Het K Mt 6: 19-21 6:19 Vergadert u geen schatten op de aarde, waar ze de mot en de roest verderft, en waar de dieven doorgraven en stelen; 6:20 Maar vergadert u schatten in den hemel, waar ze noch mot noch roest verderft, en waar de dieven niet doorgraven noch stelen; 6:21 Want waar uw schat is, daar zal ook uw hart zijn.
Adres: Dambruggestraat,165 2060 Antwerpen Tel./Fax: 03/232 66 41 Email:
[email protected]
Url: http://users.skynet.be/HETKOMPAS Bankrek.: 751-2010837-67
mpas
Wat is er intussen gebeurd? Stand van zaken na de eerste nieuwsbrief ʻT was er één van strijd, gewoel en onrust: Vooreerst is er die rechtzaak. Steeds wordt die maar uitgesteld. Ook nu weer: de rechtspraak was afgesproken op 16 juni, maar het zal pas op 15 september plaats grijpen. Blijkbaar is hun angst om te verliezen vrij hoog. Anderszijds kan ik nu ook op vakantie met een gerust hart, want zolang de zaak hangende is, zal BAD zich gedeinsd houden, ook in mijn afwezigheid. Een fenomeen dat ons te beurt viel was de neiging van sommige gasten om ons te ʻrippenʼ. of noem het oplichten. Zo is er één van hen die al twee maanden zijn stempelkaarten niet wilt binnenbrengen toen bleek dat hij geen toestemming kreeg om zijn bankrekening te veranderen bij de vakbond. Het is een vaste procedure dat wij steeds een volmacht laten tekenen waarop de gast instemt om zijn uitkering op onze rekening te storten. Zo zijn we zeker dat we geld zien. Althans we dachten dat we zeker waren. Want nu blijkt dat als de gast de vakbond vraagt om niet te storten, ze dat doen ook. Zeer lastig!!! Zeker zijn we van één zaak:” hij kan de volmacht niet ontlopen.” Maar ondertussen moeten we wel improviseren met onze kas. Dat die persoon het huis prompt moest verlaten kan iedereen wel verstaan. Carmen zal straks nog iets vertellen trouwens over de staat van zijn kamer. Een tweede gast begon ook al symptomen te vertonen om er zonder kosten tussenuit te willen glippen, Maar dat is verijdeld. Drie gasten moesten uiteindelijk worden ontslagen wegens misbruik van het huis.10 flessen jenever op één kamer, en tijdens de proefperiode, gaat ons ook wat te ver. Zulke momenten zijn pijnlijk en stemmen ons steeds weer tot nadenken: Hadden we hen anders moeten aanpakken, hadden we meer over God moeten praten of missschien op een andere manier? Zijn we te streng geweest of juist te soepel?
Jenny
Woordenspeling:
Hi, man, do you wanna joint me? No, thanks. Iʼm clean. Het werk van vzw Het Kompas is mogelijk gemaakt dankzij de steun van o.a. de provincie van Antwerpen. We danken ook vzw Gamcar die zo vriendelijk is ons van meubilair te voorzien. Dank eveneens aan al de sponsors
Maar denk niet dat het werk enkel kommer en kwel is. Er zijn ook bemoedigende momenten, zoals bijvoorbeeld een uitstapje naar de Schorre. Een doodgewone wandeling om eens te polsen of we daar kunnen vissen, mondt uit in een vraag tot gebed. En dan nog wel door iemand die verlegen en schuchter is. Wonderlijk toch? Een ander verrijkend moment was de vraag van een vrijwilligster om bij ons te mogen werken. Na een gezellige babbel gaat haar gezin zich richten tot de Heer voor bevestiging. Het is motiverend te zien dat de initiatieven die destijds werden genomen, uiteindelijk vruchten gaan dragen. Alles op Zijn tijd hadden we in de eerste brief opgemerkt. Het is in dit verband misschien mogelijk dat de gezonden arbeiders op tijd (oktober) kunnen klaar staan voor het echte werk, nml. het groepsgebeuren. Dit is voor ons allen een gebedspunt dat bovenop de lijst staat! Het heerlijkste gevoel dat ik echter overhou aan de afgelopen periode is de indruk dat we allen klaar staan voor het werk dat God ons toebedeelt. Het afgelopen jaar was een voorbereiding, een aanloop en een vorming om op punt te staan in oktober. Wat er gebeurd is, was nodig: Om vertrouwen te krijgen van de stad, kenbaarheid bij het straatmilieu. Een periode om zwakke punten bij te schaven en administratieve documenten up to daten. Een fase warin de procedures en de routine op punt konden worden gesteld. Het is een eerste aanvaring geweest met het milieu: haar problematieken, haar noden, haar gevaren. Een aanvaring met onze zwakheden en met onze mogelijkheden.
Wat houden die mogelijkheden dan wel in? Laten we eerst wat informatieve achtergrond aangeven: België is een vrij goed gestructureerd land Dat houdt in dat er door de overheid heel wat controles worden uitgevoerd o.a. op vzwʼs, diplomaʼs, beroepen,... Als centrum zijn we verbonden aan ofwel de welzijnssector ofwel aan die van de gezondheid. Een afkickcentrum bijvoorbeeld is verbonden aan de gezondheidssetor en heeft zeer strenge regelingen, weinig subsidies voor iniatieven en er dient strikt nageleefd te worden wat er opgedragen wordt door de overheid. Een opvangcentrum voor daklozen is dan verbonden aan de welzijnsector waar de regelingen wat minder strak zijn, er soepelere subsidies zijn voor beginnende projecten en waar meer ruimte is voor persoonlijk initiatief. Wat is het verschil voor ons? Vooreerst is er mijn diploma: dat laat geen gezondheidswerk toe zoals verpleging, medicatie toedienen,... Zolang ik dus geen bevoegd personeel heb kan ik er dus in principe niet aan een afkickcentrum beginnen. Laten we niet vergeten dat Het kompas geen geld heeft om een fulltimer aan te werven, hetgeen een minimum behoefte is om een afkickcentrum te runnen. Daarentegen ben ik wel bevoegd om een opvangcentrum te leiden. Het aantal uren dat ik moet werken is ook lager omdat dit soort werk in theorie minder zwaar is dan in een afkickcentrum. Het aantal uren dat ik kan werken bepaalt mede voor een stuk onze werkvorm. Momenteel ben ik voor 8 uur per week ingeschreven. Dit is wettelijk een must omdat ik anders mijn diploma niet mag gebruiken. En zonder diploma mag ik dit soort werk niet uitoefenen. Tja men mag in België niet gratis werken. Het aantal uren bepaalt dus of ik wel of niet een groepswerk mag starten. In principe zou dit niet kunnen. Het ocmw en de RVA zijn niet achterlijk en weten al snel dat ik uren in het zwart zou doen mocht ik een volwaardig opvangcentrum coördineren. Komt nog het feit dat de gasten van een opvangcentrum dat niet erkend is (zoals wij), ingeschreven worden als samenwonenden. Dat houdt in dat hun uitkering voor meer dan de helft wordt gehalveerd. Met andere woorden: daar kunnen wij niet van leven. Toch mogen we er aan beginnen!!! Niet te opvallend, maar laten we zeggen vijf dagen op de zeven.Met behoud van uren en met behoud van uitkering als alleenstaanden. Vreemd? Men kan denken dat dit wordt toegelaten door het gebrek aan opvangcentra, of aan het vertrouwen dat de overheid heeft in ons werk. of aan onze beweegredenen. We weten het niet. Wat we wel weten is dat God daar voor zorgt. Wisten jullie trouwens dat Antwerpen de enigste stad in België is dat een minimum van 4 uur voldoende vind om als deeltijds bediende te werken met behoud van stempelgeld? In de rest van ons land ligt dat een een heel stuk hoger. We zouden dat zelfs niet kunnen betalen. Dank je wel God de Vader. Door gewone eliminatie komen we er snel achter dat we de richting zullen uitgaan van opvanwerk voor daklozen. Maar dat is breed. Dus gaan we die doelgroep herleiden tot de verslaafden.(wettelijk mag dat) Voorts komt er een criteria bij dat ze gemotiveerd moeten zijn om clean te blijven of te worden.(dat mag ook) Willen ze afkicken? O.K. dan kan dat in het hospitaal binnen een tweetal weken.(wie heeft daar iets op tegen?) De psychische afkick doen wij. Geen spuitjes, geen pillekes, alleen ʻopvoedenʼ.( Dat mag zeker) Voilà, we zijn binnen de wettelijke normen , en met weinig middelen, regeltjes en maatstaven erin geslaagd om een opvangcentrum te beginnen. Goed en wel maar wat deden jullie dan praktisch? Voornamijk wat men noemt de sociale administratie: Dat is een zeer belangrijk onderdeel dat niet weg te denken valt in een opvangcentrum. Velen hebben bergen schulden, rechtzaken die moeten voorkomen. Kennen of hebben de mogelijkheden niet om hun papierwinkel in orde te krijgen. Niet te vergeten dat men zonder woonst nergens aan de bak kan komen. Zowel voor werk, als voor het kunnen ontvangen van sommige uitkeringen. De contacten met de bevoegde instanties moeten gemaakt en opgevolgd worden. Eénmaal dit alles gestabiliseerd, kan men verder werken aan de persoonlijke problemen. Persoonlijke gesprekken over hun evolutie in het huis, hun toekomstplannen, hun concrete problemen worden met mij besproken. Persoonlijke vragen rond geloof, relaties, vriendschap,... komen aan bod in de gesprekken met de vrijwilligers. Veelal is dat éénzaamheid. Daar worden dan samen oplossingen naar gezorgd. Hobbyʼs, sport, een nieuwe vriendenkring,... Dit aspect zal door het groepswerk en door de verbetering van het gebouw sterk opgevoerd worden. Het stijgend aantal vrijwilligers is dan ook meer dan welkom. Zeker als we activiteiten gaan organiseren zoals groepssport, kamperen, uitstapjes en vooral binnenshuis zoals de keuken, de bijbelse groepsgesprekken ( in de vorm van blokcursussen), de poetsbeurten en verfraaiingswerken. Toekomstplannen en ideeën zijn er genoeg, Het is een zaak om realistisch en concreet stappen te zetten. Dit alles MET de HEER.
Vrijwilligers Zonder te snel van stapel te willen lopen kan ik toch zeggen dat er stilletjes aan een vast groepje gevormd wordt. Zo hebben we vooreerst Jenny, die jullie allen kennen. Gijsbrecht, die in de volgende nieuwsbrief zich zal voorstellen. Sinds kort mijn allerliefst vrouwtje Carmen en misschien Gerdje die haar wens nog in gesprek heeft met de Heer. Een stagiair heeft zich al aangemeld en dar ben ik bijzonder dankbaar voor. Een administartieve werkkracht erbij betekent voor mij de mogelijkheid wat variatie in mijn werk te krijgen door samen met de gasten op te trekken. Correctie! Het werk is zeer variabel en elke dag is er weer één van avontuur met de bijhorende verassingen. Maar de meeste tijd wordt wel besteed aan Maggie, mijn computer. Verschrikkelijk begint dat te worden. Maar...dat moet gebeuren dus doen we het. Ik ben geen persoon om verschillende soorten taken op mij te nemen. Ofwel leg ik me toe op dàt soort werk of op dat ander, maar liefst geen combinatie. Vandaar dat een stagiair een welkome aanwinst is. De meeste vrijwilligers, die momenteel een halve dag per week werken, willen later die tijd verhogen. Dat heeft en enorme invloed op de gasten, zoals Carmen reeds aanhaalde. ook worden de mogelijkheden tot recreatie, ontspanning erdoor verhoogt. Toezicht op koken, klussen en poetsen kan gehouden woren en er kan gedacht beginnen worden om cursussen te geven. Alleen is maar alleen zeggen ze en dank dan ook iedereen om zich bij ons werk te vervoegen om mensen beter te kunnen helpen. Dank je wel allemaal.
Memootje
7 april 2004 eerste dag op het Kompas
enkele dingen doorgepraat met Mark. Wat verwacht hij van mij, hoe kan ik mijn steentje bijdragen? Heb innerlijke behoefte om iets te doen: waarom????? Ik heb werk, ben vrij gezond, schatten van kinderen en kleinkinderen. Ik heb naar menselijke normen alles wat een mens gelukkig moet maken. Maar reeds geruime tijd “eigenlijk sinds ik van het bestaan van het Kompas. Is het steeds het Kompas kom ik in aanraking met alles waar ik als mens een geweldige hekel aan heb. Geur van alcohol, sigarettenrook, en in mijn ogen luie mannen. En toch blijft het in mijn gedachten en word ik naar daar getrokken. Marc moet dringend weg en vraagt of ik kan blijven om een man die pas uit de gevangenis komt op Jenny te vangen. ”Slik wat moet ik doen”? Enkel zijn kamertonen en de lakens geven zodat hij zijn bed kan opmaken. Oef, dat lukt wel. Stipt 11 uur gaat de bel. Pascal, zo heet hij, staat voor de deur heel onwennig zoals ik trouwens ook. Ik heet hem welkom en begeleid hem naar zijn verblijf. Pascal begint te praten en te praten. Ik sta reeds een half uur in het deurgat. Eindelijk heb ik de moed om te zeggen: “Pascal wil jij soms dat ik wat bij u blijf zitten en dat we wat babbelen? Graag zegt hij met een zucht. Wij gaan in de zeteltjes zitten en Pascal vertelt over het leven in de gevangenis en over zijn moeder, hij vertelt honderduit en na twee uur weet ik bijna zijn gaans levensverhaal. Hij laat mij zelfs zijn voeten zien, vol blaren van zijn nieuwe schoenen.Hij is vrij sinds vorige vrijdag en het is nu maandag.Hij had 500 euro toen hij uit de gevangenis kwam maar heeft de bloemetjes eens flink buitengezet zoJenny, Pascal en Gijsbrecht als hij zelf vertelt.Hij heeft niets meer over. Vertelt dat hij vroeger welgesteld was, een lieve vriendin en het maatschappelijk heel goed had. Waarom hij in de gevangenis gezeten heeft vertelt hij niet, wel van het leven daar. Hoe onrechtvaardig – druggebruik - enz. Wat mij opvalt is dat hij zoveel over zijn moeder praat, al heeft hij daar maar alleen telefonisch contact mee: zij woont in Nederland. Ik neem afscheid van Pascal en heb heel gemengde gevoelens, maar weet dat ik zeker terug ga. Ik bid God dat Hij mij wijsheid geeft en ben dankbaar dat ik mag meehelpen op het Kompas. Jenny
Bericht van Carmen lieve mensen, Wat een hectische tijd hebben we achter de rug (op het kompas). Het leek of alles ging verkeerd. Elke dag kwam mijne liefste Marc naar huis met wat anders. Niks dan miserie : tot zwetens toe wachten op geld( dat toch heel belangrijk is om onze kop , van ʼt kompasʼ boven water te houden), bedrog, leugens, complotten, weer een uitstel van de hoorzitting van ʼt BAD. Marc zijn zenuwen gingen eindelijk eens parten spelen. Even leek het me of alles stortte in als een kaarten huisje. Ik had iets van “ dit gaat niet goed” en mijn vertrouwen ebde even weg. Ondertussen was er ook ,, ne gast” weggegaan en had zijn kamer in erbarmelijke toestand achtergelaten. Ik zag dat Marc hier mijn hulp wel kon gebruiken. Echt mijn ,,pakkie” aan zal ik maar zeggen. Was dat efkens schrikken toen ik dat zag. Met een stofmasker gedrenkt in een beetje parfum op mijn neus ben ik eraan begonnen. Toen Marc en ik de vuiligheid in zakken begonnen te kieperen (12 vuilzakken, ja wadde) kwamen der een paar nieuwsgierigen bij ons in de kamer staan hun medeleven te betuigen. De bedrijvigheid die daaruit voortkwam (omdat ze me ne toffe vonden) was enorm. De borstels en de vodden werden ijverig uit de kast gehaald, goei muziekske op, en iedereen begon te poetsen. Zelfs de wcʼs kregen een extra beurt. Tussendoor een babbeltje komen slaan, één van de gasten kwam me zelfs thee brengen en kwam er even bijzitten. zonder commentaar Na twee ochtenden was de kamer pico bello en zou ik er zelf terug hebben durven eten en slapen. ʻK was helemaal voldaan. Niet alleen voor de kamer waar precies mister proper had door gezwierd, maar vooral voor Marc die blij was. Voor het contact met ʻʼ de gasten” voor de motivatie die ik heb kunnen zijn voor hen. De Heer heeft die dagen echt gezegend. Mijn vertrouwen had Hij weer opgevijzeld. Ik zag terug een hele hoop goeie dingen. Ik heb die dag ook de “Gijsbrecht” efkens gesproken. Echt een heel rustig en integer persoon lijkt mij. Ook voor Marc hebben die dagen echt een zegen geweest. Bepaalde dingen vielen ineens op hun plaats, een betaling kwam weer binnen, een uurtje vóór de kamer klaar was stond er een kersverse, gastʼ op de stoep die vroeg of er een plaatske vrij was. Alles kwam weer juist op tijd. Het ergste hadden we nu weer efkens gehad, er was terug hoop, terug nieuwe moed. De Heer heeft het weer eens gedaan. Hij doet het elke keer weer, wij moeten vertrouwen, dat als wij strijden in Zijn Naam en met Hem, dat wij de overwinnaars zijn, want zonder commentaar voor Hem is niets te moeilijk. Mijn roeping in het Kompas is me nu duidelijk: Vanaf september ga ik elke week de gang en de trappen kuizen in ʼt Kompas. En die dag poetsen alle gasten hun kamer en doe ik de kamercontrole. Dit alles met een goei muziekske , een taske thee en ne goeie babbel. Vodden en emmers staan in de kast, ik kijk nog efkens rond en heb een voldaan gevoel. Eén van de gasten springt nog binnen, steekt zijn duim omhoog en zegt: “ Amai, knap zeg, echt goe gewerkt. Salu hé. De muziek uit, deur op slot en even later stappen Marc en ik over ʼt Konincksplein, met de vrede van de Heer in ons hart, richting huis. Carmen,
Smeekbede van Eric tot God.
Heer: vergeef me, keer op keer Omdat: ik regelmatig de verkeerde weg neem, en erna telkens tot U terug keer Vergeef me, om wie en wzt ik ben Vergeef het kwade in me, zodat het langzaam Terug gezuiverd mag worden. Vergeet de woorden die soms uit me vloeien, Maar kijk naar mij, zodat ik weet dat ik niet meer alleen ben, en zo ook Het Licht over me schijnen mag geef me Het gevoel dat ik ook iemand ben. Heer: ik ben bang, om enkel alleen, alleen te zijn Alleen lucht te zijn. Alleen dat alleen te zijn. Ik kijk recht tot U, die over leven beslist en geeft, met al mijn onrechtvaardigheden, kronkelende paden, gespleten persoonlijkheid, maar u enkel, weet wat hier achter schuilt. Ik vraag U gewoon, om de kracht en moed om deze wereld nog goed te doen.
De gasten Drie hebben we er moeten ontslagen. In feite twee want de ene was een logé voor enkele dagen. Hij mocht voor een weekend bij iemand blijven slapen. Toen ik maandag goedendag kwam zeggen moest ik vaststellen dat ze hun kamer duchtig misbruikt hadden. Stel je voor: bier, jenever en een...vrouw! Een half uur later stonden ze allemaal aan de deur. De derde is een spijtig voorval. Het gaat over een introvert, rustig type. Nooit last van gehad, altijd correct met zijn afspraken. Maar moest niks hebben van de gesprekken. Hij had een drankprobleem maar werkte eraan, wilde gaan studeren, enz. Niemand van ons kon enigszins vermoeden dat hij met oplichtingsideeën rondliep. Hij was namelijk van plan om zijn stempelkaarten te sparen tot na zijn opname om ze dan allen tegelijk te kunnen innen. Wat kunnen we er in de toekomst tegen doen? Enkel de rijken in ons huis toelaten? Neen. Enkel diegenen die bij een betrouwbare uitkeringsinstelling zijn aangesloten? Neen. Eerst betalen en dan binnenkomen? Neen. Niet op tijd betaald en dus op straat zetten? Neen, neen, neen. We kunnen nooit genoeg alert zijn, dat is zeker. Moeten we nu iedereen wantrouwen? NEEN.Liever elke dag opstaan met vertrouwen dan continu wantrouwig om zich heen te kijken. Dat het soms mis loopt nemen we erbij. Het is de moeite voor de anderen die door ons vertrouwen wél openbloeien en tot bezinning komen. Dat houden we ons voor ogen, voor hén zetten we ons in. Ik geloof erin dat God ons helpt om de pijnen die we op sommige momenten van verraad ondergaan sterk zegent. De warmte die daarvan uitkomt is ons zeven maal zeventig keer meer waard dat de kilte van dat ene moment van bedrog. We worden soms misbruikt dat weten we. “ Als christenen moeten jullie ons wel vergeven dat we geld achterover slaan. Als christenen moeten jullie dat van ons accepteren.” Ja watte. Biker Berke schreef net een boek: “christenen zijn geen watjes.” En dat mag ook zo zijn. Ondertussen is het huis weer vol. Eric, die zich volgende keer zal laten zien op foto en Paul zijn de nieuwkomers. Allen zijn rustige mensen wat het voor ons zeer aangenaam maakt om het werk verder uit te bouwen. Het is voor iedereen duidelijk dat er grote verschillen bestaan tussen de gasten onderling. We zijn dan ook blij dat er meer enmeer aanvragen komen omdat het ons toelaat de opnames scherper te selecteren. Ook laat het ons toe strenger en directer op te treden waar en wanneer het moet. Dat was in het begin zeker niet het geval. Er werdt niet zo nauw gekeken of een persoon bij de rest van de inwoners paste, er werd een oogje dicht gedaan bij een overtreding, niet nagekomen afspraken en opdrachtjes. Tja, toen gold nog: “ Beter een gevuld bed, dan een leeg bed.” Deze fase loopt op zijn einde.We krijgen een beeld van de mensen die we wèl kunnen bereiken en we kunnen het ons stilletjes aan ook permitteren om te selecteren. Het is een stille droom om te blijven werken in zulke omstandigheden. Paul en Pascal
