gaat over tot een counteractie. Dat in deze commotie een onschuldige slaapzak lichtgewond raakt en een dekbed nat wordt, betreuren wij ten zeerste. Er wordt over en weer bemiddeld door een neutrale derde en de rust keert weder tussen de oudsten en de leiding. Om het goed te maken en van beide kanten good will te tonen, spelen we met elkaar nog één laatste maal tot diep in de nacht Black Stories.
Quotes Laulau over de Marie Claire’s 39 mooiste mannen: “Wie staat er op nummer 0?” Rosan: “Zat er een boutschap in de leguaan?” Marline tijdens de buitenrit tegen een stakende pony en zijn ruiter: “Joy, stop! De redding is nabij!” Een kindje tijdens het fotocollagespel van dinsdag: “Maar wat doet die heksenhoed dan op jouw blaadje?” Laulau: “Het gaat om de poes eronder.”
Zaterdag 7 augustus 2010 De laatste dag is altijd wakker worden met een figuurlijke kater. We ontbijten nog eenmaal met z’n allen en daarna wordt het hoog tijd om alle kledingstukken uit de kamers in de juiste koffers te krijgen. Binnen een aantal uur moeten de huisjes veegschoon afgeleverd zijn en dus moeten we met z’n allen flink aan de bak. Elk jaar maken we er een wedstrijd van welke kamer het minst schoon gehouden is en welk object we niet meer kunnen herleiden tot zijn oorspronkelijke staat na een week kamp. Vaak wint de jongste kamer, heel gek. In de middag komen we aan in Leiderdorp en wordt elk kind liefdevol door zijn/haar ouders ontvangen. Voor de leiding zit er weer een geslaagde week kamp op en wordt het tijd de verloren nachtrust in te halen. Wij zijn alweer enige maanden in volle voorbereiding en kijken nu alweer uit naar het ruiterkamp dat 30 juli van start gaat! Tot dan, groetjes van Laulau
