Hij trok mijn hand met masker weg, duwde daarna het masker weer terug en bekeek me met een schuin hoofd, zoals een expert een schilderij beoordeelt. ‘Nee, ik vind het origineel toch mooier.’ Was dat een compliment? Ik bekeek hem met een wat mildere blik. ‘Met dat masker ben je helemaal sprookjesachtig en lijk je totaal niet
Hoofdstuk 4
meer op de leeuw die me met een paar scherpe woorden verscheurt. Rr-rarr.’ Hij kliefde door de lucht met gekromde klauwen. Ik liet het masker vallen in de mand waar hij het uit had gehaald. ‘Nou, hartelijk bedankt, meneer.’ Hij tikte met zijn snavel tegen mijn voorhoofd. ‘Graag gedaan.’
‘H
Rocco had signora Carriera uit haar atelier opgediept en ze kwam de
eb je me gemist?’ Xav liet zich door Rocco over de drempel de winkel in trekken.
winkel in om te kijken wie hem hierheen had gebracht. ‘Ah, dit moet iemand uit Diamonds nieuwe familie zijn!’ riep ze in
‘Ja, als kiespijn.’
het Italiaans. Ze stak haar hand uit en schakelde over op het Engels:
Hij grinnikte, haalde de hond van de riem en bekeek de maskers
‘Aangenaam kennis te maken.’
in de etalage. Overal waar je keek in deze winkel werd je aangestaard
Xav haalde het masker van zijn gezicht en boog zich voorover om
door de wezenloze blik van carnavalsmaskers met veren, pluimen en
haar hand te kussen. ‘Ik ben Xavier Benedict – of Xav, als u wilt.
lovertjes. Ze hadden hun sinistere uitstraling nog steeds niet verloren,
En u moet signora Carriera zijn. Ik heb zo veel over u gehoord van
ook al werkte ik hier al een paar weken. Ik ging liever niet als laatste
Diamond.’
weg. Xav pakte er een op met een grote kromme snavel: het masker van
Ik zag mijn baas gewoon smelten onder zijn hartverwarmende glim-
de pestmeester. ‘Wat vind je?’ Zijn bruine ogen fonkelden door de ga-
lach. Was ik de enige die de neiging kreeg om te kokhalzen als Xav zijn
ten.
charmes in de strijd gooide? ‘Wat lief van haar! En bedankt dat je Rocco
‘Stukken beter.’
hebt meegenomen. Ik hoop dat hij zich een beetje gedragen heeft?’
Hij gaf mij een kanten exemplaar met een rand van glittertjes en parels. ‘Doe eens voor.’
‘Totaal niet: hij gedroeg zich zo níet-gentlemanly en joeg zonder enige kieskeurigheid achter de vrouwtjes aan.’ Hij boog zich naar haar
‘Dat kan niet. Ik werk hier, weet je nog.’ ‘Ah, wat flauw.’
toe. ‘Ik vrees dat hij een kwajongen en een hartenbreker is.’ Rocco hield zijn kop een beetje schuin en keek met een volkomen
Ik drukte het masker met een zucht voor mijn ogen. ‘Zo goed?’ 64
onschuldige blik op naar Xav. Zelfs de hond was verblind. 65
De signora lachte parelend, iets wat ik haar zelden had horen doen, en klopte haar beagle op zijn kop. ‘Jij kleine ondeugd!’
die ze komende tijd in Venetië opnemen.’ ‘Aangenaam kennis te maken.’ Xav stak zijn hand uit naar Lily. Zij
De deurbel rinkelde en Lily George zweefde in een oogverblindende
schudde hem even en sloeg toen haar handen tegen haar rode wangen.
patchwork jas de winkel binnen. ‘Ik hoop dat je klaar bent, Maria!’ riep
‘Insgelijks. Let maar niet op mij: ik word altijd zo rood als een biet,
ze. ‘Ik moet die laatste maskers aan de make-up laten zien.’ Ze zweeg
ook al hoef ik me nergens voor te schamen. Ik dacht dat dat wel zou
toen ze zag dat we een klant hadden. Ik pakte het masker van de pest-
overgaan als ik ouder werd.’ Ze wapperde met haar handen voor haar
meester uit Xavs hand en legde het voorzichtig terug op het rek.
gezicht.
‘Ja, ik heb alles voor je in dozen gedaan.’ Signora Carriera tastte met
Signora Carriera kwam terug met een paar dozen en zette die op de
haar hand onder de toonbank naar de bestelling. Xav gaf me een knip-
toonbank. ‘Volgens mij is dit alles, Lily. Wil je het nog even controle-
oog en kuierde naar de andere kant van de winkel om te kijken naar de
ren?’
mantels aan de kledingrekken. ‘Er liggen er nog een paar in het atelier.
‘Ik zal even snel kijken.’ Lily wierp goedkeurend neuriënd een blik in alle dozen. Xav gluurde mee over haar schouder. Ze hield een mas-
Momentje, Lily.’ Lily nam onze bezoeker even aandachtig op en kwam toen naast me
ker voor zijn gezicht. ‘Schitterend.’
staan. ‘Waarom heb je me niet verteld dat je hier in de winkel zulke
Bedoelde ze het masker of Xav?
beeldschone Italiaanse mannen ontmoet, Crystal? Ik zou hem wel mee
Lily stopte het masker weer in de doos. ‘Weet je, Xav, als je wilt kun
naar huis willen nemen, met een strik erom.’
je zondag met Crystal meekomen. De casting heeft moeite met het vin-
Ik kreeg een kleur en kuchte. ‘Eh… Lily…’
den van genoeg figuranten met de lengte die de regisseur graag wil. Ik
Xav draaide zich om en keek ons met opgetrokken wenkbrauwen
weet zeker dat ze het geweldig vinden als je komt. En jij vindt het misschien wel interessant.’
aan. Lily pakte mijn arm vast. ‘Je gaat me toch niet vertellen dat hij Engels
Egoïstisch genoeg beschouwde ik de film als mijn eigen bijzondere ervaring en hoopte dus dat Xav het aanbod zou afslaan. Niet dus.
verstaat? Schiet mij maar neer.’ Xav lachte. ‘Dat zou zonde zijn.’
Hij wreef in zijn handen. ‘Hé, ik ben pas een paar uur in dit land en
‘O mijn god: hij is een Amerikaan! Ik schaam me echt helemaal ka-
ga nu al meespelen in een film – ik vind het hier te gek.’ Die laatste op-
pot. Crystal, zoek een mantel en gooi die over mijn hoofd. Ik moet me
merking richtte hij tot signora Carriera om zijn reputatie als haar lie-
verstoppen.’
veling nog wat steviger neer te zetten.
Ik pakte haar bij haar schouders. ‘Maak je niet druk, het is Xav maar.
‘Kan ik dat als een ja beschouwen?’ Lily stopte de dozen in een van
Mijn zus gaat over een paar weken met zijn broer trouwen. Xav, dit is
de grote tassen van de winkel die versierd waren met carnavalsmas-
Lily George; zij doet de kleding voor de nieuwe film van Steve Hughes
kers. ‘Crystal weet waar we zijn. We beginnen vroeg, helaas. Zes uur
66
67
Veel straten hier waren zo smal dat je niet naast elkaar kon lopen, hoe-
’s ochtends naar de make-up.’ Xav was eerder bij de deur dan ik en deed die voor haar open. ‘We
wel ze op kaarten als hoofdwegen werden aangeduid. Je kon het toeristen niet kwalijk nemen dat ze aarzelden voordat ze een weg in durfden
zullen er zijn.’ ‘Dank je wel hiervoor, Maria. En ik zie jullie zondag.’ Lily zwierde zwaaiend met haar tas naar buiten.
te slaan die in elke andere stad naar iemands achtertuin of afvalcontainers zou leiden. Ik vond het stiekem wel fijn om Xav te laten zien hoe
Rocco kwam op een drafje het atelier uit, vechtend met een lang
goed ik hier de weg kende. Zonder ook maar één fout te maken, slin-
goudkleurig lint. Signora Carrier klakte met haar tong en wist hem
gerde ik door de stad tot we bij de Accademiabrug kwamen, de meest
met enige moeite te bevrijden.
zuidelijke brug over het Canal Grande.
‘Deze hond moet nodig iets eten,’ zei ze in het Italiaans. ‘Wil jij hem
We bleven even boven op de boogbrug staan om van het uitzicht te
mee naar huis nemen en dat voor me doen, Crystal? Ik kan beter even
genieten. Ook al woonde ik al meer dan een jaar in Venetië, ik bleef
gaan kijken wat hij achter heeft aangericht voordat ik de winkel sluit.’
hier altijd even letterlijk en figuurlijk stilstaan bij de ongelooflijke stad
‘Natuurlijk, signora. Kom, Xav. Naar huis.’ Ik pakte mijn jas en maakte de riem weer vast aan Rocco’s halsband.
die mijn thuis was geworden. ‘Wat een ongelooflijke stad.’ Xav leunde op de brugreling en keek
‘Tot ziens, signora!’ riep Xav toen we de winkel uit liepen.
naar de gondeliers die er met ladingen Japanse toeristen onderdoor
‘Arrivederci, Xav!’ De deur viel achter ons in het slot en de rolluiken
voeren. Ik stond naast hem. Ik was dol op dit uitzicht op de Santa Maria della Salute, de kerk waar ik elke dag naartoe rende. Hij vormde de
zakten naar beneden. ‘Wat een geweldige plek om te werken.’ Xav sloeg totaal de verkeerde
punt van het dikke vraagteken dat de Canal Grande vormde. Hoewel
richting in. Rocco en ik liepen in de richting van ons huis en de beagle
Venetië met zijn langgerekte, laag liggende eilanden en meanderende
keek beteuterd achterom, tot Xav besefte dat wij niet met hem meelie-
kanalen voornamelijk horizontaal is, benadrukte het uitzicht hier de
pen.
verticalen: hoge palazzo’s die recht oprezen uit het smaragdgroene wa-
‘Ik weet zeker dat we daarvandaan zijn gekomen,’ zei hij, toen hij me inhaalde. Hij wees naar de overkant van de brug.
ter, gestreepte meerpalen die net zuurstokken leken en houten pijlers die in de modderige bodem van de lagune waren gestampt. Ik had al
‘Dat kan best, maar dat is niet de snelste weg terug. Volg mij maar.’
vaak bedacht dat dit een mooie basis zou zijn voor een abstract stofpa-
Mijn gave was in de eerste maanden in Venetië goed van pas ge-
troon met een vleugje Venetiaanse kleuren en lijnen. Ik zou er een keer
komen, want het doolhof van straatjes was duizelingwekkend. Maar
een schets van moeten maken en die aan de signora laten zien.
goed, het had niet geholpen tegen doodlopende steegjes of straten die
‘En, wat zei de dokter?’ Xav trommelde rusteloos op de reling.
uitkwamen op een kanaal, waardoor je verhinderd werd om in een
‘Niks. Ik ben niet geweest.’ Ik trok Rocco weg bij een ijshoorntje dat
rechte lijn naar huis te lopen. Daarvoor moest je toch de weg kennen.
op de grond was gevallen en begon de brug af te lopen. ‘Ik voel me
68
69
Ik had het gevoel alsof hij me zojuist een klap in mijn gezicht had ge-
uitstekend.’ ‘Jij, schoonheid, kan een jongen echt tot drastische maatregelen
geven. Xav had me al vaak geplaagd, maar hij was nooit gemeen tegen me geweest. Ik wendde mijn blik af, voordat hij kon zien dat hij me ge-
dwingen.’ Ik liet het koosnaampje deze keer voor wat het was. Lily en signora Carriera hadden me wat dat betreft op andere gedachten gebracht. ‘Wat wil je dan doen? Het is mijn lichaam.’
raakt had. ‘Nogmaals: het is mijn leven; als ik daar een puinhoop van wil maken dan is dat mijn keus.’ Hij zuchtte en stak zijn hand naar me uit, maar liet die vallen toen
‘Ik kan het tegen je zus zeggen.’
hij me weg zag lopen. ‘Sorry, dat had ik niet moeten zeggen, maar jij
‘En de geheimhouding tussen arts en patiënt dan? Jij mag dan
maakt me gek.’
Spider-Man-zintuigen hebben, zoals jij dat noemde, maar die gaan wel gepaard met verantwoordelijkheid. Ik heb die film ook gezien.’
‘Dus het is mijn eigen fout dat jij zo lomp was? O ja, ik snap het. Mijn leventje hier stelt niets voor in de ogen van de geweldige familie
‘Bijt haar, Rocco. Iemand moet haar wat verstand bijbrengen.’
Benedict – of in die van mijn eigen familie trouwens. In feite verachten
De beagle keek omhoog naar Xav, verbaasd dat hij zijn naam hoor-
jullie me allemaal omdat ik niet zo getalenteerd ben als jullie.’ ‘Niet waar!’
de. ‘Laat hem erbuiten. Dat is niet eerlijk.’ ‘Ik meen me iemand te herinneren die beloofde naar een dokter toe te gaan toen ze vertrok uit Denver.’
‘Wel waar!’ kaatste ik op precies dezelfde toon terug. ‘Misschien heb je er nu spijt van dat je het gezegd hebt, maar nu weet ik tenminste wat je echt van me denkt onder al die slijmerige teksten die je uitstrooit
‘Tja, ik ben van gedachten veranderd. Laat het gaan.’
over iedereen die je tegenkomt. Jij bent de verpersoonlijking van een
‘Mag ik dan een keertje wat beter kijken?’ Hij zette een stap naar me
spraakwaterval.’ ‘Crystal, ik wilde alleen maar zeggen dat je niet goed genoeg voor je-
toe, maar ik ontweek zijn hand. ‘En, vind jij Steve Hughes ook de beste acteur van zijn generatie? Persoonlijk ben ik een grote fan. Ik hoop dat we hem te zien krijgen.’ ‘Leuk geprobeerd, maar daar trap ik niet in. Je hebt Rocco met dat
zelf zorgt.’ Ik versnelde mijn pas en liet hem achter me, totdat hij me weer inhaalde.
gouden lint gezien in de winkel: zo ben ik ook als het gaat om iets on-
‘Het spijt me echt heel erg.’
benulligs als iemands gezondheid.’ Hij grinnikte in de verwachting dat
‘Hou gewoon je kop, Xav. Ik wil niet met je praten.’
ik die zelfspot wel kon waarderen.
‘Cupcake…’
Ik was niet in de stemming voor een charmeoffensief. ‘Ik ben geen kind meer. Het is mijn leven: ik bepaal zelf wel wat ik doe.’
‘Ik ben jouw cupcake niet en ook niet jouw schoonheid of wat dan ook! Ik ben niet eens een fatsoenlijke Savant, dus sodemieter op uit mijn leven!’
‘Alsof dat zo goed gaat.’ 70
71
Hij stak zijn handen in de lucht. ‘Oké, oké. Duidelijk. Sorry voor
‘O, Crystal, wat geweldig!’ Diamond greep het goede nieuws met tenenkrommend enthousiasme aan.
mijn bezorgdheid.’ Ik duwde de deur naar de binnenplaats open. ‘Kom Rocco, laten we
‘Het wordt maar een hele korte scène, hoor. Een paar seconden hooguit. Om een beetje een Venetiaanse sfeer te scheppen.’ Ik haal-
wat eten voor je maken.’
de mijn schouders op. ‘Het eindigt waarschijnlijk op de montagevloer.’ Zelfs Diamond merkte, geabsorbeerd als ze was door haar zielsverwant, dat het niet helemaal koek en ei was tussen Xav en mij. Zij en
‘Toch zal het een fascinerende ervaring zijn. Wat maakt het nou uit wat ze met de opnames doen.’
Trace moesten het gesprek op gang houden tijdens het eten, tot het
‘Tja, dat zal wel.’ Ik vroeg me af of ik moest beginnen over dat mo-
voor iedereen gênant werd. Ik vond het fijn om haar weer te zien, maar
dellengedoe. ‘De kledingontwerpster van de filmmaatschappij heeft
uit de manier waarop ze over de tafel naar Trace keek, bleek duidelijk
belangstelling voor mij.’
dat ze niet meer bij mij hoorde, als ze dat ooit al gedaan had. ‘En hoe is je nieuwe baan, Crystal?’ vroeg Trace vriendelijk, nadat hij
Xav schepte nog wat Parmezaanse kaas over zijn pasta. ‘Ik dacht dat ze op mij viel.’
ons had vermaakt met een verhaal over zijn onderzoek naar een recen-
‘Wat ben je toch charmant.’ Ik trok een gezicht naar hem en hij deed
te fraudezaak. Dankzij zijn gave kon hij traceren waar dingen waren
hetzelfde – we gedroegen ons echt alsof we op het schoolplein van de
geweest en dat had hem regelrecht naar de voordeur van de dader ge-
basisschool stonden.
leid, die zich schuldig had gemaakt aan een ouderwetse misdaad: zelf
‘Xav,’ zei Trace zacht.
geld drukken.
Ik kreeg de indruk dat zijn familieleden hun halve leven bezig waren
‘Goed hoor, dank je.’ Ik draaide spaghetti om mijn vork. De arme
hem te beteugelen. Ik had geen telepathie nodig om hem te horen den-
man kon niet veel kanten op met dat antwoord. Mijn manieren dwon-
ken: ja hallo, zíj is begonnen. ‘Hoe dan ook, zoals ik al zei voordat ik in
gen me uit te wijden. ‘We hebben het erg druk gehad met het maken
de rede werd gevallen’ – Xav maakte een spottende buiging – ‘Lily, dat
van kostuums voor een filmmaatschappij.’
is die ontwerper, denkt dat ik fotogeniek ben. Ze laat een vriend van
‘Dat was vast heel interessant.’
haar een paar foto’s van me maken op de set, zodat ik die naar model-
‘Dat was het inderdaad.’
lenbureaus kan sturen.’
Weer viel er een stilte. Ik voelde dat Xav zat te koken aan de andere kant van de tafel. ‘Crystal vergeet nog iets te vertellen.’ Ik keek hem venijnig aan: hij ging me toch niet verraden, hè? ‘Ze heeft niet verteld dat ze haar gevraagd hebben om te figureren –
Diamond keek Trace fronsend aan. Wat had ik nou weer verkeerd gedaan? ‘Ik maak geen geintje: ze zei dat ik een gezicht heb dat, nou ja, blijft hangen. Ze denkt dat ik heel ver kan komen – beroemd worden en alles.’
en mij ook.’ 72
73
‘Ach jee.’ Diamond schoof haar bord van zich af.
hoofd bonkte en het werd wazig voor mijn ogen. ‘Jullie weten allemaal
‘Wat? Denk je dat ik dat niet kan?’
dat ik volkomen nutteloos ben in de Savant-wereld, dus waarom zou ik
‘Nee, nee, daar gaat het helemaal niet om. Ik denk dat je het wel
me daar in hemelsnaam door laten tegenhouden?’ ‘Jij bent niet de enige die offers moet brengen, Crystal.’ Trace slaagde
kunt, dat is juist het probleem.’ ‘Ben je bang dat ik succes krijg? Dat slaat nergens op. Je zit me de hele tijd te pushen dat ik iets moet doen. Nou, dit is het.’ Xav bemoeide zich ermee. ‘Daar gaat het niet om, cupcake – sorry, Crýstal. Het gaat om het soort succes dat je nastreeft.’ ‘Hoe bedoel je?’ Ik bestudeerde hun gezichten; ze wisten blijkbaar allemaal iets wat ik niet wist, maar ik had geen idee wat het was. ‘Wij Savants mogen niet beroemd worden, niet onder gewone mensen,’ zei Trace zacht. ‘We hebben te veel vijanden en mensen zouden ons misbruiken als ze op de hoogte waren van onze gaven.’ ‘Maar ik probeer niet om beroemd te worden als Savant.’
erin mij te laten klinken als een kind met een driftbui. ‘Xav heeft een veelbelovende skicarrière moeten opgeven.’ ‘Ja, maar daarvoor in de plaats heeft hij iets anders dat de moeite waard is: zijn helende gave. Ik wil dit… Ik wil dit nieuwe leven. Als ik mezelf daarvoor moet losmaken van de levenswijze van de Savants, best, dan doe ik dat.’ ‘Maar jouw familie behoort tot die wereld. Je hebt hier nog niet goed over nagedacht.’ Ik sloeg mijn armen over elkaar en slikte om de brok in mijn keel weg te krijgen. ‘Ik ben niet degene die zegt dat ik moet kiezen.’
‘Dat snappen we, maar dan is het nog steeds gevaarlijk. Als jij be-
‘Crystal, alsjeblieft.’ Diamond liet haar hoofd hangen en legde haar
kend bent, gaan mensen graven naar rottigheid en vragen stellen.
voorhoofd op de rug van haar hand. ‘Het spijt me, maar ik kan dit er
Niemand wordt méér in de gaten gehouden dan een beroemdheid. En
nu niet bij hebben, met het huwelijk en al die andere dingen die ik aan
als ze erachter komen, word je een doelwit. Nu ben je veilig, omdat je
mijn hoofd heb. Kunnen we het hier niet over hebben als dat allemaal
onbekend bent.’
achter de rug is?’
‘Sorry Crystal, je kunt dat masker zondag beter niet afzetten.’ Xav trok de schaal met spaghetti naar zich toe en schepte nog een keer op. Diamond, die aanvoelde dat er een ontploffing op komst was, stak haar hand op om dat te voorkomen, maar het was al te laat.
‘Weet je,’ zei Xav, ‘misschien maken we ons druk om niets. Voor hetzelfde geld lukt het je niet. De concurrentie in die wereld is moordend. Waarom zouden we de lieve vrede in de familie op het spel zetten voor iets wat misschien niet eens gebeurt?’
‘Niet te geloven!’ Ik schoof mijn stoel naar achteren en leunde met
Nou, als dat Xavs manier van vredestichten was, kon hij dat beter
twee vuisten op de tafel. ‘Vind ik eindelijk iets om te doen – iemand die
overlaten aan Diamond. ‘Bedankt voor de steun, jongens. Echt, ik ben
denkt dat ik een toekomst heb, en dan zeg jij dat ik het maar moet ver-
overdonderd.’ Ik nam mijn bord mee naar het aanrecht en schraapte
geten! O, jullie hebben makkelijk praten met jullie schitterende gaven
de rest van mijn eten in de afvalemmer. ‘Ik denk dat ik een blokje om
en jullie reputatie in de Savant-wereld, maar wat heb ik? Niets!’ Mijn
ga. Jullie zullen wel vroeg naar bed willen na die lange reis. Ik moet
74
75
morgenochtend vroeg op, dus, nou ja, ik zie jullie nog wel eens.’
pijn doen; ze zagen het gewoon anders, dachten dat zij wisten wat het
Ik liet de deur expres keihard achter me dichtknallen toen ik naar
beste was. Mijn neiging om met deuren te slaan en te schreeuwen dat
buiten ging. Een voordeel van een etage met anderen delen, was dat ik
niemand me begreep en dat het niet eerlijk was, was puberaal. Maar
publiek had voor mijn woedeaanvallen, dus het was de moeite waard
ik verkeerde niet meer in die luxe positie om te zwelgen in mijn eigen
om dat te doen.
stemmingswisselingen. Mensen verwachtten nu meer van me – en ik verwachtte meer van mezelf.
Ik liep maar een klein stukje en ging zitten bij de halte van de vapo-
Maar dat wilde nog niet zeggen dat ze het bij het rechte eind had-
retto vlak bij ons huis, aan de rand van de verhoogde loopplanken die
den. Ik had gelijk toen ik zei dat mijn toekomst anders was dan die van
we gebruikten als het vloed was. Aan het eind van de herfst en in de
hen. Ik had maar weinig aantrekkelijke opties in de Savant-wereld, dus
winter moesten we vaak door plassen waden, omdat de randen van de
ik zou mijn eigen koers moeten uitstippelen. Als dat botste met de ge-
stad twee keer per dag onder water kwamen te staan. Er was een alarm-
bruikelijke Savant-praktijken, tja, dan zou ik dat wel zien als het zover
systeem voor gevaarlijk hoog water of, zoals wij het noemden, acqua
was en tegen die tijd bedenken hoe ik die twee met elkaar in overeen-
alta, maar het was nu eb en er liep niemand op de verhoogde planken.
stemming kon brengen. Zo’n kans als deze kreeg je niet elke dag, en
Een straatventer die wel handel zag in de toeristen die uit eten gingen,
zou ook zeker niet rustig wachten tot een of andere bruiloft voorbij zou
schoot kleine gloeistaafjes de lucht in. Ze bleven even zweven en vielen
zijn.
dan weer op de grond: piepklein vuurwerk. De Adriatische Zee zorgde
Ik stond op. Nu ik een besluit had genomen, voelde ik me een stuk
voor een briesje met de geur van diesel en zout water. Boten voeren af
rustiger. Diamond, Trace en Xav zouden er niet blij mee zijn, maar ik
en aan van de steiger. Ik zag ze voor me als naalden die in een conti-
ging die foto’s laten maken en dan zou ik verder wel zien.
nue cirkel de randen van de stad aan elkaar regen. Venetië is een prima plek om in je eentje te zijn; er gebeurt altijd wel iets en niemand vraagt waarom je gaat zitten om een tijdje naar mensen te kijken. De stad is eraan gewend bekeken te worden. In gedachten herhaalde ik het gesprek aan tafel. Ik voelde me nog steeds gekwetst en mijn hersenen kwamen met allerlei overdreven dramatische reacties: van weigeren het huwelijk bij te wonen tot nooit meer met mijn familie praten. Maar ik wist natuurlijk ook wel dat dit net zoiets was als een boze e-mail die je verblind van woede schrijft, maar waarvan je na afloop altijd spijt hebt. Niemand wilde me opzettelijk 76
77
