Ingrid van Melsfort: Vrijwilligers aantrekken. Bemoeizorg. Voor iedereen bij Odion. Deel voor cliënten

nummer 2 juni 2016

Voor iedereen bij Odion

Ingrid van Melsfort: ‘Het creatieve talent van cliënten blijft me verbazen’

Vrijwilligers aantrekken Joke van Groningen vertelt wat er verandert

Bemoeizorg Hoe bewust ga jij daarmee om?

Deel voor cliënten

In deze Oplaadmoment

2

Het fotodagboek van Sandy Nibbering

3

Bewust omgaan met bemoeizorg

4

Ingrid van Melsfort over haar drijfveer

6

Dat kan toch anders ... bij Londenhaven

7

Gluren bij de buren

8

Ik & de OR – Sabina Breure

10

De column van Petra

10

De overstap van Eric Smit

11

Dien van Aanholt zwemt met Agnes

12

Wat verandert er bij het vrijwilligerswerk?

13

In dienst, uit dienst

14

Even bellen over de participatiewet

15

Tien vragen aan Chadissa Klaassen

16

Miranda leerde lezen en schrijven

18

De hobbyhoek over muziek maken

20

Dit is het leven van Jeffrey

21

Joris is blij met het digibord

22

Moet je horen! Puzzel

24

Colofon Impuls is een uitgave van de stichting Odion. Odion biedt ondersteuning aan mensen met een handicap. Impuls wordt verspreid onder medewerkers, cliënten, vrijwilligers en andere belang­stellenden en verschijnt drie maal per jaar.

Het fotodagboek van Sandy Nibbering

Oplaadmoment Besturen is leuk. Maar net als voor elke medewerker, is het ook voor mij zaak om de energiebalans in de gaten te houden. Alle veranderingen in de wet- en regelgeving kosten me heel wat zweetdruppeltjes. Maar gelukkig zijn er momenten waarop ik mijn accu weer kan opladen. Een gezamenlijke ontmoeting met onze eigen ‘belangengroepen’ was er daar een van. Cliënten, de Centrale Medezeggenschapsraad, de Ondernemingsraad, de Raad van Toezicht en ikzelf zaten samen om tafel om te bespreken hoe zij de ambities van Odion kunnen waarmaken. Logischer­wijze werden de invalshoeken gevormd door de woor­ den ‘medezeggenschap’ en ‘toezicht’. Maar gaandeweg de avond verflauwden die begrippen. En ontstond er een nieuw thema: hoe kunnen we er gezamenlijk voor zorgen dat mensen – cliënten en medewerkers – zeggenschap ervaren in hun leven? Hoe ontsluiten we het talent van mensen met een open oog voor hun kracht én kwetsbaarheid? Hoe organiseren we (mede) zeggenschap en toezicht 3.0? Als bestuurder wil ik vooral ruimte scheppen om deze zoektocht met elkaar aan te gaan. En daar krijg ik nou energie van! Henk Steen

Stichting Odion Postbus 138 1440 AC Purmerend T: 0299 - 412 812 Redactie en coördinatie

Vitamedia Hoorn Irma van der Lubbe

Sandy maakte de overstap van dagbesteding naar communicatie. Ze houdt zich nu voor 12 uur bezig met sociale media en het nieuws op internet en intranet. Daarnaast is ze tijdelijk projectleider van het Kennisforum en coacht ze de mede­zeggenschap bij de woonlocaties Het Klaverland en De Boogaert.

Thuis werken

Met Rinske

Digibord

Ik werk het grootste deel van de week thuis. Op zolder vul ik de website en intranet met nieuws. Ook beheer ik Odion­Facebook en OdionTwitter en geef collega’s tips over sociale media. Ik voel me daarmee als een vis in het water.

Vrijwel iedere vrijdag overleg ik met mijn collega en leidinggevende Rinske Rill. Ik heb altijd zin in deze gesprek­ ken, ik vind het fijn om te sparren. Het communicatiewerk en de CB-omgeving zijn nieuw voor mij, ik heb dan ook veel vragen aan Rinske.

Hier laat collega Yvette Boonstra het digibord op dagbestedingslocatie De Boerderij zien. Ik geef input voor de nieuwtjes op het bord, daarom is het fijn te weten hoe het werkt. Ik ben overigens erg enthousiast over het inter­actieve van het digitale bord.

Redactieadres

Nieuwstraat 23 1621 EA Hoorn T: 06 - 53 89 53 16 E: [email protected] Vormgeving

Grafish, Tom van Hoogstraten

Fotografie

Evelien Berger, Elly Kroese, Yvon Koster, Rob Bosma, Bart Tol, Saskia Kerkhoff, Yvette Boonstra

Sandy doet bij Odion de digitale communicatie. Ook is ze coach medezeggenschap op twee woonlocaties.

Redactieraad

Elly Kroese, Rinske Rill, Rob Marinus, Petra Ruiter, Ingrid van Melsfort, Karin Watzeels, Thea Verduin, Willemien Verheij, Marjan Ooms, Sandy Nibbering Cliëntredactie

Reinier Tervoort, Els van Vloten, Martin Schaap, Gudy van den Hogen, Netty van der Heijden-Vermeulen, Anita Kesselaar Druk

Koopmans Drukkerij, Hoorn

Oplage

1.300 exemplaren. Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van Odion, Vitamedia en Grafish. Fotografie: Saskia Kerkhoff

Het Klaverland

Technische kant

Deze foto is genomen bij de eerste themabijeenkomst bij woonlocatie Het Klaverland in Castricum. Het is een nieuwe vorm van medezeggenschap daar. Dit keer bespraken we de huis­ kamerregels. Johan Zoon is de voorzit­ ter en ik zijn assistent en notulist.

Bij het Kennisforum komen nogal wat technische zaken kijken. Daarbij breekt het zweet mij wel eens uit. Collega Alex van Es helpt hier bij het plaatsen van introductiefilmpjes op het Kennisforum.

Deel voor cliënten impuls | 2 2016

3

Gerdien en Jolene hebben twee boekjes gemaakt over bemoeizorg. Eentje is voor cliënten. De boekjes liggen op alle locaties.

Hoe bewust ga jij om met bemoeizorg? Als betrokken Odionmedewerker wil je graag het beste voor je cliënten. Maar waar ligt de grens tussen goede zorg en bemoeipraat? Gerdien Rebel en Jolene van Duin ontwikkelden, samen met VUmc en Raad op Maat, een stappenplan dat je antwoord geeft op die vraag en gaan dit een plek geven binnen Ons Plan.

Aan het woord

4

Gerdien Rebel

Je vindt dat een cliënt gezond moet eten, maar hij wil patat. Zeg je dan: ‘Nee, je krijgt geen patat?’ Of laat je de regie bij de cliënt? Of een cliënt wil roken, terwijl jij weet dat het slecht voor hem is. Wie ben jij dan om hem te zeggen dat hij dat niet mag? ‘Dat zijn altijd lastige situaties’, weet Jolene Duin, projectleider van Ons Plan, het nieuwe onder­ steuningsplan dat momenteel ontwikkeld wordt. ‘Vanuit de beste bedoelingen bepalen wij soms dingen voor de cliënt, zonder daarbij stil te staan. Cliënten zijn ook vaak gewend dat de begeleider zegt hoe het moet. Maar we willen steeds meer dat de cliënt regie heeft over zijn eigen leven. Daarin moet hij ook fouten kunnen maken en daarvan leren. In dat plaatje past geen bemoeizorg. Dat wil overigens niet zeggen dat bemoeizorg altijd slecht is: in sommige gevallen moet je het echt toepassen. Bijvoorbeeld omdat de cliënt anders een risico loopt of benadeeld wordt. Een voorwaarde om be­ moeizorg op een goede manier in te zetten is in ieder geval dat je het bewúst doet.’

onze branche met de bemoeizorg gesteld was’, vertelt Gerdien Rebel, manager Vakgroepen. ‘We zijn toen een samenwerking aangegaan met de VU en VUMC in Amsterdam, plus de organisatie Raad op Maat. Deze houdt zich bezig met zeggenschap voor mensen met een verstandelijke beperking. Met behulp van een sub­ sidie van Zilveren Kruis en NutsOhra is een onderzoek opgezet naar bemoeizorg in de praktijk, bij vijf Odion­ locaties voor individueel wonen. De resultaten zouden moeten leiden tot een landelijk bruikbare handreiking voor begeleiders en een werkboekje voor cliënten. Beide producten zijn eind vorig jaar gerealiseerd en op 30 november gepresenteerd in een goedbezochte bijeenkomst. Daarbij waren mensen van Odion aan­ wezig, maar ook veel mensen van buiten, bijvoorbeeld uit andere organisaties uit de gehandicaptenzorg, de inspectie en de gemeente.’

Hoe zit dat bij ons?

Behalve de gedrukte boekjes heeft het onderzoek nog iets anders belangrijks voortgebracht, namelijk een goede definitie van bemoeizorg. ‘We zijn uitgekomen op de omschrijving dat bemoeizorg bestaat uit het ongevraagd hulp geven aan een cliënt, terwijl deze verbaal dan wel non-verbaal aangeeft dat hij het daar niet mee eens is’, vertelt Gerdien. ‘Dat kan op aller­ lei gebieden gebeuren. Cliënten met een wat hoger niveau gaan in zo’n geval wel vaak met je in discus­ sie, maar cliënten met een lager niveau komen niet zo makkelijk voor zichzelf op.’ In een dergelijke situatie kun je nu de stappen uit het stappenplan volgen dat is omschreven in de handreiking. ‘Uiteraard ga je eerst in overleg met de cliënt’, vertelt Jolene. ‘Dat kan onder meer met het boekje ‘Bemoeipraat’ voor de cliënt, dat

Ongevraagd Als je het goed beschouwt, is bemoeizorg een vorm van vrijheidsbeperking: een onderwerp dat de laatste tijd vaak in het nieuws is geweest bij met name GGZ-instellingen. ‘Dat riep ruim twee jaar geleden bij ons de vraag op hoe het in

impuls | 2 2016

we naast de begeleidershandreiking hebben ontwikkeld. Op iedere Odionlocatie ligt zo’n set. Kom je er samen niet uit, dan bestaan de volgende stappen onder meer uit het be­ spreken van de kwestie met je team en met de familie of het netwerk van de cliënt. Als iedereen het ermee eens is dat het de cliënt zou schaden of benadelen als hij zou doen wat hij wil, dan kun je jouw idee doorzetten. Op dat moment is dat geen bemoeizorg meer, maar heb je met z’n allen bepaald dat het goede zorg is.’

Jolene van Duin

Vervolg

Gerdien en Jolene zijn erg trots op het eindresultaat van het project waaraan ze ruim twee jaar hebben gewerkt. ‘De mensen van de universiteit die het onderzoek hebben uitgevoerd, zijn allemaal professionele gepromoveerde onderzoekers’, vertelt Gerdien. ‘Dat maakt dat het een goed en degelijk onderzoek is geworden. Het is een mooie combi­ natie van wetenschap en praktijk geworden: zij hebben de handreiking geschreven, wij hebben er ‘begeleiderstaal’ van gemaakt. Mede omdat het zo’n actueel onderwerp is, heb­ Van beide kanten ben we er ook best veel landelijke publiciteit mee gekregen. Om ervoor te zorgen dat bemoeizorg onder de aandacht Klik, de VGN-nieuwsbrief en Kennisplein hebben er bijvoor­ blijft, gaan de gedragsdeskundigen thema’s verzorgen in beeld aandacht aan gegeven.’ Voor de twee collega’s is het de teams. Maar ook zal de stapsgewijze aanpak worden mooi om te horen dat het project inderdaad heeft bijgedra­ geïntegreerd in Ons Plan, het nieuwe ondersteuningsplan. gen aan bewustwording, zoals de bedoeling was. ‘Een col­ Jolene is daar op dit moment druk mee bezig. ‘Bij het onder­ lega vertelde me dat een cliënt op vakantie zou gaan en dat steuningsplan is het de bedoeling dat je met de cliënt samen zij dat een mooie gelegenheid vond om zijn huis eens flink afspraken maakt over zijn doelen en de ondersteuning die schoon te maken’, vertelt Gerdien. ‘Maar op het laatste mo­ wij bieden bij het realiseren daarvan’, stelt ze. ‘Ook in dat ment heeft ze toch gewacht tot hij terug was om hier samen proces is het belangrijk om je te realiseren: ‘Is dit wel een met hem overleg over te hebben. Dat soort dingen zijn fijn afspraak, of is het iets wat ík wil?’ Zowel in het boekje voor om te horen.’ De twee vonden het project dermate inspire­ de cliënt als in de handreiking benadrukken we dat een rend, dat ze wel een vervolgonderzoek zouden willen doen. afspraak iets is wat van beide kanten komt – niet iets wat je ‘Bijvoorbeeld om te zien hoe we de materie nog toeganke­ oplegt. Toch gebeurt zoiets snel in de praktijk van alledag. lijker voor meer mensen zouden kunnen maken’, reageert Jij zegt bijvoorbeeld ’s ochtends dat een cliënt zijn kamer Gerdien enthousiast. ‘Dit smaakte absoluut naar meer! moet opruimen. ’s Middags blijkt dat nog niet gebeurd en jij Maar eerst gaan we ons best doen het stappen­herinnert de cliënt eraan: ‘Dat hadden we toch afgesproken?’ plan een goede plek te geven in Ons Plan.’ Maar een opdracht geven is natuurlijk geen afspraak. Tijdens het onderzoek merkten we in de gesprekken met begelei­ ders dat zij aanvankelijk dachten dat zij niet aan bemoeizorg deden. Maar als je er dan verder op doorging, moesten ze toch toegeven dat ze zich er zelf ook wel eens schuldig aan maakten. De vraag om een handreiking is dan ook echt van­ uit de begeleiders gekomen.’

Deel voor cliënten

5

Dat moet ANDERS kunnen?!?!

Ingrid van Melsfort: ‘Het talent van cliënten blijft me verbazen’

Net als het team van Klaverland, namen ook de collega’s van woonlocatie Londenhaven in Purmerend deel aan de verbeterpilot onder leiding van Geertjan Bosscha van In voor Zorg. Teamleider Annette Aydin vertelt enthousiast over wat dat heeft opgeleverd.

Daarom ‘Van oorsprong ben ik goud- en zilversmid, schilderen en beeldhouwen doe ik als hobby. Een buurvrouw van me was begeleider op de kunstgroep van Odion en kon daar af en toe wel wat vrijwilligershulp gebruiken. Ik had geen enkele ervaring met mensen met een verstandelijke beperking en was nieuwsgierig naar wat zij met kunst zouden kunnen. Daarom ging ik een paar keer met haar mee.

6

Ik was meteen geraakt door hoe deze mensen zo puur vanuit zichzelf werken. Jij en ik gaan eerst nadenken: lucht is blauw, gras is groen… Zij pakken gewoon een kleur en beginnen. Voor ons als begeleider (collega Marian Kruijver begeleidt de kunstgroep op woensdag, red.) is het de uitdaging om ze wél te sturen en technieken aan te reiken, zonder ze het intuïtieve werken af te leren. Zodat ze hun eigen stijl behouden. Toen ik in 1995 als vrijwilliger bij de kunstgroep begon, werd er alleen geschilderd. Toen ik twee jaar later een contract kreeg, ben ik dat gaan uitbouwen met andere disciplines zo­ als glaskunst en druktechnieken. Het is mooi om te zien hoe ze dat oppakken en wat een verborgen talenten zij hebben: cliënten blijven me verbazen. Aan hun werk zie ik vaak in wat voor stemming de cliënten zijn. Als begeleider ga ik daar op in. Dan vraag ik bijvoor­ beeld: ‘Waarom gebruik je deze kleuren, voel je je misschien somber?’ Vaak wordt hun werk daarna weer fleuriger. Ik ervaar het alsof ik daarmee in een diepere laag kom van het gevoel van de cliënt en dat is erg mooi.

Ingrid van Melsfort

‘De vraag of we wilden meedoen kwam voor ons in een rustfase na een hectische tijd’, schetst Annette. ‘Onze locatie bestond nog geen twee jaar en we hadden de eerste reor­ ganisatie al achter de rug. BW en IW (Beschermd Wonen en Individueel Wonen, red.), eigenlijk twee locaties, waren samengebracht tot één zorggebied. Daaraan werden ook ambulante cliënten toegevoegd. Toch besloten we aan de pilot mee te doen, om te zien of we goed bezig waren.’

Leeftijd 57 jaar Functie persoonlijk begeleider kunstgroep & houtgroep (resp. 2 en 3 dagen per week) Locatie Noordster, Purmerend In dienst sinds 1997

Sprankelen

Veel collega’s kennen de kunstgroep niet. Ik zou ze daarom willen uitnodigen om eens bij ons te komen kijken en zich te laten verrassen. Bijvoorbeeld via de doorlopende expo met werk van de cliënten, dat overigens ook te koop is. Zelf heb ik thuis ook een paar stukken hangen. Ik ken de verhalen erach­ ter, daardoor hebben ze een bijzondere betekenis voor me. Ik heb het hier enorm naar mijn zin, ik kan me niet voorstellen dat ik nog ergens anders zal werken. Ik denk dat ik een van de weinige mensen ben die blij is dat ze tegenwoordig twee jaar langer moet doorwerken!’

De scan leidde bij beide locaties tot mooie resultaten, maar de weg daarheen verschilde. ‘Bij BW concludeerde Geertjan dat alles rustig voortkabbelde, maar dat het team wel wat meer kon sprankelen’, vat Annette samen. ‘Die kritiek lever­ de wat weerstand en boosheid op. Maar toen de emotie eraf was, kwamen er goede acties uit voort. Onderwerpen die het team oppakte waren onder meer cliëntgerichter werken in koppels, het efficiënter inzetten van de uren en een creatie­ vere medezeggenschap.’

Kandidaten op de koffie Wat dat laatste punt betreft, geeft Annette graag twee voorbeelden. ‘We hebben de cliënten gevraagd wie zij zelf het liefst als begeleiderskoppel wilden door ze een voor­ keurs-top-3 te laten maken’, vertelt ze. ‘Ook hebben we de cliënten betrokken bij de keuze tussen twee sollicitanten. We hebben deze kandidaten uitgenodigd voor de koffie en de cliënten konden vragen stellen en hun voorkeur aangeven. Het team is zelf met dit soort ideeën gekomen, het is dus zeker meer gaan sprankelen.’

Annette Aydin

vooral jongeren die net op zichzelf wonen. Wij vinden dat ze ruimte en veiligheid nodig hebben om zich te ontwikke­ len en fouten te kunnen maken, zodat ze op verantwoorde wijze kunnen groeien. Bij afwezigheid van IW is de achter­ wacht van BW daartoe heel belangrijk. We zijn gaan denken in mogelijkheden om die directe zorg anders vorm te geven en bijvoorbeeld meer verbinding met de buitenwereld te maken. Dat is weer in het teamplan verwerkt.’

Boeiend proces Terugblikkend vindt Annette dat de scans veel goeds hebben opgeleverd. ‘Het is een boeiend en leerzaam proces,’ stelt ze. ‘Ons heeft het handvatten geboden om als team op een lijn te komen. De medewerkers hebben het goed opgepakt en hebben verbeteringen doorgevoerd vanuit de kansen die zich voordeden. Als volgende stap zijn ze enthousiast aan de slag gegaan met Teamportaal om een goed zelforganiserend team te worden. Ik ben heel trots op ze.’

Londenhaven

Teamverhaal

Ingrid is begeleider op de kunstgroep. Die zit op de Noordster in Purmerend.

impuls | 2 2016

Bij IW kwam uit de scan dat de cliënten minder directe bege­ leidingstijd kregen dan waar ze vanuit hun indicatie recht op zouden hebben. ‘Dat heeft tot aardig wat discussie geleid,’ vertelt Annette. ‘Aan de hand van de strategiekaart is het team hun teamverhaal gaan schrijven. Daarin staat waar ze voor gaan en voor staan en hoe ze nog beter kunnen aan­ sluiten op de zorg- en hulpvraag van onze cliënten. Dat zijn

Bij Londenhaven willen ze alles nóg beter doen.

Deel voor cliënten

7

Gluren bij de buren De een haalt kinderen op en begeleidt ze in de bus van en naar ODC Dynamica. De ander werkt als begeleider op datzelfde Dynamica. Maar nog nooit draaide Anja Humme daar mee op een groep en reed Jacqueline de Louw mee op de bus. Voor Gluren bij de buren kwam daar verandering in.

Geef je op! Wil jij voor Impuls ook een keer van dienst wisselen met een collega van een andere locatie? Geef je dan op via [email protected].

Anja Jacqueline

8

Waarom heb je ´ja´gezegd op het verzoek om mee te werken aan de rubriek?

Wat heb je gedaan op je ‘meelooplocatie’?

Wat viel je op?

Anja: ‘Na mijn rit heb ik meegedraaid op groep Geel. Een

Anja: ‘Ik vond het mooi om te zien hoe de begeleiders pro­

Anja: ‘Je leest in Impuls niet vaak iets over busbegeleiding. Ik doe dit werk al dertien jaar en vind het fijn dat onze kant van het zorg verlenen nu ook eens wordt belicht! Bovendien leek het me leuk de wisselwerking te ervaren.’ Jacqueline: ‘Ik werk pas sinds september vorig jaar bij Odion en via de flexpool doe ik nu een zwangerschapsver­ vanging bij Dynamica, plus ambulante begeleiding. Ik sta er erg open voor om te zien wat Odion nog meer aanbiedt. Ook vind ik het interessant om te kijken wat er allemaal komt kijken in de zorg rond de kinderen met wie ik werk en hoe de rest van hun dag eruit ziet. Daarom pak ik alle kan­ sen aan om in de keuken te kijken.’

meisje dat ik altijd in de bus heb, zit in die groep. Daarom heb ik niet meegedraaid op groep Groen van Jacqueline, maar op die van Inge. Het leuk me mooi om dit meisje een hele dag mee te maken en haar beter te leren kennen.’ Jacqueline: ‘Na mijn dienst ben ik meegegaan op de bus en hebben we de kinderen weggebracht. Het was de dag na de aanslagen in Brussel en we hadden de pech dat er een ver­ dacht pakketje was gesignaleerd bij McDonalds in Zaandam. Een van de kinderen woonde daar tegenover en alles was af­ gezet. Gelukkig hadden we al twee kinderen thuisgebracht. De andere twee hielden zich uitstekend. En het gaf mij meer tijd om Anja en de chauffeur te leren kennen!’

Hadden jullie je van tevoren een voorstelling gemaakt van hoe het zou zijn?

Wat is volgens jou het grootste verschil tussen het werk van je collega en jouw eigen werk?

Anja: ‘Een beetje wel, want ik kom natuurlijk dagelijks op

Anja: ‘Het werk van Jacqueline is veel specialistischer, ik heb

de locatie. Als er tijdens de rit iets is gebeurt dat de bege­ leider op de groep moet weten, praat ik haar even bij. Maar verder heb ik slechts sporadisch met ‘binnen’ te maken.’ Jacqueline: ‘Ja, want heb hiervoor bij aantal ODC’s gewerkt waar ik soms op de bus werd ingezet. Maar het leek me heel leuk om te kijken hoe dit bij Odion zou zijn. ‘

er niet voor geleerd. In de loop der jaren heb ik wat cursus­ sen gevolgd en dat is wel belangrijk geweest. Ik heb ook altijd gebruik gemaakt van de kennis van de begeleiders. Als ik een vraag heb, of ik loop tegen iets aan waar ik advies bij kan gebruiken, krijg altijd een goed antwoord, dat is heel fijn. Een ander belangrijk verschil is dat ik met de kinderen in een beperkte ruimte zit. Op de groep zag ik dat een kind een time out kreeg en even buiten de groep werd gezet. Zoiets kan ik niet doen in de bus. Als een kind bijvoorbeeld onrustig wordt in de bus, moet ik ter plekke proberen het rustig te krijgen om te voorkomen dat de onrust op de an­ dere kinderen overgaat. Dat lukt wel vaak, maar niet altijd.’

beren het beste uit een kind te halen. Bij het eten bijvoor­ beeld was ik zelf geneigd een broodje klein te snijden en het kind te gaan voeren. Maar er werd me gezegd dat ik moest afwachten: wat een kind kan doen, moet het zelf doen. Dus geef het een vork in de hand en kijk wat er gebeurt. Dat was een eye-opener. En je moet er wel geduld voor hebben. Maar dat heb ik wel, al zou ik een uur met een kind zitten te eten!’ Jacqueline: ‘Hoewel de chauffeur pas twee weken op deze bus zat, viel me op hoe goed Anja en hij al op elkaar waren ingespeeld. Ze hebben een heel fijne samenwerking. Ze kijken niet alleen wat logistiek gezien handig is, maar ook naar wat ieder kind nodig heeft voor een zo aangenaam mogelijke busrit. Wat me ook opviel bij het afleveren van de kinderen is hoe goed contact van Anja met de ouders is. Ze stemt veel met ze af en ouders vinden dat prettig. Ik zie haar als een gedreven, betrokken en leergierige busbegeleider. Ze heeft zich veel dingen eigen gemaakt en heeft veel liefde en aandacht voor de kinderen. Dat kan ook anders, weet ik uit ervaring op andere werkplekken.’

Jacqueline: ‘Het grote verschil is dat de kinderen in de bus niks moeten, terwijl we op de groep ontwikkelingsgericht met ze bezig zijn.’

impuls | 2 2016

Heb je iets gezien waar je iets mee kunt in je eigen werk?

Anja: ‘Ja, doordat ik nu langer met deze kinderen ben opge­ trokken, zie ik dat ze toch meer begrijpen dan ik soms denk. Ik weet nu bijvoorbeeld dat als je kort en duidelijk zegt: ‘Nee, nu is het klaar’, dat het echt wel aankomt.’ Jaqueline: ‘Het heeft me bewuster gemaakt van hoe belangrijk het contact met de buschauffeur en -begeleider is. Op mijn groep hebben we een kind met wie het momen­ teel iets moeilijker loopt, daarom geeft een stagiaire hem iets meer aandacht. Maar mede door mijn ‘gluurbeurt’ is ze inmiddels ook een keer met het kind mee geweest op de bus,

om hem te observeren en de chauffeur en begeleider van tips te voorzien.’

Hoe kijk je op deze ervaring terug?

Anja: ‘Ik vond het heel leuk om te doen. Tussen het bren­ gen en halen heb ik normaal gesproken weinig tijd om met de begeleiding te praten. Nu heb ik meer over de kinderen gehoord en begrijp ik ze iets beter. Ook heb ik kleine tips gekregen waar ik wat mee kan in mijn werk. Ik vond het een verrijking!’ Jacqueline: ‘Ik zie het als een positieve ervaring, waardoor ik weer een iets bredere kijk op de organisatie en haar activi­ teiten heb gekregen. Mocht er nog eens zoiets zijn, dan ben ik daar wel voor te porren!’

Anja is busbegeleider bij Dynamica. Jacqueline werkt daar op de groep.

Deel voor cliënten

9

Ik en de OR

Sabina Breure Ambtelijk secretaris OR

Sabina helpt de ondernemingsraad.

Op de werkvloer Petra Ruiter werkt als persoonlijk begeleidster Noorderstraat en basis begeleidster Brederodestraat /Henegouwen. Via deze column maakt ze je deelgenoot van de grote en kleine dingen die ze bij haar werkzaamheden tegenkomt.

Mijn taak als ambtelijk secretaris is veelzijdig: notuleren, archiveren en alles organiseren rondom de vergade­ ringen en scholing van de OR. Verdere taken zijn het coachen/begeleiden en het adviseren van OR-leden. In het kort zeg ik altijd dat ik de leden op allerlei gebied ondersteun. Dit werk doe ik al ruim 25 jaar en inmiddels weet ik veel van de materie. Bij Odion begon ik 14 jaar geleden met een groep van nog maar van drie personen. Ik ben gestart met het formaliseren van de OR en zijn taken. In de tijd is de OR uitgegroeid tot een volledige en goed georganiseerde ploeg. Momenteel is er meer behoefte aan minder formaliteit. En net als de or­ ganisatie, die de verantwoordelijkheden

meer aan de medewerkers wil toever­ trouwen, wil de OR dat medewerkers zelf meer zeggenschap krijgen. Voor de volgende zittingsperiode hebben we vier zetels ingeleverd. De vrijgekomen uren zijn voor de zeggenschap van me­ dewerkers en de OR gaat de medewer­ kers hier bij begeleiden. Medewerkers maken zelf een advies en dat wordt dan het advies van de OR. Voor mij betekent dit meebewegen, het formele loslaten en steeds weer afstemmen wat de OR van mij nodig heeft. Deze ontwikkelin­ gen, plus de steeds wisselende bezet­ ting van de OR, maken dat mijn werk nooit saai wordt!

Culinair avontuur Op mijn nieuwe werkplek Noorderstraat ga ik met cliënten koken in hun woning. Maar tijdens de eerste warme maaltijd daar kondig ik aan dat ik niet met ze zal mee-eten: ik heb namelijk coelia­ kie en volg dus een glutenvrij dieet. Ik houd mijn gebruikelijke praatje. Vertel dat ik thuis een warme hap eet en op het werk yoghurt met wat erin, zodat ik niet ziek kan worden. Daar nemen de cliënten duidelijk geen genoegen mee. ‘Wat eet je thuis dan?’, vragen ze. ‘En als je met je man kan eten, dan kun je toch ook bij mij eten? Wat kookt hij dan?’ Mijn eerste gedachte is: ‘Ja doei, hier ga ik niet aan beginnen.’ Maar door de oprechtheid en openheid van de cliënten besef ik op weg naar huis dat mijn halsstarrig­ heid niks gaat opleveren. En dat juist door beweging meer ruimte ontstaat. De cliënten verwachten die beweging van mij.

Glutenvrij eten op mijn werk… Ik heb al zes jaar niet meer op mijn werk gege­ ten, laat staan dat ik het eten maak samen met een cliënt die ik nog maar net ken. Maar het gaat gebeuren! De cliënt weet precies waar hij mee bezig is en vraagt nog even na of ik de boter mag hebben die hij heeft gehaald. En jawel, drie kwartier later zitten we de heerlijke ovenschotel op te peuzelen. Wat een ervaring, dank je wel!

Petra heeft een speciaal dieet. Toch kookt en eet ze samen met cliënten.

Eric Smit: van succesvol restaurant-eigenaar naar kok bij De Andere Oever De overstap Hij bezat populaire restaurants in Alkmaar en werkte met professionals. Nu runt hij eetcafé De Andere Oever in Purmerend en leert hij het vak aan cliënten. ‘Het verbaast me dat ik dit zo leuk vind.’ Vanaf zijn zeventiende werkt Eric al in de horeca. In 1990 begon hij voor zichzelf. Hij bouwde twee bekende en goedlopende restaurants op: eerst ’t Stokpaardje en daarna Rue de la Plume, beide in Alkmaar. In de zomer van 2015 wilde een collega van Rue de la Plume het restaurant graag overnemen. ‘Ik heb daar een week over nagedacht en besloten dat ik het ging doen’, vertelt Eric. ‘Maar ik vond mezelf nog wat te jong om achter de geraniums te zitten. Via mijn goede vriendin Jan­ nie Vermeeren kwam ik in contact met eetcafé en leerwerkbedrijf De Andere Oever. Jannie is nu met pensioen, maar werkte voorheen bij Odion. Ze gaf haar afscheidsetentje bij mij in het restau­ rant, toen ik al wist dat ik het zou ver­ kopen. Manager Ineke Annen was daar ook bij en bij wijze van grapje vroeg ik aan het eind van de avond of ze niet een baantje voor me had. Toen bleek dat er een vacature voor een kok bij het eetcafé was.’

Niet zielig

Met vertrouwen ga ik het avontuur aan. Tijdens het koken is duidelijk voelbaar dat we alletwee enthousiast zijn.

Voor het eerst in zijn leven ging Eric solliciteren en per 1 januari kwam hij fulltime in dienst. Zoals verwacht moest

impuls | 2 2016

Ontdek De Andere Oever! Een restyling van het interieur, een nieuwe en meer ver­ fijnde kaart: er zijn genoeg redenen om binnenkort eens te gaan lunchen of dineren in eetcafé De Andere Oever in Purmerend! Kijk op www.deandereoever.nl voor de kaart en het maken van een reservering.

hij de eerste maanden erg wennen. ‘Ik was in mijn restaurants gewend om met mijn vingertje te zwaaien en dan deden mensen wat ik zei’, schetst hij. ‘Maar hier waren zoveel mensen die van alles aan me vroegen… Ik had de hele tijd hoofdpijn! Bovendien vond ik som­ mige cliënten zo zielig. Toen ik bijvoor­ beeld hoorde dat er een paar niets had­ den met kerst, was ik geneigd om ze bij mij thuis uit te nodigen. Er werd me snel uitgelegd dat ik daar niet aan moest beginnen. Nu ik dagelijks met ze werk, merk ik dat ze eigenlijk heel blij zijn – ze hebben hier altijd plezier. Dat sneue is er dus wel af voor mij. Bovendien is er een enorme saamhorigheid in het team. Waar ze in de reguliere horeca elkaar nog wel eens onderuit willen halen om er zelf beter van te worden, helpen ze elkaar hier. Dat raakt me.’ Inmiddels heeft Eric helemaal zijn draai gevonden. ‘Ik had niet gedacht dat ik het zó leuk zou vinden’, vertelt hij enthousiast.

‘Het voelt ook helemaal niet alsof ik in dienst ben, ik ben in mijn beleving nog steeds eigen baas. Sterker nog, ik voel me eigenlijk verantwoordelijker dan toen.’

Eric had een eigen restaurant. Nu is hij kok bij eetcafé De Andere Oever.

Deel voor cliënten

11

JOKE VAN GRONINGEN VAN DE VRIJWILLIGERSSCHAKEL

Leuke dingen

Geheel vrijwillig

‘Agnes fleurt helemaal op als ik er ben’ Al twaalf, dertien jaar is Dien van Aanholt (78) vrijwilliger van cliënt Agnes, die op de locatie Boelenspark in Volendam woont. Om de week gaan ze samen zwem12 men in het bad van orthopedagogisch dagcentrum De Boomgaard in Purmerend. ‘Die smile op dat gezicht, daar doe ik het voor.’ Ze noemt het een geluk dat ze ‘op de ouderwetse manier’ getrouwd is. ‘Mijn man werkte en ik zorgde voor het gezin’, schetst Dien. ‘Dat gaf me ruimte om vrijwilligerswerk te gaan doen, helemaal toen de kinderen wat ouder werden. Ik heb dat van geen vreemde: mijn moeder was ook heel actief op dat gebied, ik heb het met de paplepel ingegoten gekregen. In Edam heb ik een afdeling van De Zonnebloem opgericht, ik heb vluchtelin­ genwerk gedaan, ik ben 20 jaar over de vloer geweest bij Prinsenstichting, noem maar op. Zo breidt je netwerk zich vanzelf uit. Ik denk dat ik destijds op die manier een telefoontje van Boelenspark heb gekregen, of ik vrijwil­ liger voor Agnes wilde worden.’

Dien is vrijwilliger. Ze zwemt met Agnes.

Agnes is een cliënt met schizofrenie en behoefte aan contact. ‘Bij Boelenspark proberen ze haar echt te bieden wat ze nodig heeft, dat doen ze heel goed’, vindt Dien. ‘Met Agnes doe ik leuke din­ gen, zoals samen een bloemetje halen of nagels lakken. Op een bepaald mo­ ment is zwemmen ter sprake gekomen. Iedere twee weken komt Marjolein, de fysiotherapeut, ons ophalen met de bus. Er gaan ook twee andere cliënten van Boelenspark mee. Bij het zwembad help ik Agnes met aan- en uitkleden. Soms heeft ze een ongelukje, dan ga ik met haar mee naar de wc. Maar als iets me echt te ver gaat, roep ik Marjolein erbij. Ik het is tenslotte niet mijn vak, er zitten grenzen aan wat ik kan opbrengen.’

In beweging Doel van het zwemmen is om de cliënten zoveel mogelijk in beweging te houden. ‘Dat valt soms niet mee’, vindt Dien. ‘Ik probeer ze soms uit te dagen om me weg te duwen met hun benen of om met ze te dansen door een liedje te zingen. De instructies van Marjolein zijn leidend, maar ik probeer daar op mijn manier een draai aan te geven. Dat maakt het iedere keer weer anders.’ Doordat Agnes ouder wordt en wat kwaaltjes heeft, gaat ze tegenwoordig minder vaak zwemmen. Dan gaat Dien evengoed mee met de andere cliënten. ‘Je ziet dat het ze goed doet, dat is heel motiverend’, vindt ze. ‘Hoewel het ook heel inspannend voor ze is: soms vallen ze terug in de bus al in slaap. Maar ik vind het sowieso fijn om iets met men­ sen te doen, of ze nu bruin, groen of geel zijn of een handicap hebben.’

impuls | 2 2016

‘Decentralisatie is geen slechte ontwikkeling’ In de organisatie rond het aantrekken van vrijwilligers voor cliënten is de laatste tijd veel veranderd. Waar voorheen het meeste centraal werd geregeld door Joke en haar collega Tonia Vervoort, ligt het initiatief nu (weer) bij de locaties. ‘Zij kennen de cliënt het beste, dat vergroot de kans op een goede match.’ Door de bezuinigingen is het aantal werkuren van de Vrijwil­ ligersschakel bijna gehalveerd. ‘Dat betekent dat Tonia nog één dag per week werkt en ik twee’, legt Joke uit. ‘Dat heeft natuurlijk consequenties voor wat wij kunnen doen. In 2014 waren we al begonnen met het verminderen van de uitstap­ jes voor cliënten in het weekend. Daar zijn we nu helemaal mee gestopt. En van actief werven en selecteren zijn we naar een meer ondersteunende functie gegaan: de locaties moe­ ten dit nu zelf oppakken. Net als vroeger eigenlijk, voordat de Vrijwilligersschakel er was.’

Gestandaardiseerd Joke heeft het dan over de periode van vóór 2004. ‘Odion had toen geen specifiek beleid ten aanzien van vrijwilligers’, schetst ze. ‘Iedere locatie deed zijn eigen ding. Dat ging niet per definitie verkeerd, maar P&O had daardoor bijvoorbeeld geen zicht op welke vrijwilligers binnen de organisatie actief waren. Door de Vrijwilligersschakel is de intakeprocedure gestandaardiseerd voor de hele organisatie. Er zijn goede inschrijfformulieren gekomen en iedere vrijwilliger krijgt nu een contract waarin de taken, verantwoordelijkheden en wederzijdse verwachtingen zijn vastgelegd.’

locaties heeft iedereen het druk en dit werk komt er extra bij. Maar de regels en procedures zijn er natuurlijk niet voor niets. Met ons als achterwacht komt het vooralsnog steeds goed.’

13

Niet van invloed Ook al lopen dingen nog niet vlekkeloos, toch heeft Joke geen negatief gevoel over de decentralisatie. ‘Ik denk niet dat het invloed gaat hebben op het aantal vrijwilligers dat zich voor Odion wil inzetten’, verwacht ze. ‘Mensen die interesse hebben, blijven zich evengoed wel aanmelden: of dat nu centraal of decentraal gebeurt. En er vond altijd al een kennis­ makingsgesprek plaats op de locatie, omdat ze de cliënt daar tenslotte beter kennen dan wij. Dat vergroot de kans op een goede match. Alles bij elkaar vind ik het dus niet zo’n slechte ontwikkeling.’ Nu Jokes uren zo’n beetje gehalveerd zijn, heeft ze ineens meer vrije tijd. ‘Best wel eens lekker’, vindt ze. ‘Ik pas twee dagen per week op mijn kleinkinderen, ben graag op de camping en met Tonia samen zet ik me in op de Noord­ ster voor Crea voor Afrika. Ik vermaak me wel!’

Nalopen en nabellen Het werk van Joke en Tonia is tegenwoordig opgeknipt in twee stukken. ‘De werving en selectie ligt bij de locaties, de administratieve rompslomp bij P&O’, legt Joke uit. ‘Dat is voor iedereen nog even wennen. We merken dat procedures niet altijd even goed meer worden aangehouden en formulie­ ren soms niet compleet zijn ingevuld. Onze meeste tijd gaat momenteel dan ook zitten in het nalopen en nabellen – daar hebben ze bij P&O geen tijd voor. Ik snap het wel, op de

Joke zoekt geen vrijwilligers meer. Dat moeten de locaties nu zelf doen.

Deel voor cliënten

In dienst

Uit dienst

In dienst

Uit dienst:

Januari

Januari

Doris Boon Basismedewerker, Flexpool

Charlene Gall Basismedewerker, Flexpool

Jolanda Nieuwendijk

Karin van Leuveren Persoonlijk begeleider, Noorderstraat

Coach, Centraal Bureau Februari

Anouk de Vos Basismedewerker, Flexpool Rosita Hijlkema Persoonlijk begeleider, Flexpool Pauola de Jong Boers Basismedewerker, Flexpool Ryanne Brouwer Busbegeleider, De Boomgaard April

Petra Nicolaij Basismedewerker, Flexpool Sylvia Huitema Basismedewerker, Flexpool

Julia Ketel Basismedewerker, Flexpool Laura Jansen Basismedewerker, Flexpool Tessa Oostrom Ambulant medewerker, SWT Wormerveer Februari

Joyce van Oudheusden Huishoudelijk medewerker, Tuinstee Emily Raaijmakers Basismedewerker, Flexpool

Mei

Joyce Hendriks Helpende, Klaverland

Mascha Kordes Persoonlijk begeleider, Boelenspark

Feroz Malgoezar Basismedewerker, Flexpool

Maureen Balm Basismedewerker, Flexpool

Even bellen met . . . Wil van Dijk-Kunst Receptioniste/telefoniste, Centraal Bureau

1 maart 2016

Amanda Meijer-Persijn Persoonlijk begeleider, Logeerhuis

Thessa Pronk-Wilshaus Klaverland

Chantal Hofstra-van Oostende Persoonlijk begeleider, Helena Smitsstraat Ada de Vries Receptioniste/telefoniste, Centraal Bureau Ingrid Meijns-Wilbrink Basismedewerker, Zonnehoek Enny Smit-de Wolf Basismedewerker, De Graslanden

Bianca de Groot Personeelszaken 1 mei 2016

Connie Brandwijk Receptie/Kantine 18 mei 2016

Afra Kiefer-Hooghiemstra De Boomgaard

25 jaar 1 januari 2016

Astrid Bouich-Weel De Boomgaard

Mei

Anouk de Vos Basismedewerker, Flexpool

Afra Moolenaar-Zoon Klaverland

Lianda Faber Persoonlijk begeleider, Boelenspark

14 januari 2016

Chantal van den Berg Basismedewerker, Lisdoddestraat

Maart

Martin Wijker Basismedewerker, ODC Dynamica

Rinke Wijle Basismedewerker, P&O VSOV

Marjolein ten Cate Basismedewerker, Flexpool

Lisette Wilkers Basismedewerker, Veldvliegerweg

Daniëlle Rozemeijer Persoonlijk begeleider, De Boomgaard

Maartje Ramaekers Bestuursondersteuner, Centraal Bureau

Celine Wildenburg Persoonlijk begeleider, Zaterdagopvang De Boomgaard

Jubilea

Charlotte van der Krol Basismedewerker, Flexpool

Nienke Stuiver Flexpool

Ingrid de Buyzer-Beentjes Kaaikhof

Overleden Janneke Mantel Basismedewerker, ODC Dynamica

Marieke Hoeve Persoonlijk begeleider, Helena Smitsstraat

Eric van der Eerden, directeur bij Odibaan: ‘Bij Odibaan bemiddelen we mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt, dus we hebben in ons werk dagelijks met de Participatiewet te maken. Deze wet is bedoeld om alles mak­ kelijker te maken, maar omdat oude regelingen voorlopig ook blijven bestaan, is het geheel ingewikkelder geworden. Als werkgever heeft Odibaan twee werkervaringsplekken bij de administratie gecreëerd. Dat vraagt van ons extra coördi­ natie en begeleiding, maar het levert ook wat op: deze me­ dewerkers helpen ons met ons werk en daarom zijn we blij met ze. Het zou mooi zijn als zij straks kunnen doorstromen naar betaald werk ergens. We hebben wel eens meegemaakt dat een werkervaringsplek niet goed ingevuld werd. Dan heeft iemand eerst iets anders nodig, zoals bijvoorbeeld een training. Maar ook daar is een werkervaringsplek voor, zodat iemand dat kan ontdekken.’

Sophie Schellekens, persoonlijk begeleider Jachtenlaan: ‘Ik begeleidde tot voor kort iemand die bij ons werkerva­ ring opdeed vanuit samenwerkingsverband SIGRA. Ze had schoonmaakwerk gedaan in de ouderenzorg en een beetje ervaring met dagbestedingswerkzaamheden. Het was leuk om iemand mee te nemen in je werk die er niets vanaf weet. Daardoor moet je zelf soms ook terug naar de basis: waarom doen wij dit eigenlijk zo? Bovendien waren een paar extra handen ook welkom in drukke tijden. Zij kon soms dingen doen waar wij als begeleiders niet aan toe kwamen. Wil je op een locatie echt iets aan zo’n werkervaringsplek hebben, dan moet je er wel energie in steken, merk ik. Maar ze zou een half jaar blijven, dus dat zou de moeite lonen. Helaas voor ons én voor de cliënten is ze alweer vertrokken, omdat ze een baan heeft gevonden.’

12,5 jaar

April

Linda van Oosten-Grootjen Persoonlijk begeleider, Lijnbaan

Vanaf 1 januari 2016 is de participatiewet van kracht. Deze verplicht werkgevers (dus ook Odion) kansen te bieden aan mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Ook heeft Odion te maken met social return on investment, waarbij we een soortgelijke ‘wederdienst’ moeten verrichten in ruil voor zorgcontracten met de gemeenten. Wat merk jij van deze ontwikkelingen?

15 december 2015

Eline Velthorst Helena Smitsstraat 14 januari 2016

Corrie van Es-Hoogendoorn De Boomgaard

Odion helpt mensen om werkervaring op te doen.

15 februari 2016

Suzanne Veldman De Wieken

Deel voor cliënten impuls | 2 2016

Tien vragen aan

Ons leven bij Odion

Chadissa Klaassen Leeftijd 22 jaar Functie Basismedewerker van de flexpool In dienst bij Odion sinds 1 juli 2015

1 Wat was je eerste (bij)baantje? Mijn eerste bijbaantje was bij een kledingzaak in Zaandam.

2 Wat houdt je huidige functie in?

16

Ik ben momenteel flex-medewerker binnen Odion, vanaf heden ben ik vaste invalmedewerker bij de Wieken. Daar bevalt het mij erg goed. Ik heb daarvoor als vaste inval op Darwinpark gewerkt en een aantal cliënten van het Darwinpark wonen in de Wieken, dat maakt het extra leuk.

3 Wat is je grootste blunder geweest in je werk? Eigenlijk kan ik niet echt een blunder bedenken, maar ik zal ze vast hebben gemaakt.

4 Wat vind je het leukst aan je werk? Ik vind het fantastisch dat Odion elke dag weer wat anders te bieden heeft en je daar op een creatieve manier mee om mag gaan. Zodat je scherp blijft en de individuele behoefte van de cliënt kan blijven inzien.

5 Wat zou je doen als je dit werk niet deed? Ik denk dat ik kok zou worden of voor entertainment zou willen zorgen op een cruiseschip, het lijkt me heerlijk om mensen steeds weer te verrassen en blij te maken.

6 Wat denk je dat collega’s van je vinden? Ik voel me altijd gewaardeerd door de collega's waarmee ik werk, daardoor kunnen we ook van gedachten wisse­ len. Ik denk dat ik bij mijn collega's rustig overkom, maar wel mijn betrokkenheid toon.

7 Vertel eens iets verrassends over jezelf. Ik mag graag voor mensen koken en probeer daar altijd een feestje van te maken. Verder hou ik van creatief bezig zijn en lekker sporten.

8 In de vorige Impuls gaf teamleider Sandra Horsman de pen door aan jou. Ze was van je onder de indruk toen je bij haar solliciteerde en wilde weten hoe het met je gaat. Dus? Het gaat heel goed! Ik heb verschillende locaties en bijbehorende doelgroepen binnen Odion gezien. Hier­ door raak ik steeds enthousiaster. Wel ben ik nog steeds opzoek naar een vaste locatie, zodat ik nog meer kan be­ tekenen voor de cliënten en mezelf meer kan ontplooien binnen het werkveld.

9 Met wie binnen Odion zou je wel eens een dagje willen ruilen en waarom? Ik zou wel een dagje willen ruilen met een ambulante begeleider, dit lijkt mij erg interessant en ik ben be­ nieuwd hoe zo'n werkdag er uit ziet.

10 Aan wie binnen Odion zou je deze vragen ook eens willen stellen en waarom? Suzanne Kruiver. Ik vond het bewonderenswaardig hoe zij afgelopen zomer met mij op Darwinpark de werk­ zaamheden zo snel oppakte.

Miranda leerde lezen en schrijven

?

Jeffrey doet graag klusjes

Joris is blij met het digibord

Deel voor cliënten impuls | 2 2016

Miranda leerde lezen en schrijven

Wie is Miranda? Leeftijd 38 jaar Woonplaats Zaandam, woonlocatie Karveelstraat (via Odion) Hobby’s koken, haar hond Dusty

Miranda wilde kunnen lezen en schrijven. Dat leert ze nu op school. Met Sietske, mijn begeleider

19

Zó doe ik dat Miranda kon niet lezen en schrijven. Dat had

ik heel zenuwachtig. Ik had klotsende oksels!

veel invloed op haar leven. ‘Het is heel onhan­

Gelukkig was Sietske mee. Ik was de enige

dig’, vertelt Miranda. ‘Met de post moest ik bij­

Nederlandse tussen allemaal buitenlandse

voorbeeld altijd naar mijn moeder. Die las het

mensen. Maar dat wende snel.’

dan voor. En boodschappen deed ik altijd uit mijn hoofd.’ Als Miranda zei dat ze analfabeet

Miranda heeft nu ruim een jaar les. Thuis

was, werd ze soms uitgelachen. ‘Dat maakte

oefent ze elke dag met lezen. Het gaat heel

het extra erg’, vindt ze. Daarom vertelde ze het

goed. Haar juf is enorm trots op haar. Daarom

aan niemand. Ook niet aan haar beste vrienden.

gaf ze haar op voor de verkiezing van Taalheld.

‘Eigenlijk speelde ik een toneelstukje.’

Miranda won de tweede prijs. Die kreeg ze van… prinses Laurentien! ‘Ineens was ik op tv’,

Totdat Miranda prinses Laurentien zag op tv.

vertelt Miranda. ‘En ik kwam ook in de krant.’

Die helpt mensen die niet kunnen lezen en

Miranda hoopt dat haar verhaal ook andere

schrijven. Toen wilde Miranda het ook leren.

cliënten over de drempel trekt. ‘Je moet het

‘Ik zei dat tegen Sietske, mijn begeleider’,

gewoon gaan doen’, vindt ze. ‘Het is niet mak­

vertelt Miranda. ‘Samen zijn we op internet

kelijk, maar het levert je veel op. Ik ben trots op

gaan zoeken naar een school. Toen ben ik naar

mezelf en heb meer zelfvertrouwen gekregen.

het Regio College gegaan. De eerste keer was

Lezen heeft mijn leven veranderd!’

impuls | 2 2016

De Hobbyhoek:

Dit is mijn leven

MUZIEK MAKEN

Hallo, ik ben Jeffrey. Ik ben 24 jaar en woon met mijn zusje Kelly bij mijn moeder thuis. Zij zijn vaak weg, daarom wil ik graag begeleid wonen via Odion. Dat lijkt me gezellig, samen met andere mensen.

Van muziek word je vrolijk. Zelf muziek maken is ook leuk. Bij Muziekschool Waterland kun je leren spelen in een band, met andere mensen met een beperking. De cursus heet Bandfabriek Speciaal!

Jeffrey woont bij zijn moeder thuis. Hij heeft dagbesteding op Zonnehoek.

Wat leer je er? Je maakt kennis met verschillende instrumenten en ontwikkelt je stem. Daarna kies je je eigen instrument en ga je met elkaar een echte band vormen. Aan het eind van de cursus mag je optre­ den met publiek!

Wanneer is de cursus? Maandagavond van 18.30 – 20.00 uur. Hoe is de begeleiding geregeld?

20

Leraar Jan Koppes is ortho-agogisch muziekbege­ leider en heeft dus ervaring met mensen met een beperking.

Waar is Muziekschool Waterland? En hoe kom je daar? Het adres is Geulenstraat 62, 1441 RZ Purmerend. Je moet zelf zorgen dat je daar komt. Bijvoorbeeld op de fiets, met de taxi, of iemand die je brengt.

Hoe groot is de groep? Minimaal 5 mensen. Je moet 18 jaar of ouder zijn.

Hoeveel kost het? Als je jonger bent dan 21 jaar, kost het € 269,92. Ben je ouder, dan kost het € 326,60.

Moet je je van tevoren opgeven? Ja, via een mailtje aan leraar Jan Koppes: [email protected]. Daarna hebben jullie samen een kennismakingsgesprekje.

Dit kan ook! Bij Muziekschool Waterland kun je ook de cursus Musical Speciaal doen. Dan zing je liedjes uit een musical, bijvoorbeeld Belle en het Beest. De cursus duurt 10 lessen. Die zijn

21

op zaterdag van 11.00 tot 12.00 uur. Meer info: www.muziekschoolwaterland.nl of 0299 - 427812. Wil je een instrument leren bespelen? Dat kan bij de docenten van Muziekles

Ik heb dagbesteding op Zonnehoek van Odion.

Met de dienstengroep doen we soms klusjes voor

Dat is in Krommenie. Hier ben ik aan het boren op

mensen in de wijk. Bijvoorbeeld boodschappen als

de houtgroep. Ik maak een vogelhuisje.

iemand ziek is. Klusjes vind ik leuk.

Ik ben gek op muziek, vooral van Nederlandstalig.

Op woensdagavond ga ik naar atletiek.

Daarom luister ik op mijn kamer vaak naar 100%

Met onze club Lycurgus gaan we meedoen aan

NL. Soms ga ik naar een concert, bijvoorbeeld

de Special Olympics in Nijmegen. Spannend!

Waterland. Sommige docenten hebben ervaring met mensen met een beperking. Zie www.muziekleswaterland.nl. FluXus Muziekschool Zaandam heeft een muziekgroep met mensen met een verstandelijk beperking. Zij spelen keyboard en zingen veel bekende liedjes. Zij oefenen iedere dinsdagavond van 18.45 - 19.30 uur. FluXus Muziekschool, Westzijde 148, 1506 EK Zaandam. Zie www.fluxus.nl of 075 - 635 61 11. Drumband/muziekgroep Van Slag oefent iedere dinsdag op DAC Zonnehoek van Odion. Ze treden drie keer per jaar op.

Hier kun je leren muziek maken

Aanmelden kan via Patricia van Dam 075 - 640 4274 of 06 42 030 174.

van Jan Smit. impuls | 2 2016

Een paar locaties van Odion hebben tegenwoordig een digibord: ook De Boerderij. Joris werkt daar. Hij is doof. Hij vindt het bord hartstikke handig.

Joris werkt op De Boerderij. Hij is blij met het digibord.

Vroeger had De Boerderij alleen een gewoon planbord. Nu is er ook een digibord. Joris is er helemaal aan gewend. ‘Je kunt er met je vinger op klikken’, laat hij zien. ‘Dan komt er meer informatie op het scherm. Als ik ’s ochtends binnen kom, klik ik op het schema. Dan zie ik precies wat ik vandaag moet gaan doen. Maar ook met wie ik samenwerk en wie de begeleider is.’ Joris laat zien wat je nog meer met het digibord kunt doen. ‘Er staat een kalender op’, wijst hij. ‘Dan kun je zien wat er vandaag gebeurt op De Boerderij. Bijvoorbeeld of we bezoek krijgen.’ Op het bord kun je ook het weerbericht bekijken. Maar ook nieuwtjes van De Boerderij. En een filmpje met het dovengebaar van de week. Ook kun je op het digibord horen wat er in de Impuls staat. Agathe is de begeleider van Joris op De Boerderij. Zij heeft met Joris geoefend op het digibord. ‘Het is best makkelijk’, vindt Joris. ‘Zelfs als je niet handig bent met computers.’ Straks zijn alle cliënten aan het digibord gewend. Dan gaat het oude bord weg. Joris woont in de Ismailiastraat. Hij hoopt dat daar ook een digibord komt. ‘Ik ben blij met het bord’, zegt Joris. ‘Ik kan nu zelf dingen opzoeken. Die hoef ik niet meer te vragen. Nu ben ik volwassen!’

Ik en Odion

Wie is Joris? Leeftijd 29 jaar Woonlocatie Ismailiastraat, Purmerend (voor dove bewoners) Dagbesteding De Boerderij, Middenbeemster

impuls | 2 2016

23

Moet je horen! Informatie van Odion voor jou

ze k én de

e er

:) zzel u p e en

Kun jij alle verborgen woorden vinden in deze woordzoeker? • BIKINI • FIETSEN • TERRAS • WANDELEN • ZONNEBRAND • BUITEN • IJS • VAKANTIE

• ZEE • ZWEMBROEK • BUITENLAND • STRAND • VISSEN • ZON • ZWEMMEN

Kun je niet (goed) lezen?

Altijd toegang tot je eigen ondersteuningsplan Dat kan straks met Carenzorgt. Carenzorgt is een cliëntenportaal waar jij je

En wil je toch weten wat er in Impuls staat?

ondersteuningsplan en rapportages kunt lezen.

Ga dan naar YouTube en type in het

Je kunt ook zelf mensen uitnodigen die op jouw

zoekveld de woorden: Impuls en Odion.

pagina kunnen kijken.

Dan kom je op het YouTube-kanaal van

Carenzorgt is onderdeel van het nieuwe

Impuls. De Impuls wordt daar voorgelezen in

Elektronisch Cliënten Dossier Ons Plan.

filmpjes. Je kunt dan luisteren wat er staat.

Ons Plan wordt nu getest op een aantal locaties. Dit jaar of volgend jaar komt Ons Plan ook op jouw locatie. Dan kun jij ook Carenzorgt gebruiken.

+

Nieuwsgierig? Ga naar www.carenzorgt.nl.