Transalp vraagt zijn tol De transalp georganiseerd door www.vasasport.nl doorkruist de Alpen van Oostenrijk (Mauterndorf, onder Salzburg) via Slovenie naar Italië (Sistiana, vlak bij Triëste aan de Adriatische zee). Vanuit Nederland reden Emiel, Willem en Bart met de auto in 2 etappes naar Oostenrijk met een tussenstop ergens in een hotel tussen München en Nurnberg. Rob deed de rit zondag in 1 ruk (?) in het busje vol met gidsen van de organisatie.
Sweatty sunday Het dorpje Mauterndorf ligt ergens op 1000 hm in de Alpen en is een typisch Oostenrijks; je hoeft niet bang te zijn dat je fiets gejat wordt, de rondborstige vrouwen jodelen er flink op los en de kerktoren naast het hotel slaat 4x per uur. Ook ’s nachts. Vraag maar aan Willem. We worden ontvangen door Sidney die werkt bij Vasasport en de hele route heeft uitgezet. Mooie baan trouwens. Beetje coole, euh laue, paadjes uitzoeken voor stoere bikers. Nadat de meeste deelnemers zondag gearriveerd zijn rijden we onder leiding van Sidney een leuk MTB-rondje rond Mauterndorf. De eerste etappe zal maandag beginnen. Na het avondeten krijgen we de eerste briefing waar, zoals elke dag, de route van de volgende dag wordt besproken. Willem werd er nog eens op aangesproken toch maar beter een granny (klein kettingblad met ongeveer 22 tandjes, red.) te monteren maar hij houdt stug vol dat dat voor hem niet nodig is (gna, gna, red.).
149 Sistiana (ITA) 0
Hoogste punt
Etappe 6
484 Cividale (ITA) 149
Nivo medium sport Xtreme medium sport Xtreme medium sport Xtreme medium sport Xtreme medium sport Xtreme medium sport Xtreme
hm/km
De medium, sport en Xtreme rijden elk hun eigen route. Het begin en Etappeschema eindpunt is hetzelfde alleen zijn het aantal kilometers en hoogtemeters per dag groter bij sport dan bij medium en bij Xtreme weer groter dan bij sport. De medium groep rijd meestal in een tamelijk rechte lijn van start- naar Start Finish Mauterndorf Lendorf eindpunt. De sport en Xtreme komen (AUT) aan extra kilometers en hoogtemeters Etappe 1 (AUT) 1140 560 door extra lussen. Het etappeschema Lendorf Jenig (AUT) komt ook nog even voorbij tijdens de Etappe 2 (AUT) 560 615 briefing (zie tabel). Er staan ons Jenig Pontebba behoorlijk wat kilometers en Etappe 3 (AUT) (ITA) 615 561 hoogtemeters te wachten deze week. Pontebba Bovec Zonder rustdag. Amai. Die lui van de Etappe 4 (ITA) (SLO) 561 484 Tour de France hebben in elk geval Bovec Cividale nog 2 rustdagen. De mietjes. Na de Etappe 5 (SLO) (ITA)
Hoogtemeters stijgen (m)
Tijdens deze tocht zijn er vier groepen: medium, sport, Xtreme en de Belgen (zie tabel). Drie groepen krijgen een gids van de organisatie mee die een GPS heeft waarmee hij navigeert. De Belgen rijden zonder gids en navigeren zelf met de GPS. Aanvankelijk kozen we als DirtyHillers voorzichtig (dat was wel erg ondirtyhilliaans) voor de sportgroep maar nadat we de deelnemers eens goed hadden bekeken (dure fietsen maar hoog toertocht gehalte = cup A bij de mannen, 6 bar in de banden en dure luchtvorken zonder lucht) dachten Willem en Bart wel met de Xtreme mee te kunnen rijden. Onze bescheiden English Bastard begon met de Medium groep. Emiel wilde het eerst ff aankijken en ging met de sport mee.
Afstand (km)
Verslag Transalp 2005. Mauterndorf -> Sinistra
Door uw raggende reporter. Eind juli toog een delegatie van DirtyHillers finest naar Oostenrijk om mee te doen aan een meerdaags toertochtje door de Alpen. Rob, Emiel, Willem en Bart gingen die heuveltjes wel ff bedwingen. Amai.
68.9 72.4 82.5 60.4 68.6 85.5 43.2 69.9 86.2 63.6 75.5 89.5 70.3 73.9 85.2 61.7 74.1 81.3
1560 1980 2280 1630 1890 2420 1220 1850 2610 1620 2220 2560 1380 1810 2190 740 1150 1360
22.6 27.3 27.6 27.0 27.6 28.3 28.2 26.5 30.3 25.5 29.4 28.6 19.6 24.5 25.7 12.0 15.5 16.7
1740 2103 2103 1252 1540 1540 1572 1801 1801 1518 1518 1518 1393 1393 1393 191 586 586
briefing gaat iedereen vroeg naar bed want het is om 7:45 opstaan, 8:00 ontbijten, 8:45 klaarmaken en 9:15 vertrekken. Dit zou het startschema van elke dag worden. Amai. ’s Nachts blijkt dat het erg gevaarlijk is om snurkende engelse beren wakker te maken! Ze blijken nogal ruw van zich af te slaan. Vraag maar aan Willem.
Verslag Transalp 2005. Mauterndorf -> Sinistra
Krakende kn knieën ieën Op maandag gaat de eerste etappe voor de Xtreme groep over twee grote bergen van de Haute Categorie (HC). We beginnen tamelijk rustig over een vlak/aflopend asfalt/fietspad. Nou ja, rustig. Barel rijdt rustig op kop en iedereen rijdt zich suf om zijn wiel te houden. Daarna begint de eerste klim over schotter. Willem, de twee überbrabo’s BraboBart (andere Bart) en Lenny, übergids Barel en uw eigen raggende reporter Bart fietsen allemaal ongeveer even snel omhoog. Willem’s knieën kraken nog niet zonder granny maar de twee Oostenrijkers (Johan und Marcus) vallen door de mand en liggen direct al een stuk achter. Naarmate we hoger op de berg komen wordt het pad smaller, steeds steiler en ruiger en moeten we toch wel een paar keer afstappen. Shit. Reden we aan het begin op tamelijk beschaafd schotter, naarmate je hoger komt worden de keien groter, zit er hier en daar gras tussen en het water, wat zo af en toe over de stenen stroomt, maakt het erg lastig omdat je achterwiel wegglipt. Maar da’s niet erg: hoe moeilijker hoe leuker. Als we het makkelijk willen houden dan blijven we wel in Nederland fietsen. Dus. Trouwens, zo hoog op de berg voel je wel gelijk dat er minder zuurstof is en dat je daar nog niet aan gewend bent. Wanneer je hartslag in de buurt komt van je verzuringspunt voel je zelfs dat de zuurstof uit je armen wordt gezogen. Na deze steile technische klim komt een vlak stukje over een wandelpad met hier en daar een mud-dip. Maar al snel wordt het hier zo lastig dat we af en toe moeten afstappen. Het pad wordt namelijk erg smal. Vele korte bochtjes, kleine drops, lastige wortelsecties. En dat allemaal omhoog. Deze singletracks naar de Katschberg zijn de moeite waard. De laatste 100 hoogtemeters naar de top die vlak naast de pas ligt zijn zeer steil en technisch. Het is nog maar net nog te fietsen en alleen BraboBart, Lenny en Bart pakken deze ff mee want Barel moet nog wachten op de Oostenrijkers en Willem moet zijn knieën even laten afkoelen. Dit klimmetje is er ook ééntje waarop je heel geconcentreerd alles op alles moet zetten om boven te komen. Het is een smal wandelpad met geulen door erosie van de regen. Boven op de top keren we om en over hetzelfde pad weer terug waar de rest op ons wacht. De afdaling vanaf de Katschberg gaat over een geinig wandelpad en halverwege stoppen we bij een hütte om ff bij te tanken (große cola und spaghetti bitte). Daarna volgt een niet al te moeilijke afdaling over een breed schotterpad. In het dal aangekomen fietsen we over het asfalt naar de volgende berg. Nu volgt één van de zwaarste stukken uit deze Transalp. Een continu zeer steile klim naar de Torscharte pas (2107). Het begint even met asfalt, daarna schotter, daarna keien, daarna een wandelpad. Het kraken van Willems knieën begint iedereen te irriteren en de rust te verstoren. Maar Willem houdt vol. Het laatste stukje naar de pas gaat over een zuigend grasstuk over de Wiesen tot aan top. Veel koeien hier met van die bellen. Bovenop even een jasje aan en volgt een erg mooie afdaling. 1400 afdalende meters. Het begint technisch over smalle, technische singletracks die door de koeien gemaakt zijn waarna het weer wat breder wordt. Hier en daar een bunny-hup over een verse koeievlaai. Halverwege de afdaling weer bijtanken (große cola und spaghetti bitte und für Barel dasselbe nur zweimal zoviel bitte).
Verslag Transalp 2005. Mauterndorf -> Sinistra
Top Torscharte Na deze verzorgingspost gaan we verder met de afdaling over brede schotterpaden. Op het moment dat we ons beginnen te vervelen schieten we opeens van de weg af, hups het bos in over een wandelpad. Lekker steil. En technisch omdat de grond los is (beetje droog zand, dennenaalden en losliggende keien). Echt tof. Hier gaat het DirtyHillershart harder van kloppen. Onzekere Oostenrijkers en bange brabo’s worden ingehaald en het ventiel van het voorwiel van Brute Barel wordt afgerukt, vliegt om zijn oren, bijna in zijn neus en nu zittie met een lekke band. Door het langdurig achterelkaar remmen en waarschijnlijk ook door de temperatuurstoename van zijn velgen (V-brakes hè) is zijn band gaan schuiven ten opzicht van de velg. Kinders thuis: Listen carefully, I will tell this only once! Dat is precies één van de redenen dat uw raggende reporter met Tubeless rijdt in de bergen. De tweede reden is dat je met minder druk kunt rijden en daardoor stabieler bent in stenige afdalingen. Eenmaal weer in het dal nemen de überbrabos de kop over en zagen we over het asfalt hard naar het hotel. Amai. Van een cooling down is geen sprake. Om een uur of 6 komen we aan. Kwestie van douchen, eten en slapen. Oh-ja. Natuurlijk, ook nog even een granny monteren op de fiets van Willem. Zo zou het trouwens elke dag gaan. 9:15 vertrek. Onderweg 2 keer warm eten. En onder het fietsen om het uur reepjes en gelletjes. Aankomst meestal rond een uur of 5, 6. Douchen, eten, slapen. Etc.
Wet Weissensee Weissensee De tweede dag (dinsdag) wachten ons drie bergen van de 1e categorie en komen we langs de Weissensee. Je weet wel, dat meer waar die marathonschaatsers in de Winter hun tenen en ogen laten bevriezen. Deze dag besluit Willem om zijn knieën verder te laten afkoelen en fietst met de sportgroep mee. Ook Rob probeert de sportergroep maar eens uit. Helaas zetten de brabo’s in de sportgroep het op een sprinten tijdens de aanloop over asfalt en piepen de longen van Rob harder dan zijn schijfremmen in de downhill. Gelukkig verricht Willem kopwerk voor onze Engelse kopman zodat hij toch nog aansluiting met de groep vindt wanneer het klimwerk begint. De eerste berg (Fellscharte) is een weinig technische schotterklim. De Xtreme en sport beginnen er ongeveer tegelijkertijd aan en Jan (Staphorstenaar) en Emiel kunnen goed meekomen. Ook Peter, een brabo uit de sportgroep, doet goed mee. Omhoog kan Peter goed meekomen als het niet te technisch wordt maar omlaag over keien vindt hij maar niks. We geven hem wat tips mee (geen 6 maar max 2.5 bar in de banden, houding tijdens afdalen). Het blijkt al gelijk wat beter te gaan. Maar Peter blijkt eigenwijs. De volgende dag staat ie
Verslag Transalp 2005. Mauterndorf -> Sinistra
weer rustig een paar barretjes bij te pompen. De wegnicht. Tijdens de klim steken we een schattig almpje over en wanneer we bijna aan de top zijn hebben we een mooi uitzicht over de Weissensee. Dan volgt een leuke afdaling over een kronkelend wandelpad met dikke keien. Zowel Emiel als Willem rijden een keer lek. Dan snel naar het restaurant aan Weisensee waar we de eerste mooie Oostenrijkse vrouwtjes van de vakantie tegenkomen. Mmm. Lekker. ‘Große cola und spaghetti bitte und nehmen Sie auch etwas’. ‘Oh ja, für Barel dasselbe nur dreimal zoviel bitte’. De Xtreme boys gaan na het restaurant richting de Jadersdorfer Ochsenalm. Het begin van de klim is niet zo bijzonder (schotter). We komen wel veel wandelaars tegen (Gruß Gott, Gruß Gott, Gruß Gott, Gruß Gott, etc). Altijd vriendelijk blijven groeten als mountainbiker. Zelfs wanneer je tong bijna op je voorband hangt, in de spaken komt en wordt opgewonden langs je voornaaf. Blijven investeren in die precaire relatie tussen MTB-ers en wandelaars. Pas vlak voor de top wordt het leuk en pakken we weer een paar wandelpaadjes. Hier is de eerste keer dat Barel moet afstappen en Bart nog net kan doorrijden. Hehe. Eindelijk is het gelukt om de 47 jarige opa te kloppen. Bart had het al een paar keer geprobeerd bij normale klimmen, maar dat was allemaal gedoemd te mislukken. Boven op de Jadersdorfer Ochsenalm is het uitzicht prachtig: ruige Dolomietentoppen nodigen je in de verte uit om zicht te laten beklimmen (helaas geen Oostenrijkse dames). De afdaling die nu volgt is suuuupersteil en ruig (dikke vette losliggende keien). Heerlijk! Vanuit het dal rijden we naar de Möselalm. Een schotterklim. Hier en daar komen we een tractor tegen met een kar erachter vol met chagarijnige bejaarden. De beentjes van Bart en de überbrabos Lenny en Bart doen het wat minder en er komen heel wat blokjes dextro-energy van Lenny aan te pas om Jan en Barel bij te houden. Gelukkig is bovenop de Möselalm een hut met een alleraardigst Oostenrijks vrouwtje die ons lief wenkt. ‘Kom mal hier jungs, ich hab etwas lekkers für euch!’. Mmm. Waar zouden wij nou zin in hebben? ‘Große cola und spaghetti bitte.’ In het dal aangekomen moeten we nog een stukje over het asfalt naar het hotel. Het stukje wordt aangegrepen voor een cooling down want morgen begint de eerste koninginne-etappe. Het blijkt trouwens dat het eten en drinken in de Oostenrijkse restaurants een stuk goedkoper is dan in Nederland. Voor 10-15 euro heb je een hele avondmaaltijd inclusief drinken. In dit restaurant was de serveerster trouwens ook behoorlijk goedkoop. En ook nog chagrijnig. In Slovenië en Italië bleek het eten ongeveer net zo goedkoop. Heerlijk voor ons Hollanders.
Tiroler Tippelaarsterretje
Coole koninginnerit Woensdag. 3e etappe. De 1e koninginnerit. Vandaag klimmen we in één lange klim naar de Steinwendehütte op een hoogte van 1750m. De hut ligt op een bergkam die tevens de grens tussen Oostenrijk en Italië vormt. Vanaf de hut blijven we op de kam en gaat het afwisselend omhoog en omlaag. Emiel gaat vandaag voor het eerst mee met Xtreme. Willem start met Sport met het plan later aan te sluiten. De eerste lange klim begint op schotter door een mooie vallei langs een mooie waterval. Later wordt het pad smaller en steiler. Na een uur klimmen maar een gelletje nemen want we zijn er nog lang niet. De benen beginnen trouwens al goed zeer te doen en dat bij een minder hoge hartslag dan gisteren. Mmm. De transalp begint zich te wreken. Het wordt een zware klim. Wanneer je denkt nog maar 50 hm te moeten daal je weer 200 hoogtemeters om weer opnieuw te beginnen. Vlak voor de top komen we langs een varkensboerderij en direct daarna een gigantisch steil grasstuk waar niet iedereen fietsend bovenkomt. Bovenop is het doel: de Steinwendehütte. We bestellen maar direct ‘ein große cola und spaghetti, und auch ein leichte suppe (für feucht und salz).’ We hebben de klim blijkbaar zo langzaam gefietst dat de
Verslag Transalp 2005. Mauterndorf -> Sinistra
kok ons ruim voor tijd zag aankomen want de spaghetti was binnen 1 minuut klaar. Na deze prima pasta gaan we verder over deze mooie bergkam. Vlak voordat we weggaan komt de sportgroep boven en ook Rob die met de Belgen is meegegaan. Rob heeft het daar goed naar zijn zin: de Belgen zoeken de mooiste stukken van parcours op (ze rijden meestal de sport-route) maar hebben een aangepast tempo. Het gaat op en neer over de bergkam en er zitten genoeg ‘echte DirtyHill afdalingen’ in zoals tijdens de briefing gezegd door routeuitzetter Sidney. Technische stukje waar je alleen met een dosis durf en evenwichtsgevoel fietsend naar beneden komt. Willem is de enige die niet hoeft af te stappen. Laue shit. Een uur na de pasta moeten de reepjes er weer aan de pas komen want de hongerklop staat weer voor de deur. Niet normaal wat je zo’n week verstouwt. Een stevig ontbijt en drie warme maaltijden per dag. En dan nog reepjes nodig hebben. Wanneer de sportgroep afslaat richting hotel gaan wij met Xtreme nog verder. Eerst een zeer mooie technische klim over een zeer technisch smal pad. Met de hoogste concentratie en hartslag is het nèt te fietsen. Na deze ongelofelijke singletrack hebben we één seconde om het uitzicht te bekijken en duiken we gelijk de afdaling in over een heftige singletrack met zeer scherpe korte haarspeldbochten en talloze drops. Barel gaat hier als een speer terwijl de formula B4’s van Bart het na 3 jaar laten afweten. Jan gaat nog even over de kop en Emiel zit in het achterwiel van Barel. Snel komt er alweer een hut in beeld. Eten! Ein große cola und geschmüttelte pfannekuchen bitte (pannekoeken in stukjes). Nadat we allemaal ons bord half leeg hebben gegeten eet Barel de rest nog even op. Ongelofelijk, wat kan die man eten. Ondertussen voelt Barel zich al aardig thuis tussen de überbrabos, DirtyHillers en de Staphorstenaar en de vieze praatjes zijn niet van de lucht. Na een zware klim omdat we bijna een half uur moeten lopen en een stuk vals plat komen we op een top waarna we langs een skihelling over een ruw pad afdalen. De afwateringsheuvels dienen als schans en dat maakt de afdaling best heftig. Daarna komen we weer in de bewoonde wereld en dalen we af over een smalle asfaltweg en ondervinden we het meest scary stuk van de week. Opeens duiken we namelijk een onverlichte tunnel in waar je helemaal niks ziet omdat er een scherpe bocht in zit. Je ziet echt he-le-maal niks! Aaaaaaaaaaaaaaaaaarghhhhhh!! Met de ogen dicht (je ziet toch niks) scheuren we de tunnel door en gelukkig komen we geen auto tegen. Wanneer we de tunnel uit zijn heeft iedereen nog last van de naweeën van deze Rebirthexperience. Onderaan de afdaling komen aan in Pontebba. Rob ligt al heftig schokkend aan de electrostimulators voor een spoedig herstel en we overnachten voor het eerst in Italië.
Donderende donderdag Vandaag beginnen we in Italië en zullen we finishen in Slovenië. Het is de 2e koninginnerit. We moeten drie bergen van de 1e categorie bedwingen. Deze keer gaan zowel Willem als Emiel direct met de Xtreme groep mee en Rob zou later aansluiten. De 1e klim gaat over asfalt. De Brallende Brabos (Peter en Martijn) komen lachend voorbij en wij raken gedemotiveerd. De benen doen vandaag goed zeer. Het is erg warm maar gelukkig komen we geen auto’s tegen en is het uitzicht erg mooi. Emiel gaat lekker, daarvan zien we alleen nog maar zijn kekke kontje. Aangekomen bij de Rifugio Grego hebben we eigenlijk wel zin in eten maar er is ons een zeer technische DirtyHill afdaling beloofd. En dat is het. Alleen Willem fietst bijna alles op een paar onmogelijke scherpe bochten na, Barel en Bart fietsen ook bijna alles nadat het zadel een stuk lager is
Verslag Transalp 2005. Mauterndorf -> Sinistra
gezet maar de rest loopt nadat BraboBart bij de eerste drop over de kop slaat. Ai-ai. Erg jammer want het is de moeite waard. Dikke keien doen een aanslag op je voorvering en je voorband Wanneer je maar goed ver vóór je kijkt en niet te langzaam gaat dan gaat het allemaal nog net. Opeens is Barel weg. We zien nog net een handje over de rand van de afgrond. Wanneer we voorzichtig de rand naderen zien we Barel + fiets aan het handje hangen. Snel omhoog trekken die stakker. We kijken nog even met afgrijzen de afgrond in. Een steentje valt naar beneden. We zien het in slow-motion naar beneden stuiteren en het duurt lang voordat ie stilligt. Amai. Maar Barel is ondertussen allang weer vertrokken en zit te mopperen waar we blijven. Jaja. We komen eraan. Daarna dalen we verder af naar het restaurant. Beneden is het heftig heet. ‘Ciao bella, una grande coca-cola e una spaghetti per favore!’. De 2e klim van de dag is verschrikkelijk steil. Tijdens de briefing was ons eigenlijk beloofd dat deze niet te fietsen is maar de gids wist niet dat ze er net een nieuw laagje schotter op aan het aanbrengen waren. Daarvoor was de klim namelijk bedekt met dikke keien. Tijdens de klim worden we dan ook regelmatig achtervolgt door vrachtwagens vol nieuw plaveisel. We proberen ze tevergeefs tegen te houden of de afgrond in te duwen. Hoe durven ze!? Een fantastische technische klim van bijna-asfalt voorzien! Grom en sputter. Hel en verdoemenis. Hier komen de echte mountainbikers naar voren en de Xtreme groep (überbrabo Bart en Lenny, Staphorst Jan en DirtyHillers Emiel, Willem en Bart) en Rob (Hunter) komen het eerste boven op de Cima del Cacciatore. Gelukkig dat ze nog niet de hele klim hadden gebijnaasfalteerd want het laatste stuk is lekker ruig. Bovenop komen we een verdwaalde Italiaanse biker tegen, zonder helm maar met bepakking. Nou, dat beloofd niet veel goeds voor de afdaling. Dat zal wel vals plat naar beneden zijn. NIETS VAN DAT AL! Een zeer steile afdaling over erg dikke losliggende keien. Errug gaaf raggen. Echter, weinig mensen van de groep vinden dit een leuke afdaling. Vage sjaken. Tijdens de 3e klim van de dag (deze zou onverhard moeten zijn maar het bleek dat de geplande grensovergang alleen toegankelijk is voor Oostenrijkers en Slovenen, dus moesten we uitwijken naar een asfaltstuk) geef ik nog even alles om snel bovenop te zijn, niet meer wetend dat er nog meer klimmen komen. Bovenop is de grensovergang naar Slovenië en Willem weet een stempel voor in zijn paspoort te ontfutselen van een strenge vrouwlijke Sloveense douanier (Douaniese? Douanierin?). Willem blijkt te vallen op strenge, wat oudere dames en deze ervaring zou weer veel inspiratie geven voor de nodige fantasieën. Vanaf de grens is het een lange asfaltafdaling. Willem wordt boos op een Duitse automobilist die ‘m probeert te hoeken. Ik peddel rustig door in de afdaling en raak al snel het . 4 Gele rakkers contact met de groep kwijt. Amai. Wat doen mijn benen zeer. Opeens komt er een klim. Ik raak in paniek. Heb ik nu het hotel voorbij gefietst en zit ik voor niks te klimmen? Ik fiets toch maar door maar het valt niet mee. Vlak voor het Sloveense dorpje Bovec staan de Xtremers including Rob nog te wachten. Gelukkig. Maar de Xtreme route is nog niet afgelopen! Er volgt nog een rondje met ongeveer 300 hoogtemeters. Alleen Emiel en brabo-Martijn (sjappoo!) hebben nog de puf om het af te maken en gaan nog ff een rondje doen met Barel. Het was een erg gaaf stukje met een afdaling over een local freeride track. De rest geniet van de slanke Sloveense vrouwen. ’s Avonds na het eten en de briefing ga ik toch maar even een Corratec-fully van de organisatie regelen want die voorrem van mij doet niks meer en dat is toch minder in de bergen. Met de hulp van Willem is ie snel op maat afgeregeld (zadelpositie, zadelhoogte, bar-ends, versnelling
checken, bandenspanning, pedalen). De Corratec is wel wat zwaar maar heeft ook veel veerweg (120 mm voor en achter) en dat beloofd wat voor de afdalingen!
Verslag Transalp 2005. Mauterndorf -> Sinistra
Fokking Friday Vandaag is ons een ruige 5e etappe beloofd door Slovenië. De Xtreme groep begint met een kort technisch rondje waarna een joekel van een berg (Haute Categorie) beklommen moet worden. Als afsluiter op deze zeer hete dag komt een berg van de 2e categorie berg met weer een echte DirtyHill afdaling. Het technisch rondje begint goed. Over een paar singletracks slingeren we door het dal en steken we een paar kloven over via hangbruggen (2 metalen draadjes met wat plankjes erover met daarboven 2 metalen draadjes als leuning. Voor die hangbruggen waren we getipt. Die waren leuk. Mmm. Barel fietst er gewoon over, Bart volgt op enige afstand terwijl de hangbrug al als een jekko begint te slingeren maar hij red het nog net door veel tegen te sturen wat weer tot gevolg heeft dat de brug voor Willem (die daar net achter fietst) zó gevaarlijk begint te slingeren dat hij halverwege het draadje (wat dient als leuning) in een noodgreep pakt om niet over de rand te kieperen. Wow, that was really close. Pfieuw. Na deze enerverende ervaring doen we de hangbrug in het vervolg wat rustiger. Via wat singletracks langs een erg steile helling komen we opeens bij een kloof. Volgens de GPS hebben we een paadje gemist en Barel stelt voor om de kloof wat in te klimmen zodat we wat hogerop het pad weer kunnen volgen. Klonk op dat moment niet slecht. Met de fiets op de nek klauteren we omhoog. Het is zo steil en ruig dat we niet kunnen lopen en echt aan het klimmen zijn. Af en toe geven we de fiets aan de voorganger door omdat het te gevaarlijk klimmen is met de fiets op de nek. Na 3 kwartier op deze manier omhoogklimmen komen we erachter dat de kloof steeds steiler en dieper wordt en we er op deze manier nooit meer uit zullen komen. Barel stelt voor om terug te gaan. Bart sputtert heftig tegen met de ervaring dat de meest dodelijke ongelukken tijdens bergbeklimmen in de afdaling gebeuren en dit wel erg veel op bergbeklimmen lijkt. Scenario’s met brekende benen en reddingshelikopters doemen op. Gelukkig is daar Blije BraboBart die de moed erin houdt met een vrolijk lied en in een mum van tijd (dik uur) zijn we weer terug aan het begin van de kloof.
Klauteren door de klotekloof.
We gaan terug over de singletrack en vinden alsnog het gemiste pad. Helaas moeten we ook hier klimmen met de fiets op de nek. Emiel stoot ondertussen zijn enkel 2 keer heel hard aan een steen en moet even getroost worden. Na een kusje op zijn enkel en een medelevende hand op zijn schouder gaat het weer prima. Wanneer we bovenaan zijn gekomen hebben we ook hier alweer zo’n 3 kwartier gelopen met de fiets. Iedereen is goed kapot. Gelukkig volgt er direct een DirtyHill waardige afdaling (des te meer Brabo’s over de kop, des te DirtyHill waardiger). Het is een singletrack langs een tamelijk kale helling die erg steil is. Sommige stukken zijn off-camber en er is weer heel wat stuurmanskunst nodig om fatsoenlijk beneden te komen. Pas rond 13:30 zijn we terug van het korte technische rondje. Wat we volgens de planning om 10:30 hadden moeten afronden. We besluiten eerst maar te gaan eten want iedereen heeft een hongerklop en we komen snel een tentje tegen waar een blije babe met een spannende string ons glimlachend van dienst is. Wij kunnen niet anders dan onze meest zwoele glimlach terugschenken. Dat ziet er debiel uit. Stoere bikers met een zwoele glimlach. Ha! We bestellen maar in het Duits, ‘zwei große cola und
Verslag Transalp 2005. Mauterndorf -> Sinistra
drei große pfannekuchen für mich bitte, und für Barel nichts weil er uns in die Helle geschikt hat’. Ha. Dat zal ‘m leren. Tijdens het eten besluiten we om de grote berg over te slaan en via het asfalt naar de grens met Italië te fietsen en daar het laatste stuk van de route weer op te pikken. Later horen we dat we wel wat gemist hebben. Een joekel van een berg die overal bovenuitsteekt met een zware off-road klim en evenzo ruige afdaling is natuurlijk wel kut om te missen. Maar in het treintje met Barel als machinist en blije BraboBart voor de liedjes bereiken we soepel het laatste stuk van de route en beginnen we aan een asfalt klim. Bart heeft zeer zere benen en is blij dat het een asfaltklim is en al snel is de rest van de Xtreme groep uit het zicht verdwenen. Het is flink afzien en bovenop de berg aangekomen zit Willem natuurlijk voor de vorm nog te klagen over het vele asfalt maar ondertussen is hij ook blij bovenop te zijn. Daarna volgt één van de mooiste afdalingen van de week. Een lange smalle technische singletrack. Met hier en daar enorm steile stukken over een droge zandondergrond waar Barel nog maar eens over de kop slaat om de stemming erin te houden. Bart gaat als een rasechte downhiller als een jekko naar beneden over de ruige stenen-afdaling want daar is zijn 120mm-suspension-leaseCorratec voor gemaakt. Wow. Echt kicken. Na de afdaling komen we aan bij een gigantisch mooi voorbeeld van Italiaanse agritourismo. Een mooie hacienda met zwembad en bier. Heerlijk lekker warm in het zonnetje liggen aan het water. Biertje erbij. Mooie bergen eromheen. Zalig. Hier komen we echt tot rust. Jammer dat wij als DirtyHillers hier niet kunnen slapen. We worden in een hotel afgezet in een typische Italiaanse dorpje. Dat heeft echter ook wel wat. Jammer dat ’s avonds Willem een beetje ongesteld is. Althans, dat was het vermoeden want hij is nogal chaggi en kortaf. Maar het zou ook van de vermoeidheid kunnen zijn. In het restaurant bestellen we ‘una grande spaghetti per favore e per Willem una grande latte fresco!’. Terug in ons hotelletje proberen we direct te slapen maar het is veel te warm. Willem en ik zetten de ventilator aan die wat verkoeling geeft over onze bezwete lijven (??) maar die maakt ook nogal wat herrie dus slapen wil niet echt. Rob (die bij Emiel op de kamer ligt) besluit maar poedelnaakt op bed te gaan liggen. Met een lichte angst voor een enorme ODOL in de ochtend slaapt Rob toch snel in. De volgende ochtend is de ODOL snel weg na een allesverlammende pipo-scheet.
Zwoele zaterdag De dag begint goed. In het Italiaanse hotelletje zitten we (de 4 fiere DirtyHillers) te ontbijten en plots komen er 3 Italiaanse schone jongedames binnen. Het is even stil en de ogen worden groter. We spreken de dames aan en ze doen erg hun best om engels te praten maar dat lukt helaas voor geen meter. Toch leuk om te zien, zo’n stuntelend schatje. Na het ontbijt komt de rest van de transalpers ons ophalen voor de 6e en laatste etappe en vandaag is het extreem heet. Gelukkig is het een tamelijk rustige etappen met slechts 1360 stijgende hoogtemeters voor de Xtremers en met veel vals plat (naar beneden) richting de Adriatische zee.
De etappe begint rustig langs de rivier die door het stadje stroomt en daarna komt de langste klim van de dag. We klimmen in de schaduw over een keienpad. De afdaling gaat over een mooie singletrack met scherpe bochten en scherpe stenen. Best gaaf. Nadat de omgeving steeds droger wordt en onze maag leger zoeken we een restaurant. Het zal wel siësta zijn ofzo want alles zit dicht. Dan kopen we maar een supermarktje leeg. Na de stop gaan we verder. Het landschap zie je echt met de dag veranderen. We zitten nu in een droog mediterraan landschap en de decibellen van de krekels nemen toe. Het gaat op en af. We komen bij een supersteile klim tussen wijngaarden en een afdaling over keien. Hier en daar een stuk asfalt door de oven van de Italiaanse vlakte. Wanneer je in de slipstream van Barel rijdt heb je weinig afkoeling van de rijwind maar wanneer je met je kop in de wind zit dan wordt je moe. Dan toch maar liever lui en heet dan moe en koel. Dus we blijven allemaal lekker in de slipstream van Barel rijden. Met visoenen van de koele zee en wat daar allemaal rondloopt. Mmmm.
Verslag Transalp 2005. Mauterndorf -> Sinistra
Na een stop in een stadje gaan we verder. De concentratie neemt af. We krijgen lekke banden (Emiel rijdt met zijn non-tubeless in een spijker terwijl de band niet leegloopt?!, BraboBart rijdt maar weer eens lek met zijn Michelins op het asfalt en roept herinneringen op van Bas van Dooren, of was het Bas van Doorn), we stappen op elkaars brillen en de bereidheid om af te zien neemt af. Vooral bij de DirtyHillers. Vlak voordat we bij de Adriatische zee aankomen krijgen we een enorm ruige klim, met kilometerslangs losliggende dikke scherpe klotekeien en dit geeft gelukkig weer wat inspiratie om hard omhoog te gaan. Wanneer vervolgens de Corratec met die verrekte klote DualPedante penetratie in Emiels achter(k)(b)and. Shimano-XT-dual-control-dual-shit 5 minuten lang vanzelf, geheel en al automatisch, maar zeer ongewenst, op en af schakelt, wordt Bart zo pissig dat ie ‘m op een zwaarder verzet zet en met een oerkreet naar boven knalt, het onderste haalt uit de 120 mm veerweg en als een jekko die afdaling inknalt. Zo. Dat moest er ff uit. Die moderne Shimano meuk. Zeker een virus of worm in het operating system van de besturingscomputer van de dual-processor-control-meuk. Grom-sputter. (Hoog stemmetje) Na de serene rust van dit idyllische Italiaanse landschap fietsen onze vrienden, die we onderhand zo goed kennen, vrolijk verder. Kijk jongens, zegt papa Barel, daar heb je de zee! Hoihoi! Fijn pap! Zullen we een zandkasteel bouwen pap? Ja jongen, dat is goed. Hoi-hoi! Na nog wat bruut gebike door dorre distels, langs hondsdolle honden en stenige paden komen zijn we bijna bij de zee. Sidney heeft daar nog wat sluipdoor paadjes gevonden en die pakken we nog ff mee, zoals ook een trap hier een daar. Urban-see-dirt-biking. Cool. Eindelijk zijn we er. De koele zee. Het koude bier. En de hot babes. We springen de zee in, zwemmen een rondje en gaan snel op een strategische plek zitten met goed uitzicht. ;-). De brabos zitten al snel allemaal bij de bar aan het bier en missen al deze toppertjes van de schepping. Gna.
Aan de Adriatische zee
Verslag Transalp 2005. Mauterndorf -> Sinistra
Na een veel te korte mogelijkheid tot verkenning van al dit schoons moeten we alweer terug naar Mauterndorf . Gelukkig met een bus met airco. De fietsen komen in een speciale aanhanger voor fietsen waar ze erg stevig in hangen en waar ze niet kunnen beschadigen. Niet dat dat wat uitmaakt, na zo’n tocht moet elk frame uitgedeukt worden en een nieuwe laklaag krijgen. Maar goed. De buschauffeur brengt ons veilig naar Mauterndorf. Onderweg stopt ie nog ff bij een zeer goed wegrestaurant. Wow. Lekker veel eten en drinken. Onderweg doen de DirtyHillers hun EdgarDebiteuren-Crediteuren-immitatie van gids Sidney wat vooral onder de DirtyHillers zelf veel gelach veroorzaakt. De rest van de bus is in sereen gesnurkt ondergedompeld. Na de laatste briefing in Mauterndorf is het heerlijk slapen met de gedachte morgen niet te hoeven fietsen. Mmm. Gewoon lekker niks, lekker in een stoeltje zitten met een koel drankje op zalige zondag, dromen onder een parasol van brute paadjes, ruige klimmen, super steile afdalingen, enorme uitzichten, statige dolomietenpartijen, …., snurk….. Uw raggende reporter Bart
