MY MAGAZINE
Colofon
Hoofdredacteurs Peter Mulder Stef Brans
Fotografie Anouk ten Boom
Auteur Anouk ten Boom
Redactie Anouk ten Boom
Eindredacteurs Angelique Boxma Rowan Bakkum
Media management Media College
Product realisatie Anouk ten Boom
COLUMN De jeugd van tegenwoordig.
''Vanavond gaan we naar de klote.''
Het is zaterdagavond, op facebook en twitter zie ik verschillende mensen posten dat ze zich aan het klaar maken zijn om uit te gaan. ''Kruipend naar huis vanavond'' lees ik. Mijn ogen rollen in mijn oogkas. Belachelijk dat je er zo trots op kan zijn dat je je hersenen ernstig gaat beschadigen.
Dyslexie is nog zo iets, de kindertjes die
nu les hebben op de basisschool weten sneller hoe een ipad werkt dan hoe een boek open moet. De grens van dyslexie word steeds lager, waarom? Omdat er amper nog gelezen word. Ik weet nog goed hoe mijn moeder vroeger elke dag trouw uit Pinkeltje voorlas, en hoe ik daarna stapje voor stapje tot 's avonds laat stiekem in mijn bed aan het lezen was. Nu leest de jeugd alleen nog Whatsapp berichtjes van anderen.
De jeugd word asocialer, dommer en
onverantwoordelijker. Ik vraag me af of dat komt omdat ik een juiste opvoeding heb gehad of omdat ik gewoon (te?) verantwoordelijk ben. Af en toe noemen mijn vrienden me wel eens saai, omdat ik amper drink en geen drugs gebruik en goed mijn best doe voor school. Ik ben nog nooit dronken geweest en ik voel mezelf prima. Ik denk dat hard werken, leren en goed slapen mij tot een betere toekomst leiden dan elk weekend helemaal lam gaan. ▪ ️
Ik ben blij dat ik mezelf ben en blijf, wil je weten hoe ik ben? Lees dan verder.
Dikke kus,
Anouk ten Boom
Wie is Anouk? Anouk ten Boom is een standvastige dame, die haar woordje altijd wel klaar heeft staan. Anouk heeft een duidelijke mening en is niet bang om haar mening te geven.
spontaner en ik hoefde niet heel hard te werken om voldoendes te halen. In de derde klas heeft Anouk door een fout van de huisarts mijn trombose been gekregen,
Vanaf 1992 tot 2000 hebben haar ouders in dit belemmerd eigenlijk nog steeds haar Curacao gewoond. In de tussentijd op Curacao is er wat veranderd, haar ouders kregen namelijk twee kinderen , haar broer Rens in 1995 en zij, Anouk in 1997.
Toen ze een paar maanden was kwam ze naar Nederland, samen haar mijn ouders en haar broer. Haar ouders hadden een huis gekocht in Alkmaar, tot heden woont ze in dat zelfde huis.
Vanaf haar 4de tot haar 12de levensjaar
heeft ze haar tijd doorgebracht op dezelfde basisschool in Alkmaar. Deze tijd kent verschillende hoogte punten, bijvoorbeeld de kerstdiners, schoolkamp en uiteindelijk de eindmusical. De citotoets had met een hoge score. gehaald, ze kreeg namelijk VWO-advies.
Toen ze naar de middelbare school ging
zat ze in een VWO-HAVO klas. In het eerste jaar ging dit allemaal goed, ze
haalde voldoendes en deed veel aan
leer- en huiswerk. In het tweede jaar ging het minder goed, ze besteedde meer tijd aan vrienden en minder aan schoolwerk. Toen werd haar een keuze voorgelegd, of blijven zitten of naar het VMBO. Anouk voelde zich altijd al volwassener dan klasgenoten van haar leeftijd, anouk besloot dus om naar het VMBO te gaan zodat ze minder irritaties zou krijgen over een nog groter leeftijdsverschil. Toen ze op het VMBO kwam, was ik tevreden over mijn keuze, de leerlingen waren veel drukker en
Sinds januari 2013 werk ik als vakkenvuller bij de Jumbo, tenminste toen ik begon met werken was het nog een C1000. Eind februari werd de C1000 in een week omgetoverd tot een Jumbo.
Mijn collega's zie ik als een soort
tweede familie. Eigenlijk ben ik op zoek naar ander werk, maar mijn collega's houden mij tegen. Ik ben geen fan van de zeven zekerheden die je de jumbo belooft aan klanten. Zo krijgt een klant bijvoorbeeld een
leven, al geeft ze dit niet graag toe. Anouk hield erg van sporten maar dit gaat nu minder goed. Door de trombose zit Anouk mijn hele leven vast aan bloedverdunners en een steunkous. Een spontane zwangerschap zit er voor Anouk ook niet in.
De vierde klas
Anouk ten Boom was het examenjaar 9 April 1997 van Anouk. Ik Media College heb in dit jaar Alkmaar een excursie gemaakt naar Berlijn, dit was zeker het hoogtepunt van het laatste jaar op de middelbare school.
Anouk heeft haar examens met ruime
voldoendes afgerond. Behalve voor wiskunde, maar dat nooit een sterkte kant geweest.
Gelukkig stond ze wel voldoende zodat ze geen herexamens heb moeten doen voor wiskunde.
Nu, in 2013 zit Anouk op het mediacollege in Amsterdam. Ze ben blij dat ze van omgeving ben veranderd zodat ze een nieuwe uitdaging aan kan gaan. Het reizen vind ze niet heel vervelend. In de trein maakt ze alvast wat huiswerk of luistert ze muziek.
Als Anouk ouder is, wilt ze heel graag in de marketing sector gaan werken, maar Anouk heeft toegegeven dat ze openstaat voor andere dingen en nieuwe ideeën.
gratis alternatief als het desbetreffende product wat hij of zij wil er niet is. Ik vind het een vorm van verwennerij, eigenlijk word de klanten beloond voor niks.
De klanten die bij Jumbo
winkelen zijn daardoor veel kritischer in de hoop dat ze wat gratis meekrijgen. Van de zeven zekerheden wordt misbruik gemaakt. Klanten verzinnen altijd wel iets waardoor ze hopen iets gratis mee te krijgen. Heel vervelend dus..
Ik vind het werk dat ik doe leuk, maar de Jumbo biedt mij niet genoeg kansen om door te groeien. Ik heb al een paar keer gevraagd of ik af en toe van afdeling mag wisselen, maar mijn baas staat dat niet toe 'omdat hij me niet kwijt wil'. Dat ik niet door kan groeien is dan ook de reden dat ik naar ander werk zoek. Ik vind het heel erg belangrijk om door te kunnen groeien binnen een bedrijf. Als ik een kans krijg om door te groeien zal ik deze zeker pakken.
Mijn persoonlijk ontwikkelingsplan.
Hier zit ik dan, de inkt van mijn VMBOdiploma lijkt nog net niet helemaal opgedroogd. Ik doe nu de opleiding mediamanagement op het Mediacollege in Amsterdam, dit is nog maar het begin van mijn plannen in de toekomst. Het liefst wil ik later gaan werken in het buitenland, en dan het liefst een marketingfunctie. Ik wil grote, creatieve en goed aanslaande reclamecampagnes opzetten en managen, maar wat moet ik doen om daar te komen?
"Ik word geen huisvrouw"
Allereerst wil ik over 3 jaar mijn diploma voor mediamanagement MBO in the pocket hebben. Als ik kijk waar ik nu sta en hoe mijn cijfers zijn, weet ik bijna zeker dat dat goed gaat komen. Ik moet nog aan mezelf werken, zeker wat plannen betreft. Ik wil ook een heel leuke en leerzame stage gaan volgen.
Als ik eenmaal klaar ben met mijn MBOstudie wil ik HBO gaan doen. Een studie waarbij ik alles leer over marketing en de technieken daar van. Ik wil me gaan specialiseren op de marketing van een festival. Hoe ga ik festivals promoten? Hoe maak ik mensen lekker voor iets waarvan ze nog niks afweten?
Ik hoop mijn toekomstige HBO-studie in 4 jaar afgerond hebben met een mooie cijferlijst. Ik ben dan nog niet klaar met leren. Ik wil namelijk nog heel graag naar de universiteit; maar daar zit ook een keerzijde aan. Als ik ook op de universiteit mijn diploma wil halen, heb ik geld nodig om het te betalen. Ik wil naast mijn school blijven werken, maar daar moet ik tijd voor hebben.
Het lijkt me fantastisch om alles te leren over marketing en een goed betaalde baan te krijgen. Ik kan door blijven leren, maar het is bekend dat werkgevers mensen met
minder diploma's liever willen hebben omdat ze goedkoper zijn.
Ik wil zo graag internationaal "Internatonaal gaan werken omdat ik veel werken is mijn van de wereld droom" wil zien. Ik wil verschillende culturen leren kennen en kennis maken met de verschillende soorten mensen waar je mee te maken krijgt. Het lijkt me dat als je internationaal werkt je heel veel ervaring op doet, bovendien kun je groter uitpakken omdat er overal andere regels gelden. Als alles tegenvalt en door omstandigheden kan of wil ik niet meer verder leren ben ik tevreden met een MBO- en HBO-diploma en probeer ik Nederland aan het werk te komen. Mijn kans op een gezin later word daardoor groter en dat lijkt me natuurlijk ook heel leuk om te hebben. Als ik een gezin heb staat er in ieder geval een ding vast; ik word geen huisvrouw. ▪ ️
''Kilometers spoor schieten onder mij door. Ik ben op weg naar jou, want ik ben weg van jou. Vanochtend vroeg vertrokken, in de luwte na de nacht. En 10 minuten op de trein gewacht. Want die had wat vertraging, en mijn god daar baal ik van. Omdat ik nu 10 minuten minder bij je blijven kan.''
Guus Meeuwis, uit 'Verbazing' (Per spoor, 1996)
Wat voor velen een
gezellige meezinger is op zaterdagavond, is voor mij werkelijkheid. Een lange afstandsrelatie, beter bekend als LAT-relatie. Het is iets lastigs, iets dat je moet kunnen. Op het moment dat je een relatie krijgt met iemand die verder woont dan de hoek van je straat, kies je daar samen voor. Je stapt samen in de relatie waarin je reiskosten, wantrouwen, jaloezie en het gemis van elkaar moet overwinnen.
Het is natuurlijk leuk als
iemand naar je relatie vraagt, op het moment dat je het over je vriend of vriendin gaat hebben begin je al te stralen, maar voor mij is dat minder, de vaste vragen ronde staat namelijk al vast, de antwoorden tevens ook.
relatie. Samen kom je overal sterker uit. Ja, het is vervelend dat we elkaar weinig zien, maar ik zie daar ook de voordelen van. Zo hebben we allebei onze eigen vrienden, zo heb je ruimte en kun je elkaar niet verstikken. Onze relatie word geen sleur, we weten van te voren namelijk niet wanneer we elkaar weer zien. Als we elkaar weer zien na een week of vier is het natuurlijk dubbel feest en genieten we nog meer van elkaar dan we al doen als we elkaar op Whatsapp, Facebook of Skype spreken.
Vertrouwen is de basis van onze relatie, als je geen vertrouwen hebt kun je beter geen LAT-relatie aangaan met degene die je leuk vind. Je moet elkaar op het woord kunnen geloven en elkaar loslaten in wat je doet. We vertellen alles aan elkaar, of het nou goed of slecht is.
''Mijn vriend woont nu eenmaal verder dan de hoek van mijn straat''
Als mensen mij vragen of ik een vriend heb, zeg ik (dan nog) met een hele grote glimlach ''ja''. 'Hoe heet hij dan?' vraagt de desbetreffende persoon mij dan, het antwoord staat al vast, ''je kent hem toch niet''. ''Waar woont hij dan'' is de volgende vraag, tegenwoordig is het namelijk raar als je vriend of vriendin niet op tien meter afstand van je huis woont. Op het moment dat ik zeg dat mijn vriend in Limburg woont is de verbazing duidelijk van de persoon af te lezen in zijn hele houding. ''Waarom daar? Zijn hier geen leuke jongens? Hoe ken je hem dan? Hoe doe je dat dan?'' De volgende vragen worden naar mijn hoofd gegooid. Maakt het dan zoveel uit dat mijn vriend ver weg woont?
Als ik zie hoe mijn relatie gaat, ben ik trots.
Trots op het feit dat mijn vriend, Ricky, en ik het samen zo goed doen. Ruzie hebben we natuurlijk ook wel eens, maar ik geloof dat dat goed is voor je
Als je niet elke dag
vierentwintig uur bij elkaar bent heb je gesprekstof, 's avonds bellen we uren lang met elkaar om te vertellen wat we die dag hebben gedaan en wat er allemaal is gebeurt. Er valt geen 'akward silence' omdat we niet meer weten wat we moeten zeggen.
Voor mij is een LAT-relatie de ideale
oplossing, ik ben heel erg gehecht aan mijn vrijheid. Dat mensen het raar vinden dat mijn vriend aan de andere kant van Nederland woont, doet me niet zoveel. Niemand kent hem en dat vind ik fijn, daardoor hoor ik geen roddels over hem die ik eigenlijk niet wil horen en hij ook niet over mij. Onze relatie is tussen ons tweeën, niemand kan er over oordelen omdat ze niet weten waar we ons mee bezig houden en dat wil ik graag zo houden. ▪ ️
SWOT-analyse
S
W
O
T
1. Verantwoordelijk 2. Zelfstandig 3. Volwassen
1. Plannen 2. Rommelig 3. Kan Bot overkomen
1. Stage in het buitenland 2. Doorstuderen 3. Verder denken dan een
1. Stress 2. Afleiding 3. Teveel tegelijk willen.
A dream is a wish your heart makes When you're fast asleep In dreams you will loose your heartache Whatever you wish for you keep Have faith in your dreams and someday Your rainbow will come smiling through No matter how your heart is grieving If you keep on believing The dream that you wish will come true
Mack David, ''A dream is a wish your heart makes'', 1949 uit 'Assepoester'
Mijn droom voor de maatschappij.
Het is weer zo ver maandagochtend.
Vandaag moet ik na een heerlijk weekend weer naar school. Het is eigenlijk te vroeg en te koud om al buiten te staan. Ik sta op het station en mijn trein komt over een paar minuten. De trein is aangekomen en iedereen rent meteen naar de dichtstbijzijnde deur, of er nog mensen uit stappen maakt de meeste eigenlijk niet uit.. als ze maar een plaatsje hebben in de drukte van de ochtendspits.
Er stapt een man die met krukken loopt in,
hij heeft er blijkbaar moeite mee maar niemand helpt hem. Als ik naar een coupe loop word houd niemand het glazen klapdeurtje open. In de coupe lijkt het wel of er mensen zitten die je uitdagen om niet naast ze te gaan zitten , die zitten dan aan de buitenkant van een tweezits bankje. Ik vraag aan de desbetreffende meneer of ik naast hem mag plaatsnemen, een blik van verbazing volgt. Een goedemorgen-groet kan er niet meer vanaf, een antwoord ook niet, zelfs met tegenzin schuift de man een plaatsje op.
In de trein hoor ik van alles, het maakt
blijkbaar niet meer uit of het een stilte coupe is of niet. Een jongen met wat langer haar draait keiharde rockmuziek met snoeiharde gitaren, leuk voor een feestje maar voor mij hoeft het 's ochtends vroeg niet.
Bij de bus is het al helemaal een groot
drama, er word bijna gevochten om als eerste binnen te komen.
Mijn persoonlijke droom.
Als ik mijn ogen open doe hoor ik al toeterende auto's en brommers die heel wat lawaai maken. Overal hoor ik mensen praten. Ik rek me uit en besef me dat ik mijn persoonlijke droom aan het verwezenlijken ben. Ik ben in Thailand.
Een week geleden ben ik vertrokken van Schiphol. Ik heb er lang voor gespaard, ik ben voor 6 weken in Thailand.
Al sinds ik klein ben ben ik geïnteresseerd in Thailand. De keuken vind ik fantastisch en ook de cultuur spreekt me aan.
Ik slaap niet in een vijf sterren hotel, maar in een krakkemikkig hostel midden in het centrum van Bangkok. Mensen hebben me gewaarschuwd dat het gevaarlijk is, maar dit is mijn keuze.
Hier in Thailand zet ik me in voor een organisatie die zich bezig houd met kinderprostitutie, een van de weinige goede doelen en stichtingen die me heel erg aanspreken.
Ik heb al van allerlei markten en culturele rituelen. Ik bezoek zo veel als ik kan in deze zes weken. Ik ben in mijn eentje, maar dat maakt me niet uit. Dit is mijn droom, en ik ga hier van alles ontdekken. ▪ ️
De buschauffeurs hier in Amsterdam zeggen niet eens gedag. Ik irriteer me aan mensen die geen rekening houden met wat een ander voelt of denkt. Die aan hun eigen belangen meer dan genoeg hebben. Ik vind het niet eerlijk. Ik vraag me af of het een gebrek aan opvoeding, respect of geduld is. Misschien wel een combinatie van alledrie.
Ik heb altijd bijgebracht gekregen om
respect te hebben voor ouderen, te denken aan de belangen van anderen. Ik ben degene die de man vroeg of ik hem kon helpen om de trein in te gaan. Ik ben degene die uiteindelijk opstond voor de oudere vrouw. Ik vraag me of ik nou werkelijk de enige ben die zo is, dat ik altijd het voortouw neem om mensen te helpen of ze op een simpele manier ze een goede dag wens.
Mensen lijken steeds meer geïsoleerd te
worden in hun zelf. Ze denken niet meer aan andere, nee, ze denken alleen aan hetgeen dat goed voor hunzelf is. Ik ben het af en toe met ze eens, soms moet je voor jezelf kiezen, maar in dit soort situaties moet het minder. Ik heb jonge benen, ik kan staan en hoop dat als ik wat slechter op de been bent ook iemand aan mij vraagt of ik misschien wil zitten of dat iemand vraagt of ze me naar binnen kunnen helpen. Het openbaar vervoer is nog maar een klein voorbeeld. Over de hele wereld is een gebrek aan het denken van hoe andere zich voelen, denk bijvoorbeeld aan rassendiscriminatie (ja, dit is er nog steeds)
Verbreek die muur die je om je heen hebt, denk een keer aan een ander. Dit hoef je niet voor jezelf te doen, maar voor een ander. Als je eenmaal de mensen die je hebt geholpen ziet stralen, word je daar zelf ook een stuk vrolijker van. Dit is mijn droom, mijn maatschappelijke droom.▪ ️
WIN WIN WIN Wat moet je doen? De feestdagen staan weer voor de deur, het is dus tijd voor een feestelijke look. Maak jouw eigen feest make-up tutorial, je mag natuurlijk ook een kerst shoplog maken of jouw ultieme feest recept delen. Upload je filmpje op youtube en mail de link naar
[email protected] De filmpjes worden beoordeeld door Masha en Cynthia deze twee zijn ook wel bekend als Beautygloss en Mislopgloss!
181 X Rituals Skin care Essentials t.w.v 15.50 -oogmakeup remover -gezichtsreiniger
11x TX30 Digitale camera t.w.v 249,01 -o.a Water- en schokbestendig. -18,2 Megapicels -Full hd
56 x H&M cadeaucard t.w.v 50 euro -Shop jouw favoriete kerstkleding!
4x Ipad air t.w.v 579 -supersnel mobiel internet -a7 chip -9,7 inch retina display
9x Makeover t.w.v 299 euro - o.a nieuw kapsel, nieuwe haarkleur en dagmake-up)
62 x M.A.C kwasten t.w.v 49.99 - In handige etui - Elke kwast een apart vakje.
I wanna leave my footprints on the sands of time Know there was something that I left behind When I leave this world, I'll leave no regrets, Leave something to remember, so they won't forget
I was here, I lived, I loved I was here I did, I've done, everything that I wanted And it was more than I thought it would be I will leave my mark so everyone will know I was here
I want to say I lived each day, until I die And know that I meant something in, somebody's life The hearts I have touched, will be the proof that I leave That I made a difference, and this world will see
I just want them to know That I gave my all, did my best
