deherculaan jaargang 99
-
nummer 2
-
zomer 2014
Meisjesvoetbal is hot bij Hercules
Ans van Noord over wijn en badminton
Andrea Möhlmann krijgt een kick van organiseren
(STARTENDE) ZZP-ER, V.O.F., B.V. OF EENMANSZAAK? IEDEREEN MAG LEASEN BIJ NEFKENS!
• OP BASIS VAN 24 MAANDEN EN 30.000 KM PER JAAR • INCL. VERZEKERING • INCL. HOUDERSCHAPSBELASTING
• INCL. REPARATIE, ONDERHOUD EN BANDEN • ACCEPTATIE AL MOGELIJK OP BASIS VAN UW BUSINESSPLAN EN SLECHTS 4 MAANDEN BORG!
POWERED BY
NEFKENS Utrecht Professional Centre Meijewetering 19 Tel.: (030) 241 42 43 Nieuwegein Professional Centre Limburghaven 1 Tel.: (030) 606 38 34 www.nefkensutrecht.nl
€ 299
V.A.
PER MAAND, EXCLUSIEF BTW.
GUIDO MULDER 06-51 63 11 29
SJOERD VAN DER WAART VAN GULIK 06-51 60 83 36
Inhoud l
l l l l l l l l l
Andrea Möhlmann probeert het iedereen naar de zin te maken 5 Gea, vrouw van het eerste uur 7 Zaterdagdames1 zijn goed in karaoke 9 Column 9 Roos en Iza willen niet kiezen 10 Meisjesvoetbal groeit gestaag 12 Jeugdvoetbal alfabet 13 Ans van Noord: Bourgogne en badminton 18 Emile’s angels 23 Hercules schrijft historie 24
Medewerkers: Jan van der Galie Nils de Kruijff Ton Meijs Ton van Rietbergen Hans Veldman Reinier van de Vrie
Hercules en zijn vrouwen De naamgever van onze vereniging, de halfgod Hercules -Romeinse naam: Herakles- had een bijzondere relatie met vrouwen. Zijn biologische moeder heette Alkemene, zijn wettelijke moeder was de godin Hera. Zij was beschermster van getrouwde vrouwen en ook jaloers. Zij achtervolgde vol van wraakzucht niet alleen haar overspelige echtgenoot (Zeus), maar ook zijn onwettige nageslacht, waaronder Hercules. Desondanks had Hercules (net als de latere Herculanen) niets tegen vrouwen. Hij trouwde twee keer. Zijn eerste vrouw, waarbij hij twee zonen had, vermoordde hij, nadat hij door toedoen van Hera tijdelijk krankzinnig was geworden. Later trouwde hij met de dochter van koning Creon van Thebe, Mergara. Die kwam door zelfdoding om het leven,
waarna Hercules uit verdriet de dood op een brandstapel verkoos! Hercules werd als onsterfelijke god opgenomen op de Olympus en trouwde daar met de godin van de jeugd en jeugdige schoonheid: Hebe (in het Romeins: Juventas).
En nu: Hercules en de vrouwen! Gezien het voorgaande is het verwonderlijk dat onze vereniging tot 1979 alleen open stond voor mannen. Toen doorbrak de cricketafdeling de hegemo-
3
nie. Een aantal, veelal jonge, dames die een binding hadden met de vereniging, had de wens te kennen gegeven een dames-cricketteam te mogen oprichten. Dankzij een goede lobby werd de mogelijkheid geopend. Deelneemsters van het eerste uur waren onder meer: Betty en Henriette Timmer, Gerdien de Vries, Alma Noorhoff, de dames de Koff, Anne Kahn en Annie van Rossum. Vervolg op pagina 4
Zij mochten wel spelen, maar konden vooralsnog geen lid worden! De ban was echter gebroken; de discussie geopend, waarbij de dames onverwachte steun kregen vanwege de invoering in 1980 van de “Wet gelijke behandeling van mannen en vrouwen”. Het bestuur was er als de kippen bij en in hetzelfde jaar konden de Herculienen lid worden. Kort nadien ging het bestuur nog een stap verder. Bij de Oudejaarsavond viering (toen nog een groots evenement en alleen voor mannen toegankelijk), ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan, waren ook dames welkom! Opgemerkt zij dat lang niet alle, veelal oudere, heren het met dit besluit eens waren en dat ook duidelijk kenbaar maakten. Voor alle zekerheid hadden de dames ook maar een dames-diner georganiseerd. Argumenten voor het bestuursbesluit waren onder meer dat de vereniging inmiddels damesleden kende en het feit dat vele dames ingeschakeld waren bij de baren schoonmaakploegen van
het toen nog in eigen beheer gerunde paviljoen. Ze waren dus kennelijk wel goed genoeg voor het werk, maar niet goed genoeg om alle clubactiviteiten te mogen bijwonen. Een voor het bestuur en velen andere leden, achterhaalde opvatting! Kort na het 100-jarig bestaan stelde het bestuur een commissie nevensporten in. Tennis kwam als advies uit de bus en dat sloot naadloos aan bij het streven dames van Herculanen in de gelegenheid te stellen bij Hercules sport te beoefenen. Het bestuur nam het advies over. De tennisafdeling werd in het leven geroepen en een grote instroom van damesleden vond plaats. Ik ben begonnen met een stukje geschiedenis. Wil eindigen in het heden en dan is er maar één conclusie mogelijk: wat zou de vereniging vandaag den dag zijn zonder de vele vrouwen die ons mannen behulpzaam zijn en soms zelfs leidinggeven. Ik noem geen namen, maar denkt u eens aan de dames van ontvangst in bestuurskamer en wedstrijdsecretariaten, in besturen en commissies en in de actieve sportbeoefening, waar zij een positieve invloed hebben op het soms mannelijke geweld. Wim Snooy
4
Andrea Möhlmann (45) “Ik probeer het gewoon iedereen naar de zin te maken”
Ooit was het eenvoudig op Hercules. Als je een vrouw zag in de buurt van de bestuurskamer dan moest dat wel Gea zijn. Maar de tijden zijn veranderd zoals al blijkt uit dit speciale vrouwennummer van de Herculaan. Het glazen plafond is definitief doorbroken en één van de meest opvallende verschijningen in bestuurlijk Hercules is Andrea Möhlman met in haar portefeuille wedstrijdzaken, commissie van ontvangst en scheidsrechters. Bij de arbiters werkt ze samen met Remco Verheijen en bij de andere zaken met Gea en Lucien zoals ze niet nalaat te benadrukken, ‘want ja, besturen is teamwork’. Samen proberen ze de legendarische Lex de Bruijn te vervangen. In een monoloog legt Andrea uit wat haar drijft. ‘Ik kwam voor het eerst op Hercules met mijn zoontje Riva. Voetbalkenners zullen wel een vermoeden hebben waarom hij zo heet, want hij is genoemd naar de legendarische linksbuiten van Cagliari.
5
Dat was niet mijn idee natuurlijk, want van voetbal heb ik geen verstand, maar van mijn toenmalige man Edu Nandlal. Een aantal mensen zullen hem wel kennen want hij heeft ooit betaald voetbal gespeeld bij
FC Utrecht, VV Emmen en ook nog even bij Vitesse. Al is hij helaas veel bekender als één van de weinige overlevenden van de vliegramp met de SLM in juni 1989. Ik zou hem vergezellen maar had te veel tentamens en ben daarom thuis gebleven’. ‘Vreemd was dat ik meteen wist dat Edu het overleefd had. Dat voelde ik gewoon. Er zaten 189 mensen in het vliegtuig en maar 11 overleefden het waaronder dus Edu. Maar, hij kwam wel zwaar gehandicapt terug. Hij had een incomplete dwarslaesie en de dokter had tegen hem gezegd dat hij geen kinderen meer kon krijgen, maar tot ieders verbazing was ik een paar maanden later wel zwanger. Dat was vreemd en ook niet echt handig op die leeftijd, want ik zat net op de HEAO. Ik wist wel meteen dat ik de opleiding ging afmaken. Ik ben toch iemand die altijd denkt: er komt wel een oplossing’. ‘Bij de uitreiking van het diploma stonden mijn ouders er met de kinderwagen waarin Xamira lag. Ze is nu 22 jaar heeft de wereld als model rond gereisd en studeert nu filosofie en daar ben ik wel erg trots op. Al ben iemand die snel aan zichzelf twijfelt. Ik ben zo iemand die als iedereen het naar zijn zin heeft en een stuk of drie niet, ik vooral bij hen ga kijken en het me dan ook aantrek als ze zich niet vermaken’. ‘Daarna kwam Riva. Later ook
nog Zana (16) die nu bij Hercules in Ma1 speelt. Terwijl bij Edu een stemmetje in me zei dat hij nog leefde hoorde ik bij Riva een zeurende stem die steeds herhaalde: ‘je hebt hem niet voor lang’. Altijd heb ik dat voorbehoud gehad en helaas bleek het ook waar, want Riva bleek een hersentumor te hebben. En altijd heb ik werk en huishouden gecombineerd maar toen het duidelijk was dat Riva nooit meer beter zou worden heb ik twee en half jaar niet gewerkt. ABN AMRO waar ik toen al werkte en nu nog, inmiddels als financieel planner, heeft zich daarbij coulant opgesteld. En het klinkt vreemd maar het waren misschien wel mijn mooiste jaren. Het brengt je zo diep bij elkaar en bij de zin van het leven. Zo’n jonge-
6
tje dat zo graag wil leven en dan toch dood gaat, dat laat je nooit meer los. Ik denk er nog dagelijks aan en dat is goed en fijn, maar ik wist meteen dat ik ook verder moest. Ik had tenslotte nog twee meiden van toen drie en negen jaar. Of zoals een voetballer na een blessure zou zeggen. ‘Ik ben er sterker uitgekomen’. Wel kwamen de verschillen tussen mij en Edu steeds duidelijker naar voren en daardoor is de relatie helaas misgegaan’. ‘Omdat de kinderen nu groter zijn heb ik meer tijd. Op Hercules, waar ik als leider van Zana al wat langer rondliep, liep ik toen Hans Bosma tegen het lijf. Die keek me zo aan en zei: ‘Jij houdt wel van dit soort organisatorische dingen’. ‘En, ja dat had hij goed gezien, want organiseren vind ik echt leuk.
Ik ben natuurlijk ook een wat onzekere,’ pleaser’ en dan kun je uit dit werk veel voldoening halen’. ‘Kijk, hier heb ik bijvoorbeeld een mailtje van zaterdag vier: ‘tot slot wil ik even zeggen dat ik jullie hulp en duidelijke communicatie enorm waardeer’ en hier ook waarderende woorden van Michiel, de voetbalvoorzitter, voor het feit dat op het Digitale wedstrijdformulier de grensrechter niet met een echte code op het formuler hoeft zoals ze aanvankelijk wel wilde. In de netwerkvergadering van de KNVB heb ik dat samen met de Meern, Sporting en Kampong en veel andere grote clubs tegen kunnen houden. Dat zou namelijk een ramp zijn geworden want dan kan je niet zo maar een ouder laten vlaggen. Die diversiteit in mensen en taken maakt het voor mij ook zo boeiend en ja van organiseren en dingen regelen krijg ik nu eenmaal een kick. Of het nu gaat om onze eigen team de MA1 die al een eeuwigheid tweede worden of de KNVB of andere zaken je moet het samen doen. Bij de Ma1 hebben we 19 mensen in het team maar toch is het elke week weer een hele toer om voldoende spelers bij ekaar te krijgen. En dat kun je vervelend vinden. Ik vind het juist een sport om het dan toch voor elkaar te krijgen’. Ton van Rietbergen
Gea, vrouw van het eerste uur Ooit was er bij Hercules alleen Gea. Nu ja dat is niet helemaal waar, want Ellie Verkroost was er nog eerder bij. Zij was ooit in haar eentje de commissie van ontvangst (CvO), maar inmiddels lopen er zo veel vrouwen rond op Hercules dat we er moeiteloos een dik nummer mee kunnen vullen. Hoe kijkt Gea, echte clubmensen hebben alleen een voornaam, aan tegen de vrouwelijke opmars? ‘Via mijn zoon Burney, genoemd naar een grappig joch bij ons uit de buurt, ben ik met Hercules in aanraking gekomen en al snel werd ik lid van de activiteiten commissie. Na het overlijden van mijn man in 2000 kwamen de muren op me af en toen ze me vroegen voor de CVO hoefde ik dan ook niet lang na te denken. Het leukste van het werk is toch het contact met de jeugd en bij de CVO ben je een soort van spin in het web en dat bevalt me wel. Ik weet inmiddels ook van alles wat en bemoei me zelfs met de schoonmaak en natuurlijk de was. Want bij een club uit 1882 hoort wel frisse en schone kleding. Maar het contact met mensen daar draait het om. En dat je wordt gewaardeerd. Zo maakt oud-voetbalvoorzitter Werner van Geelen altijd de grap dat ‘pas als Gea er is gevoetbald kan worden’. Ach dat is natuurlijk een geintje maar leuk om te horen. Ik vind het goed dat er nu meer vrouwen zijn al werk ik, maar dat kan ik in dit nummer eigenlijk niet zeggen, liever samen met mannen dan met vrouwen. Dat oude jongens krenten-brood gevoel en het lekker samen dollen dat vind je toch meer bij mannen dan bij vrouwen en daar houd ik van. Wat me wel opvalt is dat als we met 4 vrouwen en 1 man bij de commissie van ontvangst zitten de tegenstanders altijd de enige man aanspreken. Vooral bij clubs uit Veenendaal en omgeving is dat gebruikelijk. Hoewel ik vooral met de jeugd te maken heb, ben ik ook een trouw supporter van het eerste. Samen met Marianne van Geelen bezoek ik alle wedstrijden. Ik heb ook wel een band met de jongens die er lang spelen zoals Nathan en Achraf’. Voor mij is het allemaal niet vrijblijvend. Ik vind dat ik er moet zijn maar vind het ook leuk om te doen en nu moet ik weer weg. Doei’.
7
Zaterdagdames 1: Wij zijn goed in karaoke! ‘Ik vind het eigenlijk niet om aan te zien, dat damesvoetbal’. Deze uitspraak verwacht je uit de mond van een getatoueerde dikbuik die het nooit verder dan ‘Bal op het dak 5’ heeft geschopt maar komt uit de mond van Martine, aanvoerder en nummer 10 van de dames. Zittend op een kratje ventileert ze vanaf moment 1 oneliners die in een intelligente versie van Voetbal International niet zouden misstaan. Annemarie, ‘ik train alleen’ hoort het allemaal geamuseerd aan en vermeldt en passant dat zij als technisch ingenieur bij BAM de Kuip gaat verbouwen. Zo weten de dames mij te overtuigen van het feit ‘dat het veld gewoon te groot is voor dames’. Dat vrouwen niet kunnen keepen. ‘Wij hebben ook geen keeper’ en wijzen ze op een prachtige zwarte Porsche met open dak. Die is van de trainer Eugene Rademakers, die de Porsche volgens de dames heeft overgehouden aan zijn voetbalperiode bij Elinkwijk en topklasser FC Lienden ofwel de club waar Christiaan, Appie en Youssef van Hercules 1 naar toe gaan, want ja die willen natuurlijk ook graag een Porsche. Opvallend is de grote opkomst bij de dames want er lopen er al gauw 25 rond en ze zijn
allemaal even fanatiek en eigenijk wil ook niemand stoppen. Terwijl als eindtijd toch 20.30 staat vermeld op de onvolprezen Hercules website zijn zij
8
ook om 21.00 nog niet van plan te stoppen. Wel komen ze soms even buurten en geeft Martine fijne details. Kijk dat is Fleur, die heeft haar eigen tijdschrift en Floor daar geeft aardrijkskunde maar verkoopt ook haar eigen aardbeien (aardbeienmeisjes.nl). Hé, en daar is Liesbeth; die heeft de karaoke gewonnen. Althans ze zou gewonnen hebben als die Jaap
en Jaap niet illegaal hadden meegedaan. ‘Ik deed Sex on fire’en ook’ Proud Mary’ en doe ook aan toneel dus het is onbegrijpelijk dat ze mij de prijs niet gaven. Na een training van twee uur wordt er ook nog opgedrukt dat opnieuw door
Martine van commentaar wordt voorzien. ‘Nienke, je lijkt wel de van Brienenoordbrug’. De dames spelen nu derde klasse maar willen graag hogerop. Als stok achter de deur is daar het eeuwige verlangen om te mogen zoenen met Eugene en een ritje met zijn Porsche cabrio over de Oude Gracht te maken. Tot nu toe lukte dit alleen Linda die als collega van Eugene er in slaagde om hem als trainer binnen te halen. En hij heeft daar nog geen moment spijt van. ‘Twintig vrouwen die allemaal naar je luisteren. Wat wil een man nog meer’. Ze zijn ook zeer enthousiast en fanatiek al vindt hij wel dat ze meer moeten pra-
ten. Maar daar ontbreekt het langs de kant bepaald niet aan. Zoals te verwachten heeft ook Martine nu, die zelfs Spong en Moskowitz zou doen beven, het laatste woord. ‘Eigenlijk vond ik wel dat zijn eerste training de beste was! Ton van Rietbergen
Het is natuurlijk van alle tijden. De zogenaamde lopende speler en dan hebben we het niet over dynamiek in het veld, maar over voetballers die om de paar jaar van club veranderen. In mijn eigen actieve tijd was dat bijvoorbeeld Stef van CO LUM N Diermen. Een begenadigd voetballer waar ik zowel in de zaal als op het veld regelmatig tegen heb gespeeld. Ik altijd in het shirt van Kampong en hij steeds weer in een ander shirt. Je zou kunnen zeggen dat hij het shirtjes wisselen wel heel letterlijk nam. Bij Kampong huldigden we het standpunt dat je alleen wegging als FC Utrecht kwam en dat er niets mooiers is dan kampioen worden met je eigen team, al is het maar voor al die clubmensen die altijd voor je klaar stonden. Daar denken nogal wat spelers inmiddels anders over want bij het zo succesvolle Hercules hebben maar liefst zes spelers hun vertrek aangekondigd. En waar gaan ze dan naar toe? Naar FC Lienden en VVA’71; hele kleine clubs die echter worden ondersteund door almachtige en goedgeefse geldschieters. Het past natuurlijk in de tijd waarin alles in het teken staat van persoonlijke ontplooing en het contract voor het leven niet meer bestaat, maar jammer is het wel. Ook zou een ieder zich moeten afvragen of het langzamerhand geen tijd wordt dat clubs die zich inspannen om een serieuze jeugdopleiding te verzorgen, niet voor een vergoeding in aanmerking komen na een transfer van zo’n speler naar een dergelijke hobby club.
Is er nog wel sprake van amateurvoetbal?
9
Onmogelijke vraag: voetbal of tennis?
Roos en Iza zijn er vrij zeker van dat ze met MD1 kampioen gaan worden. Behalve dat ze bij Hercules niet onverdienstelijk voetballen, tennissen ze er ook. Sportieve meiden dus. Hoe gaat dat, twee sporten en blijven ze dat doen? Iza Smit en Roos van Iersel zitten bij Hercules in hetzelfde voetbalteam (MD1) en ook nog eens bij elkaar in de eerste klas van De Werkplaats in Bilthoven. Iza (13) begon al met voetbal vanaf haar vijfde of zesde jaar in de Champions League. Eerst heeft ze altijd met de jongens gespeeld, maar vanaf de E-tjes steeds in een meisjesteam. Gezelliger dan in een mixteam, vindt ze. Jongens voetballen anders en praten over heel andere dingen. Roos (12) denkt daar net zo over. Ze vindt jongens agressiever en harder spelen. Ook voor haar brengt een meisjesteam gewoon meer gezelligheid. Een aantal jaren geleden startte ze bij Hercules in een zaalvoetbalteam, met jongens. Die waren gewoon veel beter dan zij. Dat vond ze niet leuk, en dus was dat maar van korte duur. Maar het voetbal kriebelde. Een paar jaar geleden meldde ze zich daarom aan voor meisjesvoetbal bij deze club. En ze lijkt het aardig te kunnen, in de spits of op het middenveld. Haar moeder is
teamleider van de MD1. “Maar die weet nog niet eens wat buitenspel is…”, zegt Roos. Om er gelijk verontschuldigend op te laten volgen: “Maar ze doet wel veel voor het team hoor.” Als de Herculaan hen spreekt moeten ze nog één wedstrijd in de competitie spelen tegen FC De Bilt*. Met drie punten voorsprong op nummer twee denken ze dat wel te gaan winnen. Immers, de vorige keer wonnen ze ook van dat team en bovendien is hun beste speelster overgestapt naar Hercules. Het werd thuis 8-4, waarbij aangetekend dat ze toen in de rust met 0-4 achter stonden. In de tweede helft ging het beter omdat ze toen wat beter op dat beste meisje hebben gelet. Zo simpel kan voetbal soms zijn. *De MD1 zijn inmiddels kampioen
Populair Hebben ze eigenlijk een idee waarom meisjesvoetbal de laatste jaren zo populair is geworden en een van de snelst groeiende sporten is? Waarom niet gewoon voor hockey gekozen? De verklaring is niet zo
10
moeilijk: “ Als je vriendinnen met voetbal beginnen, wil jij het ook gaan doen. Dus dan wordt een sport steeds groter en komen er meer clubs die er meer aandacht aan gaan besteden.” Roos vindt hockey niets voor zichzelf. Met haar vader trapte ze vroeger altijd al een balletje op straat. Iza deed dat ook met haar vader en broer. Die laatste voetbalde bij Hercules. Door vaak mee te gaan kijken is ze het een leuk spel gaan vinden en is ze al vroeg in de Champions League gekomen. Overigens is haar broer nu overgestapt op hockey. Er zijn twee D-teams voor de meisjes. Biedt dat wel voldoende mogelijkheden voor Roos en Iza? Zouden ze niet wat meer uitdaging willen? Sporting doet toch meer aan meisjesvoetbal? In de eerste plaats constateren ze dat meisjesvoetbal bij Hercules ook groter wordt en dat er meer aandacht aan wordt besteed. Als Roos gevraagd zou worden voor het eerste selectieteam van Sporting zou ze er misschien wel over nadenken. Maar tegelijk heeft ze er de nodige twijfels bij. Je speelt dan ook tegen jongensteams, en dat hoeft niet zo voor haar. Bovendien moet je dan weer nieuwe meisjes leren kennen. Voor beiden geldt dat ze het nu heel gezellig hebben. Bij Hercules is het gewoon leuk en zijn er aardige trainers.
Kiezen?
Balgevoel En een niet ander onbelangrijk punt is dat ze beiden ook tennissen bij Hercules. Iza tennist sinds drie jaar en heeft les van Karin. Roos speelt al meerdere jaren en heeft Frank als trainer. Beiden spelen ze ook competitie, zij het dat Roos in een hoger team speelt. Passen die sporten een beetje bij elkaar? Dat is een vraag waar ze eigenlijk niet zo goed raad mee weten. Ja, natuurlijk bij allebei wil je winnen, maar dat heb je bij andere sporten ook. Je moet voor beide sporten een goed balgevoel hebben en je moet goed je positie kunnen kiezen. Bij tennis moet je de open plekken zoeken en bij voetbal
Iza (links) en Roos
moet je goed passen. Bij voetbal moet je verder lopen, zeker op het middenveld. Bij tennis moet je juist goed zijn op de korte afstanden en in sprinten. Inzicht waar de bal komt en de positie waar je staat, zijn bij beide sporten belangrijk, zegt Roos. Ze vinden dat de trainers er bij Hercules wel rekening mee houden dat je twee sporten beoefent en daardoor af en toe een training mist. En welke sport is leuker? Dat is een vraag die ze al vreesden en waar ze nog moeilijker antwoord op kunnen geven. Het ligt er ook een beetje aan. “Soms heb je zin om te tennissen en soms om te voetballen.
11
Naast de wedstrijden, twee keer in de week voetbaltraining en twee keer tennistraining heeft Roos bovendien nog een keer in de week paardrijen pianoles. Beiden zitten ze op de middelbare school en moeten iedere dag een stuk fietsen. Wordt dat niet een beetje veel? Ja, dus. Eigenlijk moeten ze van hun ouders voor volgend seizoen kiezen waar ze mee door willen gaan. Wat wordt het dan: voetbal of tennis? Dat is helemaal een onmogelijke vraag. Een vraag die ze voor zich uitschuiven. Iza: “Ik heb vriendinnen bij tennis en bij voetbal. In het voetbalteam zitten ook twee vriendinnen van de basisschool. Juist via voetbal houden we contact. Dat is dus erg leuk. Ik moet wel kiezen van mijn ouders, maar eigenlijk wil ik dat niet. Ik ga volgend jaar gewoon zo door, eventueel train ik een keer minder.” Ook Roos kan niet kiezen: “Ik vind het allebei heel leuk. Dat wordt dus een dilemma in de zomervakantie. Punt is een beetje dat ik al bij voetbal heb gezegd dat ik doorga, maar bij tennis ook.” Hun ouders kunnen nu dus uit de Herculaan vernemen dat ze volgend seizoen met beide sporten doorgaan. Omdat het zo leuk en gezellig is en ze er ook nog eens aardig goed in zijn. Dat schoolwerk komt wel. Reinier van de Vrie
Meisjesvoetbal groeit gestaag Wat enkele jaren geleden nog begon met drie teams is inmiddels uitgegroeid tot een afdeling met 140 speelsters verdeeld over tien teams! En nog steeds stromen de aanmeldingen binnen’, aldus coördinator meisjesvoetbal Ingrid Snooy. Meisjesvoetbal zit de laatste jaren erg in de lift; de KNVB schenkt veel aandacht aan het vrouwenen ook meisjesvoetbal. Ook de jaarlijkse schoolvoetbaltoernooien in maart en april dragen daaraan bij. Meiden doen niet meer alleen mee in jongensteams. Steeds vaker worden teams geformeerd met alleen meisjes, ook in het voortgezet onderwijs. Bij Hercules is de jaarlijkse Vriendinnendag een hit: kennismaken met Hercules en meisjesvoetbal in het bijzonder. De onlangs gehouden editie kende 70 deelneemsters, die de eerste aanmeldingen voor het nieuwe seizoen alweer hebben opgeleverd. De meeste meiden beginnen met voetballen vanaf hun 9e of 10e, de E leeftijd. Ingrid: ‘Voor een goede opbouw van de afdeling streeft Hercules naar groei in de categorie E, F en Champions League. Voor deze meisjes geldt dan ook een voorrangsbeleid bij aanmelding. Bij de huidige teams zijn nog enkele plaatsen beschikbaar, vooral keepsters zijn zeer gewenst. En overweeg je te gaan voetballen kom dan gerust een keertje meetrainen. De meeste teams trainen op woensdag’.
in hun poule. Inmiddels trainen bijna alle teams twee maal in de week. Hopelijk lukt dat voor het komende seizoen voor alle teams’, aldus Ingrid.
Meer dan voetbal Meidenvoetbal bij Hercules is meer dan trainen en wedstrijden spelen. Er zijn tal van andere activiteiten die het voetballen bij Hercules zo leuk maken. Zo is de bijna voltallige MD1 afgelopen jaar ballenmeisje geweest bij de WK-kwalificatie wedstrijd van het Nederlands dameselftal tegen België, mochten meisjesteams meelopen in de line up bij Hercules Zondag 1 en FC Utrecht, stap-avondjes, met z´n allen naar Walibi, eten in het Griekse restaurant van trainer Jannis, wedstrijdjes ouders tegen dochters. Bij de Hercules Sinterklaas Bingo zijn alle meisjesteams altijd ruim vertegenwoordigd en kapen ze - tot teleurstelling van vele jongens - enorm veel prijzen weg…
Plezier en niveauverbetering ‘Met veel plezier sporten en beter leren voetballen, dat is wat onze trainers, leiders en coaches nastreven. Gezien het enthousiasme en de gestage verbetering van de resultaten lijken we hierin aardig te slagen. ME1 is inmiddels kampioen en de drie D-teams staan allemaal bovenaan
Ton Meijs
12
Zes letters uit het Hercules Jeugdvoetbal alfabet Stelden we vorige keer zes willekeurige jongensteams voor van A tot en met F, ditmaal zijn de meiden aan de beurt! Meisjesvoetbal is hot bij Hercules, zo laat coördinator meisjesvoetbal Ingrid Snooy weten in het artikel hiernaast. Met dank aan de teamleiders voor hun redactionele bijdragen, stellen we ditmaal MA1, MB1, MC1, MD1, ME1 en ME3 aan u voor. Een F-team is er nog niet, maar dat gaat vast niet lang meer duren...
MA1: voetbalmeiden van het eerste uur MA1 bestaat vooral uit meiden die destijds in MD1 zijn begonnen. Een jong en gemotiveerd team in de leeftijd van 15 tot 19 jaar, dat er vooral tijdens de wedstrijden voor gaat. In het begin speelden ze nog in een jongenscompetitie en verloren ze regelmatig met dubbele cijfers. Dat mocht de pret niet drukken, want later kwamen er steeds meer meidenteams bij in de regio en eindelijk ook meidencompetities. Langer bij elkaar spelen heeft zo zijn voordelen. De meiden zijn door de jaren heen steeds beter gaan voetballen Van de laagste poule in de laagste klasse, inmiddels naar de eerste klasse nu! De betere samenwerking betaalt zich uit; de meiden laten vaak mooi voetbal zien en combineren
gaat steeds beter. Da’s knap als je bekijkt hoeveel trainers het team door de jaren heen heeft versleten, sommigen renden zelfs gillend weg! Met (deze) meiden omgaan blijkt een echte uitdaging… Eén trainer weet de dames te boeien Lucien Voers - ze vroegen hem zelfs terug vorig seizoen! Deze meiden van het eerste uur kunnen als geen ander aangeven waarom ze juist graag samen bij Hercules voetballen. Teamleider Andrea Möhlman verzamelde de reacties. Joelle speelt graag in MA1 omdat het
13
het leukste, beste en gezelligste team is. Eline, Amber en Elsie roemen het spelplezier, hun verbeterde niveau en het feit dat ze een hecht team zijn geworden. Dat vinden Margot en Nina ook. Veerle is vooral onder de indruk van het feit dat ze nu veel beter voetballen en het tot de eerste klasse hebben geschopt. Zana is het daarmee eens, maar zou graag nog meer aandacht zien voor meisjesvoetbal bij Hercules. Dymph en Suzan waarderen vooral elke maandag, woensdag en zaterdag weer wat ze van trai-
Trainer Lucien Voers
ner Lucien hebben geleerd en van de meiden onderling. Anne, Thalia en Mandy zijn vooral blij dat ze voetbal als teamsport hebben gekozen en nu in zo’n leuk team spelen. Nadine speelde eerst altijd samen met jongens maar vindt het nu minstens zo leerzaam en leuk bij de meiden. Sophie noemt de tegenslagen uit het begin, maar koestert vooral de vele leuke momenten nu!
De huppelende paardenstaarten van MB1
leider Hans Geleijns. Quotes: ‘Vanaf de eerste pentaseconde 100% geven hè jongens!’ ‘Heeee, tandje erbij!’ ‘Twee!! tandjes erbij nu!!!’ Sommigen begonnen destijds voor het eerst met voetbal, anderen hadden er al wat ervaring opzitten. Zo staan de ouders van Sep Seppie Hilhorst en Lisa Lies Guijt inmiddels al minstens 9 jaar langs de lijn. En voor de ouders die er niet bij konden zijn, verzorgde Hans in de beginjaren prachtige verslagen via e-mail, met de sfeer van bloedstollende matches, waarin elk meisje bij naam werd genoemd en geroemd om prachtige acties uit de wedstrijd. Inmiddels heeft berichtgeving aan ouders plaatsgemaakt voor berichten aan de meiden zelf, en dat gaat natuurlijk niet via e-mail maar via de speciale Hercu MB1 Whatsapp groep. En daar blijft de telefoon van trillen… Dat de meiden gedreven waren, bleek wel toen ze al snel in de gaten kregen dat bij ‘de
MB1 is een gedreven team voetbalmeiden. De meesten zijn al lid vanaf het moment dat Hercules een boost aan het meidenvoetbal gaf en een flink aantal teams gelijk opstartte in 2009. Dus draafden er jaren geleden allemaal meiden rond de 10, 11 jaar met huppelende paardenstaartjes over het gras, begeleid door de altijd gedreven en positief ingestelde trainer/coach/team-
14
jongens’ tweemaal per week getraind werd: dat eisten ze ook! Gelukkig zijn er altijd vaders paraat en zo heeft Doeke Fennema jarenlang naast Hans met veel enthousiasme trainingen verzorgd. De benen en paardenstaarten zijn inmiddels een stuk langer geworden (hoewel Sep’s en Tessa’s consequente weigering hun haren bij elkaar te houden zelfs al twee keer heeft geleid tot een stilgelegde wedstrijd) en de ballen komen een stuk verder en gerichter in het veld. In de loop der jaren zijn er wat wisselingen geweest, meiden van team veranderd en meiden bijgekomen. Wat blijft is een gedreven team, dat nog steeds graag speelt en traint (als er geen bulk huiswerk in de weg zit). En inmiddels ook professioneel voor de dag komt in hun door LBP/SIGHT gesponsorde trainingspakken, met voornaamsvermelding op de rug. Dat hebben ze geweten, toen ze uitgenodigd werden als vlaggendrager bij FC
Utrecht. Natuurlijk iedereen in het trainingspak. Reuze handig voor de elftallen en elftalletjes die achter MB1 op de tribune zaten, want in plaats van ‘Hé pssst, meisje, meisje…!’ konden ze nu iedereen bij naam psssten. Achterin spelen Jule Geleijns, Lucy Ruijs, Tessa Bonneur, Barbara Spekman en Julia Juul Verheugt. Het middenveld bestaat uit Anna van Miert, Naomi Noom Steennis, Chrisje Chris Witte, Joan Lintmeijer, Nienke Paauw en Lisa Wieling, Seppie en kapitein Lies. Lobke Fennema en Elma Saremi Vafa knallen ze in het andere doel. En vanaf volgend seizoen (maar stiekem nu al een beetje) is er een warm welkom voor Sanne Reijt, die de gelederen komt versterken. Het ontbreekt alleen nog aan een dame met goede voeten én gouden handen, want er is nog niemand gevonden die - een hele wedstrijd - in keepen haar roeping ziet. Dus keepsters van een jaar of 16, op zoek naar een leuk team: meld je aan!! En is er nou verschil tussen jongens en meidenteams? We kunnen er eentje bedenken: de trainer van een meidenteam wordt ENORM in de watten gelegd, omdat meiden niet kunnen kiezen. Dus kreeg trainer Doeke bij zijn afscheid onlangs én een feestje, én brownies, én vlaggen, én een mok met een foto, én een taart met een foto etc..
MC1 en jongere broer Jens! MC1 en jongere broer Jens! De meeste meisjes van MC1 zitten al sinds 2008 bij elkaar in een team. Hoe dat zo? Ella Louwenaar een van de spelers van MC1 wilde toen ze acht was niet op hockey! Omdat haar jongere broer Jens het erg naar zijn zin had bij Hercules, leek dat ook wel wat voor haar. Ze vroeg al haar vriendinnen haar voorbeeld te volgen. Ella’s moeder stuurde Hercules een mail met de vraag of er plek voor hen was. Precies op het juiste moment, zo bleek. Want Hercules had net besloten tot meer aandacht voor meisjesvoetbal. Als het lukte een heel elftal op de been te krijgen konden de meiden zelfs direct
“De ergste nederlaag was 21-1, maar zelfs toen bleven we lachen”
15
instromen. Zo gezegd, zo gedaan: nog meer vriendinnen werden opgetrommeld. De vriendschapsband heeft hen veel gebracht. Zeker de eerste jaren toen ze de ene na de andere wedstrijd verloren… Ella (inmiddels 14) daarover: “De ergste nederlaag was 21-1, maar zelfs toen bleven we lachen”! Onlangs debuteerde MC1 in stadion Galgenwaard! De meiden mochten voor aanvang van de wedstrijd FC Utrecht-NAC een doek naar de middenstip dragen. Helaas was het doek de dag ervoor compleet nat geregend, waardoor veel te zwaar om te tillen... Het mocht de pret niet drukken. Ondanks een flinke bui natte sneeuw bleef Hercules MC1 samen met coach Ronald, FC Utrecht UUUUUUUUUUU aanmoedigen. De sfeer zat er prima in. Dat heeft geholpen, FC Utrecht won de wedstrijd en dat was afgelopen seizoen toch meer uitzondering dan regel…
Titel voor ME1
MD1 tweemaal op rij kampioen De MD1 van Hercules bestaat uit Sien, Rhona, Fenne, Amber, Woula, Iza, Lucia, Tessa, Merel, Annemarie, Femke, Rosa, Anne, Felisa, Roos en Noor. Trainer en coach is Jannis; Sandra en Veronique zijn de teamleiders. MD1 traint tweemaal per week op dinsdag en woensdag. Het enthousiasme is niet te temperen, de trainingen lopen regelmatig uit omdat Jannis en de meiden niet te stoppen zijn. Dat blijkt ook uit de resultaten; maar liefst twee keer op rij kampioen! Training is een combinatie van conditie en techniek en natuurlijk ook een nabespreking van de gespeelde wedstrijd en de leermomenten voor de volgende keer. Trainen is dus een serieuze aangelegenheid, gelukkig is er tijd voor humor! Naast al dat trainen, voetballen en toernooien spelen vin-
den de meiden ook nog tijd voor ontspanning met elkaar. Lekker een potje bowlen of eten in Jannis’ restaurant. Laatst was dat wel heel speciaal. Jannis had speciaal twee Ajaxspeelsters uitgenodigd, waarmee MD1 mocht kennismaken. Ze konden de Ajax-vrouwen vragen stellen, handtekeningen bedelen en als klapper op de vuurpijl hadden ze ook nog een quiz voor MD1 gemaakt. MD1 heeft z’n eerste interland er inmiddels ook opzitten! Niet op het veld, maar langs het veld als ballenmeisje bij de derby der Lage Landen; de WK-wedstrijd Nederland - België in Zwolle. Wat een prachtige ervaring was dat! Zoals gezegd, een team dat zo met voetbal en elkaar bezig is, moet wel succesvol zijn, getuige de twee titels op rij. De meiden zien al uit naar volgend seizoen als ze in de C gaan spelen. Als de beleving en de inzet daar weer net zo is als in de D, dan wordt volgend seizoen vast weer een succes!
16
ME1 begon dit seizoen met een grote groep tweedejaars - Mihad, Helen, Indra, Febe, Mara, Lucia, Pien - aangevuld met Elisa en Nynke uit de F9, waarmee zij kampioen waren geworden in 2013. Een succesvolle start leidde uiteindelijk tot een najaars- en winterdip, met als dieptepunt een 19-0 nederlaag... Daarna brak de zon door en volgde een periode waarin geen wedstrijd verloren ging; toch fijn als je dan weer even een klasse terug kunt! Maar de voornaamste reden dat het beter ging is wel de grotere trainingsarbeid. Spel en techniek gingen zichtbaar vooruit! Vanaf januari werd twee keer gelijk gespeeld en verder werd alleen maar gewonnen. Omdat de tegenstanders veel punten hadden laten liggen, werd ME1 begin april al kampioen. De kers op de taart in de uiterst succesvolle tweede seizoenshelft werd het winnen
van het meisjesvoetbaltoernooi in Houten, waar eerder dit seizoen nog met grote cijfers was verloren. Het kan verkeren... De line up van de huidige ME1? Mihad is een sterke keeper, die bij het uittrappen de bal als een kanonskogel afvuurt. Ook als spits is zij sterk. Helen verdedigt sterk en heeft een erg hard en goed gericht schot. Zij heeft overigens ook de nodige belangrijke doelpunten gemaakt. Indra kan zowel keepen als in de spits spelen en zij beschikt over veel snelheid. Febe is op alle posities sterk, en is in staat om een aanval op te zetten en af te maken. Mara verdedigt het liefst. Pien is een middenvelder met veel snelheid en techniek. Elisa is de Robben van ME1, een dribbelaar met een enorm uithoudingsvermogen, die ook veel scoort. Nynke is de jongste en kleinste van het team, maar laat zich niet makkelijk van de bal zetten en heeft ook veel loopvermogen. Mijs, Misha en Frida zitten het kortst op voetbal, maar hebben zich in korte tijd erg sterk ontwikkeld. Ze spelen nu nog voornamelijk in de verdediging en op het middenveld. Ze zijn steeds beter in staat om de bal gericht te passen en mee te nemen naar voren. Dankzij de leuke en succesvolle combinatie van team en trainers is seizoen 2013-2014 een prachtseizoen geworden, bekroond met een kampioenschap.
ME3: karakter Vriendschap, plezier en doorzettingsvermogen. Dat spatte er de afgelopen competitie vanaf bij Hercules ME3. Het voetbalseizoen 2013/2014 begon voor de tien meiden van Hercules ME3 als een grote ontdekkingsreis. Alles was nieuw. Moeten we de tweede helft echt in dat andere doel schieten? Wat is een corner? Moet de bal weer naar het midden na een doelpunt? Het viel allemaal niet mee in het begin. De tegenstanders waren een kop groter, een jaar ouder en sommige teams voetbalden al anderhalf jaar. Maar ondanks de wekelijkse verliespartijen bleef het moraal opvallend goed. Niet alleen bij de speelsters, maar vooral bij de ouders. Kleine nederlagen werden gevierd als winst. En de spaarzame doelpunten voelden als het binnenhalen van de Champions League. Het ging ook iedere week wat beter. Na
de winterstop volgde de herindeling en dat werd een wereld van verschil. De ME3 pakte opeens punten en er werd steeds lekkerder gevoetbald. De 3-1 winst bij Jonathan was de kroon op het seizoen. Het hele team gaat volgend seizoen door. Dat zegt genoeg! Even kort voorstellen... Anne: wat een snelheid, wat een dribbels. Sara: zowel in de goal als op het veld werd ze iedere week beter. Anna: zekerheidje achterin, nooit mopperen, altijd positief. Daphne: razendsnelle dribbelkoningin. Phaedra: ouderwetse verdediger, weg die bal als het moet. Diewertje: zowel in het goal als op het veld onmisbaar. Olijf: Ging steeds beter keepen en maakte als veldspeler grote vooruitgang. Kira: fanatiek, snel en gevaarlijk. Rozemarijn: het slot op de deur achterin, goede trap, beresterk aan de bal en ook nog een uitstekende keeper. Ines: ging enorm vooruit na de winterstop, doelgericht. Ton Meijs
17
n team e s ’ o ijg fot Team zijn verkr p s album ij Foto Rom b baar
Badmintonvuur Ans van Noord brandt nog volop
Basic types, Bourgogne, blauwe plekken... en vooral badminton
Vroeger wilde ik voor De Herculaan het liefst een bekende interviewen, of een cricketer. Of beide. Daar wist je tenminste iets vanaf. Het nadeel daarvan is dat je vaak al weet wat er komt. Tegenwoordig kan het me niet onbekend genoeg zijn. De vreugde van uw reporter was dan ook niet gering toen ik op de redactievergadering van de onvolprezen Herculaan Ans van Noord van de badmintonafdeling toegewezen kreeg. “Die heeft tenminste wat te vertellen”. En dat klopte. De komst van de badmintonners van Internos (“onder ons”) naar Hercules heeft de vereniging veel gebracht. Niet eens zozeer sportief, maar vooral in betrokkenheid bij het verenigingsleven. De badmintonners verspreidden zich als de groene goblins uit het smartphonespelletje Clash of Clans razendsnel over de commissies. En de verschillende verenigingsactiviteiten. Er zijn weinig afdelingen bij Hercules die eigen belang en belang van de vereniging kunnen combineren zoals de badmintonners. Binnen de afdeling hebben ze een keur aan commissies, een eigen blaadje, eigen themafeesten... maar ze leveren ook in allerlei afdelingsoverstijgende commissies hun bijdrage. De namen van voormalig voorzitters Ron de Bakker en Jonathan Kamp kwam je overal tegen, en die van Tako Sondorp nog steeds bij alles wat met digitale communicatie te maken heeft. Ook Ans van Noord is op meerdere fronten actief. Behalve de competitie-indeling van de senioren bij de badmintonafdeling zelf (een van de maarliefst 10 commissies die de afdeling rijk is) zit ze in de accomodatie-commissie en vertegenwoordigt ze badminton in de hoofdbestuurs-
vergaderingen. Haar man Cees doet al sinds jaar en dag de shuttles. “Wij gaan ook regelmatig naar het voetbal, kijken naar zondag 1. We hebben een brede belangstelling, en vanuit mijn functie in het hoofdbestuur vind ik het belangrijk dat ik de vereniging goed ken”. “En bij het klaverjassen hebben Sanne van Griensven en Pauline Veeningen de hoofdprijs gewonnen hè, dit jaar!” klinkt het vol trots. “Niet op één avond, maar van het hele jaar!!” Als je zoveel doet, mag je ook kritisch zijn. Bijvoorbeeld over waarom er alleen maar voetbalverhalen in De Herculaan staan. Terwijl het eerste herenteam van badminton net zo hoog speelt als het eerste voetbalteam afgelopen jaar: hoofdklasse. En waarom badminton er geen trainingsuren bij krijgt. Een paar jaar nadat ze als klein Internos bij het grote Hercules zijn aangesloten, dreigt alweer een gedeeltelijk vertrek: “Die extra uren kunnen door het zaalvoetbal niet bij Hercules. Dus zijn we gedwongen om andere zaaltjes in de stad te gaan zoeken” klinkt het teleurgesteld.
18
Utrecht. We kwamen uit Hoorn in Noord Holland en kenden niet zoveel mensen in Utrecht. In plaats van dat er steeds eentje van ons weg was om te sporten en de ander thuis zat, zijn we gaan badmintonnen. Dat was een sport die we beide konden doen. Al kenden we daar in het begin niemand”. “We zijn de enige die als stel bij badminton gekomen zijn. Inmiddels zijn er nog wel een paar badmintonstelletjes. Even tellen eh... 3”.
Waarom is badminton een typische vrouwensport? Ans probeert weg te komen met een heel algemeen antwoord. “Tennis is toch een kort seizoen. Zeker toen je nog geen blaasluchthallen of overdekte tennisbanen had. Badminton kun je het hele jaar door doen. Wel alleen binnen ja. Een paar jaar terug was er speedminton voor buiten, maar dat is niet echt van de grond gekomen in Nederland” “Een echte badmintonner vindt binnen sporten niet erg. Dan is het daarna des te lekkerder buiten op het terras haha”. Serieus: “Badminton is een hele explosieve sport, snel en intensief. Voor mensen die van echt afzien houden. Je zweet toch snel, of het nu zomer is of winter”. Zijn badmintonners soms bang om koud en nat en vies te worden? “Nee hoor, dat maakt niets uit. Veel badmintonners zijn ook buiten actief. Voetballers, veel hardlopers... Ik heb ook gehandbald vroeger”. Bang voor blauwe plekken dan? “Nou vergis je niet. Als je aan het net staat kun je van een harde smash, zeker van een heer bij de mix, een behoorlijke blauwe plek krijgen. Daarom hoor je je racket ook voor je gezicht te houden” “Het is niet echt specifiek een vrouwensport. Wij hebben wel meer vrouwen dan mannen, maar bij de meeste verenigingen is dat andersom. Er is naast de mix-competitie wel een herencompetitie, maar geen vrouwencompetitie. Ik denk dat mensen het leuk vinden een gemengde sport te doen. Die heel snel, intensief en explosief is”.
De badmintonafdeling heeft rond de 90 seniorenleden. Meer vrouwen dan mannen. Vanwege tekort aan zaalruimte en trainingsuren is er een wachtlijst. Ongeveer de helft van de leden speelt competitie. Het niveau varieert. Competitie is altijd gemengd. Tenminste: tot dit jaar!. “Iedereen wilde blijkbaar het liefst gemengd spelen. Maar dit jaar hebben we ook een herenteam. Dat was min of meer uit nood geboren omdat we geen competitie spelende dames genoeg hadden. En er was niet veel animo in het begin, maar het is een daverend succes geworden. Volgend jaar gaan ze door!”. Ans is al “een jaar of 30-40” lid van Internos. “Nog in de tijd dat we op de Dreef in Overvecht speelden. Een van de eerste sporthallen van
19
Ans speelt zelf sinds drie jaar geen competitie meer. Fanatiek vroeger? “Ja nogal!” klinkt het vol overtuiging. “Als je op de baan staat, sta je er om te winnen. Ik heb altijd competitie gespeeld, vanaf het eerste uur. Vroeger 1e klasse regionaal. Ook een paar jaar met mijn man Cees. We hebben nog wel gedubbeld samen. Dat is best een tijdje goed gegaan ja. Maar we zijn net gewone mensen natuurlijk” lacht ze. Presteren, willen winnen. Een lang en mooi interview over alle smerige trucs en psychologische oorlogsvoering gloort. Handenwrijvend stel ik de vraag. Je hoort dat vrouwen veel gemener zijn dan mannen. Een van de grote mysteries in de sport blijft voor mij wat de smerigste overtreding is in het vrouwenwaterpolo. Noch een waterpolodame bij het toenmalige Holland Sport op TV, noch een ogenschijnlijk keurig nette vrouwelijke collega bij één van mijn vorige werkgevers wilde onthullen wat dat was. Dat blijft je dan toch bezig houden.
Dan maar de smerigste trucs bij vrouwenbadminton! “Je kunt niet echt gemeen zijn bij badminton” begint Ans. De teleurstelling druipt van het gezicht van uw reporter. De knal van een uit elkaar spattende zeepbel. Bij volleybal is het aan het net één grote verbale psychologische oorlogsvoering, jennen, afzeiken... en bij badminton niks? Geen “wat heb je een dikke kont in die rok”? “Jij durft wel zeg, zulke kleding met zulke benen”? “Drie jaar geen zon gezien?”. Helemaal niets?? Waar is een net anders voor? “Je kunt hooguit tactische of technische dingen proberen. Psychologische trucjes? Dat hoort bij tactisch. Je veter vast maken om even adempauze te nemen enzo. In het veld heb je niet echt communicatie met elkaar. Alleen bij de puntentelling soms. Die doen we zelf en daarbij lopen de gemoederen wel eens hoog op, over een shuttle
in of uit. En de een is wat sportiever dan de ander. Ik zie er wel eens tegenop om iemand na afloop een hand te geven. Maar wat er gezegd wordt is eigenlijk nooit vrouw gerelateerd”. Veterane als ze is (ze maakt geen geheim van haar leeftijd, “maar het hoeft niet in De Herculaan”) heeft ze nooit noemenswaardige blessures gehad. En dat terwijl badminton toch behoorlijk belastend moet zijn voor knieën en enkels, zeker als je het al zo lang speelt als jij? “Ik heb een paar keer verzwikte enkels gehad,
20
maar dat was het wel”. Er wordt op tafel geroffeld om het af te kloppen. “Ik heb wel altijd korte spieren gehad, met matige doorbloeding. Donderdag (de dag na de training op woensdagavond) wordt het wel steeds lastiger. Maar dat is al mijn hele leven. Ik heb het badminton er nooit om willen laten omdat ik het zó graag doe” “Naast badminton doe ik aan spinning. Ik heb daar bewust voor gekozen. Badminton is heel explosief. Spinning is meer om conditie op te bouwen, wat meer duursport”
“We zijn volgens mij een beetje het basic type. Na afloop is het meestal toch laat, dus je gaat naar huis. Of je gaat direct het terras op. Je kent elkaar vooral in het sportkloffie. Trainingspak, joggingbroek. Maar dat wil niet zeggen dat ze er niet goed uit kunnen zien hoor. Als er een feest is of als ze op stap gaan... whoah! Dan zijn het ladies hoor!” Van spinnen naar fietsen is een kleine stap. Bij wielrennen is het benen scheren een issue. Een echte wielrenner is trots op gladgeschoren benen onder de koersbroek. Hoe zit dat bij badminton? Wel of geen behaarde benen onder dat hagelwitte rokje of short? “Euh... nou daar had ik nog nooit van gehoord. Bij ons is het geen issue, iedereen doet het gewoon”. Ook de heren?? “Daar heb ik eigenlijk nooit op gelet tot nu toe. Ik kijk wel eens naar de kuiten haha. Maar ik zal er eens op gaan letten!”
Spinnen. Een kans om het interview wat meer richting het thema ‘vrouwennummer’ te sturen. Wie vrouw zegt, zegt natuurlijk make-up. En sporten met make-up. Tijdens mijn kortstondige carrière in het spinning (voor de Herculaan van gemiddelde leeftijd: in een zaaltje met zijn allen op de hometrainer, met een muziekje erbij), bij spinning dus, kon ik me aan twee dingen ergeren. Aan een instructeur die niet meedraaide aan de zwaarder-zwaarder knop, maar net deed alsof. Maar dat viel in het niet bij de modepopjes die ook de spinningles deden. Pastelblauwe nagels, pastelblauwe oogschaduw, pastelblauw shirt en sokken en zweetbandje, en pastelblauw handdoekje op het stuur. Waar iedereen met de laatste energie van zijn fiets stapte, de vloer en jezelf kletsnat van het zweet, moe maar voldaan, was hun doel toch vooral om toch vooral juist niet moe te worden en al helemaal niet bezweet. De grote spiegels werden vooral gebruikt om te checken of het er allemaal nog wel goed uitzag. Zijn ze er ook bij badminton, die modepopjes? Die wil je dan wel even extra hard van de baan slaan, of niet? “Bij ons eigenlijk niet. En eigenlijk bij de tegenpartij ook heel zelden. Ik heb zelf alleen mascara en een beetje lippenstift. De lippenstift is er meestal in de loop van de dag wel af. De mascara blijft zitten. Behalve bij het douchen, dan moet je het er even goed afspoelen.”.
We ontkomen er natuurlijk niet aan in een vrouwennummer. Via een prachtige omweg komen we bij het maandelijkse probleempje: Elk jaar rond Ramadan laait de discussie weer op of dat vasten invloed heeft op je sportprestaties. Als je wat slapper bent door het vasten voor Ramadan, kan dan net enorm slecht uitkomen als je een belangrijke competitiewedstrijd hebt. Maar ervan uitgaand dat je Ramadan voor alles laat gaan, is er niets aan te doen. En wordt het of niet spelen, of slap spelen. Is dat te vergelijken met ongesteld zijn bij vrouwen? “Het klinkt heel cliché, maar dat is per persoon verschillend” legt Ans uit. “Er zijn gerust vrouwen die last hebben van de menstruatie. Dan heb je pech gehad. Maar hormonen werken voor iedereen anders. Het hoeft niet per se invloed te hebben op je spel”. Om bedachtzaam verder te gaan: “Bij de één merk je het in het veld, bij de ander is het misschien meer thuis te merken. Dan is het misschien maar goed als je het er op de baan uit kunt slaan haha. Zo zie je: badminton is goed voor alles!”
21
“Ik zie veel, ik denk veel. Badminton is het enige spelletje waar ik nergens anders aan denk. Toen ik werkte vond ik dat een groot voordeel”.
“Ja, zelf ben ik ook een wijndrinker. Ik lust gewoon echt geen bier, dus drink ik altijd wijn” Als iemand met veel verstand van wijn: wat vind je van de wijn bij Hercules? “De wijn hier is gemiddeld goed. Het zit meestal wel boven het niveau dat je in een sportpaviljoen kunt verwachten. Echt waar! Anders zou ik het ook echt wel zeggen” Heb je een favoriete wijn? Een favoriete kleur desnoods? “Favoriet is afhankelijk van de stemming. Er zijn zoveel wijnen op de wereld, zonde om je tot 1 of 2 te beperken. Ik heb ook geen favoriete kleur. Maar goed, als je er dan toch eentje wil horen: ik heb een voorkeur voor de Bourgogne. Die drink je niet dagelijks. Maar een mooie wijn bij mooi eten... Ik ben gezegend met een man die heel lekker kan koken. Als wijnmensen komt daar altijd een flesje wijn bij. Heerlijk”
Wat voor werk deed je dan? “Mijn man Cees en ik hadden een wijnimportbedrijf. Dat hebben we een paar jaar geleden verkocht. Wijnkoperij Cees van Noord. Anders dan de naam doet vermoeden, was het echt van ons samen. Maar ook mijn naam erbij... dan werd de naam gewoon te lang. Dat werkte niet aan de telefoon”.
“Het was altijd wijn, wijn, wijn. We hadden nooit tijd. Inkoop, verkoop, proeverijen”. Weer een prachtig bruggetje om een ander eeuwig discussiepuntje ter sprake te brengen: dat rode wijn bij vlees moet en witte wijn bij vis, dat is toch inmiddels achterhaald? Overal wit bij omdat je die de lekkerste vindt, dat mag toch gewoon? Ietwat diplomatiek: “Het hangt af van wat je eet. Het is geen verplichting, maar wat je lekker vindt. Regels zijn er om aan je eigen smaakpatroon aan te passen. Maar als je naar smaakcombinaties kijkt, kan het altijd beter”.
“Het was altijd wijn, wijn, wijn. We hadden nooit tijd. Inkoop, verkoop, proeverijen... Toen we minder zijn gaan werken zijn we aan de vrije academie kunstgeschiedenis gaan studeren. Ik hou erg van kunst en kunstgeschiedenis. Vooral hedendaagse, moderne kunst. Vanaf de impressionisten tot nu. We hebben bij de studie natuurlijk wel alles langs zien komen. Van de Romeinen en de Grieken af aan. Je moet toch weten van het ontstaan, het verband, de maatschappelijke betekenis. Waarom zie iets gingen maken. Bijvoorbeeld naar aanleiding van een oorlog”
Er was nog een hoop te bespreken met Ans. Maar de volgende badmintonner moet ook nog wat gras voor de voeten hebben. Als die niets meer te melden hebben, moeten we als De Herculaan toch weer voetbalstukjes gaan maken. Dus hebben we de avond maar afgesloten. Met een wijntje natuurlijk. HV
22
Emile’s Angels In de crew van onze pachter Emile Smit zitten louter leuke vrouwen. In De Herculaan lichten wij Laura van Kempen (24) en Lisanne Haagen (22) er voor u uit. In tegenstelling tot sommige van hun vrouwelijke collega’s wilden zij wel graag poseren voor de lens van Jan van der Galie. Lisanne en Laura zijn inmiddels ruim drie jaar vertrouwde gezichten achter de bar bij Hercules. Laura en Lisanne studeren communicatie management in Utrecht. We vroegen ze hoe ze bij Hercules terecht zijn gekomen. ,,Dat is best een leuk verhaal,’’ zegt Lisanne. ,,Laura en ik waren aan het stappen in café De Kneus. Daar kwamen we een jongen tegen die zijn werkshirt nog aan had van het Hercules paviljoen. Het was Pim Franssen. We zochten een baantje en via Pim kregen het nummer van Emile. Zo zijn we bij Hercules gekomen en inmiddels al drie jaar collega van onder andere Pim.’’
We kunnen er niet omheen: wat vinden jullie van baas Emile? Laura: ,,Emile weet precies wat hij wil. Hij is soms steng, maar ook rechtvaardig.’’ Lisanne: ,,Emile is een aardige vent. Alleen is hij soms wat
gestrest als het druk is. Maar verder niets te klagen over Emile hoor.’’
Na drie jaar hebben jullie natuurlijk wel een aardig beeld van onze vereniging en de bezoekers van het paviljoen. Lisanne: ,,Ik heb al hilarische avonden meegemaakt hier. Leuke mensen, gekke mensen, bezopen mensen. Het is nooit saai bij Hercules. En ik ken onderhand ook alle foute Nederlandstalige hitjes. Laura: ,,Hercules is gezelligheid. Ik ben nog nooit met tegenzin gaan werken. Zelfs niet als ik de vorige avond was doorgezakt. Ik kom uit Rotterdam, maar bij Hercules heb ik Utrecht leren kennen. Er lopen hier zoveel interessante mensen. Ad van der Wal, André Verkroost, Menno de Groot om er maar een paar te noemen. Altijd geïnteresseerd in een gesprekje als ik daar tijd voor heb. Het kampioenschap van het eerste was uniek. We hebben uren achtereen keihard gewerkt, maar de sfeer bleef perfect. Hercules is gewoon een super gezellige club.’’ Nils de Kruijff Laura (links) en Lisanne
23
Hercules schrijft historie: Topklasse! Ondanks het feit dat deze Herculaan enkel en alleen over vrouwen gaat, kunnen we natuurlijk niet om de promotie van Zondag1 heen. Wat een spanning, wat een ontlading, wat een feest! Hercules topklasser. Wat niemand een klein jaar geleden voor mogelijk hield, gebeurde. Voor de tweede keer op rij promotie. Zondag1 schreef op 4 mei 2014 historie. De Herculaan blikt terug. Als aanvoerder Rob Rietveld zondagmiddag na de kraker een slok van zijn bier neemt en de deinende massa ziet feesten in het paviljoen, straalt hij van oor tot oor. ,,Fantastisch toch? Hier doe je het voor. De hele club geniet.’’ Nathan Bijl, die kilometers heeft gelopen en tijdens de bloedstollende slotfase ook nog even zijn defensie kwam helpen, puft na. ,,Ik kan me niet herinneren dat ik zo moe ben geweest na een wedstrijd. Maar het voelt wel heel
lekker.’’ Ondertussen wordt Loed Keizer van tegenstander Quick ‘20 vriendelijk gedold door een groepje Herculanen. Student Keizer trainde een jaar iedere dinsdag mee met Hercules en is na de titanenstrijd achtergebleven in Utrecht, terwijl zijn ploeg de busreis naar Oldenzaal is begonnen. Gehuld in een Hercules trainingsjack spoelt de Tukker zijn verdriet weg met bier. Het is een prachtig tafereel, de verzoening en de vreugde zo dicht bijeen.
24
Heel anders is de sfeer een paar dagen daarvoor. In de aanloop naar de kraker voel je de spanning stijgen bij iedereen met een blauwwit hart. Eric Pieters, die de stewards coördineert, trekt vrijdag aan de bel bij het bestuur. ,,Als er meer dan 1000 toeschouwers komen, dan kan ik niet instaan voor de veiligheid. De mensen die betalen moeten de wedstrijd wel kunnen volgen.’’ Na wat heen en weer getelefoneer, besluiten voorzitter Jon Bolte en voetbalpreses Michiel Commandeur op vrijdag toch nog twee extra tribunes te bestellen. Een dag later helpen twintig vrijwilligers mee met het opbouwen van de tribunes en verrijst er een ministadion op sportpark Voordorp. Werner van Geelen heeft de gemeente zover gekregen
het gras drie keer te maaien deze week en op de dag zelf wordt er nog een keer gerold en gesproeid. Het resultaat is een biljartlaken waarop je als voetballer bijna niet meer kan falen. Als op matchday de spe-
lers van Quick 20 ons complex oplopen en het hoofdveld zien, vallen de monden open. ,,Wat een schitterend veld,’’ klinkt het bewonderend. Ook de fans van de ploeg uit Oldenzaal zijn onder de indruk van de ideale omstandigheden op ons sportpark. Zo’n 150 Quick ’30-supporters arriveren met drie bussen, gevolgd door enkele tientallen auto’s en er zijn zelfs vijf Quickers die de 150 kilometer tussen Oldenzaal en Utrecht per fiets hebben afgelegd. De sympathieke gasten mengen zich probleemloos onder de Herculanen. Onze pachter doet goede zaken. Niet alleen het bier gaat er in, maar ook Emiles broodjes worst uit eigen keuken doen het opvallend goed bij de Tukkers. Om kwart voor twee zitten de twee noodtribunes volgepakt. Als de wedstrijd een kwartier
later begint, zitten en staan er 2500 toeschouwers om het veld. Alleen op foto’s in jubileumboeken zien we dergelijke mensenmassa’s bij wedstrijden van ons vlaggenschip, maar daarvoor moeten we bijna honderd jaar terug in de tijd. Er wordt Bengaals vuurwerk afgestoken en pupillen in Herculesshirts toeteren de longen uit hun lijfjes. De wedstrijd zelf komt moeizaam op gang. De ploegen kijken de eerste minuten kat uit de boom. Hercules is voetballend de meerdere, wordt al snel duidelijk en Quick hanteert bij voorkeur de lange bal. Dat leidt na twintig minuten wel tot een treffer voor de gasten. Een voorzet wordt niet lekker weggewerkt en verdwijnt achter keeper Ritchie Steinman. Hercules wankelt even en mag blij zijn dat het kort daarna geen tweede doelpunt hoeft te incasseren. Steinman kan nog net redding brengen. Een klein kwartier voor rust zit het mee. Francis van Rooy dribbelt de zestien meter binnen, speelt de bal
25
iets te ver voor zich uit, maar waagt toch een schot op het Quick-doel. Doordat zijn schot geblokkeerd wordt door een verdediger, krijgt de bal een vreemd effect. De bal verdwijnt zomaar achter de Oldenzaalse doelman. Een tikkie gelukkig, maar wel verdiend, gezien de pressie die Hercules uitoefent. Na rust gaat Hercules op zoek naar een tweede doelpunt. Het voetbalt gretiger dan voor rust en Quick wordt steeds verder terug gedrongen. De prachtige omhaal van Roy Kelder zorgt voor euforische reacties langs de lijn. Wat een schitterend doelpunt! Quick moet op jacht naar twee doelpunten, want met een gelijkspel schiet de ploeg weinig op. Gek genoeg is het niet Quick, maar Hercules dat aandringt en de derde goal is dan ook meer terecht. Youssef el Jebli haalt de trekker over. Hercules juicht nog harder dan even daarvoor. Dit kan niet meer misgaan. Maar in de 85e minuut wordt het opeens heel stil als een Quick-aanvaller de bal toch nog achter Steinman schiet.
Het staat nog maar 3-2 en Quick gelooft er weer in. Het pompt alle ballen naar voren en krijgt zowat de gelijkmaker in de schoot geworpen als Youssef een bal te kort terugspeelt op zijn eigen doelman. Steinman kan er nog net een voet tegen aan krijgen voordat een Quick-aanvaller de bal raakt. Maar in de rebound probeert een Tukker de bal met lob over de Hercules doelman te plaatsen. Steinman sprint terug naar zijn goal en krijgt nog net een hand tegen de bal. Hercules ontsnapt. De scheidsrechter kan er maar geen genoeg van krijgen tot ontzetting van alles dat Hercules lief is. In de 96e minuut maakt Appie Loukili aan alle onzekerheid een einde. Een uitval tikt hij beheerst langs de Quickkeeper. Hij wordt bedolven onder juichende teamgenoten. De scheidrechter blaast meteen af en het feest barst los. Op het veld krijgt Hercules de schaal uitgereikt en er zijn feli-
citaties van burgemeester Jan van Zanen en sportwethouder Hans Spigt. In het paviljoen test een dj inmiddels tot hoe ver hij zijn versterker en speakers kan belasten. De barcrew van Emile tapt honderden liters bier weg.
Trainer Jan Veldhuizen en Melissa
Trainer Jan Velduizen wordt door Mark Maas op het podium geroepen. Veldhuizen krijgt terecht de complimenten voor de unieke prestatie die hij neerzette: twee jaar achtereenvolgend kampioen. ,,Jan, je bent de meest succesvolle trainer ooit van Hercules,’’
26
merkt Maas terecht op. Toch moet de kampioenenmaker weg bij Hercules. Het is moeilijk uit te leggen en bijna niemand begrijpt het. Twee keer kampioen worden en dan geen contactverlening. Er gaan meerdere verhalen de ronde. De Herculaan kent ze allemaal, maar het is lastig om te oordelen wie er gelijk heeft. Ondertussen feesten honderden Herculanen in het paviljoen. Michael Oomen zingt en dan ziet Emile al zorgelijk dat zijn biervoorraad slinkt. Het zal toch niet…Gelukkig is er altijd hulp nabij en met wat assistentie van horeca Herculanen kan een drooglegging worden voorkomen. Voorzitter Jon Bolte doet zijn best om de massa even voor achten een paar minuten stil te krijgen. Het is tenslotte 4 mei. Bolte heeft daar zoveel woorden voor nodig dat hij om acht uur zelf even tot stilte gemaand moet worden. Om een uur of tien druppelt het paviljoen leeg. Een histori-
sche dag nadert zijn einde. De kampioenen en de staf gaan laat in de avond nog even door naar De Potdeksel. De day after is hetzelfde ploegje dat op zaterdag het ministadion opbouwde weer aanwezig. Brak, maar gelukzalig worden onder leiding van voetbalvoorzitter Michiel Commandeur de tribunes afgebroken. Als na gedane arbeid de wedstrijd nog eens wordt nabeleefd op het terras, komt ook Jan Veldhuizen het terrein oplopen met kleine oogjes. De kampioenenmaker heeft nog wat natte kleding laten liggen. Veldhuizen schuift aan bij de koffie en geniet mee. De dagen daarna dringt langzaam door wat voor een unieke prestatie Hercules heeft geleverd. Maar tegelijkertijd dienen zich vragen aan voor het komende seizoen. Moeten we van de KNVB onze accommodatie aanpassen nu we in de Topklasse spelen? Blijven we
vasthouden aan de huidige vergoedingen volgens de door de KNVB toegestane richtlijnen voor spelers? Kun je daarmee wel zo hoog spelen? En misschien wel de meest prangende vraag: is de beoogde nieuwe trainer Jan Oosterhuis komend seizoen wel te bewonderen op Voordorp? Oosterhuis blijkt te kunnen en willen blijven fungeren als assistenttrainer bij De Graafschap. Als De Graafschap promoveert moeten we op zoek naar een andere trainer. Inmiddels is duidelijk dat De Graafschap niet promoveert en dat Jan Oosterhuis zijn beide trainersbanen gaat combineren. We moeten onze trainer dus gaan delen met De Graafschap. Of dat een ideale situatie is? We laten het allemaal even rusten. Voorlopig overheerst blijheid en trots. 4 mei 2014: een dag om nooit meer te vergeten. Nils de Kruijff
Foto’s van boven naar beneden: - Doelpuntenmakers Appie Loukili en Youssef El Jebli - Max en Bob kunnen het bijna nog niet geloven - Ook de spelersvrouwen waren aanwezig - Feest na het laatste fluitsignaal
27
