LE ES M IJ ...
DOELSTELLINGEN De leerlingen – leren zelfstandig werken en plannen. – leren zich oriënteren op het lezen van een boek. – kunnen info uit een interview verwerken. – kunnen de plot van een beluisterd verhaal samenvatten en verwoorden. – kunnen de cover van een leesboek interpreteren. – kunnen een boekenkeuze maken op basis van de flaptekst. 1 Vooraf U kopieert de leerlingenbundel voor uw leerlingen en zorgt ervoor dat alle materiaal aanwezig is. Maak aparte hoeken en leg daar het juiste materiaal. 2 Aan het begin van de les – U geeft voor de eerste keer hoekenwerk? Dan kan het nuttig zijn kort uit te leggen hoeveel lesuren u aan het hoekenwerk wil besteden en hoe het systeem in elkaar zit. Op de werkbrief staat een opsomming van alle opdrachten met in een overzichtje wat uitleg over welke taken verplicht zijn en welke keuzetaken zijn, waar ze de opdracht moeten maken (in een ‘speciale’ hoek of niet) en of ze alleen of per twee werken (duowerk). Raad uw leerlingen aan om de opdrachten eerst eens helemaal door te lezen. Dan kunnen ze voor zichzelf bv. al uitmaken welke keuzetaken ze zullen maken. Daarna kunnen ze de planningswijzer invullen. Dat dwingt hen min of meer hun opdrachten te plannen, want misschien hebben ze voor een bepaalde opdracht een pc nodig en zit u niet elk lesuur van het hoekenwerk in een lokaal met pc’s. U zegt best ook waar ze welke hoek en welk materiaal kunnen vinden. Eventueel kunt u ook met de leerlingen afspreken dat ze de correctiebladen (als die er zijn) bij u komen halen en dat ze hun gemaakte opdracht dan aan u zullen moeten voorleggen. – U hebt al hoekenwerk gegeven Als uw leerlingen het systeem van hoekenwerk al kennen, kunt u zich beperken tot het overlopen van de werkbrief en het aanduiden van waar ze welke hoek en welk materiaal kunnen vinden. Eventueel kunt u ook met de leerlingen afspreken dat ze de correctiebladen bij u komen halen en dat ze hun gemaakte opdracht dan aan u zullen moeten voorleggen. 3 Tijdens de lessen zelf 3.1 Leraar = coach Als de leerlingen dan goed gestart zijn, bestaat de taak van de leraar erin de leerlingen te coachen. Dat betekent dat ze bij de leraar terechtkunnen met vragen of dat de leraar sommige leerlingen kan aanporren om hun tijd nuttig te besteden, de tijd in het oog te houden enz. Tijdens de les kan de leraar het proces evalueren. Dat kan aan de hand van bepaalde vooraf bepaalde criteria (die je ook aan de leerlingen uitlegt).
NIEUW NETWERK NEDERLANDS © Van In
LEES MIJ ...
1
3.2 Tips en valkuilen Om te vermijden dat steeds dezelfde leerlingen extra uitleg vragen (voor ze de opdrachten helemaal hebben doorgelezen of voor ze de instructies hebben gelezen), kun je elke leerling drie vraagkaartjes geven waarmee ze uitleg mogen vragen. Sommigen zullen de vraagkaartjes misschien niet nodig hebben, maar voor de echte ‘vraagstaarten’ is het wel een stimulans om eerst zelf een extra inspanning te leveren; misschien vinden ze zelf al het antwoord op hun vraag of lost hun probleem zichzelf op. Een tijdslimiet is belangrijk omdat het voor de leerlingen een stimulans betekent om niet te treuzelen. Aangezien er verplichte opdrachten en keuzeopdrachten zijn, moeten ze de verplichte opdrachten zeker af krijgen binnen de gestelde tijdslimiet. Sommige leerlingen zullen dan meer keuzeopdrachten kunnen maken dan anderen. Aangezien het hier niet echt om een kennisgericht onderwerp gaat, kunt u zich misschien eerder concentreren op het beoordelen van attituden zoals ‘bereidheid om te lezen’, ‘keuze en smaak kunnen beargumenteren’ en ‘aandacht en motivatie’. Aan het einde van de lessenreeks kunt u de bundel opvragen en de antwoorden nakijken voor zover u dit zinvol acht. Wat hebt u nodig voor dit hoekenwerk?
Opdracht 1 Nodig: een pc met internet TIP
Het is leuk als u de boeken van www.leesmij.nu ook in de klas hebt. Sommige leerlingen zullen misschien zin hebben om meteen in een boek te beginnen lezen.
Opdracht 2 Nodig: romans van Nicci French + de teksten i.v.m. hun ontmoeting en gezamenlijk schrijverschap (zie BIJLAGE blz. 3-6.) TIP
In plaats van de romans van Nicci French mee te brengen, kunt u de leerlingen ook laten surfen naar de website van Nicci French, www.niccifrench.nl, waar leerlingen van alle boeken de achterflap en het eerste hoofdstuk kunnen lezen.
Opdracht 3 Nodig: pc met internet TIP
U kunt zelf cd’s met voorgelezen verhalen uit de bib halen en naar de klas meebrengen. Zie ook: www.nieuwnetwerk.be.
Opdracht 4 Kopieer/print de twee bladzijden in BIJLAGE 2. Knip daarna de rechterhelft weg en verknip die verder in drie delen. Het is de bedoeling dat de leerlingen het juiste flaptekstje bij de juiste flap leggen. Kopieer de bladen ook nog eens als correctieblad of kopieer een afbeelding op de ommezijde van de twee bladzijden voor je ze verknipt (zie BIJLAGE 3). Als leerlingen de juiste flaptekstjes bij de juiste flap leggen, en ze draaien de kaartjes om, dan zien ze een volledige tekening. Is dat niet zo, dan hebben ze fout gematcht.
Opdracht 5 Breng uw favoriete selectie boeken mee naar de klas, waarin u bladwijzers gestopt hebt bij leuke fragmentjes of kopieer een aantal fragmenten voor de leerlingen. In BIJLAGE 4 vindt u nog een voorstel om leerlingen voor dit hoekenwerk te beoordelen.
2
LEES MIJ ...
NIEUW NETWERK NEDERLANDS © Van In
BIJLAGE 1
Iedere schrijver hoopt dat zijn of haar volgende boek een heuse bestseller wordt. Maar het lukt slechts een enkeling om een dergelijk goedverkopend boek te schrijven. Zoals het schrijversechtpaar Nicci French, dat een abonnement lijkt te hebben genomen op het produceren van bestsellers. Maar wie zijn ze eigenlijk en waar haalden ze het idee vandaan om samen boeken te schrijven?
Hoe het begon – Nicci’s versie 1
5
10
15
20
Soms proberen we ons te herinneren of we elkaar al eens hebben ontmoet voor de eerste keer. Het zou kunnen: we leefden tenslotte in hetzelfde wereldje, en we ontdekten later dat we gemeenschappelijke vrienden hadden. We hadden zelfs twaalf jaar eerder op dezelfde universiteit gezeten. We hadden een aantal jaren parallelle levens geleefd voordat we bij elkaar kwamen. Er was in ieder geval één avond die we ons allebei herinneren: de avond waarop we elkaar ontmoetten en ons aan elkaar voorstelden. Dat was op een feest in de National Portrait Gallery, mensen stonden bij zwakke verlichting wijn te drinken tussen de olieschilderijen. We praatten over deadlines (die hij miste en ik haalde) en we gingen uit elkaar zonder om te kijken. Hij leek aardig, vond ik, met een bleek, effen gezicht en hij lispelde een heel klein beetje. Later kwamen we elkaar weer tegen toen we allebei kort bij de New Statesman werkten; ik was waarnemend literair redacteur, hij was columnist. Het was begin 1990, en ik was niet klaar voor wat voor relatie dan ook. Mijn man en ik waren net gescheiden: ik woonde alleen met een dromerig, aanhankelijk zoontje van net twee jaar en een onrustig dochtertje van tien maanden. Ik at niet, dronk te veel zwarte koffie en rode wijn, rookte een paar pakjes sigaretten per dag, waarbij ik overal as rondstrooide als confetti. Ik was absoluut niet voorbereid op de liefde. Maar de liefde komt vaak onaangekondigd door de achterdeur als je het het minst verwacht of wilt. De liefde komt als een verrassing. Op de dagen dat hij op kantoor kwam, gaf ik hem boeken om te recenseren. Ik ontdekte dat hij half Zweeds was, en besefte dat hij een Scandinavisch gezicht had: hoge jukbeenderen. Hij vertelde me over zijn blokhut aan een meer waar hij elke zomer heen ging en over zijn groep vrienden daar. We praatten over literatuur, andere plaatsen, politiek, roddels. Hij was altijd gesloten over zijn privéleven. Hij wist al dat we met zijn drieën waren. Hij heeft me nooit het gevoel gegeven dat hij ons adopteerde: hij gedroeg zich altijd alsof hij degene was die geluk had, degene die door ons werd opgenomen. Hij is iemand zonder voorbehoud. Hij viel voor iemand die kinderen had en ik viel voor iemand die bij hen neerknielde en op een verlegen en lieve toon tegen hen praatte. Ik merkte dat ik als hij er was – zittend op mijn bureau met bungelende benen, bladerend door recensie-exemplaren – soms weer gelukkig was, een plotseling goed humeur had alsof de lente voor de deur stond, een plotselinge brok in de keel.
25
30
35
Uiteindelijk gingen we samen lunchen, net voordat ik van de New Statesman overstapte naar de Observer. Ik at een salade met zeevruchten en hij at pasta met kokkels. Hij at langzaam, nam kleine slokjes van zijn rode wijn. Ik wilde dat er geen einde zou komen aan de maaltijd. Hij had toen nog een vriendin, maar noemde haar naam niet. Later, na ons eerste afspraakje (When Harry Met Sally) namen we de bus naar zijn huis om zijn ijskast te plunderen voordat we teruggingen naar mijn huis en kinderen. Hij pakte spullen om een maaltijd te maken – mijn ijskast was toen altijd leeg. De kinderen waren diep in slaap; de soep verbrandde in de pan. Hij kwam op de fiets naar me toe met het diner in zijn fietstassen: vis, kool, nieuwe aardappeltjes, een fles witte wijn. Hij deed mijn kinderen in bad; sloeg handdoeken om hen heen op een wat onhandige manier, alsof ze onder zijn handen zouden breken. We konden niet zo vaak uitgaan als de meeste nieuwe stellen vanwege de kinderen. We bleven binnen, kookten voor elkaar, en hieven samen het glas: ‘Op ons’. Niemand wist van ons; we waren een geheim, verrast door geluk. Mijn zoon noemde hem ‘de man in de voorkamer’.
NIEUW NETWERK NEDERLANDS © Van In
LEES MIJ ...
3
40
45
50
55
60
65
70
Soms werden we afzonderlijk uitgenodigd op dezelfde feestjes. Dan liepen we rond, pratend met verschillende mensen, en deden we net of we elkaar nauwelijks kenden; soms keek ik op en dan zag ik dat hij me van de andere kant van de kamer aankeek. Of ik keek naar hem als hij zijn aandacht richtte op een onbekende. Ik keek naar hem en ik dacht: hij is van mij. De lente kwam. Sean’s sproeten breidden zich uit; als je goed keek, zag je dat zelfs zijn lippen sproeten hadden. We gingen samen een weekendje weg, met zijn tweetjes; we wandelden langs een kiezelstrand met de koude wind in ons gezicht. Ik herinner me dat ik ‘s avonds, toen we van het restaurant teruggingen naar onze bed & breakfast, zo hard lachte dat ik de auto aan de kant van de weg stil moest zetten. Ik lachte alsof ik gek was, en ik denk dat ik dat ook bijna was – gek van geluk, rouw, shock en nieuwigheid. Elke keer dat ik naar zijn bleke, lieve gezicht keek, kromp ik ineen van angst en hoop. Ik stopte met roken. Ik ging weer gezond eten. We hielden onze relatie niet meer geheim, maakten kennis met elkaars familie en vrienden, werden samen bij mensen uitgenodigd. We waren een stel. Die periode van ons leven – teruggetrokken, intens, vreemd – was voorbij. Mijn scheiding zou snel worden afgerond. Ik zou snel zwanger worden. We zouden snel een bezoek brengen aan de burgerlijke stand en man en vrouw worden verklaard tot de dood ons scheidt. Sean en ik schrijven nu samen thrillers. Dat proces heeft niet zoveel te maken met een routinematige samenwerking, maar heeft soms meer weg van een vreemde vorm van gemeenschappelijke waanzin waarin twee mensen samen veel gekkere dingen doen dan ze ooit in hun eentje zouden doen. Als er iets intiems, seksueels is in die manier van werken, dan was dat misschien een van de inspiraties voor Bezeten van mij, dat gaat over de aantrekkingskracht en de gevaren van obsessieve liefde. Tijdens het schrijven zitten we elkaar soms dicht op de huid. Misschien is ons gezamenlijk schrijverschap een manier om de verwevenheid met elkaar vast te houden. We hebben elkaar negen jaar geleden ontmoet. We hebben de troostende cyclus doorleefd van Kerstmis, kinderverjaardagen en onze eigen verjaardagen, zomervakantie. We kregen kinderen, zindelijkheidstraining, kinderziekten, slapeloze nachten, ruzies en verzoeningen. We kregen een hypotheek, pensioenregelingen, een testament; kwamen terecht in een soort routine. We huilen bij dezelfde films. We krijgen samen de slappe lach. We schrijven boeken samen, doen kruiswoordpuzzels als we met de auto reizen, hebben familiegrapjes en favoriete verhalen, koken risotto met wilde paddenstoelen en gegrilde groenten, maken elkaars zinnen af, vertellen elkaar onze dromen. We hebben nieuwe rimpels in ons gezicht. Mijn ogen worden slechter, Sean’s haarlijn trekt terug, onze kinderen zijn oud genoeg om zich voor ons te schamen. Samen zijn we op weg naar de middelbare leeftijd. Zoals de kinderen zeiden, ik vind hem aardig en ik houd van hem. Hij was mijn nieuwe begin; ik hoop dat hij mijn einde zal zijn. Nicci Gerard, in: Vogue
4
LEES MIJ ...
NIEUW NETWERK NEDERLANDS © Van In
Iedere schrijver hoopt dat zijn of haar volgende boek een heuse bestseller wordt. Maar het lukt slechts een enkeling om een dergelijk goedverkopend boek te schrijven. Zoals het schrijversechtpaar Nicci French, dat een abonnement lijkt te hebben genomen op het produceren van bestsellers. Maar wie zijn ze eigenlijk en waar haalden ze het idee vandaan om samen boeken te schrijven?
Hoe het begon – Sean’s versie 1
5
Nicci en ik hebben driekwart van ons leven doorgebracht zonder elkaar te ontmoeten. Twintig jaar lang was daar weinig moeite voor nodig, aangezien zij in Worcestershire zat en ik in Noord-Londen. Maar aan het einde van de jaren zeventig studeerden we allebei twee jaar Engelse literatuur in Oxford. Nicci ging om met de interessantste en creatiefste mensen op de universiteit, terwijl ik een leven leidde dat een middeleeuwse kluizenaar waarschijnlijk te eenzaam zou vinden. We kwamen elkaar nooit tegen, wat waarschijnlijk maar goed was ook, want Nicci zou mij maar vreemd gevonden hebben en ik zou bang voor haar zijn geweest. Zulke dingen moeten op het juiste moment gebeuren.
15
Nicci studeerde af, trouwde en ging in Sheffield wonen. Het jaar daarop ging ik terug naar Londen. Nicci kwam algauw ook naar Londen en we werkten allebei op het gebied van kunst- en literatuurjournalistiek, maar nog steeds kwamen we elkaar niet tegen. Toch moet ik haar wel hebben gekend, want jaren later vond ik een blaadje met gekrabbelde aantekeningen. Het was een overblijfsel van een of andere vergadering. Boven aan de pagina had ik heel mysterieus ‘Vrouwen?’ geschreven en daaronder volgde inderdaad een lijst vrouwennamen; een daarvan was Nicci Gerard.
20
Uiteindelijk ontmoetten we elkaar in 1989 op een feestje van de New Statesman. Vreemd genoeg herinner ik me die avond nog levendig. Ik herinner me dat ik haar in alle opzichten aanbiddelijk vond, maar wat ik me vooral herinner, is dat ze absoluut niet beschikbaar was. Ze was niet alleen getrouwd, maar ze had ook nog twee kinderen. Dat was intrigerend, zelfs opzienbarend. Kon het waar zijn dat iemand van mijn leeftijd volwassen genoeg was om dat aan te kunnen?
10
Nicci ging wat klussen doen voor de New Statesman. Ik liep af en toe bij haar binnen en soms praatten we wat met elkaar bij vergaderingen. Op een keer kwam haar babysitter niet opdagen, dus nam ze haar twee kleine kinderen, twee en een jaar oud, mee naar kantoor. Ik vraag me af of ik verliefd werd op Nicci op het moment dat ze dat schattige bundeltje chaos meenam naar het kleurloze kantoor. 25
30
35
40
45
In die periode was haar huwelijk op de klippen gelopen en we lunchten een paar keer samen. Nicci was er slecht aan toe in die periode. Zij rookte alleen tijdens onze lunches, zij stak twee sigaretten op en rookte die dan allebei zelf. Ondertussen at ik mijn maaltijd en vervolgens de hare. Plotseling, in het begin van 1990, kreeg Nicci een baan bij de Observer. We hadden een laatste lunchafspraak en aan het einde daarvan vroeg ik haar mee uit. We gingen naar When Harry Met Sally, die, nu ik erover nadenk, gaat over twee mensen die elkaar ontmoeten en pas jaren later bij elkaar komen. Tot hier kan het verhaal overzichtelijk en logisch worden verteld. Daarna lijken de gebeurtenissen vervormd en te veel met elkaar verweven, en ook persoonlijk. Ik bedoel niet dat het niemands zaken zijn behalve de onze, hoewel ik dat ook bedoel. Ik bedoel dat je voorbij het punt van vriendschappelijkheid, seksuele aantrekkingskracht, plezier komt en overgaat naar iets obsessievers. In het begin beoordeel je en onderzoek je: ze is grappig, slim, mooi, goed gezelschap, of geprikkeld, slecht gehumeurd, koppig, maar dan neem je een besluit, niet op de manier waarop je een vragenlijst invult, maar meer op de manier waarop je van een gebouw naar beneden springt in een droom. Er zijn mensen die zeggen dat we alleen verliefd worden als we hebben geleerd hoe dat moet uit verhalen, boeken, films. Een ding dat ik heb geleerd van de grote liefdesverhalen, is het belang van gekte. Het grootste deel van ons leven, als we een stereo kopen, een maaltijd uitkiezen, een boekenplank ophangen, moeten we rationeel en nauwkeurig zijn. Maar voor die weinige echt belangrijke besluiten in ons leven, een beroep, verliefd worden, moeten we onszelf toestaan gek te zijn. Je wordt niet echt gek, want je besluit zelf je hoofd te verliezen, voor een korte periode, en dan kom je weer terug in de echte wereld.
NIEUW NETWERK NEDERLANDS © Van In
LEES MIJ ...
5
50
55
Onze begintijd was gepassioneerd en koortsachtig. Ik kan me er stukjes van herinneren. Het voelde verboden, vreemd en opwindend – volwassen, misschien – om uit te gaan met iemand die boven twee kinderen had. Korte tijd hielden we onze relatie voor iedereen geheim. We trokken ons bijna terug uit de wereld. Dat houdt ook in dat je de echte wereld negeert, en zelfs anderen negeert of tegen ze liegt. Je wordt niet samen uitgenodigd, je deelt geen meningen, er wordt niet als stel over je gesproken. Je bent niets, een stel dat alleen elkaars hand vasthoudt ergens tussen een groep vreemden, of in het donker als je de telefoon niet beantwoordt. Het doen alsof moest eindigen. Mensen begonnen geruchten te horen. Nicci’s twee jaar oude zoon vertelde een vriendje dat er een man in hun voorkamer woonde. We namen in één keer een heleboel beslissingen: bij elkaar te zijn, samen een weekendje weg te gaan, samen met de kinderen met vakantie te gaan, samen een huis te kopen, te gaan trouwen, een kind te nemen, nu een kind te nemen.
60
65
Toen, stukje bij beetje, werd alles normaal, we keerden terug naar het gewone leven, vertelden mensen over ons, maakten kennis met elkaars vrienden, gingen onderdeel uitmaken van het landschap. Nog geen jaar nadat we een stel werden, waren we getrouwd, met nog een kind erbij en een huis. Nu ik bijna tien jaar later terugkijk, vind ik het nog steeds bijna eng. Hoe konden we zo overhaast handelen terwijl het voor ons allebei al zo’n gespannen en moeilijke periode was? We deden elkaar beloften gebaseerd op zo weinig gedetailleerde kennis over elkaar. Met wat voor mensen hadden we onszelf kunnen opzadelen? Maar wat die periode van waanzin zelf betreft, zou ik wensen dat de rationele, goed geïnformeerde besluiten die ik in mijn leven heb genomen, half zo goed hadden uitgepakt. Sean French, in: Vogue
6
LEES MIJ ...
NIEUW NETWERK NEDERLANDS © Van In
Samen boeken schrijven: hoe gaat dat? Nicci French is niet één maar twee mensen, die getrouwd zijn en samen bloedstollende thrillers schrijven. Maar hoe werkt zoiets? Een relatie hebben is één ding, “partners-in-crime boeken schrijven” iets heel anders. Hoe zijn jullie eigenlijk aan jullie eerste boek begonnen? SEAN: “Het samenwerken kwam gewoon voort uit onze relatie. We praatten over van alles en nog wat en omdat we allebei journalist zijn, vroegen we ons op een dag af of we samen een boek zouden kunnen schrijven. Een boek dat door één persoon leek geschreven.” NICCI: “... en toen dachten we: áls we het ooit willen doen, kunnen we er net zogoed meteen aan beginnen. En dat deden we. In het geheim, op vrije momenten. Het was een leuke, maar ook vreemde periode in ons leven.” SEAN: “Daarom zeg ik ook vaak dat ons eerste boek, Het geheugenspel, mijn favoriete boek is. Omdat die eerste samenwerking zo bijzonder was. Het was ons geheim en er was toen nog geen druk van uitgevers, er waren nog geen hoge verwachtingen bij de lezers. We hebben de avond voor we op vakantie vertrokken het boek met een bang hart aan onze agent bezorgd. Zij wist ons in Zweden op te sporen om te laten weten dat ze blij verrast was over het resultaat!” Hoe gaat dat praktisch in z’n werk, samen een boek schrijven? Zitten jullie als twee pianisten samen achter het toetsenbord? NICCI: “Nee, we schrijven apart. Een van ons schrijft een hoofdstuk, geeft het aan de ander en die schrapt en verbetert. Vervolgens schrijft die het volgende hoofdstuk en geeft het dan weer aan de ander. We schaven net zo lang bij tot de hoofdstukken naadloos in elkaar overlopen.” SEAN: “Eigenlijk schrijven we voor elkaar. We zijn net bergbeklimmers in actie, je bent volledig afhankelijk van de ander en je kunt er niet zomaar alleen vandoor gaan.” Jullie zijn allebei journalisten. Is Nicci French een combinatie van jullie beiden of een geheel nieuwe persoon met een eigen schrijfstijl? SEAN en NICCI: (eerst door elkaar, daarna zowat in koor): “Het is inderdaad een nieuwe derde stem.” Hebben jullie veel research gedaan naar de psychologie van moordenaars? NICCI: “Ja, Het geheugenspel bijvoorbeeld gaat over recovered memory, het idee dat je in therapie herinneringen kunt bovenhalen die je had verdrongen. Als je over zo’n delicaat onderwerp schrijft, moet je absoluut zeker zijn van je beweringen. Ik heb trouwens voor de krant de verslaggeving gedaan van het Rosemary West-proces (Rosemary West is een Britse seriemoordenares die samen met haar echtgenoot tientallen jonge meisjes ombracht, sic). Lezers denken nu dat Het geheugenspel is gebaseerd op het Rosemary West-proces. Terwijl het boek al af was toen ik het proces volgde. We ‘coveren’ nooit een specifieke misdaad, we schrijven gewoon over dingen die actueel zijn. Bezeten van mij gaat bijvoorbeeld over stalking.” Jullie vrouwelijke hoofdpersonages zijn altijd alleen. Kits vriend Albie is ook net bij haar weg. NICCI: “We willen geen vrouwelijke vertelsters met sterke mannen die hen komen redden. Ten eerste gebeurt dat volgens mij ook niet vaak in het echte leven. Ten tweede geloof ik ook dat we er uiteindelijk allemaal alleen voor staan.” SEAN: “Ik hoop dat de mensen niet denken dat we ons almachtige goden wanen die zwakke vrouwtjes als personage nemen, zodat we hen kunnen martelen.”
NIEUW NETWERK NEDERLANDS © Van In
LEES MIJ ...
7
Jullie schrijven over de horror van het dagelijks leven, ervaren jullie de werkelijkheid zelf ook als gevaarlijk? Durven jullie ’s avonds langs het kanaal te wandelen? NICCI: (beslist) “Ja hoor.” SEAN: (tegelijkertijd) “No way!” NICCI: “We zijn er ons wel van bewust dat geluk kostbaar is en dat we ons gelukkig mogen prijzen dat we een leuk gezin met vier gezonde kinderen hebben en dat onze ouders nog in leven zijn.” SEAN: “We leven allemaal op een mijnenveld en daar schrijven wij dus boeken over.” Uit: Flair
8
LEES MIJ ...
NIEUW NETWERK NEDERLANDS © Van In
BIJLAGE 2
De zussen Ange en Irthe zijn heel verschillend. Toch zijn er ook opvallende overeenkomsten tussen beide vrouwen. Ze runnen samen een succesvol restaurant én ze hebben een relatie met dezelfde man. Als die man op een dag aangeeft dat hij een punt wil zetten achter de driehoeksverhouding, nemen Ange en Irthe rigoureuze maatregelen. Want ze kunnen de man van hun dromen toch niet zomaar laten gaan?
Lori, 14 jaar, woont na de scheiding van haar ouders bij haar geestelijk labiele moeder, die haar dochters steun hard nodig heeft. Dat valt haar niet gemakkelijk, ze is eenzaam en onzeker. Ze wordt opgevangen door een student, die in het appartement onder hen komt wonen. Op school, waar ze een afwerende houding heeft, gaat het langzaamaan beter. Ze maakt vrienden en wordt overgehaald om mee te doen aan een musical.
De vijftienjarige Touria voelt zich gekneld tussen de traditionele waarden en verwachtingen van haar Marokkaanse familie en de dingen waar zij net als de meisjes uit haar klas naar verlangt. Ze draagt eerst stiekem westerse kledij, maar laat na verloop van tijd zelfs haar hoofddoek achterwege. Ze gaat mee met haar vriendinnen op café na schooltijd en begint ook te roken. En ze wordt nog verliefd ook … Thuis krijgt ze niet alleen van haar vader op haar kop. Ook haar broer Habib durft rake klappen uit te delen. Waarom neemt haar oudste broer Karim het niet voor haar op?
NIEUW NETWERK NEDERLANDS © Van In
LEES MIJ ...
9
De twintigjarige Harper Flute vertelt over haar jeugd tijdens de depressie in de jaren 30, in Australië. Haar ouders zorgen, na een reeks tegenslagen, steeds minder voor hun kinderen. Het verhaal neemt een vreemde wending, als de kleuter Tin in een modderstroom verdwijnt. Het lijkt een nieuwe tragedie, maar als bij wonder weet Tin zich dankzij zijn wonderlijke graaftalent uit de modder te bevrijden …
Jacques Bekker is op terugreis naar Nederland als het vliegtuig waarin hij zit een tussenlanding maakt in Sydney. Van de drie uur vertraging maakt hij gebruik door een bliksembezoek te brengen aan zijn jeugdvriendin Moniek Ilegems. Die blijkt juist op het punt te staan haar biezen te pakken. Ze heeft zware fraude gepleegd en wordt om die reden gezocht door de politie. Wanhopig smeekt ze Jacques haar te helpen bij haar vlucht. Hij voelt daar aanvankelijk weinig voor, maar zwicht uiteindelijk en mist zo zijn vliegtuig. Daarna begint een heilloze tocht dwars door Australië, met fatale gevolgen.
Dit boek vertelt het verhaal van de familie Willow, die in een ruwe uithoek van Australië een vervallen boerderij draaiende probeert te houden. De verteller laat alle gezinsleden de revue passeren: vader Griffin, die drinkt en slaat en zijn kinderen de kans niet geeft voor zichzelf te denken, en Grace, de moeder, die al lang geleden heeft besloten niet meer aan het leven deel te nemen. En dan zijn er de vijf kinderen, die, zoals al snel duidelijk wordt, eigenlijk degenen zijn die het werk op de boerderij en het bijbehorende caravanpark verrichten.
10
LEES MIJ ...
NIEUW NETWERK NEDERLANDS © Van In
BIJLAGE 3
NIEUW NETWERK NEDERLANDS © Van In
LEES MIJ ...
11
BIJLAGE 4
VOORSTEL VOOR EVALUATIE Productevaluatie is hier eigenlijk onmogelijk. Beoordelingspunten tijdens het hoekenwerk: procesevaluatie
Beoordelingspunt
0
1
2
3
4
De leerling werkte door en benutte de tijd goed. De leerling stoorde niemand. De leerling streefde ernaar om de taak correct uit te voeren. De leerling toonde respect tegenover het materiaal. De leerling toonde respect tegenover medeleerlingen, bv. door iemand anders aan de pc te laten of boeken vlot te delen met of door te geven aan klasgenoten. De leerling is bereid te lezen. De leerling kan de uiteindelijke keuze voor een bepaald boek voldoende argumenteren.
0 1 2 3 4
12
= = = = =
helemaal mee oneens eerder oneens tussen de twee eerder mee eens helemaal mee eens
LEES MIJ ...
NIEUW NETWERK NEDERLANDS © Van In
