Psalm 118:5
Toen ik het heel erg moeilijk had, heb ik de Here aangeroepen. Hij heeft mij antwoord gegeven en mij bevrijd. Ik kon het allemaal weer aan. Adres: Dambruggestraat,165 2060 Antwerpen Tel./Fax: 03/232 66 41 Email:
[email protected]
Url: http://users.skynet.be/HETKOMPAS Bankrek.: 751-2010837-67
Het prille begin... Inleiding Eindelijk is ie er dan: de nieuwsbrief. Ik moet er bij zeggen dat het ons veel moeite gekost heeft om dit in en voor elkaar te krijgen. Er kwam altijd iets tussen: of geen tijd, of geen inspiratie, of gewoon geen goesting. Toch hebben we de noodzaak ervan ingezien: We doen het ook uit dankbaarheid voor alle broeders en zusters die ons direct en indirect helpen. Want laat me aub benadrukken dat jullie heel, heel, maar dan ook heel belangrijk zijn. Zonder jullie gebeden, aanmoedigingen, raadgevingen, morele steun,... is het niet denkbaar dit werk voort te zetten. De lasten en de druk zouden ons al snel gebukt en uiteindelijk ten onder doen lopen. In naam van de vzw willen wij de gemeente ook danken voor de financiële bijdrage aan dit werk. Enkele voorbeelden verderop zullen doen begrijpen waar het voor dienen kan. Persoonlijk wil ik erbij toe voegen dat dit gebaar mij als mens diep raakt. Het is namelijk zo dat dit voor mij eindelijk een teken is dat ik, buiten mijn gezin in beschouwing genomen, ergens aanvaard wordt zoals ik ben en voor wat ik sta. En dat betekent heel wat. Mijn zakdoek was er nat van.
Stand van zaken
Studioʼs zoals ze klaar staan voor de gasten
Grap van de maand:
Alles blijkt te koop. Zo kwam er eens een vrouw op me af in de tijd dat ik straathoekwerk verrichtte. Na een kwartiertje babbelen vraagt ze me zonder boe of ba: “ Zeg Marc, wat heb jij een mooi gebit, verkoop je me soms dat ene tandje van je?” Het werk van vzw Het Kompas is mogelijk gemaakt dankzij de steun van o.a. de provincie van Antwerpen. We danken ook vzw Gamcar die zo vriendelijk is ons van meubilair te voorzien. Dank gaat eveneens uit naar al de spon-
We zijn nu reeds een half jaar bezig en we verschieten ervan hoeveel er al gebeurt is. Laat me dat even illustreren: - We waren bang om niet snel genoeg publiciteit (lees gevulde bedden) zouden hebben. Nou we blijken vanaf het begin steeds volgeboekt te staan. De aanvragen blijven op de juiste ogenblikken binnen te komen en als dit zo doorgaat ziet het er naar uit dat we over enkele jaren zeker zullen moeten gaan verhuizen. -We wisten ook dat het enkele jaren zou duren vooraleer het gevangeniswezen mensen naar ons zouden doorverwijzen, althans dat zeiden ze ons in ons eerste gesprek. Nu blijkt dat ze maar al te graag naar ons doorverwijzen. -We waren ook bang dat we financieel niet zouden rondkomen. Blijkt nu dat we elke maand,hoe hoog onze uitgaven ook bleken te zijn, steeds van start gaan met een kleine 1000€. -We vreesden ook dat we geïsoleerd zouden staan temidden van andere organisaties. Gedeeltelijk is dat nog zo maar we krijgen veel steun vanuit het justitieel welzijn, het ocmw. andere organisaties kijken nog de kat uit de ʻBoomʼ. Opvallend in deze periode is dat we door toedoen van een gast, laten we hem Pee noemen, enorm veel samenwerking kregen met Nederlandse christelijke instellingen. Vooral met het ʻGevangeniswezen Nederlandʼ was het bemoedigend en enthousiast werken. Meer en meer gevangenisaalmoezeniers beginnen onze naam te kennen, die dan de gevangen motiveren om bij ons te komen.
Waar komen de gasten vandaan? De doorverwijzingen komen vanuit drie hoeken: het ocmw, de gevangenis en de mondelinge reclame. Zoals het er nu uitziet moeten we sterk rekening houden met de toestroming vanuit de gevangenissen. Vooral de geïnterneerden (mensen die een misdaad gepleegd hebben maar ʻontoerekeningsvatbaarʼ verklaard worden) stellen hun hoop op een organisatie zoals de onze. Het is namelijk één van de probatievoorwaarden dat de geïnterneerden vrij mogen komen als ze een opvang hebben.
Het ocmw is een dankbare organisatie om mee te werken. Daar de contacten met de plaatselijke maatschappelijk assistente zeer positief zijn leren ze onze werking met de dag beter kennen. Ze houden daarom sterk rekening met ons bij het selecteren van de gasten die ze ons willen doorverwijzen. Het is dan nog niet gebeurt dat ik één van hun doorverwezen mensen op straat heb moeten zetten wegens wangedrag of demotivering. Dat zal wel anders komen te liggen met de geïnterneerden. De rest van de mensen kregen ons centrum te kennen via de mondelinge reclame. Zelf hebben nog geen enkele keer de straat op gemoeten omgasten te ʻronselenʼ. Maar dat ligt wél in onze bedoeling voor de toekomst.
Hoeveel mensen zijn er al opgenomen? In totaal een achttal. Twee zijn er nog van het begin. Twee zijn vertrokken op een normale manier ( met woonst, werk, inkomen,...) Drie zijn terug in de gevangenis moeten gaan wegens oude feiten. Twee ervan zijn al terug . De derde zou terug mogen komen bij de eerstkomende commissie. Dat is binnen zes maand. Eén gast heb ik moeten laten opnemen via een ziekenwagen naar de psychiatrie. En hier wil ik wel een opmerking maken beste mensen. Er zijn christenen die denken omdat wij een christelijk centrum zijn, dat er van ons verwacht wordt elke christen in nood te moeten opnemen van zodra ze dat vragen. Dat kunnen wij helaas niet. Ons standpunt is dat van schoenmaker blijf bij je leest. Het is m.i. realistischer en eerlijker ons te houden bij onze gaven, talenten en kennis. Verslaafden en daklozen zijn ons terrein. Psychosen, neurosen en alle andere osen niet. Dat is gevaarlijk!! Het is niet omdat we God mogen vertrouwen en tot Hem mogen bidden voor steun en leiding dat dit ons toelaat onbezonnen te werk te gaan erop rekenend dat Hij de brokken wel zal lijmen. Sorry, maar dit moest me wel even van ʻt hart. Toch gaan we verder dan andere instanties. Dat blijkt uit het volgende verhaal: Al geruime tijd neem ik de gewoonte om van het werk via het Coninckplein naar de tram te wandelen. Het is me dan ook opgevallen dat er vaak een man in een rolstoel tussen de verlaafden stond. Op een dag kwam C., een gast van ons, me vragen of een zekere R. me mocht bellen voor een woonst. Misschien is die man te weten gekomen dat ik connecties had met de immobilien dacht ik. Enfin, hij belde me en we spraken af op het Coninckpleintje. Blijkt nu dat die man juist die ene in zijn rolstoel was! Niet toevallig dacht ik. Ik kwam wat dichterbij, en nog wat en... toen moest ik even slikken: Hij heeft geen benen, maar ook geen handen, buiten twee stompjes die voor vingers moeten doorgaan. Hoe kan dat nou dat die dakloos is zeg, riep ik uit? Na zijn verhaal te hebben gedaan begreep ik dat hij ʻs avonds in de ʻBiekorfʼ mocht slapen, midden tusen schurft en schimmel, ʻs Middags mag hij zijn potteke methadon bij Free Clinic gaan inslikken en voor de rest mag hij zijn plan trekken. Nu, beste mensen, wat moeten we doen? Juist we vangen hem op. In zoʼn schrijnende situaties lijkt het me niet zo moeilijk christen te zijn, merkte ik op. Of is de wereld er zo harteloos bij geworden? Volgende maand kan hij bij ons een ʻbenedekeʼ huren. Ondertussen kijken we of we zijn papieren in orde kunnen brengen voor tegemoetkomingen los te krijgen. Dat moet kunnen, vinden jullie zelf niet? Oké, het zal wel wat belastend zijn voor iedereen en er zal geinproviseerd worden. Hoe plaats je een vork op een stomp? Hoe gaat hij naar de wc? Maar daar gaat het om, dat is het boeiende: elkaar helpen, niet zichzelf. Trouwens er is al een mogelijkheid om een thuishulp te verkrijgen. En zijn situatie is niet blijvend. Door hem bij ons op te nemen gaat de administratie sneller en kan er meer druk uitgeoefend worden op de verantwoordelijke instellingen. Heus, God heeft al alles geregeld. We moeten alleen de stappen concreet opvolgen die Hij ons heeft uitgestippeld. Opvallend is dat er nooit een leemte is tussen een vetrek en een opname. Wij zien dat als een teken van God daar Hij wel weet hoe belangrijk het voor ons inkomen is dat de bedden constant ingenomen zijn. Later als er een spaarpotje is, kan dit minder nijpend zijn.
Geld? Tja, daar kunnen we niet buiten. Alhoewel dat het gros door God voorzien is kost het centrum ons toch heel wat. Maar het is te doen, we hebben nog nooit in geldnood gezeten, en ik heb de indruk dat God ervoor zorgt dat we juist datgene hebben wat we aankunnen. Het heeft geen zin om massaʼs geld te hebben als je geen medewerkers hebt om programmaʼs ( sport, uitstapjes, creativiteit,....) uit te voeren. Later als we die wel hebben, zal God ons het geld wel voorzien dat we nodig voor de programmaʼs te bekostigen. Tot hiertoe kan ik de gasten soms trakteren op een etentje, filmpje of een uitstapje. Toch gaat er heel wat naar de gasten toe. Het is namelijk zo dat er steeds een wachttijd is van het moment van opname en de uitkering. De meesten zijn administratief onbestaande waardoor heel de procedure van aanvraag eerst in orde moet gesteld worden. Dan is het afwachten of hun aanvraag wordt goedgekeurd. gemiddeld moet je rekenen op twee weken. Voor de invaliden zelfs vier tot zes. Ondertussen moeten de gasten kunnen eten, zich kleden, wassen. Dat geld schieten(geven soms) we dan voor. Maar daar is een spaarpot voor nodig! Dank u God dat U die steeds voorziet. in een bepaald geval kregen we zelfs collectes uit Nederland om iemand verder te helpen.
Arbeiders nodig? Ja. Het is rampzalig te noemen hoe weinig aandacht sociaal werk in België krijgt. Althans onder christenen. Toch lijkt Gods hand hier werkzaam te zijn. Ook hier vermoed ik dat er enkel dat aantal vrijwilligers zich melden als het werk en de infrastructuur het toelaten. Momenteel zijn er twee vrijwilligers, Jenny en Gijsbrecht, beide met hun eigen functies. En eerlijk gezegd is dat ruim voldoende voor onze huidige bezetting(4studioʼs en een bureeltje) De zaken zullen heel anders komen te liggen zodra we de gemeenschappelijke ruimten innemen. Maar ook hier is God reeds bezig de weg voor te bereiden. Zo is er misschien een mogelijkheid dat een nederlands koppel zich wil inzetten in Belgïe voor onze soort doelgoep. Wie weet krijgen ze belangstelling om zich bij ons werk te voegen. Een zoekertje is onlangs in de Kruisbanier geplaatst. Vroeg of laat brengt zoiets vruchten op. Maar wederom: op Gods tijd!
Hoe gaan jullie met Gods Woord om? Praktisch. Ik bedoel hiermee dat de evangelisatie zich vooral concentreert op ons gedrag en niet zozeer op het verkondigen van.... Dit gebeurt wel bij enkelingen die er belangstelling voor hebben. Maar het verbazende is de doorbraak bij de mensen op straat enkel en alleen door onze houding naar hen. Zo kwam een man, de hand naar mij uitgestoken, op mij af en bood zijn excuses aan. Ik reikte hem mijn hand terug uit beleefdheid en respect, maar vroeg hem toch waarvoor hij zich verontschuldigde. “Wel Marc, begon hij, je moet weten dat ik het ben die de anderen van BAD heb opgejut om het gebouw in zwarte lak te schilderen in geval dat BAD het proces tegen jullie zou verliezen”. Ik was ontsteld, ik had hem uitgekafferd mocht ik me niet bekeerd hebben. “ Maar Marc, ging hij verder, we wisten toen nog niet wat je exact deed. Al wat ze over jullie vertelden waren leugens. Op jullie kunnen we rekenen, dat verstaan we nu wel.” Weg was mijn goesting om hem uit te kafferen. Gods Woord is belangrijk, maar wat voor nut heeft het als ons gedrag er niet mee gepaard gaat leer ik daar uit. Evangeliseren is een gave apart merk ik. Samen met enkele christenen komen we geregeld samen om deze noodzaak in praktijk te brengen tussen de verslaafden. Ideeën zijn ondertussen reeds op papier gezet, maar om die te verwezenlijken is er manschap nodig. Niet iedereen die wil evangeliseren zou dit zomaar kunnen tussen dat soort volk. Althans, wil je positief respons krijgen.
Toekomstplannen Wel, zodra BAD weg is, kunnen we uitbreiden van vier naar zes kamers. Misschien kunnen we op twee kamers twee gasten logeren, hetgeen onze capaciteit naar zes tot acht brengt. Maar het belangrijkste is dat er nu een woonkamer én een gemeenschappelijke keuken komt. En die zullen een grote invloed hebben op de werking. Zo kunnen ze 3 à 4 dagen in de week voor elkaar koken, samen eten, samen boodschappen doen, leren overleggen en kiezen. Tv programmaʼs kiezen en bespreken, enz. enz. Daar waar het voorheen meer individueel aan toe ging zal er nu meer in groepsverband gewerkt moeten worden. Dat is interessant willen we later overgaan op discipelschapstraining. Een stap later, of zeg maar een fase later, willen overstappen naar groepsgesprekken, Bijbelstudies,... maar daar zijn medewerkers voor nodig. Momenteel heb ik er twee die zich één à twee halve dagen per week inzetten. Dat is misschien niet veel maar weet goed dat dit toch nieuwe mogelijkheden aanbiedt. Bijv. poetsbeurten opstellen, eens gaan sporten,, om mar wat op te noemen. Tot vandaag hou ik me vooral bezig met de sociale administratie: papieren in orde brengen, schulden bemiddelen, pleiten bij rechtzaken, verslagen maken voor probatie-assistenten, vrijwilligerswerk zoeken,... Daarnaast zijn er ook individuele gesprekken om te achterhalen hoe ze zich voelen, wat hun plannen zijn etc. Dat zijn ook de enigste momenten waarop ik daadwerkelijk over God kan praten, en dan nog. Dat kan veranderen als we meer met elkaar gaan leven, i.p.v. naast elkaar!! Wat wel vast staat is dat het gebouw met de tijd te klein zal zijn. 6 kamers is financieel niet gunstig met de huidige kosten. Willen we relax werken dan zijn er minstens 12 à s5 kamers nodig. Maar daar zijn wederom extra arbeiders voor nodig. Toch kijken we nu al uit, zonder al te hard te zoeken naar andere mogelijkheden. Het huidige gebouw zou, als de eigenaars het goed vinden, gebruikt kunnen worden voor ex-clïeneten of voor de zendelingen die zich in Antwerpen willen vestigen.
Contacten? Ja dat begint wel: In Nederland is er samenwerking geweest met ʻGevangeniswezen Nederlandʼ, Stichting ʻin de vrijheidʼ, Stichting De Ontmoeting, Stichting ʻHorebʼ. In eigen land hebben we de gemeente ʻDe wijngaardʼ die bereid zijn om de gasten wat te begeleiden in hun vrije tijd en gemeente ʻTerbergheʼ natuurlijk, De aalmoezeniers van het gevangeniswezen Merksplas , Antwerpen en binnenkort het CGA. Bij de ʻwereldseʼ organisaties hebben we het Ocmw dat zeer soepel meewerkt, de wijkpoltie die ons zeer graag zien,en het JWA(Justitieel Welzijn Antwerpen) die ook blij zijn met ons centrum om bepaalde mannen uit de gevangenis te krijgen. De drugshulpverlening daarentegen zoekt niet bepaald aansluiting. Maar dat deert ons momenteel niet.
Bericht van Carmen Met enige (nogal grote) vertraging is de eerste nieuwsbrief van Het Kompas er nu toch gekomen, een beetje op de lange baan geschoven, daarvoor onze maar vooral mijn excuses In alle bescheidenheid wil ik hier ook graag een woordje of iets meer placeren. Aanvankelijk was Het Kompas voor mij nogal een bedenkelijk iets, in die zin dat die ʻverslaafdenʼ mij toch wat angstinboezemden: hun agresiviteit, liegen, manipuleren, bedriegen, dat was voor mij ongeveer de mens ʻachter de verslaafdeʼ. Als ge niet beter weet is dat natuurlijk ook zo. Maar de Heer heeft mij bijtijds ook den andere kant laten zien. De onmacht, het verdriet, de pijn en de menselijke verwaarlozing. Hun verleden is in de meeste gevallen ook niet rooskleurig geweest en het ontbreken van ouderlijke liefde kan mensen rare wegen doen ingaan. En als die liefde te lang uitblijft wordt het na lange tijd heel moeilijk die nog te ontvangen op een diepe genezende manier. de enige die hiertoe in staat is om die ziel terug aan te raken is onze Aller Grote Vader God Himself. Wat Marc en ik nu al wel door hebben is dat dit niet zo gemakkelijk en vanzelfsprekend is. Dit is een weg die misschien wel jaren vergt. Eerst en vooral gewoon zijn wie je bent (als christen) en aan de Heer bakken vol geduld en liefde vragen en nen brede rug om allerlei toestanden te relativeren, te aanvaarden om daarmee aan het werk te gaan. En natuurlijk ook grenzen trekken waar nodig is en niet op je kop laten zitten. Nen hele boterham zenne, ik heb nu ondertussen wel mogen zien dat Marc in het omgaan met verslaafden gezegend is door de Heer. Dikwijls hoor ik verhalen (bijna iedere dag) als Marc thuiskomt van ʻt werk die mij bijna achterover van mijne stoel doen vallen. Wat Marc doet zou ik niet kunnen, maar dat is ook niet nodig. Ik ben enorm blij en heb een grote vrede met waar we mee bezig zijn. Gewoon gaan waar God ons brengt, vetrouwen, stappen en niet bang zijn. en vooral op de eerste plaats geloven dat de Heer die mensen geneest en stap voor stap dat diepe liefdeloze gat opvult. We mogen geen snelle verwachtingen hebben, we moeten geduld hebben dat de Heer Zijn werk kan Dat is ze...Carmen doen. Beter traag en goed dan snel envluchtig. Ik vraag aan jullie vooral gebed voor leiding van de Heilige Geest, inzicht en wijsheid om het werk goed uit te voeren en last but not least: dat de Heer zijn arbeiders mag sturen op het moment dat ze nodig zijn. Gods zegen en dikke kus.
Zoekertjes We zijn op zoek naar een grote ijskast met vrieskast. een gasvuur met oven een dampkap een wasmachine een droogkast beddegoed voor éénpersoonsbedden: donsdekens kussens hoes- en onderlakens
Gebedspunten Dat zijn er wel wat: -Vooreerst dat de medemensen hun hart dichtbij God houden. Ik heb al opgemerkt dat ik snel de taal en de mentaliteit van de gasten kan overnemen mocht ik niet opletten. Dat kan ver gaan zoals bijvoorbeeld een smerige streek uithalen omdat een ander jouw een hak zet. Of vergelding zoeken als iemand je bedrogen heeft. Of je macht gebruiken als je geen ongelijk durft bekennen. Ook mag men nooit vergeten voor wie men werkt. God, onze Heiland. Verwonderlijk? Tja, soms is het inderdaad verleidelijk je aan te sluiten bij andere organisaties omdat je bang bent om niet genoeg inkomsten te hebben, of om meer faciliteiten te krijgen in de vorm van erkenning en subsidies. Of zelfs om in de gunst te staan bij anderen, om geleerd te doen en niet willen onderdoen in hun denken. Niet altijd gemakkelijk als groentje in de sociale sector. We zijn dan ook blij dat dit niet meer hoeft, maar we hebben wel een harde leerschool gehad zoals blijkt uit de BAD perikelen. Verder bidden we voor vrijwilligers. Geschikte dan wel. Het is ongelooflijk wat voor mensen we soms over de vloer krijgen die absoluut voor de verslaafden willen werken. Vaak is hun motivatie verkeerd: ze hangen er zelfs nog aan, anderen hopen op die manier hun eigen problemen te vergeten. Of het staat goed voor hun imago. Ook bij christenen gebeurt dit hoor!! Verder bidden we ook om een degelijk evangelisatiewerk. Een positieve benadering van de niet christelijke organisaties. Ook dat de financiën ons een gezonde groei toelaten. Zeker niet te vergeten zijn de gezinnen van de medewerkers. Hun steun en geestelijke gezondheid zijn onontbeerlijk voor een goed functioneren van hun partner. Je leest het: zonder God is dit werk niet mogelijk. Voor ons,medewerkers, is het werk een voortdurend gesprek met God. We hebben in zekere zin geen keus. Beslissingen die we zelf nemen gaan onherroepelijk de mist in. Dat is mij ook overkomen en met name door BAD binnen te laten. BAD is een organisatie die de belangen van de verslaafden verdedigt. Had ik geweten dat dit het verdedigen en promoten van hun gebruik inhoudt dan had ik anders beslist. Maar uiteindelijk is dat niet gebeurt. De simpele reden dat ik bang was alleen te staan en de huur niet zou kunnen betalen was genoeg om mijn beslissing te bepalen. Er waren nog andere redenen ( en zelfs hele goede) om onder te verhuren, maar waar het hier om draait is: IK HAD GOD NIET GEVRAAGT WAT HIJ ERVAN VOND. Achteraf is mijn frank gevalen. toen alles wat BAD betrof verkeerd ging en ik een gewetensonderzoek ben begonnen. BAD is het enigste waar niet voor gebeden was! En zie ik heb er alleen maar miserie mee. Uiteindelijk hebben we beslist het contract met BAD te beëindigen. Eigen fout dikke bult zou je zeggen. Gelijk heb je. P.S. God zou God niet zijn mocht Hij deze situatie toch kunnen gebruiken: Uiteindelijk zijn de contacten op straat zeer positief en in ons voordeel uitgedraaid en financieel is de huur van BAD toch ook welkom geweest. De politie heeft BAD ʻontmaskertʼ en staat volledig achter ons. En politiek gezien heeft BAD de klappen van het Vlaams Blok op zich gekregen, na een demonstratie om opvangcentra uit de straat te krijgen. Dat is toch niet niks. Een gebedspunt dat me nauw aan het hart ligt is om de christelijke gemeenten en organisaties meer samen te laten werken. Ik durf zeggen dat ik nu al droom van één koepelorganisatie die alle christelijke hulpverleningen symboliseert. Dat zou ons sterker maken naar de overheid en wie weet meer faciliteiten kunnen teweeg brengen.
