afgiftekantoor Beersel
#19
informatieblad van het vormingscentrum destelheide
© Eveline Bouttens
jaargang 4- nummer 19 - oktober>december. 2010 - verschijnt 3-maandelijks - gedrukt op 1500 exemplaren - V.U. Guy Uyttebroeck, Destelheidestraat 66-1653 Dworp, het Vormingscentrum Destelheide wordt in opdracht van de Vlaamse Overheid beheerd door de vzw ADJ, Molenstraat 62, 2460 Kasterlee
Belgie- Belgique P.B-P.P, 1650 Beersel BC 1646 P 209319
EXPO: soundfield @ zomeracademie 2010 in woord en beeld bezoekers in DH: Crefi met Moulin Rouge, the sequel. VORMINGSCENTRUM DESTELHEIDE, DESTELHEIDESTRAAT 66, 1653 DWORP, TEL 02 380 39 15,
[email protected]
Meer info op www.destelheide.be met de steun van de Vlaamse Regering, erkend door de Vlaamse Overheid
Het Vormingscentrum Destelheide Guy Isenbaert
25 oktober 1949 - 31 juli 2010 Voor de tweede maal in korte tijd wordt Destelheide geconfronteerd met een zeer zwaar menselijk verlies. Na het plotse overlijden op 19 maart van Marc Devroede (waarnemend coördinator technische dienst - 34 jaar) overleed op 31 juli Guy Isenbaert, op 60 jarige leeftijd. Guy startte in Destelheide als elektricien met ambtenarenstatuut op 1 september 1971. Hij behoorde tot de eerste lichting werknemers die een maand voor de officiële opening van Destelheide in dienst kwamen. Vanaf 1 juli 1985 combineerde hij zijn job in de technische dienst met de functie van huisbewaarder van het Vormingscentrum Destelheide. In 1995 werd Guy coördinator van de technische ploeg. Eind september van dit jaar zou Guy met pensioen gaan. Een ongeneeslijke ziekte besliste er helaas anders over. Aangezien Guy er van bij de start bij was, kende hij de gebouwen en de technische installaties van Destelheide door en door. Elk probleem op het vlak van elektriciteit, sanitair of verwarming kon hij situeren, analyseren en oplossen. Als coördinator van de technische ploeg werd hij enorm gewaardeerd en gerespecteerd door zijn medewerkers. Hij kon zijn team motiveren en sturen met een zachte hand. Zijn luisterend oor en veel goede raad brachten dikwijls soelaas bij de problemen van een personeelslid, zelfs bij diegenen die niet tot zijn ploeg behoorden. Iedereen kende Guy als een zeer warme persoonlijkheid, steeds opgewekt en altijd klaar voor een kwinkslag. Zijn taak als huisbewaarder nam hij zeer ter harte. Mede door zijn technische kennis kon hij ook de meest acute problemen buiten de kantooruren oplossen. Voor de groepen was hij dikwijls het eerste aanspreekpunt. De contacten met de verantwoordelijken verliepen haast altijd in een bijna vriendschappelijke sfeer. Samen en met de onvoorwaardelijke steun van zijn echtgenote Daniëlle Detobel stond hij als het ware symbool voor de gastvrijheid van Destelheide.
Guy was ook een enorme doorzetter. De ongelijke strijd tegen zijn ziekte die hij met veel moed en waardigheid aanging bewijst dit. Na het wegvallen van Marc ging Guy onmiddellijk in op mijn verzoek om, ondanks zijn ziekteverlof en zijn zwakke gezondheid, op regelmatige basis naar Destelheide te komen om de vele technische vragen en problemen te bespreken. Ook op dagen dat het minder goed ging stond hij trouw op de afspraak. Guy was ook de man om de goede sfeer in de groep te brengen. Zijn talrijke anekdotes uit zijn kaats- of voetbalverleden, de verhalen uit een ver Destelheideverleden, belevenissen bij zijn talrijke reizen en dat alles in zijn taaltje, doorspekt met typisch regionale woorden of uitdrukkingen. Guy liet ons steeds op een onnavolgbare wijze meeleven. Ook zijn Bourgondische trekjes waren typisch voor Guy. Hij was op en top een bon vivant. Elke aanleiding was trouwens goed om ook de collega’s mee te laten genieten. Altijd vond hij wel een reden om de sfeer in de groep te krijgen. Ook zijn fervent supporteren voor Standard zorgde er voor dat elke maandagochtend geweldig geanimeerde voetbaldebatten werden gevoerd. Gezien de ligging van Dworp, is (op een verloren gelopen Beveren of Brussels-supporter na) iedereen fan van Anderlecht. Hij stond er telkens alleen voor, maar hij verdedigde zijn club door dik en dun. Hij miste trouwens geen enkele thuismatch van zijn ploeg en regelmatig vergezelde hij zijn team zelfs op Europese verplaatsingen. Om al deze reden doet het afscheid van Guy zeer veel pijn. Destelheide verliest een belangrijke en niet te vervangen pion. Bij mijn laatste bezoek aan Guy op de palliatieve afdeling van het ziekenhuis in Halle, enkele dagen voor zijn overlijden, was hij geestelijk nog zeer alert, hoewel zijn lichaam het al liet afweten. De laatste woorden die hij tegen mij zei typeren hem helemaal: “Doe de groeten aan alle personeelsleden van Destelheide”. Guy Isenbaert was een altruïstisch man die zelfs in zijn laatste pijnlijke momenten aan de anderen dacht. Het doet pijn om zo iemand te verliezen. Destelheide zal zonder Guy nooit meer hetzelfde zijn. Veel sterkte nog aan Daniëlle, Veerle, zijn oogappel Carsten, familie en vrienden. Guy Uyttebroeck Directeur
colofon Deze brochure wil u graag informeren over het reilen en zeilen van het Vormingscentrum Destelheide. Redactie: Lies Jacob Vormgeving: Brussels Lof Druk: Drukkerij Sintjoris Oplage: 1500 exemplaren Verantwoordelijke uitgever: Guy Uyttebroeck - Destelheidestraat 66-1653 Dworp
infoblad _ oktober>december 2010
DHinterne keuken
Donderdag wordt veggiedag! Het Vormingscentrum Destelheide In oktober start het Vormingscentrum Destelheide en de Hoge Rielen met het proefproject “Donderdag Veggiedag” . Samen met Vredeseilanden en het project “duurzame grootkeukens” willen we immers duurzame producten en processen in onze keuken integreren en aandacht hebben voor de vermindering van onze ecologische voetafdruk. Elke donderdag zullen de koks dus extra hun best doen om een lekkere vegetarische maaltijd te bereiden. Voor de verstokte carnivoren wordt er nog een vleesalternatief voorzien, maar dit dient vooraf besteld te worden.
M
et dit initiatief willen we de vleesconsumptie verminderen, jongeren laten kennismaken met de andere keuken en onze bijdrage leveren aan een beter milieu. Voor de keuken betekent dit een interessant leerproces waarbij op zoek gegaan wordt naar diverse lekkere en evenwichtige vegetarische maaltijden die verder gaan dan de gekende vleesvervangers. Voor de bezoekers van Destelheide en Hoge Rielen betekent dit een nieuw avontuur voor de smaakpapillen. Het proefproject zal lopen tijdens de maanden oktober – november – december 2010. Tijdens die periode zullen de keukens van Destelheide en de Hoge Rielen op donderdag hun heerlijke vegetarische gerechten van ontbijt tot het avondmaal op de tafels toveren. Waarom doen wij mee? Er zijn redenen te over om wat minder vlees te eten: voor de gezondheid: Belgen eten te weinig groenten en fruit en te veel vlees en andere dierlijke producten. Gezond vegetarisch eten betekent minder dierlijke vetten en cholesterol, meer vezels, meer groenten en fruit. Een overmatige vleesconsumptie verhoogt de kans op hart- en vaatziekten, sommige kankers, overgewicht en diabetes. voor het milieu Veeteelt is verantwoordelijk voor heel wat negatieve gevolgen voor het milieu. Zo valt 18% van de mondiale broeikasuitstoot toe te schrijven aan de veeteelt - dat is meer dan wat de transportsector en het verkeer veroorzaken. voor de dieren In België worden jaarlijks zo’n 285 miljoen dieren gedood voor voeding. Een gemiddelde Belg eet tijdens zijn leven een derde van een paard, 5 runderen en kalveren, 7 scha-
pen en geiten, 24 konijnen en wild, 42 varkens, 43 kalkoenen en ander gevogelte, 789 vissen en 891 kippen. voor andere mensen Vlees is een inefficiënt product. Een groot deel van de mondiale graan- en sojaproductie wordt gebruikt voor diervoeder, terwijl het efficiënter zou zijn om deze gewassen rechtstreeks te gebruiken voor menselijke consumptie. Donderdag Veggiedag is een campagne van EVA vzw. infoblad _ oktober>december 2010
DHinterne keuken
VAKANTIEKIEKJES
De vakantie is alweer voorbij gevlogen. Toch hebben verschillende personeelsleden van het Vormingscentrum Destelheide er het maximale uit proberen halen. Elk op hun manier… hieronder een blik op hun vakantieherinneringen.
I
k begeleid tijdens de zomer al een aantal jaren vakantiekamjaren kampen voor jongeren met een beperking. In augustus ging ik mee met VFG-jong naar Deinze en heb ik 5 dagen met een 20tal jongeren rond het thema muziek gewerkt. Het was een heel intense week. Mijn taak bestond vooral uit het begeleiden en uitwerken van activiteiten. Het is een vakantiebesteding die mij veel voldoening geeft. Vaak kom ik fysisch compleet uitgeput, maar tegelijkertijd ook mentaal volledig opgeladen terug. Ik ben blij dat ik voor die jongeren iets kan betekenen en dat ik hen een week plezier kan geven buiten de context van de instellingen waarin ze vaak verblijven. Ik geef graag, maar ik krijg van deze jongeren minstens het dubbele terug. Ook in juli ben ik op kamp geweest met jongeren. Deze keer met FriS, een werking die me nauw aan het hart ligt. FriS staat voor Friends & Scream United en is een sportvereniging voor kinderen en volwassenen met een beperking in Vlaams-Brabant en Brussel. Ook tijdens het schooljaar draai ik mee in deze sportclub. De filosofie van FriS is eenvoudig: iedereen die wil sporten en om één of andere reden niet volwaardig aan bod komt in een valide sportclub, is van harte welkom. En dat ongeacht zijn of haar taal, geslacht, leeftijd, nationaliteit, huidskleur, godsdienst of aard van de beperking. Hier combineer ik mijn passie voor sport met mijn engagement om te werken met bijzondere doelgroepen. Het was de eerste keer dat we met deze jongeren op kamp gingen. Voor de begeleidersploeg betekende dit dus veel voorbereiding, best wel een klein hartje en een nieuwe locatie. Maar de week die we samen met onze 36 kinderen en jongeren in het Koningin Fabioladorp in Maasmechelen hebben doorgebracht, is écht een succes geworden. Dit vakantiekamp was veel meer op sport gericht, met activiteiten als fietsen, zwemmen, voetbal, basket en paardrijden als gevolg. Ongetwijfeld een kamp dat blijft nazinderen in onze jaarwerking. De begeleiders zijn door deze ervaring een veel hechter team geworden en we zijn ook veel meer naar de kinderen en jongeren toegegroeid. Tijdens zo’n kamp leer je iedereen immers op een heel andere manier kennen, is er tijd voor persoonlijk contact en heb je de kans om eens door te praten. De band en het vertrouwen in deze groep is veel hechter geworden. Ik sta dus al te springen om aan het volgende sportseizoen te beginnen. Bart Herremans, cateringploeg en huisbewaarder
I
k ben deze vakantie op reis gegaan in eigen land. Ik heb een weekje een huis in de Ardennen gehuurd samen met 7 andere mensen (waaronder mijn broer, schoonzus en achternicht). Het was een heel fijn vakantiehuis met 4 slaapkamers, 2 badkamers, een tuin, een biljartzaal én een zwembad. Het weer viel al bij al nog mee, dus we hebben regelmatig een plonsje in het zwembad kunnen maken, wat het zomergevoel compleet maakte. Daar waar je op hotel meestal alleen in je slaapkamer zit, vond ik het samenleven in zo’n vakantiehuis heel plezant. we hebben zotte karaoke-avonden gehad, veel gepraat, elke avond een kaartje gelegd en genoten van elkaars gezelschap. Aangezien mijn schoonzus graag kookt, stond zij elke avond achter de kookpotten en heb ik me eens goed laten verwennen. Het zijn die kleine dingen waar ik zo van geniet op vakantie: tijd voor jezelf, lang ontbijten, veel lachen, het contact met de natuur. Overdag gingen we vaak wandelen in de bossen en de regenachtige dagen hebben we doorgebracht in twee nabijgelegen dierenparken en in een museum. Het was weer veel te kort.. maar ik heb er intens van genoten. Chantal Vandenbrande, catering- en poetsploeg
infoblad _ oktober>december 2010
H
et is steeds een gok om je vakantie aan de Belgische kust te plannen maar dit jaar was het een schot in de roos. We hebben kunnen genieten van stralend weer en kregen er bovendien een hittegolf bij die zich aan de kust vertaalde in een zachte bries. Onze bestemming was Bredene, een bescheiden parel aan onze kust. Met veel geluk hebben we op het laatste moment nog een schitterende B&B kunnen boeken, een romantische woning uit de jaren’ 30 met een grote tuin en een warme bakker om de hoek. Een goed humeur en een klare hemel waren elke dag aanwezig. Het was slechts een vijftal minuutjes lopen naar zee. Door de ogen van onze zesjarige dochter keken we samen met verwondering naar de meeuwen en de strandkastelen. Een uitstap naar De Haan,’Mooiste dorp van Vlaanderen’ en een bezoek aan de plaatselijke markt, mochten ook niet op het programma ontbreken. In Bredene bezochten we in het Meeting-en Eventcentrum Staf Versluys een grappige en unieke tentoonstelling over de surrealistische stripcreatie van Herr Seele en Kamagurka nl, Cowboy Henk. Als vakantielectuur kan ik het boek “met zicht op zee” van Eric de Kuyper aanraden. Niemand die het boek heeft gelezen kan nog naar kinderen op het Belgische strand kijken zonder aan De Kuyper te denken. Met mijn gezin, de zon, een goed boek en een zonnig terras (inclusief een frisse Rodenbach en een portie wulken) was ik helemaal in de wolken. Francina Verreyken, secretariaat
V
akantie betekent voor mij: de natuur intrekken, liefst met een mobilhome. In juni ben ik voor twee weken naar de Franse Jura vertrokken. Ik heb er genoten van afwisselende landschappen en heb er een variëteit aan vogels en planten gezien. De Jura is een paradijs voor iedereen die ook maar een beetje van de natuur houdt. Alles is er puur en ongeschonden, schandalig mooi! Elke avond een interessante standplaats voor ons rijdend huisje zoeken, gaan slapen en ontwaken in de volle natuur, zorgde soms voor verrassingen. Een plek die ’s avonds heel rustig leek, bleek bij het wakker worden plots omgetoverd in een drukke ochtendspits. We kregen ook regelmatig bezoek van nieuwsgierige viervoeters. De zeer groene Jura betekent ook: regelmatig regen. En dan maar een plekje vinden om al je spullen te drogen! Toch blijft mijn vakantie in de Jura een onvergetelijke ervaring. Anne Decremer, secretariaat infoblad _ oktober>december 2010
zomer academie
Een Zomeracademie zonder titel. Het is waar, doorgaans wordt de Zomeracademie elk jaar gepresenteerd met een welluidende, artistiek verantwoorde aanheftitel teneinde de twijfelende deelnemer over de streep te trekken. Wel, we hadden geen titel nodig dit jaar.
M
eer dan 100 jonge, iets oudere én stokoude jongeren hebben zich een week beziggehouden met, euhm, moeilijk beschrijfbare, maar des te mooiere vormen van kunst, cultuur en weet ik wat nog allemaal. U begrijpt het wel, de Zomeracademie is een beestje dat zich niet zo gemakkelijk in een bepaald vakje laat stoppen, vandaar ook geen titel, de Zomeracademie is de Zomeracademie, punt. ‘Maar wat doen jullie dan daar?’, een vraag die wel eens voorkomt. Wel, binnen het prachtige decor van Destelheide verzaken we aan enige structuur ( buiten de koffiepauzes, dat spreekt) en gaan we ons te buiten aan alles wat er creatief in onze geesten ontspruit. Enige voorbeelden hiervan zijn : een boekje van Tiny dat herwerkt wordt tot een soortement van rockopera, bomen die als geschenk zijn ingepakt, zingende nonnen, ballet met boom, touw en appel, dansers die een week in een verzengende hitte hun lichaam afbeulen om dan nadien een 20 minuten durende choreografie op te voeren waarvan we collectief lichtjes achterover vielen, met engelengeduld gemaakte animatiefilmpjes ( alleen maar het kijken naar deze mensen die tekenden, fotografeerden om dan na zoveel uur een seconde of twee film te hebben, bezorgde mij een aanval van acute stress), lappen textiel die door een printer gehaald worden teneinde een mooi design te hebben en ‘short people’ van Randy Newman dat opeens ‘kleine mensen’ blijkt te heten,… Kortom, de Zomeracademie is zo’n mooi minicultuurtje van een week waarin werkelijk prachtige dingen ontstaan, en die dingen worden dan weer meegenomen naar buiten, (enkel een boom met een strik blijft op het domein achter). Ook leuk is dat er steevast ‘artists in residence’ zijn, mensen die binnen het kader een week komen werken aan producties, schrijven aan een boek,… gewoon omdat het plaatje zo mooi past in Dworp. Het is een sfeer van ‘ niets moet, alles kan, dus we werken gewoon allemaal keihard’. Dat is werkelijk zo, doorgaans laten de voortreffelijke docenten iedereen héél vrij in hun creatieve en andere processen en dat brengt dan met zich mee
infoblad _ oktober>december 2010
dat je tot diep in de nacht mensen aantreft in verschillende stadia van ontbinding, bezig zijnde een piano te hanteren, filmpjes te monteren, songs te smeden, en in een enkel geval wijn te degusteren. De omgeving van Destelheide werkt ook inspirerend, het is een veilige haven, een beetje afgesloten ( letterlijk en figuurlijk) van de grote, boze buitenwereld, wat maakt dat iedereen onbevangen zich te buiten kan gaan. En aangezien de enige regel op de Zomeracademie bestaat uit: ‘eten is zo laat, koffiepauze is zo laat en verder doet u maar’, is het wonderlijk vertoeven in Dworp, ons dorp. Ik heb hier een week rondgelopen en ik was een beetje observator van dienst, wat maakt dat ik te pas en te onpas binnensprong bij workshops en zo het geheel kon volgen. En ik denk dat ik daarin de essentie en het wondermooie van de Zomeracademie heb ontdekt. De essentie is niet het resultaat na een week, dat is slechts een opstapje naar andere uitstapjes, neen, het belangrijkste is het proces. Met mijn medestanders hebben we niet zelden bij deelnemers gedacht: ‘ wat is dat toch, dat hij/zij hier doet, klopt dit wel, zit hij/zij hier wel in de juiste workshop, zit hij/zij überhaubt wel op de juiste Zomeracademie en zou hij/zij niet beter gewoon op het strand van Blankenberge gaan liggen? Maar dan is er na een week een toonmoment en dan blijkt dat diegene die eigenlijk in Blankenberge moest zitten het gewoon voor elkaar gekregen heeft en iets artistieks neerzet dat klopt. Het mooie is dat ik dat zelf ooit ook te horen kreeg van een medecursist, jaren geleden: ‘ ik wist niet wat jij hier uitspookte maar nu, na een week, zie ik dat het er is’. Het is fijn om te merken dat het hier nog steeds zo aan toegaat. Ik bedank al het personeel van Destelheide, die ons zo comfortabel ons ding lieten doen, de mensen van De Veerman voor wie geen vraag teveel was en alle andere mensen die dit concept elk jaar zo mooi maken. Dit was de Zomeracademie, zonder titel, en om af te sluiten met de meezinger van deze editie ‘alleen zichtbaar voor slimme mensen’: de Zomeracademie is slechts zichtbaar, voelbaar en hoorbaar als je er jezelf een week in onderdompelt,… alles wat er over verteld en geschreven wordt, zijn vijgen na Pasen, midden juli is het moment, zo rond onze nationale feestdag, dan moet je er zijn. Peter Lemmens — Op http://zomeracademie2010.wordpress.com/ kan je meer sfeerverslagen van Peter terugvinden.
infoblad _ oktober>december 2010
© Eveline Bouttens
© Eveline Bouttens
dharts expo
-
Soundfield@ Met Soundfield brengt het Instituut voor Psychoacoustica en Elektronische Muziek (IPEM) een muzikale belevingsruimte naar Dworp. Soundfield wil de bezoeker van Destelheide uitdagen om de ruimte te exploreren met al zijn/haar zintuigen. Met een iPod touch als controller en door middel van infrarood-positiebepaling krijgt het publiek toegang tot een geluidsveld. In de installatie kan individueel of in groep het geluidsveld worden bespeeld. De installatie kan eveneens fungeren als een interactieve scène voor theaterof dansperformance of worden bespeeld als muziekinstrument.
Hoe is soundfield ontstaan? Soundfield wordt speciaal voor dharts gerealiseerd door Pieter Coussement, Alexander Deweppe en Nuno Diniz met de steun van IPEM, waar we alle drie als doctoraatsstudenten werken. Als onderzoeksgroep van de afdeling musicologie van de universiteit Gent werken we sinds 2008 aan een prestigieus-“Methusalem”- project: EmcoMetecca (Embodied Cognition and Mediation Technologies for Cultural/Creative Applications) genaamd. Hierbinnen zijn we voornamelijk bezig met experimenten waarin we de relatie tussen gebruikers en technologische vooruitgang in een culturele context onderzoeken. Meestal doen we dat met een klein testpubliek in een universiteitscontext, maar deze keer willen we het groter en interactiever aanpakken. We zijn daarom op de uitnodiging van dharts in gegaan en hebben een installatie gemaakt die kan dienen als muzikale belevingsruimte. We willen hierbinnen zoveel mogelijk inspelen op de noden en de behoeften van de diverse groepen die in Destelheide verblijven. Net zoals in de vorige expo’s van 2010 die aansluiten bij het jaarthema ActionReaction is de interactie met de gebruikers dus van groot belang? Zeer zeker. De bezoekers van de installatie krijgen zelfs een bepalende rol. Zo hebben we een prototype van onze installatie voorgelegd aan diverse mensen die deelnamen aan de Zomeracademie en hen gevraagd wat ze ervan vonden en hoe ze de muzikale belevingsruimte graag zouden willen gebruiken. Met die informatie zijn we dan opnieuw aan het programmeren gegaan en hebben we getracht om hun wensen in de installatie te integreren. De context van het Vormingscentrum Destelheide is voor ons onderzoek heel interessant. Iedereen is hier met creatieve dingen bezig, de meeste jongeren zijn nieuwsgierig naar de mogelijkheden van technologische toepassingen, je hebt hier een heel divers publiek en we krijgen de kans om onder de vorm van workshops of korte sessies in dialoog te treden met de gebruiker. Bedoeling is dan ook dat we zoveel mogelijk aanwezig zijn tijdens de expositieperiode en dat we de installatie zoveel mogelijk aanpassen aan de wensen van de jongeren. We kunnen samen met hen op zoek gaan naar nieuwe gebruikersmogelijkheden, we kunnen samen nieuwe klanken ontwerpen, enz.. Hoe moeten we ons Soundfield eigenlijk voorstellen? Soundfield is in eerste instantie een muzikale installatie om,
infoblad _ oktober>december 2010
samen met anderen, te ontdekken. Pas als de gebruikers gaan samenwerken, zullen ze de verschillende lagen van de installatie kunnen ervaren. In Soundfield betreedt het publiek een virtuele ruimte die doormiddel van meerdere projecties wordt gevisualiseerd. Voor de jongeren die vertrouwd zijn met gamecultuur en wii-toepassing zal dit alvast herkenbaar zijn. Door de plaats die je in deze virtuele ruimte inneemt, zal je een geluidsobject creëren. Dit zullen zwevende bolvormige objecten zijn die je door het gebruik van de IPod Touch kan verplaatsen in de virtuele ruimte. (zie fig 1) De positie van de bollen bepaalt de klank en kan je dus steeds veranderen. Als je met twee personen in de installatie staat en je brengt twee geluidsbollen dicht genoeg bij elkaar, dan zullen deze verbonden worden door een virtuele snaar. (zie fig 2) Deze snaar kan je een beetje vergelijken met een gitaarsnaar en kan je dus ook beFIG 1 spelen. Ook hier is de klank afhankelijk van de lengte van de snaar en afhankelijk van de positie van de bollen. Wanneer er meer dan twee bollen in elkaars nabijheid zijn, ontstaat er een membraan, dat op zich ook weer kan worden bespeeld. (zie fig 3) Ook hier is de klankkleur een gevolg van de oppervlakte van het membraan. FIG 2 Kortom, het is dus de bedoeling om door je plaats in de ruimte en de interactie met de andere personen klanken te genereren. Daar waar ook de intensiteit van je bewegingen een invloed heeft op de geluidsproductie, kan je samen al bewegend aan het musiceren gaan. Wij kunnen daarbij door aanpassingen in het achterliggende computerFIG 3 programma mee zoeken naar
virtuele wereld
reële presentatie
Bedoeling is dat we de installatie zoveel mogelijk aanpassen aan de wensen van de jongeren. We kunnen samen met hen op zoek gaan naar nieuwe gebruikersmogelijkheden, we kunnen samen nieuwe klanken ontwerpen, enz..
interactie met een snaar mogelijkheden om klanken vast te leggen of gestructureerd weer te geven. Klinkt boeiend. Dat is het ook. Je zal snel merken dat de toepassingen van deze geluidsinstallatie eindeloos zijn. En dat maakt het voor ons en de gebruiker juist zo interessant. — Periode: van oktober tot december 2010 Locatie: in het hoofdgebouw van het Vormingscentrum Destelheide
interactie met een vlak infoblad _ oktober>december 2010
DH er bezoek
MOULIN ROUGE, THE SEQUEL Naast onze eigen activiteiten willen we ook graag informeren over de groepen die in Destelheide verblijven en waarmee zij zich bezighouden. Dit geeft de buitenstaander de kans zicht te krijgen op wat er zoal in Destelheide gebeurt. Crefi vertoefde de voorbije zomermaanden meermaals op ons domein. Lees hieronder het verslag van hun cursus Hoofdanimator.
CURSUSHOOFDANIMATOR: WHAT’S IN A NAME Er bestaan heel wat misverstanden over de cursus Hoofdanimator in het jeugdwerk. In sommige werkvelden is de Hoofdanimator inderdaad de leider van het plein of werking, de man of vrouw achter de inschrijvingstafel of de contactpersoon voor ouders en jeugdconsulenten. En bijgevolg zou er wel eens het beeld kunnen bestaan van een cursus die eerder theoretische en organisatorische kennis ‘verwekt’. Bij crefi (en vast en zeker bij heel wat andere collega-vormingsdiensten) is dit echter niet zo. Een Hoofdanimatorcursus bij ons is een bruisende bedoening, die volledig voortbouwt op de drive en schwung van een animatorcursus maar in alles op zoek gaat naar zoveel meer diepgang en vele stapjes verder. Meer spel, meer expressie, betere begeleidershouding, meer groep! Wij verwachten van elke hoofdanimator dat hij of zij in alles het voorbeeld kan zijn voor een team, dat hij/zij het team inspireert en motiveert, de vlag vast neemt, voorop loopt en zegt: “Volg mij!” En net daarom ligt de focus op een cursus Hoofdanimator op het verwerven van heel wat attitudes: zelfkritisch zijn, geloven in jezelf, vertrouwen geven, doorzettingsvermogen kweken, initiatief nemen, veerkrachtig zijn, consequent zijn en toch flexibel ingesteld, uit de puberteit zijn, … Van een hoofdanimator wordt bovendien verwacht dat hij/zij een groepsdynamicus is, die door zijn/haar eigen houding een team kan motiveren, kan bewegen en in beweging kan houden. Werken in en met een team vraagt immers heel wat…
10
infoblad _ oktober>december 2010
Rond al deze skills draaide dan ook de opdracht die werd gegeven aan onze Hoofdanimators in spe op donderdagavond 8 juli 2010 tijdens onze cursus in het Vormingscentrum Destelheide. Een groepsopdracht waarbij alle cursisten, 23 sterke karakters, 24 uur de tijd kregen om het bijna onmogelijke te realiseren. Zonder leiding of gids, lieten de instructeurs van dienst een taak op hen los. Een test vooral, een uitdaging, om te kijken in welke mate deze groep onder druk kan functioneren, waarbij talenten voordelen worden, waarbij alles wat geleerd werd moet toegepast worden, … De opdracht zelf behelste vele doelen: het ineensteken van een degelijk muzisch eindproduct, waarbij elk groepslid schittert, het aanspreken van hun eigen netwerk om zo alles organisatorisch rond te krijgen, persberichten opstellen, samenwerking met partners organiseren, financieringsmogelijkheden onderzoeken, … zelfs dit artikel in het Dh-infoblad was een onderdeel van de opdracht. Geloven in waar je voor gaat, elke teleurstelling ombuigen in een voordeel, en wat er ook gebeurt, elkaar vasthouden en niet opgeven. Weinig cursisten zagen die nacht hun bed. Pas 24 uren later beseften ze wat ze hadden bereikt. Nu nog steeds zijn sommigen aan het bekomen van het effect… Dit zindert na, en volgens ons, meer dan terecht! Jan Van Branteghem, coördinator Crefi
Het relaas van Filip, cursist Als rupsen kropen twee voetenparen over de houten parket. Zesenveertig ogen gericht op die twee voetenparen. Drieëntwintig maal een hartslag honderdvijftig. Ze naderden. Die voetenparen. We hieven onze ogen op en zagen twee heren, elegant getooid in pitteleer. Hoge zwarte hoeden bedekten hun kale manen. Het doek viel. Het bord zette haar masker af. Een verward schema – maar allen wisten we. Dit is het. Dit. Is. De opdracht. De kers op de taart. We moesten de ‘Moulin Rouge’ nieuw leven in blazen. Ja, ‘Moulin Rouge’ the Sequel moest het zijn. Een totaalspektakel van hier tot ginder. Met totaaldans, toneel, een haast voortdurende trein muziek en overdonderende en overweldigende decorstukken. Overal moest iets zijn, overal moest iets gebeuren. Liefst tegelijk. Liefst zo chaotisch, zo sensueel, dat je zelfs na een voorstelling of tien er nog maar de helft had van gezien. Ofschoon wij allen capabele mensen zijn, wij cursisten Hoofdanimator van crefi. Ofschoon wij boordevol talent zitten, zonder enige overschatting doch begaafd zijn met durf, lef, pit en moed, vernieuwingsgezindheid en een portie creativiteit, beseften we dat er ons een heuse uitdaging werd voorgeschoteld. Gelukkig was ons intelligentie beschoren. Zodoende kozen wij voor een CEO. Een CEO die alles overzag. Die communicatie mocht hebben met de heren, opdrachtgevers. En die kwam er. Een artistieke leider. En die kwam er. Een praktische leider. En die kwam er. Werkgroepen dans, muziek, drama,… En die kwamen er. Allereerst was er een groep die het scenario bedacht. In een sfeer van onrust, snelle contacten en totaal verhitte hoofden was er een koel gegeven: we moesten een verhaal bedenken. Liefst gisteren nog. En we bedachten uiteindelijk het verhaal van twee mannen die de oorlog elk op hun manier verwerken. De één zat rustig in de morgen te filosoferen en te mijmeren. Te denken dat alles met romantiek te verhelpen viel. De ander dacht dat enkel nog lust het enige was waarom zijn leven nog bestond. Enkel schoon materiaal, enkel schone objecten waren er nog voor hem nodig. Alleszins er zat een verhaal achter. Het werd, na een ogenblik waar de tijd niet was, een totaalvoorstelling met dans, drama, muziek en veel meer. Tik tak voetbal werd het, maar dan met vijf ballen. Over en weer, en telkens keer meer van verschillende verhaalstukken. En achteraf een goed gevoel. Een buiging. Een applaus van tweehonderd handen. We waren tevreden. Het had geloond. En onze heren opdrachtgevers. Zij waren ook tevreden. Filip Wittocx
(c) Filip Wittocx infoblad _ oktober>december 2010
11
© Eveline Bouttens De Zomeracademie is een initiatief van dharts, de educatieve dienst van Vormingscentrum Destelheide/vzw ADJ en kunsteducatieve organisatie De Veerman. In co-productie met Koor en Stem, Centrum voor Beeldexpressie, D@nspunt en KASK (Hogeschool Gent). Met de steun van de Provincie VlaamsBrabant en de Vlaamse Gemeenschap.
