1 - 8 - 2012 Quitty is jarig. Erg maar het is zelfs aan mijn aandacht ontsnapt. Gelukkig herinnert Gerrit er mij aan tijdens zijn bezoek. Ik ben blij dat hij langskomt, al ben ik wel een beetje ongemakkelijk. Hopelijk merkt hij dat we een heel klein beetje vooruitgang hebben geboekt, want Quitty kennende kiest ze meestal een verkeerd moment om streken uit te halen. Gerrit vindt dat Quitty veel rustiger is geworden, oef. We praten over de voorbije weken, wat gaat goed, wat vraagt extra aandacht. We krijgen enkele tips die Gerrit gelukkig nog allemaal op mail zal zetten want wellicht zal er straks al veel ontsnapt zijn. We wandelen samen en Gerrit neemt veel tijd om de fouten die ik maak te corrigeren. Ik zal toch weer één en ander moeten bijschroeven. Het is nu heel belangrijk dat ik haar het commando: 'of you go' aanleer, daarmee bepaal ik wanneer er gespeeld mag worden. Verder moeten we het volgen proberen te verbeteren door de 'cirkeloefening' goed toe te passen. Ik zal weer weten wat te doen.
2 - 8 - 2012 Vanmorgen ben ik opgestaan met koorts. Ik voel me ook niet al te best. Toch ga ik even met Quitty wandelen en een vijftal minuutjes oefenen, maar verder zal het vandaag rustig blijven vrees ik. Quitty blijft de hele tijd bij me liggen. Zou ze voelen dat ik niet OK ben? Ik ben in ieder geval blij met haar gezelschap.
3 - 8 - 2012 Een infectie op de luchtwegen, iets waarmee ik steeds rekening moet houden. Ziek zijn, het wordt een deel van je leven waarmee je noodgedwongen leert omgaan. Gewoontegetrouw wandel ik met Quitty voor haar ochtendbehoefte. Op onze wandeling ontmoeten we de jachthond die in de nabijgelegen straat woont. De confrontatie met een andere hond blijft moeilijk voor Quitty; Niet dat ze een gevecht zou aangaan, ze wil spelen. Ze wil zich ook sterk tonen, de baas zijn. Ik beveel Quitty 'sit'. Ze luistert. Ik hoop dat ze zich onder bevel rustig houdt, maar het baasje van de jachthond denkt vermoedelijk hetzelfde want ook zijn hond zit netjes aan voet. Iemand moet als eerste vertrekken. Mijn tijd is gelimiteerd omdat ik zo dadelijk uit werken moet. Ik moet dus wel het initiatief nemen. Je raadt het al. De jachthond blijft braaf zitten, Quitty danst blaffend in het rond. Tijdens onze ochtendwandeling komen we een jonge vrouw tegen. Ze vindt Quitty supermooi en vindt dat ze erg goed luistert. Ik vertel haar dat ze toch nog heel veel moet leren. Voor haar hond is het te laat zegt ze. 'Ik heb er nooit de tijd voor gehad. Nu hij ruim twee jaar is draag ik daar de gevolgen van.' Ik vertel haar dat het eigenlijk nooit te laat is. Ze kan nog altijd met training beginnen, alleen zal het waarschijnlijk wat langer duren en zal ze voldoende tijd en geduld moeten hebben. Ik wens haar alvast succes en geef haar het adres van de hondenschool. Het lijkt wel alsof ik vandaag 'wandelende raadgever' ben. Een hond, mensen spreken je spontaan aan. Waar Quitty in slaagt is het constant leggen van nieuwe contacten. Om één of andere reden loopt ze in de kijker. Een zeventienjarige jongen komt ons met zijn puppy tegemoet. Hij heeft moeite om de kleine deugniet onder controle te houden; De jonge pup wil Quitty graag begroeten. Ze heeft niet liever en ik laat beiden even begaan. 'Hij luistert niet,' zegt de jongen. Ik observeer de twee heel even en inderdaad, de pup luistert niet wanneer de jongen roept. Hij reageert echter wel op elke beweging die de jongen maakt. 'Het lijkt wel of hij doof is,' zeg ik hem.' Misschien moet je zijn gehoor eens laten testen. Reageert hij op geluid?' 'Ik vraag het thuis,' zegt hij nog. Ik ben er bijna zeker van dat de pup niet of nauwelijks hoort. Gelijkgestemden herkennen elkaar zeker? Hopelijk worden die twee geholpen want je ziet dat ze om elkaar geven.
4 - 8 - 2012 Vandaag vertrekken we naar onze mooie Ardennen. Een camping in Telin is onze bestemming. Ik heb met Anita afgesproken. Ik wil haar voor vertrek graag nog even zien en bijpraten. We zouden nog een
uurtje samen wandelen. Anita met Casper en ik met Quitty. Eddy wil echter vroeger vertrekken dan ik aanvankelijk had gedacht en onze wandeling valt in het water. Het stemt me een beetje droevig want ik heb Anita de laatste tijd nauwelijks gezien en vrienden moet je koesteren, nietwaar? Gelukkig komt ze nog snel even langs. Het spijt me dat ik zo weinig tijd voor haar heb, maar ik ben heel blij met haar korte gezelschap en, zoals altijd verwent ze me. Ik waardeer haar enorm. Ik maak nog een korte wandeling met Quitty voor we vertrekken. Rond één uur zijn we op weg. Geen lange autorit deze keer. Na ongeveer anderhalf uur zijn we op onze bestemming. Een mooie, verzorgde maar erg grote camping die uitgebaat wordt door Nederlanders. En... wat had je gedacht, het lijkt wel of we op een camping in Nederland staan. De Belgen zijn op één hand te tellen. Ook hier moet Quitty aangelijnd blijven. Omdat de caravans dicht op elkaar gepakt staan en het erg druk is, kunnen we haar nauwelijks ruimte geven. Het zal niet gemakkelijk worden. We zien wel. Als we onze tent rechtzetten hebben we al heibel met onze buren. De slaaptent van de kinderen staat 1.3 cm voorbij onze plek. De plaats die we toegewezen kregen is een stuk kleiner dan de andere plaatsen en we krijgen net onze caravan, tent en auto binnen de plek. Op de 1,3 cm na. Ach, we proberen er het beste van te maken. We starten met een fijne wandeling langsheen de Lomme, die aan onze camping grenst. Het is hier supermooi en het weer valt mee. Tijdens de wandeling ontspant Quitty. Gelukkig.
5 - 8 - 2012 Het is echt een superdrukke camping. Heel veel te doen voor de kinderen, maar voor de rust moet je hier niet zijn. Quitty is erg zenuwachtig. Ze vindt het niet fijn om aangelijnd te blijven. Ik probeer wat vaker met haar te wandelen zodat ze toch wat tot rust komt. Het is moeilijk om hier met haar te oefenen. Ik vind nergens een plek waar we rustig kunnen werken. De afleiding is te groot om nieuwe dingen te leren. We trainen wat op het gekende en verder speel ik met haar. Op die manier hebben we toch een leuke tijd samen en hopelijk went ze over enkele dagen en wordt het dan een stuk gemakkelijker.
6 - 8 - 2012 Vandaag wandel ik met Quitty langsheen de rivier. Het is hier erg mooi. Enkele eenden komen hier hun dagelijks maal zoeken. Meestal is Quitty erg gek wanneer ze vogels ontmoet. Ik houd de lijn extra slap, kijken wat ze doet. Ik probeer haar met mijn primitief geluid bij me te houden en waarempel, het lukt. Ze kijkt geïnteresseerd naar de eenden, maar blijft mooi aan mijn zijde. Dat is zeker een stap in de goede richting. Als we terug wandelen komen we opnieuw langsheen de eenden en wat had je gedacht. Natuurlijk, twee keer flink zijn is toch net iets teveel van het goede. ‘s Middags ga ik met Quitty naar het voetbalveld. Er spelen enkele kinderen, toch probeer ik haar aandacht te behouden. We oefenen vijf minuutjes de cirkeloefening, maar de afleiding is te groot. We spelen nog wat apportspelletjes en dat gaat prima. Ik laat haar nog even vrij rennen want straks moet ze weer aan de lijn.
7 - 8 - 2012 Spelen met Quitty is erg leuk. Het is belangrijk dat ik het initiatief neem. Op die manier laat ik haar blijken dat ik het voor het zeggen heb. Dat ik de lakens uitdeel. Als ze me uitnodigt om te spelen wacht ik een tijd. Later nodig ik haar uit. In het begin vond Quitty er niets aan om een speeltje op te halen. Door uitdagend met een klein speeltje te plagen zonder het effectief te geven heb ik uiteindelijk haar interesse kunnen wekken. Nu hoef ik maar iets uit mijn zak te halen en ze staat al klaar. Toch heeft ze zo haar voorkeuren en zal ze nog steeds niet zomaar alles ophalen en brengen. Haar interesse moet nog steeds gewekt worden wanneer het om iets nieuws gaat. Ik denk dat ze dan een beetje wantrouwig is.
Vanmiddag wandel ik met Quitty terug naar het voetbalveld. Het is een uitstekende plaats om met haar te spelen en als er niet te veel volk is kan ik er ook een beetje oefenen. Pech vandaag, de kinderanimatie is er drukdoende. Het is dus niet ideaal om haar daar los te laten. Ik wandel met haar naar het bos. Gelukkig is Ayari met ons meegewandeld en verwittigt me dat er gepainballd wordt. Er is dus veel lawaai. We kiezen er toch voor om het bos in te gaan, maar gaan een andere kant op dan aanvankelijk gepland. Het is er erg avontuurlijk. De natuur heeft hier blijkbaar heel wat ravage aangericht. Vele bomen zijn door storm en onweer ontworteld. We moeten dus op, over en onder afgevallen bomen. Best wel leuk. De ene keer beveel ik Quitty onder, de andere keer over. Het lukt dan eens wel, dan weer niet, maar we amuseren ons. Behendigheidsspelletjes blijken voor haar het einde. Ik ben blij dat ze nu minder gestresseerd is en als we terug bij de caravan komen legt ze zich moe en voldaan aan onze voeten. Het blaffen naar andere honden blijft. Ik heb intussen ervaren dat veel van mijn eigen houding afhangt. Haar straffen heeft weinig zin, integendeel. Ik probeer haar te belonen wanneer ze rustig blijft. Momenteel is het nog niet echt succesvol, maar hopelijk heeft ze snel door dat rustig blijven haar veel meer opbrengt.
8 - 8 - 2012 Het weer is vandaag beter dan de voorbije dagen. We moeten nog wel rekening houden met een enkele bui, maar we zijn best tevreden. Ik heb nog steeds geen geschikt plekje gevonden om met Quitty te oefenen. Of het is te druk, of het is te gevaarlijk. Vandaag verkennen we het bos. Omdat ik niet echt met haar kan oefenen doen we wat spelletjes in het bos. Ik laat Quitty op commando ergens onder of over kruipen. Eigenlijk voor een deel uit noodzaak want er liggen veel bomen over de weg die een normale wandeling in de weg staan. Quitty geniet van de aandacht en op die manier werken we tenminste aan onze band. Dat is alvast meegenomen. We hebben twee hondenburen. Een mopshondje, waar maar weinig leven inzit en dus niet interessant voor Quitty. De andere hond is een jonge bordercollie, een jonge deugniet. Als hij met zijn baasje langs onze caravan wandelt blaft en gromt Quitty. Vanmiddag heb ik haar rustig kunnen houden en haar daarvoor beloond. Hopelijk betert het nu stilaan. In de late namiddag rijd ik samen met Eddy en Quitty naar St-Hubert. We wandelen wat en genieten van een warm zonnetje. Quitty loopt mooi met ons mee, zoals het hoort.
9 - 8 - 2012 Quitty heeft het erg moeilijk. Iedereen wil haar aaien en ik moet vaak uitleggen dat ze beter ongemoeid wordt gelaten. Soms zorgt het voor wrevel want niet iedereen heeft evenveel begrip. Ik kan Quitty nu rustig houden wanneer er een hond passeert, behalve als ik even niet in de buurt ben, dan gaat ze flink tekeer. Tijdens onze ochtendwandeling hebben we weer pech. Het lijkt wel alsof we iedere keer als we een stap voorwaarts nemen, onverwacht worden teruggeschroefd. We ontmoeten een kruising van een border met nog iets. Een jong onstuimig beestje. Zijn baasje is minstens 500 meter achterop en kan zijn hond dus niet corrigeren. Hij komt op Quitty toegesneld, die aangelijnd naast me loopt. Spijtig heb ik de hond niet tijdig horen toekomen en in zijn ondeugendheid springt hij op Quitty, die in het nauw gedreven wordt. Ik laat de lijn los om haar de gelegenheid te geven zich terug te trekken, maar de borderkruising geeft niet op. Quitty rolt naar beneden en blijft met haar haren in de braamstruiken vastzitten. Een heel gedoe om haar weer los te krijgen. De eigenaar komt rustig toegestapt, roept zijn hond terug die niet veel zin heeft om te luisteren, want zowel Quitty als ik zijn een dankbaar prooi. Uiteindelijk weet de eigenaar zijn hond vast te grijpen, die nog snel nahapt. Ik bevrijd Quitty en wandel rustig met haar verder, maar ze is bang. Haar staart zit angstvallig tussen haar poten en ze kijkt me aan met een blik: 'kon je me echt niet beter helpen?' Pas na een tiental minuten ontspant ze weer. Ik wandel naar het bos waar we een open plek vonden.
Ik geef Quitty even de vrijheid, laat haar rennen en spelen en al snel heb ik weer een gelukkig hondje. Hopelijk laat deze ontmoeting weer niet te veel sporen na. Soms weet ik echt niet hoe ik nu het beste reageer. Ik volg mijn intuïtie, maar of die altijd goed zit is nog maar de vraag.
10 - 8 - 2012 Onze vakantie dobbert verder. Het weer laat zich van zijn positieve kant zien. We kunnen dus veel buiten zijn. Het warme weer zorgt voor een grotere toeloop naar de camping. Een komen en gaan van mensen, kinderen en honden. Heel veel verandering op korte tijd zowel voor Quitty als voor mij. Ik denk dat ik mijn eigen onrust op haar overdraag. Nieuwe mensen, nieuwe omgevingen maken me meestal onzeker. Niet dat ik een uitdaging uit de weg wil gaan, maar het is altijd afwachten hoe mensen reageren op mijn beperking. Vandaag lijkt onze campingstraat volledig vernieuwd. Vier nieuwe gezinnen, waarvan drie met een kindje met een beperking. Echte schatten, maar ik moet dubbel alert zijn, want zij reageren soms anders en hun bewegingen zijn niet altijd goed gecontroleerd. Hun interesse voor Quitty lijkt eens zo groot. Ze vragen me honderduit over haar. Het is leuk om hen uitleg te geven, maar ik voel dat Quitty niet op haar gemak is.
Gelukkig kan ik het aan de kinderen uitleggen, die gretig aan mijn lippen hangen. We spreken af dat ze Quitty niet uit zichzelf benaderen, maar altijd eerst vragen of het kan. Meestal blijft het bij kijken, waarbij ze elkaar aftasten, en stilaan groeit bij Quitty het besef dat er geen gevaar is. Ze ontspant en blijft rustig wanneer de kinderen spelend passeren. Alleen een bal wint nog haar extra aandacht.
11 - 8 - 2012 Vandaag gaan we winkelen. Eddy, Quitty en ik. Morgen is Nomi jarig en al onze kinderen komen op bezoek. Het belooft een mooie dag te worden, maar natuurlijk moeten we wat extra mondvoorraad en de nodige drank inslaan. We rijden van Aldi naar Delhaize, van Lidl naar Carrefour en Quitty stapt geduldig mee. Ze wordt het winkelen al goed gewoon en de uitbaters vinden ons intussen OK.
12 - 8 - 2012 De herinnering aan de geboorte van één van je kinderen is altijd een beetje bijzonder. In het geval van onze jongste Nomi, misschien helemaal. Ik herinner mij dat men haar bij de geboorte niet veel kans gaf. Intussen is ze veertien jaar geworden, een vechtertje, een doorbijter en op haar epilepsie na is ze alle problemen ontgroeid. Er is in een mensenleven zoveel om dankbaar te zijn. Het wordt een drukke dag. Onze kinderen en één van de kleinkinderen komen langs. Ik kijk verlangend uit naar hun komst. Ik zie hen niet zo vaak. Hun beroeps- en sportactiviteiten slorpen hen een beetje op. Normaal, een kind ontgroeit op een bepaald moment zijn ouders, maar weten dat je er bent als ze je nodig hebben is al heel wat. Quitty voelt mijn onrust en wijkt niet van mijn zijde. Het zal straks voor haar weer niet zo gemakkelijk
zijn. Mijn dochter Ellen is niet zo gesteld op dieren. Ze voelt zich niet veilig in hun aanwezigheid. Het wordt een hele fijne dag. We eten samen, spelen op de speelweide, wandelen en lachen. We lachen veel en het doet goed. Ik laat Quitty vrij rondlopen op de grote speelweide. Ze loopt achter de frisbee, achter het badmintonpluimpje en geniet van haar vrijheid. Zelfs Ellen ontspant in haar aanwezigheid. Ik vlei me in het malse jonge gras en geniet van het schouwspel. Quitty legt zich moe en voldaan aan mijn zijde. Quitty is dan misschien nog geen hoorhond, misschien lukt het ons ook niet, maar van één ding ben ik héél zeker. Ze heeft de gave om mensen blij te maken, om contacten te leggen: gewoon om lief te hebben.
13 - 8 - 2012 Ik kan geen vijf stappen zetten of er is wel iemand die naar Quitty vraagt. Kleine kindjes willen haar aaien. In onze campingstraat is een gehandicapt jongetje en de verbondenheid die ik met hem heb is groot. In die mate dat het de ouders bevreemdt. Naast zijn primordiale dwergsyndroom heeft hij een zwaar longprobleem en is hij autistisch, maar mijn bijzondere spraak intrigeert hem. Hij vraagt honderduit waar hij normaal eerder terughoudend is. Hij komt regelmatig bij me aan de tent zitten en zet zich meestal naast Quitty. Met zijn hand in haar haren blijft hij lange tijd voor zich uit staren. Zijn hele (superkleine) lichaam ontspant. Quitty legt haar hoofd in zijn schoot. Allebei lijken ze van de wereld en genieten van elkaars aanwezigheid. 'Ik zal verdrietig zijn,' zegt hij. 'Waarom,' vraag ik hem. 'Omdat ze mijn vriendje is,' zegt hij. 'Ik weet het,' zeg ik, 'maar ze zal in je herinnering blijven en wie weet, misschien heb je ooit zelf een hondje.' Mijn hart breekt. Later op de dag praat ik met zijn mama. Ik vertel haar hoe positief hij reageert in de aanwezigheid van Quitty, dat een eigen hondje misschien geen slecht idee is. Dan vertelt ze me een geheim, een verrassing voor haar kleine jongen. Over enkele maanden krijgt hij een hond, die nu nog in opleiding is. Hij mag het nog niet weten, want het wachten zou voor hem te moeilijk zijn. Soms is het vreemd hoe het lot mensen bij elkaar brengt. Dank je Quitty, voor alle mooie ontmoetingen.
14 - 8 - 2012 Afscheid nemen van een vriendje, bestaat er een goede manier? Soms kan een ontmoeting zo ingrijpend zijn dat loslaten moeilijk is. Mitch gaat naar huis vandaag. Ik beloof hem dat we nog samen zullen wandelen. Hij in zijn rolstoel, ik met Quitty aan mijn zijde. Onderweg vraagt hij of Quitty even op zijn schoot mag. Natuurlijk mag het, op voorwaarde dat Quitty niet protesteert. Heel even flitst door mijn hoofd dat Gerrit straks meeleest. Dat heb je nu met zo'n openbaar dagboek. Quitty mag niet teveel aandacht van anderen want dat is belangrijk voor haar opleiding, maar Mitch is niet iedereen, dus twijfel ik geen moment. Ik doe haar lijn af en leg haar in de schoot van Mitch. Ik weet dat ze nu weg kan als ze zich niet veilig voelt. Quitty legt zich ontspannen te rusten en Mitch stuurt stralend zijn elektronische rolstoel. Hij vertelt over de vogels en de bomen, benoemt alle paddenstoelen die hij kent, maar met één hand koestert hij de hond in zijn schoot. Prachtig hoe mens en dier soms één worden. Voor geen geld had ik dit moment willen missen. Geluk, je kan het niet zoeken, het overkomt je, veel vaker dan je denkt.
15 - 8 - 2012 Wandelen in Zoutleeuw, voor het goede doel, voor Canisha. Natuurlijk willen we mee. Samen met Quitty reis ik van Tellin naar Wilderen. Ik heb afgesproken met Anita en het weerzien is geweldig. Quitty is blij met de aanwezigheid van haar vriend Casper. Geen geblaf, geen gegrom, alleen wederzijdse snuffels en likjes. Mooi om zien hoe voorzichtig ze met elkaar omgaan. Twee deugnietjes bij elkaar.
Gerrit en zijn team staan weer paraat aan het Canisha-tentje. 'Vrouwen zijn kletskousen', zegt de volksmond, maar als ik Gerrit bezig zie dan heb ik mijn twijfels over de waarheid van deze uitspraak. Géén vrouw doet het hem na. Pure passie als hij vertelt over zijn hulphonden, alleen voor het grote publiek tovert hij een spiekbriefje uit zijn achterzak, alsof hij dat nodig heeft. Een hond die een ei draagt. Is dat niet om problemen vragen? Het is deze keer niet de hond die de mist ingaat, want er staat geen tandenspoor in het ei, alleen pardoest het op de grond omdat Gerrit in zijn verstrooidheid de timing van het loslaten verkeerd inschat. Mensen, ze maken ook wel eens fouten. Wandelen met Anita, Casper, ik en Quitty. Een avontuur op zich, want zelfs met de wegbeschrijving in de hand, de mooie pijltjes die ons de juiste weg moeten wijzen, kunnen wij vrouwen nog verkeerd lopen. Hoe zat dat ook alweer met die 'kletskousen'? Quitty heeft zich voorbeeldig gedragen. Geen geblaf noch gegrom naar andere honden. Samen met Casper drinken uit een klein bekertje en bereid om de druppeltjes van elkaars tong te likken. Het was puur genieten. Bedankt Anita, voor je vriendschap. Bedankt Canisha, voor jullie inzet.
16 - 8 - 2012 Quitty is onrustig vanmorgen. Ze wandelt heen en weer. Ze wil alleen maar buiten zijn, liefst voor de tent. Het lijkt wel alsof ze wacht. Mitch komt niet vandaag. Kan het zijn dat ze al aan zijn aanwezigheid gewend was. Zou het kunnen dat ze zijn ochtendbezoekjes, die meer dan een week een ritueel waren mist? Ik zet me naast haar op de grond en masseer haar zoals Gerrit ons leerde tijdens één van de groepstrainingen. Af en toe kijkt ze me aan, maar uiteindelijk legt ze zich ontspannen neer een geniet van de stille aandacht. Ik ook. Onze kinderen gaan vandaag kajakken op de Ourthe. Voor Nomi is het de eerste keer. Wij zijn gepromoveerd tot taxichauffeurs van dienst. Quitty reist natuurlijk mee. Aan de instapplaats is het enorm druk. Zwemvestjes passen, boot kiezen, zenuwachtig wachten tot de boot te water gaat. Quitty voelt dat er wat gaat gebeuren. Als de kinderen instappen wil ze mee. Moest ik haar loslaten, ze zou als eerste in de boot springen. Ze is echt een avontuurlijk hondje. Misschien moet ik een sport zoeken die we samen kunnen doen. Zo kan ze haar extra energie kwijt. We rijden een stukje tegen de stroom in, hopend dat we enkele mooie, grappige beelden kunnen schieten van onze wateravonturiers. Het wachten duurt lang. Iedere boot houden we strak in de gaten want misschien is het één van ons. Als onze aandacht even verslapt is het Quitty die de kinderen opmerkt. Gelukkig kunnen we nog net op tijd enkele mooie foto's vastleggen. Een klein filmpje als toetje. Nomi maakt nog net een gelegenheidsslippertje. Dat wordt lachen als we de beelden terugzien. Quitty is blij en dartelt rond de kinderen heen. Het zou niet eerlijk zijn om haar nu alleen voor mij te houden. Ze is dol op de kinderen en zij op haar. Ik vergeet even alle instructies. Ik ben helemaal mama met een stel prachtige kinderen en een hond die er bij hoort, maar ze weet intussen haar plaats. Gerrit zal me misschien op de vingers tikken, maar dit moment was mooi meegenomen, onvergetelijk! Leven is toch geven en nemen, of niet? ‘s Avonds wandel ik met Quitty langs de Lomme. Het is er rustig. Ook op de speelweide is er geen mens te bespeuren. Ik laat Quitty vrij rondlopen. Ze rent achter een vlinder aan, ook een opwaaiend blaadje wakkert haar jachtinstinct aan. Na ongeveer 10 minuten vrij dollen roep ik haar terug. Of beter, ik klak met mijn tong in de hoop dat ze me hoort, dat ze begrijpt wat ik van haar verwacht. In geen tel staat ze aan mijn voeten. Een vijftal minuten oefenen we het volgen in de denkbeeldige cirkel. Er is nog werk, dat is duidelijk. Ik breng haar nog even naar het midden van het speelveld, commandeer haar: 'down' en blijf. Ze blijft mooi op haar plaats, zelfs als een man met een hondje passeert. Goed zo meisje. Vanmiddag hebben we een nieuw speeltje gekozen voor Quitty. Tenminste, Eddy heeft het voor haar uitgezocht. Een rubberen worst aan een touwtje. Het is een schot in de roos. We spelen nog een tijd lang en voldaan wandelen we rustig naar onze tijdelijke thuis.
17 - 8 - 2012 Er zijn weer heel veel nieuwe mensen toegekomen en dat zorgt voor Quitty voor wat extra stress. Ze heeft even de tijd nodig om de nieuwelingen te vertrouwen. Het is erg warm vandaag en we zoeken verkoeling in het meer; Met haar pootjes in het water springt ze dartel heen en weer, maar verder wil ze niet, want als haar buikje nat wordt snelt ze naar de kant. De spelende kinderen trekken haar aandacht en nieuwsgierig gaat ze hen tegemoet. Als een jonge jack russell het water induikt verwacht ik dat ze hem achterna gaat, maar zelfs voor een spel met deze viervoeter wil ze niet verder dan haar pootjes. Het is een echt fier madammeke. 'Niet te nat worden, hé, we moeten een beetje toonbaar blijven.' Het is te warm om te trainen, te warm om te bewegen. We houden het rustig en zoeken een plekje in de schaduw. Quitty kruipt onder de auto.
18 - 8 - 2012 Mijn dochter Léni, haar vriend Wim en hun neefje Keanu komen op bezoek. Dat belooft voor Quitty weer heel wat drukte. Keanu heeft nog niet geleerd om op een gezonde manier met een hond om te gaan. Hij is nu drie jaar en het is tijd om hem een aantal dingen duidelijk te maken. Ik wil vandaag een beetje tijd voor hem maken, want Keanu heeft zo al moeite om zich aan regels te houden, het zal dus extra oppassen worden. Ik probeer hem een aantal dingen duidelijk te maken: - Laat Quitty zelf naar je toe komen, niet andersom. - Laat haar eerst aan je handen ruiken, als ze dan niet weg loopt dan kan je haar rustig aaien. - Laat haar met rust als we even niet in de buurt zijn. - Aai haar niet over haar kop, maar op de borst. - Quitty is geen speeltje. - Je mag haar niet knellen of strak omhelzen, dat vindt ze niet prettig. - Trek niet aan haar staart en laat neus en ogen met rust. - Laat haar met rust als ze van je weggaat. - Ga niet bij haar in de mand liggen. - Haar speeltje niet afnemen. - Haar niet aanstaren want dat kan ze ervaren als een bedreiging. - Geen trek of duwspelletjes met haar spelen, want ze is veel sterker dan jij. - Niet schreeuwen of rennen want dan wordt je heel interessant voor haar en wil ze achter je aangaan. Keanu aanvaardt de regels. Af en toe zitten ze naast elkaar en kijken samen naar de mensen die voorbij wandelen. Het wordt een hele fijne dag samen.
19 - 8 - 2012 Bloedheet! Zelfs onder de bomen is het puffen. Elke inspanning is er één teveel. Iedere inademing snijdt. Ik wandel met Quitty tot aan de Lomme en we zetten ons in het gras. Allebei met de voeten/poten in het water, de enige verkoeling. Het wordt een luie dag, nietsdoen, zweten, puffen en 's avonds koortsig het bed in. We hebben om zomer gesmeekt, maar nu is het net iets teveel.
20 - 8 - 2012 Saskia en Alexander komen op bezoek. Alexander is een hond gewend. Bayaar, een turkse herder is zijn boezemvriend. Maar, Bayaar is Alexander gewend, Quitty is grotere kinderen gewend en ik zal hem dus moeten uitleggen dat hij met haar niet kan doen wat hij met Bayaar doet. Alexander is onwennig. Het is niet zozeer Quitty die hem afschrikt, maar mijn rare stemgeluid vindt hij niet leuk. Ik probeer met hem te communiceren, maar het lukt niet. Ik laat de gesprekjes dan maar over aan de kinderen en Eddy.
Eerst is Quitty een beetje wild. Een nieuw speelmakkertje ziet ze duidelijk zitten, maar na een half uurtje bedaart ze en hoort Alexander er helemaal bij. Ze laat hem met rust en hij haar. Het is nog altijd zeer warm, maar onweer hangt dreigend boven onze hoofden. Toch besluit ik om een flinke wandeling te maken met Quitty. Alleen. We kiezen het bospad tot aan de grote weide waar we fijn kunnen spelen. Nog even met de pootjes in het water en dan langs de grote weg terug naar onze caravan. Met een gelukkig hondje aan mijn voeten laat ik de eerste regendruppels mijn huid afkoelen. Algauw stortregent het, maar het kan ons niet deren. Het gebeurt niet vaak dat een verkwikkende bui welkom is in ons Belgenlandje.
21 - 8 - 2012 Saskia en Alexander blijven slapen. Dat vraagt weer heel wat creatief organisatiewerk. Ik ben benieuwd hoe Quitty zal reageren. Zoals altijd is iedere bezoeker snel een volwaardig lid en is het voor Quitty veel moeilijker te aanvaarden wanneer er iemand weggaat dan wanneer er iemand bijkomt. Alexander weet van nature hoe hij haar het beste benadert. Hij draait zich om en gaat weg wanneer hij haar geen aandacht wil geven en Quitty begrijpt dat ze niet gewenst is. Mooi om zien. ‘s Middags gaan we naar het zwembad. Het is lekker warm en de kinderen vinden verkoeling in het water. Wij, Eddy, Saskia, ik en Quitty zoeken een plekje in de schaduw. Plotseling wordt Quitty ziek. Ze braakt en ziet er echt ellendig uit. Ik wandel met haar terug naar de caravan waar het veel rustiger is. Onderweg moet ik haar dragen omdat ze niet meer op haar poten kan staan. Als dit maar goed afloopt. Ik vermoed dat ze last heeft van de warmte en probeer iedere andere nare gedachte van me af te zetten. Quitty blijft nog een uur lang braken. Ik heb mezelf voorgenomen dat ik het tijd geef tot vanavond, op voorwaarde dat haar toestand niet verslechterd. Ze heeft geen aandacht voor voorbijgangers, fietsende kinderen, een voorbijvliegende bal wordt genegeerd. Ze is echt zielig. Gelukkig klaart het ‘s avonds op. Ze drinkt weer en ze wordt vrolijk als de kinderen terugkomen. Blijkbaar was mijn eerste gedachte correct en had de warmte haar in zijn greep. Wat ben ik blij dat ze weer speelt en gek doet. Ik mag er niet aan denken dat er met haar iets gebeurt.
22 - 8 - 2012 We brengen een bezoek aan Durbuy. Ayari en Nomi blijven liever op de camping om met hun vrienden te spelen. Quitty gaat met ons mee. We wandelen eerst door een mooi natuurgebied en we genieten. Later bezoeken we het stadcentrum van Durbuy. Ook al is het een dag in de week, het is er verschrikkelijk druk. Een goede oefening voor Quitty. We passeren immers vele honden en na de derde hond is ze het blaffen moe en wandelt rustig met ons mee. Ze zal het ooit nog leren, denk ik. Als we 's avonds terug aan onze kampplaats komen zijn er weer heel wat mensen verdwenen en vervangen door nieuwe. Quitty is de eerste die het opmerkt en het zint haar duidelijk niet, maar na een half uurtje zijn de nieuwelingen weeral helemaal ingeburgerd. ‘s Avonds komen enkele kampeervrienden een spelletje spelen in onze tent. Ik weet niet goed hoe Quitty hierop zal reageren. Ik stuur haar in haar mand, daar heeft ze rust. Het is OK voor haar en vanuit haar mand houdt ze iedereen in de gaten. Voor het slapengaan wandelen wij tweetjes nog even naar de speelweide en spelen tot we er letterlijk bij neervallen. Het is fijn om haar zo gelukkig te zien. Na het spel wandelt ze braaf naast me en legt zich zonder probleem te rusten. Ik ook.
23 - 8 - 2012 Onze vakantie zit er bijna op. Back to real life, maar nu genieten we nog van het samenzijn met onze kinderen. Hen leren kennen op een totaal andere manier is een geweldige ervaring.
We hebben deze vakantie niet zoveel geoefend, Quitty en ik. Onze band is wel versterkt en als hondenbezitter heb ik heel veel bijgeleerd, tenminste, zo denk ik erover. Quitty communiceert met heel haar lichaam. Haar ogen, haar oren, haar staart, haar gelaatsuitdrukking, haar houding hebben allen hun betekenis in wat ze me wil vertellen. Ik begrijp haar niet altijd maar ik raak stilaan geoefend in het lezen van haar taal. Ik leer van haar, zij hoop ik ook van mij. Soms vergeten we hoe belangrijk het is om onze hond te begrijpen, maar dat zorgt er wel voor dat je op tijd kan ingrijpen als er iets in de lucht hangt. Om een voorbeeld te geven. Kleine kinderen zijn dikwijls bang van een hond. Zo lang hij stil ligt is er niets aan de hand, dan komen ze naderbij, maar zo gauw hij beweegt reageren ze onverwacht. Ze lopen weg, gillen of staren zonder te beseffen dat ze hierdoor bepaalde signalen doorspelen naar de nietsvermoedende hond. Misschien zou het een goed idee zijn om op school kinderen te leren wat wel en niet kan in de omgang met een hond, met een dier in het algemeen. het zou misschien veelvoorkomende ongelukken kunnen verminderen, maar... wie ben ik hé. Vanmiddag ga ik met Quitty spelen. De weide is nu zo een beetje onze ontspannen plek, tenminste als er niet gesport wordt want dan wil Quitty zich in het spel mengen en dat kan natuurlijk niet. Misschien is Gerrit niet zo gelukkig dat we deze vakantie niet beter benut hebben, maar even loslaten en gewoon van elkaar genieten is misschien wel de meest verstandige les geweest.
24 - 8 - 2012 Vandaag is er vanalles te doen op de camping. Nomi gaat samen met enkele campingvriendjes meedoen aan een 'talentenjacht'. Ze danst graag en kan zich nu eens laten zien. Ik ben benieuwd. Natuurlijk gaan we haar steunen en samen met Quitty zet ik mij op de eerste rij. Het is erg druk, lawaaierig en een heen en weer geloop om gek van te worden. Een goede oefening voor Quitty en een stressmoment voor mij, dat ik natuurlijk ongewild overdraag. Quitty wordt zo wat gek als Nomi op het podium staat te springen. Ik weet niet wie nu de meeste aandacht wint, maar ik vrees dat Quitty de show steelt. Ik probeer haar te bedaren, maar het lukt niet. Ayari biedt aan om met haar te wandelen zodat ik ontspannen kan genieten van het optreden van Nomi, wat ik dankbaar aanvaard. Ik kies er nu liever voor om Nomi niet teleur te stellen door weg te gaan. Misschien geen juiste beslissing, maar ik volg mijn hart.
25 - 8 - 2012 Vandaag breken we de tent op want morgen rijden we terug naar huis. Af en toe zou je een toverstaf willen hanteren zodat vervelende jobkes in het niets verdwijnen, maar, we vliegen er samen in. Quitty houdt ons vanuit haar mand strak in de gaten. Het lijkt wel alsof ze begrijpt dat ze zich nu beter gedeisd houdt. We zijn in deze minder leuke taak een tikkeltje korter van stof. Ongeveer drie uurtjes later is alles netjes afgewassen, opgeplooid, weggeborgen en nippen we ontspannen van onze laatste vakantiegeneugten. Stiekem ben ik blij dat we terug naar huis gaan. Ik mis mijn vertrouwde omgeving en onze thuisblijvers. Ook al zijn ze al groot en gaan ze hun eigen weg, het blijven je kinderen. Quitty zal ook wel blij zijn om de campingdrukte te verlaten en te ruilen voor rust en vrijheid. Ik zal blij zijn dat we op onze vertrouwde plek kunnen oefenen.
26 - 27 - 28 - 29 - 30//8 Er is deze dagen weinig tijd om mijn dagboek bij te houden. Ik moet er terug tegenaan vliegen. Op het werk verwacht men 300 % inzet want we krijgen drie ministers op bezoek die ik op een ludieke manier zal moeten toespreken. Er wordt geoefend, verbeterd, gezeurd, gezweet, gewerkt en dat allemaal voor drie mensen die eigenlijk niet méér zijn dan jij en ik. Maar, ook ik moet luisteren naar de baas, dus doe ik wat hij van mij verwacht.
Sorry Quitty, kindjes, Eddy dat ik jullie deze dagen een beetje vergeet.
28 - 8 - 2012 Het vermelden waard. Vandaag ga ik naar de hondenschool en laat, op aanraden van Anita, de ministers even voor wat ze zijn. Het hoofd leegmaken kan goed doen. Het wordt geen gewone hondentraining. Nee! We bezoeken gezamenlijk de kermis in Sint-Truiden Ik ben niet zo'n fan van al die gekke drukte, maar voor Quitty maak ik graag een uitzondering. We ontmoeten de leden van OTV - Terbiest aan het café Old Tom. Ik had er nog nooit van gehoord. Dat weet ik dan ook weeral zijn. Michel geeft de training en Anita begeleidt me want in die gekte ben ik een kip zonder kop. Quitty weet de eerste momenten niet waar ze het heeft. Zoveel geluiden, zoveel mensen, zoveel geuren. Ze laat het op zich afkomen. We doen ons best. Als kers op de taart mogen we (begeleiders en hondjes) op de draaimolen. Quitty en Casper kiezen een cabriolet en zetten zich gemakkelijk. Casper fier vooraan met zijn vriendinnetje op de achterbank. Wie weet: 'Hoe zou dit aflopen moesten we die twee daar alleen laten?'
31 - 8 - 2012 De ministers kunnen we weer even vergeten. De zenuwen gierden door mijn lijf, alsof ik het zou besterven. Blijkbaar heb ik die stress nodig om te kunnen functioneren. Ik heb mezelf overstegen, in die mate dat onze directeur complimenten uitdeelde alsof hij dat gewoon was. Die erkenning deed deugd. Het maakt dat je gevoel van eigenwaarde een positieve boost krijgt. Ik loop dus even op wolkjes. Geen tijd om te blijven zweven. Onze jaarlijkse barbecue staat voor de deur. We kiezen ervoor om onze uitnodigingen te beperken tot onze eigen kinderen en kleinkinderen. Veertig koppen vind ik dit jaar méér dan voldoende. We doen inkopen op de markt in Molenbeek. We besluiten om Quitty thuis te laten. We doen haar geen plezier met een bezoek aan de vleeshallen en het is ook terecht geen plaats voor levende dieren. We hadden evengoed vlees kunnen kopen dichter in de buurt, maar dit scheelt ons méér dan de helft in prijs en dat hebben we er voor over. 's Middags komt Anita op bezoek met heerlijke groenten uit de tuin. Dat wordt smullen, nu kan onze barbecue niet meer stuk. Als alle voorbereidingen getroffen zijn wandel ik met Quitty naar ons geliefde plekje. We zetten ons in het gras en genieten van de omgeving. Spelende kinderen trekken Quitty's aaandacht. Ze is altijd bereid om te spelen en ze probeert de kinderen uit te nodigen om haar te betrekken. Ik wandel wat verder en nodig haar zelf uit om te spelen. Wat kan ze supergek zijn. Een grappig deugnietje. Na het spel roep ik haar terug en oefen het cirkelvolgen. Op een rustige plek gaat het al goed, maar eens de afleiding te groot is vergeet ze alle wijsheid.
