Een pleisterplaats onderweg

Een pleisterplaats onderweg Manas praat over wat voor hem bekend terrein is. Daardoor veronderstelt hij soms net te snel een term of een gedachtegang als bekend. Soms beschouwt hij zijn wijze van zien als vanzelfsprekend, terwijl die in feite toch -enige- toelichting nog behoeft. Tijd daarom voor een korte adempauze om terug te kijken, samen te vatten. Manas zou waarschijnlijk zeggen, even van de weg af om een herberg op te zoeken. Ik kan hier misschien ook gelijk het volgende nog zeggen. Manas denkt en spreekt over de zwaarste zaken van het bestaan, de meest serieuze aangelegenheden - ik spreek in dat verband graag over de dragelijke zwaarte van het bestaan. Dan verwacht je ook een serieus mens, iemand die zwaar op de hand is, of gestreng is in de leer. Bijna het tegendeel is waar, hij is een levensgenieter, een grapjas -als je zijn humor tenminste begrijpt- én een man van groot gewicht in zijn denken en zijn. Illustratief misschien, en niet meer dan dat, is zijn waardering voor de aforismen van Schopenhauer, waar hij vaak onbedaarlijk om moet lachen. Mij is het niet altijd even duidelijk dat hij ze grappig vindt, omdat hij het ermee eens is, of omdat hij ze grappige vergissingen vindt - zoals je kunt lachen om een grapje van een kind. Illustratief voor zijn eigen ontwikkeling, vindt Manas, is dat hij zich niet meer ergert aan de dommigheden van mensen, die hij is gaan zien als onbeholpenheden - doorgaans mensen die zich gedreven voelen een standpunt in te nemen op basis van maar een fractie van de beschikbare informatie. Deze al of niet afgedwongen gedrevenheid noemt Manas sentiment, terwijl hij de liefde van het hart gevoel noemt. Jana omschrijft hem verder als een aimabel mens die je overigens wel eerst moet leren kennen voordat je dat kunt zien. 4 Het merkteken van het geweld Dat afzonderlijke culturen als de Chinese, de Europese en de Incacultuur in hun verschillende perioden zoveel gelijkenis vertonen, kan maar op een ding wijzen. Er is een gemeenschappelijke grondslag. Wij allen komen uit Afrika. Niet alleen genetisch zijn wij te herleiden tot een specifieke stam van de 32

Het Luciwher Paradigma, Manas Na'ala © 2015 - www.manasnaala.net/lucpar/

oorspronkelijke mens. Dat alle mensen door de tijd heen waar ook gebruik maken van macht en onderdrukking, met in het kielzog daarvan moord en doodslag, wijst op meer dan een genetische verwantschap. Er is een geest vaardig over de mensheid waaraan niemand zich nog heeft kunnen ontworstelen. Wanneer op de schaal van intolerantie tot en met genocide de rechtvaardiging religie is, toont dat het failliet van religie aan. Religie is de belichaming van de oude geest die verdeeldheid en bloedvergieten veroorzaakt. Religieloosheid is niet het loslaten van die oude geest, maar alleen oude wijn in nieuwe zakken doen - bijvoorbeeld wetenschap. Om de oude geest te kunnen loslaten is meer nodig dan een loochening van het oude - in wezen is een loochening een bevestiging en daarmee het voortbestaan van het oude. 4 De Big Brother God Stel alles wat je denkt te weten ter discussie, want onze tastbare realiteit is eerder als een quantum-realiteit waarbij alles pas tastbaar wordt door observatie, je visie er op -je karma-. Daardoor kun je voor het aanpakken van je vraagstukken er nooit vanuit gaan dat de oplossingen ervan van buiten af kunnen komen -van een medemens, de regering, of zelfs een verlosser-, want ieder heeft immers zijn eigen begrip van de realiteit. Wie zich wel verlaat op een ander, wordt het slachtoffer van het Luciwher paradigma, want het is de ander die je hoofd volstopt met een realiteit die niet de jouwe is -opvoeding, indoctrinatie-. Iedereen laat dat gebeuren -uit onwetendheid, luiheid of angst-, waardoor men ziek wordt en er oorlogen worden gevoerd om een realiteit te kunnen laten domineren - zoals bange burgers de Nazi's lieten begaan. Dat houdt nooit lang stand, waarna de oorlog opnieuw begint. De enige manier om aan het Luciwher paradigma te ontsnappen is de invloed van de buitenwereld stil te leggen. Wat niet hetzelfde is als negeren -de kluizenaar- en het kan bovendien alleen in stapjes. Overigens gaat het er niet om de buitenwereld af te schakelen, maar om op de invloed van de buitenwereld binnen je hoofd toezicht te houden. Wie dat kan is volwassen geworden en kan de tocht naar zijn eigen ‘hart’ beginnen. Daar liggen de liefde en de waarheid klaar om te worden herontdekt, de liefde die in de Het Luciwher Paradigma, Manas Na'ala © 2015 - www.manasnaala.net/lucpar/

33

buitenwereld niet aanwezig is. De waarheid, omdat onder ieders eigen waarheid -die isoleert- een universele waarheid blijkt te liggen -die verbindt-. De weg naar je hart is voor iedereen anders en er is niemand buiten jou -religie, filosofie of politiek- die je kan vertellen hoe die weg moet gaan of zal gaan. Daarna gaat het niet om je mooie woorden, je correcte stellingname of je ethische visie, maar om je daden in de wereld - de wereld is immers een concrete wereld. Tot aan je dood kom je niet los van de wereld. Aan het beheren van de externe invloed van een liefdeloze wereld komt tot dan geen einde. Wie denkt dat de dood het einde van het leven is, laat in ieder geval door zijn daden uit innerlijke liefde geboren een betere wereld, een beter universum achter. Manas meent echter dat het bewustzijn verder gaat en dat het verblijf in het fysiek universum een leerschool is voor zaken die niet in de eeuwigheid kunnen worden geleerd. Of je daarbij wel of niet in een God gelooft -Manas noemt hem de AllerEerste-, is irrelevant - die is er toch wel. De God die in ieder geval niet bestaat, is de God die er op toeziet hoe je leeft. Die Big Brother God is de opgelegde knevel van het Luciwher paradigma - waarschijnlijk zelfs Luciwher zelf. 4 De witte sneeuw van de ruimte tijd Een aantal vaste aannames die al tientallen duizenden jaren worden gedaan, verliezen in de leringen die Manas Na'ala naar voren brengt hun grond - het is geen theorie of hypothese, al of niet filosofisch. De meest in het oog springende is het niet bestaan van de tijd. Wie zijn leven lang al om zich heen kijkt, zal dit maar moeilijk kunnen geloven. Toch leven wij allen niet in de tijd, maar altijd al in de eeuwigheid of in feite dat deel van de eeuwigheid dat werd vertraagd tot de snelheid van het licht zodat het substantie kreeg - Luciwhers domein. Wie denkt de tijd waar te nemen, neemt in feite desintegratie waar, ontbinding - entropie, want het fysieke is door zijn aard instabiel en valt uiteen. Wie de tijd nader beziet, ziet dat wie spreekt over tijd in feite afstand bedoelt. Een jaar is geen tijdmaat, maar een afstandsmaat - de afstand rond de zon. Zelfs de kleinste eenheid, Plancktijd, is een afstandsmaat. Kortom, wie niet gelooft in de eeuwigheid doet er goed aan zijn standpunt te heroverwegen, want men leeft al in de eeuwigheid, terwijl men 34


als het ware de realiteit droomt - een oude vergelijking die voorlopig hier moet voldoen. Het is in ieder geval geen boze droom, want -en dat beschouw ik als het meest belangrijke van wat Manas zegt- het kwaad is in alle regionen afwezig, het is net als de tijd een illusie. Hier onderbreek ik mijzelf. Het is moeilijk, ik vind het moeilijk om deze woorden hier op deze manier aan mijn papier toe te vertrouwen. Enerzijds denk ik precies te weten wat Manas bedoelt, terwijl wanneer ik het opschrijf het niet veel beter klinkt dan wat waarzeggers al eeuwen op de markt roeptoeteren het klinkt allemaal zo cliché. Het droommotief is ook al door Plato gebruikt en door Aristoteles, door Descartes, terwijl bepaalde Boeddhistische scholen dit idee eveneens hanteren - zelfs Leo Tolstoy verwees op een literaire manier naar dit idee. Ook was het ooit de basis voor een Amerikaanse filmtrilogie, zeg maar het commerciële gebruik van een eeuwenoud idee - met veel geweld overigens. Als er een verschil kan worden aangewezen tussen wat deze oude zeggen en wat Manas zegt, dan is het de tegenstelling tussen daar en hier. In die tegenstelling zeggen de ouden dat de droomwereld waarin wij leven kenbaar is -wetenschap-, terwijl de wereld daar niet kenbaar is - de onkenbare wereld van de goden of die van de vervreemdende kunstmatige intelligentie. Manas' woorden leiden tot de conclusie dat de droom en het ontwaken uit de droom in elkaars verlengde liggen en daardoor beide kenbaar zijn, omdat beide onderdeel zijn van de eeuwigheid. De tijd is een illusie die als barrière werkt voor het kunnen begrijpen van waarom we doen wat we hier doen - want het ontdekken van het waarom is onderdeel van het proces van levenslang leren. Je zou misschien zelfs kunnen stellen dat wanneer je begrijpt waarom je hier doet wat je doet, de barrière van de tijd welhaast als vanzelf verdwijnt. Al met al klink ik nu net zoals Manas, behoorlijk ingewikkeld. En ik zeg het Manas na, het is niet echt ingewikkeld als je er even bij stilstaat. Een aantal vaste aannames die al tientallen duizenden jaren worden gedaan, verliezen in de leringen die Manas Na'ala naar voren brengt hun grond - het is geen theorie of hypothese, al of niet filosofisch. De meest in het oog springende is het niet bestaan van de tijd. Wie zijn leven lang al om zich heen kijkt, zal dit maar moeilijk kunnen geloven. Toch leven wij allen niet in de tijd, maar altijd al in de eeuwigheid of in feite dat deel van de eeuwigheid dat werd vertraagd tot de snelheid van het licht zodat het substantie Het Luciwher Paradigma, Manas Na'ala © 2015 - www.manasnaala.net/lucpar/

35

kreeg - Luciwhers domein. Wie denkt de tijd waar te nemen, neemt in feite desintegratie waar, ontbinding - entropie, want het fysieke is door zijn aard instabiel en valt uiteen. Wie de tijd nader beziet, ziet dat wie spreekt over tijd in feite afstand bedoelt. Een jaar is geen tijdsmaat, maar een afstandsmaat - de afstand rond de zon. Zelfs de kleinste eenheid, Plancktijd, is een afstandsmaat. Kortom, wie niet gelooft in de eeuwigheid doet er goed aan zijn standpunt te heroverwegen, want men leeft al in de eeuwigheid, terwijl men als het ware de realiteit droomt - een oude vergelijking die voorlopig hier moet voldoen. Het is in ieder geval geen boze droom, want -en dat beschouw ik als het meest belangrijke van wat Manas zegt- het kwaad is in alle regionen afwezig, het is net als de tijd een illusie. Hier onderbreek ik mijzelf. Het is moeilijk, ik vind het moeilijk om deze woorden hier op deze manier aan mijn papier toe te vertrouwen. Enerzijds denk ik precies te weten wat Manas bedoelt, terwijl wanneer ik het opschrijf het niet veel beter klinkt dan wat waarzeggers al eeuwen op de markt roeptoeteren het klinkt allemaal zo cliché. Het droommotief is ook al door Plato gebruikt en door Aristoteles, door Descartes, terwijl bepaalde Boeddhistische scholen dit idee eveneens hanteren. Ook was het ooit de basis voor een Amerikaanse filmtrilogie, zeg maar het commerciële gebruik van een eeuwenoud idee - met veel geweld overigens. Als er een verschil kan worden aangewezen tussen wat deze oude zeggen en wat Manas zegt, dan is het de tegenstelling tussen daar en hier. In die tegenstelling zeggen de ouden dat de droomwereld waarin wij leven kenbaar is -wetenschap-, terwijl de wereld daar niet kenbaar is - de onkenbare wereld van de goden of die van de vervreemdende kunstmatige intelligentie. Manas' woorden leiden tot de conclusie dat de droom en het ontwaken uit de droom in elkaars verlengde liggen en daardoor beide kenbaar zijn, omdat beide onderdeel zijn van de eeuwigheid. De tijd is een illusie die als barrière werkt voor het kunnen begrijpen van wat we hier eigenlijk aan het doen zijn. Al met al klink ik nu net zoals Manas, behoorlijk ingewikkeld. En ik zeg het Manas na, het is niet echt ingewikkeld als je er even bij stilstaat. 4

36


Het masker van het kwaad Het kwaad dan, of natuurlijk het niet bestaan van het kwaad. Net als de tijd is het veronderstellen van het bestaan van het kwaad een gevolg van de scheiding die mensen aanbrengen tussen hier en daar. Voor wie het onderscheid tussen hier en daar niet maakt bestaat het kwaad niet - het bestaan van het kwaad hier wordt dan net zo absurd als veronderstellen dat het kwaad ook in 'de hemel' bestaat. Wie zich wil baseren op louter de bewijskracht die te vinden is in de fysiek waarneembare wereld, is uiteraard vrij die keuze te maken - ieder zijn eigen leerschool. Los van het continuüm is het veronderstellen van het bestaan van het kwaad in het fysiek bestaan nog steeds absurd. Wie bepaalt er eigenlijk wat kwaad is? Dat wat wordt benoemd als kwaad is niets anders dan een verschil van inzicht, een verschil in perspectief op een bepaalde zaak. Een verschil van inzicht benoemen met goed of fout -kwaad- is op zijn minst oliedom. Dommigheid die zijn oorsprong vindt in een gebrek aan informatie over het andere en vooral het uitspreken van een oordeel over het andere op basis van onvolkomen informatie - een vooroordeel dus. Een ander gevolg van dommigheid is het toebrengen van pijn aan een ander, wat ook als kwaad wordt gezien. Naast dommigheid is de oorzaak van het toebrengen van pijn vooral de pijn die de 'kwade' mens zelf is toegebracht. Het gros van de mensheid, nagenoeg iedereen, wil een rustig leven met een dak boven het hoofd en voldoende te eten, en de mogelijkheid de kinderen naar school te laten gaan. Desondanks zijn er mensen die stelen, verkrachten of moorden. Deze mensen zijn ziek, ziek gemaakt, niet in staat hun ziekte te genezen. De ouden wilden de pijn van mensen voorkomen door geboden en verboden. Je zult niet stelen, of de vrouw van je naaste begeren, of moorden. Een dwangmatig opgelegd ethisch systeem. Begrijpelijk, zo’n ethisch systeem, maar je hebt er een grote politiemacht en daarmee repressie voor nodig, al of niet religieus, om de geboden en verboden te sanctioneren. Uiteindelijk werd er zelfs een God bijgehaald om je tot de eeuwige hel te verdoemen, als je een slecht mens bleef. Het heeft al die millennia niet geholpen. Wat wel helpt om dommigheid te voorkomen is een mens in staat te stellen zichzelf te genezen van de pijn die hem is toegebracht en daarmee een mens in staat te stellen zichzelf te genezen van het toebrengen van pijn. Dat vergt voor één mens Het Luciwher Paradigma, Manas Na'ala © 2015 - www.manasnaala.net/lucpar/

37

een enorme inzet en al helemaal voor een complete maatschappij dat gaat eeuwen duren, maar dat is eindig eenmaal men er aan is begonnen. Het ethisch systeem dat is gebaseerd op de godsdiensten is ontoereikend, omdat dat systeem de mens laat vechten tegen windmolens, waartoe een fenomeen als het kwaad behoort. Het fantoom van het kwaad is alleen, en alleen maar, handig voor machthebbers, voor mensen die dominant willen heersen en de ander onderdrukken - en daarmee veel pijn berokkenen. Manas heeft geen uitgewerkt plan voor een soort staatshervorming voor het gevangeniswezen. Wel heeft hij wel eens gesproken over compensatie in enige vorm aan degene die pijn is gedaan. De dader opsluiten is zinloos aangezien dat alleen bevrediging geeft voor het zieke sentiment van de wraak, vaak onterecht gerechtigheid genoemd, terwijl dan een grote groep zieke mensen bijeen wordt gebracht die elkaar verder infecteren als bij een griep waarvoor geen antiserum is. Wat naast compensatie geven verder ook het gevolg moet zijn voor de dader, het sleutelwoord moet daarbij altijd educatie zijn - help de zieke mens zichzelf te genezen, zonder dwang noch ongedwongenheid. 4 Sentiment en empathie Het verschil dat Manas aanbrengt tussen sentiment en gevoel lijkt mij terecht. De meest bondige definitie die ik heb gelezen over sentiment is, onnadenkend gevoel. Dat slaat de spijker op zijn kop, lijkt mij. Manas bedoelt met sentiment de reacties van het dierlijke, want ondanks al het verhevene waar Manas over spreekt, blijft de mens toch ook een dier - hetgeen het leven compliceert. De mens ontstijgt in zijn ontwikkeling al gauw het niveau van het dierlijke, maar mensen die onnadenkend zijn of onnadenkend worden gehouden, zijn eerder de speelbal van hun driften. Het intellectueel ontwikkelde deel van de mensheid kijkt daar op neer, omdat zij zich er op laten voorstaan hun emoties onder controle te hebben en daarmee emoties een negatieve bijbetekenis geven. Dit laatste lijkt mij ook weer een dommigheid en een vooroordeel zoals hierboven beschreven. Ieder mens heeft driften, sentimenten, emoties en gevoelens. Ook de meest intellectuele mens handelt op basis van zijn dierlijke driften als die daar maar consequent toe 38


geprest -gepijnigd- wordt en wanneer die zijn zelfbeheersing verliest. Manas denkt, en ik ben het daarmee geheel eens -voor wat dat waard is-, dat het de genezing van de mens en daarmee de vooruitgang grotelijks zal helpen wanneer driften, sentimenten, emoties en gevoelens als integraal deel van de mens worden erkend. Daarna zal het denken er op moeten zijn gericht niet zozeer de emoties de baas te worden, maar te begrijpen en het resultaat positief aan te wenden. Dat gebeurt in de meeste gevallen al, maar het is positiever alle waardeoordelen te laten varen, zodat het woord gevoel geen bijbetekenis meer heeft van onderontwikkeldheid of zelfs minderwaardigheid. Dat heeft een positiever resultaat in het kader van de educatie van een mens, wanneer een mens zich de gereedschappen verwerft zich te genezen. Toch Manas eens vragen waarom hij het woord sentiment vermijdt en liever spreekt van gevoel. "Precies waarom jij dat doet," zei Manas later, "wanneer je het onderscheid aanbrengt tussen nadenkend en onnadenkend. Het woord gevoel impliceert dat je dat bewust beleeft, en met een vorm van instemming, terwijl een sentiment een puur chemisch gestuurde reactie binnen het beestje is - vluchten of aanvallen, afwijzen of accepteren, vies of lekker, en ga zo maar door. Veel machthebbers houden hun mensen graag op het niveau van het onnadenkend sentiment -met een slecht onderwijssysteem als gevolg, zeker voor meisjes-, omdat mensen op die manier makkelijker te manipuleren zijn." 4 Manas' manifesto Manas' manifesto waarin hij verklaart geen vijanden te hebben, begrijp ik nu ook veel beter. Hij heeft zichzelf genezen en is niet meer in staat een ander pijn te doen of zich pijn te laten doen door een ander. Hoe hij in de wereld staat en zijn dingen doet komt voort uit zijn hart, zowel als zijn verstand. "Ah, Tam," schrijf ik hier op zijn verzoek, "zo veel mogelijk, zo veel als tot nu binnen mijn vermogen ligt. Het kan altijd beter. Ik word best nog wel eens verleid iets te doen waar ik uit mijzelf nooit zou zijn opgekomen, zoals met dat handige telefoontje van jou. Of ik schakel naar een andere zender wanneer ik een politicus op televisie demagogisch hoor raaskallen - ergerlijk soms. Of vroeger, toen kon ik echt een Het Luciwher Paradigma, Manas Na'ala © 2015 - www.manasnaala.net/lucpar/

39

hekel hebben aan mannen die bol staan van de testosteron - je kent ze wel, die viriele mannetjes. Je moet niet doen alsof ik perfect ben, de moderne evenknie van de Boeddha of zo. Niemand hier is perfect - waar moet je anders de rest van de eeuwigheid aan werken." Hij besloot met een lach. Hij vertelde me ook dat hij als zevenjarige al een sterk gevoel voor rechtvaardigheid had ontwikkeld en veel grotere jongens letterlijk te lijf ging als die zich gemeen gedroegen. Op de een of andere manier zag ik dat voor me. Nu is Manas de hoffelijkheid zelve, waarbij hij aantekent dat dit niet uitsluitend tegenover vrouwen is, maar ook bedoeld voor mannen, voor iedereen. Hoffelijkheid is niet moeilijk op te brengen als het gemeend is, zegt hij. Het is een uitdrukking van wie je bent, niet in eerste instantie een reactie op wie je tegenover je hebt. Een voorbeeld. Een mens moet altijd en overal zijn mening vrij kunnen uiten - overigens alleen zinvol als je denkt dat je vrij van vooroordelen bent. Soms echter moet je uit inlevingsgevoel je vrije mening doseren en rekening met een ander houden - die nog niet toe is aan het complete pakket. Dat is niet hetzelfde als handelen uit respect, want respect moet de ander verdienen -door bijvoorbeeld tolerant te zijn-, maar je kunt wel beginnen met hoffelijk zijn. 4 De familie van een verloren zoon Zijn wij werkelijk de gevangenen van Tellurië, gebondenen aan de wereld? Het is een aantrekkelijk idee. Niet een gevangene te zijn, maar voor zolang het duurt aan de fysieke kant van de barrière te leven. “Een barrière die imaginair is, Tam, vergeet dat niet,” intervenieert Manas. Ik heb geen herinneringen aan de wereld waar wij allen vandaan heten te komen, zoals Manas die heeft, en dus bestaat er voor mij maar een wereld, een universum. Tot nu toe was het eenvoudig. Je leeft hier een sober en verstandig leven en als je dood gaat kom je in je volgende zijn - een hogere incarnatie, of zelfs de hemel. Daar leef je de eeuwigheid in de aanwezigheid van de godheid een idyllisch en perfect bestaan. Niets van dat alles, zegt Manas. Je leven voor je geboorte, hier en na je dood speelt zich af in een continuüm. Je bent nu hier gebonden aan de materie om te leren wat anders niet kan worden 40


geleerd. Goden als Jahweh, God, Allah, Brahma, Sjiva en Krishna zijn imaginaire goden -de archetypische vaderen-, geboren uit het Lucifer paradigma en de afwezigheid van de liefde in het fysiek universum. Goden en hun evenzo imaginaire zonen die verlossers zijn, om de mens te redden uit de hel van hun gedachten. Je eigen gedachten vormen de enige hel die bestaat, een hel die niet van buitenaf zal worden gesmoord -door een van de verlossers-, maar die je alleen zelf kunt blussen. Die je alleen kunt doven door de enorme ruis van buiten tot stilte te brengen, zodat je eindelijk je eigen gedachten kunt horen en op zoek kunt gaan naar het laatste sprankje liefde, dat woont in je hart. Eenmaal de liefde in je hart gevonden kun je door je daden in de fysieke wereld uiteindelijk ook het Lucifer paradigma tot bedaren brengen. Hoe een mens de wereld tot rust brengt is aan ieder mens zelf - ieder heeft zijn eigen weg. Wat die mens daaruit moet leren -wat alleen hier kan worden geleerd- wordt door niemand anders bepaald dan door elk mens zelf - noem het karma. Hoog of laag opgeleid heeft geen enkel verband met het vermogen het uiteindelijk inzicht in jezelf te vinden. Zelfkennis kent geen diploma of graad. Waarom de liefde dan afwezig is in het fysiek universum is een kwestie die Manas mij uitlegde met een simpele vergelijking. Hij vertelde mij over een familie waarvan de kinderen, zoals gewoonlijk, in bepaalde opzichten op elkaar lijken en in andere van elkaar verschillen. Geen vader of moeder zal een voorkeur hebben voor een van de kinderen, maar juist met belangstelling zien hoe zij zich ontwikkelen - en waarschijnlijk gevraagd en ongevraagd van advies dienen wanneer iemand het even niet weet. Zo ontwikkelden de kinderen van liefde, die van licht en die van warme schoonheid zich op de manier die door hun afkomst deels tamelijk voorspelbaar was en deels afhing van ieders persoonlijkheid en de wijze waarop ieder leerde. Zoals in elke goede familie kregen de kinderen ruzie. Nou, ruzie is eigenlijk het kortzichtige woord. Het was eerder het aftasten van verschillen hetgeen behulpzaam moest zijn in het begrijpen van eigenheden en eigenaardigheden - het willen begrijpen van de eigen identiteit dat iedere puber meemaakt. In zo’n ontwikkeling is alles mogelijk. De een zal zich nog sterker aangetrokken voelen tot het thuishonk, terwijl de ander de wijde wereld in trekt om zichzelf te zoeken. De familieband is uiteindelijk altijd het sterkste richtsnoer. Wanneer de ouders verstandig zijn -en dat zo was in dit geval- dan hebben zij Het Luciwher Paradigma, Manas Na'ala © 2015 - www.manasnaala.net/lucpar/

41

hun kinderen in hun zoeken nooit gestuurd en geen ontwikkeling afgeremd. Het moment dat de kinderen vinden wat zij zochten, kunnen zij daardoor terugkeren naar het vertrouwde ouderlijk huis - zij hebben elkaar ondanks hun verschillen zeer gemist en hebben naar elkaar verlangd. De zoon die de afzondering zocht en de wijde wereld in trok is Luciwher. Het blijft een analogie, want de realiteit is ingewikkelder. De AllerEerste gaf Luciwher het materieel universum om in retraite zijn eigen ontwikkeling te zoeken met de woorden, "Daar zij licht en daar werd licht. En de AllerEerste zag het licht, dat het zo goed was." Zo is het dat de liefde in het fysiek universum niet aanwezig is - alleen een sprankje in je hart om het verlangen naar de verenigde familie levend te houden. 4 Ik hoop dat deze pas op de plaats de lezer in staat heeft gesteld zijn eigen aandachtspunten uit het geheel te destilleren. Niet alleen komen de woorden van Manas als een waterval over je heen, maar ze veroorzaken ook nog eens een storm in je hoofd. Het is dan goed om even droog en uit de wind te gaan zitten, inderdaad in een knusse herberg langs de weg van je leven - dat laatste klinkt misschien bombastisch, maar is dat natuurlijk niet, want iedereen is elke dag hoe dan ook onderweg. Trouwens, Manas is soms ook niet vies van theatraal taalgebruik. Hij vindt dat niet onwaarachtig -mensen denken dat dan-, zo lang het dramatisch aspect echt is en niet voortkomt uit opgezwollen effectbejag. Ook het echte leven is onvervalst dramatisch, positief of destructief. "Mensen laten hun verschijning al gauw te ver leeglopen in de hoop niet op te vallen," zegt hij "en dan lijken mensen die zich niet lek laten prikken al gauw opgezwollen." Ik merk dat ik het steeds vaker eens ben met Manas. Dat maakt dat ik moet oppassen dat ik niet kritiekloos wordt, mijn hoofd laat volstoppen met zijn waarheid. 4 En dan nog dit. Al schrijvend merk ik soms dat woorden tekort schieten. Wanneer ik de volgende dag een stuk teruglees dat ik de avond ervoor heb geschreven, dan bekruipt mij nu en dan het gevoel dat wat er staat voor mij duidelijk is zonder dat dit per sé voor iedereen hoeft te gelden. Soms staat het er zelfs wat oubollig, 42


maar kon ik verder niet de juiste woorden vinden. Enerzijds betreur ik dat, omdat ik daardoor het gevoel heb niet alles even glashelder over te brengen - zo helder als ik zou willen. Anderzijds, bedacht ik mij, is dat helemaal niet zo betreurenswaardig, omdat de lezer op die manier ruimte heeft zelf op zoek te gaan in plaats van een nieuwe leer voorgeschreven te krijgen. Manas en ik in zijn kielzog hebben niet het doel mensen over te halen iets anders te geloven dan wat zij nu geloven, of iemand die niet gelooft tot geloof te brengen. "Je hoeft helemaal niets te geloven," zegt Manas, "nooit niet. Het lijkt op geloven, omdat ik het heb over zaken die fysiek onbewijsbaar zijn - en waarvan het tegenovergestelde ook onbewijsbaar is. Maar dat wil niet zeggen dat het niet bestaat. Vergelijk het maar met iets uit de wereld van de volwassenen, dat voor een kind onbestaanbaar is, onvoorstelbaar." Wie door dit boekje en Manas' hoofdwerk de Sleutel besluit zelf op zoek te gaan op zijn of haar eigen weg, kan wellicht steun vinden in de boeken, terwijl de zoektocht zelf aan ieder mens is. Ik denk dat het Manas' belangrijkste doel is mensen te onderwijzen -hij blijft altijd een leraar- in vertrouwen. Het vertrouwen dat je het allemaal zelf kunt, hoe ogenschijnlijk problematisch dat ook mogen lijken. Je hebt geen duizenden jaren oude gedachten nodig, uit een tijd dat de wereld anders dacht. Je hebt al helemaal geen mensen nodig die dat van een modern jasje voorzien, terwijl zij alleen maar op zoek zijn naar de bevestiging van hun gewaande autoriteit. Je hebt evenmin de nieuwste moderne gedachten nodig, wanneer die afkomstig zijn van een autoriteit. Iemand met een briljante gedachte verdient het om te worden gehoord om wat die zegt.


43

Een pleisterplaats onderweg

Recommend Documents