en uur overstaptijd was veel te lang en de coffeeshop veel te licht, door de glazen wanden kon je precies zien wat er binnen gebeurde

BW - SaeculumDEF ms_Opmaak 1 26-11-12 11:03 Pagina 60

E

en uur overstaptijd was veel te lang en de coffeeshop veel te licht, door de glazen wanden kon je precies zien wat er binnen gebeurde. Iris maakte zich klein in haar hoekje en bekeek iedereen die binnenkwam aandachtig. De wachttijd tot de volgende aansluiting was het vervelendste van de reis, ze wilde in beweging blijven. Iemand die stilstond was een gemakkelijke prooi. Een van de lui aan het tafeltje naast hen keek hun kant op. Iris drukte zich instinctief tegen Steentje aan, maar de belangstelling van de buurman gold alleen de speer die Lars schuin tegen de muur gezet had en nu dreigde om te vallen. ‘Heb je het koud?’ vroeg Steentje. Ze schudde haar hoofd en merkte tot haar eigen verbijstering dat de tranen in haar ogen sprongen. Goed zo, Iris, jank lekker een potje. Alleen omdat iemand weten wil hoe het met je gaat. Ze schoof een stukje bij Steentje vandaan. ‘Nee, alles oké,’ antwoordde ze. ‘Ik wil alleen zo graag verder.’ ‘Maar je hebt ook helemaal niks gehaald! Wil je koffie? Een bagel? Ze zijn lekker, hoor. Ik trakteer, oké?’ ‘Nee.’ Ze kneep in Steentjes hand. ‘Dank je. Maar ik kan nu even niks eten.’ Weer kwam er iemand binnen. Iris kromp in elkaar, maar het waren alleen het stuudje, Alma en Roderick, die vol overgave rondsnuffelde en toen naast Arno ging zitten. ‘Over twintig minuten gaat de trein,’ kondigde Paul aan. ‘Probeer de komende vier uur een beetje te slapen, morgen is er geen tijd om te dutten. We hebben allemaal leuke dingen voor jullie verzonnen.’ Hij keek de kring rond. ‘Jullie zullen niet klagen over

60


gebrek aan afwisseling. Wie nog iets wil bestellen moet opschieten, over tien minuten vertrekken we.’ Steentje haalde nog twee bagels en een cappuccino, waar Iris op zijn uitnodiging het schuim vanaf slurpte. Over de rand van het kopje zag ze dat Sandra Bastian stukjes muffin voerde alsof hij een schoothondje was. Het perron waarvan hun trein zou vertrekken was vrijwel leeg. Iris hield de klok in het oog. Vijf over halftwaalf. Ze voelde iets tintelen in haar rug, draaide zich om, maar er was niemand. En anders zou je hem toch niet zien. Ze drukte de hoes met de harp dichter tegen zich aan en keek verlangend uit naar de trein. Toen die eindelijk kwam, was zij de eerste die instapte en de eerste die in een van de gereserveerde coupés ging zitten. Gordijntjes dicht. Uitademen. ‘… verbaast me niks, ze is altijd zo lomp,’ zei iemand op gedempte toon. Sandra natuurlijk, die Bastian meetrok naar de volgende coupé. Iris deed haar ogen dicht. Slapen kon ze vast niet, maar ze kon wel doen alsof.

4.23 uur. Bastians hoofd voelde alsof er vloeibaar cement in zat. Hij miste de treeplank en viel meer de trein uit dan dat hij uitstapte. Had hij al zijn bagage? Ja, hij dacht het wel. En zo niet, dan was het toch te laat, want de trein zette zich al weer in beweging. Het was nog donker. Bastians deels dolgedraaide, deels slaapdronken reisgenoten verzamelden zich boven aan de trap naar de tunnel. Hijzelf hoorde in elk geval bij de tweede categorie; tegen verwachting was hij vlak voorbij München al in slaap gevallen, en hij was net pas ruw door Paul gewekt. ‘We moeten naar spoor één!’ riep die nu. Zijn stem schalde onnatuurlijk hard over het lege nachtelijke perron. ‘Maar niet jakkeren, we hebben ruim twintig minuten de tijd.’ Hun voetstappen galmden op de trappen. Ze passeerden een spoorwegmedewerker die hen met zijn hoofd schuin opnam

61


– die speer van Lars was een echte blikvanger –, verder was er in geen velden of wegen iemand te bekennen. De trein stond al te wachten en was zo goed als leeg. Het was niet de moeite waard om de bagage in de rekken te tillen, want de rit zou maar een kwartiertje duren. Geleidelijk verschenen er lichte strepen aan de horizon, en toen ze op het volgende station overstapten kwam de zon op. De lichtroze hemel boven het gele stationsgebouw gaf Bastian nu al het gevoel dat hij in een andere wereld gestapt was. Ze deelden de trein met de eerste forensen, die het ontwakende landschap geen blik waardig keurden. En het was nog wel zo mooi. Hoe verder ze kwamen, hoe landelijker, oorspronkelijker het werd. Groene akkers, weilanden en grote hofstedes met eenvoudige, witgekalkte boerenhuisjes wisselden elkaar af. Tegenover Bastian zaten Georg en Lisbeth dicht tegen elkaar aan. Lisbeth had haar ogen dicht, haar ademhaling ging gelijkmatig. Als vanzelf werd Bastians aandacht naar haar gezicht getrokken. Haar mond stond halfopen, alsof ze afwezig glimlachte, en hij betrapte zich erop dat hij de lijnen van haar lippen, de boog van haar neus en de welvingen van haar wenkbrauwen met zijn blik natekende en probeerde te begrijpen waar de indruk van volmaaktheid precies vandaan kwam. Pas toen hij voelde dat hij zelf ook bekeken werd, en wel door Georg, draaide hij snel zijn hoofd weg. Al snel waren ze in Wieselburg. Bastian zeulde zijn rugzak het perron op en keek om zich heen. Het was nu helemaal licht. De stationsklok wees tien voor zes aan, en toch werden ze al opgewacht. ‘Daar heb je Martin en Dominik! Kom mee!’ Paul zwaaide naar de twee mannen, die volgens Sandra hier ergens in de buurt woonden. Voor het station stonden twee jeeps. ‘Jullie zijn ons tweede vrachtje vandaag,’ zei Dominik terwijl hij de rugzakken begon te verstouwen. ‘De eerste groep is midden in de nacht aangekomen.’ Ze verspreidden zich over de twee auto’s, vonden wonderbaar-

62


lijk genoeg allemaal een plekje en reden weg. Dominik zat de hele rit opgewekt te kletsen, maar Bastian luisterde al na een paar zinnen niet meer. Hij zat bij het raampje, of beter gezegd tegen het raampje gedrukt, en keek naar het langs flitsende landschap. Eerst staken ze de Donau over, daarna bleven ze een paar kilometer langs de rivier rijden en ten slotte sloegen ze rechts af, waarna de weg langzaam begon te klimmen. Ze kwamen langs een paar dorpjes met schilderachtige kerktorens. Koeien keken hen sloom na. Daarna passeerden ze alleen nog drie boerderijen. De weilanden hielden op. Hoog, donker naaldbos verhief zich aan beide kanten van de weg en slokte het ochtendlicht op. Eenzaamheid. Bastian pakte Sandra’s hand, maar ze beantwoordde zijn kneepje maar heel even en terloops. Ze keek strak voor zich uit. Uiteindelijk sloegen ze een onverhard pad in dat tussen gevelde en opgestapelde bomen door nog verder omhoogging. Dominik stuurde om de talloze kuilen heen, maar als hij dikke takken of wortels onder zijn wielen kreeg werden ze evengoed flink door elkaar geschud. Het pad was nog een tijd lang te herkennen, daarna hield het op en hobbelde de jeep verder over de ongelijke bosgrond. Pas toen de bomen zo dicht op elkaar stonden dat er echt geen doorkomen meer aan was, stopte Dominik. ‘Eindpunt. Verder moeten jullie lopen naar het ontmoetingspunt, hier wordt het te krap voor deze dikzak.’ Hij sloeg met zijn vlakke hand op het stuur. ‘Verder naar boven vinden jullie water en een tent waarin jullie je kunnen verkleden. Het beste!’ Ze haalden hun bagage uit de auto, Dominik voerde een halsbrekende keermanoeuvre uit en ging ervandoor. Het bos begroette de nieuwkomers met het majestueuze ruisen van zijn boomtoppen. Even stond het groepje zwijgend om zich heen te kijken, luisterend naar de vogels die tjilpend en krassend de komst van indringers in hun territorium aan elkaar doorgaven.

63


‘Ziezo,’ fluisterde Sandra. ‘Daar zijn we weer.’ Ze stak haar armen in de lucht. ‘Hoezo vervloekt land? Ruik je de aarde? De hars? Vervloekt lekker, dat wel!’ Doro bukte zich om een stok op te rapen en begon in de aarde te tekenen, haar lippen vormden woorden zonder geluid te maken. Even later schudde ze haar hoofd. ‘Dit is niet goed,’ zei ze. ‘Niet goed. We worden ergens door opgewacht.’ Terwijl de anderen alleen maar begonnen te zuchten, verloor Sandra haar geduld. ‘Nu ben ik het zat!’ riep ze. ‘Hou nou eens op alles voor ons te verzieken! Haal eens een keer adem en kijk om je heen. Wanneer heb je voor het laatst zo’n mooi bos gezien? Mogen we daar nou niet gewoon van genieten?’ ‘Ik voel dat er kwade krachten zijn. Ik probeer ons alleen maar te beschermen, dat heb ik beloofd.’ Sandra leek iets terug te willen zeggen, maar ze deed het niet, legde haar handen op Bastians rug en duwde hem zo ongeveer de berg op. ‘Hier luister ik niet meer naar. Omhoog maar, Tomen.’ Ze begonnen te lopen. Het zou een warme dag worden, al was het nu nog fris. Rond Bastians hoofd zoemden de eerste vliegen, maar in zijn longen stroomde de zuiverste lucht die hij in tijden ingeademd had. Helemaal voorop liep Paul, en Bastian voelde zich zo geweldig dat hij hem zo ingehaald zou hebben. Ze beklommen een steile, beboste helling die rood was van de oude sparrennaalden. Rood en glad. Bastians rugzak drukte loodzwaar op zijn schouders en stiekem bewonderde hij Georg, die met dubbele bepakking liep, zijn eigen bagage en die van Lisbeth, zonder dat de inspanning hem aan te zien was. Zelf begon hij een beetje buiten adem te raken. Ze verlieten de rode helling en klommen verder door een brandgang die vrijwel onbegroeid was. De zon verblindde hen met zijn ochtendlijke stralen. ‘Hoe ver moeten we nog?’ riep hij naar Paul, die zijn razende tempo een beetje gematigd had.

64


‘Halfuurtje, ongeveer. Maar geen zorgen, het klimmen hebben we zo meteen gehad, dan is het verder een eitje.’ Alma had Roderick losgelaten en de hond rende opgetogen hijgend heen en weer tussen Paul en Bastian, hapte naar vlinders en stak zijn snuit enthousiast in elke struik die hij tegenkwam. Er cirkelden steeds meer vliegen rond Bastians hoofd. Hun gezoem was het overheersende geluid. Bastian probeerde alleen door zijn neus te ademen en concentreerde zich op zijn voetstappen. Tussen de bomen verschenen witte rotsen die in grillige hopen op elkaar lagen, alsof iemand ze opgestapeld had. Bastian moest aan Keltische offerstenen denken. Op de top bleef Sandra staan. Ze ging op een omgevallen boom zitten en sloeg een kever weg die over haar spijkerbroek liep. Toen Bastian naast haar ging zitten stond ze snel weer op. ‘Drink deze maar leeg als je dorst hebt.’ Ze hield hem een halfvolle waterfles voor en draaide zich om om verder te gaan. ‘Hé, wacht.’ Er was niemand in de buurt. Dit was zijn kans om te zeggen wat hem sinds gistermiddag dwarszat. ‘Ja?’ ‘Ik kreeg gisteren voordat we vertrokken een heel vreemd telefoontje. Jij ook?’ Ze trok haar wenkbrauwen op. ‘Nee. Wat bedoel je met vreemd?’ ‘Iemand probeerde me over te halen om thuis te blijven. Hij wilde me waarschuwen, preciezer gezegd. Hij zei dat er iets niet klopte.’ Sandra’s gezicht stond gespannen. ‘Wat een onzin. Wat zou er dan niet kloppen?’ ‘Dat vroeg ik ook, maar ik kreeg geen normaal antwoord.’ ‘Misschien was het een van je vrienden, die een geintje met je wilde uithalen?’ Daar had Bastian nog niet aan gedacht. Maar nee. Dat kon niet. Hij schudde zijn hoofd. ‘Het nummer was onzichtbaar, maar ik weet bijna zeker dat het niet iemand was die ik ken.’ Hij

65


keek haar in de ogen. ‘Weet jij iemand die mij er niet bij wil hebben?’ Hij aarzelde, maar sprak het toen toch uit. ‘Of een reden waarom ik gewaarschuwd zou moeten worden?’ Weer trok ze haar wenkbrauwen op, afwezig deze keer. ‘Er zitten een of twee jongens in de groep die me leuk vinden,’ zei ze langzaam. ‘Het zou natuurlijk kunnen dat die niet zo blij zijn dat ik jou meeneem.’ Van overdreven bescheidenheid kun je Sandra niet beschuldigen, dacht Bastian een beetje geamuseerd. Aan de andere kant – ze was ook echt leuk. ‘Zou kunnen. Dat zou een verklaring zijn waarmee ik goed kan leven.’ Hij trok haar naar zich toe, streelde haar door de zon verwarmde haren. Ze glimlachte vluchtig en maakte zich meteen weer van hem los. ‘Kom, we moeten verder, anders raken we de anderen kwijt, en ik wil hier niet verdwalen.’ Ze liepen nu weer bergopwaarts en zwegen om adem te sparen, want voor hen lag een nieuwe uitdaging in de vorm van een manshoge aarden wal die de weg versperde. Tussen de aarde zaten stenen en versplinterde boomstronken, toch was het lastig om genoeg houvast te vinden om over de wal heen te klimmen. Doro deed net een poging en hijgde van inspanning; Paul en Ralf stonden boven om haar te helpen. ‘Wat is dat voor iets?’ ‘Een oude aardverschuiving,’ vertelde Alma. ‘Een gelukje voor ons. Niemand neemt de moeite hem uit de weg te ruimen, niemand maakt zich druk om wat erachter ligt.’ Ze aaide een paars bloemetje dat schuin uit de aarde groeide. ‘De grens van ons gebied,’ zei ze dromerig. De een na de ander klom er nu probleemloos overheen, op Steentje na, want onder zijn gewicht begonnen aarde en stenen te schuiven. Hij gleed twee keer naar beneden, daarna gaf Bastian hem een zetje; Paul trok van boven en het was voor elkaar. ‘Kuno van ’t Vat zal u beiden eeuwig dankbaar zijn, dierbare vrienden,’ hijgde Steentje terwijl hij aan de afdaling begon.

66


Vijf minuten later had iedereen het voor elkaar, ook Bastian. Aan de andere kant was de wal minder steil, je kon voorzichtig naar beneden lopen en hoefde niet te klauteren. Beneden had de rest van de groep het zich gemakkelijk gemaakt. Georg en Lisbeth zaten met de armen om elkaar heen op een bemoste kei, Iris zat op een boomstronk. Ze had haar ogen dicht en keerde met een lachje haar gezicht naar de zon. Aan haar voeten snuffelde Roderick, druk kwispelend met zijn staart. ‘We zijn er bijna,’ zei Paul. ‘Dan kunnen jullie pauzeren.’ Dus gingen ze verder. Al na een paar stappen voelde Bastian dat het bos aan deze kant van de aardverschuiving anders was. Wilder. Alma had gelijk, hier was lang niemand geweest, niemand ruimde dode bomen en afgebroken takken op, de natuur behoorde alleen zichzelf toe. Mossen en schimmels woekerden op rotsen en omgevallen boomstammen, in de schaduw van torenhoge sparren vegeteerden armetierige boompjes. Uit het kreupelhout kwam een knappend geluid, even later schoot er iets voor Bastians voeten langs, om zich weer in het struikgewas te verstoppen. Wij komen hier de rust verstoren. Bastian liet zich een beetje terugzakken – Sandra liep toch een stuk verder naar voren met Lisbeth te kletsen. Hij bleef staan om naar het bos te luisteren, hoorde al het leven om hem heen. Gefluit van vogels. Gezoem van insecten. Het ruisen van de wind in de hoge naaldbomen. Even voelde hij zich volmaakt gelukkig, alsof hij thuisgekomen was in een land dat hij tot nu toe niet gekend had. ‘Hé! Bastian, kom! We zijn er bijna!’ Met een zucht volgde Bastian Sandra’s geroep. Een echo van zijn euforie klonk in hem na. Vijf lange dagen zou hij hier mogen zijn.

67


H

et was een grote ronde tent, zoiets als een joert. Ervoor stond een laag tafeltje, dat iemand van stenen en takken gebouwd had. Daar zaten Wrat, die Bastian met een aardewerken kroes toedronk, en Nathan, wiens smalle, door donker haar omlijste gezicht Bastian zich ook nog van de middeleeuwse markt herinnerde. Ze hadden hun kostuums al aan en zaten druk pratend te eten en dronken water uit kroezen. In de tent werden Bastian en Sandra begroet door een meisje met rood haar, dat een zeer onmiddeleeuws klembord in haar handen had en vinkjes voor de namen op haar lijst zette. ‘Hallo, ik ben Carina, wij kennen elkaar nog niet.’ Ze lachte naar Bastian. ‘Ik hoor bij de spelleiding. Goede reis gehad?’ Zonder op antwoord te wachten wees ze naar achter in de tent. ‘Daar kunnen jullie je omkleden en alles achterlaten wat niet in de oude tijd past. Je weet wel, telefoon, horloge, sigaretten enzovoort. Stop het allemaal maar in je rugzak, die blijft hier. En geen zorgen, er raakt niks weg, tenzij een vos het opeet.’ Ze wees met haar pen naar Bastians borst alsof het een degen was. ‘Jullie moesten eens weten wat we allemaal verzonnen hebben! Het wordt te gek, wacht maar af. Als jullie honger hebben, in dat krat daar zit brood en worst, dat krijgen jullie van ons, daarna zijn we niet meer zo royaal.’ Lachend wierp ze haar haren over haar schouders. Bastian deed geen poging Carina’s woordenstroom te onderbreken, maar knikte bij alles wat ze zei. Brood en worst klonk goed en die lui buiten aan dat tafeltje waren vast heel gezellig. Een halfuur en een paar boterhammen later pakte hij zijn bagage en trok zich terug in de tent om Tomen te worden, Tomen

68


Peessnijder. Hij trok het dunste van de drie veterhemden aan, de wat onwennige braies, de kousen en de schoenen met de dubbele leren zolen, die alleen aan zijn voeten bleven zitten als hij de veters kruislings om zijn onderbenen bond. In de spiegel die schuin tegen het tentdoek stond zag hij er niet verkeerd uit. Buiten hadden de mensen rond het tafeltje plezier. Wrat vertelde een Ork-mop, Nathan dweepte dat Lisbeth er weer zo mooi uitzag. Ralf en Lars kwamen erbij, werden luidkeels begroet en deden verslag van de treinreis – en van Doro’s scène bij vertrek. ‘Ze flipte zo ongeveer.’ Ralf genoot van de sensatie, dat was duidelijk aan zijn stem te horen. ‘Is ze hier ergens? Nee? Jullie hadden het moeten zien, joh. Ze was zo wit als een zak meel en bazelde aan één stuk door over die vloek uit dat verhaal. Dat mens is echt gestoord.’ De lach van een meisje. Carina, zo te horen. ‘Ik snap dat jullie het grappig vinden, maar laat Doro met rust.’ De stem van Wrat. ‘Ze is oké, alleen niet helemaal van deze wereld.’ ‘Dat kun je wel zeggen,’ proestte Ralf. ‘Vanochtend dacht ze dat twee gekruiste boomstammen waar we overheen moesten een slecht teken waren. Het bos wil ons niet, zei ze. Is dat debiel of niet?’ ‘Maar toch, laat haar nou maar.’ Weer Wrat. De rest van het gesprek kon Bastian niet volgen, hij stopte zijn T-shirt en spijkerbroek in zijn rugzak, die aan de andere kant van de tent tegen het doek leunde. Maar ook daarachter was een gesprek gaande, een op zachte, gedempte toon gevoerd gesprek, en Bastian hield zijn adem in toen hij besefte dat het over hem ging. ‘… doet het tot nu toe best goed,’ zei Sandra. ‘Voor iemand die anders alleen maar op zijn gat zit en hooguit een boek optilt.’ ‘Hij is ambitieus, hè?’ Paul, dat was honderd procent zeker Paul. ‘Dan moet je hem extra goed in de gaten houden. Ik wil niet dat hij gewond raakt, alleen omdat hij indruk op jou probeert te maken.’

69


‘Ach welnee. Zo’n type is hij niet.’ ‘Ik meen het serieus. Dit is helemaal nieuw voor hem, wie weet wat hij zich in zijn hoofd haalt.’ ‘Daar hoeven we ons geen zorgen om te maken, denk ik. Hij is nogal braaf, niet het type dat risico’s neemt.’ Braaf! Het woord was een stomp in zijn maag. Lag het aan Sandra’s toon, die hem minachtend in de oren klonk? Of was dat maar verbeelding? ‘Als jij het zegt. Op mij komt hij heel anders over.’ Bastian hoorde twijfel in Pauls stem. Toch bleef de schaduw die nu over zijn stemming lag. Hij moest Sandra vragen waarom ze zich met iemand inliet die ze ‘braaf’ vond. ‘Ik wil in elk geval dat hij heel blijft. Geen schrammetje, als het even kan, en al helemaal niks ergers.’ Sandra’s reactie was iets tussen lachen en snuiven in. ‘Hoe stel je je dat voor? We zijn hier in de wildernis en Bastian wil vast niet in de watten gelegd worden. Er is nog nooit iemand zonder blauwe plekken naar huis gegaan.’ ‘Je weet best wat ik bedoel.’ ‘Jawel. Maar hij heeft geen kindermeisje nodig en ik bén geen kindermeisje. Sorry.’ Korte stilte. ‘Ik wilde nog tegen je zeggen dat jullie er leuk uitzien samen. Een mooi stel. Je zou doktersvrouw kunnen worden.’ Het zwijgen dat op Pauls opmerking volgde lag zwaar als nat zand op Bastians schouders, tot Sandra eindelijk antwoord gaf. ‘Ontzettend grappig, Paul.’

70


B

astians eerste aanvechting was om naar huis te gaan. Waarom praatte Sandra achter zijn rug zo afwijzend over hem? Hij haalde een hand door zijn haar en stapte vanuit de tent het zonlicht in. Ontzettend grappig, Paul. De woorden klonken na in zijn hoofd en deden hem stuk voor stuk pijn. Waarom had ze hem er met alle geweld bij willen hebben? Had ze hem iets wijsgemaakt of deed ze alleen tegenover Paul zo ongeïnteresseerd? Hoe het ook zat, het was vreemd. Een harde duw maakte een einde aan Bastians gedachtegang. Rond de witte tent heerste inmiddels een opgewonden drukte. De spelers liepen rond in verschillende stadia van vermiddeleeuwsing; hier en daar was nog iemand in T-shirt en spijkerbroek te zien, maar de meesten waren al in tuniek, wambuis en kousen. Ralf had zich opvallend mooi uitgedost, hij kwam in wapenrok en met wapens de tent uit en had een maliënkap opgezet die tot op zijn schouders viel. Was dat erbovenop een gouden diadeem of een kroon? Lekker belangrijk, op dit moment interesseerde die hele onzin hem totaal niet. Misschien had ik toch met mijn vader naar Berlijn… Bastian maakte de gedachte niet af. Alles, alles was beter dan als een hondje achter professor Steffenberg aan door congreszalen lopen. Even een paar minuten rust, dan zou hij weer blij zijn dat hij hier was. Hij ging met zijn spullen een beetje bij de drukte vandaan zitten, deed zijn ogen dicht en probeerde zich te ontspannen. Omdat het niet lukte haalde hij zijn fysio-aantekeningen uit zijn rugzak. Dat hielp ook niks, kennelijk kwam hij niet los van zichzelf. Van zijn brave zelf.

71


Toen hij opkeek van zijn aantekeningen kwamen er net een paar meisjes de tent uit. In kostuum. Sandra droeg een roestbruine rok met een brede, strakke ceintuur en een lichte bloes die van één schouder afzakte. Ze zag eruit om op te eten, Lisbeth naast haar zag er eerder uit om voor te knielen. Als een woudgodin in groen en zwart. Sandra zwaaide stralend en kwam op Bastian af. ‘Zo meteen begint het!’ Ze liet zich naast hem op de grond zakken en keek hem verwachtingsvol aan. Onwillekeurig schoof hij een stukje opzij. ‘Alles goed?’ vroeg ze. ‘Ik geloof het wel.’ Dit was het moment om iets over het toevallig opgevangen gesprek te zeggen. Bastian ademde in en zonder iets te zeggen weer uit. Hij wist niet hoe hij moest beginnen. ‘Ben je zenuwachtig?’ Sandra gaf hem een por in zijn zij. ‘Hoeft niet, hoor. Je vindt het vast leuk, en ik beloof je dat je van alles leert en allerlei nieuwe ervaringen opdoet.’ Ze glimlachte fijntjes en tikte met haar wijsvinger op zijn neus. ‘Dat vind je toch belangrijk, of niet?’ Haar vrolijkheid sprong voor een deel op hem over en hij voelde dat zijn mondhoeken bijna vanzelf een beetje omhoog gingen. Ze had nog gelijk ook, hij was een nerd. Geen wonder dat ze niet zo goed wist wat ze met hem aan moest. Hij stopte zijn aantekeningen terug in zijn rugzak. ‘Klaar met studeren. Gaan we zo beginnen?’ ‘Ik denk het wel.’ Ze stak haar arm door de zijne. ‘Maar eerst vreten we ons nog een keertje vol.’ Het was middag toen eindelijk alle spelers zich omgekleed hadden. Ze vormden geen grote groep, maar ze boden een indrukwekkende aanblik, zoals ze rond de witte tent zaten en stonden – heel anders dan op de middeleeuwse markt, veel minder kleurrijk. In hun eenvoudige kleren in aardetinten zagen de meesten eruit alsof ze inderdaad door de tijd gereisd waren. Alleen Ralf sprong eruit met zijn dure wapenrok over zijn maliënkolder. Zijn ronde gezicht onder de kap was rood en nat van het

72


zweet. De zon brandde nu echt, zodra je uit de schaduwen van de bomen stapte. Het gezoem van de vliegen was het allesoverheersende geluid: een eentonig, hoog gonzen, af en toe aangevuld met het lage gebrom van een hommel of een kever tussen de zwermende insecten. ‘Vrienden!’ Paul was op een grote ronde granietkei geklommen en vroeg met zijn armen in de lucht om stilte. Naast hem stonden Carina en een meisje met lang blond haar, dat Bastian bekend voorkwam: zij was degene voor wie Paul op de middeleeuwse markt geduelleerd had. Nu deed Paul een stap naar voren. ‘Welkom op onze jaarlijkse zomerlarp. Hier naast mij staan Carina en Mona, die het samen met mij allemaal georganiseerd hebben. De verschrikkelijke dingen die jullie de komende dagen zullen meemaken, zijn dus onze schuld.’ Bastian lachte en klapte met de anderen mee. Paul maakte een buiging. ‘Jullie zien dat we dezelfde plek hebben gekozen als de vorige keer. Sommigen zijn daar niet zo blij mee, maar we hadden echt onze redenen. We zijn nog nooit ergens zo ongestoord geweest. Nergens is het landschap zo ongerept en oorspronkelijk. We hebben uitgebreid rondgekeken, maar geen betere plek gevonden. Misschien volgend jaar dus.’ De meeste mensen knikten. ‘Wij vinden het hier ook tof, hoor!’ riep Wrat. ‘Jullie hebben bijna allemaal wel eens eerder aan een Saeculum-larp meegedaan, jullie weten dus hoe het werkt. Maar Bastian is nieuw, voor hem vat ik het belangrijkste nog gauw even samen. En ook voor degenen die geen rollenspel overslaan en de regels van de verschillende organisatoren een beetje door elkaar halen.’ Hij schraapte zijn keel. ‘De bedoeling is dat we ons verplaatsen in het leven in de veertiende eeuw. Zo veel mogelijk. Dat betekent dat we afstand doen van alles wat ná die tijd ontdekt of uitgevonden is. Dat is de enige regel waar jullie je aan

73


moeten houden, verder kunnen jullie het spelverloop bijna helemaal zelf bepalen. Af en toe krijgen jullie opdrachten; als jullie die goed uitvoeren krijgen jullie een beloning. Meestal een voor je maag.’ Gelach. ‘Dat is wel te hopen, ja!’ riep Steentje. ‘Deze komende vijf dagen doen we niet aan time-out. Jullie spelen zo consequent mogelijk het personage dat jullie verzonnen hebben. Leef je in, bouw het verder uit. Dat betekent natuurlijk ook dat je de rangorde respecteert. Wie een boer speelt moet bevelen aannemen van een ridder. Als ridder moet je bereid zijn verantwoordelijkheid te dragen.’ Hij knikte naar Ralf, bij wie het zweet al in straaltjes onder de maliënkap uit liep. ‘We hebben geen uitgebreid reglement dat je moet bestuderen voor je mee mag doen,’ vervolgde Paul. ‘Waar het op neerkomt is: je kunt wat je kunt uitbeelden. Het spel is altijd zo goed als zijn spelers. Het gaat het best als je vergeet dat je maar aan het spelen bent. Daarom kent Saeculum ook niet van die leuke gebaartjes, vergeet die dus ook maar het liefst.’ Hij kruiste zijn armen voor zijn borst. ‘Dit betekent bij sommige groepen dat de persoon er eigenlijk helemaal niet bij is, maar alleen even snel door de scène heen loopt. Doen wij niet aan. Geen time-outtekens. Dit…’ Paul hield zijn vingers gespreid voor zijn gezicht, ‘maakt je niet onzichtbaar. Wat magie betreft…’ hij maakte wat sierlijke, ingewikkelde handgebaren, ‘als je kunt toveren, tover. Maar niet beledigd zijn als je tegenstander niet in steen verandert, alleen omdat jij je anders altijd zo succesvolle versteningsspreuk gebruikt hebt. Voor magie geldt bij ons maar één regel: het werkt of het werkt niet. Hè, Doro?’ ‘Ja,’ zei ze zacht, zonder haar blik van Paul af te wenden. ‘Roep gerust om de genezer als je je pijn gedaan hebt,’ ging hij verder. ‘We hebben deze keer een bijna echte bij ons.’ Hij maakte een vluchtige buiging in Bastians richting. ‘Maar dat betekent niet dat het spel onderbroken wordt. Dus vergeet niet dat we een

74


heel eind van de Eerste Hulp, de apotheek en antibiotica vandaan zijn. Kortom: pas goed op jezelf. Kijk uit waar je loopt en ga er als het even kan niet alleen op uit, zeker ’s nachts niet. In de veertiende eeuw kon een botbreuk een doodvonnis betekenen en ook hier zouden de gevolgen veel vervelender zijn dan normaal.’ Uit zijn ooghoeken zag Bastian dat Lisbeth naar haar medaillon greep en het stevig in haar vuist klemde. ‘Een van de belangrijkste dingen is de omgang met open vuur,’ vervolgde Paul, ‘als jullie dat tenminste weten aan te leggen, zonder lucifers.’ Hij grijnsde, maar werd meteen weer ernstig. ‘Alleen op open plekken mag vuur gemaakt worden, nooit in het bos. Geen fakkels, geen brandende pijlen, helemaal niks! Je mag een vuur nooit alleen laten, er moeten altijd minstens twee mensen bij blijven, maakt niet uit welke wending het spel net toevallig neemt. ’s Nachts moet het kampvuur gedoofd worden. Wakers kunnen in slaap vallen, dat heb ik meer dan eens meegemaakt. Hou je daar alsjeblieft aan, we willen geen enkel risico nemen!’ Ernstig knikken van alle kanten. ‘Mooi. Vergeet niet, we zijn hier in het geniep, we moeten ons dus zo onopvallend mogelijk gedragen. Als er iets misgaat, zijn we erbij.’ Bastian haalde diep adem. Over deze dingen had hij helemaal niet nagedacht. In zijn verbeelding was de larp een grappig kampeerweekje in middeleeuws kostuum geweest, compleet met worstjes grillen, gevechten met houten zwaarden en romantische wandelingen met Sandra. Bosbranden en ernstige verwondingen waren er niet in voorgekomen. Op slag zag hij Pauls verzoek aan Sandra om een oogje op hem te houden in een heel ander licht. Ik heb geen idee wat er op ons afkomt. Ik heb er geen tel over nagedacht. Dat is nog eens vooruitdenken, ik word vast een geweldige arts. Des te bewuster was hij zich nu van de gevaren. Als er iets fout

75


ging konden ze niet snel even hulp halen. Ongelukken zouden in deze verlatenheid een heel andere dimensie krijgen. Zaten hier ook slangen? ‘En nu jullie bagage,’ zei Paul. Hij, Mona en Carina gingen op een rijtje staan en riepen de eerste spelers bij zich. ‘Wat bedoelt hij?’ vroeg Bastian. ‘Ze controleren nog een keer of de spullen die je meeneemt wel goedgekeurd zijn voor Saeculum.’ Sandra klonk afwezig. Ze keek naar Paul, die Georgs zak doorzocht, tevreden knikte en aan Lisbeths bagage begon. Bastians spullen stonden nog bij de boom vlak bij de bosrand, opgeborgen in de ruwe jutezak. Hij maakte de knoop los en bekeek opnieuw wat erin zat. Eetgerei van hout, kookgerei van ijzer. Wollen dekens, kruiden, brood, gerookte ham, vork en lepel. Hemden en kousen, een stuk zeep. Handdoeken en pleisters – voor die laatste vreesde Bastian het ergste. Zijn mes en waterzak droeg hij aan zijn riem, daaraan maakte hij nu ook de zwaardschede vast, waarna hij het zwaard erin stak. Sandra passeerde juist Pauls bagagecontrole, en Bastian legde zijn zak voor Carina neer. Het eerste wat ze eruit viste was het rechthoekige stuk zeep. Ze snuffelde eraan en wiegde met haar hoofd. ‘Die is oké!’ riep Bastian snel. ‘Niet van de drogist, maar naar oud recept gemaakt, van olie en kruiden. De Romeinen hadden al zeep!’ ‘Jij hebt je er duidelijk in verdiept,’ zei Carina grijnzend. ‘Je hebt gelijk. De zeep mag mee.’ Zoals Bastian al gevreesd had, gold dat niet voor de pleisters. Die verdwenen weer in zijn rugzak, waar ook zijn telefoon, horloge en portemonnee in zaten. Zijn vork werd het volgende slachtoffer van Carina’s strenge blik. ‘Werd niet gebruikt in die tijd, want die drie tanden werden gezien als het werk van de duivel. Als je ergens in wilt prikken, moet je je mes maar gebruiken.’

76


De rest kon Carina’s goedkeuring wel wegdragen. Ze bond de zak weer dicht, bekeek Bastian van top tot teen en bevoelde hem snel en grondig, zoals bij een fouillering op het vliegveld. Ten slotte gingen allebei haar handen naar zijn gezicht. Hij deinsde terug, begreep niet wat ze wilde – tot Carina zonder pardon de bril van zijn neus trok. ‘Dat meen je niet!’ ‘Jammer genoeg wel. Geen brillen in de veertiende eeuw. In elk geval niet zulke, met lichtmetalen montuur.’ Ze woog Bastians bril op haar hand. ‘Heb je een koker bij je?’ ‘Nee.’ Hij onderdrukte zijn neiging om het ding gewoon weer terug te pakken. Carina kon er ook niks aan doen, hij had zelf niet ver genoeg doorgedacht. Het eerste wat hij ’s ochtends deed was zijn bril opzetten, en hij droeg hem tot hij weer ging slapen. Hij was er zo mee vergroeid dat hij er verder niet bij stil had gestaan. Hij ademde een paar keer in en uit. Boos worden had geen zin. ‘Kun je geen uitzondering maken?’ ‘Nee, het spijt me. Dat zou de illusie voor de anderen helemaal verstoren en dan hebben we alle moeite voor niks gedaan.’ Hij keek om zich heen. De wereld had geen scherpe omtrekken meer. Min twee was niks bijzonders, maar wel zoveel dat hij gezichten op meer dan vijf meter afstand niet meer kon herkennen. ‘Je went er wel aan,’ zei Carina opgewekt, en ze wikkelde de bril in een lapje voor ze hem bij de andere verboden spullen in Bastians rugzak stopte. Gelukkig was Steentje zo moeilijk over het hoofd te zien dat je hem ook zonder bril wel vond. Met gespreide armen kwam hij op Bastian af. ‘Tomen, beste vriend! Zijt ge klaar voor ons avontuur? Het verheugt me dat we met u een genezer in ons midden hebben. Ik zal rustiger slapen dan ooit tevoren.’ ‘Een halfblinde genezer,’ bromde Bastian. ‘O, ik begrijp het – uw optische hulpmiddel.’ Alma en Mona giechelden. ‘Welnu, spoedig zult ge blij zijn dat ge deze verloe-

77


derde bende niet meer hoeft aan te zien. Wist ge overigens dat “bril” een verkorting is van het oude woord “berillen”? “Berillen” komt op zijn beurt van “beril”, een halfedelsteen waar de eerste lenzen van geslepen werden.’ Hij straalde. ‘Ik ben onder de indruk.’ Bastian was nog steeds een beetje korzelig. ‘Hadden ze toen misschien ook een middel tegen vervelende zwermen vliegen?’ Hij mepte geïrriteerd naar de plaaggeesten pal voor zijn neus, die zich daar helemaal niks van aantrokken. Kennelijk verrukt over het ongewone, zwetende bezoek waren er hele horden insecten aan komen zwermen, die niet alleen om hen heen fladderden, maar ook telkens probeerden te landen, nu zelfs op Bastians ogen. ‘Hoe zijn jullie vorig jaar van die beesten afgekomen?’ Algemeen schouderophalen. ‘Niet. Zo is het nu eenmaal, beste vriend,’ zei Steentje. ‘Mijn advies luidt: wen er maar aan. Van vliegen kun je niet winnen.’ ‘Even luisteren!’ riep Paul, die weer op een kei geklommen was. ‘We zijn zover. Neem maar afscheid van de eenentwintigste eeuw. Vanaf nu leven we in de veertiende eeuw. Volg de witte markeringen op de bomen. Als jullie niet verdwalen komen jullie zo bij jullie kamp. We stoppen pas weer over vijf dagen, tegen de middag, als we elkaar hier treffen.’ Hij boog breed lachend voor de verzamelde spelers. ‘Adieu, kameraden. Betoont ge zich uw taken waardig. Mogen de hemel en alle goede machten u beschermen.’

78

en uur overstaptijd was veel te lang en de coffeeshop veel te licht, door de glazen wanden kon je precies zien wat er binnen gebeurde

Recommend Documents