Corsica GR 20 Walter & Vera, zomer 2012

Corsica

Walter & Vera, zomer 2012

GR 20

Corsica, Van noord naar zuid, van haven tot haven.

Voorjaar 2012: “De voorbereiding”

Al geruime tijd wilden we eens een onderneming doen à la Tom Waes: een handleiding kopen én uitvoeren. Onze keuze viel op de GR 20 in Corsica. We kochten de Topoguide “A travers la montagne Corse” (en 15 jours de randonnée). Als training gingen we een 3 tal weekends stappen met een rugzak van 20 kg.

Zomer 2012 / Corsica / GR 20

We oefenden langs het strand (Westende-> Knokke) en een weekend in de Ardennen. Al snel ondervonden we dat stevige wandelschoenen echt nodig waren. We kochten elk een paar nieuwe bergschoenen (de mijne: maat 47 én 1kg per stuk). Voor onze conditie rekenen we op onze triatlonervaring. We zijn er klaar voor?

Pagina 1

14 juli: “Vertrek dag” Zellik, het regent, het waait en het is 15° C. Guido, de broer van Vera, zwaait ons uit.

We nemen nog een foto aan de voordeur. Bij wijze van opwarming stappen we van Zellik naar Brussel-Zuid (station). We mogen al eens onze poncho uittesten in onze Belgische zomer. Na 2 uur komen we aan in de Midi. In de Quick eten we ons buikje nog eens rond met friet/kip en cola. Onze TGV vertrekt op spoor 6. We stappen op in de klaarstaande wagons; maar vinden onze zitplaats niet.


Blijkt dat we op het verkeerde deel van de trein zitten. We moesten achteraan zitten en dat deel werd maar in laatste instantie aangekoppeld. De kaartjesknipper kon er nog mee lachen. We hadden meer geluk dan dat jong koppeltje die hun TGV gemist hadden. Zij mochten €69 de man opleg betalen om hun 5 jaar huwelijk te vieren in Parijs. De overstap van Paris Nord naar Paris Lyon verliep vlekkeloos met de RER (treintje). 30 minuten voor départ in het station. We hebben een “Billet à composter”, die moeten we nog ontwaarden in een geel toestel in het station; anders riskeren we een toeslag van €10. Deze keer zitten we op op juiste trein, de juiste zetel: relax naar Nice. Aankomst om 22u27, ’t is al donker. Onze fleece is te warm; ’t is er nog 25°C. We gaan op zoek naar Hôtel d’Ostende. Vera staat er geboekt als Boels Roberta? We logeren op kamer 202. We kruipen meteen onder de wol, want om 06u moeten we eruit om onze boot te halen om 08u15.

Pagina 2

15 juli: “De afvaart”. Snel een douche genomen; het ontbijt staat klaar. Een korte ochtendwandeling van ongeveer 2km naar de haven van Nice. Na een vlotte incheck vinden we een mooi plekje onder een

reddingsboot (hopelijk hebben we die niet nodig). Er liggen witte korreltjes op de zitbanken buiten. Het is zout! Later blijkt dit het resultaat te zijn van opspattend zeewater die dan weer opdroogt. Het is een prachtige afvaart. De boot draait zich 180°, waardoor we plots in de wind en uit de zon zitten. We verhuizen naar de andere zijde van de ferry. ’s Middags eten we aan


boord en kunnen we betalen met de kaart. Zo sparen we op ons Cash geld . Om 14u15 zetten we voet aan land op Corsica. Ons doel is: we doen alles te voet op het eiland. We kopen een vers brood en starten onze eerste wandeling: haven Calvi naar Calenzana (13km). Vanaf nu wordt niet meer gesproken in kilometer per uur, maar in tijd, zo worden ook de dag afstanden weergegeven in onze topogids. We volgen de N197 en de D151 naar de eerste refuge. Bij opzetten tent rijst een eerste probleem: de ondergrond is zo hard en stenig. Piketten geraken niet in de grond. Oplossing: stenen gebruiken. We leren Henk uit Wevelgem kennen; hij doet voor de 2° keer de GR 20. We gaan samen iets eten in Restaurant “Le GR 20” en verkennen de startplek van de GR 20 (een bron en een bordje “GR 20”). Klaar voor de echte start.

Pagina 3

16 juli : “De echte start” Door de warmte van de zon worden we wakker om 07u. We nemen ons ontbijt in het restaurant “Le GR 20”, vlakbij de

(etappe 1)

passeren. We krijgen het warm en zweten. Af en toe kunnen we ons verfrissen aan een riviertje. Op altitude 1000 trakteren we onszelf op een halve pain français. Op 1250m doen we dat nog

startplaats. We zien een taxi stoppen en een koppeltje afzetten, duidelijk ook GR20ers. We zullen ze later leren kennen. Wij nemen onze definitieve start om 09u15.

Vandaag stijgen we 1360m, we zullen 6u30’ onderweg zijn (volgens het boekje). Na een half uurtje halen we het “Engels Taxikoppel “ al in. Na een korte kennismaking trekken we, lichtjes bergop, verder. De vegetatie is sterk variërend; als er water in de buurt is, zien we varens. Vijgenbomen verraden hun aanwezigheid door hun sterke geur. Hagedissen zitten te zonnen op de stenen en snellen weg als we


eens over. Klaar voor de eerste klauterbeurt. We hebben handen en voeten nodig. Er is een ketting voorzien op de moeilijkste passages. We denken een paar keer dat we al boven zijn; maar helaas… Om 15u45 zien we de refuge aan de andere kant van de vallei. We doen er nog 1 uur over om deze te bereiken. We zijn 7u30 onderweg geweest. In de refuge laten we het eten smaken: linzen met Chorizoworst en brood + een stuk cake als dessert. Het is er erg duur: €72 voor eten en bivakplaats. Na een prachtige zonsondergang kruipen we om21u30 in onze slaapzak.

Pagina 4

17 juli: “Dag twee”

(etappe 2)

Via de source vertrekken we. Nog eens voluit drinken inslaan. Walter 3 liter en Vera 2 liter (=5kg). We starten met een lichte klim door het bos. Tijdens de bergop

sigaretten mee (10 pakjes). We halen ze telkens in tijdens hun rookpauzes. Zij halen ons terug in tijdens de afdalingen. Om 16u30 is ons water op. We komen in een bos met palmstruiken, zoals bij ons wordt gezegend en uitgedeeld op Palmzondag. Om 18u bereiken we een bron in een bosje. We drinken er elk 1 liter fris water, lekker. Na nog een half uurtje stappen bereiken we de refuge. Alle tentplaatsen zijn volzet, op eentje na; vlakbij de keuken, tussen de bomen. Na een ijskoude douche voelen we ons weer beter. We eten taboulé à €6 per portie in de refuge. Het taxikoppeltje heeft geen plaats meer voor de tent en moeten slapen in de refuge. Vera slaapt hier slecht, want er is veel passage en rumoer aan de keuken. Ik heb gelukkig goede oordoppen mee.

lopen we mooi op schema (volgens het boekje!). Maar tijdens de bergaf, op losse stenen, doen we het veel trager. Vandaag leert Vera in de praktijk wat traversée is: zijlings bewegen over schuine rots. We eindigen die dag met 900 meter afdalen over zeer oneffen, losliggend puin. We ontmoeten een Duits koppel. Zij hebben hun voorraad


Pagina 5

18 juli: “Lac de la Muvrella” We ontbijten op het terras bij de keuken, in de zon, het wordt een warme dag. We vertrekken door het bos en vergissen ons bijna. Als we na 100m geen wit/rode

aanduidingen meer zien, weten we dat we de GR zijn verlaten. We komen bij een passerelle. Eén voor één gaan we de wiebelbrug over. Niet gevaarlijk; maar wel een speciale ervaring. Vanaf nu wacht ons een lange klim over ruige ondergrond. Het gewicht van de rugzak went niet echt. Elke avond wacht ons een mooi moment: rugzak en trekschoenen uit én sandalen aan. Onderweg ontmoeten we 4 trail-mannen al


(etappe 3)

voor de 3de keer. Zij zweven als het ware over de rotsen (met klein rugzakje en sportschoenen). Boven, op de col, nemen we een half uurtje pauze. De afdalingen blijven onze zwakte. We voelen het vooral in onze knieën en aan het platte van ons voeten. We lopen langs het “Lac de la Muvrella “ zonder het te zien. ’t Is pas op de volgende heuvel dat we bij het omkijken het meer zien, verborgen tussen struiken en bomen… Nog een Bocca (Corsicaans voor berg) verder, zien we ons einddoel voor vandaag: het skistation “du Haut Asco”. Er volgt een lange, lastige afdaling tot in het bos. Daar hebben de bomen afgezien, nog meer dan wijzelf. De meeste zijn beschadigd en/of omgewaaid. Het levert uitzonderlijke sfeerbeelden op. We wandelen als het ware door prentkaarten. Om 17u bereiken we de refuge. Het wordt weer een verkwikkende (koude) douche. Vanavond gaan we eten in het restaurant van het skioord. Het is er, voor ons, als het ware gratis… betalen met de kredietkaart. Zo houden we ons cash-geld. Het smaakt heerlijk: soep, slaatje, gratin dauphinois, vlees en frambozendessert!

Pagina 6

19 juli: “Cirque de la Solitude” In afstand de kortste etappe (6km) maar de voorziene tijd is 6u (=1km/uur). We staan vroeger op: om 06u30 en vertrekken om 08u30 al over een oude skipiste. We missen bijna het gat om het bos in te stappen, maar de wit/rode streepjes helpen ons op de juiste weg. Het bospad wordt versperd door een boom (anderhalve meter diameter). Met wat klim & klauterwerk geraken we erover. Het licht stijgend pad loopt verdacht gemakkelijk. Dat kan niet blijven duren… Na een steil stuk bereiken we de beruchte cirque: een gapend gat tussen 2 rotspartijen. Moeten wij daar naar beneden? Er haken 2 wandelaars af. Zij keren op hun stappen terug na een discussie met hun kompanen. Wij nemen een pauze, eten brood met chocolade en duiken het gat in. Heel behoedzaam dalen we de steile rots af. Deze is op de heikele punten beveiligd met


(etappe 4)

kettingen voor meer houvast. We moeten 200 hoogtemeters zakken. We doen er 2uur over! In de put beneden nemen we een break en een paar foto’s. Nu wacht ons een steile klim van 300m. We laten een groep, met gids voor en kunnen ze volgen tot boven! Weer een prachtig prentkaartuitzicht. In 1u15 zijn we de cirque de la solitude uit. Er wacht wel nog een moeilijke, lange afdaling tot aan de refuge. Aankomst 17u30, we zijn 9uur onderweg geweest! We logeren bij de refuge Tighjettu bij Charlie, “King of the Mountains”. Hij serveert spaghetti à volonté voor €10. Na 4 borden pasta krijgen we een zelfgestookte druppel als toetje. Charlie speelt ook gitaar. Het is voor ons de gezelligste refuge van de GR20. Om 21u30 vallen we moe en voldaan in slaap.

Pagina 7

20 juli: “Gemakkelijke etappe?” Volgens de topogids wordt vandaag slechts 4u voorzien. We willen 2u20 verder doorgaan en onze tent opslaan nabij skioord Castel de Vergio. We slapen wat langer en vertrekken pas om 09u30. Bij Charlie wordt 1 helikopter verwacht om een meisje op te halen. Zij verzwikte gisteren haar voet beneden in de cirque. Zij raakte pas binnen om 20u30 en kan nu niet meer verder. Wij starten onze wandeling door

een fel gehavend bos (brand en storm) naar beneden. Tijdens onze pauze eten we weer brood met chocolade. De chocolade smelt onder de zon. Er valt een druppel op een steen en binnen de kortste keren zit er een hagedis chocolade te smullen. Dat beestje beleeft


(etappe 5)

zijn culinaire hoogdag. Terug naar de realiteit: een steile, lastige, rotsachtige klim verwacht ons. Vera is moe, maar ze zet door. Boven zien we de refuge, waar we véél drinken en een Mars eten. Dan starten we aan ons extraatje (nog 2u 20 verder). We beginnen met een effen pad geleidelijk bergaf… Al snel wordt de ondergrond erg ruw en stoffig. De stenen liggen los. We bereiken een romantisch riviertje, badend in de zon. We hebben geen tijd over om er zelf eens in te duiken. Via passerellen steken we twee keer de rivier over. ’t Zijn idyllische plekjes. We zijn allebei moe en hebben dorst. Ons extraatje blijft maar duren. We komen pas uit het bos, op de weg, om 19u30, bijna 2u later dan voorzien. De camping bij het skioord is al gesloten; maar we kunnen onze tent opzetten in de wei en een lauwe douche nemen. Om 21u kunnen we nog eten in het restaurant én betalen met de kaart. Onze theoretisch rustige etappe werd lang en lastig. Om 22u30 leggen we ons te slapen.

Pagina 8

21 juli: “Easy Walking” Wordt dit onze rustige etappe? Volgens de topogids van 2 medeGR-ers, Herbert en Jacoba, is ’t vandaag “Easy Walking”. Vertrek uit skistation Castel de Vergio door het bos op een goed begaanbaar pad. Dit pad wordt abrupt afgebroken door een steile klim naar Bocca San Pedru. Boven worden we beloond met een mooi

kapelletje en getrakteerd op hevige wind. Ook de bomen hebben al jaren last van diezelfde wind. Hun stammen hellen vervaarlijk over en hun kruinen wijzen volledig oostwaarts. Deze site levert mooie

foto’s op. We worden voorbijgestoken door een colonne paarden met ruiter. Hoe blijven die beesten recht


(etappe 6)

op zulke paden. Ze staan wel op 4 poten… We dalen af naar Lac de Ninu, weer een volledig nieuw landschap. Het pad loopt nu licht glooiend en is wel degelijk “Easy Walking”. We doorkruisen een bos met vervormde bomen. Plots doemt een gebouw op met plaats voor tenten. Helaas is dit niet de refuge maar een Bergerie. Het blijft nog 1 uur stappen naar de refuge Manganu. We zijn vroeg (16u30) ter plaatse. Plaats zat voor de tent, vlak naast een riviertje. Ik neem een duik in het koude sop. Vera wast onze sokken, broeken,T-shirts en zichzelf in de beek. We hangen alles te drogen. Die avond is het file aan de traag lopende bron. Iedereen wil vroeg vertrekken, want er wordt onweer voorspeld. Morgen lopen we enkele uren op meer dan 2000m hoogte, met zicht op de lacs. Hopelijk blijft het onweer uit.

Pagina 9

22 juli: “Onweer met hagel” Om 06u30 uit de veren. Om 08u al op weg. De betere wandelaars zijn al op pad om 05u30! De dag begint met een klim tot op 2225m, Brèche de Capitellu. Vera heeft last van een lichte verrekking in haar linker dij. Toch geraken we boven; maar daar komt de mist op. Van de mooie meren is niets te zien. We eten iets en plots trekt de lucht open. Ik neem snel een paar foto’s van die prachtige lacs. We vervolgen onze weg over de bergkam met nog enkele pittige passages. Na een bergspits nemen we bergaf. Mis, we verlaten de GR, we moeten op de heuvelrug blijven. De ondergrond bestaat uit grote stenen (tot 1 kubieke meter) het is van steen tot steen klauteren. Alsof het niet moeilijk genoeg is, begint het te spetteren. Onweer dreigt. We doen onze poncho aan. Een stel wandelaars gaat snel schuilen onder een rotsafdak. Wij gaan/ kruipen verder. Het regent meer en meer. Het bliksemt en dondert; de hemelsluizen


(etappe 7)

gaan open voor 1uur. Regen wordt hagel. In geen tijd ziet het pad wit. Even plots als het begon, breekt het onweer af. De onder-

grond is nat en glad. Er staat een felle koude wind. Ondertussen sukkelen we naar beneden, richting refuge. Vera’s handen zijn verkleumd. We stoppen om een trui en handschoenen aan te trekken. Mijn geleende poncho biedt net iets meer bescherming dan Vera’s plastieken poncho. Henk, een medewandelaar komt tegen om ons te begeleiden. Ik schuif uit en val op mijn rug. De slag wordt gebroken door mijn rugzak. De zon komt er weer door. De regenboog verschijnt. Om 17u aankomst bij refuge Petra Piana. Er is veel volk. ’t Is zoeken naar een plaatsje voor de tent. We eten soep met brood in de keuken van de refuge. Daarna kruipen we lekker opgewarmd in onze slaapzak. Slaap wel.

Pagina 10

23 juli: “Regendag in Petra Piana” De nacht bracht hevige windvlagen en regen. We slapen slecht door het gewapper van het tentzeil. Om 8u staan we op met volgende weersomstandigheden: regen, rukwinden, mist (zicht 20m) en slechts 8°. We stellen onze start uit. Eerst gaan we ontbijten in de keuken van de refuge. ’t Zit daar al redelijk vol. Ongeveer 30 man in een ruimte van 5m bij 4m. We blijven zitten in dit warme


oord. Tegen de middag vallen 6 doorweekte wandelaars binnen, helemaal onderkoeld. Ze worden met een applaus onthaald. Wij besluiten om vandaag hier te blijven. Touwen worden kriskras gespannen om kledij te drogen. Schoenen worden tussen de balken van het plafond gehangen om te drogen. Wij gaan rusten in de tent. Tegen de avond bereiden we ons eten in de refugekeuken. We zitten als haringen in een ton. Morgen wordt beter weer beloofd.

Pagina 11

24 juli: “Refuge de L’Onda” De wind is gaan liggen gedurende de nacht én het is gestopt met regenen! ’t Blijft fris en mistig. Als ontbijt maken we een papje van melkpoeder, muesli en water. Er is één van mijn sokken verdwenen van de droogdraden. Gelukkig heb ik nog een reservepaar of zijn we geen schoen en of inlegzool kwijt. We krijgen een oud brood cadeau van een groep die vertrekt! Om 08u30 kunnen we vertrekken in de mist. Vera houdt haar handschoenen aan om af te dalen. Hoe meer we dalen, hoe minder mist en hoe meer zon. We krijgen het te warm. We doen onze fleece en handschoenen uit. Een collega GR-er gaat terug naar boven. Hij heeft zijn zonnebril laten liggen in de refuge. Zijn vrouw wacht beneden bij de rugzakken. Zij zullen ons terug inhalen. Na 1u30 afdalen, komen we op een effen bospad. Wat een luxe! We wandelen langs een bergerie. Vera is niet te houden. Ze koopt een stuk schapenkaas en een zak canistrelli koekjes. We proeven ze ter plaatste, mmm. Na een mooi bruggetje beginnen we onze laatste klim van 500 hoogtemeters naar refuge de L’ Onda. Om 13u30 zijn we al op bestemming. Onze tent mag opgesteld worden op een grote weide,


(etappe 8)

omringd met hekkens. De omheining dient om de schapen weg te houden van de kampeerplaats. De omgekeerde wereld dus: wij binnen de omheining; de schapen erbuiten. Een dreigend onweer trekt over. We doen een siësta. We bereiden een flinke

spaghetti: 500g pasta koken, een pot saus ondermengen en alles opeten. Als dessert nemen we thee + 1 koekje. We brengen nog een bezoek aan de schapenvoeder- en melkinstallatie en genieten wat na in de zon op het terras van de refuge. Om 20u30 gaan we onder zeil.

Pagina 12

25 juli: “Station Vizzavona” Er vertrekt een groep jonge gasten voor hun volgende etappe. Er blijft 1 jongen verweesd achter. Hij vertelt ons bij een theetje dat hij met knieproblemen sukkelt en met pijn in het hart opgeeft. Zijn vrienden doen per dag 2 etappes! Voor ons lijk dat véél te snel. Onze etappe start met een klim van 2u. Te vergelijken met een gewone trap (te nemen met rugzak van 20kg). Dat is hijgen en zweten. Boven eten we frans brood met kaas en confituur.

Een moeilijke afdaling volgt. We tanken water bij de beek. Aan een passerelle zit er veel volk bij de rivier. Er wordt gedoken en gezwommen en gezonnebaad. Wij stappen verder richting Vizzavona. Hoe dichter bij het dorpje we komen; hoe meer volk we


(etappe 9)

zien. We passeren zelfs een ijskraampje bij de volgende passerelle maar stappen toch door. Via een brede weg lopen we naar het station. Daar kunnen we kamperen op de “Bivouac”. Vera bestelt ons avondeten en ontbijt bij één van de 2 restaurants, we kunnen er niet betalen met de kaart; we zitten krap bij kas… We zetten onze tent op en ik krijg plots een idee. Misschien beschikt dat ander restaurant wel over een betaalterminal. Ik trek mijn stoute schoenen aan, en ja hoor, we kunnen er eten, douchen (warm water!) en winkelen MET de kaart. De patron van ’t restaurant aan de overkant heeft er gelukkig begrip voor, scheldt ons de huid niet vol. Die avond heeft ons eten dubbel gesmaakt, alsof het gratis was. We konden geen pap meer zeggen na de fromage en het ijsje als dessert.

Pagina 13

26 juli: “Zuid Corsica” Gisteren sloten we het noordelijk deel van de GR 20 af. Hier kunnen we eventueel de trein nemen, maar ook het zuiden willen we te voet doen. We hebben slecht geslapen; we hadden teveel en te zwaar (kaas) gegeten. Toch nemen we een ontbijt bij Emile (Gardien die ons land kent, vooral de Belgische bieren). Bij Emile is het restaurant, station, de post en buurtwinkel. We kopen nog een voorraadje eten mét de bankkaart. We dwarsen de sporen en vertrekken voor deel 2: bergop. Eerst een breed pad, later wordt het een smal weggetje met stenen bezaaid. Na 2u easy walking hebben we nog geen honger, alleen dorst.

Aan water is er geen gebrek, want we overschrijden talrijke riviertjes met idyllische watervalletjes. We komen op een normale geasfalteerde weg!


etappe 10

Wat een luxe, voor even toch, er rest ons nog een technisch stukje over de rotsen voor we aankomen bij de refuge d’ E Capannelle. Daar is slechts 1 gasvuur ter beschikking van de kampeerders. Ik zet een grote pot water op voor iedereen. Er lopen veel honden rond. Eéntje heft zijn poot op bij mijn rugzak... Ik heb het geroken. Onze foto-opslagcapaciteit dreigt op te raken. Vera bedenkt een oplossing via het micro SD-kaartje uit haar GSM en de SDkaart-houder uit haar GPS. Elektriciteit halen we uit een zonnecel met bijhorend oplaadbaar accu. Zolang er zon is hebben we elektrische stroom.

Pagina 14

27 juli: “Bocca d’Oru”

(etappe 11) We wandelen door echte schilderijen. Vera heeft last van haar schouders. De Bocca di Verde valt nog mee, maar de Bocca d’ Oru (500 hoogtemeters) laat zich niet zo gemakkelijk bedwingen.

We ontbijten samen met 3 Belgen; er is ook een triatleet bij. Ook zij nemen hun tijd en vertrekken nog later dan wij. Meteen na vertrek mogen we de gemakkelijke wandelwegen vergeten. Ik neem nu meer foto’s (’t kan weer à volonté). ’t Is vandaag beestendag. We ontmoeten wilde zwijnen (een hele familie) en op ons pad staat een koe met drinkend

Eerst klimmen we gestaag door het bos, maar het steilste stuk lacht ons toe boven de boomgrens. We krijgen zelfs aanmoedigingen van een dalende groep met gids. Boven staat er een kruis (’t was net geen kruisweg). Op de top hebben we slechts een vaag zicht op de zee, er zit veel vocht in de lucht. Een licht lopend bergafje brengt ons, richting refuge Prati. We eten een beetje gedroogde abrikozen van bij Emile om te bekomen en zetten onze tent op. Vanavond staat er ravioli (=postzegels?) met brood op het menu.

kalf. Voorzichtig laveren we er langs.


Pagina 15

28 juli: “Winddag”

Opstaan rond 7u: ’t spettert en er zit een strakke wind. We breken onze tent op en bergen onze rugzakken weg in een tent van Quechua (te huur via de refuge). We ontbijten onder een afdakje. We vertrekken met lichte regen en felle windvlagen. Vandaag 3x dalen en 2x klimmen. Na de afdaling is de eerste klim redelijk steil. Boven worden we getrakteerd op een stevige regenvlaag met wind. Poncho aan en poncho uit (jojo effect). We gaan schuilen om iets te smikkelen. We dalen af door het bos. De tweede klim van de dag start bij een bron bestaande uit een plastieken darm met daaronder een afgedankte inox afwasbak. We lessen onze dorst en hop, naar boven, het is daar een “immens trekgat”. Voor één keer zijn we blij met onze zware rugzak; zo blijven we tenminste aan de grond. Hier


(etappe 12)

vinden we een vreemde soort hagel op de grond; bruin van kleur; schapenkeutels! Er volgen nog een reeks ups en downs tot de definitieve afdaling volgt van 200 hoogtemeters op moeilijke ondergrond. We doen er 1 uur over om de refuge te bereiken. Ik loop een beetje voor en zet me in een hangmat. Hier kunnen we een avondmaal nemen voor € 9 de man: 1 bord pasta + groenten. Na wat complimentjes aan de kok, krijgen we nog een 2° bord pasta en een zelfgestookt Corsicaans likeurtje als dessert. Tegen de avond komt de wind weer opsteken. We kruipen vroeg in onze tent, want morgen staan we vroeg op. Het wordt de langste wandeling van onze GR20 (8u volgens het boekje, helaas meer dalen dan klimmen).

Pagina 16

29 juli: “De langste Dag”

(etappe 13)

Om 6 u fris uit de veren: tent inpakken, ontbijt én sanitaire stop. Om 7u30 vullen we onze drinkzakken volledig en ‘avant marche’, start met een stevige klim. ’t Is nog niet te warm, zo vroeg op de dag. Er volgen heel wat technische passages. We lopen over de bergrug en genieten van prachtige uitzichten. Vanaf Bocca di l’Agnone (Alt 1570) zet een afdaling zich door. We zakken langzaam (=begaanbaar) naar lagere oorden. We doorkruisen een prachtige vlakte waar wilde paarden op ons pad staan. Ze komen nieuwsgierig kijken, maar gaan gedwee opzij als we passeren.

geleidelijk maar de finale gaat steil bergop. Boven staat een groot houten kruis

We trekken verder tot aan een splinternieuwe passerelle. We houden er een fotoshoot en versterken er de innerlijke mens. Aan een bron lessen we onze dorst. We zien het helemaal zitten om toch nog weer te stijgen tot 2134m (Monte Incudine)! Het eerste stuk gaat

een veel te kleine plaats. We kopen 1 pak spaghetti van 500 g en een pot bolognaisesaus. Samen met een flesje wijn gaat alles zoetjes binnen. Na de afwas drinken we thee met 1 Corsicaans koekje. Om 22u duiken we in onze tent, moe en voldaan.


op de bergtop. We nemen er spectaculaire foto’s. Nu volgt de gevreesde afdaling. In het logboek schrijft men: “Prudence!”, wie mag dat zijn? Met de nodige voorzichtigheid dalen we in een slakkengangetje. We doen er 2u15 over ipv de vooropgestelde 1u45. Om 18u vallen de duiven binnen. De langste dag zit erop. Ikzelf heb pijnlijke voeten (doortrapt). Vera doet toch nog een wasje terwijl ik de tent opzet op

Pagina 17

30 juli: “Bosdag”

(etappe 14)

We slapen wat langer na onze 10-uur durende tocht van gisteren. Om 7u30 op, om 9u vertrek. We blijven verder langzaam dalen tot 1000m. Het eerste stuk (1u) is nog moeilijk, maar dan volgt goed begaanbaar bospad. We wandelen steeds lager, want we zitten al in zuidelijk Corsica, dichter bij de zee. De temperatuur is

gevoelig hoger. Gelukkig wandelen we nu door het bos. We dwarsen een 10 tal beken en riviertjes. Dit betekent telkens een moeilijke oversteek over grote keien en rotsen. Een paar keer raken we zelfs van het parcours en moeten we een stuk terug tot we de vertrouwde wit/rode aanduidingen terugvinden. Vera heeft het lastig, ze sliep slecht na onze lange tocht. We eten wat voor de op 1 na laatste klim op de GR 20. Col de Bavella. De rotsformaties lijken wel


uit het sprookjesbos geplukt, met hun grillige vormen. We sukkelen weer even van het juiste parcours af. De vermoeidheid slaat toe. Tussen de struiken door geraken we weer op de GR en wandelen tot op de top Le Foce Finosa. Daar is het toerisme troef. We komen op de weg. We nemen wat foto’s bij de Notre Dame-des-Neiges en belonen onszelf met een ijsje op een terrasje: lekkerrrr! Er resten ons vandaag nog 2 afdalingen en 1 bergop. De afdaling verloopt vlotjes, die laatste beklimming kruipt in de benen. De afdaling naar de refuge blijft maar duren: tot aan refuge Paliri. Die ligt sterk verspreid. De bron op 200m. De ijskoude douche op 300m. Ze hebben er weinig brood. We kunnen toch een half brood kopen voor € 2 en een doos cassoulet. We gaan slapen bij een bijna volle maan.

Pagina 18

31 juli: “De laatste rit”

(etappe 15) Ik drink nog eens aan een “source” tot Vera 50 m verder roept dat we er zijn. We kunnen het bijna niet

We slapen langer en vinden mieren in onze kom water die klaarstond voor de koffie. (dan maar wat langer laten koken). Het belooft een warme dag te worden. We dalen vandaag 963m (Conca=Alt. 252m). Onze rugzak blijft wegen als lood. Heb ik net iets teveel stenen mee als souvenir? De warmte maakt het nog lastiger. Gelukkig zijn er meerdere bronnen onderweg. Het tappen van water vergt wel wat tijd: 1 liter is 3 minuten wachten. Het parcours loopt steeds maar op en neer. Op het laatste klimmetje mogen we boven als het ware door een brievenbus kruipen (gleuf tussen 2 rotsen). Nu gaat het straal bergaf richting Conca, het eindpunt van de GR 20.


geloven. We nemen wat foto’s. Een paar corsicaanse werklieden zien ons voorbij strompelen. In een kort gesprekje laten ze hun bewondering blijken. Wij storten ons in het eerste café op een lekker ijsje. Het is hier zeker meer dan 35°C. Het asfalt brandt door onze schoenen heen. We zoeken de dichtstbijzijnde camping op. Na een warme douche worden we tientallen keren gestoken door kleine muggen. Vera haalt uit haar EHBO kit het wondermiddel DEET te voorschijn. Iets te laat laten de muggen ons meer met rust. We blijven ons krabben, het jeukt. We gaan eten in het restaurant van de gite d’étape. We bestellen ook een ontbijt. Hier kunnen we niet betalen met de kaart… Gelukkig hebben we nog wat cash over. Vanavond gaan we vroeg slapen. Morgen willen we nog te voet naar Porto Vecchio: 20 km over asfaltweg, langs de N198.

Pagina 19

1 oogst: “De N198 bij 38°C” Om 06u45 op en om 07u30 ontbijt in ’t restaurant. We vertrekken om 08u bij nog relatief frisse temperaturen langs de D168 richting Sainte Lucie de Porto Vecchio. Aan het kruispunt met de N198 kopen we 1 brood en een pak pure chocolade. De temperatuur is al opgelopen tot 35°C. Langs de N198 is er gelukkig een brede, gemaaide grasstrook om te stappen. Schaduw is er helaas weinig. We nemen een eerste stop in het dorp Locci. We drinken water en eten nootjes. Dan terug de hete baan op met veel verkeer. We nemen een foto-stop bij ontmantelde kurkeiken. Tegen de middag smacht ik naar een colaatje. Is het de vermoeidheid of het suikertekort? Ik lees: “Topless Girls Pizzeria”, maar er staat “Top Grill Pizzeria”. Men bakt er zelfs geen pizza’s over de middag, ‘t is te


warm. We bestellen een cola en eten een pasta Primavera. Volgens de uitbater is het nog 7 km naar Porto Vecchio. We beginnen de kilometerpaaltjes te tellen. Om het kwartier 1 paaltje: 35-34-33. Plots doemt het kerkje van Porto Vecchio in de verte op. Het geeft ons moed. Aan het rondpunt bij Leclercq nemen we linksaf (mis). We moesten gewoon rechtdoor richting camping ‘La Matonara’. Zo wandelen we nog 1km extra. Op de camping gooien we onze rugzak af en doen onze sandalen aan. Na een douche wrijven we ons in met DEET! ’t Blijft 38°C warm. We wandelen nog eens tot aan het bureau van toerisme. Zo kennen we de kortste weg naar de haven voor morgen. Op de camping gaan we op stoelenjacht; we vinden er 2. Dat zit makkelijker voor ons avondmaal: brood met ‘gesmolten’ chocolade. Met de rest van de chocolade maken we chocolademelk op ons eigen gasvuur.

Pagina 20

2 oogst: “De heetste dag” We slapen een gat in de dag. We worden wakker van de zon op onze tent. Het is al 9uur! Het is al warm in de schaduw en heet in de zon. We

gaan ontbijten in de oude stad van Porto Vecchio. We eten lekker verse koffiekoeken op het terras van een artisanale bakkerij. Ik eet er 1 teveel; zo lekker is het. We wandelen via een oude stadspoort naar de commerciële haven. Onze ferry ligt al aangemeerd. We wandelen nu zonder bagage terug richting camping. Op de middag zijn we er. We nemen een douche , breken een laatste keer de tent op, rekenen af aan de balie en vertrekken nu met rugzak richting boot. Het is bloedheet! We stoppen bij een aircogekoeld winkelcentrum Leclercq. We kopen er koude yoghurt, 1 liter fruitdrank, 1 brood, schapenkaas en wat fruit. Nog in de winkel maken we de yoghurt soldaat en doen ons tegoed aan de


fruitdrank. Nu gaan we door naar de ferry. We stoppen nog 1 keer om een duik te nemen in de Tyrrheense Zee. Om 15u30 komen we aan in de vertrekhall van de veerboot. Die is gelukkig ook gekoeld. ’t Schijnt buiten 42°C te zijn; dat is warm, ook voor Corsicanen. We halen onze tickets af. We drinken koffie en eten brood met schapenkaas. Om 17u30 mogen we aan boord. We blijven even praten met een man met een wit hemd met strepen. Het blijkt de kapitein te zijn. Hij verzekert ons dat de boot stipt in Marseille zal zijn (08u00’). We hebben maar 1u15 tijd voor de transfer haven naar station TGV (9u15). Aan boord ontmoeten we collega GR 20-ers. We feliciteren elkaar en beleven de afvaart uit Porto Vecchio. De ferry wordt uitgeleid door meevarende bootjes. Ik ga nog een duik doen in het zwembadje aan boord. We genieten nog van de ondergaande zon en de volle maan. We kunnen slapen in zetels. Er speelt TV, de Olympische Spelen zijn al bezig... Om middernacht vallen we in slaap.

Pagina 21

3 oogst: “Terug op ’t vasteland” Om 6u30 worden we wakker. Slecht geslapen. Om 07u is er ontbijt à volonté voor € 9 de man. We moeten aanschuiven tot 07u15. Dat wordt haastig eten want we willen om 08u aan de uitgang van de boot staan. Maar we hadden niet gerekend op de navette. Een busje zal ons naar de uitgang van de haven brengen. Pas om 08u05 vertrekt die bus. Na 20 dagen voelen we weer stress en tijdsdruk. De tijd loopt. Om 08u17 stappen we uit de bus. We besluiten om de metro te nemen want we vinden niet meteen de straat die op ons


plannetje staat om ook nog de 1,8 km te voet af te leggen richting station St. Charles (TGV). Een paar jonge gasten moeten ook die kant op. We mogen ze volgen. Om 08u45 zijn we al in het station. Mooi op tijd voor onze trein. Nog even wachten om het

juiste spoor te kennen. Dan stappen we plechtig in: spoor H, op de juiste trein, op de juiste plaats. We zijn op weg naar Brussel Zuid.

Pagina 22

Slotwoord: “Weerwraak?”

De GR 20 is dus niet zomaar een wandelingetje. ’t Is bij momenten echt afzien en uitputtend, zowel fysiek als mentaal. Naar men zegt zijn er 40% opgaves. We hebben er 2 weten afvoeren met de helikopter. Zelden zijn er effen paden. 90% van de weg is bezaaid met grind, kiezel, keien, rotsblokken (klein en groot), zelfs volledige massieven. Onderweg ontmoeten we honderden hagedissen. Ze zitten te zonnen op de warme rotsen. Als we langskomen ritselen ze vliegensvlug weg tussen de struiken. Op een kwaad moment had ik er eentje te stekken met één van mijn wandelstokken. Zoals ik heb geleerd in de lessen W.O.


tijdens mijn lager onderwijs, breekt de staart van een hagedis af bij gevaar. Die staart lag daar dan te spartelen als een paling op het droge; maar de hagedis zelf was gaan lopen. De hagedisloze staart zal wel een lekker hapje worden voor een hongerige vogel. Onze lichamen hebben ook flink afgezien op deze GR 20. We zijn minstens een paar kilo vermagerd, we hebben pijnlijke voeten en schouders, onze benen vertonen schaafwonden en blauwe plekken en we zitten onder de muggenbeten enz.…. Tegen de tijd dat wijzelf helemaal hersteld zijn, loopt die bewuste hagedis al weer te kwispelen met zijn nieuwe staart. Walter & Vera P.S. als triatleten zijn we fier dat we net 226 km gewandeld hebben op reis (= afstand volledige triatlon) 8 km Zellik->Brussel Zuid 2 km Nice (station->haven) 13 km Calvi->Calenzana 180 km GR 20 20 km Conca-> Porto Vecchio 3 km Porto Vecchio (camping-> haven)

Pagina 23


Pagina 24

Corsica GR 20 Walter & Vera, zomer 2012

Recommend Documents