Gemiste kans Bianca Nederlof
Copyright 2011 Bianca Nederlof – Smashwords Edition Ontdek meer titels van Bianca Nederlof https://www.smashwords.com/profile/view/biancanederlof Twitter: @BiancaNederlof #Gemistekans http://www.biancanederlof.nl Smashwords Editie, Licentie Dit e-book is alleen voor jouw eigen plezier. Dit e-book mag niet worden doorverkocht of doorgegeven aan anderen. Als je dit boek met anderen wilt delen, koop dan een extra exemplaar voor elke ontvanger. Als je dit boek leest en het niet gekocht hebt, of het was niet voor jou gekocht, schaf dan op Smashwords.com je eigen exemplaar aan. Bedankt voor het respecteren van het harde werk van deze auteur. Smashwords Edition, License Notes This ebook is licensed for your personal enjoyment only. This ebook may not be re-sold or given away to other people. If you would like to share this book with another person, please purchase an additional copy for each recipient. If you’re reading this book and did not purchase it, or it was not purchased for your use only, then please return to Smashwords.com and purchase your own copy. Thank you for respecting the hard work of this author.
Gemiste kans
De metallic blauwe lak van mijn auto schittert in de zon. Tevreden bekijk ik mijn reflectie in de spiegeling van het raam. Ik trek het portier open, gooi mijn handtas op de bijrijderstoel en plof neer achter het stuur. In de achteruitkijkspiegel controleer ik mijn make-up. Perfect. Net als ik de motor wil starten zwaait het portier open. Een dreun. Mijn hoofd implodeert. Zwarte vlekken trekken me mee in een allesomvattende duisternis. Het koude beton dringt door tot in mijn ruggengraat. Bewegen lukt amper en ik ben nog suf van de bewusteloosheid. Een pijnlijke rilling trekt door me heen, mijn zomerjurkje en dunne legging bieden niet veel warmte en er is geen spier die niet verstijfd is. Geen gevoel in mijn benen. Mijn armen werken nog wel mee, moeizaam kom ik overeind. Een flits als een bliksemschicht. Koppijn! Met dichtgeknepen ogen laat ik me weer vallen. Ik duw tegen mijn schedel, om tegendruk te bieden aan het gevoel dat die uit elkaar knalt. Veel te langzaam neemt de helse druk af. Na een tijd is het enigszins draaglijk. Ik wrijf over de pijnlijke buil die links boven mijn slaap zit. Waar heeft die kerel me in vredesnaam mee geslagen? Het is een wonder dat mijn hersenpan niet is opengebarsten. Verdomme, hoe kon ik zo naïef zijn? Edward heeft me hier zelfs voor gewaarschuwd! Mijn veel te snelle ademhaling drijft de pijn naar de achtergrond. Hyperventilerend barst ik in tranen uit. Mijn longen lijken geen zuurstof meer op te nemen. Felle kleuren flitsen in mijn gezichtsveld. Draaierig. Ik stik. Happend naar lucht bedwing ik mijn paniek. Diep inademen en rustig uitblazen. Een… twee… drie… Door het tellen krijg ik mezelf onder controle. Mijn hart pompt op redelijk normaal tempo en met de rug van mijn hand veeg ik de tranen weg.
Ondertussen hebben mijn ogen zich aangepast aan het minieme schijnsel. Het is nog erger dan ik vreesde. De ruimte is niet groter dan een paar vierkante meter, de muren bestaan uit grote gemetselde blokken. Aan de rechterkant is een houten deur, aan de onderkant weet een streepje licht via een kier naar binnen te dringen. Het plafond houdt zich verstopt in de duisternis. De lucht is verzadigd met de stank van schimmel. Ik duw mezelf omhoog, om te inspecteren hoe het komt dat mijn benen gevoelloos zijn. Om mijn enkels zitten stalen ringen, die zijn verbonden met kettingen en die eindigen in de muur vastgeschroefde ijzeren ogen. Edward had wel iets explicieter mogen zijn met zijn vage waarschuwingen. De dag nadat ik Edward ontmoette haalde hij me op met zijn zwarte splinternieuwe patserbak. We dineerden in een toprestaurant, waar hij alle tijd nam om naar mij te luisteren en me ervan te verzekeren dat ik een zeer bijzondere vrouw was. Dat was het begin van de inwijding in een leven waarvan ik het bestaan niet wist. Hij nam me mee naar borrels, stelde me voor aan mensen die zich gedroegen alsof ze de wereld bezaten en tussendoor trakteerde hij me regelmatig op chique lunches. ‘Wat doe je eigenlijk voor werk?’ vroeg ik Edward op de tweede date. Hij had me die middag leren golfen op de club waar hij lid van was. Het was hilarisch en leuk tegelijkertijd. Gelukkig bleek hij mijn gestuntel aandoenlijk te vinden. ‘Als ik je dat vertel moet ik je vermoorden,’ antwoordde hij. Ik lachte. ‘Nee serieus,’ zei hij. ‘Er zijn dingen die ik je niet kan vertellen. Dat is ook de reden dat ik je niet mee kan nemen naar mijn huis. Ik wil voorkomen dat bepaalde mensen te weten komen dat wij met elkaar omgaan. Eigenlijk kan ik mezelf geen zwakke plek veroorloven, zie je.’ Hij nam een slok van zijn rode wijn en staarde nadenkend uit het raam. Mijn hart klopte in mijn keel. Wat was dit? ‘Let altijd goed op Evelien, op straat, als je naar je werk gaat, als je thuiskomt. Wees alert. Kijk of je niet achtervolgd wordt, check of er geen vreemde auto’s in de straat staan. Blijf altijd op je hoede.’ Met wiebelende tenen probeer ik het gevoel in mijn voeten terug te krijgen. Waar zijn trouwens mijn nieuwe pumps gebleven? Ik heb er verdorie nog geen tien meter op gelopen! Ze zijn prachtig, alsof ze speciaal voor mij ontworpen waren. En ze liepen
nog lekker ook. Dat is een understatement. Ze zaten heerlijk. Hoewel, dat heb ik altijd met nieuwe schoenen, de eerste tien meter lijkt het of ik op wolkjes loop, pas daarna komen de gevoelige plekken om de hoek kijken. Bij deze pumps zou dat anders zijn geweest, daar ben ik van overtuigd. Bovendien pasten ze perfect bij mijn zomerjurk van Italiaans ontwerp, ook vanochtend voor het eerst aangetrokken om aan de buitenwereld te laten zien. Vanochtend? Ja, dat moet wel. Ik kan me niet voorstellen dat ik langer dan een dag buiten bewustzijn ben geweest, het was vanochtend dat ik zelfvoldaan op mijn gloednieuwe pumps naar mijn auto liep. Na een paar minuten wrijven krijg ik zowaar een beetje gevoel terug in mijn benen. Het is niet bepaald een verbetering; geen gevoel was beter dan deze stekende pijn die ervoor in de plaats komt. Op mijn kont hups ik naar voren en ik sla mijn armen om mezelf heen in een poging een beetje op te warmen. De ringen om mijn enkels zitten strak. In de schakels zit een ouderwets hangslot, waar ik een nagel probeer tussen te wringen. Het is zinloos. Ik probeer een van de ringen naar beneden te duwen, maar hij blijft op mijn enkel steken. Met geen mogelijkheid kan mijn voet daar doorheen. Ik ruk aan het oog dat in de muur verankerd zit. Geen greintje beweging. Moeizaam weet ik overeind te komen. Ondanks dat mijn hele lijf tegenwerkt, voelt het prettig om te kunnen staan. Leunend tegen de vochtige, koude muur laat ik mijn vingers over de ruwe stenen glijden. Ik schraap wat voegsel los, tot mijn nagel ergens achter blijft hangen en scheurt. Moedeloos laat ik me weer op de grond zakken. De kettingen om mijn enkels zijn zo kort dat ik slechts een paar centimeter beweegruimte heb. Ik voel me net zo machteloos als een paar maanden geleden. Genadeloos gedumpt. Nadat mijn ex me had laten weten dat hij me nooit meer hoefde te zien was ik in een bodemloze dip gezonken. Om me eruit te trekken besloot mijn vriendin Sonja dat we naar het casino gingen. Niets zou beter zijn voor mijn humeur dan thuiskomen met een stapel geld. Bovendien kon het niet fout gaan, want zoveel pech in de liefde betekende volgens Sonja onmetelijk veel geluk in het spel. We verdrongen de mogelijkheid dat we ons meegenomen geld zouden verliezen, maar voor de zekerheid lieten we onze pinpassen en creditcards thuis. Bij binnenkomst werden we overrompeld door het geping, geting en geplingplong van de gokautomaten. Ik giechelde, was hier nog nooit geweest, maar voelde de
vibratie van gespannen verwachting in de zaal hangen. Overal om ons heen stonden machines, kasten, automaten, die stuk voor stuk probeerden slachtoffers in hun verslavende greep te krijgen door de belofte van de jackpot. We lieten allebei een briefje van vijftig euro opslokken door de wisselautomaat en de honderd muntjes die daarna in het ronde plastic bakje vielen bedekten nauwelijks de bodem, maar voelden desondanks al als winst aan. In de drukte wisten we een plekje te veroveren bij twee gokkasten die naast elkaar stonden. Op de automaten waren een koddige ijsbeer met een sjaal en een lachende pinguïn met een muts te bewonderen. In het casino kon blijkbaar alles. Enthousiast duwde ik een stuk of tien muntjes in het gleufje, stelde de machine op aanraden van Sonja in op de maximum bet en het maximum aantal winlijnen, en ramde op de knop. Tsjak tsjak tsjak, pling pling pling! Verdomd, drie ijsberen op een rij. Het veelbelovende muziekje trok Sonja’s aandacht. ‘Je hebt een gratis spel,’ joelde ze. Uit een sneeuwbal doken bonuspunten op en rechts onderin het scherm, terwijl de virtuele rollen bleven draaien, liep het puntenaantal gestaag op. Sonja’s saldo stond ondertussen al op nul en jaloers keek ze toe hoe mijn machine feestvierde met vrolijke deuntjes en continu knipperende lampjes. Toen het geval uitgerateld was zette ik mijn bakje onder het uitbetaalvakje en drukte op de uitbetaalknop. Met een hoop kabaal – en het onoverwinnelijke gevoel dat iedereen om me heen met afgunst naar me zat te kijken – liet ik de machine het plastic bakje tot de rand vullen met muntjes. Ik gierde het uit. Sonja stond er schaapachtig bij te kijken. Het bakje, zwaar van de inhoud, kieperde ik om in de wisselautomaat en inhalig griste ik de bankbiljetten eruit die ervoor in de plaats getoverd werden. Dit was inderdaad de ultieme remedie tegen liefdesverdriet. ‘Kom,’ zei ik in een stemming van lichte euforie, ‘we gaan ons bezatten.’ We bestelden een cocktail en bleven aan de bar zitten om de mensen om ons heen te observeren. Jonge studenten die hun studiefinanciering erdoor heen jaagden, stelletjes die chagrijnig constateerden dat ze toch echt hun verlies moesten nemen en gerimpelde dames die eruitzagen of ze de rest van hun leven achter de computergestuurde bingo-automaten zouden blijven zitten.
‘Waar zijn eigenlijk de echte speeltafels?’ vroeg ik, want in deze ruimte waren alleen maar gokautomaten te vinden. ‘Boven,’ antwoordde Sonja en zo togen wij de trap op en betraden een zaal waar een totaal andere sfeer hing. Geen geping uit automaten, maar een zinderende spanning. Aziaten gooiden briefjes van vijfhonderd euro naar de croupier die ze gewillig inwisselde voor een stapel munten. We bleven bij een roulettetafel staan. Een aangename geur drong door in mijn neus. De nieuwste geur van Hugo Boss, schatte ik in. Had ik nog voor mijn ex gekocht, vlak voor hij me dumpte. Schielijk keek ik naar rechts en het beviel me wat ik zag. Een dertiger in een chic pak wisselde een stapeltje biljetten in voor munten. Zijn tweedagenbaard maakte hem jongensachtig en zijn donkere ogen straalden een indrukwekkende zelfverzekerdheid uit. Hij zag me kijken. ‘Zo,’ zei hij. ‘En heb jij een beetje geluk in het spel?’ ‘Dat kun je wel zeggen,’ was Sonja me voor. Ze stond aan de andere kant naast me en had me allang door. ‘Ze drukte één keer op een knop en had zo haar inzet verhonderdvoudigd,’ zei ze met een knipoog. ‘Zo,’ zei de man, mij aankijkend. Het was duidelijk dat hij het niet geloofde. ‘Het is echt waar,’ zei ik. ‘Vast beginnersgeluk, want ik ben hier voor het eerst.’ ‘Interessant. Wanneer ben je jarig?’ vroeg hij. ‘In december,’ antwoordde ik, voor ik me kon realiseren wat een rare vraag dat was. ‘Welke dag?’ ‘De eenentwintigste.’ ‘Het begin van de winter,’ zei hij. ‘Een mooie dag.’ Hij plaatste een stapeltje munten op nummer 21. Net op tijd voor het ‘rien ne va plus’ van de croupier, die daarna het balletje in de tegenovergestelde richting gooide van het draaiende rad waar de nummers 0 tot 36 op stonden. Te snel om te zien raasde het langs de cijfers, tot het langzamer ging en we konden volgen waar het balletje zich bevond. Heel even leek het op de zwarte 4 te blijven hangen, maar toen tikte het net over naar het getal ernaast. Op het bord naast de croupier knipperde in het groot het getal 21. Alle munten werden van het dek geveegd, behalve die van de mensen die op rood, oneven en op een winnende combinatie met dat getal gewed hadden. En natuurlijk die van 21 zelf. De croupier zette vijfendertig dezelfde stapeltjes naast de inzet die er
al stond. Ongelovig keek ik toe hoe de man naast me de winst binnenhaalde. Gewonnen door mijn geboortedag. ‘Wauw,’ zei Sonja en ze stootte me aan. ‘Zet jij ook eens iets in!’ ‘Geen denken aan,’ zei de winnaar naast me. ‘Zoiets werkt maar één keer. Je kunt het geluk niet afdwingen.’ Hij stak zijn hand uit. ‘Edward.’ ‘Ik ben Evelien,’ zei ik. ‘En dit is Sonja,’ voegde ik er snel aan toe, met een hoofdknik richting mijn vriendin. ‘Evelien,’ zwoelde hij mijn naam en kort keek hij naar mijn vriendin; ‘en Sonja. Ik trakteer jullie op een drankje.’ Zijn ogen waren alweer op mij gericht. Na mijn tweede cocktail was ik de gelukkigste vrouw op aarde, niet in het minst vanwege mijn winst, en die van Edward, maar vooral door zijn telefoonnummer dat nu onherroepelijk op mijn simkaart stond opgeslagen doordat ik zijn telefoon uit zijn zak had weten te stelen en mijn eigen nummer gebeld had. Nerveus kam ik door mijn loshangende haar. Het elastiekje waar ik het vanochtend mee opgebonden had is nergens te bekennen. Er moet een manier zijn om hieruit te komen. Ik schuif naar rechts, zodat ik schuin voor de deur kom te zitten. Mijn witte legging zal nu vast niet meer wit zijn. Ik kan het hout met platte handen aanraken, maar dichterbij kom ik niet. Het is onmogelijk om bij de deurknop te komen. Niet dat ik verwacht daar iets mee te kunnen. Shit. Een… twee… drie… Door verder te tellen weet ik een tweede hyperventilatieaanval te voorkomen. Echt claustrofobie heb ik niet – godzijdank – maar van deze situatie zou ieder weldenkend mens in paniek raken. Ontvoerd door een van de mensen over wie Edward het gehad heeft. Niet dat ik weet wie hij bedoelde, maar hij had me wel duidelijk gemaakt dat ze geen goede bedoelingen hebben. Het is mijn eigen schuld! Hoe had ik gisteren zo onoplettend kunnen zijn? Ze moeten me gevolgd zijn. Als ik probeer te slikken lijkt het of ik een prop schuurpapier door mijn keel probeer te persen. Mijn tong voelt aan als een uitgedroogde spons. Een simpele maar doeltreffende oplossing voor dit ongemak zou een slok water zijn. Durf ik het aan mijn ontvoerders te waarschuwen? Wat zouden ze doen als ze erachter komen dat ik wakker ben? Ik huiver. Aan de andere kant, vroeg of laat zullen ze dat hoe dan ook ontdekken. Dan kan ik het net zo goed nu laten weten dan dat ik nog uren moet wachten.
Nee, ik lijk wel gek. Wie weet wat voor martelingen ze op me los gaan laten. Niet aan denken. Tellen. Als ik bij eenentwintig kom ben ik ervan overtuigd dat het de bedoeling is dat ze me zullen laten sterven van de dorst. Maar wat hebben ze eraan om me dood te laten gaan? Als ze me hadden willen vermoorden had ik hier al niet meer gezeten. Hoeveel weten ze eigenlijk? Weten ze wat ik gedaan heb? En zo niet, wat zullen ze gaan doen om dat uit me te krijgen? Alleen de dreiging van een marteling zal al genoeg zijn om te gaan praten. Ik zal Edward verlinken en god weet wat ze hem aan zullen doen. De avond nadat ik met Edward op de golfclub was geweest belde ik Sonja om haar te vertellen wat hij tegen me gezegd had. ‘Evelien, doe normaal,’ zei ze. ‘Hij probeert alleen maar interessant te doen. Ondertussen zal hij wel een of andere suffe baan op een kantoor hebben. En let maar op, hij heeft zeker weten thuis een vrouw op de bank zitten en het zal me al helemaal niets verbazen als daar twee of drie kinderen omheen hangen. Geloof me nou maar, je bent gewoon een spannend avontuurtje voor hem. Niets meer, niets minder.’ Boos hing ik op, alsof ik daar zelf niet aan gedacht had. Ik wist dat ze geen gelijk had; de avond dat Edward me voor het eerst meenam naar een borrel – hij had me een compleet nieuwe outfit cadeau gedaan, speciaal voor deze gelegenheid; de jurk die ik droeg was duurder dan alle jurkjes samen die ik thuis in de kast had hangen – kreeg ik de bevestiging die ik wilde hebben. Er kwamen geen vreemde reacties toen hij me als zijn vriendin voorstelde aan zijn kennissen. Als hij getrouwd was zou er toch allicht iemand op z’n minst zijn wenkbrauwen hebben opgetrokken. Het was wel wennen om me aan te passen aan deze voor mij nieuwe omgeving, maar toch slaagde ik er in. Ik praatte mee met het gekeuvel en het geklaag over de huishoudelijk hulp, het schoonhouden van het zwembad in de tuin en de opzienbarende verslechtering van de kwaliteit van een of ander sterrenrestaurant sinds de vorige chef-kok vervangen was door een abominabele tweederangs prutser. Edward loodste me er door heen. Hij was geweldig. En elke avond eindigde in de beste seks die ik ooit gehad heb. In mijn huis, maar ook in hotelkamers, in de auto en op plekken waar ik niet eens wist dat het mogelijk was om de liefde te bedrijven. Met Edward kon alles. In een paar maanden tijd was heel mijn leven overhoop gegooid en ik vond het geweldig.
Voetstappen. Het gebonk komt dichterbij. Duizelig kruip ik weg van de deur. Even is het stil, dan klinkt er gemorrel aan de buitenkant van de deur, die in mijn richting openzwaait. Vanwege het licht dat plots binnendringt knijp ik mijn ogen een paar tellen dicht. Als ik ze open is de ruimte gevuld door de man die binnen is gestapt. Zijn spijkerbroek is vuil. Daarboven een zwarte trui. Een bivakmuts. Versteend staar ik naar de ogen die me door de gaten aankijken. Een tweede man verschijnt. Een zwarte broek, grijs vest. Ook hij heeft een bivakmuts over zijn hoofd. Ik ga zo ver mogelijk naar achteren zitten. De twee mannen torenen boven me uit. Ze kijken op me neer. Mijn hart bonkt tegen mijn ribben. Wat willen ze van me? Moet ik iets zeggen? Waarom zeggen zij niets? De man met de zwarte trui gaat op zijn hurken zitten. Ik krimp ineen van zijn zware stemgeluid dat bulderend over me heen komt. ‘Zo! Daar zit je dan, hè? Vermaak je jezelf een beetje?’ Ik moet me niet laten intimideren. Zwijgend staar ik hem aan. ‘Heb je ons misschien iets te vertellen?’ buldert de stem. ‘Nee.’ Het antwoord, dat ferm bedoeld was, komt zacht krassend uit mijn mond. Ik hoest, mijn keel is zo droog dat mijn stembanden moeite hebben om te functioneren. De tranen springen in mijn ogen. Shit. Ik wil geen zwakte laten zien, maar ik kan er niets aan doen. ‘Mag ik water?’ vraag ik zacht. Ik haat hoe onderdanig het klinkt. Geef me water!, had ik moeten zeggen. De eerste kijkt over zijn schouder de ander aan, die na een knikje achter de deur verdwijnt. Ik krijg rillingen van de man met de zwarte trui die me onder zijn bivakmuts grijnzend aankijkt. Hij komt dichterbij. Met zijn ene arm steunt hij tegen de muur, waardoor hij me in een klem tegen de grond heeft gezet. Plots grijpt hij naar mijn borst. In een reflex kruis ik mijn armen. Hij trekt ze van elkaar af en duwt me tegen de grond. Zijn knie duwt in mijn buik. Ik krijg bijna geen lucht. Hij buigt zich voorover, houdt me met een hand in bedwang en kneed met de andere mijn borsten. Wanhopig duw ik tegen hem aan. Hij zet mijn vingers klem en duwt ze achterover. Het lijkt of ze knappen. Ik kreun van de pijn. ‘Daar geniet je van, hè,’ hijgt de smeerlap door zijn bivakmuts heen. Ik word misselijk. Met een ruk trek ik mijn linkerarm onder hem vandaan en ik klauw naar de bivakmuts. Hij is me te snel af en beantwoordt mijn actie met een klap op mijn slaap.
Er klinken voetstappen. Mijn belager springt op en leunt tegen de muur, alsof hij al die tijd zo heeft staan wachten. De hufter. De man met het grijze vest is terug, in zijn hand een wit plastic bekertje. Gevuld met heerlijk water. Hij zet het naast me op de grond en ik gris het weg om het in één keer achterover te gieten. Mijn mond voelt direct weer droog, maar om meer durf ik niet te vragen. ‘Nou, trut, heb je ons wat te vertellen?’ vraagt de smeerlap weer. ‘Nee,’ zeg ik, deze keer wel ferm. ‘Goed,’ is het antwoord. De mannen vertrekken. De zware deur valt met een knal dicht, gevolgd door het geluid van een grendel die knarsend op zijn plaats geschoven wordt. Edward had al dagenlang niets van zich laten horen, wat ik vervelend vond, aangezien hij de week ervoor nog had beloofd dat hij binnenkort een verrassing voor me zou hebben. Ik begon me al af te vragen of ik iets fout had gedaan of gezegd, maar gisteren werd er in alle vroegte bij me aangebeld. In mijn wollige schaapjespyjama deed ik de deur op een kier om te zien wie er zo gek was om mij zo vroeg wakker te maken. ‘Edward!’ riep ik geschrokken uit en ik probeerde hem nog tegen te houden, zodat ik iets kon aantrekken waarin ik niet de allerslechtste uitvoering van mezelf was, maar hij duwde de deur genadeloos verder open waarbij ik zowat achterover viel. Toen hij binnen stond gooide hij gehaast de deur achter zich dicht en trok me aan mijn arm mee de keuken in. Hij had een zwarte sporttas bij zich en zag eruit of hij al drie nachten niet geslapen had. ‘Luister goed,’ commandeerde hij. ‘Zorg dat je hier zo snel mogelijk een veilige bergplaats voor vindt.’ Hij dumpte de sporttas voor mijn voeten. ‘Ik moet nu gaan.’ Een vluchtige kus op mijn mond en hij stond alweer bij de deur. ‘Wanneer krijg ik mijn verrassing?’ vroeg ik. Hij grijnsde nerveus. ‘Morgen.’ Weg was hij. Het geluid van zijn wagen dreunde door de straat. Verbouwereerd luisterde ik naar het zware gebrom tot het weggestorven was. Met een schok draaide ik me om. Ik hurkte bij de sporttas, ritste hem open, trok de bovenste flap weg en snakte naar adem.
De tas zat volgepropt met bankbiljetten. Verdeeld in nette stapeltjes. Shit! Waar had hij me mee opgezadeld? Wat moest ik hiermee? Ik pufte mijn paniekreactie weg en ritste de tas weer dicht. Ik maakte koffie voor mezelf en dronk deze staand bij het aanrecht op, mijn blik onophoudelijk op de vervloekte tas gericht. Ineens had ik een briljant idee. Ik goot mijn koffie naar binnen, stormde de trap op, zette de douche aan, stormde weer naar beneden om de deur op slot te doen, sjouwde de tas mee naar boven, trok mijn pyjama uit en sprong onder de douche. Het bekertje water van net was hemels, maar nu dient het volgende probleem zich aan. De kou speelt in op mijn plots in werking gestelde blaas, waardoor ik vreselijk nodig moet plassen. Een drukkende pijn overheerst in mijn onderbuik. Durf ik die mannen te waarschuwen? Misschien dat alleen die ene in dat grijze vest komt. Als hij me water heeft gegeven, dan is hij wellicht ook zo attent om me hier bij te helpen. Nee, ik ga het risico niet lopen dat ik hier weer alleen kom te zitten met die andere kerel. De smeerlap. Mijn auto had ik zo dichtbij mogelijk geparkeerd. Nerveus drukte ik op de bel van het oude arbeidershuisje. Die snerpte zo hard dat ik dacht dat de buren hun deur ook open zouden komen doen. Het duurde oneindig lang voor ik iemand in de gang mijn richting op zag schuifelen. De deur ging open en oma keek me met grote ogen aan. ‘Evelien!’ kraste ze. ‘Wat een verrassing!’ Ik was al maanden niet meer bij het mens geweest. Ongevraagd zette ze een enorme pot ouderwetse koffie en er kwamen taaie stroopwafels en wit uitgeslagen chocolaatjes op tafel. De sporttas had ik in de gang neergezet en nerveus zat ik op de bank met mijn voet op de grond te tikken, luisterend naar de klaagzang die oma hield over haar lichamelijke kwaaltjes. Het was ongelooflijk dat ze nog steeds in haar eentje in dit huis woonde. Als ik haar zag lopen, kon ik me niet voorstellen dat ze überhaupt de trap nog op kwam. Op het moment dat ze even stil was doordat ze op een chocolaatje zat te soppen besloot ik dat ik erop moest wagen. Dit was mijn plan en nu moest ik het doen ook. ‘Oma,’ zei ik, ‘u heeft toch nog fotoalbums van vroeger boven liggen?’
‘Ja, kind, zeker wel. Leuk hoor, ga jij ze inderdaad maar eens pakken. Ze liggen onder in de kast op de kamer van je moeder.’ Ondanks dat mijn moeder hier al zo’n vijfendertig jaar geleden uit huis is gegaan, blijft die kamer in oma’s ogen van haar. Ik sprong op, pakte de tas mee en liep de smalle trap op naar de bovenverdieping. Daar pakte ik de stok met de haak om het luik naar de vliering mee open te trekken. Oma kwam nooit meer op zolder, ze kon de ladder immers niet meer op. Mij lukte het maar net met die zwarte sporttas. Ik schoof hem voor me uit en klom de vliering op. Achter een paar dozen was nog ruimte waar ik de tas naar toe sleepte. ‘Evelien! Wat ben je allemaal aan het doen? Kun je het vinden?’ klonk het van beneden. Snel kroop ik terug naar het luik en gilde terug: ‘Ja hoor, ik zat even verkeerd. Ik kom eraan!’ Oma schuifelde zo te horen terug naar de woonkamer. Ik had al een voet op het trappetje gezet om naar beneden te klimmen toen ik me bedacht. Stel dat mijn moeder of mijn oom ineens deze zolder op zou komen? Die zouden direct doorhebben dat deze sporttas hier niet hoort. Ik kroop terug de bedompte ruimte in en opende een doos. Prullaria. Nog een doos, nog meer zooi. Ik kieperde ze om, propte de bankbiljetten erin, gooide de spullen er weer bovenop en schoof de dozen terug in de hoek. De sporttas nam ik mee de ladder af en ik liet het luik zo zacht mogelijk dichtklappen. In de logeerkamer vond ik zonder moeite de fotoalbums die in de kast stonden, pakte er willekeurig een paar mee en nam deze mee naar beneden. De lege sporttas liet ik in de gang achter en voor ik de woonkamer binnenliep toverde ik een ontspannen glimlach op mijn gezicht. Een halfuur lang zwoegde ik me door foto’s van oudtantes en achterneven van wie ik niet eens wist dat ze bestonden. Toen vond ik dat het lang genoeg had geduurd om beleefd weg te kunnen komen. Ik bedankte mijn oma voor de koffie, beloofde snel weer langs te komen – wat ik ook oprecht van plan was – en haastte me terug naar mijn auto. Ik gooide de sporttas op de achterbank en verstijfde onmiddellijk. Het voelde alsof er nog iets in zat. In een flits trok ik de tas weer terug en hield hem ondersteboven. Twee stapeltjes bankbiljetten ploften neer op mijn schoot. Verdwaasd keek ik ernaar. Wat nu? Het was onmogelijk een smoes te verzinnen om deze ook nog bij oma op zolder te verstoppen.
Maar wie zou twee van die stapeltjes nou missen? Ik had het zelf niet eens gemerkt! Daar zou Edward ook nooit achter komen. Vastberaden propte ik het geld in mijn handtas, pakte mijn telefoon en belde Sonja. ‘Son! Ben je thuis? Ik kom je ophalen, we gaan vreselijk shoppen!’ Vijf minuten later stapte ze in met de vraag of ik me wel helemaal lekker voelde. ‘Niets vragen!’ zei ik. ‘We gaan gewoon helemaal los!’ Ik liet de inhoud van mijn handtas zien. ‘Je bent naar het casino geweest!’ krijste Sonja. ‘Zoiets!’ gilde ik terug. In een staat van opperste euforie draaiden we de snelweg op, bestemming P.C. Hooft. Nu hou ik het echt niet meer uit. Mijn blaas voelt aan als een waterballon op knappen. Net als ik richting de deur ben gekropen zwaait deze open, waardoor het hout tegen mijn schedel bonkt. Ik bijt op mijn onderlip om de opwellende tranen tegen te houden. ‘Ik moet naar de wc,’ weet ik nog net uit te brengen. De man met het grijze vest maakt een afkeurend snuivend geluid en laat me weer alleen achter. Even heb ik nog hoop dat hij een emmer of zoiets voor me aan het halen is, maar als ik de tel ben kwijtgeraakt, ergens tussen de zestig en zeventig, weet ik dat ik ervan uit moet gaan dat hij waarschijnlijk helemaal niet terug zal komen. Het is duidelijk, dit is een probleem dat ik zelf op zal moeten lossen. Ik pak het plastic bekertje van de grond en kruip ermee naar de hoek, waar ik mijn legging en onderbroek over mijn knieën wurm. Gehurkt hou ik het bekertje eronder en laat mijn urine lopen. De opluchting is intens bevrijdend, maar dan besef ik dat het bekertje lang niet alles op zal kunnen vangen. Ik zet het neer, het valt om en mijn urine zoekt in stroompjes een weg naar mijn voeten. Het kan me niets schelen. Als ik voor mijn gevoel helemaal leeg ben trek ik mijn onderbroek en legging weer omhoog en kruip naar het midden van de ruimte. Ik voel dat er van alles vochtig is geworden en mijn tenen bevinden zich in een plas. Het stinkt nu al. Aan het einde van onze shopmiddag gooiden we elf tassen, bedrukt met logo’s van diverse exclusieve kledingmerken, bovenop de lege sporttas in mijn kofferbak.
Volledig voldaan reden we terug naar huis en sloten de dag af met een heerlijke maaltijd bij een eetcafé en een drankje op het terras aan de rivier. Ik leverde Sonja netjes thuis af met haar deel van onze winst en sjouwde zelf thuisgekomen vergenoegd mijn aankopen mee naar binnen. Ik trok alles nog een keer aan, bewonderde mezelf voor de spiegel, knipte alle kaartjes van mijn aankopen en koos uit wat ik de volgende dag aan zou doen. Edward mocht me vaker verrassen op deze manier. Ik zweefde van tevredenheid. Ik verdrink in ellende. Net als ik denk dat het niet erger kan zwaait de deur weer open en komt de smeerlap met de zwarte trui binnen. Gelukkig komt de andere man er ook achteraan. Hij heeft iets bij zich. Met een plof valt er een bekende sporttas op de grond. Mijn ademhaling stokt als ik zie dat de smeerlap in zijn rechterhand nonchalant een enorm vleesmes vasthoudt. Hij wijst ermee naar de tas. ‘Wat weet je hiervan?’ vraagt hij. ‘Niets!’ gil ik. De smeerlap hurkt bij me neer. ‘Getverdemme,’ zegt hij. ‘Wat ben jij een goor wijf.’ Ik ben me pijnlijk bewust van de natte plek in mijn designerjurkje en de stank die zich heeft verspreid in de ruimte. Mijn belager houdt het mes een paar centimeter van mijn keel en maakt een langzame snijbeweging. ‘De tas lag in jouw auto. Hoe komt die tas in jouw auto?’ Hij praat langzaam en zijn ogen zijn op mijn decolleté gericht. ‘Geen idee,’ piep ik. Met de punt van het mes tilt hij het bandje van de jurk van mijn schouder en met een snelle ruk snijdt hij het door. De rechterkant van het jurkje valt naar beneden, waardoor mijn beha het enige is dat mijn borst onttrekt aan het oog van de smeerlap. Ik moet dat mes van hem afpakken. Hij zit voor me en laat het mes losjes in zijn hand bungelen. ‘Dit is je laatste kans om te vertellen hoe die tas in jouw auto komt,’ zegt hij. De laatste kans? Of anders? Hij kan me niet vermoorden, want dan heeft hij niets meer aan me. Maar als ik het niet vertel, wat gaat hij dan doen? ‘Die heb ik er zelf ingedaan,’ zeg ik om tijd te rekken. ‘En hoe kom je er dan aan?’ vraagt hij geïrriteerd. Snel buig ik naar hem toe en grijp het mes, maar hij trekt het terug, wat een flitsende pijn oplevert. De snee brandt en ik hou mijn handpalm voor mijn mond om zo de wond met speeksel te verzachten.
De smeerlap lacht me uit, grijpt mijn pols en houdt het mes weer voor mijn keel. Hij schreeuwt: ‘Hoe kom je aan die tas?’ Ik krimp in elkaar. ‘Gevonden,’ fluister ik. ‘Je liegt!’ Ineens komt hij naar voren, grijpt een pluk van mijn loshangende haar en haalt uit. Op datzelfde moment komt de man met het grijze vest ook in beweging. Hij pakt de smeerlap bij zijn armen en duwt hem opzij. Mijn belager lacht, totdat hij een klap op zijn hoofd krijgt van de ander. Die pakt het mes van hem af. Tot mijn schrik zie ik in de hand van de smeerlap een grote pluk blond haar. De twee mannen staan op en verdwijnen ruziënd achter de deur. Ik grijp naar mijn hoofd en voel hoe er een enorme hap uit mijn haar is verdwenen. Boven mijn oor is het nog maar een paar centimeter lang. Tranen prikken in mijn ogen. De vuile hufter! Hoelang zal het duren voordat het weer is aangegroeid? Ik moet mezelf beheersen, dit is niet het einde van de wereld. Bovendien trok die kerel met het grijze vest hem van me af. Dat zal hij niet voor niets hebben gedaan. Vanachter de deur klinken gedempte stemmen, het is onverstaanbaar wat ze zeggen. Ze komen weer binnen. Voor ik het weet, heeft de man met het grijze vest me in een houdgreep, met mijn armen op mijn rug. De ander zit voor me met mes tegen mijn keel te prikken. ‘Nu ga je praten, klerewijf. Hoe kom je aan die tas?’ zegt hij. Dit is menens. Ik ben niet meer in staat om een smoes of leugens te verzinnen. ‘Gekregen,’ hijg ik. ‘Van wie?’ Ik voel het staal mijn keel dichtknijpen. ‘Weet ik niet meer,’ piep ik, hoewel ik weet dat het kansloos is. De druk van het mes neemt toe, de kerel achter me houdt me nog steviger vast. ‘Van wie heb je het gekregen?’ buldert hij, elke klemtoon benadrukkend. Ik sla dicht. De hufter trekt het mes terug en ik haal snel en oppervlakkig adem. Met een vlugge beweging haalt hij uit met het mes. Een vlammende sensatie op mijn buik. Mijn jurk ligt aan flarden, het bloed uit de snijwond boven mijn navel kleurt de fleurige stof donkerrood. Ik krijs. ‘Kop dicht!’ schreeuwt de hufter. Nog een snee, dwars op de vorige. De pijn is onhoudbaar.
‘Van Edward,’ gil ik uit. ‘De tas komt van Edward!’ De kerel achter me laat me los. ‘Verdomme,’ vloekt hij. Zijn stem klinkt verrassend bekend. Met mijn beide handen druk ik op de sneden in mijn buik. Het brandt als de hel. ‘Verdomme!’ zegt hij nog een keer. ‘Edward?’ vraag ik ongelovig. Edward staat op en trekt de muts van zijn hoofd. Zijn haar zit in de war. Het staat hem schattig. Zijn gezicht is vertrokken in een grimas. Dat is minder vertederend. ‘Vuile kuthoer! Ik wist het wel, dat je je bek niet zou kunnen houden!’ Ik kijk hem verbijsterd aan. Hij snuift smalend. ‘Je begrijpt het niet, hè?’ zegt hij. ‘De bergplaats voor het geld was op zich goed gevonden. Je bent alleen zo stom geweest om niet in de gaten te houden of iemand je volgde. Ik had je er nog voor gewaarschuwd. En wat dacht je? Dat ik er niet achter zou zijn gekomen dat je er geld uitgehaald had? Hoe onnozel ben je? Je snapt toch wel dat je dat niet zomaar uit kan gaan geven!’ De klootzak! Dit is allemaal een test geweest. Een proef. Waarvoor? Om te zien hoe betrouwbaar ik ben? Wat verwacht hij nou? Dat ik mijn leven voor hem waag? Waarom heeft hij me laten verminken door die andere kerel? Mijn hand, mijn haar, mijn buik. De sneden zijn zo te voelen oppervlakkig, maar daar zal ik altijd littekens aan over blijven houden. ‘Je hebt dit allemaal zo opgezet!’ zeg ik verontwaardigd. ‘Ja, natuurlijk, wat dacht je dan? En terecht! Het is maar goed dat ik er nu achter kom hoe ongelooflijk dom je bent.’ Hij heeft gelijk. Ik ben echt oerdom geweest. Shit. Ik heb mezelf in de nesten gewerkt. ‘Het spijt me!’ jammer ik. De smeerlap, die nog achter Edward staat, grinnikt. ‘Oprotten,’ zegt Edward tegen hem, waarop hij gedwee doet wat hem opgedragen wordt. Voor hij verdwijnt pakt Edward het mes uit zijn handen. Dan kijkt hij mij weer aan. ‘Echt waar,’ zeg ik. ‘Ik beloof het. Ik zal ervoor zorgen dat ik nooit meer zo onvoorzichtig zal zijn.’ Beschaamd hoor ik hoe zielig mijn stem klinkt. ‘Te laat,’ zegt Edward. ‘Gelukkig wist je oma van niets. Tenminste wel iets wat je goed gedaan hebt.’
‘Oma? Hoe bedoel je?’ Nu ben ik volledig in de war. Ineens gaat me een lichtje op; hij is me gisteren gevolgd. ‘Je hebt me continu in de gaten gehouden!’ ‘Natuurlijk. Dom wijf.’ Me nog uitschelden ook! Ik ontsteek in een woedeaanval. ‘Klootzak! Je hebt me in de val gelokt. Maak me onmiddellijk los!’ Ik negeer de pijn en probeer op te staan. Hij duwt me terug. Ik grijp zijn arm en ruk het mes uit zijn hand. Nog een duw, met een klap val ik terug op de grond. Het mes hou ik met beide handen voor me geklemd, het lemmet op Edward gericht. Hij spuugt. De klodder kwakt naast me op de grond. Edward torent boven me uit. ‘Als je voorzichtig was geweest en ongezien dat geld had gedumpt zonder er zelf wat uit te stelen, had ik je niet in deze situatie laten komen. En ik heb je nog een kans gegeven. Je leek jezelf aardig onder controle te houden, maar toch heb je mijn naam verraden toen het erop aan kwam. Jammer. Ik dacht dat je wel geschikt zou zijn om me in de toekomst met klusjes te helpen. Als je iets meer had nagedacht over je acties hadden we samen het geld in het casino wit kunnen wassen. Zou gezellig zijn geweest. Nou ja, nu ga ik maar alleen. Wie weet wat voor aangenaam gezelschap ik daar deze keer tegenkom.’ Hij zet een stap richting de deur. ‘Edward!’ gil ik. ‘Wat ben je met me van plan?’ Langzaam draait hij zich om. ‘Oh, hetzelfde als met je lieve oude grootmoedertje. Aardig mens, trouwens. Ze wilde zelfs nog koffie voor me zetten.’ ‘Klootzak! Wat heb je met haar gedaan?’ Razendsnel ga ik op mijn knieën zitten. Ik haal naar hem uit met het mes. Mis. Nog een keer. Vlug zet hij een stap naar achteren en ik val voorover. Edward lacht me uit. ‘Maak je geen zorgen,’ zegt hij. ‘Je zult haar ongetwijfeld over niet al te lange tijd weer zien.’ Hij draait zich om en verdwijnt. De deur slaat dicht. Door de dreun knalt het besef mijn bewustzijn binnen. Met een razendsnelle ademhaling zak ik duizelig weg in een staat van ongeloof. De leegte van de cel vult zich met de paniek die me tot wanhoop drijft. In een onwrikbare greep houd ik iets in mijn handen geklemd. Het mes. ###
Over de auteur Bianca Nederlof woont in een dorp aan een rivier in Zuid-Holland, samen met haar man en een kat genaamd Poes. Als kind schreef Bianca al graag wonderlijke verhaaltjes. Enkele jaren geleden is ze weer begonnen met het opschrijven van de verhalen die in haar hoofd blijven ronddwalen. Ze houdt van dromen, vakantie, de zon, de maan, de sterren en de kat die op schoot kruipt als ze een boek leest.
Ontdek meer korte verhalen en thrillers van Bianca Nederlof: https://www.smashwords.com/profile/view/biancanederlof Twitter: @BiancaNederlof #Gemistekans http://www.biancanederlof.nl
