! !
! kabinet k
Lesbrief
!! !! ! !
!
Beste leerkracht, Binnenkort komt u met uw klas naar de dansvoorstelling Rauw, een productie van kabinet k. Om u en uw leerlingen voor te bereiden op dit theaterbezoek, geven we u graag deze bundel mee met wat inhoudelijke informatie over de voorstelling én enkele suggesties voor activiteiten die u in de klas kan doen.
Veel plezier ermee!
! !
Over kijken naar dans Een dansvoorstelling bekijken is een abstracte belevenis, maar abstractie is daarbij geen scheldwoord, eerder een prikkel en een verademing: het opent een nieuwe en onbekende wereld. De danser spreekt met het lichaam, eerder dan met de mond. De voorstelling spreekt door de beelden die ze oproept, de energie die ze uitstraalt en de muziek die haar ondersteunt. Als de kinderen weten dat het niet draait om ‘begrijpen’ maar wel om ‘beleven’, dan kan er niks mislopen; dan zijn er geen slimme of domme kijkers, dan is er enkel de magie van de open blik…
!
Kinderen voorbereiden op een dansvoorstelling als Rauw komt neer op het installeren van de juiste codes, het aangeven van de juiste ‘sleutels’. Het helpt kinderen om op voorhand te weten dat er geen gesproken taal in de voorstelling zit. Zoals het hen ook kan helpen om de voorstelling te vergelijken met een schilderij of een gedicht, of als het bladeren door een levend fotoboek. In die context vindt u op de volgende bladzijde een korte inleiding door Sarah Vankersschaever op Rauw. We kozen voor een dubbele aanpak: u vindt in deze lesbrief zowel enkele opdrachten die helpen om te kijken naar dans en beweging, als ook en een woordje uitleg over de inhoud en de drijfveren van de makers.
!! ! !
the trailer van rauw!
http://vimeo.com/80903897
! ! !
! ! ! ! ! ! Sarah Vankersschaever voor cultuurplatform Dans in Limburg
!
SARAH TIPT: Kabinet k met Rauw (8+) ! !
In hun nieuwe jeugddansvoorstelling rauw roept Kabinet K de hulp in van zeven piepjonge ! dansers om hun verhaal vanuit de frisse blik van het kind te vertellen. Vallend en verend ! brengen ze het verhaal van kinderen die zich oefenen in het rechtop blijven staan in moeilijke ! omstandigheden. 'Spelen, dromen, doen alsof, kind zijn ook als het niet kan.' Met live muziek ! van Thomas Devos. ! ! Ik hoor mensen vaak vol vuur vertellen over de boeken die ze tijdens de zomermaanden ! gelezen hebben. Romans, non-fictie, reisgidsen, catalogi en kunstboeken: stuk voor stuk ! verhalen die ze met huid en haar, met inkt en papier, verslonden. Maar zelden hoor ik hen ! vertellen over poëzie. Dichtbundels, hoe licht en dun ook, belandden niet in de reiskoffer. De ! redenen daarvoor zijn weinig poëtisch: omdat het er toch niet van komt om de gedichten te ! lezen. Omdat het niets voor hen is. Omdat men te weinig van poëzie kent. Omdat het hun taal ! niet is. Omdat. ! ! Het zijn diezelfde mensen die ik in verre landen met hun fiets halt zie houden op de mooiste ! plekken. Of stil hoor worden wanneer ze merken dat de wereld 's avonds trager gaat draaien ! en dat dat een magische sfeer met zich meebrengt, zo vlak voor alle licht verdwijnt. Ze zijn ! bovendien de eerste om een fles wijn open te trekken en te genieten van die paar seconden ! waarin je voelt: iedereen is daar, alles is goed. ! ! Als ik dat zie, begrijp ik niet dat diezelfde mensen zeggen “poëzie is niets voor ons”. Poëzie ! is niet louter een taal, het is een manier van leven. Wie aandachtig en bewust leeft, begrijpt ! perfect dat er niet altijd een overvloed aan woorden nodig is om iets te benoemen. En tien ! regels soms evenveel vertellen als een boek. Als een leven. ! ! Die bewuste bondigheid herken ik bij een aantal podiumkunstenaars. Joke Laureyns en Kwint ! Manshoven zijn er twee van. Ze bewegen zich met een bewonderenswaardige gevoeligheid ! door het leven en onder de mantel van hun tweemansgezelschap 'kabinet k' vertalen ze die ! gevoeligheid nu eens naar poëtische en broze jeugddansvoorstellingen, dan weer naar ! energieke en bruisende choreografieën. ! ! Rauw is een gedicht in krachtige sprongen en stevige akkoorden en spreekt daarmee een taal ! die we allemaal begrijpen. Dus de volgende keer dat u het heeft over zomerliteratuur, kunt u ! zeggen dat u een woordeloze dichtbundel zag. Daar kan geen Pieter Aspe tegenop.
! OVER DE VOORSTELLING ! ! !!
rauw/raw kabinet k
- Op het einde komt alles meestal goed. - En wat als dat niet zo is? - Dan ben je gewoon nog niet aan het einde gekomen. (uit ‘the glass castle’ van jeanette walls)
!!
Een bende kinderen balanceert op het scherpst van de snee, in een voorstelling die getuigt van hun veerkracht, hoop en idealisme. Een oefening in rechtop blijven staan, in verzet tegen een constante, onzichtbare dreiging. Ze ontwikkelen hun eigen medicijn tegen de chaos van een wereld die te groot is om te omvatten, te begrijpen, te beheersen.
!
Rauw is een voorstelling over spelen, dromen, doen alsof, kind zijn ook als het niet kan. Het gaat over opgroeien in soms moeilijke omstandigheden, gezien vanuit het perspectief van kinderen. En over de volwassenen die voor hen moeten zorgen, die ondoorgrondelijk zijn, soms dichtbij, maar meestal ver weg.
! !
Met live muziek van Thomas Devos, die als een bard op het slagveld de heldenmoed van de kleine strijders bezingt. Met rauw keren Kwint en Joke terug naar de sfeer van hun eerste creaties: voorstellingen met een hoge energie, waarin het kind als danser centraal staat. Na de verstilling van Unfold en I see you, is er weer het verlangen naar de impulsieve en organische danstaal van voorstellingen als Questo ricordo (CCHA & Dans in Limburg, 2006), Shelter (Kopergietery, 2005) en Dromen hebben veters (fABULEUS, 2003).
!!
Productie Choreografie Scenografie Dans Muziek Dramaturgie Productieleiding Assistentie Licht & techniek Met steun van
!
kabinet k vzw Joke Laureyns & Kwint Manshoven Kris Van Oudenhove & Kwint Manshoven Yolan Bosteels, Suza De Gryse, Renée Wagemans, Aagje Van Wesemael, Louisa Vermeire , Judith Ginvert, Anna Vrij, Kwint Manshoven, Kristina Neirynck Thomas Devos (Tommigun) Mieke Versyp Ilse Joliet Siri Clinckspoor Kris Van Oudenhove, Gerold Van Thiegem Vlaamse Gemeenschap, Les Ballets C. de la B., Takt Dommelhof, Provincie Oost-Vlaanderen
!! !
WAT KUNNEN WE DOEN IN DE KLAS?
!
Naar theater gaan is een speciale ervaring. In het bijzonder wanneer het om een dansvoorstelling gaat. Een abstracte voorstelling zonder duidelijk verhaal komt bij de kinderen vaak ‘raar’ over. Daarom is het zinvol dit goed voor te bereiden in de klas. De choreografen van Rauw, Joke Laureyns en Kwint Manshoven, schreven speciaal hiervoor een workshop uit die de kinderen laat ervaren hoe het is om een dansvoorstelling te maken en hoe eenvoudig het kan zijn om tot een sprekende bewegingstaal te komen.
!! !! ! Workshop ‘kennismaking met dans/een dansvoorstelling’ ! Veel plezier!
1. Opwarming • Handpalmen warm wrijven, gezichtsmassage (kleine klopjes), schouders, armen en benen masseren (stevige klopjes) en in een cirkel elkaars rug warm wrijven met losse knuistjes. • De ruimte oversteken (eventueel diagonaal) in duo’s waarbij de één de ander leidt door middel van een denkbeeldig touwtje uit de neus/ heup/ knie/ schouder/ verschillende lichaamsdelen.
!
2. Puzzelen • In duo’s: één iemand neemt een houding aan, de andere vult de lege ruimte rondom deze persoon op met armen, benen, romp... zonder elkaar aan te raken. Je kan het beeld ophangen van een lichaam dat als een puzzelstukje rond een ander lichaam past. Degene die ‘in de puzzel’ is gestapt, houdt de gekozen positie aan en de ander stapt er uit. Dan kan de persoon die vrij is opnieuw en op een andere manier in de puzzel stappen. • In twee groepen verder doen: één groep observeert en tekent de individuele puzzelstukjes.Het is niet de bedoeling dat ze mensjes tekenen met hoofd, lijf , voetjes, armpjes in een bepaalde houding, maar dat ze de houding tekenen in abstracte lijnen (zie voorbeelden uit het boek van Kandinsky). Belangrijk is om de kinderen die puzzelen gewoon te laten verder doen, dus niet stilstaan en een pose aannemen.
De twee groepen wisselen. • Bekijk samen de tekeningen van de kinderen, toon voorbeelden van hoe Kandinsky zijn ‘lijnen’ van de danseres samenvoegt tot een abstract schilderij (zie bijlage). Dit kan een manier zijn om het begrip ‘abstracite’ uit te leggen. Een beeld dat spreekt door kleur, energie, vormen... In dans gaat het dan om het geheel: bewegingen, licht, muziek, energie, compositie...
!
3. Rauw • Bekijk het affichebeeld van Rauw (paard op de brug) en de titel, lees daarna samen de introtekst (zie vorige bladzijde) bij de voorstelling. Ga in gesprek: • Hoe zou deze voorstelling er kunnen uitzien? • Wat weten we over de dansers? • Wat kunnen we verwachten? • Hoe zouden de choreografen het hebben aangepakt?
Er hoeven geen concrete antwoorden te ontstaan, het is enkel van belang om de betrokkenheid tijdens het kijken te vergroten. Bovendien is het voor een kind boeiend om te realiseren dat er een hele creatieperiode voorafgaat aan een voorstelling, en dat die gebeurt in samenwerking mét de dansers. Het is als vertrekken van een wit blad papier, en met een gegeven inspiratie en met de noodzaak om iets te communiceren, dat de makers langzaamaan invulling geven aan een idee. Er is géén voorgeschreven scenario. De lijnen van de voorstelling worden pas in het creatieproces uitgetekend. Vooraf is er enkel een heel duidelijk beeld van de makers waarom ze een voorstelling willen maken. Om op dit gesprekje voorbereid te zijn, kan het de leerkracht helpen om het interview te lezen met de choreografen, in bijlage achteraan bij deze lesbrief.
!
Volgende opdrachten kunt u na dit gesprek met de kinderen doen, erbij vertellend dat dit enkele van de opdrachten zijn geweest in ons repetitie-proces. Het zijn exact deze speelse opdrachten die hebben geleid tot de impulsieve danstaal van Rauw:
! !
4. Focus! 123 Piano De dansers in Rauw zijn zeer geconcentreerd. Dat zie je vooral aan hun blik, die is niet afgeleid maar steeds gefocust. Om die focus te trainen, hebben we meerdere repetities lang het spelletje 123 piano gespeeld en daarbij de regels een beetje veranderd: . Speel het spel in zijn originele vorm. Realiseer je hoe je blik nooit diegene loslaat die je benadert. Die blik is dus gefocust. . Speel het opnieuw, maar vraag aan iedereen om onderweg minstens één keer op je buik te liggen, en één keer te zitten (op de grond of op een stoel die je op het traject plaatst). Uiteraard mag de focus niet verloren gaan. . Speel het spel opnieuw, maar deze keer moet iedereen de hele tijd in aanraking zijn met iemand anders. . Speel het nu in 2 groepen, laat de helft kijken, vanuit verschillende posities, en bekijk de focus en de bewegingen (los van het spel) . Doe het een laatste keer opnieuw (in 2 groepen), maar nu zonder dat er nog iemand is die wordt benaderd: laat het publiek geloven dat er nog iemand is, door een gezamelijk ritme aan te houden, én door te focussen. De groep die observeert, mag feedback geven op de focus (is het nog geloofwaardig of kijken ze nu plots alle kanten uit). Het vraagt veel samenwerking en aanvoeling, probeer maar. Zonder praten!
!! !
5. Impulsief en snel! Vlaggenroof De dansers in Rauw maken ook zeer plotse ‘impulsieve’ bewegingen. Ze kunnen vanuit stilstand ineens fel uitschieten. Een beetje als ratjes, als echte overlevers. Snel en spits. Daarvoor hebben we vaak vlaggenroof gespeeld. In dat spel krijg je onmiddellijk een duidelijke manier van bewegen: vanuit stilstand en concentratie plots heel snel naar een bepaald punt en terug. . Speel het spel een keer in zijn originele vorm, maar gebruik een steen ipv een doek. . Speel het in 4 groepen ipv in 2 groepen. Elke groep komt uit een andere richting. . Speel het in meerdere groepen, en ook met meerdere stenen, die op meerdere verschillende posities liggen. Sommigen zullen alleen bij een steen uitkomen, anderen zullen met meerdere rond één steen staan voor ze die meegraaien. . Speel het spel in deze vorm verder, maar nu op de ‘rauw’-manier: het doel is niet langer om te winnen, maar het wordt een improvisatie: zonder afspraak over wie er
wanneer naar welke steen loopt en die meeneemt en verplaatst en ergens anders weer neerlegt. Voel zonder te praten aan of je alleen zal lopen, of net met meerdere tegelijk. Het is niet zo eenvoudig om deze opdracht te beschrijven, maar het is exact zo dat wij het in de repetities deden en de kinderen in de voorstelling hebben daaruit zelf composities gemaakt van manieren van stenen oprapen, verleggen, lopen, stilstaan, omdraaien, naar een andere steen lopen... Alleen, per 2, per 3... met elkaar in de gaten houden (de spanning als je met 2 of 3 rond één steen staat en die wil meenemen, is van groot belang)
!
Probeer zelf zo’n compositie te maken (eventueel nàdat jullie de voorstelling hebben gezien). Het zal aanleiding geven tot een gesprek over wat dans is, wat beweging is, wat een beweging ‘sprekend’ maakt (zonder mimisch te zijn). Over de energie en het geduld en de doorzetting van de dansers.
!! !
6. Nà de voorstelling Hopelijk hebben jullie genoten! De mooiste manier om na te praten, zonder in te gaan tegen de individuele beleving van iedere kijker op zich, is een rondje te doen waarin jullie zoveel mogelijk dingen opsommen onder de vraag ‘wat heb ik gezien...’ Daarbij worden bij voorkeur geen appreciaties noch afkeuringen uitgesproken, probeer gewoon samen de lijst van wat jullie hebben gezien zo lang mogelijk te maken, je zal verstomd staan hoeveel details er naar boven komen (nadat eerst de meest opvallende momenten uit de voorstelling zijn benoemd) Neem tenslotte het affichebeeld en de tekst nog eens ter hand, en bespreek hoe jullie dat beeld nu lezen, nadat je de voorstelling hebt gezien.
!
Je mag ons altijd een mailtje schrijven met jullie favoriete momenten en met jullie tips over hoe jullie de voorstelling zouden maken, als jullie zelf de choreografen zouden zijn.
! ! ! !
Veel plezier en hartelijke groeten! Kwint & joke
[email protected]
Voorbeelden ‘puzzelstukjes’ tekenen en combineren tot schilderij: Kandinsky
EEN GESPREK MET JOKE LAUREYNS, KWINT MANSHOVEN, THOMAS DEVOS
! !
Het uitgangspunt voor de voorstelling Rauw is kinderen die opgroeien in moeilijke omstandigheden. Waarom dit thema? JOKE: Het gaat ons vooral om de veerkracht en de wilskracht waarvan kinderen getuigen in moeilijke omstandigheden; om de manier waarop ze zich tot die omstandigheden verhouden. Het idee kwam er na het zien van een BBC-reportage, Poor Kids, over kinderen in het Verenigd Koninkrijk die opgroeien in gezinnen die onder de armoedegrens leven. Kinderen van 8, 9, maximum 10 jaar vertellen daarin op een heldere, serene manier over hun leefomstandigheden. Het trof ons hoeveel inzicht ze hadden; ze aanvaardden de situatie zonder zich slachtoffer te voelen. Ze gingen niet gebukt onder de ellende. Ze zochten oplossingen voor de dagdagelijkse problemen die armoede met zich meebrengt. In tegenstelling tot de indruk die hun ouders wekten, vond ik deze kinderen op geen enkel moment meelijwekkend. Een aspect van het werk van kabinet k is de grensvervaging tussen kinderen en volwassenen: we spreken de volwassene in het kind aan en omgekeerd. Nu wilden we het in de eerste plaats hebben over kinderen. Over hun veerkracht en het feit dat ze zorg kunnen dragen voor zichzelf en verantwoordelijkheid kunnen nemen. Ik weet dat niet alle kinderen over die veerkracht beschikken; ik heb het dus niet over een feit, maar over iets wat ik hoop – over een ideaal: dat alle kinderen voor zichzelf zouden kunnen opkomen en niet totaal worden beschadigd door de omstandigheden waarin ze moeten opgroeien. … Rauw gaat over kinderen die overeind blijven, die blijven spelen, in het volle besef van de weinig rooskleurige realiteit die hen omringt. Die realiteit kan een vechtscheiding zijn, of oorlog, extreme armoede, verwaarlozing, kortom: iedere situatie die een kind kan lam leggen. Een beeld uit de documentaire is me bijgebleven: een meisje begroet de cameraploeg in haar zeer armoedig kamertje; ze komt van onder het bed vandaan en zegt vrolijk ‘hallo!’. Ze weet wat de camera toont, maar in haar houding is geen greintje restrictie te bespeuren. Zij verpersoonlijkt voor mij ‘de oefening in het rechtop blijven staan’, die in de voorstelling centraal staat. De evenwichtsoefening die je moet doen om te overleven in een kantelende wereld.
!
KWINT: Het thema ligt dichtbij onze eerste voorstelling, Dromen hebben veters, maar daarin stond de droom centraal, ook de dromen van kinderen uit vluchtelingenkampen. Ook is er een verwantschap met de thematiek van Einzelganger, een voorstelling die we een aantal jaren geleden maakten, en die ‘sterke individuen’ en hun creativiteit als uitgangspunt had. In Rauw ligt de focus op kracht en op de omstandigheden die deze kracht kunnen vernietigen.
!
JOKE: Maar die omstandigheden willen we niet concreet benoemen. Benoemen is keuzes maken en dat is verengen: we willen het niet hebben over oorlog of armoede of verwaarlozing, maar over dit alles en niet in een specifieke vorm. We maken geen documentaire. We tonen geen feiten maar universele metaforen. Opdat ook een blank kind uit een bemiddeld gezin iets zou kunnen herkennen. Dat is legitiem omdat… ik weet niet hoeveel kinderen er nu op de wereld rondlopen, maar ik ga er van uit dat driekwart onder hen in moeilijke omstandigheden opgroeit. Ook in Vlaanderen. En wat kan de enige hoop zijn voor de wereld? Dat ze over vechtlust en veerkracht beschikken.
!
KWINT: Je zal in het scènebeeld ook niets specifieks zien. Er is wel een sfeer van verlatenheid en desoriëntatie, en de suggestie dat de dingen kapot zijn. Wat de
oorzaak daarvan is, laten we open. Bovendien, mochten we de ‘moeilijke omstandigheden’ benoemen, dan zouden we liegen: de kinderen met wie we werken zijn welopgevoed en hebben niets te kort. En ten slotte: we zijn niet het soort makers die de kinderen dingen laten spelen die hen wezensvreemd zijn. Wel integendeel, we zoeken altijd de naturel op.
!
JOKE: Wat het werken met deze kinderen betreft – en dat geldt voor al onze voorstellingen: we bestoken hen niet met alle aspecten van het thema. Zij zijn de performers. Wij maken de voorstelling en de kinderen maken deel uit van de setting die wij creëren. Ze moeten niet continu ten volle beseffen wat we willen vertellen. Want dan beginnen ze in te vullen en te ‘acteren’, te ‘doen alsof’, en daar zijn we niet naar op zoek.
! !
Jullie werken voor Rauw met 7 kinderen tussen 8 en 12 jaar, allemaal zonder podiumervaring, gekozen via audities. Hoe kiezen jullie dan? JOKE: Typecasting doen we hoe dan ook niet. We kiezen die kinderen van wie we denken dat ze een lang en intensief creatie-proces kunnen volhouden. Het is niet evident voor een jong kind om gedurende een half jaar veel vrije tijd op te geven, het hele proces met mondjesmaat te zien vooruit gaan, en niet te beseffen hoe een creatieproces in z’n werk gaat. Voorts werken we met kinderen bij wie we voelen dat we met hen kunnen communiceren. En tot slot kijken we ook naar de onderlinge verhoudingen, naar de samenstelling van de ploeg. Voor Rauw hebben we specifiek gekozen voor kinderen met een brutale, onbevangen of krachtige uitstraling. De eerste twee maanden van het repetitieproces lieten we ze kennis maken met onze taal. Dat deze kinderen geen podiumervaring hebben is een voordeel; het is makkelijker voor een kind om zonder ‘bagage’ hieraan te beginnen. We werkten op ‘bewustzijn van het lichaam’ en op focus. Niet op vorm of inhoud of prestige – niet vanuit ‘kijk eens wat ik allemaal kan’. Het levert veel meer op om hen concrete, fysieke opdrachten te geven als ‘lopen’ of ‘sta op één been en probeer door concentratie je evenwicht te bewaren’. Of loop zo dicht mogelijk bij elkaar. Val. Adem…Wij vertrouwen er op dat, als ze zich daarop toeleggen, alle acties de juiste lading krijgen, in combinatie met de muziek, de scenografie en de volwassen dansers.
!
KWINT: Het zijn dagdagelijkse acties, maar ze creëren een spanning in het lichaam, uitgelokt door de duur van de opdracht, de concentratie die daarvoor is vereist, de snelheid waarmee je van de ene actie naar de andere moet switchen. Op die manier ontwikkelen we de krachtige, alerte, impulsieve bewegingstaal die ons bij aanvang van de repetities voor ogen stond. Die omweg moet je nemen.
!
Jullie werken altijd met een cast die zowel uit kinderen als uit volwassenen bestaat. Maar in Rauw bewegen de twee volwassen dansers zich in de marge.
! !
JOKE: In de marge, inderdaad. Letterlijk en figuurlijk. Ze zijn zichtbaar maar afwezig. In de zin van: niet betrokken, op zichzelf teruggeworpen, onverschillig. KWINT: Juist door die afwezigheid in de verf te zetten, willen we tonen in welke moeilijke omstandigheden de kinderen zich bevinden. Als de volwassenen al op de voorgrond treden, dan is het om de kinderen tegen te werken en hun eigen wil op te leggen. Als ik bijvoorbeeld een kind optil dan is dat niet koesterend zoals in andere voorstellingen van kabinet k. Ik draag is ze als een zak cement. Of ik jaag ze weg, en als ze gaan lopen, dan trek ik ze met een onverwachte uithaal weer dicht bij me.
De twee volwassenen zijn grillig en onbetrouwbaar. Als valse katten. Die eigenschappen maken het voor de kinderen extra gevaarlijk.
!
JOKE: We kozen voor een man en een oudere vrouw, waarbij het leeftijdsverschil de voor de hand liggende associatie met een gezin nagenoeg uitsluit. Dit soort anekdotiek willen we vermijden. En mochten ze in de ogen van de toeschouwers samen een gezin vormen, dan is het een behoorlijk ontwricht gezin.
!
Een andere inspiratiebron was de documentaire Récréations van Claire Simon: die geeft inzicht in hoe jonge kinderen spelen, en in de volharding die ze aan de dag leggen om iets onder de knie te krijgen. Daarnaast is er het boek The Glass Castle van Jeanette Walls, over hoe kinderen (over)leven aan de zijde van hun compleet disfunctionele ouders. Aan de kinderen hebben we de intro getoond van Joost Conijns film Siddieqa, Firdaus, Abdallah, Soelayman, Moestafa, Hawwa et Dzoel-kifl, over 7 kinderen die in een aftandse caravan aan de rand van Amsterdam wonen en een totaal autonoom leven leiden, zonder enige bemoeienis van hun ouders. Die beelden lieten we aan ‘onze’ kinderen zien. ‘Donker en vrolijk’ was één van hun commentaren. En ik hoop dat we zo’n voorstelling hebben gemaakt.
! ! ! !
KWINT: We wilden vooral een energieke voorstelling maken, na de verstilling van unfold en i see you. Met veel volk op scène. JOKE: Iemand beschreef ons werk, na het zien van een voorstelling in Schotland, als ‘happy dark’. Wel, voor Rauw geldt dit bij uitstek. Er staat opnieuw een muzikant op scène: Thomas Devos van Tommigun. Jullie noemen hem een ‘bard’… JOKE: Omdat zijn muziek veel verder gaat dan sfeerschepping. Hij is de onpartijdige commentator van wat hij vanaf de zijlijn waarneemt. Hij geeft die commentaar met zijn gitaar, terwijl hij de kinderen nauwlettend volgt, niet als een kil observator maar eerder als hun bondgenoot.
!
KWINT: We wilden met hem werken omwille van de klankkleur van zijn muziek, die eerder lyrisch dan rauw is. Maar dat kan perfect, als de bard die het lot van deze kinderen bezingt. Zolang het er op scène maar rauw aan toe gaat.
! !
Thomas, hoe zou je de functie die je in de voorstelling hebt omschrijven? THOMAS: Ik ben diegene die commentaar geeft én – essentieel - de vitaliteit en de energie van de kinderen op scène omzet in muziek. Die energie is tegelijk donker en krachtig. De muzikale ‘vertaling’ ervan klinkt in de eerste plaats repetitief, onderbroken door onverwachte uithalen – snokken eigenlijk, alsof je een elektrische schok toedient. Dit was een zoektocht voor mij: een zoektocht om aan mijn eerste ruwe composities - die vaak de beste want de meest juiste weergave zijn van wat je wil vertellen - vast te houden. Het gebeurt zo vaak, en zeker bij platenopnames, dat je wegdrijft van je initiële idee en begint te polijsten. Dat wilde ik niet laten gebeuren. Ik ben ooit met mijn groep op tournee gegaan met Daniel Johnston, een ietwat autistisch muzikant die er nog steeds, ondanks zijn lange staat van verdienste, in slaagt om trouw te blijven aan zijn oorspronkelijke, ruwe ideeën. Hij stond me tijdens dit proces voortdurend voor de geest. Van alle voorstellingen waaraan ik als componist/muzikant meewerkte ligt Rauw het dichtst bij mij. De muziek die ik hier laat horen is mijn muziek. En het feit dat deze voorstelling wordt
gedragen door kinderen, heeft daarmee veel te maken. Niet dat ik ‘kinderlijk’ begin te denken of zo; het gaat om de emotie, de energie, de drive die ik voel. Datgene wat ik heb ervaren bij Johnston, waarop ik jaloers ben en die ik nu – met vallen en opstaan – tracht vast te houden en weer te geven, in al zijn ruwheid en directheid.
!! !! !! !! !! !! !! !! !
!
!! !!
kabinet k – Bouwmeestersstraat 48 – B-9040 GENT – 09/233 72 08
[email protected]
www.kabinetk.be
