FLYNTH feliciteert REKREATOER met haar 25-jarig jubileum

JUBILEUMNUMMER 25 JAAR REKREATOEREN TEGENWIND 1988 - 2013

FLYNTH feliciteert REKREATOER met haar 25-jarig jubileum

REKREATOER Opgericht 1 januari 1988

~ REKREATOER ~ Website: www.rekreatoer.nl Clubgebouw ‘Ons Eigen Stekkie’ (locatie midgetgolfclub) Oosterparkweg 5 - 2986 AE Ridderkerk Telefoon: 0180 430606 _______________________________ BESTUURSLEDEN VOORZITTER Wim Hilkmann Koninginneweg 238 3078 GC Rotterdam Telefoon: 010 4834147 E-mail: [email protected] SECRETARIS / P.R. Ed Moerland Burgemeester De Zeeuwstraat 208 2981 AG Ridderkerk Telefoon: 06 45704651 E-mail: [email protected] PENNINGMEESTER Denny Pelle Spuikreek 361 3079 AL Rotterdam ALGEMEEN Leen Hartkoren Ellingtonstraat 27 3335 DB Zwijndrecht Telefoon: 078 6290902

Toercommissie

Piërre Lamèns Prins Bernhardstraat 9 2983 SL Ridderkerk Telefoon: 0180 413650 Richard Steehouwer Dorpsstraat 28 3171 EH Poortugaal Telefoon: 06 53847479

Kledingbeheer

Guus Verbunt Pelikaan 115 2986 TG Ridderkerk Telefoon: 0180 425163 Clubritten kunnen worden afgestempeld vóór aanvang en na terugkeer van clubrit, of op de woensdagavond.

25e jaargang NO. 4 - MEI 2013 KOPIJ KAN NIET MEER AANGELEVERD WORDEN BIJ: CLUBBLAD REDACTIE Hans Ooykaas E-mail: [email protected] Jan van der Burghstraat 29 3191 WB Hoogvliet Telefoon: 010 4387105 Mobiel: 06 23127096 EN OOK NIET MEER BIJ: John Strohauer E-mail: [email protected] Clara Wichmannstraat 61 2984 XG Ridderkerk Telefoon: 0180 432574 Mobiel: 06 33718979 omdat dit de laatste TEGENWIND is. INHOUD JUBILEUM NUMMER

1 2 3 4 5 6 11 12 18 20 21 23 25 27 29 31 35 36 37 39 40 42 49 50 51 54 56 57 64

Jubileum Tegenwind Advertentie Flynth Colofon Onze Sponsor Flynth Voorwoord Voorzitter Van 1988 naar 2013 Redactie - Hel van Wageningen - Rollenbank 25 jaar Rekreatoer Een Twijfelaar Onze Voorzitters Lingeboystocht Wàt een Tegenwind - Weetjes Monstertocht Luxemburg Wist U Dat - Weetjes 11-Stedentocht Rekreatoer bij ECT Collage Foto’s Rivieren-Schipholtocht Patat generatie Avond 4-Daagse Bockenreijderstocht Donderdag Journaals Onze Fiets 3-Daagsen Navigatie op de fiets Tijdrijden, Koppeltijdrit Calafell, Spanje Zwijndrecht/Zwijndrecht Giro d’ Italia - Weetjes 25 jaar Tegenwind Nawoord / Dankwoord Voorzitter Advertentie Eurocon Advertentie Flynth

1

VAN DE REDACTIE Nu is het dan toch echt menens. De laatste uitgave van Tegenwind. Wat zal dàt schelen in de kosten. Geen omslagen, geen printkosten, geen etiketten en ook geen postzegels meer. En ook blijft er vanaf nu veel meer tijd over om te fietsen, omdat onze altijd trouwe bezorgers niet meer bezorgd behoeven te zijn voor de verspreiding. Ons blad, 25 jaar uitgegeven en rondbezorgd door vele, vele vrijwilligers. 25 jaar geschiedenis met een rijk verleden, waar sommigen nog dozen van vol hebben. En na 25 jaar vraag je je af wat je er eigenlijk allemaal mee moet doen! Ook met de herinneringen, bekers, medailles en vaantjes welke je kon krijgen na afloop. En wat was men inventief en creatief met het maken van deze herinneringen. Oude wielen en oude remblokjes kwamen goed van pas; het leek toen al crisis.

1986 Hel van Wageningen In dit jaar werd de allereerste “Hel van Wageningen” georganiseerd in september. Omdat de vrijdag ervoor ook de allereerste “Ambtenaren Toertocht Venlo” was, waar door Duitsland werd gekoerst, heb ik helaas niet meegedaan aan deze eerste Hel. In 1987 werd de datum verschoven naar begin juni, zodat ik toen beide tochten kon fietsen. Via mijn werk heb ik vijf maal de ATV-tocht gefietst en voor collega’s georganiseerd, met vervoer en diner; dus 1986-1990. De “Hel van Wageningen” heb ik tien maal achtereen gefietst, dus vanaf 1987 tot en met 1997, (1994 was destijds afgeblazen wegens zeer slecht en gevaarlijk weer). Hoewel ik volledig op de hoogte werd gehouden door Ger en Max over de oprichting van Rekreatoer, ben ik in 1989 lid geworden en kwam ik vanaf dit jaar onderweg vele Rekreatoerders tegen.

1988 De Rollenbank competitie Om in de wintermaanden het contact tussen de leden in stand te houden werd een Rollenbankcompetitie georganiseerd, die uiteindelijk eindigde in een "echte" wedstrijd met veel concurrentie. De eerste was in 1988 en de laatste in 1994.

1989 Leuk nog om te vermelden dat op 14 en 15 april 1989, Jan van Gelder en Max Vlasblom, om en om, maar liefst 24 uur op de rollenbank fietsten en gezamenlijk daarbij 659 kilometers aflegden. Het waren mooie 25 Rekreatoer jaren en de volgende zullen net zo mooi zijn. Het waren ook mooie 25 Tegenwind jaren en de volgende zullen zonder Tegenwind zijn. Bedankt voor alle medewerking.

2

VAN ONZE SPONSOR FLYNTH Toen ik begon met het schrijven van dit stukje, keerden mijn gedachten terug naar de start van de Tour de France in Den Bosch in de zomer van 1996. Moet u voorstellen, met een aantal genodigden van de Rabobank in de bus naar een evenement waar iedereen wel wat mee heeft. Groot enthousiasme uiteraard en heel veel lol. Zeker toen we terugkeerden naar Ridderkerk met het nodige bier in het lichaam. In de bus zat ik samen met Bert de Heer in de buurt van John Knikkenberg en Michel van Straten, die namens Rekreatoer de uitnodiging van de bank hadden geaccepteerd. Natuurlijk ging het over onze gezamenlijke hobby fietsen, maar ook over de zoektocht van Rekreatoer naar sponsoring! Al snel opperde Bert namens (toen nog) De Heer & Co om maar eens met elkaar in gesprek te gaan over een eventueel sponsorschap. Inmiddels zijn we ruim 16 jaar verder en is Flynth bijzonder trots om uw hoofdsponsor te zijn. In die periode zat ik regelmatig aan tafel met leden van het bestuur. Meestal ging het over de jaarlijkse sponsortocht of een advertentie, maar ook was het onderwerp van gesprek wel de naam van onze organisatie. Begonnen als De Heer & Co, werd het op een bepaald moment Prócount LTB en thans Flynth. Dit betekende uiteraard weer een wijziging van de wielerkleding met alle praktische en financiële gevolgen van dien. Maar ik herinner mij deze gesprekken als bijzonder meedenkend en oplossingsgericht van de kant van Rekreatoer, zoals dit ook geldt als het gaat om andere zaken, bijvoorbeeld de veiligheid van onze gasten tijdens de sponsortocht. Naar de visie van Flynth voldoet Rekreatoer aan de voorwaarden om een langdurige (sponsor)relatie aan te gaan. Met als basis Ridderkerk wordt het doel nagestreefd om mensen samen te laten sporten op een wijze -laat ik zeggen- met een menselijke maat. Uiteraard willen de leden ieder voor zich de sportieve grens opzoeken, maar zeker zo belangrijk zijn de onderlinge contacten, ook buiten het fietsen om. Aandacht voor elkaar is iets wat een samenleving, groot of klein, altijd nodig heeft. Flynth vindt dit een belangrijk element in een afweging wel of niet een bijdrage te leveren in sponsoring. Uiteraard hebben wij een commercieel doel, maar de identiteit van de vereniging is zeker ook van belang. En natuurlijk kan het niet anders zijn dat een sfeer of cultuur in een vereniging in de loop der tijd verandert, zeker als er sprake is van groei. Maar dan hebben jong en oud gezamenlijk de verantwoordelijkheid “de normen en waarden”, die de basis van een vereniging vormen, hoog te houden. Als dit ook gebeurt binnen Rekreatoer dan is uw toekomst de komende 25 jaar gewaarborgd. Flynth hoopt de komende jaren uw sponsor te kunnen en mogen zijn, al is het begrip zekerheid door de huidige crisis wel minder zeker. Maar wij zijn tevreden met onze relatie en hebben zeker de insteek om met u nog vele jaren samen op te trekken. Flynth feliciteert uw vereniging met dit geweldige jubileum en wenst alle leden veel plezier en mooie momenten! Alfred Busink, namens Flynth Adviseurs & Accountants.

Ridderpoort 32 | 2984 BG Ridderkerk Postbus 122 2980 AC | Ridderkerk (0180)442555 | +316 53145250 www.flynth.nl

3

Van 1988 naar 2013 is er véél veranderd! Van boterham met kaas naar (EPO?) ontbijtkoek en reepjes. Van 7 speed naar 11 speed. Van buiscommandeurs naar elektrisch schakelen. Van petje naar snelle helm. Van 25- naar 35 KM/uur. Van toeclips naar pedalen SPD Look ed. Van stalen frame naar aluminium carbon titanium Van wollen trui en leren zeem naar ZAES kleding Van route met pijlen naar route via navigatie Van 1- naar 3 groepen op de woensdagavond. Van 80 leden naar ca 215 leden

4

VOORWOORD VAN DE VOORZITTER Beste Rekreatoer vrienden, het is zover; Rekreatoer bestaat een KWART EEUW! Allen hartelijk gefeliciteerd. Is er in de periode 1988-2013 veel veranderd? Ja natuurlijk, zeker op gebied van fietsen is het allemaal sneller geworden. Op volgende pagina heb ik in het kort weergeven wat er van 1988 -2013 is veranderd. Echter een ding is voor Rekreatoer hetzelfde gebleven en dat is de saamhorigheid, het sociale gevoel dat voor deze vereniging altijd positief is. Ik spreek daarom ook de wens uit dat in de komende 25 jaar hetzelfde sociale sportieve gevoel blijft. Natuurlijk doen we het voor het fietsen maar daarbuiten is er ook nog meer te beleven, zoals de diverse (bijzondere) evenementen/tochten, klaverjassen, eettochten en belevenissen. We gaan ook met onze tijd mee en dit betekent dat het blad Tegenwind hierna niet meer zal uitkomen, maar onze website steeds uitgebreider zal worden. Maar toch willen we u hierbij een Jubileumuitgave van Rekreatoer Tegenwind aanbieden die geheel gewijd is aan de eerste 25 jaar van de club. Op de oproep aan onze leden via de website en nieuwsbrieven om foto’s en verhalen uit de 25 jaar Rekreatoer aan te leveren, hebben wij diverse reacties gehad. Binnen een werkgroep ‘Jubileumblad’ is er een bijzonder jubileumnummer tot stand gekomen dat gebaseerd is op de historie van onze club. Wij hopen dat u veel plezier zult beleven aan deze terugblik op 25 jaar Rekreatoer & Tegenwind 19882013 Wim Hilkmann, Voorzitter R.F.T.C. Rekreatoer. 1 - Jan v. Wijngaarden. 2 - Nico Sparreboom. 3 - Ad Zwaan. 4 - Wil van Wingerden. 5 - Jan v.Gelder. 5 - Adv. Galen. 7 - Bert Schilders.

5

1988 - 2013 25 JAAR RFTC REKREATOER Toen 25 jaar geleden een aantal wielerenthousiasten het idee kregen een Rekreanten Fiets Toer Club op te richten, kon niemand bevroeden dat 25 jaar later er een zilveren jubileum zou zijn. De primaire doelstelling was immers het oprichten van een toervereniging in Drievliet, Ridderkerk; gewoon gezellig fietsen Nu, 25 jaar later, is deze vereniging uitgegroeid tot een club van ruim 220 leden. In deze jubileumeditie van de TEGENWIND gaan we terug naar het oprichten van de vereniging, maar gelijkertijd ook naar de de clubritten van tegenwoordig. 25 jaar is voor een toervereniging net zo iets als een zéér lange rit. Nooit saai, altijd met een wisselend tempo. In regen en storm, maar ook met tropische temperaturen. Langs ruime vergezichten en lelijke industriewijken. Over asfalt, keien en met lekke banden. Fietsen is inspanning en ontspanning. Fietsen is ook training. Een onderdeel van training is de interval. Steeds een blokje waarin je iets specifieks doet. Eigenlijk doen we dit al 25 jaar. In blokken van 5 jaar gaan we de geschiedenis van Rekreatoer beschrijven. In de loop der jaren heeft Rekreatoer heel veel leden gehad. Precies weten we het niet, maar het zijn er meer dan 600. Ze komen uit alle windstreken. Van de oorspronkelijke leden van het 1e uur zijn er nu nog 13 lid. Leden hebben ons verlaten omdat ze niet meer in de regio woonachtig zijn, niet meer (kunnen) fietsen of een andere hobby hebben. Helaas zijn in de loop der jaren ook een aantal leden ons ontvallen. Het is niet mogelijk om alle leden bij iedere activiteit persoonlijk te benoemen. Soms ziet u namen en soms mist u namen. Soms weten we het ook niet meer precies. De beginjaren 1988 – 1993 Het idee voor een fietsclub ontstaat in 1987. De wijk Drievliet is nog volop in ontwikkeling, als laatste uitbreidingsplan van Ridderkerk. Fietsen is ‘in’! Het zijn de jaren van grote successen met de Nederlandse wielrenners in allerlei wedstrijden. Jan van Gelder krijgt hiervan de kriebels en wil wat opzetten. Een fietsclub dus. Samen met Krijn Boomgaards werkt hij de plannen uit en in 1988 is het dan zo ver. In het wijkcentrum “De Fuik” wordt Rekreatoer geboren. De 1e tocht in groepsverband gaat naar Schoonhoven. Het is erbarmelijk slecht weer, maar er wordt wel gewoon gereden. Het tempo is hoog voor die tijd. Een gemiddelde van rond de 22,5 km per uur. De jonge fietsclub heeft ook al kleding van Roos / SHB. Het gaat snel en binnen 6 maanden heeft Rekreatoer 100 leden en het aantal blijft groeien. In november gaan we “inwonen” bij de Holland Hole Ridders. [Een plek waar we dus dit jaar ook 25 jaar zijn]. Veel leden komen uit Drievliet en kennen elkaar. Ze zijn er in de nieuwbouwhuizen komen wonen, hun kinderen gaan naar dezelfde school. Juist daarom wordt ook al snel een weekend naar Luxemburg georganiseerd. Dit krijgt later via allerlei groepjes een eigen vervolg. Dat de leden een uitdaging niet schuwen, blijkt wel uit de rollenbank prestatie van Jan van Gelder en Max Vlasblom. Samen trainen ze en rijden 24 uur lang op de rollenbank. Een totaal van 659 km. [Dit record staat nog steeds en zal naar verwachting ook nog heel lang blijven bestaan].

6

7 In 1991 komt er nieuwe sponsor Van de Heuvel Glas. Het 1e jubileumfeest wordt gehouden in gebouw Witroka. Het 2e jubileum in partycentrum Van de Graaf. In 1993 is er nog geen carbon. De meeste fietsen zijn gewoon van staal. Aluminium komt net in. Een 7-speed is top. Ook worden er op de clubavonden hele bomen opgezet over het materiaal. Menig lid rijdt op een te grote fiets, aangeschaft bij een handelaar die er ook niet al te veel van weet. Leden ontwikkelen ook eigen tochten. De Monstertocht over 225 km, met voorrijders, koersauto, volgauto’s en bezemwagen wordt een begrip. Maar ook de Schipholtocht wordt een begrip, al is het maar door het weer wat meestal tijdens deze tocht bar slecht is. Opvallend is het enthousiasme waarmee grote tochten worden georganiseerd. De videobanden van deze tocht, maar ook die van anderen tochten, vinden gretig aftrek. De contributie is laag voor Fl. 60,-- ben je al een jaar lid We zijn volwassen 1994 - 1998 Na de opstartjaren wordt Rekreatoer volwassen. Het aantal leden stabiliseert en de activiteiten nemen toe. De uitdaging wordt gezocht in ritten die vaak buitenaf liggen. Populair zijn de AMEV Grenslandklassieker, de Bruggentocht en tochten als Barendrecht - Berendrecht en Zwijndrecht Zwijndrecht. Legendarisch wordt deze tocht als in de Waaslandtunnel in België het licht uitvalt wanneer ruim 400 fietsers in donker in de tunnel rijden. In het weekend wordt er in één groep gereden. Op de trainingsavond splitsen we in 2 groepen. Een snelle en gewone ploeg. Nu is het verschil in die tijd niet zo erg groot. Met één demarrage van 300 meter en een tempo van 38 ben je “los”. De clubavonden in het seizoen worden goed bezocht. In 1997 hebben we een nieuwe sponsor. De Heer & Co accountants en adviseurs gaan zich voor lange tijd aan Rekreatoer verbinden. [De huidige sponsor is een de opvolger van De Heer & co, later van naam gewijzigd in Prócount en nu dus Flynth]. Henk van Mastrigt organiseert de ECT tocht. Een tocht met een excursie naar het terrein van zijn werkgever ECT. Henk demonstreert een nieuwe vinding. Een auto zonder bestuurder die gewoon op het juiste moment stopt. Henk zet een bidon neer en het werkt; de auto stopt. In 2006 en 2008 zal Henk deze tocht nog een keer herhalen In de winter is er een groep die op de mountainbike alle veldritten langs gaat. In de winter wordt er eigenlijk nog niet doorgereden. Hierin komt verandering in 1998. Een paar nieuwe clubleden, zonder mountainbike, blijven in de winter doorrijden. In het begin zijn het er nog maar een handje vol. Het aantal groeit gestaag. De jaarvergaderingen wordt altijd druk bezocht in het gebouw Witroka. Het 2e lustrumfeest wordt gevierd in partycentrum v.d. Graaf in Ridderkerk.

8 De snelheid is ook al een veel besproken onderwerp. Het gaat te hard! Of dit ook werkelijk zo is, valt te betwijfelen. Door de verbetering van materiaal, aluminium frames en de eerste clickpedalen gaat de snelheid gewoon omhoog. Wel rijden we nog op de dubbel, dus gewoon 52 / 42 en maximaal een 23 of 25 achter. Ook de profs doen dit en dus stumpen we omhoog. [Een versnelling op een berg van 42/25, daar moet je nu niet meer aan denken]. Gelukkig is er altijd Klootwijk in Bolnes, die je wel tijdelijk een 26 of 28 kan leveren. Luik - Bastenaken - Luik wordt dus ook bereikbaar voor onze leden. Ook buiten het fietsen zijn er voldoende activiteiten. ’s Winters is er een groepje, dat gaat schaatsen op de Uithof in Den Haag. We hebben thema avonden met Martin Venix, wereldkampioen achter de grote motoren. De rollenbank competitie loopt op z’n eind. In het voorraadhok draait men de laatste rondjes. Rekreatoer gaat door 1999 - 2003 John Knikkenberg is voorzitter en als voorzitter laat hij zijn stem ook horen. Na een clubrit met een valpartij, waarbij de helm van Henk v.d. Burg in stukken breekt en een valpartij direct er na, spreekt hij vóór de clubrit op woensdagavond de fietsers toe. De veiligheid staat voorop en niet de snelheid. Het is Rekreatoer en niet Rekrearace! De leden zijn steeds beter getraind. In de snelle woensdagavondgroep wordt boven de 30 km gemiddeld gereden. Maar ook de andere groep, meestal onder de hoede van routespecialist Piet Lagerwaard, komt gewoon met 28,5 km terug in het clubhuis. Rekreatoerders zijn dol op eten. Joop van Raalte introduceert: “Jopies Pannenkoekentocht”. Een tocht die al gauw door Arie Bazen wordt overgenomen en Arie haalt zijn hele familie er bij om te bakken. Het “knettert” ook wel eens binnen het bestuur. Erwtensoep die eigenlijk meer naar kippensoep, [of was het kippesoep voor de laatste taal aanpassing] smaakte, zorgt er voor dat bestuursleden opstappen. Hun plaatsen worden weer ingenomen. Het plezier blijft bestaan. De gepijlde tochten van Rekreatoer zijn succesvol. Rijders van buiten weten ons te vinden. En het regent nog steeds tijdens de Schipholtocht. Voor het 3e lustrumfeest gaan we varen over de Oude Maas. Ruim 100 leden zijn hierbij aanwezig. De sponsor is ook zeer actief. Jaarlijks wordt een sponsortocht georganiseerd met als afsluiting een koud- en warm buffet in het clubhuis. Er komen nieuwe uitdagingen in de vorm van een heuse tijdrit. Joop van Raalte is de 1 e die zijn naam mag bijschrijven. Max Vlasblom heeft nog steeds het record van de meest juiste voorspelling. De Fiets 3Daagse wordt een begrip en kan zich verheugen op een ruime belangstelling. De Bockenreijderstocht, ooit een uitvinding van Leo Groeneveld en Jan Ponse, wordt een populaire tocht. Deze 200 km tocht wordt eerst gereden door de seniorenploeg op de donderdag. Rekreatoer haalt “Hart van Nederland” van SBS-6. Tijdens het WK komen de ballonkuiten van Cees de Boer in beeld. Cees kan overigens prima koken en doet dat dan ook tijdens die weekenden voor zijn clubje. Het winterrijden wordt populairder. Ook gaan de leden de grenzen over en verkennen het Vlaamse land of zoeken de uitdaging van de Ardennen.

9 Als fietsers is er altijd belangstelling voor de fiets. Zo vertrekken we met de bus naar Lelystad, alwaar de grootste fietsenfabriek van Europa, die van Giant, de deuren voor ons opent. Een jaar later doen we dit over in Dieren bij Gazelle. Bijzonder hoe een fiets eigenlijk in elkaar wordt gezet. 2002 PróCount shirt. 2006 Top Gym koersbroek.

De Woensdagavond is populair 2004 - 2008 Er is sprake van een verandering. Er komen steeds meer fietsers die naast het recreatieve- ook een sportieve uitdaging zoeken. In de weekenden kan dit niet. We blijven het recreatieve tempo rijden, wat inmiddels ook al aardig is opgelopen. Op de woensdagen rijden alle groepen hetzelfde rondje. Populair zijn de rondjes Ameide, Strijen-Sas en Bergambacht. De snelheid loopt in de snelste groep op tot ruim 35 km gemiddeld. Vanuit de voetvalvereniging Rijsoord komt de vraag of wij willen meewerken aan de Avond Fiets 4Daagse. Het bestuur en de toercommissie stappen hier enthousiast op in en het wordt een groot succes. Er is weer een nieuwe eettocht bij, zijnde “de Haringtocht”. Al snel blijkt dat een aantal leden geen haringhappers zijn, maar wel voor de kibbeling gaan. En zo wordt het dus de Kibbelingtocht. In 2008 wordt het geen ‘nieuwe’ maar ‘oude’ Haringtocht. De rit staat een week te vroeg gepland. De Rekreatoerklassiekers blijven. De Vijfheerenlandentocht gaat steeds naar het bezoekerscentrum in Hei en Boeicop, de Tijdrit wordt een koppeltijdrit en de Schipholtocht wordt vervangen door de Hollandse Pijl. Je kunt een tocht wel veranderen, maar het weer niet. Ook de Hollandse Pijl, een tocht door het Groene Hart, wordt regelmatig geteisterd door regen. We gaan spinnen bij Top Gym, onze nieuwe broekensponsor, om daar gedurende de wintermaanden de conditie op peil te houden. Het winterrijden is populair. Ondanks de kou staan er meestal 15 tot 25 leden aan de start. Rekreatoer neemt deel aan het Nederlands Kampioenschap Tijdrijden in Raalte. Dit is mooi te combineren met de Fiets 3-Daagse van dat jaar. We rijden met 2 teams. U snapt het al, we worden laatste en één na laatste. Terug naar Apeldoorn komt de volgauto met John Strohauer vast te zitten op de Kermis. We besluiten tot het verplicht stellen van een helm tijdens de clubritten. Het besluit wordt in 2006 aangenomen. De verplichting geldt ook voor gastrijders. In het clubhuis zijn hiervoor extra helmen beschikbaar. In 2008 rijden we met 17 leden Zwijndrecht - Zwijndrecht. De inspanningen van Leen Hartkoren worden beloond. We zijn het grootste team en de beker is dus voor ons. Een prestatie die we overigens ook al een jaar eerder behaalden. De TEP-avond en het clubkampioenschap wordt aangepast. Er zijn nu 2

10 klassementen. Wie rijdt de meest clubritten en wie rijdt de meeste speciale clubritten. Stefan Donker is de 1e winnaar. Het seizoen wordt traditioneel afgesloten met een Oliebollentocht.

2008 - Onze shirt sponsor Flynth Accountants. 2008 - Eurocon koersbroek sponsor.

Heden 2008 – 2013 Het 4e lustrum wordt gehouden in de kantine van Voetbalvereniging Bolnes. De dag wordt uitgebreid gevierd met een familiedag. Tijdens de uitgezette fietstocht worden allerlei spelletjes gedaan. De Jubileumtocht wordt gereden. De tocht naar de Bockenreijders trekt 43 deelnemers. De Ronde van Ridderkerk is terug. Na jaren afwezigheid weer een heuse amateurronde. Rekreatoer verzorgt en rijdt daarvóór de Tijdrit. Ook tijdens de draai van de Kraai in Rijsoord laten we onze fietskunsten zien. De Avond Fiets 4-Daagse krijgt te maken met slecht weer. Storm en onweer teisteren het land en in 2009 moet de 3e avond worden afgelast. In 2011 treft hetzelfde lot de slotavond. Radio Rijnmond verslaggeveren weerman, Ed Aldus, maakt hier live melding van. Zo maar wat ritten die gereden worden. Rondje Ameide, Strijen-Sas, Bergambacht, Hoek van Holland, Elsakker. De ritten hebben een redelijk vast patroon. Op de trainingsavonden kan het tempo aardig oplopen. We rijden in 3 groepen, zodat ieder aan zijn / haar trekken kan komen. De ritten buiten de club blijven beperkt tot de blijvertjes. Flierefluiterstocht, De Hel van Wageningen / Jan Janssen Classic, Luik Bastenaken - Luik en Ronde van Vlaanderen. De nieuwe ritten zijn de Grensland Klassieker en de Joop Zoetemelk Classic. Ook nieuw is de sportquiz en vinding van Michel van Straten. Michel slaagt er in de leden te boeien met “oh, ja “. Vragen over wel 30 sporten, waarbij de nadruk op het wielrennen ligt. Het duo Ad Moelker en André v.d. Leer winnen de 1e twee edities. In de winterperiode wordt er ook op de woensdagavond doorgereden. Een groepje, voorzien van licht op de fiets (veelal een ATB), rijdt over de verlichte paden. Het groepje wordt een groep en groeit snel. In 2009 wordt de Vijfheerenlandentocht gecontroleerd door de NTFU. Arie Bazen demonstreert onze veiligheidsvoorzieningen met een valpartij waarbij hij vier ribben breekt. De NTFU beloont ons met 1ster!! De Avond Fiets 4-Daagse krijgt ook een controle. Ook hier krijgen we 2-sterren. De website van de club krijgt een nieuwe ‘look and feel’. De site is zeer actueel en vervangt in toenemende mate het clubblad. Alle belangrijke mededelingen staan nu online. Verhalen, verslagen e.d. zijn er te vinden. Het klaverjassen kent een stabiele groep deelnemers. In de winterperiode strijden zij maandelijks om de eer. Veiligheid voor alles; ook op het persoonlijke vlak. Een hartstilstand in het clubhuis is het begin van een reanimatiecursus. Het is vaak mooi weer tijdens de Koninginnendagtocht. Hoe Beatrix het allemaal regelt, is ons een raadsel. De tocht gaat jaarlijks naar een andere richting. We komen in Goeree-Overflakkee, Elsakker en Vlist. In 2013 is de laatste Koninginnendagtocht gereden, ook weer met heel aardig weer. Voor 2014 staat er een Koningstocht gepland.

11 De 7- en 8 speed zijn verdwenen. De 9 speed wordt al een zeldzaamheid. Carbon fietsen, sturen en wielen, zijn op het niveau van de profs en we blijven praten over materiaal, uitdagingen en tochten. Het clubhuis is het gezellige punt na iedere rit, waar sterke en minder sterke verhalen worden verteld. De plannen voor de Fiets 3-Daagse zijn al weer volop in de maak. De discussie over de snelheid blijft bestaan en is niet anders dan de discussie van 1988. André van der Leer

1988 EEN TWIJFELAAR Toerfietsers, wat zijn dat eigenlijk? Milieubewuste sportievelingen met oog voor de schoonheid van stad en land? Of gaat het misschien toch om sporters die menen dat er iets van een wielrenner in hen schuilt? Wanneer ik mezelf naga, moet ik toch toegeven dat de wielersport me van jongsaf aan gefascineerd heeft. Je fantaseerde hoe hard je wel niet kon scheuren, wanneer je eenmaal op zo'n fietsje zonder spatborden zat. Maar wie had er zo'n fiets in je omgeving? De oom van een buurjongen verscheen wel eens op z'n ranke Locomotief in de straat. Hij scheen ook op zondag te koersen, werd er in ons portiek gezegd. Daar kon dus nooit wat goeds van komen. Bovendien was een racefiets een vorm van overdadige luxe. Het was begin jaren '60; de fascinatie bleef, en toen ik als 11, 12-jarig ventje via via een shirtje van Televizier/Batavus in handen kreeg, kon ik m'n geluk niet op. Genoemde ploeg speelde weliswaar een bijrol in de Tour de France, maar steevast zocht ik elke morgen (in het AD) en 's avonds (in Het Vrije Volk) de posities van de renners op. Met name de kleine Cees Haast sprak tot de verbeelding. Later had je Canada Dry, Willem II/Gazelle, Frisol. Ik bleef alles volgen. Het toppunt van bewondering kwam met de successen van TI/Raleigh (Tie Aai Rellie). Hennie Kuiper in een glansrol op de Alpe d'Huez. Schitterend, een sportman pur sang. Maar al met al had ik zelf nog nooit op een echte racefiets gezeten. Ik voetbalde en om nu meteen zo'n fiets te kopen. Diverse buren, kennissen en vrienden hakten de knoop echter wèl door en vertaalden hun bewondering voor de Nederlandse tourprestaties in de aanschaf van een racefiets. Een rondje Veersedijk / Lindtsedijk reden ze 'kop over kop'. Wekelijks sneuvelden er records. Hun verhalen waren vol dramatiek. Het leek me prachtig. Uiteindelijk ging ik, het zal '83 geweest zijn, dan toch over tot de aankoop van een 'tweedehandsje'. Aan jaren twijfelen kwam een eind. Op een iets te groot karretje begon ik m’n fietscarrière met de Brielsemeertocht van Barrhopoort. Ik raakte verzeild in een pelotonnetje doorgewinterde toerrijders (met o.a. Rijsoordenaar Bas Blaak) en binnen de kortste keren zag ik de wereld voor groene kaas aan. De klassieke fout van een beginneling, maar toch had ik de smaak van het toerfietsen te pakken. Helaas haakte al snel de ene na de andere kennis af. Alsof met de neergang van de Nederlandse tourprestaties ook de animo voor het toerfietsen verdween. Fietsjes werden verkocht of kregen een vaste verblijfplaats op zolder. Zat ik nu zonder fietsmaatjes? Nee, zó erg was het nu ook weer niet, maar ik vond het wel fijn dat inmiddels REKREATOER was opgericht. Een prima initiatief! Een club, die ik dan ook nog vele sportieve jaren toewens. Michel van Straten

1988-2013 ONZE VOORZITTERS

12

In de 25 jaar dat Rekreatoer bestaat, hebben maar slechts vier voorzitters voorgezeten. Dit geeft al aan dat er altijd een goede verstandhouding en goede sfeer was en is binnen de club en binnen het bestuur, en die ongetwijfeld zal blijven. Een club die vanaf het begin een degelijke en constante groei doormaakt en ook veranderingen. Jan van Gelder was onze eerste voorzitter en heeft zeven jaar volgemaakt, maar daar was hij dan ook (mede)oprichter voor. Hij werd opgevolgd door John Knikkenberg, die zes jaar de voorzittershamer hanteerde, evenals Ad Moelker en Rob Gijzel. De jongste was Jan, die bij zijn aantreden 35 jaar was. Zijn opvolger John was de oudste, met toen 62 jaar en al wat penningmeesterjaren achter de rug. Niet voor niets werd hij John Knakenberg genoemd. Ad en Rob waren eigenlijk midlife-voorzitters met respectievelijk 50 en 55 jaar bij hun aantreden. Ook onze nieuwe voorzitter Wim Hilkmann hoort eigenlijk bij deze laatste twee wat leeftijd betreft met zijn 54 jaar. Onderstaande stukjes geven weer hoe zij er toe gekomen zijn om voorzitter te worden, wat zij er van vonden en nu vinden, met wat anekdotes, ervaringen, wetenswaardigheden en meningen van hen. 1988 Jan van Gelder Jan was voorzitter van 1988 tot 1995 en is lid vanaf 1988. In het jaar 1993 zaten met Jan in het bestuur Cees Bout, Leo Stok, Hans Ooykaas, Guus Michilsen, Gerard Nijland en John Knikkenberg. Op woensdagavond 19 december j.l. ben ik vanuit het wilde westen, oostwaarts getogen over de steeds breder wordende A15 richting Ridderkerk, om precies te zijn in de Paltrokmolen bij onze oud-voorzitter en cluboprichter Jan van Gelder. Hoewel het ontzettend lang geleden is dat ik Joke en Jan gezien en gesproken heb, was het alsof we elkaar nog pas tegengekomen waren. En dit is beslist niet zo, want Jan vertelde van zijn ernstige ziekte enige jaren terug, waarvan ik echt niets, van wie dan ook, vernomen had. Met therapieën in Dijkzigt en Daniël den Hoed is de ziekte redelijk tot stand gebracht. Ook heeft Joke deze zomer een behoorlijke hartaanval gehad, zodat ook zij dus samen met Jan op het koorddanstouw van het leven hebben gebalanceerd en in diepe afgronden hebben gekeken. Gelukkig hebben ze nu weer iets meer vertrouwen om te genieten van het leven en plannetjes te maken. Ook genieten ze natuurlijk van hun kinderen en kleinkinderen, welke in de buurt wonen. Jan was al heel lang, en dus heel jong, bezig in het verenigingsleven en in besturen daarvan, o.a. in een muziekvereniging. Om gezondheidsredenen en om meer in beweging te zijn, ging Jan fietsen wat vanlieverlee toch steeds iets sneller ging. In ieder geval sneller dan je op een gewone fiets trapt. Zodoende leek hem een racefiets veel leuker en bracht dit hem op het idee om een fietsvereniging op te richten en dit allemaal te organiseren; het bloed kruipt immers waar het niet gaan kan. Jan kwam in gesprek met Krijn Boomgaards van de Wijkbelangen vereniging ‘Drievliet’ en er werd besloten om eens een avond te beleggen, waarop mensen die in fietsen geïnteresseerd waren, konden bezien of het mogelijk was een fietsclub op te richten. Begin oktober 1987 kwamen dan ook zo’n 40 mensen bijeen in een zaal van Wijkaktiviteitencentrum ‘De Fuik’ welke in fietsen geïnteresseerd waren. Binnen de Wijkbelangenvereniging "Drievliet" kon men geen Fietstoerclub starten, omdat je natuurlijk geen twee besturen kon hebben. Het onofficieel opgerichte bestuur welke uit die 40 mensen naar voren kwam, bestond uit Nico Sparreboom, Jan van Wijngaarden, Wil van Wingerden, Bert Schilder en dus Jan zelf. Even later kwamen daar Ad van Galen en Ad Zwaan bij. Dik v.d. Leeden was degene die de naam voor de club verzonnen had. Jan vertelt dat het in de eerste twee jaren in het bestuur wel moeizaam ging. Iedereen was nieuw en ieder wilde toch wel zijn stempel ergens op drukken. De hiërarchie moest nog gezocht worden en er zijn dan ook nog wel enkele wisselingen in het bestuur geweest. Maar van lieverlee raakte het ingespeeld en ging alles steeds soepeler en dus met plezier.

13 Jan herinnert zijn voorzitterschap van zeven jaar als uiterst plezierig en veel leuke dingen om op terug te kijken. Dat is o.a. dat in september van het eerste jaar er al de eerste contacten waren met de ‘Holland Hole Ridders’ over het gebruik van hun clubgebouw en in november was Rekreatoer daar al van harte welkom. Ook is dat de Rollenbankcompetitie, waar men zo veel mogelijk kilometers moest afleggen in tien minuten. Latere jaren werd dit herhaald, maar nu in een zo snel mogelijke tijd tien kilometer fietsen. Het was een gezellige boel in ‘Ons Eigen Stekkie’. Niet te vergeten de Monstertochten, waar ook veel organisatorisch werk in zat, door vergunningen om op de grote weg te mogen fietsen i.p.v. op de fietspaden, het mogen afzetten van- en laten stoppen op kruisingen, het mogen rijden met geluidswagen, rode kruis auto, materiaal- en bezemwagens, enz. Ook was het een keer spannend toen Jan op de terugweg van de Monstertocht over de Moerdijkbrug vast vooruit reed en bij de bunker veel Hell’s Angels zag staan met motoren en kraampjes midden op de weg. Toen hij vriendelijk vroeg of het mogelijk was dat er over een paar minuutjes zo’n ruim honderd fietsers voorbij zouden komen en er langs wilden, gingen zij spontaan opzij er werden er door de fietsers gelukkig geen opmerkingen gemaakt, (zucht!). En dan was er nog onze allereerste ‘buitenlandse’ tocht naar Diekirch in Luxemburg in 1990 en natuurlijk de deelname aan de Toertocht Zwijndrecht - Zwijndrecht. In april 1989 zat Jan, samen met Max Vlasblom, 24 uur op de rollenbank met 659 kilometers op de teller. Het geeft hem ook voldoening (en ook de club), dat men al heel snel twee shirt sponsors had, te weten ‘Roos’ uit Slikkerveer en ‘SHB’ uit Zwijndrecht voor het leveren van clubkleding in donker- en lichtblauw. Het hele gezin, Jan, Joke en twee dochters, waren lid van de fietsclub en waren altijd druk in de weer, wat de meiden niet altìjd heel erg leuk vonden. Het stond natuurlijk wèl leuk, die twee Roosjes- en SHBtjes shirtjes. De laatste twee jaar van zijn voorzitterschap had hij het wel gehad hiermee en hoewel hij het altijd met voldoening gedaan heeft, heeft hij er nooit spijt van gehad dat hij in de Ledenvergadering van 1995 afgetreden is. Natuurlijk kwam dit ook wel door het feit dat hij het met een gerust hart kon overdragen aan John Knikkenberg, die ook al wat jaartjes in het bestuur zat en van het zadel en het stuur wist, ik bedoel de hoed en de rand, of zoiets, en er een goede band was (geen lekke). Jan, als jongste voorzitter ooit met 35 jaar, gaf het stokje over aan de jonge energieke toen 62-jarige John. Jan fietst nog steeds regelmatig met zijn buurman en NTFU-vrij lid van Rekreatoer, Ger Luchtenborg. En jawel, ook zij zijn jubilarissen dit jaar! 1995 John Knikkenberg John was voorzitter van 1995 tot 2001 en is lid vanaf 1988. Voor zijn voorzitterschap zat John al jaren in het bestuur. In het jaar 1997 zaten met John in het bestuur Guus Michilsen, Harm Rijkeboer, Ger van Willigen, Joost Mans, Jos Mak en Michel van Straten. Barre tijden in januari met veel sneeuw en gladheid, maar op dinsdag 22 januari vond ik toch tussen de doodlopende weggetjes het huis van John Knikkenberg om met hem te praten over zijn voorzitterstijd en de tijd erna. Toen ik hem dit vroeg op de nieuwjaarsreceptie, zei hij al dat wanneer hij daarover zou spreken, hij tijd tekort zou komen. Toch lukte het die middag best aardig. Notabene was hij de dag ervoor slechts tweemaal veertig jaar geworden. Hij denkt nog graag terug aan al die mooie ritten welke hij samen met anderen maakte in Limburg, Duitsland, enz., waar men dan overnachtte in hotelletjes of pensions en iemand zijn eigen Brinta meenam omdat deze dat iedere morgen at. Ook kwamen nog even de sterke verhalen naar boven van Mouthaan en Swaters, waarvan Swaters kilometers per jaar wegtrapte, waar een vrachtwagenchauffeur jaloers op zou zijn. Eén van de mooiste ervaringen vond ook hij de fietsvakantie met de club naar Luxemburg. Dat hij samen met Ria boodschappen ging doen met twee verschillende schoenen aan, wil hij niet veel meer van weten. In één van de vakantiehuisjes stonden trouwens nog zo’n paar, maar dan andersom. Hij heeft nog alle papieren op AMEV-papier en de folders. Dan hadden we het ook nog over het voorrijden destijds door Leo Stok. Tijd is tijd, dus vertrekken op tijd en fietsen met een snelheid van 25 km/uur; niet harder of zachter, maar constant. Bij een stoplicht werd er ook gestopt en na een bocht werd de snelheid langzaam weer opgevoerd, zodat het harmonica-effect minimaal was. Toen John voorzitter werd heeft hij de regels weer wat aangetrokken, zoals het op tijd vergaderen en op tijd eindigen. Ook dat de penningmeester ook echt de penningmeester was en er geen subkas meer was bij b.v. de evenementencommissie.

14 Ook de secretaris Michel van Straten hield alles nauwkeurig bij en gaf alle informatie of wijzigingen en mutaties direct door. Hoewel ook destijds de opkomst bij Vrije Toertochten niet groot was, wat meestal door het weer kwam, was de voorpret er niet minder om bij het organiseren, uitzetten, uitpijlen, stempelen en weer ophalen van de pijlen. John vindt ook wel dat, doordat er nu minder wordt georganiseerd, er minder fout kan gaan, maar er ook minder lol is. Men gaat wel met z’n allen tegelijk op de fiets weg, maar ze komen allemaal apart terug. Maar de tijd gaat sneller en het fietsen ook. John kan tachtig-uit kletsen over de goeie, oude tijd, maar verzoekt niet te veel veren in de bekende locatie te plaatsen. Toch is hij wel trots (en terecht) over het feit, dat hij de grondlegger is van het sponsorcontract, waarvan we nu nog steeds de vruchten mogen plukken. Toen de sponsoring van Van den Heuvel Glas zou beëindigen in 1996, was men op zoek naar een nieuwe sponsor. John had gehoord van het Rabobank Plan, dat behelsde om fietsclubs van Raboshirts te voorzien met eigen clubnaam er op. Hij is daar driemaal op bezoek geweest en kreeg toen een toezegging van 2.000 gulden. Maar in 1996 ging een bus met Rabo-genodigden, klanten en andere hooggeplaatste personen, naar ’s Hertogenbosch om daar de ploegenpresentatie bij te wonen van de deelnemers aan de Tour de France, waarvan deze stad de startplaats was. John werkte bij Amev/Nationale Nederlanden en omdat er twee personen verhinderd waren, werd aan hem gevraagd of hij meewilde en hij kon nog iemand meenemen. Dat liet John zich geen twee keer zeggen en is meegegaan, samen met Michel van Straten. Daar zaten zij rechts in de bus, achter twee heren van een accountantskantoor en hoorde dat zij het wel interessant zouden vinden om een fietsclub in hun firmakleding te laten fietsen om meer naamsbekendheid te krijgen. Wanneer John en Michel dus links in de bus hadden gezeten…… John viel hen beleefd in de rede en zei dat hij wel een fietsclub in de buurt van hun bedrijf in Ridderkerk wist. Zo kwamen zij in gesprek met de heren Van Driel en De Heer. Bert de Heer deed zelf aan toerfietsen en vandaar dus het willen sponsoren van een fietsclub. Onderweg werd er veel gesproken en is er weinig gezien van de ploegenpresentatie aldaar. Terug in Ridderkerk hebben er nog vele gesprekken plaatsgevonden en is Bert de Heer een sponsorcontract aangegaan met Rekreatoer. De geschiedenis is verder bekend dat De Heer & Co uit elkaar zijn gegaan. Co heeft de sponsoring voortgezet onder de naam PróCount, wat weer later PróCount/LTB heette en weer later overging in Flynth, onze huidige sponsor. Een mooie lange geschiedenis voor onze club Rekreatoer, (met ‘oe’ en niet ‘ou’, zoals sommigen schrijven). John fietst nog steeds, maar fietst niet graag alleen. Hij wil wel, wanneer hij iemand een stuk vóór hem ziet fietsen, deze inhalen. Soms gaat dit goed, maar soms valt het niet mee om een dame op een fiets met een kind achterop in te halen. Maar dat heb je tegenwoordig met die elektrische fietsen. 2001 Ad Moelker Ad was voorzitter van 2001 tot 2007 en is lid vanaf 1998. Ad werd gekozen tot voorzitter zonder bestuurservaring binnen de club, maar door de goede samenwerking met de medebestuursleden klikte het meteen. In het jaar 2006 zaten met Ad in het bestuur Gertjan Roest, Leen Hartkoren, Arie Bazen, Jos v.d. Graaff, Cees de Boer en Rob Gijzel. Op woensdag 12-12-12 had ik een fijn gesprekje met Ad in ‘Ons Eigen Stekkie’, hoe hij ertoe gekomen is om lid te worden en daarna nog wel voorzitter. Ad ging ’s winters graag op wintersport (logisch toch?). Om niet als een ongetrainde brekebeen op de pistes te verschijnen, bracht hij z’n conditie op peil op een hometrainer. Het voordeel daarvan is dat je de afstand niet terug hoeft. Zo ontstond het idee om te gaan toerfietsen en daarmee de opgebouwde conditie te onderhouden. Destijds werkte zijn vrouw Nel bij De Jong Intra en daar kwam zij in gesprek met Ria Schop over sportief zijn en fietsen. Ria wist wel een fietsclub in de buurt die Ad wel leuk zou vinden. Niet zo vreemd dat Ria dit wist, omdat zij al vanaf het begin lid is. Na tijdens een dikke bandentocht André van der Leer ontmoet te hebben, besloot Ad in november 1998 dan ook lid te worden van Rekreatoer, waarvan hij tot op heden nooit spijt heeft gehad. Ad fietste zo veel hij kon en ging ook vaak mee als er op locatie gefietst werd. Zo ging hij mee fietsen op Mallorca en in Spanje: naar Salou met o.a. Ragnar Donker en Ronald Verveer en naar Calafell met Jan Stuurman. Daarnaast samen met André van der Leer en Dick Broeke de Ronde van Vlaanderen en zoals velen de Hel van Wageningen en Limburgs Mooiste met gelijkgestemden. In het najaar van 2000 benaderde John Knikkenberg Ad of hij er iets voor zou voelen hem op te volgen als voorzitter.

15 Zijn nog korte lidmaatschap zou volgens John geen probleem zijn. Ondanks de drukke bezigheden als ondernemer was Ad direct bereid deze taak op zich te nemen. Naast de sportieve uitdaging vond hij het ook tijd om een maatschappelijke rol te vervullen. In 2001 werd Ad unaniem gekozen in de ledenvergadering. John stond garant voor een goede overdracht van werkzaamheden en wat er allemaal bij komt kijken. Het was voor Ad dan ook een soort warm bad waarin hij terechtkwam. Ad reed inmiddels ook vaak mee in de snelle woensdagavondgroep, zodat hij dus het toerfietsen in de breedste zin meemaakte. Zoals John destijds al zei, moet een voorzitter van Rekreatoer daadwerkelijk meefietsen. Dan pas weet je wat er speelt en waarover je praat. Het was en is ook fijn te ervaren dat, hoewel er binnen de club veel verschillende ‘pluimages’ aan mensen zijn, er toch (vanzelfsprekend) een hele goede onderlinge verstandhouding en eenheid is. Ad waardeert het nog steeds dat Rekreatoer uit fatsoenlijke mensen bestaat die de club een goede, sociale naam hebben gegeven. Het bestuur vergaderde altijd op de eerste maandag van de maand, hetgeen dus niets met een oefening te maken had. Toen men sportief ging spinnen bij TopGym op de maandagen, is deze dag verschoven naar iedere dinsdag van de maand. Deze vergaderingen gingen altijd in goede harmonie met een geweldige samenwerking tussen de bestuursleden. Ondanks Ad zijn drukke bezigheden met zijn eigen zaak en in het bestuur, trapte hij in de weekeinden toch nog zo’n 3000 à 4000 kilometer per jaar weg. Zijn eerste racefiets, nu reservefiets, was een Jan Janssen. Nu rijdt hij op een titanium Van Tuyllframe. Maar doordat hij ’s winters ook veel in Brabant en op de Veluwe ging mountainbiken, samen met Joop van Raalte, kocht hij een mountainbike: eerst een Cannondale, later een Giant. Het iedere zondag eerst een half uur of een uur te moeten rijden naar een mountainbikeparcours ging hem toch opbreken. Toen André en Leen dan ook besloten in de winter door te fietsen was de keuze om daarbij aan te sluiten gauw gemaakt. Ad werkt nu in Ede, wat iedere dag 100 kilometer heen en 100 kilometer terug betekent vanaf Barendrecht, zodat hij ’s morgens heel vroeg op moet en ’s avonds laat weer thuis is. Daarom is het fietsen op de woensdagavonden niet meer voor hem weggelegd en moet hij het nog steeds hebben van de weekeinden, samen met de groep. In de wintermaanden bezoekt hij al acht jaar trouw de spinninglessen van eerst Janet en later Mariska bij TopGym, een initiatief van Jos van der Graaff. Zoals gezegd; Ad heeft het al die tijd, zowel als voorzitter, maar ook als ‘gewoon’ lid, geweldig naar zijn zin bij Rekreatoer. En Ad; het was leuk je zo even gesproken te hebben over deze tijd. 2007 Rob Gijzel Rob was voorzitter van 2007 tot 2013 en is lid vanaf 2000. Rob had voor zijn voorzitterschap al enige jaren ervaring binnen het bestuur en bij zijn aantreden waren Gertjan Roest, Leen Hartkoren, Arie Bazen, André v.d. Leer, Richard Steehouwer en Peter Witter zijn medebestuursleden. Na diverse malen hem gevraagd te hebben voor een afspraakje, had de bezige bij Rob, gelukkig tijd op woensdagmiddag 27 mei om niet alleen bij mij langs te komen (hij werkt in Spijkenisse), maar ook binnen. Vroeger heeft Rob veel getennist, zo tot zijn 35 e jaar en was het fietsen een bijzaak. Toen hij tegenover de tennisbaan ging wonen, stopte hij met tennis, niet erg logisch, en ging zich uitsluitend richten op fietsen. Zijn enthousiasme voor het racefietsen was door zijn fietsende vader al met ‘de paplepel ingegoten’ en ook zet hij graag zelf fietsen in elkaar. Zo liet hij zijn laatste aangeschafte frame in het buitenland op maat maken van, jawel, titanium. Mooi glimmend, zonder stickers! Nog steeds is hij enthousiast over titanium frames, welke ooit door de ‘rijpere’ liefhebbers werden aangeschaft, maar tegenwoordig is er ook steeds meer vraag naar door de jongere, dynamische garde. Rob constateert ook dat, ondanks de crisis, er toch steeds meer duurdere fietsen worden aangeschaft. Soms zelfs zulke fraaie, dat een profrijder er jaloers op zou zijn. Hoewel Rob op de Oosterparkweg, achter zijn huis, sinds 1988 steeds meer mensen zag op racefietsen met allemaal dezelfde shirtjes aan, is hij zelf dus pas in 2000 lid geworden van Rekreatoer. Toen hij, na enige jaren bestuurservaring, binnen het bestuur gevraagd werd voor het voorzitterschap, hoefde hij hier, ongeacht zijn drukke werkzaamheden, niet over te twijfelen. Hij heeft dit ambt, net als de andere voorzitters, met plezier uitgeoefend. Een gezellige club, financieel gezond, trof hij aan en liet hij ook met voldoening na. Zoals Rob ook al vooraf had aangegeven, vond hij dat het na zes jaar tijd was voor een nieuwe wind. Geen tegenwind dus.

16 Daarnaast heeft hij ondervonden dat, hoewel de saamhorigheid binnen de club prima is, het krijgen van vrijwilligers steeds moeilijker is geworden. De samenleving van tegenwoordig is sneller en individualistischer, en het zich vastleggen op ‘vrijwillige verplichtingen’ is bijna voorbij. De tochten zèlf worden echter goed bezocht en de sfeer binnen de groep is prima. Rob vindt het bijzonder geslaagd, dat de aloude Monstertocht weer is ingevoerd, met vorig jaar een echte ‘Monster’tocht, door de hitte. Ook de Goede Doelentocht, en vooral de eerste, was een groot succes met zo’n 269 deelnemers met een mooi sponsorbedrag, al was het moeilijk om iemand van het KiKaFonds te vinden die bereid was om de cheque die zaterdag in ontvangst te komen nemen. Rob is ook best wel trots op zijn onderhandelingen met Alfred Busink van ‘Flynth’, waarbij het uiteindelijk geregeld werd dat de clubsponsorkleding met de nieuwe naam Flynth gewoon gratis verkregen kon worden tegen inlevering van de oude sponsorkleding, hetgeen voor Flynth een behoorlijke investering vertegenwoordigde. Ook de deal met Eurocon paste prima in Rob’s commerciële plaatje. Maar laten we wel wezen; sponsorreclame is mooi op de fiets, maar kan ook antireclame zijn voor de sponsor indien de dragers ervan zich misdragen. Toerfietsers hebben al niet zo’n goede naam en dat moeten we ons realiseren. Mede door ons netjes te gedragen in het verkeer en ook ten opzichte van onze medefietsers, zouden we hier een positieve draai aan kunnen geven. En misschien zou dat wel een positief effect kunnen hebben bij een volgende verlenging van ons contact met onze sponsors. Rob memoreert ook dat het, ondanks het feit dat we in drie groepen fietsen, de snelheid toch altijd weer het gesprekspunt is. Sommigen fietsen echt voor hun training en gaan steeds harder. Maar als ‘snelle’ jongen is het ook een kunst om je in de groep in te houden. Niet iedereen is zo geweldig sterk om deze snelheden aan te kunnen of zelfs te willen. Maar anderzijds, om in een langzamere groep te gaan fietsen is ook je eer te na. Maar zou je dit doen, dan moet je niet proberen om deze groep ook weer sneller te laten fietsen. Sprekend over de groei van de club weet Rob niet of het steeds groeiend aantal, van inmiddels 226 leden, een groot nadeel zou kunnen worden. Dat hoeft niet, zolang het karakter van de vereniging daarmee niet wordt aangetast. Het zou wel een probleem worden, wanneer ze ineens allemaal op de fiets voor de deur van ‘Ons Eigen Stekkie’ zouden staan! Bovendien zou bij een ledenstop de gemiddelde leeftijd alleen maar weer hoger worden, terwijl er nu juist de laatste jaren een verjonging aan de gang is. Rob heeft al aangegeven te blijven fietsen, maar dat kan eigenlijk niet anders wanneer je zo dicht bij het clubhuis woont en fietsen je passie is. 2013 Wim Hilkmann Na vier voorzitters in de eerste 25 jaar, is Wim onze eerste nieuwe voorzitter van de volgende 25 jaar. Wim werd unaniem gekozen op de Ledenvergadering van 12 februari j.l., zonder bestuurservaring binnen de club. Dat hij echter wel ervaring heeft met de club zelf, komt omdat hij reeds lid is vanaf 16 augustus 2002, wat ik nog in een oude ledenlijst heb kunnen terugvinden. Ook trok Wim de stoute wielen aan om donderdag 21 februari richting Hoogvliet te komen om even te spreken over zijn verleden, heden en toekomst. Wim deed lang aan volleybal bij RIVO in Slikkerveer. Om voluit te willen sporten werden de lichamelijke klachten toch groter, waarop hij besloot in een regelmatiger bewegingsritme te gaan voorzien. Dit betekende dus fietsen. Zijn oude fiets die destijds dus nog nieuw was, wil hij weer in ere herstellen. Nu hoeft er niet zoveel te gebeuren aan een Gazelle. Hij heeft ook mooie tochten gereden in het buitenland en hij heeft vele cols bedwongen. Omdat je alleen niet zo snel toekomt om een stukje te gaan fietsen, zocht hij een fietsclub. Dit werd dus Rekreatoer, waar sociaal met elkaar wordt omgegaan, hetgeen je dus stimuleert om nog meer te gaan fietsen. Wim is inmiddels 30 jaar getrouwd met zijn vrouw Elsa en heeft op diverse plaatsen in de regio van Ridderkerk gewoond. Ridderkerk zelf, Slikkerveer, Bolnes en nu dan in IJsselmonde. Officieel is er nu dus een Rotterdammer voorzitter van een Ridderkerkse fietsclub, maar zo voelt hij het niet. Ze hebben twee zonen die het huis al uit zijn maar nog zeer regelmatig thuiskomen. Zij willen het natuurlijk hun moeder naar de zin maken, die graag de was wil doen. Hoewel, zij werkt gelukkig nog, hetgeen Wim helaas niet kan zeggen op dit ogenblik. Als projectontwikkelaar, vooral in de woningbouw, is hij helaas door reorganisatie ontslagen en zoekt nu dus zo snel mogelijk een nieuwe baan. Natuurlijk doet hij nu wat meer in het huishouden.

17 Wim verwacht niet dat er nu in de club met zijn voorzitterschap drastische dingen zullen veranderen. Een frisse wind is altijd goed, maar het moet geen tegenwind zijn en continuïteit van de zaken welke goed gaan moet men koesteren. Op mijn vraag of er misschien weer uitgepijlde toertochten komen, kon hij geen antwoord geven, maar gezien de moderne ontwikkelingen in de routeplanners e.d., denkt hij (en Garmin) dat de pijlen nog weinig of niet uit de container zullen komen. De ‘eet’tochten, de Fiets 3Daagse en de weer nieuw leven ingeblazen Monstertochten zijn en blijven een succes. Met de clubritten is men tegenwoordig wel eerder thuis of in het clubhuis, al dan niet met een biertje door de toegenomen snelheid. Wim zegt dat, zoals men ook kon horen op de Ledenvergadering, er behoorlijke snelheden worden gereden in de eerste groep en er daarom dus een tweede en derde groep zijn. In de weekeinden wordt er best wel rekening met elkaar gehouden, zowel op de zaterdagen als op de zondagen. Wat de website betreft moeten er volgens hem nog wel dingen gebeuren, maar dat heeft tijd nodig. Leden die gehecht waren om informatie te verkrijgen middels een clubblad en geen website willen raadplegen, zouden dit kenbaar kunnen maken zodat zij bijvoorbeeld iedere maand een nieuwsbrief per post ontvangen met de actualiteiten voor de dan komende maand. Deze nieuwsbrief had dan nu eventueel de ritten voor dit jaar kunnen vermelden, het jaarverslag van de secretaris en het jaarlijkse verslag van de ledenvergadering. Maar het blad werd te duur en had eigenlijk geen actualiteit meer en dan moet je een besluit kunnen nemen om te stoppen en gebruik te maken van de moderne middelen welke nu ruimschoots aanwezig zijn. Ook ziet hij uit naar dit jubileumjaar waarin wij, als een club (school) reisje, met elkaar met de bus met fietsen en al ergens een leuke rit gaan maken, en nog wel gratis ook! En dan hebben we het nog niet over de feestavond op zaterdag 1 juni. Wim vindt dat wij als fietsclub bij onze core-business moeten blijven, en dat is fietsen. En fietsen is vooruitgang. Hij zou het wel leuk vinden wanneer er wat meer reacties komen wanneer er gevraagd word om vrijwilligers. Wim hoopt op een mooie tijd als voorzitter van een prachtige club, welke een goede toekomst in het vooruitzicht heeft. Dit waren de verwoordde gedachten van onze vier voorzitters in de afgelopen 25 jaren en onze huidige nieuwe voorzitter. Jullie zien dat er weinig of geen verschillen zijn in opvattingen en ze alle vier het een fijne tijd gevonden hebben en die ook Wim zal vinden. Alle vier zijn ze trots, samen met de andere bestuursleden, een gezonde club begeleid te hebben en mooie dingen hebben klaargespeeld. Rob geeft aan dat, hoewel we trots mogen zijn op onze club, deze toch gedeeltelijk veranderd van de aard en de nadruk meer op het fietsen en minder op het ‘gezelligheidsaspect’ ligt en een realiteit en afspiegeling is van de veranderingen in de maatschappij. Rob zegt: “Je moet oppassen dat je je niet laat leiden door ‘vroeger was alles beter’, want dat is niet zo. Wij hebben nu eenmaal een selectief geheugen, waarbij we de ‘leuke’ zaken beter herinneren als de ‘minder leuke’”. Volgens hem zagen zijn voorgangers ook veranderingen in hun bestuursperioden. Gedeeltelijk is dit allemaal wel zo, maar volgens de zitters er vóór toch niet helemaal. Hoewel de club een fietsclub is en de goede contacten onderling bij het fietsen ook prima in orde zijn, is daarmee het organisatorische gedeelte op de achtergrond geraakt. We gaan fijn fietsen in de groep ergens heen wat we even van tevoren bepalen en komen gezellig weer terug om wat na te praten. Dus ‘nu’ niet minder dan ‘vroeger’, maar ‘vroeger’ was er méér. Minstens vier Vrije Toertochten, die moesten worden uitgezet, toen nog zonder computerprogramma’s, duidelijke routebeschrijvingen, de avond ervoor of ’s morgens vroeg uitpijlen met auto’s, duidelijk en veel pijlen. Inschrijving, stopplaatsen en stempelposten regelen. Dan daarna weer ophalen en eventueel repareren. Er was dus meer te organiseren met elkaar en met vrijwilligers, wat een hoop lol gaf en saamhorigheid. Deze voorpret is er niet meer. Zie het net als een vakantie; vroeger was het een vroegboeking met het er naar toe leven. Nu is het een last-minute, maar daar hoeft de vakantie zèlf niet minder om te zijn. Ooit vlug of langzaam fietsend, met een groep, met z’n tweeën of alleen; alles kon met een starttijd tussen acht en tien uur. Dit is voorbij. Conclusie: Het is nu dus ook echt leuk om te fietsen in clubverband, maar vroeger was het lánger leuk. En: Voorzitter zijn is geen roeping maar wel fijn om te doen en geeft iets moois om op terug te zien. Hans Ooykaas

1987-1999 LINGEBOYS TOERTOCHTEN

18

In 1987 werd voor het eerst een Lingeboys Toertocht georganiseerd, welke werd gehouden op Koninginnedag. Het waren gezellige tochten, gesponsord door vele bedrijven en winkeliers en men hield onderweg een constante gemiddelde snelheid van 25 km/u aan. Motoren zette kruispunten af en over de Alblasserdamsebrug mocht men zelfs over de autorijbaan. Na afloop van deze tochten van ongeveer 80-90 km, kreeg men een oorkonde als blijk van een geslaagde rit. De laatste Lingeboys ‘Koninginnedag’ Toertocht was in 1999. De oorsprong van de Lingeboys: Het doodlopende gedeelte van de Lingestraat (nummers 38 t/m 70) in Bolnes werd opgeleverd in 1970. Merendeel gezinnen met jonge kinderen en door toeval naar verhouding veel ouders met een sportverleden. Vóór het Scheldeplein was een klein grasveldje. Op een zomeravond ging er iemand met een bal naar buiten en werden, net als in de kinderjaren, twee doeltjes gemaakt van de overtollige kleding en het partijtje kon beginnen. Aanvankelijk met vier man maar geleidelijk kwamen er steeds meer bij. Het veldje werd te klein en we verkasten naar een mooi grasveldje naast de tennisvereniging aan het dijkje. Iemand maakte stalen doeltjes en ontstond het idee om te gaan zaalvoetballen. En zo ontstond de straatclub “FC Lingeboys”. De ploeg heeft aan menig zaalvoetbaltoernooi deelgenomen en met succes! Ook speelden zij jaren in de Ridderkerkse zaalvoetbal competitie. Maar de jaren gaan tellen en ook de blessuregevoeligheid. Iemand had op zolder nog een oude racefiets uit vroegere jaren en ….de lezer van dit artikel kan het reeds vermoeden … er ontstond een levendige handel in racefietsen en menig voetballer klom op de fiets. Het 1e ritje met 3 deelnemers vond plaats op 21 september 1986. Een rondje Oude Maas van 35 km met een gemiddelde van 25. Het aantal deelnemers nam snel toe en omdat Rekreatoer nog niet was opgericht werden diversen lid van Barrhopoort. Doordat menigeen uit de omgeving van de Lingestraat zich bij ons aansloot nam het aantal deelnemers aan onze vaste trainingsrondjes snel toe. Tijd om maar eens wat te organiseren op Koninginnedag. De 1e tocht vond plaats in 1989. De “Lek en Merwede tocht” van 110 km. Er waren 12 deelnemers en de lunchpakketten werden gesponsord door Jaap Vos en hij bleef dit doen tot de laatste toertocht in 1999. Helaas werd de tocht ernstig ontsierd door een valpartij op de dijk in

19 Werkendam. Daarna nam het aantal deelnemers elk jaar ras toe tot maximaal 110 deelnemers. Dit was niet meer alleen te behappen maar mede dankzij de hulp van Rekreatoer, Barrhopoort, de talloze vrijwilligers en vele sponsoren werd elke Koninginnerit een groot succes. Het werd een steeds groter spektakel. Om alle deelnemers te ontvangen mochten we gebruik maken van school “De Fontein”. Elke deelnemer ontving vooraf een uitnodiging met uitgebreide informatie. De straat werd versierd met vlaggen, wimpels en ballonnen. Start en finishdoek werd opgehangen en de startstreep getrokken. De dag startte om 7 uur met reveille door Jan Visser en het hijsen van de vlag, een show van het muziekkorps. Daarna de briefing door de wegkapitein en verzamelen voor de groepsfoto. Vervolgens opstellen voor vertrek. Na het startschot door een prominente inwoner van Ridderkerk, onder ander burgemeester Waaijer, vertrok de karavaan, politiemotoren en onze motormuizen voorop gevolgd door de EHBO-auto met sirene, de geluidswagen en de groep voorrijders. Vervolgens het peloton, de achterrijders, Martin de Waard met zijn bromfiets met reserve wielen, de reparatiewagen met Henk Rijploeg, de verzorgingswagen met de bananen, appels en lunchpakketten. Het promotieteam om alles uit te delen en op te ruimen, de fotograaf en cineast en een aantal reclamewagens tot slot. Via de grote weg begeleidde de politie ons tot Alblasserdam. Na 25 km een bananenstop en tijdens de pauze werd de lunch verstrekt. Na afloop ontvingen alle deelnemers en betrokkenen een oorkonde en een tasje met inhoud dat geschonken werd door diverse sponsoren. Daarna een tombola waar gratis leuke prijzen werden verloot. Na afloop nog gezellig na kletsen. Tot slot met de vele vrijwilligers uit de Lingestraat de school weer op orde brengen. De dag werd beëindigd zoals ze begonnen was met de reveille en het strijken van de vlag. Omdat wij eind 1995 verhuisden naar de Clara Wichmannstraat nam Jan Visser de organisatie over. Wij waren niet de enige die verhuisden en de nieuwe jonge bewoners hadden geen zin of tijd om zich beschikbaar te stellen. Geleidelijk werd de animo minder en kwam er in 1999 een eind aan de Lingeboys Toertocht op Koninginnedag. Een absoluut hoogtepunt voor de “Lingeboys” was de deelname in 1989 en 1996 aan de “Vattern Rundan” 300 km in Zweden en in 1992 Sjalland Rundt Pa Cykel 315 km in Denemarken. In Finland en Noorwegen worden eveneens elk jaar lange afstandstochten georganiseerd. De bekendste is Oslo-Trondheim 540 km. Het aantal deelnemers is te vergelijken met de Elfstedentocht. In Zweden fiets je rond het Vatternmeer over autowegen die alleen toegankelijk zijn voor de 16000 deelnemers. Om de 2 minuten starten er 80 deelnemers. Een onvergetelijke belevenis en een perfecte organisatie. Uitgebreid eten en drinken vallen onder het inschrijfgeld. Groot animator was Jan Visser. Hij woont op het Scheldeplein, fietste met ons mee en werkte bij Econosto. Jan zijn rayon

20 was Zweden en daar onderhield hij contacten met diverse bedrijven. Als “Bleekneusje”is hij na de oorlog naar pleegouders gegaan in Zweden om aan te sterken. Zodoende spreekt Jan ook vloeiend Zweeds en dat kwam zeer goed van pas. Tot slot was dit alles niet tot stand gekomen zonder de saamhorigheid van de bewoners in de Lingestraat. Een waslijst van dingen die samen gedaan werden, bowlen, puzzeltochten etc. En niet te vergeten met zijn allen met de bus naar een voetbaltoernooi in Limburg en na afloop gezellig ergens eten. 25 jaar Lingestraat, een geweldige tijd die je nooit meer vergeet. John Strohauer

1990 WÀT EEN TEGENWIND! Als we ooit tegenwind gehad hebben, dan is het wel op de eerste sterrit van dit jaar geweest. Zondag 11 maart vertrokken zo'n 50 flinke fietsers, Rekreatoerders en Barropoorters 's morgens om tien uur om uit te waaieren over de wegen met windkracht zeven. Met deze brise-continue was het flink doordouwen op de pedalen. Zelfs de oude bejaarde knotwilgen, na de stormen nu wilgen zonder knot, stonden erbij alsof ze zich afvroegen of wij wel gek waren. Dat waren wij dan ook; we zijn immers gek van fietsen. In de Merwelanden leek het of er geen einde aankwam. Leek, want er kwam wel een eind aan en dat bij een lief leuk klein cafeetje dat nog gewoon overeind stond, maar waar volgens mij het zelden zo vol was als met die rare fietsers met die zakjes op hun rug. We kunnen nog veel leren van de kangoeroes, maar dan bedoel ik dus niet het springen, want dat zou geen gezicht zijn met z'n vijftigen. Na weer aangesterkt te zijn met koffie en dergelijke gingen we weer op pad, of op dijk, richting Kiltunnel, overigens een passende naam. Via 's Gravendeel naar Puttershoek met nog steeds die tegenwind, waar nog snellere personen aan het fietsen waren; de uitslovers. Wij deden natuurlijk net of we ze niet zagen en met de neus in de wind reden we op de Heinenoordtunnel af. Dat was een opluchting, die tunnel; daar stond lekker geen wind, maar je moet er toch weer eens uit. Uit, goed voor u, ook voor ons, richting Barendrecht, hetgeen een stuk beter ging. Om over het laatste stuk maar niet te zwijgen. Daar ging het iedereen voor de wind. Het leek ineens wel een wedstrijd of iedereen rook stal. Dat was dus het clubhuis, waar iedereen weer genoot van wat vocht en men elkaar aankeek alsof we nog beginnen moesten. Maar er was geen beginnen meer aan, het was het einde! Hans Ooykaas Een Rekreatoer weetje - John Knikkenberg is recordhouder lekke banden. Tijdens de Vijfheerenlandentocht presteert John het om 7 lekke banden te rijden. Ad Moelker probeert dit record te evenaren tijdens de Flierefluiterstocht. Hij blijft echter op 6 lekke banden steken. Een Rekreatoer weetje - Zwemmers. Wij hebben ze ook: Rob v.d. Hoog duikt bij Groot Ammers de vaart in om een valpartij te vermijden. John Strohauer raakt bij Brandwijk van de weg en komt alleen met zijn hoofd in de sloot. Wat kan dat stinken. Hennie Verveer duikt tijdens de Opwarmronde van 2012 van de Waaldijk, 30 cm water en toch koppie onder.

1989 > MONSTERTOCHT

21

Sinds 1989 zijn er vele Monstertochten geweest in het verleden en de laatste jaren is deze tocht weer in ere hersteld. De eerste was dus in 1989, maar hieronder een verslag van de 6e Monstertocht in 1994. Zaterdag 18 juni was het dan weer zover; voor de zesde maal werd de Monstertocht gereden. Na toch wel een stroeve voorbereiding met tal van problemen voor wat betreft organisatie, was het meeste toch nog op tijd in orde. Voertuigen, motoren, vergunningen en zelfs toestemming om de Merwedebrug bij Gorkum te passeren. Helaas moesten we enkele vertrouwde gezichten missen. Onze vaste cameraman Hugo den Boer had bij een ongelukje in een zwembad een aantal ribben gekneusd en kon zodoende geen video opnamen maken en ook motorbegeleider Wim van Brugge moesten wij missen vanwege een blessure, maar door het wegvallen van Hugo kon videomotor Willem van der Heide assisteren bij de begeleiding, dus een ding was weer opgelost. Ook onze vaste chauffeur op de geluidswagen Ger Langeweg gaf dit jaar de voorkeur aan meefietsen in de karavaan, maar meestal komt er toch overal wel een oplossing voor en Kok bouwbedrijf stelde een auto beschikbaar als geluidswagen, die door het duo Wijnant Punt en Astrid Hubregtse werd "bemand". De weersvoorspelling was gunstig, eigenlijk ideaal fietsweer. Helaas werd het verwachte aantal deelnemers niet gehaald, maar ook met een minder grote groep kan het gezellig zijn. Dat laatste was dan ook zeer zeker het geval, want het was weer gezellig en er werd keurig het juiste tempo door de voorrijders, onder leiding van Rag Donker, gereden. De bezemwagen van Fa. v.d. Heuvel met als trio medewerkers Bertus Stuy, Ger Luchtenborg en chauffeur Gerrit van Willigen, dachten nog bij aanvang dat zij, gezien het droge wegdek, het wel rustig zouden krijgen, doch niets was minder waar, want na enkele honderden meters diende zich de eerste lekke hand reeds aan en aan het einde van de rit hadden zij er toch een stuk of vijftien gerepareerd en dat hield ook in, dat de achterrijders, onder leiding van Gerrit Nijland het nodige werk hadden. Daar komt ook nog bij, dat er een aantal deelnemers niet echt "waterdicht" was en die vanwege een sanitaire stop teruggebracht moesten worden in het peloton, maar onder leiding van captain Leo Stok bleef het peloton als een keurig lint bij elkaar. Om precies half acht werd er gestart om via de Alblasserdamse brug de Alblasserwaard in te duiken. Het peloton werd door de motorbegeleiders Tim Lechner, Peter van Dijk, Jaap van Hamburg en Willem van der Heide keurig over kruisingen en door de dorpen geloodst. En als je denkt alles in orde te hebben, dan gebeurt er toch meestal nog iets dat niet in het programma past. Op een bepaald moment wordt motorbegeleider Willem van der Heide "vermist" en Tim Lechner, die middels een portofoon contact had met de organisatie kreeg het verzoek om Willem te gaan zoeken. Gelukkig was er niets ernstigs gebeurd, maar de motor van Willem had geen zin om de tocht te vervolgen. Willem werd opgehaald en de tocht werd alsnog vervolgd. Door de medewerking van Rijkswaterstaat kon ook de Merwedebrug bij Gorkum zonder problemen gepasseerd worden. Het vervolg van de tocht zou door de Drunense Duinen gaan, maar gezien de toestand van het pad waar de volgauto’s en motoren over moesten, was het niet verantwoord om deze weg te nemen. Er werd besloten de van te voren gemaakte alternatieve route te rijden om direct daarna bij de eerste rust aan te komen in Manege "De Klinkert". Na deze welkome rust, want er zat al ruim 70 kilometer op, ging de karavaan verder door het Brabantse land. In de buurt van Oisterwijk moest er ook nog een omleiding gereden worden, die de tocht met ongeveer 9 kilometer verlengde. Zonder al te grote problemen werd dan ook de tweede rust in "De Herbergh" bereikt, die door een aantal deelnemers als zeer aangenaam overkwam, want de niet voorspelde wind ging toch al parten spelen bij een aantal deelnemers. Na deze laatste rust maakte de karavaan zich op voor het laatste en zwaarste gedeelte van de Monstertocht. Het gedeelte naar de Moerdijkbrug werd toch wel als erg zwaar ervaren en zelfs Captain Leo Stok werd af en toe gesignaleerd met een verbeten gezicht, ondanks dat hij zijn werk als captain bleef doen. Toen de Moerdijkbrug gepasseerd was, rook men al weer een klein beetje de bekende stal en het ergste leed was geleden. Eindelijk na 203 kilometer werd "Ons Eigen Stekkie" weer bereikt alwaar de stempelaarsters Jannie Knikkenberg en Tonnie Nijland gezorgd hadden voor het keurig klaarstaan van de Tarvo broodjes, die geschonken waren door de Meneba Meelfabriek, met daarop beleg dat geschonken werd door Keurslager Langeweg, wat voor een ieder toch wel een aangename verrassing was. En zo kon de organisatie terugzien op een zeer geslaagde dag, wat ook door een aantal deelnemers geuit werd naar de medewerkers door hen te bedanken voor de fijne fietsdag die ze gehad hadden. Jan van Gelder

22

Voorrijden Monstertocht 1990 met: Marien Roos, Joop van der Steen, Bertus Stuy, Jos van der Graaff, Jos Mak, Max Vlasblom, Jan Hersevoort, ????????????, Joop van Beers, Gerrit Nijland, Fransesco Chilary, Hans Dons.

Monstertocht 2009

1990 LUXEMBURG - WE WAREN ER WÈG VAN...

23

In mei 1990 gingen voor het eerst een groep fietsers van Rekreatoer op weg voor hun eerste Fiets 4-Daagse naar Luxemburg. Eigenlijk was dit de allereerste voorloper van de nu nog steeds jaarlijks gehouden Fiets 3-Daagse. Het verschil is, dat alles daar zelfcatering was en we dus alles zelf, met 23 mannen en vrouwen, moesten verzorgen. Het weer was zo mooi, dat het voor de vogeltjes in mei te warm was om een ei te leggen. Hier volgt het verslag van dit mooie uitstapje. Oh, oh, oh, oh, wat was het mooi in Luxemburg. Tussen twee (), daar waait het ook hoor. Het was mooi, helder en warm weer met prachtige vergezichten en een leuk stel bij elkaar. Donderdag 3 mei verzamelden wij bij ‘Ons Eigen Stekkie’, waar vandaan wij om ongeveer tien uur vertrokken. Tegen drie uur waren we op de camping in Diekirch, waar de spullen werden uitgeladen en ook de fietsen, want daar ging het uiteindelijk om, en ook werden de huisjes in bezit genomen. Huisje 1, 2, 3, enz., tot en met huisje 4. Huisje 4 bleek overigens het veiligste stel te herbergen; allen hadden helmen, maar deze werden alleen bij het fietsen opgezet. In en bij de huisjes zelf hadden we die niet nodig, hoewel met al die eieren. Ja echt, driehonderd eieren waren er meegenomen en er is er niet eentje van uitgekomen. Ook waren er veel uien meegenomen om door de macaroni en spaghetti te doen. Nou, u begrijpt het al…. het ging ons voor de wind en de windrichting was niet meer te bepalen; ik moest gelijk weer aan ons clubblad denken. R. Butter zette hele sterke koffie, we lustten er wel blokjes van; een ander moest 's morgens weer pap; zeker bij gebrek aan borstvoeding. Aan alles was geen gebrek en moest je iets hebben, dan ging je naar het centraal magazijn in huisje 2. Ook met het toiletpapier ging alles op rolletjes. Donderdagavond besloten we alvast een ritje te maken. Een bruggetje over en gelijk waren we al in Duitsland. Er was wel geen douane maar je kunt dat vooral zien aan de nummerborden. Slechts F.Cillari had twee lekke banden, echter niet tegelijk. Zijn brede glimlach werd hierdoor iets smaller, maar ach, zoiets hoort er bij en het is immers in een (banden)wip gebeurd, nietwaar?! Bij het weer opleggen van de band ontstond er een vreugdedans waarbij F.Cillari met het trappen op de band de maat aangaf. Na het fietsen werd de avond besloten met enig vocht, wat praten en kaarten. Huisje 3 vond dat huisje 4 nog laat lawaai maakte, maar wat wil je met die boardkartonnen wanden; wij konden 's morgens niet meer slapen toen zij er uit gingen. Vrijdagochtend werden er, U raadt het al, eieren gebakken. De fietsroute voor die dag was langs de Sure, stroomopwaarts richting Esch-sur-Sure, waar op een terrasje gerust en gedronken werd en ook driftig gebruik werd gemaakt van het stempeltje voor in de boekjes. Esch-sur-Sure is voornamelijk Franssprekend en G.Michilsen zei dan ook met een groot gebaar tegen een voorbijgaande dame: "Bonjour madame". En zij antwoordde in volgens mij vloeiend Rotterdams: "Je ken ook gewoon Hollands praten, hoor!” Wat was het toen even stil op het terras. Toen verder door naar boven bij het stuwmeer waarna T.Molendijk een plaatsnaam linksaf zag staan welke op zijn briefje stond, maar wij wezen hem er op dat we daar al geweest waren. Rechtsaf dus en zo kwamen we na een schitterende rit zonder pech weer veilig terug. Het avondeten was spaghetti waarvoor veel uien gesneden moesten worden met het handje. Later gingen er geruchten dat er zich in huisje 4 een uiensnijder zou bevinden! Zaterdag ging de rit via Merch naar Luxemburg-stad, waar het keerpunt was plus een lek bandje. De terugweg ging via Larochette en Reisdorf weer naar Diekirch. Onderweg werd gerust in het kleine gehuchtje Bourglinster. Die man van het volgens mij enigste cafeetje keek verbaasd naar die vele mensen en al snel werd duidelijk dat hij dit niet gewend was, aan het tempo van bedienen gezien. Later kwam een vrouw het verder doen en ik denk dan ook dat die man gelijk zijn ontslag heeft genomen of heeft gekregen. Daar buiten stonden paarden, waarbij ook een heel bijzonder exemplaar was, deze had namelijk vijf poten. Ook stond daar een zeldzame boom, waarvan we er ook al een in een ander plaatsje gezien hadden; een hele kale dunne stam met maar een paar zijsprieten aan de bovenkant. Wij dachten zelf aan een Franse soort, Arbre Antenne of zoiets. We reden door prachtige bossen met bomen, want bomen zie je erg veel in bossen. Zaterdagmiddag ging een grote groep naar het zwembad waar badmutsen verplicht waren, hoewel sommigen die niet nodig hadden. Natuurlijk werden daar, zoals het Hollanders betaamd, de goedkoopste badmutsen gekocht: plastic zakjes. Geen gezicht, ze hadden net zo goed nylons kunnen

24 nemen of gezellig samen een panty. J. Knikkenberg, R. Schop en H. Ooykaas gingen van het overgebleven geld drank halen en John deed dus zijn schoenen aan. Trots als een pauw liep hij door Diekirch, maar wel met twee verschillende schoenen aan. Een witte loopschoen en een grijze fietsschoen. In het huisje had hij trouwens nóg zo’n paar staan, maar dan net andersom. Het is dat er geen plaats meer was voor zwemvliezen, anders had hij zo aan de triatlon kunnen meedoen. Voor de zondagochtend stond een ritje naar Vianden op het menu waarbij ook de dames meegingen. T.Molendijk had een wiel geleend dat er duidelijk geen zin in had. Eerst ging de band lek, om dat na de tweede keer ook voor de derde keer te doen. Bij een steile klim besloot de derailleur het wiel een handje te helpen door af te breken en tussen de spaken te schieten. Het wiel hoefde niet meer en Teun ook niet. N.Nieuwkasteele nam het wiel alvast mee naar beneden en zette het daar neer, maar toen Teun daar aankwam was het wiel reeds weg, waarschijnlijk richting Duitsland. Wij dus verder klimmen, hetgeen voor de dames een hele klim was. Ze gingen door een diep dal maar kwamen het toch te boven en dat zonder externe hulp. Ze hebben zelfs nog gerookt onderweg. Terug bij de huisjes werd na een pan rode en groene soep om ongeveer drie uur de thuisreis aanvaard. Weer veilig thuis konden we terugkijken op een paar geweldige dagen. Tegen de initiatiefnemer John Knikkenberg, maar ook Teun Molendijk en Gerard Nijland, kunnen we alleen maar zeggen: "Goed gedaan, jochies!" Hans Ooykaas

1991 - 2008 WIST U DAT… …‘Wist U Dat’ een geesteskind is van Ria Schop. … Dit één van de langstlopende rubrieken is geweest in Tegenwind. … Dit een vervolg was van ‘Tussen Start en Finish’. … Dit buiten de verantwoordelijkheid van de redactie viel. … Er nooit enige opmerking is gemaakt op deze rubriek. … Ria vanaf 1991 tot en met juni 2008 heel wat heeft laten weten. … Ria haar kopij al die jaren met de hand schreef. … Zij ook aandacht schonk aan de zieken en de geblesseerden. … Een kaartje of telefoontje zeer op prijs werd gesteld. … De betrokkenheid van de leden sterk vergroot werd door Wist u dat. … Verenigen het belangrijkste hoort te zijn in een vereniging. … We dit heel goed in de gaten moeten blijven houden. … Communicatie bestaat uit een zender en een ontvanger. … E-mail het ons een stuk makkelijker maakt om te communiceren. … Wanneer er niets verzonden wordt, we ook niets weten. … Alpha en Omega staat voor het Begin en het Einde. … We daarom hebben gekozen voor de eerste en de laatste “Wist u dat” in Tegenwind. … We tot slot Ria zeer erkentelijk zijn voor haar bijdragen. Wist u dat in januari 1993… … De sluitingstocht in het water viel. … Er maar vier deelnemers waren. … We hopen dat het volgend jaar beter gaat. … Volgens de krant de toertocht Barendrecht / Berendrecht wegens te weinig deelnemers niet meer doorgaat. … De Driebergse fietsclub niet meer huist in Café “De Krim” maar in de sporthal te Driebergen. … Joop van Raalte met zijn club op de foto stond in de Combinatie. … Zijn club het niet zo best deed tegen v.v. Rijsoord. … Ria een fijne middag had. … De keeper van Bolnes 1 nog familie van haar is. … Zelfs het bestuur aanwezig was bij deze derby. … Er op zondag om 10.00 uur precies een groepje vertrekt. … U hier natuurlijk ook bij kunt aansluiten. … De feestavond erg gezellig was. … Jan Stuurman geklopt is door Dame Dane. … Jan, Joop v. R en Ad hopen Ria volgend jaar voorbij te fietsen. … We hun succes wensen. … We zo af en toe nog wel eens een pijl tegenkomen. … Deze dan weer meegenomen wordt door leden. … We Nel Vlasblom hartelijk bedanken voor het stempelen. … Riet haar plaats inneemt en Joke haar helpt. … Tonnie natuurlijk ook blijft stempelen. … De loten voor de grote verloting zeer goed verkocht worden; ja, zelfs in het buitenland. … We zeer benieuwd zijn wat een Magentron is. … Dit de 2e prijs is, maar wat is het nu? … We vol spanning afwachten! … De familie Klootwijk ook in het bezit is van een lot. … Ze graag de fiets willen winnen.

25

26 … We u fijne feestdagen toewensen. … We u een zeer voorspoedig 1993 toe wensen met heel veel mooi weer en natuurlijk mooie tochten met een grote opkomst. Wist u dat in januari 2008… … We een uitstekende week in Spanje hebben gehad. Zie alle verslagen in dit blad. … We Jan en Bertie nogmaals hartelijk bedanken voor hun zeer goede zorgen en natuurlijk ook Gijs van de snelle groep. … André den Exter gelukkig ook meekon. … Ria toevallig vroeg of iedereen zijn paspoort bij zich had. … André gelijk “nee” zei. … De bus keerde en terug ging naar de Van Eedenstraat. … Helaas André zijn vrouw ook op vakantie was, dus dan maar bellen bij de buren. … Ze gelukkig wakker werden en alles snel geregeld was. … De Koninginnetocht een leuke tocht was naar Geertruidenberg. … Ze helaas geen Oranjegebak hadden. … Ria een weekend met de Waardrenners in Ossendrecht is geweest. … Dit ook voor Rekreatoer een leuke locatie is. … Je alle kanten op kunt gaan, zoals België, Zeeland. … De Hollandse Pijl weer in het water viel, de herkansing op zondag was. … Dit veel deelnemers trok. … De stop wel iets langer was dan normaal, maar ja, het is zondag hè. … Fietsen in Franeker ook erg leuk is. … We Hennie nogmaals bedanken voor het uitzetten e.d. … Er misschien in dit clubblad al een verslag staat en anders de volgende keer. … De Familiemiddag zeer geslaagd was. … De feestavond ook een succes was. … Ondergetekende niet alles meegemaakt heeft omdat ze Zwijndrecht – Zwijndrecht heeft gefietst met nog twee Recreatoerleden, Ina de Deugd en Peter Rieske. … Ria dus ook de laatste restjes opgegeten heeft. … Er heel wat prijzen te winnen waren bij de verloting. … De hoofdprijs, een Weekend Gent, gewonnen werd door Leo en Hilly Groeneveld. … Zij hier héél blij mee zijn. … Guus en Netty Michilsen ook weer terug in Nederland zijn en alles heel voorspoedig verliep. … Het verlangen naar Nederland groter was. … We alle zieken en geblesseerden Van Harte Beterschap wensen We u weer groeten, Ria Schop

Een Rekreatoer weetje - Een weekendje Limburg. Aankomst bij het Hotel, even een kopje koffie. Terug naar de auto. Hé, een fiets weg. De fiets van Joop van Raalte van de aanhanger gestolen. Cees de Boer was zijn voorwiel kwijt. Een Rekreatoer weetje - Het vergaren van het clubblad is jarenlang gedaan bij Arie thuis. Gemiddeld 20 blaadjes, stuk voor stuk oppakken, achter elkaar aan lopen, stapeltje maken en nieten. “rondje 28,2”noemde John Strohauer dit altijd. Een Rekreatoer weetje - Het dunste clubblad was in februari 1996 met 26 pagina’s. - Het dikste clubblad was in juni 2009 met maar liefst 56 pagina’s. - De allerdikste is dit laatste nummer, met 68 pagina’s.

1993-1994 ELF STEDEN TOCHTEN

27

1993 - ‘s Morgens om 5.45 startten wij, Arie, Max en Gerrit, voor deze 230 km lange tocht door Friesland, lopend achter het muziekkorps richting startpunt om op weg te gaan richting Harlingen voor onze eerste stempel, maar helaas was er na drie minuten al regen, (heel even). Richting Franeker, richting Holwerd, net voor Holwerd een geweldige regenbui. Dus zonder regenkleding kletsnat. Na Holwerd gestempeld te hebben eerst maar aan de koffie. Na ongeveer dertig minuten is het weer droog en we gaan richting Dokkum, Leeuwarden, Bolsward, Sneek, IJlst, Sloten, Oude Mirdum over de dijk richting Stavoren, Hindelopen, Workum en Bolsward. Wij reden de tocht voor de derde keer. Het is ongelofelijk wat je allemaal onderweg ziet. Van start tot finish mensen in de dorpen, polders en steden, in hun tuin of langs de weg. Overal aanmoedigingen door middel van o.a. muziekinstallaties en/of personen. Afgezette kruispunten, vrije doorgang en vrij baan. Zelfs een geheel vrije doortocht door Leeuwarden, waar dit keer wel een zeer stevige windkracht 7 stond, wat inhield dat het een heel zware tocht was voor deze musketiers. Onderweg was het ons wel opgevallen dat het bij de stempelposten niet zo geweldig druk was. Andere jaren moesten we overal lopen voor de stempelposten, maar nu praktisch niet. Later, na de finish hoorden wij dat er van de 15.000 die aan de start waren, er 500 personen uiteindelijk niet gestart waren. Maar liefst 1500 personen waren voortijdig (Bolsward eerste keer) afgestapt en de gemiddelde fietser was anderhalf uur later binnengekomen. Na dit alles gehoord te hebben, gingen we moe maar zeer voldaan naar huis richting Ridderkerk na deze zware fietstocht. Arie en Max Vlasblom, Gerrit Langeweg 1994 - JIERLIKS HICHTEPUNT ALVESTEDETOCHTEN U heeft vast wel eens gehoord van de Friese Elfsteden Tocht. Maar dat is natuurlijk als hij geschaatst wordt. Er zijn namelijk mensen die hem op een andere manier trachten te volbrengen. Bij voorbeeld: Op 13-05-1994 zijn er 63 ploegen met kano's in Leeuwarden van start gegaan. Dan wordt hij georganiseerd voor Old Mobils langs de elf steden. De start was op 14-05-1994 om 07.00 uur in Gaasterland. De oudste Old Mobil dateerde uit 1904. Pinksterzondag op de step langs de elf steden. Start om 00.00 uur. De eerste die de finish bereikte was om 16.30 uur. Pinkstermaandag voor de motoren. Start in Leeuwarden. En dan is het eindelijk zover voor de fietsers. Pinkstermoandeis op 'e fyts ut Boalsert. De 48ste naoorlogse editie van dit evenement dat uniek is. Een tocht die voor het eerst op 27 mei 1912 georganiseerd was en waaraan toen 278 fietsers deelnamen. Wegens gebrek aan materiaal en wegens oorlogen hebben er nog wel enkele de Elfsteden tocht gefietst in de jaren dertig. Sinds 1947 is hij niet meer weg te denken uit Bolsward. Deze tochten werden toen en nu nog gefietst door de thans 69-jarlge heer C. de Groot. Maandenlange organisatie van negen bestuursleden en een vijftiental rayonhoofden gaan

28 hieraan vooraf om de aanvragen voor vergunningen, ontheffingen, politie, rode kruis, EHBO, alarmcentrale, etc. etc. Maar dat is nog niet alles. Om maar niet te spreken over de administratie van de finishcontrole kaarten. In oktober- november wordt al begonnen met de aanvragen van de fietsers die de Elfstedentocht vanaf 6 keer en meer hebben meegefietst. Dan begint op 15 januari tot 15 februari de vrije inschrijving waar maar liefst 22.894 mensen ingeschreven hadden. Er moest weer geloot worden omdat er 15.000 mensen mogen starten; dus er waren 7894 mensen teleurgesteld. Bij de buitenlanders is deze tocht ook zeer in trek. 300 kaarten zijn naar België gestuurd. Ook uit andere landen was interesse, zoals Duitsland, Frankrijk, Engeland, Italië, Polen, Letland, Oostenrijk, Zwitserland en Zweden. Pinksterzondag; de caravan wordt aan de auto gekoppeld, ingeladen en we rijden richting Bolsward. Om 13.30 uur arriveerden we op het sportpark van Bolsward. We waren nog niet uit de auto gestapt en er werd al gevraagd of we misschien nog een startkaart over hadden, (jammer Jos). We werden gestationeerd op het voetbalveld. Zoveel mogelijk aansluiten en de caravan werd afgekoppeld. Daarna zijn we naar het centrum gelopen, waar het druk was vanwege de Step-Elfstedentocht, waaraan ook dames meededen. Naarmate de uren verstreken werd Bolsward overspoeld door kijkers en fietsers. In het centrum waar diverse bands (house) er een gezellige boel van maakten. Om 21.00 uur gingen we terug naar de caravan, waar het sportpark bijna vol was met caravans en tenten. Na nog wat gedronken te hebben en de wekker gezet die stuk was, gingen we toch maar slapen. 's Morgens door een dreun op de deur van een buurman uit Heenvliet werden we toch om 05.00 uur gewekt. Max zei de vorige avond ik slaap nooit zo vroeg, maar wie snurkte het eerst? U raadt het al… Na de koffie of thee gingen we op weg naar de start. Wàt een drukte, maar iedereen stond rustig te wachten tot men mocht starten waar hij of zij was bij ingedeeld. Ook ‘s morgens vroeg stonden er fietsers met spandoeken waar de tekst op stond. Startkaarten gevraagd. Zij waren gekomen op goed geluk en toch nog in het bezit gekomen van startkaarten. Gerrit en Max hadden groep 11 en als starttijd 06.20 uur. Drie muziekcorpsen zorgden ervoor dat iedere groep langzaam kon starten. Deze corpsen speelden vanaf 05.00 uur tot 08.00 uur, voorafgaand door vaandeldragers in klederdracht. Wij, Elly en Annie, hebben staan kijken tot groep 25 vertrokken was, dus de laatste groep (helaas geen bekenden) wel oranje fans op de tandem. Deelnemers verkleed als non en pastoor en een sjeik fietste er mee. Heel het dorp was massaal komen kijken, inclusief Atje Keulen-Deelstra. Pinkstermoandeis. Een feest voor 15.000 fietsers en duizenden anderen die langs de route van de Friese Elfsteden Tocht recreëren. Iedere stad heeft zo zijn eigen programma rond de passage. Een happening, ook voor Elly, Annie, Gerrit en Max. Wij hebben er ook nog gefietst. Ongeveer 8% van die 230 km., waar wij de kruispunten bezochten en dan kom je altijd wel aan de praat met mensen uit de omgeving van Bolsward. Dan komt ook altijd de wedervraag: Waar kom U weg? Uit Ridderkerk! Da's ver. Heerlijk sfeertje, alleen jammer dat het zo fris was. De eersten arriveerden in Bolsward om ca. 10.00 uur. Gerrit en Max om 12.30 uur waar ze de eerste 130 km achter de rug hadden. We hadden afgesproken dat we ze in een Restaurant zouden opwachten waar ze een heerlijke uitsmijter hebben zitten eten. Toen nog voor de volgende 100 km, en je weet als je even gezeten hebt is het weer moeilijk op gang komen. Het was inmiddels 15.00 uur geworden en het was een komen en gaan van fietsers bij de finish, want er waren er bij die moesten nog 100 km fietsen. Oude transportfietsen met proviand in de mand, rijden ook deze tocht (zwaar hè Max). Op Plein 1455 is de finish, waar een grote feesttent staat en honderden mensen komen daar hun kanjer inhalen. Wij stonden te wachten bij het kruispunt in Bolsward, waar Gerrit en Max als voorrijders met een groep van 70 fietsers binnenkwamen; een schitterend gezicht. Ze hebben ongeveer 9 uur over deze tocht gedaan, inclusief lopen bij de vele stempelposten. Ze waren dik tevreden en wij hadden een sfeervol Pinksteren. Annie en Elly

1997 REKREATOER OP BEZOEK BIJ ECT

29

In Mei 1997 Een peloton van vele Rekreatoerleden, bracht op een zaterdag in mei 1997 voor het eerst op de fiets een bezoek aan container overslagbedrijf ECT op de Maasvlakte. Grote animator was Rekreatoerlid én ECT-werknemer Henk van Mastrigt.

In Mei 2006 Daar er destijds veel animo voor deze tocht was, organiseerde Henk van Mastrigt in mei 2006 voor de tweede maal deze gebeurtenis. Om alles in goede banen te leiden werd het peloton geflankeerd door een tweetal motorrijders. En om het contact tussen de voorste en achterste rijders niet te verliezen, werd er gebruik gemaakt van walkietalkies. Met het windje in de rug vlotte de tocht naar de Maasvlakte gestaag. Na twee uur fietsen werd de groep in Oostvoorne opgewacht door een auto van de ECT en vervolgens richting portier geloodst. Na afgifte van de deelnemerslijst – dit gebeurt uit veiligheidsoverwegingen – kregen alle deelnemers een lunch aangeboden in de bedrijfskantine. Hierna volgde het hoogtepunt van de rit: een dertien kilometer lange rit over het imposante bedrijfsterrein. Henk van Mastrigt hield de groep geregeld stil en gaf dan tekst en uitleg. De cijfers spraken tot ieders verbeelding: meer dan negen kilometer kade, ruimte voor zo’n acht miljoen containers, een oppervlakte van meer dan 300 hectare, enz. Ook vertelde Henk van Mastrigt dat het in 2006 om een jubileumjaar gaat: het was veertig jaar geleden dat de eerste container werd overgeslagen. Ook kregen alle deelnemers als aardigheidje van de ECT nog een key-koord aangeboden. Op de terugweg ging het iets minder vlot. Het peloton kreeg de wind pal op kop. Het deerde de fietsers niet. Na afloop kon er terug gekeken worden op een uiterst geslaagd evenement.

En in September 2008 als Tour d’ Euromax Even voorstellen: Ik ben de buurman van Henk, rij af en toe als gastrijder met Rekreatoer mee. Een aantal weken geleden zei Henk: “Ik ga een tocht organiseren naar de Euromax en probeer daar een rondleiding te krijgen op het terrein en dat we daar eventueel ook nog eten in de kantine”.

30 Toen heb ik tegen Henk gezegd: “Dan probeer ik of Johan Blinde daar ook aanwezig is met wat strooigoed”. Johan Blinde is een goede vriend van mij en belangrijke man bij Hanjin en ook medeeigenaar van Euromax. Zo gezegd, zo gedaan. In de middag van 19 september liep ik nog even naar Henk en daar zat hij lekker in de tuin. Ik vroeg: ”Gaat alles nog door?” “Huig, ga eerst even zitten, dan kunnen we nog wat drinken”. “Oké Henk, hoe laat gaan we zaterdag weg?” “Om 7.45 uur ben ik bij jou”. En ja hoor, wij op zaterdagmorgen 20 september, naar het honk van Rekreatoer. Vele leden van de club druppelden binnen en om 8.30 vertrokken we met 38 renners en twee motorrijders naar Hoek van Holland. Via Barendrecht, Waalhaven richting Pernis naar de Beneluxtunnel. Naar beneden via de trap of lift, waar er nog een paar vast zaten (te zwaar belast), maar gelukkig ging hij weer open. De tocht ging verder via Schiedam, Vlaardingen, Maassluis en daarna Hoek van Holland waar we een overtocht per boot van de RET naar de Maasvlakte maakten. Daarna richting Euromax met een wagen van de ECT voorop met zwaailichten die het terrein op reed en waar wij een rondleiding kregen wat voor de meesten wel indrukwekkend was. Na afloop ging het toen richting hoofdgebouw waar we met z'n allen naar boven mochten en alles goed konden bekijken op foto’s en maquettes. Daarna een heerlijke lunch verzorgd door supervisor Ron Betist van ECT/Eurornax (goed gedaan Henkie). Nadat iedereen gegeten had begonnen wij onze toer terug naar Ridderkerk. Eerst de Maasvlakte af, richting Spijkenisse en via Barendrecht naar het thuishonk.

Het was een onvergetelijke dag die door de prachtige weersomstandigheden nog meer kleur kreeg. Wij waren om 15.00 uur terug en hadden ongeveer 125 km gereden. Maar ja, Henk kennende ben je dan nog niet thuis, eerst moest de boel nog gesmeerd worden (niet de fietsen natuurlijk). Na vele rondjes gingen wij om ongeveer 17.00 uur richting Rijoord. Ben weer een stuk wijzer geworden van Henk, zeker het verhaal over zijn handen en de handschoentjes. Het was voor mijzelf een geslaagde dag en hoop nog wat ritjes te kunnen maken met Henk. P.S., het is een gezellige club, Rekreatoer. Huig de Jong

31

32

33

34

1993 - 2000 RIVIEREN / SCHIPHOLTOCHT

35

Anno 1993 was er een diepzinnig gesprek gaande in de bestuursvergadering over onze Vrije Toertochten. Er waren er al maar men wilde er nog een klassieker bij hebben. Jan van Gelder memoreerde dat collega-fietsclubs mooie tochten hadden, welke wij ook meereden, zoals de Bruggentocht en de Tunneltoer. Hijzelf dacht aan een Pontentocht, maar wij dachten dat zo'n Drs. Spé-tocht alleen maar heen en weer kon met niet zoveel mogelijkheden. Omdat bruggen en tunnels over en onder rivieren gaan en Najaarstocht een overbodige term is, dacht ik al gauw aan een Rivierentocht. Deze Rivierentocht werd in het eerste weekeind van september gehouden en ging dus langs rivieren, kanalen, vaarten en plassen, met een prachtig uitzicht op landerijen en boerderijen. Direct vanuit de club langs de Noord, de Brienenoordbrug over en via de IJssel en Gouda langs de Gouwe. Via Boskoop en Zwammerdam was in de Meije de eerste stop. Vandaar volgden we de Stichtse Meije en via Nieuwveen naar Bilderdam (alleen die naam al). Net voor Joop van den Ende stad Aalsmeer, ging het dan langs Kudelstaart (nog zo’n leuke) en de Westeinderplassen naar Leimuiden, om vandaar via Alphen langs de Rijn te rijden en via Hazerswoude en Bleiswijk richting Rottemeren en Rotte te koersen. Omdat onze fietsers het bij de rustplaats langs de Meije wat duur vonden, zijn we het jaar erop bij de Gouwe rechtdoor gegaan langs het Ter Aarkanaal en de Westeinderplassen om vandaar naar Schiphol te rijden. En zo werd de Rivierentocht al na twee jaar de Schipholtocht en daardoor konden er ook makkelijker ieder jaar kleine veranderingen worden aangebracht. Na het kijken naar het landen en opstijgen van vliegtuigen, hetgeen altijd iets boeiends heeft, ging het via Rozenburg (ook dáár heb je dat) weer langs de Ringvaart richting Leimuiden met de rust- en controleplaats. Na de rust vervolgden we onze weg via de Braassemermeer richting Alphen a/d Rijn, om dit links te laten liggen en de Rijn te volgen richting Hazerswoude. Via Bleiswijk was men dan weer bij de Rotte, om deze te volgen tot de Irenebrug. Over deze brug en Terbregseweg kwam men zo uit op de Kralingse Zoom langs het bos en was men voor je het wist weer bij de Brienenoordbrug. Dan beginnen ze de stal al te ruiken en koersen richting 'stekkie'. De laatste jaren ging het na de Brienenoordbrug via de Kralingseweg direct naar Nieuwerkerk en zo naar Waddinxveen en Boskoop om door deze korte heenreis zo weer meer kilometers te kunnen rijden op de terugweg. Na veelal mooie zomers was met deze tocht meestal het weer op. Het is al weer in het jaar 2000 geweest dat de laatste 8e Schipholtocht werd verreden. Zo’n 150 km, vanaf ‘Ons Eigen Stekkie’ naar Schiphol en weer terug. In deze dertien jaar is er veel veranderd; en dan bedoel ik natuurlijk de wegen en de bebouwing. Hans Ooykaas

1998 > KLASSIEKER - PATATGENERATIE

36

Op Wikipedia staat het volgende: Patatgeneratie was in de jaren tachtig een uitdrukking die werd gebruikt om te suggereren dat de toenmalige jongeren lui en verwend zouden zijn. De associatie met patat houdt verband met de suggestie dat deze jongeren voortdurend in snackbars zouden rondhangen. Wat heeft dit te maken met Rekreatoer en fietsen? Voor ons betekent het vooral patat na het fietsen op de kasseien van Vlaanderen. In de loop der jaren zijn er een groot aantal leden van Rekreatoer geweest die de Ronde van Vlaanderen gereden hebben. Om het klassiekerbrevet te kunnen behalen moet je de volledige afstand van 259 km rijden. Harm Rijkeboer was de eerste, gevolgd door Cor Kooijman. Hij heeft samen met Pim Brand deze afstand menigmaal gereden. Ook Jos Mak, nog altijd een hekel aan de stenen, heeft de volle ronde gedaan. In 1998 was er nog de DrieVlaanderentocht vanuit Eede in Zeeuws-Vlaanderen. Deze tocht over 185 km werd gereden door Dick Broeke, Ad Moelker en André van der Leer. Dick en Ad waren na het zien van de kasseistroken “genezen”. In 2000 werd de 1e ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen georganiseerd. Deze ronde wordt de dag vóór de officiële tocht gereden. Inmiddels is dit uitgegroeid tot een tocht met ruim 16.000 deelnemers. Sporza, het Belgische sportkanaal, maakt hier altijd uitgebreid beelden van. Ieder jaar gaat er een groep(je) Rekreatoerders naar toe. In de loop der jaren zijn er geweest: Peter Wijs, Bert v.d. Klooster, Ruud Capitein, André van der leer, Cees v.d. Burg, Henk v.d. Burg, Pim Brand, Cor Kooijman, Dick Brandwijk, Jaap Vogelzang, Leontien Vellekoop, Wim Hilkman, Rob Eerland, Erik Bruinhof , André den Exter, Dammers Dorsman, Jos v.d. Graaff, Rob v.d. Hoog, Guus Verbunt, Chris Geerts. Er zijn er zeker nog meer geweest. De patat mannen van 2011.

Niets is mooier dan boven op de Muur van Geraardsbergen aangemoedigd te worden door enkele duizenden Belgen, met de helikopter in de lucht, naar lucht te happen. Meestal is het droog in Vlaanderen, maar er zijn ook ritten geweest in de regen. Over de kasseistroken van Kerkgate en de Haaghoek. Over de Oude Kwaremont, Paterberg en de Molenberg. Het oude en het nieuwe

37 parcours. Hier worden de “Flandiens” geboren. De kasseien moeten je liggen. Het is éénmalig of je ben verliefd. Waar komt nu die naam Patatgeneratie vandaan? Na de rit van 2006 kregen we trek en zo kwamen we in een frietkot. We bestelden dus een grote patat. Dat moet je in België niet doen. De hoeveelheid voor één persoon was die voor een gemiddeld Nederlands gezin. Het zal niemand verbazen dat wij dit niet op konden eten. Jaarlijks wordt nu na deze rit patat gegeten. André v.d. Leer

2000 > DE AVOND 4-DAAGSE Nee, niet de avond 4-Daagse zoals we deze nu rijden. Een eigen Avond 4-Daagse van Rekreatoer. Bij het nalezen van onze oude clubbladen (voor stukjes in dit jubileumblad) las ik in de Tegenwind van februari 2000 het volgende stukje van de toenmalige Toercommissie: Nieuw dit jaar is een Avondfietsvierdaagse op 19 - 20 - 21en 22 juni. In principe komen alleen clubleden van Rekreatoer hiervoor in aanmerking, incidenteel kan men een goede gastrijder uitnodigen. Vraag het de toercommissie. Er zijn goede afspraken gemaakt over de afstand, 60 km per avond en een gemiddelde snelheid van 25 tot 27 km/h. Deze Avond 4Daagse is volgens de toercommissie ook een goede gelegenheid om je clubritten totaal op te vijzelen. Dit eerste jaar werd er voorgereden door Piet Lagerwaard en Joost Mans. Op de eerste avond 65 km door de Krimpenerwaard met een gemiddelde van 27.2 km/h. De andere avonden zijn naar de andere vier windstreken gegaan, dat wil zeggen naar de Alblasserwaard, de Hoeksewaard en een rondje eiland IJsselmonde, een route van onze zustervereniging Barrhopoort, met een stop bij de gebroeders Klootwijk. Op deze 1e Avond 4-Daagse hadden we gemiddeld 19 mannen en Ria Schop. In de volgende jaren is er afgestapt van een Avond 4-Daagse en zijn we overgegaan naar een Avond 3Daagse, met als voorrijders Piet Lagerwaard en Michel van Straten. De verreden routes zijn in deze jaren, met kleine variaties, gelijk gebleven. Ook het aantal deelnemers aan deze tochten veranderde bijna niet. Op de bestuursvergadering in maart 2004 waren onze oud voorzitter John Knikkenberg met Leen Schouten, bestuurslid van de supportersvereniging van voetbalclub Rijsoord, als gasten aanwezig. Dat zij niet zomaar kwamen was snel duidelijk. Zij kwamen met het verzoek aan Rekreatoer om mede organisator te worden bij de Fiets 4-Daagse van de supportersvereniging van voetbalclub Rijsoord. In het verleden werd de Fiets 4-Daagse door de supportersvereniging en Barrhopoort georganiseerd. De verstandhouding tussen deze beide verenigingen was echter van dien aard dat chemie verdwenen was. En Barrhopoort had voor verdere medewerking bedankt. In de negentiger jaren waren er ca. 1500 deelnemers, maar dat aantal was door allerlei oorzaken teruggelopen tot ca. 200. Ook was er nog maar één ongepijlde te rijden afstand van 30 km. Na overleg in het bestuur zijn wij tot het besluit gekomen dat wij gingen deelnemen in het organiseren van deze Fiets 4-Daagse. De toercommissie (André van der Leer, Jos van der Graaf, Arie Bazen en Leen Hartkoren) heeft dit op zich genomen. André en Jos hebben dit een aantal jaren gedaan. Hiervoor in de plaats zijn Jan Stuurman en Pierre Lamens gekomen. Het was de bedoeling dat wij, dus samen met Rijsoord, de Fiets 4-Daagse opnieuw gingen promoten. Rijsoord had een uitstekende organisatie staan voor het totale gebeuren en Rekreatoer gaf een nieuw impuls aan de tochten. De Fiets 4-Daagse is er met diverse afstanden: Gezinstocht van 15 km – Fietstocht van 30 km – Toertocht van 60 km. Voldoende keus voor zowel de niet getrainde als de getrainde fietser. Voor iedereen, jong en oud, is er wel een afstand om mee te kunnen rijden. Het zijn geen wedstrijden maar iedereen rijdt op zijn/haar eigen tempo. In de eerste jaren hebben wij alle drie de tochten volledig uitgepijld, maar bleek het uitpijlen van de 60 km geen zin te hebben, er waren geen individuele rijders voor deze tocht. De 15 en de 30 km worden tot op de dag van vandaag nog steeds uitgepijld. Het bedenken en uitzetten van de 15 en de 30 km heeft in onze begin jaren nogal wat tijd gekost; we hadden hierin nog geen ervaring. We gingen bijvoorbeeld de 15 km uitzetten op de kaart, dan was het voorrijden om te zien hoelang de rit was, dan eventueel kijken waar het langer of korter kon, en dat net zolang tot de 15 km in orde was. Het eerste jaar heb ik ca. 800 km gefietst voordat de 15 en de 30 km voor de 4 avonden in orde waren. In de computer hebben wij nu voor elke dag ca. 10 routes staan. Wij kunnen nu dus een rit van een aantal jaren terug weer rijden en met wat aanpassingen hebben we dan weer mooie te rijden route.

38 Niet alleen de bekende en onbekende plekjes worden tijdens de mooie fietstochten opgezocht, maar ook een uitgangspunt is altijd geweest om de inschrijfprijs voor de deelnemers zo laag mogelijk te houden. Niet alleen deelnemers uit Ridderkerk, maar ook uit de omliggende plaatsen komen mensen om mee te rijden, waar wij er trots op zijn. Wat ook bij de deelnemers goed valt is dat er bij de controles er altijd wat wordt uitgedeeld. Bananen, koffie, karnemelk, snoep, een plantje, enzovoort. Deze spullen krijgen wij van een groot aantal sponsoren. Het nummer op het deelnemersboekje is tevens een lotnummer voor de verloting op de laatste avond. Een paar jaar geleden zijn wij door de NTFU beoordeeld op de routes, de organisatie, inschrijving, het uitpijlen en dergelijke. De NTFU beloonde ons met 2 sterren, meer kan je er niet halen. Wij zijn hiermee de beste en de grootste Avond 4Daagse in Zuid Holland. Dit betekent niet dat wij kunnen verslappen. We moeten dit niveau handhaven. Het ziet er wel naar uit dat dit zal lukken. De Fiets 4-Daagse krijgt gelukkig veel steun vanuit het bedrijfsleven. Zonder deze steun zouden we het inschrijfgeld niet op 4 euro kunnen handhaven en zou het veel hoger moeten zijn. Dankbaar zijn wij met de Rabobank als sponsor. Evenals met de Daihatsu dealer J.W. Pons die ons gedurende de Avond 4Daagse meerdere auto's ter beschikking stelt. Ook het aantal deelnemers is weer gaan groeien. De laatste jaren hebben wij elk jaar weer ca. 500 deelnemers. Het aantal deelnemers van onze eigen vereniging is al jaren stabiel en zou best wat mogen toenemen. Arie Bazen

Een Rekreatoer weetje - Kippenpootjes. De Fiets 3-Daagse naar Nijverdal. Na het eten vraagt John Strohauer waar de Mc Donalds is. De serveerster vraagt of het niet genoeg is. John lust nog wel een kippenpootje. De kok komt vervolgens drie schalen brengen. We krijgen het niet op. De volgende dag rijden we naar Apeldoorn. Wat eten we ………… kip. Een Rekreatoer weetje - Opkijken tegen de “toppers”. Iedereen moet een keer beginnen. Tijdens zijn 1 e grote rit werd Bert vanaf de Spijkenisserbrug door Arie Bazen met nog een ander lid naar het clubhuis geduwd. Ad Moelker had nog geen race fiets, dus de gewone fiets op de roller. Komen Joost Mans tegen, een ervaren klepper. Wat wil, Ad is in vorm en Joost is moe. Ad brengt Joost in een rustig tempo naar huis. Een Rekreatoer weetje - De Mergelheuvelland 2-Daagse. Om 6 uur weg, 2 uur rijden en dan regen. Dit overkwam Dick Broeke, Ad Moelker en André v.d. Leer. Dus aangekomen in Limburg 100 meter fietsen en terug de auto in. Op 12 uur weer thuis en zon.

1999 DE BOCKENREIJDERSTOCHT

39

Wat er aan vooraf ging Jan en Lenie Ponse verblijven op de camping “De Wielewaal” in Baarle Nassau en regelmatig maken ze uitstapjes in de omgeving. Zo genieten zij, in een prachtige entourage, van een heerlijke maaltijd bij “Herberg in den Bockenreijder” in Esbeek. Het lijkt Jan een goed idee om daar eens met de donderdaggroep naar toe te fietsen. Hij bespreekt het met zijn fietsmaat Leo en ze beginnen met het maken van een route. Nu met Routeplanner of Garmin navigatiesystemen een eenvoudige zaak maar toen met een wegenkaart wat ingewikkelder. Zoals gewoonlijk rijden ze samen de route eerst voor. Volgens Leo heeft Jan een zeer goede oriëntatie en dat komt van pas zonder kompas. Het is af en toe even wat zoeken maar men komt er prima uit. Donderdag 9-9-2009 Op deze gedenkwaardige dag (zeker voor de familie Bazen, geboorte (klein)zoon Matthijs) is het zover. Onder leiding van het illustere duo Jan Ponse en Leo Groeneveld vertrekken om 8.15 uur Ria Schop, Arie Bazen, Wim Huisman, Aart Belder, Joost Mans, Henk Heuving, Cees de Boer, Piet Lagerwaard en John Strohauer vanaf Café Bellevue aan de Rijksstraatweg voor de 1e Bockenreijdertocht Zoals gewoonlijk laten Jan en Leo ons in het ongewisse waar de reis naar toe gaat. Wel dat het een latertje zal worden en we geen brood mee hoeven te nemen. Het is schitterend weer. Aanvankelijk nog op bekend terrein maar dat verandert snel. Wat kan Nederland toch mooi zijn. Weide, bos, rivieren en kanalen wisselen elkaar af; het is genieten geblazen. Al snel tijd voor de 1e stop. In het schitterend in de bossen gelegen “De Fazanterie” in Ulvenhout, is het goed toeven en de koffie en appeltaart gaan erin als de welbekende koek. Na een half uur zitten we weer op de fiets. Waar we heen gaan, wij weten het nog steeds niet, maar Jan en Leo gelukkig wel. De rit verloopt voorspoedig en twee uur later weten we eindelijk waar we naartoe op weg zijn: “Herberg in den Bockenreijder”. Het zonnetje schijnt heerlijk op het terras en de kwinkslagen vliegen in het rond. Jan en Leo adviseren een uitsmijtertje te bestellen maar wel opletten want dat zou wel eens problemen op kunnen leveren. Even later begrijpen we waarom. Normaal gesproken bevat een uitsmijter drie eieren maar hier gaat men tot vijf en dat blijkt niets met Pasen te maken te hebben maar gewoon. Voor sommigen zijn de ogen groter dan de maag. Om het eten even te laten zakken, vertrekken we iets later dan gebruikelijk. De 3e stop is in Hank na ongeveer 150 km. Tot nu toe is de rit probleemloos verlopen maar dat zou helaas veranderen. Op de secundaire weg naast de Rijksweg ter hoogte van Nieuwendijk ontstaat er een valpartij door onachtzaamheid van Henk Heuving. Hij komt van achteren naar voren en voegt niet goed in. Ik zie het voor me gebeuren en kan geen kant op. Links van me rijdt Ria en rechts een muurtje. Ik rijd over Arie zijn achterwiel en wordt gelanceerd. “Oh wat stom” is het eerste wat ik zeg als ik met mijn kont op het asfalt zit. Ik heb alleen wat schaafwondjes en ben er goed afgekomen. Arie heeft ook wat schaafwonden en Ria heeft gelukkig, zoals altijd, haar EHBO-set bij zich en verbind hem. Wonder boven wonder heeft mijn fiets geen schade. Arie heeft een kromme achtervork. Een kwartier later fietsen we weer verder, de schrik zit er goed in. Bij Boven-Hardinxveld moeten we weer van de fiets maar nu gelukkig omdat de weg opgebroken is. Ik voel wel het een en ander maar gelukkig niets gebroken. Tegen de avond zijn we weer thuis na ongeveer 200 km. Ondanks de valpartij een prachtige dag die ze ons niet meer af kunnen nemen. Daarna is de Bockenreijdertocht nog menig keer gereden. Telkens wanneer Jan en Leo er niet bij waren verdwaalde men. Dit leidde tot een vriendelijk maar dringend verzoek aan het duo om niet op vakantie te gaan wanneer de Bockenreijdertocht werd gereden. John Strohauer

1999 > DE DONDERDAG JOURNAALS

40

Op de Algemene Leden Vergadering bij Witroka in 1999 stelden Jan Ponse en Leo Groeneveld voor om in groepsverband op donderdag met de senioren te gaan fietsen. Dit voorstel werd goedgekeurd door de aanwezigen. Het gaat veel te ver om van alle ritten verslag te doen en daarom kort samengevat enkele ritten die er naar mijn mening, zonder anderen tekort te doen, uitsprongen. 11 maart 1999 Vanwege de slechte weersomstandigheden werd de 1e rit 3 weken uitgesteld maar donderdag 11 maart 1999 was het zover. Onder leiding van Jan en Leo vertrokken Arie Bazen, John Knikkenberg, Bram Elvers en John Strohauer om 9.30 uur naar onbekende bestemming, wat daarna zo gebleven is. Wel werd er op verzoek door het duo informatie verstrekt over het tijdstip van thuiskomst. Een lekker zonnetje en een licht tot matige ZO wind, wat wil een mens nog meer. Er werd twee maal gepauzeerd, gezelligheid kent geen tijd, in Vianen en Hoornaar. Een prachtige rit door de Alblasserwaard van 120 km. Misschien wat veel, zo vroeg in het jaar maar met een gemiddelde van 24.1 was het goed te doen. 25 maart 1999 Het is een prachtige zonnige dag, 16 graden en een matige ZO wind en dat is te merken aan de opkomst. Vorige week maar 5 en nu 11 man, Jan Ponse, Leo Groeneveld, John Knikkenberg, Arie Bazen, Bram Elvers, John Jansen, Wim Huisman, Louis van Os, Henk van Mastrigt, Einar van Beek en John Strohauer. Diverse in de korte broek. Buitenaf staat er toch nog een straf windje. Op de Zwijndrechtsebrug sluit er een Barrhopoorter aan die daar al 30 jaar lid is. Hij is op weg naar de camping. De afrit van de Moerdijkbrug naar Lage Zwaluwe is afgesloten en daarom via Zevenbergsehoek, Oosterhout naar Den Hout waar we pauzeren bij het Brabants Bontje. We zitten heerlijk op het terras in het zonnetje. Louis legt omslachtig uit wat het verschil is tussen sokken van Zeeman Fl 1,95 en Klootwijk van Fl 9,95. Dat is Fl 8,00 maar dat wisten we al. In Oosterhout eindigen we op een doodlopende weg. Tijd om: “Waar we heen gaan, Jantje zal wel zien” te zingen. John Jansen en Einar van Beek hebben geen tijd voor een dagvullend programma en bij Terheijden keren ze terug naar huis. Langs de rijksweg stuiten we op een doodlopend fietspad. Ja, je maakt wat mee met Jan en Leo alias Peppi en Kokki. Lopend door het zand naar Den Hout (snappen er geen hout meer van). Maar uiteindelijk (beter een ons geluk, dan een kilo wijsheid) bekend terrein. Via Geertruidenberg, Hank, door een doodstille Brabantse Biesbosch. Met de wind in de rug krijgt Jan Ponse het op zijn heupen en even later wijst mijn tellertje 51 aan. Gelukkig is dit maar van korte duur en komt Jan weer op aarde. Helaas heeft Louis deze inspanning moeten bekopen. De wind is gedraaid naar het zuidwesten en staat op de Banddijk pal op kop. Louis zit er door en we besluiten om in waaier te gaan rijden. Louis had dit nog nooit gedaan en voor dat hij het door had, waren we bij de pont. Leo had waarschijnlijk een grote prijs in de Staatsloterij gewonnen want hij trakteerde ons met een tien rittenkaart. In Papendrecht verliest Louis zijn pomp, paniek, maar Arie helpt hem. Voor de Alblasserdamsebrug nemen we afscheid van Jan met een bedankje. Leo laat zien dat hij nog

41 niet aan het eind van zijn Latijn is. Hij kruipt in het wiel van een brommertje en met 26 gaan we de brug op. Op het clubhuis nemen we nog een afzakkertje en praten nog wat na. Op weg naar huis vallen de eerste druppels. Totaal 120 km, gemiddeld 25.1 en max 51. 29 maart 2012 Na de weerverwennerij van de laatste weken is het vandaag weer normaal voor eind maart. Er staat een stevige koude NW wind en met 10 graden voelt het fris aan. Ondanks het wat mindere weer schrijven er zich toch weer 21 man in. Normaal gesproken is Aad Wolfs er meestal bij. Maar dat is ditmaal helaas niet het geval. Aad is afgelopen zondag tijdens het fietsen met enkele vrienden getroffen door een hartaanval en inmiddels geopereerd. Als alles volgens plan verloopt, mag hij binnenkort weer naar huis. Han van der Laar stelt voor om onderweg een foto te maken van ons gezelschap en die naar Aad te versturen. Uiteraard wensen wij Aad een spoedig herstel toe en we hopen hem weer snel op donderdag te mogen begroeten. Chiel van der Draaij is ook weer terug uit Portugal en dat is hem aan te zien. Cor Kooiman is ook weer van de partij en als Stefan zo doorgaat is hij snel door zijn snipperdagen heen.

Op 3 maart hebben we een rondje Schipluiden gemaakt met een aparte koffiestop en dat is voor herhaling vatbaar. Lisle is er niet bij vandaag, mooie gelegenheid voor Jan Visser om te laten zien dat ook hij de goede benen heeft om op kop te rijden. Uiteraard vergezelt door Peter Nieuwstraten. Han heeft de route in zijn Garmin staan en geeft aanwijzingen aan de voorrijders. We gaan buitenom via het fietspad langs de A15 en A16, wel zo veilig met een grote groep en slaan af naar de Verbindingsweg. Via de Dierensteinweg naar het fietspad van de voormalige trambaan richting Vondelingenweg. Ter hoogte van Hoogvliet haakt John S af. Even later tijd voor de foto. Voor de Beneluxtunnel keren, door tijdgebrek, Jan Stuurman en Karel Dijksma huiswaarts. Net voor Schipluiden krijgt Pim Brand een leegloper. Voor de personen die nog geen bakkie hadden genuttigd in de woonkamers van de bakker, was het even wennen in Schipluiden. De terugreis ging wederom via Delfgauw maar nu verder via Berkel en Rodenrijs richting Rottemeren, Kralingsezoom naar de Brienenoordbrug. Na 85 km zijn we rond 14.00 uur weer terug in Ridderkerk. John Strohauer

ONZE FIETS 3-DAAGSEN

42

Het begin In het ons clubblad van december 1997 stond het volgende stukje: Omdat stilstand achteruitgang is, willen we in 1998 weer iets nieuws doen. Iets wat onze leden hopelijk aanspreekt, namelijk een Driedaagse. Een Driedaagse? Maar even uitleggen wat de bedoeling is. In het eerste weekend van september 1998, dat is 4-, 5- en 6 september, willen we gaan fietsen. Vrijdagochtend 4 september om een uur of negen vertrekken we op de fiets naar Gelderland, om precies te zijn richting Zutphen. Daar overnachten we dan en de volgende dag fietsen we dan een mooie tocht in de omgeving. Daarna weer overnachten en dan op zondag 6 september gaan we weer richting Ridderkerk. Dat is in het kort wat we willen doen aan het eind van het fietsseizoen: nog een keer vlammen, voordat we de winterslaap in duiken. Wat het allemaal gaat kosten is nog niet bekend, maar dat krijgen jullie ruimschoots voordat we vertrekken allemaal nog te horen. Wel is er een minimaal aantal van 10 deelnemers nodig om het door te kunnen laten gaan. Ook is er een limiet van plusminus 30 deelnemers; dit in verband met het boeken van de overnachtingen. De Driedaagse Commissie. In het clubblad van februari 1998 schrijft Guus Michilsen onder andere het volgende: We gaan naar “De Kleine Haar” in Gorsel, een jeugdherberg. Dat is op ongeveer 9 kilometer van Zutphen gelegen, een mooie landelijke omgeving. “De Kleine Haar” is een voormalig koninklijk jachthuis, wat nog in een aantal ruimtes is te zien. We logeren dus vorstelijk in deze herberg. Dan nu de hamvraag: Wat gaat dit moois allemaal kosten? De prijs die wij moeten betalen is bepaald op 125.00 gulden per persoon. Je kunt je opgeven door de onderstaande kaart in te vullen en af te geven aan de bestuursleden. Deze eerste Fiets 3-Daagse was meteen zo'n succes dat het bestuur besloot om hiermee door te gaan in de komende jaren. Ook in 2013 kan onze Fiets 3Daagse zich nog steeds in veel belangstelling verheugen. Veel jaren hebben wij onze Fiets 3Daagse doorgebracht in jeugdherbergen, de tegenwoordige Stay Okay's. Na de Fiets 3-Daagse in 2009 kregen wij als commissie vragen of er niets anders te vinden was als een Stay Okay, waar je met zijn zessen op een kamer moest slapen en dan ook maar met één douche. Na veel zoekwerk zijn we toen voor het jaar 2010 terechtgekomen bij het hotel Papendal van nationaal sportcentrum. Dit was een veel betere accommodatie voor maar weinig geld meer.

Waar zijn we geweest In 2012 is het dus voor de 15e keer geweest dat we een Fiets 3-Daagse hebben georganiseerd. In al deze jaren zijn we naar veel verschillende delen van Nederland geweest om te fietsen. 1998 Jeugdherberg “De Kleine Haar” in Gorzel, met 21 deelnemers. 1999 Rondje IJsselmeer: Stay Okay in Egmond aan Zee en een hotel in Elburg, met 22 deelnemers. 2000 Naar een kampeerboerderij in Someren Noord Brabant, met 14 deelnemers. 2001 De Grenslandtocht: Stay Okay in Valkenswaard en in Gorsel, met 15 deelnemers. 2002 Naar Stay Okay in Maastricht en Valkenswaard, met 23 deelnemers. 2003 Naar Stay Okay in Nijverdal en Apeldoorn, met 26 deelnemers. 2004 Naar Stay Okay in Arnhem, met 30 deelnemers.

43 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012

De Delta Tour: Stay Okay in Domburg, met 40 deelnemers. Naar het land van Bartje, Jeugdhotel in Meppel, met 40 deelnemers. De West-Friesland Tour: Stay Okay in Egmond aan Zee, met 40 deelnemers. Naar het Sauerland in Duitsland, met 10 deelnemers. De Kempentocht: Stay Okay in Valkenswaard, met 38 deelnemers. Naar Het Nationaal sportcentrum Papendal, met 42 deelnemers. Weer naar Het Nationaal sportcentrum Papendal, met 36 deelnemers. Naar Hotel de Beyaerd in Hulshorst, met 38 deelnemers.

Het fietsen Niet alleen de accommodaties zijn de laatste jaren veranderd van de Stay Okay hostels naar hotels, ook het fietsen tijdens de Fiets 3-Daagse is veranderd. Fietsten wij in de beginjaren met een gemiddelde van ca. 26 km/h en in 1 groep; mede doordat we er leden bij kregen die wat harder fietsen, zijn we in 2004 begonnen om de zaterdagse rit met 2 groepen te rijden. Een groep met fietsers die wat langer en ook sneller willen fietsen en de andere groep die een kortere rit rijdt en wat langzamer. Met deze verandering hebben alle leden die met de Fiets 3-Daagse meegaan het naar hun zin. In 2010 hebben we deze verandering ook voor de vrijdag doorgevoerd. De snelle groep rijdt dan een rit die ca. 30 km langer is dan de andere groep. De koffiestop is voor beide groepen verschillend. De lunchpauze wordt zodanig gepland dat beide groepen deze gelijktijdig kunnen eten. Ook op de zondag rijden wij de laatste jaren in 2 groepen. De snelle groep gaat alleen wat later weg, zodat beide groepen weer gelijktijdig de lunch gebruiken. Na de lunch wordt gezamenlijk het laatste stuk gereden met als tempo dat van groep 2.

De routes In de beginjaren van de Fiets 3-Daagse werd de kaart van Nederland te voorschijn gehaald en werd er gekeken wat een mooie route was om te rijden. Dat dit niet altijd goed uitkwam mag duidelijk zijn. De ene keer te kort en de andere keer weer te lang. Later werden de routes wel voorgereden om te zien wat bedacht was en ook met de werkelijkheid overeen kwam. Gemakkelijker is het later geworden met de knooppunten routes. Op een speciale knooppuntenkaart werd de route bepaald. Ook met behulp van deze kaarten was het toch nog noodzakelijk om de geplande route voor te rijden. Deze routes gaan dikwijls nog over zand- en schelpenpaden, wat niet prettig is om met een racefiets te rijden. De laatste jaren heeft een enorme verbetering gegeven met de komst van Garmin, een routeplanner die precies aangeeft hoe je moet rijden. Deze routes kunnen we tegenwoordig thuis al op de computer plannen en overnemen op de Garmin. Ook hier is het toch nog wenselijk om de routes voor te rijden. We komen toch nog wel knelpunten tegen die we dan nog kunnen veranderen. De laatste jaren kijken we in het TEP-boek of er op de zaterdag een rit in de buurt wordt georganiseerd. Is dit het geval, dan maken wij daar gebruik van. Is dit niet zo, dan zoeken wij een wielerclub in de buurt van onze overnachtingplaats. Meestal lukt dit wel en krijgen wij hulp en routes van een vereniging. Digitaal worden er dan mooie routes gemaild en weer op de Garmin gezet. Dit zijn voor ons dan weer minder voor te rijden ritten.

Organisatie Dat het organiseren van een Fiets 3-Daagse niet zomaar gebeurt, kan uit het bovenstaande duidelijk zijn. Zo moet er een locatie worden gezocht, het reserveren van de slaapplaatsen, het afspreken van de koffiestop en de lunch, foerage onderweg, enzovoort. De eerste jaren, 1998 en 1999 is dit gebeurd door onder ander Guus Michilsen en Joost Mans. Het bezoek aan de kampeerboerderij is verzorgd door Jan Ponse, Leo Groeneveld en Loek Idzes. De Grensland route heeft o.a. Rag Donker en Hennie Verveer als organisatoren gehad. Te beginnen in 2002 heeft Arie Bazen de organisatie opgepakt. Omdat dit alleen niet te doen is, heeft Arie met behulp van Jos van der Graaff en later o.a. met André van der Leer, Piet van Hekezen, Guus Michilsen de verdere Fiets 3-Daagsen gerealiseerd. In 2009 zijn we verder gegaan met een vaste Fiets 3-Daagse commissie, dit als sub-commissie van de toercommissie, bestaande uit: Peter Nieuwstraten, Jan Stuurman en Arie Bazen. Later zijn daar Han van der Laar en Pierre Lamens bijgekomen.

Herinneringen aan verreden Fiets 3-Daagse Van alle 15 verreden Fiets 3-Daagsen zijn er stukjes geschreven in ons clubblad. Als we alle stukjes in dit jubileumnummer zouden plaatsen, is er geen plaats meer voor andere gebeurtenissen uit onze verenigingsgeschiedenis. Ik zal mij dus moeten beperken tot een aantal vermeldenswaardige gebeurtenissen van de verreden Fiets 3-Daagsen. Van alle 15 Fiets 3-Daagsen heb ik alleen die naar het Sauerland niet meegereden. Alle anderen heb ik 1 of 2 dagen gefietst.

44 1999 Het rondje IJsselmeer Een ingekort verslag uit het clubblad van oktober 1999. “Ronde rondom het IJsselmeer”, zo stond er op het inschrijfformulier vermeld van de Fiets 3-Daagse

1999. Zo'n ronde rond het IJsselmeer, dat trok mij wel om mee te fietsen. Op de dag van de sluiting van de inschrijving stonden 22 namen op de lijst om mee te gaan. Half augustus kregen de deelnemers het verzoek om bij elkaar te komen in het clubhuis voor de laatste details en om de te rijden route bekend te maken. Na de kaart van Nederland te hebben bekeken zag ik dat we wel rond het IJsselmeer zouden rijden, maar er ca. 30 km vlak langs. Op de vrijdagochtend van vertrek was het heerlijk weer. Weinig wind uit Zuid Westen met veel zon; dus bijzonder gunstig voor ons. Na de fotosessie konden we op weg voor de eerste etappe naar Hoek van Holland. Wij dachten dat de voorrijders, Jan Ponse en Loek Idzes, de te rijden route wel zouden weten. Dit bleek niet het geval te zijn, na een paar honderd meter te hebben gefietst ging de een rechtdoor en de ander rechtsaf, we zullen maar denken alle begin is moeilijk. Gelukkig is het verder goed gegaan. De route naar Rozenburg was wel anders dan de meesten gedacht hadden. Op het eerste stuk zijn er wel een paar dingen verloren: Edwin Ponse verloor de koplamp van zijn fiets, deze is niet meer teruggevonden. Guus Michilsen verloor zijn pomp, die is wel terug gevonden maar bleek niet meer te passen. Guus heeft de pomp onder veel gescheld en getier maar weggegooid. Op de pont van Rozenburg naar Maassluis werd de fiets van Piet van Hekezen stevig verankerd aan het schip. Wie dit gedaan heeft zal wel een raadsel blijven, hoewel er wel vermoedens waren tegen een bepaald persoon. In Hoek van Holland aangekomen, hebben wij op een terras langs de Nieuwe Waterweg koffie gedronken. Na de koffie wilden wij verder gaan, alleen Henk van Mastrigt had zijn schoenen uitgetrokken en kon ze niet meer terugvinden, misschien een gevolg van het vastzetten van de fiets van Piet?? Maar fietsen op sokken valt niet mee. Ja Henk, wie een kuil graaft..... Maar goed, ook de schoenen van Henk zijn weer boven water gekomen. Dat Jan en Loek ook niet overal de weg weten blijkt uit het volgende: In de omgeving van Noordwijk reden we door een prachtig park, maar dit park was het terrein van een psychiatrische kliniek. Gelukkig is er niemand van onze groep achter moeten blijven. Op een paar lekke banden na zijn we goed in Egmond aan Zee aangekomen. Na het eten hebben we nog een tijd buiten gezeten en de route voor de volgende dag doorgenomen, dit zou een lange rit worden naar Elburg. Er werd een pool gemaakt om de juiste afstand te voorspellen voor de volgende dag. De opgegeven afstanden lagen tussen de 198 km en de 233 km. De teller van John Knikkenberg werd gebruikt als meetinstrument. Na een redelijke nachtrust zijn we vertrokken om de lange rit naar Elburg te rijden. Door de kop van Noord-Holland naar de Afsluitdijk. Edwin Ponse en Filip Hazenberg hadden al lopen roepen dat zij op de Afsluitdijk wel even op kop zouden gaan rijden en er dan de oude bokken wel zouden afrijden. Met de wind schuin tegen reden we wel achter de dijk. Na 10 km een lekke band. Wat waren Edwin en Filip blij dat dit gebeurde. Na deze stop werrd de kop graag overgegeven aan Jan en Loek. Na de Afsluitdijk richting Makkum, ben ik samen met Loek op kop gaan rijden. Door een vakantie wist ik een beetje de weg in dit gebied. Afgesproken was dat we in Workum koffie zouden drinken op het dorpsplein. De laatste 3 km voor Workum ging Loek en ik langzaam maar zeker her tempo opvoeren. We waren benieuwd wie er als eerste commentaar zou leveren. We hoefden niet lang te wachten of Henk kwam naar voren en vroeg of wij gek waren geworden om zo hard te gaan rijden. Later hoorden wij dat John K had gemopperd dat de ene ouwe de andere ouwe in de vernieling reed, Sorry John, dat was niet de bedoeling maar een geintje. Na de koffiestop richting Koudum gereden. Door Koudum ging echter niet, omdat er een wielerwedstrijd aan de gang was. Een paar wilde nog wel meerijden met deze wedstrijd maar zagen er vanaf toen zij zagen hoe hard er werd gereden. Bij een geopende brug kwam er een brommer naast ons staan en vroeg waar wij heen moesten. Naar Lemmer, was het antwoord. Op zijn vraag of wij dan wel de kortste route wisten, was het antwoord nee. Hij heeft ons toen aangeboden om de weg te wijzen, toch een afstand van ca. 30 km. Van dit aanbod hebben wij dankbaar gebruik gemaakt en dit scheelde ons veel tijd en kilometers. Nog bedankt, onbekende vreemdeling!! Na 222,3 km kwamen wij om 19.00 uur aan bij het hotel in Elburg. En de winnaar van de pool was Luis van Os met zijn 222 geschatte km. Na ons gedoucht en omgekleed te hebben stond het diner voor ons klaar. De kok heeft geweten dat hij fietsers met 222 km in de benen aan tafel had. Hij heeft zich suf staan bakken. Zodra hij een volle schaal met patat op tafel had gezet was deze ook alweer leeg. Nadat we (uit beleefdheid) waren gestopt met het bestellen van patat, voerde Joost nog een, dachten we, toneelstukje op. Hij kreeg een heel erge kramp in zijn kuit. Joop van Raalte wist daar wel raad mee; hij drukte de tenen van Joost haast tegen zijn scheenbeen. Op zondag is niets bijzonders gebeurd en zijn we rustig naar huis gereden. De voorrijders werden hartelijk bedankt voor het gelijkmatige tempo dat zij reden en Joost bedankt voor de het organiseren van deze prima geslaagde Fiets 3-Daagse 1999.

45 2003 naar Stay Okay Nijverdal en Apeldoorn Een ingekort verslag uit het clubblad van oktober 2003. Deze Fiets 3-Daagse 2003 heeft in het teken gestaan van het Nederlands Kampioenschap tijdrijden voor clubteams. Na bijna een jaar voorbereiding was het vrijdag 29 augustus zover: de Fiets 3-Daagse 2003 kon van start gaan. De 26 deelnemers hebben de voorafgaande dagen met bijzondere belangstelling gekeken en geluisterd naar de weersvoorspelling voor de vrijdag. Nou, dat viel tegen. Regen met een Noord Oosten wind; dus een slechte dag om te fietsen. Echter, we hebben afspraken in Nijverdal en Apeldoorn. Met de regen was het dan ook niet verwonderlijk dat we al snel een lekke band konden noteren. Er zouden er die dag nog 19 volgen!! Volgens Cees de Boer heeft het niets met de regen te maken doch uitsluitend met de keuze van het materiaal. Uiteraard had Cees goed materiaal en dus geen lekke banden. Op 2 km voor de eerste stop weer een lekke band. Een paar hielpen met het wisselen van de band (er waren geen reservewielen meer), anderen zochten beschutting bij een fietsenstalling. Zo ook Henk van M. Omdat zijn bril besloeg en hij niets meer zag, legde hij zijn bril op de fietsenstalling. Nadat we weer op weg waren, hoorden we na enige tijd gemopper van Henk: “Ik heb mijn bril laten liggen.” Ja Henk, wie zijn hersens niet gebruikt moet zijn benen gebruiken, dus Henk weer terug om zijn bril op te halen. De grootste pechvogel van deze dag was Pim Brand met 3 lekke banden in 135 km. Het laatste gedeelte van deze dag was het gelukkig droog, maar de lekke banden bleven komen. Na een drankje te hebben gekregen, ons zelf en onze fietsen te hebben gereinigd en de bedden te hebben opgemaakt, was het tijd voor het diner. Eten was er voor de hongerige magen in voldoende mate. Toen de serveerster onze tafel wilde afruimen, vroeg John S. aan haar waar de dichts bijzijnde Mac Donalds was. De serveerster was zwaar beledigd en vroeg John of we niet voldoende te eten hadden gekregen. John liet weten dat het een geintje was. Volgens de serveerster waren er nog wel wat kippenpootjes over en vroeg of wij er nog wat wilden hebben. Dit was niet tegen dovenmansoren gezegd. Even later kwam zij met een heel grote schaal vol kippenpootjes terug. Het waren er echter zoveel dat wij met zijn allen de schaal niet leeg konden maken. Voordat ik nog wat ging drinken heb ik eerst met een verfbrander mijn schoenen droog geblazen. Na nog wat gedronken te hebben zijn de meesten na deze toch wel lange fietsdag op tijd gaan slapen. Na een goede nachtrust en ontbijt zijn we met 17 man en 1 vrouw op weg gegaan naar Haaksbergen om daar het Nederlands kampioenschap tijdrijden voor clubteams te rijden. Bij dit kampioenschap gaat het er niet om zo snel mogelijk een parkoers van ca. 120 km te rijden, maar om zo dicht mogelijk te komen bij een te voren opgegeven snelheid. Bij het afleggen van het parkoers mag geen gebruik worden gemaakt van je snelheidsmeter of tijdwaarneming. Door een storing in de computer duurde het erg lang voordat de uitslag bekend zou worden. Hier konden wij niet op wachten; we hadden nog 110 km voor de wielen naar Apeldoorn. In de avond hebben wij nog gebeld met de organisatie voor de uitslag. Die viel voor ons niet mee. We zijn van de 64 deelnemende ploegen met onze 2 ploegen nummer 63 en 64 geworden. Later heeft André met veel creatief rekenen berekend dat wij geen nummer 63 en 64 waren geworden, maar nummer 1 en 2. Ik denk dat de organisatie van de NTFU nog wat van André kunnen leren. Op onze weg naar Apeldoorn ging het prima tot Harfsen. In Harfsen was er een kermis op de weg waar we over moesten naar Apeldoorn. We hadden wel naar Apeldoorn voorgereden maar hiermee geen rekening gehouden. Goede raad was duur; wat moeten we. Toch maar geprobeerd over de kermis te rijden. Ook John S probeerde dit met de begeleidende bus. Dit lukte aardig tot een paar niet geheel nuchtere kermisbezoekers lieten blijken dat zij hiervan niet gediend waren en ruzie begonnen te zoeken. Wij zijn toen zo verstandig geweest om snel een zijstraat op te zoeken en zo onze weg te vervolgen. John is langzaam achteruit gereden met een lampenkap tussen zijn ruitenwisser en een met bier overgoten (zonde van het bier) bus. Uiteindelijk is het ook John gelukt om de kermis zonder schade te verlaten. Vlak voor Deventer kregen wij nog een forse regenbui. Schuilen was niet mogelijk; alleen Ria kreeg van John een paraplu aangeboden. Ja, vrouwen hebben voorrang. In het Stay Okay aangekomen stond na 230 km het diner voor ons klaar. Wat denk je wat we bij het diner te eten kregen? Weer kippenpoten, en ook hier kregen wij er weer wat extra. Helaas voor ons was de wind die nacht, van zaterdag op zondag, gedraaid van het Noord Oosten naar het Zuid Westen, wat dus bijna de gehele weg de wind tegen betekende. Niet alleen de wind zat op deze dag tegen, ook regende het weer. Via de Wageningseberg en de Grebbeberg gingen we over de rivierdijk langs de Neder Rijn en de Rijn naar Vianen. Na een pannenkoek te hebben gegeten zijn we door de Alblasserwaard naar Ridderkerk gereden. Samenvattend kan gezegd worden dat wij, ondanks de regen en de vele lekke banden, toch weer een goede Fiets 3-Daagse 2003 hadden gehad. Piet van Hekezen, Jan Ponse en andere mede organisatoren werden bedankt voor het slagen van deze dagen. Arie Bazen

2005 NAAR STAY OKAY DOMBURG

46

Mag ik mij even voorsteIlen aan diegene die mij niet kennen. Mijn naam is Busje, voluit VW-Bus Transporter. Ik ben aIlochtoon en mijn huidskleur is rood. Ik ben geboren in Duitsland maar heb een Nederlands paspoort of kentekenbewijs. Mijn beroep is uitzendkracht bij een verhuurbedrijf. Voor verhuizen ben ik niet zo geschikt maar meer voor het vervoer van werklieden met gereedschap, vandaar mijn dubbele cabine. Ik mocht een weekend mee met de fietsclub Race Fiets Toer Club Rekreatoer naar Domburg. Vrijdagochtend moest ik heel vroeg op pad en werd geladen met appeltjes, bananen en AAdrank. Bij de fietsclub werd ik verder volgeladen met een heleboel grote tassen en aIlemaal wielen. Een groep van 38 mannen en één vrouw stapte op de fiets en gingen op weg; ik er achteraan. Mijn baasje voor die drie dagen liet mij diezelfde drie dagen niet harder rijden dan ongeveer 30 km, terwijl ik toch 140 kan en constant in de derde versnelling, terwijl ik er vijf heb. Op weg naar de Heinenoordtunnel, waar we doorheen gingen, zo via Oud-Beijerland naar de pont bij Hekelingen. Dit vond ik vreemd, omdat de tocht Delta Toer Tocht heet en wij er niet langs kwamen in Poortugaal. Wel helemaal langs de dijk naar HeIlevoetsluis en zo naar de Haringvlietdam waar ik niet over de brug mocht en moest terugrijden naar de grote weg. Kon ik lekker even honderd rijden. Maar die fietsers reden ook lekker hard door, want bij het Havenhoofd zat ik er pas weer achter. In Goedereede was de koffiestop met appelpunt en een toefje slagroom. Eén van de mannen was draaierig als een orgel en voelde zich als een doedelzak, zonder ruitjes en kwam in mij zitten, (nu dat ik dat schrijf, klinkt dat best gek, maar het is wel zo). Het was een kale man met een lapje om; een soort zeerover, maar dan zonder lapje, L.G. genaamd (zeker Luie Gerrit). En zo gingen we verder op weg. Via Ouddorp koersten we naar de Brouwersdam waar een heleboel wind stond en nog veel meer zand op de weg lag zodat je de Duitsers haast niet zag. Onderweg werden er wat wieltjes gewisseld. Later kwam er nog een man in mij zitten omdat ie het niet bij kon houden, ene JePe (geen Balkenende).' Ach, ik heet niet voor niks VW, wagen voor het volk, maar ik vond het later toch verdacht, allebei kaal en het bleken maten te zijn van elkaar. Ik dacht dat vrouwen konden kletsen, maar al pratend knapten ze zienderogen op. Na de Ooster-Scheldekering was er een tomaten- of groentesoep stop bij de Banjaard.

47 Na deze stop werden de twee snoodaards ernstig gemaand zich weer ter fiets te begeven, wat zij terstond deden en rechtstreeks koersten naar Domburg. De echte fietsers maakten nog een extra rondje van zo'n 30 km. Aangekomen in Domburg bij een kasteeltje, werden de tassen uitgeladen en mocht ik niet naar binnen, ik bedoel bij het gebouw staan. Ik moest slapen op een parkeerplaats een heel eind verderop. Wat ik vernomen heb, was het eten lekker en hebben ze 's avonds meer bier gedronken dan ik diesel heb verstookt. Waarschijnlijk had ene A.B. iets teveel op. Ook schijnt deze A.B. 's nachts in het torentje van een trapje te zijn gevallen. Overigens was dit de enige valpartij in de groep van alle drie de dagen! De volgende ochtend kwamen er nog een paar mensen bij en ging de tocht naar de pont in Vlissingen. Daar kon ik niet meer op, die tijd is geweest. Ik moest 80 km omrijden om ze in Breskens weer voor me te krijgen, maar dit duurde wel even omdat ze de boot gemist hadden. Toen de boot aan was maakten we een mooie tocht door Zeeuws-Vlaanderen en zelfs een stukje door België. Daar was ook de lunch in Boekhoute. Maar goed dat mijn baasje nog even van tevoren getelefoneerd had, want ze dachten dat we zondag zouden komen. Kan je nagaan hoe hard er gefietst werd! Soep volop daar, maar de ballen waren een zeldzame verschijning. Met frisse moet gingen we weer op weg, een stukje kasseien, een stukje worteltjeswasbord, kris-kras, zo weer naar Breskens terug. Bij het haventje was een omleiding welke trouw werd gevolgd, onder een zandbunker door, tot aan een trapje! Trapje? Dat was lastig voor mij, maar niemand wachtte en allemaal gingen ze, met fiets, het trapje op. Maar dachten jullie zeker dat ik ben teruggegaan? Ik was helemaal rood en toen niemand het zag heb ik een aanloop of aanrij genomen, zo naar boven. En zeggen jullie maar dat het niet waar is! Daarna den ik weer via de Westerscheldetunnel naar Domburg gereden; kon ik mij weer even uitleven. Het avondeten ging nu wat rommelig en daarna waren er nog wel een paar toetjes, maar zonder toefje slagroom. Na even gewacht te hebben kwam er een nieuwe spuitbus (geen familie van mij) en moesten zijzelf het toefje er op spuiten. Later werden het reuze-toeven, zodat je de vla niet meer zag! 's Avonds heeft mijn baasje nog een strandwandeling gemaakt en gezien waar ze iedere avond de zon laten zakken, een eind verder gewoon in de zee, (vreemd dat ze daar in de duinen trouwens ronde blauwe borden zetten met daarop een man met gleufhoed en een kind aan de hand. Zeker waarschuwing voor kinderlokkers), daarna lekker buiten in een select gezelschap zitten praten over zus en over zo. Die nacht heeft iedereen in torenkamertje 11 rustig kunnen slapen omdat A.B. naar huis was. Zondagochtend om half negen werd ik weer volgeladen en om negen uur werd weer een aanvang gemaakt met de terugreis. Het is wel leuk hoor, autootjes tegenhouden en pas laten doorrijden als het kan, alleen dat hele tijd knipperen met vier oogjes tegelijk is wel vermoeiend, aan-uit aan-uit, soms ook wel eens andersom. Via Vrouwenpolder, Kamperland, Stroodorp en Kortgene, naar de Zeelandbrug waar nog even een drankstopje werd gehouden en werd geoefend in het rijdend aangeven van flesjes aan voorbij fietsende racefietsers. Achter langs Oosterland was naast het Zeeland monument de koffiestop. Daar hadden ze lekkere koffie met een heerlijke, kleverige bolus. Na Bruinisse kwam er een lange dam en daarna een lange weg met bomen en aan de linkerkant een fietspad waarop ook tractoren mogen rijden. Ik was dus daar even tractor. Daarna de bekende secundaire weg met rood wegdek, waar ze nu even niét harder reden dan op de hoofdweg ernaast, zo naar de Haringvlietbrug.

48 Via Numansdorp richting Strijen en even darvoor richting Westmaas. Na Westmaas via Mijnsheerenland naar het recreatiegebied Binnenmaas, waar alle bezwete fietsers een heerlijke pannenkoek kregen aangeboden. Men waarschuwde voor de gloeiendhete borden. Ik denk dat het beslag zo op de borden werd gegoten en dan zo gebakken. Ook de pannenkoek wordt nooit zo heet gegeten als hij wordt opgediend. Waarom Jan S zo ver van het raam ging zitten, weten wij niet want hij kon zo zijn fiets niet in de gaten houden. Maar Jan is ook niet meer zo druk als vroeger; de jaartjes gaan meespelen. Op de Blaaksedijk stond een politieauto, die ons later weer inhaalde en toen weer beneden bij de tunnel stond. Hij dacht natuurlijk dat ik vriendelijk groette, maar dat knipperen deed ik de hele tijd al. Bij Barendrecht reed hij nog weer achter ons, maar toen de honinglucht verdwenen was, haakte hij bij de rotonde af. Wat mijn baasje allemaal heeft zitten vogelen onderweg weet ik niet, maar dan zat ie te bellen naar de stopplaatsen, dan weer te fotograferen, met zijn linkerhand te schakelen; het was niet te filmen... o nee, dat deed ie ook nog. Vandaar die politie! En vandaar dat bibberend beeld! Toen we bij ons Eigen Stekkie aankwamen, dook iedereen weg op zijn fiets, net als kleine kinderen op schoolreisje, zodat de vrouwen niet zagen dat zij het waren. Iedereen ging nog even wat drinken en toen de tassen eruit en de rest van de rommel. Ik had toen wel een leeg gevoel van binnen. Vermoeid maar voldaan ging iedereen naar huis. Geen wanklank onderweg, alleen wat getoeter af en toe. Groeten, Busje (pseudoniem voor H.O.)

2006 Jeugdherberg Meppel en Stay Okay Apeldoorn Het was een mooi en een beetje ontroerend gezicht toen wij terugkwamen van de Fiets 3-Daagse en Drievliet binnenreden. Handjes die elkaar aanraakten met een tik van 'we hebben het weer geflikt' en daarna de mensen die stonden te klappen; prachtig! Petje af voor de fietsers! Dan was het als chauffeur maar gemakkelijk, in die drie dagen zo'n ruim 500 km rijden met een vaartje van zo'n 30-35 km p.u. Wat ging het hard toen ik weer naar huis reed op de A15 met mijn eigen auto, die er nog gewoon stond bij Rob voor de deur! Het leek wel of ik 112 reed waar maar 80 mag, zo hard! De routes van de drie dagen waren schitterend en ik wil dan ook de uitzetters en organisatoren complimenteren over het geslaagde gebeuren, alhoewel men op de derde, helaas regenachtige dag, afweek van de route. Na Doorn gingen we niet richting Houten maar naar Wijk bij Duurstede, een brug en pont te ver, en toen zo naar Culemborg. Het voordeel was wel dat we even wind mee hadden. Maar ja, jammer van die regen op zondag, maar alles is toch goed gegaan op een paar lekke banden na en maar één val zonder partij. En Stefan heeft deze derde dag helemaal met zijn eigen achterwiel gereden, knap hoor. Waardoor het kwam, weet ik niet, maar de eerste en tweede dag lukte hem dit niet. Op deze twee dagen was het trouwens schitterend fietsweer, via het Valkje in De Bilt naar Nijkerk, de brug over en door de Flevopolder via Zeewolde, waar we nog een spaak hebben laten vervangen in een achterwiel, naar Kampen waar de soepstop was. Eentje wilde daar zowel tomaten- als kippensoep, en dat in één kom apart, net zoals twee soorten vla in een pak. Vroeg ik daar een pen, kreeg ik van Ria een héél De Jong Intra-tasje, met pen! Wat is Kampen trouwens groot en wat hebben ze dáár veel bruggen, we zagen er eentje links liggen, eentje vóór ons, eentje achter ons en we gingen er eentje over, allemaal van hetzelfde soort trouwens. In Staphorst hebben we ons keurig aan de regels gehouden en toen zo op weg naar Meppel. Wat hebben ze dáár lekkere bitterballen! De zaterdag vond ik nog wel de mooiste route, met Piet voorop. Het leek wel of ik een week eerder al in Engeland was; een schitterende en stille omgeving en natuur en onze mini-Dartmoor, de Lemelerberg. Het schaarse moois van Nederland waar het verleden de toekomst lijkt uit te lachen. De heide stond nog schitterend in bloei, ook op de Lutterberg. In het centrum van Deventer was ik even het spoor bijster: doorgaand verkeer gestremd. Nu betekent bij mij een stremming oponthoud, maar het is dus gewoon afgesloten, behalve natuurlijk voor fietsers. Een eind na de brug was het voor Piet het einde, omdat hij daar werd opgehaald voor een feestavond. We hebben het geweten, de weg naar en door Apeldoorn ging een stuk lastiger, waar ik zelfs een stukje spook heb gereden, maar desalniettemin zijn we aangekomen op de plek waar we uiteindelijk wezen wilden. De zondagsrust werd dus verstoord door helaas de regen, hetgeen begrijpelijk, de gemiddelde snelheid iets terug liet lopen. Ook waren er regelmatig stops omdat de heren ook iets moesten laten lopen. Ik snap het niet, dat gezei..! Nee, dan Ria, die doet dat niet en gaat tenminste gewoon dóór, (of zij heeft een speciale fiets). O ja, we zijn met twee busjes geweest. Niét omdat het busje van AA-Iease te klein was, maar de groep was te gróót. Het tweede busje werd spontaan beschikbaar gesteld door Ruud Capitein. Ruud, bedankt nog hiervoor! Voor dit tweede busje werden vrijwilligers aangewezen voor deze belangrijke bestuursfunctie. Het was een geslaagd evenement met voor de meesten zo'n 580 km in de benen! Hans Ooykaas

49 Tenslotte Ieder jaar is er een voorbereiding van bijna een jaar, met zoals: waar gaan we naar toe. Een gebied in Nederland opzoeken waar we nog niet zijn geweest, waar kunnen we overnachten, is de te rijden afstand niet te lang. Kunnen we op zondag zonder een al te lange afstand te rijden, terugrijden vanaf de 1e overnachting of moeten we dan op een andere plaats overnachten. Kunnen we mooie en goed te rijden routes realiseren. Kortom, dit zijn nog maar een paar vragen waar we een antwoord op moeten vinden om alle deelnemers een goede en aanvaardbare Fiets 3-Daagse aan te bieden. Aan de reacties van de deelnemers blijkt telkens dat het ons ieder jaar weer lukt om dit te realiseren. Soms zijn de afstanden helaas toch iets langer dan gedacht en wordt er ook weleens verkeerd gereden. Iedereen die ieder jaar meehelpt om deze Fiets 3-Daagsen tot een geslaagd evenement te maken, zeg ik heel veel dank. En natuurlijk ook de sponsors van de afgelopen 15 jaren bedankt voor hun bijdragen, zoals AA lease, voor het ter beschikking stellen van de begeleidende bus; Ruud Capitein, Montage van Badkamers en Keukens, voor het ter beschikking stellen van de begeleidende bus; De Greenery, voor de appels; Timmer- en onderhoudsbedrijf Richard Steehouwer voor de AA drankjes; De Jong Intra Vakanties, voor de rugzakjes met inhoud. Wij hopen nog vele jaren een Fiets 3-Daagse te kunnen en te mogen organiseren. Arie Bazen

2010 NAVIGATIE OP DE FIETS ? Ja, dat is mogelijk! De twee GPS toestellen, die we in 2010 van de Rabobank ontvingen, hebben inmiddels hun goede diensten bewezen. Zo zijn de routes van de Fiets 3-Daagse op navigatie gereden en ook enkele van andere (ex) toertochten. De routes zijn uitgezet op een computer en daarna op de GPS overgezet. Ook blijkt dat er steeds meer leden in het bezit zijn van een fiets-GPS. Ook zijn er nog steeds leden die er wel eens wat meer van zouden willen weten. Han van de Laar, degene die de laatste jaren de Fiets 3-Daagse routes heeft voorbereid, heeft destijds een presentatie/cursus gemaakt en zou deze nog best een keertje aan een ieder die geïnteresseerd is willen uitleggen. Hierin laat hij zien hoe wij bij Rekreatoer met de GPS omgaan. Ben je geïnteresseerd, maak dit dan kenbaar aan Leen Hartkoren en wie weet wordt er nog eens een speciale avond gehouden hiervoor. We hebben het wel over 25 jaar Rekreatoer en je zult je niet verbazen dat het er ‘vroegah’ heel anders aan toeging met de navigatie, want een kompas helpt niet op de fiets. Ooit werden mooie tochten of gedeelten daarvan samengevoegd tot een route, te gebruiken voor een Vrije Toertocht. Deze werden nagefietst, gecontroleerd op afsluitingen of opbrekingen en andere obstakels en werd met de teller ook de afstand nog eens onder de loep genomen. Een afwijking van tien procent werd als aanvaardbaar gerekend. In dit alles ging natuurlijk een hoop tijd zitten. Ikzelf dacht dat ik destijds mijn tijd al vooruit was door bij de Vrije Toertochten, van o.a. de VoornePuttentocht en de Rivieren/Schipholtocht, gebruik te maken van een memorecorder; jawel, met zo’n cassettebandje er in. Zo kon ik de hele tocht fietsen en alle wegen, kruisingen en afslagen, inspreken in dit apparaatje, met van tijd tot tijd de kilometerstand erbij. Thuis kon ik dit dan zo afspelen en op de computer noteren en zo een routebeschrijving maken. Dit scheelde een hoop stoppen en schrijven onderweg. Nu had ik toch geen koude vingers op de fiets, omdat ik dit uitzetten en dus fietsen van deze tochten altijd met mooi weer deed. Ik ben dus een van de weinigen die Schipholtochten met mooi weer gefietst heb. Met het uitpijlen en de tocht zelf was het meestal ook wel stralend weer, maar dan door de regen. Dan is het nu wel anders. Uit je luie stoel ritten uitzetten. Ja ja, maar je moet ze natuurlijk toch nog voorrijden, want tijdelijke opbrekingen staan er natuurlijk niet op. Met GPS is er geen pijl meer op te trekken. Hans Ooykaas

DE TIJDRIT – REKREATOER KLASSIEKER

50

Tijdrijden is populair tijdens allerlei wedstrijden. Het laat gewoon zien wie de snelste en dus de beste is. Voor een Toervereniging is dit natuurlijk geen optie. Daarom bedacht Joost Mans in 2000 de Rekreatoer Tijdrit. Bij deze rit gaat het niet om de snelste tijd, maar om de beste vooraf ingeschatte snelheid. Je geeft op wat je denkt te gaan rijden, teller en horloge inleveren en rijden maar. Het 1e parcours ging via het fietspad naar de Brienenoordbrug, brug over en terug, de Gorzen, Zwijndrecht naar de oude Barendrechtse Brug en terug naar het clubhuis. In het clubhuis was het een gezellige boel. Iedereen heeft het over de opgegeven snelheid. Eén man niet. Joop van Raalte rijdt op weg voor het clubhuis geconcentreerd in. Dit blijkt succesvol en Joop is de 1e winnaar van de Tijdrit bokaal. Het jaar daarop staat Joop als kanshebber opnieuw gefocust aan de start. Hij mist echter een pijl en rijdt verkeerd. Dick Broeke neemt de titel over. Max Vlasblom heeft nog altijd na 13 jaar het beste inschattingsvermogen. Met slechts een verschil van 0,02 km wordt hij kampioen. André van der Leer is de 1e die zijn titel weet te prolongeren. Het blijft een uitdaging om een route te vinden zonder stoplichten. We rijden onverwachte rondjes waarbij er altijd een extra uitdaging in zit. Als je lek rijdt dan heb je een probleem en moet je harder trappen. Echter een brug die open staat wordt menig lid noodlottig tijdens de tijdrit richting de Biesbosch. In 2007 doen we een nieuwe vinding. De Koppeltijdrit. Gewoon een lootje trekken en kijken wie je maat voor die dag is. André v.d. Leer wordt gekoppeld aan GertJan Roest, een ideale maat om een snelheidsrecord neer te zetten. Jaap Vogelzang en Ruud Capitein starten voor hen: “We pakken jullie voor de Heinenoordtunnel”. Het lukt en Jaap en Ruud gaan er aan voor de moeite. André en Gertjan worden geen clubkampioen. Dat de wind een spelbreker kan zijn bewijst de rit door de Merwelanden en Kiltunnel. 10 kilometer West 5 à 6 tegen sloopt de deelnemers. Pim Brand geeft een hele lage snelheid op. We lachen om de 23,0 km. Alle deelnemers rijden langzamer dan opgegeven. Pim wordt dat jaar kampioen! In 2012 startten we met een trio koppeltijdrit. Het snelheidsrecord is nog steeds in handen van Martijn Geenen die tijdens een van de kampioenschappen een gemiddelde van 36,8 km haalde. De kunst van het tijdrijden is niet de snelheid, maar het gevoel. Tijdig schakelen en tijdig rust nemen. Je niet te hoog inschatten, maar zeker niet te laag. Zonder tellertje kan je meer. De beker is in de loop der jaren gewonnen door: 2000 - Joop van Raalte. 2005 - Gert v.d. Kroon. 2001 - Dick Broeke. 2006 - Pim Brand. 2002 - Max Vlasblom. 2007 - Ria Schop, Bram Elvers. 2003 - André van der Leer. 2008 - Dick Broeke, Jan Stuurman. 2004 - André van der Leer. 2009 - Dick Bravenboer. André van der Leer

2010 - Rob Gijzel. 2011 - Guus Michielsen. 2012 - Guus Labaar, Jos v.d. Graaff, Chris Geerts. 2013 - Jaap Vogelzang, Jan Stuurman, Richard Steehouwer.

2006 TRAININGSWEEK CALAFELL

51

Meerdere jaren zijn Rekreatoerders op trainingsweek gegaan in Spanje, welke georganiseerd werden door Jan Stuurman. Hierbij een aantal indrukken, destijds verzameld door Arie Bazen, van het jaar 2006 toen er maar liefst 32 mannen en vrouwen op weg gingen richting Spanje. Ook in dit jaar organiseerde Stuurvast Bike trainingskampen in Spanje weer een perfecte start voor het nieuwe wielerseizoen. De directeur/eigenaar van Stuurvast Bike is ons Rekreatoer lid Jan Stuurman. Eind vorig jaar begon Jan al het trainingskamp 2006 te promoten en werd er een inschrijfformulier in het clubhuis opgehangen. Op deze lijst stonden al snel weer een aantal van onze leden die er veel voor voelden om voor de eerste keer of op herhaling te gaan in Spanje. Omdat sommigen er erg veel moeite mee hadden om het tempo te volgen in het vorige jaar, had Jan een verassing bij de inschrijving. Er zou een kneuzengroep klimmers gevormd worden, bestaande uit o.a. John K, Leen H, Arie B. en nog enkele anderen. Ook dit jaar ging er een grotere groep niet fietsende vrouwen mee. Op basis van zijn kennis had Jan de 42 fietsende deelnemers in 2 groepen verdeeld: Groep 1: de fietsers, onder leiding van Gijs, die een behoorlijk tempo kunnen rijden. Groep 2 onder leiding van Jan zelf, die groep 1 niet konden of wilden bijhouden. Zaterdag 22 april Om 9.00 uur vertrokken 32 mannen en vrouwen in een luxe bus richting Brussel, om vandaar per vliegtuig naar Barcelona te vliegen. Daar werden we opgewacht door Betty en Jan Stuurman en zijn we met een bus naar Calafell en vandaar naar het hotel gebracht. Na het toewijzen van de kamers, vertrokken er enkelen voor een eerste rit. Zondag 23 april Het was deze morgen flink bewolkt, maar niet koud. Na het ontbijt gingen de fietsers om 10 uur in drie groepen van start, nagezwaaid door de dames Betty, Annie, Diane, Janny, Mini, Hannie en Leny. De dames zijn Calafell wat gaan verkennen en hebben wat winkels bekeken op de boulevard. Eén van deze groepen vertrok voor een tocht van 57 km. Deze reed richting Barcelona via Bisbal. Plots was er een onverwachte demarrage. We waren een Spanjaard op de racefiets gepasseerd. Hij kon dat waarschijnlijk niet verkroppen. Opeens kwam hij met Nordin in zijn wiel voorbij stuiven en was in korte tijd bijna uit het zicht gereden. Bij de koffiestop gooide John eerst een deel van zijn koffie in mijn nek en gleed bij het volgende bakje uit, waarbij hij ongelukkig terecht kwam en de koffie over de vloer lag. John ging daarna toch mee op de fiets voor het laatste stuk maar achteraf bleek hij zijn ribben zodanig te hebben gekneusd dat het fietsen erg moeilijk ging en een paar dagen zelfs helemaal niet kon fietsen. Het fietsen ging goed met de nodige hellingen en afdalingen. We reden verder langs de kust en kwamen rond 13.00 uur weer aan bij hotel Solimar. Maandag 24 april Het was zonnig weer, maar er stond een koude wind. De dames gingen met de trein van 10.00 uur naar Sitges. In een buitenwijk van Sitges wonen John en Annelies Janssen. John fietste mee en wij zouden bij Annelies op de koffie gaan. Om tien uur startte een groep met een rit naar st'Pere de Ribes. Een lichte wind in de rug hielp ons het eerste stuk te overbruggen. We reden een gedeelte langs de snelweg wat bijna niet te vermijden is als je in Spanje fietst. Dus snel weg van de snelweg! De nu voor ons liggende wegen leidden ons dieper het binnenland in met glooiende wegen met af en toe een fikse klim maar ook heerlijke afdalingen. Vlakbij st'Pere de Ribes was het alsof we ineens stilvielen op een vlak stuk weg. Je kijkt nog eens achterom of niet één of andere onverlaat stiekem aan je zadel is gaan hangen. Maar nee, het vlakke stuk weg is echt zo steil. Gelukkig was het maar van korte duur en waren we al snel op de plaats van bestemming, een Spaanse Chinees in st'Pere de Ribes, wat geregeld was door John Jansen en zijn vrouw Annelies die in Sitges wonen. Normaal zouden we bij hen in de tuin de lunch gebruiken net zoals vorig jaar, maar omdat de groep dit jaar zo groot was en de tuin te klein bleek, was voor dit alternatief gekozen. Hier gingen we nu lunchen, maar het liep uit op een complete maaltijd, mede veroorzaakt door het feit dat wij meer als een uur hebben moeten wachten op de snelle groep, die dus toch niet zo snel bleek te zijn. Deze snelle groep met ploegleider Gijs ging op weg voor de dag van het vals plat, wat een uitgelezen dag zou zijn voor onze bikkels Joop, Dick en Ben. Vals plat was niet zo’n goede benaming

52 door de flinke beklimmingen. Meer iets voor Klimgeit Rob die, als hij 10 tellen boven was, even een stukje naar beneden reed om te genieten hoe de rest van de Speedploeg pufte en zweette! Maar de weg leidde ook door rustieke dorpjes en langs mooie vergezichten, echt weer iets voor Cees. Volgens deze snelle groep kwam het door de straffe wind dat zij een uur te laat aankwamen bij de Chinees. De altijd in dienst rijdende en aan kop sleurende Gertjan kon het tempo niet nog meer opvoeren en zelfs de controlerende tempobeul Mario kon daar ook niets aan veranderen. Na de lunch gingen enkele diehards nog wat extra kuitenbijtertjes nemen. De anderen van de snelle ploeg gingen met de normale groep (met Ria) mee om de resterende 20 km van die dag, met als einddoel zee of zwembad, vol te maken. Dinsdag 25 april Het beloofde weer een mooie dag te worden. De zon scheen, maar er waaide een frisse wind. Na een heerlijk ontbijt zwaaiden wij, dames, de fietsers om 10 uur uit en wensten hen een goede en veilige rit. Wij gingen op pad naar Ria, een goede kennis van Betty, die even buiten Calafell woont. We hebben heerlijk langs de boulevard gelopen om na ongeveer een uur bij Ria aan te komen. In de loop van de middag zijn we weer op ons gemak teruggelopen naar het hotel, waar we nog heerlijk bij het zwembad hebben liggen zonnen en luieren. Om 10 uur stond de ‘langzame’ groep klaar voor vertrek. Het was nog fris zo rond de 17 graden. In de loop van de dag zou het kwik stijgen tot ca 25 graden. Als niet klimmer stond ons vandaag voor het eerst de bergen te wachten, op weg naar Masslorenc. De route liep van Galafeil, allemaal nog vlak of vals plat, naar Vilanova. Vanaf hier naar Castelett bij een stuwmeer, wat zorgde voor een eerste schifting in het peloton, (achterblijvers waren John K, Arie B en Leen H) want nu was het klimmen. Tijdens de klim ontstond de natuurlijke schifting tussen klimmers en niet klimmers, maar boven bij het stuwmeer kwam alles weer samen. Verder onderweg zou er weer een schifting plaatsvinden welke Jan Stuurman al had voorspeld en hij had dan ook de route op papier gezet en meegegeven. Bij 'L Arboc aangekomen moesten we richting Llorenc del Penedes gaan. Vervolgens richting La Bisbal, volgens Jan lichtelijk vals plat en volgens ons zwaar vals plat! Door rechtdoor licht afdalend te rijden waar we eigenlijk een afslag hadden moeten nemen, bleek dus dat we weer zo'n 7 km terug omhoog moesten. Na deze afslag weer bereikt te hebben en wij hier linksaf gingen begon dan ook voor ons het echte klimmen naar Masslorenc. Boven gekomen kwamen we uit op een T-splitsing en laat Jan nu niet gezegd hebben of we nu links of rechts af moesten om bij het restaurant te komen waar afgesproken was voor de lunch. Plots zien we de snelle groep voorbij gaan. Deze snellere groep zou het ’s morgens eerst rustig aan doen, vals plat, snelheid +1- 20 km, daarna een klim van 8 km en dan bovenaan wachten tot iedereen er is. Gezamenlijk zijn we naar het restaurant gereden. Groep 1 ging na de lunch met Jan eerst nog wat klimmen, dus besloten John K. en Leen H. om via dezelfde weg als we waren gekomen weer terug te gaan. Hierbij kregen wij gezelschap van Peter Wijs welke hoofdpijn had en liever de kortste route naar het hotel wilde nemen. Groep 2 ging met negen man de 12,5 % op, effe zweten dus. Bij terugkomst gaf de teller 113 km aan. Na een voortreffelijke avondmaaltijd werd het rooster besproken voor woensdag, de zogenaamde rustdag. Woensdag 26 april Vandaag dus een "vrije" dag. Na het ontbijt zijn we met een grote groep naar Barcelona vertrokken om van alles te bezichtigen. Enkelen bleven achter bij het hotel om andere dingen te doen, of lekker helemaal niets, of toch een klein stukje te fietsen. 's Avonds om 20.00 uur waren de Barcelona-gangers weer terug in het hotel waar we weer

53 gezellig met elkaar hebben gegeten en uiteraard hebben nagepraat over de dag, die ieder op zijn manier had beleefd. Donderdag 27 april De fietsers gingen in twee groepen de Koninginnerit maken, een fikse tocht. Nadat de dames hen hadden uitgezwaaid gingen ze wat winkelen, koffiedrinken en een broodje eten op de boulevard. Het weer was bewolkt, maar wel droog. Pas tegen de avond brak de zon door. Een rustige dag na de vermoeiende dag naar Barcelona. De recreatiegroep (langzame groep klinkt zo onaardig) maakte zich op voor een route richting Esblada. De route leidde via San Salvador naar EI Vendrell. Vanuit EI Vendrell verder naar Maerbones en daar aangekomen door naar Masllorens. Dit alles over geaccidenteerd terrein; veel kleine klimmetjes en af en toe een kuitenbijtertje. Vanaf Montferri ging het dan echt omhoog naar Santa Creus over ongeveer 7 kilometer. Niet al te steil en dus voor iedereen goed te doen. Vanaf Pont de Armentera was het klimmen naar Esblada, om daar terug te rijden naar Querol, waar de lunch gebruikt werd. Op de terugweg regende het helaas tijdens één van de laatste afdalingen. Het vrijwel altijd droge wegdek veranderde plots in een schuimende waterstroom die niet ongevaarlijk was. Het tempo werd aangepast en de regen bleek gelukkig ook van korte duur. Daarna verder terug naar Calafell Playa om in ons hotel uit te rusten van een wederom zeer geslaagde dag. Vrijdag 28 april Na het ontbijt en het uitzwaaien van de fietsers, zijn de meiden met de trein naar Calafell Segur gegaan. Daar was de wekelijkse markt. Lekker op het gemak de markt afgestruind. Sommigen hebben nog wat leuke dingetjes gekocht, daarna koffie gedronken en weer met de trein terug naar Calafell. Jan beloofde dat het op deze laatste dag voor de ‘langzame groep’ een rustig ritje van 85 km zou worden, want het merendeel van de groep was vermoeid. Na ongeveer 15 km begon de ellende; lekke band bij Adriaan, ketting eraf bij Ad en de onverwachte klim van 10 km. Wat daarna kwam, voelde voor velen als een koude douche. Wegens asfaltering van de weg stond ons niets anders te doen dan terugkeren. Bij het afdalen werden onze racebandjes steeds dikker omdat het asfalt nog niet geheel droog was en de halve weg eraan bleef plakken. Zonder morren schraapten wij onze bandjes schoon en al vrij snel stopte Jan voor een koffiepauze van 5 minuutjes langs de rotonde. Daarna zette Jan er flink de vaart in, waardoor de achtervolgers, die al flink wat terrein verloren hadden, bij de T -splitsing de verkeerde keuze maakten. Jan corrigeerde deze kleine onvolkomenheid adequaat en al snel waren we weer gezellig bij elkaar. Het laatste stuk, wind in de rug en vals plat naar beneden gaf je weer het gevoel een Leontien van Moorsel of een Jan Raas te zijn. Voor de ‘snellere groep’ ligt het gemiddelde tempo deze laatste dag aanmerkelijk hoger, evenals het stijgingspercentage. De klimmetjes waren weliswaar korter dan de dag daarvoor maar met een klim van 13 km waande André zich op Dante's Louteringsberg. De tocht werd vervolgens ootmoedig voortgezet, het gaat tenslotte om het gemiddelde. Halverwege de dag werd er gestopt voor een uitgebreide lunch ten zuidwesten van Tarragosa. Na de middag volgde een nieuwe ervaring: uitrijden, hetgeen in deze groep een bijzondere invulling kreeg. Enfin, we waren op tijd terug en gingen linea-recta door naar de zee. Spijtig genoeg was de massagetafel al ingeladen voor de terugreis want de tocht had de nodige botknopen opgeleverd. Zaterdag 29 april De laatste dag alweer, met prachtig weer. Om uiterlijk 12 uur moesten de kamers leeg zijn. Enkelen hadden nog niet genoeg van het fietsen en gingen nog een uurtje. Helaas, een valpartij. André kwam naast de weg terecht en viel. Enkele schaafwonden en pijn op de borst. Joop heeft hem meteen verzorgd. Om 14.00 uur was onze laatste maaltijd. Daarna was het wachten op de vertrektijd. Ieder deed dat op zijn eigen manier. Er maakten er nog een laatste wandeling op de boulevard, anderen namen nog een afzakkertje in één van de vele tentjes, en enkelen luierden nog even heerlijk bij het zwembad. Eindelijk konden we naar de bus, waar we werden uitgezwaaid door Jan, Betty en Gijs. Na ruim een uur kwamen we aan bij het vliegveld. Het was er een behoorlijke drukte, dus lang wachten. Om 20.50 uur mochten we eindelijk het vliegtuig in om een kwartier later op te stijgen en konden genieten van een prachtige zonsondergang, waarvoor in het vliegtuig alle lichten uitgingen. Na een voorspoedige vlucht landden we tegen 23.00 uur op vliegveld Zaventhem. Meer dan een half uur hebben we nog op onze koffers staan wachten. AI met al reden we middernacht richting Ridderkerk. Bij Dordrecht hoorde je wat telefoongesprekjes. Het thuisfront werd gebeld om afgehaald te worden. Om kwart voor twee waren we terug bij het clubhuis waar enkele vermoeide en slaperige ophalers stonden. Het was voor ons allen weer een geweldige week!

2007 ZWIJNDRECHT - ZWIJNDRECHT

54

Zaterdag 2 juni was het dan zo ver. Ik zou mijn eerste echte grote toertocht gaan rijden: De tocht ‘Zwijndrecht - Zwijndrecht’. Ik ben pas lid van Rekreatoer sinds oktober vorig jaar, maar ik had me al snel een paar doelen gesteld en één ervan was deze toertocht. Ik had van enkele clubleden gehoord dat dit wel iets speciaals was; met name het gedeelte in België zou een belevenis op zich zijn. Om 05.30 uur die ochtend ben ik opgestaan en wat doe je dan als eerste? Nee, niet naar het toilet…, maar naar buiten kijken en het weer was werkelijk prachtig. Geen wolkje te bekennen, dus het zag er goed uit. Er komt nog aardig wat bij kijken voor je vertrokken bent. Bijvoorbeeld tas met eten en drinken inpakken voor onderweg en bij de stops en het allerbelangrijkste: zorgen dat de banden van je fiets goed op spanning staan, ketting gesmeerd is en alles is gecontroleerd op eventuele rammeltjes, want van een rammelende fiets zakt de moed me bij voorbaat al in de schoenen. Om 06.45 uur had ik afgesproken met collega en fietsmaat Gerard om gezamenlijk in een rustig tempo naar sportpark Bakenstein te fietsen, waar we dan ook ruim op tijd aankwamen, het vertrek stond om 08.00 uur gepland. Bij het sportpark aangekomen bleek dat wij de eersten waren van Rekreatoer, maar al snel verscheen onze penningmeester Leen ook. Leen had van te voren alle inschrijvingen geregeld en alle paparassen konden worden ingevuld. Ook werden er een paar consumptiebonnen bijgevoegd en was er nog de mogelijkheid er zelf nog wat bij te kopen zodat je bij de stops niet op een houtje moest bijten. Uiteindelijk verschenen wij als Rekreatoer met 15 mannen en 2 vrouwen aan de start in een peloton van in totaal zo’n 250 rijders, dus al met al zag dat er bij vertrek toch redelijk spectaculair uit. Om 08.00 uur precies zette de meute zich in beweging en werden we uitgezwaaid door de burgemeester van Zwijndrecht en wat toeschouwers. Wij besloten als ploeg achter in het peloton te gaan rijden, wat een prachtig overzicht over het gehele gebeuren gaf. Alleen de twee dames Ria en Ina reden redelijk voorin, want daar rijdt het nu eenmaal toch wat relaxter, en achterin zo’n lang lint fietsers is het toch wel werken. Vooral bij bochten e.d. valt er dan toch wel eens een gaatje, dus dat betekent meer aanzetten enz. Via de Zwijndrechtsebrug en de Moerdijkbrug gingen we richting het Brabantse land waar de eerste stop in het dorp ‘Wouwse Plantage’ was gepland. Wat opvalt in zo’n groot peloton is dat er vogels van allerlei pluimage in rondrijden. Vooral bij ons achterin reden diverse Belgen. Slechts 1 man reed zonder helm, wat in zo’n tocht toch echt een must is, want een stuurfoutje met alle gevolgen van dien is zo gemaakt, maar dat was dan ook een Belg met een ietwat nichterige roze outfit. Ook reed er een mannetje met een Bolletjestrui. Ik dacht nog: “Die heb je echt wel nodig op dit traject dat, op een paar bruggen en een tunnel na, zo vlak als een krant was”. Maar wat gebeurde er? Vlakbij het plaatsje Wouw zei André v.d. Leer, die naast mij reed: “Het lijkt wel of de weg een beetje oploopt”, (vals plat). Het zal een stijgingspercentage van 1% zijn geweest en er zwabberde 1 persoon door deze niet kinderachtige klim zowaar helemaal naar achter, uit het peloton, en wat had hij aan…? Heel goed: de bolletjestrui, wat toch wel voer was voor hilariteit. Later werd deze man door de achterrijders van “ de Mol” weer netjes teruggebracht. Zo waren we na een paar uurtjes fietsen bij de eerste stop beland bij de ‘Wouwse Plantage’. Alles was daar perfect geregeld. De tassen met eten en drinken die we bij vertrek hadden afgegeven stonden al keurig uitgestald. We kregen daar ook allerlei etenswaren uitgedeeld, vooral aan bananen geen gebrek. Bokito zou zich daar prima thuis gevoeld hebben. Na een kleine drie kwartier gingen we van start voor de 2e etappe richting het Belgische Zwijndrecht. Al snel kwamen we via het grensplaatsje Putte aan bij de grens en wat daar gebeurde vond ik wel indrukwekkend, want daar werden de twee Nederlandse motoren afgelost door een stuk of acht Belgische motoren en alle wegen werden daar ook meteen vrijgemaakt. Vooral de belangstelling van het publiek in België viel meteen op. In België is de belangstelling voor het fietsen echt veel groter. Ik vond dit echt een kippenvelmoment; ècht mooi was dat. In de buurt van Antwerpen werden de wegen nog breder en ben ik even uit nieuwsgierigheid naar voren gereden en even gaan kijken hoe de toestand voorin was. Ria en Ina zaten ook nog steeds op hun gemak voorin, dus wat de Rekreatoerrijders betreft was alles nog steeds oké. Toen kwamen we bij de Waaslandtunnel en ik hoopte alleen dat het licht niet zou uitvallen, wat wel eens is gebeurd, want daar moet je toch niet aan denken dat alles op een hoop zou schieten. Toen arriveerden we al snel bij het plaatsje Zwijndrecht bij Antwerpen alwaar we werden onthaald door een toeter- en blaasclub per fiets wat het evenement alleen nog maar leuker maakte. De grote stop in Zwijndrecht - België was ook weer heel goed georganiseerd. Tijdens het eten werden er allerlei toespraken gehouden door een of andere hotemetoot en wat bleek: Rekreatoer was in de prijzen gevallen. We hadden de grootste deelnemende ploeg aan de start gebracht, dus mocht Leen Hartkoren

55 namens Rekreatoer een pracht van een beker in ontvangst nemen. Even later werden we als groep nog op de kiek gezet, alleen later bleek dat er 1 man niet op stond. Trouwens, volgens mij had de fotograaf van te voren ook een paar duveltjes op, want toen ik de foto thuis op het internet zag, rolde ik bijna van mijn stoel van het lachen. Niemand keek in de camera. Ieder was met wat anders bezig. Het zag er echt niet uit! Zelf stond ik er ook niet al te florissant op. Het leek wel een fotoshot van een stelletje ontsnapten uit “Hotel de Houten lepel”. Werelds was dat! Maar dat even terzijde. Na het eten en drinken stapten we vol goede moed weer op de fiets voor de terugtocht waar wij net over de grens bij Roosendaal in het plaatsje Nispen de laatste stop hielden. Op de terugweg reden we door Antwerpen waar wij als peloton te maken kregen met een scherpe tramrails. In één keer stonden er zo’n twintig man, waaronder onze Leen, driftig met wielen te zwaaien. Kortom, de chaos was compleet. De bezemwagen kon de vraag naar wielen niet aan en sommigen belandden toen ook in de bezemwagen. Gelukkig kon Leen wel een ander wiel krijgen en kon hij worden teruggebracht in het peloton. Ook hoorden we van Leen dat de klimgeit met bollentrui in de bezemwagen beland was. Volgens mij is hij er niet meer uitgekomen. Ook op de terugweg was de belangstelling in België weer enorm. Allerlei mensen op balkons en langs de weg. Gerard vond het nodig om naar een Belgisch huisvrouwtje te roepen dat wij van het programma ”Nu we er toch zijn” (BNN) waren en of we even op de koffie konden komen met 250 man. Toch geinig! De route richting Nispen ging over de Kalmthoutseheide langs Essen een schitterend stuk om te fietsen. Op dat stuk gingen we richting de 150 afgelegde kilometers en toen begon ik het achterin toch echt wel te voelen! Ik was echt wel even blij dat we in Nispen aanbeland waren voor de derde stop. Daar heb ik me even volgegoten met cola en ook de bidons gevuld. Je staat er trouwens versteld van wat mensen aan eten en drinken verstouwen zo’n dag. De meest vreemde gerechten worden meegenomen. Ik hoorde van Gerard die bij Ria en Ina aan tafel zat dat ze een deelnemer hadden ontmoet tijdens de stop die zoveel taugé had gegeten (wat moet je daarmee??), dat het z’n neus uitkwam. Rond 16. 00 uur s tapten we weer op de fiets voor het laatste stukje naar Zwijndrecht. Ik besloot toen om samen met Klaas zo ver mogelijk voor in het peloton te gaan rijden, wat echt een verademing is na zolang achterin te hebben gereden. We hadden het prima zo voorin en bespraken als de kans zich voordeed om nog verder naar voren te komen, want dat is gewoon leuker als je ontvangen wordt door familie, enz., dan dat je helemaal achterin aankomt. Dat wij er zo niet als enige over dachten bleek later wel want hoe dichter je bij Zwijndrecht kwam, hoe meer er naar voren kwamen rijden. Ook André en Gerard deden een geslaagde poging om voorin te komen. Net voorbij Prinsenbeek reden we langs de Elsakker; een plaats waar we tijdens clubritten wel eens een bakkie doen. Ook daar werden we door de mensen op het terras heel enthousiast ontvangen. Toen kregen we het toetje te verwerken. Een lastige kasseienstrook van een kilometer of drie en daar was ik niet echt blij mee. Er was wel een strook naast, waar de meeste wel overheen gingen, maar toch… Ik had het idee dat al mijn vullingen uit mijn gebit klapperden. Dat was echt minder jofel om daar te rijden. Bij het laatste stuk ging het tempo trouwens toch een stuk omlaag, want je merkte heus wel dat de vermoeidheid bij de meeste ging toeslaan. Zo rond half zeven arriveerden we weer op Bakenstein. Een heleboel rijders werden opgewacht door familie, vrouw en kinderen. Ook mijn vrouw stond er met bloemen en m’n zoon, vader en moeder. Mijn dochter ging liever naar de disco en gelijk had ze. Ik kwam na de tocht wel tot de conclusie dat de mensen die vertelden dat je die tocht met twee vingers in de neus rijdt niet helemaal gelijk hadden, want de afstand is toch behoorlijk. Toen ik thuiskwam en op de bank ging zitten ben ik van vermoeidheid toch maar even de binnenkant van mijn ogen gaan bekijken om even na te genieten van deze vermoeiende maar geweldige dag. Ook over de organisatie niets dan lof. Ook voor de andere Rekreatoerrijders die deze dag voor onze vereniging tot een succes hebben gemaakt. Kees van der Burg

2010 GIROMANIA

56

Op maandag 10 mei was de afspraak om 10.00uur bij ons clubhuis om ergens naar de Ronde van Italië te gaan kijken. Dus op naar het clubhuis. De anderen waren er al, te weten John Knikkenberg, John Strohauer, Arie Bazen, Han van der Laar, Henk van Mastrigt, Jan Stuurman, Martijn Faassen en Bram Elvers. Het weer was fris, maar het was droog. Om even over tien gingen we op weg met een stevige bries tegen. Het plan was naar Schiedam te gaan omdat we daar wel enig vertier verwachtten. We deden gelijk een rondje Rotterdam, door Zuid, maar helaas ging John Strohauer in IJsselmonde reeds terug. We namen de Laan op Zuid, Erasmusbrug (hier ging John Knikkenberg terug) en linksaf naar Delfshaven. Op het Marconiplein staken we over en gingen de Spaanse Polder in, want Jan zei: “Daar komen ze binnen!”En inderdaad we reden weldra op het parcours, wat bleek uit de Roze pijlen. Hier en daar klonk al applaus voor ons groepje! We gingen verder en kwamen in Schiedam. In het centrum was het rond 11 uur al een drukte van belang. Doordat we de enige wielrenners waren, vielen we al direct op. Jan Stuurman stelde voor om in het VIP dorp koffie te drinken, vrijkaarten voor de Viptribune lukte nog net niet. Maar ons groepje trok de aandacht en weldra klikten de fototoestellen van de pers en toeristen. De koffie smaakte goed plus de traktaties, taartjes, broodjes met Parmaham, worst. Henk was in opperbeste stemming want hij haalde een zeer grote roze pruik te voorschijn en zette die op zijn hoofd. De fotografen en rondemissen waren bijna niet van zijn lijf te houden. Ze klommen op zijn fiets, want dit moest vastgelegd worden. De ijsco-juf, ook in het roze, hing ook al om zijn nek en wij allen deelden mee in de feestvreugde. Zelfs de organisatie kwam bij ons polshoogte nemen. Om ongeveer half één besloten we weer op te stappen om verder te gaan naar de Beneluxtunnel. We gingen om de Viptribune heen en stapten daar op. Het parcours was afgesloten, maar niemand hield ons tegen. Henk met zijn pruik voorop en de rest volgde. Het publiek had direct in de gaten dat dit bijzonder was en tussen een haag van duizenden mensen en onder groot gejuich en applaus fietsten we door Schiedam; camera’s zoemden en fototoestellen klikten. (Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt en ben toch wel wat gewend op sportgebied). Het zag zwart van de mensen en overal waar we passeerden gejuich, om rillingen van te krijgen. Opmerkelijk; niemand hield ons tegen ook de politie niet. Henk brulde ook nog: “Gaan we zo goed, richting Middelburg!” Het publiek vond het prachtig. Bij de Beneluxtunnel was het dan wat rustiger maar daar ging Henk op de foto met Bassie (Bas van Toorn) en ook hier veel lol en foto’s. We hadden een prachtige plek, in de bocht naar de tunnel. Je had hier een goed zicht op de renners. Zij kwamen om even over enen voorbij, drie reden er vooruit, waaronder Stamsnijder. Hun voorsprong was hier 5 minuten.Het ging erg hard, het was zo voorbij. Daarna reden we voldaan terug naar huis. Wat een belevenis. Onze sponsor is ook aardig in beeld geweest. Bram Elvers

1988-2013 25 JAAR TEGENWIND

57

Net als de bloemlezing over de 25 jaar Rekreatoer in het decembernummer, leek het mij verantwoord in dit laatste nummer nog eens aandacht te besteden aan de 25 jaar die achter ons liggen betreffende ons clubblad Tegenwind; een terugblik dus. Wat mij betreft is dit terugkijken op het redactionele vlak. Dus doorbladeren van de oude clubbladen die ik nog heb sinds ik de kopij meenam van Henny Verhoeven en Ger Luchtenborg voor het kopiëren destijds bij mij op de zaak. De diskettes van daarna zijn op de zaak met de ontmanteling van de afdeling verdwenen; jawel, leve de automatisering, ik bedoel de IT. Maar vanaf 1993 heb ik (bijna) alles nog. Jan van Gelder en John Knikkenberg hebben alles nog. In mei 1988 kwam de Rekreatoerkrant uit. Henny Verhoeven deed de redactie en werd bijgestaan door haar levenspartner Nico Sparreboom, die ook secretaris was. Er werd gemeld over de uitreiking van de sponsorkleding ROOS en SHB en dat er incidenteel een blad zal uitkomen. Dit incidenteel werd zes keer per jaar, wat zo 24 jaar is gebleven; het laatste jaar 4 keer. In juli 1988 kwam de eerste TEGENWIND uit met groene kaft en de eerste adverteerders waren al gevonden. KLOOTWIJK tweewielers en KIND horloger stonden daar al in en zijn ons altijd trouw gebleven; dus ook al vijfentwintig jaar. Ja, de KIND-advertentie is zelfs nog precies hetzelfde: de nieuwste collectie is nog steeds vanaf vandaag te bezichtigen. Ook toen werd telkens al om copij gevraagd dat maar mondjesmaat binnenkwam, en voor wat er binnenkwam werd telkens hartelijk bedankt; en dat is ook zo, tot nu toe. In september kwamen er rubriekjes, zoals 'Tussen Start en Finish' en 'Freewheelers' voor het aanprijzen van koopwaar. Het novembernummer maakte melding van het trieste nieuws dat Nico Sparreboom was overleden. Henny besloot toch door te gaan met de redactie om binding te houden met de club en Jan van Gelder stond haar bij op het redactionele vlak. In januari 1989 hadden we 27 adverteerders; eind 2012 waren dit er 33. Behalve dat in mei de vogeltjes een ei leggen, meldde ons clubblad die maand dat Max Vlasblom en Jan van Gelder op de rollenbank op 14 en 15 april in 24 uur 659 km hebben gefietst! En zo begon TEGENWIND in juli 1989 aan haar tweede jaar. In de september uitgave stond een bijzondere tocht genoteerd: Omdat het op 5 oktober een jaar geleden was dat Nico overleden was, werd er een 'Nico Sparreboomtocht’ gehouden op zaterdag 7 oktober. In het novembernummer bedankte Henny hartelijk voor deze geste. In oktober werd ik lid en kreeg dus ook nog de Roos/SHB shirts. Op de Ledenvergadering van februari 1990 stelde ik mij beschikbaar als Bestuurslid, toen als tweede Penningmeester. Ook lees ik nog een stukje dat remmen op een fiets bij een snelheid van 30 km op droog asfalt 4,2 m kost; op nat asfalt 6,5 m en met natte remmen 16 m. Het is maar dat u het weet; scharen doet

58 een fiets niet! Het nummer van september 1990 gaf aan dat de afschrijving in vijf jaar van een fiets van ongeveer 1200 gulden 4,8 cent per km kost. In het meinummer 1991 werd de sponsorkleding van 'Van den Heuvel Glas' aangekondigd en kwamen er lege pagina’s voor met o.a. tekst van ‘Hier had Uw advertentie kunnen staan’, doordat er, in tegenstelling tot de laatste jaren, weinig adverteerders waren. De pas gestarte rubriek 'Tussen Start en Finish' werd 'Wist U dat..'. In november stootte Jan van Gelder eindelijk wat taken af en nam Ger Luchtenborg dit over; Jan kon dan weer meer gaan fietsen, (die Jan). Overigens schreef Jan wel iedere keer een stukje, hetgeen onze voorzitters, op verzoek, eigenlijk altijd zijn blijven doen. Maart 1992 werd er zich afgevraagd of de leden op de Ledenvergadering waren geschrokken omdat er geen anonieme kopij meer werd gepubliceerd; maar er was helemaal geen kopij binnengekomen! In mei was er gelukkig weer meer maar werd er ook helaas melding gemaakt van het overlijden van Jean Pièrre van der Meijden. Ook in februari 1993 werden we opgeschrikt door het overlijden van onze eerste Penningmeester Jan van Wijngaarden. In mei 1993 was er, wat clubblad betreft, een grote verandering. De drukker was te duur en het duurde allemaal veel te lang. Er werd overwogen om als club zelf een kopieerapparaat aan te schaffen en ook werden er nog een stuk of zes andere bedrijven benaderd, welke misschien goedkoper waren. Het goedkoopst werd het echter bij mij op de zaak, (GRC). De (club)groene kaft van TEGENWIND veranderde in geel, omdat dit ‘toevallig’ ook de kleur was van ons bedrijfsblad en dus daarmee gesponsord werd. De rug werd niet meer geniet maar gelijmd en het zat nog vast ook! Bij het doorbladeren merkte men gelijk het verschil, het bleef nu open liggen; handig en verstandig, ook als je niet leest. De etiketten (ook dus gesponsord) werden gelijk geprint en op de Tegenwinden geplakt. Max Vlasblom of Ger van Willigen namen deze clubbladen dan compleet en gesorteerd op bezorgcode mee naar Ridderkerk om deze te laten rondbrengen. Wij als collega’s en clubleden hebben ook nog jaren een nietszeggende A5- advertentie gesponsord en eentje met: Bij Rekreatoer zit je goed!

59 Ook kwam er de rubriek 'Geef de pen door', waarmee ik mocht beginnen. Deze werd heel wat keren doorgegeven, maar ook een paar keer niet vrijblijvend aangepakt. Henny Verhoeven gaf aan er mee te willen stoppen; een nieuwe kon dan een half jaar meedraaien. Juli 1993 was er vijf jaar TEGENWIND en was het de bedoeling in dit jubileumjaar een bijzonder clubblad uit te geven met uiteraard de hulp van de leden, want de redactie kon het niet alleen; maar het is er niet van gekomen. Ook was er nog steeds geen reactie voor een nieuwe redactie. Omdat ik toch in 1994 wilde stoppen als bestuurslid, met als reden het steeds maar uitlopen en laat worden van de vergaderingen, besloot ik ook de Redactie op me te nemen omdat ik eigenlijk toch al met het blad bezig was. In het novembernummer 1993 gaf Henny Verhoeven aan gestopt te zijn, hoewel ze het altijd met veel plezier gedaan had. Samen met Ger en Riet Luchtenborg zaten ze, al pratend, de stukjes bij elkaar te plakken en te knippen en Ger had het vaak heel druk met het maken van goede advertenties. "Wanneer er op het laatste moment nog wat kopij kwam, van leden of bestuur, dan moest de hele boel weer worden omgegooid", aldus Henny. Door omstandigheden was haar feeling met de club minder geworden en heeft zij uiteindelijk besloten ermee te stoppen en de spullen over te dragen aan Ger en mij. Een nieuwe wind, noemde zij dit. Henny zei: “Nadat de samenstelling met z’n drieën van het blad van september 1993 was beëindigd, alle spullen van de redactie waren meegenomen en ik de deur achter hen dicht deed, bekroop mij een triest gevoel en heb ik voor mijzelf maar een borreltje ingeschonken. Verandering op zijn tijd is nodig, niets duurt immers eeuwig.” Vanaf die tijd zaten Ger Luchtenborg en ik, samen met onze eega’s, Ria en Kitty, om en om bij elkaar in Ridderkerk of Hoogvliet te plakken en te knippen. In juli 1994 schreef de voorzitter dat hij zou stoppen in 1995. Het was een warme zomer geweest en de pennen waren uitgedroogd, waardoor er in september weinig copij was. In november kwam het clubblad hard aan op de deurmat; er was weer veel geschreven. Het januarinummer kwam uit in december 1994 in verband met de notulen en melding van de ledenvergadering, en zo kwam er een verschuiving van een maand. Ook kwam bij ons op de zaak de kopieerapparatuur naar mijn afdeling; heel handig! Steeds meer werden de pagina's op de computer samengesteld en dan gekopieerd. Het augustusnummer 1995 meldde het droeve nieuws van het overlijden van Leo Stok. Vanaf oktober werden de advertenties gescand en niet meer geplakt en het decembernummer kreeg een rode kaft. Per januari 1996 werd het Gemeentelijk Reken Centrum geprivatiseerd en overgenomen door PinkRoccade. Wij zijn geen ambtenaren meer en mogen vanaf die tijd ook ambtenarenmoppen vertellen. Verder mag het de pret niet drukken; het clubblad drukken wèl. In februari, de dunste Tegenwind ooit (26 pagina’s), stond het programma bijna voorin inplaats van achterin, maar dit kwam dus door de zeer weinige copij. April verscheen het eerste nummer dat geheel gedigitaliseerd was en waar geen plaksel meer aan te pas kwam. Eén van de printers en de copier werden vervangen door een steunkleurprinter. De opmaak werd nu geheel op de PC gedaan en TEGENWIND kreeg meer smoel; copieren werd printen en de platte tekst werd wat meer afgewisseld door de advertenties, welke het clubblad toch ook een beter aanzien gaven. Was het vroeger gezellig en een kunst er wat van te maken; vanaf toen was het leuk om te doen en een kunst het niet te bont te maken, in deze tijd kan immers (bijna) alles. De oude grafische

60 stelregel is echter nog steeds, niet te veel illustraties of kleuren te gebruiken en niet méér dan twee lettertypes- en groottes te gebruiken; dus voor Tegenwind: Arial voor informatie en mededelingen, TNR voor verhalen e.d. Op de gele kaft in het groen ‘Tegenwind’ en de koppen van alle stukjes waren ook in het groen. De decembernummers hadden een rood kaftje en rode kopteksten. In oktober 1996 gaf Ger Luchtenborg te kennen dat ook hij wilde stoppen met het redactiewerk, omdat hij vond dat ik het best alleen kon. En zo kwam er een eind aan het met elkaar een clubblad maken, hetgeen al die tijd een gezellige bezigheid is geweest. Door het helaas stoppen van Ger, verviel er ook een inleveradres. Dit werd opgevangen door, behalve copij te sturen naar mij of af te geven op de club, de mogelijkheid te hebben dit ook in de brievenbussen bij Ger van Willigen in Ridderkerk of bij Max Vlasblom in Bolnes te kunnen deponeren. Zij werkten immers ook bij mij op de zaak. De kopij kon vanaf dat moment ook op diskette worden aangeleverd, welke ze nog terugkregen ook. Zo kon ik dit weer meenemen naar huis en thuis op de PC bewerken en samenstellen met de printerdrivers van de Xerox’en. Op diskettes nam ik dat weer mee naar de zaak om alles kant-en-klaar, met steunkleur en kaft, uit te printen. De rug daarna lijmen, na het drogen lossnijden, de etiketten printen en gesorteerd op bezorgcode erop plakken; klaar! Ger van Willigen verzon moppen uit boekjes, welke we publiceerden onder de naam ‘Met een Lach en een Traan’. Constant liepen we op de zaak met pijn in de buik van het lachen. Ook was hij niet weg te slaan (niet geprobeerd ook) bij de computer voor het maken van advertenties voor de Vrije Toertochten, voor het TEB-boek en clubblad. Daarbij kwamen nog programmaboekjes, folders en niet te vergeten 'consumptiebonnen' welke, in tegenstelling tot paspoorten, niet waren te vervalsen. December 1996: Alwéér een rode kaft en ook een nieuwe adverteerder die ook, mede dankzij voorzitter John Knikkenberg, onze nieuwe kledingsponsor werd: De Heer & Co. Het februarinummer van dat jaar toonde een foto met de twee ernstige gezichten van Bert de Heer en John Knikkenberg (Co was er niet bij), waar boven stond: 'Glunderende gezichten'. Het zal wel binnenpret geweest zijn. Rekreatoer had officieel zijn nieuwe sponsor! Een belangrijk moment om bij stil te staan; in wielertermen een surplace. Op woensdag 19 maart werd de nieuwe kleding uitgereikt. In juni zaten er plotseling gele randjes aan het papier en werden de marges verruimd en in augustus hadden we ineens een zwierige blazende TEGENWIND, waarin o.a. een verslagje stond van de Sponsortocht naar hun nieuwe kantoor in Middelharnis. Op de terugweg reed Bert de Heer bij Klaaswaal tegen een paaltje. Na doktersbezoek mocht hij toch verder fietsen. Vanaf die tijd met een helm! In het decembernummer 1997 van TEGENWIND stond o.a. een verslag over tien jaar Rekreatoer en Tegenwind, wat veel op dit leek! Nou ja zeg! In 1998 was er, na het door mij twee keer nieuw leven inblazen en geleur van Arie Bazen, de toen laatste ‘Geef de Pen door’. Diegenen die deze pen hebben aangenomen, waren:

61 05/93 Hans Ooykaas, 07/93 Ria Schop, 09/93 Jan van Gelder, 11/93 Ad Zwaan, 01/94 Max Vlasblom, 03/94 Arie Vlasblom, 05/94 Ger Langeweg, 07/94 Hennie Verveer, 09/94 Stefan Donker, 11/94 Joop van Raalte, 01/95 Edwin v.d. Burg, 02/95 Joop Huizer, 04/95 Cor Kooijman, 06/95 Leo Stok, 12/95 Harm Rijkeboer, 02/96 Piet van Hekezen, 04/96 Rag Donker, 06/96 Hans Ooykaas, 08/96 Jos Mak, 12/96 Arie Kleinman, 02/97 Hans de Groot, 04/97 Karel Dijksma, 04/98 Arie Bazen. In 1999 veranderde er, qua Tegenwind, eigenlijk weinig, maar eind 1999 dreigden er donkere wolken voor Tegenwind, maar vooral voor onze afdeling! Drie wijzen uit het Oosten (Apeldoorn) kwamen vertellen dat onze afdeling In- en Output Service, waar ik de leiding (later dus met lange ij) van had, met een maximale termijn van twee jaar, zou worden opgeheven. In het aprilnummer van 2000 begon ik mijn Redactiestukje dan ook met: “Er was eens… Zo begint meestal ieder sprookje dat men aan kindertjes vertelt. En dan is het een grote boze wolf of zeven geitjes of zeven kabouters of een roodkapje (blauw vind ik mooier) of weet ik veel. Van plak- en knipwerk tot wat het nu is. Een kleurtje extra, zolang het kan; een speciaal papiertje, zolang het er is; lijmen inplaats van een nietje, zolang het kan. En daar komt ie: Het kan over enige tijd niet meer, helemaal niet meer, tenminste niet bij ons op de zaak; onze afdeling wordt opgeheven. Dus zal het clubblad misschien gaan veranderen en terzijnertijd ergens anders gemaakt moeten worden. Dus denken jullie hé of hè, er is iets veranderd, dan weten jullie hoe het komt. En sprookjes eindigen altijd met ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’ en lopen meestal goed af. Daar houden we het dan maar op”. Doordat de ontwikkelingen in een stroomversnelling dreigden te komen, besloot ik dat het Kerst-December 2000 clubblad de laatste zou zijn, vanaf 1993 geheel ‘in eigen beheer’ gemaakt. Het werd er weer eentje met een rood kaftje (geen spraakgebrek), met zelfs lichtgroen papier, bedrukt met groene kerstbomen, arrensleeën, enz. De laatste dus! Na zo'n lange tijd van toen bijna acht jaar verwachtte je eigenlijk (tegen beter weten in) dat dit altijd zo zou doorgaan; ook leuk voor de club trouwens. Maar dan, via het opheffen van je afdeling stopte dit dan. De opheffingsdatum was uiteindelijk 1 april 2001, (géén mop). John, onze voorzitter, vond altijd weer slachtoffers voor stukjes, zoals ‘Even Voorstellen’ en andere kopij, maar deze kon nu niet meer bij Ger van Willigen of Max Vlasblom thuis worden afgeleverd om dan dit weer aan mij op de zaak te geven. Wij werden na 25 jaar ex-collega's. Op mijn verzoek werd er een Bestuurs- en Redactievergadering belegd op donderdagavond 14 december 2000, waarvan Michel van Straten een verslag maakte, waar er nieuwe afspraken gemaakt werden. Men kon gewoon kopij (blijven) aanleveren voor onze Tegenwind bij de Redactie. Arie Bazen zorgde voor de aanlevering van kopij vanuit het Bestuur en stukjes zoals ‘Even Voorstellen’, ‘Klaverjassen’, ‘3-Daagse’, enz. John Strohauer werd nu verzamel- en inleveradres voor alle kopij, nog op papier of diskette, en zorgde en zorgt nog steeds trouw voor de verslagen van de Donderdagritten. Ook verzorgde John de rubriek ‘Wist U Dat…’ van Ria Schop, welke ze toen samen gingen maken. André van der Leer coördineerde publicaties naar aanleiding van clubactiviteiten en Michel van Straten zorgde voor stukjes ‘In De Media’. Al deze kopij werd naar mij toegezonden, in WP of Word, maar ook nog op papier, zoals enkelen bleven

62 volhouden, kon natuurlijk ook nog steeds. Natuurlijk kwam ook e-mail meer in zwang, zodat kopij ook direct naar mij kon worden gestuurd, wat niet iederéén door had. Februari 2001. Daar was ie dan: De eerste Tegenwind Nieuwe Stijl. Ik dacht echt: poeh poeh, (een goed verstaander: poeh). De grootte van het clubblad bleef ongewijzigd, dus A4. Als vanouds werd alles thuis opgemaakt, maar dan, dan kwamen de volgende veranderingen. Nu moest ik de pagina’s thuis zelf uitprinten op helder wit stevig papier (nog van de zaak) voor de masters, (na natuurlijk eerst nog op de zaak snel een stapeltje voor- en achterkanten zonder datum, plus nog wat advertentiepagina’s geprint te hebben). Ook de etiketten printte ik thuis uit (met nog etiketten van….). Dan was het letterlijk halen en brengen, of eigenlijk andersom. Dit setje bracht ik dan om de twee maanden in Ridderkerk naar de ouders van Stefan Donker, oftewel naar Kooyman Drukwerkverspreidingen, die deze masters kopieerden. Na het kopiëren werd op een donderdagavond in het Clubgebouw (Hennie Verveer had de sleutel en hielp ook mee) de losse bladen vergaard, wat wel op een stoelendans leek, en geniet (dus helaas niet meer gelijmd) waarna de door mij thuis geprinte meegeleverde etiketten werden opgeplakt, waarna de bladen zo mogelijk nog dezelfde avond naar de bezorgers werden gebracht. Helaas was de kwaliteit niet optimaal en de afdrukken erg grijs, zoals de meesten van ons worden. In 2002 werd De Heer & Co opgesplitst en zo ontstond er PróCount. Ook zij bleven onze sponsor en bovendien lieten zij voor ons clubblad mooie omslagen drukken. Bij de ontwerper aan de Charloise Lagedijk mocht ik nog op- of aanmerkingen maken. Hiermee vervielen de gele A4-kaften en werden het nu A3-omslagen, in kleur op mooi kunstdrukpapier, zodat de losse A4-pagina’s er zo konden worden tussen geniet. In februari 2003 kwam het eerste nummer met deze A3-omslag uit. 2004 en 2005 gaf weinig veranderingen in de lay-out. In juni 2006 werden de omslagen vernieuwd en nóg flitsender en was PróCount gepromoveerd tot PróCount/LTB. In augustus 2007 vertelde Richard Steehouwer, één van de bestuursleden, in een bestuursvergadering dat hij een firma wist waar wij voor een aantrekkelijker prijs weer zouden kunnen printen. Richard en ik zijn daar met een cd-rom heengegaan en… helaas ging dat zo maar niet; het moest allemaal in PDF-formaat, Printen Dat Fietsblad dus. Dus alles, zoals advertenties, e.d., omzetten van WP, een prima programma voor snelle opmaak en het maken van advertenties, naar Word, omdat het alleen dan mogelijk was dit goed naar PDF te converteren. En zo werd het oktobernummer weer origineel geprint, maar nu op A3, vergaard, gevouwen, met onze eigen omslag, met een nietje in de rug! Weer keurig zwart. Dát is nou weer printen en het zag er weer uit alsof het gedrukt was. In april 2008 vermeldde de Tegenwind de naamsverandering van PróCount/LTB in Flynth, hetgeen resulteerde in een nieuwe omslag vanaf augustus. In juni was er de dikste ooit (56 pagina’s). Nu kan je dat printen of drukken natuurlijk altijd en overal laten doen, maar de prijs drukken is er niet bij, dáár schrik je toch weer van. We zijn maar een gewone modale Fiets-Toer-Club! In 2009 gingen we dan ook over naar een andere, nog iets goedkopere drukker, nu in IJsselmonde. Ook in 2010, en tot aan de laatste toe, werd onze Tegenwind daar geprint. Sinds die tijd stuur ik de Tegenwind, na dus opgemaakt te hebben, als één compleet PDF-file naar de drukker. Om onnodig heenen-weer rijden te voorkomen, stuur ik het bijgewerkte etikettenbestand naar Arie Bazen, zodat hij deze etiketten thuis zelf kan uitprinten, ook weer op bezorgcode. Wanneer de bladen klaarliggen bij de drukker, wordt dit aan Arie gemeld en haalt hij deze op en plakt er dan de etiketten op, waarna ze worden rondgedeeld via onze trouwe bezorgers. Deze leden die dit al jaren belangeloos doen voor onze club, wil ik dan ook hiervoor bij deze hartelijk bedanken: Hartelijk bedankt! Het scheelt een boel portokosten. Midden 2011 vroeg ik het Bestuur eens te mogen komen praten over het voortbestaan van Tegenwind, i.v.m. de opvallend weinig kopij, terwijl er wel het een en ander is te lezen op onze website. Stoppen of doorgaan. Eind van dat jaar besloot het Bestuur dat Tegenwind toch blijft, alleen in een lagere frequentie van vier uitgaven per jaar. Maar door deze lagere frequentie wordt de actualiteit natuurlijk nog minder en de copij niet meer.

63 De eerste Tegenwind van 2012 welke moest uitkomen in maart, verscheen in april omdat de omslagen op waren. Er moesten nieuwe komen met twee nieuwe adverteerders op de achterpagina’s. Onze adverteerders zorgden er altijd voor dat ons clubblad redelijk betaalbaar bleef en ook hierin zat weinig verloop en velen zijn ons lange tijd trouw gebleven. Sinds een paar jaar is Rekreatoer ook te vinden op de website. Indien nodig, is alle relevante actuele informatie, zodra deze bekend is, snel te plaatsen en te vinden op de voorpagina van deze site, zoals eventuele laatste wijzigingen in tijden of het annuleren van clubritten wegens slecht weer, mededelingen, enz. Ook staan er geschreven stukjes van leden en bestuur over gemaakte ritten, e.d. welke vroeger in de Tegenwind te lezen waren. Hiermee zal de website het clubblad steeds meer gaan vervangen en uiteindelijk overnemen, misschien in de vorm van een Nieuwsbrief of Tegenwindje, gestuurd naar de leden via email, zodat ze verzekerd zijn van de snelle informatie. Op 1 januari 2013 bestond Rekreatoer precies 25 jaar. Nu, met deze editie, bestaat onze Tegenwind óók precies 25 jaar. Door het terugbrengen van de uitgaven van zes naar vier per jaar en het steeds schaarser aanbod van copij, plus dat ook hier de recessie heeft toegeslagen en een behoorlijk aantal adverteerders is afgehaakt, heeft men in de onlangs gehouden Algemene Ledenvergadering besloten te stoppen met het uitgeven van het clubblad. Dit betekent dus, dat deze uitgave van Tegenwind de allerlaatste is. Onze website zal de communicatietaak overnemen. En ook besef ik nu, net op tijd voor dit laatste blad, dat ik, hoewel ik nog net niet getrouwd ben met Tegenwind, de redactie daarvan 20 jaar met plezier gedaan heb. Voortaan dus nóg sneller fietsen zonder tegenwind. Van Ad Moelker kreeg ik overigens nog een mailtje: Beste Hans, namens wie allemaal weet ik niet, maar in elk geval wil ik jou heel hartelijk bedanken voor alle tijd en inspanning die je gestoken hebt in de vervaardiging van ons clubblad. Dit zijn van die taken die niemand ziet en iedereen vanzelfsprekend vindt zonder dat men zich realiseert wat dat wel niet inhoudt. Daarom wil ik hierbij nogmaals mijn grote waardering uitspreken voor het uitstekende werk dat je al die jaren geleverd hebt. Tot ziens! Ad.

Maar natuurlijk ook veel dank aan alle medewerkers in deze 25 jaren. Clubblad-in-elkaar-plakkers, advertentie-plakkers, copij-inleveradressen, copij-uittikkers, clubblad-kopieerders, clubblad-vergaardersen nieters, clubblad (steunkleur) printers, clubblad-ruglijmers, clubblad-etiketten-printers en plakkers, clubblad-ophalers, clubblad-bezorgers, copijschrijvers en corrigeerders, adverteerders, besturen, printers en drukkers en iedereen welke ik nog vergeten ben: Allemaal ontzettend bedankt voor alles. En om met de woorden van onze allereerste 'redactrice' te eindigen: “Verandering op zijn tijd is nodig; niets duurt immers eeuwig”, (maar toch wel héél lang ;-). Hans Ooykaas

Groepsfoto 1998

NAWOORD / DANKWOORD

64

Aan het tot stand komen van dit jubileumblad hebben velen op allerlei manieren bijgedragen, door o.a. het ophalen van herinneringen, aanleveren foto's en opzoeken oude verhalen. Met name wil ik de leden bedanken die aan dit jubileumblad hebben gewerkt. (Arie Bazen, Hans Ooykaas, André v.d. Leer, John Strohauer en Guus Verbunt). Verder wil ik nogmaals in het bijzonder bedanken Hans Ooykaas, John Strohauer en Arie Bazen die in het verleden ervoor hebben gezorgd dat we met plezier het blad Tegenwind mochten lezen. Ook dank voor de steun die onze sponsors de afgelopen jaren hebben gegeven. Met onze mooie clubkleding zullen wij zeker voor onze huidige sponsors Flynth adviseurs accountants en Eurocon Technisch Uitzendbureau graag reclame blijven maken. Wim Hilkmann Voorzitter R.F.T.C. Rekreatoer

Hierbij wil ik u, mede namens het bestuur, met trots ons nieuwe clublogo tonen, waarmee we de komende jaren naar buiten zullen treden.