Jaargang Nummer 3. Voorwoord

Jaargang 2011 - 2012 Nummer 3

Voorwoord En voor dat je het weet, ben je de sigaar! U leest mogelijk het redactionele voorwoord niet meer (foei!) … ; er wordt immers vrijwel altijd om kopij gezeurd met de mededeling dat het toch ook weer niet zo moeilijk is om een “stukkie” te schrijven, maar tussen de regels door rúikt u wel haast het bloed, het zweet en de tranen van het ongelukkige redactielid dat deze keer aan de beurt was om niet alleen voor vergaderkoffie, -koek en -drank te zorgen, maar dat ook nog eens de toe- en Uitkomstige lezertjes gastvrij diende te onthalen op een voorwoordelijk hoogstandje. Wat het tweede betreft, of liever gezegd het eerste, want ik belief niet te geloven dat u inderdaad het voorwoord ongelezen laat gezien de gretigheid waarmee aan het begin van de “Uitkomstavond” ons magazine van de tafel wordt gegrist: dat zeuren is ondertussen overbodig geworden. Zo wordt al één, twee jaar achtereen “de Pen” door de leden zélf doorgegeven! Komt standaard het mes op tafel, kunnen we elke keer weer genieten van de hilarische verhalen van Frans Rosenhart en hebben ook de drivewinnaars beduidend minder moeite dan vroeger hun vrijwillig/verplicht verslag in elkaar te draaien. Hoe anders is het echter als het gaat om dat redactionele voorwoord. Als gezegd: het ging op toerbeurt en dat lid van dienst kon er dan wel pakweg een jaar over broeden, zich een weekend op zolder afzonderen of een weekje Center parcen om het gewenste halve A-viertje enigszins zinnig te vullen, deze en gene trachtte toch de snor te drukken: had het plotsklaps ontzettend druk, moest zonodig verbouwen of had stomweg geen inspiratie. Het bleef dus behelpen, maar ook dáár heeft uw creatieve redactie wat op gevonden! Op bijzonder democratische wijze heeft zij met drie vóór en één blanco gewoon één van hen aangewezen het in de toekomst elke keer te doen. Vandaar die sigaar! Wie? Dat laten we maar in het midden; er wordt immers namens de redactie geschreven. --------Ondertussen schrijven we ook alweer (bijna) maart, de vijfde ronde is afgesloten, carnaval is achter de rug, de zomer komt eraan. Een enkeling probeert alvast een geurige pommade uit om de snor nog meer te laten glanzen of kijkt uit naar een confectiemeevaller om in te verschijnen bij het behalen van het mogelijk kampioenschap; anderen, mindere goden, daarentegen doen nog een ultieme poging bij de topmaandagtien, c.q. dinsdag-/donderdagtwaalf te geraken, opdat het volgend seizoen een nieuwe poging gedaan kan worden óók eens clubkampioen te worden. Ik wens u veel succes en hoop dat u straks net één plaatsje hoger eindigt dan men van u verwachtte. Niets is zo demotiverend als die opmerking van boven naar beneden: “Ja, maar wat wil je eigenlijk?”. Wat ik wil? Één plaatsje hoger eindigen dan …, maar eigenlijk niets meer en niets minder dan gewoon een avond prettig bridgen! Nog veel plezier die laatste ronden! --------------------------------------------

1

UITKOMST 36e JAARGANG Nr. 3, FEBRUARI 2012

Bestuur Op het moment dat u deze Uitkomst onder ogen krijgt, zijn we alweer aan de voorlaatste competitieronde van het seizoen 2011 - 2012 begonnen. Om in stijl te blijven: voor velen zijn de kaarten geschud, maar - zéker de kanshebbers wat betreft een eventueel clubkampioenschap - blijf bij de les: niets is beslist vóór de laatste slag! Dat kampioenschap is overigens maar voor een enkeling weggelegd; bij de meesten is het toch een kwestie van promoveren/degraderen, van “erin blijven” of (door domme pech uiteraard) “sneuvelen”. Feit is evenwel dat de spanning die dat met zich meebrengt toch de charme is van onze wekelijkse bridgeavond, al maakt het promoveren, het “erin blijven” alles wel een stuk leuker. Wat eveneens als bijzonder leuk werd ervaren vorig jaar, was de vernieuwde opzet van de Zomeravondbridge. Als het enigszins mogelijk is, zal dat deze zomer op een zelfde wijze plaatsvinden. Het bestuur nodigt u allen nu reeds van harte uit daar aan deel te nemen. Om de kosten hoeft u het niet te laten: t.w. € 2,50 per persoon, waarvoor u een hele avond feestelijk uit bent. Op 1 mei houden we nog de einddrive en dan start de zomeravondbridge op maandag 4 juni. Hebt u toch een volle maand om de bridgeaccu even op te laden. Nog meer leuks: Als toegezegd organiseert de club dit jaar voor leden én niet-leden een Open Drive en wel op zaterdag 6 oktober in De Schalm. Noteert u nu reeds die datum! -------------------------We willen als bestuur graag op de hoogte blijven van het wel en wee van onze leden. Daarom verzoeken wij iedereen, de bridgepartners in het bijzonder, wanneer het zich voordoet aan de wedstrijdleider “van dienst” op de betreffende speelavond niet alleen de invaller te melden, maar tevens zover mogelijk uitleg te geven omtrent de reden van verhindering. --------------------Ginie van den Berg, enkele jaren dienstbaar aan de club als BAC-lid heeft enige tijd geleden te kennen gegeven hiermee te stoppen. Het bestuur is haar erkentelijk voor haar inzet en heeft Ginie op haar speelavond reeds officieel bedankt en tevens een bloemetje overhandigd. Haar plaats is ingenomen door Yvonne van Riel, eveneens speelster - en daarmee de contactpersoon - op dinsdag. ------------------------------In de laatste week van maart (ronde 7, éérste zitting) zullen de lidblijfformulieren weer worden verspreid. U heeft dan nog een volle maand deze in te leveren. Het bestuur vraagt u dringend dat correct en zeker tijdig te doen; de opstart van een nieuw seizoen heeft - naast het draaiende houden van de zomeravondbridge - veel voeten in aarde en we willen allemaal dat het nieuwe seizoen straks weer optimaal kan beginnen. Wijzen we nog eens op de mogelijkheid van het huren van de dinsdagavondkoffertjes en de sets oefenspellen, samengesteld en becommentarieerd door Theo van Eekelen. Ook is er nog steeds de mogelijkheid om voor een habbekrats sets (gebruikte) biddingboxen aan te schaffen. Voor € 5,-- wordt u trotse bezitter van een viertal in goede staat verkerende boxen, die door vernieuwing van de boxen in De Schalm overbodig zijn geworden. U kunt deze - uitsluitend per e-mail - bestellen bij Francis Braat ([email protected]). U krijgt de boxen dan op uw eerstvolgende competitieavond overhandigd, uiteraard tegen betaling van het juiste bedrag. ----------------------------

2


Secretaria Wijziging: Het correcte telefoonnummer van Marij Jongen (di) is 013-4680986. Meesterpunten: Deze leden kregen van de NBB een meesterpuntenspeldje: Adje Brokx Jan Vioen

clubmeester

500 MP

Berry van der Donk

districtsmeester

2000 MP

Joke Kamp

regionaalmeester

5000 MP

Loes Westgeest

kandidaat bondsmeester

10.000 MP

Maandagcompetitie: Nu Finie en Harm Sijbring zich hebben moeten terugtrekken vanwege de ziekte van Harm, bestaan beide lijnen op maandagavond uit 10 paren. We wensen Harm veel moed en sterkte. Ook andere leden die kampen met lichamelijk of geestelijk ongemak: voorspoedige beterschap! De maandagavond heeft nu 20 paren: het absolute minimum. Maandagavondspelers: maak vrienden en kennissen warm voor een plekkie bij BCBE. DUW-dag: De jaarlijkse Dankuweldag voor alle vrijwilligers vindt plaats op zondag 29 april. Bij het verschijnen van dit mooie clubblad zullen zij de uitnodiging ontvangen hebben. Open drive: De Open Drive ter gelegenheid van ons 40-jarig bestaan was een groot succes. Het bestuur heeft daarom besloten in elk even jaar een dergelijk evenement te organiseren. In 2012 op zaterdag 6 oktober in Cultureel Centrum De Schalm. Reserveer die datum en werf deelnemers in uw eigen kring. Boek WK Bridge Veldhoven: De Bridgebond heeft een boek over het Wereldkampioenschap Bridge het licht doen zien: “Victorie in Veldhoven. Nederland Wereldkampioen Bridge.” “De Nederlandse zege in de Bermuda Bowl is vastgelegd door bridgejournalisten Jan van Cleeff en Onno Eskes in het boek Victorie in Veldhoven, Nederland Wereldkampioen Bridge. In dit boek leest u alles over de belangrijke en bijzondere spellen, over de spelers van Team Oranje en hun systemen. Het document kwam samen met staf en spelers van Team Oranje tot stand.” Het is bij de bond te bestellen voor € 17,95, maar als u dat via mij doet krijgt u 20 % korting. Stuur me even een mailtje ([email protected]) of schiet me aan in de speelzaal. Kees van de Ven, secretaris ---------------------------------

3


Arbitragehoek Het komt zo af en toe voor dat ik aan tafel te hulp wordt geroepen, omdat de score niet ingebracht kan worden. “Reeds gespeeld in ronde ...” geeft het bridgematekastje aan. Dan blijkt er een spel niet gespeeld of niet ingebracht te zijn in de vorige ronde. Op het betreffende spel wordt aan beide paren een arbitrale score van 40 % gegeven. Aan het eind van de avond of de volgende dag wordt er gevraagd “Hoezo arbitrale score? Er is helemaal geen arbiter aan tafel geweest!”. Als de vier spellen zijn gespeeld en alle scores zijn ingebracht, geeft het bridgmatekastje de boodschap “Einde Ronde”. Let u hier alstublieft op. Het voorkomt verwarring. --------------------------In het vervolg van deze rubriek wil ik twee discutabele volgbiedingen aan u voorleggen. De eerste: Na een opening van 1♥ wordt er een informatiedoublet gegeven met de volgende hand:

♠B86 ♥A964 ♦H96 ♣AT6

“De bieder moet toch een 4-kaart schoppen hebben!”, vond de tegenpartij. Ik heb de boeken van Berry Westra hierop nagekeken. Berry gaat uit van “ACOL” en omschrijft de vereisten voor een informatiedoublet als volgt: - Openingskracht: minimaal 12 punten. - Steun voor alle ongeboden kleuren. Het feit dat je steun moet hebben voor alle ongeboden kleuren impliceert dat je altijd kort bent in de openingskleur van de tegenpartij. Natuurlijk mag je bieden wat je wilt, maar als er ACOL op je systeemkaart staat, is een informatiedoublet met een vierkaart in de geboden hoge kleur tegen uiterst dubieus. De “andere hoge kleur” mythe: Er bestaat een hardnekkig misverstand dat een informatiedoublet op een hoge kleur altijd een vierkaart in de andere kleur belooft. Natuurlijk heeft iedereen graag vier schoppens voor een doublet op 1♥ en vier hartens op een doublet op 1♠, net zoals iedereen graag mooi weer heeft op vakantie. ♠H85 Als voorbeeld geeft Berry de volgende hand: ♥72 ♦AH42 ♣AT93 Als je hiermee niet doubleert, zul je veel deelscoregevechten verliezen. De tweede: Een volgbieding, na een opening van 1♦ door West, van 3♠ door Noord, gealerteerd door Zuid en uitgelegd als preëmptief, met de volgende hand: ♠ V B T 9 8 3 2 ♥♦H73 ♣A64 Na 4♦ door Oost bood Zuid 4♠, door West gedoubleerd. Het contract werd met één overslag gemaakt.

4


Na het spelen werd ik er als arbiter bijgehaald om te oordelen over het bezwaar dat Oost-Westspelers maakten tegen het preëmptieve volgen van Noord. Zij vonden de hand van Noord te sterk om zo te volgen in combinatie met het verzuim van Zuid bij de uitleg te vermelden dat zo’n zwakke volgbieding ook gedaan wordt met 10 - 11 punten. Omdat ik het met het bezwaar van Oost-West eens was, heb ik het doublet (achteraf gezien discutabel, maar je moet wat op dat moment) “eraf gehaald”. Hierbij heb ik artikel 40B 6b toegepast. “De wedstrijdleider past de scores aan als de informatie die niet in de uitleg werd opgenomen, cruciaal was voor (de keuze van) de tegenstander en hij daardoor benadeeld is.” Het verweer van Noord: nooit onder de 12 punten te openen en de preëmptieve volgbieding van 3♠ was de enige mogelijke. Volgens Berry Westra zijn de vereisten van een preëmptief volgbod dezelfde als voor een preëmptieve opening: een goede zevenkaart of langer met weinig ernaast. Met ♣A en ♦H (achter de 1♦-opening) is deze hand bepaald niet “met weinig ernaast”. Voor de deskundigen, die een oordeel kunnen vellen over deze arbitrage, hierbij de spelverdeling: W/NZ

♠ ♥ ♦ ♣

♠ ♥ ♦ ♣ A654 H42 A9652 9

VBT9832 H73 A64 N

W

O Z ♠ ♥ ♦ ♣

♠ ♥ ♦ ♣

VT9753 VBT4 ♣B83

H7 AB86 8 HVT752

Wim Westgeest -------------------------------------

De bridgekliniek 6 “Volgens het boekje”. Dat is een veel gehoorde kreet, waarmee je je falen wegschuift naar de schrijver van dat boekje. Vaak is niet duidelijk welk boekje wordt bedoeld en of dat boekje eigenlijk wel bestaat. De blindedarmoperatie is mislukt, de patiënt is overleden, maar de chirurg valt niets te verwijten, want hij opereerde “volgens het boekje”. Jammer voor de partner, maar niets aan te doen. “In alle boekjes staat …” is de overtreffende trap van een slechte score wegpraten. Je moet daarbij niet vragen om de titel van één van die boekjes. Hoe durf je! Vroeger werd gedoeld op de serie, die de heren Sint en Schipperheijn schreven. Deze zijn inmiddels uit te tijd en opgevolgd door de talloze boekjes van Berry Westra. Niet moeilijk om daar iets van jouw gading uit te halen ten bewijze van de fout of overtreding van partner of tegenstander. Maar ja, die boekjes sleep je niet iedere avond in een rolkoffer achter je aan. Dus moet je eindeloos napraten om je omgeving te overtuigen van wat Berry er van vindt.

5


Jammer dat die boekjeswijsheid niet in je systeemkaart is verwerkt. Als dat stukje papier op de speeltafel ligt én voldoende is ingevuld, kan dat – in tegenstelling tot de lesboekjes – direct worden geraadpleegd en duidelijkheid bieden. Meestal staat er als basissysteem “ACOL” vermeld. Velen denken dat dat genoeg zegt en laten de rest van hun systeemkaart zo leeg mogelijk: ze spelen “gewoon” ACOL, dus dan weet je het wel. Nu wil het geval dat er op de wereld duizenden verschillende “gewone” ACOL systemen bestaan. Ikzelf meld dat ik Nederlands ACOL speel. Dat scheelt al een hoop. En als je bridgen hebt geleerd met bepaalde boekjes, zou je dat kunnen vermelden. Dus bijvoorbeeld: ACOL volgens Berry Westra. Maar niet iedereen heeft Berry als goeroe aanvaard en dan weet je dus niet wat hij voorschreef. Vandaar dat het op z’n minst beleefd is dat je je systeemkaart volledig invult aan de hand van jouw boekje. Een goed voorbeeld van verschillende inzichten is het volgbod na een opening van je rechtertegenstander. Met hoeveel punten doe je dat (kwetsbaar of niet)? En moet het een 5-kaart zijn? En moeten er plaatjes bij zitten? Weet u zeker dat iedereen hetzelfde doet? Een ander probleem van boekjeswijsheid is het al dan niet mogen afwijken van de voorschriften. In een ziekenhuis wordt regelmatig van de voorschriften afgeweken, hoewel dat niet is toegestaan. De instrumenten moeten 100 % zijn gesteriliseerd. Maar na een operatie blijken er soms vervelende bacteriën te zijn achtergebleven. Net als bekennen bij bridgen: doe je dat niet, dan komt er gedonder van. Het vervelende van bridgen is dat je je aan de (officiële) regels moet houden. Echter het leuke van bridgen is dat je mag afwijken van het geleerde. Écht Nederlands. Artikel 40C van de spelregels zegt: Een speler mag afwijken van bekend gemaakte afspraken van zijn partij, altijd op voorwaarde dat zijn partner niet meer reden heeft om zich van de afwijking bewust te zijn dan de tegenstanders. En: Een speler is niet verplicht de tegenstanders te onthullen dat hij van een bekendgemaakt systeem is afgeweken. Kijk, dat staat dus niet in de lesboekjes. Logisch, want anders leer je het nooit. Maar het geeft wel aan dat je niet verplicht bent om je domweg aan het geleerde te houden. Ook als je per ongeluk bijvoorbeeld 1♥ opent met een 3-kaart, is dat geen overtreding. Het wordt pas een overtreding als je laat merken dat er een ruiten bij de hartens zat en je je dus hebt vergist. En mocht u door die vergissing een goede score halen, dan geeft geen enkele spelregel de arbiter het recht die score aan te passen. Soms wijk je bewust af van je afspraken, omdat je met die kaarten écht niet weet wat je moet doen. Passen is geen optie, maar wat dan wel? Je kiest een bod dat zo min mogelijk afwijkt van de afspraken. En wie herinnert zich niet de keren dat je écht niet weet wat je partner met een bepaalde bieding bedoelt? Als het een situatie betreft, waarvoor geen afspraak is gemaakt of die niet in uw boekje staat, dan is er niets aan de hand. U vertelt dit de vragende tegenstander en er is geen overtreding. Een vergeten afspraak is wat anders. Dat kan wél een overtreding zijn, dus daar moet een arbiter bij komen. Wat is de moraal van dit verhaal? Dat afwijken van de regels en afspraken in een kliniek niet mag en tot desastreuze gevolgen kan leiden. Maar dat het werken volgens het boekje niet garandeert dat het goed gaat. Inzicht en initiatief geven vaak betere resultaten, maar áls het verkeerd gaat, dan heb je wel een érg groot probleem. Bij bridgen geldt praktisch hetzelfde, met dat verschil dat je wél mag afwijken van je afspraken. Maar of je dat overleeft, valt nog maar te bezien. Ruud Koningen -------------------------------------------

6


Bridgewinterwandeling 10 december 2011 Met een groep van achttien paren kwamen we samen in De Moer en wel in de kantine van de tennisclub. Het weer was prima, lekker zonnetje en gelukkig geen dreigende regenwolken. Nadat iedereen heelhuids was gearriveerd, begonnen we aan de eerste twee rondes bridgen met lekkere koffie en koek. Daarna een heerlijke wandeling door het winterse bos en, aangevoerd door Loes, hadden we flink de pas erin. Onderweg konden we met deze en gene lekker bijkletsen, lachen en wat dies meer zij. Na een stevige wandeling kwamen we weer terug in het paviljoen, waar we een meer dan royale lunch verorberden. En toen weer twee rondes denken. Gelukkig was het nog zonnig en konden we, nadat iedereen naar het toilet was geweest en we onze warme jassen en dikke schoenen aan hadden, weer aan de wandel. Deze wandeling werd weer feilloos geleid door Loes. Hierna de laatste twee rondes bridgen. Daarna werd de uitslag bekend en werden de kampioenen gehuldigd! Rietje Pieterse en Loes Westgeest waren eerste geworden. BRAVO! Met elf personen gingen we nog eten in “Het Maoske”. We kregen een driegangen keuzediner, waar we allemaal zeer tevreden over waren. Heel gezellig kletsend, etend en lachend kwam er een einde aan deze fijne dag. Loes, Wim, Lucia en Ad, bedankt voor deze goed georganiseerde en gezellige dag. Karin Schoofs ------------------------------------------

Lang leve de OV-Chipkaart !!! Onze dochter werd op vrijdag 13 januari 2012 veertig jaar. We besloten deze keer vanuit BerkelEnschot via Tilburg met het openbaar vervoer naar Utrecht te gaan. Dit betekende van tevoren bij de sigarenwinkel een chipkaart voor Wim aanschaffen en mijn treinkaart volstoppen met reisgeld. Ik heb een voordeelurenkaart, waar ik eerlijk gezegd nog niet veel gebruik van heb gemaakt. Omdat we voor het overstappen van de bus naar de trein slechts een paar minuten de tijd hadden, leek het Wim verstandig thuis alvast een treinkaartje te downloaden. Na een beetje geklungel en een hoop gefoeter lukte dit. Hij krijgt als medereiziger ook 40 % korting. Zo gingen we, op alles voorbereid, op reis. In de bus pasjes voor het apparaat en wachten op de piep en niet vergeten weer uit te checken. Allemaal gelukt. We hadden drie minuten om van de bus in de trein te stappen. Rennen dus. Wim kon zo instappen, omdat hij al een reisdocument had, maar waar was dat apparaat? In de bus zat het bij de deur. Beneden mevrouw! Rennen!!! Twee trappen af. Paaltje zoeken. Paaltje gevonden. Pasje ervoor houden. Wachten op de piep. Twee trappen weer op rennen. Zowaar de trein stond er nog. Wim stond driftig op een knop te drukken. De deur bleef echter dicht. Helemaal vooraan riep de conductrice ons. Weer rennen en ja hoor, trein gehaald! Een pluim voor deze conductrice. Zij had het hele gehannes van ons gezien en heeft op ons met vertrekken gewacht. De trein vertrok één minuut te laat. De NS krijgt daarom van ons een warme douche!

7


Dit alles was een goede oefening voor mij, want een week later ging ik met mijn zoon een weekend naar Vlieland. Jawel, met het openbaar vervoer. Ik wist nu hoe het moest, dus kon er niets meer misgaan. Een kaartje Tilburg - Harlingen Haven (40 % korting) voor de zoon gedownload (een fluitje van een cent als je dit voor de tweede keer doet). Kaartjes voor de veerboot gedownload. Het hele reisschema voor de heenreis en voor de terugreis uit de computer getoverd. Nee echt, nu kon er niets meer misgaan. We moesten in Zwolle en in Leeuwarden overstappen. Er was wel haast geboden, want er zat niet veel tijd tussen. Bij het afscheid drukt mijn lieve, bezorgde Wim mij nog wel op het hart dat ik er wel aan moest denken in Leeuwarden uit te checken en meteen weer in te checken, omdat je daar overstapt van de NS op Arriva. Wat een onzin, dacht ik. Mijn zoon heeft toch ook één kaartje van Tilburg naar Harlingen Haven? Dan gaat dat met die chipkaart toch precies eender. We waren ruim op tijd op het station Tilburg. Dus dacht ik: Voor de zekerheid ga ik het even aan het loket vragen. Ik liet de lokettiste mijn reisschema zien en maakte haar erop attent dat ik in Leeuwarden naar een ander vervoersbedrijf moest overstappen. Nee hoor, mevrouw, u hoeft niet uit en weer in te checken. Zolang u op het perron blijft, maakt het niet uit in welke trein u stapt. Aan het eind van de reis hoeft u pas uit te checken. Logisch, dacht ik. Na een lange zit kwamen we aan in Harlingen Haven. Pasje voor het paaltje, wachten op de piep. Ziezo, dat was gepiept. Ik vond het wel vreemd dat er “Welkom” stond op de display. Maar dat zal wel welkom in Harlingen Haven betekenen, dacht ik onnozel. Na een heerlijk weekend uitwaaien op Vlieland begonnen we aan onze terugreis (u kunt dit bekijken op www.youtube.com/user/loeswestgeest). Na de overtocht met de boot in Harlingen Haven naar de trein. Niet vergeten in te checken (pasje voor het paaltje en wachten op de piep). Voordat we in Leeuwarden arriveerden sloeg het noodlot toe. Er werd in de trein omgeroepen: “Dames en heren deze trein gaat niet verder. Vergeet u niet eerst uit te checken en meteen weer in te checken voor het vervolg van uw reis met de NS.” X?x!x grrrrr … Wat een puinhoop. Een duur reisje. Meerdere keren controle gehad onderweg. Dat hadden ze dan toch wel kunnen zien? Ik ben niet de enige die moeite heeft met het begrijpen van al die nieuwe manieren om te reizen. Het personeel van de NS weet er ook geen bal van. Ik heb voor u maar één advies: Koop gewoon een kaartje! Dan blijf je van dat hele in- en uitcheckgedoe verschoond. Sorry NS, die warme douche gaf een week later alleen nog maar koud water! Loes Westgeest -------------------------------

Schoppen … The mistakes are there, waiting to be made. 8


“Wiekentjeweg” … van 20 t/m 23 april naar Vledder gaat helaas niet door! De BBH vindt het heel erg jammer, maar wegens een te geringe belangstelling zijn wij helaas moeten overgaan tot het annuleren van dit weekend in Drenthe. Er hebben zich tot nu toe slechts drie paren ingeschreven. Daar wij de komende maand niet verwachten aan een minimum aantal inschrijvingen van veertig personen te komen, hebben we dit weekend jammer genoeg af moeten blazen. We vinden het zonde van het werk wat we hieraan gehad hebben, maar we vinden het vooral erg voor Hotel Brinkzicht. Men had daar het hele hotel voor ons gereserveerd. Wij willen daarom onze dank uitspreken aan de eigenaren van dit hotel voor de prettige samenwerking die wij hebben gehad. En wij willen bij u graag de aanbeveling uitspreken om een keer een Bridgeweekend in Hotel Brinkzicht te boeken. Hotel Brinkzicht in Vledder adverteert af en toe in het bridgeblad van de Bridgebond met een eigen advertentie. Het is niet duur en u beleeft er een geweldig weekend. Deze garantie kunnen wij u geven omdat de BBH er vorig jaar is geweest om het uit te proberen. Het zijn zeer vriendelijke mensen, het is een mooie omgeving en men doet er alles aan om het u naar de zin te maken. Jammer, maar helaas. BBH: Lucia, Loes, Ad en Wim -------------------------------------

Met het mes op tafel Recept voor twee personen. • • • • •

1 dubbel stuk kipfilet 200 gr. nasi- of bamigroenten 100 gr. taugé 2 eetlepels olie 2 teentjes knoflook

• • • • •

½ theelepeltje sambal flinke scheut ketjap scheutje sherry sweet chilisaus mihoen, zoveel als je lust

Maak een marinade van ketjap, sherry, sambal en knoflook. Doe daarin de in stukken gesneden kipfilet en laat dat een uurtje marineren Spoel de taugé af met heet water en laat deze uitlekken. Bak de gemarineerde kipfilet in de olie en daarna de groenten. Voeg als alles gaar is de taugé nog even toe Kook de mihoen volgens recept. Overgiet alles op het bord met sweet chilisaus naar eigen smaak. Smakelijk eten! Luus van Baast Mie Hoen --------------------------------

9


Napraten met TEEVEE Cross-ruff (over en weer introeven). Het volgende spel dat ik onlangs in handen kreeg, bood nogal wat aan mogelijke biedingen en ook wat het afspel betreft. O/-

V 10 8 3 AB64 V874 10 N

♠ ♥ ♦ ♣ ♠ ♥ ♦ ♣

AH975 V 10 3 2 B 10 V2

W

O Z

♠ ♥ ♦ ♣

B642 5 H65 B7654

H987 A932 AH983

♠ ♥ ♦ ♣

Na de pas van Oost en 1♣ van Zuid heeft West twee mogelijke biedingen: doublet of 1♠. Voor allebei is iets te zeggen. Kiest u maar. Na doublet is redoublet in Noord het beste bod (minimaal 9 punten, niet veel toefsteun in klaveren maar wel iets in de overige kleuren). Oost zal nu 1♠ bieden, waarop Zuid weer op meerdere manieren kan reageren: 2♦, 2♥, 2♠ of pas. 2♠ van Zuid is een cue-bod (manche-forcing) waarmee Zuid aan Noord een nadere omschrijving van zijn kaart vraagt. West zal nog 3♠ bieden om het N/Z moeilijk te maken. Nu komt doublet of 3 SA of 4♥ bij Noord in aanmerking. Ik verwacht dat het aan iedere tafel verschillend wordt geboden. Het kan bijv. als volgt gaan:

W

N

1♠ pas pas

D 4♥

O pas 2♠ pas

Z 1♣ 3♥ pas

Oost kan aan zijn kaart zien dat de kans dat N/Z een manche in harten kunnen maken, aanzienlijk is. Als Oost na het doublet van Noord 4♠ biedt, brengt dat N/Z in de problemen en kan Noord niet veel anders doen dan een strafdoublet te geven. Dat zal niet kwetsbaar drie down moeten (- 500) voor een goede N/Z score. Laten we 4♥, gespeeld door Zuid, eens bekijken. ♣A/H en ♦A zorgen voor drie slagen. Onzeker is of je meer ruitenslagen kunt ontwikkelen. Vanwege de aanwezigheid van een singleton en renonce kun je nu het beste denken aan het maken van introevers. Troef de uitkomst van ♠A in Zuid, speel ♣A en ♣H (Noord een ruiten weg), klaveren getroefd, schoppen getroefd, weer klaveren getroefd, schoppen getroefd, nogmaals klaveren getroefd en schoppen getroefd. Let wel op: als West een ruiten wegdoet, moet uit Noord ruiten gespeeld worden. Zo kom je gemakkelijk aan je tien slagen. Theo van Eekelen ----------------------------------------------------

10


In gesprek met ... Greet Rutters, spelend op donderdagavond met Trees Verhoeven. Greet en haar man Dirk wonen in een mooi appartement in het centrum van Tilburg. Ze heeft er wel moeten wennen. Ze miste het naar buiten lopen, maar ze wil er nu nooit meer weg. We beginnen met foto’s maken en ik vind het jammer dat haar man er niet is. “Nee Loes, Dirk houdt daar niet van”. Als Dirk aan het eind van ons gesprek thuis komt, blijkt dit niet helemaal waar te zijn. Mijn fototoestel ligt nog op tafel en ik begin brutaalweg nog een paar foto’s te maken. Dirk maak hier geen bezwaar tegen. Hij vindt het volgens mij wel leuk. Greet is geboren in Hooge Mierde op een boerderij en maakte deel uit van een gezin met elf kinderen. Zij heeft daar maar zeventien jaar gewoond omdat zij op die leeftijd het huis al uit ging. Zij wilde graag kraamverzorgster worden. Daar moest ze echter achttien jaar voor zijn. Toch is ze op haar zeventiende jonge moeders met hun baby gaan verzorgen op het moment dat de kraamhulp wegging. Vooral in gezinnen waar de moedertjes het nog even niet alleen aankonden. Een jaar later is zij, na een opleiding van drie maanden in “Huize Bergen” in Vught, waar ze nog les heeft gehad van Albert Swaak, als kraamverzorgster gaan werken. Maar de verpleging was toch meer haar roeping. Na vijf jaar “kramen” is zij voor verpleegkundige gaan leren en gaan werken in het Ignatiusziekenhuis in Breda. Daar was ze op haar plek. Dit was wat ze wilde. Zij heeft dit werk echter maar één jaar kunnen doen. Ze moest afhaken omdat ze na één jaar bijna niet meer kon lopen. Haar voeten waren aan het kromgroeien. In die tijd waren de verpleegkundigen verplicht om door het ziekenhuis voorgeschreven schoeisel te dragen. Greet heeft de pech dat zij op grote voet leeft. Ze heeft maat 43 en die voorgeschreven schoenen waren niet in haar maat te krijgen. Een jaar werken op te kleine schoenen konden haar onderdanen niet aan. Open schoenen waren verboden en dus ging Greet terug in de “kraam” waar dit schoeisel wel werd toegestaan. Zij heeft totdat ze ging trouwen gewerkt bij “Moederheil” in Breda. Toen haar man ziek werd, heeft zij achttien jaar nachtdiensten gedraaid in “Mariëngaarde”. Door een fusie moest zij vervroegd uit dienst en daarna heeft ze nog twee jaar in de “Terminale Zorg” gewerkt. Greet heeft twee zonen. Zoon Berry woont in Breda en Greet gaat daar iedere dinsdag met veel plezier op haar twee kleinzoontjes van vijf en zeven jaar passen. Haar tweede zoon Wim is niet getrouwd (maar nooit zonder een vriendin) en runt een sportschool in Eindhoven. Greet is een vrouw uit duizenden. Haar beste vriendin Tonny werd ongeneeslijk ziek. Zij heeft de zorg voor het gezin en voor haar vriendin op zich genomen. Toen Tonny te horen kreeg dat ze niet meer lang te leven had, mocht Greet het ziekenhuis niet meer uit. Ze wilde dat Greet bij haar bleef, omdat Tonny voelde dat het nog maar twee dagen zou duren. “Greet, morgen ga ik dood.” En zo was het. De laatste woorden van Tonny aan haar man waren: “Dirk, je moet altijd goed voor Greet blijven zorgen”. Greet was al een aantal jaren alleen en ze kende Dirk al uit de tijd dat ze nog thuis woonde. Het was toen al de vriend van haar beste vriendin. Dirk heeft de laatste woorden van zijn vrouw opgevolgd en nu zijn ze al zeventien jaar getrouwd en heel gelukkig met elkaar. Ik heb zelden zo’n lief en blij stel gezien.

11


Greet wordt door de kinderen van Dirk op handen gedragen. Dirk heeft ook twee zonen. De oudste zoon is niet getrouwd. De jongste zoon heeft twee kinderen. Een meisje van achttien en een jongen van veertien. Deze zoon is directeur van het vervoersbedrijf van zijn vader. Dirk werkt er niet meer, maar gaat er toch drie keer in de week een dag “helpen”. Dirk heeft geen zin om te leren bridgen. Hij houdt wel van klaverjassen, rikken en zwikken. Hij kijkt graag films en sport, maar daar geeft Greet niet zo veel om. Greet heeft vijftien jaar geleden les gehad van Joke de Zwart en heeft een vervolgcursus bij Marion Hoekstra gevolgd. Ze speelt op donderdag met Trees Verhoeven en is, omdat je het van één keer per week spelen niet leert, nog een tweede avond gaan spelen bij “Klavertje vier” in de Wildacker in Goirle. Ze is helemaal verslaafd aan het spel. Je kunt haar er ’s nachts voor wakker maken. Dirk en Greet gaan ieder jaar met een broer en z’n vrouw twee weken naar een huisje in Cadzand. Daar fietsen ze (elektrisch) of wandelen ze in de mooie omgeving. Ieder jaar weer een feest. Ze maken ook graag verre reizen. Canada (waar een zus van Greet woont), Grand Canaria, Curaçao en Zwitserland zijn landen die ze graag bezoeken. Greet heeft een paar opmerkelijke hobby’s. Behalve haar grootste hobby bridgen, poetst en boent ze graag in haar huis. Ze kookt graag. Dirk wil wel eens uit eten, maar Greet eet het liefst thuis. Winkelen in Uden en dan bij Hout Brokx eten. Heel lekker, volgens Greet. (Dat moet ik dan ook maar eens gaan proeven daar.) Haar favoriete gerecht is: “Indisch haantje”. Makkelijk Loes, hier heb je het recept. En weer ga ik met een recept naar huis. Ik ga het zeker een keer maken, Greet! Loes Westgeest (Greet maakt het “Indisch haantje” met kippenbouten, want dat is malser. De kippenbouten in een beetje boter bruin bakken en uit de pan halen. In een andere pan, zonder het vet, alles bij elkaar doen. De aangebraden kippenbouten plus: 5 à 6 in ringen gesneden uien 1½ eetlepel tomatenketchup 3 eetlepels ketjap 6 eetlepels basterdsuiker 3 eetlepels natuurazijn 1 theelepel sambal 1 blikje tomatenpuree (of 2 kleine blikjes), dan 2 à 3 blikjes water en 1½ à 2 uur laten sudderen. Indien nodig binden met een beetje maïzena. Heerlijk!) -------------------------------------

Beste Bridgevriendinnen en -vrienden, Graag wil ik jullie allemaal bedanken voor de welgemeende aandacht die ik vanuit de club heb mogen ontvangen. Ook de persoonlijke steun en de kaarten die ik van velen van u heb mogen ontvangen hebben me heel goed gedaan. Inmiddels heb ik de bijkomende behandelingen voor de helft achter de rug. Op het eind moeten er weer tal van onderzoeken plaats vinden. Mijn lichaam en mijn geest kunnen de behandelingen gelukkig goed aan. Allemaal, ook namens Finy, hartelijk dank en een vriendelijke groet, Harm Sijbring

12


De Pen Door John van Dijk ben ik gevraagd de pen over te nemen. Na enige aarzeling heb ik beloofd dat te doen mits het niet over bridgen hoeft te gaan. Daar wordt tenslotte al genoeg over geschreven. Wat ons, André en mij, op dit moment het meest bezig houdt, is onze aanstaande wandeling van Sevilla naar Santiago de Compostela. Zoals de meesten wel weten, zijn wij in 2004 van huis uit te voet naar Santiago gegaan: zo’n 2400 km. Het was voor ons een bijzondere tocht waarvan we elk detail nog kunnen navertellen en sinds die tijd hebben we altijd de wens gehad de “Ruta de la Plata” (zilverroute) te gaan lopen. Door omstandigheden is dat nog steeds niet gebeurd, maar sinds wij een paar weken per jaar gastheer en gastvrouw zijn in de Pelgrimshoeve “Kafarnaüm” in Vessem hebben wij weer zoveel verhalen gehoord dat het behoorlijk begon te kriebelen. Wij ontvangen daar pelgrims die naar Santiago de Compostela lopen of fietsen, of wandelaars die of het Pelgrimspad, het PeerkePad of de Via Monastica lopen. Zij kunnen daar overnachten en wij zorgen voor diner en ontbijt en hebben een luisterend oor voor wat de mensen meemaken. Eind vorig jaar hebben wij besloten dit jaar weer te gaan lopen. Niet in één keer, want wij willen niet te lang weg van onze kleinkinderen. De hele route is nl 1000 km. 10 April vertrekken wij naar Sevilla en de 11e beginnen we aan onze tocht. Het eerste gedeelte gaat tot Salamanca, zo’n 500 km ten noorden van Sevilla. Wij denken daar drie en een halve week over te doen. Wanneer de dagafstand te groot is, zullen we niet schromen een stukje de bus te nemen en het resterende deel van de dag wel te lopen. We zijn tenslotte ook acht jaar ouder dan de vorige keer. Als alles goed gaat, gaan we in het najaar of volgend voorjaar het resterende gedeelte lopen van Salamanca naar Santiago de Compostela. Inmiddels zijn we druk aan het trainen. Het lopen gaat goed en na een afstand van 20 km rond de Drunense Duinen te hebben gelopen, hebben we de rugzakken uit het stof gehaald en gevuld met 8 kg aan spullen. Daarmee zijn we verder gaan lopen. Dat viel tegen, de heupen en knieën protesteerden hevig. Maar nu met 10 kg in de rugzak loopt een trainingsrondje van ruim 15 km gesmeerd. Jammer dat het op dit moment zo koud is en sneeuwt, want nu kunnen we even niet verder. De conditie is er in ieder geval en de zin ook. Je zult je afvragen wat bezielt een mens om met 12 á 14 kg op zijn rug te gaan lopen. De vrijheid, het niets hoeven of moeten. Mensen ontmoeten uit de hele wereld, want dat is wat je tegenkomt onderweg. Het ’s morgens niet weten waar je ’s avonds slaapt. De weergoden trotseren. Hitte, regen en hoog in de bergen de kou. We zullen zien wat er op ons pad komt. Niet de aankomst is het doel, maar de weg is het doel. Als jullie ons willen volgen, André heeft een weblog gemaakt: http://ginie-andre.blogspot.com/ Wij willen proberen af en toe onze ervaringen daar te schrijven, zodat het thuisfront weet hoe het ons vergaat. Pelgrim Peter van Aarnhem

De pen zou ik door willen geven aan Elly de Jong, zij speelt op de donderdagavond. Ginie van den Berg -------------------------

13


Geocachen: de hobby van Corry en Ad Verhoeven Wat is geocachen eigenlijk. Het is veelzijdig, maar ik zal proberen het uit te leggen. Corry zegt altijd “Schatzoeken voor grote mensen”. Om te kunnen cachen heb je een GPS-ontvanger nodig voor de ontvangst van verschillende satellieten die rond de aarde rond draaien. Die satellieten geven de locatie aan waar je op dat moment bent. Men noemt dit het coördinaat. Toen ik tegen een collega op het werk vertelde dat het nogal eens voorkwam dat ik verdwaalde in de bossen of in de duinen, vertelde hij dat dit met zo’n GPS niet meer mogelijk was. Als je vertrekt vanuit een parkeerplaats en je zet de GPS aan, dan laat hij net als klein duimpje een kruimelspoor achter die je op de landkaart (een gekleurde lijn) op je gps kunt zien. Ben je nu de weg kwijt, dan volg je dit spoor terug en je komt vanzelf weer bij je auto terug. Mijn collega had echter ook het geocachen als hobby en dat ben ik er, aanvankelijk alleen, bij gaan doen; Corry kwam er later ook bij. Voor het geocachen behoor je een eigen account met een verzonnen naam aan te maken wat allemaal gratis is. Onze naam is Coradesli, wat komt door samenvatting van Corry en Ad, en Esther en Linda, onze twee dochters. Waar kun je geocachen? Geocachen kun je over de gehele wereld, dus niet alleen in Nederland. Persoonlijk hebben we caches uit Duitsland, België, Luxemburg en Mallorca op ons lijstje staan. Bij het cachen moet je proberen om bij de cache (de schat) te komen. In deze cache tref je dan een boekje aan of een rolletje papier waarin je jouw naam moet schrijven met de datum dat je de cache gevonden hebt en ook de tijd dat je er geweest bent. Bij sommige cache’s tref je een legermunitiekist in de grond aan, een tupperware bakje of een mayonaise-emmer. Uiteraard moeten deze waterdicht zijn. Om niet de verstopplaats met zoeken overhoop te gooien, legt men er meestal wel een stapeltje takjes op of een steen. In zo’n cache tref je dan ook allerlei prullaria aan zoals een eierdopje, cd, keycord, gasaansteker, speelgoed, pennen; kortom alles is mogelijk. Van deze prullaria mag je een ding meenemen, maar je bent verplicht er ook iets terug in te doen, anders is de kist zo leeg. Persoonlijk halen wij er nooit iets uit, maar voor kinderen is het wel leuk als ze iets aantreffen wat ze kunnen ruilen. Als je weer thuis bent, moet je via het internet melden aan de cache-eigenaar (degene die de cacheronde gemaakt heeft en de cache heeft verstopt) dat je er geweest bent, met eventueel een compliment voor de mooie ronde of een opmerking dat sommige dingen moeilijk waren te vinden. Men mag echter niets verklappen over de verstopplaatsen of stiekem aanwijzingen geven, want andere mensen kunnen dit ook lezen. Ook kun je hier foto’s bijzetten, maar ze mogen niets onthullen over de verstopplaatsen . De verschillende cache’s kun je vinden bij www.geocaching.nl (als je tenminste een account hebt aangemaakt). Wel kun je hier eens kijken voor verdere uitleg en alles wat ik niet heb uitgelegd. Er zijn verschillende soorten cache’s, zoals Traditionals, Mystery’s, Multi- en Earthcache, waarvoor ik een uitleg zal geven. De cache’s hebben allemaal een verschil in moeilijkheidsgraad, wat aangegeven wordt door het aantal sterren . De Traditional is de eenvoudigste waar je een coördinaat voor krijgt, waar je naar toe moet gaan en iets moet zoeken. Dit is meestal zo’n fotoroldoosje dat je bij de fotozaak inleverde om je foto’s te laten ontwikkelen. Hierin tref je dan de papierrol aan. Er zitten uiteraard geen prullaria in. Ze zitten soms op of in de gekste dingen verstopt. Om een voorbeeld te geven. Op het treinstation in ……..… staat een fiets met een grote fietsbel. Op het internet staat dan als hint “de eenzame Gazelle”; ter plaatse zie je dan een Gazelle fiets. Maar dan heb je de cache nog niet gevonden. Na wat zoeken vind je dan het rolletje in de grote fietsbel.

14


De Mystery is een cache die wat meer uitleg vraagt. Hier behoor je een puzzel voor op te lossen, zoals bijvoorbeeld een sudokupuzzel, een raadsel van getallen, een geheimschrift uit de oudheid dat je moet ontcijferen, de geheime davincicode of een stuk tekst waarin de oplossing zit. Dit moet je zien op te lossen door op het internet te zoeken of elders om tot een coördinaat te komen. Hierin is een groot verschil van moeilijkheidsgraad, van 1 tot 5. De Multi (niet te verwarren met de Multi bij het bridgen!). Naar de Multicache gaat onze voorkeur uit. De Multi bestaat uit een begincoördinaat, die je krijgt om te kunnen starten. Dan krijg je opdrachten die jou verder moeten brengen naar elk volgende punt (men noemt dat een waypoint). Die opdrachten zijn ook zeer verschillend. Soms moet je alleen een plaatje zoeken dat bijvoorbeeld onder een rustbankje geschroefd zit en soms kom je uit bij een plaats waar een glazen pot met de volgende opdracht in de grond is verstopt. Steeds moet je dan in de gps het nieuwe coördinaat invoeren waardoor je weer verder kunt. Wij hebben ook al eens een kleine legpuzzel gevonden die we moesten oplossen en toen de puzzel klaar was moesten we hem voorzichtig omdraaien. Op de achterkant stond toen het volgende waypoint, waar je naar toe kon lopen. Soms zitten ze erg listig verstopt en heb je een zaklamp of spiegeltje nodig. Wij houden het meest van de cache’s die niet te moeilijk zijn met eenvoudige zoekopdrachten en die duidelijk gebaseerd zijn op natuurwandelingen of bijzondere plaatsen zoals watermolens of begijnhofjes, mooie havens, oude steden, enz. De Earthcache is een aparte plaats of mooie omgeving, die is gemaakt om de mensen met deze plaats kennis te laten maken. Dit kan een mooi ven in Oisterwijk zijn of een plaats in de Drunense duinen of ergens een oude watermolen met een nog draaiend rad met molensteen of een grot in het buitenland. Men treft op dergelijke plaatsen een informatiebord aan en op internet worden er over de omschrijving op dit bord dan vragen gesteld die je moet beantwoorden als controle dat je er ook werkelijk geweest bent. Meestal tref je hier geen boekje aan om je naam in te schrijven met de datum, maar moet je een foto van jezelf maken voor het infobord of bij de molen, zodat men kan zien dat je ook zelf die plaats hebt bezocht. Deze foto moet je dan opsturen naar de cache-eigenaar op internet. Sommige mensen bedrijven deze sport om als eerste bij een nieuwe cache te zijn en sommige mensen houden ervan om de mystery’s op te lossen; anderen willen juist een groot aantal gevonden cache’s op hun naam hebben en nemen dan de traditionals. Wij hebben de voorkeur voor de Multi’s vanwege de natuur en de grote steden waar je vaak stadswandelingen met fotocache’s hebt. Hier moet je dan de foto’s in een stad zien te vinden. Het bridgeblad zou ik wel vol kunnen schrijven over het geocachen. Wij zijn slechts beginnelingen, want op dit moment zitten we aan bijna 900 gevonden cache’s, maar er zijn er 14 tot 16.000, alleen in Nederland al, dus wij kunnen voorlopig nog wel even met deze hobby verder……. Corry en Ad Verhoeven

15


Tropische hitte Yvonne was zwart, jong, mooi en huwbaar. Toen we op Curaçao woonden paste ze, als we niet thuis waren, op ons huis en onze kindertjes. Yvonne hoopte op een leuke man. Nu steken Curaçaoënaars hun bewondering voor vrouwelijk schoon niet onder stoelen of banken. Op het gebied van seks hebben zij deksels weinig last van terughoudendheid of gebrek aan zelfvertrouwen. Yvonne mocht zich verheugen in de overweldigende belangstelling van vele mannelijke passanten. Dat waren overwegend op seks beluste klaplopers zonder vooruitzichten en Yvonne vond de aanwezigheid van waakzame Bonnie dan ook geruststellend. Bonnie was onze Duitse herderin, zwart, bruin, zwaar en levensgevaarlijk. Elk van haar voetjes was zo groot als mijn hoofd. Er kwam niemand op het erf. Bonnie liet weinigen toe tot de kring van goed volk. Yvonne wel en mannen die haar te na kwamen niet. Dit ondervond de loodgieter. Deze had ik ontboden omdat er een lek in het dak zat. Op Curaçao regent het maar zelden, maar als het zover is, dan giet het grandioos. De tropische bui stort zich loodrecht omlaag als een waterval. En dan treden mankementen aan het licht zoals dat lek. “Yvonne,” zei ik, “de loodgieter komt straks en om hem de toegang mogelijk te maken heb ik Bonnie opgesloten. In de badkamer.” Yvonne begreep dat en we gingen naar ons werk. Om twaalf uur reed ik naar huis voor de lunch. Het was op het heetst van de dag. De mussen vielen niet dood van het dak, omdat ze daar geen puf meer voor hadden. Bij ons huis zag ik iemand op het dak staan. “Mooi,” mompelde ik, “de loodgieter is gekomen.” Hij staat nog te zwaaien ook zag ik en ik zwaaide vriendelijk terug. Fijn als mensen plezier hebben in hun werk. En zeker bij een wel héél warm karwei. Op Curaçao klimt de zon ‘s morgens razendsnel hoog in de blauwe hemel en straalt dan ononderbroken op het zinderende eiland. En op ons dak. Dit was van eternieten golfplaten die heel veel warmte absorberen en gloeiend heet worden. Om twaalf uur ‘s middags kon je er een ei op bakken, gesteld dat je dat zou willen. Op dat dak stond de vrolijke loodgieter opmerkelijk geestdriftig te zwaaien. Ik stopte de auto, opende het hek en werd daar springend en blaffend begroet door Bonnie. Ze galoppeerde naar de ladder en maakte me attent op de ongewenste indringer op het dak. Bonnie klom woest op de ladder, maar kwam met haar tachtig kilo niet hoger dan twee meter. De loodgieter riep iets dat ik niet verstond, omdat hij Papiamento sprak en omdat onze herder in het Duits terugblafte met de boodschap dat de loodgieter zijn lot niet zou ontgaan. Hij was er geweest, aldus Bonnie. Door het keukenraam zag ik Yvonne. Ze wenkte. “Wat is hier gaande?” vroeg ik. Yvonne sprak Papiamento en een paar woorden Nederlands. Ik begreep dat zij niet blij was met deze loodgieter. De man was om negen uur gekomen. Hij had zijn ladder tegen het huis gezet, was op het dak gaan kijken en weer binnen gekomen, omdat het zo warm was. “Hij vraagt water. Ik hem geven. Drie keer. En nog keer. Hij terugkomen. Met smoesjes. Hij zeggen mij leuk. Hij wil kus geven. Hij mij aanraken.” Yvonne was huiverig geworden, want de loodgieter was een grote sterke man en zij was maar alleen met niemand in de buurt. Toen de loodgieter weer op het dak was geklommen had ze gauw de badkamerdeur opengedaan en Bonnie was onmiddellijk naar buiten gerend regelrecht naar de ladder, waar ze probeerde op te klimmen om de loodgieter te vermoorden. Dat klimmen lukte niet en daarom bleef ze onder aan de ladder de wacht houden.

16


Zodra de loodgieter zich maar even bewoog, volgden hernieuwde en verwoede pogingen hem te bereiken vergezeld van onheilspellend geblaf, waarin moord en doodslag de boventoon voerden. En voor Yvonne bleek het proces niet omkeerbaar, ze kon Bonnie niet naar de badkamer terugkrijgen. De verbrande loodgieter stond al drie uur als op een steenoven in de gloeiende zon. De zwarte man zag grijs van ellende. “Het mij spijt,” zei Yvonne met pretlichtjes in haar ogen. Ik bracht Bonnie terug onder hevig protest en sloot haar op. “Het is nu veilig,” riep ik naar de loodgieter. Die kwam moeizaam naar beneden, bleek meer dan gaar, dronk een liter water, kwam langzaam bij, zei niets en keek buitengewoon boos. “Is het lek gedicht?” waagde ik te vragen. Geen reactie. Hij laadde zijn spullen in en vertrok. “Jammer,” zei ik. “Eindelijk had ik een loodgieter en dan wordt hij levend gegrild. Die komt nooit meer terug.” “Hij eigen schuld,” zei Yvonne en ze lachte met haar parelwitte tanden in haar mooie zwarte gezicht. Ze liet Bonnie uit de badkamer en aaide haar over haar bol. Ze gaf haar een koekje en een bak koel helder water.

Frans Rosenhart -------------------------------------------------

17


Wist u dat ... Onder redactie van Loes Westgeest

•

de wandelbridgedrive op 10 december 2011, met achttien deelnemende paren, gewonnen is door paar dertien Rietje Pieterse en Loes Westgeest met 61,20 %. (Rietje, ik heb het toch tegen je gezegd dat dertien mijn geluksgetal is!)

•

per 1 januari Yvonne van Riel de BAC-werkzaamheden van Ginie van de Berg heeft overgenomen. U het lief en leed van de dinsdagavondleden in het vervolg aan Yvonne door kunt geven.

•

Ine Bierhuizen op 15 januari 2012 voor de eerste keer oma is geworden van een kleinzoon met de mooie naam "Finne". Het is een flinke baby met een geboortegewicht van negen pond.

•

het op 1 februari vijftig jaar geleden was dat San Mermans en zijn Nelly in het huwelijk zijn getreden. Zij dit op 4 februari uitgebreid hebben gevierd met veel familie en vrienden.

•

wij helaas over zijn moeten gaan tot het annuleren van het bridgeweekend in Hotel Brinkzicht in Vledder van 20 t/m 23 april 2012. Er was jammer genoeg te weinig belangstelling.

•

Bridge ook een spel is van geluk hebben. Bedenk: “Geluk is als een vlinder. Wanneer je hem tracht te grijpen blijft hij altijd net buiten bereik. Maar wanneer je rustig blijft, komt hij misschien op je hand zitten”.

Daarom hierbij een gedichtje van mij:

Vlinder … fladdert … vliegt Van bloem naar bloem Zal dat alle dagen doen Haar hele korte leven Ik wou dat ik vleugels had gekregen en dat de wind mij wiegt Loes Westgeest -------------------------------------

18


Jaargang Nummer 3. Voorwoord

Recommend Documents