Ilya den Boer maakt weer veel goed

Brabants Dagbladed. Uden/Veghel (15.346) van: 19-03-2010

mediawaarde: € 1.132,17 cm2: 310,00

Pagina: 23

Ilya den Boer maakt weer veel goed door Theo van de Zande

Geen losse voorstellingen bezoeken, maar je met een dagpas op minstens drie verschillende plekken in de stad laten verrassen door jonge theatermakers. Dat is dit jaar nadrukkelijker dan ooit de inzet van Festival Cement in Den Bosch. Het is die sandwichformule, die net als bij het Filmfestival Rotterdam of November Music in Den Bosch, teleurstellende vertoningen draaglijker maken, omdat de kans op compensatie meteen in het verschiet ligt. ‘Dit is mijn vader’ van de jonge theatermaker Ilay den Boer is zo’n voorstelling die een hoop goed maakt. Op eigenzinnige wijze kiest Den Boer samen met zijn vader Gert voor een uiterst persoonlijke theatervorm, waarbij hij zijn familie en zijn joodse identiteit tegen het licht houdt. Het schetst een beeld van jaren zeventig idealisme dat achteraf toch verdomd veel weg heeft van een aangename vrijetijdsbesteding. Daartegenover zet de jonge theatermaker zijn strijd tegen sluimerend antisemitisme waarvan hij zelf slachtoffer is. Den Boer brengt zo theater vanuit de stellige overtuiging dat hij een punt te maken heeft. En juist daaraan ontbreekt het in Texel Texas. De theatervoorstelling, die gisteravond voor het eerst te zien was tijdens Cement, hangt van plak en knipwerk aan elkaar. Een grenspost ergens in de woestijn, een lijk, een suïcidale echtgenote, een nichterige popster en zijn moeder. Allemaal ingrediënkh

FESTIVAL CEMENT

ten voor een muziektheatervoorstelling waarvan maar niet duidelijk wil worden wat de makers Michiel de Regt en Jibbe Willems ons nu eigenlijk mee willen geven. Op die wankele basis worden spel en muziek weinig overtuigend gebracht. Wie met zijn dagpas als bezoeker dan eerder in De Gruyterfabriek beland is, komt hoe dan ook aan een mooie score. Want Lenneke Maas en Lisa van Dooremalen ma-

blauwe valkuilogen Voorstelling Texel Texas blijft vooral knip- en plak werk van tekst en muziek

ken van Under My Skin een aangename voorstelling. Regisseur Maas ondervraagd haar jonge actrice die we close up in beeld krijgen op een enorme wand. We kijken in dromerige blauwe ‘valkuilogen’ die weinig prijs geven. Maas stelt vragen, wil doordringen in de gedachtegang van haar jongere gesprekpartner. Hoe meer ze aandringt, hoe verder de luiken dicht gaan. Een klein maar zorgvuldig gecomponeerd duet, waarvan pas op het eind duidelijk is wie de tweede stem zingt. Festival Cement dat nog tot en met zondag te bezoeken is, maakte gistermiddag ook vast een sprongetje naar de editie van volgend jaar. De Dioraphte Stimuleringsprijs van 7500 euro is toegekend aan theatermakers Ruth Bequart en Kyoko Scholiers. De Belgische makers mogen aan de slag met hun project Brief, waarin correspondentie van een jaar met verschillende brievenschrijvers de basis is voor een voorstelling die volgend jaar op Cement te zien is.

We kijken op een groot scherm in dromerige

(Bestemd voor eigen gebruik)

20101|123.0

Brabants Dagbladed. Uden/Veghel (15.346) van: 19-03-2010

Pagina: 23

mediawaarde: € 1.132,17 cm2: 310,00

Op het scherm actrice Lisa van Dooremalen met op de voorgrond regisseur foto Joep Lennarts Lenneke Maas.

FESTIVAL CEMENT


20101|123.1

foto: René den Engelsman, Theater in Beeld

Theater

Dit is mijn vader is de derde voorstelling in een autobiografische reeks van de jonge Israëlisch-Nederlandse theatermaker Ilay den Boer. Ariëla Legman

I

n september werd Dit is mijn vader geselecteerd voor het Theaterfestival, een jurykeuze uit highlights van het afgelopen seizoen. De NRC noemde het stuk vorige maand in de theater top-vijf van 2010. Deze maand gaat de voorstelling op tournee.

Familieband versus politiek

Toen hij achttien werd had Ilay den Boer (24) de keus (want twee nationaliteiten) om in Israël in dienst te gaan. Hij besloot dat niet te doen. Zijn Israëlische familie maakte hem daarom uit voor landverrader. Ondanks het verdriet en de verwarring over deze botsing, besefte de ontwakende acteur in Ilay dat er materiaal voor een voorstelling besloten lag in het conflict tussen familieband en politiek. Drie jaar geleden is hij begonnen aan Het Beloofde Feest, een serie van zes voorstellingen waarin hij op zeer persoonlijke wijze zijn Joodse achtergrond in kaart brengt. Elke voorstelling biedt een ander perspectief op de Joodse identiteit door de ogen van telkens een ander familielid. In april gaat deel vier in première – een kindervoorstelling gebaseerd op het leven van Ilay’s opa die als kind de Tweede Wereldoorlog is ontvlucht en later in Israël als kinderpsycholoog oorlogsslachtoffers behandelde. In het veelvuldig geprezen deel drie speelt Ilay samen met zijn niet-Joodse vader Gert den Boer een spel op de grens van fictie en werkelijkheid, waarin een hoofdrol is weggelegd voor de angst voor jodenhaat.

Makkelijke prater

De voorstelling begint jolig. Terwijl Ilay het publiek aan de deur begroet, loopt zijn vader zich op te warmen alsof hij een potje gaat voetballen. Voetbal blijkt inderdaad een belangrijke rol te spelen in de vader-zoonrelatie, maar eerst krijgen we een rondleiding door het leven van Gert. Het publiek wordt uitgenodigd vragen te stellen nar aanleiding van een tijdlijn en Ilay gebruikt die om zijn vader uit te dagen het achterste van zijn tong te laten zien wat

2 sjewat 5771

‘Nothing to fear but fear itself’ betreft zijn (christelijke) jeugd, zijn reizen en avontuurtjes en het huwelijk met Ilay’s moeder. Hij schroomt daarbij niet zijn vader te confronteren met diens, in Ilay’s ogen, gebrekkige ambities en versleten jarenzestigidealen. Gert blijkt een makkelijke prater en iemand die het leven inderdaad niet al te zwaar neemt. Als Ilay drie is komt er een keerpunt, de eerste intifada breekt uit en het jonge gezin verhuist van Jeruzalem naar Dordrecht. Daar loopt het huwelijk op de klippen en Gert wordt weekend- en voetbalvader.

Hoe meer zijn vader de gebeurtenissen relativeert des te meer bijt Ilay zich vast in zijn verhaal Terwijl op het podium een sprong genomen wordt naar de tijd dat Ilay een veelbelovend keepertje was, verandert de sfeer. Strafschoppen trainend komen Ilay en Gert letterlijk en figuurlijk tegenover elkaar te staan. Tegen de achtergrond van minder prettige gebeurtenissen op de voetbalclub worden de verschillen tussen vader en zoon duidelijk. Ilay, het enige Joodse jongetje op de club, werd daar gepest. Terwijl hij dat zelf als levensbedreigend ervaarde, heeft zijn vader

in de voorvallen nooit meer dan kwajongensstreken gezien. Hoe meer zijn vader, ook nu weer, de gebeurtenissen relativeert, en de luchtige sfeer van de voorstelling probeert vast te houden, des te meer bijt Ilay zich vast in zijn verhaal, dat een steeds grimmiger karakter krijgt. In een hilarische scène waarin vader en zoon de gebeurtenissen ieder van hun kant herbeleven, wordt het publiek aan het twijfelen gebracht over het waarheidsgehalte van Ilay’s herinneringen. Het is allemaal nét iets te veel als uit een jongensboek en zijn verbetenheid om erkend te worden als slachtoffer roept, voor wie zich dat nog herinneren kan, associaties op met de ‘Fassbinder-affaire’ van eind jaren tachtig. In de nasleep daarvan werd acteur Jules Croiset ontvoerd en mishandeld door neonazi’s, maar naar later bleek had hij alles zelf in scène gezet. Maar of de agressie nou ingebeeld is of niet, de angst is echt. Ilay gaat tot het uiterste om zijn vader en het publiek dat duidelijk te maken. In een aangrijpende eindscène wisselt zijn vader het sussen in voor echte zorg en bekommernis. Zonder dat de voorstelling letterlijk een antwoord geeft op de vraag hoe om te gaan met angst voor haat en geweld, ligt de oplossing waarschijnlijk besloten in het lied van Jean-Louis Pisuisse dat Gert aan het eind van de voorstelling voor zijn zoon zingt: ‘Je kop in de hoogte, je neus in de wind. (...) Wat je zoekt kan geen ander je geven. Mensch, durf te leven!’ n Dit is mijn vader, 7 t/m 29 januari in een twaalftal theaters. Speellijst en informatie over de reeks: www.hetbeloofdefeest.nl

C 16

| 29

Da s ist mein Vater | Festival premières | Straßburg | Theater | Ilay den Boer | | Europe... Page 1 of 4

Freitag, 11. Juni 2010

Suche

Home

Kulturlinks

Kalender

Impressum

Shop

Ausstellung | Künstler

Konzert

Melange

Oper

Theater | Tanz

Deutsch Français

E-Mail Abo Um neue Beiträge per E-Mail zu erhalten, hier die E-Mail-Adresse eingeben. Your email: Enter email address... Subscribe

Unsubscribe

Termine

5. Juni 2010: Richard Deacon – The missing part (10:00) Richard Deacon – The missing part (10:00) 11. Juni 2010: Jenůfa (20:00) 12. Juni 2010: Die Symphonie der beiden Ufer (21:30) 15. Juni 2010: Jenůfa (20:00) 17. Juni 2010: Jenůfa (20:00) 20. Juni 2010: Jenůfa (17:00) 24. Juni 2010: Jenůfa (20:00) 19. September 2010: Richard Deacon – The missing part (20:00)

Kategorien

Ausstellung | Künstler Festival Musica Festival Nouvelles Festival Premières Jazzdor Konzert Kulinarium Melange Oper Strasbourg-Méditerranée Termine Theater | Tanz

Blogroll

andreas h. gratze Bureau Franco-Allemand Der Künstler Dalip Kryeziu Positive Kommunikation

Das ist mein Vater

mhtml:file://G:\Publiciteit\Seizoen 0910 Producties\Dit is mijn vader\Recensies\recensie... 4-4-2011

Da s ist mein Vater | Festival premières | Straßburg | Theater | Ilay den Boer | | Europe... Page 2 of 4

Das ist mein Vater - Ilay den Boer Theater, das mehr ist als Theater. Theater, für das es noch keinen korrekten Begriff gibt, weil es die Grenzen sprengt. Die Grenzen hin zum Publikum, die Grenzen in der Vermittlung eines Stoffes, die Grenzen zu tagespolitischen Themen, die unter den Nägeln brennen. So könnte man in Kurzform die Produktion „Dit is mijn vader“ – „Das ist mein Vater“ des jungen Niederländers Ilay den Boer beschreiben. Was er gemeinsam mit seinem Vater Gert den Boer in Straßburg anlässlich des „festival premières“ zeigte, war so lustig, aufwühlend und berührend – exakt in dieser Reihenfolge – dass man dafür nur ein Attribut zu vergeben hat: GROSSARTIG. Der 1986 in Jerusalem geborene Autor und Regisseur, der in Holland aufwuchs, stellte mit dieser Inszenierung den dritten Teil einer Hexalogie, also eines Sechsteilers, auf die Bühne. Darin beschäftigt er sich mit der Aufarbeitung seiner Familiengeschichte, die dadurch gekennzeichnet ist, dass ein Teil jüdisch und ein anderer Teil, wie eben sein Vater, nichtjüdisch ist. In diesem Spannungsfeld aufgewachsen, realisierte den Boer, dass die unterschiedlichen Weltanschauungen von ihm und seinem Vater nicht allein aus dem Generationsunterschied resultieren. Vielmehr handelt es sich aufgrund der unterschiedlichen Ahnfamilien um ganz persönlich abweichende Interpretationen der Familiengeschichte und daraus resultierend auch des eigenen Selbstverständnisses. Was hier vielleicht etwas trocken und pragmatisch klingt, war an diesem Abend gefüllt mit prallem Leben. Die den Boers agierten zu Beginn keineswegs wie Schauspieler, sondern eigentlich als Moderatoren. Ilay stellte seinen Vater dem Publikum kurz vor und teilte kleine Regiebüchlein im Publikum aus. Darin war der Lebensweg seines Vaters anhand von verschiedenen Ereignissen und den dazugehörigen Jahreszahlen markiert. Jeder und jede aus dem Publikum konnte im Laufe des Abends zu bestimmten Daten Fragen stellen, um nähere Einzelheiten in Erfahrung zu bringen. Korrespondierend dazu war auf der Bühne ein überdimensionaler Schrank aufgebaut, der Türen und Fächer enthielt, die mit den markanten Jahreszahlen versehen waren. Wenn nun jemand über das Jahr 2000 näher Bescheid wissen wollte, öffnete Ilay dieses Türchen und zog Fotos oder andere Erinnerungsstückeseines Vaters hervor, die zu diesem Jahr passten. Die weiteren Spielregeln waren schnell erklärt. Ilay begann, seinen Vater zu verschiedenen Ereignissen in dessen Leben näher zu befragen, auf Englisch, wohlgemerkt, und bat ihn, die Frage danach für das Publikum sofort ins Französische zu übersetzen, die Antwort ihm wieder auf Englisch zu geben und danach jedoch auch wieder diese im Französisch dem Publikum zu erklären. Auch das klingt vielleicht kompliziert, war es aber ganz und gar nicht, dank der sprachlichen Meisterleistung von Gert. Sein Sohn, der junge, selbstbewusste Mann, schien die Regie fest in seiner Hand zu haben. Der ältere, erfahrene, lächelte manches Mal milde, ließ seinen Sohn aber gewähren und spielte seine Rolle als befragter Papa brav mit. Alles begann locker und flockig und leicht. Gerts Reise nach Israel, gleich nach der Schule, dieses länger währende Abenteuer, bei dem auch sein Sohn gezeugt wurde, erklärte sich im Rückblick als aus einer Laune heraus angetreten. In christlichem Glauben erzogen, war es keineswegs die Sympathie für die zionistische Bewegung, die ihn in den Süden gehen ließ. Vielmehr lockten der blaue Himmel und die schönen Frauen. Es wurde viel gelacht, als man von Gerts angeblichen Erfahrungen mit sex, drugs and rock ´n roll hörte, oder als die beiden demonstrierten, wie Gert seinen Sohn beim Fußball coachte. Ganz unversehens aber begannen sich die Leichtigkeit und Fröhlichkeit dieser Performance davonzuschleichen. Als Ilay davon erzählte, wie seine Kameraden ihn in seinem Fußballverein begannen zu drangsalieren, ihm Angst einzujagen und ihm zu drohen – weil er Jude ist. Anfangs versuchte sein Vater ihm zu erklären, dass die Anpöbelungen nicht antisemitisch gewesen wären, sondern im Grunde nichts anderes als dumme Jungenstreiche. Als ein Spiel, von dem die Jungen nicht wüssten, welchen Hintergrund es hätte. Er negierte sogar das mit Kot auf sein Auto geschmierte Hakenkreuz, das Ilay fotografisch festgehalten hatte und suchte Argumente, diese Taten nicht als Judenhetze erklären zu müssen. Bis – bis Ilay ihm auf Niederländisch jene Episode erzählte, in der seine Freunde ihm auflauerten, ihn sich ausziehen ließen und ihm einen Kübel eiskaltes Wasser über den Kopf gossen. Ilay selbst unterstrich seine eindringliche Rede, die er nach jedem Satz laut mit der Aufforderung „translate“ unterstrich, dadurch, dass er sich auszog, bis er völlig nackt und schutzlos auf der Bühne stand. Nachdem er sich selbst einen Kübel Wasser über den Kopf gegossen hatte, forderte er seinen Vater mi t harter Stimme auf, sich auch auszuziehen, damit er einmal im Leben – auch nur ein einziges Mal – sich in seine Situation hinein fühlen könne. In die Situation eines jungen Juden in Holland, der, wie viele Generationen vor ihm, um sein Leben fürchtet. Der Bruch zwischen Vater und Sohn war nun da. Der eine, schutzlos und voll Zorn und Hass, der andere tief betroffen, verstehend und dennoch ohne Akzeptanz für den Hass. Was aber nun geschah, wird dem Publikum unvergessen bleiben. Ganz liebender Vater –sich seinem Sohn nähernd und dieses nun sichtlich psychisch zusammengeschrumpfte Bündel Mensch in seine Arme nehmend – zeigte Gert, dass er auf all diese schrecklichen Umstände nur eine Antwort parat hat. Mit seinem Unterhemd trocknete er seinen Sohn ab und erklärte dem Sprachlosen dabei mit leiser und beruhigender Stimme, dass er, wenn er so weiter mache, sich nicht unterscheiden würde von all den anderen Radikalen. Seien es Juden, Moslems oder Christen. Ilay und Gert den Boer verkörperten in diesem Moment jedoch nicht nur den Hass und die Liebe, nicht nur die Verletzung und die Heilung. Die beiden waren Vater und Sohn in einem der berührendsten Momente, die sich zwischen Vater und Sohn überhaupt abspielen können. Kein Oben und kein Unten gab es hier, keine Macht zwischen Alt und Jung, nur Liebe, Vertrauen und die Sehnsucht nach Schutz und Geborgenheit. Rund um die beiden Männer war die Bühne durch Nazidevotionalien verwüstet. Eine angebrannte israelische Fahne, Fotos von Hausbeschmierungen und Zeitungsausschnitte mit Berichten von Übergriffen gegen Juden in Holland, Neonazis in Pappmascheeformat – all das hatte der wütende Ilay zuvor seinem Vater aus dem großen Schrank gezogen. Die anschließende Aufräumaktion, die ohne Worte, nur mit Musikuntermalung stattfand, kam einer Katharsis gleich. Die Spannung war von beiden und von dem Publikum abgefallen und man sah zu, wie der Dreck, der Europa wieder zu beschmutzen beginnt, in Abfalleimern verschwand. Dass Ilay einen Stacheldraht und die von seinem Vater schon beiseitegeschobenen Fotos dennoch wieder hervorholte und ausbreitete – das bietet reichlich Stoff für eine neue Geschichte.

Datum der Veröffentlichung: 08 Juni 2010 Verfasser: Michaela Preiner In folgenden Kategorien veröffentlicht: Festival Premières, Theater | Tanz Schlagwörter: "festival premières", das ist mein vater, Dit is mijn vader, gert den boer, ilay den boer, Straßburg, Theater | Tanz


Closer to Clybourne in Paris - - Blog - Whatsonstage.com

Page 1 of 3

Member Login

HOME | THEATRE CLUB | BUY THEATRE TICKETS | WHAT'S ON | NEWS, REVIEWS, FEATURES | AWARDS 2011 | DISCUSSION | SEARCH |

|

|

NEWS | GOSSIP | REVIEWS | REVIEW ROUND-UPS | INTERVIEWS | FEATURES | TV | RADIO | PHOTOS | BLOGS | REGIONS | CUTS WATCH

Closer to Clybourne in Paris BUY THEATRE TICKETS

Date: 9 February 2011

It's odd how there are no production pictures outside the Wyndham's Theatre to coincide with the transfer there of Bruce

Discounted Theatre Tickets Most Popular Tickets Musicals Tickets Plays Tickets

Norris's Clybourne Park. I commented on this to Kate Horton, the executive director at the Royal Court where the play opened last year, as we stood on the pavement. Momentarily taken aback, she rallied instantly to provide the perfect Royal Court answer: "Well, the play's the thing, isn't it?"

By Michael Coveney

Which implies, of course, that actors are mere conduits rather

?

than equal partners in the enterprise.

JOIN OUR MAILING LIST Still, despite all its plaudits and awards and nominations, I would

retweet

have thought Clybourne Park -- the title is meaningless in London -- needed every bit of selfpublicising push that it can manage. The first night was thick with the smell of transatlantic

Q Why join yet another mailing list? A Because, if you visit the theatre more than once or twice a year, we could save you hundreds of pounds.

money and producer power, and the audience greeted the play like an old friend. Although I thought Posh by Laura Wade was the better of the two outstanding Court plays last year (with Roy Williams's Sucker Punch way behind in third place), I loved the unexpectedness and the abrasion of Clybourne Park, the way it says the unsayable in proper dramatic contexts and takes a big risk with form. But despite the excellence of the performances -- Stuart McQuarrie is an improvement on the Court original, while Stephen Campbell Moore, so brilliant in All My Sons last year, has taken the edge off the Martin Freeman roles -- I found myself not so impressed. As I confess in my review, it's not always a good idea to see something twice. And I'm still reeling from seeing Celestial Harmonies in Paris last weekend.

WHAT'S ON?

QUICK SEARCH | LONDON SEARCH | UK SEARCH |

Also in Paris, I saw a play that would appeal to Dominic Cooke's taste for the edgy and unexpected at the Court, but suspect it might be best suited to Steve Marmion's programme at

Whatsonstage.com

the Soho Theatre. This was This Is My Father by Ilay den Boer, in which a real life Dutch

Whatsonstage

father and son act out their differences, using instant translation as a dramatic weapon, over a campaign of anti-semitism in the soccer locker room.

Million Dollar Quartet announce the production is now taking bookings through until 28 April 2012 at the West End's Noel Coward Theatre

Ilay and his dad, Gert den Boer, improvise the opening skirmishes to such an infuriating

about 1 hour ago · reply

ADVANCED SEARCH | SHOWS OPENING & CLOSING

extent that audience members in Bobigny -- a blessedly unsophisticated crowd -- starting joining in the conversation, then answering back, then heckling and, in some cases, storming

STAY IN-TOUCH

out.

Join RSS Feed

"We've done fifty-four performances of this play, and never had such a reaction," said Ilay on

Join mailing list

stage, getting angrier. One vociferous woman's complaint was that this was not "une spectacle," which reminds me of the old woman complaining about Eugene O'Neill as she left the theatre: "That was more of a play than a show, I guess."

ALL STORIES Most Popular Latest Stories

MICHAEL COVENEY | OUTINGS | ARCHIVES

2 hours ago · reply

News: Umbrellas of Cherbourg Closes at Gielgud, 21 May http://wos.im/hkg2yk 5 hours ago · reply

@TheRealJoePlumb UMBRELLAS closes 21 May, full story w/ statement here - http://wos.im/gvb4Wz no news yet on replacement for Gielgud 5 hours ago · reply

But before too long the irate woman had her complaint thrust unceremoniously back down her throat as the piece careered mercilessly into an exposition of the son's disagreement with his father -- Ilay is Jewish (like his mother), his father, not -- a ferocious account of a showdown with the anti-semites, and the transformation of the stage into a scenic riot of Dutch football

BLOGS

Interview: WOS TV: Up Close With ... Jon Lee http://wos.im/eelu0d

fascism on the terraces of the club they both love, Feyenoord (much more of a problem there than it is here; the Jewish fans at Spurs chant their own anti-semitism --- "Yiddo, yiddo" -which I suppose makes it all right) while Ilay, a champion schoolboy goalkeeper, stands

UMBRELLAS producer says 'despite consistently positive audience responses, for economic reasons we are havin… (cont) http://deck.ly/~FqZAn 5 hours ago · reply

Follow & RT to win 1 of 10 copies of Ken Campbell: The Great Caper from @NickHernBooks http://wos.im/KenBook #woscomp 6 hours ago · reply

naked, and proudly uncircumcised, before his own father, and us.

Join the conversation

Father and son have learned to live with their differences, but it makes for an uneasy hour and SECTIONS

a half's viewing, as Ilay, speaking in Dutch, badgers and bullies his father with the litanical

?

command of "translate" (into French in Bobigny, but he could just as easily do so into OFF-WEST END | DANCE | OPERA | NORTH WEST | NORTH EAST | CENTRAL | SCOTLAND | SOUTH EAST | SOUTH WEST | PRESS RELEASES

English).

retweet

This Is My Father is an unusual, unsettling and deeply moving play -- though "play" is not quite the right word -- and all the more so, of course, for having the reality factor of an utterly authentic documentary, as well as a nervy "can this really be happening" element. Clybourne Park went off like a bomb in Sloane Square. So did This Is My Father in Bobigny. This is to do with the conflict of expectation in the audience. The trouble with Clybourne Park now is there is no suprise element. I hope we soon get the chance to see if the same might


Closer to Clybourne in Paris - - Blog - Whatsonstage.com

Page 2 of 3

apply to This Is My Father. - by Michael Coveney

Michael Coveney is chief critic of Whatsonstage.com.

Related Content Other Posts By Michael Coveney PRESS RELEASES

Critical Strokes in Paris - 7th Feb 2011 blog

Press Release

Deadlines and Lifelines - 3rd Feb 2011 blog

section - see the

Sticky Figgis Lucrezia - 1st Feb 2011 blog

latest

Ed Hall's Propeller Party - 30th Jan 2011 blog

announcements

Hytner Hits the Target - 27th Jan 2011 blog You can now add Critics Square the Circle - 26th Jan 2011 blog

your press releases

Whatsonstage.com

directly to

Rattigan Remembered - 24th Jan 2011 blog

Whatsonstage.com.

Name Check at the Almeida - 21st Jan 2011 blog

Click here to find out

Vind ik leuk

Rebecca's Hallmark - 19th Jan 2011 blog

how.

Arcola Rises as Fugard Fails - 17th Jan 2011 blog More...

DISCUSSION BOARD Forums Join the Board Ticket Exchange Event Calendar

Share

Theatre Jobs

Create a Blog

Tweet This!

Share this on Facebook

Add this to Google Bookmarks

Share this on del.icio.us

Digg this!

Share this on Reddit

Stumble upon something good? Share it on StumbleUpon

Discuss this story with other theatregoers

Sign-up for our RSS Feed

Join our mailing list

Write a Comment Give us your opinion on this entry Comment:

5

6 Name: Required, will appear on website Email: Required, will not appear on website Confirm:

Please type in Please enter this number > SEVENTY-EIGHT < Just the two digits only, without any spaces.

Submit

Friends Email:

Your Email:

Tweet This! Share this on Facebook Add this to Google Bookmarks Share this on del.icio.us Digg this! Share this on Reddit Stumble upon something good? Share it on StumbleUpon Comment:

SendFriend © Whatsonstage 1996-2010

SITE MAP Tickets Buy London Theatre Tickets Theatre Ticket & Meal Deals Discount London Theatre Tickets and Promotions London Theatre Ticket Hotel Breaks

COMPANY INFORMATION Whatsonstage.com Theatre Club Join the Club Log in Current Club benefits How to get free theatre tickets

Whatsonstage.com - Discount London theatre tickets, theatre news and reviews, Theatre videos, Theatre discussion, National Theatre Listings. Covering London's West End, all of Theatreland and all UK theatre. The best for London Theatre Ticket


Un Fauteuil Pour l'Orchestre » « Ceci est Mon Père », Festival le Standard Idéal à la ...

ACCUEIL

Agenda

L’ÉQUIPE

Critiques

CONTACT

Page 1 of 2

Recherche...

Evènements

Paroles d'Auteurs

Envoi

Rencontres

Critiques // « Ceci est Mon Père », Festival le Standard Idéal à la MC93

« Ceci est Mon Père », Festival le Standard Idéal à la MC93

Souscrire Vous pouvez souscrire au flux RSS ou laisser votre email pour recevoir les nouveautés. POSTS

fév 03, 2011 | Pas de commentaire

COMMENTS

Entrer votre email email...

par Sabine Larivière -

Sign up

Nous suivre

A laisser couler ses larmes et faire le tour du périph… Il nous accueille à l’entrée de la salle, en jogging gris et pull bleu, l’air bienveillant, avec son ballon de foot sous le bras, un délicieux accent néerlandais. Il, c’est le père (Gert). Lui est sur le plateau, plateau nu mis à part une télé en avant scène, c’est lui l’hôte et nous sommes ses invités, jogging noir et veste de survêt rouge, l’air bienveillant lui aussi, lui, c’est le fils (Ilay). Père et fils à la vie et à la scène.

Catégories À l'affiche (33) Agenda (165) Coups de cœurs (4) Critiques (396) Evènements (93) Paroles d'Auteurs (37) Rencontres (10)

Partenaires

Billet des Auteurs de Theatre © Moon Saris Editions Mandarines Le père rentre avec le dernier spectateur et rejoint son fils. Tous les deux nous sourient et on sent tout de suite que ça va être joyeux, comme quand on est invités chez des amis et qu’on sait qu’on y mangera bien et que la conversation sera agréable. Le père papote avec les spectateurs, le fils nous distribue le menu : « Vous avez la vie de mon père dans vos mains », une chronologie des dates importantes de la vie de son père. Ilay est le maitre de cérémonie ,il nous parle en anglais, son père va traduire. La règle du jeu est simple, c’est à nous de choisir les dates dans l’opuscule. On découvre au fond du plateau un mur avec un guichet par date, dans chaque guichet il y a un objet qui concerne la date en question et le père va raconter, se raconter. Notre mission est de les aider à résoudre leurs différences et différends, à saisir leurs différentes façons de comprendre la vie. Ilay est juif par sa mère, Gert est protestant. Une spectatrice se lance : 1972 ! (Rupture avec l’église) Gert a 12 ans, l’objet c’est le disque de Deep Purple « Jésus Christ Super Star ». Le pasteur ne trouve pas que Rod Evans (le chanteur) ait la voix de Jésus, Gert aime la bible mais pas la religion. Une autre date est proposée : 1981 (de retour aux Pays-Bas. Marié avec Yaffa. La maison blanche. Étude de la littérature et linguistiques françaises à l’université de Leyde), puis une autre et encore une autre, assiste-t-on à une représentation théâtrale ou à une performance, personne n’a l’air de s’en soucier. Cette interaction nous convient.

« Incident antisémite » dit le fils – « Jeu cruel » dit le père Comment en sont-ils arrivés à nous parler du foot, leur passion commune, ce qui ne les différencie pas ? On les écoute comme quand des amis nous racontent des histoires importantes de leur vie et qu’on trouve qu’ils en font un peu trop et que ce trop là nous intéresse… Plus question de leur poser de questions, ils nous ont emmené ailleurs, dans le théâtre, dans leurs différences. Ilay adolescent fait du foot avec Benny, dans les douches celui-ci voit son pénis circoncis « Sale juif ! » – « Sale youpin ! » « Donne tes larmes à moi » dit le père à son fils. Ce fils qui, lui semble-t-il, a toujours eu tendance à la fantaisie même dans le drame, l’exagération. Ne voit-il pas une croix gammée dessinée dans la merde qui macule les vitres de leur voiture, œuvre de Benny ? Nous voilà au cœur du drame, de l’incompréhension, le mur des souvenirs devient le mur du témoignage, de l’infamie dont Ilay sort les tracts antisémites, des silhouettes

Paroles francophones

Théâtre du Rond Point

Tags

Anton Tchekhov Atalante Ateliers

Berthier Athénée Bastille Bertold Brecht Bouffes du Nord Cdn Montreuil Cdn Sartrouville Chaillot Cité Internationale Comédie Française Déchargeurs Festival

Cartoucherie

d'Avignon Festival Impatience Festival le Standard Idéal Festival Odyssées en Yvelines Guichet Montparnasse Ibsen Ionesco La Colline Laurent Gutmann Les Francophonies Les trois

sœurs Lucernaire Maison de la Poésie

MC93 Molière Odéon Pierre Corneille prix

Que deviennent les femmes Rond Point TEP Théâtre 13 Théâtre de l'Atelier Théâtre de la Madeleine Théâtre de la tempête

Tempête Théâtre Vingtième Théâtre

des Abbesses TOP

William Shakespeare Épée de bois Articles récents

Archives


Un Fauteuil Pour l'Orchestre » « Ceci est Mon Père », Festival le Standard Idéal à la ...

cartonnées de jeunes sympathisant fascistes… « Arrête de relativiser ! » dit le fils à son père. Notre identité religieuse influence-t-elle sur notre compréhension de la discrimination, de la haine ?

« La Voix Humaine » de Cocteau mis en musique par Poulenc

Translate ! Ilay ne peut plus parler que néerlandais pour raconter l’humiliation, le voilà nu, pour montrer à son père sa différence, son pénis, sa bite circoncise… Entre souvenir et fiction, la lumière s’éteint dans la salle, nous sommes devenus voyeurs et voyants, les larmes et l’émotion nous envahissent, pourtant pas de pathos chez ces deux là, du théâtre mais du théâtre fait autrement, le théâtre contemporain et novateur existe donc… Grande et belle route à vous Ilay Van De Boer et chapeau bas à vous deux. Ilay Van De Boer a étudié à l’école des beaux arts d’Amsterdam. Depuis 2008, il écrit et créé « La Fête Promise », un cycle de six spectacles. Ilay Van De Boer n’a que 25 ans.

« Un Tramway Nommé Désir » à la Comédie Française

février 2011 janvier 2011 décembre 2010 novembre 2010 octobre 2010

« De Humanis Humoribus » à l’Épée de Bois « Ma vie en morceaux » par le pianiste Dimitri Naïditch « Le Roi du Plagiat », deuxième volet de la trilogie Jan Fabre à Chaillot

Ceci est mon Père (« La Fête Promise », troisième partie) « Dit ist mijn vader » (« Het Beloofde Feest », deel III) Conception : Ilay Den Boer Avec : Ilay Den Boer, Gert Den Boer Dramaturgie : Maya Van Den Heuvel- Arad Design : Edo Sutherland Conseil musical : Melle Kromout Orchestration : Anan Den Boer Supervision : Willibrord Keesen Lumière, technique, décor : Robert Richter

Page 2 of 2

« Aller Chercher Demain » au Petit Théâtre de Paris

septembre 2010 août 2010 juillet 2010 juin 2010 mai 2010 avril 2010 mars 2010

« Le Récit de la Servante Zerline » de Hermann Broch « Väter », Festival le Standard Idéal à la MC93

février 2010 janvier 2010

« La Nuit Juste Avant les Forêts », Koltès mis en scène par Chéreau

Les 1er, 2, 3 et 5 février 2011 Dans le cadre de la 8éme édition du Festival Le Standard Idéal

« Et Cependant » par la cie Ches Panses Vertes

MC93 1, boulevard Lénine 93 000 Bobigny 01 41 60 72 72

Copyright © 2009 Un Fauteuil Pour l'Orchestre. All rights reserved. Designed by Theme Junkie. Powered by WordPress.

http://www.mc93.com/

Tags: Ceci est mon père, Festival le Standard Idéal, Gert Den Boer, Ilay Den Boer, MC93

Leave a Reply Enter your name...

(Required)

Enter your email...

(Will not be published) (Required)

Enter your website...

(Optional) 5

6

Submit Comment


"Ceci est mon père"/Ilay den Boer - PLATe-FORME

Page 1 of 2

VENDREDI 4 JUIN 2010

"Ceci est mon père"/Ilay den Boer Présentée à la sixième édition du festival de jeunes metteurs en scène européens Premières, cette création des Pays-Bas retrace la vie de Gert, le père goy d’Ilay, fils de sa femme juive. Et Illay den Boer d’amener son père sur scène pour raconter sa vie en musiques, objets et souvenirs. De la première Intifada à son opération de l’appendicite en passant par un passage à tabac et la naissance d’une petite sœur, le metteur en scène mêle la grande histoire avec l’histoire familiale.

Ilay et Gert / ©Den Boer Les vraies confidences Multilingue Ceci est mon père commence comme un « two-men-show » multilingue entre père et fils : Ilay, 24 ans se présente : juif, né à Jérusalem, auteur-metteur en scène. Parle anglais, néerlandais et hébreu. Et voici son père : Gert, né en 1959 dans une famille protestante des Pays-Bas. Gert Assure la traduction en français des propos de son fils — qu’il commente, nuance et détourne avec humour. « Vous avez la vie de mon père entre les mains », dit Ilay. Il vient de distribuer un petit livret où la vie de Gert est résumée en quelques pages d’éléments forts, tels son « premier voyage en Israël », son « dépucelage probable », le « rôle de Jésus dans le film Retour en Galilée » ou la « naissance d’Ilay ». Placard Dans un premier temps, les deux hommes jouent avec le public en improvisant plus ou moins habilement des réponses aux questions sur leur histoire qui fusent de la salle à leur demande. On commence à comprendre ce qui les sépare — la judéité d’Ilay n’étant que la partie émergée de l’iceberg. Ce qui les rassemble ? une passion commune pour le football et le goût des relations humaines. Chaque date soulevée, chaque question posée ouvre ainsi une niche du placard en fond de scène où se trouvent rangés les symboles familiaux qui constituent autant de fragments du vécu de Gert. « Coq » Le dialogue avec le public se poursuit d’une date à l’autre, jusqu’à un certain soir d’hiver où Ilay se souvient comment Bernie, un copain de club qui s’est étonné de voir qu’il était circoncis, le passe à tabac avec une dizaine de complices en le traitant de « sale youpin ». Antisémitisme ? Pour Gert, ce sont des pauvres types sans éducation, rien de plus. Et la croix gammée tracée à la merde sur leur voiture ? « — Tu vois une szvastika, toi ? On dirait plutôt un coq qui picore, non ? ». Et de pointer la « fantaisie » de son fils (comprendre « imagination débordante »). Du placard surgissent alors des emblèmes nazis, des stèles juives profanées à la peinture, un drapeau israélien brûlé et des silhouettes de néonazis à taille humaine, comme autant de preuves accablantes pour ce petit pays jadis réputé pour sa tolérance religieuse. Témoins et acteurs Dans une pièce où une histoire familiale rejoint l’Histoire collective de l’Europe, c’est moins la montée de la xénophobie en Hollande que les peurs et les préjugés de chacun qui sont ici mis en scène. Piet Menu, producteur de la pièce et des autres créations d’Ilay den Boer explique qu’il ne s’« agit pas d’un spectacle autobiographique » même si l’auteurmetteur en scène « s’inspire des événements de sa vie et de celle de son père ». En parvenant à éviter un spectacle moralisateur, Ilay et Gert den Boer parviennent à plonger le public dans un rapport à l’autre et à la scène très particulier : témoins et acteurs en même temps, nous assistons au dévoilement de troublantes confidences où angoisse, haine et violence résistent au discours rationnel et réconfortant du père. Actualité Ceci est mon père (« Dit is mijn vader » en VO) est le troisième volet de la Fête promise, une série de 6 spectacles commencée en 2008 dont Ilay den Boer a déjà réalisé la moitié depuis la fin de sa formation à l’École des Beaux-Arts d’Amsterdam. Dans chacune de ses créations à la forme déroutante, le jeune dramaturge s’interroge sur son identité, son histoire familiale et son lien avec l’actualité. Dans Bon appétit, pièce articulée autour du repas de sa Bar Mitsva, c’était sa mère qui était sur scène ; dans Hurler et tirer, le public montait dans un autobus ressemblant à celui dans lequel sa grand-mère maternelle avait fui les persécutions en Lituanie pour gagner Israël pendant la Seconde Guerre mondiale. Le producteur Piet Menu ajoute à propos de « l’actualité » d’Israël : « Ilay aime son pays mais n’accepte pas ces actes meurtriers (l’attaque de la flottille humanitaire par Tsahal, ndlr.). En revanche, cela ne l’empêche pas de jouer. Contrairement aux deux premiers spectacles de la série, Ceci est mon père ne fait pas référence à la Palestine. » Ilay den Boer a été nommé directeur artistique du festival « Confronting Cultures : Israel op het podium » pour l’édition 2011, qui aura lieu à Tel Aviv et à Amsterdam. // À voir : Dit is mijn vader (durée : 1h30) samedi 5 juin à 14h et 20h au Maillon-Wacken


FT.com / Arts / Theatre & Dance - Festival Le Standard Idéal, MC93 Bobigny, Paris

Page 1 of 2

Breadcrumb

Financial

ARTS THEATRE & DANCE FT Home > Arts > Theatre & Dance

Festival Le Standard Idéal, MC93 Bobigny, Paris By Clare Shine Published: February 8 2011 18:24 | Last updated: February 9 2011 12:20

Jobs

STATE OF THE UK ECONOMY

With the economy at a crossroads, this new series examines the key questions that economists, business leaders and managers will need to answer in order to survive and thrive. The series begins by analysing what has been driving business success at the regional level, as well as the main causes of regional disparity.

EDITOR’S CHOICE Greenland, National Theatre, London - Feb-04 The Creature has his say - Feb04

More

Faith Healer, Old Vic Studios, Bristol - Feb-04 Antonioni Project, Barbican, London - Feb-03 Three Sisters, Classic Stage Company, New York - Feb-03 La maladie de la famille M, Comédie Française, Paris Feb-02

Idéal The Ideal Standard Festival has been brightening February gloom on Bobigny’s Lenin Boulevard since 2004. This year served up five shows in five languages in a fortnight. The two I saw on Saturday night could not have been more different but both involved apparent order being shattered mid-performance by corrosive memories, turning the tables on the audience. In the veteran corner we had Josse de Pauw, a key figure in Flemish performing arts since the 1980s. Intriguingly billed as a musical on the life of insects, L’Ame des termites is an original take on the age-old tug of war between passion and reason. David van Reybrouck’s text – inspired by Maeterlinck’s The Life of the White Ant, which turned out to be flagrant plagiarism of an Afrikaner scientist’s work – homes in on the art and pain of concealment. The first part is monologue, with De Pauw’s professor rolling terminology off his tongue with lip-smacking relish. He draws us inside the hidden world of the termite mound with its class mobility, monogamy and codes of duty. Suddenly, the allegorical spell is broken. “Imagine if just one said no,” says this middle-aged pillar of society, spreadeagling himself on the laboratory table as deafening electro-rock breaks out. Jan van Kuijken and George van Dam’s amped cello and violin blaze as quick-fire photos alternate microscope slides, landscapes and pretty girls to hallucinogenic effect. Jarring chords of emotional cataclysm follow the piecing together of repressed fragments: sexual obsession in the ivory tower, a heartof-darkness murder, nagging guilt. Insect and human worlds fuse in a chant of remorse – “behind the wall, under the plinth, it bores in”. This is a virtuoso performance even if the end is less convincing. (

LATEST HEADLINES FROM CNN Egypt protests: Where are we now? Indonesian cleric's terror trial adjourned Korea talks stall after North walks out Italian prosecutors seek trial of Berlusconi At least 7 killed in northern Iraq attacks More Jobs

Business for sale

Contracts & tenders

SEARCH Enter keywords Jan van Kuijken and Josse De Pauw

Finance Manager Dairy Crest Regional Performance Director Serco

)

In the newcomer’s corner was the young Dutch director Ilay den Boer. Ceci est mon père explores Jewish identity through his own family’s experience. It starts interactively, an artfully casual mix of the conversational and the confessional, but ends deadly serious, teetering between hatred and tenderness. The show’s sporty compères are Ilay, born in Israel to a Jewish mother, and his 50-ish father Gert, ex-hippy and ex-Protestant. Ilay speaks in English, Gert translates into approximate French. The audience is encouraged to correct mistakes and to choose dates from a booklet handed out about Gert’s life. The backdrop is a grey wall of assorted drawers, one for each year, from which Ilay picks out objects that have forged their respective identities. This Proustian biographical zapping has novelty value but soon dragged, the spark returning when chunks of the audience complained loudly about historical errors or lack of interest. “We’ve done 54 performances and never had this reaction,” protested the den Boers. In fact such polarisation plays into their hands. An endless narrative about a football team bullying Ilay erupts into a bitter confrontation of father-son perspectives: random nastiness or antisemitism? Their mutual recrimination and painful reconciliation blur the boundaries between the personal and political.

Operations Manager UNITE - The Heart of Student Living Head of EMEA IT Procurement Retail

RECRUITERS FT.com can deliver talented individuals across all industries around the world Post a job now RELATED SERVICES FT Lexicon FT Bespoke Forums Market research Growth companies Corporate subscriptions Luxury Travel brochures Analyst Research

MBA-Direct.com FT Newspaper subscriptions FT Diaries FT Conferences FT Syndication services The Non-Executive Director

The sincerity and appeal of the performers are unmistakable. The denouement comes perilously close to polemic, but is saved by the extraordinary gentleness with which the father wipes his naked, shivering son dry and dresses him as if he were still a child. (

)

http://www.mc93.com/index_f.html Copyright The Financial Times Limited 2011. You may share using our article tools. Please don't cut articles from FT.com and redistribute by email or post to the web. Print article

Email article

Clip this article

Order reprints

Twitter

Digg

LinkedIn

Yahoo! Buzz

Delicious

reddit

BX

Facebook

stumbleupon

Viadeo


Le blog de Stéphane Ollivier: "Dit is mijn vader" "Ceci est mon père" au Maillon

Delen

Misbruik rapporteren

Volgende blog»

Page 1 of 2

Blog maken

Aanmelden

LE BL OG DE S TÉP HA NE OL L IVIE R MUSIQUE, CINÉMA, LIVRES, THÉÂTRE, EXPOS, UN PEU PARTOUT.

RECHERCHER DANS CE BLOG

Rechercher fourni par

http://stimultania.org/ http://lovely.com/ http://www.musees-strasbourg.org/ http://www.centrepompidou.fr/ http://kunsthalle-baden-baden.de/ http://www.sammlung-frieder-burda.de/ http://lydia-lunch.org/ http://www.alanvega.com/ http://www.ceaac.org/ http://www.tripadvisor.fr/members/sollivier http://www.tns.fr/ http://liberation.fr/ http://www.tzadik.com/ http://flickr.com/stephaneollivier http://www.cracalsace.com/ http://www.zkm.de/ http://concordmusicgroup.com/ http://subrosa.net/

SAMEDI 5 JUIN 2010

MEMBRES

"Dit is mijn vader" "Ceci est mon père" au Maillon Allez voir le spectacle "Ceci est mon père" au Maillon

ARCHIVES DU BLOG

dans le cadre du festival Premières. Ilay den Boer explore

▼ 2010 (50) ▼ juin (2)

avec beaucoup de finesse la relation père-fils, et la judéité aujourd'hui, bien plus par le moyen de la performance et du happening qu'une pièce traditionnelle. Implication du public, intime dévoilé, et bien sûr aussi une plongée dans

"Dit is mijn vader" "Ceci est mon père" au Maillon...

notre société, explosion de paradoxes et collage de personnalités, cultures, opinions... Vivant, très vivant, et si actuel! On voyage d'Israël aux Pays-Bas, des hippies aux clubs de foot, et d'un père baba cool mais néanmoins

LCD Soundsystem oone more time ► mai (8)


Le blog de Stéphane Ollivier: "Dit is mijn vader" "Ceci est mon père" au Maillon

obsédé par la réussite de son fils, à ledit fils qui s'en prend plein la figure. Et le tout dans une atmosphère si

Page 2 of 2

► avril (13) ► mars (11)

décontractée! Bon spectacle! ► février (8) PUBLIÉ PAR STEPHANE À L'ADRESSE 5.6.10 LIBELLÉS : MAILLON THEATRE ILAY DEN BOER PREMIRES

► janvier (8) ► 2009 (46) ► 2008 (7)

0 COMMENTAIRES: Enregistrer un commentaire Accueil

Message plus ancien

QUI ÊTES-VOUS ? STEPHANE

Inscription à : Publier les commentaires (Atom)

STRASBOURG, FRANCE

fan de musiques, expositions, livres, films...et autres, plutôt expérimentaux, sexy, violents, trash, mais aussi minimal ou conceptuel. eh oui! AFFICHER MON PROFIL COMPLET

S’ABONNER À

FLICKR PHOTOSTREAM

S’ABONNER À


Cement dat niet hard wordt Door: Boukje Cnossen – Domein voor de Kunstkritiek

Theaterfestival Cement bracht van 16 tot 21 maart jl. theater in ’sHertogenbosch. Het festival richt zich op werk van jonge theatermakers en choreografen uit het zuiden van het land. Met hun voorstellingen bouwen zij allemaal op enigszins experimentele wijze aan de weg. Het idee van bouwen ligt dan ook besloten in het woord cement. Veel van de theatervoorstellingen op Cement 2010 laten deze lijmende laag bewust niet uitharden en bevragen zo elk op andere wijze hun eigen bouwwerk. In het klassieke toneel werkt het decor illustratief. Speelt het verhaal zich af in een dorp, dan zien we een rij huisjes. Speelt het verhaal zich af in huiselijke kring, dan zien we een woonkamer. Publiek en spelers weten zo hoe de gecreëerde werkelijkheid van het toneel in elkaar steekt. Samen kunnen ze doen alsof. Een bordkartonnen huis mag dan wel niet van baksteen zijn, het ziet er toch uit als een huis. Vooruit, denkt het publiek dan, het is goed gemaakt. Maar altijd dat, gemaakt. Het hedendaags theater zoals dat zich in Nederland ontwikkeld heeft vanaf pakweg de twintigste eeuw, wilde weg van deze uitgeknipte en opgeplakte setting. Theater hoeft de realiteit niet meer te benaderen, ze is haar eigen realiteit geworden. Het situeren van het narratief is, als er al een narratief is, van minder groot belang. De inhoud van theater is meer associatief, fragmentarisch en meer op ervaring gericht. De mise en scène gaat hierin mee door geen plaatje voor te spiegelen, maar op meer uitgeklede wijze de voorstelling te ondersteunen. Het toneelbeeld is minimalistischer geworden, het decor metaforischer en hee, na die dialoog aan de keukentafel dient diezelfde tafel ineens als overkapping tegen de regen die ‘buiten’ neervalt! Ook de voorstellingen van met name de theatermakers (choreografen buiten beschouwing gelaten) van festival Cement blijken op het gebied van decor deze kunst van de suggestie te beheersen. Tegelijkertijd doen de suggesties meer dan de leegte een kleur geven. Ze lijken soms zelfs haaks te staan op wat de voorstelling in eerste instantie vertelt. In Texel, Texas van Michiel de Regt en Jibbe Willems bijvoorbeeld, zien we een auto en een huisje in een zee van aluminiumplaten. De grijze kleur straalt neutraliteit uit en de reflectie van metaal stelt het materiaal open voor invulling met licht en kleur. De voorstelling gaat over familiebanden, angst om jezelf te verliezen en het tergend trage verloop van de tijd in de woestijn. Texel, Texas zit zo barstensvol referenties naar het zuiden van de VS, dat een typisch Amerikaans decor ook niet had misstaan. Maar het aluminium tilt het verhaal boven omlijnd terrein uit en laat het publiek nadenken over de universaliteit van het verhaal. Ook in de voorstelling Under my skin van Lenneke Maas wordt ruimte gebruikt om meer gelaagdheid in de voorstelling te brengen. Under my skin wordt gespeeld in een lege fabriekshal. De voorstelling bestaat uit een dialoog tussen een regisseuse die zichzelf oud vindt worden en haar muze, een jonge actrice met wie ze regelmatig heeft samenwerkt. De setting is sober. De speelvloer is, op een opgezette vos na, leeg en via een deur in de achterwand krijg je toegang tot een kale ruimte. Hierin vindt de dialoog plaats. De regisseuse filmt haar actrice tijdens het gesprek in close-up. Deze opname wordt groot op de achterwand geprojecteerd. Af en toe gaat de deur in de achterwand open. Dan ziet het publiek de actrice niet alleen door de lens van de

camera, maar ook direct, al zijn het enkel haar benen. De videoprojectie brengt een nieuwe laag aan in het narratief. Door de beamer wordt duidelijk dat de stroeve communicatie en de kille houding niet te maken hebben met de aard van de ander, maar met het beeld dat je zelf van de ander schept. De projectie van de videobeelden duidt daarmee ook op projectie in de psychoanalytische zin. In Dit is mijn vader, een voorstelling van Ilay den Boer, is locatie een vloeibaar gegeven. Het decor ziet eruit als een ladekast. Ilay en Gert den Boer trekken op verzoek van het publiek laatjes open waar anekdotes over het leven van Gert uit komen rollen. Voetbal, kibboetsen en een krakersverleden worden aangehaald en de voorstelling lijkt op bijna cabareteske wijze voort te kabbelen. Totdat de heren aansturen op het antisemitisme waar Ilay den Boer, geboren uit een joodse moeder, als kind slachtoffer van is geweest. Ilay den Boer brengt een geëmotioneerde monoloog over de holocaust waarna hij alle registers van het decor opentrekt. Daaruit komen met swastika’s bekladde monumenten, rapporten over antisemitisme en andere hevig beladen objecten tevoorschijn. In het midden van deze kluwen aan beelden, die Ilay’s persoonlijke geschiedenis verbindt met die van een volk, maar verwijdert van die van zijn vader, staat hij stil. Hij zwijgt. De zeggingskracht van het beeldmateriaal is sterk genoeg om rechtstreeks tegen de ‘oude jongens krentenbrood’familiegeschiedenis in te druisen. Alweer stelt het decor vragen over het tot dan toe vertelde verhaal. Dit theater bestaat dus niet los van situering. Ook maken de voorstellingen niet simpelweg gebruik van een multi-inzetbaar decor. Het decor heeft niet zozeer een functie binnen de inhoud, maar bouwt als volwaardig element mee aan diezelfde inhoud. Als Texel, Texas Amerikaanse verkeersborden op het toneel had gezet, had de voorstelling geenszins veranderd hoeven worden. Wél was dan de gedachte over hoe belangrijk een specifieke setting voor een verhaal is, verloren gegaan. Ook in Under my Skin is het toneelbeeld sterk genoeg om de inhoud te kunnen bevragen: vindt er wel een gesprek plaats? Kijken we wel echt naar elkaar? En Dit is mijn vader biedt wellicht het duidelijkste voorbeeld van een decor dat het verhaal waaraan het meewerkt, in twijfel trekt. Voor alle voorstellingen geldt dat het ze niet in de ruimte zweven. Ook rusten ze niet op het bordkartonnen fundament van weleer. Ze kleven van cement aan elkaar, maar de bakstenen kunnen nog van hun plaats glijden. Zo blijven narratief en decor verwikkeld in een dynamisch duel. www.hetbeloofdefeest.nl

áhrend des Festivals Huis aan de Werf 2009 in Utrecht war mit ,,Bon

Appetit" die erste Produktion des damals noch unbel
duftet gut. Wir sind zu einer Nachstellung des Bar-Mizwa-Festes des Kiinstlers geladen: Er stellt die Verwandten am Tisch vor, und so werden die Besucher nach und nach zu seiner Familie. Der Abend beginnt als sehr persónliche Familiengeschichte,

mit den iiblichen Spannungen zwischen den Familienmitglied ern.Zunehmend wird die Vorstellung aber politischer; es geht immer mehr um das Verháltnis Ilay den Boers zu seinem Geburtsland Israel. Er

wurde 198ó in Jerusalem geboren, in seinem dritten Lebensjahr zogen seine Eltern nach Holland, seine Bar-Mizwa feierte er in Israel. matland Israel und der jiidischen Identitát heschàftigt. Inzwischen sind zweiweitere Teile entstanden. Im zweiten Teil ,,Janken en Schieten" (Heulen und SchieBen) erzáhlt er in einem Bus die Geschichte seiner GroBmutter und deren Flucht

-

in einem Bus aus einem Ghetto

in Litauen ins neu gegriindete Israel. Teil eins und zwei áhneln einander im Aufbau, der dritte Teil ,,Dit is mijn vader" (Das ist mein Vater) ist daher umso spannender: Zum ersten Mal findet der Abend im Theater statt und spielt mit llays Vater Gert den Boer ein wirkliches Familienmitglied mit. Die Vorstellung heginnt als Unterhaltungsshow: Die Zuschauer haben eine Kurzbiografie des Vaters erhalten und dlirfen sich die jeweilige Geschichte - erzàhlt als nette Anekdoten, teilweise mit Musil<einlage n - zu einer Jahreszahl wiinschen. Bei allem aber schwingt die gespannte Atmosphàre zwischen Vater und

Das Erwachsenwerden wird zum Thema des Abends. Mit seiner Mutter setzt llay den Boer sich dariiber auseinander, wie man sich zu einem Land verhált, das Heimat ist, das man liebt, aher dessen Politilr

Sohn mit, die sich spáter, als es um Gerts Umgang mit Angriffen auf Ilay in dessen Jugend geht, entládt. Der Vater heschwichtigt, diese seien nicht antisemitisch, sondern bloBe Jungenstreiche gewesen. Der Konflil(t spitzt sich zu, und man spÍirt den Grahen zwischen den beiden, tiefes Unverstándnis iiher die jeweiligen Ansichten. ,,Dit is mijn vader" handelt dabei nicht ausschlieBlich von Antisemitismus,

man nicht vertreten kann. Die Direl
sondern von der difÍusen Angst vor dem Anderen.

che Naivitát des Abends ist emotional, entwaffnend. Die Grenzen zwi-

Seit der Saison 2008109 arheitet Ilay den Boer mit der UnterstÍitzung der niederlándischen Produl
schen der BÍihnenfigur und Ilay den Boer sind flieRend. Der unbe-

dingte Willen, diese Geschichte zu erzáhlen, und eine

groBe

Neugierde auf die Meinung des Puhlil
,,Bon Appetit" wat der Anfang der auf sechs Teile konzipierten Vorstellungsserie ,,Het Beloofde Feest" (Das gelohte Fest), in der sich Ilay den Boer in sehr persónlichen Familienportráts mit seinem Hei-

traumata.

I

Brabants Dagbladed. Tilburg - stad (26.293) van: 26-03-2010

Pagina: 27

mediawaarde: € 2.585,74 cm2: 354,00

THEATER Ilay den Boer maakt persoonlijke voorstellingen over familie

De verscheurdheid van een Joodse jongen In ‘Dit is mijn vader’ staat de Nederlands/Israëlische theatermaker Ilay den Boer met zijn vader op het podium. Het egodocument is te zien in De NWE Vorst. door Joost Goutziers

H

ij werkte achter de bar bij Amsterdamse theaters als Frascati en De Brakke Grond. Hij scheurde daar ook de kaartjes en eigenlijk maakte het hem niet uit wat zijn taak was, als hij maar in de buurt van theatermakers kon zijn. De praktijk was zijn leerschool en hij zag voorstellingen van beginnende en gearriveerde theatermakers. „Grote politieke thema’s gegoten in persoonlijke verhalen boeiden me mateloos.” Deze week staat Ilay den Boer (23) zelf met een voorstelling in Frascati en morgenavond is hij te zien in De NWE Vorst met ‘Dit is mijn va-

der’. Hij staat dan samen met zijn vader op het podium, want Den Boer maakt persoonlijke documenten over zijn eigen realiteit en familie. En dan kan hij niet om zijn geboorteland Israël heen. „Ik moest iets doen met dat land. Het is een deel van mijn achtergrond en identiteit. Mijn familie woont er en ik kom er vaak, al ben ik opgegroeid in Nederland. Het is het Beloofde Land, maar zo ongelooflijk complex. Ik wil in mijn voorstellingen daar met het publiek over communiceren. Zonder te oordelen.” Den Boer werkt aan een reeks van zes voorstellingen: ‘Het beloofde feest’. In elk deel staat een van zijn familieleden centraal. In ‘Eet smakelijk’ voert hij zijn Joodse moeder op. Het publiek zit aan een lange eettafel, krijgt de rol van familie en is getuige van de bar mitswa in wezen het volwassen worden van de jonge acteur. Er zijn gebeden, rituelen, er is gezang en een interview met zijn moeder. Ook wordt een brief van haar voorgelebl k l l h

HUIS VAN BOURGONDIE, HET - THEATERWERKPLAATS


20101|287.0


Pagina: 27

zen. Het publiek voelt als het ware het dilemma waar Den Boer mee worstelt. „Hoe verhoud ik me tot een land waarvan ik houd, maar waar op hetzelfde moment misdaden worden gepleegd?” Dat leidt tot verscheurdheid. ‘Janken en schieten’, deel 2, geeft een beeld van de vlucht van zijn oma van Litouwen naar Israël in 1943. „Ze was een oorlogsslachtoffer en werd later een fanatiek zionist, patriottist en nationalist. Het publiek zit in een bus en maakt als het ware de reis mee.” Ook hier is het interne conflict van Ilay den Boer zichtbaar. Hij vertelt het verhaal van zijn oma aan de hand van haar dagboeken. Het is een heftige voorstelling waarin het doden van mensen aan de kaak wordt gesteld. In De NWE Vorst is morgen deel 3: ‘Dit is mijn vader’ te zien. Zijn hippievader reisde naar een kibboets in Israël, ontmoette de moeder van Ilay en na enkele jaren gingen ze naar Nederland. Ilay den Boer praat op het podium losjes met zijn vader over zijn verleden: muziek, kraken, reizen. Dat aan de hand van vragen vanuit het publiek. Uit de achterwand haalt hij af en toe voorwerpen tevoorschijn die een relatie met het onderwerp hebben. Het gaat er ontspannen aan toe, todat de Joodse achtergrond van de zoon ten sprake komt. Als kind werd hij getreiterd en gediscrimineerd. En nog

mediawaarde: € 2.585,74 cm2: 354,00

steeds ergert hij zich aan antisemitisme in Nederland. Zijn vader probeert dat gevoel te bagatelliseren, maar zijn zoon weigert daarin mee te gaan. Het is een spanningsveld dat de acteur in al zijn voorstellingen opzoekt. In deel 4 voert Den Boer zijn muzikale broer op en in deel 5 zijn opa, een Israëlische psycholoog. In het laatste deel is Den Boer zelf de spil. Ilay den Boer/Huis van Bourgondië: ‘Dit is mijn vader’. De NWE Vorst, za 20.30.



20101|287.1


Pagina: 27

mediawaarde: € 2.585,74 cm2: 354,00

Ilay den Boer en zijn vader Gert in ‘Dit is mijn vader’. Gert den Boer woonfoto Moon Saris de enkele jaren in Israël, zijn zoon is er geboren.



20101|287.2

Volkskrant (263.204) van: 25-06-2010

Pagina: 46



mediawaarde: € 29.352,00 cm2: 1.724,79

20101|115.0

Volkskrant (263.204) van: 25-06-2010

Pagina: 46



mediawaarde: € 29.352,00 cm2: 1.724,79

20101|115.1

Volkskrant (263.204) van: 25-06-2010

Pagina: 46



mediawaarde: € 29.352,00 cm2: 1.724,79

20101|115.2

Volkskrant (263.204) van: 25-06-2010

Pagina: 46



mediawaarde: € 29.352,00 cm2: 1.724,79

20101|115.3

Volkskrant (263.204) van: 25-06-2010

Pagina: 46



mediawaarde: € 29.352,00 cm2: 1.724,79

20101|115.4

Ilya den Boer maakt weer veel goed

Recommend Documents