CRANtje. Contactblad van de. Stichting Projecthulp Kindertehuis CRAN. HELP ons CRAN helpen. 29 mei 2010:

CRANtje 29 mei 2010: Ontmoet GONZALO GUTIERREZ en MARIA CRISTINA BUITRAGO van CRAN, tijdens hun bezoek aan Nederland, in Park Oud Valkeveen in Naarden. Zie pagina’s 5 en 15 van dit CRANtje !

HELP ons CRAN helpen

Contactblad van de Stichting Projecthulp Kindertehuis CRAN Jaargang 28, nummer 1, april 2010

Samenstelling bestuur:

Voorzitter: Steven Pleiter Timmermeesterslaan 3 8014 EJ Zwolle 038 4656 797 [email protected] Secretaris: Jannie Roodhof Koetshuislaan 32 8551 PW Woudsend 0514 591785 [email protected] Penningmeester: Jenny Pullen Kalmoes 17 7772 MD Hardenberg 0523 260216 [email protected]

Lid / websitebeheer & ledenadministratie: Hans Schuurmans Zevenwouden 126, 8245 CL Lelystad 0320 707 209 [email protected] Lid / winkeltje, acties en fondsenwerving: Klasien Schuurmans Zevenwouden 126, 8245 CL Lelystad 0320 707 209 [email protected]

Websites Projecthulpgroep CRAN | www. projecthulpcran. Nl of www.phg-cran.nl Fundación CRAN | www. cran.org. co

2

Bankgegevens Stichting Projecthulp Kindertehuis CRAN: ABN-AMRO bank Susteren: 42 60 34 287 Postbank: 407983

VOORWOORD Beste mensen, Alweer ruim een half jaar voorbij ! En weer een CRANtje boordevol met informatie voor u. We staan stil bij de financiën van 2009 en voor 2010, we kijken terug op projecten die we in 2009 ondersteund hebben, en kijken vooruit naar projecten die we in 2010 zullen ondersteunen. In dit CRANtje ook drie pagina‟s aandacht voor speciale projecten waarvan de opbrengst aan CRAN ten goede komt, via onze projecthulp stichting. Veertien (!) pagina‟s met verhalen over reizen naar Colombia. Mijn eigen verhaal over de reis die ik met mijn gezin maakte in de zomer van 2009, ook de familie Schuuring doet verslag van hun reis. Bijzonder is het verhaal van Habiba de Koning Carabali die een half jaar bij haar biologische familie gewoond heeft. Ook moet gemeld worden dat Gonzalo Gutierrez en Maria Cristina Buitrago eind mei in Nederland zijn en wij een ontmoeting met hen organiseren, waar wij u graag voor uitnodigen. Zie hiervoor pagina 15 en een inlegvel bij dit CRANtje. Dit is een unieke mogelijkheid om de directeur en manager van het adoptieprogramma van CRAN te ontmoeten. Wij hebben een locatie gevonden waar het voor jong en oud goed vertoeven is. Kortom, volgens mij hebt u met dit CRANtje weer prima lectuur voor een middagje in de voorjaarszon, op uw terras of balkon. Geniet er van en als u wilt reageren, dan kunt u ons bereiken op de e-mailadressen of telefoonnummers zoals op de pagina hiernaast vermeld.

Steven Pleiter, april 2010

3

INHOUDSOPGAVE: Pagina: Bestuursleden en adressen

2

Voorwoord

3

Inhoudsopgave

4

Mededelingen | Gonzalo Gutierrez en Maria Cristina Buitrago in NL

5

Financiën 2009 en budget 2010

6

Terugkoppeling projecten 2009

8

CRAN projecten 2010:

10

Acties en giften voor CRAN

12

- Geef ze de vijf

12

- KNHB fonds

14

- Jarig – Jarig – Jarig

14

Colombia reisverslag: „2009: Terug naar Colombia‟

15

Er is een verhaal te vertellen over CRAN en de kinderen van Bogotá

23

Reisverslag Familie Schuuring

24

Habiba de Koning Carabali: Nu ik hier ben merk ik toch dat ik meer Nederlands ben dan ik had gedacht

26

Help ons CRAN helpen

31

4

Adreswijziging Verhuist u? Gaan uw geadopteerde kinderen op zichzelf wonen? Stuur ons een adreswijziging zodat wij ons adressenbestand goed op orde kunnen houden. Dat voorkomt eveneens onnodige kosten door verkeerde verzending van het CRANtje of andere post. Stuurt u even een berichtje aan [email protected] of per post aan Hans Schuurmans, Zevenwouden 126, 8245 CL Lelystad. Wij danken u bij voorbaat. “Leden”administratie: Onze stichting houdt een bestand bij van donateurs (leden) en andere geïnteresseerden. Hebt u een adreswijziging, of iets anders te melden met betrekking tot uw adres, richt u zich dan tot: Hans Schuurmans, Zevenwouden 126 | 8245 CL Lelystad 0320 707 209 | [email protected]

Gonzalo Gutierrez en Maria Cristina Buitrago komen naar Nederland! Gonzalo Gutierrez, directeur van Fundación CRAN en zoon van Ximena Lleras Puga, en Maria Cristina Buitrago, zij geeft leiding aan het adoptie programma, komen in mei 2010 naar Nederland. Zij plannen Wereldkinderen en overheidsinstanties te ontmoeten en daarnaast zullen wij een aantal ontmoetingen hebben. Ook willen wij, zowel onze projecthulp stichting als Gonzalo en Cristina u in de gelegenheid stellen hen te ontmoeten. Dit is een toch wel zeldzame gelegenheid dat u de directeur en diegene die verantwoordelijk is voor het adoptie programma kunt ontmoeten, en wij organiseren daar graag een gelegenheid voor. U leest hierover meer op pagina 15 van dit en op het inlegvel bij dit CRANtje.

Maria Cristina Buitrago (L) en Gonzalo Gutierrez (R) tijdens het bezoek van Steven Pleiter in 2009

5

Financieel overzicht 2009 en budget 2010. 2009 Is afgesloten en we zijn inmiddels 2010 begonnen. Hoewel we ons in 2009 zorgen hebben gemaakt over de inkomsten voor onze stichting, is de uitkomst van dat jaar zeer meegevallen. Hartelijk dank aan alle donateurs en gulle gevers voor uw bijdragen. U helpt ons Fundacion CRAN helpen. Meegevallen inkomsten dus, ten eerste omdat de bijdragen uit donaties weer opliepen ten opzichte van 2008, toen we dat deel tegenvallend vonden. We hebben daar aandacht aan besteed en 2009 dus relatief goed afgesloten. Ook qua bijzondere acties is 2009 een goed jaar geweest. Dat heeft er toe geleid dat we in 2009 een enorme hoeveelheid projecten hebben kunnen ondersteunen, en ik kan u garanderen dat CRAN daarmee uitermate verheugd is.

6

Financieel overzicht 2009 en budget 2010. Op de komende pagina‟s blikken we terug op de projecten die in 2009 ondersteund zijn. In 2009 zijn we er ook in geslaagd om de kosten van de stichting op 20% van de inkomsten te krijgen. In de jaren hiervoor was dit niet gelukt, en wij hebben wel het streven dit percentage na te streven. Als de totaal inkomsten lager worden is dit moeilijk, omdat een deel van de kosten als vaste kosten beschouwd moeten worden. Voor 2009 was dit geen probleem en ook voor 2010 verwachten we daarmee geen probleem. Met Fundacion CRAN hebben we nu een afspraak gemaakt dat de werkwijze van de Stichting Projecthulp CRAN is dat wij jaarlijks een budget opstellen voor projecten die wij zullen ondersteunen. Dat doen we dus vooraf, zeg maar aan het begin van het jaar. Dan spreken wij projecten af voor een bedrag dat wij in het jaar daarvoor ontvangen hebben. We zullen ons dus nooit committeren aan projecten voor een groter bedrag dan wij het jaar ervoor ontvangen hebben. Hiermee willen wij bereiken dat we altijd kunnen waarmaken wat we toezeggen. Als Stichting Projecthulp Kindertehuis CRAN leggen wij de lat overigens op € 10.000 voor projecten. Dat is een streefbedrag dat we jaarlijks minimaal aan projecten willen ondersteunen. Met de 20% kosten betekent dit dus dat we ongeveer € 12.000 aan inkomsten moeten zien te genereren. Voor 2010 betekent dit dat als onze donateurs ons niet in de steek laten we dit eenvoudig moeten kunnen halen. Het jaar is namelijk uitzonderlijk goed begonnen qua projecten. We hebben al zekerheid over € 5.500 aan inkomsten uit speciale projecten, en u leest daarover meer in dit CRANtje. Geen grote zorgen dus voor 2010, met de aannames zoals we die tot nu toe gedaan hebben. Maar er is meer en er kan meer. CRAN heeft nog een enorm potentieel waar zij hulp zouden kunnen verlenen als zij de mogelijkheden zouden hebben. Wij gaan daarom door. Als we mogelijkheden kunnen vinden om onze inkomsten verder te vergroten dan kunnen we meer projecten ondersteunen. Meer projecten voor de kinderen van Colombia die dit hard nodig hebben. Uw bijdrage voor 2010 Machtiging of automatische overboeking: Heb u voor één van beide opties gekozen dan hoeft u niets te doen, en wordt uw bijdrage vanzelf overgemaakt of afgeschreven. Acceptgiro: Maakte u uw bijdrage altijd over met behulp van een acceptgiro, of door zelf een overschrijving te maken, dan doen wij een beroep op u om dit zo spoedig mogelijk voor 2010 te doen. Wij willen u daarbij vragen zelf de overschrijving te doen, omdat de betaling met behulp van acceptgiro‟s duur is, en die kosten willen we graag besparen.

7

Terugkoppeling projecten 2009 Mede doordat er door omstandigheden in 2008 geen projecten werden ondersteund hebben we in 2009 flink uitgepakt, en de achterstand weggewerkt. In 2009 werden in totaal 7 projecten ondersteund. Hieronder ziet u de projecten genoemde, het oorspronkelijke (en afgesproken) budget en wat er uiteindelijk aan CRAN is overgemaakt.C

Hoewel de Stichting Projecthulp Kindertehuis CRAN zich bepaald niet met koers speculaties bezig houdt zijn de ontwikkelingen rondom de koers van de Amerikaanse dollar gunstig voor onze stichting geweest. Een kleine 1.300 EUR nemen we mee naar dit jaar voor projecten in 2009. Wij spreken projecten af in Amerikaanse dollars (USD) en maken de bijdragen over naar een bank in Miami. Dit alles in goed overleg met CRAN. Hoewel wij dus bedragen overmaken in USD is onze begroting in EUR. U maakt immers EUR aan ons over en onze bankrekeningen zijn in EUR. Dit houdt enig risico voor ons in. En dat is in 2009 gunstig uitgevallen. Hierna enkele updates rond de projecten in 2009. In het CRANtje van oktober 209 hebben we uitgebreid verslag gedaan van de projecten die we in 2009 hebben ondersteund. Dat kunt u eventueel teruglezen op onze website: http://www.projecthulpcran.nl/Crantje.php

8

Terugkoppeling projecten 2009 SPEEL-O-THEEK | Willem Waqué Ludoteca Na het overlijden van Willem Waqué in december 2008, en de opbrengst van de collecte in zijn herdenkingsdienst, is in gezamenlijk overleg besloten het Ludoteca project te ondersteunen. Ter nagedachtenis aan Willem Waqué besloot Fundacion CRAN de naam van Willem Waqué aan deze speel-o-theek te verbinden. Inmiddels is het zo ver dat een herinneringsplaquette opgehangen is.

SPEEL-O-THEEK Willem Waqué Voorzitter van de Stichting Projecthulp Kindertehuis (vrienden van) CRAN van 1990 tot 2007. Uit dank voor uw voortdurende steun van onze instelling. Dit project is nu geheel afgerond. Zelfs de waterschade die was opgelopen nadat er bij een naburig bouwproject iets fout ging. Gelukkig kon de schade snel hersteld worden, en is de speel-o-theek helemaal klaar. De kinderen van CRAN maken er al met veel plezier gebruik van.

Door omstandigheden, is de ingebruikname van de speel-otheek enkele keren uitgesteld. Nu is er een definitieve datum vastgelegd. Op het moment dat u dit leest heeft de opening plaatsgevonden. Deze stond gepland voor zaterdag 17 april 2010.

Hiernaast ziet u de uitnodiging die wij ook ontvingen.

9

Projecten 2010 In de bestuursvergadering van maart 2010 hebben wij de projecten voor 2010 vastgesteld, nadat voorbereidend overleg met Fundacion CRAN had plaatsgevonden. De volgende drie projecten zijn nu afgesproken:

We mogen wel zeggen dat vanwege groot succes van de projecten in 2009, deze ook in 2010 zullen worden voortgezet. Steven Pleiter: In augustus 2009 was ik in Colombia, en tijdens één van mijn bezoeken heb ik deelgenomen aan een “opvoedkundig uitje”. Toen gingen we naar Transmillenium het bussysteem dat Bogotá heeft aangelegd als alternatief voor een metro. De kinderen leven in een kleine wereld. Eerst binnen hun gezin daarna in CRAN. Enig besef van de wereld waarin zij leven mag je niet verwachten. En die wereld moeten we zeker niet zien als de globe die wij kennen, maar Bogotá of hooguit Colombia is voor de meeste kinderen het maximum dat zij ooit van de wereld zullen zien. Zeker in de instelling is het een kleine wereld. Wel een wereld met veel liefde en zoveel mogelijk aandacht voor de kinderen, maar wel op een beperkte oppervlakte. Door kinderen mee te nemen naar activiteiten waar zij beter kunnen aanvoelen wat de wereld om hen heen inhoudt helpen we deze kinderen te ontwikkelen in vele opzichten. 90 Kinderen zullen deelnemen aan de Opvoedkundige Uitjes. 70 Kinderen tussen de 4 en 10 jaar zullen dit jaar aan het zwemmen deelnemen.

10

“Field Trip” 2009: Bezoek aan Nestlé fabrieken

Projecten 2010 2010: Zwemmen: Het programma voor het zwemmen zal worden uitgebreid naar 70 kinderen, die in totaal 36 sessies zullen hebben. Dit is een uitbreiding ten opzichte van 2009 van zowel het aantal kinderen (uitbreiding naar 4 jaar als ondergrens) als in het aantal keren zwemmen nu 6 cycli van ieder 6 keer zwemmen. Onder zwemmen moeten we eerder recreatief zwemmen zien dan de zwemlessen zoals wij die kennen. In 2009 is duidelijk geworden dat er een zeer positieve ontwikkeling is op fysiek, psychologisch en emotioneel vlak.

Gelukkige zwemster

2010: Opvoedkundige uitjes In 2010 zullen 90 kinderen in de leeftijden van 2 – 9 jaar kunnen genieten van de opvoedkundige “uitjes”. Van een bezoek aan de Peter Pan voorstelling in het nationale theater (we weten al dat dit een groot succes is geweest, kinderen mochten meedoen in de voorstelling) via een instelling die kinderen bezighoudt met literatuur, het planetarium, het Simon Bolivar Park en gymlessen in het CRAN zelf. Voor een relatief klein bedrag ($ 20 per kind) kunnen 7 verschillende trips georganiseerd worden. De kinderen van CRAN kijken steeds weer uit naar deze activiteiten.

Club Cafam: spelen

11

Acties en giften voor CRAN Actie “Geef ze de Vijf” levert ruim €4780 op

leerlingen het Assink Lyceum spannen zich in voor kindertehuis CRAN Door Henk Jalving

Elk jaar zetten de leerlingen van het 2e leerjaar havo/vwo van het Assink Lyceum in Haaksbergen zich in de dagen voor de kerstvakantie in voor een goed doel. De leerlingen van de locatie Bouwmeester, waar ik al jaren als directeur onderbouw de scepter mag zwaaien, doen dan hun uiterste best in het kader van de actie “Geef ze de Vijf” zoveel mogelijk geld bijeen te brengen voor minderbedeelde jongeren in een ander land. In het verleden zetten zij zich op deze manier in voor scholen in Bolivia, Burkino Faso en Mali, voor weeshuizen in Nepal en projecten in Lombok. De naam van de actie (“Geef ze de Vijf”) heeft een dubbele betekenis: een figuurlijke en een letterlijke. Enerzijds reiken onze leerlingen met hun bijdrage figuurlijk andere jongeren de hand. Anderzijds heeft de naam een letterlijke betekenis: de school geeft de leerlingen € 5 (een Vijfje) met als opdracht dit bedrag op een creatieve manier zo goed en zo vaak als mogelijk te vermenigvuldigen. Als directeur van de onderbouw ben ik jarenlang nauw betrokken geweest bij deze goede-doelen-actie. Dit schooljaar is de laatste in mijn meer dan 40jarige loopbaan in het onderwijs; in juli a.s. neem ik afscheid van de school en ga ik met FPU (Flexibel Pensioen en Uittreden). Ter afsluiting van deze carrière verzocht mijn coördinator ideëel mij dit schooljaar het doel van de actie te kiezen. Voor mij was deze keus zo gemaakt. Al jaren (ik denk vanaf begin 80-jaren) zijn wij donateur via de Stichting Projecthulp Kindertehuis CRAN, omdat onze jongste adoptiezoon, Danilo, daar zijn “roots” heeft. Bovendien hadden wij in mei 2008 een rondreis door Colombia gemaakt en uiteraard ook een bezoek gebracht aan het kindertehuis CRAN. Van deze reis heb ik in CRANtje verslag gedaan in 2008.

12

Ter voorbereiding op de actie zelf heb ik aan alle klassen gastlessen gegeven. Daarin heb ik de leerlingen niet alleen het hoe en waarom van de actie uitgelegd, maar heb ik ze aan de hand van een Nieuwsbrief, een PowerPointpresentatie en een zelf gemaakt video informatie gegeven over Bogota en CRAN. Daarbij was er met name aandacht voor de noodzaak de kinderen van 2 tot 7 jaar voldoende mogelijkheden te geven om zich verder te ontwikkelen, maar kwam ook de thuissituatie van de kinderen en de wens tot verbouw van het Moedertehuis ter sprake. De leerlingen waren tijdens deze gastlessen zeer betrokken. Het regionale dagblad TCTubantia speelde middels een artikel met foto in op de start van de actie. De leerlingen hebben zich tijdens de actieperiode van eind november tot de kerstvakantie uitstekend geweerd. Sommige leerlingen gebruikten de geleende Vijfjes om o.a. kaarsen, kerstkransen , kerstkaarten te kopen en deze producten vervolgens weer met flinke winst aan de man of vrouw te brengen. Anderen kochten er de grondstoffen van voor het breiden of maken van oliebollen, wafels, kerststukjes, sierraden, e.d. Vooral de kerstmarkt in Haaksbergen op zondag 13 december werd door zo‟n 40 leerlingen (in bittere kou!) gebruikt om de omzet zo groot mogelijk te maken. Het uiteindelijke resultaat mag er zijn. Tezamen brachten de leerlingen ruim € 4780 bijeen. Maar naast deze materiële opbrengst heeft de actie nog een andere, pedagogische waarde: het is hartverwarmend om te zien hoe onze jeugd bereid is zich in te spannen voor minder bedeelde jongeren in de Wereld. Onder het motto “Jeugd voor jeugd” hebben ze laten zien het hart op de juiste plek te hebben. Henk Jalving

13

KNHB fonds Je meldt je bij de Koninklijke Nederlandse Hockey Bond (KNHB) aan als aspirant bonds scheidsrechter, en start de opleiding. De KNHB vergoedt dan je reiskosten (€ 0,19 per kilometer). Maar je mag Pa‟s zakenauto meenemen, dan houdt je die km vergoeding over! Goed plan toch om die dan aan het CRAN te schenken? Zie daar het KNHB fonds, de eerste € 140 is overgemaakt. Dit jaar kan er nog zo‟n portie verwacht worden.

Hugo Pleiter - Zwolle Jarig – Jarig – Jarig

Je bent 65 geworden, en dat vier je. Bijvoorbeeld met een gift aan CRAN. Je viert je verjaardag, en die van je vrouw, en die van je 40-jarige huwelijk. En je gasten willen iets geven. Maar je hebt alles al. Uwe en Ilona Smit vragen dan om een financiële bijdrage en doneren die aan CRAN. Wij hebben zodoende tweemaal EUR 500 in de pot voor projecten voor de kinderen van CRAN. Uwe Smit, december 2009

Help ons! Om CRAN te helpen! Op dit moment van het jaar al EUR 6.750 aan bijzondere giften

14

Laat u inspireren door de voorbeelden op deze pagina’s!

Hebt u het inlegvel gezien omtrent de donaties voor 2010? Hebt u uw bijdrage al overgemaakt?

ZATERDAG 29 mei 2010 Gonzalo Gutierrez (Directeur van Fundacion CRAN en Maria Cristina Buitrago (Manager van het adoptie programma) bezoeken Nederland en wij organiseren een bijeenkomst waar u en uw kinderen hen kunnen ontmoeten:

Zaterdag 29 mei 2010, tussen 11:00 – 16:00 uur. Speelpark Oud Valkeveen Oud Huizerweg 2 1411 GZ Naarden www.oudvalkveen.nl

Zie onze website http://www.projecthulpcran.nl en het inlegvel bij dit CRANtje.

2009 Terug naar Colombia Op de volgende pagina‟s leest u het verhaal dat Steven Pleiter schreef naar aanleiding van de reis die hij met zijn gezin in 2009 ondernam naar Colombia, het land van zijn twee geadopteerde kinderen, en het land van de moeders die tijdens deze reis ontmoet zouden worden. Het verhaal beschrijft Steven Pleiters ervaringen en emoties, vanuit zijn eigen perspectief. Wilt u reageren schrijf dan naar: [email protected]

15

2009: Terug naar Colombia Koevermans maakt 2-0 voor PSV. Het is de Champions League wedstrijd tegen Marseille, seizoen 2008-2009. Met Lex ben ik in het PSV-stadion in Eindhoven, voor de eerste keer. Mooie plek dicht op het veld, geweldig zicht op het spel. Het is geen gewoonte om dit soort wedstrijden te bezoeken, maar ik ben uitgenodigd door een grote telecom provider die de Champions League sponsort. Lex wilde maar al te graag mee, ook al is PSV niet echt zijn cluppie.

Onderweg naar Eindhoven praten wij over de reis die gepland wordt voor de zomer van 2009 naar Colombia. Irene, dan 23 jaar, heeft haar moeder gezocht en gevonden. Nu wordt dus de reis gepland. Lex, op dat moment twintig jaar en ook geadopteerd uit Bogotá – Colombia, heeft helemaal geen drang om zijn moeder te zoeken en eigenlijk ook niet om Colombia te zien. “Stel je nou eens voor dat wij naar Colombia gaan, Irene‟s moeder ontmoeten en allerlei indrukken van het land opdoen. Komen we vervolgens thuis vol verhalen en jij bent niet meegeweest?” Zo ongeveer moet het argument geklonken hebben waarmee ik Lex probeer te overtuigen dat hij toch op z‟n minst mee kan gaan. Blijkbaar ben ik overtuigend geweest, Lex besluit om mee te gaan, om Colombia te zien. Tenminste dat dacht hij toen. Pak „m beet vier maanden later: de Nederlandse winter is niet ernstig, af en toe wat vorst maar de winters zijn niet meer zoals vroeger om er nog maar eens een cliché in te gooien. De nacht is gevallen en voor het eerst deze winter hebben we deze nacht wat sneeuw. Niet veel maar wel genoeg om een dunne witte deken over de stad te trekken. Lex is in gedachten verzonken, denkt aan Colombia, en typt voor hij er erg in heeft de naam van zijn moeder in Google. Twee seconden later staat het scherm vol met mogelijke verwijzingen. Hoe kan dit? Moeder in Colombia en bekend op het internet? Ze heeft geen veel voorkomende naam, maar dan toch. De eerste verwijzing is meteen al goed raak. Dat is schrikken, want Lex weet eigenlijk niet of hij dit zo bedoeld had. Dit vraagt om overleg met zus, die vast nog wel wakker is. Ze woont een paar straten verderop en de voetafdrukken in de sneeuw zullen in Lex‟ herinnering verbonden blijven met deze nachtelijke zoektocht. Bij Irene is het resultaat in Google hetzelfde, en beiden raken opgewonden. Nadat vader en moeder er de volgende dag ook nog eens goed naar gekeken hebben zijn we het er wel over eens dat dit moeder moet zijn, en dat een zoektocht niet erg ingewikkeld kan zijn. Lex ging al mee naar Colombia, nu is daar plotseling een bezoek aan zijn moeder bijgekomen.

16

Nemocon

Mama & dochter

Los Hijos dames CRAN

Het is avond in Nederland, de nacht komt er aan. Zo niet in Bogotá, wij zijn klaarwakker en al redelijk aan de tijdzone gewend, het is hier zeven uren vroeger dan thuis. Maandag de derde dag van onze reis naar Colombia, we hebben zojuist Nemocon en de zoutmijn gezien. Prachtig, maar vandaag is dat onbelangrijk, het is Irene‟s dag, zij gaat moeder ontmoeten. Los Hijos had die klus al een jaartje geleden geklaard, en met z‟n allen hebben we het jaar op dit moment gewacht. Ze is nerveus en rookt nog even een sigaret, buiten het hotel, en loopt een blokje om. Als ze naar binnenstapt zit er in de lobby een vrouw en man die niet bij ons gezelschap horen en waarvan ze intuïtief weet dat dit haar moeder is. De foto die Irene vooraf kreeg was niet van indrukwekkende kwaliteit, maar hier is geen twijfel. Tenminste niet over de vraag of dit moeder is. Wel over hoe er nu gehandeld moet worden. De afspraak is dat Irene op de hotelkamer wacht, en dat Los Hijos moeder naar binnen brengt. Wat nu? Lex biedt hulp en helpt Irene naar haar moeder. Misschien niet zo bedoeld, maar het helpt wel om de spanning te breken. Irene stapt op deze vrouw af met de vraag: “Mama?” waarmee het ijs onmiddellijk gebroken is. Wat is er nou mooier om te horen dan dat het eerste dat je verloren dochter zegt is: “Mama”! Er volgt een hartelijke ontmoeting, beetje chaotisch, want de dames van Los Hijos zitten nog bij een andere geadopteerde die net zijn moeder heeft ontmoet. En deze dames zouden vertalen, echt goed Spaans leren was er niet van gekomen. Moeder is echter blij met de ontmoeting, emotioneel. Het is ook niet niets om na bijna 24 jaren je dochter weer terug te zien, of om na 24 jaren de vrouw waaruit je geboren bent te zien. Ik sta er bij en laat het over me heen komen. Dit zijn emoties die je niet kent en waar je je niet goed op kunt voorbereiden. Ik heb gedaan wat ik kon, maar dit is allemaal nieuw. Het moet maar gewoon gebeuren. Vreemde gevoelens maar we merken direct een enorme warmte. Moeder en dochter hebben intens naar elkaar verlangd. Dit is de eerste ontmoeting van wat er zes zullen worden. De volgende dag staan we vroeg op want we hebben al op tijd een afspraak in CRAN, het kindertehuis. Dit is een bijzonder bezoek, vooraf het meest voor mijzelf. Sinds twee jaren ben ik voorzitter van de stichting projecthulp kindertehuis CRAN, een club van Nederlandse ouders van kinderen die via bemiddeling van CRAN geadopteerd zijn. Vandaag is het de eerste dag dat ik de mensen waarmee ik via email en Skype contact heb gehad zal ontmoeten. Los Hijos heeft dit bezoek vooral geprogrammeerd omdat de kinderen hun dossier in kunnen zien. Het bezoek is wat gehaast want om 11:00 uur moeten we weer in het hotel zijn. Dit is de dag van Lex, moeder en twee broers komen. We moeten een vervolgafspraak maken met CRAN want we hebben meer tijd nodig.

17

De spanning voor Lex is van gelijke grootte als gisteren bij Irene, nu is hij aan de beurt. Slapeloze nachten en zoals later zal blijken niet alleen in huize Pleiter. Om half twaalf staat het bezoek met moeder gepland, en net als gisteren is het de bedoeling dat moeder naar de hotelkamer komt, waar Lex wacht. Dat is tenminste het plan, maar Lex houdt het een kwartier voor tijd niet meer en loopt de straat op: “Ik zoek ze daar wel op”. Dat gebeurt op de hoek van de straat. De dames van Los Hijos die net met een taxi van een ander bezoek aankomen, schrikken van deze ontmoeting, maar beseffen dat het zo goed is. Deze ontmoeting met moeder en twee broers is voor allen vreemd en bijzonder. Ineens is er die zoon waar vier maanden geleden ineens een volslagen vreemde vrouw over kwam praten. Een vrouw die zoveel bleek te weten van deze moeder. Op dat moment wisten deze broers nog van helemaal niets, deze broer bestond voor hen nog niet. Maar daar maakte moeder snel een einde aan nadat duidelijk was dat Lex moeder wilde ontmoeten. Toen begonnen vier maanden van wachten, en de laatste nachten levert dat ook voor deze familie slapeloze nachten op. Het klikt direct tussen Lex, moeder en broers. Vooral de klik tussen Lex en zijn oudste broer is bijzonder. De tweede ontmoeting met familie op de vierde dag van onze reis. We hebben er zelf om gevraagd om deze ontmoetingen zo snel mogelijk gepland te krijgen, maar toch. Het hakt er wel in. Lex zal uiteindelijk op zeven ontmoetingen met zijn familie uitkomen. Hoe bijzonder om te zien dat wat jaren geleden als het ware verstoord werd in het gezinsverband nu ineens als het ware hersteld wordt. Gisteren en vandaag. Het tweede kindertehuis dat we bezoeken is Hogar Montserrat, een dag na de ontmoeting van Lex met zijn familie. Dit is een kindertehuis voor straatkinderen uit Bogotá en omgeving en wordt door de Nederlandse organisatie Wereldkinderen ondersteund. Het blijkt dat de bezoeken aan deze kindertehuizen iets met ons doen. Het zet ons met de benen op de grond, we zien in wat de verschillen tussen onze werelden zijn. We zien in dat de noodzaak onveranderd blijft bestaan om kinderen te beschermen en hen hulp te bieden. Kinderen schreeuwen om aandacht, niet verbaal, maar je merkt aan alles dat zij een tekort aan aandacht hebben. Hier in Hogar Montserrat speel ik met de fotocamera en heb daardoor intensief contact met een groep kinderen. De taal is dan geen barrière, het “spel” overwint alles. Met een digitale camera kun je onmiddellijk het resultaat van de opname laten zien. Ik speel met dat gegeven en de kinderen vermaken zicht uitstekend en poseren gewillig. Hogar Montserrat is op ongeveer 1,5 uur rijden van Bogotá, in een landelijk gebied. De kinderen krijgen hier de liefde en aandacht die zij in Bogotá ontbeerden, zo goed en zo kwaad als dat gaat met de beperkte middelen die deze verzorgsters hebben. Gisteren bij CRAN kwam dat al binnen bij mijn gezinsleden. Blijkbaar zat ik toen meer in mijn voorzittersrol, want vandaag ben ik aan de beurt. Het is een confrontatie met de achtergrond van je eigen kinderen en het besef dat er een wereld van verschil bestaat met ons leven en dat van grote delen van de Colombiaanse bevolking. Mijn emoties, er was al meer gebeurd dit jaar, komen er nu voor het eerst uit.

18

Adoptie was voor mijn vrouw en mij eerste keuze, net als de komst van Hugo, de broer van Irene en Lex. Je hele adoptieleven stel je je open voor de dingen die komen en gebeuren. Dus ook op de ontmoetingen hier in Colombia. Je wordt ouder zonder speciale opleiding daarvoor, je volgt je intuïtie en je luistert naar omstanders. Dat geldt ook voor adoptie-ouders, maar dan krijg je nog wel te maken met wat specifieke zaken. Dàn zijn er “lotgenoten” om steun te zoeken, ieder adoptie-ouderpaar heeft ze. Tijdens deze reis zijn dat de reisgenoten, en dat geldt voor iedereen, zowel voor geadopteerden als voor ouders. We hebben veel aan elkaar en gedurende de reis ontstaan er open relaties, dan kun je het je moeilijk voor stellen dat je dit allemaal in je gezinnetje alleen zou moeten opvangen. Het neemt de twijfels weg die er vooraf bij mij waren over zo‟n groepsreis. Dit bezoek aan Colombia is van de buitencategorie, in mijn ogen onmogelijk om je goed op voor te bereiden. Ook al doe je je uiterste best. We hebben dag vijf van onze reis er op zitten en we hebben al heel veel meegemaakt. Er staat nog veel op het programma en we zullen er van genieten. De Chivatour door Bogotá, de uitstekende restaurants waar we in de eerste week in Bogotá zullen eten, de citytour door het koloniale centrum van Bogotá en onze eigen trip naar de Amazone. Toch staat deze reis bovenal in het teken van de ontmoetingen met de families van onze kinderen. Daarom zijn we hier! Irene wordt 24 jaar, we zijn in Colombia dus wat is er mooier dan moeder bij de verjaardag te betrekken. Deze en de volgende dag staat er een trip naar Villa de Leiva op het programma, vertrek om negen uur. Er zit dus niets anders op dan een ontbijt te organiseren en moeder om zeven uur op onze hotelkamer uit te nodigen. Moeder brengt nu Juan Carlos (broer) en Mercedes (zus) mee. De familie wordt steeds completer. Volgens onze traditie bestaat een Colombiaans ontbijt uit scrumbled eggs (met ham) en bij voorkeur maracuja (passievrucht) vruchtensap. Zo ook vandaag, we voegen er broodjes met Nederlandse kaas aan toe. Goudse kaas kom je immers in de hele wereld tegen, zo ook in de niet geweldig grote supermarkt om de hoek bij het hotel. Het is behelpen met de keuken in ons appartement, maar het ontbijt verloopt prima. De familie vermaakt zich uitstekend. Voor Irene is er een tas met Colombiaanse cadeaus. Blijkbaar maak ik als eieren bakkende vader of man ook een bijzondere indruk. We vliegen boven het bladerdak van de Amazone. Een week later ‟s middags om drie uur. We zijn net vertrokken uit Leticia. Aero Republica is voor ons geboekt, goed vliegtuig ziet er redelijk nieuw en vooral betrouwbaar uit. We sluiten vijf dagen in de Amazone af en keren terug naar Bogotá. Allemaal hebben we het idee dat dit een welkome afwisseling is na ruim een week met intensieve en emotionele ontmoetingen in Bogotá.

19

Het is een internationale trip geworden omdat Leticia op een drielandenpunt ligt: Colombia, Brazilië en Peru. Bij aankomst stap je in een sauna, waar je pas bij vertrek weer uitstapt. Je weet het van tevoren maar omdat we zelden dergelijke bestemmingen bezoeken hakt het er wel in. Leticia laat een onuitwisbare indruk achter van chaos, straten vol met brommers en scooters die nietszeggende rondjes lijken te rijden, een onvergetelijke markt, het bijzondere hotel Tikuna (Decameron). Eén onvergetelijke dag in Reserva Marasha, een bezoek dat niemand mag missen die in dit gebied komt, met piranha vissen, aapjes voeren, en een zoektocht naar jonge kaaimannen. Bezoeken aan twee indianengemeenschappen, Colombia‟s Nationaal Park Amacayacu en Puerto Nariño. Als gezin hebben we wisselende ervaringen, de een heeft een dagje rust nodig om bij te komen van de emoties in Bogotá, de ander moet rustig aan doen vanwege de warmte. Allemaal concluderen we toch dat deze trip een bijzondere ervaring is. Yovanni Arrechea Gómez scoort 2-1, voor Indepediente Santa Fe (Bogota) vijf minuten voor het einde van de wedstrijd. Santa Fé wint de wedstrijd van Deportivo Indepediente Medellin in het Stadio El Campin in Bogotá. Het is een beetje regenachtige zaterdagavond, en we zijn blij met ons overdekte plekje. Het bijwonen van een voetbalwedstrijd in Zuid-Amerika is een bijzondere ervaring. Dit publiek is bijzonder fanatiek, weet tweemaal 45 minuten te zingen, springen en dansen, zonder ophouden. Een geblesseerde speler die buiten het veld behandeld moet worden wordt beschermd door vijf agenten met schilden. Beschermd tegen het publiek op de tribune. Drie rode kaarten en vele gele kaarten, we konden niet bijhouden hoeveel dat er waren. Hier kun je nog drie kwartier voor aanvang van de wedstrijd een kaartje kopen en zit je voor acht euro op een prima plek aan de lange zijde van het veld. Wij hebben de familie van Lex uitgenodigd om mee te gaan. Met z‟n allen genieten we. Ook al heeft Lex‟ familie wat moeite om zich aan te passen. Dit soort vermaak komt niet in hun spoorboekje voor. Als het al moeilijk is om de dagelijkse eindjes aan elkaar te knopen, is er geen ruimte voor dit vermaak. Ja ze genieten, maar tegelijkertijd kost het moeite om zomaar aan te passen. Harald is de oudere broer van Irene. De eerste kennismaking vond plaats op de tweede zondag toen we met de familie van Irene naar Monserrat gingen. Een berg op met een cabinelift, bovenop een kerk waar Bogotanen graag de zondag doorbrengen. Irene bouwt de beste band op met Harald, zij voelen elkaar het beste aan. Zijn verjaardag wordt gevierd, ook al is het maken van de afspraken daarvoor niet echt eenvoudig. En het belangrijkste is wel de ontmoeting die Harald regelt met oma, de moeder van de moeder. Dat wordt een bijzondere dag voor Irene met ontmoetingen met meer familie en goede gesprekken. In de laatste week van onze reis naar Colombia heeft Irene wel 3 ontmoetingen waar ook Harald bij is.

20

Een taxi brengt mij van het eindstation van het Transmillenium bussysteem in het noorden van de stad naar het CRAN moederhuis in het midden van de stad. In de ochtend ben ik meegeweest met een trip die de kinderen van CRAN gemaakt hebben naar dit bussysteem. Dit is een project om de kinderen ervaringen op te laten doen waaruit blijkt van welke omgeving zij onderdeel uitmaken. Deze ochtend heb ik enkele kinderen aan mij “hangen”. Vanaf het moment dat we bij CRAN vertrekken totdat ik afscheid neem. Eén grote roep om aandacht, alleen dit al maakt mijn besteding van deze ochtend de moeite waard. Bogotá heeft het initiatief genomen om het Transmillenium bussysteem aan te leggen. Met busbanen dwars door de stad, voor snelle bussen. Misschien is het wel het beste uit te leggen als een bovengrondse metro uitgevoerd met bussen. Het is ook de bedoeling geweest om een alternatieve metro aan te leggen. Mogelijk even effectief, maar qua bouw wel vele malen voordeliger dan het dure metro bouwen. De taxi levert mij af bij het moederhuis. In 1985 hebben we hier Irene opgehaald, snel daarna werd het kindertehuis verplaatst naar de wijk Suba. En werd dit huis het moederhuis, waar meisjes en vrouwen opgevangen worden die geen uitweg weten met hun zwangerschap en het kind dat op komst is. CRAN biedt dan hulp, begeleidt de moeder op medisch, sociaal en psychologisch vlak. De moeder wordt weerbaarder gemaakt, mogelijkheden geboden om zich op de arbeidsmarkt te ontwikkelen om zodoende te proberen het probleem dat in adoptie uitmondt structureel aan te pakken. Voor mij zelf is dit de kern van de aanpak van CRAN, hier moet het gebeuren, hier kun je preventief iets doen. Werken aan de toekomst, werken aan een betere situatie van vrouwen en moeders, ook al zijn de aantallen vermoedelijk druppels op een gloeiende plaat. Moeders worden zowel ambulant als in het moederhuis begeleid. Het moederhuis is sterk achter in onderhoud en qua indeling niet meer geschikt voor het beoogde gebruik. Een Nederlands gezin heeft actie gehouden en een groot bedrag verzameld dat de kern van de fondsen wordt om het moederhuis te verbouwen. Mijn reden om te komen is om waar te nemen wat de stand van zaken is. De renovatie is nog niet begonnen, en gepland voor januari 2010. De fondsen zijn nu beschikbaar en de planning wordt afgerond. Ik krijg een rondleiding en kan zelf waarnemen dat er vele punten zijn waar renovatie inderdaad gewenst is. Dit is een goed project, voor een belangrijk programma van CRAN.

Mijn vrouw is ook naar het moederhuis gekomen en we krijgen daar de lunch. We eten mee met de twee moeders, die op dat moment in het moederhuis verblijven, en de medewerkers. Er wacht ons nog een verrassing: er is een bijzondere bijeenkomst georganiseerd voor de middag. Tenminste zo ervaren wij dit, een ontmoeting die het gevolg is van mijn werk voor CRAN en niet gebruikelijk is voor ouders die een rootsreis maken. Tien moeders zullen komen voor een gesprek met ons. Om wederzijds ervaringen uit te wisselen. CRAN wil graag deze ervaring opdoen omdat moeders grote vragen hebben over de opvang van adoptiekinderen.

21

Tien vrouwen stellen zich voor en vertellen hun verhaal. Allemaal hebben ze indringende verhalen over hun verleden en de onmacht om een kind alles te geven wat je een kind wilt geven. De geboorteplanning die wij kennen is onbekend voor deze moeders, een zwangerschap overkomt hen, is vaak het gevolg van korte relatie met een toevallige passant. Over de opvoeding van een kind wordt vaak pas nagedacht als de zwangerschap al een feit is.

Neem nou Ysela, een jaar of 35 en al moeder van drie kinderen tussen elf en zestien jaar oud. Er is nog een kind op komst, bepaald niet gepland. Het was bepaald geen gemakkelijke keuze om te beslissen dat dit kind elders beter af zou zijn dan wat zij kon bieden. Zij wil het beste en kan dat zelf niet bieden met al drie kinderen in huis. Veel steun van haar familie krijgt ze niet, ze werkt zelf om de kinderen op te kunnen voeden. Ysela toont zich bijzonder verheugd met het gesprek waar zij de vragen kan stellen die zij heeft over haar dochter die via CRAN geadopteerd is. Wij antwoorden vanuit onze situatie, en stellen haar blijkbaar gerust. De dag van afscheid is gekomen. Zowel Irene als Lex zijn ervan overtuigd dat zij in Colombia terug zullen komen. Als het aan hen ligt volgens jaar. Toch moet er afscheid genomen worden, en dat is voor niemand leuk. Moeders, broers, zussen voor allemaal is het even moeilijk als het moment op de dag voor vertrek naar Nederland aangebroken is. Een onvermijdelijk afscheid dat door merg en been gaat.

Vanaf het balkon van ons hotel kijk ik uit over de Noordzee. Een rustige zee, het seizoen is bijna voorbij en er zijn niet veel gasten meer. Wij hebben een weekeinde aan de kust gepland kort na onze reis naar Colombia. Deze reis was geen vakantie, we hebben wat tijd nodig om bij te komen. Mijn dagboekje is bij tot en met dag twaalf er missen nog elf dagen. Ik nestel me in een goede stoel op het balkon en met een frisse zeewind om mij heen schrijf ik de resterende dagen uit. Na twee bladzijden zit ik er weer helemaal in, de bladzijden vloeien als inkt uit mijn pen. Het verhaal wordt compleet. Was dat niet het doel van dit weekeinde? Om alles op z‟n plek te zetten? Het is goed geweest. Onze eerste indruk is dat de ontmoetingen een leemte in de geschiedenis van onze kinderen hebben opgevuld. Zij zijn zelf ook nog druk om hun ervaringen aan elkaar te rijgen. Het ontmoeten van je familie en antwoord krijgen op enkele vragen is belangrijk. Ik vergelijk 2009 met 1985 en 1988. Een vergelijking die snel mank gaat, maar je wilt toch beoordelen of er veel veranderd is. Dan kun je niet anders concluderen dat dit het geval is. Er is veel veranderd, maar er is evenveel blijven steken waar het was. De wanhoop waarmee moeders zich melden bij organisaties als CRAN is onveranderd. De moeders van 1985 en 1988 zijn mogelijk wel in een betere situatie terecht gekomen maar er zijn weer andere moeders die hun plek ingenomen hebben. Organisaties zoals CRAN zijn onveranderd hard nodig om kinderen op te vangen en moeders te helpen. Adoptie is een allerlaatste redmiddel, anders mogen we dit niet zien. Van deze reis is mijn ervaring dat het geen doel op zich is maar een oplossing als er geen andere route meer is. Nog steeds nodig, en gelukkig via de mij bekende organisaties op een zeer zorgvuldige manier zonder verdenking van ongewenste praktijken.

22

Steven Pleiter | Adoptievader | Voorzitter Stichting Projecthulp Kindertehuis CRAN

23

Colombia Reisverslag Familie Schuuring

CRAN bezoek december 2010.

Op 18 december bezochten wij het kindertehuis CRAN tegen de bergen in het noorden van Bogota. Het zit nu op een andere plaats dan voorheen. Het ziet er allemaal goed uit met veel ruimte voor de kinderen. De kinderen tot twee jaar worden ondergebracht bij pleegmoeders en na de twee jaar komen ze in het tehuis. Er wordt veel voor kinderen gedaan zoals zwemmen e.d. om ze zowel fysiek als geestelijk in een goede conditie te brengen en te houden. Een heel groot verschil met vroeger. Duidelijk werd door Sylvia Escobar Osorio Fundraising Director gemaakt hoeveel de projecthulp voor CRAN vanuit Nederland voor tehuis heeft betekend. Leuk was een gebouwtje met allemaal spulletje, die de moeders van de kinderen zelf hadden gemaakt. Uiteraard hebben we hiervan wat meegenomen. Onze dochter Xiomara is in 1983 vanuit CRAN via escort naar ons gekomen. Uiteraard was ons bezoek hierop gericht. Van Maria Christina Buitrago Becerra heeft Xiomara alle informatie uit haar archief ontvangen en mocht zij als dat wilde van alles een kopie krijgen. Het was heel open en hartelijke ontmoeting.. De hele accommodatie zag er prima uit. Een paar ronde huisjes op de voorgrond, waar de kinderen les kregen en verder een ruime eetzaal, goed sanitair en slaap en speelgelegenheid.

24

Colombia Reisverslag Familie Schuuring

Monserrate (3.160 m)

Plaza Simon Bolivar

In Cali hebben via Enriquei Frei contact gelegd met Magnolia, die met wie in Cali o.a. Oscar Scarpetta hebben gezocht en via haar zijn we in contact gekomen met Mauricio Ivan Rojas B. die ons naar CRAN heeft gebracht en zo nodig voor de vertaling zorgde. Maurico en Magnolia zijn in Colombia beschikbaar om kinderen op weg te helpen met het zoeken naar biologisch ouders en hulp geven bij ouders, die willen adopteren. We hebben van hun beiden een goede en betrouwbare indruk gekregen. Wij hebben met onze dochter een fantastisch reis door Colombia gemaakt. De hoogte van Bogota 2600 was wel wennen. In Cali vielen we met onze neus in de boter, want het groot feest voor en tijdens de kerst. De rivier was kilometers verlicht met allerlei lichtgevende figuren. Met de hele entourage van verkopers erom heen . We hebben de Zone Cafetaria bezocht en genoten van de groene bergen. Vervolgens zijn we in Cartagena geweest een aanrader. Er is veel te zien van vroeger. Kerken en forten in de oude stad. Prachtige straatjes met kleurrijke veranda‟s. We hebben ook een tropisch eiland bezocht Rosario. Een belevenis, die je niet mag missen. Tenslotte zijn we ECOhabs (een moderne indianenhut) geweest in het Taironepark bij Santa Marta geweest. Vlak aan de Caribische zee en weer terug naar Bogota, waar ze o.a. de zoutmijn met de kathedraal hebben bezocht. We hebben er lang over gedaan om alles goed te regelen, maar dat via Maatwerk van Travel Trend prima gelukt. Leuk wat dat we van te voren bijna alles op internet konden vinden. Johan, Gertie en Xiomara Schuuring.

Kinderen van CRAN

25

.

Nu ik hier ben merk ik toch dat ik meer

door Habiba de Koning Carabali Habiba de Koning Carabali is 20 jaar geleden ter adoptie afgestaan. Ze werd geboren in Bogota en groeide op bij haar adoptiefamilie in Middelburg (Zeeland). Op dit moment is ze in Cali, waar haar biologische familie nu woont. Ze verblijft bij haar moeder en geeft Engelse les aan kinderen in een tehuis: "Wat ik heb gemerkt is dat geld hier een veel belangrijkere rol speelt dan bij ons in Nederland.“

Hoewel ik altijd heb geweten dat ik ter adoptie ben afgestaan heb ik een gelukkige jeugd gehad in het gezin waar ik ben opgegroeid. In de zomer van 2004 ging mijn adoptievader voor zijn werk een aantal maanden naar Colombia. Aan een paar collega´s had hij verteld dat hij een dochter had geadopteerd uit Colombia. Hij vertelde dat hij wilde gaan zoeken naar mijn biologische moeder. Zijn collega´s waren zo geïnteresseerd dat ze mee wilde helpen naar het vinden van mijn familie. Gelukkig wisten wij het paspoortnummer en de naam van mijn moeder. Met deze informatie zijn mijn vaders collega's gaan zoeken. Na ongeveer 250 telefoontjes hebben ze haar gevonden. De dag dat mijn adoptie vader mij opbelde met het goede nieuws zal ik nooit meer vergeten. Wat ik er wel bij moet vertellen is dat mijn adoptievader mijn biologische moeder is gaan zoeken zonder dat ik er iets van af wist. Een jaar lang hebben mijn moeder en ik contact gehad via de mail en telefoon. Het contact was nooit erg gemakkelijk, omdat ik toen niet zo goed Spaans sprak en mijn moeder helemaal geen Engels, hetgeen natuurlijk erg begrijpelijk is.

Moeder leren kennen De zomer daarop ben ik met mijn adoptievader een maand naar Colombia gegaan. De ontmoeting met mijn biologische ouders en broer en zus waren erg emotioneel. Hoewel ik geen Spaans sprak en alle gesprekken via een tolk gingen heb ik een geweldige tijd gehad. Na mijn eerste bezoek hebben we vier jaar lang contact gehad. Afgelopen zomer heb ik besloten om een tijdje naar Colombia te gaan. Ik wilde mijn moeder echt leren kennen.

26

Nederlands ben dan ik had gedacht!

.

.

Ik heb net mijn studie toerisme afgerond en daarom heb ik alle tijd om te gaan reizen. Mijn vlucht was op 4 oktober 2009. Na een lange reis van ongeveer 15 uur kwam ik dan eindelijk aan in Cali. De hele familie stond op mij te wachten op de luchthaven. Het was zo'n warm welkom en ik zal dit nooit vergeten. In totaal zal ik vijf maanden in Zuid-Amerika blijven. Tot de kerst blijf ik bij mijn moeder wonen, daarna zal ik een paar weken door Ecuador gaan backpacken. Op 3 Maart moet ik helaas al weer terug naar huis. Ik zal iets mee vertellen over mijn belevenissen tot nu toe. Op dit moment ben ik er twee maanden. De afgelopen tijd is er al erg veel gebeurd. Het is een erg zware reis, vooral op emotioneel vlak. Ik realiseer me nu dat ik er iets te makkelijk over na heb gedacht. In het huis waar ik woon woont ook mijn zus Edy Johanna met haar zoontje Joan en een neef, Ersain. Hij woont tijdelijk in huis omdat hij werk heeft gevonden in Cali.

Dialect De eeste week moest ik erg wennen. Ik had nog last van een zware jetlag, het eten en mijn familie. Qua taal is het lastiger dan ik had verwacht. Voor mijn reis naar Colombia heb ik een half jaar in Spanje gewoond, maar het Spaans wat ze hier spreken is toch echt heel anders. Ik moest weer helemaal bij niveau 0 beginnen. Daarnaast heb ik ook nog de pech dat mijn familie met een zwaar dialect spreekt. Ondanks dat ik niet zo veel kon praten in het begin hadden we goede gesprekken. Dit ging wel met handen en voeten en natuurlijk een woordenboek. Het cultuurverschil is erg groot alles is hier anders. Voor mijn familie is het erg wennen om iemand in de buurt te hebben uit een ander werelddeel met andere gewoontes. Dit zorgt soms nog wel eens voor verwarringen bij hen en bij mij. Mijn familieleden zijn erg laag opgeleid (hier kunnen ze natuurlijk niks aan doen), waardoor ik het Spaans maar moeilijk onder de knie Krijg: ze hebben zelf ook niet genoeg kennis om mij wat dingen bij te leren. Een tijdje geleden had ik iemand gevonden die mij bijles wilde geven.

27

Jammer genoeg kon ze zich niet aan de afspraken houden en ze kwam vaak een of twee uur te laat. Dit is een typisch voorbeeld van mijn vele frustraties hier in Colombia. Nu ik hier ben merk ik dat ik toch meer Nederlands ben dan ik had gedacht. De eerste zes weken ben ik thuis gebleven met mijn moeder. We hebben vele uitstapjes gemaakt in Cali en verschillende familieleden bezocht. Ik heb een hele grote familie: na twee maanden heb ik nog niet iedereen ontmoet. Na zes weken moest mijn moeder weer gaan werken. Omdat ik niet de hele dag thuis wilde zitten ben ik begonnen met vrijwilligerswerk in een kindertehuis. Ik geef Engelse les aan kinderen tussen de 14 en 18 jaar. Dit is een erg moeilijke leeftijdsgroep, zeker als je geen ervaring heb in het lesgeven zoals ik. Waar ik geluk mee heb is dat de leerlingen erg gemotiveerd zijn. Het zijn kinderen met een zware achtergrond: ze zijn aan drugs verslaafd geweest en hebben lange tijd op straat geleefd. De dagen dat ik geen les geef breng ik door bij familie. Ik pas ook vaak op mijn neefje en in het weekend ga ik dansen in een van de vele salsadiscotheken. Geld Ik heb ontdekt dat de Colombianen niet zo'n prater zijn. Na twee maanden heb ik de taal wat meer onder de knie en ik wil graat weten hoe de familie in elkaar zit. Mijn familieleden zijn erg gesloten over wat er allemaal speelt op dit moment en wat er allemaal is gebeurd in het verleden. Langzamerhand kom ik steeds meer te weken. Wat ik tot nu toe weet is erg gecompliceerd, onder andere, omdat de mannen hier niet trouw zijn. Met gevolg dat elke oom, neef en opa wel twee of meer vrouwen heeft, die ook kinderen van hen hebben. Wat ik ook heb gemerkt is dat geld hier een veel belangrijkere rol speelt dan bij ons in Nederland. Negen van de tien keer gaan de gesprekken tussen mijn familieleden over geld. Als ze geld hebben geven ze dat naar mijn idee verkeerd uit. Ze vinden het belangrijk dat ze er goed uitzien, dus gaan ze een keer in de week naar de kapper of de schoonheidsspecialiste. Ook besteden ze veel geld aan veel en lekker eten en alcohol. De staat van hun huizen of hoe de kinderen er bij lopen is minder belangrijk. Het is wel duidelijk dat mijn familie ultiem wil genieten van het leven. Het weekend begint hier vrijdagmiddag rond vier uur en eindigt zondag rond een uur of zes. Het hele weekend drinken ze nonstop bier en rum.Gelukkig doet niet heel mijn familie hieraan mee maar het grootste gedeelte wel. Het ergste vind ik dat mijn nichtjes en neefjes het verkeerde voorbeeld krijgen. De kans dat zei later ook zo worden is dan ook erg groot. Dit is het verhaal over mijn ervaringen in Cali tot nu toe. Ik blijf hier nog drie maanden en ik ben benieuwd wat er de komende tijd nog gaat gebeuren. Tot nu toe is het een unieke ervaring. Van de redactie: Tot zover het verhaal van Habiba dat wij tegenkwamen in het blad van Chiquitines. Habiba was erg blij dat wij dit verhaal wilden plaatsen, en zij heeft ook op ons verzoek een aanvulling geschreven over haar belevenissen in de resterende tijd in Colombia. Vers van de pers vervolgen wij het verhaal op de volgende pagina‟s van dit CRANtje.

28

Habiba’s verhaal – deel 2 Het is al tijdje geleden dat ik mijn eerste stukje schreef over mijn ervaringen in Colombia. Ik zat hier toen net 2 maanden. Met de Spaanse taal ging het elke dag steeds beter. Met de kerst kon ik dan eindelijk met alle gesprekken mee praten. Het ging dan nog niet helemaal vloeiend maar ze begrepen me. Ik had het geluk dat mijn nicht Adriana zonder werk kwam te zitten en zei heeft mij de maanden daarna Spaanse les gegeven. Dit heeft erg geholpen. In het vorige stukje heb ik geschreven dat ik was begonnen met lesgeven in het kindertehuis Servicio Juventil Cali. Dit heb ik tot de kerst met veel plezier gedaan. Na een paar weken kreeg ik een speciale band met de jongens. Het lesgeven ging me ook steeds beter af. Kindertehuis Libertad In de tijd dat ik in Cali heb gezeten ben ik 2 keer naar de streek geweest waar mijn familie is opgeroeid. Dit ligt ongeveer 3 uur rijden van Cali, midden in het Andes gebergte. Het gebied heet „La Toma‟, hier wonen nog ongeveer 300 mensen. Zij wonen op 2 uur rijden van de bewoonde wereld. Deze streek is heel erg arm. Mijn Neef Anontio Carabali is een jaar geleden begonnen met het opstarten van een opvangcentrum in dit gebied. Het gaat allemaal op het Colombiaanse tempo maar ik heb voorgesteld om hem vanuit Nederland te gaan helpen. Mijn adoptie moeder werkt als directrice op een school in Vlissingen. Zei steunen elk jaar een goed doel. Van Maart tot April gaan ze geld inzamelen voor het opvangcentrum. Op dit moment hebben we al € 450,- opgehaald. De kinderen en ik zijn samen langs de duur gegaan om lege flessen weg te brengen met als ruil dat we het wisselgeld mogen houden. Op 10 april gaan we een grote rommelmarkt houden. Wat we als eerst willen bereiken is dat alle kinderen in la Toma naar school kunnen gaan. Ouders hebben vaak geen geld om een schooluniformen te betalen met als gevolg dat ze ook niet naar school kunnen. Wij gaan ervoor zorgen dat al deze kinderen op korter termijn allemaal naar school kunnen gaan en goede schoenen hebben. Ecuador In januari ben ik 2 weken gaan backpacken door Ecuador. Ik heb daar een hele leuke tijd gehad. Het was aan het begin erg spannend omdat ik helemaal alleen was en nog nooit in Ecuador was geweest maar na een paar dagen was ik al helemaal gewend. Het lijkt erg op Colombia. De mensen waren erg aardig en ik had geluk dat ik toen al een woordje Spaans sprak. Dat maakte de reis makkelijker en ik heb leuke Ecuadorianen ontmoet.

29

Ik sliep de eerste week in een backpackers hotel midden in het historische centrum van Quito. Vanuit daar heb ik o.a. uitstapjes gemaakt naar Otovalo. Hier vind je de beroemdste en grootste veemarkt van Ecuador en verkopen ze handgemaakte spullen. Ook ben ik naar papallacta geweest. In deze streek hebben ze veel natuurlijke warmwater bronnen. De 2e week ben ik naar de Galapagos eilanden geweest. Dit was echt een hele bijzondere ervaring. Ik zal dit niet snel meer vergeten. De 2 weken gingen sneller voorbij dan ik had gedacht. Ik heb heel veel bijzondere en leuke mensen ontmoet. Met sommige heb ik nu nog contact. Na Ecuador ben ik weer terug gegaan naar Cali. Ik ben hier 2 weken gebleven. Mijn zus was toen jarig en als cadeau heb ik een erg groot verjaardagsfeest gegeven. Ze werd 25 jaar en had nog nooit haar verjaardag gevierd. Waarom? Omdat hier nooit geld voor was. Die dag heb ik haar in het zonnetje gezet. Ik zou nooit vergeten hoe blij ze toen was. Mexico

Begin februari ben ik een vriendin in Mexico gaan opzoeken. Zei woont nu voor een Jaar daar om te studeren. Wij hebben o.a samen de beroemde Barranca del cobre (koperkloof) treinreis gemaakt door de grand canyon van Mexico. Echt de moeite waard. Voor de rest heb ik goed genoten van het lekkere weer en natuurlijk het lekkere Mexicaanse eten! Na 2 geweldige weken in Mexico ben ik terug naar Cali gegaan. Mijn moeder was terug gekomen uit Venezuela (hier heeft zei werk) om de laatste 10 dagen nog bij mij te zijn. De laatste dagen bij mijn familie De laatste dagen voordat ik wegging was ik erg verdrietig. In de 4 maanden heb ik een erg bijzondere band met mijn moeder, zus en broertje en natuurlijk de rest van de familie opgebouwd. Er zijn voor mij ook veel moeilijke momenten geweest maar achter af ben ik heel erg blij dat ik deze reis heb gemaakt. Weer terug in Nederland. Sinds dat ik terug ben spreek ik mijn moeder, zus, en broertje zeker 3 keer in de week. Ik ben nog steeds niet helemaal gewend in Nederland. En op emotioneel vlak moet ik nog veel verwerken. Want de deze 5 maanden hebben een hele impact op mij gehad. Voor diegene die in de toekomst ook hun biologische familie willen opzoeken denk er goed over na maar plan je reis goed. Als je net als ik voor een aantal maanden wilt gaan plan er iets tussen door om jezelf bezig te houden. 5 maanden zonder werk en alleen maar op de bank zitten is erg lang. Dit kan vrijwilligers werk zijn of ga reizen naar andere landen in de buurt. Dit is goed voor je persoonlijke ontwikkeling en het is belangrijk om een paar weken aftand te doen van je familie, en dat je tijd voor je zelf neemt. Onderschat zo‟n reis niet. Je gaat niet zomaar op vakantie! Mochten jullie vragen hebben of een reactie willen geven op mijn verhaal kunnen jullie altijd mailen naar [email protected] Habiba de koning Carabal

30

HELP de stichting projecthulp CRAN HELPEN Hulp aan CRAN blijft broodnodig ! Daarom hebben we hulp nodig. Help helpen! Bedenk een actie, en doneer de opbrengst aan CRAN. Laat u inspireren door de verhalen van de families Snijders , Poppelaars en Irene Pleiter op pagina 10 en 11. Of laat één van de onderstaande suggesties u op een idee brengen.

SPONSORLOOP of SPONSORTOCHT AFSCHEIDS KADO U neemt afscheid na een lang werkzaam leven. Eigenlijk hebt u alles al, dus neemt u contact op met de stichting projecthulp CRAN voor een projectidee waar uw afscheidskado aan besteed kan worden!

Organiseer een sponsorloop of fietstocht. Betrek kinderen bij de uitvoering, en richt deze actie op kinderen. Zeg maar “kinderen voor kinderen”. Kinderen weten voor deze acties interessante bedragen bij elkaar te brengen.

BOOR EEN FONDS AAN In den lande zijn er vele fondsen voor goede doelen. Fondsen die vaak uit een nalatenschap komen en ingezet worden voor goede doelen. Help ons in contact te komen met deze fondsen en zodoende een bijdrage voor CRAN los te krijgen!

PLEITERS CRAN VERHAAL Laat Steven Pleiter het CRAN verhaal vertellen naar aanleiding van zijn reis naar Colombia van de zomer van 2009. Er is veel te vertellen, over de kinderen van CRAN, de moeders en hun indringende problemen, rootsonderzoek en ontmoetingen met biologische moeders. In een verhaal van een uur krijgt u de ins en outs verteld. Het verhaal krijgt u kostenloos zolang wij onderling kunnen afspreken dat de een collecte die na afloop gehouden mag worden minimaal € 125,- oplevert. Ideaal voor uw societeit, damesvereniging, rotary, business club, bedenkt u maar! Neem contact op met [email protected] voor meer informatie. De kinderen van CRAN danken u bij voorbaat!

31

CRANtje