Jaargang 32 - nummer 5 Mei 2006 KONINKLIJKE VERENIGING VAN OPRUSTGESTELDE OFFICIEREN - KRING LIMBURG BIERWART - MODAVE - HOEI. dinsdag 13 juni 2006

Jaargang 32 - nummer 5

Mei 2006

KONINKLIJKE VERENIGING VAN OPRUSTGESTELDE OFFICIEREN - KRING LIMBURG

BIERWART - MODAVE - HOEI dinsdag 13 juni 2006 NORA VANHOVE

Wij nodigen U uit op dinsdag 13 juni voor een bezoek aan BIERWART - MODAVE - HOEI. We brengen een bezoek aan de slakkenkwekerij van BIERWART, waar "Les Escargots petit gris de Namur” gekweekt worden . We krijgen een rondleiding en een videofilm. Er worden hapjes en een glas wijn aangeboden. Middagmaal in HOEI Namiddag brengen we een bezoek aan het kasteel van MODAVE met audio-gids. Daarna terug naar HOEI, waar we een van de mooiste kerken van het Waals Gewest bezoeken : " DE COLLEGIALE VAN HOEI", gevolgd door een korte stadswandeling Nog wat vrije tijd in het gezellig stadscentrum. PROGRAMMA : 08.30 u. Vertrek Hasselt 09.00 u Parking Veemarkt St Truiden 10.00 u. Bezoek Slakkenkwekerij 12.00 u.

Middagmaal in het restaurant " SAN MARINO " MENU : Fondue Parmesan Escalope SAN MARINO Pâtes ou Frites - Mousse au chocolat Dranken voor eigen rekening

Woordje van de voorzitter

D

e afslanking van onze defensie gaat gestaag verder, en alsof het afstoten van de infrastructuur niet snel genoeg kan gaan wordt er op tijd en stond nog eens een tandje bijgestoken. Het overhevelen van het KHID vanuit Laken naar de KMS, ooit gepland voor 2009, nadien voor 2007, zal nu, volgens de laatste geruchten, reeds deze zomer plaats hebben. Velen onder ons hebben ongetwijfeld aangename – en zeker ook wat minder aangename – herinneringen aan de jaren die ze als cadet of examen A-er doorbrachten binnen de muren van het Kwartier St Cdt Jules Neven Anna. De Brusselse politie heeft al sinds een paar jaren een deel van het kwartier ingepalmd, en zal nadien het gezelschap krijgen van (Vervolg op pagina 2)

In dit nummer : Woordje van de Voorzitter In en Uit docume nt

14.30 u. Bezoek Kasteel MODAVE 16.30 u. Bezoek Hoei 18.15 u. Vertrek huiswaarts

27 Apr : Verslag Bloesemtocht

Inschrijvingen :

Artikels :

vóór 05 juni 06 telefonisch op per e-mail [email protected]

13 Jun : Hoei - Bierwart - Modave Nora Vanhove 011.228848 of

‘De aanwezigheid van defensie in Limburg ’ - Raymond Joris ‘Voodoo’ - Willy De Greeve

De stortingen van € 30 per persoon (autocar : €11; slakkenkwekerij : €4; middagmaal : €10; kasteel Modave : €5) moeten met code ‘Hoei’ vóór 07 juni toekomen op rekening 961-1951400-46 van KVOO LIMBURG

‘Memories …‘ - Luc Vandenborne ‘Moskou 1998, een cultuurschok’ - Vic Mardage 19 Jun : ‘Iconografie’ - CC Hasselt 21 Jul : Barbecue Herman Schrijvers

mei 2006

K.V.O.O. - LIMBURG

- 2-

Woordje van de Voorzitter K.V.O.O.

(Vervolg van pagina 1)

één of andere internationale school. Ook de nationale zetel van onze vereniging wordt er door getroffen en zal nu vervroegd moeten uitwijken naar een andere locatie in het Brusselse. In elk geval speelt defensie weer de zoveelste mooi gelegen prestigieuze oude kazerne kwijt, met heel wat militair-historische waarde, maar niemand ligt daar nog wakker van. Een gelijkaardig scenario speelt zich af in Brasschaat, waar tijdens een kleine ceremonie op 12 mei het doek zal vallen over de School van het Licht Vliegwezen. Tegelijk verdwijnt daarmee het oudste militaire vliegveld van België, zonder dat daar veel aandacht wordt aan besteed. Het was inderdaad naast de ingang van het toenmalige kleine schietveld van de Artillerie in Brasschaat dat op 23 maart 1911 dit eerste militaire vliegveld plechtig werd ingehuldigd. Er bestond toen reeds een burgervliegschool op het vliegveldje van Kiewit, waar een paar cavalerieen genieofficieren een pilotenbrevet hadden behaald. De inhuldigingsvlucht liep ten andere slecht af, want het enige militaire vliegtuig waarover de Compagnie Luchtschippers van de Genie toen beschikte – een labiel Farman tweedekkertje – vergastte de genodigden bij de landing op een spectaculaire crash, en het heeft vele maanden geduurd vooraleer door het Ministerie van Oorlog de nodige fondsen werden vrijgemaakt om een nieuw toestel aan te kopen. Uit die Compagnie Luchtschippers ontstond later het Militair Vliegwezen, en nog later, na de tweede wereldoorlog, de Luchtmacht, die nu weer getransformeerd werd in een Luchtcomponent. De laatste halve eeuw werd het vliegveld van Brasschaat praktisch uitsluitend (Vervolg op pagina 3)

30.03 Van Vic Mardaga : “Moskou 1998, een cultuurschok” - pg 17 13.04

Germaine Moons werd opgenomen in RVT De Bloemelingen, kamer 205. Wij wensen haar een volledig herstel.

25.04

Van Willy De Greeve - “Met voodoo, de zombies, de weerwolf en Co … hadden we dagelijks te doen” - pagina 11

27.04 Van Luc Vandenborne “Memoires are made of this ...” - pg 15 28.04 A posteriori vernemen de hospitalisatie van onze collega René Claessen die nu thuis herstellend is - wij wensen René een spoedig en volledig herstel. 28.04 Hospitalisatie van Gilbert Moons die nu thuis herstellend is - wij wensen Gilbert een spoedig en volledig herstel. Aan KVOO Nationaal - verslag activiteiten april 2006 01.05

Van Marcel Demot “Woordje van de Voorzitter” pg 1.

06.05 Van Kolonel SBH Raymond Joris, Provinciecommandant, : “Defensie in Limburg” - pagina 7 Nieuwe leden : Cdt Vl. BOMANS Robert - LuM Kraanberg 36 3990 PEER Tel : 011.631546 LtKol DEBRUYN Eugene - TTR Martelarenlaan 34/9 3500 HASSELT Tel : 011.227222 Med Cdt DEGRAEVE Leo - Med Nielerlaan 101 3668 AS Tel : 089.657063 Maj v/h Vlw. HALING Etienne - LuM St Jansstraat 21 3770 RIEMST Tel : 012.453564 LtKol MYLLE Jacques - PsTp (Prof Dr. - Leerstoel Psychologie KMS) Snoeistraat 12 3945 HAM Tel : 0496.320480

Wij betreuren het overlijden van Mevrouw

Angèle FIERENS echtgenote van wijlen onze collega Majoor ARTHUR CRAYBEX

Geboren Te Hasselt op 25.10.1919 Overleden te Hasselt op 18.04.2006 De plechtige eucharistieviering vond plaats te Hasselt op 22 april 2006 Namens KVOO Limburg hebben wij aan de familie onze gevoelens van deelneming aangeboden en hebben wij bloemen neergelegd

01.05

juni – juli 1999 mei 2006

K..V.O.O. - LIMBURG K.V.O.O.

- 3-3--

Woordje van de Voorzitter (Vervolg van pagina 2)

gebruikt door de Air OP’s en de latere School van het LtAvn. Het is niet mijn bedoeling er hier verder op in te gaan, maar de verdwijning ervan laat me, als oud kaki-vlieger, toch niet onberoerd, en ik ben ervan overtuigd dat dat bij mijn vroegere collega’s ook het geval is. Maar als er eens iets positief te melden valt mag dat ook wel eens aan bod komen. Zo heeft onze defe nsie minis ter toes te mming gegeven om vanaf deze maand 7 dagen op 7 een Agusta A-109 helikopter van de Wing Heli in Bierset in standby te houden voor het transport van organen ten behoeve van de 9 Belgische transplantatiecentra, waarbij enkel de personeels - en brandstofkosten worden aangerekend. Men verwacht om en bij de 150 vluchten op jaarbasis. Een g oe d e z aak, w ant s o mmi g e organen, zoals een hart of een long moeten binnen anderhalf à twee uren kunnen ingeplant worden, zodat vervoer langs de baan dikwijls uitgesloten is. In feite is dit niets nieuws, want ik herinner mij dat in de jaren 70 en 80 een gelijkaardig systeem bestond met een Alouette II helikopter in Brasschaat, voor dringende niertransporten. Maar jammer genoeg is er nu een helikopterfirma uit W.Vlaanderen die hier een vette winstkluif aan haar neus ziet voorbijgaan, en het nodig vindt een kortgeding in te spannen tegen Defensie wegens oneerlijke concurrentie. Zij vliegen meestal voor industriëlen en bedrijven met helikopters waarvan de prijs per vluchtuur al vlug oploopt tot meerdere duizend euro, hetgeen een orgaantransport tientallen keren duurder zou maken dan met een militair toestel. Wie er dan zou moeten opdraaien voor die enorme (Vervolg op pagina 4)

Bij het ter perse gaan zijn er 55 inschrijvingen. Jef Hendrix heeft een autocar kunnen vastleggen met een capaciteit van 54 - het absolute maximum ook qua aantal gidsen. Het wordt een uitzonderlijke lentedag ! Opstapplaatsen: 0800 u. Sint Truiden (Parking Begijnhof) 0830 u. Hasselt (Parking achterkant CC) 0850 u. Houthalen ( Parking Carpooling - baan N74 - oprit n° 29 E314)

Wie van deze laatste opstapplaats wenst gebruik te maken moet het secretariaat hiervan verwittigen

RUSLAND 07 - 19 september 2006 Ter voorbereiding van de reis en met de technische ondersteuning van Roland Desmedt vond op 24 april 06 een diavoorstelling plaats in het Cultureel Centrum van Hasselt. Vermits er tijdens de reis bij het bezoek aan een verschillende kerken ruime aandacht zal worden besteed aan ‘iconen’, vond Lucien Wagner het opportuun om voorafgaandelijk een korte inleiding in de ‘iconografie’ te laten geven door een specialist ter zake. Wij nodigen u daartoe uit op dinsdag 19 juni om 1400 in de zaal Symfonie van het Cultureel Centrum van Hasselt - deelnemingsprijs €11 (inclusief : dessertenbuffet - koffie - en drankje) - ook niet deelnemers aan de reis zijn uitgenodigd. Inschrijven vóór 10 juni (011.228848 of [email protected]) - de stortingen van €11 pp. met code ‘iconen’ moeten vóór 14 juni toekomen op rekening 961-1951400-46 KVOO LIMBURG.

mei 2006

K.V.O.O. - LIMBURG

- 4-

Woordje van de Voorzitter (Vervolg van pagina 3)

kostprijs laat hen ogenschijnlijk koud, doch er zijn maar twee keuzes: ofwel de ongelukkige patiënt zelf, die dan wel bemiddeld genoeg moet zijn, ofwel de belastingbetaler, t.t.z. het RIZIV, dat er echter steeds minder in slaagt nog het hoofd te bieden aan de steeds duurder wordende medische zorgverstrekking. De tussenkomst van Defensie is dus een uitstekend initiatief dat kadert in de hulp aan de eigen burgersamenleving – het moet niet altijd in Kosovo of in Benin zijn – en de volksgezondheid, vooral de zwaarstgetroffenen, ten goede komt. Het zou jammer zijn moest dit menslievend project sneuvelen omwille van puur winstbejag. Hopelijk zal de rechter die het geschil te beslechten krijgt er ook zo over denken, en het gezond verstand laten primeren. Uw voorzitter, Marcel

Galaconcert - Koninklijke Muziekkapel van de Marine Voor de vierde maal op rij organiseerde het Provinciecommando LIMBURG op 26 april 2006 in het Cultureel Centrum van Hasselt een galaconcert met de Koninklijke Muziekkapel van de Marine. Meer dan dertig leden woonden dit concert bij waarvan de opbrengst geschonken werd aan twee sociale werken : ‘Een hart voor Limburg’ en ‘Intesa vzw - Elkon’. Provinciecommandant Kolonel SBH Raymond Joris was dan ook bijzonder gelukkig om aan de vertegenwoordigers van beide instellingen ieder een cheque van 3.000 euro te kunnen overhandigen. Het eerste gedeelte van het concert met : - ‘De Ouverture van Figaro’s bruiloft’ en ‘The Book of Urizen’ waarbij Sopraan Joke Cromheecke en Verteller Bryan A. Crumpler optraden, was gewoonweg briljant te noemen - prachtig solowerk begeleid door een virtuoze Muziekkapel. Het tweede gedeelte met een gastoptreden van Johan Vernimmen werd niet door iedereen op prijs gesteld. Twee totaal verschillende genres, waarbij tot spijt vaak meer dan twee derden van de Muziekkapel naar een passieve rol werd verwezen. In het slotgedeelte met ‘De Mars van het 11de Linie’ , ‘de Mars van de Marine’, en ‘Het Limburgs Volkslied’ klom de sfeer opnieuw naar een ware apotheose. Onze hartelijke gelukwensen aan de voltallige organisatieploeg van het Provinciecommando. JH.


junimei – juli 1999 2006

- 5-3--

Sint Truiden - 27 april 2006 Festraets - Begijnhof - Bloesem Op uitnodiging van LtKol Herman Schrijvers en Willy Schampaert namen zesenveertig op 27 april 2006 deel aan een excursie naar Sint Truiden. Voor het eerste gedeelte van het programma werd beroep gedaan op ons medelid Mevrouw Nora Vanhove, gediplomeerde stadsgids, die tijdens de voormiddag ons langs tal van bezienswaardigheden loodste en hierbij zeer interessante tekst en uitleg gaf. Het vermaarde Festraets uurwerk roept nostalgische herinneringen op uit onze jeugd - een tijd toen dit bezoek een steevast programmaonderdeel was van een schoolreis. Lier heeft zijn Zimmertoren, Sint-Truiden de Festraetsstudio. Julien Louis Camille Festraets, geboren in Sint-Truiden op 17 februari 1904 en daar ook overleden in 1974, spendeerde 25 jaar aan de bouw van zijn Astronomisch Uurwerk. Hij leefde voor de mechanica, en beschouwde in dat opzicht ‘voldoende’ als ‘onvoldoende’. Dat betekende zoveel als alles berekenen en herberekenen, afleiden uit cijfers en dan alles piekfijn uitwerken. Hij tekende geen radertjes, noch wijzerplaten of andere horlogemechanismen. Neen, zonder ook maar enige noties op te tekenen paste hij zijn berekeningen meteen in de praktijk toe. Het feit dat er na zijn dood geen enkel plan bleek te bestaan heeft bij reparaties voor bijna onoverkomelijke moeilijkheden gezorgd. Volgens zijn tijdgenoten was hij een genie. Als je voor het Festraetsuurwerk staat doen de radertjes doen je duizelen. Elk uur verandert het uurwerk in een poppenkast en komen uit alle deurtjes grappige mannetjes piepen. Het 7 meter hoge raderwerk wekt bewondering op. Festraets had engelengeduld, zoveel is zeker. Hendrik Prijs, Truienaar en 40 jaar lang bevriend met Kamiel, beschreef de horlogemaker als een man van uitersten, zonder maat of vast evenwicht maar met geniale kwaliteiten. Als Kamiel aan iets begon, werkte hij dag en nacht door totdat hij bij het krieken van de dag doodmoe in zijn zetel in slaap viel. Alles stond in het teken van zijn droom, zijn astronomisch uurwerk, waarvan het hoofdgedeelte uit meer dan 20.000 afgewerkte stukken bestaat en op zijn minst 4000 kilo weegt. Elk uur hoor je de Westminsterbeiaard spelen en verschijnen de 12 middeleeuwse ambachten. Rond het uurwerk is de geschiedenis ervan uitgebeeld met een zonnewijzer, een zandloper en een wateruurwerk. Het grootste uurwerk ter wereld bevat ook het kleinste, enkel zichtbaar door een vergrootglas. De grote

junimei – juli 1999 2006



compensatieslinger houdt het klokje in beweging. Het begijnhof van Sint-Truiden – sinds december 1998 samen met 12 andere Vlaamse begijnhoven ingeschreven op de Unesco lijst van het werelderfgoed – is één van de zes begijnhoven die de provincie Limburg rijk is en dat vandaag nog steeds bewoond is. Precies deze combinatie van actueel wonen/leven en het bewaarde oorspronkelijk karakter zorgt voor een heel eigen beleving. En laat het nu net die beleving zijn die een bezoek aan de begijnhofsite tot een interessante ervaring maakt. De Sint-Agneskerk vormt het centrale punt van het Sint-Truidense begijnhofplein. Vooral de schilderingen laten er geen twijfel over bestaan, dat deze kerk een merkwaardig monument genoemd mag worden. De SintTruidense Begijnhofkerk bevat immers muurschilderkunst vanaf de dertiende tot de zeventiende eeuw. In de loop van de zeventiende eeuw verdwijnen ze onder een witte pleisterlaag of achter barokke meubelstukken om in 1860 per toeval opnieuw ontdekt te worden. Vandaag biedt een bezoek aan de Begijnhofkerk en haar 38 muurschilderingen, verspreid over het gehele interieur, een bijzonder boeiend beeld over de christelijke iconografie van de middeleeuwen. Muurschilderingen in middeleeuwse gebouwen dienden immers in de eerste plaats om de gelovigen in de christelijke leer te onderwijzen en pas in tweede orde om het kerk-interieur te verfraaien. De setting van muurschilderingen in een begijnhofkerk leidt - hoe kan het anders - tot de verwachting aan een typisch vrouwelijke iconografie. Het is dan ook vanzelfsprekend dat leven van de H. Maagd er dan ook een ruime plaats inneemt. Na het middagmaal, dat geserveerd werd in de officiersclub van de Koninklijke Technische School, stond er een bloesemwandeling op het programma. Onder tijdsdruk geraakt en mede omwille van een gesloten poortje dat elke doorgang weigerde, ging het via een omweg naar de nabijgelegen boomgaarden waar bloeiende fruitbomen in deze tijd van het jaar een prachtige aanblik boden. Tijdens een korte afscheidsdronk nadien in de bar van de school dankte Voorzitter Kolonel Vl. SBH Marcel Demot de organisatoren LtKol Herman Schrijvers en Cdt v/h Vlw. Willy Schampaert voor het prachtige initiatief en de perfecte organisatie en feliciteerde hij Mevrouw Nora Vanhove vervolgens voor de boeiende uiteenzettingen tijdens het voormiddagprogramma. Beste Nora, Herman en Willy, van harte proficiat en dank voor deze zeer aangename dag. Wij hebben er echt van genoten. JH.

- 6-3--



Over de investituur op 7 september 2005 van Kolonel SBH Raymond Joris als nieuwe Militaire Bevelhebber van de Provincie Limburg hebben wij uitvoerig bericht in het oktobernummer van 2005. Een paar maanden later trad Raymond Joris toe tot onze Kring en sindsdien volgt hij als sympathiserend lid van nabij het reilen en zeilen van de vereniging. De voorbije maanden hield hij voor de notabelen van

Bibliografie van Kolonel Stafbrevethouder Raymond JORIS

- 7-3--

de Provincie enkele opmerkelijke briefings en causerieën met als thema: ‘De defensie in Limburg’. Wij vonden Raymond bereid om bij gelegenheid ook voor onze kring een briefing te geven over dit onderwerp. Ter inleiding van deze causerie schreef hij voor ons een artikel dat wij op de volgende pagina’s publiceren. Eerst de Provinciecommandant nog even voorstellen. OSSENDORF (GE) bij de Sectie Logistiek van het 1 Belgische Corps waar hij eerst Chef wordt van de Cel Planning en Organisatie van het Bureel Materieel en vervolgens (vanaf januari 1988) van het Bureel Operaties. Tijdens deze periode wordt hij tot Majoor benoemd. In 1989 keert hij terug naar BRUSSEL om aan het KHID de Hogere Stafcursus te volgen. Als Majoor Stafbrevethouder wordt hij vervolgens tewerkgesteld in de Sectie Uitrusting en Logistiek van de Staf van de Landmacht waar hij Chef wordt van het Bureel Operationele Logistiek. In 1992 wordt hij benoemd tot Luitenant-kolonel en een jaar later wordt hij Commandant van het 99 Bataljon Logistiek te MORTSEL. Na drie jaren deze commandofunctie te hebben uitgeoefend is hij van mei tot september 1996 Commandant van het multinationale bataljon BELUGA in BOSNIE.

Kolonel Stafbrevethouder Raymond JORIS werd geboren op 23 juli 1951 in HASSELT. Hij is sedert 1972 gehuwd met Marie-Josée PUTZEYS en samen hebben zij twee kinderen: een dochter Katja (°1974) en een zoon Rutger (°1981). Na het beëindigen van zijn humaniorastudies aan het Koninklijk Atheneum te HASSELT, begint hij in 1969 zijn studies aan de Koninklijke Militaire School te BRUSSEL. Hij bekomt er in 1973 het diploma van Licentiaat in de sociale en militaire Wetenschappen. Hij vervult zijn eerste functie bij de Landmacht (Logistiek) in het Logistiek Centrum Nr 4 te LEOPOLDSBURG als Maintenanceofficier en vervolgens als Commandant van het Departement Materieel. Vanaf 1978 werkt hij drie jaren in het Bureel Materieel van de Staf 3 Groepering Logistiek te LEUVEN. In 1981 keert hij als Kapitein terug naar LEOPOLDSBURG waar hij gedurende vier jaren Tweede Commandant zal zijn van de 1 Compagnie Materieel. In 1985 volgt hij in het Koninklijk Hoger Instituut voor Defensie (KHID) te BRUSSEL de cursus Kandidaat Hoofdofficier. Na deze cursus wordt hij in 1986 tewerkgesteld in

Na deze buitenlandse opdracht en na zijn benoeming tot Kolonel in december 1996 worden hem in de schoot van de Staf Groepering Bevoorrading en Transport en de Staf van de Landmacht enkele kleinere projecten toevertrouwd. In 1998 wordt hij aangeduid om aan het NATO Defence College te ROME (IT) gedurende zes maanden de NATO Senior Course te volgen. Na zijn terugkeer vervoegt hij terug de Sectie Uitrusting en Logistiek van de Staf van de Landmacht waar hij vanaf juli 1999 dienstchef wordt. Eind juni 2001 wordt hij door de Minister van Defensie aangeduid als Defensie-attaché te WENEN (vanaf februari 2002) met, nadien, een bijkomende accreditatie voor SLOVENIË en BOSNIË. Op 15 juli 2004 wordt hij benoemd tot “Deken van het Militaire Attachécorps in Wenen”. Vanaf 7 september 2005 is hij de nieuwe “Militaire Bevelhebber van de provincie Limburg”. Zijn belangrijkste eervolle onderscheidingen zijn deze van “Commandeur in de Kroonorde” , van “Commandeur de l’Ordre de Mérite du Grand-Duché de Luxembourg” en het “Grosse silberne Ehrenzeichen für Verdienste um die Republik Österreich”.



- 8-3--

DE AANWEZIGHEID VAN DEFENSIE IN LIMBURG Provinciecommandant Kolonel SBH Raymond JORIS Inleiding Een onderneming die op enkele jaren haar personeelsbestand aanzienlijk moet terugschroeven en drastisch gereorganiseerd wordt, er in ruime mate opdrachten bij krijgt (vooral in internationaal verband) en tegelijk moet meegroeien in een hoogtechnologische omgeving: dat is zowat het actuele beeld van Defensie. Het leger wordt een modern bedrijf dat in Limburg overduidelijk aanwezig is en op zijn beurt klant is bij veel Limburgse ondernemingen. Het leger is in Limburg dus niet onbelangrijk. Defensie is overigens met zijn 6.600 militairen (leerlingen niet inbegrepen), momenteel de grootste werkgever in onze provincie. Wij zijn daarom van oordeel dat wij ons meer dan ooit moeten voorstellen. Eén van de belangrijkste opdrachten van het provinciecommando is “de schakel te zijn tussen de militaire en de civiele wereld”. In de uitvoering van deze opdracht is het o.a. belangrijk “Defensie in Limburg” bekend te maken bij de bevolking. De eenheden doen dit al lang via “Open Doors”, het organiseren van bezoeken voor scholen en verenigingen en allerhande andere evenementen die meestal ten voordele zijn van sociale projecten. Op het niveau van het provinciecommando denken wij op onze beurt het leger bij de bevolking bekend te maken via de lokale autoriteiten en de pers. Onze Gouverneur, Z.E. Steve Stevaert, de Bisschop van Hasselt, Monseigneur Patrick Hoogmartens, de top van de rechterlijke macht in onze provincie en een aanzienlijk aantal burgemeesters waren de laatste maanden onze gast en kregen een briefing, ieder in zijn interessesfeer, over de aanwezigheid en het belang van Defensie in Limburg. In deze context dank ik dan ook welgemeend de samensteller van dit blad, de Heer Jos Hermans, dat hij mij de gelegenheid geeft om ook langs deze weg U een idee te geven wat Defensie voor Limburg betekent.

De hulp aan de Natie In crisissituaties (op provinciaal niveau) is de

militaire bevelhebber van de provincie de militaire raadgever van de Gouverneur. Dit kan zijn bij overstromingen, maar ook bij crisissen zoals het uitbreken van varkenspest, MKZ of vogelgriep. Gelukkig bleven wij de laatste jaren gespaard van dit soort onheil en hopen wij dat dit nog lang zo mag blijven. Toch moeten wij ons ter zake voorbereiden door onze dossiers “à jour” te houden, hun degelijkheid te testen en deel te nemen aan provinciale rampenoefeningen. Maar “hulp aan de natie” kan ook belangrijk zijn op een minder spectaculaire en zelfs op kleinschalige wijze: het in leen geven van kampeermaterieel aan jeugdgroeperingen, het ter beschikking stellen van verlaten militaire kwartieren aan burgerverenigingen (voor de organisatie van allerlei evenementen, zoals jeugdkampen), hulp aanbieden aan daklozen en erkende lokale hulporganisaties tijdens de winter en het verlenen van materiele steun aan erkende verenigingen in het kader van een “goed nabuurschap”. Ter illustratie: in 2005 werden via het provinciecommando ongeveer 150 tenten uitgeleend aan diverse groeperingen en organiseerden 5 jeugdverenigingen hun zomerkamp (samen in totaal 46 dagen) in verlaten militaire kwartieren die door het provinciecommando worden beheerd. En dan spreken wij nog niet over de jongerenstages, scholenbezoekdagen en andere activiteiten die door de eenheden zelf worden georganiseerd.

De reserve Het hoeft eigenlijk geen verder betoog dat in de relatie tussen het leger en de natie onze reservemilitairen een grote rol spelen. Na het verdwijnen van de provinciale reserve-eenheden van de provincies, werden de provinciecommando’s versterkt met reservisten. In het Limburgs provinciecommando zijn er momenteel 48 functies voor hen voorzien. Samenwerken met deze mensen, die niet alleen hooggemotiveerd zijn maar bovendien dikwijls een grote dosis expertise bezitten en meestal een interessante functie in het burgerleven vervullen, is zeer verrijkend. Het is dan ook evident dat wij trachten hen maximaal in die functies te gebruiken en hen die taken laten vervullen die (Vervolg op pagina 9)



- 9-3--

dienstencontracten zoals deze voor de reiniging en het onderhoud van de installaties. Juiste cijfers heb ik momenteel niet ter beschikking, maar toch mag aanleunen bij hun ervaringen in de burgerij. gesteld worden dat, door de militaire aanwezigheid De tewerkstelling in deze provincie, op jaarbasis vele tientallen miljoen Onze gouverneur Steve Stevaert, voor wie tewerk- Euro terugvloeien naar de Limburgse economie. stelling in Limburg de grootste prioriteit is, heeft Het uitdragen van ons imago het onlangs nog herhaald: Defensie is in Limburg de grootste werkgever. Meer dan 6.600 militairen, de Nadat eerder Para’s in Afrika werden ingezet, leerlingen niet meegerekend, zijn in Limburgse hebben ook andere Belgische militairen sedert het garnizoenen tewerkgesteld. Uiteraard woont niet al begin van de jaren negentig deelgenomen aan buitendat personeel echt in Limburg, maar anderzijds zijn landse operaties: in de Baranja, Bosnië, Kosovo, er enkele duizenden Limburgse militairen die dage- Afghanistan ….Wij kunnen er niet omheen en moeten lijks naar kazernes buiten onze provincie (Evere, durven toegeven dat er enkele geïsoleerde incidenRocourt, Diest, …) pendelen. Naar schatting compen- ten zijn geweest die een negatieve pers hebben seren de beide aantallen elkaar ongeveer. Indien gekregen. Gedurende maanden “op elkaars lip zitten” men ook nog de gepensioneerden meerekent die zijn met weinig privacy, geen mogelijkheid hebben “om blijven “hangen” en het feit dat de meeste militairen eens door te zakken”, verstoken zijn van een partner een gezin hebben, dan leert een beetje eenvoudig die wat steun kan geven tijdens zware momenten, rekenwerk ons dat de militaire gemeenschap in een moeilijke correspondentie met het thuisfront: Limburg samen een kleine stad vormt. En een stad het zijn situaties die bij sommigen de normen doen consumeert! vervagen, wat dan weer leidt tot incidenten (o.a. Hoewel wij niet over een glazen bol beschikken, kun- drankmisbruik). Maar het gaat hier over enkelingen. nen wij voorzichtig stellen dat wij, qua tewerkstel- Ter illustratie: in 1996 heb ik als korpsoverste ling, ook voor de nabije toekomst niet te pessimis- tijdens mijn vier maanden durend commando in tisch mogen denken. Wij hebben weliswaar allemaal Bosnië de moeilijke beslissing moeten nemen om gelezen dat de Pantsercavalerieschool (ongeveer 100 zeven personen als tuchtmaatregel terug naar huis functies) op het einde van dit jaar naar Arlon zal te sturen. Dat waren enerzijds zeven mensen te verhuizen, onlangs kwam een mogelijke verhuizing veel, maar anderzijds was het voor een contingent van de Ambiorixkazerne van Tongeren naar Wallonië van 366 militairen nog geen 2%. Maar het haalt (ongeveer 150 functies) in het nieuws en er zijn ten- dikwijls wel de pers. Wat dan weer minder in het oog slotte ook nog de natuurlijke afvloeiingen. Maar daar springt, is het prachtige werk dat al die anderen in tegenover staat wel dat dit jaar met een zeer grote het buitenland presteren en gepresteerd hebben. waarschijnlijkheid in Limburg 240 vacatures zullen Mensen die op buitenlandse missie zijn geweest worden ingevuld en dat, in 2007, door bijkomende zullen mij bijtreden wanneer ik zeg dat de Belgen opdrachten in de Campus Saffraanberg het kader een zeer goede reputatie hebben. Niet voor niets met ongeveer 160 functies zal uitgebreid worden. wordt ons land zo vaak gesolliciteerd om deel te Kortom: ondanks de globale afslanking van het leger nemen aan een vredesondersteunende operatie, kan het aantal effectieven in Limburg voorlopig hetzij onder UNO-, NATO- of EU-vlag. Momenteel behouden blijven. (van april tot juli 2006) vervult het Regiment Bevrijding – 5 Linie uit Leopoldsburg een opdracht in De economische input Kosovo. In deze eenheid dienen veel Limburgers. Zij De aanzienlijke militaire gemeenschap in Limburg zijn daar, als personeel van Defensie, in de mogelijkspendeert uiteraard een groot gedeelte van haar heid “goede ambassadeurs te zijn” en ons leger, ons inkomen in de streek. Dikwijls kopen of bouwen de land en onze provincie te promoten. Onze gouvermilitairen er een woning en blijven zij er wonen, ook neur heeft deze mensen bezocht tijdens hun voorindien zij niet meer in Limburg gekazerneerd zijn of bereiding en het is zijn intentie hen ook in Kosovo te met pensioen zijn gegaan. gaan aanmoedigen. Het legerkazernes zijn ook belangrijke klanten voor Het natuurbeheer de lokale industrie. Verschillende aankopen gebeuren lokaal (bijvoorbeeld aankopen voor de catering en Limburg is erg fier op zijn reputatie van “groene van bepaalde wisselstukken) en er zijn bovendien de (Vervolg op pagina 10) (Vervolg van pagina 8)




- 10-3--

Quasi iedere eenheid in deze provincie organiseert evenementen ten voordele van instellingen of projecsamen meer dan 8.200 Ha oefenterreinen. Deze ten in de sociale sector. Wij ervaren dat deze steun natuurgebieden zouden misschien al lang verdwenen meer dan welkom is in een periode die gebukt gaat zijn moesten ze geen militair terrein zijn geweest. onder besparingen op allerlei vlak. Uiteraard worden de terreinen gebruikt waarvoor ze De dagelijkse contacten en de samenwerking met de voorzien zijn, namelijk als schiet- of oefenterrein. lokale autoriteiten, de verenigingen en de burgers in Maar Defensie wil ook weer niet die natuur alleen deze provincie maken dat het leger gewoon “een deel voor zichzelf reserveren. Waar dit kan en zonder is van de Limburgse maatschappij”. De rol van de gevaar voor de burgers worden grote delen van het reservemilitairen in deze integratie wordt niet altijd militaire terrein, via beheersovereenkomsten of voldoende geprezen, maar is van onschatbare concessies, open gesteld voor zachte recreatie. waarde. Naast het feit dat de militairen zichzelf veel beperkingen opleggen, zijn de interne ecologische voor- Ik heb in dit artikel bewust weinig geschreven over schriften bijzonder streng. Bovendien werkt de activiteiten die de eenheden in onze provincie Defensie, via verschillende projecten, samen met de organiseren voor de burgerbevolking en welke Dienst Leefmilieu van de Vlaamse overheid voor het belangrijke rol ieder van hen speelt in de verschillende domeinen van onze samenleving. Quasi iedere herstel van de natuur van de militaire domeinen. eenheid is immers verschillend en heeft andere De sociale rol accenten of prioriteiten. De korpscommandanten Quasi iedere eenheid heeft wel een organisatie of zijn het best geplaatst om U, beter dan ik, daarover instelling in de sociale sector die door haar gesteund te informeren. Ik hoop dat zij, net als ik, de kans wordt. Zij doet dit via de opbrengst van diverse krijgen om hierover in dit blad te schrijven. Zij evenementen, zoals daar zijn de opendeurdagen, zullen het dan ongetwijfeld ook hebben over hun fiets- en wandeltochten of concerten. buitenlandse opdrachten en de goede faam van de Het Limburgs Provinciecommando organiseert jaar- Belgen in het buitenland. En aan deze goede reputalijks haar Galaconcert in het Cultureel Centrum van tie hebben ook vele Limburgse militairen meegeHasselt. Ook hier gaan de opbrengsten naar sociale werkt! projecten via “Een hart voor Limburg” en de “vzw U bent het met mij eens: onderhavig artikel is geen Intesa”. wereldschokkend nieuws. Toch vond ik het fijn dat ik Besluit de kans heb gekregen om U een idee te geven wat Als grootste werkgever in onze provincie blijft Defensie voor Limburg betekent. Mijn hartelijke Defensie een zeer belangrijke rol spelen op gebied dank hiervoor. provincie”. Defensie heeft in deze groene provincie

van tewerkstelling. Dit heeft als bijkomend gevolg Met vriendelijke groeten, dat niet alleen de militairen en ex-militairen met hun gezin, maar ook de eenheden consumeren zodat Kolonel Stafbrevethouder Raymond JORIS (dankzij Defensie) jaarlijks vele tientallen miljoen Provinciecommandant van LIMBURG Euro terugvloeien naar de Limburgse economie. De aanwezigheid van Defensie maakt het ook mogelijk dat er, onder welbepaalde voorwaarden, permanente hulp kan gegeven worden aan verenigingen door het uitlenen van materieel of het ter beschikking stellen van militaire terreinen of kwartieren. Het is bovendien evident dat ook in het rampenplan een belangrijke rol voor Defensie is weggelegd. De vele hectaren militair domein maken een groot deel uit van de Limburgse natuur. De natuur wordt er gerespecteerd, onderhouden en zelfs, via speciale projecten, hersteld.



- 11-3--

Met voodoo, de zombies, de weerwolf en Co . . . hadden we dagelijks te doen! LtKol Willy De Greeve De oorsprong van voodoo moet worden gezocht in Afrika. Vanwege het economisch succes van de suiker-, koffie-, tabak- en indigoplantages werden zeer veel slaven vanuit Afrika naar Haïti gebracht. Meestal werd er in de koloniale samenleving op gelet dat op één plaats de slaven niet afkomstig waren uit dezelfde gebieden in Afrika, ofwel dat er veel slaven waren die in gevangenschap geboren waren. Op Haïti is dit echter niet gebeurd vanwege de grote aantallen slaven die er nodig waren en vanwege het feit dat veel slaven op Haïti binnen de vijf jaar omkwamen als gevolg van de slechte Met voodoo, de zombies, de weerwolf en Co hadden we levensomstandigheden en de slechte behandeling. Het land was naar verluidt in 1771 de woonplaats van dagelijks te doen! 200.000 slaven, in 1789 waren dit er 466.000! Toevallig vertelde mij iemand een tijdje geleden dat hij ooit eens tijdens een verblijf in een vakantieoord op de Gevolg hiervan was dat er veel slaven in Haïti waren die Dominicaanse Republiek een seance van voodoo had bij- in Afrika geboren waren of van wie de ouders er gebogewoond tijdens een toeristische uitstap. Behalve een ren waren. Hun cultuur was de Afrikaanse. Ook de savante uitleg vooraf door de juffrouw van godsdienstige gebruiken uit Afrika hielden zij in ere. Neckermann en een keurig verzorgde show bleek die Verder was Haïti ook na zijn onafhankelijkheid in 1804 man eigenlijk niets te weten over wat Voodoo eigenlijk sterk geïsoleerd en daardoor kon de cultuur – zij het met enkele aanpassingen en invloeden van buitenaf – is. standhouden. Ik veronderstel dat die brave man ook niet de enige is die er eigenlijk weinig over weet – eerlijkheidshalve De meeste slaven op Haïti waren afkomstig uit moet ik toegeven dat ik er ook geen zier van afwist Dahomey – nu Benin- en uit Nigeria. voor ik met de voorbereiding van mijn opdracht begon – “Voodoo” is een woord afkomstig uit de taal van de en er zeker onder de lezers van mijn artikels mensen “Fon”-stam uit Dahomey en betekent “geest” of zijn die hierover wel eens iets meer wilden weten. Ik “godheid”. Aanvankelijk werd met “voodoo het ritueel in meen trouwens dat ik reeds gesproken heb over de de tempel aangeduid. Tegenwoordig echter heeft de alomtegenwoordigheid van voodoo in het dagelijks term een bredere inhoud: de relatie tussen het “aardse” en het “bovenaardse”, tussen de levenden en bestaan van iedere Haïtiaan. En toen dacht ik dat het misschien interessant kon zijn de doden wordt ermee aangeduid. om, bij wijze van afwisseling in mijn Haïti-verhaal, er Op Haïti komen twee een speciaal artikeltje aan te wijden belangrijke voodoostroEen oude grap luidt dat van de Haïtiaanse bevolking 80 mingen voor: de “Arado(ui t % Rooms-Katholiek is en 100% voodoo-aanhanger. A n a g o ” - c u l tu s Dahomey) en de “Yoruba”Hoewel dit overdreven is, zijn de Haïtianen er op wonder-lijke wijze in geslaagd de Europese cultuur te traditie (uit Nigeria). combineren met die van Afrika, net als zij dat op taal- Hoe zit voodoo eigenlijk kundig gebied hebben gedaan. De voodoo beweging in mekaar? heeft evenwel veel invloed en het is daarom niet goed mogelijk om de Haïtiaanse samenleving te begrijpen zonder enige kennis van voodoo. Voodoo is omgeven met veel geheimzinnigheid. Het is op Haïti altijd verboden geweest, zelfs ten tijde van François Duvallier maar het is echter nooit uitgebannen. Waar komt voodoo vandaan?

De voodoo-priester wordt “houngan” genoemd en de voodoo -pries te re s “mambo” Iedereen heeft zeker al wel eens een filmpje gezien waarin van die totaal in het wit geklede en, meestal, (Vervolg op pagina 12)




“volslanke rondborstige” heupwiegende donkerhuidige dames ronddansen ….wel, dat zijn mambo’s. Hun lichaamsbewegingen lagen ook aan de basis van de creatie van de “mambo” als Latijns-Amerikanen dans. Maar nu terug naar de voodoo!

- 12-3--

zij de kwade geesten op afstand houden. Er is dus geen rechtstreeks contact met de “zombie’s “, de slechte geesten. De priester die wel rechtstreeks contact houdt met de zombies en die ook wel vijanden in het aardse leven door middel van zwarte magie het leven zuur maakt wordt “bocor” genoemd. En dat zijn nu de knapen van de shows in de toeristische centra. Strikt genomen heeft dit niets met voodoo te maken want een ware houngan zal niets met zwarte magie te maken willen hebben.

De ceremonies vinden plaats in of bij de tempel, “hounfor” genaamd (en dus zeker niet of zelfs nooit op een podium van een plaatselijk hotel met toeristen!). De priester(es) speelt een belangrijke rol. Via hem/haar verloopt het contact met de andere wereld. Sommige houngan’s of mambo’s hebben echt inzicht in de “andere wereld”: zij bezitten “connaissance”. Andere kennen slechts de tradities en kennen de belangrijkste eigenschappen van de “loa’s” – lees lwa’s- , de geesten of goden. Houngan's worden bijgestaan door "hunsi", een Een voodoo-ceremonie gaat gepaard met veel dans, groep van vrouwelijke hulppriesters. zang en muziek. De drummers nemen een centrale en De Arada-Anago traditie kent, in tegenstelling tot de belangrijke plaats in bij de ceremonie. Bij de AradaYoruba-traditie een hiërarchie. De “laplace” is de leerAnago riten worden drie drums gebruikt, bij de ling van de houngan en de “mambo kay” (lees kai, het Pétro-riten slechts twee. De houngan roept de loa op Kreools voor huis) is de persoon die voor de tempel door diens symbool te tekenen en hem offers, meestal zorgt. bestaande uit de lievelingsmaaltijd van de loa, aan te Elke hounfor staat op zichzelf en er is dus geen hiërar- bieden. chie zoals in de Rooms-katholiek Kerk. Volgens de voodoo bezit een mens twee zielen: de Het optreden van de houngan bepaalt of de hounfor “ti-bon-ange” en de “gros-bon-ange”. Tijdens een bloeiend is of niet. De houngan kent de leden van zijn voodoo-ceremonie wordt bij één (of enkele) van de aangenootschap en hun (overleden) familie. Ceremoniën wezige deelnemers één van de zielen die een mens rijk zijn meestal bedoeld om de loa’s gunstig te stemmen of is, de “gros-bon-ange” uitgedreven door een loa. De loa om kwade geesten op een afstand te houden. Ook over- neemt bezit van deze persoon die trilt, motorisch leden familieleden kunnen loa zijn en via ceremoniën gestoord lijkt en schokt. Als de loa in het hoofd van de kan met hen in contact worden getreden. Vaak wordt persoon zit schrikt deze wakker. Iemand die tijdens de loa een offer aangeboden. een ceremonie in bezit genomen wordt door de loa wordt “cheval” genoemd: de loa berijdt, als het ware, De belangrijkste loa’s op Haïti zijn: “Damballa wèdo”, gesymboliseerd door een slang deze persoon. Deze cheval is tot alles in staat en kan bijvoorbeeld of door een regenboog gloeiende kolen in de mond nemen zonder zichzelf te “Agwé”, de god van de zee “Legba”, de bewaker van toegangpoorten en verwonden - dat beweert men althans, maar je krijgt kruisingen die ook verantwoordelijk is voor de zo iemand nooit te pakken om het te vragen omdat je ze niet kent en niemand zal het wagen om je bij zo communicatie tussen mensen en loa's “Nananbouloucou”, de god van kruiden en medi- iemand te brengen-. De cheval kan ook boodschappen of voorspellingen van cijnen. de loa doorgeven. Soms straft de loa iemand door hem/ Naast de loa’s bestaat er in de voodoo ook een opper- haar iets gevaarlijk te laten doen. Wanneer de loa het god die de bron van alle dingen is maar die alleen maar lichaam van de cheval verlaat is de trance verbroken. door tussenkomst van de loa’s benaderd kan worden. Na de ceremonie kan de cheval zich weinig of niets van Voodoo kent , naast goede loa’s, ook veel slechte gees- het gebeurde herinneren. ten en demonen. De goede loa’s zijn afkomstig uit de Arada-Anago traditie, de slechte loa’s uit de Pétro- Ik moet bekennen dat ik, een geboren en getogen rasechte “Hesselse vinstermik”, de grootste moeite van traditie die op Haïti zelf is ontstaan. de wereld had om mijn geloof in “het Paterke” of “de De houngan moet zijn volgelingen beschermende Kleriskes” met de remedie van de “eekes” voor mooi amuletten en rituelen bieden. Daarnaast worden (Vervolg op pagina 13) ceremoniën gehouden om de goede loa’s te vragen dat




weer te bewaren bij het horen van zoveel straffe toeren…… Met voodoo, de zombies, de weerwolf en Co hadden we dagelijks te doen!

- 13-3--

houngans hebben nu immers een machtspositie die zij zouden verliezen als de bevolking zou worden opgeleid. De aantrekkingskracht van voodoo zou minder worden en er zouden rationele verklaringen zijn voor allerlei verschijnselen die nu aan de magische krachten worden geweten. De houngans zouden daarom, in het verleden, allerlei onderwijsprogramma’s hebben geboycot en deelname eraan hebben ontraden.

De relatie voodoo – De relatie kerk – voodoo…. politiek…. De Rooms-katholieke Kerk heeft eigenlijk nooit Voodoo heeft altijd effectief opgetreden tegen voodoo. Dat komt vooral een grote invloed omdat tussen 1804 en 1860 er banden waren tussen de gehad op de boeren- Kerk en Haïti. De Haïtiaanse priesters werkten daarbevolking. Door de door zonder toezicht vanuit Rome en zo kon een vroege onafhankelijkheid raakte Haïti geïsoleerd en vermenging ontstaan tussen voodoo en het Roomsstond de ontwikkeling stil. Allerlei natuurrampen katholicisme. De loa’s werden geïdentificeerd met de vonden plaats en boeren geloofden - deed men geloven heiligen en elementen van ceremoniën en de mis werden verenigd. Voor de houngans was het Rooms– dat dit het werk was van kwade loa's. Voodoo is echter nooit aantoonbaar een politieke katholicisme een dekmantel die hen vrijwaarde van machtsfactor geweest. Dat komt doordat de hounfor’s vervolging want officieel was en is voodoo verboden. als het ware zelfstandig zijn - er is geen overkoepelende organisatie – en de macht van voodoo was dus, In 1941/42 is er een anti-voodoo campagne van de hooguit, plaatselijk. Veeleer het omgekeerde is het Rooms-katholieke kerk geweest. Deze campagne is op geval geweest: de politiek heeft invloed gehad op de last van de Haïtiaanse regering gestopt toen de onrust voodoo, met name ten tijde van het bewind van François onder de Haïtianen zo groot werd dat de rubberDuvallier. Hij begreep als geen ander de invloed van productie in gevaar kwam. De inkomsten – de Verenigde voodoo op de samenleving. Voor hij president werd had Staten waren in oorlog en er was veel vraag naar Duvallier de voodoo uitvoerig bestudeerd en hij deed rubber – waren te belangrijk. wat niemand voor hem aandurfde: de houngans werden De protestantse kerken winnen de laatste jaren meer ondergeschikt gemaakt aan de president. Het middel en meer aan aanhang. Met name uit de Verenigde dat daarvoor gebruikt werd was, in het uiterste geval, Staten vindt zending plaats. Hoewel erg strenge eisen bruut geweld. Duvallier onwelgevallige houngans werden aan de gelovigen worden gesteld (geen dans, geen op mysterieuze wijze vermoord. Aan Duvallier werden voodoo, beelden enz.) groeit de aanhang gestaag. Dat magische krachten toegeschreven door veel Haïtianen moet vooral verklaard worden door de slechte naam die hetgeen voor hem resulteerde in absolute macht. voodoo heeft gekregen onder het regime Duvalier. Soms is ook van politieke zijde geprobeerd de voodoo Het Rooms-katholicisme is voor de mensen geen te bestrijden. Zulke campagnes werden meestal in gang alternatief voor voodoo omdat, zoals reeds eerde gezet door de mulatten-elite van Haïti die daarmee, gezegd, voodoo en Rooms-katholicisme op Haïti nauw enerzijds, aan de blanken wilde laten zien dat de met elkaar verbonden zijn. “inferieure cultuur” op Haïti werd aangepakt en, anderVoodoo en het leven van alle dagen …. zijds, de campagne gebruikten om zich af te zetten tegen mulatten, die de voodoo aanhingen en tegen de Wie denkt dat je het effect van voodoo op het dagelijkse leven niet zag heeft het mis… altijd en overal zwarte boeren. kwam je ermee in aanraking. Inde beginjaren van de vorige eeuw is er een grote opleving van de voodoo-cultuur geweest. De Afrikaanse Gaf je bijvoorbeeld een verkouden of grieperige wortels waren opnieuw ontdekt en zo ontstond de persoon een hand en voelde die zich, toevallig, volgende “voodoo-revival” welke nog versterkt werd ten tijde van dag beter dan werden je goede krachten toegeschrede Amerikaanse bezettting in 1917. De nadruk op ven, maar het omgekeerde gebeurde natuurlijk ook. Afrika en de Afrikaanse cultuur was toen een middel Maar het beste voorbeeld van de voodoo-invloed was om zich af te zetten tegen de blanke “beschaving. toch wel terug te vinden in alles wat om en rond een Door sociologen is wel herhaaldelijk gewezen op het begrafenisplechtigheid gebeurde. Eigenlijk te gek om feit

de ontwikkeling van Haïti in de weg staat. De

(Vervolg op pagina 14)



- 14-3--


te geloven… De lijkstoet – soort lijkkist, type lijkwagen, de omvang van de groep begeleidende zangers en het artistiek niveau van de muziekkapel zijn steeds recht evenredig met de rijkdom van de familie – trekt twee dagen na het overlijden van het familielid naar de kerk voor de mis. Bij het verlaten van de kerk wordt er met de lijkkist alleen een klein ommetje gemaakt op weg naar het kerkhof. Men rijdt er mee rond een boom op het kerkplein of gaat een blokje om teneinde de zombies kwijt te spelen en hen de weg te doen verliezen. Eens aangekomen op het kerkhof wordt er halt gehouden aan het graf van de “Burgemeester van het kerkhof” en wordt hem gemeld dat er een nieuwe bewoner is toegekomen. De “Burgemeester van het kerkhof” is de voornaamste persoon op het kerkhof en ligt begraven in één van de eerste en, meestal ook één van de oudste, graven vlak bij de ingang. Hij kent iedereen die er begraven ligt en “dirigeert” het dagelijkse leven op het kerkhof. De familie van de afgestorvene neemt hier afscheid van de lijkkist die, nadien door de begrafenisondernemer naar het graf wordt gebracht, en gaat terug naar huis. Gedurende één jaar zal de familie het graf van de afgestorvene niet mogen bezoeken omdat hij of zij eerst de rust moet vinden in de nieuwe omgeving. De familie mag wel – en doet dat wekelijks na de zondagsmis – tot aan de ingang van het kerkhof komen en aan de “burgemeester” vragen hoe het met de afgestorvene gaat. En vermits hier geen antwoord te horen is zal alles dan ook wel in orde zijn. Bij zo’n kerkhofbezoek wordt natuurlijk eten en drank voor de afgestorvene meegenomen. Het wordt achtergelaten bij het graf van de “burgemeester en ’s avonds, wanneer het donker is en iedereen weg is, door zijn bemiddeling aan het familielid bezorgd. Toen degene die mij dat vertelde aan mijn blijkbaar zag dat ik toch wel enige twijfels begon te krijgen nam hij mij mee naar het kerkhof waar hij daags voordien nog was geweest. En, jawel…het klopte weldegelijk….want het eten en de fles rhum voor zijn vader zaliger waren weg! ……Daar kunnen de “Cleriskes met hun eekes voor mooi weer” echt niet tegen op!!

mee. Ook hierover kan ik verschillende anekdotes vertellen maar de lou-garou bestaat echt….want ik heb hem gezien! Op een avond zaten we in “La Grenade” – zo heette ons cafétaria – met verschillende mensen samen. Ook onze Amerikaanse tolken, die van Haïtiaanse kom-af waren, zaten aan een tafeltje dicht bij de openstaande buitendeur. Opeens komt er een prachtige nachtvlinder binnengevlogen. Dat beest was amper voorbij de deur en één van onze Yankees – een kerel van zo’n 1m90vloog recht, begon rond te hollen gelijk een bezetene en werd hierin spontaan gevolgd door enkele van zijn Amerikaanse collega’s! Ze stoven buiten….want – zo verklaarde hij ons ’s anderendaags – de weerwolf was binnengekomen en het poeder dat hij op zich draagt vliegt rond en kan je beheksen. Ik heb hem onmiddellijk gerust gesteld want één van mijn mensen had in België een cursus “weerwolven bestrijding” gevolgd en had het dier onschadelijk gemaakt en opgesloten in een speciaal daarvoor bestemde doos. Ik heb hem maar niet gezegd dat mijn Korporaal-Chef De Vries een verwoede verzamelaar van vlinders is en maar al te graag dit exemplaar aan zijn collectie heeft toegevoegd.

En in een dergelijk leefwereld zou men van ons verlangen dat we politiemensen gingen opleiden en begeleiden. Feitelijk moeten wij toch “straffe gasten” geweest zijn om daaraan te willen beginnen, maar dat en nog vele andere dingen was nog een heel ander verhaal….. Ook de “lou-garou” (de weerwolf) kwam je altijd en en wordt het vervolg van mijn verhaal….. overal tegen. Want dat was een bondgenoot van de zombies en werkte natuurlijk met die kwade geesten WDG.

Op 21 juli nodigen wij U uit voor onze traditionele barbecue in “Hoeve Dewalleff” te Millen. Het zetduiveltje was in de vorige uitgave weer actief. Het origineel dankwoordje van het Hof was ondertekend door LtGen Jef Van Den Put (ipv Van Put). Op 08 augustus zal onze collega Jean-Pierre Dechesne opnieuw een excursie in Luik leiden. Het 2de voorschot van de Ruslandreizigers werd ingewacht vóór 05 mei 06 Het aantal deelnemers aan de activiteiten zit opnieuw in de lift - schrijf tijdig in voor Hoei !



- 15-3--

MEMORIES ARE MADE OF THIS”…... Kapt/Zee Luc Vandenborne nodig ! In welke zak zit die ook weer en toen wist ik Genk 24/04/2006 het al mijn portefeuille was samen met de jeugdige schoonheden verdwenen. Neen, helemaal geen fortuin verloren alleen wat rompslomp en alles was rechtgezet. “ M e m o r i e s Kreeg ik vorige week een seintje van de stad Genk, ze hadden mijn portefeuille ontvangen en alles zat er in are made of this”…… behalve de enkele EURO’s en mijn trouwring. Nu naar Genk bus 1 en een half uur later al terug op weg naar Die dwang om steeds meer huis. Nieuwsgierig haal ik alles wat in die portefeuille naar het verleden te kijken en zat te voorschijn en was zowaar dankbaar want die de toekomst trachten te ont- spullen had ik gedurende al die jaren meegedragen en wijken is natuurlijk een teken van ouderdom. De tijd er was daar iets nostalgisch aan. Met een gevoel van van het dromen en lucht(ige)kastelen bouwen is voor- misschien zit er toch nog iets meer in zoekt mijn hand bij, de toekomst wordt ook zo klein en een beetje(veel) nog eens door alle vakken. Ik voel een klein stukje paafschrikwekkend. Niet verbazend dus dat de schrijve- pier in de diepste hoek van de rugkant, pruts het te laars in ons maandkrantje steeds weer over meestal voorschijn en kijk op haar foto recht in de ogen van de niet echt recente histories handelen. Tenslotte kleinste van de twee jeugdige oh zo pril uitziende werden wij allen “op rust gesteld”, rust die we allemaal Spaanse zakkenrollersters. Oh ijdelheid der ijdelheden eerlijk hebben verdiend maar nu continu wordt aange- alles in mij werd vergeving en sympathie,ze had mij een tast door de grillige verbeelding van onze vrouwelijke foto gestuurd! gezellinnen die in ons allround “doe-het-zelvers” zien. Die oefening!? Een drietal weken voor de afvaart Verwacht dus van mij niet met de routine te kregen we een mooi gepresenteerd OPORD in een nog breken, achterom die blik! mooier Spaans. De Cdt van de Godetia. H.S die baas Vorig najaar ,begin oktober zouden we twee weekjes van de groep zou zijn, beweerde er alles van te begrijnaar Palma de Mallorca gaan om nog wat late zon onze pen en zou ons daar wel over briefen. Trouwens, dixit knoken te laten strelen. H.S., geen enkel probleem - wij waren specialisten en In het voorjaar van 1973 mochten we samen met de zouden die mannen eens tonen hoe het moest. De Spaanse marine een mijnbestrijdingsoefening van uit volgende maandag vertelt men mij dat de tweede Palma afwerken. Een verademing als men de maanden bootsman waarschijnlijk de dag voordien op de lappen voordien heeft moeten rondzuilen in een koude en gril- is geweest en om 0800 nog in zijn bunk lag. Dronken lige Noordzee. Straks vertel ik wat meer over die zei de wapenmeester en dat was niet de eerste keer, oefening , het was weer eens de moeite waard. stomdronken zei ie want hij wordt niet wakker. Mijn Van de schoonheid van het stadje Palma waren nog wapenmeester, Mon V.T. was een geloofwaardig man en wat vage herinneringen, ergens onbepaald, blijven hangen en ik vond dat moederlief dat ook eens moest bezoeken. Bus 15 aan de playa rond de negenen. Op die lijnbussen zijn in het algemeen wat weinig zitjes en alhoewel er bij ons instappen slechts weinig volk was moest ik toch staan. Enkele stopplaatsen verder leek de zaak al erg op een sardineblik. Geen nood, mijn voorgevel werd van zeer nabij geconfronteerd met een paar jeugdige, typisch Zuid-Spaanse bezienswaardigheden - twintigers die netjes naar hun werk in Palma onderweg waren!? Goed, in Palma wat getwijfeld over de stopplaats die dichts bij de kathedraal lag en wij de bus af naar een stadsplan kijken. Bril (Vervolg op pagina 16)



- 16-3--

lijk beslisten dat ze afdoende van ons speeksel hadden verprutst. Gedaan de leuke tijd, terug aan boord en twee dagen later afvaart. De rest van de groep, Godetia en drie MSO’s, was ondertussen al enkele dagen onderweg. Onze Truffaut lag daar aan de kaai in al zijn zieligheid. Na de ontsmetting had men de zaak verzegeld en was er geen mens geweest die een voet aan boord had gezet. Kortom we hadden net de tijd om de aan boord rottende proviand aan wal te brengen een minimum aan hygiëne in te voeren en onze stocks voor een viertal weken in te slaan. De dag voor de oefening begon liepen we Palma binnen. Briefing!? Niets gemist zeiden de collega’s het was allemaal in het Castilliaans. Nu ja we kregen de gepaste kaarten met de mijnenvelden uitgetekend en de eerste vaarorders waren binnen, eveneens in het Spaans maar gebruik makend van standaardformaten en standaard terminologie. De specialisten waren onderweg!. Bleek al bij de eerste opdracht dat die kerels een veel moderner veegtuig hadden dan wij. Ze waren klaar om te vegen in zowat half de tijd die wij nodig hadden en konden met hun tuig veel korter en dus sneller draaien .. Resultaat ! 12 uren aan een stuk holden we achter de feiten aan zonder een efficiënte mijnveegtrack te hebben gevolgd. Uren lang hebben we naar Spaanse conversaties geluisterd en als wij op de UHF kwamen werden we in keurig Engels te woord gestaan om net het noodzakelijke te zeggen en onmiddellijk terug over te schakelen naar de moedertaal. We leerden ook dat die mensen voor de mijnenjacht de laatste nieuwe US sonar aan boord hadden terwijl wij nog rondsukkelden met de meest primitieve versie. Conclusie, samenwerken was onmogelijk en wij werden volledig gescheiden ingezet. Met een schitterend resultaat: “De Van Haverbeke vond één mijn en dat was niet met zijn sonar, maar het water was zo helder en de verankerde mijn lag zo ondiep, dat ze het ding met het blote oog konden zien.” Toegegeven de rest van die uitstap in de “Med” was leuk en verliep opperbest zodat we met een netjes uitziende Truffaut terug naar Oostende konden stomen. Zo zie je maar dat zelfs een ouderling nog een recent verhaal kan koppelen aan een nostalgisch verleden. Trouwens niet eens zo moeilijk ! Lees ik daarnet, heet van de naald, dat koning Gyanendra van Nepal onder druk van de manifestaties heeft toegegeven het parlement opnieuw samen te roepen. Ondertussen hebben onze FN geweren bij het nachtelijk uitgangsverbod met het bevel, van diezelfde majesteit, “schieten op zicht” hun degelijkheid bewezen en hun bijdrage geleverd tot het voorkomen van overbevolking. Dat was het heden! Wie herinnert zich nog hoe We vonden het hoe langer hoe leuker en werden tot Monsieur Michel, die nu in Europa een goed besmeerde de werkelijkheid geroepen toen die dokters uiteinde- boterham verdient, toen de wapenuitvoer verdedigde (Vervolg van pagina 15)

ik was die tweede bootsman beu van hier tot ginder, dus liet ik de dokter roepen om de vaststelling van dronkenschap te doen. Ongelooflijk maar binnen het half uur was er een dokter (die snelheid heb ik van die heren nooit vroeger en evenmin later gezien). Nog een kwartier later stond er een ziekenwagen en werd de jongeman afgevoerd met een hersenvliesontsteking. Iedereen geconsigneerd en enkele uren later zaten we met zijn zestigen op enkele kamers in de kazerne, schip gesloten, zou worden ontsmet. Wij moesten speekselstaaltjes geven want we waren blijkbaar met zijn allen in gevaar. Moet je je zoiets voorstellen, opgesloten op enkele half vervallen troepenkamers met niets om handen dan slapen eten en nog eens eten en slapen. Hoe dan ook we raakten vlug georganiseerd, kregen van de toenmalige Comopsnav zowat alles wat we vroegen en smukten onze verblijven op. Onze families mochten op bezoek komen maar moesten wel op straat blijven terwijl wij door de ramen op het verdiep hingen en grote conversaties voerden. Een vriend J. H. kwam elke avond langs en bracht ons dan serenades op de trekzak begeleid door onze navigateur J.V.I..Zowat rond 2100 begon het avondfeest met veel muziek van JV.I en iedereen vertoonde zijn muzikale of andere kunstjes. Ik zeg wel steeds wij, maar in werkelijkheid was ik er weinig bij betrokken want net in die dagen werd het examen voor hoger officier afgenomen. De paar overblijvende kleine theoretische proeven mocht ik afleggen in een klein kamertje waarbij ik door het venster werd gesurveilleerd. De grote brok, een plan uitwerken voor een aanval op een of ander exotisch eiland, werd mij afgenomen in Eguermin waarbij de jury achter een glazen tussenschot bescherming zocht tegen mijn besmettende uitwasemingen. Hilarisch en onwezenlijk maar blijkbaar hadden ze met zijn allen compassie want ik kreeg goede punten.




met de uitspraak: “Het is ter ondersteuning van een prille democratie”. Weet je nog hoe een stevige parlementaire commissie daar werd uitgestuurd en deze eenstemmig het prille van die Nepalse lente bevestigde. Vind dat die mensen uit pure schaamte hun reis-kosten zouden moeten terugbetalen. Ander schitterend voorbeeld van vermenging nieuw/oud tot een degelijke smospartij. Wie heeft er rond 1 april de grap rond Pineau-Valencienne gelezen? De man heeft zich schuldig gemaakt aan oplichting en schriftvervalsing en aldus Belgische minderheidsaandeelhouders voor €200 miljoen opgelicht. De oude man kan gerust verder genieten want een termijn van 13 jaar om een onderzoek af te ronden, vindt Europa terecht een beetje van het goede teveel. Historie ! Wie herinnert zich nog de heisa toen “Le petit Juge” Van Hespen(geloof ik) de moed had Pineau de V…. op te pak-

- 17-3--

ken voor ondervraging. Het grote land, bezuiden van ons, liep over van verontwaardiging. Hoe durfde men het aan een van hun topfiguren ook maar van iets te verdenken, laat staan de man aan te houden? Een topfiguur in hun “ons kent ons” club. Nog meer voorbeelden!? ”Hou op en werp uw kroon……..” er lopen vandaag nog 55000 dossiers die vóór 1996 werden opgestart. 55000 oplichters en bedriegers die binnen afzienbare tijd, na nog wat geld spenderen aan een overbodig proces, in alle onschuld hun zaakjes verder kunnen afhandelen. Nog eentje maar alleen het recente : Onze Leo uit Genk heeft een nieuw en degelijk jobke gekregen want ze zijn nog altijd bezig met de Provincie te reconverseren en geef toe die man kan daartoe bijdragen. Desnoods citeert hij wat uit zijn zwart boekje………. Groeten uit Genk,

lvdb

Moskou 1998, ee n cultuursc hok. G enMaj V l . V ic M ard ag a Ik ben slechts één maal in Moskou geweest. Het was een kort verblijf van nauwelijks drie dagen. In die tijd was ik Belgisch vertegenwoordiger in de Policy Group van het Airbus A 400M project, het toekomstig militair transportvliegtuig, dat normaal over een jaar zijn eerste vlucht moet maken. De Duitse Kanselier was bezweken voor de Russische druk om de Antonov 70, als volwaardig concurrent, en kandidaat militair transport vliegtuig te onderzoeken. Voor Rusland en Oekraïne was de inzet hoog, want het Antonov 70 project zat in geldnood. Zij vonden uiteraard dat de Europese landen een nodeloze ontwikkeling zouden aanvatten, gezien zij reeds over prototype beschikten, dat vloog. Zo werd de A 400M Policy group van 10 tot 12 maart 1998 voor een bespreking naar Moskou uitgenodigd. Het was uiteraard nog winter, maar merkwaardig was het feit dat dit korte verblijf voor mij werd gekenmerkt door een opeenvolging van ogenblikken van verwondering, onbegrip, en ontgoocheling.

geparkeerd, en na enig geduldig wachten werden we afgehaald door een oude gammele minibus, waarin twee beambten in groene uniformen zaten, een dame en een heer, die samen zowat 250 kg wogen. Ze spraken wat gebroken Engels, en brachten ons met onze bagage naar de terminal. De terminal bestond uit een gelijkvloerse ruimte, die propvol zat met wachtende passagiers, in grote wanorde op de vloer zittend. Mijn medewerker en ikzelf werden naar de eerste etage begeleid, waar een zeer ruime zaal beschikbaar was, met luxueus bruinlederen meubilair, kennelijk de VIP zaal. We ontmoetten er een verbindingsman van de Belgische ambassade, die ons uitnodigde te gaan zitten, en geduldig af te wachten. Hij verdween in een van de kantoortjes aan de zijkant van het salon. Onze diplomatenpassen hadden we reeds afgegeven. Na verloop van tijd bleken geen van beide paspoorten in orde : op mijn pas was de geldigheidsdatum (een stempel) hoewel perfect en ondubbelzinnig leesbaar, slecht afgedrukt, en bleek dus onaanvaardbaar. Mijn collega’s pas had een soortgelijke tekortkoming. De onderhandelingen in het kantoortje duurden eindeloos, toeval of niet, pas na de aankomst van de toenmalige Militaire Attaché, en circa twee uur wachten, mochten we dan toch naar het hotel.

De vlucht naar Moskou verliep volgens schema, en de eerste hindernissen ontstonden bij aankomst op de De attaché (Bde Gen Willy Marcus) was een oude bekende, en hij gaf ons gedurende de rit nuttige internationale luchthaven Sheremetjevo. Het vliegtuig (Dassault Falcon 20) werd wat afgelegen (Vervolg op pagina 18)




inleidende informatie, inclusief veiligheidstips. Opletten voor de voertuigen met de blauw rode tweekleur op het kenteken, want zij stoppen voor niets of niemand…en steeds het enige identificatiebewijs meenemen: het hotelpasje, … criminaliteit, ’s avonds best binnen blijven, …de toeristische bezienswaardigheden hebben steeds een prijs voor de Russen, en een prijs voor toeristen, die een veelvoud is van die voor de Russen…etc. Het hotel “President” was indrukwekkend, vooral de metershoge metalen omheining, en de strenge controle aan de ingang. Dit hotel was vrij recent, goed gelegen aan de Bolshaya Yakimanka, en werd blijkbaar vaak gebruikt om officiële delegaties te logeren. Onze groep was geïnviteerd door Maarschalk Kaposhnikov, een persoonlijk raadgever inzake luchtvaartaangelegenheden van toenmalig president. Het gebouw was massief, en in de hall bij de check-in ruilden we onze paspoort in tegen het fameuze hotelpasje. Op de kamers, die nogal somber oogden en een matig comfort boden, vielen twee dingen op: op de radiatoren zaten geen regelknoppen (de temperatuur regelt men met het venster !), en in het bad zat geen stop. Bij navraag bleek dit standaard te zijn.

- 18-3--

Na wat zoeken en navraag werd bevestigd dat het bedoelde restaurant, evenals de andere eetgelegenheden in het hotel, reeds gesloten waren. Nu is het voor mensen op onze leeftijd niet eens zo erg om eens een maaltijd over te slaan, en trouwens pasten we de traditionele Belgische formule toe: we zochten en vonden de bar, en die was open! We waren initieel met een vijftal gasten als eersten in de bar, en alhoewel de barman niet veel Engels kon, en wij nog veel minder Russisch, maakten wij met succes onze bestelling van bier aan hem over. De man begon te schenken, uit flesjes weliswaar, en maakte ons met enige moeite duidelijk dat hij onvoldoende bierglazen had. In onze toestand maakte het soort glas niet veel uit. Nadat de overige leden van de diverse delegaties ons hadden vervoegd waren we met een 25-tal klanten in de bar. Al na een tiental mensen te hebben bediend met alle mogelijke soorten van glazen, zat er voor de overigen niets anders op dan uit de flesjes te drinken, want meer glazen waren er niet! Hoe kon een hotel van deze standing niet eens een batterij bierglazen aanbieden. Verder viel ons ook op dat elke bestelling, alvorens te worden uitgevoerd, eerst zorgvuldig werd genoteerd in een notitieboekje. Dat blijkt een overblijfsel te zijn van de sovjetbureaucratie, waarbij alle soorten transacties op ontelbare documenten moesten worden genoteerd. Betalen bleek overigens geen probleem, want in het hotel was een bankfiliaaltje, dat 24 uur open bleef. Na aldus de nodige calorieën te hebben vergaard, trokken we ons terug op onze kamers, want de volgende dag zou er worden vergaderd in een grote vergaderzaal van het hotel.

Er was gelukkig tijd voor een korte wandeling tot op het rode plein, maar het was late namiddag en doods, alles was gesloten, en het begon te sneeuwen. Diezelfde avond was er een voorbereidende coördinatievergadering vergadering op de Franse ambassade, om veiligheidsredenen. Omstreeks 21H00 keerden we terug naar het hotel, met een gezonde honger gingen we op zoek naar het ons aangewezen restaurant binnen De volgende ochtend ontwaakten we in een winterlandhet hotel. Daar zou voor ons een diner voorzien zijn. schap. Tijdens de nacht,was er circa 25 cm sneeuw

Metrostation Moskou - ‘Komsomolskava’ - dia LtKol Vl. Hubert Verbruggen





gevallen. In de straat reden een soort van landbouwtractoren voorzien van een sneeuwschop heen en weer, en duwden de sneeuw op hoge hopen aan de kant van de straten. Er was veel bedrijvigheid in het hotel. Het viel op dat er tevens heel wat mooie jonge vrouwen circuleerden in de lobby, met dure bontjassen aan. Onze vergaderzaal was indrukwekkend. We zaten met zijn allen rond een enorme ronde tafel, waarboven een reusachtige luchter hing. De Russisch Oekraïense delegatie was ongeveer even groot, als onze 8 nationale delegaties tezamen. Er was uiteraard simultaanvertaling, maar er was meer, namelijk in kleine lokaaltjes grenzend aan de vergaderruimte stonden Tv-monitors, waarop de ganse vergadering via camera’s “gevolgd” (?) werd door “ambtenaren”. Collega’s die wel vaker met de Russische Federatie werkten, vonden dit alles niet ongewoon. De vergadering zelf verliep moeizaam, uiteraard mede door de moeilijkheden die met de vertaling gepaard gaan, maar ook omdat beide groepen, de Russische en de West-Europese, steeds naast elkaar discussieerden. Op vragen werd niet geantwoord, maar werden nieuwe verklaringen afgelegd. ’s Middags was er een officiële receptie en maaltijd. Het was nauwelijks mogelijk enig persoonlijk contact te leggen wegens het taalprobleem. ’s Avonds zou de ganse buitenlandse groep een voorstelling kunnen bijwonen in het beroemde Bolshoy theater, en daarvoor zou de vergadering stipt om zes uur worden opgeschort. Maar zoals dat wel vaker gebeurt, liep het iets uit … tot circa kwart voor zeven, tijdstip waarop we in de lobby dienden klaar te staan voor het vertrek naar Bolshoy. Het werd dus een chaotisch rennen, met de documenten naar de kamer, geen douche of nette kleren, enkel een warme jas meegraaien en dan

- 19-3--

weer in de grootste verwarring naar de lobby, waar geen enkele lokale verbindingsman bleek te zijn, en waar al evenmin bussen te zien waren. Dan kwamen met circa 20 minuten vertraging twee reusachtige, oude naar olie en diesel stinkende bussen. Het had flink gesneeuwd tijdens de dag, en naast de rijweg waren metershoge muren van geruimde sneeuw ontstaan. Traag kropen de bussen voorwaarts in het drukke avondverkeer, en spoedig bleek dat we onmogelijk tijdig voor acht uur in het theater zouden aankomen. Inderdaad, op een bepaald ogenblik stopte de bus, en kon iedereen uitstappen, en te voet verder naar het theater kuieren. Dat was niet eenvoudig: op de rijweg was het levensgevaarlijk, en door de hoge muren van sneeuw was het nauwelijks mogelijk om op het veilige achterliggende voetgangerspad te geraken. Dit was duidelijk een karwei om te proberen met stevige bottines en een warme parka in plaats van een kostuumpje en molières. Maar we geraakten aan het theater, te laat, en dus waren alle deuren dicht. Het eerste probleem was de vestière te vinden, als je geen Russisch kent. Daarna zijn we zowat alle etages van dit prachtige gebouw doorgerend, probeerden we deuren te openen, werden verwijtend bekeken en weggestuurd, om uiteindelijk op de bovenste galerijen toch nog binnen te geraken, en een stuk van het schouwspel te kunnen zien. De meeste onder ons voelden zich tegelijk gefrustreerd en gegeneerd, om een zo onopgevoed gedrag in deze cultureel hoogstaande omgeving. Tijdens de pauze was er een receptie met wat hapjes. Plots waren er uit het niets weer enkele Russen, die zich op hoogst onbeschofte wijze bij de hapjes posteerden. In drie tellen was alles leeg! Pech voor wie dacht beleefd te moeten zijn, want we hadden reeds lang begrepen dat dit ons avondmaal zou zijn. Na de pauze konden we voluit genieten van het prachtige

Metrostation Moskou - ‘Kievskava’ - dia LtKol Vl. Hubert Verbruggen





schouwspel vanaf de voor ons gereserveerde plaatsen. Het spektakel was wel de moeite waard, maar de taal was uiteraard voor ons ontoegankelijk. De terugkeer naar het hotel, de dagsluiting in de bar, verliepen zonder nieuwe verrassingen. De volgende dag ging de vergadering verder tot middag, zonder concrete resultaten. Toch bleek achteraf dat we voldoende duidelijk hadden kunnen maken dat de Antonov 70 niet aan de behoefte van de West Europese landen kon voldoen. Bij het uitchecken in het hotel viel eens te meer het schrijfwerk op, alles werd in mysterieuze boekjes genoteerd, maar de rekeningen klopten, en het hotelpasje werd weer ingeruild tegen de reispas. ’s Namiddags een bezoek met nabespreking aan de heer Ambassadeur P. Champenois, ook een oude bekende uit een vorige functie. We leerden tevens dat de huishoudster van een der diplomaten een vrouwelijke arts was, die in deze job veel meer verdiende dan met een artsenpraktijk in Moskou. De chauffeur van de attaché bleek een vliegtuigbouwkundig ingenieur te zijn, die om dezelfde rede zijn beroep had verlaten. Door de goede zorgen van de attaché bereikten we weer de luchthaven. Daar werd het geduld nogmaals op de proef gesteld. De crew van de 15de Wing had de allergrootste moeite gehad om het vliegtuig ijs en sneeuwvrij te laten maken. Uiteindelijk na nog bijna twee uur wachten op allerlei formaliteiten en toelatingen, geraakten we de lucht in, en waren vijf uur later (met een tussenstop te Warschau) weer veilig geland te Brussel. Het was een zeer kort verblijf in de hoofdstad van de Russische Federatie, niet eens tijd voor een bezoek, maar wel doorspekt met verbazende en frustrerende belevenissen. Vol verwachting kijk ik uit naar het bezoek van september. Enerzijds wil ik uiteraard de vele historische en culturele monumenten van deze stad ontdekken, maar anderzijds ben ik nu ook voorbereid om zonder verwondering, maar met een begrijpend glimlachje de vaak wat eigenaardige en tijdrovende gewoontes te ondergaan. Vic Mardaga

- 20-3--

Taaldoordenkertjes Arafat was zijn sjaal kwijt, hij had zijn Yasser over gehangen Als hij niets anders te eten had leefde Godfried van bouillon Kwaliteitslingerie is bijzondergoed Mag je op zondag weekdieren eten ? Drinken halveert je leven maar je ziet dubbel zoveel. Word bokser, dan heb je meer kans op slagen. Herman Brood kwam van bij de bakker. Ik ging hem een trap verkopen maar hij woonde op het gelijkvloers. Roken is en blijft een teer onderwerp. English beer is like sex in a canoo : fucking close to water. Doodgaan is stoppen met sterven. Ik heb een mooi figuur geslagen, helaas sloeg ze terug. Als twaalfuurtje eten we een half eendje. Zouden gekloonde kinderen een rode neus hebben ? Alleenstaande dame zoekt zittend beroep. De ontevreden klant sleurde het restaurant voor het gerecht. Na die hevige regenval stond de migrantenwijk volledig blank. We verwachten middagtemperaturen rond 12 uur. Die losse vijs kon hem geen moer schelen. Om op schema te blijven moest de tandarts een tandje bijsteken. Incest moet in de familie blijven. Reeds 2 maanden na de amputatie van zijn been steekt deze man op eigen houtje de straat over. De barman was klein maar tapper. Door zijn toedoen stond haar bloes open. Door naar de klok te kijken wordt onze kleine wijzer. Toen ik de prijs van de sla zag kreeg ik een krop in de keel. Afslanktips ? Daar ben je vet mee. Hij was dun van haar, zij dik van hem. Van mensen die nooit wat geven, daar krijg ik wat van. Je moet op tijd weten hoe laat het is. Vrouwelijk schoon kan je nooit precies in cijfers achter de komma uitdrukken, het zijn juist de afrondingen die het zo mooi maken. De bultenaar besefte dat hij het ergste achter de rug had.

Luc Vandenborne Danstee Dinsdag 16 mei om 14u30 Ekkelgardenstraat, 12 3500 Hasselt Inschrijvingen op het nummer 011.210615 vóór 12 mei

Metrostation Moskou - ‘Kievskava’ dia LtKol Vl. Hubert Verbruggen

De stortingen van € 4 per persoon met code TD/5 moeten toekomen vóór 15 mei op rekening 961-1951400-46 van KVOO LIMBURG


Koninklijke Vereniging van Oprustgestelde Officieren v.z.w.


- 21-3--

In de volgende nieuwsbrief : Woordje van de voorzitter In en Uit document

K.V.O.O. - LIMBURG Nieuwsbrief Mei 2006 verschijnt maandelijks op 300 exemplaren

Bierwart - Modave - Hoei : 13 juni Nora Vanhove Barbecue 21 juli - Herman Schrijvers Artikel door : Luc Vandenborne Jef Schoups Willy De Greeve Verslagen van de activiteiten van Mei Deadline volgend nummer : 30 mei ‘06

Hoofdredacteur en Verantwoordelijke uitgever : Jos HERMANS Lay-out en verzending : Jos en Conny Hermans Helbeekplein 3 bus 7 3500 Hasselt Tel / Fax : 011.228848 GSM : 0472/825510 E-mail : [email protected] Web-pagina : http://users.belgacom.net/kvoo.limburg [email protected] http://users.skynet.be/kvoolimburg

Jaargang 32 - nummer 5 Mei 2006 KONINKLIJKE VERENIGING VAN OPRUSTGESTELDE OFFICIEREN - KRING LIMBURG BIERWART - MODAVE - HOEI. dinsdag 13 juni 2006

Recommend Documents