KONINKLIJKE VERENIGING VAN OPRUSTGESTELDE OFFICIEREN - KRING LIMBURG

Jaargang 32 - nummer 10

Oktober 2006

KONINKLIJKE VERENIGING VAN OPRUSTGESTELDE OFFICIEREN - KRING LIMBURG

Woordje van de voorzitter

D

Ter gelegenheid van KONINGSDAG nodigen wij U uit op woensdag 15 november 2006 : op het plechtig Te Deum om 1100 u. in de St Quintinuskathedraal te Hasselt (voorbehouden plaatsen in te nemen vóór 1040 u.) aansluitend op de receptie van de Provinciecommandant in de Raadzaal van het Stadhuis (deelnamekosten € 12,50 per persoon) Telefonisch (op nummer 011.228848) of elektronisch inschrijven voor beide evenementen vóór 05 november 06 - stortingen met code ’15 Nov’ vóór 5 Nov op rekening 961-1951400-46 Wij nodigen U uit op ons jaarlijks KORPSMAAL op woensdag 22 november 2006 om 1215 uur in ’t Driessent te Diepenbeek. Inschrijven op het nummer 011.228848 of elektronisch vóór 08 november 06. De stortingen van € 45 per persoon met code ‘KRP/06’ moeten vóór 11 Nov 06 toekomen op rekening 961-1951400-46 Bij inschrijving minstens één, en bij voorkeur twee namen opgeven van collega’s met wie U de tafel wenst te delen ( tafels van 8-10-12 personen ) - Wij voorzien een eretafel Warm voorgerecht aan tafel *Gestoomde Pangasius met een winterslaatje van veldsla, appel en een warme dressing van sinaasappel en honing Buffet *Varkenshaasje gevuld met champignons, in een korstje van Serranoham en crepinette op een bedje van wintergroenten en spekjes in mosterdroom *’t Wit van Mechelse koekoek op z’n vel gebakken met gecarameliseerd witloof en soja Duo van warme najaarsgroenten Gemengde salade - Knolselderkroketjes en aardappelgratin Royaal Dessertbuffet Buffet van diverse desserten - Mousse van Chocolade - 2 bavaroissoorten Tiramisu - Dessert van het huis( bosvruchten, vanille en miringe) Fruitsalade - Ter plaatse gebakken flensjes met hun sausjes *IJskarretje Koffie of thee met huisgebakken appelcake Inbegrepen : 2 aperitief (martini/porto/sherry/frisdrank/bier), toast (1 schuimwijn), wijnen (2 glazen witte wijn en 2 glazen rode wijn), waters en koffie/thee aan tafel

e warmste sep te m berm a and ooit, althans volgens de statistieken, loopt stilaan op zijn eind, en dat compenseert dan toch enigszins het allesbehalve aangename weer dat we in augustus te verduren kregen. Dit gegeven geldt natuurlijk voor onze contreien, maar ook voor onze Ruslandvaarders, die een groot deel van september tussen Moskou en St Petersburg doorbrachten, waren de weergoden opvallend gunstig gezind. Slechts éénmaal hebben we even de paraplu’s moeten bovenhalen, en voor de rest konden we genieten van echt aangename weersomstandigheden, wat er Cdt Jules Neven natuurlijk in niet geringe mate toe bijgedragen heeft dat de reis zulk een weergaloos succes geworden is. Ik ga hier niet verder uitweiden (Vervolg op pagina 2)

In dit nummer : Woordje van de Voorzitter In en Uit document 15 november : Te Deum - Receptie 22 november : Korpsmaal Verslag Hasselt 26 Sept met Henri Polus “Salu blan yo, bjè vini an Aïti” - Willy De Greeve “Apathie” - Luc Vandenborne “Bij de Vikings” - Jef Schoups “Belevenissen van twee Belgen in Noorwegen” - Chris Vos Vaandel - Tentoonstelling 11de Linie Lidgelden 2007

K.V.O.O. - LIMBURG

- 2-

oktober 2006

Woordje van de Voorzitter K.V.O.O.

(Vervolg van pagina 1)

over het verloop van de reis, daarvoor verwijs ik naar de bijdragen elders in dit nummer en in de volgende nummers, waar de dagelijkse verslaggever van dienst een bondig overzicht geeft van wat we zoal beleefd en gezien hebben. Alleen wil ik toch nog even in naam van alle deelnemers een dikke pluim geven aan onze Lucien voor de perfecte wijze waarop hij deze toch niet zo alledaagse reis tot in de kleinste details heeft voorbereid en nadien heeft begeleid en gedirigeerd tijdens de uitvoering. Bedankt Lucien!

20.08 Van Jef Schoups: ‘Bij de Vikings’ - pg. 14 24.08 Van Chris Vos: ‘Belevenissen van twee Belgen in Noorwegen’ 1ste deel - pg. 16 - wordt vervolgd in november 25.08 Van Willy De Greeve : ‘“Salu blan yo, bjè vini an Aïti” - pg. 7 11.09

Rouwbeklag aan de Familie en tamtambericht bij het overlijden van onze collega Hendrik Vanden Bogaert

19.09 Onderhandelingen met ‘t Driessent voor het Korpsmaal 22.11 21.09 Van Chris Vos - planning inzendingen volgende nieuwsbrieven 23.09 Van Luc Vandenborne: ‘Apathie … ‘ - pg. 12 24.09 Henri Polus - schikkingen voor het bezoek Hasselt 26.09

Intussen zijn we dan aanbe- 27.09 Van Marcel Demot: ‘Woordje van de Voorzitter’ - pg. 1 land in de laatste rechte lijn naar 27.09 Uitnodiging aan de Bestuursleden voor de vergadering van de verkiezingen. Het gaat dan wel 09. Okt 06 om gemeenteraadsverkiezingen, 22.09 Ontvangst van de eerste reisverslagen over Rusland - er maar naar aloude traditie hebben ontbreken nog 4 afleveringen - nieuwsbrief van november ze wel een behoorlijke weerslag op gewestelijk en federaal vlak. Zo Felicitaties ter gelegenheid van hun diamanten huwelijks- 30.09 verschijnen er niet alleen ministers verjaardag aan Gemain en Yolande Vaneetvelde-Thierie of zelfs premiers als kandidaatZiekenboeg : Wij wensen onze collega Raymond Lampers een gemeenteraadslid of –schepen op spoedig en volledig herstel - Gasthuisberg Leuven - kamer de gemeentelijke verkiezingslijsten, 3409 Tel : 016.345077 maar de profileringsdrang van somUw voorstellen worden dringend ingewacht voor: mige partijen of kopstukken neemt de dagexcursies 2007 zulke onrustwekkende vormen aan reizen 2007 dat zelfs een regeringscrisis in de lucht hangt. En het is feitelijk te gek om los te lopen, maar de hele Wij betreuren het overlijden heisa concentreert zich weer maar van onze collega eens rond een zware crimineel, Hoxha, die eigenlijk veel te vroeg voorwaardelijk werd vrijgelaten, en intussen zijn voeten zou vegen aan de hem opgelegde beperkingen. echtgenoot van Mevrouw De laatste tijd worden we om Hubertine OHLERT de haverklap geconfronteerd met de ene flater na de andere, die zich ° Gent 04.10.1929 allemaal afspelen in het domein Heusden-Zolder 11.09.2006 waarvoor onze justitieminister al dan niet persoonlijk, dan toch zeker De plechtige eucharistieviering vond politiek verantwoordelijk is: topplaats te Leopoldsburg op 16.09.2006 gangsters met ellenlange lijsten vol Namens KVOO Limburg hebben wij aan misdaden keren doodleuk niet terug de familie onze gevoelens van uit penitentiair verlof dat hen ogendeelneming aangeboden en hebben wij een schijnlijk kwistig wordt toegestaan,

Commandant Rik VANDEN BOGAERT

(Vervolg op pagina 3)

rouwkrans neergelegd

K..V.O.O. -- LIMBURG LIMBURG K.V.O.O.

juni – juli2006 1999 oktober

Woordje van de Voorzitter (Vervolg van pagina 2)

worden vele jaren te vroeg vrijgelaten, of kunnen zonder veel moeite ontsnappen. Om dit lakse justitiebeleid te rechtvaardigen wordt er steevast gewezen op het belang van de voorbereiding van hun reïntegratie in de maatschappij na het uitzitten van hun straf. Meer en meer burgers beginnen echter in te zien dat dit argument geen steek houdt voor de meeste zware criminelen die meestal vroeger al in de jeugdcriminaliteit zaten, en in feite nooit geïntegreerd geweest zijn in onze normale maatschappij, zodat het op enkele uitzonderingen na absurd is ze op korte tijd te willen herintegreren. Velen vinden dat er terug meer belang zou moeten gehecht worden aan het aspect straf en boete na een zware misdaad, in plaats van te vroeg aan te vangen met faciliteiten en gunsten. Het ziet er naar uit dat ook de politiek hieraan meer aandacht gaat besteden na de recente incidenten. Op het ogenblik dat ik dit schrijf schijnt de val van de regering nog steeds niet uitgesloten, maar vermoedelijk zal het toch zo een vaart niet lopen. Wanneer jullie dit lezen zullen we de stembusgang van 08 oktober waarschijnlijk al achter de rug hebben, en zal de verkiezingskoorts wel geluwd zijn, zodat er terug normaal kan geregeerd worden. Voor een tijdje toch, want volgend jaar wachten ons alweer nieuwe verkiezingen… Uw voorzitter, Marcel

Noteer alvast in uw agenda

6 december 2006 Culturele Activiteit Brussel Herman Schrijvers

- 3-3--

LI DG EL D EN 20 07 Vanaf het boekjaar 2006 bestaat de bijdrage LIMBURG uit een forfaitair bedrag dat de uitgave van de voorzorgskas, de verzekering en de kosten van de nieuwsbrief moet dekken. Voor wie in het telefoonrepertorium met echtgenote of partner* vermeld staat bedraagt dit lidgeld € 12 ; voor wie in dit repertorium zonder partner° wordt vermeld, bedraagt deze bijdrage € 9,50. 1. De bijdrage LIMBURG mag samen met het NATIONAAL lidgeld worden gestort op rekening : 961-1951400-46 KVOO LIMBURG Helbeekplein 3/7 3500 Hasselt. 2. Het lidgeld nationaal kan eventueel aan Brussel worden gestort in dit geval moet u : de datum van storting meedelen aan Limburg uw bijdrage LIMBURG op rekening van LIMBURG storten (zie &.1) LIDGELD 2006

U BETAALT

Waarvan voor Limburg Nationaal

Weduwe

21,50 €

9,50

Cdt met *

29 €

Cdt zonder °

26,50 €

Maj met *

33 €

Maj zonder °

30,50 €

LtKol met *

35 €

LtKol zonder °

32,50 €

Kol met *

36 €

Kol zonder °

33,50 €

GenMaj

41 €

12

29

LtGen en Gen

43 €

12

31

Sympathisant

32 €

12

20

12 9.50 12 9.50 12 9.50 12 9.50

12 17 17 21 21 23 23 24 24

Uw betaling werd verwacht vóór 25 oktober 2006 De bijdrage voor een van de nationale fondsen kan op dezelfde wijze gestort worden.

Inschrijven voor de activiteiten !

Wie met de PC inschrijft voor een activiteit gebruikt liefst vanaf deze maand het elektronisch formulier. Samen met de aankondiging van het verschijnen van de nieuwsbrief op het net, wordt u de link naar het formulier gezonden - deze maand is de link : november 2006 U klikt in het e-mailbericht op die link en u kunt inschrijven - voorbeeld : KVOO LIMBURG - NOVEMBER 2006 Naam en Voornaam neemt deel aan het Korpsmaal op 22 Nov 06 - aantal en stort op rekening 961-1951400-46 (€48 x aantal) = euro wenst de tafel te delen met : en/of en/of zal aanwezig zijn op het Te Deum van 15 Nov - aantal zal aanwezig zijn op de receptie van 15 Nov - aantal en stort op rekening 961-1951400-46 (€12,50 x aantal) =euro programmavoorstel 2007 en/of mededeling wenst bevestiging te ontvangen

verzenden



- 4-3--

Hasselt Modemuseum en Militaire route 26 sept 2006 Op uitnodiging van onze collega Cdt Henri Polus namen achtendertig leden deel aan een bezoek aan Hasselt. Op de agenda : Voor de dames een geleid bezoek aan het Stedelijk modemuseum, en voor de heren een wandeling langs de militaire route van Hasselt. Annemie Polus nam de damesgroep op sleeptouw en onder leiding van een ervaren gids werd in het museum de geschiedenis geschetst van de westerse mode van de 18de tot de 20ste eeuw en dit aan de hand van authentieke kleding en accessoires, mode-illustraties en foto’s. De kern van de verzameling bestaat uit de collectie van de bekende Roemeense architect-scenograaf en kostuumontwerper, Andreï Ivaneanu (1936 – 1989). Hij werkte als architect-scenograaf voor het klassieke en moderne theater, voor opera, operettes en musicals. Gedurende 18 jaar verzamelde hij met passie historische kleding en accessoires uit de 19de en de eerste helft van de 20ste eeuw. Prachtige authentieke kostuums kocht hij oa. in Gent, Brussel, Parijs, Londen en New York. Het grootste gedeelte van de collectie van het Modemuseum dateert van de vooroorlogse en naoorlogse periode van de 20ste eeuw. Deze verzameling varieert van merkkleding tot confectiekleding, waarvan de ceremoniekleding, zoals doopkleedjes, bruidsjurken, avondjurken en rouwkleding, de hoofdmoot vormt. Het topstuk in de collectie 18de en 19de-eeuwse kleding komt uit het privé-bezit van een Belgische adellijke familie. Het is een ‘robe à la Française’ uit het midden van de 18de eeuw, de periode waarin de fantasievolle rococostijl hoogtij vierde. Ook uit de verzameling “Vijftig jaar mode” uit de privécollectie van de familie Jeurissen zijn hier enkele opvallende stukken te bewonderen: een jasje uit de allereerste collectie van Issey Miyake, jurkjes van Courrèges uit de jaren 70, een ensemble van Krizia uit de jaren 80... het zijn maar enkele hoogtepunten uit de unieke privé-collectie van de familie Jeurissen. Verder vindt men in het museum topcreaties van toonaangevende designers en modehuizen als Chloé, Cavalli, Lacroix, Krizia, Scherrer, Courrèges, Léonard, Montana, Mugler, Versace, Miyake, Rykiel, Ozbek, Westwood, Marc Jacobs en Yves Saint Laurent. Ook de prachtige hoedencollectie kreeg veel aandacht. Het geheel is één betoverend défilé van 250 jaar mode – “Alsof je zo de kleerkast van je ouders, grootouders en overgrootouders binnenwandelt.” Maar het museum gunt je ook een blik in de garderobe van grote namen (Vervolg op pagina 5)



(Vervolg van pagina 4) uit de modewereld als Coco Chanel, Christian Dior en Yves Saint-Laurent. Je kunt je echt spiegelen aan de modetrends uit vervlogen tijden - en of dit in de smaak viel bij onze dames! Onder leiding van onze collega Cdt. Henri Polus, gekend stadsgids, begonnen de heren aan de verkenning van de militaire route. Op het Kolonel Dusartplein werd even de militaire geschiedenis van Hasselt opgefrist. In 1873 besliste het Ministerie van Oorlog om de Speciale School voor Onderofficieren uit Ter Kameren over te brengen naar Hasselt. De bouw van de “nieuwe schoolkazerne”, later de Dusartkazerne, was meteen de start van de militaire aanwezigheid in de Stad. Aan de overkant, vlak bij ons vertrekpunt, werd in 1938 begonnen met de bouw van de Hoebanxkazerene, nu is hier het internaat van de sporthumaniora gehuisvest. Van ongeveer 1830 tot in 1978 maakten de militairen van het Elfde Linieregiment en later deze van de artilleriebataljons ( 62A; 73A; 31A); de Staven van de mobilisatiekernen 21 en 43, deel uit van het dagelijkse leven in de Hasseltse binnenstad. Van dit militaire leven is vandaag in Hasselt niet veel meer te zien. Het Provinciecommando Limburg met zijn Defensiehuis is de enige militaire aanwezigheid. Langs de frontmuur van de kazerne die samen met een paar hoektorentjes van afbraak gespaard bleef, ging het naar het monument van de Limburgse Gesneuvelden dat oorspronkelijk opgericht werd op de Schiervellaan in 1922 en later bij de herinrichting van de kleine ring een ereplaats kreeg toegewezen op het Kolonel Dusartplein. Even verder het gedenkteken ter nagedachtenis van de Limburgse pioniers en slachtoffers van de Belgische kolonie Congo. Op het Guldensporenplein het gedenkteken ter ere van de gesneuvelden van het 11de Linie van 1940-1945 In de Maastrichterstraat, de prachtige restanten van de vroegere Herckenrodekazerne. Dit oude refugiéhuis (1542) was het toevluchtsoord voor de dames van Herckenrode. In 1832 werd er een infanteriebataljon ingekwartierd, afgelost door verschillende Linieregimenten waaronder het 11de linie (1891). Verder ging het langs het voormalige Capucienenklooster (omgebouwd tot het huidige Atheneum) waar aanvankelijk en voor de voltooiing van de Dusartkazerne, de ‘Speciale School voor onderofficieren’ werd ondergebracht. Op de Guffenslaan op de plek waar nu luxeflats in opbouw zijn, was tot na de IIde Wereldoorlog de ‘Cercle Militair’ gehuisvest. Opgericht om het uitgaansleven van de soldaten in goede banen te leiden ontstond hier de ‘Soldatenkring’, beter gekend als het ‘Kriengske’. Verder op de laan het Defensiehuis Limburg met als opdracht informatie verstrekken aan geïnteresseerden voor een militaire loopbaan, en vlak er naast het gebouw (Vervolg op pagina 6)

- 5-3--



(Vervolg van pagina 5) van het Provinciecommando Limburg. Op het Leopoldplein, het mooiste plein van de Stad, stond vroeger de kiosk van waarop de muziekkapel van het Elfde Linieregiment twee maal per week een concert verzorgde. Terloops verwijzen we hier even naar de gekende mars van het Elfde Linieregiment die tot op heden op praktisch ieder programma van een militair concert prijkt. Verder het statige monument van ‘ De Boerenkrijg’ met aan de overkant van het plein een verwijzing naar het vroegere Casino (1846) waar ook de Officieren van het 11de Linie deelnamen aan de talrijke culturele activiteiten die hier plaatsvonden. Op de hoek van het plein en de Cellebroederstraat het huis dat van 1911-1913 bewoond werd door Kolonel Dusart. We houden even halt op de Grote Markt, de plaats waar op 31 januari 1956 definitief afscheid werd genomen van het 11de Linieregiment en waar op 7 september de bevrijdingsfeesten plaatsvonden. In de Dr. Willemsstraat de gedenkplaat ter ere van de Hasseltse dokter die een vaccin ontwikkelde tegen runderpest en even herinneren aan de opdracht van het 11de Li. dat ter voorkoming van verdere uitbreiding van de ziekte het transportverbod van runderen moest doen naleven. (de geschiedenis herhaalt zich!) Op de hoek van de Paardsdemerstraat de gedenkplaat Collin ter ere van de man die omwille van zijn hulp aan Engelse vliegeniers tijdens WOII, door de Duitsers in Ludwigsburg gefusilleerd werd. En dan zorgde Henri voor een extraatje. Aan het

- 6-3--

gebouw waar vroeger de Witte Nonnenkazerne – het Oud Militair Hospitaal stond, loodste hij ons voorbij het zware afsluithek van een bejaardenresidentie naar de achtertuin, waar wij nog in een paar restanten van kazematten konden afdalen. Tijd voor het trefpunt met de dames in het Borrelhuis, waar bij koffie en taart nog nagekeuveld werd over dit bezoek. Onze voorzitter Kolonel Vl. SBH Marcel Demot maakte van de gelegenheid gebruik om Cdt Henri Polus te feliciteren bij de organisatie en bij de interessante gidsing van deze aangename namiddag. Best Henri, van harte dank en proficiat, het was zeer boeiend en zo te horen heeft zelfs menig Hasselaar er nog nieuwigheden kunnen van opsteken. JH

Va a n d e l v a n h e t 1 1 d e L i n i e r e g i m e n t t e r u g i n H a s s e l t

foto’s Yvan Lambrechts

Hasselt 29 september 2006 Tijdens een korte militaire plechtigheid met deelname van een detachement en van de Koninklijke Muziekkapel van de Zeemacht, werd het vaandel van het 11de Linieregiment definitief terug overgebracht naar Hasselt waar het werd toevertrouwd aan Provinciecommandant Kolonel SBH Raymond JORIS. Aansluitend vond de plechtige opening plaats van de tentoonstelling ‘Hasselt en zijn Soldaten’ waaraan onze collega’s Henri POLUS en Sois COREMANS hun medewerking verlenen.



- 7-3--

“Salu blan yo, bjè vini an Aïti” LtKol Willy De Greeve mensen aan boord. Na iets meer dan een uur vlogen we langs een grote sloppenwijk. Opeens zwenkte onze heli landinwaarts, minderde hoogte en draaide terug richting kust. Voor ons, op de top van een heuvel vlak bij de zee, lag mosterdgeel-achtig geschilderd gebouw met ernaast een voetbalveld met daarop – weliswaar voorbeeldig mooi gelijnd - een groepje legervoertuigen. Naarmate we korterbij kwamen begon ik mij te realiseren dat het mijn voertuigen waren die naast ons nieuw hoofdkwartier stonden. De heli’s begonnen aan het Ik denk dat de Militaire God in zijn vrije uurtjes mijn landingsmaneuver en alles verdween in een grote wolk vorige artikels gelezen heeft en vond dat hij moest opwaaiend stof. laten voelen wat ik niet onder woorden brengen kon. Misschien kreeg ik de bereidwillige medewerking van de Toen de motoren stilgevallen waren gaf de loadmaster weerwolf of speelde voodoo mee. Mijn artikel voor de het teken dat we mochten uitstappen. Heel resoluut editie juli-augustus werd door één van hen vervangen door een voelbaar voorbeeld van de verzengende en allesverwoestende hitte zoals wij die gekend hebben in Haïti. Zo ongeveer voelde het op 11 november 1994 aan toen met de rest van het detachement aan boord van twee Chinook-helicopters – een gedeelte was immers per US Navy platbodems met het materieel een dag eerder vertrokken – transfereerden wij vanuit Port-au-Prince via de kustlijn naar Port-de-Paix, onze nieuwe standplaats. Vliegend op zeer lage hoogte kregen we een mooi beeld van de streek. Maar de witte hacienda’s temidden van palmbomen kortbij het goudgele strand en de blauwe zee moest al snel plaatsruimen voor dorpjes van krotten tussen verdorde plantages en kale heuvels. Maar we bleven hopen want ons kwartier in Port-de-Paix was in het “Holiday Beach Hotel”...aan de Côte d-Azur is het ook niet overal even mooi....... Maar de ellende die we te zien kregen bleef duren en de eerste twijfels kon je al zien op de gezichten van de

Aankomst in Port-de-Paix op 11 Nov 1994 stapten wij naar buiten. De mensen van onze voorwacht hadden de voertuigen korterbij gereden en ik werd zoals het past door mijn Belgische adjunct, Luitenant Juan Coppieters ’t Wallant en de rest van de ploeg opgewacht. De overvliegende heli’s hadden blijkbaar ook de aandacht van de plaatselijke bevolking getrokken want op enkele meters van onze voertuigen zag het letterlijk en figuurlijk - “zwart van het volk”. “Bienvenu , mon major à Port-de-Paix” klonk het op een voor zijne normale doen bizarre toon en de blik in zijn ogen – die zal ik nooit meer vergeten! – verduidelijkte zijn woorden. “Si grave, Juan?” vroeg ik hem. “Du jamais vu, mon major” was zijn antwoord..... Een eindje verderop stond de plaatselijke militaire districtscommandant – later zou blijken dat hij ook de “Commandant de Distict de la Police Nationale” was – Colonel Leopold Clerjeune en wachtte, in gezelschap van

Geen boom of struik bleef gespaard … alles is er kaal !




- 8-3--

(Vervolg van pagina 7) enkele officieren “de son Etat-Major” , zijn “Moniteurs de Police” op en begroette mij op zeer formele manier met een “salut à la Française”. Hijzelf zag er fijn afgeborsteld uit maar de rest van het ontvangstcomité deed mij eerder denken aan het rebellenleger in Congo van de jaren ’60. Na een paar welkomstwoorden vertrok hij “il avait des choses urgentes à faire “ en na een afspraak voor morgenvroeg vertrok de brave man en de leden van zijn staf.

Enkele meter verderop stond de p l a a ts el i jk e MNFcommandant, US Special Forces Captain Marks die ons met veel poeha welkom heette. Hij was een ruige kaalhoofdige midden-dertiger - kon voor een zoon van Yul Brunner doorgaan – in een zeer los US-uniform zonder hoofddeksel maar wel met een zware colt in een beenholster en het typische Hells Agels zonnebrilletje dat een standaard item schijnt te zijn bij het US-uniform voor opdrachten in het buitenland..... enfin, zo het type US soldaat uit een goedkope oorlogsfilm. Hij zou ons met zijn drie teams door de stad escorteren tot aan ons hotel dat aan de andere kant van de stad lag. Met de hulp van de omstaanders was, onder het toeziende oog van mijn mensen, onze persoonlijke bagage uit de heli’s gehaald en op de vrachtwagens geladen. Al onmiddellijk viel mij op hoe vriendelijk en behulpzaam zij waren. Enkele kwamen ook een hand geven en hier en daar klonk ook een “Salu blan yo, bjè vini an Aïti” (“Hallo vreemdeling, welkom in Haïti”) uit een breedlachende kindermond. En, zoals te verwachten, verschenen ook al de eerste “plaatselijke schonen”...... De rit door de stad.... Ik kroop achter het stuur van “mijn” Chevi-Blazer met naast mij mijn goede trouwe Luitenant. Voorafgegaan door de Hummers van de US Special Forces reden we richting van het “Holiday Beach Hotel”. Overal langs de smalle modderstraten - het had pas hevig geregend – stonden wuivende en applaudisserende mensen (het was precies een beeld uit een reportage over de intocht van de Brigade Piron in de dorpjes aan de grens met Frankrijk in ’44). Wij schenen hier zeer welkom te zijn en dat gaf ons allemaal wel een eerste geruststellend gevoel. Maar de confrontatie met het straatbeeld van deze provincie-hoofdstad met haar 60.000 inwoners herinnerde mij weer aan de woorden en de blik van de uiterst zwijgzame Luitenant naast mij. Op een pleintje – de “Grande Place” - en een stukje weg - de “Grande Rue” – na is er nergens enig spoor van verhard wegdek

Zo zag de “Rue Principale” er alle dagen uit rond 1500 u na de dagelijkse regenbui … ook bij aankomst … één vettige modderpoel ! of bestrating. Het afvalwater uit de huizen stroomde er gewoon over het aarden wegdek. Er hing een zerpe geur in de lucht die de uitlaat van de Chevy Blazer die voor mij rijdt op een Dior-parfum deed lijken! De levensomstandigheden waren hier ronduit schrijnend. Het was er armoe troef..... Het “Holiday Beach Hotel”... Na een rit van een tiental minuten door “onze” stad kwamen we op een pleintje aan de Route Chaleur - what’s in a name? - en daar lag “ons Holiday Beach Hotel”. En weer herinnerde ik mij de woorden en de blik in de ogen van mijn Luitenant. Het hotel had ooit veel betere tijden gekend. DYNCORP – een Amerikaanse burgerfirma die instaat voor de logistieke steun aan alle operaties die waar ook ter wereld door de VS gevoerd worden en o.m. de huisvesting van de buitenlandse militairen in deze operatie regelt – pompte reeds geld in dit hotel aan zee. De lokale bevolking was met deze financiële steun aan een grondige opknapbeurt begonnen maar had er nog een hele kluif werk aan. Enkele weken na onze aankomst werd ons verteld dat

Zicht op de stad Port-de-Paix vanuit ons “hotel” Achtergrond : het eiland “la Tortuga” (het “schildpaddeneiland” dat ook tot het district behoorde.) (Vervolg op pagina 9)



(Vervolg van pagina 8) het hotel vele jaren geleden een mooi luxe hotel was maar tijdens de Duvallier-periode veranderde in een luxe bordeel. De huidige eigenaar was een gewezen “Tonton Macoute” en had tot de dag voor onze aankomst zijn kamers als woning verhuurd aan zijn companen. De lokale bevolking was er in het begin dan ook niet over te spreken dat de UNO, en dus onvermijdelijk wij ook, onze intrek namen bij een man die gedurende jaren in de buurt het terreurbewind gesteund had. Dit was eens te meer een staaltje van vakmanschap op het gebied van inzicht in de situatie bij zij die de verkenningen gedaan hadden.

De lokale eigenaar, Gérard Junior Baptiste - wij zouden hem al vlug omdopen tot “Jerry” -, stond ons aan de poort op te wachten en excuseerde zich al onmiddellijk dat er “un piti pé retar ak travo” (lees: “un petit peu de retard au travaux”) was .... Hoe moet het er dan wel uitgezien hebben vooraleer de “travo” begonnen waren ? ..... Zijn personeel - drie sukkelaars uit de omgeving die bij, maar vooral voor hem werkten – hielpen ons bij het ontladen van de voertuigen. En ook de kijklustigen, die er zeer talrijk aanwezig waren, staken een handje uit want je kon maar nooit weten of er niet een paar gourdes (de lokale munteenheid) te rapen vielen bij deze “Blan” (lees: “Blancs” = blanken, maar staat in het Kreools voor “vreemdeling”) waarover zoveel werd verteld in de voorbije weken in de lokale pers en op de twee lokale amateur-radiozenders in de stad..

- 9-3--

1 Sgt Chef LESSIRE (6CieMP), een tolk, 1SgtMaj NIJS (6 Cie MP), Wm HAANTJES (KMAR) … en de anderen zouden het moeten doen gedurende 5 maanden gezien had en nog zag, dat ik mij dat allemaal wel een beetje anders had voorgesteld. Maar wij hadden geen keuze. Wij hadden immers toch allemaal Bergen-Hohne, Vogelsang, Elsenborn en de het oude Cavaleriekamp van Leopoldsburg ook overleefd. En zoals voor de aanvang van een wedstrijd gingen alle handen op elkaar: wij zouden er samen het beste van maken. Na een paar korte instructies door onze Luitenant over wat er door de voorwacht gedaan was kamerindeling, taakverdeling voor de eerste dag, plaats voor het collectief materieel, regeling voor de maaltijd van de dag, uur van de eerste briefing, ....) begonnen wij. Het was immers werken tegen de tijd want wij hadden maar een paar uurtjes vooraleer de nacht zou vallen, dus.....geen tijd meer voor gezeur en gezever: actie!

Maar bij de Nederlanders was dat alles niet zo evident. De menselijke puinhoop was nog groter dan die van ons hotel. De meesten waren nog nooit buiten hun KMAR kantoor geweest. De enkelen die wel aan operaties hadden deelgenomen – dat waren er drie in het totaal waren steeds in first class hotels van het type “Club Med“ gelogeerd geweest of in mooie villa’s zoals bij de UNCivPol-missies van steeds de gewoonte was/is/ waarschijnlijk zal blijven. De Nederlandse kapitein had dan ook alle moeite van de wereld om zijn gasten tot enige activiteit te bewegen. Zij weigerden alle medewerking en er gingen zelfs stemmen op om er een publiek schandaal in de Nederlandse pers van te maken. Toen ik hoorde dat het er zeer geanimeerd aan toe ging en de Kapitein het, blijkbaar, niet meer aankon heb ik mij maar even in het Nederlandse kamp gaan mengen. De verwijten die ik te horen kreeg (het “klotewerk” van onze officier die de verkenning gedaan had en dit alles gezien had, de Belgen die hen erin geluisd hadden, die hen als beesten in een vliegtuig hadden gestopt, die ervoor gezorgd hadden dat zij in mensonwaardige omstandigheden zouden moeten leven en werken,....) Ik verzamelde mijn gasten en maakte hen duidelijk dat waren niet bepaald van die aard dat ze het adrenalineik ook zeer verrast en ontgoocheld was over wat ik (Vervolg op pagina 10) Wat we te zien kregen bij het binnenkomen tartte ieders verbeelding ..... Toen ik, geladen als een muilezel, de poort binnenging kreeg ik de tweede serieuze ontnuchtering van de dag bij het zien van de chaos die er achter de omheiningsmuren verscholen lag. Het was één grote puinhoop: een vervallen en vies uitziend gebouw met een woesternij het bleek de “jadin” (lees : “jardin”) te zijn zoals één van de jongens mij vertelde – ervoor. Niet ver voorbij de ingang lag een terras met een in volle constructie zijnde afdak – enkel het gebinte stond overeind – en met zicht op de zee: dat was volgens mijn begeleider onze “sal a mangi” (lees: “salle à manger”)..... Iedereen was teneergeslagen en de moed stak bij iedereen – zonder uitzondering en dus ook bij mij ver onder de knieën. Waar hadden ze ons nu gedropt?????......Hier werd al duidelijk dat er een groot verschil was tussen de ingesteldheid van de Belgische MP’s en Nederlandse Marechaussée en dat zou zich gedurende de hele missie herhaaldelijk manifesteren, zeker wanneer het moeilijk of gevaarlijk werd.



Jim (DYNCORP), John en Jim BROWN&ROOT DYNCORP = logistieke steun BROWN&ROOT = maintenance steun

Achtergrond : US “RORO” met 2 Chevy Blazer (RORO = Roll on, Roll off ship)

gehalte in mijn bloed deden afnemen. Na een “hartelijke” en “zeer opbeurende” maar korte “toespraak” in “infanterie bewoordingen” maakte ik hen in “goed verstaanbaar Nederlands” duidelijk dat ik hun “gezanik” beu was - diegene die mij kent weet hoe dat ongeveer moet geklonken hebben - en dat werkte blijkbaar toch wel bij enkele ouderen want er kwam beweging in de zaak maar de vraag was alleen: voor hoelang? Maar dat interesseerde mij op dat ogenblik niet.... En toen kwam de derde ontnuchtering: mijn kamer voor de volgende vijf maanden! Mijn voorwacht had de indeling van de kamers reeds gedaan de dag voordien zoals het van een voorwacht in de dikke boeken beschreven staat. Mijn kamer lag op de tweede verdieping en met de “voetenlift” sleurde ik alles en mijzelf naar boven en zocht op de kamerdeuren naar een ABL-papiertje met MP-logo met daarop mijn naam en deze van mijn kamergenoot, de KMAR Kapitein Jan Roede. De kamers lagen allemaal naast elkaar langs een balkon-gaanderij en weer met zicht op zee....maar ook op de tuin en de eetzaal. De jongens van de voorwacht vonden dat de “baas” de beste (lees: de minst slechte) kamer moest krijgen. Zoals in elk hotel dat zich respecteert was er hier ooit ook een bruidssuite geweest....en die had ik gekregen. Er stond een dubbel (eigenlijk was het een “twijfelaar”, in feite een “anderhalfpersoonsbed”) en een enkel bed en dus nam ik dan ook maar het grootste voor mij (“Les absents ont tort!” want mijn collega zat aan de ingang nog samen met zijn Nederlandse collega’s te bekomen van hetgeen hen geboden werd en van mijn motiverend gesprek).

- 10-3--

Tegen de muur stond mijn bureeltafel - een oude gammele tafel - en een stoel. Toen ik tegen de tafel duwde om de stevigheid te testen viel ze om en stelde ik vast dat aan de muurzijde geen tafelpoten stonden. Een houten lat die tegen de muur genageld was diende als steun. In de hoek hing van de kamer een lavabo met een stuk oude spiegel erboven. Er was slechts één kraan dus warm water was gedurende deze opdracht “pro memory”. In dezelfde hoek was er een doorgang in de muur die toegang gaf tot een toilet en de doucheruimte .... van luxe gesproken! De wc-pot had wel geen deksel of een zitsel. Het gevaar om in de duisternis op de bril te plassen was hiermee dus ook meteen opgelost. De papierdrager was van het universele type: een ijzerdraad aan een nagel in de muur. Ernaast was een laag muurtje gemetst dat samen met de drie muren de douchecabine vormde . De tegeltjes waren waarschijnlijk door de laatste bezetter van de kamer als aandenken aan zijn eerste huwelijksnacht - ik sliep immers in de voormalige bruidssuite – meegenomen en ook de cementlaag had geleden onder het stromend water. Waar de sproeier gehangen had was nu enkel nog een gat in de muur met een klein stukje buis die eruit stak. Maar ja, met al die vuiligheid op straat en de stofferige wegen zonder dan nog maar te denken aan modder en zweet op je lijf kan je na een dagje werken wel een “stevige” waterstraal verdragen om je te wassen vandaar dat men een geconcentreerde waterstraal voorzien had in plaats van de westerse douchesproeier ...je moet er maar aan denken!! En toen kwam de volgende schok van de dag. Ik had mijn materieel tegen de grond gegooid en bekeek de kamer. Het bed was door het huispersoneel opgemaakt met lakens en dekens. Alles zag eruit alsof het vijf jaar voordien voor het laatst gewassen was. Maar ja...de bedoeling was goed. Gewoontegetrouw (en misschien een beetje voorzichtig) gooide ik mijn bed open en stelde vast dat ik een bedgenoot had: een grote hagedis had zich in mijn bed genesteld en mijn slaapplaats al opgewarmd. Maar blijkbaar stond ik hem niet aan en schichtig schoot hij langs het raam - er staan in Haïti geen vensters in - de kamer uit. Om zeker te zijn dat ik alleen sliep trok ik het beddegoed er helemaal af en verstoorde hiermee de rust van een schorpioen aan het voeteinde van mijn bed. En ook hij (of zij) vertrok langs de deur. En toen ik dan de matras oplichtte om te zien of daar ook nog iets was kreeg ik het gevoel dat er iemand over de haren op mijn armen blies: mijn onderarmen zaten vol vlooien!!! Ik heb onmiddellijk mijn veldbed, mijn poncho-liner samen met mijn muskieten net klaargelegd om op te (Vervolg op pagina 11)



- 11-3--

(Vervolg van pagina 10) zetten want in dat bed kroop ik voor geen geld van de wereld! Ik liet alles voor wat het was en ging terug naar buiten. Terwijl mijn jongens bezig waren onder leiding van de Luitenant had ik de tijd om eens te kijken hoe de rest eruit zag. De andere kamers waren niet beter, integendeel. Het overige deel van het gebouw was er al even slecht aan toe. Maar gelukkig hadden de Nederlanders dat nog niet gezien .....

De keuken bestond uit een kleine ruimte van enkele vierkante meter met een gasfornuis op butaangas met vier bekken.....voor in totaal 61 personen die er zouden zijn in het hotel. Koken werd er dan ook voor het merendeel gedaan door ingehuurde lokale werkkrachten – een tiental vrouwen – die in een achterbouw op houtskoolvuren het eten bereidden en de was deden. Pittig detail: het onderscheid tussen de kookpotten en de waskommen was niet altijd en voor iedereen van het personeel even duidelijk.....met alle gevolgen van dien. Er was een kleine koelkast maar zeker niet ruim genoeg voor onze getalsterkte. De diepvriezer en een bijkomende grote koelkast zouden “as soon as possible” geleverd worden wist mij de DYNCORP-afgevaardigde die ik meehad, te vertellen. Hoe “possible” is “soon” in deze UN wereld? En als je dan temidden van al die ellende staat kan je je enkel maar bange bedenkingen maken. Elektriciteit was er slechts hier en daar. Daarom hadden de jongens van de voorwacht onze 220V- generator die we mee hadden, geïnstalleerd in afwachting dat de zware generator van het hotel door mijn mekaniekers aan de praat kon gekregen worden. Maar voorlopig konden wij verder. Tegen 1800Hr werd het duister en een kwartier later viel de nacht. En met de duisternis minderde ook de werklust van mijn mensen. De Nederlanders hadden zich – op enkele na – nog niet getoond. Zij waren nog altijd bezig met hun eigen spullen......en met gezaag!! Eén ding was zeker: hier moest eerst gezorgd worden dat wij konden leven. Ik moest op 15 november – dus binnen vier dagen operationeel zijn – en dus hadden wij nog wat tijd om ons deftig te organiseren maar dan moest er met man en macht gewerkt worden. En desnoods werd alles maar een paar dagen uitgesteld ....het stak hier toch niet op één dag. Na het eerste avondmaal in Port-de-Paix– een

Danstee Ekkelgarden - Hasselt Dinsdag 17 oktober 06 om 14u30

Gezien langs de weg naar het hotel … Amerikaans gevechtsrantsoen - werd de rest van de avond besteed aan het opstellen van de veldbedden en het ophangen van de muskietennetten. Zonder wiegen viel iedereen in slaap.... De activiteiten van de volgende dag: opruimen en schuren! ’s Anderendaags gingen in elke kamer het oude meubilair en het versleten kamerbreed tapijt zonder meer de deur uit. Daarna werd elke leefruimte, met bijzondere aandacht voor het sanitair, grondig ontsmet met chloor. Enkele mensen hielden zich bezig met het sanitair of de elektriciteit en waar nodig werd ook duchtig aan timmerwerk gedaan. De plaats waar er gegeten werd had ondertussen ook een dakbedekking gekregen – daar hadden de Nederlanders zich met z’n allen mee beziggehouden – zodat we ook op een comfortabele wijze ons eerste Haïtiaans avondmaal konden gebruiken: kip met rijst......en dat zou er in de komende maanden nog dikwijls op het menu staan. En zoals overal werd onze kantine – de bar van het vroegere hotel- ook gereorganiseerd en kon er ’s avonds in “La Grenade” reeds een gezellig babbeltje met een pintje bier of een frisdrankje gedaan worden. Alles was nog niet gedaan en een ploeg van vier man zou nog enkele dagen verder zorgen voor de afwerking Ik was, samen met een paar mensen uit het commando, overdag eens een kijkje gaan nemen in de politiekazerne want daar brandde eigenlijk toch de lamp. Wat wij daar vonden en hoe het verder verliep gedurende de eerste dagen vertel ik in mijn volgend artikel.

WDG. …. vervolg in de nieuwsbrief van november Inschrijvingen vóór 14 Okt 06 op het nummer 011.210615 Stortingen van € 4 per persoon met code TD/10 vóór 16 Okt op rekening 961-1951400-46



- 12-3--

Apathie…… Kapt/Zee Luc Vandenborne Genk 22-09-2006 Telkens zo’n moeilijk woord met een “a” te voorschijn komt denk ik aan “apologie”. Waarom? Meer dan 50 jaar geleden, in de oertijd van het leger, toen er nog OSC’s rondliepen en skinheads nog een onbekend woord was, organiseerde de OSC in Zeebrugge een welsprekendheidstornooi. Mijn Limburgse complexen had ik toen reeds afgelegd en aan bescheidenheid geen overschot hebbend schreef ik me in. Helaas als jongeling aan de Belgische kust had ik toen wel wat beters te doen dan me voor te bereiden. De avond voor de wedstrijd ging ik dus putten bij mijn eeuwige bron: ”het cynisme”. Apologie was me na het lezen van de “Apologie van Willen van Oranje” altijd bijgebleven en ik borduurde op dat woord. Het werd etymologisch uitgelegd als zijnde de logica van de aap. Na die uitleg argumenteerde ik op basis van dagelijkse onlogische uitspraken en daden die we moesten aan-horen en ondergaan, dat de logica van de aap deze van de mens ver overtreft. Een actueel voorbeeld: Vanmorgen, dus 22/09/06 vertelde men dat minister Demotte heeft beslist dat er in jeugdhuizen niet mag worden gerookt tenzij, ja tenzij, men er ook sterke drank verkoopt. Kan nu iemand zich voorstellen dat een chimp zoiets zou vertellen. Terug naar het tornooi. 50% van de aanwezigen kon om mijn betoog lachen terwijl in de ogen van de overige 50% duidelijk het woord onnozelaar stond te lezen. De jury vond dat ik op overtuigende wijze een niet verdedigbaar standpunt had verdedigd, dat de inhoud niets terzake deed, en dat ik de winnaar was. Het is steeds in mijn lekkend geheugen blijven hangen. Niet omdat ik de winnaar was (oh ijdelheid der ijdelheden) maar wel omdat die 50% me zo verwijtend aankeken. Minder onnozel! Voor de verwoede lezers is er groot nieuws. Uit doorgaans goed ingelichte bron wordt gemeld dat er een geweldig boek staat aan te komen. Het is van de hand van ons Laurette uit Jeuk, soms Onkelinkx genaamd. Ze twijfelt nog over de titel maar waarschijnlijk zal ze toch “Les grandes Evasions” gaan gebruiken. Ze is terecht overtuigd dat de film met die titel, in het enkelvoud, prutswerk is en gebruikt, eveneens terecht, de meervoudsvorm. Oorspronkelijk wilde ze het boek in het Nederlands

schrijven maar helaas was het ‘taalbad” waar ze werd in ondergedompeld niet diep genoeg. Trouwens haar naaste medewerkers, zijnde haar echtgenoten, weten niets van Vondel’s taal. Die medewerking heeft ze absoluut nodig, want eentje is een insider in het gevangeniswezen terwijl de andere een jurist is. Niet zomaar een pleitbezorger maar een man die staatszaken behandelt. De doorgaans goed ingelichte bron meldt, dat er door het mislopen van het bedoelde laatste hoofdstuk, de zaak Hoxha (die Antwerpse buitenwipper ) een zekere vertraging zal zijn voor het boek in de verkoop komt. Waarom moest die Antwerpse procureur nu ook zo moeilijk doen. Maar Laurette zal dat zaakje wel klaren met de Guy van Gent, alhoewel dat enkele dagen kan duren want de Guy zit met zijn “Pax Electrica” in zijn maag nu zijn grote vrienden aan onze zuidelijke grens hem voor schut hebben gezet bij de fusie van GDF en Suez . Laat dit evenwel jullie enthousiasme niet ondermijnen de hoofdstukken “Erdal”, ”Kaplan”, “de persoonsverwisseling” en “Dendermonde” bieden immens leesgenoegen. Lichte teleurstelling is de vermelding van de “goed ingelichte bron” dat Laurette niets wil vertellen over de huidige verblijfplaatsen van die ontsnapten. Het zou natuurlijk ook kunnen dat die inlichtingen werden gestolen bij de inbraak in het tehuis van onze nationale “antiterreurgroep” en de vrouw ocharme ook van niets meer weet. Ernstig nu! De laatste dagen worden we dag na dag op de hoogte gehouden van de manifestaties in Hongarije. De premier zou daar openlijk, zij het in een beperkte kring, hebben toegegeven dat hij het land heeft voorgelogen betreffende de grootte van het begrotingstekort. Dit met als enig doel de verkiezingen te winnen. Ter verdediging zegt de man dat ze al vele jaren werden voorgelogen. Hij bedoelt, jullie sufferds! Maar die betogingen houden niet op en dreigen uit de hand te lopen. Dat noem ik nu daden van “grote moed” van die sufferds. Bij ons innen (op papier althans) de specialisten van financiën onder Didiëke zo’n 800 miljoen teveel aan belastingen, ze weten al sinds mei dat ze verkeerd zitten maar verwittigen blijkbaar niemand. Er gaat een begrotingscontrole overheen en Didiëke komt fier buiten en zegt dat hij een kampioen is met al zovele jaren een begrotingsoverschot. In augustus wordt hij pas geïnformeerd, verschijnt met de glimlach voor de (Vervolg op pagina 13)



(Vervolg van pagina 12) commissie van financiën en zegt dat ze dat probleempje voor de begroting wel zullen regelen. Geen haast evenwel want er is dat laatste hoofdstuk van Laurette’s boek, Hoxha natuurlijk, en eerst moeten ze daar wat over lullen. Een paar dagen volstaan want daarna is er geen kat die nog over de zoveelste groffe leugens spreekt. Welnu, die houding van ons volk dat noem ik “apathie”. (mis dus met je twijfel of ik nog tot mijn titel zou geraken).

In 1787, na studie van de val van de Atheense Republiek, 2000 jaar voordien, stelde Alexander Tyler, een Schots geschiedenis professor bij de Universiteit van Edinburgh, het volgende: ”Een democratie is van nature altijd tijdelijk.” Ze kan gewoonweg niet bestaan als een permanente vorm van gouvernement. Ze zal blijven bestaan tot het moment dat de kiezers ontdekken dat ze kunnen stemmen voor genereuze giften uit de publieke financiën. Vanaf dat ogenblik zal de meerderheid altijd stemmen voor de kandidaten die de grootste giften uit de publieke financiën beloven, met als resultaat dat de democratie uiteindelijk in elkaar stort ingevolge een slap financieel beleid. Dit zal steeds gevolgd worden door een dictatuur. Volgens zijn stelling evolueert een democratie steeds via een aantal stadia. Eén van die stadia is de periode van” grote moed” zoals nu bij de jonge democratie in Hongarije. Verder van overvloed (vanaf jaren ’60) over zelfgenoegzaamheid tot “apathie”, een stadium waar wij duidelijk aan toe zijn. Het voorlaatste stadium is dit van de afhankelijkheid. Een gedeelte van dit land zit reeds in die fase, de afhankelijkheid van de PS (zie schandalen Charleroi). Blijft de dictatuur met de slavernij. Denk er eens over, ook dat aspect is reeds herkenbaar in de dictatuur van de partij. Voilà zeg nooit dat ik apathisch ben en jullie niet heb verwittigd. Nu er vandaag in Libanon een enorme betoging was om de “Goddelijke overwinning” van Hizbullah te vieren en Nasrallah niet door de Israëli’s werd uitgeschakeld (zoals zijn voorganger in 1992) had ik liever over de overwinnaar en de verliezer in die oorlog geschreven. Helaas het was mijn plicht jullie te verwittigen over: Het te verschijnen boek van Laurette De teloorgang van de democratie En jullie terloops te vertellen dat ik in mijn jeugd ooit eens een welsprekendheidstornooi heb gewonnen. Echt drie onderwerpen die niemand van jullie ooit zou verwacht hebben. Groeten uit Genk,

lvdb

- 13-3--

Doordenkertjes Er wordt geklopt aan de hemelpoort. Sint Pieter ziet door het venster van de poort een man staan, als hij de poort opendoet is de man echter verdwenen. Even later wordt er weer geklopt. Dezelfde man staat voor de deur en ... weer verdwijnt hij. Sint Pieter roept hem na : " Ben je met mijn voeten aan 't spelen ?" "Nee", klinkt het ver weg, ‘ze proberen me te reanimeren’ Louis Feyen Alles komt uit al brengen de kraaien het uit (zei mijn moeder) Een vader stopt zijn 3-jarig dochtertje in bed, vertelt haar een verhaaltje en luistert dan naar haar gebedje vóór het slapen gaan dat eindigde met de woorden: “God zegenen Mama, God zegenen Papa, God zegenen Oma en vaarwel Opa.” De vader vraagt, “Waarom zeg je vaarwel Opa?” Het meisje antwoordt, “Ik weet het niet, Papa, ik voel dat ik dat zó moet zeggen.” De volgende dag sterft de grootvader. De vader vond dit een vreemd toeval. Enkele maanden later steekt hij zijn dochtertje weer in bed en luistert naar haar gebedje: “God zegenen Mama, God zegenen Papa en vaarwel Oma.” En de volgende dag stierf de grootmoeder. Goeie God, dacht de vader, dit kind is in contact met de andere kant. Enkele weken later hoort hij het dochtertje bidden: “God zegenen Mama en vaarwel Papa.” De vader schrikt zich een ongeluk en doet ’s nachts geen oog dicht. ’s Morgens trekt hij behoedzaam naar zijn kantoor, waar hij het de hele dag op zijn zenuwen had, zelfs niet durfde te gaan lunchen en om de haverklap naar zijn horloge keek. Hij nam zich voor dat als hij middernacht haalde, alles dan OK zou zijn. Hij voelde zich veilig op kantoor, zodat hij in plaats van naar huis te gaan, daar bleef zitten koffie drinken opspringend bij elk onverwacht geluid. Eindelijk om middernacht, slaakte hij een zucht van opluchting en ging naar huis, waar zijn vrouw hem achterdochtig vroeg, “Dat is ook de eerste keer dat je zo laat thuis komt na je werk. Wat scheelt er?” Hij zei, “Ik wil er niet over praten, dit was de ergste dag van mijn leven.” Zij antwoordt daarop, “Denk jij dat je een slechte dag hebt gehad, je zal nooit geloven wat mij overkomen is. Vanmorgen is de postbode zomaar dood gevallen vóór onze deur. Luc Vandenborne



Bij de Vikings

- 14-3--

LtGen Jef Schoups

In het hoge Noorden ligt er een lang en smal land Noorwegen. In de donk ere wouden, bij de meren die de maan weerkaatsen, tussen de diepe fjorden en de hoge met sneeuw bedekte bergtoppen wonen de trollen. Het zijn lelijke Koning Harald op bezoek bij de AMF in Bardu : oefening ARCTIC EXPRESS - maart 1994 wezens met lange kromme neuzen en met vieze vingers. Verwarde haren unieke periode uit mijn vorig leven toen ik buitenen een prullige staart maken hun foto volledig. gewone soldaten mocht leiden: Nederlandse mariniers, De legende geeft iedereen de raad om op goede voet te Italiaanse Alpini, Amerikaanse, Britse en Canadese leven met hen, vooral wanneer je in hun omgeving, het paracommando`s, Britse “green jackets” allen ruige Noorse landschap, gaat leven. geoefende strijders in arctisch gebied, dus welbekend Van mijn reizen en oefeningen in Noorwegen bij de trollen en met hun uiterst gure levensomstandigbracht ik enkele trollen mee…een aandenken aan een heden.

Hoe een troll eruit ziet. Uit “De Kabouter” van Rien Poortvliet en Wil Huygen

Waarom niet vragen aan een vriend die er woont om eens uitvoerig zijn ervaringen daar te beschrijven? Er enkele weken als toerist doorbrengen of er elk jaar opnieuw als soldaat je wintertraining doen is een aspect - er enkele jaren wonen en leven is een ander. Chris Vos is een rasechte Limburger: geboren in een oase van de Sahara - in 1959 - Lommel. Ik ken hem al van 1982 wanneer hij pelotonscommandant was in het Eerste Regiment Jagers te Paard. In 1985 scheidden onze wegen: ik deed een ommetje naar Brussel - hij eerst naar Lier en daarna naar Turnhout, tot 1994. Dan werd hij S 4 in het Eerste Jagers tot 2000 - maar nu in Leopoldsburg. In 1995 geraakte hij nog eens weg uit België: naar Beli Manastir, (Kroatië), voor een UN-opdracht. Wellicht daar kreeg hij een beet van de microbe die (Vervolg op pagina 15)



- 15-3--

(Vervolg van pagina 14) hem naar andere horizonten deed uitkijken, en terecht. Van 2000 tot 2002 werkte hij in het bureel G4 operaties en plannen bij de multinationale divisie noord in Mönchengladbach. Herstructureringen in de NATO brachten hem in het Eurocorps in Straatsburg, weer in zijn specialiteit - de logistiek. Met uitzendingen naar Leposavic in Kosovo en naar Kabul in Afghanistan werd zijn ondernemingsgeest nog gestimuleerd. Hij vroeg me raad voor “na Straatsburg”… liefst niet in België, vertelde ik hem, vraag iets ver weg - dus Stavanger, een NATO hoofdkwartier in NoorTromsØ en de kerk van Tromsdalen, “de kathedraal van de IJszee wegen. voor het flitsend noorderlicht. In ABL valt toch niets meer te beleven en het stadium van het amateurisme zal het toch nooit voorbij volgend leven. België, Limburg? Neen hoor - ergens kort bij Oberammergau in de Beierse Alpen: natuur, geraken. Dus een andere uitdaging, op alle gebied. sport, gezonde omgeving, thuisbasis van de NATOChris woont in Stavanger, met Veerle. Bij zijn school. bezoeken in Maasmechelen had hij telkens een boeiend verhaal en heel mooie foto’s. Dat brengt hem in onze nieuwsbrief: heel veel dank Chris om jouw Limburgse collega’s te vertellen over je belevenissen nu. Veerle is diëtiste. Op een jaar tijd leerde zij Noors en legde ze haar taalexamen af dat haar toelaat openbare functies te bekleden. Toch een hele klus, dat Noors. ………………………………………… Ook zij is bereid een bijdrage te leveren over gezondheid, voeding, en beweging. Misschien een goed idee in voorbereiding op onze eindejaarsfeesten?... en erna, voor de toepassing.

Jef

Ook ik kijk met belangstelling uit naar zijn verhaal. Ik ken alleen het leven “te velde” in de winter, tussen Narvik en Tromso : de kuddes rendieren op de bevroren meren, de eindeloze sneeuwvlakten en de dichte naaldbossen; eenzame gehuchten met aan elk huis een lampje dat doorlopend brandt; de grote zorg voor de natuur waarin alle afval helemaal moet worden opgeruimd, zelfs wat beleefd “human waste” wordt genoemd; voor je behoefte zit je net als jan en alleman gehurkt op je kartonnen doos onder een ijskoude tent… romantisch… met het beleefde verzoek je boeltje daarna in de container te deponeren. Chris en Veerle leren ons het dagelijkse leven kennen, een beetje anders dan hier, met zeker zoveel charmes. Plannen voor de verre toekomst heeft hij ook al. Uitkijken naar een nieuwe post als burger in een internationaal organisme - de UNO. Met zijn ervaring wordt hij zeker een gegeerde kandidaat voor een betrekking in het departement vredeshandhaving FALD (Field administration and logistic division). En een vast optrekje kocht hij ook al voor zijn



- 16-3--

Belev enissen v an twee Belgen in Noorwegen. Chris Vos 15 Aug 2005: We zijn met de auto onderweg van België naar Stavanger in Noorwegen op weg naar een nieuw avontuur. De komende drie jaar zal ik daar voor de NATO werken in het Joint Warfare Centre. Hij zit afgeladen vol,

onze

auto, want het leven zou peperduur zijn daar in het hoge Noorden en we hebben voor vertrek nog vlug de meest courante zaken gekocht om toch minstens de eerste weken zonder veel problemen door te komen. Nadien zullen we wel zien en we vermoeden en de bergachtige trollenweg. Beroemd is ook de dat we snel onze weg zullen vinden in onze nieuwe, mooie boottocht met de postboot, de Hurtigruten, tijdelijke heimat met zijn eigen gewoonten en helemaal naar Noordkaap in het noorden waar in de eigenaardigheden. We voelen ons een klein beetje zomer geen nachten bestaan en in de winter geen als Hannibal die een kleine tweeduizend jaar geleden dagen. Deze tocht duurt heen en terug dertien met zijn logge olifanten de Alpen over trok. dagen, maar is boeiend en onbeschrijfe-lijk mooi. We zijn vanmorgen om 0500 Hr vertrokken want we willen, met in acht name van de nodige pauzes, De Noren zijn heel fier op hun cultureel verleden. rond 1800Hr toekomen in het hotel in Hirtshals in Drie Noorse schrijvers hebben ooit de Nobelprijs het uiterste noorden van Denemarken voor voor literatuur gekregen: Bjørnstjerne Bjørnsen

overnachting. (1832-1910), Knut Hamsun (1859-1952) en Sigrid De volgende morgen om tien uur nemen we de boot Undset (1882-1949). Maar hun grootste frustratie naar Stavanger. Deze stad ligt in de bergachtige op cultureel gebied is toch wel dat hun fjorden-regio in de provincie Rogaland in het belangrijkste dramaturg, Henrik Ibsen (1828-1906), zuidwesten van Noorwegen tegen de Atlantische nooit de eer van Nobelprijswinnaar heeft gekregen.

Oceaan. Economisch gezien is dit de belangrijkste Ze beweren dat hij de Europese literatuur verrijkt stad van het land want het is het centrum van de heeft met diep psychologische karakters en met olie industrie van Noorwegen. 35 grote oliefirma’s meesterlijke toneelkunst. Zijn belangrijkste stukken (Statoil, Shell, BP, Conoco Philips…) hebben hier zijn o.a. A Doll’s House, The wild duck en Peer hun hoofdkwartier gevestigd en in hun zog gedijen Gynt. Dit laatste stuk is vooral bekend door de

ook de andere nijverheden buitengewoon goed. De muziek die Edvard Grieg (1843-1907) hiervoor heeft olievelden met hun mastodonten van booreilanden gecomponeerd. “Je kan de frisse adem van de liggen 170 Km voor de kust. Er bestaat hier geen Noorse ongerepte natuur horen in zijn muziek. Je werkloosheid behalve dan de normale natuurlijke kan zelfs de bloeiende fruitbomen uit de Hardanger werkloosheid van 2%. visualiseren, de watervallen horen alsook de fjorden Toeristische trekpleisters in deze streek zijn o.a. en de bergen, ” beweren de Noren. Heel de boottochten op de prachtige fjorden, beroemd is ook de Noorse schilder Edvard Munch voettochten naar de toppen van de Preikestolen en (1863-1944) die als eerste de diepste gevoelens van de Kjerag met hun duizelingwekkende afgronden, de mens zoals melancholie, angst maar ook het skien in de winter, de prachtige tochten op de levensvreugde en liefde in zijn doeken tot uiting moto of met de auto door het landschap tussen de bracht. fjorden en het genieten van de wilde pracht van de Andere belangrijke, bekende Noren zijn: natuur. Iets meer ten noorden van Stavanger heb poolreiziger Roald Amundsen (1872-1928), de eerste je dan nog het beroemde, erg mooie Geirangerfjord (Vervolg op pagina 17)



(Vervolg van pagina 16) man op de zuidpool. Fridtjof Nansen (1861-1930),

wetenschapper, politieker en humanist. Hij stak in 1888 op zijn eentje Groenland over op ski’s (er waren toen nog moedige politiekers…) en ontving in 1922 de Nobelprijs voor zijn humanitair werk. Thor Heyerdahl (1914de Ra II,

) stak met zijn papyrus boot,

de Atlantische Oceaan over om te

bewijzen dat mensen uit de oudheid, van voor de tijd van de Vikingen, dat toen ook al konden gedaan hebben. 16 Aug 2005: Rond tien uur s’avonds komen we toe na een reis van twee dagen en het lijkt of we in een andere, nieuwe wereld terecht komen: mooie landschappen, vredig, en rust uitademend waar het spook van haast en stress zijn draai niet vindt. Een reis van twee dagen dus en hieraan zullen we moeten wennen, het zou namelijk niet de laatste keer zijn. Noorwegen is eveneens een koninkrijk en de huidige koning is Harald V. De Noren zijn heel trots op hun koninklijke familie. Geografisch gezien kan je over Noorwegen alles terugvinden in reisgidsen en atlassen maar enkele markante punten

- 17-3--

en baaien inbegrepen) wat enorme mogelijkheden biedt voor industrie, toerisme en visserij. De hoofdstad Oslo heeft zopas de fakkel overgenomen van Tokio als duurste stad ter wereld. Het land telt slechts 4,5 miljoen inwoners en heeft een bevolkingsdichtheid van 13 inwoners per km2. Ter vergelijking: Zweden, het dichtstbevolkte land van de noordelijke landen telt 9 miljoen inwoners met een dichtheid van 20 inwoners per km2 en Finland telt slechts 2 inwoners per km2. De Noorse kroon (NOK) is de nationale munteenheid. (Een euro komt overeen met ongeveer acht NOK). 17 Aug 2005: ’s Morgens om acht uur staan de vrachtwagens van de verhuisfirma voor de deur na een rit van acht dagen van Straatsburg in Frankrijk naar Stavanger. De verhuisfirma was Belgisch, de vrachtwagens en hun chauffeurs waren Noors en de inpakkers waren Frans. Dit had het leger zo voor ons geregeld. Mijn vrouw Veerle en ik besluiten om komaf te maken met het uitpakken en alles zo vlug mogelijk zijn plaats te geven in ons typisch Noors houten huis want over vijf dagen begin ik op mijn nieuwe

wil ik hier toch graag aanhalen. Even een visuele

werkplek. Bovendien willen we zo vlug mogelijk een

voorstelling: Knip op een Europese kaart Noorwegen

“welkomparty” organiseren voor onze buren om hen

los

te leren kennen en om contacten te leggen. Tijdens deze eerste dagen in Noorwegen bekruipt ons een

van

de

andere

Europese

landen,

fixeer

vreemd gevoel. Terwijl we in Straatsburg nog steeds het gevoel hadden dat we in geval van “nood” nog altijd in onze auto konden stappen en in korte tijd naar België rijden, realiseren we ons dat dit nu niet meer kan en dat we quasi volledig op onszelf aangewezen zijn. Dit is uiteraard een zuiver psychologische gewaarwording maar het voelt op dit moment raar aan, dat ontbreken van een “vangnet”. We zullen hier snel aan wennen. Bovendien zijn we de eerste en enige Belgen en moeten we alles nog “uitvinden”. Een eerste collega zou later volgen in september en nog een andere in december. Vlug leren we onze eerste vervolgens het meest zuidelijke punt Lindesnes met een naald en draai vervolgens het land rond deze spil totdat het noorden in het zuiden komt te liggen, dan zul je merken dat het land reikt tot voorbij de stad Rome. Dit geeft je een duidelijk beeld van de enorme uitgestrektheid van dit immense land. Daar staat dan weer tegenover dat Noorwegen op zijn smalste punt nog geen zes kilometer breed is, geprangd tussen de Atlantische

woorden Noors: ”Jeg snakker ikke Norsk, snakker du Engelsk?” –Ik spreek geen Noors, spreek jij Engels?- “Heihei”-Goeiedag- en tenslotte “Ha det bra!”-Tot ziens!Stel het wel!- We denken dat dit voorlopig wel zal volstaan. En onze welkomparty? De huiseigenaar en de linkerburen zijn ingegaan op onze uitnodiging maar van onze beide rechterburen geen

ongeveer

spoor, zelfs geen antwoord! We voelden ons een beetje verongelijkt en de huiseigenaar legde ons in zijn beste Engels uit dat we dit niet persoonlijk

22000 Km kustlijn (de kusten van eilandjes, fjorden


Oceaan

en

Zweden.

Noorwegen

heeft



- 18-3--


mochten nemen,

dat het zeker niet tegen ons

gericht was en dat dit de Noorse Way of Life was. Na enkele biertjes zag het leven in Noorwegen er terug wat aantrekkelijker uit en het Noors begon dan

ook

beter

te

verbetering maar vertellen dat ons

gaan.

Uiteraard

was

deze

van korte duur. Nog even huis aan de buitenkant rood

geschilderd is, dat van de linkerbuur wit en van de rechterbuur

blauw;

deze

kleurrijke

huizenpracht

vindt je terug in heel Noorwegen. Aan kleur zal het ons de komende drie jaar dus niet ontbreken. 22 Aug 2005: Mijn eerste werkdag in het Joint Warfare Centre (JWC). Misschien eerst voor alle duidelijkheid het JWC situeren binnen de NATO waar je eigenlijk twee grote structuren aantreft: Allied Command Operations en Allied Command Transformation (ACT). Het hoofdkwartier van ACT bevindt zich in Norfolk, Virginia, USA en is het hoger echelon van het JWC. Naast het JWC beschikt het ACT over nog twee andere pijlers: het Joint Allied Lessons Learnt Centre in Lissabon en het Joint Forces Training Centre in Bydgoszc in Polen. Gezien het JWC van ACT afhangt is het helemaal op Amerikaanse wijze gestructureerd en wordt er ook zo

gewerkt.

Om

nu

een

lang

verhaal

van

de

opdracht van het JWC kort te maken, kan ik dit als volgt samenvatten: onderzoek en verbetering van de capaciteiten en de interoperabiliteit van de NATO, ACT bijstaan in de ontwikkeling van nieuwe technologieën, onderzoek en simulatie, het ontwikkelen van nieuwe concepten en doctrines en het organiseren van joint en gecombineerde training binnen voor hoofdzakelijk grote hoofdkwartieren van NATO. Amerikanen kunnen je het gevoel geven dat het juist op jou was dat ze zaten te wachten en dat je echt onmisbaar bent voor de goede gang van zaken in het hele bestel. Dat was bij mijn aankomst die dag eigenlijk niet anders en het voelde wat onwennig aan in het door een vrouwelijke taterden een heel uur terwijl ik niet liever

begin. Ik werd verwelkomd Amerikaanse kolonel en we over alles behalve het werk vroeg dan onmiddellijk de

handen uit de mouwen te steken. Ik overdrijf niet als ik je vertel dat ik tijdens dat uur wel twintig keer gehoord heb hoe fantastisch het wel was dat juist ik voor haar in het JWC kwam werken. Ik was een beetje sceptisch en besloot af te wachten wat de toekomst zou brengen. Om te beginnen kreeg ik twee dagen om alle administratie af te

werken onder begeleiding van een sponsor, een Griekse luitenant-kolonel vlieger die amper engels sprak en zich keer op keer verloor in het web van office programma’s en documenten op zijn computer. Meermaals verontschuldigde hij zich dan door me in gebrekkig engels duidelijk te maken dat zijn specialiteit vliegen was en niet op een computer “spelen”. Militairen van 28 verschillende naties zijn in het JWC tewerkgesteld. 11 Sep 2005: Mijn vrouw en ik besluiten deel te nemen aan een georganiseerde uitstap van het JWC naar Preikestolen, wat Noors is voor preekstoel. Een bustocht en enkele ferry ’s later worden we gedropt in de ongerepte natuur van Rogaland. Je kan niet uit de Stavanger regio weg zonder enkele ferry’s te nemen. Preikestolen is een vooruitstekend rotsplateau van 50 bij 50 m op een loodrecht aflopende rotswand op 605 m hoogte boven het prachtige Lysefjord. Vanaf een boot op het water gezien lijkt deze rotsformatie inderdaad op een preekstoel. Het uitzicht boven op de rots is overweldigend en onvergetelijk en het maakt je tegelijkertijd ook een beetje stil: de tegenstelling van de immense, overweldigende kracht van de natuur en de nietigheid van de mens wordt hier helemaal duidelijk. De wandeling gaat stevig bergop (Vervolg op pagina 19)



- 19-3--

(Vervolg van pagina 18) en duurt ongeveer twee tot drie uren, afhankelijk

van hoe fit je wel bent. We zijn ondertussen al enkele weken in Noorwegen en we hebben ons al min of meer aangepast de Noorse Way of Life. Dit betekent dat je je vooral niet mag opjagen of opwinden. “Festina lente” lijkt immers hun leuze – haast je langzaam. We hebben nog steeds geen echte contacten met de buren en wat over de Noren verteld wordt blijkt dus te kloppen: ze zijn koud, niet hartelijk, afstandelijk en nemen zelfs helemaal geen initiatief om toenadering te zoeken. Misschien ligt het ook wel aan ons.

Beleefdheid kennen ze niet of stamt

vermoedelijk

nog

uit

de

tijd

van

de

Vikingen.

uit

welk

land

ze

vandaan

kwam

en

hierop

antwoordde zij:”Jeg kommer fra Belgia.” “Jij kon helemaal geen Noorse zijn,” antwoordde hij,”want dan zou ik zeker niet geholpen worden.” Volgens mij heeft dit

niet

veel

met

verlegenheid

te

maken.

Werkelijk, heel dikwijls hebben we hier het gevoel dat onbeleefdheid troef is. “Smakelijk eten” kan je niet in het Noors vertalen want dit bestaat gewoonweg niet, men gaat aan tafel en begint simpelweg te eten. Smakkende geluiden bij het eten en slurpen tijdens het drinken is voor hen volkomen normaal. Mijn Noorse collega die naast mij aan een bureau werkt, zit dag na dag luidop te bo eren na het e ten z ond er z i ch te Begroetingen gebeuren niet: noch op het werk, noch wanneer men elkaar tegenkomt en ook niet wanneer men vertrekt. We zeggen dagelijks een Noor goeiedag die na zijn werk ons huis voorbijkomt. Telkens kijkt hij dan naar de grond of hij ziet toevallig iets aan de andere kant van de straat maar een begroeting terug zit er niet in. Een toespraak van de juridisch adviseur van het JWC over Noorwegen en de gewoonten van de Noren aan een groep Irakezen tijdens een cursus duikt op in mijn gedachten: ”Men zegt van de Noren dat ze koud en onbeleefd zijn, maar ik zou het eerder verlegenheid willen noemen. Als men ze beter kent zijn ze wel aardig en vriendelijk.” Nou, we zullen wel zien. Mijn vrouw maakte het volgende mee aan de ingang van een warenhuis: Een oude man kreeg bij het buitengaan de deur tegen zich die de zak met winkelwaren uit zijn handen sloeg en deed openscheuren op de grond. Mijn vrouw hielp de man zijn goederen te verzamelen en alles in een nieuwe zak doen. Als de klus geklaard was vroeg hij haar

verontschuldigen. OK, men went daar wel aan maar het duurt een tijdje. Rijden op de ronde

punten

vereist

speciale

vaardigheden en vergt heel wat gewenning. Vaste voorrangsregels bestaan hiervoor niet want wie als eerste aankomt op een rond punt heeft voorrang (dus gevaarlijk voor fietsers). Hetzelfde geldt ook voor

nauwe

doorgangen,

waarvan

er

heel

wat

werden aangelegd om het verkeer te vertragen: wie eerst toekomt heeft voorrang. De snelheid is op de gewone wegen overal gelimiteerd door middel van verkeersborden en komt zelden boven de 60 Km/Hr uit. De snelheid op autobanen bedraagt maximaal 90 Km/Hr. Er vinden heel veel controles plaats en wie geklist wordt, betaalt onherroepelijk 5000 NOK (Noorse kronen) boete. Wanneer je als voetganger ook maar de minste aanstalten maakt om over te st ek en

op

het

z e br a p ad ,

s top p en

de

autobestuurders onmiddellijk. Alcohol achter het stuur is uit den boze - er heerst een absolute nultolerantie – en indien men betrapt wordt, vallen (Vervolg op pagina 20)



- 20-3--

kappen. Veerle wil verder werken aan deze taal en de straffen zeer zwaar uit. Er zijn trouwens zeer we vinden een oplossing aan de volkshogeschool van veel alcoholcontroles. Op heterdaad betrapt Stavanger waar zij gedurende vier dagen per week betekent onmiddellijk 8 dagen gevangenis, zonder een heel intensieve vorming krijgt in de Noorse


Deze pardon, en een zware geldboete. Alcohol is, buiten taal. buitenlanders drankgelegenheden, enkel verkrijgbaar in speciale

cursus is speciaal gericht op en moet zelf helemaal bekostigd

winkels en dan nog enkel vanaf de leeftijd van worden. Na het eerste jaar volgt dan nog een half achttien jaar. Al bij al kan men dus zeggen dat de jaar extra intensieve arbeid ter voorbereiding van Noren heel gedisciplineerd zijn in het verkeer en de Bergenstest, een test die bewijst dat je heel vooral heel ontspannen en rustig. Hectische vlot met de Noorse taal uit de voeten kunt. Na deze test vormt deze taal geen obstakel meer voor toestanden in het verkeer komen hier niet voor.

het zoeken naar werk of voor andere dingen. 15 Sep 2005: Jeg forstår ikke – ik versta het niet De Noren in en rond de grote steden spreken – blijkt niet voldoende te zijn en we besluiten om redelijk goed Engels, het is hun tweede taal op

Noorse les te volgen in de avondschool.

school. Maar deze kennis is quasi onbestaande in

Het Noorse Ministerie van Onderwijs biedt vier uur het binnenland en in het noorden van het land. De per week gratis Noorse les aan verdeeld over twee Engelse taal is de werktaal in de oliesector, zelfs avonden voor mensen van de NATO in een voor de Noren. middelbare school in Sola. De eerste avond starten Ondertussen werken we verder aan onze integratie

we daar met 32 leerlingen en na vier weken blijven in de buurt maar er komt weinig schot in de zaak. we nog met 18 over. Er zijn twee dialecten die de Vooral de buren bekijken argwanend deze twee Noorse taal domineren en die naast en door elkaar vreemde eenden in hun midden. Enfin, we zien wel worden gebruikt: het Nynorsk en het Bokmål. Ze hoe het verder gaat. zijn heel erg verwant maar bij de Noren worden ze

15 Sep 2005: Ons eerste bezoek uit België komt naast elkaar onderwezen in de scholen. Verplicht! toe, een vriendin van Veerle, en dit is voor haar Enkele weken voor Kerstmis zijn we nog met zijn een welkome afwisseling en een gelegenheid om nog tienen. Kort na nieuwjaar, we spreken dan al een eens duchtig bij te praten. Je weet hoe vrouwen mondvol Noors, besluit het Noorse Ministerie van zijn, zelf voel ik hiertoe minder behoefte. Onderwijs de sponsering te stoppen en we zouden de cursus zelf moeten betalen. Uiteraard…peperduur We zijn ondertussen al tamelijk goed vertrouwd met

en we besluiten na gezamenlijk overleg om ermee te de regio want we trekken er veel op uit: te voet,




- 21-3--


per fiets vriendin al ik probeer ik nog te

of met de auto. Dus Veerle kan haar het een en ander tonen in de streek en zo veel mogelijk suggesties te geven die weten kom van Noorse collega’s op het

werk. Voor de rest probeer ik daar zoveel mogelijk tussenuit te blijven want vrouwen onder elkaar…. als man

wordt

je

al

snel

als

“storend

element”

ervaren. We lezen toevallig in een brochure dat we vanuit Stavanger met de speedboot naar Bergen kunnen varen, een grotere stad 160 Km verder naar het noorden. We zijn erg benieuwd en beslissen om dit te proberen. De volgende morgen om 0700Hr is het vertrek gepland, weliswaar zonder voorafgaande Eduard Grieg, de componist van de Peer Gynt suite, reservatie, en dit kost ons 800 NOK per persoon. leefde er in een prachtige villa op een heuvel vlak Later hoor ik van mijn Noorse collega’s dat het aan een fjord in Troldhaugen even buiten Bergen. beter was geweest om op voorhand te reserveren Zijn residentie werd ondertussen omgetoverd tot en eventueel een familieticket te kopen. Scheelt de een museum. Tijdens je bezoek kan je nog de sfeer

helft.

van die tijd proeven, alles werd prima bewaard en Een kleine anekdote: In de vertrekhal op de kade zelfs de stoel aan zijn bureau zou nog staan zoals besluit ik om nog snel naar het toilet te gaan en h i j z e l f die de laatste k eer he eft zeg dat mijn vrouw en haar vriendin al aan boord achteruitgeschoven. Nou ja… Op de trip terug naar kunnen gaan, ik zou wat later wel volgen. Wanneer Stavanger ontmoeten we een Belgische student die ik buiten kom zie ik daar twee boten achter elkaar aan de universiteit van Bergen geologie studeert. liggen en beslis op de boot te stappen die het Hij beëindigt er kort na nieuwjaar zijn studies en dichtst bij het open water ligt. Wanneer ik beide dan kan hij aan de slag bij SHELL in Stavanger,

dames niet vind, krijg ik stilaan het onbehaaglijke gevoel dat ik wel eens op de verkeerde boot zou kunnen zitten en ik spring nog snel van de boot die al met brullende motoren klaar lag om te

hoofdzakelijk voor de jacht naar nieuwe olievelden. In deze regio is er een nijpend tekort aan geologen en ingenieurs en zo komt het dat buitenlanders onmiddellijk aan een vorstelijk loon aan het werk

vertrekken, om nog juist op tijd de juiste boot te kunnen. Zij verdienen rond de 800 NOK per uur. kunnen nemen. De twee dames waren op dat De arbeiders op de boorplatformen worden eveneens moment al druk bezig zich ongerust te maken over uitstekend betaald: 25000 NOK per week. Maar het mij. Voor hetzelfde geld had ik echter in Egersund leven is er hard, niet ongevaarlijk en zij werken

gezeten, bijna 100 Km ten zuiden van Stavanger en twaalf uur per dag gedurende zeven dagen op mijn vrouw en haar vriendin in Bergen, 160 Km ten zeven. Zij draaien in een ploegensysteem van twee noorden. Dat zou pas een vervelende situatie weken werken, twee weken rust en dan terug twee

hebben opgeleverd. weken werken en drie weken rust. Dan begint de Na een heerlijke tocht van vier uren langs prachtige cyclus van negen weken opnieuw. Deze arbeiders landschappen, mooie fjorden en tussen vele zijn ook blootgesteld aan grote koude en juweeltjes van eilanden door, meren we aan in vochtigheid. Zo komt het dat veel oliearbeiders in Bergen vlak bij de vismarkt waar dagelijks verse vis Spanje leven om het slechte weer te ontvluchten en te koop wordt aangeboden. De wilde zalm en de omdat zij zich dit gemakkelijk kunnen permitteren. gerookte tonijn smaken overheerlijk en de verkopers Een bijkomend voordeel is dat reuma ook minder

raken meerdere porties aan ons kwijt.

De stad Bergen staat vooral bekend voor zijn….

snel de kop zal opsteken.

regen. 300 dagen per jaar regent het er, niet 19 Sep 2005: Ik neem voor de eerste keer deel als altijd ganse dagen maar op een zeker moment waarnemer aan de Iraqi Key Leader Training (IKLT) tijdens de dag regent het er gedurende meerdere die ik later zelf zal moeten organiseren omdat zij, mijn jobbeschrijving, binnen mijn uren. Toch zijn de inwoners van Bergen begeesterd conform van hun stad.




- 22-3--


verantwoorde-lijkheidsgebied valt. Daarnaast staat ook nog vermeld: budget manager voor de cursussen aan de NATO-school in Oberammergau en last but not least waarnemer/ trainer tijdens o e f e n i n g en v oo r gr o t e hoofdkwartieren. Dit valt allemaal onder de noemer van Staff Officer Training Requirements zoals mijn functie wordt genoemd binnen het JWC. Deze IKLT is een gevolg van resolutie 1546 van de UNO Veiligheidsraad van 8 Jun ‘04 en van de NATO top in Istanbul van 28 Jun ’04 waarmee onder

andere

deze

“Out

of

Country”

training

geregeld wordt. NATO vraagt de Irakese ministeries van defensie en van binnenlandse zaken 15 generaals en 15 hoge burgerambtenaren aan te duiden om gedurende twee weken een training te volgen in leadership, teambuiling, conflictbeheersing en NATO procedures. Dit zou hen een goede background moeten geven die hen nadien kan helpen om nieuwe structuren op poten te zetten in het nieuwe Irak. Een onderliggend doel van de cursus is hen een forum aan te bieden om met elkaar relaties aan te knopen die later zouden kunnen leiden tot een betere coordinatie tussen de verschillende mannen. Veerle kan dus mee en is dolgelukkig dat geledingen binnen hun regering en de aanverwante ze eens van het eiland af kan en terug in de organisaties. Deze cursus beschouwt NATO als heel bewoonde wereld kan rondwandelen waar het minder belangrijk en heeft daardoor een hoge prioriteit. regent; mooie winkels bekijken die er in Noorwegen Het JWC organiseert deze cursus twee keer per niet zijn; terug mensen tegenkomen die goedendag jaar in Stavanger met volledige financiële steun van zeggen en vriendelijk kijken en die bereidt zijn tot

NATO volgens het principe all in. (vlucht, logement een gesprek; terug gezellige cafe’s en terrasjes die in hotel, maaltijden en culturele activiteiten,…). je in Noorwegen niet vind…. Het geld daarvoor komt uit een trust fund dat Al hoewel ze geografisch tot Europa behoren, speciaal werd opgericht voor de “Out of Country” beschouwen de Noren zichzelf niet als Europeanen.

training van hoge Irakese militairen en burgers, en Ze zijn absoluut niet geïnteresseerd om toe te waarin de verschillende NATO landen jaarlijks een treden tot de Europese Unie want ze zijn ervan vrijwillige bijdrage storten. In Rome (NATO overtuigd dat dit financieel voor hen nadelig is Defense College) en in Oberammegau (NATO omdat hun land zo welvarend en rijk is. Het is een

School) worden eveneens trainingen georganiseerd

“Out of Country” koud kunstje voor de zittende regering om dit zo maar over andere aan hun onderdanen te verkopen. Tot de zeventiger onderwerpen. jaren was Noorwegen een van de armste landen van Europa. De ontginning van de olievelden op de 07 Okt 2005: We vertrekken voor een week op Noordzee brengt zeer veel geld op en de staat cursus naar de NATO-school in Oberammergau. wordt met de jaren rijker. De staat Noorwegen is We nemen de nachtboot in Stavanger tot in een van de grootste beleggers ter wereld en ze Hirtshals in het noorden van Denemarken en dan nemen hun voorzorgen voor de jaren dat het minder gaat het met de auto dwars door Denemarken, goed zou gaan. De verkwisting van het geld dwars door Duitsland tot in het zuiden van Bayern (pretparken, buitensporige villa’s en appartementen,

kort aan de Oostenrijkse grens. Deze trip van 1600 immense Km duurt twee dagen en is dus een hele onderneming. Gelukkig is er een programma voor de dames dat parallel loopt aan de cursus van de

stoeterijen

en

een

op

hol

geslagen

…. vervolg in de nieuwsbrief van november 2006

Chris Vos



- 23-3--

RUSLAND 07 Sep - 19 Sep 06 In de volgende nieuwsbrief beginnen wij met een vervolgreeks over deze fantastische reis met dagelijkse reisverslagen van : Piet Claes (2), Monique Van Camp (2), Jean Reinquin, Sus Lecluyse, Jean Bunckens, Alain Hourdisse, Marcel Demot, Vic Mardaga, André Willems, Herman Schrijvers, en Nic Deckers

Het verslag eindigt als volgt : ………..De voorzitter sprak woorden van lof en dank uit voor Lucien die voor de fantastische reisbegeleiding gezorgd had en overhandigde hem een boek als geschenk van alle deelnemers. Jaak had een passend gedicht geschreven door allen ondertekend. Ook Galina, de gids, werd bedacht met een gedicht gemaakt door Jaak en passend voorgedragen door zijn vrouw Marite. In zijn antwoord dankte Lucien en was blij dat zoveel collega’s zijn passie voor Rusland wilden delen.

Koninklijke Vereniging van Oprustgestelde Officieren v.z.w.

In de volgende nieuwsbrief : Woordje van de voorzitter In en Uit document

K.V.O.O. - LIMBURG Nieuwsbrief Oktober 2006 verschijnt maandelijks op 300 exemplaren

Verslag 10 oktober Ambachtelijke Tour met Luc Van Camp Artikel door : Luc Vandenborne Jef Schoups Willy De Greeve Chris Vos Programma : oktober - november Eerste verslagen reis Rusland Allerlei en varia Deadline volgende nieuwsbrief : 31 Okt

Hoofdredacteur en Verantwoordelijke uitgever : Jos HERMANS Lay-out en verzending : Jos en Conny Hermans Helbeekplein 3 bus 7 3500 Hasselt Tel / Fax : 011.228848 GSM : 0472/825510 E-mail : [email protected] Web-pagina : http://users.belgacom.net/kvoo.limburg [email protected] http://users.skynet.be/kvoolimburg

KONINKLIJKE VERENIGING VAN OPRUSTGESTELDE OFFICIEREN - KRING LIMBURG

Recommend Documents