"Donnez-moi une photo!" betekent, dat je een foto moet maken en ze die dan moet laten zien. Ze gillen het dan uit van de pret. Je oren moeten wel ergens tegen kunnen! Maar het is één groot feest.
15
16
Dan komen we aan in Ambositra. Midden op een drukke weg stoppen we. Overal kraampjes met koopwaar. Moet hier ons hotel zijn? Ja dus! Als er ergens een deurtje opengaat, kom je op het terrein van het hotel. Het ziet er prima uit. We gaan snel op pad. Omhoog naar de kerk, die we vanuit het hotel kunnen zien. Overal houtsnijwerk te koop en ook tassen. Bij Bets (deel van de streeknaam Betsileo) kopen we de eerste tas in deze plaats. Later kopen we er nog twee.
We lopen weer terug, gaan ons hotel voorbij op zoek naar een pilsje. We zien Cordula en Wim ergens boven op een terras zitten. Gaan wij ook heen. Meer dan de helft van de groep blijkt daar te zitten. Na het pilsje eten we beneden met Cordula en Wim onder het "genot" van de muziek van een gitaarspeler, die krontjongliedjes zingt, maar ook niet afschrikt om een jodellied ten gehore te brengen. Maar, … wat maakt het uit: het is gezellig en het eten is lekker. Wij zijn nog als laatsten in het restaurant om half negen. Er wordt dan ook al opgeruimd en het duurt niet lang of wij worden verzocht ook te vertrekken. We liggen er dus heel vroeg in. Woensdag 02-05-2007 Vandaag doen we mee met de wandeling onder leiding van Louis met z'n hulpje. We lopen eerst allemaal in poncho's, want het regent.
17
Louis en z'n hulpje wijzen van alles aan. Blaadjes zus, boompjes zo. De zijderupsen zijn erg mooi. De cocon van de zijderupsen ook.
Het uitzicht is prachtig. De huisjes hier hebben aan de oostkant geen ramen en / of deuren. Zou iets met de passaatwind te maken hebben, begrijpen we. Ze staan noordzuid gericht gebouwd. We bezoeken nog een schooltje. Het is altijd weer leuk om even "Engelse les" te geven.
18
We klimmen en klimmen en bereiken de top, waar "het paleis" staat: een zwarte, dichte, houten schuur, waar op beide kanten van het dak horens van een zeboe pronken. We kunnen er niet in, want de meneer, die over de sleutel gaat, is er niet. We hebben niet het gevoel veel te missen. Waarom er in onze reisbeschrijving staat dat het mannelijke wandelaars aangeraden wordt dicht bij de gids te blijven, is ons absoluut een raadsel.
Dan beginnen we de terugtocht naar Ambositra via een andere route. Zo af en toe moeten we goed uitkijken om niet al glibberend naar beneden te rollen.
We komen bij een huis, waar een man uit palissanderhout lange, slanke figuren snijdt: mannen en vrouwen als stel te koop. We mogen zo'n stuk palissanderhout tillen: oei, dat is veel zwaarder dan je denkt. De man heeft een goeie dag, want er worden zes stellen gekocht. Met de kinderen daar doen we het geluid van kippen en hanen na. Ze zijn heerlijk fanatiek. Als Wilma een sigaretje maakt met haar machientje kijken ze muisstil toe.
19
We lopen verder terug naar Ambositra
20
Aan de rand van Ambositra zien we nog hoe er gewerkt wordt met houtbewerkingmachines. De aandrijving is wel handmatig: zoonlief of vrouwlief draaien zich te pletter. Ook de figuurzaag is ingenieus gemaakt met een plankje en een veer.
En dan zijn we al weer terug bij het hotel. Schoenen en benen schoonmaken. Even bijkomen in de zon en daarna weer op pad. De groep heeft vanavond een buffet met muziek en dans in het hotel. Wij doen niet mee. Het eten was niet erg best, hoorden we later. De muziek van twee muzikanten wel aardig en gedanst werd er niet. We lopen door Ambositra op zoek naar een internetcafé. Er is van alles te zien,
maar een internetcafé is niet te vinden. Voor 200 ariary wil een jongetje ons wel naar het internetcafé brengen. Een heel eind lopen, en dan is het "fermé". Hij wil ons naar een ander café brengen, maar dat is buiten het dorp en dat zien wij niet zitten. We geven hem 100 ariary voor de moeite. Hij wil ons morgen wel brengen. Aardig en lief, maar we vertrekken morgen al om 09.00 uur. We bestellen in het restaurantje, dat Yvonne heeft aangeraden soep, maar dat is een hele schaal vol. Krijgen we dus niet op. We liggen heel vroeg in bed.
21
Donderdag 03-05-2007 Wilma is er vroeg uit, omdat haar neus helemaal dicht zit. Ontbijt eerst en gaat dan nog even flessen water kopen. Greetje ontbijt later. Die slaapt eerst nog heerlijk uit. We vertrekken naar het Ialatsara Nationaal Park. Onderweg hebben we een paar stops. Bij een stop worden van kinderen, die met schalen vol rondliepen, vruchtjes gekocht. Pok pok: gele, een beetje zurige vruchtjes, formaat kleine knikkers, die in lampionplantjes-achtige hulsjes zitten. Lekker.
22
We komen ook nog langs stalletjes, waar ze honing verkopen, in gerecyclede plastic waterflessen. Ook te koop: zakken stro en zakken houtskool en fruit.
We komen aan in het kamp van de Française. We logeren in iets wat het midden houdt tussen tenten en eenvoudige bungalows. Er kan een groepswandeling gemaakt worden door het park. Er gaan twee groepjes weg. De ene groep ziet niets, de andere ziet wel lemuren. Wij gaan niet mee, maar maken zelf een wandeling. Een van de twee honden van de Française gaat met ons mee.
23
Hij gedraagt zich als Rakkertje. Alleen loopt hij meestentijds vooruit, kijkt wel steeds of we wel meekomen. Bij een splitsing loopt hij ook door één kant op. Wij zijn braaf en lopen hem achterna. Zo af en toe schiet hij het bos in, maar komt steeds weer terug. Erg interessant is het bos niet. Als we het niet eens zijn of we verder zullen gaan of omkeren, laten we de hond beslissen. Als hij na de volgende kruising weer voor gaat lopen, gaan we verder, anders gaan we terug. En …. hij blijft opeens op de tweede plaats lopen. Dus we keren om. Na een tijdje schiet de hond weer eens het bos in, maar nu komt hij niet terug. Hij kijkt of wij hem zien, gaat wat verder, draait zich weer om: "kom nu toch!" "Oké, we volgen je". Al snel hebben we door, dat hij de kortste route echt kent. We snijden zeker één kilometer af. Terug in het kampement zien we dat er houtskool aangestoken is. De geit, die geslacht is, wordt hier later klaar gemaakt. We zitten een poosje in de zon met Cordula en Wim en "roddelen" even heerlijk over de groep. We worden wel afgeleid door de meest prachtige libelles.
Dan gaan we andere kleren aan doen. Terug bij het hoofdkamp blijkt de geit inderdaad al boven het vuur te hangen. Er worden bankjes bij het vuur gezet, zodat we bij het "kampvuur" kunnen zitten. Heel ingenieus wordt de geit besprenkeld met olie en kruiden. Van een soort
24
van bezempje van kruiden wordt eerst wat afgeknipt voor in de olie. Daarna wordt met het bezempje de geit geolied. Erg super gaat het niet, want we zien al zwart verkoolde delen. Een deel van de groep gaat nog een avond- / nachtwandeling maken en ze zien veel kameleons. Wij blijven bij het vuur en zien de geit verschrompelen.
Als we uiteindelijk gaan eten is de geit dan ook niet te kauwen. De poezen hebben het goed, maar die kunnen ook niet alles op. We zien overigens nog een aantal lemuren, die op stukjes banaan afkomen.
We gaan naar bed en doen alsof we een badkamer met wastafel en wc naast onze tent hebben. Vrijdag 04-05-2007 Het ontbijt is Frans. Wilma mist haar eitjes. We vertrekken weer voor de afgesproken tijd van 10.00 uur. Iedereen was al weer klaar. We gaan eerst naar Ambohimahazoa. Dat is maar tien minuutjes rijden vanaf het kamp van de Française. We stoppen vlakbij een plaats, waar de markt gehouden wordt, maar waar we nu alleen de stokken kunnen zien.
25
We worden opgewacht door een gids, die ons, vanuit het dorp, meeneemt naar een illegale rumstokerij. We zien her en der wat suikerriet groeien. En bij huizen, waar bij de bewoners wat suikerriet gebundeld klaar staan.
26
We worden begeleid door kindertjes, die het spelletje "ogen, oren, neus, mond enz" al kennen, maar dan in het Frans. En dan zijn we, direkt aan het pad gelegen en niet ver van het dorp, al bij de illegale stokerij. Ze stoppen de suikerriet in een gat voor 3 of 4 dagen. Dan wordt het in een ton gestopt. Daar wordt het dan zo'n 2 tot 2 ½ uur in gekookt. De stoom, die ontstaat wordt dan door een buis geleid, die door een vat met koud water loopt. De stoom wordt dan weer vloeistof. Dat is dan de rum, die wordt opgevangen in flessen. De eerste stoom levert de sterkste rum. Maar hoe sterk de rum is, weten ze niet precies. Dat zou ook één van de redenen zijn, waarom het illegaal is.
Daarna lopen we door de rijstvelden. Ruud plonst met een voet vol in de blubber. Alle kinderen liggen in een deuk. Bij een klein meertje pauzeren we even.
27
Een prachtige blauwe libelle laat zich daar gemakkelijk fotograferen. Het bezoeken van een woning is het volgende programma-onderdeel. Een kleine ruimte, waar een vader en een moeder met twaalf kinderen wonen. Hoe het nou precies zit, is niet duidelijk. We zien vader van 57 en een dochter van 20 met haar twee kindertjes. De vader van de prulletjes is vertrokken. Zij woont dus ook weer thuis.
Terug bij het beginpunt van onze tocht, krijgen we een lunch met zang en dans, geregeld door de kerk. Dat was wel leuk. Het eten was erg lekker en de optredens wel aardig. Twee stokoude mannetjes speelden op gitaarachtige instrumenten en zongen. En mooi aangeklede mannen speelden en zongen, waarbij fraai uitgedoste vrouwen zongen en dansten. De "verrassing" was, dat groepsleden mee moesten dansen aan het eind.
28
Cordula
Wim en Ellen
Ruud
Peter en Herman (in wit t-shirt)
Stijn (in rood t-shirt) en Arjan
Piet
29
Na dit festijn rijden we weer verder naar Ranomafana. De spelers, zangers en dansers wachten op een volgende groep (uit Frankrijk). Wij hebben nog een fotostop bij een erg mooie waterval.
En dan belanden we bij het hotel. Het is een crime om de trap op te gaan naar de huisjes. Een echte rottrap met 77 treden. Wilma krijgt bij het laatste stukje hulp van Angela om haar koffer naar boven te krijgen en Greetje van Marja. De deur krijgen we niet open. Het lukt Frank ook niet. Maar uiteindelijk krijgt een jongen van het hotel de deur wel open. Greetje weet nu hoe het moet. Even bijkomen met een biertje. We eten soep beneden in het restaurant, maar weten nu al, dat we morgen de zoetwatergarnalen willen. Zaterdag 05-05-2007 We vertrekken om half acht vanaf ons hotel in Ranomafana. Nou ja: niet helemaal, want Betty wist niet zeker of ze misschien Mia in de kamer had ingesloten of niet. Herman is niet te beroerd om even te gaan kijken. Maar ….. Mia is toch elders.
30
