GAZET LOKEREN. Bevalling in ziekenwagen. Noodplanoefening Niet-chirurgisch dagziekenhuis

Afgiftekantoor Lokeren P 608720 PB BC30131

Verantwoordelijke uitgever : D. Van Vaerenberg. AZ Lokeren, Lepelstraat 2 , 9160 Lokeren

GAZET LOKEREN

Bevalling in ziekenwagen Noodplanoefening Niet-chirurgisch dagziekenhuis

Driemaandelijks

tijdschrift

(oktober

-

november

-

december

2015)

Jaargang

9

-

nummer

4

Dag beste lezer, De Ronde van Frankrijk is net geëindigd als ik aan deze colofon start. Wellicht meer dan de gemiddelde Vlaming heb ik gekeken naar dit spektakel, zeg maar circus. Het begon als toeschouwer ter plekke in Burgh Haamstede, omschreven als de zonzijde van Nederland. Laat de tourkaravaan en de renners daar dan net voorbij komen in de stromende regen en hard tegen de wind in. Ik stond een tiental kilometer voor de aankomst op Neeltje Jans. Zelden heb ik zo’n verzopen indruk nagelaten. Denk ik toch… Bleven daarnaast de rechtstreekse uitzendingen van de ritten, waarvan ik meestal het einde kon meepikken. In het weekend was dat dan de volledige uitzending met commentaar. Ik heb dat van thuis uit meegekregen, die interesse voor sport en zeker voor de Tour. Geef mij ook maar het avondprogramma van Carl. Puike televisie met boeiende gasten, waaronder veel dames met inhoud. Iemand die me reeds was opgevallen in het programma ‘Afspraak in Rio’ is Lindsey De Grande. Atlete, kinesiste en ziek. Ze schreef het boek ‘Weglopen is geen optie, mijn verhaal over topsport, kanker en hoop.’ Ik kan het iedereen aanraden. Net als het boek ‘Mijn leven op stelten’ van Krista Bracke, Radio 1-producer en -presentator, die in het jaar 2009 vocht voor haar leven. Voor mij zijn dit twee beklijvende verhalen over de kant van de patiënten. Met deze lectuur achter je kiezen word je stil en wil je nog meer dan anders respectvol omgaan met de patiënten.

Laat ons even teruggaan naar het sportieve tourfeest waarover veel gepraat en geschreven is. Er is met urine gegooid, er is beschimpt en gespuwd. Jammer voor de zwoegende sportmannen op de fiets. Het woord ‘amechtig’ intrigeerde me in het commentaar van Michel en José. Ook Carl gebruikte het in ‘Vive le Vélo’. “Opzoeken Marleen”, dacht ik. Het is een bijvoeglijk naamwoord dat sterk hijgend, kortademig betekent. Ook wel krampachtig en vertwijfeld, geheel buiten adem, uitgeput en zeer moe. Laat dat nu net de samenvatting zijn van het resultaat van de bovenmenselijke inspanning van de wielrenners gedurende drie weken. Respect. Ondertussen was de zomer alweer traditioneel één groot lang feest. Of het nu in Vlaanderen, het Brusselse of in Wallonië was, muziek en alle randgebeuren verbindt mensen. Ook Lokeren deed weer mee, nieuw was dat de Fonnefeesten voor het eerst op een andere locatie doorgingen. Ik hoop dat wie er bij was zich geamuseerd heeft. Wil je iets kwijt over bijvoorbeeld jouw wedervaren op een festival, dan kan dit. Het hoeft niet altijd bloedernstig te zijn. Onderwerpen allerhande zijn bespreekbaar en van harte welkom. Neem contact op met [email protected] of rechtstreeks met één van de redactieleden. Marleen Van Rijsselberghe

Colofon REDACTIERAAD: D. VAN VAERENBERG, M. VAN RIJSSELBERGHE, D. VAN WINCKEL, G. VERNIERS, L. TORFS, A. VAN DAMME, A. VAN DRIESSCHE, V. DE SCHOUWER, P. RAMAUT, W. VAN CAMPENHOUT WERKTEN MEE AAN DIT NUMMER: A. VAN DAMME, N. BAERT, F. TEMMERMAN, P. VELDEMAN, L. PARTHOENS, C. DE NUTTE, A. VAN EETVELDE, DR. P. DOSSCHE, DR. R. OEDIT, F. VAN BUYTEN VORMGEVING: S. WULTEPUTTE, E. DE WAELE FOTOGRAFIE: L. TORFS, A. VAN DRIESSCHE, DR. P. DOSSCHE, A. VAN EETVELDE DRUKWERK: GEERS OFFSET N.V. CONTACTPERSOON: L. TORFS, TEL: 09 340 83 88 E-MAIL: [email protected] VU: D. VAN VAERENBERG, ALGEMEEN DIRECTEUR AZ LOKEREN, LEPELSTRAAT 2, 9160 LOKEREN

2

WWW.AZLOKEREN.BE

Inhoud Voorwoord 3 Geneesheer der armen 4 Thuisbevalling 6 Noodplanoefening 8 Gepensioneerden 10 De vraag van 14 Farmaflash 15 Informatieveiligheid 16 Niet-chirurgisch dagziekenhuis 18 Camino 20 Aankondiging 50 jaar AZL 22 Praatcafé 23 Nummer nemen 24 Jubileum 60 jaar 25 Info uit de Raad van beheer 25 Personalia 27 Prijspuzzel 28

Voorwoord

Voorwoord Wij en de rest van de wereld De meesten onder u zijn inmiddels teruggekeerd uit een hopelijk deugddoende vakantie, waaronder velen in het buitenland. Hopelijk was er niemand die noodgedwongen tijdens zijn/haar vakantie het buitenlandse medisch ziekenhuisaanbod heeft moeten uittesten. Maar meestal is er echter elk jaar wel één of ander verhaal dat opduikt van iemand die toch onverhoopt in een buitenlands ziekenhuis is terechtgekomen. Het leek ons een ideaal uitgangspunt om eens te kijken hoe de Belgische gezondheidsuitgaven en ziekenhuizen zich verhouden tot onze buitenlandse collega’s. Absolute koploper in gezondheidsuitgaven zijn de Verenigde Staten van Amerika. Maar liefst 16,9 % van het BBP (het bruto binnenlands product, lees: wat we met z’n allen jaarlijks produceren in een land) gaat daar naar gezondheidszorg. Helemaal onderaan bengelt Turkije met 5,4 % van het BBP. België scoort met 10,9 % boven het OESOgemiddelde (9,3 %) en staat op de ranglijst op de 9de plaats, achter de V.S., Nederland (plaats 2!), Frankrijk, Zwitserland, Duitsland, Oostenrijk, Denemarken en Canada. Inzake het medisch aanbod is de kans groter dat u in het buitenland sneller een arts zult vinden dan in België. Wij tellen 2,9 artsen per 1000 inwoners, het OESO-gemiddelde is 3,2 artsen per 1000

inwoners. Maar daar staat tegenover dat wij meer zorgende handen hebben dan in het buitenland. Daar waar er gemiddeld 8,8 verpleegkundigen zijn in het buitenland per 1000 inwoners, hebben wij er 9,5. Ons aantal acute ziekenhuisbedden (4 per 1000 inwoners) ligt maar liefst 20 % hoger dan het gemiddelde (3,3). Nog opmerkelijker: op Japan na is België het land met het hoogst aantal psychiatrische bedden van alle OESO–landen: 1,7 per 1000 inwoners tegenover 0,7 gemiddeld. Dit is een factor x 2,5! Ik kan zo nog wel even doorgaan maar laat ik afsluiten met een beeld van de medische beeldvorming. De kans dat u in eigen land of in ons eigen ziekenhuis onder de CT–scan terechtkomt is maar liefst 40 % hoger dan dat u op vakantie in een buitenlands ziekenhuis onder de scan lag (nl. 178/1000 inwoners ten opzichte van gemiddeld slechts 125/1000). Deze cijfers komen van de OESO en helaas zijn wij niet de enigen die ze lezen. Ook op diverse kabinetten in de buurt van de Brusselse Wetstraat gaan deze cijfers er als zoete broodjes in. Zo weet u meteen waarom elke ‘hervorming’ in onze gezondheidszorg in de toekomst meteen ook een ‘besparing’ zal zijn. Wie wel eens belegt in aandelen op de beurs kent het gouden gezegde: “bomen groeien niet tot in de lucht!”

Luc De Block voorzitter raad van beheer AZL

3

4

‘De Geneesheer der Armen en de 2.000 Nuttige Recepten’ door Doctor Beauvillard

Linn Torfs/Annick Van Driessche

Er zijn van die vondsten op de rommelmarkt die je echt bijblijven. Onlangs vond Linn, een van onze redactieleden, een boekje uit 1929: ‘De geneesheer der armen en de 2000 nuttige recepten’. Voor slechts € 2 mocht zij het vergeelde, met ezelsoren geplooide boekje mee naar huis nemen. Na enig leeswerk in de redactieraad ontdekten we een schat aan medische raadgevingen en recepten voor allerhande kwaaltjes gaande van Het verlies der haren tot Scheelhoofdpijn en

38° koorts roept dan maar gauw de doctor; wie kan ooit weten wat morgen zal medebrengen en alleenlijk de geneesheer kan u raad geven. Indien gij, integendeel een koude opgedaan hebt, of gij voelt wat pijn, wacht niet, opent ons boekje.”

Melk voor de kinderen.

Het eerste recept werd gekozen door Annick:

De inleiding leest: “Lezers en lezeressen, gij zult hier vele kostbare

“In deze editie wordt een niet te onderschatten probleem behandeld, constipatie of ‘verstoptheid’ (op bladzijde 127 van het boek). Waarom dit recept? Omdat dit in Lokeren een groot probleem blijkt te zijn, zo kunnen de meeste verpleegkundigen uit het AZ Lokeren bevestigen.”

recepten in vinden. Nieuw zijn ze nochtans niet, want het grootste deel ervan is gemaakt met die goede heelende planten die zooveel dienst bewijzen aan de geneeskunde.” “Nochtans”, schrijft dr. Beauvillard, “ik wil niet overdrijven, en mijn geweten legt me dit op: Indien gij naar huis komt met bevende en met

En dat is wat de redactie in elke editie van de gAZet zal doen. Elk redactielid kiest een artikel in dit boekje om aan jullie voor te stellen.

Constipatie – Verstoptheid De verstoptheid is eene der meest verspreide kwalen, vooral bij de menschen die veel zittend werk doen. Zij is eene vijandin die met zorg moet bekampt worden, want zij is de voorloopster van veel andere kwalen. Zij veroorzaakt eeneheele reeks ongemakken, verdoovingen, gloed in het aangezicht, geweldige hoofdpijnen, gedurige slaperigheid en verlies van den eetlust. Wij houden niet op te zeggen: “Past op voor de verstoptheid en volgt onzen raad.”

Speciale behandeling – Voor de menschen die de middelen hebben, kunnen wij niet genoeg deGraines de longue vie aanraden. Deze natuurlijke granen zijn gemakkelijker om verteren en zijn kleiner en aangenamer om te nemen dan het lijnzaad, ook geven ze wonderbaren uitslag, doch zij kosten driemaal meer, aangezien ze ook zelden zijn. Vele menschen sturen ons hunnen dank toe over de goede uitslagen bekomen met onzen Thé des Chartreux. Op eenige dagen tijd waren zij volkomen genezen van hunne verstoptheid. DeThé Men ga alle dagen op hetzelfde uur naar achter, des Chartreux is de nieuwste en werkzaamste zelfs zonder dat men de behoefte gevoelt en van alle geneesmiddelen, om de verstopping te zonder uitslag terugkeert. Het is daarbij beter genezen. ook veel groenten te eten, en melk te drinken. Indien deze middels niet voldoen om regelmatig Onze lezers kunnen maar kiezen: zij mogen naar achter te gaan en om de verstopping te verzekerd zijn dat, indien wij eenige genezen, zoo moet men iedere morgen, op de specialiteiten aanraden, het enkel maar, en nuchtere maag, en gedurende acht tot tien alleen is, om gedienstig en nuttig te wezen en dagen, een glas tisane drinken van eschbladeren. niet om geld bij te verdienen. Voor de heel jonge kinderen geeft men eenvoudig een lepeltje ricijnolie ’s morgens op de nuchtere maag.

5

Hoe groot is de kans dat een kopp uitrukken voor een thuisbevalling? Wim Van Campenhout

Annick & Freddy & Nancy: “Een moment om nooit te vergeten!” Iedereen doet het wel eens: wat surfen op de nieuwswebsites. Je vindt er dan de klassieke koppen: “IMF: Griekenland heeft minstens 60 miljard euro extra nodig” (HLN), “Kamerleden met pensioen op 55? Dura lex, sed lex” (DM) of nog “850.000 werknemers met laagste lonen krijgen bonus op loonbrief” (DS). Wanneer we verder naar onder scrollen trekken meer ‘relevante’ berichten onze aandacht: “Meeuw veroorzaakt ravage op drukke snelweg”(HLN) “Obama mengt zich in guacamole-oorlog” (DM) of “Lastige eters hebben grotere kans op depressie”(NU). Over dat laatste wil ik het even hebben: “kans op”. Ons internet wordt namelijk werkelijk overspoeld door artikels waar aan kansberekening wordt gedaan. Ik pik er nog een bizarre kop uit: “Kale man heeft meer kans op prostaatkanker” (GEZONDHEIDSNET). Meestal volgt dan “... dat blijkt uit een onderzoek van ...”. Waar ik echter niets over terugvond, is de kans dat men als koppel, werkzaam in hetzelfde ziekenhuis, met elk een andere functie, bij dezelfde patiënt een actie onderneemt die perfect aansluit bij hun specifieke job. Ik verklaar me nader. Stel dat we van de volgende cijfergegevens uitgaan: 2 werknemers, beiden fulltime, werken ongeveer 150 keer per jaar op dezelfde dag. 1 kans op 3 is dat met dezelfde shift. Van de jaarlijks 2100 ambulanceritten rukt men minder dan 5 keer uit in het kader van een bevalling. Van die 5 bevallingen wordt 1 keer effectief de baby thuis geboren. We onthouden ook nog het volgende: de medewerkers waren net terug van hun jaarlijkse vakantie en de betrokken vroedkundige had één ultieme droom: een thuisbevalling te doen. De kans dat zich dat voordoet tijdens een gezamenlijke interventie is dus bijzonder klein, quasi onmogelijk. We doen hier het verhaal. Hartslag omhoog Zondag 28 juni 2015 iets na 13.03 uur nam de receptie contact op met de ambulancier van dienst: Freddy Temmerman. Hij hoorde de volgende boodschap op zen

6

Lokers: “Ne PIT! ‘t Is naar Beervelde, vrouw 9 maand zwanger en sinds deze nacht weeën, gekend in Sint-Lucas en vraag tot overbrengen naar dat ziekenhuis.” Vrijwel onmiddellijk kreeg de begeleidend verpleegkundige, Nancy Baert, via haar mobiele telefoon hetzelfde te horen. Nancy: “Op dat moment gaat je hartslag al direct naar een hoger niveau. Ik ben een spoedverpleegkundige met heel wat jaren ervaring, echter een interventie voor een bevalling had ik nog nooit meegemaakt. Bovendien is dat niet echt onze specialiteit. Fredd:“Spoedverpleegkundige Hanna hoorde die telefonische oproep en contacteerde onmiddellijk de kraamafdeling met de vraag naar een vroedkundige. Bij een oproep voor een bevalling is dat de standaardprocedure. Ik liep ondertussen naar het onthaal om het 100-formulier op te halen (= document met info over de interventie) en nam samen met Nancy plaats in de ziekenwagen.” Op dat moment liep Hanna naar ons voertuig en gaf de boodschap aan Nancy dat de kraamafdeling, wegens te druk, geen vroedkundige kon meesturen. Nancy: “Dat zorgde voor een lichte verhoging van het stressniveau. Ik had kort overleg met Freddy wat er nu diende te gebeuren. We beslisten om MUGbijstand te vragen.” Om 13.07 uur, minder dan 4 minuten na de telefonisch oproep, vertrok de ziekenwagen naar de plaats van interventie. Na 50 meter merkte Nancy plots op dat de speciale bevallingskoffer niet aan boord was. Nancy: “Deze koffer staat op de kraamafdeling. Het is de vroedkundige die deze normaal meeneemt. In mijn hoofd overliep ik het mogelijk vervolgscenario en zo merkte ik dat de koffer ontbrak.” Freddy: “Ik stopte onmiddellijk de ziekenwagen, juist voor de slagboom en keek in de achteruitkijkspiegel om terug te rijden naar de garage. Plots verscheen

pel met de ziekenwagen moet ? er iemand.” Dat bleek Annick Van Damme te zijn, vroedkundige en echtgenote van Freddy, met in haar hand... de bevallingskoffer. Annick: “Op onze afdeling waren op dat moment 2 vaste vroedkundigen en 1 interim werkzaam. Ik begeleidde net een aanstaande moeder in de bevallingskamer. De vaste afspraak is dat die vroedkundige meegaat met de ziekenwagen. Mijn collega Annita oordeelde eerst dat er niemand meekon, anders zou de interim alleen achterblijven op de gang. Ze kwam toch nog even navraag doen in de bevallingskamer. Het kindje bleek al geboren te zijn. Ik nam dus de koffer, liep naar de ziekenwagen en sprong er snel achteraan in.” Ze kreeg een korte briefing en oordeelde daarop dat MUG-bijstand niet nodig was. Eerst de toestand ter plaatse checken is in zo’n geval immers de boodschap. Freddy: “Onderweg maakten we nog de gebruikelijke afspraken wat betreft wie welke materialen bij aankomst uit het voertuig neemt.” Een ziekenwagenbevalling! Nancy schetst de situatie bij het ter plaatse arriveren. “Het was die dag bijzonder mooi weer. Bij aankomst werden we onmiddellijk naar de tuin geleid. Er vond blijkbaar een familiefeest plaats. We zagen drankjes, hapjes, zwembadje, spelende kinderen enz. De dame in kwestie zat in een ligstoel te blazen en te puffen.” Freddy: “We vroegen de familie om naar binnen te gaan zodat in alle rust het onderzoek kon plaatsvinden. Er stond inmiddels veel volk rondom.” Annick: “Ik zag de aanstaande moeder zeer rustig en geconcentreerd bezig met het opvangen van weeën. Iets in mij zei dat ze op het punt stond te bevallen. Ik stelde dat het onderzoek best in de ziekenwagen zou gebeuren. De brancard werd zeer snel in de nabijheid gerold zodat mevrouw kon overschuiven.” Na nog kort geredeneerd te hebben, leek het snel duidelijk wat de beste positie zou zijn om de dame in de ziekenwagen te plaatsen. Dat was de omgekeerde positie, hoofd aan de deur en de voeten richting bestuurderskant. Zo komt er voldoende ruimte vrij voor het onderzoek. Freddy: “Ik plaatste de brancard ook nog in het midden. Onze PIT-ziekenwagen is al zeer ruim en biedt veel comfort. Echter de middenpositie biedt het voordeel dat aan beide zijden van de patiënt hulpverleners kunnen plaatsnemen.”

Annick: “Ik voerde een touché uit en stelde volledige ontsluiting vast. Vertrek naar het ziekenhuis vond ik niet meer aan de orde. Gezien mijn ervaring en de lange aanrijtijd vroeg ik ook niet meer om MUG-bijstand. Nancy en Freddy konden zich hier, na nogmaals te vragen of ik het zeker allemaal zag zitten zonder MUG, vrij snel in vinden. Het zou dus een ziekenwagenbevalling worden!” Nancy: “Toen ging het vrij snel. Ik prikte een infuus. Freddy gaf alle benodigde materiaal aan. Voor de dame in kwestie was het blijkbaar het eerste kind. Zeer recent (3 dagen ervoor) had ze nog een consultatiebezoek gehad. De gynaecologe schatte het gewicht toen op 2,7 kg.” Freddy: “ Vanuit de ziekenwagen zag ik de familie met vragende gezichten buiten staan. Zij wilden weten wat er verder ging gebeuren. Toen ik hun meedeelde dat de bevalling hier ter plaatse ging gebeuren was er direct ambiance, enthousiasme enz. Alle aanwezigen vonden dat een fantastisch gegeven!” Intussen volgde alle spoedopnamepersoneel van het AZ Lokeren de gebeurtenissen mee via de radio. Op de thuisbasis passeerden zelfs al mogelijke namen de revue. Een jongen zou ‘Fredjen’ worden gedoopt, een meisje zou de naam ‘Annieksken’ krijgen. Aangedaan, maar ook trots Nancy bekommerde zich om de aanstaande vader. “Hij stond naast mij aan het hoofdeinde. Met een washandje zorgde hij wat voor verkoeling bij zijn echtgenote. Ondertussen zorgde Annick voor een goede begeleiding van de bevallende moeder.” Annick: “Het was een voorspoedige bevalling. De dame had zeer weinig pijn. Ook moest er niet geknipt worden. Ik diende wel de navelstreng van rond de hals te doen. Phoebe werd geboren om 13.58 uur. Ze weende vrijwel onmiddellijk en had een apgar-score van 8-9. Ook de placenta volgde vlot.” Nancy: “De kersverse ouders kregen onmiddellijk felicitaties van alle aanwezigen. Mama en papa waren zeer onder de indruk van de gebeurtenis: hun eerste kindje en een geboorte in een

ziekenwagen!” Freddy: “Rondom de ziekenwagen leefden alle familieleden, vrienden en kennissen vol spanning mee. Toen het geschrei van de baby door hen buiten werd opgevangen sprongen ze allemaal vol vreugde op. Ik ging naar buiten met de mededeling dat het een meisje was.” Daarop klonken enkele aanwezigen direct een glas op de blijde geboorte!” Kort voor het vertrek van de ziekenwagen legde de zus de gebeurtenis nog vast op foto. De ouders wilden graag naar het Sint-Lucas te Gent, echter gezien de afstand was dat geen veilige optie. De spoedopname van het AZ Lokeren bleek het dichtste bij. Annick: “Om afkoeling te beperken legde ik het kindje skin-to-skin bij de mama.” Bij het vertrek terug naar het ziekenhuis deed Freddy de volgende radiofonische melding aan het hulpcentrum 100: “Na een vlotte bevalling van een flinke dochter rijden wij terug naar standplaats.” Er volgde kort: “Bericht goed ontvangen en proficiat gewenst!” Nancy: “Allemaal aangedaan door de gebeurtenis, maar met een goed en trots gevoel, vertrokken we naar onze standplaats. We arriveerden daar om 14.18 uur.” Iedereen wachtte de ziekenwagen op aan de spoedingang. Ook dr. Goossens stond al klaar om de baby en de kersverse moeder mee te begeleiden naar kraamafdeling. Daar kregen beiden de verdere zorgen. Ondertussen werd de baby gewogen (2,875 kg) en gemeten (45 cm). Ook de temperatuur bleek in orde. Nancy, Annick en Freddy kaartten nog even na en brachten de ziekenwagen in orde. Weer klaar voor een nieuwe interventie! De mama en de baby stellen het ondertussen goed. Wij willen hierbij ook vanuit de gAZet de kersverse ouders van harte proficiat wensen met de geboorte.

7

Reinhilde in het AZ Lokeren Annick Van Driessche

Op donderdag 16 juli had in het AZ Lokeren een interne noodplanoefening plaats. De oefening werd ‘Reinhilde’ gedoopt en kwam er op aangeven van het permanent comité rampenplan. Plaats van het gebeuren was de afdeling heelkunde A, op de tweede verdieping van het ziekenhuis, waar een denkbeeldige brand uitbrak in één van de patiëntenkamers. De afdeling was voor enkele weken gesloten voor de zomervakantie, het personeel had vakantie of werd tewerkgesteld op een andere afdeling, de patiënten werden op andere diensten opgevangen, en dus was de hele gang vrij om de noodplanoefening te laten doorgaan. In 2011 werd in het AZ Lokeren een verticale noodplanoefening uitgevoerd met de Lokerse brandweer en politiediensten, maar een horizontale evacuatie-oefening was al even geleden. Hoog tijd dus om dit nog eens over te doen, zodat het personeel de routine en automatismen in de vingers krijgt. Het is immers belangrijk adequaat te reageren op het ogenblik dat er effectief een ramp binnen de muren van het ziekenhuis gebeurt, een brand bijvoorbeeld, en het intern rampenplan dient afgekondigd te worden. Ook in het kader van de accreditatie is het van belang dat er vanaf nu op jaarlijkse basis een interne noodplanoefening plaatsvindt in het ziekenhuis. Er werden die donderdag twee sessies georganiseerd, om 12.30 uur en om 14.30 uur zodat verpleegkundigen van verschillende afdelingen de kans kregen deel te nemen. Om het allemaal wat realistischer te maken, waren er voor de oefening ook een tiental ‘patiënten’ nodig. Daarvoor werd het personeel van de ondersteunende diensten ingeschakeld. Zij kregen een kamer en een bed toegewezen, er werd hen een patiëntidentificatiebandje om de pols gedaan en ze kregen allen een bepaalde pathologie toegekend. Dit ging van heupfracturen en schouderproblemen over blindedarmoperaties en hyperventilatie tot dementie met wegloopgedrag. Sommige ‘patiënten’ waren mobiel, anderen niet.

8

De oefening mag een succes genoemd worden. Nathalie Van Vlierberghe (directiesecretariaat), lid van de werkgroep die de noodplanoefening had voorbereid, was onmiddellijk na afloop tevreden: “De oefening is goed verlopen. Er kwamen enkele kleine pijnpunten aan de oppervlakte, wat goed is want nu weten we wat we kunnen verbeteren naar de toekomst toe. We verzamelen alle feedback, en zitten dan samen om alles te evalueren.” De voorbereidingen voor deze noodplanoefening startten in juni 2015. Nathalie: “Er waren twee vergaderingen, er werden fictieve patiënten gezocht, alsook medewerkers van de verpleegeenheden, de faciliteire dienst en logistieke medewerkers. Er moesten patiëntenfiches uitgeschreven worden, de verschillende observatoren kregen een taakverdeling en alle diensten moesten worden verwittigd.” Wanneer er een brand uitbreekt op een afdeling, komen immers verschillende diensten in actie: het onthaal, de technische dienst, de directie, de spoedafdeling, maar ook alle verpleegafdelingen. Ook de patiënten en bezoekers moesten op de hoogte worden gebracht via een dienstnota, waarin hen werd verzekerd dat de werking van het ziekenhuis niet in het gedrang zou komen.” Naast de jaarlijks terugkerende oefening zullen verder regelmatig vormingen worden georganiseerd in het kader van het interne en het externe noodplan. Geert Verniers, adjunct directeur verpleging, die aanwezig was als observator, verwoordt het als volgt: “De rampoefening van deze middag was een voltreffer. Geëngageerde ‘patiënten’ vervulden hun rol perfect en de medewerkers waren accuraat in het bestrijden van de fictieve brand op heelkunde A. Elke oefening leert ons als ziekenhuis nog beter voorbereid te zijn op deze moeilijke potentiële situaties. Zo moeten we verder nadenken over het ‘sturen’ van de medewerkers zodat de horizontale evacuatie van de patiënten nog vlotter kan verlopen. Rustig blijven, checken en controleren zijn de sleutelwoorden voor een geslaagde evacuatie. Dank aan alle enthousiaste medewerkers voor deze leerrijke oefening.”

9

Uitgezwaaid

Marleen Van Rijsselberghe

De aandachtige lezer merkte zeker al op dat het even geleden is dat we nieuwe gepensioneerden bij elkaar sprokkelden. Het laatste jaar waren er weinig medewerkers die ons om die reden verlieten. Het heeft, voor zover mij bekend, nog niets te maken met het optrekken van de pensioenleeftijd. Zij maakten nog gebruik van de huidige regeling.

Rita wist haar mannetje te staan op het operatiekwartier en dat in tijden dat het woord assertief nog moest worden uitgevonden. Naar de dokters toe was ze correct, ze nam evenwel geen blad voor de mond. Meermaals nam zij het op voor haar collega’s. Rita was erg behulpzaam. Stilzitten stond niet in haar woordenboek. Als er iets defect was ging Rita meestal zelf eerst aan de slag. Collega’s konden bij haar steeds terecht voor een wissel of om in te springen. Hoofdverpleegkundige Alain Pieters kon vaak een beroep doen op die grote collegialiteit van Rita. Ontelbare keren heeft zij perioden ¾ of fulltime gewerkt om bevoorbeeld ziekteperioden te helpen overbruggen. Op 31 maart 2015 ging Rita De Clerck, verpleegkundige op het operatiekwartier, officieel met pensioen. Dit was niet meteen op de door haar gedroomde wijze. Rita kwam zwaar ten val op de werkplek op 20.08.2010. Vrij snel bleek dat het herstel van lange duur zou worden. Rita probeerde het werk te hervatten na een eerste afwezigheid van een viertal maanden. Helaas bleef de pijn aanhouden. Rita probeerde in 2011 opnieuw te werken, maar de pijn en de ongemakken bleven. Sinds januari 2012 was Rita ononderbroken met ziekteverlof. Rita startte in de Stadskliniek Lokeren op 01.08.1977. Zij was, in mijn vroegste herinnering, de vaste nachtdienst fulltime op de 1ste verdieping, nl. van maandagavond tot vrijdagochtend. Deze opdracht was niet evident, op de afdeling inwendige ziekten verbleven veel bedlegerige patiënten. Rita beschikte over veel kracht. Patiënten in en uit bed helpen deed ze vaak alleen. Slechts af en toe deed ze beroep op de persoon, die we destijds ‘de rondlopende waak’ noemden. Wanneer Rita precies voor het operatiekwartier koos, vind ik niet terug. Toen ik mijn eerste personeelsoverzicht maakte, in december 1992, werkte ze er al halftijds. Ze vormde een ploeg met Nicole Van Wouwe. Ze werkten beiden tijdens de grote vakantie een volledige maand fulltime, zodat ze de andere maand vrij waren.

10

Rita was de gastvrijheid zelve, volgens Alain was er sprake van legendarische feestjes voor jarigen in de manege bij haar thuis. Deze gingen gepaard met fameuze verkleedpartijen, quizjes en veel ambiance. Het woord ‘gepaard’ blijkt goed gekozen: Rita’s grote passie naast het werk was gericht op het werken met paarden, samen met haar man en 3 kinderen. Via haar echtgenoot kregen we jarenlang lagereschoolkinderen op bezoek vlak voor Kerst. Ze kwamen liedjes zingen in de hal van het ziekenhuis en bezochten de patiënten op de afdelingen met zelfgeknutselde kerststukjes. De sfeer die toen gecreëerd werd was een unieke ervaring voor patiënten die de feestdagen noodgedwongen in een ziekenhuis moesten doorbrengen. Rita, we willen je bedanken voor je grote collegialiteit en inzet al die jaren. Geniet nu maar van je gezin en van je kleinkinderen. We wensen je het allerbeste toe. Gelijktijdig, officieel op 01.08.2015, zwaaiden Christiane Poppe en Herman Lanoye af.

Voor jaargang 2, nummer 2 (maart tot juni 2008) had ik het genoegen een interview te doen met Christiane Poppe, dit onder andere naar aanleiding van de opstart van de geriatrie in september 2007. Christiane was enorm fier dat ze in de kijker werd gezet. Ze had heel wat te vertellen over haar loopbaan, de afdelingen waar ze werkte en de evolutie in de zorg en het materiaal. Christiane vertelde ook leuke anekdotes, zoals het feit dat ze op een andere afdeling gedurende de nacht een brand in de kiem had gesmoord. Het was geen rampoefening, maar realiteit. Christiane startte op 01.10.1974 in het ziekenhuis als kinderverzorgster. Ze vertoefde een zestal weken op de kraamafdeling en een achttal op pediatrie. Daarna wachtte de zorg voor volwassenen. Op de eerste (inwendige geneeskunde) en de vierde verdieping (heelkunde) maakte ze een tussenstop van respectievelijk 1,5 en 4,5 jaar. Later werd ze tewerkgesteld op de 3de verdieping, eerst een gemengde afdeling interne/heelkunde, later interne. Ze bleef daar tot bij de opstart van de geriatrie in september 2007. Dit was een aantal hoofdverpleegkundigen verder, Christiane kon het met iedereen goed vinden. Het was een bewuste keuze van Christiane om de opstart van de geriatrie niet te willen missen. De zorg voor oudere patiënten lag haar na aan het hart. Op het einde van haar loopbaan werd de job wel zwaar, af en toe wat ziekteverlof was Christiane haar deel. Eén van de redenen hiervoor was een val van Christiane in een patiëntenkamer. Uiteindelijk kwam het allemaal goed. De dame Christiane is niet in enkele woorden te vatten. Ik doe toch een poging: vlot ter taal, redelijk direct (zoals bij de ‘onderhandelingen’ rond de plaats van de ADV-dagen in haar

schema), te allen tijde goedgezind. Zo liet ik me vertellen dat ze al eens deuntjes neuriede op de afdeling geriatrie. Aan zingen waagde ze zich ook, bij voorkeur uit het repertoire van Will Tura, ze behoort tot zijn horde superfans. Christiane kijkt ook graag terug op haar bezoek aan het paleis bij de koning, via een uitnodiging die het ziekenhuis had ontvangen. Tot op vandaag is ze ons erkentelijk omdat ze dit kon meemaken. Ik weet niet of haar correspondentie met het koningshuis bij elke jaarwende van toen dateert of reeds langer bestond. Feit is dat er door het paleis een reactie werd verstuurd bij het einde van haar loopbaan, getekend: voor Filip van België. Christiane verzamelt onder andere geboortekaartjes. Het is mogelijk dat jullie geboortekaartjes, die aan de directie werden gericht, nu in een album ten huize Poppe terug te vinden zijn. Nadat ze enkele weken aan ons prikbord hingen, gaf ik deze aan haar door. Een blij gezicht was steevast het antwoord. Christiane zou ook gepassioneerd zijn door vogels. Ik vernam in de wandelgangen dat Christiane bij haar afscheid van de geriatrie heeft plaatsgenomen op de boenmachine.

11

Herman Lanoye was hoofdverpleegkundige van heelkunde A. Het was 1 april 1980 toen Herman, met bijna 4 ervaring in het universitair ziekenhuis van Gent, afzakte naar de OCMW Stadskliniek van Lokeren. Herman werd lid van het team op intensieve zorgen, een dienst die enkele maanden daarvoor werd opgericht. Daar waren we collega’s: een kleine groep hardwerkende verpleegkundigen met hun bureau centraal tussen de patiënten, waarvan sommigen lang bij ons verbleven. Eén van onze patiënten viel een wel bijzondere eer te beurt. We hadden de man verschillende weken verzorgd. We waren net als hem fier dat hij al veel beter was. We zochten wat afwisseling in het dagelijks ritueel van hygiënische- en andere zorgen, onderzoeken en behandelingen, bezoek, in bed liggen, korte tijd opzitten. We hadden de patiënt het verpleegpak van Herman aangetrokken en achter het verpleegbureau geïnstalleerd. Toen Herman met de late dienst opkwam, hield de patiënt met grote ogen de centrale monitor nauwlettend in het oog en hij keek recht in Hermans gezicht toen deze binnenstapte. Het leven was toen eenvoudig. In 1989 startte Herman met 4 anderen, waaronder ondergetekende, voor 2 schooljaren een opleiding gericht op leidinggeven. Na een stressvolle les, waarvan we dachten dat we de leerstof nooit zouden kunnen verwerken, ging het raampje van de auto wel eens open om onze frustratie uit te schreeuwen. Het was de tijd dat de dieren nog praatten en dat autoraampjes werden opengedraaid met een hendeltje. Herman had veel stress omdat hij alle leerstof zeer goed wou beheersen. Eind goed al goed, Herman kwam naar huis met een extra boterbriefje. Dit zou misschien wel andere deuren openen in zijn carrière. Voor Herman begon het nieuwe avontuur in 1992 op de pediatrie, toen op de 5de verdieping. Hij werd er hoofdverpleegkundige. Hij had er een divers team medewerkers, waarmee hij de handen vol had. Henri Van Winckel was toen pediater. Af en toe miste Herman intensieve zorgen, een dienst die hij moeilijk kon loslaten: techniciteit, acute situaties, samenwerken met collega’s.

12

Als basisverpleegkundige kon hij deeltijds werken, zijn gezin telde intussen 4 kinderen. Als leidinggevende echter moest hij elke dag paraat staan en verantwoordelijkheid dragen voor de hele afdeling. Het werd een niet te onderschatten uitdaging. Herman leidde de pediatrie gedurende een tweetal jaar. Toen de kans zich voordeed om naar een afdeling met volwassen patiënten te verschuiven zei Herman hierop volmondig ja. Hij werd hoofdverpleegkundige van de 4de verdieping, toen heelkunde. Herman muteerde in 2008 naar de 2de verdieping, ook heelkunde, dit was op het ogenblik dat het dagziekenhuis definitief werd afgesplitst. Telkens viel me op dat Herman keuzestress heeft. Voor iets nieuws kiezen houdt in dat je afscheid moet nemen van iets bekends. Dat loslaten vroeg telkens opnieuw wat tijd. In het geval van zijn naderend pensioen merkten we dit ook. Herman was begaan met het welbevinden van medewerkers en engageerde zich in de vakbond. Op enkele betogingen vond je hem op de eerste rij. Dé essentie bleef voor Herman door de jaren heen steeds dezelfde, namelijk goede zorg verlenen aan de patiënt die centraal staat. Hij verdiepte zich in wonden stomazorg en maakte van de VAC-therapie zijn troetelkind. Het zien helen van een grote wonde door middel van deze aanpak gaf hem tot op de laatste werkdag heel grote voldoening. De verpleegkundige in hem is gebleven, in hart en nieren. Uit patiëntenzorg en -contact haalde hij grote voldoening. Herman toonde betrokkenheid met medewerkers, zeker met hen die het moeilijk hadden. Thuisbezoekjes aan wie ziek was maakten steevast deel uit van zijn vrije tijd. Het is Herman gegund om nu voornamelijk nog de familieman te zijn, die hij altijd al was en om vaak ontspannende activiteiten in het lassen. Het ‘zwarte gat’ zal voor hem niet volgen, denk ik.

Daniël Pauwels, ploegleider projecten AZL bij de technische dienst, was aan de beurt op 01.09.2015 om aan een nieuwe levensfase te starten. Daniël startte, zoals vele anderen, in de ‘oude’ technische dienst, lees: de witte gebouwen naast de wasserij. De schrijnwerkerij werd in 2013 als eerste verhuisd naar de nieuwe locatie, namelijk naar de kelder van de nieuwbouw. Tegelijkertijd werd er een afplakmachine aangekocht en geïnstalleerd zodat het plaatmateriaal ter plaatse op maat gemaakt

en afgeplakt kon worden. Voorheen werd het plaatmateriaal met de vrachtwagen naar Zeveneken gevoerd. Met tweemaal in- en uitladen was de kans op beschadigding heel reëel. Daniël was door iedereen gekend als de schrijnwerker, die enkele mooie projecten mee realiseerde. We denken hierbij aan de inrichting van de apotheek, de verpleegposten, de administratieve ruimte op spoed, de burelen voor de hoofdverpleegkundigen, de verdere uitbouw van consultatieruimtes en burelen enzovoort. Daniël maakte er ook geen probleem van om in de late uren en zelfs in het weekend te werken. Ik herinner mij dat dit vooral het geval was bij interne verbouwingswerken op het operatiekwartier. Ik liet me vertellen dat Daniël een echte levensgenieter is. Zijn hobby’s zijn tuinieren en samen met zijn echtgenote Magda Raes (verpleegkundige in het woonzorgcentrum (de Home) fietsen met de elektrische fiets. Ook voor zijn zonen Geert en Peter en voor zijn schoondochters staat hij altijd paraat. Met plezier past hij op zijn 4 kleinkinderen en indien Magda slaapt na een gepresteerde nachtdienst brengt en haalt hij de kleinkinderen naar en van school. Zij zullen hem beslist jong houden.

Aan alle voornoemde jonge gepensioneerden een hartelijk dankwoord voor alle jaren inzet in het ziekenhuis!

Voorstelling Cindy De Nutte, hoofdverpleegkundige heelkunde A Ik studeerde in 2001 af als bachelor in de verpleegkunde aan de KAHO Sint-Lieven en startte op de dienst intensieve zorgen in toen nog het AZ Maria Middelares ziekenhuis te Sint-Niklaas. Daar volgde ik de opleiding BanaBa spoed en intensieve zorgen en nadien de kaderopleiding aan Vormingsleergang voor Sociaal en Pedagogisch Werk Kortrijk. In april 2009 kwam ik in het AZL op de 2de verdieping terecht in een leuk team met aan het roer Herman Lanoye. Nadien verhuisde ik naar de dienst spoedgevallen, waar ik tot nu werkte. Het was een gevarieerde job die ik steeds graag gedaan heb. Meteen merkte ik het verschil in acute zorg op intensieve zorgen en de meer kwetsbare werkomstandigheden van de spoedgevallen, een tijd die ik nooit zal vergeten. Als nieuwe hoofdverpleegkundige op de dienst heelkunde A wil ik gaan voor een

patiëntgerichte totaalzorg. Ik hoop met het team van de afdeling, binnen een aangename en respectvolle werkomgeving, kwaliteitsvolle zorg op maat te geven. Ik ben blij dat ik na 5 jaar deze kans krijg in het ziekenhuis. Buiten het werk kan ik genieten van een fietstochtje, in de tuin werken, een goed muziekconcert, een nieuwe cd of oude vinylplaat. Ik ben 35 jaar jong, mama van 2 dochters Bo en Dagmar en woonachtig in Sinaai-Waas.

13

De vraag van … Elke Annick Van Driessche

Wat doen de collega’s tijdens de werkuren met hun trouwring ? Elke Veelaert, administratief medewerker op de medische beeldvorming, stapte onlangs in het huwelijksbootje. Sinds kort is ze de trotse eigenares van een trouwboekje en een trouwring die, zoals het hoort, netjes om haar ringvinger zit. Tijdens de werkuren echter mag ze geen juwelen dragen aan handen en armen, want aan het onthaal van medische beeldvorming komt ze in contact met patiënten. Ziekenhuishygiëniste Vanessa De Schouwer stelt het als volgt: “De aanbevelingen van de Hoge Raad Gezondheidszorg verbieden het dragen van juwelen aan handen en onderarmen, wat het efficiënt wassen en ontsmetten van de handen bemoeilijkt. Dit vergemakkelijkt dan weer de overdracht van micro-organismen van zorgverlener naar patiënt en omgekeerd. Deze maatregel geldt voor elke zorgverlener die in contact komt met patiënten.”

14

Vele werknemers van het AZ Lokeren doen net voor aanvang van hun dienst hun trouwring uit, en steken deze voor een aantal uur weg in portemonnee of handtas, om deze dan aan het eind van hun shift weer om de vinger te doen. Anderen echter willen hun ring niet wegmoffelen, en steken er een ketting(kje) omheen, zodat ze hem toch nog zichtbaar rond de hals kunnen dragen. Zelf bewaart Elke haar trouwring tijdens de werkuren in een klein doosje. Een veilig alternatief is om de trouwring alvast thuis uit te doen, zo kan hij niet verloren geraken.

Stel je vraag!

Heb jij ook een vraag over het ziekenhuis, de werking van een bepaalde dienst of iets wat je je al langer afvraagt? Schrijf ons gerust en we beantwoorden je vraag in de volgende editie van onze gAZet. Stuur je vraag naar [email protected]

FARMAFLASH :

Als het kind maar een naam heeft door Pieter Ramaut “Gezocht: marketeer (M/V), alcoholverslaving, spraakgebrek en dyslexie geen bezwaar. Vergoeding volgens commissie. Dubbele vergoeding bij gebruik van de letters X, Y, Z.” Zo moeten de vacatures bij farmaceutische bedrijven er ongeveer uitzien wanneer ze op zoek gaan naar personeel om de naam van hun nieuwe wondergeneesmiddel te verzinnen. Ter illustratie, enkele recente vondsten: Viibryd, Yervoy, Benlysta, Zytiga, Xgeva, Perjeta, Vectibix, Zaltrap, Zevalin, Xeljanz. Je moet al in volle voorbereiding voor het WK Scrabble zijn, om het hier warm van te krijgen. Maar wat blijkt nu: die arme marketeers, ze kunnen niet anders! Neem nu isopropyl (Z)-7[(1R,2R,3R,5S)-3,5- dihydrox y-2[ ( 3 R ) 3 - hyd rox y- 5 - fe ny l p e nt y l ] cyclopentyl] hept-5-enoaat, kortweg latanoprost. Een uiterst nuttig stofje dat je in het oog kan druppelen als je last zou hebben van glaucoom. ‘iDrops, Topview, Cleareye2000’, in eender welke andere sector zouden het acceptabele namen zijn voor het product, zo niet in de farmacie. Het werd Xalatan, minstens een vlotte 45 punten waard als u het op een 3x woordwaarde weet neer te gooien. Waarom nu die steeds moeilijker wordende namen? Wel, dat is het gevolg van het grote aantal vereisten dat tegenwoordig gesteld

wordt aan de naam van nieuwe geneesmiddelen. Er is het WHO dat zich bemoeit met de generieke naam (bevoorbeeld Paracetamol), die overal ter wereld uitspreekbaar en identiek moet zijn. En er zijn de verschillende geneesmiddelagentschappen (Bevoorbeeld EMA in Europa en FDA in de Verenigde Staten) die heel veel regeltjes opleggen aan de uit te vinden merknamen. Zo wordt 40 % van de voorgestelde namen geweigerd: de naam mag niets beloven, er mogen geen extravagante claims gemaakt worden in de productnaam, Betablocker Pro zal dus nooit wat worden. De naam bevat ook liefst geen bestaand woord en cijfers worden al helemaal afgeraden. Dit alles om beïnvloeding en/of verwarring bij patiënten en artsen tegen te gaan. Dé belangrijkste reden waarpù we opgezadeld worden met steeds moeilijkere namen voor geneesmiddelen is dat elke nieuwe naam niet mag lijken op een reeds bestaande naam. En hoe meer geneesmiddelen er bijkomen, hoe ingewikkelder dit wordt. In een wereld waarin de woorden stilaan opgeraken, komt er dus ruimte voor bedrijven die random lettercombinaties, die zo weinig mogelijk op woorden lijken, uit de lucht plukken en voor veel geld verkopen aan de farmaceutische multinationals. Schrik dus niet als je binnen twintig jaar dagelijks een tabletje Aqzuiopaxl 20mg moet nemen.

15

Informatieveiligheid: een opdrach In de kijker

Sinds de jaren ’90 heeft de wetgever al veel aandacht besteed aan informatieveiligheid in de ziekenhuizen. Zowel de wetgeving die handelt over de normen van de ziekenhuizen als de wetgeving over de kruispuntbank van de sociale zekerheid verplicht de ziekenhuizen om een veiligheidsconsulent te hebben. Ook de Vlaamse overheid vraagt dat elke organisatie die authentieke persoonsgegevens verzamelt, een informatieveiligheidsconsulent aanstelt. Om de gegevens van het rijksregister online te kunnen consulteren zijn we als ziekenhuis verplicht om een veiligheidsconsulent aan te stellen. Voor het AZ Lokeren werd dit in 2010 Geert Verniers. Een veiligheidsconsulent wordt pas aanvaard door de overheid als hij voldoet aan heel wat voorwaarden. Hij dient voldoende vorming te volgen en mag geen lid van de informaticadienst zijn. De belangrijkste opdracht van de veiligheidsconsulent is het beheer adviseren omtrent: 1. maatregelen die duidelijke regels vastleggen op het gebied van communicatie en overleg tussen het team ‘informatieveiligheid’ en het ziekenhuis; 2. maatregelen die een fysieke beveiliging garanderen van de gegevens tegen materiële schade (diefstal, brandof overstromingsschade, elektriciteitspanne enzovoort); 3. maatregelen die een logische beveiliging van de gegevens garanderen tegen informatica gerelateerde risico’s (computervirussen, verlies van gegevens, identificatie van de gebruikers enz.); 4. maatregelen die bijdragen tot het onderhoud en de aanpassing van de veiligheidsregels tegenover de technische ontwikkeling (updaten van de programma’s of van informaticamateriaal). Het informatieveiligheidsbeleid omvat drie pijlers: • Er moet een risicoanalyse gebeuren. • Het beleid moet gebeuren op basis van ISO-normen. • Het personeel moet gesensibiliseerd worden. Waarover gaat informatieveiligheid? Er is een strategische context waarbij vooreerst moet nagegaan worden welke informatie in het ziekenhuis aanwezig is, om vervolgens de kwetsbaarheden na te gaan en uiteindelijk de nodige voorzorgen te nemen om de informatie te beveiligen. Dit kan vanuit meerdere invalshoeken bekeken worden zoals de verschillende wetgevingen inzake

16

de bescherming van de patiëntengegevens, de continue operationele werking van het ziekenhuis, maar het is tevens belangrijk voor de reputatie van het ziekenhuis. Ook de technologische context is belangrijk; de architectuur van het netwerk (switches, routers, firewalls enz.) en de architectuur van het systeem (hardware, software en integratie van verschillende toepassingen). Verder moet er ingegaan worden op het plannen van de technische evolutie en het beheer van externe partners zoals service providers (bevoorbeeld Proximus en Telenet) en software providers (bevoorbeeld Infohos en Fujifilm). Hoe wordt de informatieveiligheid georganiseerd? Er is een ‘team informatieveiligheid’ (Geert Verniers en Annelore Van Eeghem, ICT) dat de dagdagelijkse informatieveiligheid monitort en momenteel wekelijks samenkomt om de risicoanalyse uit te voeren, de verbeteracties te plannen en procedures op te stellen. Daarnaast wordt een comité informatieveiligheid opgericht dat tweemaal per jaar samenkomt. Hier wordt een samenstelling beoogd waarbij alle medewerkers van het ziekenhuis worden vertegenwoordigd. Concreet betekent dit een vertegenwoordiging van artsen, hoofdverpleegkundigen, informatici, systeemverpleegkundigen, apothekers, verpleegkundigen, maar ook medewerkers van het onthaal, de facilitaire dienst, de financiële dienst, de technische dienst, de aankoopdienst en administratieve medewerkers. Dit comité heeft als doel om de verbeteracties, de maatregelen inzake informatiebeveiliging en eventuele incidenten te bespreken en te communiceren naar de betrokkenen. De uiteindelijke beslissingen omtrent informatieveiligheid worden genomen door het directiecomité of de raad van beheer. Huidige stand van zaken Momenteel is een risicoanalyse gebeurd door het ‘team informatieveiligheid’. Door het uitvoeren van een risicoanalyse trachten we de ernst van de gevolgen in te schatten indien er geen veiligheidsmaatregelen genomen zijn. Deze analyse kan gebeuren op gegevens van gedeelde programma’s, geprinte documenten, mails, papieren of digitaal archief. Ook moet deze analyse gebeuren op het intern en extern netwerk, gegevensdragers, printers, telefonie enz. Eerst wordt een waardeschaal opgesteld die per domein van de organisatie nagaat welke gevolgen er zijn indien de informatieveiligheid faalt. Dit betekent dat de domeinen facilitaire dienst, zorg, administratie, ERP (boekhouding, orderpakket, personeelsbeheer en -planning), management en beveiliging van data doorgelicht worden op gebied van informatieveiligheid.

ht voor ieder personeelslid Annelore Van Eeghem/Geert Verniers

Het ‘Team informatieveiligheid’ heeft reeds een eerste analyse gedaan, maar dit moet nog verfijnd worden samen met de verantwoordelijken van de domeinen. Bij de risicoanalyse worden de gegevens, de services gecontroleerd op verschillende criteria zoals beschikbaarheid, integriteit (zijn de gegevens juist, volledig, tijdig en geautoriseerd), vertrouwelijkheid en efficiëntie. Ook moet alles afgestemd worden met de wetgeving, bijvoorbeeld de wet op de privacy. De resultaten worden in een tabel weergegeven waaruit onmiddellijk blijkt dat de vertrouwelijkheid en integriteit van de gegevens omtrent zorg, administratie van de patiënt en personeelsgegevens het meest gevoelig zijn op het gebied van informatieveiligheid en dus ook het best moeten beschermd worden. Deze bescherming kan door fysieke afscherming (bijvoorbeeld sluiten en beveiligen van deuren), afschermen van elektronische data door identificatiecontroles binnen informaticatoepassingen en virusbeveiliging, maar de grootste risicofactor is de menselijke factor.

Volgende regels zijn van groot belang: • Ga zorgvuldig om met informatie. • Draag bij aan de beveiliging van de gebouwen (onder andere deuren sluiten). • Beveilig je computer en houd je wachtwoord geheim. • Ken de risico's van het gebruik van e-mail en internet. • Vermijd het gebruik van USB-sticks enz. • Maak gebruik van je rechten, misbruik ze niet. • Meld beveiligingsincidenten.

Informatieveiligheid: een opdracht voor ieder personeelslid Iedereen die in het AZ Lokeren werkt dient zich bewust te zijn van het soort informatie waarmee hij omgaat. In een ziekenhuis worden medische persoons-gegevens gecreëerd zowel op papier als digitaal. Deze gegevens kunnen en mogen niet zomaar onbeheerd achtergelaten worden of meegedeeld worden via telefoon of andere media.  

  

Processen, applicatiedomeinen en  gemeenschappelijke diensten 

Functie 

  

  

  

Waarde type 

Processen 

  

Domein 1: Facilitair Domein 2: Zorg 

Domein 3: ERP, voorraad, HR 

Domein 4: Administratie patiënt 

Grensoverschrijdende processen  Algemeen management &  veiligheidsbeleid  Classificatie 

poetsen, koken, logistiek  zorgplanning, behandeling,  nazorg  personeelsplanning, wedden,  voorraadbeheer, boekhouding,  communicatie, kwaliteit en  veiligheid  tarificatie en administratie  patiënt 

Classificatie van data  Gedeelde  Persoonlijke  Individuele  Office data Office data Uitge‐ Applicatiedata gevoelige  bv  bv verslag  Persoonlijke  drukte (databases)  applicatiedata verslaggeving  documenten docu‐ van  bv MRSA  menten van  evaluatie‐ vergadering gesprek 

A 

I 

C 

A 

I 

C 

A 

I 

C 

A 

I 

C 

A 

D01  D01 D01 D06 D06 D06 D02 D02 D02 D03 D03 D03 D04   2

1

1

2

1

1

2

1

1

3 

4 

4 

3 

4 

4 

2 

3 

3 

 

 

1 

1

2 

3 

    2 

4 

4 

2 

4 

4 

2 

3 

3 

2 

4 

4 

3 

4 

4 

1 

3 

3 

2 

D04 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

3 

 

3 

C 

3 

 

C 

E‐mail 

A 

I 

Ge‐ archiveerde  Digitale  document‐ archieven  en 

Fax 

C 

A 

I 

C 

A 

C 

A 

I 

C 

web data   on‐line  (extern of  intern) 

A 

I 

C 

D05  D07 D07 D07 D08 D08 D08 D09 D09 D10 D10 D10 D11 D11 D11   

 

 

 

2

1

1

1

1

1

1

1

1

1

1

1 

1 

1 

1 

3 

1 

2 

3 

1 

2 

3 

1 

3 

2 

3 

3 

3 

4 

4 

3 

1 

2 

2 

1 

2 

2 

1 

3 

1 

3 

3 

1 

4 

4 

3 

1 

2 

2 

2 

3 

3 

1 

3 

1 

3 

3 

1 

3 

3 

   beheer infrastructuur en security

 

 

 

 

 

 

 

 

 

3 

3 

3 

2 

3 

3 

1 

2 

2 

 

 

 

2 

2 

    

3 

4 

4 

3 

4 

4 

2 

3 

3 

2   

 

 

 

 

3 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

1 

2 

3 

3 

1 

2 

2 

1 

2 

1 

2 

2 

2 

2 

2 

3 

2 

3 

3 

2 

3 

3 

1 

3 

2 

3 

3 

3 

4 

4 

  A: availability (beschikbaarheid), I: integriteit, C: confidentiality (vertrouwelijkheid), E: efficiency (doeltreffend, voldoen aan wetten) 

17

Het intern dagziekenhuis 1 dagziekenhuis, 2 eenheden: • Chirurgisch dagziekenhuis: voorbereidingskamers, patiëntenkamers en een behandelruimte voor MKA-chirurgie (Mond, Kaak, en Aangezichtschirurgie). • Intern dagziekenhuis: kamers voor patiënten met endoscopische onderzoeken, infuustherapieën, bloedtransfusie, pijnbehandeling en oncologie (chemotherapie).

Een nieuw Paulette Veldeman, hoofdverpleegkundige van het dagziekenhuis, kon in 2012 met haar team verhuizen naar de nieuwbouw. Infuustherapie en de pijnkliniek waren toen al voorzien. Eerst werd het chirurgisch dagziekenhuis opgestart, met in 2014 een uitbreiding door het toevoegen van MKAchirurgie. Een groeiend aantal patiënten voor de medische discipline interne geneeskunde werd sindsdien stelselmatig aan het team van het dagziekenhuis toevertrouwd, en ook in 2014 werd beslist oncologie hierin op te nemen. Paulette: “Aangezien de doelstelling, de werkwijze en de patiëntenpopulatie van een intern dagziekenhuis enigszins anders zijn dan bij het chirurgische luik, was het noodzakelijk om met het hele team een nieuwe denkoefening te maken: ‘Welke zorg gaan we bieden, welke patiënten zullen er zich aandienen, hoe kunnen we dit als team realiseren?’” Lynn Parthoens: “Door de complexiteit van het gemengd dagziekenhuis werd gekozen voor een opsplitsing van het verpleegkundig team. Ikzelf en mijn collega, Brigitte De Ryck, zijn als oncologische verpleegkundigen mede verantwoordelijk voor het oncologische luik.” De verschillende behandelingen in het intern dagziekenhuis Endoscopische onderzoeken: bijvoorbeeld maagen darmonderzoek Bij endoscopische onderzoeken wordt een vorm van sedatie gegeven. Om die reden worden patiënten gepland in het intern dagziekenhuis. De patiënt wordt opgenomen op een kamer endoscopie en met een stretcher naar het onderzoek gebracht op de 1ste verdieping. Na het onderzoek komt de patiënt terug naar het intern dagziekenhuis tot de arts toestemming tot ontslag geeft. Dit gebeurt wanneer alle parameters in orde zijn zoals ademhaling, bloeddruk en de pijnschaal. Infuustherapie Patiënten voor infuustherapie worden begeleid naar een zetelkamer. De patiënt krijgt in de zetel een infuus ingebracht met intraveneuze medicatie zoals bijvoorbeeld ijzer, magnesium en immunogloblines (verminderde weerstand). Oncologische behandelingen Lynn, één van de oncoverpleegkundigen, legt dit kort even voor ons uit: “Er zijn 3 kamers met een specifieke inrichting voorzien voor oncologische patiënten die een chemobehandeling krijgen. Zo kunnen we op een professionele manier de patiënten de juiste zorg bieden. Oncologische behandelingen vereisen een specifieke aanpak. De bloeduitslagen bij de patiënten worden nauwlettend opgevolgd. De bereiding van de chemokuur gebeurt door de apotheek, na berekening van de dosis door de arts. Het algemeen welbevinden van de patiënt speelt een belangrijke rol in het al dan niet laten doorgaan van de behandeling. Het spreekt vanzelf dat er ook heel wat contacten worden gelegd met externe zorgverleners

18

hoofdstuk voor het AZL zoals thuisverpleging. Ook in het ziekenhuis wordt maximaal ingezet “De continuïteit van op zorg voor de patiënt. Een kwaliteitsvolle zorg wordt multidisciplinaire aanpak van de oncologische zorg is onontbeerlijk. gewaarborgd, met de Overleg met psychologen, diëtisten en patiënt als centrale persoon.” artsen is noodzakelijk en gebeurt op regelmatige basis. De continuïteit van kwaliteitsvolle zorg wordt hierdoor gewaarborgd, met de patiënt als centrale persoon.” Borstkliniek De oncoverpleegkundigen begeleiden tevens de patiënten van het ‘Zorgprogramma borstkliniek’. Het AZ Lokeren werkt voor de borstkliniek samen met de borstkliniek van het az Sint-Blasius Dendermonde. Via een centraal telefoonnummer (09 340 85 19) kunnen patiënten, huisartsen of familie een afspraak maken. Het is de bedoeling om de tijdspanne tussen de eerste aanmelding en de diagnose zo kort mogelijk te houden. De multidisciplinaire aanpak van borstkanker staat centraal wat betekent dat verschillende disciplines betrokken worden bij de diagnosestelling en begeleiding van de patiënt. In de eerste plaats wordt beroep gedaan op de expertise van de radiologen bij het beoordelen van de mammografie en het uitvoeren van een punctie. Na het weefselonderzoek wordt de patiënt gezien in een multidisciplinaire raadpleging met een borstchirurg (dr. Annabel Goossens, eventueel samen met dr. Jan Decloedt), de borstverpleegkundige (Lynn Parthoens en Brigitte De Ryck) en/of de psycholoog (Kathleen Heyndrikx of Heidi Bruyneel). Zowel voor als na de ingreep worden onze borstverpleegkundigen en psychologen ingeschakeld om de patiënt te informeren en te begeleiden. Het dagziekenhuis, een moderne afdeling met een sterk team Paulette: “Er is de afgelopen tijd al heel wat veranderd in het dagziekenhuis. Onze doelstelling is om steeds kwaliteitsvolle zorg te bieden, binnen een optimale organisatie van de afdeling. Patiënttevredenheid en een patiëntveilige omgeving zijn voor ons van groot belang. Het is vanzelfsprekend dat de werking enkel vlot kan verlopen met een goed team. De onderlinge samenwerking en een hart voor de patiënten is een prioritaire vereiste. Professionaliteit staat voorop!”

van links naar rechts: Silke, Lieve, Isabel, Lynn, Brigitte

Openingsuren dagziekenhuis • weekdagen van 7 - 19 uur • gesloten op feestdagen en in het weekend Openingsuren oncologisch dagziekenhuis • weekdagen van 8 - 16 uur • gesloten op feestdagen en in het weekend Contact • intern dagziekenhuis: tel. 09 340 82 52 (8 - 16 uur) • oncologisch dagziekenhuis: tel. 09 340 82 56 (8 - 16 uur) • dagziekenhuis algemeen: tel. 09 340 82 50 (7 - 19 uur)

Verantwoordelijken intern dagziekenhuis diensthoofd: dr. Priscilla Raman hoofdverpleegkundige: Paulette Veldeman

19

Met de fiets naar Santi Al meer dan duizend jaar volgen pelgrims de ‘camino’, vertaald als ‘de weg’, naar Santiago de Compostela in het noorden van Spanje. Santiago de Compostela is vernoemd naar SintJacobus (Sant-Iago), de apostel die er volgens de legende begraven zou zijn. Zijn lichaam spoelde er aan, gedragen door schelpen, vandaar dat het bekende teken van de camino een schelp is. Bovenop zijn graf verrees de beroemde basiliek, voor de meeste pelgrims het einde van de camino (sommigen gaan nog door tot Finisterra, 85 km voorbij Santiago, door de Romeinen het ‘einde van de wereld’ gedoopt en al voor onze jaartelling het einde van een ‘heidense tocht’). Om de camino vrij te houden, werden in het verleden veldslagen uitgevochten, onder andere tegen de Moren. Zelfs Karel de Grote in hoogsteigen persoon bemoeide zich met het veiligstellen van de pelgrimsroute, een route die toen ook erg werd belaagd door rovers en ander gespuis. Voor veel gelovigen was de camino toen een manier om een superaflaat te verdienen, een manier om de zonden te laten vergeven. Langsheen de camino werden dan ook talloze kerken en kapelletjes gebouwd. Tegenwoordig is de tocht naar Santiago niet enkel een religieus gebeuren, voor veel mensen is het nu een manier om te bezinnen, om de zaken op een rijtje te zetten, of gewoon een sportieve tocht. Dokter Paul Dossche, radioloog op de dienst medische beeldvorming, fietste met een vriend vanuit Gent tot in Santiago de Compostela, een tocht van 2384 km. Ongeveer twee weken na zijn terugkeer had de gAZet een gesprek met dr. Dossche. Het moet gezegd, de arts vertelde met heel veel enthousiasme over zijn tocht en het was overduidelijk dat de reis een zware indruk heeft nagelaten. Hoe kwam je op het idee om de tocht naar Santiago de Compostela te ondernemen? Ik wou deze tocht al doen van toen ik nog op de humaniora zat. Ik was onder de indruk van een verhaal dat ik had gelezen in een boekje waarop we ons op school konden abonneren, ‘Historische verhalen’, over een schoenlapper die veroordeeld was tot een voettocht naar Compostela. Het relaas van die helletocht is steeds in mijn hoofd blijven malen. Ooit zou ik dat doen. Het kwam er echter nooit van, tot nu. Ik had de tocht nog liever wandelend afgelegd, maar een voetblessure heeft me dit belet. En bovendien, drie maanden weg, dat durfde ik

20

niet eens vragen. Kan iedereen deze tocht doen? Iedereen kan de camino doen, mits een goede voorbereiding en soms wat doorzettingsvermogen. Ik heb de gewoonte van bij mij thuis in Gent naar het AZ Lokeren te fietsen, een fietstocht van zo’n uur. Voor onze afreis was ik langs geweest bij de gekende sportarts dr. Kris Peeters in Hamme, voor een uithoudingsproef en enkele nuttige tips. Tijdens de tocht fietste ik met een hartslagmeter, om mijn hartfrequentie in de gaten te houden. Natuurlijk is het bij momenten zwaar, het is geen eenvoudig fietstochtje of sportief uitje, zeker de bergachtige stukken zijn niet te onderschatten. Onderweg zie je veel pelgrims met blessures, maar weinigen geven op, iedereen is bezeten van dat ene doel: Santiago halen. Zelf had ik de laatste twee weken last van mijn pols, waardoor ik ’s nachts steeds wakker werd. Maar toch stonden we elke ochtend paraat om 6.30 uur. Pas toen op het einde van de tocht het adrenalinepeil zakte, besefte ik hoe moe ik was. Uiteraard is het niet voor iedereen evident om een maand, laat staan drie maanden, weg te zijn van huis. Vandaar dat je onderweg veel jonge mensen ziet, net afgestudeerd, ofwel personen die met pensioen zijn. Hoe lang was je onderweg? De tocht van 2384 km, die we met een trekkingfiets hebben ondernomen, nam een maand in beslag. De reis bracht ons van Gent doorheen Frankrijk, over de Pyreneeën, door het noorden van Spanje tot in Santiago de Compostela. Hoeveel km legde je zo gemiddeld per dag af? Dat was een beetje afhankelijk van het landschap en het weer. Op vlakke stukken kon dit 130 km per dag zijn, in de bergen was dit eerder 70 tot 80 km. In het noorden van Frankrijk hadden we eens een hele dag enorme tegenwind, en ik kan je garanderen dat het dan zwoegen was om zelfs maar kleine hellingen te bedwingen en finaal het hotel te halen. Is de camino voor fietsers dezelfde als deze van de wandelaars? Nee, niet volledig. Het traject verloopt over grote stukken toch wel wat anders. Het meest authentiek is de wandelroute, die echter grotendeels onberijdbaar is met de trekfiets. Er zijn verschillende fietswegen mogelijk naar Santiago de Compostela, en wij volgden de ‘oude weg’. Die is iets zwaarder, maar het komt overeen met de vroeger gebruikte route. Je voelt daar werkelijk de geschiedenis op die soms

iago de Compostela

door Annick Van Driessche met dank aan dr. Paul Dossche

erg verlaten wegen waar het vroeger krioelde van de pelgrims. Heel apart was dat. Vooral in Frankrijk waren er hele stukken waarop we geen andere personen, fietsers noch wandelaars, zijn tegengekomen. De weg was bij momenten eindeloos, met soms ook drukke, gevaarlijke tussenstukken. Vooral in Frankrijk rijden veel automobilisten jammer genoeg ‘als gekken’. Ik reed dan ook soms niet op, maar naast de weg. Vanaf het Spaanse gedeelte, na de Pyreneeën, zag je echt vanuit alle hoeken pelgrims samenstromen. In Frankrijk hebben we goed doorgefietst, pas in Burgos (Spanje) hebben we een rustdag ingelast. We namen van de gelegenheid gebruik om de stad te bezoeken. Het was ons aangeraden in deze stad te stoppen en terecht, het is er werkelijk prachtig, met onder andere een adembenemende kathedraal. Hoe zat het met logies onderweg? Dat was geen enkel probleem, met de hulp van onze smartphones vonden we overal B&B’s waar we terechtkonden. Dit was echt leuk, zo maakten we kennis met de lokale bevolking, met lokale gerechten en wijnen. We hadden de kans om delen van Frankrijk te zien die nog niet zijn platgetreden door de toeristen. Het was het Frankrijk waarvan ik dacht dat het verdwenen was. Toen we na lange tijd een ‘toeristisch hoogtepunt’, Rocamadour, bereikten was het contrast qua gastvrijheid enorm groot. Het was zonder meer uniek om een stuk wereldgeschiedenis te ontdekken, vertrekkend van thuis. De camino is intussen Unesco werelderfgoed. Onderweg haalden we onze stempels in de plaatselijke kantoortjes, om te bewijzen dat we wel degelijk de weg hadden gevolgd. Hadden jullie interessante ontmoetingen onderweg, ontroerende momenten? De eerste andere ‘camino fietser’ kwamen we pas tegen in Vézelay, diep in Frankrijk al. Grappig was dat hij uit Lokeren afkomstig was en zelfs enkele personen van onze dienst goed bleek te kennen. Maar inderdaad, vooral vanaf Spanje kom je onderweg pelgrims tegen uit alle uithoeken van de wereld. De fietsers zijn wel voornamelijk Belgen en Nederlanders, personen met een andere nationaliteit leggen de weg vooral te voet af. En iedereen zit in die unieke sfeer, iedereen heeft zijn eigen verhaal. Het is bijvoorbeeld traditie om stenen mee te nemen, wat de bagage natuurlijk extra zwaar maakt. Elke steen staat symbool voor iets of iemand, en onderweg kan je ze achterlaten langs de camino, soms met bijbehorende foto of tekst,

op daarvoor voorziene plaatsen. Het is meestal erg confronterend om de teksten te lezen. Hebben jullie nog een aandenken aan de camino gekregen? Iedereen die Santiago de Compostela haalt en dit kan bewijzen met het stempelboekje, krijgt een gepersonaliseerd certificaat. Twee eigenlijk, één in het Latijn en als je dat wil ook één in het Spaans. Hoe was het om de basiliek te zien? Aankomen voelde vreemd aan. Na een maand flink afzien, een maand waarin ik sterk werd geconfronteerd met mezelf viel ineens alle adrenaline weg. De basiliek is echt enorm groot. Per dag zijn er minstens 2 diensten, waarbij de pelgrims vooraan kunnen plaatsnemen. De kerk zit dan een halfuur op voorhand afgeladen vol. Aan het begin van de viering wordt per land een overzicht gegeven van hoeveel pelgrims er de dag voordien zijn aangekomen. Hoe zijn jullie terug naar België gekomen? De vroegere pelgrims namen dezelfde weg terug naar huis, met hun aflaat. Tegenwoordig gebeurt dat niet meer. Ook wij zijn met het vliegtuig teruggekeerd.

21

1965

50 jaar AZL In mei 1965 werd het AZ Lokeren - toen nog Stadskliniek Lokeren geopend op de huidige locatie in de Lepelstraat. Dit 50-jarig jubileum mag niet onopgemerkt voorbij gaan. Er staan dan ook plannen in de steigers om onze verjaardag op gepaste wijze te vieren. Binnenkort vernemen jullie meer.

22

Hier alvast het persartikel en de foto van de eerste steenlegging.

2015

Praatcafé Lotgenotencontact voor personen met kanker

Voorstelling: uit het leven gegrepen In samenwerking met de Vlaamse Liga tegen Kanker organiseert het AZ Lokeren een praatcafé voor personen geconfronteerd met kanker. Wat? Bij een praatcafé komen mensen samen voor een activiteit waarna er ruimte is om in een ongedwongen sfeer contact te leggen met lotgenoten en ervaringen uit te wisselen. Aansluitend is er ruimte voor een babbel met lotgenoten, een vrijwilliger van de Vlaamse Liga tegen Kanker en het supportteam van het AZ Lokeren. Toegang is gratis. Voor wie? Voor mensen die geconfronteerd worden met kanker. Ook familie en vrienden zijn welkom. Thema ‘Voorstelling: uit het leven gegrepen’ Op 15 oktober 2015 vindt dit jaar de Dag Tegen Kanker plaats. Op deze dag willen wij alle mensen met kanker een hart onder de riem steken. In het kader hiervan organiseren we ons derde praatcafé van dit jaar. Het belooft een speciale editie te worden. Niki De Sitter en Mieke De Graeve verwennen jullie ’s avonds een uurtje met een toneelstuk op maat. Na uitgebreid contact met verscheidene mensen, die getroffen werden door kanker, proberen zij via hun toneel weer te geven hoe het is om kanker te krijgen en welke zorgen en emoties er dan op je pad komen. In sommige zaken herken je misschien jezelf of je dierbare. Het loont zeker de moeite om eens te komen kijken.

Waar? AZ Lokeren, cafetaria. Wanneer? Donderdag 15 oktober 2015 om 19.30 uur Meer info en inschrijving Yentl Temmerman [email protected] tel. 09 340 83 94 www.azlokeren.be

23

Feest op de afdeling geriatrie door Annick Van Driessche Op 2 juli was het feest op de afdeling geriatrie. Eén van de patiënten, Maurice Van Eetvelde (88 jaar), en zijn echtgenote Andrea vierden hun 60ste huwelijksverjaardag. Dit jubileum mocht niet onopgemerkt voorbijgaan, vandaar dat het personeel van de afdeling door het paar getrakteerd werd op een heerlijke taart. Ergotherapeut Lennert legde het gebeuren vast op gevoelige plaat.

Kom je voor een consultatie, opname of inlichting? Neem een volgnummer!

24

Iedereen die naar het ziekenhuis komt voor een opname, consultatie of zelfs een gewone inlichting dient voortaan eerst een volgnummer te nemen. Bij binnenkomst, na de draaideur links, kan je dit via een apparaat nemen. Je maakt daar de keuze voor de reden van je komst naar het ziekenhuis. Nadien neem je plaats in de wachtzaal totdat je nummer op het scherm verschijnt. Bij de meeste consultaties (artsen, ziekenhuislabo of medische beeldvorming) kan je jezelf inschrijven via de kiosk. In dat geval mag je rechtstreeks naar de dienst of consultatie gaan. Op deze manier kunnen we de stroom van patiënten en bezoekers beter organiseren en zullen de wachttijden verbeteren.

BETAALAUTOMAAT EN SLAGBOMEN PARKING Er werd beslist de slagbomen en de betaalautomaat op de parking van het AZ Lokeren te vervangen. Het hele project zal het ziekenhuis € 73 217 incl. btw kosten.

Info

Info uit de raad van beheer

GEVELRENOVATIE De gevel van het hoofdgebouw van het ziekenhuis is toe aan renovatie. Het renoveren en schilderen van de gevel zal in totaal € 90 950 incl. btw kosten. PASSIEVE TILLIFT Er wordt overgegaan tot de aankoop van een passieve tillift met weegunit voor de afdeling interne/midcare, voor een bedrag van € 10 085 incl. btw. Bij een passieve tillift wordt het tillen overgenomen door het toestel, dit in tegenstelling tot een actieve tillift waar de patiënten zelf nog dienen mee te werken. De aanschaf van deze lift, met een hefvermogen tot 227 kg, is nodig wegens een toename van het aantal patiënten met overgewicht.

Christiane Poppe (zorgkundige geriatrie) is op pensioen gegaan op 1/08/2015. Herman Lanoye (hoofdverpleegkundige heelkunde A) is op pensioen gegaan op 01/08/2015. Daniël Pauwels (ploegleider projecten technische dienst) is op pensioen gegaan op 01/09/2015.

Innige deelneming bij het overlijden van

Personalia

Wij wuiven uit

Mevrouw Maria De Petter, schoonmoeder van Marleen Blauwaert (vroedkundige kraamafdeling), overleed op 2 juni 2015. De heer Paul Peters, schoonvader van Kris Snellings (centrale keuken), overleed op 19 juni 2015. De heer Marcel Smet, echtgenoot van Gerarda Pieters (gepensioneerde verpleegkundige heelkunde B), overleed op 4 augustus. De heer Willy Zaman, vader van Anne Zaman (gepensioneerde zorgkundige pediatrie), overleed op 19 augustus. Mevrouw Agnes Pozzolo, schoonmoeder van Christel Degroote (verpleegkundige operatiekwartier), overleed op 22 augustus.

25

Nieuwe artsen Sinds enkele weken ben ik als neuroloog werkzaam in het AZ Lokeren. Via dit artikel wil ik mezelf graag voorstellen. Waar kom ik vandaan? Ik ben geboren in Suriname en heb vervolgens van mijn 5de tot mijn 17de levensjaar op Bonaire, een Nederlands eiland in het Caribische deel van Nederland, gewoond. Op Bonaire doorliep ik de basisschool en een deel middelbare school. Het laatste deel van de middelbare school doorliep ik in Suriname. In 1993 vertrok ik naar Nederland om geneeskunde aan de Universiteit van Utrecht te studeren. Na de studie heb ik de opleiding tot neuroloog gevolgd in het Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam. Waar heb ik gewerkt? Na het afronden van de opleiding op 1 juli 2007, ben ik op 2 juli meteen als neuroloog aan de slag gegaan in het Ruwaard van Puttenziekenhuis in Spijkenisse. In 2011 kreeg ik de gelegenheid in het Havenziekenhuis Rotterdam aan de slag te gaan. In beide ziekenhuizen heb ik met veel plezier gewerkt. Waarom Lokeren? Mijn vrouw en ik waren op zoek naar een andere leef-, woon- en werkomgeving buiten de grote stad. Wij zijn beiden natuurliefhebbers en na een speurtocht op internet naar vacatures voor neurologen, vielen onze ogen al snel op Lokeren. Klein, fijn, veilig, groen, goed onderwijs voor onze kinderen. De keuze was binnen een dag gemaakt. Wat is mijn interessepunt? De gehele neurologie spreekt mij aan. Ik voer het vak daarom ook graag in de volle breedte uit, samen met dr. Veerle Ketels. Het opzetten van speciale poli’s zoals een TIA-poli, geheugenpoli, hoofdpijnpoli, slaappoli is een streven. Deze poli’s zullen de reeds goede service en zorgkwaliteit naar patiënten toe alleen maar verbeteren. Onderwijs geven en volgen over neurologische aandoeningen of over nieuwe ontwikkelingen is ook een interessepunt. Wat doe ik in mijn vrije tijd? De vrije tijd besteed ik graag met mijn vrouw en kinderen. In Nederland betekende dit met name thuis blijven en binnen met de kinderen stoeien. In Lokeren is het de bedoeling meer van de natuur te genieten. Wie weet gaat mijn vrouw vissen nog leuk vinden. Ik kijk uit naar een prettige samenwerking met de collega’s, huisartsen en specialisten.

Personalia

dr. Regilio Oedit

26

We feliciteren de jonge ouders Kim De Cauwer (verpleegkundige interne/midcare) is op 2 juni mama geworden van een jongen, Victor. Annelies Baete (verpleegkundige heelkunde B), is op 9 juli bevallen van een zoon, Niels. Simon Van Rijckeghem (centrale keuken) werd op 3 augustus papa van een zoon Juul.

Katja Naudts 24/06/2015 huishoudhulp cafetaria

Saliha Sami 24/06/2015 huishoudhulp schoonmaak

Jolien Baeyens 01/07/2015 medisch laboratoriumtechnoloog labo

Astrid Van Driessche 01/07/2015 medisch laboratoriumtechnoloog labo

Tatiana Niessen 01/07/2015 vroedkundige kraamafdeling/spoed

Charlotte Praet 01/07/2015 Bachelor in de verpleegkunde intensieve zorgen

Nele Van Geyte 01/07/2015 bachelor in de verpleegkunde heelkunde A

Özlem Erikli 01/07/2015 huidhoudhulp keuken

Mireille Michiels 01/07/2015 huishoudhulp keuken

Martina Van der Linden 01/07/2015 huishoudhulp schoonmaak

Niki Bogaert 06/07/2015 gediplomeerd verpleegkundige operatiekwartier/heelkunde A

Simon van Rijckeghem 07/07/2015 huishoudhulp keuken

Ilse De Schepper 27/07/2015 zorgkundige heelkunde B

Romina Janssens 27/07/2015 huishoudhulp schoonmaak

Vervangingen

Personalia

Hartelijk welkom aan onze nieuwkomers!

Cindy Philips sociaal verpleegkundige

27

Prijspuzzel

Prijspuzzel Raad je plaatje! Waar is deze foto genomen? De inzet is nog steeds twee tickets voor de cinema. Antwoorden kunnen voor 1 november 2015 opgestuurd worden naar [email protected] of via het postvakje van het directiesecretariaat.

Oplossing:

De oplossing van de puzzel van de gAZet editie april 2015 was: het aquarium op de afdeling geriatrie. Lennert Van Nieuland is door een onschuldige hand als winnaar uit de bus gekomen en mag op onze kosten met z’n tweeën een avondje naar de cinema.

Uitgebeeld:

Santiago de Compostela Voor al uw klachten, één adres

c

28

Filip en Linn - AZ lokeren

Sommige mensen gaan op bedevaart om te werken.