Marnix van Rijswijk 27-10-2013 Ongeveer 1300 woorden
EEN JONGE MOEDER Een kort verhaal door Marnix van Rijswijk
Emma, zeventien jaar keek in de spiegel en wreef over haar zwangere buik, maar niet op de warme en trotse manier zoals een toekomstige moeder doet. Nee, ze wreef ruw en koud over haar buik alsof ze er een vlek af wou poetsen. Nu was het ook echt zichtbaar. Ze kon er niet meer omheen, zichzelf niet meer voor de gek houden dat ze niet zwanger was. Ze drukte met vlakke hand op haar bol wordende buik alsof ze hem weer plat wou drukken. De baby, die het levenslicht nog onbekend is, wordt nu al gehaat.
Ongeboren,
en
nu
al
gehaat
door
de
vrouw
die
hem
straks beschermend en liefdevol vast moet houden, die hem moet voeden en alles in het leven moet leren. De vrouw waar hij nu in groeit, daar wordt hij door gehaat als een parasiet die ongewenst iemand van binnen opvreet. Ze
trok haar shirt weer over haar
zwangere
buik, keek
zichzelf een paar volle seconden aan in de spiegel. Ze zag een 1
jonge vrouw, haar blik was veranderd. Haar open, jeugdige en ontwapenende
blik
die
ze
daarvoor
al
zeventien
jaar
had
gedragen is vervangen voor een gelaatsuitdrukking die zich het best laat beschrijven als een harde mix tussen angst en woede. In de kamer naast de hare klonken de harde klappen van een hamer. Het was haar vader die schappen aan de muur spijkerde terwijl
haar
moeder
verfde.
Maar
hun
de
muren
dochter
van
wou
de
geen
babykamer blauwe
pastelblauw
babykamer
met
schapjes vol luiers, rammelaars en blauwe knuffelkonijntjes. Ze wou geen schattig wiegje waar een beeldje van Maria over waakte. Nee dat soort dingen wou ze niet, ze wou alleen maar één ijskoude abortus. Ze
was
boos,
op
alles
en
iedereen.
Het
meest
op
de
verkrachter die haar bezwangerde. Ze walgde bij het idee dat die onbeschrijfbare klootzak iets van zichzelf achter heeft gelaten in haar. Iets waar ze nooit meer vanaf zou komen. Ook was ze boos op haar ouders die haar wel begrepen maar toch de wet van de bijbel boven haar wens verkozen, een abortus was uit den boze. Ze was zelfs boos op de baby, de ongewenste parasiet die haar energie gebruikte om te groeien. En ze was boos op zichzelf, maar waarom precies wist ze niet. De gedachte dat ze straks de zoon van haar verkrachter borstvoeding moest gaan geven en zijn kleine naakte lichaam moest wassen maakte haar misselijk. Ze probeerde er zo min mogelijk
aan
te
denken.
Dat
lukte
haar
aardig.
De
enige
momenten dat ze er echt aan dacht waren ’s nachts in haar nachtmerries. Al met al dacht ze er dus vaak aan. Ze slaakte een diepe zucht die de spiegel voor haar besloeg van haar warme adem. Ze liep achter de spiegel vandaan en naar de kamer waar haar ouders aan het klussen waren en wierp een blik naar binnen. De hand van haar vader was stevig geklemd om het schapje dat hij net aan de muur had gespijkerd. Hij trok hem stevig omhoog en dan weer omlaag om te kijken of hij
2
stevig genoeg vast zat. Hij knikte tevreden en begon aan het volgende schapje. Ze keek vluchtig rond de kamer, haar blik bleef hangen op een
ingelijste het
kindertekening
moeder
op
kastje
meisje
getekend,
was
ze
had
die
gezet. gele
waarschijnlijk Op
de
krassen
door
tekening als
haar
stond
een
een
rode
haar,
potloodstreep als brede glimlach en haar handen leken meer op bloemetjes. Het meisje had een hele grote buik met daarin een kleiner meisje. In de rechterbovenhoek was een zon getekend die met een glimlach de hele scene aanschouwde. Boven aan het blaadje stond, in het gescande en uitgeprinte, handschrift van de leraar de tekenopdracht beschreven: ‘Ik over tien jaar.’ Helemaal onderaan stond een naam en leeftijd geschreven; Emma, 7 jaar. Haar moeder, die niet besefte dat de tekening Emma pijn deed,
zag
dat
glimlachend:
ze
‘Die
naar
heb
ik
het
schilderijtje
daar
neergezet
keek
om
je
en
er
aan
zei te
herinneren dat je altijd al kinderen had willen hebben.’ Emma haar maag draaide om. Zonder iets te zeggen en met stalen gezicht draaide ze zich om en liep terug naar haar kamer en zette de computer aan. Terwijl haar ouders verdergingen met het versieren van de babykamer
zocht
producten
je
zij
kan
op
internet
innemen
om
een
op
welke
baby
in
verschrikkelijke de
buik
van
een
zwangere vrouw te doden. De volgende dag kocht ze acht verschillende medicijnen, doosjes provera, duphaston, primulut en andere ongesteldheid opwekkende middelen. Die propte ze als borrelnootjes in haar mond en spoelde ze weg met wodka terwijl ze onder de douche stond.
Zo
voelde
het
voor
haar
alsof
ze
zich
helemaal
schoonmaakte. Van binnen en van buiten en alsof haar zonden meteen weggespoeld werden door het putje. Elke keer als ze het gevoel had dat haar buik gegroeid was nam ze weer een douche.
3
Geleidelijk veranderde er iets in haar. Het vergiftigde mensje in haar buik groeide, maar dat was niet het enige. Langzamerhand
kwamen
gevoelens
naar
boven
die
toekomstige
moeders hebben die wel warm en vol trots over hun bolle buik wrijven
in
de
spiegel,
moedergevoelens.
Echte
warme
moedergevoelens. Eerst onderdrukte Emma ze nog, maar dat ging later simpelweg niet meer. Ze wist niet eens meer of ze dat eigenlijk wel wou. Die moedergevoelens groeiden samen met de baby en werden op een gegeven moment groter dan de haat naar zijn vader. Onder de douche nam ze geen rare medicijnen meer, maar in plaats daarvan huilde ze. ’S Nachts zat ze in de schommelstoel in de babykamer, ze keek naar haar tekening en bad tot onze lieve heer. Elke avond. Overdag wanneer ze rondliep, maakte niet uit waar naartoe, hield ze haar buik met beide handen vast alsof het elk moment in de lucht kon verdwijnen. En elke keer als ze de baby voelde bewegen in haar buik ging er een tinteling van geluk door haar lichaam. Elf weken eerder dan verwacht scheurde de ouders van de toekomstige moeder naar het ziekenhuis. Op de achterbank van de kleine auto zat hun paniekerige en huilende dochter met haar weeën. De vader had het stuur zo stevig vast dat er dikke aderen zichtbaar werden op zijn handen. Moeder wisselde de hele weg naar het ziekenhuis af met bidden en haar dochter geruststellen. De sfeer in de auto was een onbeschrijfbare mix van angst en hoop. Vijf
uur
later,
vloekend,
zich
zelf
hatend
en
huilend
baarde Emma een kleine ongezonde jongen. Het gehuil van het jongetje was schamel en breekbaar maar dat maakte haar niet uit. Het was het enige wat ze wou horen. Een teken van leven. De deken van angst en zelfhaat gleed pas echt van haar af toen ze haar zoon tegen haar buik aandrukte. Zachte, warme tranen van geluk druppelden uit haar ogen en rolde over haar
4
wangen haar mondhoeken in, ze vond zelf dat ze zoet smaakten. Ze noemde hem Noah. Moe maar intens gelukkig en met de warme gloed die een nieuwe moeder draagt hield ze Noah vast. Ze had het prima gevonden
als
de
tijd
zou
stoppen
op
dat
moment.
Het
onbeschrijfbare begin van een moeder en zoon band kon haar niet lang genoeg duren, maar helaas werd Noah zo snel mogelijk naar de couveuse verplaatst. Opgeborgen achter glas in een gecontroleerde
omgeving
lag
het
piepkleine
jongetje.
Ontastbaar voor zijn moeder. De enige twee weken die de moeder en zoon relatie
duurde
hebben ze elkaar nooit meer
kunnen
aanraken. Dat moment, dat Noah zijn laatste zwakke ademhaling werd weggezogen door het luchtfilter systeem in de couveuse. Dat moment
was
achtervolgen.
het Elke
moment keer
dat als
Emma ze
een
jaren baby,
en een
jaren kind,
zou een
knuffeldier of een wiegje zag brak haar hart weer. Het hart van Emma, die haar eigen kind vermoorde.
5
