Hoofdstuk 6: Klimaat

Klimaat

317

Hoofdstuk 6: Klimaat

Inleiding

Het klimaat verandert met een nooit in de geschiedenis van de Aarde geziene snelheid. De gemiddelde temperatuur op het aardoppervlak is sinds het begin van de voorbije eeuw gestegen met 0,8° C. Dit fenomeen wordt in verband gebracht met de opstapeling in de atmosfeer van de zogenaamde “broeikasgassen”, veroorzaakt door de menselijke activiteiten. Het gaat hoofdzakelijk om CO2 afkomstig van het gebruik van fossiele brandstoffen en de ontbossing, maar ook door methaan, distikstofoxide, fluorkoolwaterstoffen (waarvan sommige ook de stratosferische ozonlaag vernietigen) en door zwavelhexafluoride. De wereldgemeenschap is overeengekomen (Kopenhagen, december 2009) dat de gemiddelde opwarming beperkt moet worden tot 2° C, wat impliceert dat de uitstoot van broeikassen aanzienlijk ingedijkt moet worden. Deze reductie werd in de geïndustrialiseerde landen al opgestart in het kader van het Kyoto‐protocol. De verplichtingen van België in deze materie zijn vastgelegd bij beschikking 2002/358/EG van de Raad van 25 april 2002 inzake de goedkeuring, namens de Europese Gemeenschap, van het Protocol van Kyoto en de gezamelijke nakoming van de in dat kader aangegane verplichtingen. In deze beschikking wordt de verplichting van België vastgesteld op een reductie van ‐7,5% ten opzichte van het referentiejaar, te bereiken in de periode 2008‐2012. Richtlijn 2003/87/EG van het Europees Parlement en van de Raad van 13 oktober 2003, gewijzigd bij richtlijnen 2004/101/EG van 27 oktober 2004 en 2009/29/EG van 23 april 2009, werkt op communautair niveau een handel in broeikasgasemissierechten uit. Het klimaatbeleid valt niet onder een specifieke regeling voor het toekennen van bevoegdheden. De zogenaamde “residuaire” bevoegdheden van de federale Staat (artikel 35 van de Grondwet) dekken dus belangrijke onderdelen van het klimaatbeleid. Het klimaat is dus breder dan het “leefmilieu” als zodanig, zoals bedoeld in artikel 6 van de speciale wet van 8 augustus 1980. Anderzijds voorziet de speciale wet van 5 mei 1993 een “substitutierecht” van de Staat voor de Gewesten, voor het uitoefenen van een vonnis van een internationale rechtspraak uit hoofde van het niet‐naleven van een internationale verplichting door een gewest. In de huidige verdeling van de bevoegdheden hebben meerdere aspecten van het klimaatbeleid betrekking op gemengde bevoegdheden. De uitgangspunten die bij de internationale organisaties moeten worden aangenomen, moeten dus gecoördineerd worden. Het samenwerkingsakkoord van 5 april 1995 inzake het internationaal milieubeleid richt hiervoor het “Coördinatiecomité Internationaal Milieubeleid (CCIM)” op, voorgezeten door DG Leefmilieu (FOD VVVL). De materies die meer bepaald voortvloeien uit het Europese en internationale klimaatbeleid, worden gecoördineerd op het niveau van de “coördinatiewerkgroep broeikaseffect”, eveneens voorgezeten door DG Leefmilieu (Dienst Klimaatverandering). Om het klimaatbeleid op nationaal vlak in werking te stellen, maakt, evalueert en wijzigt de Federale Staat, samen met de Gewesten, een Nationaal Klimaatplan, conform de bepalingen van het Samenwerkingsakkoord van 14 november 2002 (hoofdstuk 6.1). Het DG Leefmilieu coördineert de federale acties in deze context. Op basis van de beschikking van het Overlegcomité is de federale Staat ook verantwoordelijk voor de aankoop van emissierechten ter hoogte van ongeveer 12,2 miljoen ton CO 2‐equivalent, zodat het land haar verplichtingen in het kader van het Kyoto‐Protocol (hoofdstuk 6.2) kan naleven. Een andere sleutelverantwoordelijkheid van de Federale staat bestaat uit het beheer van het nationaal

Federaal milieurapport 2004‐2008

318

Klimaat

register van broeikasgassen, krachtens het samenwerkingsakkoord van 18 juni 2008 (hoofstuk 6.3). Eveneens staat de Federale staat in voor enkele belangrijke initiatieven omtrent communicatie en sensibilisering naar het grote publiek (hoofstuk 6.4).


Klimaat

6.1

319

Nationaal Klimaatplan: coördinatie van het federale luik

Inleiding

De doelstelling van het Nationaal Klimaatplan (NKP) is om de op verschillende bevoegdheidsniveaus genomen maatregelen te integreren, zodat de nationale uitstoot van broeikasgassen gereduceerd wordt in overeenstemming met de nationale doelstellingen. Het federale luik van het NKP moet hiertoe bijdragen. Het NKP moet eveneens de evaluatie van het Belgische beleid betreffende de reductie van de uitstoot toestaan en/of vergemakkelijken. Het “Nationaal Klimaatplan België 2009‐2012, stand van zaken en inventaris op 31/12/2008” werd op 06 maart 2009 door de regering aangenomen.

Het hier geëvalueerde beleid is niet iedere maatregel van het plan (elders geëvalueerd), maar wel het plan zelf als instrument voor beleids‐, evaluatie‐ en strategiebeleid.

Betrokken diensten:

Administratief toezicht: FOD‐VVVL, DG Leefmilieu Ministerieel toezicht: Minister van Klimaat en Energie FOD Economie, KMO, Middenstand en Energie FOD Financiën FOD Mobiliteit en Transport FOD Buitenlandse Zaken, Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking FOD Personeel en Organisatie POD Duurzame Ontwikkeling POD Maatschappelijke Integratie, Armoedebestrijding en Sociale Economie

Juridische basis:

Europese regelgeving: • Beschikking 2002/358 van de Raad van 25 april 2002 betreffende de goedkeuring, namens de Europese Gemeenschap, van het Protocol van Kyoto bij het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering en de gezamenlijke nakoming van de in dat kader aangegane verplichtingen; • Beschikking nr. 280/2004/EG van het Europees Parlement en de Raad van 11 februari 2004 betreffende een bewakingssysteem voor de uitstoot van broeikasgassen in de Gemeenschap en de uitvoering van het Protocol van Kyoto; • Richtlĳn 2003/87/EG van het Europees Parlement en de Raad van 13 oktober 2003 tot vaststelling van een regeling voor de handel in broeikasgasemissierechten binnen de Gemeenschap en tot wĳziging van Richtlĳn 96/61/EG van de Raad; • Richtlijn 2004/101/EG van het Europees Parlement en de Raad van 27 oktober 2004 houdende wijziging van Richtlijn 2003/87/EG tot vaststelling van een regeling voor de handel in broeikasgasemissierechten binnen de Gemeenschap, met betrekking tot de projectgebonden mechanismen van het Protocol van Kyoto.

Belgische regelgeving: • Samenwerkingsakkoord tussen de Federale Staat, het Vlaamse Gewest, het Waalse Gewest en het Brusselse Hoofdstedelijk Gewest betreffende het opstellen, het uitvoeren en het opvolgen van een Nationaal Klimaatplan, alsook het rapporteren, in het kader van het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake Klimaatverandering en het Protocol van Kyoto, afgesloten te Brussel op 14 november 2002;


320

Klimaat

•

Wet van 26 september 2001 houdende instemming met het Protocol van Kyoto bij het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatsverandering.

Definitie van het beleid

De federale overheid zorgt voor de operationalisering van een klimaatbeleid gebaseerd op maatregelen tot het reduceren van de uitstoot van broeikasgassen in de verschillende sectoren. De uiteindelijkedoelstelling van deze maatregelen is om de uitstoot van broeikasgassen te reduceren, om zo een bijdrage te leveren in de wereldwijde strijd tegen de klimaatopwarming. Dit beleid wordt gevoerd in het kader van de op internationaal en Europees niveau genomen verplichtingen, en van de interne overeenkomsten (akkoord inzake de verdeling van de nationale lasten). In toepassing van het Akkoord van het Overlegcomité van 8 maart 2004 inzake de verdeling van de nationale lasten, kregen de Gewesten verschillende doelstellingen voor het beperken van broeikasgasemissies toegekend. Aangezien deze gecumuleerde doelstellingen onder de nationale reductiedoelstellingen liggen, engageert de federale regering zich om het verschil aan te vullen door emissiekredieten aan te kopen via haar investeringsprogramma in de JI/CDM‐projecten (flexibiliteitsmechanismen van het Kyoto‐protocol), ter belope van 12,2 miljoen ton CO2‐eq. (zie afdeling 6.1.2.). De federale regering engageerde zich trouwens om een aantal bijkomende maatregelen te nemen bovenop de gewestelijke maatregelen, wat de emissiereductie voor broeikasgassen op jaarbasis zou moeten brengen op 4,8 miljoen ton CO2‐eq., in de loop van de periode 2008‐2012. De verwachte resultaten van het Nationaal Klimaatplan zijn: ‐ op korte termijn: het behalen van de doelstelling van 7,5% reductie ten opzichte van het referentiejaar voor de 1e verbintenisperiode van het Kyoto‐protocol (2008‐2012); ‐ op middellange termijn: het klimaatbeleid versterken in naleving van de verplichtingen genomen voor de periode na 2012, meer bepaald de reductiedoelstelling voor België binnen de context van het pakket klimaat‐energie van de EU naleven (‐15%81 in 2020 in vergelijking met 2005 voor de niet‐ETS sectoren); ‐ op lange termijn: ervoor zorgen dat België overschakelt op een “low carbon economy”, in naleving van de maatregelen. Het federale luik van het “Nationaal Klimaatplan België 2009 – 2012” omvat een geheel van maatregelen die verschillende doelen beogen: de optimalisering van de energieproductie (bevordering van hernieuwbare energie en van co‐generatie, de verbetering van de energie‐efficiëntie), het rationele gebruik van energie in gebouwen, duurzame transportmiddelen, onderzoek met betrekking tot de klimaatwijziging, de sensibilisatie van de bevolking, de voorbeeldrol van de overheid, de operationalisering van de flexibiliteitsmechanismen, de integratie van de klimaatdimensie in het ontwikkelingshulpbeleid,... De operationalisering van de maatregelen in de verschillende domeinen valt onder de rechtstreekse verantwoordelijkheid van de betreffende ministers en hun administratie.

81 Deze doelstelling kan verhoogd worden in geval van een voldoende ambitieus akkoord (vergelijkbare inspanningen van de andere partijen), zoals voorzien in de Beschikking inzake de inspanningen die de lidstaten moeten leveren om hun broeikasgasemissies te verminderen, om de verplichtingen van de Gemeenschap met betrekking tot het verminderen van de broeikasgasemissie tot 2020 na te leven.


Klimaat

Uitvoering en behaalde resultaten

321

De opvolging en coördinatie van de maatregelen valt onder de verantwoordelijkheid van de federale task force Klimaat, voorgezeten door de Minister van Klimaat en Energie, en ondersteund door de Dienst Klimaatverandering (DG Leefmilieu), die een centrale rol speelt in de monitoring van het federale beleid en de maatregelen. De coördinatie van het Nationaal Klimaatplan en van de monitoring van het beleid en de maatregelen van de federale overheid en de gewesten wordt verzekerd door de Nationale Klimaatcommissie, meer bepaald door de werkgroep “Beleid en maatregelen”, waar de evaluatiemethodologie van de operationalisering en de impact van het beleid en de maatregelen behandeld worden. Deze groepen werken meer bepaald aan de voorbereiding van verplichte rapportering: • Verslagen met het oog op de beoordeling van de verwachte vorderingen op basis van Artikel 3.2 van beschikking 280/2004/EG (“Monitoring mechanism”) (tweejaarlijkse verslaggeving); • Nationale Mededelingen op basis van het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake Klimaatverandering (periodieke verslaggeving). Een kwantitatieve evaluatie van de impact van de federale beleidsvormen en maatregelen op het gebied van een emissiereductie werd in 2009 in het kader van een onderzoek uitgevoerd voor de FOD Volksgezondheid, Veiligheid van de Voedselketen en Leefmilieu (Dienst Klimaatverandering): “Reduction of emissions resulting from policies and measures taken by the Federal Government for the period 20082012”. Het Rekenhof heeft ook een evaluatie van het federale klimaatbeleid opgemaakt, waarvan de resultaten beschikbaar zijn in het verslag “Federaal klimaatbeleid, uitvoering van het Kyoto‐protocol”82 (juni 2009) overhandigd aan de Kamer van volksvertegenwoordigers. De ingezamelde milieugegevens hebben betrekking op de broeikasgasemissie in de sectoren energieproductie, transport, productiesector, gebouwen (openbare, residentiële entertiaire), landbouw, afval. De statistieken over de broeikasgasemissie zijn beschikbaar voor de jaren 1990 tot 2008, in de jaarlijkse inventarissen van de broeikasgasemissie (jaarlijkse overhandiging aan de Europese Unie en UNFCCC). Er is een zowel federale als gewestelijke inventarisering van het beleid en van de maatregelen, beschikbaar in het “Nationaal Klimaatplan 2009‐2012 van België: overzicht van de maatregelen en stand van zaken op 31/12/2008”. Gedetailleerde informatie betreffende het niveau van de inwerkingstelling van de maatregelen is beschikbaar in de studie: “Reduction of emissions resulting from policies and measures taken by the Federal Government for the period 20082012”.

82 http://www.ccrek.be/docs/reports/2009/2009_12_kyoto_nl.pdf


322

Klimaat

Evaluatie van het beleid

De verschillende maatregelen die opgenomen zijn in het Nationaal Klimaatplan waren elders al goedgekeurd (in andere plannen of besluiten van de overheid). We kunnen dus niet stellen dat het NKP zelf, noch haar federale luik, de integratie of coördinatie van de maatregelen voor de emissiereductie hebben gestimuleerd. Het plan stelt trouwens geen enkele strategische visie voor en zorgt niet voor de tools ter evaluatie ervan. Toch is deze maatregeleninventaris en stand van zaken een eerste nuttige etappe die nodig is voor de uitwerking van een echte nationale (en federale) strategie. Hierdoor werd de afwezigheid van zulke strategie ook nog eens benadrukt (zie advies van de FRDO en van het Rekenhof, hierboven vermeld). Bovendien betekent deze maatregeleninventaris en stand van zaken een eerste nuttige en noodzakelijke stap in de richting van de ex‐ante en ex‐post evaluatie van de maatregelen. Het is immers vertrekkende vanuit deze inventaris van het Nationaal Klimaatplan dat de studie “Reduction of emissions resulting from policies and measures taken by the Federal Government for the period 20082012” werd uitgevoerd. We kunnen hierin opmerken dat de jaarlijks verwachte reductie gemiddeld 3,2 miljoen tCO2eq. bedraagt, ten opzichte van de doelstelling van 4,8 miljoen tCO2/jaar (omwille van de vertraging van het opstarten van sommige maatregelen, of van een overwaardering van hun reductiepotentieel). Volgens deze studie was er tijdens het jaar 2008 slechts een emissiereductie van 1,557 miljoen tCO2. De regionale en federale reductiemaatregelen spelen aanzienlijk op elkaar in (bijvoorbeeld: de federale fiscale aftrek en de regionale premies voor energievriendelijke investeringen; de fiscaliteit betreffende transport en ruimtelijke ordening …). De behoefte aan integratie is dus groot. Tegelijkertijd kunnen de reductiemaatregelen voor broeikasgassen andere doelen nastreven die soms kenmerkend en verschillend zijn naargelang de verschillende gewesten (bv.: promotie van hernieuwbare energieën, luchtvervuiling, ruimtelijke ordening, werkgelegenheid, …). Dit beperkt de integratiemogelijkheden van het beleid. We kunnen iets gelijkaardigs vaststellen tussen de federale maatregelen, en de interacties zijn er minstens even belangrijk (bv. verband tussen energie, fiscaliteit, transport, ...). We stellen vast dat de Minister van Klimaat slechts bevoegd is over een heel beperkt deel van de federale maatregelen in verband met de emissiereductie. We stellen ook vast dat het verband tussen het klimaatbeleid en de andere pijlers van de Duurzame Ontwikkeling in principe opgenomen in het Federaal Plan inzake Duurzame Ontwikkeling (FPDO) (bv. sociaal aspect: duurzaam onderdak voor minder gegoeden), maar in de praktijk nog maar weinig ontwikkeld is tot op heden.

Conclusies en vooruitzichten

Kortom, de doelstelling tot integratie van de reductiemaatregelen via het Nationaal Klimaatplan (inclusief in het federale luik) is niet bereikt en is ook geen echte strategie om de klimaatverandering te bestrijden. Toch heeft het plan wel (i) bijgedragen aan de bewustwording dat de integratie van maatregelen nodig is en (ii) geholpen en zal het helpen om alle maatregelen ex‐ante en ex‐post te evalueren. We benadrukken ook dat de tot nog toe genomen maatregelen op het vlak van het klimaatbeleid hoofdzakelijk gemotiveerd werden omdat de Kyoto‐doelstelling bereikt moeten worden (reductie van 7,5% van de nationale emissie in 2008‐2012 ten opzichte van 1990). Rekening houdend met de veel ambitieuzere maatregelen voor 2020 in het kader van het klimaat‐energiepakket van de EU (voor België ‐15% in 2020 in vergelijking met 2005 voor de niet‐ETS sector) en de lange‐termijndoelstellingen om de opwarming van de aarde te beperken tot een niveau van minder dan 2° C (minimum 80% reductie in 2050 ten


Klimaat

323

opzichte van 1990 voor alle ontwikkelde landen), is het behoud en de versterking van het klimaatbeleid een absolute prioriteit. De drastische verhoging van het niveau van ambitie op het gebied van de emissiereductiedoelstellingen zullen België en het federale niveau aanzetten om veel ambitieuzere maatregelen aan te nemen. Ook zal het steeds belangrijker worden om de maatregelen te integreren (tussen gewesten en federaal en ook intrafederaal). Het spreekt dus voor zich dat er een nieuw post‐2012 Nationaal Klimaatplan zal zijn, een opvolger van het Nationaal Klimaatplan 2009‐2012. De bedoeling is dus om de integratie van de reductiemaatregelen te verbeterenen om de obstakels voor deze integratie uit de weg te ruimen. Er moet dus voor gezorgd worden dat de doelstelling om de uitstoot te verminderen inderdaad in aanmerking genomen wordt in al het beleid dat grotendeels beslist wordt door actoren die niet het klimaat als hoofdopdracht hadden, en dat dit beleid gezamenlijk gedefinieerd wordt. Het wetsontwerp inzake het klimaatbeleid doelt ook op een betere integratie van de maatregelen die onder de federale bevoegdheid vallen en brengt ze onder in een planificatie‐ en evaluatiecyclus. De planning van de maatregelen moet een onderling samenhangprincipe respecteren. De coördinatie van de maatregelen moet een specifiek proces volgen op het gebied van een autonome werkgroep van de interdepartementale Commissie van de duurzame ontwikkeling.


324

Klimaat

6.2

Flexibiliteitsmechanismen (JI/CDM)

Juridische basis: Samenwerkingsakkoord van 19 februari 2007, gesloten tussen de Federale Overheid, het Vlaamse Gewest, het Waalse Gewest en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest inzake de uitvoering van sommige bepalingen van het Protocol van Kyoto. Volgens het samenwerkingsakkoord werd de operationalisering van sommige bepalingen van het Kyoto‐protocol, waaronder het doel van het aankoopprogramma, verdeeld. De uitoefening van het “Federaal aankoopprogramma voor emissierechten” is een federale bevoegdheid.


Het Protocol van Kyoto definieert een globale emissiereductieverplichting voor de Europese Gemeenschap van 8%. Vervolgens werd deze doelstelling op Europees niveau verdeeld in de “Europese burden sharing”. Hierin wordt bepaald dat België haar uitstoot met 7,5% moet verminderen. België heeft dus een vast bedrag emissierechten gekregen die zij in 2012 moet overhandigen om na te gaan of zij haar emissiereductieverplichtingen heeft nageleefd, door het ontvangen bedrag te vergelijken met het overhandigde bedrag. België heeft haar algemene doelstelling verdeeld tussen de Gewesten en de Federale overheid. Volgens de interne Belgische verdeling83, moet het Vlaams Gewest haar uitstoot verminderen met 5,2%, het Waalse Gewest met 7,5% en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest zou haar uitstoot kunnen verhogen met 3,475%. Ieder Gewest krijgt een bepaald volume emissierechten volgens gemeenschappelijk overeengekomen regels. Maar de verdelingsregels leiden tot een “overmatige toewijzing” ten opzichte van de emissierechten toegekend aan België in het kader van het Europese burden sharing. Ter compensatie van dit verlies en op basis van de opdracht van de federale autoriteit om erop toe te zien dat de verdelingen tussen de Gewesten bereikt wordt, hebben de federale autoriteiten zich geëngageerd om bijkomende emissierechten te kopen. 84 De federale aankoopinspanningen werden berekend op basis van de laatste emissie‐inventaris van broeikasgassen van het jaar 1990 en loopt op tot 12 207 799 emissierechten. Het Protocol van Kyoto voorziet de mogelijkheid om beroep te doen op drie zogenaamde “flexibiliteitsmechanismen”, dankzij dewelke de landen uit Bijlage I85 hun emissiereductiedoelen kunnen bereiken. Het gaat om “mechanismen van verhandelbare vergunningen”, waarmee de partijen van het Kyoto‐protocol op de koolstofmarkt of onderling emissierechten kunnen aan‐ of verkopen. Evenals twee projectmechanismen: het “mechanisme voor schone ontwikkeling” (Clean Development Mechanism of CDM) en het “mechanisme voor de gezamenlijke uitvoering” (JI of Joint Implementation). Dankzij deze mechanismen kan men op basis van projecten in ontwikkelingslanden (CDM) of in landen uit Bijlage I (JI) emissierechten aankopen dankzij de emissiereducties broeikasgassen die voortvloeien uit deze projecten. De bedoeling van deze mechanismen is om de landen uit Bijlage I te helpen om hun doelstellingen op een economisch efficiënte manier te behalen, 83 Besluit van het Overlegcomité van 8 maart 2004 inzake de nationale verdeling van de verantwoordelijkheden. 84

Deze emissierechten omvatten alle “emissie‐eenheden” in de betekenis van artikelen 6, 12 en 17 van het Protocol van Kyoto. 85 http://unfccc.int/parties_and_observers/parties/annex_i/items/2774.php


Klimaat

325

waarbij ze voor de CDM de duurzame ontwikkeling bevorderen en de technologie overbrengen in de landen waar de projecten worden uitgevoerd.86 De Verenigde Naties en de EU voorzien dat de meeste verplichtingen inzake de uitstoot van broeikasgassenemissies gerealiseerd moeten worden door middel van nationale acties. De aankoop van bijkomende emissierechten door de federale overheid moet dus binnen de door de Europese wetgeving opgelegde limieten gebeuren, gebruik makend van mechanismen die in het Koyoto‐protocol werden uitgewerkt. De onmiddellijke milieudoelstellingen omvatten de aankoop van 12 207 799 emissierechten, ten naleving door België van de verplichting om in de periode van 2008‐2012 minder broeikasgassen uit te stoten, zoals bepaald in het Akkoord van het Overlegcomité van 8 maart 2004. De regelgevingen voor de aankoop van emissierechten door middel van flexibele mechanismen worden in het Akkoord als volgt vastgesteld: ‐ voor 2007, aankoop via investering in Joint Implementation (JI) en Clean Development Mechanism (CDM) projecten; ‐ na 2007, emissierechten voortvloeiend uit JI‐CDM projecten kunnen rechtstreeks op de internationale emissierechtenmarkt worden aangekocht. Indien na 2007, de prijzen van de emissierechten van JI‐CDM projecten op de internationale markt niet zouden toelaten om de emissierechten die op federaal niveau vereist zijn te kopen met behulp van de budgetten voorzien door het Kyoto Fonds, kunnen er ook emissierechten die niet voortvloeien uit JI‐CDM projecten gekocht worden. Om de duurzame ontwikkeling te bevorderen, hanteert de aankoopstrategie van de federale overheid naast de criteria “prijs” en “leveringsgarantie”, ook economische, sociale en milieucriteria aangenomen, die zijn opgenomen in een duurzame ontwikkelingsschema. Er is ook een “black list” die bepaalde projecten uitsluiten die niet duurzaam zijn. Deze lijst is doorheen de verschillende initiatieven ook alsmaar strikter geworder. De derde JI/CDM Tender sluit bijvoorbeeld nucleaire LULUCF‐projecten uit, alsook de verbranding van HFC23, de vernietiging of vermindering van N2O en waterkrachtprojecten van meer dan 20 MW uit. In de tweede JI/CDM Tender kwamen waterkrachtprojecten van meer dan 20 MW wel nog in aanmerking als ze de richtlijnen van de Wereldcommissie voor dammen naleven87 zoals geïnterpreteerd op Europees niveau voor een gemeenschappelijk begrip in de “Richtlijnen van Artikel 11b (6) van Richtlijn 2003/87/EG, zoals gewijzigd door Richtlijn 2004/101/EG, over waterkrachtprojecten van meer dan 20 MW”.88 Voor iedere maatregel betreffende de aankoop van emissierechten moet er een duurzame‐ontwikkelingseffectbeoordeling (DOEB) plaatsvinden. Eerst wordt er door een technisch Comité een advies gegeven, zoals voorzien in het besluit van het Overlegcomité van 8 maart 2004, alvorens het aan de Ministerraad ter goedkeuring wordt voorgelegd. Het technisch comité bestaat uit evenveel leden van de verschillende FODs als van de burgergemeenschap.

86 Op basis van het Protocol van Kyoto, worden de duurzaamheidscriteria en van de controle van de bijdrage van

de projecten aan de duurzame ontwikkeling bepaald door het land waarin deze projecten ontwikkeld worden. 87 Zie Europees Richtlijn 2004/101/CE, artikel 11b (6). 88 Zie ‘Richtlijnen betreffende een gecombineerde uitlegging van Article 11b (6) van Richtlijn 2003/87/EG, gewijzigd door Richtlijn 2004/101/EG’. De doelstelling van deze richtlijnen is de harmonisatie van de procedure inzake grote waterkrachtprojecten zoals bedoeld in Artikel 11b(6) om vertrouwen te geven aan de markt en aan de Lidstaten bij het gebruik en de aanvaarding van de gecertifieerde emissiereducties (CER’s)/emissiereductie‐ eenheden (ERU’s) in het kader van het emissiehandelssysteem (ETS) van de EG.


326

Klimaat


De uitvoering van de aankoop van emissierechten door de federale overheid werd toegekend aan de Dienst Klimaatverandering van de DG Leefmilieu bij de FOD Volksgezondheid, Veiligheid van de Voedselketen en Leefmilieu. Met name de cel JI/CDM binnen de dienst Klimaatverandering, is belast met deze opdracht.89 Tijdens de evaluatieperiode (2005‐2008) resulteerde het aankoopprogramma voor emissierechten door de federale overheid in: ‐ 1e Belgische JI/CDM‐tender: opgestart in mei 2005; ‐ 2e Belgische JI/CDM‐tender: opgestart in februari 2007; ‐ Fonds KfW Bankengruppen’: contract getekend in augustus 2008; ‐ Green Investment Scheme met Hongarije: contract getekend in augustus 2008; ‐ 3e Belgische JI/CDM‐tender: voorbereiding in 2008, opgestart begin 2009; ‐ Partnerschap met een Chinese provincie: voorbereiding in 2008, onderhandelingen in 2009. Het Kyoto Fonds (beheerd door de CREG) wordt gefinancierd via een federale bijdrage op het elektriciteitsgebruik, te betalen door de eindafnemer. Het federale beleid voor de aankoop van emissierechten wordt opgevolgd door middel van een halfjaarlijkse evaluatie waarin een verslag staat over de evolutie van ieder aankoopinitiatief, evenals over het volume van de gekocht emissierechten. De hoeveelheid door de federale overheid aangekochte emissierechten wordt ook opgenomen in het tweejaarlijks verslag van België aan de UNFCCC. Bij ieder initiatief wordt rekening gehouden met de duurzaamheidscriteria. Deze criteria, en de naleving en controle ervan, worden aangepast aan het initiatief, het soort emissierechtenverkoper en het soort overeenkomst. Bijvoorbeeld de overeenkomsten van de twee eerste overheidsopdrachten worden rechtstreeks met de projectontwikkelaars getekend, waardoor een diepgaandere en frequentere opvolging van de duurzaamheidscriteria mogelijk is. Bij het KfW‐contract daarentegen handelt deze bank als tussenpersoon en daarom bepaalt de overeenkomst voor de levering van de emissierechten slechts één enkele duurzaamheidsanalyse voor ieder project. We moeten opmerken dat het Akkoord van het Overlegcomité van 8 maart 2004 voorziet dat een deel van de kosten van de CDM‐projecten gefinancierd wordt door het federale budget voor ontwikkelingsamenwerking. Het gaat onder andere om de kosten voor de capaciteitsopbouw, de kosten voor de haalbaarheidsstudie of andere transactiekosten. Het onderliggende idee is om op een samenhangende en efficiënte manier een bijdrage te leveren aan de behoeften van de ontwikkelingslanden, inclusief op het gebied van de klimaatverandering, en om rekening te houden met duurzame ontwikkeling van de CDM‐projecten in het algemeen, waardoor een evenwichtige geografische verdeling van de CDM‐projecten mogelijk is. Een synergie tussen het federale aankoopbeleid voor emissierechten en het beleid voor ontwikkelingssamenwerking vereist een voorafgaande coördinatie op het niveau van beleid en strategie, wat de interactiemogelijkheden tot op heden vertraagd heeft. Deze synergie zou in een nabije toekomst echter op een duurzame manier kunnen gecreëerd worden, gezien de recente interacties tussen het DG Leefmilieu en het DG Ontwikkelingssamenwerking.

89 Zie site www.climat.be


Klimaat


327

Tijdens de evaluatieperiode (2005‐2008) heeft het aankoopprogramma voor emissierechten van de federale overheid toegelatenom in totaal 4,17 miljoen emissierechten te kopen. Dit is 34% van de doelstelling. Meerdere obstakels hebben de realisatie van de doelstelling opgehouden of vertraagd: 1. Het overleg voor de lastenverdeling met betrekking tot de naleving van het Kyoto‐protocol tussen de gewesten en de federale overheid hebben het opstarten van de eerste aankoopinitiatieven vertraagd; 2. Gebrek aan personeel; 3. De verplichting om de aankoop via openbare markten uit te voeren (de meerderheid van de EU landen kopen rechtsreeks aan). Dankzij de inspanningen van de administratie is de doelstelling toch voor ongeveer 34% gerealiseerd (tot 2008). We moeten opmerken dat de lopende initiatieven, hoofdzakelijk de 3e JI‐CDM tender zullen toelatendeze aankoop te versnellen, waardoor 87 tot 93% van de doelstelling behaald kan worden. Het is duidelijk dat er nieuwe initiatieven genomen moeten worden, zelfs rekening houdend met deze resultaten, om de doelstelling van 12 207 799 emissierechten te bereiken. Maar het federale programma voor de emissierechtenaankoop werd midden 2009 tijdelijk stilgelegd. De realisatie van de hele doelstelling komt dus voorlopig op losse schroeven te staan. We merken op dat het federale aankoopbeleid op Europees en internationaal niveau regelmatig wordt voorgesteld als een voorbeeld voor het opleggen van regels met betrekking tot de duurzaamheid van JI‐ en CDM‐projecten.


328

Klimaat

6.3

Het Belgische nationale register voor broeikasgassen

Betrokken dienst: FOD Volksgezondheid, Veiligheid van de Voedselketen en Leefmilieu – DG Leefmilieu – Dienst Klimaatveranderingen – Cel Nationaal Register Juridische basis: Europese regelgeving: • Richtlijn 2003/87/EG van het Europees Parlement en de Raad van 13 oktober 2003 tot vaststelling van een regeling voor de handel in broeikasgasemissierechten binnen de Gemeenschap en tot wijziging van Richtlijn 96/61/EG van de Raad, inzonderheid op artikel 19; • Richtlijn 2009/29/EG van het Europees Parlement en de Raad van 23 april 2009 tot wijziging van Richtlijn 2003/87/EG teneinde de regeling voor de handel in broeikasgasemissierechten van de Gemeenschap te verbeteren en uit te breiden; • Verordening (EG) nr. 994/2008 van de Commissie van 8 oktober 2008 inzake een gestandaardiseerd en beveiligd registersysteem overeenkomstig Richtlijn 2003/87/EG van het Europees Parlement en de Raad en Beschikking nr. 280/2004/EG van het Europees Parlement en de Raad. Belgische regelgeving: • Samenwerkingsakkoord van 23 september 2005 tussen de Federale Staat, het Vlaamse Gewest, het Waalse Gewest en het Brusselse Hoofdstedelijk Gewest betreffende de organisatie en het administratief beheer van het gestandaardiseerd en genormaliseerd registersysteem van België overeenkomstig Richtlijn 2003/87/EG van het Europees Parlement en de Raad en Beschikking 280/2004/EG van het Europees Parlement en de Raad; • Koninklijk Besluit van 14 oktober 2005 betreffende het beheer van het register voor broeikasgassen van België en de voorwaarden die van toepassing zijn op de gebruikers ervan; • Samenwerkingsakkoord van 5 maart 2008 betreffende de uitvoering van sommige bepalingen van het Kyoto‐protocol; • Samenwerkingsakkoord van 18 juni 2008 betreffende de organisatie en het administratieve beheer van het gestandaardiseerde en genormaliseerde registersysteem.

Inleiding

Het Samenwerkingsakkoord van 23 september 2005 droeg de organisatie en het administratieve beheer van het Belgische register voor broeikasgassen over aan de federale overheid. De Minister voor Leefmilieu duidde de FOD VVVL aan als registeradministrateur. Binnen de Dienst Klimaatverandering neemt de Cel Nationaal Register deze opdracht waar. Het Nationaal Register voor broeikasgassen is een gestandaardiseerd en beveiligd gegevensbestand, dat via een online toepassing het beheer van broeikasgasemissies, emissierechten en Kyotoeenheden en de handel in deze rechten mogelijk maakt. De nationale registers zijn onderling met mekaar verbonden via het internationale transactielogboek van de Verenigde Naties (ITL) en het Europese onafhankelijke transactielogboek (CITL). De Minister voor Leefmilieu gaf ook opdracht tot het invoeren van een kwaliteitssysteem.


Klimaat


329

De hoofddoelstelling van het Nationaal register is de handel in broeikasgasemissierechten technisch mogelijk te maken. Doelstelling van deze emissiehandel is een globale reductie van de uitstoot van broeikasgassen te garanderen op de meest doeltreffende en economisch meest efficiënte manier, namelijk door een combinatie van emissieplafonds met het creëren van een marktmechanisme dat zorgt voor een correct prijssignaal. Het Protocol van Kyoto voorziet een uitwisseling van emissierechten tussen landen (“Partijen”) die het VN‐Klimaatverdrag ondertekend hebben. Deze emissiehandel tussen landen zal deze Partijen toelaten hun reductiedoelstelling op een economisch efficiënte manier te behalen. In aanvulling van de inspanningen op nationaal vlak zullen ze eventuele tekorten kunnen aanvullen door bijkomende uitstootrechten te verwerven via emissiehandel. Indien ze daarentegen een grotere emissiereductie realiseren, zullen ze dit overschot kunnen verkopen aan andere landen die zelf meer denken te zullen uitstoten dan wat het Protocol hen toestaat. Deze emissiehandel tussen landen is in 2008 in werking getreden. In afwachting van de handel tussen landen, voerde de Europese Gemeenschap sedert 1 januari 2005 reeds een gelijkaardig systeem in voor emissiehandel tussen bedrijven. Dit systeem is van toepassing op de “grote CO2‐uitstoters”, voor grote stookketels, industriële installaties en energieproducenten. Het Europese emissiehandelsysteem (ETS – Emissions Trading System) omvat ongeveer 80% van de industriële CO2‐uitstoot, en ongeveer 40% van de totale uitstoot. De Belgische bevoegde overheden (de gewesten en de federale staat) verlenen jaarlijks aan de betrokken industriële installaties een bepaalde hoeveelheid emissierechten. Elk jaar worden de werkelijke emissies van het voorgaande jaar geverifieerd. De exploitanten van de installaties moeten jaarlijks evenveel rechten inleveren als ze werkelijk uitgestoten hebben, op straffe van 100 euro boete per ton. Het Belgische register voor broeikasgassen moet voldoen aan de wettelijk vereiste normen vastgelegd door de Europese registerverordening en de standaarden van de Verenigde Naties. Daarbovenop werden een reeks strikte technische vereisten vastgelegd in Service Level Agreements: - met de softwareleverancier inzake de initialisatie, aanpassing, ontwikkeling en onderhoud; - met de hardware‐ en hostingleverancier inzake de configuratie, het beheer en het onderhoud van de hardware infrastructuur, de netwerk infrastructuur en het operationeel systeem voor het register. Om een consistente en kwaliteitsvolle werking van het register en haar beheerders te garanderen, wordt een ISO 9001:2008 kwaliteitssysteem ingevoerd in de Cel Nationaal Register. Verwachte resultaten zijn: - op korte termijn: een correct werkend, beveiligd, gebruiksvriendelijk en continu beschikbaar register, werkend volgens de ISO 9001:2008 kwaliteitsnorm; - op lange termijn: de integratie van het nationaal register in het Europese geconsolideerde register.


330

Klimaat


-

-

Het Belgische register werd officieel geopend op 17 november 2005. Op 20 oktober 2008 werd het Belgische register, samen met de andere Europese registers, verbonden met het Internationaal TransactieLogboek van de Verenigde Naties, waardoor internationale handel van Kyoto‐eenheden met de registers buiten Europa mogelijk werd. In 2012 moeten de emissierechten worden bijgehouden in één geconsolideerd Europees register. De publieke website voor het register is http://www.climateregistry.be. De beveiligde registertoepassing is te zien via de website https://www.climateregistry.be.

De middelen voor het register komen grotendeels uit het Kyoto Fonds: dit fonds (beheerd door de CREG) wordt gefinancierd via een federale bijdrage op het elektriciteitsgebruik, te betalen door de eindafnemer. Deze contributie is met name bestemd om het federale beleid voor broeikasgassenreductie te financieren in het kader van de internationale verplichtingen van België inzake milieubescherming en duurzame ontwikkeling. (artikel 21bis §1e van de wet van 29 april 1999 inzake de organisatie van de elektriciteitsmarkt).

Een ander deel van de middelen komt van een jaarlijkse retributie op elke open tegoedrekening in het register. Het gaat momenteel om zo’n 335 rekeningen die een jaarlijks geïndexeerd bedrag betalen van 450 euro (basis 2005).

België sloot een samenwerkingsakkoord af met het Groot‐Hertogdom Luxemburg, zodat de Belgische registeradministrateur ook instaat voor het opzetten, het onderhoud en de hosting van het Luxemburgs register voor broeikasgassen. Er is een zeer nauwe samenwerking met de bevoegde autoriteiten (de Gewesten), onder andere voor wat betreft de verzameling van gegevens.

Over de activiteiten van het register wordt regelmatig en uitgebreid gerapporteerd: - continu, dagelijks, wekelijks, maandelijks en jaarlijks worden voor het register een reeks parameters inzake consistentie en performantie gecontroleerd en gedocumenteerd; - verscheidene Key Performance Indexes (KPI’s) worden bijgehouden; - incidenten en fouten worden gedocumenteerd, en naargelang de ernst en impact binnen strikte deadlines onderzocht en opgelost; - jaarlijks, vanaf 2009, zal het register een interne audit, en tweejaarlijks een externe audit ondergaan voor de certificatie van het ISO 9001:2008 kwaliteitssysteem.

In België neemt het nationaal register via de werkgroep “Beleid en maatregelen” van de nationale Klimaatcommissie deel aan de voorbereiding van de verplichte verslagen: - Belgian report on the application of Directive 2003/87/EC (Art 21) of the European Parliament and of the Council establishing a scheme for greenhouse gas emission allowance trading within the Community and amending Council Directive 96/61/EC; - Report by Belgium for the assessment of projected progress under Decision No 280/2004/EC of the European Parliament and of the Council of 11 February 2004 concerning a mechanism for monitoring Community greenhouse gas emissions and for implementing the Kyoto Protocol (15/05/2009) (+Monitoring Mechanism reporting template under decision Art. 3(2)); - Vierde nationale mededeling over klimaatverandering onder het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake Klimaatverandering ; - Vijfde nationale mededeling over klimaatverandering onder het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake Klimaatverandering;


Klimaat

-

-

331

Onder Artikel 7.1 van het Kyoto‐protocol, in uitvoering van Decisions 11/CP.4, 14/CMP1 en 15/CMP.1, wordt jaarlijks een standard electronic format (SEF) rapport gegenereerd. Actuele rapporteringen zijn eveneens beschikbaar op de website van het register (https://www.climateregistry.be) en de CITL (http://ec.europa.eu/environment/ets/registrySearch.do).

Het is moeilijk te bepalen in welke mate de evolutie van de effectieve CO2‐uitstoot van de installaties beïnvloed wordt door de emissiehandel en het daarbij opgelegde globale emissieplafond, dan wel door economische factoren.

Het slagen van de emissiehandelmarkt hangt vooral af van het evenwicht tussen vraag en aanbod. In de periode 2005‐2007 was het opgelegde emissieplafond (het aanbod) duidelijk te hoog, waardoor de prijs van een emissierecht kelderde en de markt faalde. Daar hebben de registersystemen uiteraard niets mee te maken, die werkten prima.

Voor de periode 2008‐2012 verlaagde de Europese Commissie het emissieplafond significant, waardoor de prijs per uitstootrecht tot nu toe normaal fluctueert. De economische crisis heeft de vraag dan weer verlaagd.

Elk jaar leverde elke installatie tot nu toe evenveel emissierechten in als er CO2 was uitgestoten. Hierdoor moesten de bevoegde autoriteiten (de Gewesten) geen enkele betrokken installatie sancties opleggen.

De goede werking van het Europese emissiehandelsysteem heeft een voorbeeldfunctie voor internationale emissiehandelsystemen.


De beleidsdoelstellingen ‐ faciliteren van de emissiehandel ‐ werden gerealiseerd, in die mate dat de goede werking van het register de emissiehandel tussen landen en bedrijven zonder problemen mogelijk maakte, dat de samenwerkingsakkoorden werden uitgevoerd, en dit alles volgens de wettelijke vereisten.

Verscheidene Key Performance Indexes (KPI’s) worden bijgehouden om deze goede werking en het naleven van de service level agreements (SLAs) op te volgen. Voor wat betreft de federale opdracht voor het bijhouden van het register zijn alle Key Performance indicatoren positief en werden de SLAs zeer nauwgezet gerespecteerd. In 2009 werden meer dan 1300 succesvolle transacties in het register uitgevoerd.

Door het tekort aan personeel (3 VTE in plaats van 5) liep de invoering van het kwaliteitssysteem echter grote vertraging op. Ook lopen sommige opdrachten van de bevoegde autoriteiten vertraging op.

Het Belgische register voor broeikasgassen is één van de meest performante van Europa, met een gecorrigeerde beschikbaarheid van bijna 100%. De geplande onderbrekingen voor onderhoud gebeuren immers buiten de kantooruren, tenzij anders bepaald door de Europese Commissie of het secretariaat van het UNFCCC.

Bij de evaluatie door de Verenigde Naties behaalde het Belgische register de hoogste score van 87 punten op 100 voor de evaluatie van operationele procedures.

Jaar na jaar haalde het register op tijd de deadlines voor het toewijzen van de emissierechten (eind februari), het invoeren van de geverifieerde emissies (eind maart) en het inleveren van 100% van de emissierechten door de bedrijven (eind april).


332

Klimaat

6.4

Communicatie (sensibilisatie en educatie)

Juridische basis: Artikel 6 van het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatsverandering. Naast de ondersteuning van de experten in hun communicaties (publicaties, workshops, specifieke websites voor het register en JI/CDM), verstrekt de Dienst Klimaatverandering algemene informatie naar het grote publiek (o.m. via de klimaatwebsite www.klimaat.be) en werden ook een aantal praktische tools ontwikkeld, waaronder de rekenmodule energievreters, een educatief dossier voor scholen en de subsidies voor lokale sensibilisatie‐initiatieven. Deze drie initiatieven worden hieronder toegelicht.

6.4.1

De rekenmodule www.energievreters.be en zijn campagne

Deze rekenmodule wil iedereen aanzetten tot een doordacht energiegebruik, en biedt een praktisch instrument om enerzijds energievreters in huis op te sporen en hun verbruik te verminderen, maar vooral ook om geen nieuwe energievreters in huis door te halen door uitsluitend energievriendelijke toestellen of producten te selecteren.

Definitie

De rekenmodule is een database, consulteerbaar via internet, met als doel voor alle productcategorieën die er in opgenomen zijn: • het energieverbruik (in Euro) en de milieu‐impact (in CO 2) inschatten of berekenen; • via gebruikstips het energieverbruik van je huidige toestellen en producten doen dalen; • nagaan welke nieuwe toestellen of producten op de Belgische markt beschikbaar zijn, en hun kost en milieu‐impact op lange termijn onderling vergelijken; • nagaan of het rendabel is een oud toestel te vervangen door een energiezuiniger toestel, en de terugverdientijd hiervan berekenen. De rekenmodule houdt rekening met alle financiële stimuli (fiscale aftrekbaarheid en premies), gebruiksparameters, regionale parameters (bv. de gemiddelde buitentemperatuur in de streek, de betrokken distributienetbeheerder) en actuele gegevens (energieprijs, brandstofprijs, …).


De rekenmodule werd gelanceerd in december 2006 met 6 modules. Eind 2009 telt de website 9 modules met betrekking tot huishoudelectro (wasmachine, droogkast, vaatwasser, koelkast en diepvriezer), verlichting en isolatie (dakisolatie en vensters) van de woning, en wagens. Om het bestaan van de website de nodige bekendheid te geven, werden op geregelde tijdstippen campagnegolven gelanceerd via de aankoop van mediaruimte in magazines en gratis zondagskranten, op websites en op de radio. Deze campagnegolven werden gelinked aan de lancering van nieuwe productmodules op de website en aan externe opportuniteiten (Autosalon en Batibouw).


Klimaat

333

De campagne behaalde niet alleen verscheidene Belgische en internationale awards (PAMPA, MPA, EPICA, UNDPI), maar deed tegen eind 2009 (op 3 jaar tijd) in totaal reeds 675 000 bezoeken op de website noteren.

Evaluatie van de campagne

Om na te gaan of de verschillende campagnegolven een impact hebben op de bezoekersaantallen, werden de maandelijkse bezoekersaantallen (volle lichtgroene lijn) uitgezet naast de budgetten die in de verschillende campagnegolven geïnvesteerd werden (donkergroene staven):

Figuur 28: Campagne energievreters – investeringen en bezoekersaantallen.

Hieruit blijkt dat de bezoekersaantallen zeer sterk gecorreleerd zijn aan de campagnegolven en dat bijna elke campagnegolf zich onmiddellijk vertaalde in een verdubbeling tot verzesvoudiging van het aantal maandelijkse bezoeken. De “terugval” na een campagnegolf stabiliseerde zich bovendien op een steeds hoger niveau (in 2007 op ongeveer 7 500, in 2009 reeds rond de 15 000). Dit effect kan uiteraard gedeeltelijk toegeschreven worden aan een toegenomen aantal links op andere websites of referenties in publicaties, maar is ongetwijfeld ook het gevolg van een zekere notoriëteit die stilaan opgebouwd wordt. Om de kostefficiëntie van de in de campagne geïnvesteerde bedragen na te gaan, geeft de volgende grafiek (in het blauwgroen) het aantal bezoeken in functie van de gedane investeringen weer (het gecumuleerd aantal bezoeken gedeeld door het gecumuleerd bedrag van de investeringen). Deze grafiek alsook de donkerblauwe trendlijn geven zeer duidelijk aan dat het rendement van de campagne toeneemt:


334

Klimaat

Figuur 29: Campagne energievreters – rendabiliteit van de investeringen.

6.4.2

Het educatief dossier “In de weer voor het klimaat”

Definitie

In januari 2007 lanceerden de Dienst Klimaatverandering en WWF samen het educatief dossier “In de weer voor het klimaat”. Dit dossier is gericht naar leraars en leerlingen van de derde graad uit het basisonderwijs en van de eerste graad van het secundair onderwijs. Het kreeg de vorm van een ringmap met een twintigtal themafiches, samengesteld uit informatiefiches voor de leraar en kant‐en‐klare werkbladen voor de leerlingen. Op interactieve wijze wordt hier de wederzijdse samenhang behandeld tussen onze levensstijl, de klimaatverandering en de biodiversiteit en tracht men hoofdzakelijk te werken aan oplossingen.


De vraag naar dit dossier was en bleef zeer hoog: op drie jaar tijd verschenen drie edities met een totale oplage van 4 800 stuks (Frans en Nederlands samen). We mogen aannemen dat hierdoor in totaal reeds een 100 000‐tal leerlingen met het dossier werk(t)en.


Klimaat

6.4.3

335

Subsidies voor lokale sensibilisatieinitiatieven

Juridische basis: De toekenning van deze subsidie wordt geregeld door een reeks KB's:

KB

Publicatie (BS)

2006

15/09/2006

25/09/2006

2007

28/09/2007

12/10/2007

2008

07/12/2008

24/12/2008

2009

02/10/2009

03/11/2009

Het KB van 2009 – dat geen einddatum meer heeft aangezien het niet langer gebonden is aan de budgetjaren – is gebaseerd op een wijziging in de programmawet van 22/12/2008 (BS 29/12/2008). De uitbetaling van de goedgekeurde dossiers gebeurt via ministeriële besluiten.

Definitie

De Dienst Klimaatverandering heeft in 2006 een toelage uitgewerkt ter aanmoediging van evenementen die de betrokkenheid van de burgers kunnen verhogen en hen aanzetten tot concrete acties. Elke natuurlijke of rechtspersoon die een evenement organiseert waarbij informatie en opleiding worden aangeboden, kan een aanvraag indienen. De inhoud moet rechtstreeks verband houden met het thema van de klimaatverandering en de verstrekte informatie moet wetenschappelijk correct zijn; de inrichters moeten over de nodige bekwaamheid beschikken en de informatiesessie moet oplossingsgericht zijn.


Tussen de lancering (eind 2006) en eind 2009 werden in totaal 138 aanvragen ingediend, waarvan er eindelijk 65 een subsidie ontvingen. De reden waarom zoveel aanvragen niet tot een subsidie leiden, zijn velerlei: de aanvragen kwamen te laat binnen, hadden geen publiek karakter, hadden geen duidelijke link met het thema klimaatverandering, gingen finaal niet door of bleken zelfbedruipend. Dankzij een geoptimaliseerde communicatie steeg in de loop van de jaren echter wel het relatief aandeel goedgekeurde dossiers. Voorbeeld: van de 24 aanvragen in 2009 waren er 8 die van bij de aanvraag afgekeurd werden. Van de 16 geldige aanvragen zijn er 2 finaal niet doorgegaan en waren er 2 zelfbedruipend, wat eigenlijk een ratio van 10 uitbetalingen op 12 geldige aanvragen geeft. Het aantal aanvragen per jaar is gering aangezien in het verleden nooit publiciteit voor deze budgetlijn gevoerd werd (tenzij eenmalig door de bevoegde minister in 2006) omwille van het feit dat elk jaar een nieuw KB gepubliceerd diende te worden. Aangezien dit omwille van de lange procedure steeds vrij laat op het jaar gebeurde (zij het met terugwerkende kracht tot 1 januari van dat jaar), bleef er te weinig tijd over voor een actieve promotie. Na een wijziging van de programmawet in 2008 kon in 2009 uiteindelijk een KB gepubliceerd worden dat niet langer gebonden was aan de jaarbudgetten.


336


Klimaat

Hoofdstuk 6: Klimaat

Recommend Documents