REISVERSLAG PERU - BOLIVIA, 3 T/M 24 AUGUSTUS 2010 DAAN LOEFFEN Dag 1: Deze dag kan ik nu al bestempelen als de langste dag; dat kan gewoon niet meer ingehaald worden. Om 6 uur opgestaan en om 10 uur lokale tijd in Lima naar bed (wat overeen komt met 5 uur 's nachts in NL). Na een snelle rit naar Schiphol en het altijd lastige afscheid nemen, ging ons avontuur van start. En waar begin je dan? Juist, goedkoop aftershave inslaan . Vervolgens begon t "lange wachten" of gewoon letterlijk: 13 uur in een vliegtuig zitten. Uiteindelijk vond ik het persoonlijk best meevallen, daar 2 films de tijd al aardig inkorten en de rest werd opgevuld door mijn buurman Paolo. Deze aardige Peruaanse jongen, die verrassend goed Engels sprak, wist me aantal leuke tips te geven. For example: dat Arequipina het Limburg van Peru is, dat je niet direct akkoord moet gaan met een taxi (wat je uiteindelijk toch doet), wat je hier moet eten (ceviche, pisca sour of Cuy) en waar de vlag van Peru voor staat (had iets met flamengos, oorlog en vrede te maken). In Lima aangekomen, snel naar t hotel gegaan en vanuit daar de stad even in geweest. Niet om te eten, want daar zorgt KLM wel voor. Belangrijkste conclusie: 40 dollar is echt te veel voor een taxi. Zeker als t ook voor 10 soles (1,5 dollar) kan. Dag 2: Ook vandaag weer een drukke en veelzijdige dag gehad. Het ontbijt in het hotel in Lima stond om 6 uur al op ons te wachten en hier hebben we dankbaar gebruik van gemaakt. Immers, we werden ook weer om 10 uur op t vliegveld verwacht. Daar lag ons de prettige verrassing te wachten dat we 100$ per fiets bij moesten betalen. Reden: Het is een fiets . Helaas hebben we de baliemedewerker niet kunnen overtuigen dat het geen fiets is maar een tas die op een fiet LIJKT . Na nog eens 40 soles voor de vliegtuigbelasting (en wij vonden het vliegveld al opvallend mooi; dit verklaard) en 10 soles voor de taxi, waren we dan op onze bestemming: het centrum van Cusco. Mooie stad, lekker geluncht, kathedraaltje bezocht, postkaarten gekocht en beetje rondgehangen. Wat opvalt is het toeristische gehalte van Cusco en de daarmee gepaard gaande schooiende mensen. Volgens mij heb ik nog nooit zoveel "no, gracias" gezegd. Als ik wel overal "Si" op had gezegd, was ik nu minimaal 50x gemasseerd, had ik 77 foto´s van kindjes met alpaca´s (als revanche deze lamasoort vanavond gegeten ), ontelbaar veel postcards, ringen en tekeningen! Mocht iemand enige interesse hebben in voorgaande prullaria; Plaza de Armas (zoals overigens alle centrale pleinen in elk dorp of stadje hier heten) in Cusco is the place to be. Anyway, Harry´s pinpas is vandaag opgegeten door de ATM. Gelukkig hebben we ons zojuist bij Pascal gevoegd. Tot slot: panfluiten in het hotel na 9 uur zou verboden moeten worden. Thank god heb ik HEUL VEUL slaap. Kleine jetlag denk ik. Dag 3: Het begint ondertussen een ritme te worden, vroeg opstaan. Al was vandaag een absoluut hoogtepunt: om 4:45h ging de wekker. Ik moet zeggen dat t nog best meeviel, maar dat kan ook aan t tijdverschil liggen uiteraard. Goed, vandaag dus het toeristische toppunt van de reis: Machu Picchu. Als t ergens wel bezaaid is met backpackers en soortgelijk volk, is t hier wel. Om er te komen is wel een hele trip op zich. Je snap dan ook meteen dat de Spanjaarden dit ongeveer een half millennium geleden niet hebben kunnen vinden. Immers, om er te komen was een
busrit van 1,5 uur, een treinrit van 2 uur (uitkomend in een dorpje waar we ook hebben overnacht) en een wandeling van goed 1 uur nodig. Waarvan 80% traplopen. Maar het was het waard! Ondanks dat er geen hyperspectaculaire dingen te zien of beleven zijn (het blijven immer ruines), is het toch erg indrukwekkend om gezien te hebben. Foto´s zijn dan ook volop geschoten. Al moet ik daarbij wel vermelden dat het kiezen van goede fotomomenten moeilijk is in zo´n immens complex. Waar zijn de kodak-foto-moment-bordjes als je ze nodig hebt. Zo even eten en dan onder de wol. Morgen begint de dag namelijk ook weer vroeg. Maar: de eerste fietskilometers zullen dan ook gemaakt gaan worden! Oh ja, kleine muggetjes die heel je benen kapot bijten laten je goed beseffen waarom bijna niemand een korte broek droeg. Letterlijk kuitenbijtertjes dus In het verslag van morgen zal komen te staan of t ook erg jeukte! Wat een cliffhanger om mee af te sluiten he . Dag 4: De eerste kilometers zitten erop en zoals Hugo van de Loonsche en Drunensche duinen zou zeggen: "t is een hel gelijk!". Het was echt afzien dus en het waren maar amper 60 kilometers. Als dit een voorteken is voor de komende dagen, beloofd dat weinig goeds. Kleine kanttekening mag wel gemaakt worden: het was de eerste dag fietsen, op hoogte en met de eerste 30 km bijna alleen maar klimmen. We hebben hierna (Harry had 10 km minder gedaan) even snel geluncht en gedoucht in t hotel om vervolgens een uur lang gemasseerd te kunnen worden. Dat waren de 60 best besteedde Soles van deze vakantie . Ook al was het net een hoerenkamertje waarin we gemasseerd werden.. Overigens ook best last gehad van jeuk van alle bulten op mijn benen. Gelukkig niet tijdens t fietsen. Morgen staat 100 km op t programma. Maar we kunnen wel ruim 9 uur slapen vannacht, dus ik stop nu ook met schrijven om daar optimaal gebruik van te kunnen maken . Vandaag geleerd: een flesje water kan ook 3 soles kosten ipv 8. Zelfs al 10 treden verderop. En: zelfs in Peru weet ik vlekkeloos de weg naar huis (hotel) te vinden. Dag 5: De massage en lange nachtrust hebben hun uitwerking gehad. Het ging namelijk erg goed vandaag. We begonnen de dag met een stevig ontbijt om vervolgens rond half 8 te vertrekken in de richting van lake Titicaca en Bolivia. Hier gaan we overigens wel 3-4 dagen over doen. Het ging dus erg lekker vandaag (misschien ook omdat Pascal mijn banden GOED opgepompt had) Het eerste uur stond de teller al op 30 km. Moet gezegd worden: dit was vals plat naar beneden hoofdzakelijk. De volgende kilometers waren wat zwaarder maar gingen ook vrij vlot. Ik heb ook een heel stuk met Ed gefietst, een van onze groepsgenoten / medereizigers. Van hem ook de ´colapauze´ geleerd. Die bevalt goed, moet ik zeggen . Na 67 km kwamen we Harry en Joke tegen, die 34 km geskipt hadden. De seniorenclub . Samen met hen nog een cola-pauze gehouden op 72 km. Daarna ging t wat moeizamer, zeker de laatste 10 (tussen 90 en 100 km) waren er een paar waar je je even flink boos moest maken. Maar precies op 100 km was t eindpunt van vandaag. En de beloning; vis met rijst en, hoe kan t ook anders, cola! Daarna een busrit van 2 uur en nu net in het ´ijs-hotel´ aangekomen. Het is hier koud, volgens mij zitten we ook op aardige hoogte want ook t ademen gaat zwaar. Zeker na t traplopen. Anyway, ik ga eens een lekkere koude douche pakken. Jippie... Dag 6: Na een koude maar leuke avond in het plaatsje Ayaviri (er was namelijk een muy grande fiesta ter ere van de ´Virgen de Copacabana´) , gingen we vandaag op weg naar Puno. De rit zou 100 km duren,
maar ik zou deze nooit volmaken. Waar ik eerder zei dat het een ´hel gelijk´ was, dan was dit de Multi-hel of Super-hel of iets van soortgelijke strekking. Het begon al het eerste uur. Ik had het erg koud, ondanks dikke lagen kleding. De weg was lang, recht en (dus) saai. Midden door de Altiplano. Na een uur even gestopt en direct een enorme behoefte om een enorme behoefte te doen. Helaas bleef het hier niet bij en een uur later was het weer raak. Deze keer was t ook echt ´tegen t schot omhoog´ zoals Harry later zou aangeven dat ome Antoon het zou omschrijven. Niet verwonderlijk dat ik op dat moment ook echt geen energie meer over had om te fietsen: ik nam gewoonweg niets meer op. Ik was dan ook heel erg blij toen Javier, onze chauffeur, op 53 km opeens achter me opdook. Fiets achterin en karren maar: "Vamos!". Bij de lunch en in het hotel bleef ik lekker verder gaan met ´de oorlog in mijn darmen´. Daarop besloten er maar wat diarreeremmers in te gooien en een paracetamol tegen een opkomende koorts. Dit sloeg gelukkig goed aan en ik heb ´s avonds ook nog goed kunnen eten . Ben alleen benieuwd naar morgen... Dag 7: Na ´de hel´ van gisteren, werd ik vandaag wakker met een licht koortsig gevoel. Harry zat nog aan de wat dunnere titicaca zonder titi om het zo maar te zeggen, maar heeft het gelukkig maar 1 keer per dag. Verder blijft het bij gas. Veel gas. Bij mij ook overigens, dus we zitten lekker tegen elkaar op te ´blaffen´. Na het ontbijt en een korte busrit voelde ik me wel sterk genoeg om toch op te stappen vandaag. De tocht was erg mooi, langs het titicacameer. Bij de grens met Bolivia hadden we lunchpauze. Ik was daar al aardig ´leeg´, aangezien ik het energietekort van gisteren nog niet had kunnen aanvullen. Bij de grens moesten we echter met onze koffers en al op de fiets over. Nadat dit gelukt was, wachtte nog een heuvelachtig stuk van 8 km naar t hotel (uiteraard nu zonder bagage, die ging in een taxi mee). Hier ging t kaarsje definitief uit. Vandaag was dus een fietsdag puur op karakter, maar, ik heb t toch wel mooi gehaald! De teller stond tegen de 90 km op t eind . Beetje jammer dat we ´s avonds nog 3 km van en naar t stadje moesten lopen om te eten. Wel onder een fantastische sterrenhemel, dat moet gezegd worden (zelfs nog een vallende ster gezien ). Aan t einde kwam dan ook de koortsigheid weer terug. Gelukkig morgen een welverdiende rustdag! Dag 8: Zoals Harry het al verwoordde in zijn smsje aan JILF, we hebben vandaag de Altiplano verruild voor Copacabana. Helaas niet het strand in Rio de Janeiro, maar wel de plaats waarnaar dat strand vernoemd is. Copacabana is namelijk een bedevaartsoord, midden op een schiereiland in het Titicacameer. (Voor degene die zich afvragen waar JILF in godsnaam voor staat: Dit heeft niks met porno te maken, maar staat gewoon voor Jo, Ingrid, Linda, Frans. Simpel toch?!) Vandaag konden we uitslapen. In Tropical Cyclist termen dan: We konden tot 7 uur op bed blijven! (lokale tijd, bolivia scheelt 1 uur later met Peru). Kortom, we hadden hier nog steeds niet erg veel aan. Gelukkig lagen we er vroeg op. Plus we hebben vandaag ook niet al te veel inspannende dingen gedaan. Even een boottochtje over het meer, eilandje bezocht en ook een rieten eilandje. Dat laatste is overigens de grootste toeristische farce die er bestaat: wat een nep-bedoeling zeg. En je moet er nog voor betalen ook.
Bij terugkomst even gezamenlijk geluncht om vervolgens Copacabana nog even te gaan bekijken. Dat wil zeggen: De kathedraal en het plaatselijke internetcafe. Vanavond nog even genieten van de zonsondergang @ lake titicaca, met een biertje! En dan morgen weer op de fiets richting La Paz. Dag 9: Vandaag een tussendag: fietsen en dan morgen weer een rustdag. Echter, het was nog wel een serieuze berg etappe. Er moest namelijk eerst geklommen worden naar 4200 m hoogte (alsof t niks is hè) gedurende 12 km. En daarna bleef t parcours heuvelachtig. Gelukkig had ik mijn energie hervonden op de rustdag en ging t vandaag erg lekker. Ik was dan ook als 2de binnen bij de lunch, na 82 km fietsen. De rest van de reis naar La Paz legden we per bus af. Dit was een oude touringcar die we het restant van de reis bij ons houden. Lekker ruim zitten dus en de fietsen gingen bovenop. Nou ja, tot we in La Paz aankwamen. De extra hoogte zorgde er namelijk voor dat de bus niet onder een bepaald viaduct door kon. Goed, de chauffeurs dus een drietal fietsen eraf gehaald en de rest platgegooid. Echter, na het viaduct de boel weer rechtop gezet. Waarom ze dat deden was mij een raadsel want bij t eerste de beste volgende viaduct konden ze dit weer ongedaan gaan maken, de pipo's! Uiteindelijk hebben we het laatste stuk in de stad nog met de fiets moeten afleggen. Altijd fijn, als je al hoge nood had bij het binnenrijden van La Paz. Tot slot: onze groep is uitgebreid met 5 extra personen. Leuk detail: Geerten en zijn zoon Theo zijn ook respectievelijk 58 en 26. What are the odds. Dag 10: Vandaag rustdag. Dus geen blog. Of beter gezegd, ik had een blog maar die ging verloren bij het kopiëren. Belangrijkste update: Harry is vandaag bestolen en we hebben souvenirshopping gedaan. Morgen uitgebreid verslag van "The most dangerous road of the world". Dag 11: Ooit 62 km lang afgedaald met een hoogteverschil van 3500 meter? Wij wel! The most dangerous road of the world is echt imponerend. En de uitzichten zijn absoluut adembenemend. Voor mensen die Bolivia ooit willen gaan bezoeken, deze tocht moet zeker op je programma staan. Vandaag begonnen met een half uur wachten op t ontbijt. Hierdoor konden we wel direct na t ontbijt door. Na een busrit van anderhalf uur werden we gedropt op 4700(!) meter hoogte. Het water hier had ook overal de vaste vorm aangenomen. Daar begon onze tocht voor vandaag. Eerst nog 30 km op asfalt afdalen en daarna The most dangerous road of the world. Harry had het eerste gedeelte steenkoud. Tsja, zonder windjack is afdalen op zo'n hoogte ook geen pretje . Over hoe de omgeving was kan ik kort zijn: woorden schieten tekort. Gelukkig hebben we de foto's nog . Na de afdaling wachtte nog een klim van 8km naar de lunchplaats. Nu lijkt 8km klimmen niet lastig, echter, dit is het wel als het continu +5% tot aan 11% is EN op een kasseienweg! Hier konden dus ook nog even de nodige zweetdruppels verbruikt worden. En nu terug in de bus naar La Paz. 3 uur lang. Ideaal dus om een verslagje te schrijven. Dag 12: Na gisteravond lekker aan de pizza en Boliviaanse wijn te hebben gezeten, moest er vandaag weer volop gefietst worden. Nouja, volop? Het was maar 28 km vandaag... Dit waren echter wel 28 km zwaar heuvelachtig en onverhard (of verhard met een soort mislukte kassei stroken). Vanuit La Paz ging de route naar Palka en weer terug. Hierbij gingen we door de vallei (of kloof) van Palka. Dit leverde weer veel mooie plaatjes op. Eigenlijk kon je in elke bocht wel
even stil gaan staan en het fototoestel trekken. Nog even ter illustratie hoe zwaar t vandaag was: 4 van de 10 hadden vandaag niet alles gefietst. Waaronder Harry een klein stukje. Na het fietsen even snel, wat hier al gauw 3 kwartier is, een broodje eten. Dit komt door echt suffe bediening. Ach ja, t zal door de hoogte komen. Daarna zijn we het coca museum gaan bekijken. Ongelooflijk wat coca allemaal niet kan en veroorzaakt en geneest. Oh, en cocaïne, dat is iets slechts wat door Amerika gemaakt is, net als coca-cola. Men zou dit museum eigenlijk moeten omdopen in Nationaal Instituut ter Bevordering en Algemene Verheerlijking van de Coca-plant. Had dus weinig met de objectiviteit van een museum te maken, dat moge duidelijk zijn. Dag 13: Vrijdag de 13de, 2010. Dat deed Ed alvast besluiten om de hele dag in de bus te gaan zitten. Terwijl hij normaal de meest fanatieke fietser (Pascal uitgezonderd, dat is een geval apart). Het kan natuurlijk ook zijn vanwege ziek zwak en misselijk te zijn, zoals ie zelf volhoudt. Vind mijn versie toch een veel betere smoes . Zonder Ed lag uiteraard de kans schoon om als 1ste te finishen (achter Pascal, off course). Er moest echter eerst 4 uur met de bus gereden worden alvorens gefietst kon worden. Tijd voor een dutje dus. Hierna kon het los (+/-14.15u) en zou de bus achtervolgen vanaf 16.15u om iedereen op te pikken. Door iedereen 'los' te rijden en omdat het parcours verder niet bekend was (uitleg volgt zo ), kon ik als enige vandaag een enorm mooie en lange afdaling maken. Hierdoor een uur minder in de bus gezeten en een respectabele dagafstand kunnen noteren van 85 km. Reden dat het parcours niet bekend was, is omdat we een alternatieve route hebben vanwege een aanhoudende staking in Potosi. Daarom zijn we nu onderweg naar Cochabamba. Lekker verder stuiteren in de bus, zo Pascal oppikken en dan hotelletje zoeken. Hopelijk wordt dat niet ons vrijdag de 13de moment. Dag 14: Voor ik over vandaag begin, verdient het hotel van gister nog speciale aandacht. Er was namelijk pas op het laatste moment een slaapplek gevonden in een voorstadje van Cochabamba. Hier kwamen we ook nog eens pas 's avonds aan. Dit betrof een zogenaamde Ecolodge, wat in de praktijk neerkomt op een soort hippie commune met erg grote tuin en allerlei regeltjes en alles 'natuurlijk' gemaakt. Dit leverde uiteraard veel lollige opmerkingen in de groep dus we hebben flink wat gelachen met zijn allen. Het slapen en eten was er echter meer dan prima, dus we konden er goed tegen aan vandaag. En dat bleek ook nodig vandaag, want we begonnen met 13km onverhard klimmen. Duidelijk eentje van de buitencategorie dus. Het leuke was wel: het betrof een weg in aanbouw dus we hadden geen last van verkeer. Afgezien dan van een graafmachine die de 'weg' aan het bevuilen was met rotsblokken . Na deze ervaring waren de meeste van ons aardig 'gebroken' zoals dat zo mooi heet. Gelukkig had Pascal aan de voet van de afdaling een mooie lunch met verse "trucha" geregeld. Dat is forel, voor mensen t gaan opzoeken. Hierna kon ik er in ieder geval weer tegen. Harry ook, want ben samen met hem en Ed het laatste stuk over goed asfalt heen 'gevlogen'. Waar de eerste 20km in 2 uur gingen, gingen de laatste 30 in iets meer dan een uur. Nu weer in de bus, het laatste stukje naar Mizque waar we zullen overnachten. We zijn echter al meer dan een uur lang onverhard door de bergen aan t hobbelen, dus ik ben benieuwd waar we nu weer uitkomen. Dag 15: Op t programma vandaag: de laatste kilometers naar Sucre, alwaar we een dag zullen verblijven. Schijnbaar een mooie stad. De reisgids vermeldt dat er veel mooie koloniale architectuur te bewonderen is. Overigens is Sucre de daadwerkelijke hoofdstad van Bolivia, beetje t zelfde als bij ons
zeg maar. Alles qua regering gebeurd in La Paz, maar dit maakt het nog niet de hoofdstad. Al wordt er hier wel meer over getwist dan bij ons. Bolivianen houden sowieso wel van twisten, want de stakingen in Potosi zijn nog niet over. Dit zet onze trip naar de Salar de Uyuni wel onder druk, want dit ligt in deze provincie. Misschien dus een extra dagje Sucre of een gehele change of plans. Anyway, vandaag eerst 40km ligt stijgend tot aan de lunch. Alles onverhard. Dit ging wel aardig, niet veel boeiends te zien of te melden. Of t moet weer een 'aanvaring' zijn met lokale honden. In een klein stukje afdaling dat we hadden 1 keer ternauwernood ontkomen aan 2 honden. Daarna uit frustratie de eerste de beste hond die me uitdaagde (500m verderop) zo bekogeld met stenen tot ie met zijn staart tussen z'n benen afdroop in de bosjes. Dat voelde goed . Na de lunch, of voor sommige, tijdens of voor, stelde Pascal voor om eerst een stuk te rijden met de bus. Om vervolgens het laatste stukje naar Sucre, verhard, te kunnen rijden. Ik had echter niet zo'n zin in een 'gebroken' rit, dus stelde voor dat ik nog een stuk zou fietsen voor de bus uit. Deze haalde me echter pas 50 km verderop in, wat ik overigens helemaal niet erg vond . De weg was wel onverhard maar liep overwegend naar beneden. Lekker zandcrossen dus. En achteraf helemaal de juiste keus, want t verkeer hier in Sucre is een stuk drukker plus de afstand is veel minder. Dag 16: De laatste week staat voor de deur. Zoiets gaat altijd sneller dan je denkt. Voor je t weet is t al weer voorbij en het enige wat overblijft zijn een 20-tal suffe verslagen, 200+ foto's en wat mooie herinneringen. Ach ja, er komt vast wel weer een volgende vakantie. Het is tot nu toe echt een hele mooie belevenis geweest, met een erg gezellige groep. Vasco was vandaag jarig en dat is ook gepast gevierd met een grote taart en zingen bij t eten. Daarmee is eigenlijk ook wel t hoogtepunt van de dag benoemd; de rustdag was dit keer namelijk ook een echte dag van niks doen. Harry heeft vanochtend nog wel z'n band geplakt, terwijl ik een beetje heb zitten lezen. Vervolgens wat rond gehangen in de stad. Sucre heeft echter niet erg veel boeiends te bieden en het enige beetje interessante museum dat er was, was op maandagen dicht. Uiteindelijk de tijd maar volgemaakt met het zoeken van een geschikt cadeau voor Bart (en ook gevonden, na lang zoeken ). Belangrijkste feit van de dag is dat de rit van morgen naar Potosi (en daarna naar Uyuni) plaats kan vinden. De blokkades zijn namelijk opgeheven. Gelukkig maar, want dat lijkt me toch wel een van de hoogtepunten van deze reis. Nu lekker mijn bed in, want morgen kan er weer veel gefietst worden. De totale stand staat al over de 700km, zal ik de 1000 halen?!? Dag 17: Zoals reeds vermeldt, kon de rit van vandaag naar Potosi doorgaan. De afstand tussen Sucre en Potosi is 155 km, maar het terrein is erg heuvelachtig en per saldo 1300m omhoog (Sucre ligt op 2.8km, Potosi op 4.1km). We begonnen de dag direct vanuit het hotel en het asfalt was zo glad als een biljartlaken. De eerste 50km gingen erg lekker en ook aardig wat naar beneden. Daarna werd het wat meer op en af. Tot we op 68 km tegen een dikke berg aan moesten gaan rijden. Op dat moment zat ik al 3 uur op de fiets, was mijn water bijna op en was de meeste energie wel op. Vanzelfsprekend ging t klimmen dus erg zwaar, 4-6 km per uur. Het was bovendien erg warm, dus de lol was er snel af. Nadat na 6 km het eind van de klim nog niet in zicht was, besloot ik maar op de bus te wachten. Dat duurde nog even. Harry zat zelfs nog net achter de bus maar was vast besloten de klim af te maken, na het voor de derde keer bijvullen van z'n bidon . Het is 'em uiteindelijk ook gelukt de top te halen. 5 km, anderhalf uur en geheel kapot . Oh ja, en flink verbrand. Het was dus een beetje een dubbele dag qua gevoel. Het eerste deel was mooi en leuk, maar er had een goeie pauze tussen hebben moeten zitten. Nu was deze klim (11 km tegen 8 tot 10%)
gewoonweg te zwaar. Dag 18: De inspiratie om elke dag een boeiend verslag te schrijven, vloeit steeds meer uit mijn hoofd. Het is ook niet makkelijk als de fietsdagen op elkaar beginnen te lijken. Weer gor-droge bergen, uitgestrekte vlaktes met wat vee, heuvelachtig fietsterrein, hobbelige wegen en eenzijdige vergezichten. Ja, zelfs een vakantie in Bolivia kan eentonig worden. Godzijdank hebben we morgen iets anders. En misschien ook wel ander weer. Tot nu toe hebben we mogen genieten van strakblauwe luchten en volop zon (dah..). Morgen kon er wel eens een buitje gaan vallen en vrijdag zijn de vooruitzichten helemaal slecht. Maar dat is voor later zorg. Eerst nog over vandaag. Wat is er te vertellen: - Kleine 50 km gefietst. - Mooie ijsschotsen gezien langs de kant van de weg. - Jan is op z'n bek gegaan. Niet gek, na zijn avontuur van gister. Hij was pas om 9 uur in t hotel. - Ed probeert met foto's te ondersteunen dat hij 2 maanden geleden in de Alpen op 1500m hoogte in de sneeuw stond. - Helaas laten deze foto's noch hoogte, noch datum zien. - Hetgeen Pascal en mij stof geeft voor een goede lachbui. - Ondertussen hobbelt de bus door richting Uyuni. Sinds 1 uur en t is nu half 6. - Is typen op je IPhone met een hobbelende bus praktisch onmogelijk. Thank god voor auto correct . - Ben ik blij dat ik een sterke maag heb. Morgen de "ooeeehh" en " waauuww" verhalen vanaf de Salar de Uyuni. Dag 19: De dag begon vandaag alles behalve "oeh" en "wauw" zoals ik gisteren had gezegd. Om 5 uur werd ik namelijk al wakker om een verdunde behoefte te doen. Nu is dat op zich geen probleem, daar ik de dag ervoor ook al 's ochtends hetzelfde had. Grote verschil is dat ik 2 uur later bij t opstaan alweer moest. Daarop besloten er maar weer wat d-remmers tegenaan te gooien, plus een paracetamol en vitaminepilletjes. Een hele apotheek dus . Helaas was dat nog niet genoeg, want mijn bidon had het direct begeven in mijn fietstasje toen we naar t 2de ontbijt (Pascal was op z'n zachts gezegd niet te spreken over de service in l, inclusief ontbijtservice & 'gastvrije' receptionist: "buenas dias, klootzak!") aan t lopen waren. Hierop maar even wat overtollige agressie op de reeds lege bidon afgericht. Gelukkig had ik de bidon wel zo in t tasje gelegd dat er niks ernstig nat was geworden. Goed, na t 2de (lekkere! ) ontbijt was t tijd om op de fiets te stappen. Ongetwijfeld was dit mijn beste fietsdag. De vlakke weg over de zoutvlakte deed me wel goed na al dat heuvelachtig gedoe van de afgelopen dagen. De Salar was trouwens ook echt ongelofelijk gaaf. Vooral om door zoiets heen te fietsen, terwijl het zout onder je knarst, geeft een enorme kick! Zelfs in de 4x4 daarna er doorheen cruisen is geweldig, ondanks dat de chauffeur het gehele oeuvre van The Village People afgespeeld heeft . Volgens mij is 80's music hier sowieso nog erg populair, want dat hoor je echt praktisch overal. Naast alle Boliviaanse panfluit muziek uiteraard, waar onze chauffeur later ook op over stapte. Na 4 nummers vond Harry het tijd om z'n oordopjes te voorschijn te halen . Overigens lig ik hier nu in het zouthotel (niet HET, maar het is wel opgetrokken uit blokken zout) in best een prima warm bed. Slaapzak dus nog niet nodig gehad. Al met al was het vandaag dus echt een hele mooie dag. Alleen heb ik geen bereik hier met de telefoon. Beetje jammer als je juist vandaag (de 20ste) een half jaar relatie viert. Vandaar deze vermelding in t verslag . Niet dat ik die dan op tijd kan posten, maar t gaat om t idee.
Dag 20: Na geslapen te hebben vannacht net buiten de Salar de Uyuni, begon de dag vandaag koud. Daarom gingen we volop aangekleed de fiets op vandaag. Wat dat betreft is de tegenstelling tussen dag en nacht nog steeds een van de meest opmerkelijke dingen hier: overdag gaat het kwik ruim boven de 20 gevoelsmatig, terwijl t 's nachts gewoon vriest. Het was weer een mooie fietsdag met veel vlak werk en wat zware weg aan t begin en t eind. Hierdoor toch wat verschil tussen de eersten die aankwamen (waaronder ikzelf) en de laatste (waaronder Harry ). Door dit ruime half uur verschil hadden wij lekker de tijd om een beetje bruin te bakken in de zon. Overigens was de aankomst van Theo(door) wel het meest vermakelijke: 100m de fiets om z'n nek om vervolgens alles tegen de grond aan te smijten . Vervolgens was het langere tijd in de auto zitten, met wel echt spectaculaire sights to see. Eindeloze Dakar-achtige woestijn, sneeuwbedekte bergen, vulkaanmeren met flamingo's en kromgevormde rotsen. Al was ik uiteindelijk wel blij om t eindpunt te zien, na zo'n lange zit in de auto. Een eindpunt waar het overigens stervenskoud is en de slaapzak voor t eerst te voorschijn getoverd moest worden. Wel heel gezellig met zijn allen knus in een gebouwtje naast elkaar met andere toeristen zitten eten en drinken. Alle sanitaire behoeftes gebeuren hier in de snijdende wind, in de buitenlucht. Goed, ik ga net als mijn 5 kamergenoten (er waren alleen slaapzalen, wel lekker warm , maar oh zo gehorig) eens slapen. Dag 21: Vanochtend weer iets nieuws geleerd: mezelf omkleden in m'n slaapzak. Maar wat wil je, met 2 graden in het slaapzaaltje en buiten waarschijnlijk ruim onder 0. Dan moet je wel aardig gestoord zijn om onder zulke omstandigheden een uur later op de fiets te stappen. Toch was het na het ontbijt en het ijsvrij maken van de bidon zo ver. Tenminste, voor 5 van ons. De rest liet zich pas bovenop afzetten, de watjes . Achteraf niet eens zo'n gek idee, want de 37 km die wij al ploeterend over de extreem slechte weg moesten afleggen waren niet om jaloers op te zijn. Ik zal dan ook maar niet aangeven hoe lang ik hier over gedaan heb . De beloning was wel erg spectaculair: diverse geisers die stoom afbliezen en de vreemdste kleuren steen maakten. Bijna een soort buitenaards landschap uit een of andere slechte sci-fi film. Vervolgens was het nog 20 km door naar de thermale baden, de eindbestemming van vandaag. Om verder frustratie over de weg (wat nauwelijks een weg te noemen was) te voorkomen, besloot ik deze maar per wagen af te leggen. De baden waren echt heerlijk met water van 30-40 graden. Bijkomstig voordeel was dat je in de sterke zon en lichte wind zo opgedroogd was. Goed, vervolgens lekker geluncht en 3 uurtjes auto brachten ons bij t volgende slaapzaaltje. Hier is t iets minder koud, maar toch koud genoeg om t hier bij te laten en mijn handen onder de dekens op te warmen. Dag 22: De laatste fietsdag stond op t programma vandaag. Dat betekende voor mij concreet: de laatste 24 km uit fietsen om de 1000 totaal compleet te maken . Het was echter weer behoorlijk koud geweest in t slaapzaaltje, dus er moest weer in vol ornaat gestart worden met fietsen. Nadeel (of voordeel) was dat mijn bagagedrager gister was afgebroken op de vermaledijde hobbelweg. Hierdoor diende ik alle koekjes, camera etc achterin mijn zakjes te stoppen. Gelukkig leverde dit niet al te veel hinder op tijdens t fietsen, daar de weg redelijk vlak en begaanbaar was. Enige probleem was het uittrekken van windjack en handschoenen. Maar ook dit was makkelijk op te lossen met een provisorische knoop om het stuur . De 24 km zaten er na 1:20u op. Daarop een foto laten maken en eigenlijk op de 'bus' zitten wachten. Harry vond echter dat ik beter door kon fietsen en daar had ie ook wel een punt mee: we moesten
toch nog lang zat in de auto zitten. Dus vervolgens nog de resterende 20 uitgefietst, waarna de fiets demonstratief tegen de vlakte ging (geen foto's van )! De rit daarna ging soepel en ook de verkoop van de fiets aan Martin, onze chauffeur, ging vlot. Reden van verkoop is de hoge kosten om de fiets weer naar NL te krijgen. En nu vangen we er nog 350 Bolivianos voor (ongeveer € 40,-). Prima bedrag nog om wat souvenirtjes voor te kopen in Uyuni. Wat we dus ook gedaan hebben . Vervolgens nog genoten van de lokale specialiteit: Pizza . Maar de lekkere Boliviaanse wijn maakt het wel dik in orde! Dag 23: De laatste dag in Bolivia. En wat doe je dan? Juist, de hele dag in de bus zitten naar La Paz. Lekker suf dus. Al vroeg opgestaan (4:30u) om zo een beetje op tijd aan te komen. Dit zorgde wel voor een ijskoude bus. Iedereen had dan ook last van bevroren tenen toen we stopten voor het ontbijt. 's Middags hadden we weer de almuerzo, traditionele Boliviaanse lunch, die me zo onderhand wel de strot uit komt. Goed, wat is verder nog belangrijk te vermelden op deze laatste dag? Dat we morgen al heel vroeg moeten vliegen? Dat we gezellig afscheid van iedereen hebben genomen onder het genot van Indisch eten? Of dat het uploaden van de laatste 6 blogs nog niet gelukt is vanwege connectieproblemen in het café? Ik denk dat dat het wel is .
