Een Ceremonie ter Afscheid en Herinnering aan het leven van
Franciscus Henricus Maria van der Donk "Frans/Frank" 11/05/1943 - 21/01/2013 Gehouden door Metropolitan Begrafenisonderneming Redland Kapel
Waterloo Street Cleveland, QLD op maandag 4 februari 2013 om 10 uur Celebrant: John Lovett
In Loving memory of
Franciscus (Frans) Henricus Maria van der Donk Openings song
Just a Poke door Sweet Smoke
Welkom & inleiding Welkom bij deze dienst ter herinnering aan, en in liefde voor, Franciscus Henricus Maria van der Donk, bekend bij de meesten van jullie als Frank en bij sommigen als Frans. De gebeurtenis van de dood verenigt ons op een manier zoals misschien geen andere menselijke ervaring doet. Het herinnert ons aan de kwetsbaarheid van onze relaties, het herinnert ons aan de speciale en unieke manier zoals we tegenover degenen staan die ons pad kruisen in het leven. In deze tijd van verdriet is het vaak moeilijk om juiste woorden van troost voor elkaar te vinden. We moeten gewoon onszelf zijn, spreken vanuit het hart, een zachte aanraking bieden en laten zien dat we zorg hebben voor elkaar. Het overlijden van Frans heeft zonder twijfel een leegte gelaten in je leven, maar niet groter is het verlies dan voor degenen die het dichtst bij hem waren. Onze gedachten gaan vandaag naar de vrouw van Frans, Marion, zijn zusters Ans, Door, Riet en Riekie die in Nederland wonen. Zijn zonen Stephen en Kevin, schoondochter Tori, kleinkinderen Madeleine en James, en Kevin's partner Adele en haar kinderen Angus en Mikayla. Jullie komen vandaag samen als rouwenden ter ondersteuning van elkaar in het verdriet van een dood die de moeilijkste dood is om te betreuren. En het is belangrijk om jezelf toe te staan om te treuren of om te tasten naar de gevoelens die je bij deze trieste gelegenheid hebt. Wees niet bang om te treuren, want verdriet is een uitdrukking van liefde. Denk er over, praat er over en bewaar je belangrijkste herinneringen van jullie geliefde, en word je eigen timekeeper. Heel op jullie eigen manier en in jullie eigen tijd. De definitieve beslissing van Frans kan moeilijk te accepteren zijn, maar kun je je de kwelling voorstellen, de verschrikkelijke strijd die hij moet hebben gehad in zichzelf, die niemand van ons ook maar kan beginnen te begrijpen. Natuurlijk degenen onder jullie die van hem hielden en om
hem gaven blijven achter met gevoelens van schok en verdriet, misschien woede, maar ook nu of in de toekomst hopelijk met mededogen en vergeving. Je kunt jezelf ook vragen, "wat had ik kunnen doen", "Waarom zag ik het niet". Niemand weet het en niets kan hem terug brengen en het is zo belangrijk, zo noodzakelijk voor jullie om je te realiseren dat er geen schuld op de schouders van anderen mag rusten. Dus vandaag brengen jullie samen door om aan Frans te denken en sta je jezelf toe om leed te hebben, om verdrietig te zijn en dit kan worden uitgedrukt in woorden, in tranen, in reflectie of op wat voor manier dan ook die zinvol is voor ieder van jullie. Of je nu zorgzame vrienden of familie bent jullie samenkomst hier is een troost en steun aan elkaar en door jullie verdriet en leed samen te delen zal je hopelijk de kracht vinden om je te helpen afsluiting te vinden en uiteindelijk verder te gaan zonder de fysieke aanwezigheid van jullie toegenegene. Maar ik ben er zeker van dat Frans niet wil dat je om hem zult treuren in pijn en verdriet, maar dat je je de gelukkige tijden zult herinneren die je gedeeld hebt met hem, want het leven van Frans had ook zijn momenten van vreugde en geluk, zorgzaamheid en vriendschap, deelzaamheid en liefde. Eulogie Ik vraag nu aan Marion, de vrouw van Frans, om haar gedachten met jullie te delen. Marion doet haar woord in het Nederlands. De Engelse vertaling is jullie overhandigd bij binnenkomst in de kapel. Lieve Frans, We zijn hier bij elkaar om onze gevoelens voor je te delen voor we voorgoed afscheid van je gaan nemen. We zullen je echter blijven herinneren als een man met een groot hart die altijd voor iedereen klaar stond. Als een zorgzame echtgenoot en vader. Je was altijd zo behulpzaam. Men hoefde maar een half woord te zeggen en je stond al klaar. Bij iedereen komen de verhalen weer los. Van je nichtje in Nederland, mijn vriendin in Nieuw Zeeland... De jongens werden altijd direkt geholpen en je eigen plannen werden ervoor opzij gezet. Je schoondochter, één telefoontje en je was er. Je deed het niet om naar complimentjes te vissen. Het was je tweede natuur. Je wilde zo graag behulpzaam zijn. Alleen ik zelf al zou een boekwerk kunnen vullen met
verhalen. Zelfs tot op het laatst toen je me vertelde dat je niet meer van me kon houden was er wel nog die zorgzaamheid. Je was ook een goede provider. Al ging het leren je niet zo goed af, het heeft je er niet van weerhouden wat van je leven te maken. In Nederland had je niet alleen nagenoeg altijd werk, maar je kreeg het voor elkaar om te studeren voor een vakdiploma en zelfs heb je nog een tijd twee banen gehad. In Australië, waar we ze vol goede moed en enthousiasme naar toe gingen, kreeg je het hard te verduren, want oh, die vermaledijde Engelse taal! Je zei wel eens: “Hadden die Hollanders Australië maar niet afgegeven, dan had ik ze nu allemaal Nederlands kunnen leren!” Het nam echter niet weg dat je desondanks je rijbewijs haalde, je papieren voor electriciën en ook nog een studie voltooide voor je papieren als electrische contractor. Ook hier had je nagenoeg altijd werk. Je schroomde niet om de minste baantjes aan te nemen, “want”, zei je, “er moet brood op de plank.” en ook “Als ik eerst maar een baantje heb, wat beters komt er vanzelf wel.” en dat deed het ook. Stilzitten deed je zelden. In Nederland verbouwde je een heel huis en daarnaast hield je nog tijd over voor je hobby modelboten bouwen. In Australië kon je het weer niet laten: garage aanbouwen, steunmuren, tuin aanleggen en ook weer verder met je boten. Helaas was het hier allemaal wat moeilijker en heb je je boot, de Zwarte Zee, waar je het lange tijd over gehad hebt, nooit af kunnen bouwen. Je werd ouder en het werk viel je wat zwaarder, maar toch nam je in 2000 de taak op je om een Old Queenslander te kopen en te restaureren. Het was een investering, zodat je wat ‘gerieflijker’ met pensioen kon gaan. Echter, je nieuwe baan die onregelmatige dienst met zich mee bracht in combinatie met het wonen op een eiland weerhielden je ervan om deze taak zo gladjes te laten verlopen als gepland was. Alles kostte meer tijd en energie en ook je perfectionisme speelde je parten. Het huis moest vooral netjes worden. Gaten werden gedicht om spinnen en ander ongedierte buiten te houden. Lekken moest worden voorkomen en dat alles deed je met siliconen kit. Na de eerste doos met 24 tubes hielden we op met tellen. De persoon die ons huis gaat kopen is een bofferd. Al komt er een orkaan, het blijft gewoon aan elkaar hangen. Wanneer het precies begon weten we niet, maar langzamerhand begon je hoofd zich te vullen met donkere gedachten. Je veranderde daardoor en het werd moeilijk om met je samen te leven. Je keek echter erg uit naar je pensioen en we hoopten dat dat zou helpen, maar toen dat niet het geval
was ben ik ergens anders gaan wonen om zo te trachten ons huwelijk te redden. Tot de dag van vandaag ben ik nog steeds blij met die beslissing. Ook de kleinkinderen vonden het een goede oplossing. Toen we hen vertelden dat we voortaan in twee aparte huizen zouden wonen zeiden zij: “Cool, nu hebben we twee logeeradressen”. Wat heerlijk, zo’n simpele logische gedachte van kinderen. Kort erna kocht je een camper en maakte je met je vriend je droomreis rond Australië. Je kwam terug als een ander mens, doch helaas was dat niet van lange duur. Je depressie kwam terug en het beste wat we konden doen was apart te blijven wonen. We waren goede vrienden en deden toch veel samen, zoals familiebezoek en het bezoeken van vrienden, tochtjes met de camper en langzaam aan ook wat langere vakanties. Je was er altijd als de kleinkinderen kwamen logeren. Zo hadden ze toch hun oma én opa om zich heen. Echter, ondanks de vakanties waar je van genoot bleef toch die donkere mist zich aan je opdringen. Je vroeg op jouw manier wel om hulp, maar helaas wist je niet hoe daar mee om te gaan en omdat je niet geholpen kon worden werd het steeds donkerder om je heen en groeiden kleine problemen uit tot grote. Je vertelde me dat je niet meer van me hield, en later mocht ik ook niet meer zeggen dat ik ondanks alles toch nog van jou hield. Dat vond ik heel erg, maar ik begrijp nu pas dat je zo vol zat met misère dat er geen ruimte meer was voor andere emoties en ik heb er vrede mee. Je was zorgzaam tot het laatste moment, dat bleek uit de manier waarop je je voorbereidingen hebt gedaan op het moment dat je ons ging verlaten. We begrijpen nu je pijn, je onrust en het gevangen zitten in dat donkere gat en de bevrijding die je nodig had. We respecteren je beslissing en we hopen dat je nu bevrijd bent van al die negatieve gevoelens. Misschien heb je nu weer ruimte in je hart en mag ik zeggen: Ik hou van je. Tributes Dan nodig ik nu uit Ad, een vriend van Frans, die ook graag een woordje wil zeggen: “Terugblik en troost” Beste rouwende mensen, Frans en ik hadden een vriendschap gebaseerd op vertrouwen. Van het moment dat we elkaar voor het eerst ontmoetten konden we vrijelijk met elkaar praten over werk, hobby en levenservaringen.
Na een 9-weekse rondreis in Australië in zijn kampeerbus, voelde het dat we broers hadden kunnen zijn; ik denk dat hij het ook zo voelde. Terwijl we rondreisden om de ver-gezichten te bewonderen ontdekte ik in Frans een interesse in de geschiedenis van het land. Na de reis zette hij die belangstelling om in de restauratie van oude machinerie, maar helaas sleet die interesse snel. We correspondeerden via e-mails, maar toen ik ontdekte dat hij niet het schrijvende type was, vervingen we dat met een paar lange telefoongesprekken per jaar. (Omdat ik in Melbourne woon) Hoewel niet enthousiast, hij had de situatie aanvaard vertelde hij mij. Zijn ervaringen met de gezondheidszorg waren teleurstellend voor Frans en hij had vele malen de hoop op verbetering opgegeven. Wellicht was dat de oorzaak ervan dat hij stopte met het erover praten. Helaas kan geen mens een volledig beeld van een andermans personaliteit opbouwen. Ik geloof dat vele duizenden gebeurtenissen uit het verleden het verloop van nieuwe gebeurtenissen beïnvloeden, het (nood)lot. Het is dus niemands schuld, maar wellicht een miljoen mensen speelden een rol in het leven van ook deze mens? I ga mezelf niet pijnigen met vragen zoals: - deed ik iets - vergat ik iets - als ik nou eens ... - had ik maar …. Ik haal troost uit het feit dat Frans niet meer lijdt onder het juk van zijn noodlot. Met dat en mijn herinneringen aan hem kan ik vrede met de situatie hebben – daarbij zeker wetend dat Frans ons dat allen zou toewensen. Het is mijn voorrecht nu een eerbetoon lezen namens Wim, een zwager van Frans, die in Nederland woont. Lieve zus Marion, lieve neven Stephen en Kevin, beste familie, vrienden en bekenden. Omdat we niet lijfelijk aanwezig kunnen zijn wil ik toch graag onze gedachten aan Frans met jullie delen. Het is geen compleet plaatje want ieder van ons maakt zijn eigen wereldbeeld. Het is mijn beeld van Frans, mede vormgegeven door de herinneringen die samen met Gerrie en de kinderen de afgelopen week naar boven kwamen. Warme gedachten heb ik nog steeds aan de jaren dat jullie net getrouwd waren en ik bij jullie kwam logeren. Dan nam ik niet alleen mijn tas met kleren mee, maar ook de hele geluidsinstallatie. Niets was te gek en vooral Frans stimuleerde dit. Ook toen al was Frans bezig met het huis, onderhoud, aanpassingen noem maar op. Ik had nog geen enkele ervaring in het klussen , maar hij liet me helpen, leerde hoe het moest en
gaf me vertrouwen. Juist dat vertrouwen is essentieel geweest om het ook te durven. Daar is denk de basis gelegd van al die klussen die ik daarna opgepakt heb. Langzaamaan zijn onze levens uit elkaar gaan lopen. Ik ging trouwen, jullie gingen naar Australië. Het contact was zeker toen in het begin erg mager. Gelukkig veranderde de tijden en ben ik twee keer bij jullie geweest. Één keer alleen en één keer met het hele gezin. Dan zagen we een zeer gastvrije Frans die er alles aan deed om het ons naar de zin te maken. Ik genoot ervan als ik zag wat hij allemaal gemaakt had. De veranda in Alexander hills is een voorbeeld geworden voor de veranda die ik een paar jaar geleden zelf gebouwd heb. Frans ik weet dat je hart in Australië lag, desondanks kwam je de laatste keren toch met Marion mee naar Nederland en Frankrijk. Die verblijven in Nederland waren altijd erg plezierig met jou. Je genoot van de dingen die we samen deden zoals een paar jaar geleden het bezoek aan het Zuiderzeemuseum en samen met ons en onze kinderen naar het familiepark de Efteling. De manier waarop jij daarvan kon genieten staat mij nog helder voor de geest. Samen zijn, samen dingen ondernemen waren voor jou belangrijk. Maar ook altijd klaar staan en helpen. Tijdens de voorlaatste vakantie heb je me nog geholpen met het ophangen van de buitenlampen. Ook was je erg geïnteresseerd in techniek en samen hebben we gekeken naar het verplaatsen van het oude station in Houten. Je had een liefde voor handarbeid en hoe anderen dingen maakten, daar kon jij weer van leren. Wij hebben je altijd gewaardeerd om wie je was, warm en behulpzaam. Het spijt ons zeer dat je deze keuze hebt moeten maken. We respecteren het wel. Gerrie en ik zijn blij met de laatste paar mooie dagen en gezellige avonden in Parijs. Een mooie herinnering aan jou. Dank je wel en rust zacht. “Leven niet gemakkelijk en toch betrokken” Reflectie Neem nu een paar minuten om na te denken over je persoonlijke herinneringen aan Frans terwijl we luisteren naar een song (Lea van de Cats) die een speciale betekenis had voor Frans en Marion.
Lezing Een in rust Denk aan mij als iemand die rust, huil niet om mij Ik heb geen pijn, geen onrustige gedachten, want ik slaap De levende denkende persoon die ik was, is nu voor altijd stil En leven gaat door zonder mij, zoals de tijd voor altijd zal doorgaan Als uw hart nu zwaar is, omdat ik weg ben gegaan Blijf er niet lang bij stilstaan vriend, want niemand van ons kan blijven Degenen onder u die mij graag mochten, ik dank u allen oprecht En degenen onder u die van mij hielden, ik dank u allen nog meer Ik wist tijdens mijn leven het antwoord niet op het raadsel van het leven Maar ik ga in de hoop dat ik het nu wel zal weten en zo zult u Oh domme dwaas die ik was, ik was zo klein Ik was bezorgd en peinsde over het mysterie van dit alles En in mijn vluchtige levensduur, naarmate de tijd vervloog Vond ik nog tijd om te aarzelen, te lachen, om lief te hebben, te huilen Doet het er nog toe dat de tijd begon, of dat de tijd ooit op zal houden Ik was hier, ik gebruikte het allemaal en ik heb nu vrede. (Onbekend auteur) Aankondigingen Jullie aanwezigheid hier vandaag is een uitdrukking van liefde en vriendschap voor Frans en zijn familie, en namens hen ik dank jullie voor je aanwezigheid hier om met hen afscheid te nemen op een liefderijke en zinvolle manier. U bent uitgenodigd om samen met de familie verfrissingen te nuttigen na de dienst. Committal De definitieve scheiding door dood brengt gewoonlijk een schok en verdriet als banden van liefde en vriendschap erbij zijn betrokken. We vertrouwen nu, met blijvende liefde en respect, het sterfelijk lichaam van jullie toegenegen Frans terug aan de natuur. Vandaag hebben jullie je waardering getoond voor het voorrecht dat je een deel van het leven van Frans met hem hebt mogen delen. Ieder van jullie zal zich de goede tijden herinneren die je hebt doorgebracht met hem, misschien ook de tijden dat je samem met hem worstelde of
zoekende was. Je zal je de liefde van Frans voor je herinneren en jullie liefde voor hem. Wees dankbaar voor zijn leven en voor alles wat hij tijdens zijn leven probeerde voor je te zijn. Koester de nagedachtenis van zijn woorden, zijn daden en zijn karakter. Koester zijn vriendschap en koester vooral zijn liefde. Wij laten hem rusten in vrede en nemen afscheid van hem. Sluiting Moge enige spijt die je vandaag zult voelen worden omgezet in dankbaarheid voor de tijd die je gedeeld hebt met Frans, en moge het verdriet van zijn dood plaats maken voor de vreugde van je herinneringen aan hem. Degenen die we liefhebben zijn nooit echt verdwenen. Ze wonen als dierbare herinneringen in de harten van degenen wier leven ze hebben geraakt en gedeeld door de tijd. Dus als je vandaag hiervandaan vertrekt met je gedachten aan Frans moge je dan kracht en ondersteuning vinden in je liefde voor elkaar en moge je vrede vinden in je hart. Afscheids song
Tragedy van de Bee Gees
Zegen bij het vertrek "Frans" Moge de weg rijzen om je tegemoet te komen Moge je de wind altijd in de rug hebben Moge de zon warm schijnen op je gezicht De regens zacht vallen op je velden En moge je onze liefde in de palm van je hand houden totdat we elkaar weer ontmoeten Rust in vrede Frans
John Lovett Celebrant. Phone 07-38240917, Mobile 0408332066. Email
[email protected] Web www.jlovettcelebrant.comau 04/02/2013
