De Zichtbare Schakel: De verpleegkundige is terug in de wijk

bedrijfsblad cordaan jaargang 03 no 04

september 2010

De Zichtbare Schakel:

“De verpleegkundige is terug in de wijk” “Je komt veel makkelijker binnen. Een restrictie voor veel mensen bij het aanvragen van zorg is de eigen bijdrage, juist in achterstandswijken. Die eigen bijdrage is er nu niet, het project wordt betaald uit een stimu­ leringspotje van de overheid. Bin­ nen dit project hebben mensen dus geen indicatie nodig van het CIZ (Centrum Indicatiestelling Zorg).” Winst In Zuidoost zien de verpleegkundi­ gen dagelijks dat het project een bij­drage levert aan het welzijn van de mensen uit de wijk. Zo hielp Mar­ leen een illegale dakloze moeder aan betere leefomstandig­heden. “Haar kindje had een geboorte­ trauma. Daarvoor kun je natuurlijk geïndiceerde zorg regelen. Maar dat de moeder dakloos was, daar konden we vroeger niets mee doen. Nu kon ik haar, met behulp van een heel netwerk aan disciplines uit de wijk, aan een opvangplek helpen. Dat is de winst van dit project.”

links Marleen Zijp, rechts Loes Sander

Sinds kort is de vertrouwde wijkverpleegkundige terug in Amsterdam. De Zichtbare Schakel heet het project waarmee de overheid de wijkzuster -net als vroeger- laat fungeren als spin in het web van zorg, welzijn en wonen. Bij Cordaan voelen de wijkverpleegkundigen zich als herboren: “We zijn weer allround zuster.” De wijkverpleegkundige is terug waar ze hoort: tussen de mensen. Marleen Zijp en Loes Sander van Cordaan behoren tot de eerste wijkverpleeg­ kundigen die werken als zichtbare schakel. Hun werkterrein is een drie­ tal wijken in Zuidoost, een van de veertig aandachtsgebieden waar het project zich op richt. Loes Sander: “De wijkverpleegkundige was vroeger heel zichtbaar in de wijk. Ze had een leidende rol naar verschillende disci­ plines, kreeg signalen van de buur­ vrouw, de dokter, de politieagent. De functie was heel laagdrempelig, de wijkzuster kwam gewoon langs, om

te kijken wat er aan de hand was.” In de loop der jaren verdween die rol van de oude wijkzuster: door geïndi­ ceerde zorg en registeren tot op de minuut vielen veel taken weg. Mar­ leen Zijp: “Met de zichtbare schakel brengt de overheid dat weer terug, en dat is geweldig. De wijkzuster is er weer, als coördinator met lijntjes naar huisartsen en alle mogelijke diensten toe.” ‘Niet pluis gevoel’ Als zichtbare schakel heeft de wijkver­ pleegkundige meer ruimte om haar beroep uit te oefenen. Marleen: “We

kunnen nu weer iets doen als je een ‘niet pluis gevoel’ hebt. Of dat nu vanuit de huisarts komt, een buur­ vrouw, onszelf of de buurtregisseur. Als er iets aan de hand is waar je niet precies de vinger op kunt leg­ gen, kunnen we gewoon een paar bezoeken brengen. Om poolshoog­ te te nemen, vertrouwen te winnen. Als zichtbare schakel weet je welke diensten er in de wijk zijn, en kun je kijken of je een vorm van hulp kunt organiseren.” Daarbij komt dat het project makkelijk toegang geeft tot hulpbehoevende bewoners die nor­ maal niet aan bod kwamen. Loes:

Deskundigheid Beide verpleegkundigen zijn ervan overtuigd dat de zichtbare schakel een vaste plek behoort te krijgen binnen de zorg. Voor kwetsbare bewoners in de wijk betekent het veel, maar ook hun eigen functie wordt er zoveel rijker door. “Het is een dimensie erbij, een kwaliteit van jezelf die weer aan bod komt. Generalist zijn, inschatten wat de situatie is, creativiteit, dat is echt onze deskundigheid. We kunnen weer naar iemand toegaan, uitvo­ gelen wat er aan de hand is en de juiste zorg aanbieden. We zijn ein­ delijk weer allround zuster.” Bas Jongerius

3 Ambulant crisisteam: “Je weet nooit wat de dag je brengt”

3 Marion Hemelrijk: “Het sociale contact is heel belangrijk”

4 De begeleider: “Je werkt met die jongens mee”

De wijkverpleegkundige nu ook in Oost en West weer terug in de buurt In de regio Zuidoost loopt al enige tijd het project de Zichtbare Schakel. Hierin voeren wijkverpleegkundigen het door ZonMW gesubsidieerde programma ‘De wijkverpleegkundige voor een gezonde buurt’ uit. Ze worden ingezet voor het beter verbinden van zorg, wonen en welzijn op wijkniveau. De wijkverpleegkundige wordt hiermee weer zichtbaar en voert naast geïndiceerde zorgtaken ook aanvullende taken uit. Zoals signaleren en verwijzen, registreren en monitoren. Cordaan Thuiszorg voert het programma in Zuidoost samen met Buurtzorg uit. Per 1 juni 2010 is ook voor andere wijken door ZonMW subsidie toegekend voor de Zichtbare Schakel. In de volgende wijken wordt de verpleegkundige weer ‘zichtbaar’: • Slotervaart, Osdorp, Geuzenveld/Slotermeer • Oost, in samenwerking met Buurtzorg en Evean • Bos & Lommer, in samenwerking met Buurtzorg De komende maanden wordt meer bekendheid aan het project gegeven. Dan zal ook de werving van verpleegkundigen starten. Ook staat het opstarten van de samenwerking met de eerste lijns aanbieders, zoals de huisartsen op de planning.

5 De wond(er)verpleegkundige: “Ik heb de leukste baan ter wereld”

Ambulant crisisteam:

Boekieboekieboek ‘Mo komt te laat’

“Vraagbaak, sparringpartner en nog veel meer”

Door de gang van Dagcentrum West-End roept een cliënt: ‘Edwin, boeken maken!’ Lachend zegt Edwin Boer: ‘Ja Dirk, er komt er weer een aan.’ Edwin is begeleider op de structuurgroep van Dagcentrum West-End in Badhoevedorp. Recent is zijn derde boek ‘Mo komt te laat’ uitgekomen, speciaal geschreven voor volwassenen met een verstandelijke beperking. Als we binnenkomen in de ruimte van de structuurgroep is het koffietijd. Alle cliënten stellen zich voor en een van hen gaat koffie voor me halen. Ismaël wil de agenda van begeleidster Mari­ anne pakken om te lezen. Edwin zegt: ‘Nee Ismaël, we gaan straks weer le­ zen.’ “Hij is een van de grootste fans van de boeken die Edwin schrijft.” Multiculti De cliënten gaan aan het werk en Edwin pakt ‘Mo komt te laat’, zijn derde boekieboekieboek. “Ik wilde met het eerste boek ‘Fred koopt een groene trui’ meedin­ gen naar de stimuleringsprijs van Cordaan,” vertelt Edwin lachend. “Toen bleek dat het thema Kleurrijk Cordaan was, maar mijn idee was helemaal niet multiculti. Boekieboe­ kieboek klonk wel lekker Afrikaans, maar daar trapte de jury natuurlijk niet in.” De naam bleef echter hangen en is gebleven evenals de kleurrijke vormgeving. Het zijn kijk-, lees- en luisterboeken waarin op humoristische wijze herken­ bare alledaagse dingen besproken worden zoals te laat komen. Er zijn niet veel boeken die aansluiten op de belevingswereld van deze mensen. Toch zijn er in Nederland zo’n hon­ derdduizend volwassenen met een verstandelijke beperking. Deze groep is echter behoorlijk gedifferentieerd in mate van beperking en leeftijd. Dat maakt de ‘markt’ waarschijnlijk ook lastiger volgens Edwin. Meestal

Eilleen Brugman neemt alvast veiligheidsmaatregelen. Een cliënt, met mogelijk een “uitbarsting”, wordt met het politiebusje weer teruggebracht op de locatie waar ik op dat moment ben. Ze praat met begeleiders, vertelt kort en bondig wat het plan zal zijn, wie welke taak heeft en zo vertrekt ze naar buiten om de cliënt op te vangen. Mijn indruk is dat ze een uitdaging niet uit de weg gaat. Sinds drie jaar werkt Eilleen Brugman als medewerker van het ambulante crisisteam. Het kantoor is in Amsterdam Noord op Dag- en wooncentrum De Werf. Daarvoor werkte ze vijf jaar in de psychiatrie op een gesloten, acute opname afdeling van het AMC. Eilleen vertelt: “Ik weet niet wat het is, maar op de één of andere manier heb ik met mensen met een verstandelijke beperking en/of psychiatrische stoornis oneindig veel geduld.” Samen met haar collega’s Fred Pa­ ter, Richard Rijkhart, Wilco Kuiper en Nynke Atsma zijn zij voornamelijk de achterwacht in geval van crisis voor locaties waar mensen met een verstandelijke beperking wonen. Het wordt echter steeds gebruikelijker dat er ook de andere organisatie­ onderdelen gebruik maken van hun diensten.

wordt er teruggegrepen op kinder­ boeken, enerzijds noodgedwongen, anderzijds door onwetendheid. “Omdat ik merkte dat er behoefte is aan (voor-) lezen ben ik zelf gaan schrijven. ‘Fred koopt een groene trui’ gaat over alledaagse en bijzondere zaken als verliefdheid: Freds groene trui is kapot en hij gaat naar de winkel voor een nieuwe. Hij raakt onder de indruk van de knappe winkeljuffrouw en komt uiteindelijk thuis met een oranje trui in plaats van de gebruike­ lijke groene. Dat vonden de cliënten zo leuk dat ik er een boek van heb gemaakt.” Ahmed Marcouch Edwin: “In de boekieboekieboeken, komt voor mij alles samen. Alles wat ik kan zit hierin. Ik heb het verhaal ge­­schreven, een script gemaakt, de fotoreportages gedaan, het boek vormgegeven, het verhaal ingespro­ ken, de muziek gemaakt en een web­site gebouwd waar je de boeken kunt bestellen. Het is niet om rijk van te worden en het is kleinschalig.” “Het zijn tegelijk altruïstische en bana­ le motieven die me drijven,” zegt hij. “Het is ontzettend leuk om te doen, maar ik wil vooral een bijdrage leve­ ren aan een menswaardiger wereld. Grote woorden, ja ik hoor mezelf pra­ ten. Maar ik vind het belangrijk dat er voor deze groep mensen leesvoer is. Boeken die gaan over de dingen die

Illustratie boekomslag ‘Mo komt te laat’, door Edwin Boer

je dagelijks meemaakt.” “Kijk,” “de ene cliënt vindt kinderboeken gewel­ dig, de ander durft niet te lezen, een ander kan het gewoon niet of heeft het nooit geleerd. De drempels wor­ den nu in ieder geval lager. Laten we lezen weer op de kaart zetten!” Ahmed Marcouch zei het ook toen hij het eerste exemplaar in ontvangst

nam: “Wij zeggen dat iedereen mee­ telt, ervoor zorgen dat verstandelijk gehandicapten kunnen lezen hoort daarbij.” Edwin is al bezig met de volgende boeken. De ene heeft als werktitel ‘Houten dief’. Het andere boek wordt een alfabetboek, met op elke bladzij­ de een foto die uitleg geeft over een

letter. Bijvoorbeeld de a van appel, of de b van de bakker die een brood bakt. Cliënten die hiervoor fotomodel willen zijn kunnen zich opgeven via: [email protected] of [email protected] Merel Kloet

De boekieboekieboeken De boekieboekieboeken zijn voor mensen met een matige verstandelijke beperking, voor ouders en verwanten en activiteitenbegeleiders. Het zijn boeken met veel foto’s, een leuk voorleesverhaal en een audio CD om het verhaal ook te beluisteren. De serie ‘voorlezen’ is geschreven op niveau A2/B1 (AVI6). De serie ‘zelf lezen’ is geschreven op niveau A1 (ongeveer AVI3) De verhalen zijn herkenbaar, kort, overzichtelijk en humoristisch. Ze zijn te bestellen bij www.boekieboekieboek.nl en voor mede­ werkers van Cordaan ook te leen in de Cordaan bibliotheek.

Schoonmaker Eilleen Brugman: “Wat mijn werk zo mooi maakt, is dat je nooit weet wat de dag je gaat brengen!” Inmiddels is ook collega Fred Pater aangescho­ ven en hij voegt toe: “De ene dag is een overlijden en intens verdriet waardoor een crisis kan ont­staan en de andere dag is het agressie. De af­ wisseling en het uitwisselen van ken­ nis/ inhoud maakt het zo boeiend.” Het ambulante crisisteam geeft daar­­naast agressietrainingen aan onder andere de Kinder Diensten­ centra, de crisisunit, en andere lo­ caties. Ze geven nazorg bij schok­ kende gebeur­tenissen en denken bijvoorbeeld mee over preventie op locaties waar moeilijk gedrag kan voorkomen. Ze zien zichzelf ook als: vraagbaak, sparring­partner, ingrij­ per, toehoorder en als feedbackge­

vers aan zowel de manager als aan de schoonmaker.

Van links naar rechts: Fred Pater, Richard Rijkhart, Eilleen Brugman, Nynke Atsma, Wilco Kuiper

“Vroeger was het nog wel zo dat we regelmatig op locatie kwamen om te informeren hoe het allemaal gaat, maar nu komt dat er niet meer van”, zegt Fred. “We willen graag laag­ drempelig zijn voor alle mede­werkers binnen de organisatie”, vertelt Eilleen Brugman. Ze geven ondersteuning bij separeerbezoeken maar ook bij slecht nieuws gesprekken. Uiteraard hebben ze ook een signale­ ringsfunctie wanneer ze bijvoorbeeld merken dat er veel aan de hand is op een bepaalde locatie, dan gaan ze hierover in gesprek met de betref­ fende teammanager. “Om hier te kunnen werken, moet je volgens Eilleen Brugman en Fred Pater over een grote mate van zelf­ reflectie beschikken, want je bent regelmatig alleen op stap. Je moet je collega’s kunnen laten meekijken naar je handelen en jezelf durven open stellen. Je moet je valkuilen kennen en niet schromen deze te be­ spreken. Veiligheid binnen ons team is een must en hier zijn we samen verantwoordelijk voor!” Tamara Streng

Het einde van de alfahulpconstructie Het begrip alfahulp is verleden tijd. Door een wijziging in de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) per 1 januari 2010, is de alfahulpconstructie niet meer mogelijk. Alle alfacliënten die kozen voor zorg in natura bij Cordaan Thuiszorg krijgen nu hulp bij het huishouden van een medewerker in loondienst. Een gesprek met Marion Hemelrijk. Zij heeft 20 jaar als alfahulp gewerkt en werkt nu als hulp bij het huishouden bij Cordaan Thuiszorg.

Eén zorgplan voor heel Cordaan De eerste stappen op weg naar het nieuwe Cordaanbrede Persoonlijk Plan zijn gezet! Vorig jaar kreeg een werkgroep bestaande uit Marloes de Ruiter, Petra Baeten, Nel van Vliet, Marja Leseman en Karin Blok de opdracht het nieuwe zorgplan, te ontwikkelen. Dit zorgplan kreeg de naam Persoonlijk Plan. Cordaan wilde komen tot één zorgplan voor heel Cordaan: een zorgplan dat rekening houdt met ontwikkelingen zoals de invoering van de Zorgzwaartepakketten, dat bruikbaar is voor alle cliëntgroepen van Cordaan en dat onderdeel uitmaakt van het Elektronisch Cliëntendossier (ECD). Dit nieuwe Persoonlijk Plan is eerst op papier ontwikkeld, vervolgens ingebouwd in Plancare (computerprogramma waarin cliëntgegevens worden bijgehouden). Het is nu klaar om getest te worden! De testfase Persoonlijk Plan is begonnen De invoering van het Persoonlijk Plan start met een testfase. We beginnen met pilots daar waar Plancare al is geïmplementeerd: de sector Verstan­ delijk Gehandicaptenzorg (VGZ). Er zijn in deze sector vier pilotlocaties aangewezen. Eén in elke regio en één bij Cordaan Jeugd: • Klinkerweg 82-84 (regio Midden) • Wenckebachweg (regio Oost) • Team Marcantilaan en omstreken (regio West) • Kinderwonen Parkhof en Kraan­ drijverstraat Vrijdag 4 juni heeft op de Panama­ laan de aftrap van de pilots plaatsge­

vonden. Het Persoonlijk Plan en de pilot kregen hierbij een enthousiaste ontvangst door de teammanagers van de betrokken locaties. Dat be­ looft een goede start. Uitrol Persoonlijk Plan over heel Cordaan De testfase in de VGZ duurt drie maanden. Daarna begint de uitrol over de andere VGZ teams. De ande­ re sectoren van Cordaan komen iets later dit jaar aan bod. In september starten we met een pilotfase in de Verpleging & Verzorging, in novem­ ber in de Geestelijke Gezondheids­ zorg. Na de pilots gaan ook deze sectoren over tot algehele invoering van het nieuwe Persoonlijk Plan. Voor elke sector is ongeveer een

jaar uitgetrokken om de het huidige papieren zorgplan om te zetten in het nieuwe Persoonlijk Plan in Plan­ care. Dat is een forse klus. Het grote voordeel is echter dat dan de nieuwe Persoonlijk Plannen toegankelijk zul­ len zijn voor alle betrokken zorgverle­ ners. Zo zijn altijd alle gegevens van een cliënt beschikbaar. Daarbij wordt natuurlijk goed rekening gehouden met de privacy. Mocht u vragen hebben over de im­ plementatie van het Persoonlijk Plan, dan kunt u terecht bij één van de le­ den van de werkgroep. Marloes de Ruiter

In het Persoonlijk Plan staan de domeinen Kwaliteit van Bestaan centraal. Deze domeinen vormen de rode draad in het plan.

dokter moet, dan moet ik dat ook doorgeven aan iemand op kantoor. Maar ik denk dat ik met de tijd er wel aan zal wennen. Ik werk nog maar kort als hulp bij het huishouden.

Een alfahelpende is in dienst bij de cliënt. Cordaan Thuiszorg koppelt cliënt en alfahelpende en bemiddelt waar nodig. Een hulp bij het huishouden is in loondienst bij Cordaan Thuiszorg. Hoe ben je met dit werk begonnen? Op de kleuterschool van mijn zoon­ tje hoorde ik van moeders die bijver­ dienden als alfahulp. ‘Moet je ook doen joh’, zeiden ze. ‘Je werkt een paar uur en dan haal je je kind weer op.’ Dat leek me ideaal. Zo ben ik in contact gekomen met de alfahulp. En met Paulien van der Linden, mijn coördinator van het eerste uur, die mij van begin tot eind van mijn alfa­ tijd altijd heeft gesteund. Het wàs ideaal. Als ik met vakantie wilde kon dat. Als mijn kind ziek was, kon ik in overleg met mijn klant, een andere dag komen werken. Had je leuke klanten? Mijn klanten waren meestal vriende­ lijke mensen, met wie ik goede af­­spra­ ken kon maken. Toch ben ik wel­eens weggegaan bij een klant, mijn aller­ eerste was dat. Zijn huis was ontzet­

Wat vonden je klanten ervan? Die maakte het niets uit. Als ik maar bleef, zeiden ze. Ik begrijp dat wel. Je hebt na zoveel jaren een band opgebouwd. Het sociale contact is heel belangrijk voor hen. Voor mij ook trouwens.

tend smerig. Toen ik in de keuken kwam… de gootsteen was verstopt en stond vol met vies bruin water. Op het aanrecht stond een enorme berg vuile vaat. Ik heb toen gezegd dat ik nog even naar kantoor moest. Gelukkig was Paulien er. Ik was hele­ maal in tranen, zo teleurgesteld was ik. Ik hoefde niet meer terug van Paulien en kreeg een andere klant. Daarna heb ik bijna alleen maar fijne klanten gehad. Deed je ook dingen voor een klant die niet bij je werk hoorden? Soms was het moeilijk om de scheids­­ lijn aan te houden. Een klant wilde dat ik een roostertje aan de buitenkant van het huis schoonmaakte. Ik moest daar­voor op de zesde verdieping hele­maal uit het raam gaan hangen. Die mevrouw was helemaal verbaasd toen ik zei dat ik dat niet deed.

Andere dingen die niet bij mijn werk hoorden deed ik omdat ze me een goed gevoel gaven. Ik ging bijvoor­ beeld regelmatig met een klant mee naar de kerk. Mijn betrokkenheid bij mijn klanten had zelfs effect op mijn man. Toen de stofzuiger bij een klant het niet meer deed, heeft hij hem ge­maakt. ‘Jij hebt er last van’, zei hij dan. Er was ook een hele lieve mevrouw

bij wie ik elke week het haar waste en in de krullen zette. Ze zei dan altijd: ‘ik heb liever schoon haar dan schone ramen.’ Was de overstap moeilijk? Waar ik vooral moeite mee heb is dat ik nu in loondienst ben en me niet meer zo vrij voel. Als ik nu met mijn klant afspreek dat ik wat later kom, omdat ik bijvoorbeeld naar de

Wat vind je van je ‘nieuwe baan’ tot nu toe? De dingen die ik belangrijk vind zijn zijn gebleven: vaste klanten, sociaal contact en het werk in overleg met de klant doen. Wat ik mee zou willen geven aan nieuwe medewerkers: zorg dat je niet over je grens gaat. Sommige klanten vragen je dingen die ze eigen­ lijk niet zouden moeten vragen. Door de band die je hebt opgebouwd is het moeilijk om ‘nee’ te zeggen. Niet doen dus. Dan blijft het leuk. Bas van Gelderen

Van mens tot mens Mirjam Kempkes: “Een aangeboren afwijking voor wonden”

Jos Peeters: “Je krijgt echt weerwoord” Jos Peeters werkt als begeleider op Groengroep de Werf, een groep jonge­ren met een licht verstandelijke beperking (LVG) die in Noord op straat werkt. Zij onderhouden plantsoenen en houden de buurt schoon. Het is een succes­ vol project dat voortdurend groeit en een groot aantal moeilijke jongens ‘van de straat houdt’. Jos: “Het zijn allemaal lastige jongens, met een beetje strafblad. Diefstallen, drugs, verkrachting, kleptomanie, het komt allemaal voor in mijn groep. Maar ik werk graag met deze mannen.” “Ik ben hier met 5 jongens begon­ nen. Ik ben doorgegaan tot ik een mannetje of 16 had. Toen werd het iets teveel en is Bert erbij gekomen. Nu zijn we met z’n drieën. We heb­ ben 32 cliënten op verschillende plek­ken in Noord. De grootste groep zit op de Werf, maar we doen ook de speeltuinen, er is een papierprik­ project in Tuindorp-Oostzaan en er werken jongens bij de Volewijckers en bij dagcentrum de Rank.” Leraar “We zijn een goed team. Iedereen heeft zijn eigen manier van benade­ ren. Bij sommige jongens lukt het bij mij beter, Bert heeft weer andere cliënten waar hij graag mee werkt. Zo heeft iedereen wel een ingang bij bepaalde cliënten. Ik ben de drukste van het team, meer aanwezig. Bert is wat rustiger, Jan is meer leraar. De combinatie van die drie zorgt dat je met zo’n groep kan werken. Als ik iemand apart moet nemen, betekent dat wel dat die andere twee mijn jon­ gens moeten bezighouden.”

“Wat ik doe is dat ik tegen ze zeg waar het op staat. Je werkt met die jongens mee, je maakt een geintje met ze. Als je de baas moet zijn, doe je dat, en dan ben je daarna weer vrienden. Omdat je meewerkt, dwing je respect af. En met samen schoffe­ len kan ik veel meer informatie inwin­ nen over iemand, dan met een ge­ sprek aan een bureau. Dat bewaar ik voor momenten dat ik boos moet zijn. Echt boos ben ik maar één keer geweest. Ik ben toen echt goed te­ keer gegaan. Daarna hoefde dat niet meer. Nu speel ik soms dat ik boos ben, maar dan moet ik eigenlijk wel lachen.” Krenten “Die jongens kunnen heel veel maken bij mij. Misschien word ik te bescher­ mend naar ze. Maar ik zie ook wel eens dat iemand heeft ingebroken, en de zorg uitgaat. Die zie je dan la­ ter weer op straat zwerven en daar word ik ook niet vrolijk van. Als ze hier zijn, heb ik er controle over.” “Het werken met deze mensen

“Werken met deze mensen spreekt me aan”

spreekt me aan, het hele sfeertje. Ze zijn eerlijk tegen me, ze zeg­ gen waar het op staat. Je krijgt echt weerwoord, ze hebben eigen ideeën en ze zullen niet klakkeloos opvolgen wat ik zeg. Ik ga elke dag met plezier naar mijn werk. Ik heb goede collega’s en een hele leuke doelgroep. Ze hebben alle­ maal een verhaal, allemaal wat uit­­gevreten. Maar bij de meeste denk ik nog steeds: er zit nog zo verschrikkelijk veel in jou, dat wil ik zien. Ik wil dat dat eruit komt. Af en toe krijgt er eentje een betaalde baan bij Pantar. Dat zijn de krenten in de pap. Als de andere jongens dat zien, krijgen ze ook een drive om dat te bereiken. Sommigen zul­ len het nooit halen, maar ik zal ze die illusie niet ontnemen.” Elise Kaandorp

Wanneer je Mirjam Kempkes op internet opzoekt krijg je de volgende hits: wondverpleeg­kundige, compressie therapie, wondverpleegkundige, enzovoort. Mirjam is onze eigen wondgoeroe. Als haar bescheiden zelf zou ze dat natuurlijk nooit zeggen. Echter, als we haar curriculum vitae bestuderen kunnen we toch wel vaststellen dat ze die status al aardig evenaart.

de teammanager

Ria Smit: “Een goede manier nieuwe inzichten te verwerven” Het MD-traject, is voor veel medewerkers binnen Cordaan misschien alleen een begrip, maar voor de teammanager van Cordaan is het een inspirerende belevenis. MD staat voor Management Development. Ruim anderhalf jaar geleden is besloten om (na alle fusies) voor de nieuwe functie van teammanager Cordaan een MD-traject aan te bieden. Een van de deelnemers is Ria Smit. Zij werkt ruim 25 jaar bij Cordaan (voorheen Amsterdam Thuiszorg) en is vorig jaar benoemd in de functie van teammanager. Haar eerste indruk over het MD-tra­ ject is positief. “Ik wilde al heel lang op een andere manier naar mijn werk en functie kijken.” De organisatie vindt zij goed geregeld en het is erg inspirerend. Het MD-traject heeft ze­ ker een toegevoegde waarde “alleen al omdat je op een andere manier met je werk bezig bent. Dit is een goede manier om uit je dagelijkse ritme te komen en nieuwe inzichten te verwerven.”

de werkbegeleider

“Vooral collega’s ontmoeten en het gesprek aangaan is leerzaam. Je deelt kennis, raakt geïnspireerd en je krijgt weer voldoende bagage mee, om over te brengen aan je medewer­

kers. “Het leren kennen van Cordaan heb ik positief ervaren. Ik wist niet dat wij zoveel zorgaanbod hadden. Tijdens dit traject is mij bekend ge­ worden wat Cordaan nu eigenlijk is”, aldus Ria Smit. Samenwerking “Ik had wel de verwachting dat wij veel meer zouden samenwerken met de overige afdelingen.” Zij doelt op de ondersteunende diensten (P&O, Zorgondersteuning, Cliënten Service Bureau etc). Hoewel er wel mensen betrokken zijn vanuit de ondersteunende diensten (die als teammanager deel­nemen aan het MD-programma of zelf in het pro­

gramma workshops verzorgen) is in de visie van Ria meer aandacht no­ dig voor de wijze waarop de samen­ werking tussen de teammanagers en de ondersteunende diensten nog beter ingericht kan worden. Inspiratiedag Olympisch stadion “Ik vond het geweldig omdat je via enkele workshops op een eenvou­ dige manier werd geconfronteerd met jezelf. De workshop vechtkunst en leervoorkeuren waren erg leuk. Zo zie je dat ieder zijn eigen manier heeft om dingen te leren.” Managen & Medewerkers “Ik heb genoten van dit blok, vooral het reisgezelschap en het knopen­ spel (beiden begeleid door externe trainers) waren leerzaam. Mensen buiten de organisatie die kennis heb­ ben van de zorgsector hebben een andere blik en insteek, dat is een meerwaarde. Mensen binnen de or­ ganisatie kijken toch vooral vanuit hun eigen referentiekader.” Leerdoelen van het MD traject Ria wil leren hoe zij het beste de balans tussen onafhankelijk werken en tijdig hulp inschakelen kan mana­ gen. Op de juiste momenten, haar collega’s hulp vragen om haar aan te vullen is voor haar de opgave. Die balans wil zij aan het einde van dit traject kunnen maken. Ook het onderdeel financiën is voor haar be­ langrijk. “Ik wil de cijfers begrijpen!! Ik ben bewuster en voorzichtiger ge­ worden als het gaat om mijn hande­ lingen en uitspraken. Ik ben er beter op gaan letten, want elke actie roept een reactie op”. Het traject moet volgens Ria structu­ reel aangeboden worden. Het is be­ langrijk dat teammanagers worden gevoed met (politieke, financiële)

informatie en kennis zodat zij weten wat er speelt. Boodschap “Vertrouwen! Heb vertrouwen in de deskundigheid en integriteit van je collega. Betrek en vertrouw je medewerkers bij de organisatieontwikkeling, want dan krijg je binding met de organisa­ tie. Dan zijn wij namelijk samen ver­ antwoordelijk voor Cordaan.” Serkan Sert

“Treat the whole patient, not the hole in the patient” Als het Ministerie van volksgezond­ heid Amsterdam Thuiszorg wijst op de verouderde ulcus cruris protocol­ len (open been, voor de leken onder ons), raakt Mirjam intensief betrok­ ken bij het herschrijven. Aangemoedigd door haar collega’s, maar met enige twijfel, neemt ze de gok om in het expertteam wonden van de gespecialiseerde verpleging te gaan werken. Met succes. “Ik heb een aangeboren afwijking voor won­ den. Het kan zo’n invloed hebben op je leven: ze kunnen verminken, ze stinken soms. Ik kan er echt dagen mee bezig zijn. We hebben cliënten uit heel Amster­ dam. Dit zijn bijvoorbeeld mensen met een open been, lymfoedeem en decubitus (doorligwonden). Als de wondzorg stagneert, komt er een wond- en decubitusverpleegkundige uit de gespecialiseerde verpleging bij. Steriele honing “Ik was laatst bij een mevrouw van 96 met een open been. Ze was aange­ reden door een scooter en gevallen met haar scootmobiel. Het zieken­ huis kon niets meer aan haar wond

“Ik heb de leukste baan ter wereld” doen. Het moest helen en bij infectie zouden ze amputeren. Ik startte de behandeling met steriele honing en het heelde. Bij mijn laatste bezoek kwam ik binnen en zei ze: “Oh, daar is mijn wonderverpleegkundige.” “Nou, ik ben gewoon wondverpleeg­ kundige hoor,” zei ik. “ Kind, voor mij ben je een wonderverpleegkundige.” Dan zit ik echt fluitend op mijn fiets­ je. Je hebt een bepaalde vakidiotie nodig om dit vak te kunnen doen, maar ik kan echt zeggen dat ik de leukste baan ter wereld heb.” Een van de belangrijkste manieren om relaties op te bouwen waar je cliënten mee kunt verwerven is net­ werken. Het symposium dat Mirjam samen met haar collega Annemiek Mooij organiseert, geeft naast ken­ nisoverdracht, goede mogelijkheden om te netwerken. Gewilde kaartjes “Er zijn zo veel manieren van zwach­ telen. Annemieke en ik wilden één goede manier van zwachtelen, waar­

bij je de juiste kwikdruk haalt. Op 14 september organiseren we het sym­ posium ‘Transmurale behandeling van het ulcus cruris’ in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis. Er is onder andere een lezing van een vaatchirug en een huidtherapeut, verschillende stands met nieuwe middelen en workshops. De workshop zwachte­ len is voor alle deelnemers verplicht, maar ze kunnen een tweede keuze maken uit de workshops enkel-arm index, kleefzwachtels en casuïstiek. In samenwerking met bijna alle zie­ kenhuizen in Amsterdam hebben we ook gewerkt aan de compressiebox. Hierin zit alles wat je nodig hebt om te zwachtelen. Vanaf september zal hij in gebruik worden genomen. De Amsterdamse compressiebox zul­ len we ook op die dag lanceren. Op Combicare.nl kan je je inschrijven. En ik zeg het er maar vast bij, het zijn gewilde kaartjes!” Sanne van Denderen

Programma MD-Traject Wat hebben we tot nu toe gehad? • Beleidsdag 2009 (strategie, beleid en cultuur) • Inspiratiedag (persoonlijke ontwikkeling) • Module Managen & Primair proces • Module Managen & Mede­ werkers Wat volgt er nog? • Update sessies (keuzevakken) • Module Managen & Meten • Beleidsdag 2010 • Module Managen & Omgeving Wilt u meer weten over het MD-Traject? Kijk op intranet: Cordaan afdelingen, Cordaan Academie, Management Development of neem contact op met Léonie van Rijn, Teammanager Cordaan Academie 020 493 65 12 Email: [email protected]

de wond(er)verpleegkundige

persoonlijk begeleiderschap

De contacten met al deze mensen en instanties en het sturen daarin maakt het werk boeiend. Proberen om het best haalbare te bereiken is een uitdaging.”

In 2008 is Cordaan een pilot gestart om het persoonlijk begeleiderschap ook binnen de sector verzorging en verpleging in te voeren. Binnen de andere sectoren bestaat de functie – al dan niet onder een andere naam – al langer. Uit de evaluatie van de pilot is gebleken dat de functie van Persoonlijk Begeleider (PB-er) een meerwaarde heeft in de ondersteuning van onze cliënten. In het kader van de kwaliteits­verbetering van de zorg- en dienstverlening wil Cordaan dat in 2010 iedere cliënt gekoppeld is aan een Persoonlijk Begeleider. Collega’s Maikel Dekker, Anne Burger en Astrid Stelling vertellen over hun ervaring als Persoonlijk Begeleider in de verpleging en verzorging.

Naam: Maikel Dekker Aantal jaren werkzaam bij Cordaan: 4 jaar Werkzaam op locatie: Verpleeghuis Slotervaart, afdeling Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH) 1. Hoe lang ben je al werkzaam in de functie van Persoonlijk Begeleider? “Ik ben aangenomen als zorgcoördi­ na­tor en heb in 2008/2009 het PBont­wikkelt­raject gevolgd. Sinds begin 2009 ben ik dus Persoonlijk Begelei­ der op de NAH unit.” 2. Wat spreekt jou het meeste aan in deze functie? “In het begin was het een beetje zoe­ken naar de verschillen met de zorg­coördinator taken. Voor mijn ge­voel kwam er veel overeen. Maar langzaam groei je in je functie als

PB-er. Het is een beetje een zoek­ tocht geweest en ik denk dat het belangrijk is hoe je je opstelt. Ik heb de mazzel dat ik een teammanager heb, die de PB-er veel vrijheid geeft. Ze heeft vertrouwen in mij en mijn collega PB-er. Dat scheelt, maar dat moet je natuurlijk wel afdwingen. Het loopt bij ons op de afdeling goed, we hebben de zaken aardig onder controle. Daarnaast is het zo dat je als PB-er een voorbeeldfunctie hebt. Het is leuk om te zien dat anderen jouw ideeën accepteren en daarin mee gaan. Dat is op de NAH unit, die relatief nieuw is, zeker gebeurd.”

3. De Persoonlijk Begeleider heeft een belangrijke regiefunctie en een coachende rol als het gaat om de uitvoering van het persoonlijk plan van de cliënt. Dit houdt in dat je de zorg coördineert en afstemt met andere collega’s. Hoe gaat de samenwerking met andere collega’s zoals de behandelaars of verzorgenden die met de cliënt te maken hebben? “Ik vind die regiefunctie erg leuk. Het is vooral leuk dat mede collega’s meegaan in ideeën die je hebt. Wij hebben een doelgroep die relatief jong is voor een verpleeghuis. Het zijn mensen die op ‘jonge’ leeftijd hersenletsel hebben opgelopen. Door eerdere ervaringen weet ik hoe je om moet gaan met mensen met hersenletsel. Mijn eerste prioriteit was dan ook dat het team dit ook goed moet weten. Door kennis over te dragen en een voorbeeld te zijn, is dit gelukt. Uiteindelijk komt dit ten goede van de cliënt. De NAH afde­ ling zat lange tijd op een te drukke locatie in huis. Sinds een klein jaar zitten we nu op een andere plek, met een kleinschalige aanpak, pas­ send bij de behoeften van een NAH cliënt. Voor de cliënten is dit een hele goede verandering gebleken. Het is leuk om te zien dat inmiddels alle neuzen dezelfde kant op staan, ook bij de behandelaars. En bij fami­ lieleden, voor wie de stap in eerste instantie natuurlijk erg groot was.” 4.Van hoeveel cliënten ben je de Persoonlijk Begeleider? “De NAH unit kent 18 cliënten. Ik ben PB-er van 10 cliënten. Maar dat wil

diensten zoals CIZ, Thuiszorg, Zieken­ huis, tweede lijnsdisciplines, verzor­ gingshuizen en andere instellingen. Zorgen dat het revalidatieproces op­ timaal verloopt en de cliënt tevreden is. En het contact onderhouden met de verwanten van cliënten.”

Naam: Astrid Stelling Aantal jaren werkzaam bij Cordaan: 14 jaar Werkzaam op locatie: Berkenstede 1. Hoe lang ben je al werkzaam in de functie van Persoonlijk Begeleider? “Sinds de start van de Pilot Persoon­ lijk Begeleiderschap binnen de Ver­ pleging en Verzorging (2008, red.).”

2. Wat spreekt jou het meeste aan in deze functie? “De veelzijdigheid van de taken. Het waarborgen van de gemaakte afspraken tussen cliënt, zorgverle­ ners, contactpersonen en andere

3. De Persoonlijk Begeleider heeft een belangrijke regiefunctie en een coachende rol als het gaat om de uitvoering van het persoonlijk plan van de cliënt. Dit houdt in dat je de zorg coördineert en afstemt met andere collega’s. Hoe gaat de samenwerking met andere collega’s zoals de behandelaars of verzorgenden die met de cliënt te maken hebben? “We werken conform het persoon­ lijk plan. Hierin staan duidelijk de afspraken voor zowel de directe zorgverlening als de andere disci­ plines. We hebben ook wekelijkse multidiscipli­nair overleg een een wekelijkse artsen­­visite op de af­ deling. Door wekelijkse evaluatie en eventueel bij­stelling van het Persoonlijk Plan is iedereen op de hoogte van de gemaakte afspra­ ken.”

niet zeggen dat ik niet naar de ande­ re acht omkijk. Integendeel. Mijn col­ lega PB-er Renate en ik vullen elkaar goed aan. Zij is weer wat beter in het bijhouden van zorgplannen, terwijl ik weer meer kennis heb als het gaat om bijvoorbeeld het aanvragen van indicaties. Maar wij zijn wel duidelijk het aanspreekpunt voor familie en cliënt.” 5 Hoe reageren deze cliënten en hun naasten op het feit dat ze één vast aanspreekpunt hebben? “Het is voor de cliënt en familie na­ tuurlijk prettig dat ze één vast aan­ spreekpunt hebben. Maar Renate en ik hebben het wel zo verdeeld dat als één van ons er niet is, de ander ook heel goed de cliënt of familie te woord kan staan. Wij hebben dus een beetje een ‘losse’ samenwer­ king, wat voor iedereen als prettig wordt ervaren. Men weet ons snel te vinden.” 6. Wat is de grootste uitdaging in deze functie? “Toen ik aangenomen werd, zag ik meteen dat de structuur van de af­ deling anders kon: meer prikkelarm, vaste dagstructuur, etcetera. Pas­ send bij de behoeften van een NAH cliënt. Doordat ik er als PB-er een projectplan voor gemaakt heb, is dat veranderd. Anders zouden we nog steeds op een veel te drukke plek zitten. Mijn uiteindelijk doel zou zijn als we uit het verpleeghuis naar een kleinschalig project gaan. Ik ben van mening dat onze cliënten té jong zijn voor verpleeghuiszorg in de huidige setting. Ze hebben nog relatief jonge

4. Van hoeveel cliënten ben je de Persoonlijk Begeleider? Van twaalf cliënten binnen revalidatie. 5. Hoe reageren deze cliënten en hun naasten op het feit dat ze één vast aanspreekpunt hebben? Dat wordt eigenlijk wel door ieder­ een als positief ervaren. Wel schuilt er soms het gevaar dat alles op het bordje van de PB-er terecht komt terwijl je andere collega’s deze taken ook prima op zich kunnen nemen. Je bent altijd de eerste persoon waar­ mee de cliënt en diens verwant ken­ nis mee maakt. 6. Wat is de grootste uitdaging in deze functie? De veelzijdigheid en afwisseling bin­ nen de functie, met name op een revalidatieafdeling is een grote uitda­ ging. Dagelijks ben je bezig om alle puzzelstukjes op zijn plek te krijgen zodat de client zijn of haar behande­ ling en verzorging krijgt waar hij of zij recht op heeft. Daarnaast is het be­ langrijk dat de client een toekomst­ perspectief voor ogen heeft en deze ook kan nastreven.

familieleden en verdienen een meer huiselijke omgeving met een eigen kamer. Ik hoop hier wat druk op te kunnen uitoefenen. Ik zal mij in ieder geval altijd sterk blijven maken voor deze toch kwetsbare doelgroep in het verpleeghuis.” 7. Iedereen die als Persoonlijk Begeleider aan de slag wil, volgt een ontwikkeltraject op de Cordaan Academie. Hoe heb je dit traject ervaren? “Ik was in eerste instantie wat scep­ tisch, moet ik toegeven. Ik was zorg­ coördinator en dacht dat er niet zo­ veel verschil zou zijn. Maar ik heb het ontwikkeltraject toch als zeer zinvol ervaren. Ik heb er veel van opgesto­ ken. Je krijgt veel handvatten mee.” 8. Welke boodschap wil je meegeven aan collega’s die interesse hebben in de functie van Persoonlijk Begeleider in de V&V sector? “Eigenlijk is de belangrijkste bood­ schap: denk nooit dat iets niet kan! Ik denk dat de NAH unit binnen het ver­ pleeghuis daar een goed voorbeeld van is. Als PB-er kan je invloed uitoe­ fenen in de organisatie. Je hebt een stem. Als dit ten goede komt van de cliënten waar jij werkzaam voor bent, schuw dan niet om te zegen wat je denkt. We werken in een beroep waar veel te snel gezegd wordt dat iets niet kan. Maar er is meer moge­ lijk dan je in eerste instantie denkt. Dat kan een lange weg zijn, maar als je maar de juiste mensen om je heen vindt, dan kan het slagen!” Sharon Trémour

7. Iedereen die als Persoonlijk Begeleider aan de slag wil, volgt een leertraject op de Cordaan Academie. Hoe heb je dit leertraject ervaren? Het stond nog erg in de begin fase en achteraf hebben we het CIZ- ge­ deelte gemist op deze cursus. Wel hebben we hiervoor nascholing ge­ had. 8. Welke boodschap wil je mee­­geven aan collega’s die interesse hebben in de functie van Persoonlijk Begeleider in de V&V sector? Hou je van uitdagingen, ben je stress­ bestendig, hou je van organiseren en communiceren, ben je pro-actief en zichtbaar op de afdeling, dan is het Persoonlijk Begeleiderschap een uitdaging om aan te gaan. Sharon Trémour

Naam: Anne Burger Aantal jaren werkzaam bij Cordaan: 8 jaar Werkzaam op locatie: de Buitenhof 1. Hoe lang ben je al werkzaam in de functie van Persoonlijk Begeleider? “Vanaf het moment dat deze functie werd ingevoerd in de V&V vond ik het vanzelfsprekend om te solliciteren omdat mijn werkzaamheden vrijwel identiek waren aan de taakomschrij­ ving van een Persoonlijk Begeleider. Ik heb gesolliciteerd en ben aange­ nomen.”

2. Wat spreekt jou het meeste aan in deze functie? “De diversiteit spreekt mij het meest aan in deze functie. Om de zorg rondom een cliënt, uitgaande van diens wensen en mogelijkhe­ den, zo optimaal mogelijk te laten verlopen heb je met verschillende mensen te maken: familie/kennis­ sen, verzorgen­den, andere discipli­ nes intern en extern en instanties.

3. De Persoonlijk Begeleider heeft een belangrijke regiefunctie en een coachende rol als het gaat om de uitvoering van het persoonlijk plan van de cliënt. Dit houdt in dat je de zorg coördineert en afstemt met andere collega’s. Hoe gaat de samenwerking met andere collega’s zoals de behandelaars of verzorgenden die met de cliënt te maken hebben? “Wat de behandelaars betreft gaat het op onze afdeling prima. Zij zijn vertrouwd geraakt met de nieuwe functie. Ook bij de verzorgenden zie je dat steeds meer. De samenwer­ king met de Facilitaire Dienst moe­ ten we verbeteren. Het is een be­ kend gegeven, dat elke verandering zijn tijd nodig heeft. De functie krijgt steeds meer bekendheid binnen de organisatie en zal op den duur ge­ woon worden.” 4.Van hoeveel cliënten ben je de Persoonlijk Begeleider? “Op onze afdeling, een combinatie van somatische en terminale cliën­ ten en revalidanten, verblijven 43 cliënten. We hebben ruimte voor drie PB-ers.

5 Hoe reageren deze cliënten en hun naasten op het feit dat ze één vast aanspreekpunt hebben? “Doordat er een wisseling is ge­ weest bij het invullen van de functie van de derde PB-er is het voor som­ mige cliënten wat onduidelijk ge­ worden. Dat gaan we aanpakken.” 6. Wat is de grootste uitdaging in deze functie? “Wat ik eigenlijk al eerder aangaf. De diverse mensen en aspecten waar je mee te maken hebt.” 7. Iedereen die als Persoonlijk Begeleider aan de slag wil, volgt een ontwikkeltraject op de Cordaan Academie. Hoe heb je dit traject ervaren? “Het ontwikkeltraject dat ieder PB-er moet volgen, heeft de functie voor mij meer inhoud gegeven. Er was toen ik begon nog niemand binnen de sector aan wie je je kon spie­ gelen. Ik zat bij de eerste lichting. Ik heb een aantal nieuwe dingen geleerd met name met betrekking tot veranderingen teweeg brengen en projectmatig werken. Daarnaast kwamen er ook zaken aan de orde die mij bekend zijn, maar die zo weer even opgefrist/geoefend kon­ den worden. Er was wel een niveau­ verschil van de deelnemers aan het ontwikkeltraject omdat de toelating van de deelnemers op zeer verschil­

lende criteria gebeurde. Het is vind ik van groot belang, dat de selectie van toekomstige PB-ers volgens eenduidige criteria gebeurt. 8. Welke boodschap wil je meegeven aan collega’s die interesse hebben in de functie van Persoonlijk Begeleider in de V&V sector? “De functie doet een flink beroep op je. Je moet stevig in je schoe­ nen staan, de nodige ervaring in de zorg is een pré om een idee te hebben waar je mee te maken kan krijgen. Ben je sociaalvaardig, in­ ventief, kan je goed samenwerken en wil je een stapje verder komen binnen de zorg dan raad ik je de functie van Persoonlijk Begeleider ten zeerste aan.” Sharon Trémour

Medewerkers die interesse hebben in de functie van Persoonlijk Begeleider in de V&V kunnen dat aangeven bij hun teammanager. Bij de afdeling Werving kan je ondersteuning en informatie krijgen hoe je kunt solliciteren op deze functie.

Facilitair Meldpunt:

Zolang zorg in beweging is, gaat het Facilitaire Meldpunt mee Alles wat met facilitaire zaken te maken heeft gaat via het Meldpunt Cordaan. Er kunnen meldingen gedaan worden over bijvoorbeeld technische storingen of logistieke zaken in een woning, kantoor of locatie. In totaal ondersteunt het meldpunt 840 locaties. Daarnaast verzorgen zij de reserveringen van alle zalen binnen Cordaan, met de mogelijkheid om daar catering of materialen bij te bestellen. Jaap Poort, manager Facilitair Meld­ punt Cordaan, vertelt: “Ik ben 1 janu­ ari 2010 begonnen. Het is een kick en ik word er enthousiast van om heel Cordaan te bedienen en te ondersteu­ nen. Ik vind het geweldig wanneer we een positieve draai kunnen geven aan een klacht of melding en mee te wer­ ken aan de ontwikkelingen.” Uniformiteit “In 2008 is het F-MIS (Faciliteit ma­ nagement Informatie Systeem) aan­ geschaft. Dit is een systeem om de facilitaire processen te ondersteu­ nen. We hebben in eerste instantie gekozen als zwaartepunt voor het Meldpunt. Om dit als eerste in te richten, op poten te zetten en te la­ ten draaien. Zodat we op alle locaties één systeem hanteren. Vanaf 1 juni dit jaar is heel Cordaan aangesloten bij het F-MIS. We hebben gekozen voor uniformiteit en daardoor is het Meldpunt gestart. Door het F-MIS werken we effectiever en efficiënter. Voor de organisatie zijn de facilitaire zaken transparanter geworden. Van A tot Z is nu geregistreerd, zodat je een breder zicht krijgt op Cordaan. Wat gebeurt er, hoe heeft de afhan­ deling plaatsgevonden en wat is de status een jaar later.” Niet onpersoonlijker “Het Meldpuntteam bestaat uit acht personen. Per 8 maart zijn regio Mid­ den en Oost ook aangesloten bij het centrale Meldpunt Cordaan. In het begin is het wennen voor de men­

sen dat zij niet rechtstreeks de tech­ nische dienst meer kunnen benade­ ren maar nu het meldpunt vragen. Dit geld ook voor een reservering of er een zaal beschikbaar is. Voor de meldingen en reserveringen stre­ ven we er naar om binnen een dag antwoord te geven. Het is met het Meldpunt Cordaan niet onpersoonlij­ ker geworden, maar structureler en duidelijker. Ik ben sinds kort ook bij de overleggen met de regiomana­ gers en ik ga daarnaast regelmatig ‘het veld in’, om het zo goed moge­ lijk te laten verlopen. Natuurlijk kan je niet alles ondervangen en gaat en gaat er soms wel eens wat fout. Voor iedereen is het meldpunt wen­ nen, en we streven naar verbetering. Dat moeten we met zijn allen doen. Communicatie en over en weer be­ grip is belangrijk. Verandering blijft altijd. Zolang zorg in beweging is, gaat het Facilitaire Meldpunt mee.” “Er zijn tussen de 800-1000 meldin­ gen per week. Collega’s verwerken deze wekelijks in het F-MIS en ben ik trots op ze, met welke snelheid dit gebeurt. Dagbesteding Verstande­ lijk Gehandicaptenzorg (VG-dagbe­ steding), Geestelijke Gezondheids­ zorg (GGZ) en de Thuiszorg zijn van­af 1 juni operationeel via het Meldpunt. Van Cordaan Thuiszorg haken medio september twee medewerkers aan bij het Meldpunt vanwege hun speci­ alisatie. Er komen heel diverse mel­ dingen binnen, van een lichtstoring, een lege band van de rollator tot

Vlnr: Marion Hulseboom, Nuray Olmez, Sylvia van der Sluis, Hans Schiele, Jaap Poort, Gonnie Boumans,Ingrid de Goijer

tegels die gekit moeten worden. Al­ les is voor ons een serieuze melding en proberen we goed te linken naar de uitvoerende parijen.” Realistisch blijven “Door het Meldpunt centraal te stel­ len weten we nu zelfs waar de ver­ bandtrommels en de blusapparaten zijn van alle locaties. Ik ben er voor om niet te bureaucratisch te worden, we moeten ook realistisch blijven. Bij urgente zaken moet er flexibel gehandeld kunnen worden. Die cul­ tuur is er ook niet hoor, maar ik wil het wel benoemen. Cordaan GGZ,

VG-dagbesteding en de Thuiszorg zitten nu in een soort van speurtijd, een wenperiode. De snelle ontwikke­ ling van het Meldpunt en dat nu alle regio’s zijn aangesloten is echt ge­ woon kicken! In 2011 zullen er meer componenten van F-MIS opgepakt worden. We gaan door met de uit­ straling Meldpunt Cordaan. Het gaat de goede kant op.” Veiligheid voorop “Op al onze gebouwen maken we meer­jarenonderhoudsplannen en we richten ons ook op de Bedrijfshulpver­ lening (BHV). We weten bijvoorbeeld

waar de verbandtrommel staat of de brandblusser hangt in een locatie, maar ook hoeveel mensen een BHV certificaat hebben. Elke maand ont­ vangen de regiodirecties/regiomana­ gers de rapportage van alle locaties in hun regio. Wat er gemeld is en af­ gehandeld is. Op deze manier heb je zaken in een oogopslag in beeld. Voor ons staat veiligheid van de loca­ ties, een veilige omgeving voor onze cliënten, voorop.” Petra Borst

JongCordaan presenteert tegeltjeswijsheid voor iedereen Op donderdag 10 juni organiseerde JongCordaan een bijeenkomst. Deze derde bijeenkomst ging dit keer over het verschaffen van inzicht in je eigen carrière en loopbaan. Omdat dit een groter publiek aantrok dan alleen de JongCordaners was er besloten om deze keer ook NIET-JongCordaners uit te nodigen.

Eén jaar Zorg op Afstand op IJburg Nu al bijna onmisbaar Al ruim een jaar maken bewoners en medewerkers van de RIBW IJburg gebruik van Zorg op Afstand. Op 6 juli werd hier op feestelijke wijze bij stil gestaan. Na het welkomstwoord van Tanja van den Busken, teammanager IJburg, hielden twee bewoners een pleidooi om Zorg op Afstand na beëin­ diging van de pilot eind dit jaar te behouden. “Als iemand ziek is en de deur niet uit kan, kan je via beeldbellen toch contact met elkaar houden. Je kunt ook in contact komen met lotgenoten waardoor je niet in een sociaal isole­ ment raakt. Bij de meeste bewoners staat PAL4 (het systeem dat Zorg op Afstand mogelijk maakt, red.) dagelijks aan en maken ze er intensief gebruik van.” De bewoners hebben Zorg op Afstand een dikke pluim gegeven en hopen nog lang van het systeem te kunnen genieten. Han van Esch, directeur GGZ/VGZ in regio Oost, maakte voor het eerst zelf gebruik van Zorg op Afstand door beeldschermcontact te maken met RIBW bewoners van de Stadionbuurt en Snelleveldstraat. Toosje Roel, pro­ jectleider van de pilot, gaf in een korte toespraak aan dat er landelijk veel belangstelling is voor de pilot. Cordaan werkt er hard aan om Zorg op Afstand ook na de pilotfase gefinancierd te krijgen. Wilt u meer weten over de pilot Zorg op Afstand kijk dan op de webkrant www.zorgopafstandbijcordaan.nl

Benoeming lid Raad van Bestuur en directeur VGZ/GGZ

Henk Kouwenhoven, directeur VGZ /GGZ en voorzitter van regio Midden, verzorgde die middag de aftrap. Bij­ zonder leuk was dat diezelfde och­ tend zijn benoeming als derde lid van de Raad van Bestuur bekend was ge­ maakt. Wij hadden daarom een echte ervaringsdeskundige in ons midden als het gaat om carrière maken. Iets wat hij heeft meegekregen in zijn op­ voeding, zoals hij die middag aangaf. De boodschap van zijn ouders was aan de ene kant: “Doe wat je ontzet­ tend leuk vindt”, en aan de andere kant: “Doe waar je goed in bent en wordt daar heel goed in.” Henk zei ten slotte: “JongCordaan is belangrijk en goede mensen moeten we behouden, dit doe je door onder andere ruimte en mogelijkheden te creër­en als organisatie.” Matthieu Weggeman (hoogleraar organisatiekunde aan de TU Eind­ hoven, onder andere bekend van

het boek ‘Leidinggeven aan profes­ sionals? Niet doen!’) trakteerde die middag op een inspirerend blik in onze eigen loopbanen. Weggeman begon zijn verhaal met zijn visie op de vorm van leiding­ geven anno jaren ’80 waarbij voor­ namelijk planning & control(e) cen­ traal staat die volgens hem meer geschikt is voor de koekjesfabriek. Hij zei: “Mensen die houden van hun vak doen liever iets goed dan fout en dat moet je als leidinggevende vooral faciliteren.” Hij gaf ons tevens slecht- en goed nieuws: Slechte nieuws is dat professio­ nals niet te managen zijn door het invoeren van regels en procedures of door het toepassen van informa­ tiesystemen. Goede nieuws is dat het energie­ niveau van een professional als functie heeft om zichzelf te identifi­

ceren met de “hogere doelen” van de organisatie. De opdracht werd gegeven om sa­ men met je buurman/buurvrouw je eigen leidinggevende te evalueren op basis van een aantal eisen die werden gepresenteerd. Ik geloof dat een ieder tevens zichzelf wel de vraag kan stellen na deze over­ tuigende spreker: “Ben ik nog wak­ ker en krijg ik leiding zoals ik dat nodig heb?” Het doel van de middag was om alle aanwezigen een inhoudelijk “geeste­ lijke” massage te geven, aldus het projectteam, mensen met elkaar in contact te brengen en uiteraard af te sluiten met een gezellige borrel. Ik geloof dat ze hierin geslaagd zijn! Tamara Streng

Juridische fusie Cordaan met Cordaan Thuiszorg in zicht Met een positief financieel resultaat gedurende drie periodes heeft Cordaan Thuiszorg laten zien dat het nu een gezonde bedrijfsvoering heeft. Dankzij de grote inzet van de medewerkers van Cordaan Thuiszorg is dit goede resultaat bereikt. De positieve cijfers waren voor de Raad van Toezicht van Cordaan een belangrijk gegeven om akkoord te gaan met de voorgenomen juridische fusie. In het najaar van 2010 neemt de Raad van Toezicht een definitief besluit. Hierbij betrekt zij onder meer de cijfers over het eerste halfjaar. Ook de adviezen van de medezeggenschapsorganen zullen in het besluit worden meege­ nomen. Bij een positief definitief besluit zal de formele fusie op 1 januari 2011 plaatsvinden. Dan zijn Cordaan en Cordaan Thuiszorg één zorgbedrijf. Een goede basis voor onze (toekomstige) cliënten. Steeds meer mensen willen zo lang mogelijk in hun eigen woonomgeving zorgondersteuning ontvangen. Het beleid van de overheid is hier in toenemende mate op gericht. Complexe zorg verplaatst zich hierdoor naar de thuissituatie. De fusie tussen Cordaan en Amsterdam Thuiszorg maakt het eenvoudiger om kennis uit het ver­ pleeghuis in de thuiszorg te benutten. Tegelijk komt kennis van thuiszorg beschikbaar voor verpleeghuiszorg, ge­ handicaptenzorg en geestelijke gezondheidszorg. De nieuwe organisatie maakt het beter mogelijk om in de buurt op een kleinschalige manier passende zorg te verlenen. Als gevolg van de fusie nemen de kosten van overhead af, doordat de bedrijfsondersteuning doelmatiger wordt georganiseerd.

Nieuwe voorzitter Raad van Toezicht benoemd Op 1 juni heeft Kees Starreveld afscheid genomen als voorzitter van de Raad van Toezicht. De nieuwe voorzitter is Emile Lohman. Hij is bestuursvoorzitter van het UMC St. Radboud te Nijmegen. Tot 2006 heeft Lohman dezelfde functie bij het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis in Amsterdam vervuld. Daarvoor was hij directeur bij Koninklijke Bijenkorf Beheer en bij het facilitair bedrijf van de NOS.

Henk Kouwenhoven

Han van Esch

De Raad van Toezicht heeft Henk Kouwenhoven tot lid van de Raad van Bestuur van Cordaan benoemd. De benoeming gaat in op 1 oktober 2010. Zes adviescommissies – waaronder de medezeggenschap – hebben ieder unaniem positief over deze benoeming geadviseerd. Henk Kouwenhoven heeft brede kennis en ervaring in de zorg opgedaan. De afgelopen jaren heeft hij getoond affiniteit te hebben met vraagstukken toegespitst op kwaliteit van zorg, inclusief de rol van medewerkers hierbij. Zijn kennis en ervaring is complementair aan die van Eelco Damen (voorzit­ ter) en Karel Verwey (vice voorzitter). Begin dit jaar is aangekondigd, dat Han Steketee per 1 januari 2011 Cordaan verlaat. In die tussenliggende periode (oktober - januari) draagt hij zijn taken over. Het is de bedoeling dat de Raad van Toezicht eind septem­ ber een herverdeling van taken van de Raad van Bestuur vaststelt. Han van Esch volgt Henk Kouwenhoven op als directeur VGZ/GGZ en te­ vens als directievoorzitter regio Midden. Op dit moment is Han van Esch directeur VGZ/GGZ in de regio Oost. Hij aanvaardt de functie in de regio Midden nadat hij een opvolger voor zijn huidige functie heeft ingewerkt. Voor de regio Oost is de procedure gestart om een nieuwe directeur (VGZ/ GGZ) te werven.

colofon CC is een periodiek voor medewerkers, vrijwilligers en relaties van Cordaan. Het verschijnt in een oplage van 10.000 exemplaren, 6 keer per jaar. Jaargang 03, nummer 04, augustus 2010. Hoofdredactie Wolter Knijff Eindredactie Petra Borst Aan dit nummer werkten mee Petra Borst, Sanne van Denderen, Bas Jongerius, Bas van Gelderen, Elise Kaandorp, Merel Kloet, Marloes de Ruiter, Serkan Sert, Tamara Streng, Sharon Trémour Druk Drukkerij De Raat & De Vries Ontwerp en opmaak Forma Concreta Fotografie Nynke Atsma, Edwin Boer, Petra Borst, Sanne van Denderen, Bas Jongerius, Bas van Gelderen, Elise Kaandorp, Michael Kooren, Serkan Sert Overname Artikelen uit deze publicatie mogen, uitsluitend na schriftelijke toestemming van de redactie, worden overgenomen met bronvermelding Redactieadres Redactie CC, Postbus 1103, 1000 BC Amsterdam, e-mail: [email protected], tel: 020 435 63 24 Ingezonden brieven en kopij (max. 300 woorden) bij voorkeur als Word-bijlage per e-mail zenden naar de redactie. De redactie behoudt zich het recht voor bijdragen te weigeren, in te korten of naar een latere uitgave te verplaatsen, vanzelfsprekend in overleg met de auteur. Anonieme bijdragen worden niet geaccepteerd.