deel 1 Ludo Leen Tom Van Den Troost 175 jaar België 10 vragen en antwoorden over dit kunstmatige land onafhan

Vla onafhan

10 vragen

deel 1 Ludo Leen Tom Van Den Troost

10 vragen en antwoorden over dit kunstmatige land

175 jaar België

175 jaar België 10 vragen en antwoorden over dit kunstmatige land


175 jaar België

“Franstalige media doen het voorkomen dat Franstalige partijen de redders zijn van België en dat Vlamingen spelbrekers zijn. Dat is niet waar. België kan mede zijn 175ste verjaardag vieren door toedoen van Vlaamse politici die dapper roepen bij de bierpomp maar die niet verder komen dan ‘onverwijlde’ ultimatums en desnoods twee keer betalen. Welk ander volk zou zoveel geduld hebben?” Publicist Derk Jan Eppink in De Standaard van 3 maart 2005

2

Schudden aan de Belgische boom In 2005 wordt het 175-jarige bestaan van België gevierd. Maar heeft Vlaanderen wel iets te vieren? Welke meerwaarde heeft dit land nog voor de Vlamingen en wie heeft er belang bij het voortbestaan van België? Het zijn maar enkele van de vele vragen die een antwoord krijgen in deze brochure. De Vlaamse onafhankelijkheid is geen verre, onrealistische wensdroom meer, maar een haalbare kaart. Het uiteenvallen van België is een scenario waarmee de hoogste politieke kringen in dit land - ook beneden de taalgrens - steeds meer rekening beginnen te houden. In alle bescheidenheid mogen we zeggen dat het alsmaar groeiende succes van het Vlaams Belang een doorslaggevende rol speelt in deze politieke evolutie. Jaren geleden hebben wij als eerste de moedige keuze gemaakt. Wij hebben dag in dag uit, jaar in jaar uit, verkiezing na verkiezing de Vlaamse onafhankelijkheidsgedachte uitgedragen. Wij hebben die idee uitgezaaid en ingang doen vinden in kringen van politiek en economie. En daar mogen we best trots op zijn.

Decennialang was het motto van de Vlaamse Beweging: ‘Met België als het kan, zonder België als het moet’. Na 175 jaar moet het stilaan duidelijk zijn dat het mét België niet kan. En dus moet het maar zonder België. Dat is geen dwaze romantiek maar een duidelijke keuze voor een efficiënt bestuur, voor een beleid dat aansluit bij de Vlaamse belangen en verzuchtingen. In een vorig leven als oppositieleider sprak Guy Verhofstadt nog van “de Belgische ziekte”. Die ziekte is nog lang niet genezen. Ons geneesmiddel is even simpel als doeltreffend: Vlaamse onafhankelijkheid!

175 jaar België

Hoe zien wij die boedelscheiding en waarom is het Vlaams Belang de enige partij die resoluut kiest voor een vrij Vlaanderen? U kan het allemaal lezen in deze brochure. Met feiten en cijfers, met duidelijke en stevige argumenten. Help ons deze boodschap, het enige alternatief voor de Belgische knoeiboel, te verspreiden.

Frank Vanhecke Voorzitter Vlaams Belang 3

1

175 jaar België

Zijn er wel Belgen?

4

Wat is dat nu met het fameuze ‘België-gevoel’? Het minste wat gezegd kan worden is dat het wel op een erg laag pitje brandt. Veel enthousiasme weekt België niet meer los. Vraag aan tien landgenoten wat ze typisch Belgisch of zo leuk aan dit land vinden en het regent voorspelbare clichés: de koning, pralines, frieten, de Belgische keuken… Het Belgische volkslied “de Brabançonne” blijft steken in vaag geneurie of beperkt zich doorgaans tot het gemurmel van drie woorden: ‘o dierbaar België’. De Belgische driekleur wordt nog zelden uit de kast gehaald, of het moest zijn voor een voetbalwedstrijd van de ‘Rode Duivels’. Al valt ook daar de laatste jaren niet veel eer meer te rapen. En dat het Belgische regime zijn toevlucht moet zoeken tot kleuters en lagereschoolkinderen om bij een bezoek van de koning op bevel met Belgische vlagjes te zwaaien, getuigt ook al niet van enig spontaan Belgisch volksgevoel. Het samenhorigheidsgevoel “l’ union fait la force” - is ver zoek.

De Waalse politicus Jules Destrée zei het al: “Sire, il n’y a pas de Belges”. België is - bij gebrek aan Belgen - op sterven na dood. De Vlaamse dichter René De Clercq had het bij het rechte eind:

“Daar is een Belgische koning Veel Belgische vertoning

175 jaar België

De reden voor het ontbreken van een Belgisch natiegevoel ligt voor de hand: de Belgische staatsgrenzen zijn geen volksgrenzen. België is een kunstmatige staat, een product van buitenlandse diplomaten. Er is geen gemeenschapsgevoel, geen gemeenschappelijke taal, niet dezelfde mentaliteit, niet dezelfde politieke cultuur. Vergelijk het maar met een tandem, waarbij de éne fietser naar links wil en de andere naar rechts. Het ontstaan van België is een historische vergissing waarvoor de Vlamingen nog elke dag de prijs betalen.

dat heeft dan wellicht meer te maken met een zekere behoudsgezindheid of de angst voor verandering dan met een warme liefde voor het Belgische vaderland. En met een nijpend gebrek aan duidelijke en betrouwbare informatie over de kosten en baten - de kosten van België en de baten van een onafhankelijke Vlaamse staat. Wat wèl vast staat, is dat meer en meer Vlamingen vinden dat Vlaanderen meer autonomie en meer bevoegdheden moet krijgen, dat meer en meer Vlamingen beseffen dat er met de Franstaligen geen land te bezeilen valt, dat meer en meer Vlamingen hun buik vol hebben van de Waalse arrogantie en de veto’s.

isch lied Een Belgische vlag, een Belg n er niet” Maar Belgen, neen Belgen zij

Het kan best zijn dat heel wat Vlamingen op de vraag of België moet barsten met ‘neen’ antwoorden, maar

5

175 jaar België

2

6

Zijn de Vlaamse strijd en de taalstrijd dan niet overbodig geworden?

Dat Vlamingen tegenwoordig in hun eigen taal terecht kunnen in het gemeentehuis, in de rechtbank, in het onderwijs vinden wij vanzelfsprekend. Maar het is ooit anders geweest. Van bij het ontstaan van België was het er de machthebbers om te doen de Vlamingen dom te houden, de Vlaamse cultuur te vernietigen en het Nederlands uit te roeien. De voornamelijk Franstalige leidende klasse maakte daar trouwens geen geheim van. Charles Rogier, één van de stichters van de Belgische staat, zei letterlijk dat “de taal van de Vlamingen moet worden uitgeroeid”. Eén van zijn bekendste spreuken laat weinig aan de verbeelding over: “La Belgique sera latine, où elle ne sera pas”. België zal Franstalig zijn, of niet zijn…

België heeft de Vlamingen altijd stiefmoederlijk be-

In 1962 werd de taalgrens vastgelegd. Daarbij werd het land opgedeeld in homogene taalgebieden: Nederlands in Vlaanderen en Frans in Wallonië. De hoofdstad Brussel, gelegen op Vlaams grondgebied, werd officieel tweetalig. Maar de Franstaligen hebben zich nooit neergelegd bij die situatie. Volgens de grondwet zijn alle Belgen gelijk voor de wet, maar de Franstaligen zijn vast en zeker wat gelijker. In de Vlaamse rand rond Brussel wisten ze ‘faciliteiten’ af te dwingen. De faciliteitengemeenten behoren dan wel tot Vlaanderen, de Franstaligen zouden er - in afwachting van hun integratie - ‘tijdelijk’ in hun eigen taal bediend worden door de overheid. Integendeel, na al die jaren is duidelijk dat de Franstalige inwijkelingen helemaal niet geïnteresseerd zijn in integratie en er niet aan dachten de taal van hun gastheer te (leren) spreken. De faciliteiten worden niet langer beschouwd als een tijdelijk voorrecht maar als een verworvenheid. Ze zijn ook geen integratiemaatregel maar een verfransingsmachine,

175 jaar België

De Vlaamse tragedie aan de IJzer - Wereldoorlog I - waarbij ongeschoolde Vlaamse frontsoldaten door hun officieren met Franse bevelen onder het motto “et pour les flamands la même chose” de dood werden ingejaagd, wordt vandaag door progressieve en politiek-correcte geschiedenis(her)schrijvers modieus ontkend of meewarig afgedaan als ‘een mythe’. Maar het is wel een historisch feit. Net zoals de uitlating van Kardinaal Mercier, die botweg verklaarde dat het Nederlands als taal gewoon ongeschikt was voor het onderwijs, ‘een taal voor keuterboeren’…

handeld. Onze taalrechten werden pas erkend en de taalwetten afgedwongen na een generatielange strijd van Vlaamsgezinden. De taalwetten werden in ons land trouwens altijd met de voeten getreden. Ook nu nog. Denk maar aan de ronduit schandalige taaltoestanden in de Brusselse ziekenhuizen, waar Vlaamse patiënten als marginalen worden behandeld. “Flamand, connais pas”… klinkt het in het beste geval.

“Hét probleem tussen Vlaanderen en Wallonië is niet de taal, wél de Belgische staat zelf.” Paul-Henri Gendebien, voormalig voorzitter van het Rassemblement Wallonie-France in Gazet van Antwerpen van 20 maart 2002 7

waarvoor de Vlamingen ook nog eens betalen in het Franstalig onderwijs ter plaatse… Waar er faciliteiten in Wallonië zelf zijn, worden die gewoon niet nageleefd. Zo weigert de Franse Gemeenschap, ondanks de wettelijke verplichtingen daartoe, ook maar één euro te betalen voor de Vlaamse school in Komen. Voor het Franstalige faciliteitenonderwijs in Vlaanderen betalen de Vlamingen braafjes tien miljoen euro per jaar…

175 jaar België

Maar ook dat is allemaal nog niet genoeg. In de discussie over het tweetalige kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde - flagrant in strijd met de grondwet - verklaarde Elio Di Rupo zonder blikken of blozen: “De Vlamingen zeggen dat de taalgrens en de

8

grenzen van Brussel voor eeuwig vastliggen. Dat kan niet. Daar kunnen wij niet mee leven”. Commentaar overbodig. De Brusselse situatie bewijst dat wie zegt dat de Vlaamse strijd en de taalstrijd overbodig geworden zijn, zich vergist of met oogkleppen rond loopt. Zeker nu, binnen de Europese context wacht Vlaanderen trouwens enkele grote uitdagingen. Enkel een slagvaardige staat kan standhouden tegen de Europese voogdij die de Vlamingen, hun cultuur, economische dynamiek en taal zou kunnen aantasten. In eigen land moeten de aanhoudende oproepen om het hoger onderwijs in de toekomst in het Engels te houden ons aanzetten tot waakzaamheid. We voelen er weinig voor om de moeizaam bevochten positie van het Nederlands opnieuw op de helling te zetten. Het gaat in België trouwens al lang om veel meer dan een taalkwestie…

175 jaar België

s aan gedaan om de België heeft er alle vernietigen en het Vlaamse cultuur te het eien. De strijd voor Nederlands uit te ro htmeting lands was geen krac er ed N t he n va ud beho e nië maar een social lo al W en en er nd aa tussen Vl Vlaamse ijd van de verarmde tr ns se as kl n ee , jd stri e en anstalige bourgeoisi Fr e jk ri de n ge te g bevolkin ishment. het Belgische establ

9

175 jaar België

3

10

Hoe zit dat nu met de geldstromen? Wat kost België ons?

TRANSFERS UIT VLAANDEREN: de totale geldstroom in 2003 (in miljard euro) (1)

(2)

(3)

(4)

(5)

Sociale zekerheid

Federale begroting

Financiering regio’s

Federale staatsschuld

Intresten overdrachten

3,74

1,52

1,3

4,4

1,5

Totale transfer 12,68

Bronnen: KBC, K.U.Leuven, Universiteit Antwerpen, Vlaams Belang Studiedienst.

In oktober 2004 maakte de Vlaamse regering de resultaten bekend van een doorlichting van de ‘interregionale transfers’ door de Administratie Budgettering, Accounting en Financieel Managament (Abafim). De

Abafim-studie bevestigde de KBC-studie van een jaar eerder en kwam tot de conclusie dat de jaarlijkse transfer vanuit Vlaanderen minstens 6,6 miljard euro bedraagt. De studie van de Vlaamse overheid houdt echter geen rekening met de transfers via de staatsschuld. Het Vlaams Belang maakte die berekening wél.

Verschillende transferkanalen De totale geldstroom bestaat uit vijf componenten: (1) de transfer via de Belgische sociale zekerheid is veruit de belangrijkste component en neemt nog jaarlijks in omvang toe, (2) de transfer in de federale begroting (het verschil tussen het bedrag dat Vlaanderen bijdraagt in de federale ontvangsten en het bedrag dat het ervoor terug krijgt in de vorm van federale uit-

175 jaar België

Hoewel het onderwerp lange tijd een Belgisch taboe was, twijfelt geen verstandig mens nog aan het feit dat jaarlijks miljarden euro’s vanuit Vlaanderen naar de andere gewesten stromen. Enkel over de precieze cijfers bestaat nog discussie. De sporadische studies onder meer van KBC-Bank, het Vlaams Economisch Verbond, het Verbond van Belgische Ondernemingen en de Vlaamse overheid - geven dan ook slechts een indicatie van de werkelijke omvang van de geldstroom. Afhankelijk van de studie worden die transfers geraamd op een bedrag tussen 3,5 en 13 miljard euro.

“Daarnaast zijn er de ondoorzichtige transferten tussen noord en zuid die een hypotheek leggen op de ontwikkelingskansen van Vlaanderen.” Guy Verhofstadt op de VLD-studiedag ‘Meer Vlaanderen’, 14 februari 1998 11

gaven) en (3) de transfer via de financiering van de regio’s. Tot slot zijn er nog (4) de transfers via de federale staatsschuld (Vlaanderen betaalt mee intresten op schulden die door of ten behoeve van Franstalig België zijn gemaakt) en (5) intresten op de overdrachten uit het verleden.

2.100 euro per Vlaming Dit betekent dat de totale overdracht van Vlaanderen aan Wallonië en Brussel jaarlijks minstens 12,68 miljard euro bedraagt. Per Vlaming wordt jaarlijks liefst 2.100 euro of bijna 85.000 oude franken naar Wallonië getransfereerd.

175 jaar België

Tal van communautaire scheeftrekkingen Maar ook het bovenstaande plaatje is verre van volledig. Er zijn immers nog tal van andere communautaire scheeftrekkingen in dit land. Denken we maar aan de overheidstewerkstelling die in Wallonië 40 procent bedraagt, tegenover 25 procent in Vlaanderen (cijfers Rijksdienst voor Sociale Zekerheid). Of aan de onverklaarbaar hoge uitgaven voor gezondheidszorg in Wallonië (zo kost een appendixoperatie in Wallonië driemaal meer aan de belastingbetaler dan in Vlaanderen). En zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan.

Transfers blijven toenemen Uit de hierboven geciteerde studie van de Vlaamse administratie blijkt bovendien dat, in de veronderstelling dat de werkende bevolking ongewijzigd blijft, de transfers vanuit Vlaanderen de komende jaren alleen maar zullen toenemen. Van een ommekeer van de geldstromen, waar Franstalige politici regelmatig voor waarschuwen, zal dus ook in de toekomst helemaal geen sprake zijn.

Solidariteit? De vele miljarden die jaarlijks van Vlaanderen naar het zuiden van het land vloeien, zijn geen teken van ‘Belgische solidariteit’ meer, maar door de staat georganiseerde diefstal. In federale staten zijn doorgaans uitgewerkte en bindende vormen van solidariteit van kracht. Maar ook dan is die solidariteit beperkt in omvang. De geldstroom in bijvoorbeeld Duitsland is doorzichtig, objectief, democratisch bepaald en het resultaat van vrije onderhandelingen tussen de verschillende deelstaten. Ook het Vlaams Belang is gewonnen voor solidariteit met andere volkeren. Maar dat kan best in Europees verband, waarbij alle rijkere regio’s een inspanning leveren ten gunste van de armere. Deze solidariteit

“Het weghalen, op een zeer scrupuleuze manier, van de transfers tussen Noord en Zuid. En dat men mij niet komt zeggen dat er ze er niet zijn hé. De misbruiken zitten voor 90 procent in het zuiden van het land. Ze kosten op jaarbasis tientallen miljarden en ze zijn totaal onverklaarbaar en onaanvaardbaar.” Karel De Gucht, in Gazet van Antwerpen van 23 februari 2002 12

moet daarenboven altijd vrijwillig zijn, doorzichtig, onderhandeld en natuurlijk ook efficiënt en gecontroleerd. Daarvan is België helemaal geen sprake. De geldstromen van Vlaanderen naar Wallonië zijn afgedwongen en totaal ondoorzichtig. De miljardentransfers zetten bovendien geen zoden aan de dijk: de economische kloof tussen Noord en Zuid neemt nog steeds toe door het politieke wanbeleid in Wallonië. De jaarlijkse miljardenstroom vanuit Vlaanderen verandert daar niets aan. Integendeel, door de gegarandeerde Vlaamse miljarden wordt de

noodzaak tot structurele hervormingen niet aangevoeld in Wallonië. Ook Waalse economieprofessoren erkennen nu dat het Vlaamse transfergeld Wallonië in slaap wiegt. Het stopzetten van de geldstroom zou de Waalse overheid responsabiliseren en de tering naar de nering doen zetten. Wie zijn eigen centen beheert, springt er immers voorzichtiger mee om.

“In 1999 is vijf miljard euro van Vlaanderen naar Wallonië gegaan; dat is in verhouding meer dan wat de West-Duitsers aan de voormalige DDR spenderen. Ik wil gerust genereus zijn, maar waarom zouden de Vlamingen dat allemaal blijven betalen?” VLD-minister Patrick Dewael, in Humo van 25 juni 2002

Journalist Mathias Danneels over de Abafim-studie, in Het Nieuwsblad van 21 oktober 2004

175 jaar België

“De cijfers versterken wat de KBC-studie van 2003 al heeft aangetoond. En ze bevestigen wat het Vlaams Blok - tot ergernis van velen - al jaren beweert.”

Na de Tsunamiramp waren alle media het er over eens: een nooit eerder geziene golf van Belgische solidariteit bracht 50 miljoen euro bijeen voor de getroffen gebieden in Zuidoost-Azië. Vlaanderen geeft dit bedrag jaarlijks 200 keer aan Franstalig België. De Tsunamisteun ter waarde 50 miljoen euro is nog steeds 20 miljoen euro minder dan wat de Vlamingen om de twee dagen aan Wallonië schenken. (Bron: AKVSZ) 13

175 jaar België

4

14

Is het waar dat Wallonië vroeger het arme Vlaanderen heeft geholpen?

Verdedigers van de Belgische welvaartsoverdrachten - Franstalige politici op kop - beweren, in een poging om de miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië te rechtvaardigen en te minimaliseren, dat Wallonië ooit het arme Vlaanderen boven water heeft gehouden. “We moeten de solidariteit instandhouden,” klinkt het veelal uit socialistische hoek. De geldstroom vloeide vroeger omgekeerd, beweert men: het rijke en geïndustrialiseerde Wallonië zou het arme, achterlijke en agrarische Vlaanderen financieel hebben gesteund. Vanuit dat oogpunt is de huidige geldstroom vanuit Vlaanderen dan niet meer dan een soort herstelbetaling, of het aflossen van een financiële en morele schuld uit het verleden. Maar de geldstroom van Wallonië naar Vlaanderen heeft nooit bestaan. Het is een hardnekkig fabeltje, zoals de Brusselse professor J. Hannes duidelijk heeft kunnen aantonen (‘De prijs van België was altijd hoog,’ in: Secessie, nr. 2, januari 2001, p. 25-37).

Hoewel Vlaanderen - zonder Brabant - toen 44% van de belastingen betaalde, kreeg het maar 35 tot 37% van de overheidsinvesteringen. Ook in de 19de eeuw was er dus al een transfer van Noord naar Zuid, en zeker niet omgekeerd. De Waalse geldstroom naar Vlaanderen is een mythe, een politieke leugen. Maar waarom blijft de Vlaming deze structurele diefstal pikken onder het mom van ‘solidariteit’? Journalist Roger Van Houtte zei het zo in Gazet van Antwerpen van 30 juli 2004: “Vandaag is de Vlaming niet meer straatarm, ongeletterd of uitgehongerd, maar nog steeds reageert hij niet tegen het fundamentele onrecht van een verplichte verarming. Hij legt er zich bij neer dat zijn Vlaamse regering weer niet de nodige middelen zal hebben. Die zijn ‘getransfereerd’. Hij is ervan overtuigd - en de jongste generatie nog meer - dat Vlaanderen de Waalse broeders moet terugbetalen. De Vlaming gelooft dat een hold-up solidariteit is. Wetenschappers, die het omgekeerde kunnen bewijzen, komen niet op tv. Die kennen er niets van. De slaafse onderworpenheid zit werkelijk in onze genen.”

175 jaar België

Vlaanderen was lange tijd één van de rijkste regio’s van Europa. In het begin van de 19de eeuw leidden economische factoren, maar ook de oprichting van de anti-Vlaamse Belgische staat in 1830 ertoe dat de welvaart geleidelijk verminderde. De verarming in Vlaanderen werd een harde realiteit, onder andere als gevolg van opeenvolgende misoogsten. Ondertussen kon Wallonië, dankzij de aanwezigheid van steenkool, zijn industrie ontwikkelen en zo zijn welvaart vergroten. Toch werd Vlaanderen ook toen al zwaarder belast dan het rijke zuiden. In de periode 18321912 betaalden de 4 Vlaamse provincies, met 44,1% van de bevolking 44% van alle belastingen. Wallonië betaalde 30% van de belastingen voor een bevolkingaandeel van 38,2%. Het is frappant dat Vlaanderen

zijn aandeel in de belastingen volledig betaalde, terwijl het aandeel van de Waalse ontvangsten ver onder zijn bevolkingsaandeel lag. Oorzaak hiervan was een verouderde fiscale wetgeving die de nadruk legde op de waarde van het grondbezit. Hierdoor werd Vlaanderen te zwaar belast: het werd belast op zijn verleden. Dezelfde onaangepaste wetgeving belastte de nieuwe zware nijverheid onvoldoende, waardoor Wallonië kon genieten van een fiscale voorkeursbehandeling. Vlaanderen heeft zijn teveel gestorte geld nooit teruggezien. Het kapitaal investeerde praktisch niet in Vlaanderen; de overheid deed dat wel, maar onvoldoende.

15

“Ik zoek al 40 jaar naar voorbeelden van solidariteit van het zuiden met het noorden. Ik heb er nooit gevonden.”

175 jaar België

Juul Hannes, emeritus hoogleraar Economische Geschiedenis aan de Universiteit Gent en de Vrije Universiteit Brussel, in Trends van 22 april 2004

“Vlaamse politici vertrekken steevast van het beginsel dat België niet mag barsten. België zal nog lang niet barsten. Het barst op de dag dat de Franstaligen één eurocent betalen aan de Vlamingen.” Juul Hannes, in Trends van 22 april 2004.

16

175 jaar België

17

175 jaar België

5

18

Vlaams geld in Vlaamse handen: leuk, maar wat kunnen we ermee doen?

Een geldstroom van 12,68 miljard euro van Vlaanderen naar Wallonië betekent dat elke Vlaming jaarlijks 2.100 euro aan de Walen ‘schenkt’. Om de twee jaar geeft elk Vlaams gezin dus een bedrag ter grootte van de aankoop van een gezinswagen aan Wallonië.

Wat zou Vlaanderen met dat geld kunnen doen? Belastingen verlagen • De geraamde opbrengst van de personenbelasting bedroeg in 2004 21 miljard euro voor Vlaanderen. Zonder de uitstroom van 12,68 euro transfergeld zou men de personenbelasting in Vlaanderen dus met 60 procent kunnen verlagen. • Voor de vennootschapsbelasting wordt het Vlaamse aandeel op 5,6 miljard geraamd. Zonder de transfers kan deze belasting helemaal worden afgeschaft. Men houdt daarenboven nog 7 miljard euro over, wat overeenkomt met tweemaal de ‘extra beleidsruimte’ waarover de Vlaamse regering beschikt tijdens de le-

gislatuur 2004-2009. • In 2004 bedroegen de totale Vlaamse gewestelijke belastingen net geen 3 miljard euro, of ‘amper’ 23 procent van de miljardenstroom.

Pensioenen verdubbelen • In 2004 gaf Vlaanderen (inclusief Brussel) 12 miljard euro uit aan pensioenuitkeringen. Met het geld van de transfers kan de uitkering van elke pensioengerechtigde dus verdubbeld worden. Het spreekt voor zich dat dit geld in de eerste plaats moet worden gebruikt om de armzalige (overlevings)pensioenen van onze eigen Vlaamse bejaarden gevoelig op te trekken.

Loonkostenhandicap wegwerken • De loonkostenhandicap ten opzichte van onze buurlanden bedraagt 8 procent of om en bij de 8 miljard euro. Met 12,68 miljard kunnen we deze handicap ombuigen in een concurrentieel voordeel van on175 jaar België 19

geveer 5 procent tegenover de buurlanden.

Sociale woningen bouwen • In 2003 bedroeg de gemiddelde prijs van een sociale woning 113.700 euro, grond en BTW inbegrepen. Er stonden eind 2003 72.387 personen op de wachtlijst in Vlaanderen. Met 12,68 miljard euro kunnen 111.520 sociale woningen worden gebouwd. Dus twee derde van de transfersom volstaat om de sociale woningnood in Vlaanderen op te lossen. De welvaartsoverdrachten zouden ook kunnen worden gebruikt om de Vlaamse kinderbijslagen te verhogen, de wachtlijsten in de zorgsector te verkleinen of de fiscale discriminatie van gehuwden eindelijk volledig weg te werken.

175 jaar België

Globaal pakket aan maatregelen Bovenstaande cijfervoorbeelden geven een beeld van de omvang van de transfers en van wat mogelijk is met dat geld. Maar natuurlijk kunnen we daarmee niet àlles doen. Het spreekt voor zich dat de transfergelden moeten worden verdeeld over een globaal pakket van sociale maatregelen en initiatieven voor een dynamische Vlaamse economie. Zo verdeelde het ‘Aktiekomitee Vlaamse Sociale Zekerheid’ de transfers in de sociale zekerheid (3,74 miljard euro) over verschillende beleidsenveloppes1. Wij maakten dezelfde oefening, maar gingen uit van de totale transfersom (12,68 miljard euro - zie tabel op pagina 21). Voor alle duidelijkheid: dit is maar een voorbeeld:

(1) Het gevoelig optrekken van de kinderbijslagen met 720 miljoen euro. Het invoeren van een opvoedersloon voor de thuiswerkende ouder, sinds jaren een programmapunt van het Vlaams Belang, kost 2,8 miljard euro. (2) Pensioenen verhogen. Concreet: pensioenen tot 500 euro kunnen met 90 euro per maand worden verhoogd. Voor de pensioenen tussen de 500 en 1000 euro is een verhoging met 75 euro per maand mogelijk, tussen 1.000 en 1.500 euro kan de uitkering met 60 euro per maand stijgen. Kostprijs: 1 miljard euro. (3) Het Vlaams Belang wil het ondernemingsklimaat in Vlaanderen gevoelig verbeteren. De loonkost moet omlaag. In bovenstaand voorbeeld wordt 1,25 miljard euro besteed aan een verlaging van de werknemersbijdragen en een gelijkaardig bedrag aan een verlaging van de werkgeversbijdragen. Dit zou de loonkostenhandicap ten opzichte van de buurlanden alvast met 2,5 procent verminderen. Kostprijs: 2,5 miljard euro. Verder kan er ruim 1,2 miljard euro extra naar de uitbouw van een Vlaamse gezondheidszorg en de versnelde afbouw van de wachtlijsten in de welzijnsen gezondheidszorg gaan (4), 1,08 miljard wordt gebruikt om de crisisbelasting eindelijk af te schaffen en de vennootschapsbelasting bijkomend met een vijfde te verlagen (5). Ook de personenbelasting zou makkelijk met 10 procent of 2 miljard euro kunnen worden verlaagd (6). Jaarlijks houden we dan nog een spaarpotje van 1,2 miljard euro over om bijvoorbeeld de kosten van de vergrijzing op te vangen (7).

1: Aktiekomitee Vlaamse Sociale Zekerheid, ‘Waar Maas & centen vloeien, Geldstromen binnen de sociale zekerheid’, mei 2005. 20

Hieronder ziet u wat Vlaanderen met het transfergeld zou kunnen doen. Het spreekt voor zich dat het hier slechts om een voorbeeld gaat.

Voorbeeld: Globaal pakket aan maatregelen Mogelijke maatregelen

1. Gezinsbeleid • Verhoging kinderbijslag: • Invoeren opvoedersloon:

Kostprijs (in miljoen euro)

3.520

720 2.800

1.000

3. Tewerkstellingsbeleid: helft voor verlaging werkgeversbedragen, andere helft gaat naar verlaging werknemersbijdragen.

2.500

4. Welzijn en Gezondheid

1.261

5. Vlaams aandeel in de vennootschapsbelasting • Afschaffen crisisbelasting • Bijkomende daling met 20 procent

1.080

6. Vlaams aandeel in de personenbelasting • Daling met 10 procent

2.119

7. Reserves (bijvoorbeeld opvangen kosten vergrijzing en conjunctuurschommelingen)

1.200

TOTAAL

175 jaar België

2. Pensioenen

12.680 =12,68 miljard euro transfergeld

U merkt het: met 12,68 miljard euro zou Vlaanderen een stevig economisch en sociaal beleid kunnen voeren. Een eigen Vlaamse staat betekent Vlaams geld en Vlaamse welvaart in Vlaamse handen! 21

De Grootste Belg

175 jaar België

Ter gelegenheid van 175 jaar België gingen de VRT en De Standaard op zoek naar “de Grootste Belg”. Een zogenaamde Raad der Wijzen - een commissie van geschiedkundigen - nam voor alle gemak een loopje met de geschiedenis en ging zowaar terug tot 50 jaar voor Christus. En dat terwijl wij in de geschiedenisles altijd geleerd hebben dat België pas 175 jaar geleden boven de doopvont werd gehouden.

22

Zo kregen Rubens en Van Eyck, over de hele wereld bekend als Vlaamse schilders, een Belgisch kleedje aangemeten. Bovendien organiseerde de RTBf in het zuiden van het land zijn eigen “Grootste Belg”-verkiezing. Zodat de verkiezing, bedoeld om het wankele België-gevoel wat op te krikken, alleen maar de bestaande kloof in de verf heeft gezet. Wat allicht niet echt de bedoeling was…

Frietenoorlog In de marge van de festiviteiten rond 175 jaar België ontbrandde zowaar een heuse frietenoorlog. De Nationale Vereniging van Frituristen wou in Brussel een groot volksfeest met gratis frieten en mosselen op poten zetten. Koken kost geld en dus moest men op zoek naar sponsors om het prijskaartje van 7.000 euro te betalen. De Vlaamse en Waalse regering werden bereid gevonden elk de helft van dat bedrag voor hun rekening te nemen. Maar toen kwam de aap uit de mouw. Lees: de Walen stelden hun eisen. Minstens 50 % van de ‘frietpatatten’ moesten van Waalse komaf zijn…

175 jaar België

Uit statistieken blijkt dat Vlaanderen goed is voor 62 procent van de aardappelproductie, Wallonië staat in voor 37 procent en Brussel voor amper 1 procent. Het zijn zowat dezelfde verhoudingen die je ook in andere dossiers terugvindt, maar de Walen hielden het been stijf. De Frituristen gingen uiteindelijk door de knieën, maar toen was het al te laat. Het Waalse ministerie van Landbouw heeft diepvriesfrieten van het Canadese bedrijf McCain gekocht. Op het Belgische feest worden dus uit Nederland geïmporteerde mosselen geserveerd, op een bedje van Canadese frieten. Tja, als zelfs de friet - zowat het laatste symbool van het unitaire België - al het slachtoffer wordt van communautaire ruzies, wat blijft er dan nog over?

23

175 jaar België

6

24

Is het Belgische federalisme een vloek of een zegen voor Vlaanderen?

Schijnfederalisme Vlaanderen beschikt niet over fiscale autonomie, waardoor het zijn geld naar goeddunken zou kunnen besteden, maar is afhankelijk van het geld dat door het Belgische niveau ter beschikking wordt gesteld. Vlaanderen heeft een fiscale autonomie van amper 20 procent. In échte federale staten, zoals de Verenigde Staten en Zwitserland, beschikken de deelstaten over 50 procent van hun inkomsten. De deelstaten van Duitsland en Canada zijn voor twee derde fiscaal autonoom.

Belgisch federalisme als valstrik

De invoering van het federalisme was in de eerste plaats een poging om het koninkrijk België te redden, maar geeft de Vlamingen niet waar ze recht op hebben. Het werd geen stap vooruit, maar een valstrik.

Geen oplossing Na de oprichting van België in 1830 werd Vlaanderen bijna helemaal verfranst. Slechts met grote moei-

De ‘federalisering’ van België werd uitgelegd als een toegeving aan de Vlamingen. Maar in werkelijkheid werd het Vlaamse overwicht in de bevolking ongedaan gemaakt door de invoering van een 50/50machtsverhouding tussen de Vlaamse meerderheid en de Waalse minderheid (de ‘pariteit’). Door de drieledige gewestvorming kwam Vlaanderen daarenboven steevast tegenover een Waals-Brussels front te staan. De Vlamingen gaven hun numerieke meerderheid dus gewoon weg. De ingewikkelde Belgische staatsstructuren verhinderen een efficiënt beleid. Vlaanderen en Wallonië hebben over alles een verschillende mening. Door de ingewikkelde Belgische structuur zijn de deelstaten met handen en voeten gebonden aan de Belgische schoonmoeder en ontstaan er voortdurend wrijvingen en conflicten. De politieke macht bevindt zich nog altijd op het federale niveau, waar de Vlamingen niets zelf kunnen beslissen zonder instemming van de Franstaligen. Het Belgische federalisme is vooral een dwangbuis gebleken om rechtvaardige Vlaamse eisen te blokkeren.

175 jaar België

De Vlamingen beseffen te weinig dat zij, met 60 procent van de bevolking, de meerderheid binnen België vormen. Vlaanderen is goed voor 70 procent van de Belgische economie en ruim 80 procent van de export. Indien België een normaal land was, zou het dus overwegend Nederlandstalig zijn. Maar België is geen normaal land. Na het mislukken van de poging om Vlaanderen volledig te verfransen, is het ‘federalisme’ uitgedacht: een systeem dat aan de Vlaamse meerderheid en de Waalse minderheid evenveel macht geeft, en dat ervoor zorgt dat de stroom van Vlaamse miljarden naar Wallonië blijft voortduren.

te slaagde de Vlaamse Beweging er in om de Nederlandse taal en cultuur binnen België veilig te stellen. Naarmate de Vlaamse demografische meerderheid zich door het algemeen stemrecht en de economische opgang van Vlaanderen ook in politieke macht vertaalde, nam de druk op het Belgische establishment toe. Vanaf 1970 evolueerde België in de richting van een federaal model. Maar in plaats van twee deelstaten – Vlaanderen en Wallonië – te vormen, werd gekozen voor een bijzonder complexe indeling in vier taalgebieden, drie gewesten en drie gemeenschappen.

25

“Vergeet niet dat de hele federalisering is uitgevoerd op basis van het eisenpakket van de Walen.”

175 jaar België

Historicus Lode Wils in de Financieel-Economische Tijd van 15 oktober 1994

“Ook Elio Di Rupo zal met een vergrootglas moeten zoeken naar een federale staat waar de solidariteit zo genereus is als nu al jaren binnen de Belgische context het geval is.” Journalist Mathias Danneels in Het Nieuwsblad van 12 mei 2005

26

175 jaar België

27

7

175 jaar België

Eén land of twee werelden?

28

Vlaanderen en Wallonië zijn twee werelden en er is niets meer waarover beide landsdelen het eens zijn. De opiniemakers die beweren dat ‘de mensen’ niet wakker liggen van communautaire problemen maken zichzelf wat wijs. Want, dat in België intussen élk probleem een communautair probleem is, valt na de heibel rond de nachtvluchten en het vertrek van DHL nog moeilijk te ontkennen. Wij kunnen niet geloven dat de Vlamingen niet wakker zouden liggen van de werkloosheid, van de vergrijzing en de betaalbaarheid van hun pensioenen, van het mobiliteitsprobleem, van hun veiligheid en de aanpak van de criminaliteit of van de moeizame integratie van vreemdelingen. Welnu, op al die domeinen lopen de standpunten van Vlaanderen en Wallonië mijlenver uit elkaar en niet zelden botsen ze frontaal.

“De kloof tussen Vlamingen en Walen is onder deze regering allesbehalve gedicht. Integendeel, elke dag opnieuw blijkt het verschil in politieke, economische, sociale en culturele visie.”

Het gigantische cultuurverschil zet zich door in de politiek, in het beleid en in de stembus. Wallonië denkt en stemt links, Vlaanderen denkt en stemt rechts. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de Parti Socialiste het dwaze en ondemocratische cordon sanitaire tegen het Vlaams Belang met hand en tand blijft verdedigen. De politieke banvloek zet maar liefst een kwart van de Vlaamse kiezers bij de bok en de grootste Vlaamse partij buitenspel. Dat versterkt de onderhandelingspositie van de Franstaligen aanzienlijk en stelt de miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië nog wel even veilig.

175 jaar België

Wallonië wordt wel eens – en niet onterecht – de laatste Sovjetrepubliek in Europa genoemd, met een almachtige socialistische partij en een immens ambtenarenleger. Het Verbond van Vlaamse werkgevers VOKA – het vroegere VEV – klaagde de groeiende economische kloof aan tussen Noord en Zuid: “In Vlaanderen zijn 8 % werklozen, in Wallonië 18 %. Op

termijn is die toestand niet langer houdbaar”. Maar de Franstaligen zien daarin geen probleem. Waarom zouden ze zich ook zorgen maken? Zolang de Vlamingen de rekening betalen is er niets aan de hand. En bovendien is het de beste garantie voor de partijtrouw van de PS-kiezers… Toen uitlekte dat langdurig werklozen in Wallonië niet of nauwelijks gecontroleerd worden en dus ook niet gesanctioneerd, zorgde dat voor wat rimpels in de politieke vijver van de Wetstraat, maar een echte verrassing was het al lang niet meer. Laat staan dat er iets gedaan zou worden aan de scheeftrekkingen.

“Zolang het cordon gehandhaafd blijft, zal Vlaanderen in elke communautaire discussie het onderspit delven.” VLD-senator Jean-Marie Dedecker in De Standaard van 17 mei 2005

Prof. Robert Senelle in Knack van 13 februari 2002 29

8

175 jaar België

Is België wel een democratie?

30

Natuurlijk, zal u op het eerste gezicht zeggen, wat een vraag. Het lijkt wel een provocatie, maar dat is het bij nader inzien niet. En dan hebben we het nog niet eens over politieke processen en de beknotting van de vrije meningsuiting, maar gewoon over harde cijfers en feiten. Wist u dat er voor een parlementaire zetel in Vlaanderen veel meer stemmen nodig zijn dan voor dezelfde zetel in Wallonië? In 2003 kostte een Vlaamse zetel gemiddeld 45.000 stemmen, een Waalse zetel maar 37.000 stemmen. Eén en ander zorgde er voor dat de VLD toen meer dan een miljoen stemmen nodig had voor 25 Kamerzetels, terwijl de PS aan 850.000 stemmen genoeg had om ook 25 zetels te behalen. Met 200.000 kiezers werd de N-VA vertegenwoordigd door 1 parlementslid. Met hetzelfde aantal stemmen sleepte Ecolo maar liefst 4 zetels uit de brand. Het democratische principe ‘one man, one vote’ blijkt in België een rekbaar begrip…

Want als Vlaanderen zijn meerderheid gebruikt, barst België. Elio Di Rupo gaf dat in de marge van het dossier Brussel-HalleVilvoorde zelfs openlijk toe in een interview met Het Laatste Nieuws. Op de suggestie van de journalist dat de Vlamingen als het er op aankomt nog altijd gewoon hun meerderheid in het parlement kunnen gebruiken om de splitsing door te voeren, antwoordde Elio: “Dat zou dan het einde van België zijn”. De journalist kaatste de bal terug met de opmerking: “Dat zou democratie zijn”. Waarop Di Rupo zei: “Dan zal de democratie het einde van België zijn”… Eigenlijk moeten we Elio Di Rupo dankbaar zijn voor zoveel duidelijkheid. België is geen democratie. Voor één keer gaan we Di Rupo niet tegenspreken.

175 jaar België

En dat is nog niet alles. Daarnaast zijn er nog de pariteit (gelijke vertegenwoordiging in de regering), bijzondere meerderheden en zogenaamde ‘alarmbelprocedures’ om te verhinderen dat de Vlamingen van hun numerieke meerderheid gebruik zouden kunnen maken. Om een aantal wetten goed te keuren, is een

tweederde meerderheid nodig in beide Kamers, en daarbovenop nog eens een gewone meerderheid in elke taalgroep. Al die maatregelen zijn erop gericht om de democratische Vlaamse meerderheid uit te schakelen of aan banden te leggen.

“De zes miljoen Vlamingen, die al grondwettelijk geketend en gekluisterd waren door bijzondere meerderheidsregels en de taalpariteit in de ministerraad, zijn nu helemaal een politieke minderheid geworden. In België kan een rechtmatige en redelijke politieke doelstelling (bijvoorbeeld de splitsing van B-H-V) niet meer langs democratische weg worden gerealiseerd.” Journalist Mark Deweerdt in De Tijd van 14 mei 2005 31

175 jaar België

9

32

Wie heeft er belang bij het voortbestaan van België?

Het ligt natuurlijk voor de hand dat het koningshuis pleit voor het voortbestaan van België. Het gaat immers om hun job en die van hun kinderen. Koning Albert krijgt daarvoor de steun van alle Franstalige partijen en vergeet daarbij even dat de Franstalige minderheid het land na de Tweede Wereldoorlog aan de rand van de afgrond bracht door Leopold III tot ontslag te dwingen, nadat een democratische - vooral Vlaamse - meerderheid zich in een referendum had uitgesproken voor zijn terugkeer.

en van PVV tot VLD. Na de verkiezingen van 13 juni wou Yves Leterme (CD&V) voor de schone schijn wel even praten met het toenmalige Vlaams Blok, maar échte onderhandelingen zaten er niet in. De struikelsteen was niét het vreemdelingenstandpunt van onze partij, maar zo verklaarde Leterme - afkomstig uit de Belgisch gezinde kringen van het ACW - “het Vlaams Belang wil de splitsing van de sociale zekerheid en dat is onbespreekbaar”… Ook de aan de traditionele partijen verbonden vakbonden en ziekenfondsen kiezen nog altijd voor de zogenaamde Belgische ‘solidariteit’. Zelfs als dat ingaat tegen de belangen van hun Vlaamse leden en de diefstal van Vlaamse welvaart dagelijks tientallen jobs kost. Het is duidelijk dat ze de Belgische ‘evenwichten’ en profijtjes veilig willen stellen. Dat links in Vlaanderen in de bres springt voor het behoud van het oude, voorbijgestreefde en totaal achterhaalde België mag op het eerste zicht verbazing wekken. Wie is er in feite ‘conservatief ’? Voor die houding zijn enkele simpele verklaringen. Links is een vurig aanhanger van de multiculturele samenleving en België moet in hun ogen het lichtende voorbeeld zijn van een staat waarin meerdere volkeren en culturen vreedzaam kunnen samenleven. En ja, als het tussen Vlamingen en Walen al niet wil lukken, hoe zou het dan kunnen lukken tussen mensen waarvan de culturele, etnische en religieuze verschillen nog ettelijke keren groter zijn?

Aan Vlaamse kant hebben de traditionele partijen als het erop aan kwam ook altijd gekozen voor de Belgische en niet voor de Vlaamse belangen. Stoere Vlaamse taal als ze in de oppositie zitten en Vlaamse toegevingen van zodra ze in een Belgische regering stappen. Zo is het altijd geweest. Van CVP tot CD&V

Een tweede verklaring volgt uit eenvoudige electorale berekeningen. De linkerzijde stelt in Vlaanderen niet zoveel meer voor. Uit een enquête van het vakblad ‘De Journalist’ (mei 2003) bleek dat de pers overwegend of uitsluitend links is, maar de meerderheid van de kiezers stemt rechts of centrum-rechts. Toch

175 jaar België

De plotse Franstalige aanhankelijkheid aan het paleis en de Belgische staat is vooral ingegeven door het eigenbelang. Die Belgische staat is immers tot nader order de beste garantie voor de bescherming van hun belangen en de miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië. Dat levert hen trouwens een aardig verstandshuwelijk op. Zo trekt het Koningshuis in belangrijke politieke dossiers altijd de kaart van de Franstaligen. Denk maar aan het geheime onderonsje van Koning Boudewijn met José Happart, aan de bemoeienissen in het dossier van de Generale Bank, de afgeschoten fusie van Sabena met het Nederlandse KLM en de uitspraken in de politieke crisis rond Brussel-Halle-Vilvoorde.

33

wordt Vlaanderen opgezadeld met een links bestuur. Links is als de dood voor een rechts of conservatief “Beieren aan de Noordzee”. Het bestaan van België is hun reddingsboei, de laatste strohalm waaraan ze zich vastklampen. Het geeft hen een politiek gewicht dat helemaal niet meer in verhouding staat tot hun resultaten in de stembus. Dankzij de band met de machtige Parti Socialiste zijn ze immers verzekerd van de macht.

175 jaar België

En zo hebben de Franstaligen en de linkerzijde, het Koningshuis en het Belgische establishment elkaar gevonden in een verstandshuwelijk, een bizar monsterverbond, een verbond tegen Vlaanderen.

Journalist Karl Van den Broeck windt daar ook geen doekjes om in De Morgen van 28 februari 2005: “België mag Vlaanderen dan al jaarlijks vele tientallen miljarden kosten, dankzij het sterke linkse blok in Wallonië blijft het gespaard van een rechtse politiek. Toegegeven, het is een opportunistisch argument om het vermaledijde België in stand te houden. Maar wel een ijzersterk.” Zo hoort u het ook eens van een ander. Dankzij België zit de Vlaamse kiezer - die vooral rechts stemt - opgezadeld met een linkse regering en een beleid waarvoor hij niet gekozen heeft. Wat Van den Broeck een argument voor het behoud van België noemt, is voor ons een argument temeer voor Vlaamse onafhankelijkheid. Een ijzersterk argument.

“De splitsingseis van de Vlaamse ziekenhuizen bewijst alvast dat communautaire tegenstellingen meer zijn dan hersenspinsels van wereldvreemde politici en wel degelijk ook bij de basis leven. In dit geval gaat die basis zelfs in tegen de eigen zuilen. Die zuilen hebben alle belang bij het voortbestaan van een federale sociale zekerheid, maar weten dat belang handig te verdoezelen met een discours van solidariteit.” Journalist Stefaan Huysentruyt in De Tijd van 23 november 2004

“Voor de façade worden ter verdediging van het cordon sanitaire ‘anti-racistische’ argumenten ingeroepen, maar wie met politiek bezig is weet dat het cordon alléén bestaat om België in stand te houden als een natie in dienst van een coalitie van Waalse, francofone, kapitalistische, monarchale en syndicaal-conservatieve belangen. Door het cordon schakelt men immers een vierde van Vlaanderen uit, zodat er een fracofoon-Belgicistische meerderheid ontstaat, en deze meerderheid zowel in Vlaanderen als in België verzekerd blijft van de macht.” 34

Publicist Mark Grammens in Journaal van 26 mei 2005

175 jaar België

Het Koningshuis dient de Waalse belangen.

35

175 jaar België

10

36

Heeft België een meerwaarde voor Vlaanderen?

wapenhandel geregionaliseerd, omdat hen dat goed uitkwam. Ze hebben het verbod op de tabaksreclame ongedaan gemaakt om het Formule 1-circus terug naar Francorchamps te kunnen halen.

De politici én de journalisten die durven beweren dat het onmogelijk is dat de éne taalgroep in dit land eenzijdig haar wil oplegt aan de andere, liegen of hebben grote gaten in hun geheugen. De Franstaligen hebben hun wil opgelegd en ons het vreemdelingenstemrecht opgedrongen. Ze hebben eenzijdig de

175 jaar België

Er zijn maar weinig dossiers die de afgelopen jaren zoveel ongenoegen en verontwaardiging bij de bevolking hebben losgeweekt als de goedkeuring van het vreemdelingenstemrecht. Alle peilingen gaven aan dat een ruime meerderheid in Vlaanderen (tussen 80 en 90 procent) daar absoluut tegen was. En toch is de Franstalige minderheid er in geslaagd om het de Vlamingen door de strot te rammen. Even de spierballen laten rollen en dreigen met de val van de regering volstonden om Guy Verhofstadt door het stof te laten kruipen.

Vlaanderen wil een aanpassing van de beruchte snelBelg-wet, een wet waarover iedereen het eens is dat hij niet deugt, maar de Franstaligen willen daar niet van weten en dus komt er niets van in huis. Een drastische verlaging van de vennootschapsbelasting in Vlaanderen? Vergeet het maar, want Wallonië heeft daar geen geld voor en dus gaat het niet door. Geen snelrecht of regeling voor spijtoptanten. Geen jeugdsanctierecht. Geen doeltreffende controle op werklozen en werkweigering in Wallonië. Geen harde aanpak van de criminaliteit. Laurette Onkelinx, PSminister van justitie, zorgt ervoor dat criminelen nog sneller vrij komen. Een bos van flitspalen in Vlaanderen terwijl die in Franstalig België op een hand te tellen zijn. In het noorden van het land een draconisch vervolgingsbeleid met monsterboetes, in het zuiden van het land worden de PV’s massaal geseponeerd. Flits en uw geld zit in Wallonië. Vlaanderen kan niet eens een erkende feestdag maken van 11 juli, omdat de Franstaligen daar nog altijd een stokje voor steken. Volstaat deze beknopte bloemlezing? Vlaanderen wordt gegijzeld door een brutale Waalse chantagepolitiek. Als de Franstaligen iets willen en de Vlamingen voelen daar weinig of niets voor, volstaat het om even met de vingers te knippen, te dreigen met de val van de regering of het einde van België om hun zin te krijgen en de Vlaamse partijen als bange wezels door het stof te laten kruipen. De succesvolle strategie werkt ook feilloos in het omgekeerde geval. Zijn de Vlamingen vragende partij of leggen zij iets

37

op tafel wat hen feitelijk of wettelijk toekomt, dan volstaat het voor de Walen alweer om te zeggen dat het “onbespreekbaar” is of te dreigen met de staatkundige atoombom om de Vlamingen terug in hun hok te jagen.

175 jaar België

De goedkeuring van het vreemdelingenstemrecht en de zaak Brussel-Halle-Vilvoorde zijn het sprekende bewijs van wie het in dit land écht voor het zeggen heeft. Merkwaardig, toch? Want zijn het niet de Franstaligen die belang hebben bij het voortbestaan van België? Zijn het niet de Franstaligen die jaarlijks om en bij de 12 miljard euro uit de Vlaamse ruif

komen halen? Waar halen zij het lef vandaan om in de hand te spuwen van die milde Vlaamse weldoener? Waar halen zij het recht vandaan om rechtmatige Vlaamse eisen hooghartig te blijven afwijzen? Het is duidelijk: in dit land worden de rechten van de Vlamingen geschonden. Vlaanderen is de melkkoe die schaamteloos wordt uitgemolken en die daar alleen maar spot en vernederingen voor in de plaats krijgt. Wie nog een greintje zelfrespect heeft, moet luidop zeggen dat nu genoeg is geweest. België heeft voor de Vlamingen geen enkele meerwaarde. Weg ermee. Op naar de vrije Vlaamse staat!

“Het is opvallend hoe vaak Franstalige politici, in het bijzonder de PS, hun zin doordrijven terwijl ze de mindere zijn. Vlaanderen heeft een demografisch overwicht. Vlaanderen zorgt voor het leeuwendeel van het Belgische bnp. Zowel Wallonië als Brussel zijn met een werkloosheid van 20 procent economisch geen levensvatbare entiteiten. Een argeloze buitenstaander zou denken dat Vlaamse politici het voor het zeggen hebben. Niet dus.” Publicist Derk Jan Eppink in De Standaard van 3 februari 2005

“De Waalse regering moet zeer goed beseffen dat ze met vuur speelt. Als er één reden is waarom de steun in Vlaanderen groeit voor meer Vlaamse zelfstandigheid - twee op drie Vlamingen vragen dat nu - dan is dat de onwil in Wallonië om gemaakte afspraken te honoreren en behoorlijk om te springen met het belastinggeld dat voor 70 procent uit Vlaanderen komt.” Journalist Luc Van der Kelen in Het Laatste Nieuws van 8 april 2005 38

“Wij Vlamingen hebben géén enkel probleem om solidair te zijn met onze Franstalige vrienden. Wij hebben er wèl problemen mee wanneer van ons geprofiteerd wordt, wanneer men nationale regelgeving aan zijn laars lapt en nationale geldpotten misbruikt om de eigen zakken te vullen. Zoals in de werkloosheidsverzekering, zoals in de gezondheidszorg, zoals… in de hele sociale zekerheid.”

175 jaar België

“Voor de Franstaligen is de Belgische staat een door de Vlamingen gefinancierde melkkoe en ze zijn er op georganiseerd om die maximaal te melken. De Waalse socialisten hebben hun volk zo lang geleerd het handje open te houden en dank u te zeggen dat het nu zelfs hun tweede natuur is geworden. Ons niet gelaten, maar niet langer op onze kap. Daarom: splitsen die boel.” Journalist Eric Donckier in Het Belang van Limburg van 28 juli 2001 39

175 jaar België 40

lijk In een onafhanke n de Vlaanderen zoude het snel-Belg-wet en mrecht vreemdelingenste keurd nooit zijn goedge


Vlaamse onafhankelijkheid 10 vragen en antwoorden

Lees eerst deel 1 ‘175 jaar België’

Vlaamse onafhankelijkheid

1

2

Hoe realistisch is het ‘België Barst’scenario?

Belang aan de federale onderhandelingstafel moeten gaan zitten, bezorgt hen koude rillingen. Het is de ultieme nachtmerrie voor Di Rupo en co. De Franstalige politici maken zich geen illusies: “Dat betekent het einde van België,” lieten ze daarover in gesprekken verstaan.

Alle Vlaamse partijen hebben in het Vlaams Parlement een resolutie ondertekend (1999) waarin gepleit wordt voor de (volledige of gedeeltelijke) splitsing van de gezondheidszorg en het gezinsbeleid, een eigen justitie- en politiebeleid, de splitsing van de spoorwegen, meer fiscale en financiële autonomie en de mogelijkheid om Vlaamse sociale akkoorden af te sluiten. Met dat verlanglijstje is een regelrechte confrontatie met Wallonië onvermijdelijk. Di Rupo en de Waalse politici moeten beseffen dat zij niet eeuwig ‘neen’ kunnen blijven zeggen tegen al die Vlaamse verzuchtingen.

Voorlopig houden de Franstaligen nog vast aan het unitaire België omdat Wallonië en Brussel het Vlaamse geld nodig hebben en niet zonder de miljardentransfers kunnen. De dag dat die geldstroom in vraag wordt gesteld of drooggelegd, heeft België ook voor Wallonië geen enkele meerwaarde meer en hoeft het ook voor hen niet langer. Als de Vlamingen het tegen dan nog niet gedaan hebben, zullen de Franstaligen België begraven.

Er is echt geen revolutie nodig om België te ontbinden. Op een dag zal het systeem gewoon vanzelf blokkeren. De politici zullen moeten vaststellen wat zovele Vlamingen al veel langer hebben vastgesteld: dat het Belgische model niet meer werkt en hopeloos is vastgereden. Dat samen verder gaan geen zin meer heeft. Dat is het ogenblik waarop Vlamingen en Franstaligen de scheiding - die in de hoofden al heeft plaatsgevonden - in werkelijkheid moeten omzetten, in een scheiding van tafel en bed. Met een correcte verdeling van de inboedel én de schulden.


De kloof tussen Vlamingen en Walen wordt stilaan onoverbrugbaar. De vraag is vandaag niet meer òf België barst maar wannéér. Ook Franstalige toppolitici houden steeds meer rekening met het uiteenvallen van België. Al proberen ze de doodsstrijd nog wat te rekken en hun prijs op te drijven.

Het einde van België nadert met rasse schreden. Ook al omdat het Vlaams Belang de grootste partij is in Vlaanderen en nog verder groeit. Het vooruitzicht dat de Franstaligen straks wel eens met dat Vlaams 3

“Je kunt vandaag als linkse flamingant pro Vlaams Belang zijn, vanuit de visie dat alleen door een rechts Vlaanderen tot stand te brengen de splitsing van België mogelijk wordt. Op een vreedzame manier, omdat ook Wallonië in dat geval voor de splitsing zal zijn. In alle andere omstandigheden zullen ze tegen zijn. Ze zullen Vlaanderen dan als een ballast beschouwen, precies zoals wij nu Wallonië als een ballast beschouwen.”


Publicist Mark Grammens in Meervoud van januari 2005

“Als Vlaanderen genoeg alimentatie betaalt, is België zo gesplitst.” Journalist Mark Platel in P-Magazine van januari 2005

“De Walen zullen wel proberen bij de splitsing het onderste uit de kan te halen, zoveel mogelijk materiële voordelen binnen te halen. Dat weten we op voorhand. Maar ze zullen zelf de eersten zijn om de splitsing van België te vragen, van zodra Vlaanderen voor rechts kiest.” Publicist Mark Grammens in Meervoud van januari 2005

4


5


2

6

Is een onafhankelijk Vlaanderen wel levensvatbaar?

Voorstanders van de Belgische eenheid beweren dat een onafhankelijk Vlaanderen niet leefbaar zou zijn. “Splitsen? En we zijn nu al zo klein!” is een argument dat vaak tegen Vlaamse onafhankelijkheid wordt opgeworpen. Een nepargument.

Klein maar welvarend Als Vlaanderen en Wallonië soevereine staten worden, dan zal de uitgebreide Europese Unie twaalf landen kennen die kleiner zijn dan Vlaanderen, zelfs zes die kleiner zijn dan Wallonië. Vlaanderen heeft dan recht op 15 of 16 zetels in het Europees Parlement en acht of negen stemmen in de Raad van Ministers, net minder dan Oostenrijk, maar méér dan Slowakije, Denemarken en Finland.

De economische argumenten voor Vlaamse onafhankelijkheid zijn ijzersterk. Zo is Vlaanderen - samen

Bij een rangschikking naar bruto binnenlands product per hoofd laat Vlaanderen onder andere Duitsland, Denemarken, Frankrijk, Nederland, Oostenrijk, Zweden, Ierland, Finland, het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten, Canada en uiteraard ook België achter zich. Vlaanderen staat op de zesde plaats inzake rijkdom, terwijl België pas de twaalfde plaats bezet. Dit is dan nog slechts mogelijk omdat Vlaanderen België naar een hoger niveau tilt. Enkel Luxemburg en Ierland doen het beter dan Vlaanderen. Het is bovendien nooit bewezen dat grotere landen economisch welvarender zijn dan kleine, wel integendeel. In hun boek ‘Project Vlaamse Staat’ stellen Gerolf Annemans, Luk Van Nieuwenhuysen en Karim Van Overmeire het als volgt: “De kleinere staten zouden wel eens de drijvende krachten kunnen zijn achter de economische groei in de eenentwintigste eeuw. Precies door hun kleinschaligheid zijn deze ‘region-states’ verplicht om verder te kijken dan de eigen grenzen.”


Vlaanderen past met zijn zes miljoen inwoners en zijn internationaal georiënteerde economie perfect in het rijtje van kleine, welvarende landen zoals Ierland (3,7 miljoen), Noorwegen (4,4 miljoen), Finland (5,2 miljoen), Denemarken (5,3 miljoen), Zwitserland (7,1 miljoen), Oostenrijk (8,1 miljoen) en Zweden (8,9 miljoen). Wie durft beweren dat zes miljoen Vlamingen het economisch minder goed zouden doen dan de begin jaren negentig onafhankelijk geworden en sindsdien welvarende Baltische staten die respectievelijk 1,5 miljoen (Estland), 2,4 miljoen (Letland) en 3,7 miljoen (Litouwen) inwoners tellen? Waarom zou Vlaanderen zich niet kunnen meten met het kleine Ierland, de ‘Celtic Tiger’ die de jongste jaren een fenomenale economische groei kende?

met Brussel - goed voor 75 procent van het Belgisch bruto binnenlands product (BBP). Ruim 80 procent van de Belgische export wordt gerealiseerd in Vlaanderen.

Een onafhankelijk Vlaanderen is geen wensdroom, maar een haalbare kaart. Vlaanderen moet zijn lot in eigen handen nemen. Niet splitsen en doorgaan met België speelt in ons (economisch) nadeel. Hoog tijd dat we de geblokkeerde en door chantage bijeengehouden Belgische constructie inruilen voor een efficiënte en slagvaardige staat.

7


3

8

Burgeroorlog of fluwelen scheiding?

Zelfbestuur Elk volk heeft recht op zelfbeschikking. Ook de Vlamingen moeten hun eigen lot kunnen bepalen, en dat kan het beste gebeuren via een eigen onafhankelijke staat. Alleen in een onafhankelijke Vlaamse staat kan het Vlaamse volk zich optimaal ontplooien. Het Vlaams Belang staat voor een Vlaanderen dat zélf over zijn welvaart, welzijn en bestemming beschikt. Dat is heel wat anders dan de ‘Joegoslavische toestanden en etnische zuivering’ waarvoor sommigen waarschuwen.

De ontbinding van de Scandinavische Unie Tot 1905 vormden Noorwegen en Zweden een Scandinavische Unie. Ze hadden onder meer een gemeenschappelijke koning, een gemeenschappelijk buitenlands beleid en een gemeenschappelijke regering. Tussen de twee landen bestonden evenwel veel spanningen. Er volgden verschillende hervormingen waarbij de verhoudingen tussen Noorwegen en Zweden herschikt werden. Maar de spanningen bleven voortduren. Noorwegen en Zweden verschilden grondig van mening over de voorwaarden om de Unie verder te zetten.

De ontbinding van Tsjecho-Slowakije De situatie in Tsjecho-Slowakije vertoont heel wat gelijkenissen met België. Na de val van de Berlijnse muur in 1989 en de organisatie van vrije en democratische verkiezingen, verdwenen de communisten van het toneel. In het nieuwe land moesten de staatsstructuren helemaal opnieuw uitgetekend worden. Daarbij stond de relatie tussen de 10 miljoen Tsjechen en de 5 miljoen Slowaken bovenaan de politieke agenda. De Slowaken wilden als gelijkwaardige partners binnen de federatie aanzien worden. Voor de Tsjechen waren economische hervormingen dringender en belangrijker dan een eventuele staatshervorming. De crisis bleef voortduren. De Slowaken wilden langzame economische hervormingen, terwijl de Tsjechen sneller wilden gaan.


De splitsing van de Scandinavische Unie in Noorwegen en Zweden (1905) en de splitsing van TsjechoSlowakije in de Tsjechische Republiek en Slowakije (1992) bewijzen dat het mogelijk is om op een vreedzame, democratisch gelegitimeerde en internationaal aanvaarde manier tot de ontbinding van een staat en tot onafhankelijkheid te komen.

Unie met Zweden ontbonden. Noorwegen stuurde onmiddellijk gezanten naar het buitenland om te laten weten dat er geen ‘revolutionairen’ aan het werk waren en dat men geen oorlog met Zweden wilde. Eind juli 1905 ging het Zweedse parlement akkoord om de Unie te ontbinden. Er werden onderhandelingen aangeknoopt die in september afgerond werden. Ondertussen had de Noorse bevolking zich in een referendum uitgesproken voor onafhankelijkheid. Het opheffen van de Zweeds-Noorse Unie klaarde meteen de relaties tussen beiden landen uit. Luttele jaren na de Noorse onafhankelijkheid waren de relaties tussen beide landen beter dan ze ooit binnen de Unie geweest waren. Scandinavië was niet langer een potentieel conflictgebied, maar een voorbeeld van goed nabuurschap en samenwerking tussen onafhankelijke staten.

Op 7 juni 1905 verklaarde het Noorse parlement de 9

In plaats van elkaar te gijzelen en te blokkeren, besloten de Tsjechen en Slowaken uit elkaar te gaan. Men besloot de federatie te ontbinden. Er volgde een reeks onderhandelingen waarbij de partijen zich soms hard opstelden, maar tegelijk begrepen dat een vlotte scheiding in het voordeel van beiden was. Voor de onroerende goederen gold het territorialiteitsbeginsel: de in Tsjechië gelegen gebouwen werden aan Tsjechië toegewezen, de gebouwen in Slowakije aan de Slowaken. De roerende goederen en de staatsschuld werden evenredig verdeeld tussen beide volkeren.

Door de onafhankelijkheid van Noorwegen en Zweden was Scandinavië niet langer een potentieel conflictgebied en ook Tsjecho-Slowakije werd volkomen geweldloos opgesplitst in twee onafhankelijke staten die prima kunnen samenwerken. Waarom zou België deze vreedzame buitenlandse voorbeelden niet kunnen volgen?


De tegenstanders van de splitsing hadden een catastrofescenario uitgetekend waarbij de scheiding gepaard zou gaan met een daling van de handel in

beide landen, en een stijging van de werkloosheid. Niets van dat alles: de splitsing bleek de beste oplossing voor twee landen met een sterk verschillend economisch stelsel en een ander politiek landschap. Het handhaven van Tsjecho-Slowakije had wellicht voor veel meer wrijvingen gezorgd en zou geleid hebben tot voortdurende blokkeringen en een economisch beleid dat noch aan de Tsjechische, noch aan de Slowaakse noden tegemoet kwam.

In het boek ‘Project Vlaamse Staat’ beschrijven Gerolf Annemans, Luk Van Nieuwenhuysen en Karim Van Overmeire een strategie om tot een onafhankelijke Vlaamse staat te komen. Bestellen kan via de webwinkel van het Vlaams Belang, www.vlaamsbelang.org of op het nummer 02.219.60.09 10

/- -"7

6 , 7" /-

VLAANDEREN WALLONIË

Waarom zouden llonië Vlaanderen en Wa jechië s T t a w n e n n u k t nie en en Slowakije hebb voorgedaan?


-"7

11


4

12

Maar wat met Brussel? En de koning?

eeuw. Niettemin is en blijft Brussel de hoofdstad van Vlaanderen.

Binnen België is Brussel verloren Tegenstanders van de Vlaamse onafhankelijkheid werpen op dat een zelfstandig Vlaanderen Brussel zal verliezen. We moeten echter vaststellen dat binnen de Belgische context deze stad voor Vlaanderen al verloren is. De enige mogelijkheid om Brussel voor Vlaanderen terug te winnen, is precies de onafhankelijkheid.

Brussel, hoofdstad van Vlaanderen

Ook mede door het toenemende aantal vreemdelingen die zich in de hoofdstad vestigden, zakte het aandeel van de Nederlandstaligen in Brussel van 90 procent in het begin van de negentiende eeuw tot zowat 15 procent op het einde van de twintigste

Vlaanderen biedt Brussel een aantrekkelijk toekomstproject als hoofdstad van Vlaanderen en als internationaal venster op de wereld. In een onafhankelijk Vlaanderen blijft Brussel zijn tweetalig statuut behouden. De Brusselse Franstaligen kunnen hun aparte identiteit behouden door garanties op taalkundig, cultureel en onderwijsvlak. Zij zijn dan volwaardige Vlaamse staatsburgers met dezelfde rechten en plichten. Dat zoiets perfect mogelijk is, bewijzen ook buitenlandse voorbeelden. Denken we maar aan Helsinki, de tweetalige (Fins-Zweeds) hoofdstad van Finland. Het spreekt voor zich dat het onafhankelijke Vlaanderen de taalwetten in Brussel wél correct zal toepassen.


Brussel is historisch gezien een Nederlandstalige stad. Uit een systematisch onderzoek van alle bewaarde documenten die voor 1500 door Brusselse instellingen werden opgesteld, blijkt dat minder dan 5 procent hiervan in het Frans werd opgesteld. Op het einde van de achttiende eeuw en na het ontstaan van België werd het openbare leven echter volledig verfranst. Het onderwijs en de administratie waren eentalig Frans. Wie carrière wilde maken, moest Frans kennen. Door de sociale druk en omdat er nauwelijks Nederlandstalig onderwijs bestond, stuurden veel Vlamingen hun kinderen naar Franstalige scholen.

De Vlaamse en de Brusselse economie zijn zeer nauw met elkaar verweven. Honderdduizenden Vlaamse pendelaars zijn overdag aanwezig in Brussel. Zaventem, de internationale luchthaven van Brussel, bevindt zich op Vlaams grondgebied. Brussel maakt dus om historische, culturele, geografische en economische redenen onlosmakelijk deel uit van Vlaanderen. Brussel kàn uiteindelijk niet zonder Vlaanderen.

13

Etat Wallo-Brux?


Steeds meer Franstalige politici houden ernstig rekening met het uiteenvallen van de Belgische staat en dromen daarbij hardop van een Wallonië dat aansluiting zoekt met Brussel. Zij hoeven zich echter geen illusies te maken: een ‘état Wallo-Brux’ is economisch en sociaal onleefbaar. Alleen Vlaanderen is in staat om de gigantische economische en sociale problemen van Brussel op te lossen. Jarenlang werden de Vlamingen door de Franstalige elite in Brussel gemarginaliseerd. Het ronduit slechte bestuur in Brussel zorgde voor gettovorming en grote maatschappelijke spanningen. Een onafhankelijk Vlaanderen wordt niet langer verlamd door het politieke wanbeleid in Wallonië en kan investeren in een kordate aanpak van de criminaliteit, zodat Brussel weer een leefbare stad wordt. Een Vlaamse staat kan eindelijk komaf maken met de knuffelpolitiek tegenover vreemdelingen en werk maken van een streng en rechtvaardig vreemdelingenbeleid. Kortom, in een onafhankelijk Vlaanderen kunnen we er voor zorgen dat de autochtone Brusselaar zich weer thuis voelt in zijn eigen stad.

Republiek Vlaanderen De erfelijke monarchie is een ondemocratische staatsvorm. De koning krijgt zijn functie door het toeval en niet door zijn capaciteiten. De kiezers kunnen zich niet uitspreken over de prestaties van de koninklijke familie. De Belgische koninklijke familie was van in het begin verwikkeld in allerlei schandalen en heeft een fabelachtige rijkdom verworven, onder meer door het misda-

14

dige regime van Leopold II in Congo. Saksen-Coburg is één van de rijkste families ter wereld. Het is dan ook een regelrechte schande dat zij jaarlijks ruim 11 miljoen euro (!) van de belastingbetaler eist en verkrijgt. De Belgische monarchie is bovendien anti-Vlaams. Zij is een instrument om de macht van de Franstaligen te bestendigen en om de Belgische staat als zodanig te doen overleven. Dat wordt ook toegegeven door tal van politici: Willy Claes, Louis Tobback en Elio Di Rupo zeggen republikein te zijn, behalve in België. Zij geven dus toe dat België niet democratisch is. De monarchie is een van de weinige symbolen die men probeert uit te spelen ten voordele van een vermeend Belgisch volk. Gewezen minister-president Luc Van den Brande werd door wijlen koning Boudewijn op het matje geroepen omdat hij durfde te pleiten voor meer Vlaamse zelfstandigheid. Het Hof heeft nooit aan de kant van de Vlamingen gestaan. Saksen-Coburg is voor Vlaanderen niet alleen overbodig, maar ook schadelijk. In tegenstelling tot enkele andere landen, waar de monarchie beperkt is tot een louter ceremoniële functie, heeft de koninklijke familie in België veel macht en invloed. Denken we maar aan de bedenkelijke rol die het Hof speelde in tal van politieke kwesties. Kroonprins Filip liet zich nog niet zolang geleden laatdunkend uit over het Vlaams Belang en zijn één miljoen kiezers en schond daarmee de neutraliteit waartoe het Hof gehouden is. De koning geniet de facto immuniteit voor gerechtelijke onderzoeken – de ‘kroon mag niet ontbloot worden’ – en staat dus boven de wet. Het Vlaams Belang meent dat het volk zelf zijn staatshoofd moet kunnen kiezen. Het Vlaams Belang is dus een republikeinse partij, maar uiteindelijk zal het volk de staatsvorm bepalen.


Het Hof heeft nooit aan de kant van de Vlamingen gestaan.

15


5

16

Veroordelen we Wallonië dan niet tot de bedelstaf?

Voor alle duidelijkheid: het Vlaams Belang is niet tegen een rechtvaardige vorm van solidariteit. Wij willen Wallonië dus helemaal niet veroordelen tot de bedelstaf. Maar men kan niet ontkennen dat de miljardenstroom vanuit Vlaanderen onaanvaardbare afmetingen en ondoorzichtige vormen heeft aangenomen. Daarenboven heeft de onafgebroken injectie van Vlaams geld de Waalse problemen niet opgelost. Vlaanderen en Wallonië moeten hun eigen boontjes doppen. De ontbinding van België zal Wallonië niet in de afgrond storten, maar integendeel de Walen aansporen om het heft in eigen handen te nemen en te werken aan een eigen, welvarende toekomst. De onafhankelijkheid van Slowakije bewijst dat dit perfect mogelijk is.

Slowakije als voorbeeld

Reeds enkele jaren na de onafhankelijkheid verbaasde de sterke economische groei van de Slowaakse Republiek. Een OESO-rapport stelde dat Slowakije in Centraal- en Oost-Europa één van de landen met de beste resultaten was. Slowakije is vandaag nog altijd

Inhaalbeweging Slowakije maakte na de ontbinding van de TsjechoSlowaakse unie een enorme economische inhaalbeweging. De onafhankelijkheid betekende een belangrijke stimulans voor de economie; de economische groei in Slowakije is de laatste jaren dubbel zo hoog als in België. De Slowaakse overheid voerde de noodzakelijke saneringsmaatregelen door, maakte werk van een verbetering van de staatsfinanciën en bouwde de gezondheidszorg en het sociale zekerheidssysteem verder uit. Onmiddellijk na de scheiding ging in eerste instantie Tsjechië er sterk op vooruit. Maar op iets langere termijn kwam de onafhankelijkheid ook Slowakije ten goede. Vandaag zijn de twee landen trouwens nog steeds elkaars belangrijkste handelspartner. Hetzelfde zal wellicht gelden voor Vlaanderen en Wallonië. Het Vlaams Belang is voorstander van solidariteit met andere volkeren, ook met het Waalse. Dat kan binnen de Europese context, waarbij alle rijke regio’s een inspanning leveren ten gunste van de armere. Maar essentieel is dat Wallonië uit zijn coma wordt gehaald. Het kan niet blijven profiteren van de Vlaamse welvaart. De voortdurende miljardentransfers wiegen Wallonië in slaap. De Waalse politieke klasse zal bij de ontbinding van België eindelijk voor zijn verantwoordelijkheid worden geplaatst. Dat moet Wallonië in staat stellen om komaf te maken met het politieke wanbeleid van de afgelopen decennia.


Vlaanderen is de economische motor van België. In Tsjecho-Slowakije speelde Tsjechië de economische voortrekkersrol binnen de unie. Zo stond Tsjechië in voor 80 procent van de totale export. Ook Vlaanderen tekent voor ruim 80 procent van de Belgische export. Anderzijds zijn er ook heel wat gelijkenissen tussen Wallonië en Slowakije. Beiden worden gekenmerkt door zware industrie en de niet onbelangrijke wapenindustrie. Net als de Slowaken zijn ook de Walen voorstander van een socialistisch geïnspireerde politiek en een relatief grote overheidsinmenging.

een stuk armer dan Tsjechië – de werkloosheid is nog steeds vrij hoog – maar het gaat beslist de goede richting uit.

17


6

18

Is de Vlaamse onafhankelijkheid niet in strijd met het Europese eenwordingsproces en de wereldwijde globalisering?

Tegenstanders van een Vlaamse onafhankelijke staat werpen vaak op dat de Europese integratie of eenwording een Vlaamse staat overbodig maakt. Gezegd wordt dan dat de Belgische staat nu al “verdampt” binnen de Europese Unie en dat er in het Europa van morgen toch geen staten meer zullen zijn met echte grenzen en eigen bevoegdheden. De aanhangers van deze stelling zijn naïef of te kwader trouw.

Deelstaten spelen geen rol van betekenis in de Europese besluitvorming. Het klopt dat Vlaanderen zetelt in het Comité van de Regio’s, dat omzeggens geen bevoegdheden heeft, maar eigenlijk horen we daar niet in thuis. Vlaanderen is immers een volwassen natie die niet kan en mag gelijkgeschakeld worden met steden en administratieve departementen. In tegenstelling tot wat vaak wordt beweerd, zijn de Europese integratie en de overheveling van steeds meer bevoegdheden naar het Europese niveau juist bijkomende argumenten voor Vlaamse onafhankelijkheid. Op de belangrijkste internationale fora wordt ons

Een kleine Vlaamse staat zou - zo wordt gezegd - totaal voorbijgestreefd zijn in een tijdperk van globalisering. En zijn we niet allemaal ‘wereldburgers’? Ook dat slaat bij nader inzien nergens op. Het is - tussen haakjes - trouwens merkwaardig dat dit argument vooral uit de hoek komt van zelfverklaarde ‘anti-globalisten’... De staat is een noodzakelijk geraamte, een beschermingsmiddel voor de cultuur en identiteit van een volk. De staat kan als politieke instelling ook een niet onbelangrijk correctiemechanisme zijn voor de onvermijdelijke schadelijke sociale neveneffecten van de globalisering. De staat voert een op zijn maat gesneden asiel- en immigratiebeleid, zorgt voor een efficiënte administratie, degelijk onderwijs en een aantrekkelijk ondernemingsklimaat. Na de val van het IJzeren Gordijn hebben een hele rits bezette landen, voormalige Sovjetrepublieken en satellietstaten, resoluut hun lot in eigen handen genomen en gekozen voor onafhankelijkheid. Zelfbewust en zonder complexen. En ze doen het over het algemeen goed. Waarom zou dat bij ons niet lukken?


In het Europese besluitvormingsproces zijn enkel staten van belang. In de Europese Unie worden strategische beslissingen door de Europese Raad – de vergadering van staatshoofden en regeringsleiders – genomen. De Raad van ministers – de belangrijkste wetgevende instelling in de Unie – bestaat uit personen die hun staat vertegenwoordigen.

land vooral, zoniet uitsluitend, vertegenwoordigd door Franstalige politici en diplomaten. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de Vlaamse belangen door de Belgische staat doelbewust en systematisch genegeerd en geschaad worden op het steeds belangrijker wordende Europese niveau.

Kleine staten zoals Vlaanderen hebben economisch onmiskenbaar een streepje voor. Tegen de vervreemding van de globalisering, kan een eigen Vlaamse staat een houvast bieden aan de bevolking. Een staat waarin mensen zich goed en thuis voelen. 19


7

20

Zal de internationale politiek de Vlaamse onafhankelijkheid wel aanvaarden?

zoals het onafhankelijke Kroatië en Slovenië. Ook bij de echtscheiding tussen Tsjechië en Slowakije heeft de internationale politiek zich bij de feiten én bij de wil van het volk moeten neerleggen.

België ontstond in 1830 onder druk van de buitenlandse politiek en internationale diplomaten. Diezelfde kringen zullen wel verhinderen dat het land straks uit elkaar spat, zo wordt gezegd of gevreesd. Maar dat hoeft niet zo te zijn. Het kunstmatige België zag het levenslicht omdat men een bufferstaat wou tegen het machtige Frankrijk. Vandaag zijn de politieke omstandigheden natuurlijk totaal anders dan in 1830.

In hoge politieke kringen bestond destijds nogal wat verzet tegen de hereniging van Oost- en West-Duitsland. Maar die hereniging was een langzaam groeiend proces waarvan de afloop uiteindelijk in de sterren stond geschreven. De Muur in Berlijn stond symbool voor een onnatuurlijke, kunstmatige scheiding. Net zo onnatuurlijk en kunstmatig als het Belgische keurslijf waarin Vlaanderen en Wallonië gevangen zitten.

Intussen is de onafhankelijkheid van de Baltische staten een feit. Estland, Letland en Litouwen zijn door de internationale gemeenschap erkend en genieten met volle teugen van hun herwonnen vrijheid. Net

België is gedoemd om te verdwijnen. De dag dat wij Vlamingen beslissen om op eigen benen te staan, moet en zal de internationale politiek de Vlaamse onafhankelijkheid vaststellen en erkennen.


Het is inderdaad waar dat Europa en de internationale politiek argwanend of zelfs afwijzend staan tegenover politieke veranderingen of de geboorte van nieuwe staten. Maar uiteindelijk is het niet de diplomatieke wereld maar het volk dat beslist. De Europese Unie en de internationale gemeenschap willen vooral stabiliteit. De EU heeft er geen belang bij dat haar instellingen gevestigd zijn in de hoofdstad van een land dat afglijdt naar politieke instabiliteit en economische chaos. Als Vlaanderen en Wallonië een akkoord bereiken over de boedelscheiding, zal ook de EU daar genoegen mee nemen.

Het zelfbeschikkingsrecht der volkeren is herhaaldelijk en uitdrukkelijk erkend, bijvoorbeeld in het Internationale Verdrag inzake Economische, Sociale en Culturele Rechten (1966), het Verdrag inzake Burgerrechten en Politieke Rechten (BUPO, 1966), de Slotakte van Helsinki (1975) en in de slotverklaring van de Wereldconferentie van Mensenrechten te Wenen (1993). Het recht op zelfbeschikking is moreel en juridisch een universeel recht. Het is toch wel van belang op te merken dat geen enkel van de verdragen die uitdrukkelijk het recht op zelfbeschikking van elk volk erkennen in tegenstrijd is met de individuele mensenrechten, de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (1948), noch het Europese Verdrag tot bescherming van de Rechten van de mens en de Fundamentele Vrijheden (EVRM, 1950) of andere internationale verdragen.

21


8

22

Maar willen de Vlamingen dat wel?

In de marge van de politieke discussie over de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, toverde PS-voorzitter Elio Di Rupo plots een konijn uit zijn hoge hoed. “Laten we een referendum houden over het voortbestaan van België. Laten we aan Vlamingen en Walen vragen of zij het einde van België willen”. Volgens Di Rupo staat de uitkomst bij voorbaat vast. Hij gaat er van uit dat boven en beneden de taalgrens een overweldigende meerderheid zich zou uitspreken voor het instandhouden van België. Zeker is dat niet en het proefballonnetje van Di Rupo werd in politieke kringen al snel afgeschoten. Jammer, want wij hebben helemaal geen schrik van zo’n referendum.

En wat dat fameuze maatschappelijke draagvlak betreft: het komt er natuurlijk op aan wat en hoe je het vraagt. Op de vraag “Bent u voor of tegen het behoud van België?”, zal mogelijk een meerderheid “voor” stemmen. Ongetwijfeld in Wallonië. Maar in Vlaanderen? Wij stellen voor de Vlamingen te vragen of ze tot hun dood willen opdraaien voor de Waalse verspilzucht. Of ze vinden dat Waalse politici, die ze niet verkozen hebben en dus ook niet kunnen wegstemmen, hun wil mogen blijven opleggen aan Vlaanderen. In het vreemdelingenbeleid, in de bestrijding van de criminaliteit, in de gezondheidszorg en ga zo maar door. Is er in de Vlaamse huiskamers én in de bedrijfswereld in Vlaanderen nog wel een maatschappelijk draagvlak voor de jaarlijkse diefstal van 12 miljard euro, de voortdurende aanslag op onze Vlaamse jobs en onze Vlaamse welvaart? Het is maar een vraag. De enige vraag die er écht toe doet. Laten we die maar eens dringend stellen.


Politici en journalisten vertellen om de haverklap dat er ‘geen maatschappelijk draagvlak’ is voor een onafhankelijk Vlaanderen. En, zo wordt er vaak smalend aan toegevoegd: “zelfs de meerderheid van de kiezers van het Vlaams Belang wil dat niet eens”… Sinds wanneer houdt de politieke kaste in dit land rekening met de wil van de kiezer, laat staan de kiezer van het Vlaams Belang? Maar die argumenten van onze tegenstanders slaan natuurlijk nergens op. Het Vlaams Belang heeft er nooit een geheim van gemaakt dat wij de Belgische staat willen opdoeken. Dat is geen ‘verborgen agenda’ maar ons eerste programmapunt en

prominent aanwezig in al onze publicaties en verkiezingscampagnes. Wie voor ons kiest, wéét waarvoor hij kiest!

“De discussie over DHL en de nachtvluchten toont zwart op wit aan dat – in tegenstelling tot wat Guy Verhofstadt graag zou hebben – er in dit land géén federale loyaliteit is, dat solidariteit een soort éénrichtingsverkeer is van Vlaanderen naar Wallonië, dat wanneer Vlaanderen om solidariteit vraagt dit steevast een probleem is voor de Franstaligen. Daar moet men de gepaste conclusies uit trekken”. Journalist Eric Donckier in Het Belang van Limburg van 27 september 2004 23


9

24

En wat na de boedelscheiding?

politieke realiteit zou er kunnen voor zorgen dat de relatie, die binnen België al tientallen jaren is verziekt, weer ontdooit. Een onafhankelijk Vlaanderen kan de Belgische bladzijde omdraaien en heeft alle belang bij een goede relatie met onze buren. Dus ook met de Walen. Vlaanderen en Wallonië moeten elk hun eigen weg gaan. De Vlaamse staat kan in de toekomst de bestaande akkoorden en samenwerkingsverbanden met Nederland versterken. Die samenwerking kan een belangrijke troef zijn in de verdediging van de Nederlandse taal en in de uitbouw van onze economie.

De staatkundige echtscheiding zorgt er wèl voor dat Waalse politici zich niet langer kunnen bemoeien met de Vlaamse politiek en ons beleid bepalen. De verstandhouding is nu al jaren zoek. De nieuwe

Het is een publiek geheim dat er in politieke kringen in Wallonië gelonkt wordt naar Parijs. In het scenario van een onafhankelijk Vlaanderen, hebben de Walen natuurlijk het volste recht om dat te doen en zelf de weg uit te stippelen die ze wensen. Als zij aansluiting zoeken of willen zoeken bij het Franse ‘moederland’ is dat hun zaak. Wij gaan hen niet tegenhouden. Maar, voor alle duidelijkheid, dat zal zonder Brussel zijn. Dat Brussel zou in een groot Frankrijk trouwens verschrompelen tot een provinciestadje, in de eeuwige schaduw van Parijs.


Wallonië is in feite al buitenland en wordt dat dan ook officieel. Maar het spreekt voor zich dat het einde van België niet betekent dat Vlaanderen alle bruggen met Wallonië zou opblazen. Ook de bewering dat een onafhankelijk Vlaanderen zou betekenen dat er een muur of een soort ijzeren gordijn rond ons land wordt opgetrokken, is niet meer dan een kwaadwillige karikatuur.

“De onafhankelijkheid van Wallonië is een mogelijkheid, maar ze draagt niet onze voorkeur weg. In de eerste plaats omdat onafhankelijkheid tot een serieuze inlevering zou leiden. Onze economen hebben berekend dat, als je uitgaat van de transfercijfers van de KBC, een onafhankelijk Wallonië de belastingen met 16 tot 20 procent moet verhogen. Bovendien voelen we ons ook gemakkelijker in een groter geheel, een geheel dat landen verenigt die Frans spreken.” Claude Thayse, voorzitter van het Rassemblement Wallonie-France, in De Tijd van 3 januari 2005 25


10

26

Vlaamse onafhankelijkheid: allemaal goed en wel, maar worden we daar ook beter van?

Vlaamse onafhankelijkheid kan en zal ons alvast de mogelijkheid geven de specifieke problemen van Vlaanderen aan te pakken, met eigen klemtonen en een doelgericht beleid. Met een beleid dat niet meer gesaboteerd wordt door onwillige Waalse partners, maar dat beantwoordt aan de specifieke noden, aan de behoeften en vragen van Vlaamse werknemers en werkgevers, aan de wil van de Vlaamse kiezer. We denken daarbij aan een eigen pensioenen gezinsbeleid, een kordate aanpak van de criminaliteit, krachtige stimulansen voor Vlaamse ondernemingen en KMO’s, een streng maar rechtvaardig integratiebeleid, de aanpak van het mobiliteitsprobleem…

Het is juist dat Vlaamse onafhankelijkheid niet àlle problemen, en zeker niet van de ene dag op de andere, zal oplossen. Het is géén mirakeloplossing, maar wel een krachtige remedie tegen ‘de Belgische ziekte’ van communautaire spanningen, eindeloze onderhandelingen en onzalige Belgische wafelijzers en compromissen.


Als we ons niet vergissen was het Jos Geysels - politiek secretaris van het ter ziele gegaan en aan België verknochte Agalev - die ooit schamper opmerkte: “Wie zegt dat als België barst, de zon hier morgen elke dag schijnt, maakt de mensen wat wijs”. Dat noemen ze dus een waarheid als een koe… Wij hebben dat alvast nooit gezegd en aan niemand wijsgemaakt.

Vlaamse onafhankelijkheid hoeft ook helemaal geen bedreiging te zijn voor onze Waalse zuiderburen. Integendeel. Ook zij hebben immers hun eigen problemen die een gerichte aanpak vragen. Meer zelfs: het voortbestaan van de Belgische structuren en transfers belet dat het roer in Wallonië wordt omgegooid. Hoe paradoxaal het ook mag klinken, de Waalse economie kan er alleen maar terug bovenop komen als we de miljardentransfers stopzetten. Alleen dàt kan ervoor zorgen dat de Waalse politici eindelijk hun verantwoordelijkheid opnemen en de puinhoop die zij er al die jaren van gemaakt hebben, beginnen op te ruimen. Het Vlaams Belang is géén vragende partij voor alweer een Belgisch rondje staatshervorming, waarbij de Vlamingen altijd een zware prijs moeten betalen voor wat hen eigenlijk gewoon toekomt. Wat ons betreft, is er maar één uitweg uit het Belgische moeras en dat is een zelfstandige Vlaamse staat binnen Europa!

27

“De Waalse werkloosheid is een schande die de Waalse ministers uit hun slaap zou moeten houden.” Prof. Pestieau, Waals professor Economie, in Het Nieuwsblad van 20 mei 2005

“Zodra het met België is afgelopen, hebben we staatsgrenzen en dan is het gedaan met dat wederzijds getreiter dat nergens toe leidt.”


Paul-Henri Gendebien, voormalig voorzitter van het Rassemblement Wallonie-France, in Gazet van Antwerpen van 20 maart 2002

“De transfers houden het land weliswaar bij elkaar maar ze moedigen geen energiek antwoord aan op de economische problemen van Wallonië. De Waalse politici concentreren zich vooral op de eeuwige zoektocht naar meer geld in plaats van te mikken op meer ondernemerszin.” Prof. Capron, Waals professor Economie, in Het Nieuwsblad van 20 mei 2005

“In Wallonië worden alle economische projecten geëvalueerd op basis van politieke criteria. De vraag is vaak niet of het jobs oplevert, maar welke lokale socialistische baron de vruchten kan plukken.” “Wallonië is armer dan Vlaanderen, toch kosten de kabinetten er de helft meer. Dat is toch niet normaal. Kijk naar het aantal ambtenaren. Als je het onderwijs en de non-profit buiten beschouwing laat, is er in Wallonië één ambtenaar voor vijf werknemers in de privé-sector. In Vlaanderen is dat één op tien. Is de Waalse administratie dubbel zo efficiënt als de Vlaamse? Ik heb daar in elk geval nog niets van gemerkt.” MR-senator Alain Destexhe in De Standaard van 20 juni 2005

28


29

Wallonië en de PS


PS-voorzitter Elio Di Rupo lanceerde een dramatische oproep voor een ‘Marshallplan’, een herstelplan voor Wallonië. Alsof Wallonië getroffen werd door extreme droogte, overstromingen of een sprinkhanenplaag. Niets van dat alles. Wallonië heeft geen behoefte aan meer geld, maar aan een ander beleid. Di Rupo en de PS zijn niet de oplossing maar een deel van het probleem.

30

Wie de oorzaken zoekt van de communautaire spanningen en van de vastgeroeste politieke toestand, kan niet om de Parti Socialiste heen. De PS is – zoals dat heet – ‘incontournable’ in Wallonië en dus ook in België. Bij de regeringsvorming kan men niet aan Di Rupo en co. voorbij. De PS is zich van die macht bewust en buit die even handig als schaamteloos uit. Hebben wij iets tegen de Walen? Neen, het is niet de gewone Waal die schuld treft voor de hangmatcultuur. Dat is de schuld van de Waalse politici en in het bijzonder van de Parti Socialiste. De PS draagt een verpletterende verantwoordelijkheid voor de catastrofale toestand. Al decennialang zwaaien zij beneden de taalgrens de plak met een dodelijke combinatie van onbekwaamheid, arrogantie en regelrechte corruptie. Terwijl Wallonië doodbloedt, graaien zij onbeschaamd in de kas. Onder hun leiding kreeg Wallonië het statuut van een ontwikkelingsland, een bananenrepubliek,

een voormalige Oostblokdictatuur. De Waalse economie groeit trager dan de Vlaamse. De ondernemingen zijn minder rendabel en de lonen zijn te hoog. Het onderwijs is er zowat het duurste van Europa maar wat de kwaliteit betreft, bengelt het helemaal achteraan het peloton. En aan een gebrek aan financiële steun kan het écht niet liggen. Zowel vanuit Europa als vanuit Vlaanderen zijn de afgelopen jaren vele miljarden euro subsidie naar Wallonië gevloeid. Zo kreeg Henegouwen sinds 1994 ongeveer 2,5 miljard euro Europese steun. Maar de bevolking is er niet echt beter van geworden. De werkloosheidsgraad in de provincie bedraagt nu 24 procent. In plaats van het beleid aan te passen en kordate maatregelen uit te werken, houdt de PS vast aan de bestaande toestand. Ze doet er alles aan om opnieuw in de Europese subsidieruif te kunnen zitten en de geldkraan van de Vlaamse miljardentransfers open te houden. Maar waar zijn al die Europese en Vlaamse miljarden dan naartoe? Het is aan de Waalse kiezer om de enige, juiste conclusie te trekken en de PS eindelijk weg te stemmen. En als ze vasthouden aan de hangmatcultuur is dat hun keuze, maar dan moeten ze die hangmat wel zélf betalen.

En wie dacht dat de partij na de veroordeling van de drie Guy’s (Guy - ‘Dieu’ – Spitaels, Guy Mathot en Guy Coëme) haar kwalijke reputatie van ongegeneerd gesjoemel en ongeoorloofde politieke inmenging zou afschudden, heeft zich deerlijk vergist. Corruptie en machtsmisbruik zijn de tweede natuur van de PS, de partij van het kaviaarsocialisme.

De moord op André Cools was het trieste hoogtepunt van een eindeloze rij onverkwikkelijke politieke en financiële schandalen waarin de Parti Scandaleuse de afgelopen decennia verwikkeld was. Daarnaast waren er nog Uniop, het smeergeld uit de wapenhandel (Agusta/Dassault) en ga zo maar door.


PS-maffia

Bij een officieel bezoek aan Noord-Korea bracht de PS’er Burgeon een lofzang aan de stalinistische dictatuur. Een medewerker van PS-staatssecretaris Emir Kir trad op in een homo-pornofilm. Emir Kir zelf ontkent openlijk de Turkse genocide op 1,5 miljoen Armeniërs. PS-minister Marie Arena liet op haar kabinet een douche installeren voor 6.300 euro. Anne-Marie Lizin, senaatsvoorzitster van de PS, kwam in opspraak omdat ze met een brief aan een rechter was tussengekomen in een echtscheidingszaak. De lijst van dossiers waarin minister van Defensie André Flahaut in opspraak kwam, is té lang om op te sommen. Isabelle Simonis maakte misbruik van het Integratiefonds om stemmen te ronselen voor de PS. Ook in moskeeën werd openlijk opgeroepen om voor de PS te stemmen. In ruil knijpt justitieminister Laurette Onkelinx een oogje toe voor moslimfundamentalisten en -extremisten.

31

Justitie weigert op te treden tegen het boek “De weg van de moslim”, waarin openlijk opgeroepen wordt om ongelovigen, joden en homo’s te vermoorden. “Want dat zou een inbreuk zijn op het recht op vrije meningsuiting”.


Intussen voert de PS de vuile en juridische oorlog tegen het Vlaams Belang verder op. Monsieur Onkelinx, Marc Uytendaele, verdoezelt dat niet: “Er moet in dit land een pact komen waarin alle democratische partijen zich verbinden tot een echte oorlog: tegen de mensen en de ideeën van het Vlaams Belang. (…) Zo’n Annemans moet je voor de rechter slepen en onverkiesbaar maken. Exit Annemans. En als er een nieuwe Annemans

komt: van voor af aan. Maar daarvoor heb je de politieke wil nodig.” (Humo, 22 februari 2005) Voor het behoud van de miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië en de macht en de profijtjes van de PS, zijn Di Rupo en Onkelinx bereid de democratie bij het huisvuil te zetten. Veel weerwerk krijgen ze daar trouwens niet bij. Ondanks alle schandalen is en blijft de PS welkom op het paleis en in de regering. De voorstanders in pers en politiek van het cordon sanitaire tegen het Vlaams Belang - die zich graag beroepen op ‘ethische principes’ en ‘politiek fatsoen’ - hebben als het de PS betreft een wel erg rekbaar ‘geweten’…

“Ik ben somber gestemd. Ik zie een land dat meer en meer in de greep komt van maffiafiguren. De PS is oppermachtig in Wallonië. Die partij controleert alles en dat is een heel gevaarlijke situatie.” Frans Lozie, voormalig Agalev-senator, in P-Magazine van 15 mei 2002

“De Waalse socialisten zijn gespecialiseerd in de politiek van de straat, schrikken niet terug voor geweld en hebben hun clientèle met sociale uitkeringen en maffiose vakbonden aan zich verplicht.” Journalist Dirk-Jan van Baar in HP/De Tijd van 11 februari 2005

32


33


Er ligt een staat te sterven Was nooit geheel gezond Hij liet een volk verderven Gaat zelf daaraan ten grond Er ligt een staat te sterven Die ogen hebben zien ‘t Heeft menig, menig werven Een kwade dood verdiend Er ligt een staat te sterven Heel zachtjes zonder pijn Twee volkeren zullen erven ‘k Zal op de uitvaart zijn René De Clercq 34


35

Samenstelling en eindredactie: Ludo Leen • Journalist • Hoofdredacteur nationale webstek • Politiek medewerker Frank Vanhecke

Tom Van Den Troost


• Persverantwoordelijke Vlaams Belang Nationaal • Medewerker Vlaams Belang Studiedienst • Politiek medewerker Frank Vanhecke

Tekeningen: Frederik Pas Opmaak: Sem De Bie

Deze brochure kwam tot stand dankzij de gewaardeerde medewerking van Dirk Crols, Niki De Gryze, Yves Buysse en de Vlaams Belang Studiedienst. V.U.:Frank Vanhecke, Madouplein 8 bus 9, 1210 Brussel Wettelijk Depot: D/2005/8196/01 • Eerste druk: juli 2005 36

Lees ook: • PROJECT VLAAMSE STAAT Een strategie naar onafhankelijkheid Boek van Gerolf Annemans, Luk Van Nieuwenhuysen en Karim Van Overmeire

Boek van Werner Somers


• HET BELGISCHE ONGELUK

Bestellen kan via VLAAMS BELANG NATIONAAL Madouplein 8 bus 9, 1210 Brussel Tel.: 02/219 60 09 E-post: [email protected]

37


! d i e h k j i l e k n a h f Tijd voor ona Het Vlaams Belang grijpt het Belgische ‘feestjaar’ 175/25 aan om een nieuw offensief te lanceren voor Vlaamse onafhankelijkheid. Om duidelijk te onderstrepen dat Vlaanderen alles in huis heeft om een onafhankelijke lidstaat van de Europese Unie te worden, geeft het Vlaams Belang een Vlaams paspoort en een ‘Proeve van Vlaamse Grondwet’ uit. GRATIS bestellen kan via VLAAMS BELANG NATIONAAL Madouplein 8 bus 9, 1210 Brussel Tel.: 02/219 60 09 E-post: [email protected]

38


39

Vlaamse onafhankelijkheid 40

Vlaams Belang Nationaal Madouplein 8 bus 9 1210 Brussel Tel.: 02/219.60.09 Fax: 02/219.72.74 [email protected] www.vlaamsbelang.org

deel 1 Ludo Leen Tom Van Den Troost 175 jaar België 10 vragen en antwoorden over dit kunstmatige land onafhan

Recommend Documents