ter n i W
ng i m m i l k e b r e Wint d n a l t o h c S , Ben Nevis
Guido Mannaerts (lin schuilend voor de sn ks) en Gijs Schuurhuis eeuwstorm.
AFZIEN MET
GENOEGEN
We kijken uit onze tent en zien de machtige noordkant van de Ben Nevis hoog boven ons uit torenen, het is een mythische aanblik. De intimiderende, zwarte, met ijs bedekte rotswand wordt hier en daar gekliefd door met sneeuw gevulde gullies en de top is gehuld in een ondoordringbare mist. We staan aan het begin van ons winterse avontuur.
M
et enkel het hoogstnodige zullen we de komende zeven dagen volledig op elkaar zijn aangewezen. Iets wijzer en met de nodige klimervaring in de Alpen zijn we hier naar het winterklim-walhalla van Schotland gekomen om wederom onze grenzen te verleggen.
Lost & found Save the best for last, zo luidt het gezegde. Dus hoewel de condities goed zijn besluiten we eerst de Carn Mor Dearg (CMD, 1221m) te overschrijden en dieper de wildernis in te trekken. We nemen een directe lijn en komen uit bij de start van de befaamde CMD-arête. Vanaf dit punt volgen we de graat tot aan de top. Gehuld in een dikke mist dalen we via een aanzienlijk steile sneeuwgraat af. De noordzijde van de Ben Nevis bevindt zich in een relatief omsloten vallei, maar hier op de sneeuwvelden van de Carn Mor Dearg ontvouwt zich een prachtig schouwspel. Een wit en bevroren landschap van Munro’s en Corbett’s, onderbroken door heide, beekjes en rivieren die meanderend hun weg zoeken. Eén moment van onoplettendheid en daar gaat een handschoen: hij valt van een klif en uit het zicht. Balend vervolgen we onze weg. Het terrein wordt minder steil, de vallei komt in zicht en opeens ligt daar iets zwarts. Het zal toch niet waar zijn?! Met twee paar handschoenen vervolgen wij onze weg. We dalen verder af door de vallei en hoewel de tassen zwaar zijn en onze lichamen vermoeid, genieten we van dit heerlijke moment.
Het water van Nevis Eenmaal aangekomen bij de rivier, die de sprekende naam The
20 |
Water of Nevis draagt, hangen we onze schoenen om onze nek, stropen onze broekspijpen hoog op en steken over. Het extreem koude water geeft onze bloedsomloop een impuls en vijf minuten later hebben we voor het eerst die dag allebei heerlijk warme voeten. Het is rond vier uur wanneer we onze tent in het schemerlicht opzetten in de nabijheid van de Steall Waterfall. Terwijl buiten de wind aanzwelt en de kou intenser wordt, delen we een maaltijd in de tent en bespreken we aan de hand van de kaart onze plannen voor morgen. Op het programma staat The Ring of Steall. In de winter een hoogst uitdagende ridgewalk die leidt over besneeuwde toppen en ijzige graten en zelden onder de negenhonderd meter komt.
Over de graat De volgende dag begint vroeg en als we halverwege de An Gearanach (982m) komen, zien we voor het eerst de aaneenschakeling van Munro’s in het prachtige ochtendlicht. Het rotsige terrein maakt plaats voor stevige opgevroren sneeuw en gestaag beginnen we aan deze klassieke Schotse ridgewalk. Terwijl we de An Gearanach achter ons laten begroet de zon ons over de schouder van de An Garbhanach (975m). We naderen de Stob Choire a’ Chàirn (981m) en de verijsde graat wordt rotsiger en daardoor lastiger te begaan. Rond half twee besluiten we dat het mooi is geweest. We moeten nog een aanzienlijk aantal hoogtemeters afdalen en aangezien we de tent hebben achtergelaten zijn we minder flexibel. Op het zadel tussen de Stob Choire a’ Chàirn en de Am Bodach vinden we een geschikte plaats om af te dalen. Na een korte afdaling komen we aan bij de vallei. Een kleine
HOOGTELIJN 5-2013 | TEKST EN FOTO’S GIJS SCHUURHUIS EN GUIDO MANNAERTS
Eén van Schotlands klassieke ridgewalks: The Ring of Steall. HOOGTELIJN 5-2013 |
21
en slaat p p a t s t n e t e d t i u zodra we ezicht g s n o n i d n i w e g i z de ij
Een schouwspel van Munro’s en Corbett’s.
Aan de voet van de noordzijde van Ben Nevis.
22 |
hoogtelijn 5-2013
Guido nadert de top van Carn Mor Dearg (122 1 m).
standplaats. Gijs op een koude
navigatiefout leidt tot een noodgedwongen klim van zo’n 250 hoogtemeters. Hier hervinden we het pad en een aantal uren later zijn we weer terug bij af. Het was een prachtige dag met onvergetelijk natuurschoon, die avond slapen we uitstekend.
Bad weather De volgende dag besluiten we terug te keren naar de noordzijde van de Ben Nevis. De geraadpleegde bronnen waarschuwen dat het lastig navigeren is op het summit plateau van de Ben Nevis. We besluiten dat het verstandig is om het plateau overdag te verkennen. Met dit in gedachten trekken we via Glen Nevis rondom de berg en nemen de normale route omhoog. Naarmate de dag vordert neemt de wind toe en rond half twee ’s middags moeten we, zo’n 350 meter onder de top, onszelf staande zien te houden tegen toenemende rukwinden. We kijken elkaar aan en besluiten dat dit niet de energie waard is. We draaien om en vervolgen onze weg rondom de berg, naar de noordzijde. Eenmaal aangekomen zetten we, in een volledig losgaande sneeuwstorm, onze tent op aan de voet van de Douglas Boulder. Terwijl de wind neerslaat op onze tent proberen we weer een beetje gevoel in onze handen en voeten te krijgen. Gniffelend kijken we elkaar aan, gaan achterover liggen op onze matjes en eten een welverdiende Grunninger worst. Die nacht is het koud. Zo koud dat we, alle twee met onze thermokleding, fleeces en donsjas aan, in onze slaapzakken kruipen. Gedurende de nacht helpt ventileren niet meer en wordt door hevige condensatie alles nat, klam en nog kouder. Rukwinden teisteren onze tent en we beseffen dat een grote route wellicht te veel risico’s met zich mee zal brengen. Nauwlettend bestuderen we het routeboekje en vinden zodoende een aantal waardige bad-weather opties.
De elementen tegemoet Guido steekt The Water of Nevis over.
De volgende ochtend wordt er weinig gepraat. We sorteren gestructureerd het hoogst noodzakelijke. Harnas, helm, slings, nuts, karabiners, water, powerbars en tenslotte voor de zekerheid een paar ijsschroeven. Zodra we uit de tent stappen slaat de ijzige wind in ons gezicht. De wand is bedekt met ijs en een dunne laag poedersneeuw waardoor hij er nog intenser uitziet dan voorheen.
De Munro
Een Munro is een Schotse berg of heuvel met een hoogte van minstens 3000 voet ofwel 914,4 meter. Deze bergen ontlenen hun naam aan Sir Hugh Munro (1856–1919) die in 1891 als eerste een complete lijst van deze bergen opstelde, bekend als Munro’s Tables. Ondanks dat ze niet zo hoog zijn, is het bewandelen of beklimmen van Munro’s niet altijd even eenvoudig. Dit gezien hun hoge breedtegraad en het verraderlijke Schotse weer dat vaak onder invloed staat van Atlantische storingen. Het beklimmen in de winter is dan ook enkel weggelegd voor ervaren bergbeklimmers. Deze beklimmingen worden tot de meest uitdagende van Europa gerekend. De bekendste Munro is ongetwijfeld de Ben Nevis, nabij Fort William. Dit is de hoogste Munro in het Verenigd Koninkrijk (1344 m of 4,409 voet). Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Munro
We beseffen dat dit de reden is waarom we hier zijn gekomen en dat dit de charme is van winterklimmen in Schotland. Waar je je in de Alpen nog een keer omdraait, omdat het onverantwoord is om tot grote hoogtes te stijgen, trekt een alpinist in Schotland zijn capuchon diep over zijn hoofd en treedt de elementen tegemoet. Zo ook wij. We klimmen omhoog naar de voet van de Douglas Boulder, een grote rotsformatie aan het begin van de klassieke Tower Ridge route. Vanaf dit punt traverseren we naar rechts om zodoende bij de West Gully uit te komen. De gully bestaat uit zo’n 150 meter mixed terrein, is relatief beschut tegen de harde wind en kenmerkt zich door de uitstekende mogelijkheden om bescherming te plaatsen. Geteisterd door spindrift beginnen we aan de route. Niet alle sneeuw wordt over de top geblazen en wanneer de wind gaat liggen, schieten kleine sneeuwmassa’s langs ons heen naar beneden. Er zit niets anders op dan ons schrap te zetten om vervolgens verder te klimmen. HOOGTELIJN 5-2013 |
23
TOP verzekerd, OOk Off-PisTe ts
Slech
€27,ar!
per ja
Met de NkBv-reisverzekering Als avontuurlijke skiër, berg- of buitensporter loop je extra risico. Normale reisverzekeringen dekken dat niet. Daarom bieden wij een verzekering aan, die naast de normale dekking ook ongevallen buiten de piste en paden dekt. Inclusief opsporing, redding (door helikopter of reddingsteam) en repatriëring. En omdat we hem voor tienduizenden NKBV-leden tegelijk afsluiten, is de premie lekker laag. Sluit hem af op www.nkbv.nl/verzekering.
KoNINKlIjKE NEDErlANDSE KlIm- EN BErgSport VErENIgINg I www.nkbv.nl ADV-NKBV-BEVER131008.indd 1
08-10-13 10:47
Aanblik van The Ring of Steall.
De wind giert zo ha rd dat we elkaar nauwelijks kunnen verstaan
Mind the gap
Poeder
Na een relatief korte maar intense klim, komen we bovenaan de route en staan in Douglas Gap. De wind giert dermate hard door deze kloof dat we elkaar nauwelijks kunnen verstaan en moeite moeten doen om ons staande te houden. Kort daarna beginnen we via de East Gully aan de afdaling naar de Observatory Gully. Hier worden we blootgesteld aan de volle kracht van de elementen. Terwijl de wind op ons neerslaat is het lastig om onszelf staande houden. Gedecideerd vervolgen we de afdaling totdat we uiteindelijk aankomen op makkelijker terrein.
Het terrein is technisch uitdagend, maar leent zich uitstekend voor het plaatsen van de nodige bescherming. De wind zwakt iets af en het begint harder te sneeuwen. Op het moment dat we aankomen bij Garadh Gully moeten we ons een weg banen door een diepe laag sneeuw. Tower Ridge steekt hoog boven ons uit, de vele gullies raken steeds meer gevuld met relatief onstabiele poedersneeuw en we zijn ons er terdege van bewust dat we ons in lawinegebied begeven. We zijn ondertussen al een aantal uren onderweg en hoewel we hier zijn gekomen om de route te klimmen, moeten we deze dag ook nog afdalen naar Fort William. Uiteindelijk besluiten we dat het wellicht het beste is om af te dalen.
De volgende dag is het weer onveranderd. Wederom pakken we onze klimspullen en beginnen aan de aanlooproute richting Garadh Gully. Onderaan Douglas Gap traverseren we naar rechts. Door sneeuw en ijs van zo’n 50° klimmen we omhoog naar de rotswand. Een aantal touwlengtes verderop zien we de start van de route liggen, maar we beseffen dat dit niet de juiste aanlooproute is. Tussen ons en Garadh Gully bevindt zich een rotsformatie met een steile klif. We staan voor de keuze, afdalen en via de relatief gemakkelijke sneeuwvlaktes van de Coire na Ciste opnieuw omhoog gaan of de situatie nemen zoals hij is. We besluiten door te gaan en ons een weg te vinden over de met ijzel bedekte, zwarte rots.
Op onze terugweg hebben we ruim voldoende tijd om alle ervaringen door te spreken. Het was bij tijd en wijle afzien, maar zoals de Engelse alpinist en schrijver W.H. Murray in 1947 al schreef: “Mountaineers are a different breed of people, for they can find pleasure in the absence of joy”.
Guido en Gijs worden in hun beklimmingen ondersteund door APPM Management Consultants. APPM steunt jonge sporters in het behalen van hun ambities en doelen.
HOOGTELIJN 5-2013 |
25
