DISTANT PROXIMITY. persdossier. Dossier de presse > din - zon 10:30>18:00

13-03 > 08-06 2014 din - zon

10:30>18:00

ACM / Peter BUGGENHOUT / Jeroen HOLLANDER / Michel MAZZONI / Lauren MOFFATT / Nicolas MOULIN / Françoise SCHEIN / Valérie SONNIER / WILMES & MASCAUX /

Dossier de presse

DISTANT PROXIMITY

Courtesy Lauren Moffatt ©Le Fresnoy

persdossier PERSCONTACTEN BE CULTURE (SPCC) T. +32 (0)2 644 61 91 E. [email protected] - Web www.beculture.be GENERAL MANAGER Séverine PROVOST

LOGIN PRESSE

proximity

PROJECT COORDINATORS Pauline BERTHOLET – [email protected] +32 (0)473 40 05 41 Sanne DE TROYER – [email protected] +32 (0)493 16 01 86

Inhoud Introductie van de Schepen van Cultuur van de Stad Brussel

4

Van de ene tentoonstelling naar de andere

5

Distant Proximity 7 Het parcours van de tentoonstelling 8 Persmededeling 14 De kunstenaars 15 Lijst van de werken 16 @ C-Box 18 >> Markus KLEINFELD - A rose is not a rose 18 >> Willem BOEL - De nieuwe molens 19 What's next 20 CENTRALE for contemporary art 24 Uw bezoek aan de CENTRALE for contemporary art 25 Praktische info 26 Notas 27

2

DISTANT PROXIMITY Een initiatief van het Schepenambt van Cultuur van de Stad Brussel

Our heritage is priceless. Preserving it is an art.

3

Als ruimte van ontdekking, openheid, nabijheid en uitwisseling, ondersteunt de CENTRALE for contemporary art de eigentijdse veelvormige en gedurfde creativiteit. Het is haar ambitie de ontmoeting te bewerkstelligen, de dialoog tussen kunstenaars, hun wereld en het publiek aan te moedigen. Met DISTANT PROXIMITY brengt de CENTRALE het werk van Belgische en Franse kunstenaars van verschillende generaties bijeen die ons elk op hun manier een kritische, geëngageerde, diagonale maar vooral poëtische blik op de wereld brengen. Hun werken, op een bijzondere manier samengebracht en tentoongesteld, worden aangeboden aan de nieuwsgierige, geïntrigeerde en bewonderende blik van de bezoekers. De nadruk ligt op de toenadering van de toeschouwer tot het werk, deze blik vormt dan ook precies de leidraad van deze thematische tentoonstelling. Door een in scène gebrachte, zowel visuele als zintuiglijke ervaring, leidt en betrekt DISTANT PROXIMITY de bezoeker bij het thema en nodigt hem of haar uit tot een vraagstelling, met een open kijk! Dit in perspectief brengen, tussen afstand en nabijheid, deze tijd van bezinning, is de kern van de aanpak van deze kunstenaars. Ik ben erg blij dat DISTANT PROXIMITY het onderwerp is van het eerste cahier van de CENTRALE en een blijvend spoor nalaat van dit tijdelijke ambitieuze project. De Schepen van Cultuur van de Stad Brussel

4

Van de ene tentoonstelling naar de andere Een tentoonstelling is de vrucht van ontmoetingen, ontdekkingen en onderzoek die elkaar, als bij toverslag, intuïtief aanvullen. Meestal wordt de zin en betekenis ervan me pas na de creatie duidelijk. Intuïtie verandert dan in concept en krijgt een meer theoretische betekenis. Projecten vloeien voort uit een idee, een moment van creativiteit, en volgen elkaar na verloop van tijd voortdurend op. Ze geven zin aan mijn onderzoek naar het creatieproces, de perceptievorming en de impact van het werk op de auteur én de toeschouwer (waaronder ikzelf). Elke tentoonstelling is een nieuw voorstel dat aan mijn verkenningen wordt toegevoegd en een nieuwe fase vormt van mijn prospectie, zowel op het gebied van de ‘officiële’ hedendaagse kunst als in de kantlijnen ervan, op zoek naar de zogenaamde ‘outsiders’. Die fascinatie voor werken met een hoge expressiviteit (een term die vaak wordt misbruikt) en voor de soms eigenaardige auteurs ervan, beantwoordt aan het verlangen in- en outsidercircuits open te breken en een reflectie rond de grenzen van de cultuurdomeinen door te voeren. Maar ze beantwoordt vooral aan de nieuwsgierigheid van creatieve individuen, gemotiveerd door een diep humanisme en nieuwsgierigheid naar het menselijke, in alle nederigheid en met respect voor de ander, wie hij/zij ook is. Het curatorschap hoort thuis in de invloedssfeer van de kunst. Ze biedt de gelegenheid om na te denken over en kritiek te leveren op de maatschappij: van het individuele tot het collectieve, van het artistieke tot het culturele. Het is een proces in constante mutatie, waarbij de curator zichzelf onophoudelijk dient in vraag te stellen. Dat moet hem/haar de mogelijkheid geven om een stelling in te nemen ten opzichte van bepaalde reminiscente barrières van de kunstscène, hoofdzakelijk met betrekking tot mode. Zoals ik ook in mijn intentieverklaring (mei 2012) heb geschreven: “Ik zie mijn rol als artistiek directrice van de CENTRALE als een logische stap na mijn vorige functies en als reflectie op de taak van een centrum voor hedendaagse kunst dat door het stadsbestuur wordt gefinancierd en beheerd. Ik ben me ervan bewust dat de uitdaging die een dergelijke rol inhoudt, niet zozeer te maken heeft met geloofwaardigheid en legitimering, maar veeleer met een zoektocht naar evenwicht tussen kwaliteit, artistieke vereisten en nauw contact met het publiek. Wars van elk populisme, maar om sociale en culturele getto’s te slopen, zowel dankzij de programmering als door het sensibiliseren van het grote publiek, op een locatie met een sterke identiteit en complementair met andere Brusselse cultuurhuizen. Ik blijf er ten stelligste van overtuigd dat kunst de samenleving kan veranderen, een nieuwe kijk kan bieden op mensen en dingen, en sociale, etnische en culturele tegenstellingen kan overbruggen. Een centrum voor hedendaagse kunst moet een uitwisselingsplatform zijn tussen kunst en maatschappij.”

5

De tentoonstelling legt een indeling van de werken op die beurtelings het creatieproces, de grenzen van het werk (tussen het bewuste en onbewuste, intentionaliteit en spontaneïteit) en de stellingname van de kunstenaar (maatschappijkritiek, zich op de achtergrond houdend) onthult. Maar elke tentoonstelling heeft ook haar grenzen. De beslissingnemers (onder wie ikzelf) richten en beïnvloeden immers onze perceptie van de werken. Als curator stel ik eerder alles in vraag dan een verklaring af te leveren. Al mijn DISTANT PROXIMITY projecten zijn voorstellen die door de motieven van de auteurs geïnspireerd zijn en een ‘intensiteit’ of spanning tussen de innerlijke wereld en de visuele weergave ervan uitbeelden. De tentoonstellingen MINDSCAPES: HET ONZICHTBARE ZICHTBAAR MAKEN (2012), DE OORZAAK DER DINGEN (2013)1 en JOHAN MUYLE: INDIAN STUDIO (2013) vormden de eerste fasen van dit beleid. Met DISTANT PROXIMITY zijn we toe aan een nieuw hoofdstuk.

Carine FOL, Curator Artistiek directeur van de CENTRALE for contemporary art

6

DISTANT PROXIMITY Dit project neemt een duik in de tijd – of eerder in de tijden – van het werk en van de blik – of eerder van de blikken. Het bundelt evocaties van de realiteit, stedelijkheid, herinneringen uit het verleden en de toekomst van de ons omringende wereld... als zo vele manieren om “op de wereld te zijn”. Als openbaringen ook van de affectieve lading van het reële. De voorgestelde kunstenaars, verschillend van afkomst en generatie, stellen op eigen wijze de nabijheid tot en afstand van de buitenwereld in vraag door middel van werken met een sterke innerlijkheid. De paradoxale titel (nabije afstand) engageert zowel de auteur ten overstaan van zijn werk als de toeschouwer die het werk ontdekt. Het parafraseert de voorschriften van ‘het fenomenologische van de perceptie’ van Maurice MERLEAU-PONTY en van het aura van Walter BENJAMIN. MERLEAU-PONTY is het eens met de Gestalttheorie (de psychologie van de vorm) in die zin dat hij het perceptieve fenomeen als ‘een figuur op een achtergrond’ definieert en benadrukt dat de perceptie in subjectiviteit verankerd is. Geen enkel gevoelig gegeven staat dus geïsoleerd: het bevindt zich altijd in een veld (‘de zuivere indruk’ bestaat niet). Hij verwerpt het ‘vooroordeel van de objectieve wereld’: de ‘objectieve realiteit’ bestaat niet. Met andere woorden, niet het zichtbare is beslissend in een beeld, maar eerder de vorm van de toenadering vanwege de toeschouwer. Deze toenadering beschouwt elke perceptie als een communicatie of gemeenschap, als het hervatten of beëindigen, door de toeschouwer, van een vreemde intentie, of als een verbinding van ons lichaam met de dingen. Het is deze ervaring van ‘het zien alsof we voelden’ die aan de bezoeker van DISTANT PROXIMITY wordt voorgesteld. Maar naast het intersubjectieve verband tussen de toeschouwer en het werk, staat dit project ook stil bij de macht van het beeld op de kijker zelf. In zijn werk met de veelzeggende titel ‘Ce que nous voyons, ce qui nous regarde’ (Hetgeen we zien, hetgeen ons bekijkt) levert de filosoof Georges DIDI-HUBERMAN een samenvatting van het alternatief tussen een blik die alleen kijkt in functie van een innerlijkheid (iconisch werk) en een ‘tautologische blik’ (minimalistisch werk) die alleen ziet wat zich aan het oog voorstelt. Met deze dialectische beschouwing over de ervaring van het kijken, volgt hij in feite wat Walter BENJAMIN het ‘aura’ noemde: een specifiek stuk in de ruimte en de tijd’, ‘als een tussenruimte bewerkstelligd en afkomstig van diegene die bekijkt en datgene wat bekeken wordt, van diegene die bekijkt door wat bekeken wordt, een macht van afstand, unieke verschijning van de verte hoe dichtbij die ook moge zijn. Dichtbij en tegelijk veraf, maar veraf in zijn nabijheid zelf’. Of zoals DIDI-HUBERMAN benadrukt: een visueel paradigma die ook de macht van het kijken betekent geleend aan de bekekene zelf door diegene die bekijkt: ‘cela me regarde’. [NvdV: woordspeling in het Frans; vrij vertaald: ‘het gaat mij aan’ versus ‘het kijkt naar mij’]. Het is deze paradox, of eerder, dit mysterie van ‘vormen met aanwezigheid’ dat aanleiding geeft tot de intersubjectieve dialectiek van DISTANT PROXIMITY. 7

Het parcours van de tentoonstelling Net als MINDSCAPES ontplooit DISTANT PROXIMITY zich als een scenario. De werken zijn onderling verbonden in een structuur die de toeschouwer doorheen een visueel, zintuiglijk, cerebraal en lichamelijk proces leidt. Hoewel de eigenheid en impact van de benaderingswijze van elke aanwezige kunstenaars gerespecteerd worden, kunnen de werken gezien worden als delen van een puzzel die samengebracht de eenheid van het project vormen. De toeschouwer wandelt noodzakelijkerwijs doorheen de projectie van een stereo-scopische zwart-witvideo van Lauren MOFFATT (AU). Met een 3D-bril kijkt hij door de ogen van de gemaskerde vrouw die zo tegen elke visuele agressie van buitenaf (bewakings-camera’s, enz.) wordt beschermd. Het masker zelf is uitgerust met een camera die niet alleen Mask camera, 2013 het 3D-beeld, maar ook het commentaar Courtesy Lauren MOFFATT ©Le Fresnoy van de hoofdrolspeelster op het scherm projecteert. Het ‘cameramasker’ is in een alkoof geplaatst binnenin de installatieruimte. Het volgt en filmt de scène van wie zich aan de ontdekking van deze paranoia van de inquisitie overlevert. Lauren MOFFATT liet zich voor dit project inspireren door de metro van Rijsel: ‘Aangezien er geen chauffeur is, kunnen de passagiers zelf plaatsnemen achter het ‘stuur’ van de trein. De passagier is machteloos, want hij heeft geen controle over het toestel, maar tegelijk zit hij in een bevoorrechte positie. In de weerkaatsing van het glas kan hij immers zien wat er met de andere passagiers gebeurt’. Ze creëert het portret van een personage wiens integriteit wordt aangevallen en versplinterd door de blikken. Een personage wiens innerlijke wereld op zo’n samengesteld beeld lijkt. De installatie heeft een hevige impact, want ze nodigt de bezoeker uit om door de ogen van een ander te kijken, waardoor zijn positie in vraag wordt gesteld. Dichtbij, maar tegelijk veraf. De assemblages van ACM (FR), een samentrekking van de voornamen Alfred en Corinne MARIE, bieden de toeschouwer een nieuwe visuele ervaring. Door de metamorfose van kleine metalen, elektronische en plastic onderdelen van schrijfmachines, transi-storradio’s, wekkers, horloges en voorwerpen met een poëtische waarde (zoals boten en spook-kathedralen) nodigt ACM de bezoeker uit op een zwerftocht, waar het oneindig kleine plots monumentale afmetingen aanneemt en de toeschouwer tot een constante heen-en-weerbeweging tussen de details en het geheel dwingt. Het idee van deze werken vindt zijn oorsprong La grande table, 2000-2009 ACM / Collection Antoine de GALBERT, Paris

8

in de jaren 70 toen ACM een vervallen huis - een oude weverij - herstelde, de erfenis van zijn vader. Na de heropbouw van het huis hernam hij zijn artistiek werk, maar in een heel andere richting dan de schilderkunst waarmee hij zich voorheen uitdrukte. Zijn creaties zijn voor hem altijd weer een zoektocht naar zijn identiteit, een voortzetting van zijn huis, van zijn tuin. Het creatieproces beantwoordt aan een heel precies ritueel. Eerst zoekt en kiest hij onderdelen. Dan maakt hij ze schoon, schuurt en schildert ze, om ze dan een verouderd uitzicht te geven met zuur en roest. Vervolgens voorziet hij ze van een coating. Tot slot bevestigt hij de kleine omgevormde voorwerpen aan skeletachtige bouwsels, die hij op die manier in poëtische objecten verandert. Zijn vrouw Corinne noemt ACM “een manipulator van effecten die verwering en desintegratie schept om er op een poëtische manier het verleden, de geschiedenis en de roots mee uit te beelden”. Zijn denkbeeldige architectuur en constructies van geschiedenis(sen) krijgen hier het gezelschap van de kaarttekeningen van Jeroen HOLLANDER (BE). Op basis van een wirwar van gekleurde lijnen tussen het reële en het denkbeeldige ontwerpt de kunstenaar vervoernetwerken van grote steden. Deze netwerken dienen in eerste instantie om mensen te verbinden. Hoewel het hier om fictieve plannen gaat, lijken ze heel geloofwaardig en coherent. Imaginair openbaar vervoer network , 2013 ©Jeroen HOLLANDER In zijn wereld is een stad geen geheel van straten en huizenblokken, maar eerder een complexe organieke structuur van tientallen, soms honderden tram-, bus-, trein- en metronetten. Zijn werken zweven tussen realiteit en verbeelding. Ze stellen een soort mise en abyme voor, die de toeschouwer tot een continue vraagstelling dwingt. Als een soort mysterie dat hij moet ontwarren.

Belgium Memories, 1986 Courtesy of the artist

De architecte en plastisch kunstenares Françoise SCHEIN (BE) stopt haar visie van de wereld ‘in een doos’ door alle netwerken in lagen over elkaar heen te leggen. Het werk Belgium Memories (1988) bestaat uit kaarttekeningen en diverse verkeerswegen (Belgische autowegen) als een vlechtwerk van ontelbare lichtpunten. Bij het zien ervan lijkt onze eigen persoonlijke ervaring van tijd en ruimte, van het geheugen en het dagelijkse, concrete vorm te nemen. Voor de kunstenares lijkt het concept van een netwerk op dat van een rizoom of een labyrint. Belgium Memories reproduceert stedelijke netwerken en autowegen, een bevoor-recht grondgebied

9

Grussaus 001, 2013 Nicolas MOULIN / Courtesy of the artist and courtesy Galerie chez Valentin, Paris

met talrijke symbolische diagrammen, maar ook het mentale netwerk dat de kennis en de elementen van het reële in een nieuwe syntaxis verbindt. Haar objectieve en tegelijk poëtische interpretatie van structurele organisaties, zichtbare of onzichtbare, is een uitnodiging om onze notie van cultuur te herzien. Elektrisch licht, sterrenbeelden, waterlopen, metronetten, topologieën en ideologieën zijn evenveel monaden die zich naar een eigen einde begeven binnenin een continuüm. De waarneming van unieke of juist talrijk aanwezige elementen weerspiegelt wat nabij en veraf ligt, maar ook van het individuele en het universele.

Nicolas MOULIN (FR) onderzoekt de stedelijke en technologische mythen die onze samenleving sinds de tijd van de industriële revolutie be-palen. Het productieproces van zijn fotowerk komt voort uit de combinatie van een actieve praktijk en een kritische observatie van het stedelijke landschap en zijn symptomen. Vanuit zijn pelgrimstochten in en rond de stad maakt hij als het ware een visuele mix van historische referenten met elementen die we doorgaans in de sfeer van de sciencefiction situeren. Flirtend met realiteit en fictie fotografeert hij terreinen die zich goed lenen tot de creatie van fascinerende anachronismen en bevreem-dende historische spiralen. Dat is dan ook waarover het in deze verontrustende, alom tegenwoordige gebouwen van Nicolas MOULIN gaat. Wij wonen niet in een architectuur, maar de architectuur woont in ons.In zijn werken valt geen enkele menselijke ziel te bespeuren. Ze roepen iets heel mysterieus op: tussen het reële en het denkbeeldige, tussen werkelijk-heid en illusie. Diezelfde gedachte van ‘het huis dat in de mens woont’ vinden we terug in de tekeningen en films van Valérie SONNIER (FR). Haar ouderlijke huis met de wilde tuin is ‘volgens de bouw-promotoren enkel nog het slopen waard, maar omsluit halsstarrig en hermetisch de geheimen van haar karakter en haar herinneringen’. Zo worden de virtuoze tekeningen van Valérie SONNIER de visuele weergaven van het verstrijken van de tijd, van haar leven, dat Sans titre doordrongen is van niet-uitgesproken woorden, Collection de l’artiste et Galerie Nadja VILENNE, Liège / ©Valérie SONNIER de grondslagen van alle levens, maar dus ook van de dood. Het is de ononderbroken koers van belevenissen die de onderlaag van een nieuw leven gaat vormen. Een vergaan leven dat ze op video probeert vast te leggen als een geest die in dit verlaten huis ronddwaalt. De herinneringen lijken door al haar werk te spoken. Dit dringt zich bij de toeschouwer op met een ‘verontrustende vreemdheid’ (het Unheimliche van Sigmund FREUD). Het incarneert een aurale vorm ‘die zich tussen een vóór en een na situeert’. De toeschouwer bevindt zich in een ongemakkelijke, maar intense positie ‘die onze hele ervaring bepaalt, wanneer het beeld voor onze ogen zich voor ons openstelt’. 10

In het midden van de tentoonstellingsruimte wordt de toeschouwer geconfronteerd met de indrukwekkende installatie van Peter BUGGENHOUT (BE). Het werk maakt deel uit van de reeks The Blind Leading the Blind. Met alledaagse materialen en huishoudelijke afval dat hij onder het stof bedelft, schept de kunstenaar een kwetsbaar en tegelijk machtig, aantrekkelijk en tegelijk afstotend werk dat met zijn zonderlinge vormen een grote indruk nalaat. Het stof The Blind Leading the Blind (DISTANT PROXIMITY piece), 2013-14 wordt in stofzuigerzakken verzameld en Courtesy of the artist, Konrad FISCHER Galerie, Düsseldorf-Berlin and Galerie Laurent GODIN, Paris over de structuur gespoten. Het wordt materie die symbool staat voor de tijd en de herinnering (o.a. van de vernietiging van de Twin Towers door de aanslag van 11/09 in 2001). Net zoals de voorwerpen ooit een rol speelden in het leven van de eigenaars ervan, belichaamt het stof de tijd. Als bij ACM waar minuscule elementen in zuur worden ondergedompeld, verandert Peter BUGGENHOUT niet alleen de textuur van de voorwerpen, maar geeft hij ze ook een herinnering mee en creëert hij ‘geheugenmaterie’ (Henri BERGSON). De filosoof beschrijft er de perceptie ‘die zich nooit beperkt tot een louter contact tussen de geest en het aanwezige voorwerp, maar bovendien doordrongen is van beelden uit het geheugen, door de interpretatie ervan’. Zoals Jean DUBUFFET het definieerde toen hij het over zijn materieschilderijen had, is de materie bedoeld om de immateriële wereld die de geest van de mens bewoont, te herstellen: een tumultueuze wanorde van beelden, de verdwijning van overlappende en gemengde beelden, het puin van de herinneringen van onze taferelen, gemengd met zuiver cerebrale, interne en zelfs viscerale feiten’. Zowel bij de schilderijen van Jean DUBUFFET als bij de installaties van Peter BUGGENHOUT onstaat er een vorm van dislocatie van het zichtbare. In beide gevallen onthult het enigma van de materie iets schitterends en bruisends, waartegen de taal machteloos lijkt. Dit enigma van de materie als surplus van de vormen impliceert hun intensiteit en realiteitsvermogen. Max LOREAU definieert de materie bij DUBUFFET als vormelijke kracht. ‘Deze materie moet frontaal worden bekeken, alsof ze een idee was. Aangezien ze dat niet echt is, maken we van de materie ‘een idee in wording’: het is nog geen vorm, maar het is op weg om er een te worden. Het wordt een verlangen naar vorm. Of anders gezegd: de vorm is soeverein en de materie is eraan onderworpen. Uiteindelijk bevindt dit idee van materie zich in de categorie van de vormen: vormelijke kracht.’ Het werk van BUGGENHOUT is eerder materiële kracht (stof, bloed, ingewanden ...) die de vorm onthult. Voor de kunstenaar past deze onthulling in een flux: de vernietiging en het afval dat eruit voortkomt, leiden tot een heropbouw. Het betreft hier een continu proces, een haast organische dynamiek en een constante spanning tussen materie en vorm, zowel voor de kunstenaar als voor de kijker.

11

De fotografie van Michel MAZZONI (FR), sluit zich aan bij het voornemen van DISTANT PROXIMITY door de paradox ‘onttrokken aan de blik, maar onderworpen aan de intensiteit van het zichtbare’ (Michel POIVERT). ‘Alles is onderhevig aan het optische onderbewustzijn dat we zien in de rand van ons intentionele gezichtsveld en nog meer indruk maakt dan het geviseerde voorwerp’. De fotograaf verplicht ons om het beeld – van buiten naar binnen – te lezen. Hij lijkt de verzoening tussen de ‘images choses’ (Jean-Paul SARTRE) en het beeld als feit Indices I, 2013 Collection de l’artiste et collection privée / van ons bewustzijn te visualiseren. Zijn foto’s zijn precies Courtesy Michel Mazzoni het resultaat van een fusie van de twee realiteitsniveaus van het beeld d.m.v. een ‘zichtbare materie’.Vanuit een eerder cinematografisch dan fotografisch ‘gezichtspunt’ vat MAZZONI de realiteit in een subtiel licht en stelt hij een initiatiereis voor, als een vlucht in ons geheugen. Het spoor van de mens door het afval, achtergelaten architectuur of andere aanwijzingen van zijn doortocht hechten zich als een versteende tijd aan de lens vast. MAZZONI immobiliseert – net als Peter BUGGENHOUT met stof – de dichtheid van de dingen en creëert iets tijdelijks. De eenzame verlaten plaatsen die hij fotografeert, werden ooit door de mens bewoond of gebruikt. Het is juist die afwezigheid van mensen die de herinnering levendig houdt. Fuego, 2012 WILMES & MASCAUX (BE) gaan op zoek naar © WILMES&MASCAUX woestijnachtige plekken die voor hen de kwestie van overleving belichamen. Hun video’s, foto’s, geluidsopnamen en teksten zijn een zoektocht naar de plaats en de toekomst van de mens. Beide kunstenaars woonden in de jaren 80 in Mexico DF en hebben elkaar daar ontmoet. Halfweg de jaren 90 keerden ze terug naar Brussel, waar ze meteen aan de slag gingen om de herinneringen aan de chaotische landschappen in Mexico, Europa, Quebec, de Verenigde Staten en Australië te scannen. De geografische afstand heeft deze ‘reizigers met een missie’ een kritische blik gegeven op de ons omringende wereld. Hun onderzoek brengt hen naar plaatsen die één voor één in de marge van de wereld liggen. Ze vormen op zichzelf gekeerde, verlaten, vergeten en verloren entiteiten. Ver van alles en ver van het nu. Het leven is er bewegingloos, de tijd is er blijven stilstaan of tijdelijk op pauze gezet. Hun werk houdt een lectuur van de verkende gebieden in, zowel in tijd als in ruimte, en beperkt zich niet tot de loutere vaststelling van de symptomen van een samenleving boordevol littekens van de overconsumptie. Hun werk is niet deprimerend, maar onderstreept de macht van de mens, zowel om de elementen en

12

de wereld te vernielen als om ze weer op te bouwen. Die onderliggende boodschap geeft een universele dimensie aan hun werk. Het heeft ‘de vreemde capaciteit dat het erin slaagt bepaalde onwaarschijnlijke paradoxen in beeld te brengen, zoals de stilte oorverdovend en het lawaai onhoorbaar maken, of de woestijn, de meest verlaten plek die een mens zich kan voorstellen, vol middelen te tonen’. Na afloop van deze wandeling van een claustrofobische visie (MOFFATT) tot overleving (WILMES & MASCAUX), van zwart-witfoto’s tot kleurenopnamen, zal de bezoeker verschillende zienswijzen ontdekt hebben die schommelen tussen het reële en het denkbeeldige, het heden en verleden, het nabije en het verre… als talrijke dwalingen van de geest in DISTANT PROXIMITY.

Carine FOL, Curator /Artistieke directeur van de CENTRALE for contemporary art

13

PERSBERICHT

DISTANT PROXIMITY

TENTOONSTELLING

13-03 > 08-06 2014

PERSBEZOEK

12-03 2014 // 11:30

VERNISSAGE

12-03 2014 // 18:00 CURATOR

Carine FOL, Artistiek directeur CENTRALE for contemporary art

ACM / Peter BUGGENHOUT / Jeroen HOLLANDER / Michel MAZZONI / Lauren MOFFATT / Nicolas MOULIN / Françoise SCHEIN / Valérie SONNIER / WILMES & MASCAUX Bepaalde mysterielievende geesten geloven graag dat voorwerpen iets behouden van de ogen waardoor ze worden bekeken (…) dat monumenten en schilderijen slechts voor ons verschijnen onder het gevoelige doek dat de liefde en de aanschouwing van ontelbare aanbidders door de eeuwen heen voor hen hebben geweven. Marcel Proust Dit project met de paradoxale titel (verre nabijheid) biedt ons een duik in de tijd, of eerder in “de tijden” van het werk en van de blik, of “de blikken”. De tentoonstelling verzamelt evocaties van de werkelijkheid, van verstedelijking, van herinneringen aan vroeger, van de wording van de ons omringende wereld, … als evenveel manieren van “Dasein” (Martin HEIDEGGER), als evenveel blijken van “affectieve geladenheid van de werkelijkheid” (Gaston BACHELARD). De voorgestelde kunstenaars, van verschillende afkomst en verschillende generaties, stellen vooral vragen bij de nabijheid van en afstand tot de buitenwereld aan de hand van werken met een sterke innerlijkheid. DISTANT PROXIMITY is opgebouwd als een scenario: de werken zijn met elkaar vervlochten binnen een structuur die de kijker meeneemt in een visueel en zintuiglijk, geestelijk en lichamelijk proces. Terwijl de specificiteit en impact van elke kunstenaar en diens manier van werken worden gerespecteerd, vormen de werken stukjes van een puzzel die eenheid geeft aan dit project. Aan het einde van het parcours, dat evolueert van een claustrofobische visie naar een overleving van beelden in zwart en wit of in kleur, heeft de kijker “blikken” ontmoet gaande van reëel tot denkbeeldig, heden en verleden, dichtbij en veraf, … als evenzoveel omzwervingen van de geest in de DISTANT PROXIMITY.

PERSCONTACTEN BE CULTURE (SPCC)

Een initiatief van de Schepen van Cultuur van de Stad Brussel

GENERAL MANAGER Séverine PROVOST PROJECT COORDINATORS Pauline BERTHOLET - [email protected] +32 (0)473 40 05 41 Sanne DE TROYER - [email protected] +32 (0)493 16 01 86 T. +32 (0)2 644 61 91 - E. [email protected] Web www.beculture.be

CENTRALE for contemporary art Sint-Katelijneplein 44 - 1000 Brussel INFO T. +32 2 279 64 44/52 - [email protected] www.centrale-art.be OPEN din > zon 10:30 > 18:00 Gesloten op feestdagen

14

De kunstenaars ACM (Alfred & Corinne Marie) Alfred Marie: 1951° - Hargicourt, FR ACM wonen en werken in Hargicourt, FR www.abcd-artbrut.net Peter BUGGENHOUT 1963° - Dendermonde, BE Woont en werkt in Gent, BE www.bamart.be Jeroen HOLLANDER 1976° - Antwerpen, BE Woont en werkt in Brussel, BE www.jeroenhollander.eu Michel MAZZONI 1966° - Villerupt, FR Woont en werkt in Brussel, BE www.michelmazzoni.com Lauren MOFFATT 1982° - Armidale, AU Woont en werkt tussen Berlijn (GER) en Parijs (FR) www.deptique.net Nicolas MOULIN 1970° - Parijs, FR Woont en werkt in Berlijn, GER. www.galeriechezvalentin.com Françoise SCHEIN 1953° - Brussel, BE Woont en werkt in Parijs, FR www.francoiseschein.com Valérie SONNIER 1967° - Parijs, FR Woont en werkt in Parijs, FR www.valeriesonnier.com WILMES & MASCAUX Christine WILMES 1952 – Neufchateau, BE Patrick MASCAUX 1958 – Charleroi, BE Wonen en werken in Brussel, BE www.wilmesmascaux.com

15

Lijst van de werken In volgorde van verschijning in de tentoonstelling: Lauren MOFFATT

Not Eye, 2013 HDV / Mixed Media Installation 9'47'' (loop) Mask Camera, 2013 Aangepast lassermasker met camera

Imaginair openbaar vervoer network, 2013 Stift op papier, 30x40cm Courtesy of the artist

Françoise SCHEIN

Courtesy of the artist ©Le Fresnoy

Belgium Memories, 1986 beeldhouwwerk, metaal, hout, glas (voorruit), elektriciteitskabels 63x82x25cm

ACM

Privé verzameling / Courtesy of the artist

La grande table, 2000-2009 Mixed Media, 142x161x126cm Courtesy of the artist / Collection Antoine de Galbert, La maison rouge, Paris

Nicolas MOULIN

Grussaus 001, 2013 Lambda print gemaroufleerd op aluminium, 190x120x2,5cm Grussaus 004, 2013 Lambda print gemaroufleerd op aluminium, 190x120x2,5cm Grussaus 005, 2013 Lambda print gemaroufleerd op aluminium, 190x120x2,5cm Courtesy of the artist and Galerie chez Valentin, Paris

Jeroen HOLLANDER

Valérie SONNIER

24 juin - 22h20 -, 2012 Tekening, grafiet en boenwas op papier, 123x210cm 17 septembre - 21h10 -, 2014 Tekening, grafiet en boenwas op papier, 122x208cm Sans titre (F2), 2007 Tekening, grafiet en boenwas op papier, 27x20cm Sans titre (F6), 2010 Tekening, grafiet en boenwas op papier, 27x20cm Sans titre (F7), 2010 Tekening, grafiet en boenwas op papier, 26,5x20cm Sans titre (F9), 2006 Tekening, grafiet en boenwas op papier, 26x27cm Sans titre (F10), 2006 Tekening, grafiet en boenwas op papier, 26x27cm

Imaginair openbaar vervoer network, 2013 Stift op papier, 30x40cm

Sans titre (F26), 2006 Tekening, grafiet en boenwas op papier, 27x20cm

Imaginair openbaar vervoer network, 2013 Stift op papier, 30x40cm

Sans titre (F35), 2010 Tekening, grafiet en boenwas op papier, 27x20cm

Imaginair openbaar vervoer network, 2013 Stift op papier, 30x40cm

Courtesy of the artist and Galerie Nadja Vilenne, Liège

Imaginair openbaar vervoer network, 2013 Stift op papier, 30x40cm 16

Peter BUGGENHOUT

The Blind Leading the Blind (DISTANT PROXIMITY piece), 2013-14 verschillende brokstukken bedekt met huishoudstof 4x11x8m Courtesy of the artist and Konrad Fischer Galerie, Düsseldorf - Berlin and Galerie Laurent Godin, Paris

Michel MAZZONI

Gravity I, 2012 Fotografie, 13x17cm Gravity III, 2012 Fotografie, 13x17cm Gravity V, 2012 Fotografie, 13x17cm Gravity VI, 2012 Fotografie, 13x17cm Gravity VII, 2012 Fotografie, 13x17cm Gravity VIII, 2012 Fotografie, 13x17cm Gravity IX, 2012 Fotografie, 13x17cm

Frwy_405, 2011 Video, projection Eclipse (E12), 2012 Fotografie, 20x25cm Radar Station - Series: The Sun Will Return, 2011-12 Fotografie, 28x36cm Courtesy of the artist en privé verzameling

WILMES & MASCAUX

Fuego, 2012 Inkjetprint op aluminium, 125x150cm BOAB Tree, 2012 Inkjetprint op aluminium, 125x180cm Survival 01, 2014 Video op DVD Survival 02, 2014 Video op DVD Survival 03, 2014 Video op DVD Survival 04, 2014 Video op DVD

Gravity X, 2012 Fotografie, 13x17cm

Survival 05, 2014 Video op DVD

GLE-Salt Lake City, 2012-13, Fotografie, print op Dibond, 19x31cm

Survival 06, 2014 Video op DVD

Indices III,VIII, XIV, XXVIII, 2013 Fotografie, behang, 20x25 à 30x40cm

Survival 07, 2014 Video op DVD

Indices IX, 2013 Fotografie, 130x170cm Indices I, 2013 Fotografie, behang, 300x380cm

Survival son, 2014 Geluidsband op CD Courtesy of the artists

17

box

@

Parallel met de tentoonstellingen in de CENTRALE, toont C-Box 6 keer per jaar het werk van jonge kunstenaars. De programmatie van deze ruimte, die vrij toegankelijk is, treedt in dialoog met die van de CENTRALE. Het gaat om een laboratoriumruimte gericht op experimenten die het publiek een nieuwe kijk bezorgt op de jonge hedendaagse kunstscène.

Markus Kleinfeld A rose is not a rose

© Markus KLEINFELD

13-03 > 12-04 2014

In het kader van de samenwerking Brussels Cologne Contemporaries

Marcus KLEINFELDs nieuwe videowerk ‘A rose is not a rose’, waaraan deze tentoonstelling haar naam ontleent, wordt voorgesteld als een mysterieuze reeks stilstaande beelden begeleid door geluidseffecten, tekst en zowel menselijke als door een computer gegenereerde spraak. De kunstenaar – die vorig jaar de BCC Award in ontvangst mocht nemen – deconstrueert in dit werk iets wat lijkt op een psychologische reis die vertrekt vanuit gevonden foto’s uit de laatste decennia van de 20e eeuw. De daaruit resulterende dissonanties en spanningen verlenen een gevoel van vervreemding aan de haast educatief lijkende beelden van lege gebouwen en laboratoria, of menselijke wezens die – als onder een microscoop – alledaagse activiteiten uitvoeren. Ook te zien op de tentoonstelling is het werk ‘Audit’. Ook dit videowerk gaat over ideeën van vervreemding en scheiding. Het bestaat enkel uit tekst die over een zwarte achtergrond rolt en een begeleidende voice-over van een raadselachtige groepstherapiesessie. Drie wandinstallaties, een schilderij-collage waarop een grote roos is te zien, en twee reeksen van ingelijste afdrukken vervolledigen de tentoonstelling. Ook zij behandelen gelijkaardige aspecten van menselijke relaties en de maatschappij, en geven een beeld van het unieke werk van deze kunstenaar, die zich sinds lang bezighoudt met de psychologische en fysieke effecten van politieke, economische en maatschappelijke systemen op individuen en groepen. Marcus KLEINFELD (1979, Berlijn) studeerde aan het Chelsea College of Art in Londen, Villa Arson in Nice en Goldsmith College in Londen. In 2014 staan nog tentoonstellingen met zijn werk op het programma bij Kunstverein Maschinenhaus Essen (samen met Eli CORTINAS) en Kunstverein Cuxhaven. De kunstenaar woont en werkt in Berlijn.

18

Willem boel De nieuwe molens

© Willem BOEL

23-04 > 08-06 2014

‘De nieuwe molens / les nouveaux moulins’. Video-installatie Imagine it’s a garden shed en de installatie De nieuwe Molens #09 Het is niet moeilijk, ronddraaiende dingen zijn fascinerend om naar te kijken. Dingen die enkel de verwachting in zich dragen rond te kunnen draaien zijn dat zelfs. We draaien allemaal rond zonder dat we het voelen, maar de aantrekkingskracht naar dingen die draaien voelen we wel. Zo simpel, en zo oncontroleerbaar. Een cirkel is krachtig en begrensd, en raapt zichzelf telkens weer op. Ik doe maar wat, de start is het moeilijkste. Na de start volgt alles gewoon op elkaar. Ik ga er van uit dat ik mag doen waar ik zin in heb, dus maak ik beelden die mij interessant lijken. Of dat voor de kijker ook zo is, dat valt te hopen, maar niet te voorspellen. Door een start te nemen, dus door effectief te bepalen dat je met iets start, wordt er een pad gevormd. En op dat pad zoek ik de meest bevredigende route. Er is een plan, maar niet doordacht, en ooit was de samenhang ver te zoeken, maar dingen komen samen, omdat ikzelf de rode draad ben doorheen mijn werk. De ideeën in mijn hoofd zijn ook maar beperkt, hoe uiteenlopend ze ook lijken, dus komt alles altijd samen. Zoals een cirkel die zichzelf uiteindelijk opraapt. De reeks ‘de nieuwe molens’ is een reeks van werken die allemaal rond draaien, en allemaal beschilderd/beklad/geschilderd worden. Zonder eindpunt. De lagen verf /materie die zo ontstaan bedekken steeds de vorige laag, en maken een werk weer splinternieuw. De laag make-up die als het ware de toekomstige huid, en dan onderhuid, en dan onder-onderhuid wordt. Het startpunt van deze reeks werken was het boek van Honoré de Balzac, ‘le chef d’oeuvre inconnu’, dat gaat over een schilder die in zijn zoektocht naar het perfecte schilderij jaren aan een stuk blijft verderwerken op één schilderij. Hij verbetert, retoucheert en voegt verf toe tot er op het voorlopige einde een klomp materie te zien is, die in zijn ogen richting de perfectie gaat. Twee oude vrienden die zijn atelier bezoeken begrijpen er niks van en beweren zelfs niks te zien. Een soort vormeloze mist. De kracht van dit verhaal ligt er in dat de waarheden van de schilder, en die van de oude vrienden tegenover elkaar zijn verschoven. De schilder ‘leefde’ zijn onderzoek, terwijl de vrienden bleven stilstaan. Dit gegeven deed mij beseffen dat het onderzoek geweldig is, maar dat het niet moet gevoerd worden om de ‘vrienden’ te plezieren. Als het onderzoeksresultaat goed en doorgedreven is begrijpen ze het later wel. Willem Boel 19

WHAT'S NEXT ?

Brussels unlimited 26-06 > 28-09 2014 Sébastien REUZÉ, extrait de la série CONSTELLATIONS, 2000-2002. Résidence d’artiste - Contretype, Brussel

De collectie uit kunstenaarsresidenties van de fototentoonstellingsruimte Contretype CURATOR Danielle LEENAERT Alain PAIEMENT (Canada, 1997) / Bernard PLOSSU (Frankrijk, 1998) / Barbara et Michael LEISGEN (Duitsland, 1999) / Angel MARCOS (Spanje, 1999) / Isabelle ARTHUIS (Frankrijk, 2000) / André CEPEDA (Portugal, 2000) / Elina BROTHERUS (Finland, 2001) / Istvan HALAS (Hongarije, 2001) / Sébastien REUZÉ (Frankrijk, woont in Brussel, 2002) / JH ENGSTRÖM (Zweden, 2003) / Hicham BENOHOUD (Marocco, 2003) / Philippe HERBET (België, 2003) / Sébastien CAMBOULIVE (Frankrijk, 2005) / François GOFFIN (België, 2005) / Andreas WEINAND (Duitsland, 2007) / Isabelle HAYEUR (Québec, 2008) / Chantal MAES (België, 2008) / Daniel DESMEDT, (België, 2009) / Satoru TOMA (Japan, 2009) / Sári EMBER (Hongarije, 2011) / Marie-Noëlle BOUTIN (Frankrijk, 2011-2012) / Erika VANCOUVER (België, 2012) / Vicente de MELLO (Brazilië, 2012) Al meer dan 35 jaar steunt het Brusselse fototentoonstellingsruimte Contretype de creatieve fotografie. Naast tentoonstellingen, conferenties en uitgeversprojecten organiseert Contretype sinds 1997 ook kunstenaarsresidenties. De collectie is opgebouwd uit werken die de kunstenaars tijdens hun verblijf in Brussel maakten en wordt voor het eerst integraal aan het grote publiek voorgesteld. De meer dan 150 werken zijn het resultaat van 23 residenties van internationale kunstenaars die tussen 1997 en 2012 tijdelijk in de hoofdstad hebben verbleven. De beelden liggen op de grens tussen een eigen artistieke zoektocht en een kennismaking met een stad en haar inwoners. De contrasten en dialogen tussen de werken kaarten verschillende thema’s aan: ruimte en landschap, verval en de tand des tijds, geslenter door de stad, ontmoetingen, een blik binnenin en autobiografie. Deze tentoonstelling wordt gelijktijdig met de tentoonstelling in de fototentoonstellings-ruimte Contretype voorgesteld. Het werk van vrouwelijke fotografes in residentie wordt er in de kijker geplaatst. Als een mooie aanvulling op de werken van de CENTRALE. Of net in schril contrast met de rest.

20

WHAT'S NEXT ?

@ Mehdi Georges Lahlou © Mehdi-Georges LAHLOU

box 26-06 > 03-08 2014

Aan de hand van een heruitgevonden surrealisme gunt Mehdi-Georges LAHLOU ons (precies door een sleutelgat) een blik op iets wat we niet willen zien, weten of begrijpen. Met een dubbele identiteit die hem overal achtervolgt – die van zijn dubbele voornaam – sleurt MehdiGeorges ons mee in zijn kleine wereldje dat doorspekt is met de humor van een opgewonden knaap. Hij hemelt het burleske op tot grote kunst en speelt met symbolen uit de moslimwereld die hij ongegeneerd en opvallend tegenover zijn rode naaldhakken plaatst. Meer nog dan een fetisj krijgt het schoeisel in de ogen van de kunstenaar de status van ‘totemdier’: zuiverend en drager van betekenissen. Mehdi-Georges stelt het onverzoenbare in vraag en stelt zijn eigen lichaam centraal in zijn bevraging over het ‘seksuele lichaam’ en de religieuze identiteit. Hij vormt traditionele symbolen uit de moslimwereld om en creëert zo een nieuwe ‘moslimesthetiek’.

Ria Pacquée & Emiline de Mooij © Ria PACQUEE & Emiline DE MOOIJ

13-08 > 28-09 2014

Voor deze duotentoonstelling werpen twee kunstenaars van verschillende generaties een blik op de vrouwelijkheid in de wereld om tot een iconisch beeld te komen. Aan de hand van dit gemakkelijk te omlijnen onderwerp tonen ze een complex wezen in een subtiele en veelzijdige omgeving. Ze stellen op een subtiele manier het festivalthema in vraag: de genderrelaties. “Door maskers op te zetten, probeer ik me te ontdoen van mijn eigen ego en me in te leven in het collectieve onderbewustzijn. Het is een reactie op de stedelijke westerse maatschappij, genesteld in een natuurlijke nostalgie, vastberaden om toegang te krijgen tot een pure en natuurlijke staat.” EdM 21

WHAT'S NEXT ?

ART' Contest

10e verjaardag Artcontest 09-10 >

09-11 2014

Deze wedstrijd voor jonge kunstenaars tot 35 jaar werd tien jaar geleden in het leven geroepen door Valérie BOUCHER en groeide uit tot een belangrijk gegeven in de Brusselse kunstwereld. Deze verjaardagseditie gaat gepaard met een tentoonstelling in de Markten en misschien nog op andere locaties.

Emilio Lopez-Menchero / Esther Ferrer 04-12 2014 > 29-03 2015 © Emilio LOPEZ-MENCHERO

© Esther FERRER

Het is de eerste tentoonstelling gewijd aan een Brusselse kunstenaar. Een van de pijlers waar ik aan wil werken. Dankzij de samenwerking met een plaats in het buitenland kunnen we de tentoonstelling decentraliseren en aan een internationale reputatie van de CENTRALE bouwen. Emilio LOPEZ-MENCHERO is een veelzijdig kunstenaar: architectuur, fotografie, schilderkunst en performances. Hij staat symbool voor het dynamisme van de heden-daagse Brusselse kunst, onder meer omwille van zijn performances (Checkpoint Charlie aan het kanaal) en omdat hij ook de stad bij zijn werk betrekt (vlakbij het Zuidstation). Hij geniet al vele jaren internationale erkenning. Om een internationaal kantje aan zijn werken toe te voegen, mocht Emilio LOPEZ-MENCHERO een internationale artiest(e) uitnodigen. Zijn keuze viel op Esther FERRER, die het voortouw neemt in de performancekunst en sinds 13/02/2014 in het Parijse MAC/VAL een grote monografische tentoonstelling houdt. De tentoonstelling wordt afgesloten met het Performatic Festival (Kaaitheater), met performances van Emilio LOPEZ-MENCHERO en Esther FERRER, naast een colloquium over de performance (nog te bevestigen). 22

WHAT'S NEXT ?

@

box

Faber Lorne ©Faber LORNE

data te bevestigen

Laureaat van de Médiatine prijs van de Stad Brussel "Als kunstenaar experimenteer ik met het verlangen, aan de hand van een beeldend en ruimtelijk proces. Vanuit mijn psychoanalytische achtergrond vormt de artistieke creatie voor mij een gunstig ruimte-tijdcomplex waar onderhandelingen tussen de realiteit en de perceptie mogelijk worden. Ik vind personages uit die ongehinderd en in één beweging kunstwerken, voorwerpen en nutteloze zaken kunnen maken. Deze personages schenken mij de vrijheid om mijn eigen wens ‘kunstenaar zijn’ te bevragen, net als het productieproces dat verband houdt met mijn sociale situatie en de nieuwe consumptiemethodes van culturele producten." Faber LORNE

23

CENTRALE for contemporary art Het centrum voor hedendaagse kunst van de Stad Brussel (oorspronkelijk De Elektriciteitscentrale - een verwijzing naar de vroegere functie van het half-industriële gebouw waarin het centrum is ondergebracht) wil de link tussen kunst en samenleving in de kijker plaatsen. Het centrum wil enerzijds een heel andere kijk bieden op moderne kunst, maar anderzijds ook een aanvulling vormen op de bestaande Brusselse locaties waar kunst te zien is. In de eerste plaats wil het centrum de creatie van hedendaagse kunst op het Brusselse grondgebied mee helpen ontwikkelen, in vraag stellen en ondersteunen vanuit een internationaal perspectief. De CENTRALE bepaalt dus als het ware de rol van een centrum voor hedendaagse kunst in een multiculturele stad. Op het programma staan vooral visuele kunsten, waarmee de CENTRALE cultuur toegankelijk wil maken voor het grote publiek en het elitaire imago van hedendaagse kunst wil doorbreken. Door ook artiesten van buiten het officiële kunstcircuit in huis te halen, de deuren te openen voor culturele minderheden en werken tentoon te stellen die de grenzen van de kunst aftasten in plaats van een enkele visie op de creatie op te dringen, slaagt het centrum erin zijn doelstellingen te realiseren. De CENTRALE geniet van een unieke ligging in het hart van de stad, in een kosmopolitische buurt die de nieuwe trends en diversiteit van culturen weerspiegelt: een centrale plaats dus waar de culturele en economische polen van Brussel elkaar ontmoeten. Een levendige plaats die openstaat voor de buurt, de stad, Europa en de wereld, en die zo een antwoord biedt op de typisch Brusselse demografische verscheidenheid en culturele rijkdom. Een plaats op mensenmaat, die uitnodigt tot samenwerking en dialoog en die verankerd is in de Brusselse culturele dynamiek. In 2006, toen de CENTRALE voor het eerst de deuren opende, werd resoluut gekozen voor een nauwe samenwerking met instellingen, galerieën en andere multidisciplinaire plekken die hedendaagse kunst voor het voetlicht brengen en met grote evenementen die leven brengen in de hoofdstad, zoals Europalia, Kunstenfestivaldesarts, Summer of Photography, Art Brussels of Nuit Blanche. Met het brede aanbod aan mogelijkheden spreekt de CENTRALE een breed publiek persoonlijk aan, ongeacht hun interesse of persoonlijke doelstellingen. Ook kinderen komen er aan hun trekken dankzij de ruimte CENTRALE/KIDS.

© Stad Brussel

24

Uw bezoek aan de CENTRALE for contemporary art Een gratis activiteitenboekje voor de kinderen. Rondleidingen, interactieve bezoeken en workshops op maat voor groepen, scholen en kwetsbaar publiek. EVENEMENTEN 1ste zondag van de maand 06-04, 04-05 & 01-06 2014 - 11:30 Een gratis rondleiding met Carine FOL, curator van de tentoonstelling, inbegrepen in het ticket voor de tentoonstelling. Een workshop-bezoek voor kinderen van 5 tot 12 jaar (5€) Concert 29-04 2014 - 19:00 Ter gelegenheid van de vernissage van de expo Willem BOEL in de C-Box Ontmoetingsavond 14-05 2014- 19:00 Tussen Eric Clemens (filosoof en schrijver) en de kunstenaars. Finissage 08-06 2014 11:00 & 15:00 Atelierbezoek met het gezin of met vrienden 11:30 Rondleiding met Carine FOL, curator van de tentoonstelling. INFO & RESERVATIE

www.centrale-art.be - +32 (0)2 279 64 44 - [email protected]

© Stad Brussel

25

13-03 > 08-06 2014 din - zon

10:30>18:00

DISTANT PROXIMITY

TENTOONSTELLING 13-03 > 08-06 2014

PERSBEZOEK 12-03 2014 // 11:30

VERNISSAGE 12-03 2014 //18:00

Een productie van het Schepenambt van Cultuur van de Stad Brussel, de CENTRALE for contemporary art en vzw Brussel-Musea-Tentoonstellingen. CURATOR VAN DE TENTOONSTELLING Carine FOL ORGANISATIE & COORDINATIE Dienst Cultuur van de Stad Brussel – CENTRALE for contemporary art / vzw Brussel-Musea-Tentoonstellingen Pascale SALESSE, Directrice Carine FOL, Artistiek directeur Joan VANDENBERGHE, Adjunct van de Artistiek directeur Claire LABYE, Publieksverantwoordelijke INGANG CENTRALE for contemporary art 5,00 € // 4,00 € > 60+; Groep (min. 10 pers.); Studentenkaart volwassenen // 2,50 € > Studentenkaart (1826 jaar); Werkzoekende (attest); Lerarenkaart // 1,25€ > Carte jeune; Art. 27 // Gratuit > -18 jaar ; Groepsbegeleider; ICOM; AICA Sodexo Cheques aanvaard CAHIER VAN DE CENTRALE #1

5,00 €

TOEGANG

METRO Sint-Katelijne / Beurs / De Brouckère TREIN Centraal Station INFORMATIE DIENST CULTUUR VAN DE STAD BRUSSEL T. + 32 (0)2 279 64 35/52 - [email protected] - www.centrale-art.be PERSCONTACTEN // BE CULTURE (SPCC) LOGIN PRESSE proximity GENERAL MANAGER PROJECT COORDINATORS Séverine Provost Pauline Bertholet – [email protected] +32 (0)473 40 05 41 Sanne De Troyer – [email protected] +32 (0)493 16 01 86 T. +32 (0)2 644 61 91 - E. [email protected] - Web www.beculture.be

26

NOTAS

27