Het juridisch systeem van Islam Imaam As Soejoetie heeft overgeleverd dat de rechter Sjoerayh tegen Khalifa ‘Ali bin Aboe Taalib zei: “Spreek, o Leider der Gelovigen!” Hij (‘Ali bin Aboe Taalib) zei: “Jawel. Het harnas van deze jood is mijn harnas. Ik heb het niet verkocht en ik heb het niet weggegeven.” Sjoerayh zei: “Wat zeg je, jood?” Hij antwoordde: “Het is mijn harnas en het is in mijn bezit.” Sjoerayh zei: “Heb je enig bewijs, Leider der Gelovigen?” Hij antwoordde: “Ja. Qanbar en Al Hassan zullen getuigen dat het mijn harnas is.” Sjoerayh zei: “De getuigenis door een zoon (Al Hassan) ten gunste van zijn vader kan niet geaccepteerd worden.” ‘Ali zei: “Een man van het Paradijs, en zijn getuigenis kan niet geaccepteerd worden? Ik heb de Boodschapper van Allah (saw) horen zeggen: ‘Al Hassan en Al Hoessein zijn de twee aanvoerders van de jeugd van de mensen van het Paradijs’.” Sjoerayh zei: “Ja, maar een zoon kan niet getuigen voor zijn vader.” Sjoerayh wees het harnas daarop toe aan de jood. Deze zei toen: “De Leider der Gelovigen bracht mij voor deze rechter, en deze rechter oordeelde tegen hem! Ik getuig dat dit de Waarheid is, en ik getuig dat er geen god is buiten Allah, en ik getuig dat Mohammed de Boodschapper van Allah is, en dat het harnas jouw (‘Ali) harnas is.”
Introductie Vanwege de visie op het leven waarmee het de mensen opvoed, en de methode van straffen die het hanteert, is Islam meer geschikt om misdaad te voorkomen en bestrijden dan de westerse beschaving. Islam ontneemt de mens het motief om de wet te overtreden door de mens te leren dat in ongehoorzaamheid tegenover de wet geen profijt gevonden kan worden: “Doch degene die zich van Mijn gedachtenis zal afwenden, zal in benarde omstandigheden leven en op de Dag der Opstanding zullen Wij hem blind doen opstaan.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Taa Haa 20, vers 124) En Islam leert de mens dat er uiteindelijk complete rechtvaardigheid zal bestaan, dus dat geen misdadiger de straf die hij verdiend zal kunnen ontlopen: “En Wij zullen weegschalen der gerechtigheid instellen op de Dag der Opstanding, zodat geen enkele ziel in enig opzicht onrecht zal worden aangedaan. En al was het slechts het gewicht van een mosterdzaadje, Wij zullen het naar voren brengen en Wij zijn voldoende als Rekenaar.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Anbiyaa 21, vers 47) Ideeën alleen, echter, kunnen misdaad niet volledig voorkomen. Er zijn altijd mensen, namelijk, die niet nadenken maar handelen puur op basis van hun (lage) verlangens. Daarom stelt Islam voor misdaad strenge straffen voor. Zodat de mensen die niet nadenken maar handelen puur op basis van hun (lage) verlangens afgeschrikt worden van het verrichten van misdaden. Deze afschrikking middels straffen
vereist een organisatie, oftewel een systeem. Hoe precies dit juridisch systeem van Islam is wordt in dit artikel uitgelegd.
De verschillende rechtbanken in het juridisch systeem van Islam In het juridisch systeem van Islam bestaan drie verschillende typen van rechtbanken naast elkaar. Het eerste type staat onder leiding van een rechter die Qaadi genoemd wordt en deze behandelt geschillen tussen individuele mensen en het strafrecht. Het tweede type staat onder leiding van een rechter die Moehtasib genoemd wordt en deze ziet toe op de handel, zodat deze eerlijk verloopt, en kwesties van publiek belang. Het derde type, ten slotte, staat onder leiding van een rechter die Madhaalim genoemd wordt en deze behandelt geschillen tussen burgers en de Islamitische Staat. De Qaadi oordeelt tussen individuen die hun zaak tot hem brengen. Dit kan gaan over contractgeschillen, eigendomsdisputen, maar ook over trouwen, scheiden en erfenissen. Het bewijs voor de rechtbank van de Qaadi is ondermeer de hadieth van Moe’aadh bin Djabal (ra) die door de Boodschapper van Allah (saw) werd aangesteld als rechter voor Jemen: “Toen de Boodschapper van Allah (saw) van plan was Moe’aadh bin Djabal naar Jemen te sturen, vroeg hij: ‘Wat zul je doen als een kwestie naar jou doorverwezen wordt?’. Moe’aadh antwoordde: ‘Ik zal oordelen volgens het Boek van Allah (swt)’. De Profeet (saw) vroeg: ‘Wat als je geen oplossing vindt in het Boek van Allah (swt)?’. Moe’aadh antwoordde: ‘Dan zal ik oordelen volgens de Soenna van de Profeet (saw)’. De Profeet (saw) vroeg: ‘En wat als je het niet in de Soenna van de Profeet vindt?’. Moe’aadh zei: ‘Dan zal ik Idsjtihaad doen om een eigen oordeel te vormen’. De Profeet (saw) klopte Moe’aadh op de borst en zei: ‘Geprezen zei Allah (swt) die de boodschapper van de Boodschapper van Allah (saw) heeft geleid naar hetgeen Hem (swt) en Zijn Boodschapper (saw) behaagt!’.” (Aboe Dawoed). Verder spreekt de Qaadi recht wanneer iemand de Islamitische Wet overtreden heeft, zoals wanneer hij buitenechtelijke gemeenschap heeft gehad: “Maiz bin Maalik kwam naar de Boodschapper van Allah (saw) en zei tegen hem (saw): ‘Boodschapper van Allah, reinig me’. Daarop zei hij (saw): ‘Wee jij! Ga terug, vraag vergiffenis van Allah en keer je tot Hem in berouw’. Hij (de overleveraar) zei dat hij weg ging maar niet ver, en toen terugkwam en zei: ‘Boodschapper van Allah, reinig me’. Daarop zei hij (saw): ‘Wee jij! Ga terug, vraag vergiffenis van Allah en keer je tot Hem in berouw’. Hij (de overleveraar) zei dat hij weg ging maar niet ver, en toen terugkwam en zei: ‘Boodschapper van Allah, reinig me’. De Boodschapper van Allah (saw) zei toen zoals hij eerder had gezegd. Bij de vierde keer zei de Boodschapper van Allah (saw): ‘Waar moet ik je van reinigen?’. Hij zei: ‘Van overspel’. De Boodschapper van Allah (saw) vroeg hem of hij gek was geweest. Hem (saw) werd gezegd dat hij niet gek was geweest. Hij (saw) zei: ‘Heeft hij wijn gedronken?’. Iemand stond op en rook zijn adem maar bemerkte de geur van wijn niet. Daarop zei de Boodschapper van Allah (saw): ‘Heb je overspel gepleegd?’. Hij zei: ‘Ja’. Hij (saw) oordeelde daarop over hem en hij werd door steniging ter dood gebracht.” (Boechari). Voor wat betreft de rechtbank van de Moehtasib, diens werk is ondermeer het controleren van de handelaren en de arbeiders opdat ze niet zwendelen in hun handelen, hun werk, hun producten, hun wegen en meten; maar ook het voorkomen van andere vormen van zwendel, zoals fraude; en het
voorkomen van chaos in de publieke ruimte, zoals wagens die de doorgang op de straat blokkeren of gebouwen die gebruikt worden maar op instorten staan. Het bewijs hiervoor is het feit dat de Boodschapper van Allah (saw) zelf zich bezighield met deze zaken: “De Boodschapper van Allah (saw) passeerde een hoopje voedsel. Toen hij zijn hand erin stak werden zijn vingers nat, dus zei hij tegen de verkoper: ‘Wat is dit?’. Hij (de verkoper) zei: ‘Het is vochtig geworden door de regen, o Boodschapper van Allah’. Hij (saw) zei: ‘Waarom zet je dit niet op de bovenkant zodat mensen het kunnen zien? Hij die bedriegt is niet één van ons.” (Moeslim). Hij (saw) spoorde de handelaren ook aan de waarheid te spreken bij de handel: “We kochten altijd spullen in Medina en we noemden onszelf altijd makelaren, dus de Boodschapper van Allah (saw) kwam naar ons toe en gaf ons een betere benaming. Hij (saw) zei: ‘O handelaren, voorwaar het verkopen brengt het zweren met zich mee, meng het daarom niet met Sadaqa (liefdadigheid).” (Ahmad). De Boodschapper van Allah (saw) zag ook toe op de contracten die werden afgesloten: “Zaid bin Arqam en Al Bara’ bin ‘Azib waren partners, dus ze kochten samen wat zilver met geld en krediet. Dit nieuws bereikte de Boodschapper van Allah (saw) dus beval hij (saw): ‘Indien de betaling direct is gedaan op de plek (van de koop en verkoop) rest er geen blaam. Indien het is verkocht op basis van een lening moet het worden afgewezen’.” (Ahmad). Oftewel, hij (saw) verbood hen afspraken op basis van riba (interest). Verder stelde de Boodschapper van Allah (saw) mensen aan als Moehtasib, zoals Said bin Al ‘Aas voor de markten van Mekka. En na de Boodschapper van Allah (saw) volgden de Choelafaa ar Raasjidien (de Rechtgeleide Kaliefen) zijn (saw) voorbeeld, zoals ‘Oemar bin al Chattaab die Asj Sjiefa, een vrouw uit Mekka, aanstelde als Moehtasib. Een belangrijk verschil tussen de Qaadi en de Moehtasib is dat de Qaadi zaken behandelt die bij hem worden gebracht, terwijl de Moehtasib er op uit trekt om op zoek te gaan naar zaken die zijn aandacht vereisen. De Qaadi handelt dus gewoonlijk enkel als er een klacht is, terwijl een Moehtasib ook kan handelen als er geen klagers of klachten zijn. Als een burger van de Islamitische Staat een klacht heeft over de Islamitische Staat omdat deze naar zijn mening niet de Islamitische Wet over hem ten uitvoer heeft gebracht, dan moet hij zich wenden tot de Madhaalim. Het bewijs hiervoor is hetgeen Allah (swt) zegt: “O jullie gelovigen, gehoorzaamt Allah en gehoorzaamt de Boodschapper en degenen onder jullie die met gezag bekleed zijn. En als jullie over iets van mening verschillen, legt het dan voor aan Allah en de Boodschapper als jullie geloven in Allah en de Laatste Dag. Dat is goed en het beste in resultaat.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera An Nisaa 4, vers 59) Dit vers maakt duidelijk dat als er een dispuut bestaat tussen de burgers en de mensen van autoriteit binnen de Islamitische Staat, dat deze kwestie dan door de Islamitische Wet opgelost moet worden. De Boodschapper van Allah (saw) heeft zelf nooit een specifieke rechter aangewezen voor deze zaken. De Choelafaa’ ar Raasjidien na hem deden dit evenmin. Zij namen de verantwoordelijkheid voor het rechtspreken bij een klacht over een functionaris van de Islamitische Staat op zichzelf. De Boodschapper van Allah (saw) en de Choelafaa’ ar Raasjidien na hem (saw) losten deze kwesties zelf op. Het was Khalifa ‘Abd al Maalik ibn Marwaan die als eerste een speciale rechtbank in het leven riep voor deze zaken. Er is daarom een belangrijk verschil tussen de Madhaalim enerzijds en de Qaadi en de Moehtasib
anderzijds. Dat het werk van de Qaadi en de Moehtasib verplicht gedaan moet worden in de Islamitische Staat blijkt uit de openbaringen van Islam, en dat de Qaadi en de Moehtasib degenen zijn die deze werken moeten doen blijkt ook uit de openbaringen van Islam. Voor de Madhaalim, daarentegen, geldt de plicht dat zijn werk gedaan moet worden uit de openbaringen van Islam, maar dat Islam de Islamitische Staat vrij heeft gelaten om de beste manier om dit werk gedaan te krijgen te vinden. Nadat het tijdperk van de Boodschapper van Allah (saw) en de Choelafaa’ ar Raasjidien ten einde was, vond Khalifa ‘Abd al Maalik ibn Marwaan deze beste manier. Het is voor de Madhaalim niet noodzakelijk dat er een klager is, overigens. Hij heeft het recht om een onderzoek te openen naar mogelijke misdaden tegen de Islamitische Wet door de Islamitische Staat of iemand binnen haar autoriteit – het natuurlijke gevolg waarvan onrecht tegen de burgers van de Islamitische Staat is – ook als er geen aanklacht is ingediend.
De vereisten voor rechters in het juridisch systeem van Islam Betreffende de Qaadi en de Moehtasib, de eerste vereiste voor deze posities is Islam omdat Allah (swt) zegt: “Allah zal de ongelovigen op generlei wijze de overhand geven op de gelovigen.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera An Nisaa 4, vers 141) Aangezien de positie van rechter een positie van autoriteit is, kan deze dus niet door een niet‐moslim ingenomen worden. De tweede vereiste voor de posities van Qaadhi en Moehtasib is volwassenheid. Dit is omdat de Boodschapper van Allah (saw) heeft gezegd: “De pen is opgeheven in drie gevallen: het kind totdat het volwassenheid bereikt; de kranzinnige totdat hij terug bij zinnen komt; de slapende totdat hij wakker wordt.” (Aboe Dawoed, Ibn Maadja). Dit betekent dat een kind door Allah (swt) niet verantwoordelijk wordt gehouden voor zijn daden. Een kind kan dus ook niet de verantwoordelijkheid krijgen om te oordelen over de daden van anderen. Voor dezelfde reden is toerekeningsvatbaarheid de derde vereiste voor de posities van Qaadhi en Moehtasib. Als een kranzinnige niet verantwoordelijk wordt gehouden voor zijn eigen daden, kan hem onmogelijk de verantwoordelijkheid gegeven worden om te oordelen over de daden van anderen. De vierde vereiste voor de posities van Qaadi en Moehtasib is vrijheid. Oftewel, een slaaf kan niet als rechter aangesteld worden. Hij heeft immers niet de volledige controle over zijn eigen leven. Hij kan zelf niet vrij beslissen in al de aangelegenheden van zijn leven, dus kan hem onmogelijk de autoriteit gegeven worden om te beslissen in de aangelegenheden van anderen. De vijfde vereiste voor de posities van Qaadi en Moehtasib is rechtvaardigheid, omdat Allah (swt) zegt:
“En als je tussen hen oordeelt, oordeel met rechtvaardigheid. Voorwaar, Allah houd van de rechtvaardigen.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Maida 5, vers 42) En: “Wees rechtvaardig. Rechtvaardigheid is het dichtst bij godsvrees.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Maida 5, vers 8) En omdat de Boodschapper van Allah (saw) heeft gezegd: “Er zijn drie soorten van rechters, twee waarvan in de Hel zullen zijn en één waarvan in het Paradijs: een man die onrechtvaardig oordeelt en dit weet, hij zal in de Hel zijn; een rechter die geen kennis heeft en (daarom) de rechten van de mensen vernietigt, hij zal in de Hel zijn; en een rechter die oordeelt in overeenstemming met de waarheid, hij zal in het Paradijs zijn.” (At Tirmidhi). De zesde vereiste voor de posities van Qaadi en Moehtasib is kennis van de Islamitsche Wet. Ook dit is omdat de Boodschapper van Allah (saw) heeft gezegd: “Er zijn drie soorten van rechters, twee waarvan in de Hel zullen zijn en één waarvan in het Paradijs: een man die onrechtvaardig oordeelt en dit weet, hij zal in de Hel zijn; een rechter die geen kennis heeft en (daarom) de rechten van de mensen vernietigt, hij zal in de Hel zijn; en een rechter die oordeelt in overeenstemming met de waarheid, hij zal in het Paradijs zijn.” (At Tirmidhi). Het is verder omdat het Islamitische principe zegt “alles dat vereist is voor een vereiste, is in zichzelf vereist”. En aangezien het verplicht is dat de rechter met de Islamitische Wet oordeelt, en er niet met de Islamitische Wet geoordeeld kan worden zonder kennis van de Islamitische Wet, is het verplicht dat de rechter bekend is met de Islamitische Wet. Deze vereisten gelden voor de Qaadi en de Moehtasim, maar ook voor de Madhaalim. Maar in toevoeging op deze vereisten geldt voor de Madhaalim dat hij tevens expert moet zijn op het gebied van Oesoel al Fiqh (Principes van de Islamitisch Recht). Ook dit is op basis van het Islamitische principe “alles dat vereist is voor een vereiste, is in zichzelf vereist”. Dit is omdat het zijn werk is om te oordelen of de autoriteit in de Islamitische Staat regeert met de Islamitische Wet of niet. Dit vereist kennis van de methodieken waarvolgens de Islamitische Wet vastgesteld wordt, want wie deze methodieken volgt gebruikt de Islamitische Wet en wie deze methodieken niet volgt gebruikt de Islamitische Wet niet. In de praktijk betekent dit dat de Madhaalim een moedsjtahid moetlaq moet zijn, een expert in alle bereiken van de Islamitische wettenschappen.
De praktijk binnen het juridisch systeem van Islam In principe moeten rechtzittingen in het juridisch systeem van Islam plaatsvinden in een rechtbank. Dit blijkt ondermeer uit hetgeen is overgeleverd op gezag van ‘Abdoellah ibn az Zoebair (ra): “De Boodschapper van Allah (saw) heeft bevolen dat de twee disputerende partijen voor de rechter
moeten plaatsnemen.” (Aboe Dawoed). De aanklager en de aangeklaagde moeten de rechter dus in de rechtbank ontmoeten. Voor wat betreft de Moehtasib geldt een uitzondering op deze regel. Dit is omdat de Moehtasib zich niet bezig houdt met klagende partijen. Het is zijn werk om rond te gaan door de stad om de handel en het openbare leven te controleren. Als hij een overtreding waarneemt dan moet hij direct rechtspreken. Dit is er de reden voor dat de Moehtasib gewoonlijk ondersteund door de politie rondgaat. Zodat zijn oordelen direct ten uitvoer gebracht kunnen worden, zowel de straf voor de misdaad als de correctie van de misdaad. In de rechtbank wordt de aangeklaagde onschuldig geacht totdat zijn schuld is bewezen. Dit is omdat de Boodschapper van Allah (swt) heeft gezegd: “Het is de aanklager die het bewijs moet leveren, en de eed (van onschuld) is op degene die (schuld) verwerpt.” (Al Bayhaqi). De rechter is verder verplicht om het principe van “hoor en wederhoor” toe te passen. Oftewel, hij moet beide partijen de gelegenheid geven om hun zaak te bepleiten. Dit omdat de Boodschapper van Allah (saw) bij zijn (saw) aanstelling van ‘Ali (ra) als rechter zei: “O Ali, wanneer twee mensen naar je komen en je vragen tussen hen recht te spreken, oordeel niet in het voordeel van de een alvorens je het verhaal van de ander hebt aangehoord, zodat je zult weten hoe je zult moeten oordelen.” (Tirmidhi, Ahmed). De beide partijen moeten ook gelijke behandeling krijgen van de rechter, omdat de Boodschapper van Allah (saw) heeft gezegd: “Wie Allah beproeft door hem rechter te laten worden, hij moet niet een van de partijen bij een geschil naast zich laten zitten zonder ook de andere partij te verzoeken naast hem te komen te zitten. En hij moet Allah vrezen wanneer hij daar zit (en) beide partijen aankijkt en oordeelt. Hij moet zich er voor behoeden een partij aan te kijken alsof de andere partij minderwaardig is. En hij moet zich ervoor behoeden wel naar de ene partij te schreeuwen maar niet naar de andere, en hij moet beide partijen gelijk in acht nemen.” (Al Bayhaqi, Daraqoetni, At Tabarani). In geval van twijfel bij de rechter moet hij de aangeklaagde vrijspreken, want de Boodschapper van Allah (saw) heeft gezegd: “Als de Imaam een fout maakt bij het vergeven dan is dit beter voor hem dan wanneer hij een fout maakt bij het bestraffen.” (Tirmidhi, Ahmed). De rechter mag zich in zijn oordeel ook niet laten beïnvloeden door belangen, wensen van de heersers of wensen van de mensen. Dit is duidelijk omdat de Boodschapper van Allah (saw) heeft gezegd: “De rechter oordeelt niet tussen twee partijen terwijl hij beïnvloed is.” (At Tirmidhi). En: “Er zijn drie soorten van rechters, twee waarvan in de Hel zullen zijn en één waarvan in het Paradijs: een man die onrechtvaardig oordeelt en dit weet, hij zal in de Hel zijn; een rechter die geen kennis heeft en (daarom) de rechten van de mensen vernietigt, hij zal in de Hel zijn; en een rechter die oordeelt in overeenstemming met de waarheid, hij zal in het Paradijs zijn.” (At Tirmidhi). Dit is er de reden voor dat de meeste geleerden van Islam het aangeraden achten dat de Islamitische Staat zijn rechters een heel goed salaris geeft, zodat hij niet in de verleiding zal komen om mensen te bevoordelen in ruil voor
privileges. Tegelijkertijd is er een consensus dat een rechter eigenlijk geen kado’s mag aannemen, om zelfs maar de schijn van partijdigheid te voorkomen. Het principe van “immuniteit” wordt daarom verworpen door Islam. Toen een groep van moslims een vrouw die beschuldigd werd van diefstal slechts een lichte straf wilden geven omdat zij een hoge status genoot onder hen, toen zei de Boodschapper van Allah (saw): “Bij Allah, al was het Fatima, de dochter van de Profeet, geweest, ik had haar de hand afgehakt.” (Moeslim). Een kwestie wordt verder door slechts één rechter behandeld. Dit is omdat de Boodschapper van Allah (saw) nooit twee rechters heeft aangewezen om te oordelen over één kwestie. Eerder, hij (saw) koos altijd voor één rechter in iedere kwestie. Er bestaat in het juridisch systeem van Islam ook niet zoiets als “hoger beroep”. De uitspraak van een rechter in een zaak is bindend, ook als een andere rechter misschien een andere uitspraak gedaan zou hebben. Dit is mogelijk omdat Islam niet voor iedere kwestie een eenduidig antwoord heeft gegeven. Er bestaat daarom soms een verschil van mening onder de geleerden van Islam over wat nu precies de Islamitische Wet is in een kwestie. Maar een principe in de Islamitische jurisprudentie is “Idsjtihaad en wordt niet ongeldig door een vergelijkbare Idsjtihaad.” Dit betekent, wanneer een rechter na een correct begrip van de kwestie ontwikkeld te hebben op basis van één van de geaccepteerde methodieken om de Islamitische Wet tot stand te brengen tot een oordeel komt, dan is dit oordeel bindend. Ook als er een andere Islamitische geleerde is die tot een ander oordeel komt, omdat hij andere van de geaccepteerde methodieken om de Islamitische Wet tot stand te brengen gebruikt. Als iemand van mening is dat een rechter niet strikt volgens de Islamitische Wet rechtgesproken heeft – ofwel omdat hij de kwestie niet correct heeft begrepen, ofwel omdat hij niet volgens één van de geaccepteerde methodieken om de Islamitische Wet tot stand te brengen geoordeeld heeft – dan moet hij een zaak aandragen bij de rechtbank van de Madhaalim. Een rechter is namelijk onderdeel van het staatsbestel. Een klacht over een rechter is dus feitelijk een klacht over de Islamitische Staat. De Madhaalim moet deze zaak dus onderzoeken en als hij de klager in het gelijk stelt dan moet de oorspronkelijke zaak overgedaan worden. Als de Madhaalim dan tot de conclusie komt dat de rechter inderdaad een fout gemaakt heeft, dan moet diens oordeel teruggedraaid worden en moet de zaak overgedaan worden. Dit blijkt uit het voorbeeld gesteld door de Boodschapper van Allah (saw): “Een man had overspel gepleegd met een vrouw, dus de Profeet (saw) beval dat hij gestraft moest worden met zweepslagen. Later werd hij (saw) geïnformeerd dat de man getrouwd was. Toen beval hij (saw) dat de man gestenigd moest worden.” (Boechaari, Moeslim). En dit blijkt uit hetgeen de Boodschapper van Allah (saw) heeft gezegd: “Eenieder die iets aan onze zaak (Islam) toevoegt wat niet van haar is, dit wordt verworpen.” (Boechari, Moeslim) In het juridisch systeem van Islam mogen enkel rechters een veroordeling opleggen en een straf bepalen. Het volk heeft niet de bevoegdheid hiertoe. Dit blijkt uit hetgeen de Boodschapper van Allah (saw) gezegd heeft: “Het past niemand om iets van de hoedoed te vestigen zonder over de autoriteit te beschikken.” (Al Bayhaqi). Oftewel, men mag de straffen niet ten uitvoer brengen als de autoriteit
hier geen toestemming voor heeft gegeven, en men mag alleen met toestemming van de autoriteit de straffen ten uitvoer brengen. Ten slotte, al de rechters worden benoemd door de Islamitische Staat. Ze kunnen door de Islamitische Staat ook vervangen worden, wanneer de Islamitische Staat dit wenst. Een uitzondering op deze algemene regel betreft de Madaalim. Op het moment dat hij een zaak onderzoekt, en dus met een zaak tegen de Islamitische Staat bezig is, dan mag hij niet ontslagen of vervangen worden door de Islamitische Staat. Dit is omdat de Islamitische Staat tot zoiets over zou gaan als zij inderdaad een misdaad heeft begaan, oftewel indien zij inderdaad niet volgens de Islamitische Wet geregeerd heeft. Om de Madhaalim in zo een situatie te vervangen zou dus ten doel hebben om deze misdaad niet veroordeeld te zien worden, en in zo een situatie geldt het Islamitische principe “wat leidt tot iets dat verboden is, is in zichzelf verboden”. Dus omdat verwijdering van een Madhaalim terwijl hij met een zaak bezig is meest waarschijnlijk zou leiden tot continuering van iets dat verboden is, is verwijdering van een Madhaalim terwijl hij met een zaak bezig in zichzelf verboden.
Typen van oordelen binnen het juridisch systeem van Islam De straf die een rechter kan opleggen als hij tot een veroordeeling van de aangeklaagde besluit, valt in één van drie mogelijke categorieën. Voor sommige misdaden heeft Allah (swt) de straf vastgesteld. Dit zijn de zogenoemde Hoedoed. De meest bekende voorbeelden hiervan zijn diefstal, ontucht, overspel en de ongefundeerde beschuldiging van ontucht of overspel: “En snijdt de dief en de dievegge de hand af, als straf voor wat zij misdeden, een voorbeeldige straf van Allah.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Maida 5, vers 38) “Geselt iedere echtbreekster en echtbreker met honderd slagen.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera An Noer 24, vers 2) “En zij, die kuise vrouwen beschuldigen en geen vier getuigen brengen, geselt hen met tachtig slagen en aanvaardt hun getuigenis nooit meer, want dezen zijn overtreders.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera An Noer 24, vers 4) In geval van de Hoedoed mag de rechter geen enkele andere bestraffing opleggen. Hij moet zich precies aan de verordening van Allah (swt) houden: “En laat medelijden met hen u van de gehoorzaamheid aan Allah niet afhouden indien gij in Allah en de Laatste Dag gelooft. En laat een groep gelovigen getuige zijn van hun bestraffing.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera An Noer 24, vers 2)
Er zijn ook misdaden waarvoor geldt dat Allah (swt) gelijke vergelding heeft voorgeschreven. Dit is voor opzettelijk doden (moord) en verwonden: “O gij die gelooft, vergelding inzake doodslag is u voorgeschreven: de vrije man tegen de vrije man, de slaaf tegen de slaaf en de vrouw tegen de vrouw. Maar, indien iemand kwijtschelding is verleend door zijn broeder, dan moet de eis billijk zijn, en betaling moet hem worden gedaan met goedheid. Dit is verzachting en barmhartigheid van uw Heer. Wie daarna overtreedt, hem wacht een pijnlijke straf.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Baqarah 2, vers 178) “En Wij schreven hen daarin voor: Een leven voor een leven, oog om oog, neus om neus, oor om oor, tand om tand en (rechtvaardige) vergelding voor wonden.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Maida 5, vers 45) In deze gevallen, echter, heeft Allah (swt) toestemming gegeven om de misdadiger te bestraffen met het betalen van bloedgeld, als het slachtoffer of zijn familie dit prefereren. Deze categorie van straffen waar Allah (swt) de mensen een keuze heeft gelaten tussen twee door Hem (swt) vastgestelde straffen heet Al Djinayaat. De derde en laatste categorie straffen in het juridisch systeem van Islam bevat de zogenaamde Taasir straffen. De Taasir straffen zijn al de bestraffingen die noch onder de Hoedoed, noch onder de Djinayat vallen. Zij zijn dus de straffen voor de misdaden waarvoor geldt dat Allah (swt) het aan de rechter heeft gelaten om de gepaste straf te bepalen.
