JUNI 2013! Tijd voor een CuraSiefje van mij. Tijd om even b ij te praten. In mei stond hij bomvol maar deze keer zal het iets minder zijn. Dit komt vooral omdat we veel werken. Wanneer we dan vrij zijn hebben we genoeg aan een stran dje of thuis chillen met elkaar, de toeristische uitstapjes komen later wel weer . Sinds kort proberen we ook elke week te gaan sporten. Een aantal Nederlandse mariniers geven op dinsdag en donderdag avond Bootcamp! Hardlopen, spieroefeningen nog meer hardlopen en ohja, vergeet de spieroefeningen niet. Diezelfde avond slaap je heerlijk en de volgende dag kom je moeilijk je bed uit. Toch betwijfel ik of ik afgetraind terugkom … De afgelopen weken stromen de Nederlandse overlevingspakketen namelijk binnen. Mijn lieve ouders stuurde M&M’s en STROOPWAFELS op. Later die week kwamen de ouders van Arko aan met ook heerlijk e dingen uit Nederland. Je moet weten, dit is allemaal hier te koop maar dan heel duur. Het is echt super leuk om post te ontvangen maar je moet wel weer meer gaan sporten Van de week ontving ik een T-shirt van ‘mijn’ 10ers (uit de Zout & Licht Gemeente in Hilversum) die zij op de EO Jongerendag hadden gekocht voor mij. Hoe tof is dat?!?! Even tussen jou en mij gezegd, ik word er stil van. Nu ik hier ben realiseer ik me weer een stukje meer dat er mensen zijn die van me houden. Het is niet altijd gewoon geweest om mezelf leuk te vinden en v an mezelf te houden. Vriendschappen aangaan en onderhouden is nog steeds niet mijn sterkste punt net als mijn positieve zelfbeeld maar ik leer steeds meer om van mezelf te houden en belangrijker misschien ik leer van andere te houden.
Zoals jullie weten is een van onze collega vroegtijdig terug naar Nederland gegaan en wonen Christa en ik alleen in het grote landhuis Veeris. Gelukkig wonen on ze collega/vrienden Marieke en Arko 50 meter verderop. Niet gek dat de band sterker wordt omdat we elkaar vaker spreken maar toch heb je ook tijden dat je elkaar alleen op het werk ziet. Het is echt fijn dat we zo goed met elkaar kunnen opschieten. Ik ben daar nog
steeds dankbaar voor. Toch lijkt het alweer weer zo’n tijd geleden dat ik alleen in Hilversum woonde. In mijn prachtige huisje aan het Lavendelplein waar n u Laura woont met haar man en mooie kids! Dat je daar alleen woont, kookt voor jezelf en ’s avonds alleen thuis komt. Super gezellig en ook wel gek dat er nu mensen zijn wanneer je thuis komt. D at zal best wennen zijn straks in Nederland. Maar gelukkig (voor mij) duurt ‘straks’ nog even. Er is hier nog genoeg werk te doen. Deze maand hebben we drie kinderen naar het internaat gebracht. In mei vertelde ik daar al iets over. Na wat onzekere weken over de precieze datum was het toch echt zover: Begin juni gingen ze samen met een van ons een uurtje kijken. De week erna gingen ze zelf een middagje meedraaien en de week d aarop was de overplaatsing op maandag. In het weekend hebben we samen met hen de koffers gepakt. Tjo nge, wat kunnen kinderen in 3 maanden toch veel spullen verzamelen. Ze kregen een lijstje van het internaat wat ze wel en niet mee mochten nemen en ik kan je vertellen, we moesten echt wat spullen weer uitpakken. Gelukkig kunnen ze wat spullen opslaan bij hun voormalige pleegmoeder. Op zondag was het afscheidsmoment, de kinderen zaten aan tafel en kregen hun ‘ikboek’(dat is een map/boek waarmee je laat zien wie je bent , tijdens hun verblijf maken de kinderen elke week een hoofdstuk ), er werd een rondje gemaakt met mooie herinneringen, er werden wat liedjes gezongen en daarna werd er gebeden. Gods zegen is zo onmisbaar bij deze grote stap. De rest van de middag zijn ze naar het strand geweest. Maandag middag was ik aan het werk en haalde ze uit school. In de bus terug waren ze al wat onrustig ; kleine conflictjes, ontevredenheid tegen tantes en vooral weinig rust voor de dagelijkse structuur. Gelukkig wisten mijn collega en ik waardoor het kwam en konden we goed inspelen op hun vraag en behoefte. Na het eten was een van de meiden boos mij. Ik had iets beloofd en niet meer gedaan, ik, in mijn totale onschuld wist hier niks van. Samen met haar ging ik op de schommel zitten, voor haar een plek die ze tijdens haar verblijf had gekozen als time outplek. Ik vroeg haar naar haar boosheid en kon mijn excuses aanbieden dat ik weer eens iets vergeten was maar vroeg haar vooral of er nog iets anders was, iets dat misschien ‘internaat’ heet. En daar zat ze, ineen gedoken, snikkend en zwijgend. Ik ging voor haar staan en gaf haar een brasa (een knuffel). Mensen! Dit gaat me dan echt aan het hart! Wat had ik graag gewild dat zij en haar broertje en zusje gelijk bij een pleeggezin konden wonen. Aan het eind van de middag brachten mijn collega en ik ze weg. Tijdens de busrit hebben ze alleen maar gehuild en letterlijk gesmeekt om terug te keren naar Encelia. Bij aankomst werden de mensen van het internaat waarschijnlijk iets wat verwenst maar ze gaven ze leiding keurig een hand (ik was trots) en liepen mee. Daar kregen de meiden beide een aparte kamer toegewezen gekregen, naast elkaar. Beneden in de gemeenschappelijke ruimte werden we aangekeken door een aantal onzekere maar toch ook arrogante ogen van Antilliaanse meiden. Waarschijnlijk zijn ze binnen de kortste keren vriendinnen maar op dat moment nog niet.
Het afscheid daar was kort en bondig. Voo r de kinderen beter maar ook zeker voor mij. Na de grote vakantie mogen we een keer op bezoek komen maar nu is het goed ze te laten wennen aan hun leven daar. Ik hoop echt dat ik nooit meer kinderen daarheen hoef te brengen. Kinderen horen bij hun ouders en als dat niet kan bij familie of goede pleeggezinnen maar dit …..nee dit heeft niet mijn voorkeur. Als stichting hebben we hier ook niet 100% voor gekozen maar de hulpverleningsinstanties van Curaçao gaven hier voorlopig de voorkeur aan. De nieuwe groep kinderen heeft niet lang op zich laten wachten. De dag na het heftige afscheid stonden de volgende kinderen op de stoep. Een tweeling van 10 jaar! Beiden in het bezit van de stempel ADHA en ODD. Daarnaast vertoont één van hen autistische kenmerken. We waren er allemaal op gebrand om hen vanaf moment 1 in de structuur mee te nemen. Ik moet zeggen, dat lukt om dit moment goed. Ze hebben baat bi j de structuur en we sturen ze aan op hun zelfstandigheid. Daarnaast hebben deze jongens een moeder die heel graag mee wil werken en op enstaat voor sturing in haar opvoeding en communicatie met de jongens. Over 12 weken zullen de jongens dus ook weer teruggaan naar hun moeder. Dat is een mooi doel om naar toe te werken! Zoals ik in het CuraSiefje van mei heb verteld had de groep wat moeite om ons gezag te accepteren. Daarnaast hadden we als team soms wat moeite om het uit te stralen. Voor mij persoonlijk had het te maken met onzekerheid maar ook met mijn manier van pedagogisch handelen. We hebben tijdens een teamoverleg geoefend met rollenspellen. De ene keer was je een losgeslagen kind en de andere keer een begeleider. Zo werd het duidelijk zichtbaar hoe je handelt op de groep. Echt heel leerzaam. Dit konden we mooi inzetten op de groep en in combinatie met de nieuwe groep werpt dit echt zijn vruchten af. Wees niet bang, ik kan nog steeds heel lief zijn Het laatste wat ik nog wil noemen m.b.t. Encelia zijn de sollicitaties. De eerste ronde sollicitaties zijn geweest en daar is iemand uit gekomen! Eind juni komt ze voor het tweede gesprek en hopen we meer duidelijkheid te krijgen. Voor de rest is er opnieuw een advertentie geplaatst in een andere krant. Hopelijk komen daar nog meer reacties op. Ik hou jullie op de hoogte.
Graag wil ik jullie bedanken (dat appeltaartje komt later hoor) voor jullie begrip en lieve berichten n.a.v. mijn stukje over het leven in 2 were lden. Vorige keer vertelde ik iets over het contact met Nederland. De mensen die daar op gereageerd hebben waren zo begripvol, dank daarvoor! De afgelopen maand heb ik wat mindere berichten uit Nederland gehoord. Bijvoorbeeld persoonlijke crisissen van mensen uit mijn omgeving. Het is dan niet altijd leuk om ver weg te zijn, toch ervaar ik dat het goed is om hier te zijn en ben ik er van overtuigd dat er andere mensen betrokken zullen zijn in Nederland. Op dit moment van schrijven ben ik nog geen tante. Mijn zus en zwager verwachten een kleintje maar tot nu toe zit hij/zij nog rustig in de buik. Vindt u het ook niet naar dat zij weten wat het wordt maar voor de rest niemand?!?
Danken en bidden jullie mee? Voor de nieuwe kinderen die nu verblijven op Encelia. Voor de samenwerkende instanties in de hulpverlening van Curaçao. Voor een geschikt pleeggezin voor een van de jongens, hij wacht al zo lang Voor Christa en haar familie, haar opa is na een kort ziekte bed in juni op 94 e leeftijd overleden. Een dankbare leeftijd maar het gemis is niet minder.
En je weet, bid je liever niet om welke reden dan ook? Dan hoop ik dat je stil wil staan bij dez e punten. Dank voor jullie betrokkenheid, dat jullie nog steeds deze CuraSiefjes lezen en nog steeds blijven geven!
Heel veel liefs Corine En van deze krap….
Landhuis Veeris Oude weg naar Westpunt z/n Willemstad, Curaçao
Telefoon: 0613527127 (voor Whatsapp) e-mail:
[email protected] Skype: live:corine285 Internet heb ik alleen op Veeris, waar ik woon dus wil je mij spreken is een afspraak maken wel zo handig! Voor giften: Rafaelgemeenschap Zout & Licht, Hilversum Postbank GIRO: 29.26.469 O.v.v. Corine Hendriks in Curaçao (Giften zijn bij de Belastingdienst aftrekbaar) Encelia Website: www.encelia.cw Kinderdorp Hebron: www.hebron.an Stuur dit CuraSiefje vooral door naar vrienden, kennissen en bekenden. Wil je hem liever op een ander e -mailadres ontvangen of wil je eerdere CuraSiefjes ontvangen? Laat het even weten!
