DO(N’T) STAND SO CLOSE TO ME DEEL 3 Een verhaal en wat code
Met het project Softwearables, werk ik rond thema's zoals proximiteit en sociale conventies. Een eerste stap in mijn onderzoek rond dit onderwerp werd getoond in The Ever Mass Land in februari 2009. Dit traject ging verder en resulteerde in een interactieve installatie in Zennestraat 17, vervolgens tentoongesteld in de CanvasCollectie in Bozar. Nu in Middelheim.
Hoe groet je iemand, hoe sterk/zacht/dicht hoort een handdruk te zijn? Heel dicht bij iemand staan, kun je enkel doen als je die persoon heel goed kent. Te ver staan zal ook de communicatie beïnvloeden. In een tram, festival, drukke plaats wordt deze notie van zones dooreen gehaspeld. Toch blijf je je persoonlijke ruimte te behouden. In een stad beleef je die persoonlijke ruimte anders dan in een open woestijn. Je positioneert jezelf anders.
Deze fase van Softwearables gaat rond de onzichtbare zones die je rond je lichaam hebt (dit in een Europese context). Als je met iemand praat ben je geneigd om op een bepaalde afstand te gaan staan.
Met deze persoonlijke observaties/concepten in het achterhoofd begon ik te werken aan een draagbare installatie, in twee vormen: “Do stand so close to me” & “Don’t stand so close to me”. Omdat soms proximiteit heel gewenst is en soms sta je echt op het hebben van persoonlijke ruimte. Je kan de versie kiezen.
Ik heb 4 zones gemaakt - ze zijn niet in beton gegoten. Als je voorstellen hebt, kunnen we makkelijk de code op de chip van deze installatie veranderen. → heel dicht: minder dan 25 cm → dicht: tussen 25 cm en 90 cm → verder: tussen 90 cm en 2 m → ver: 2m en verder Als je in een bepaalde zone van deze softwearable staat, gaat een ledje branden - tegelijkertijd zegt een stem hoe ver je staat, waardoor je deze onzichtbare grenzen echt kunt voelen. De bezoeker kan beslissen om te spelen en te zoeken waar die limieten liggen, ervaren welke afstand nog comfortabel is en welkeen niet meer. In de rand van de fysieke ruimte, ben ik ook even bezig geweest met virtuele proximiteit: op bepaalde sociale netwerken websites verliest de term "vriend" aan waarde. Wat als je iemand wil aanvaarden als vreemde of kennis? Kun je expliciet iemand als niet-vriend verkiezen?
Technische specificaties & aftiteling Elektronica zit vaak in blinkende, witte, zwarte, zilveren gesloten dozen. Ik besloot om met open hardware (onder een vrije licentie) waarbij de naden, componenten, draden, kabels en het minibrein - een microprocessor die Arduino heet - van deze installatie zichtbaar zijn. Een sonar (dezelfde techniek waarmee hoe vleermuizen afstand meten) werd aan deze chip verbonden om de fysieke nabijheid van iemand te meten waardoor de ledjes aangaan (heel dicht, dicht, verder en ver). Stem(men) - een Waveshield bovenop de Arduino chip - zeggen op bepaalde afstanden hoeveel centimeter er is tussen jou en de persoon - meestal een paspop - waartussen je meet. Het publiek kan deze softwearable dragen. Om deze opstelling te doen werken moet je de Arduino chip programmeren. Je zet code via usb op de chip. Eenmaal de chip geprogrammeerd is, vertaalt die de signalen die je krijgt van de sonar naar electriciteit voor de leds en het geluid wordt ook geactiveerd. Op de volgende pagina's staat de code die geschreven is om deze opstelling te doen werken. Het is niet de meest cleane code die er bestaat, maar ze werd collectief geschreven. Voor het eerste deel van de code, om de leds te doen werken, kreeg ik heel veel hulp van Johannes Taelman (door de code31 malinglist – en bepaalde propriëtaire telefoonsoftware). Het tweede deel, om het geluid te activeren met de waveshield, kon niet werken zonder de excellente online handleidingen van Limor Fried aka Ladyada. Ze ontwikkelt de waveshield (printplaat) en ze legt ook uit hoe die werkt, publiceert voorbeeldcode en forum hulp. Via dat forum werd mijn code beter en met nog hulp in vlees en bloed van twee Pieters @ Hackerspace Brussels raakte alles af. Ludivine Loiseau deed het grafsch ontwerp van deze tekst. Hierbij wordt iedereen bedankt, inclusief Kurt Vanhoutte van Timelab Gent waar de vinylletters werden gemaakt. De Paspop werd weer geleend van Hanne Mannaert. Bedankt ook aan Michelle van Amusee Vous en Greet van Middelheim voor deze uitnodiging. Dit project werd gemaakt met vrije software (Arduino, Processing, Ardour, Jack) onder een Free Art License. (De Free Art license is de Engelse versie van de the Licence Art Libre, een Franse copyleft licentie voor kunstwerken. Opgesteld in juli 2000, is het de eerste vrije licentie in de geest van de meer software gerichte GNU General Public License, die bedoeld is om toe te passen op kunstwerken. The Free Art licence maakt het mogelijk dat de gebruiker dit werk vrij mag kopiëren, verspreiden en transformeren terwijl die ook het auteursrecht van de maker respecteert.) Softwearables – do(n’t) stand so close to me part 3 – is een moment in mijn onderzoek naar physical computing, draagbare elektronica en geluid, een traject ondersteund door de Vlaamse Gemeenschapscommissie.
Op http://capacitor. constantvzw.org kun je een digitale versie van deze tekst vinden samen met de code.
