CALEIDOKRANT Herfst 2013

Herfst 2013

inhoud

CALEIDOKRANT Herfst 2013

1 1 2 3 4 5 6 7 8 9 – 10 11 12 13 14 15 16

Bericht van de redactie Bericht van het bestuur Zorg en hulpverlening Glimlachjes Lieve Johanna Rubriek over de kerk: Waar is God? DIS-Genoten Hobby’s Uitnodiging Ontmoetingsdag Spinsels van Lonneke Muziektherapie Gedichtje van Seth Gaaikema Agenda Interne communicatie Boeken Kleurplaat en puzzel

bericht van de redactie

Beste lezers, Hier ligt dan nu uiteindelijk de herfst­ uitgave 2013 van de Caleidokrant. Nadat de vaste beroepskracht van het HOB, die de vereniging en de redactie van de Caleidokrant ondersteunde, vanwege bezuinigingen moest vertrekken en als gevolg van onder andere verschuivingen in de redactie, waren we het spoor even bijster. Ellen heeft het werk voor de redactie moeten neerleggen, we zijn erg blij met alles wat zij al die jaren voor de redactie en dus voor ons allemaal heeft gedaan. Zij was de drijvende kracht achter de krant. Ellen, dankje­ wel! We hopen waardige opvolgers van je te worden.

Ook Gudule, die de krant als vrijwillig­ ster voor ons redigeerde, heeft in ver­band met andere werkzaamheden deze taak moeten neerleggen. Gudule, ook jou willen we hartelijk bedanken voor je inzet en al het werk dat je voor ons hebt gedaan. Het feit dat wij hierin weer een nieuwe weg moesten vinden, was een van de redenen dat de uitgave van het blad zo lang duurde. Voor het overige speelde de eigen situatie van de resterende re­ dactieleden een rol, en er moest weer een nieuwe werkverdeling worden gevonden. Maar natuurlijk had het nooit zo lang mogen duren allemaal; hiervoor dus onze welgemeende excuses.

Verder waren er nog wat digitale problemen, waardoor wij nog niet hebben kunnen reageren op alle inzendingen die via de redactiesite zijn binnenge­ komen. Maar we gaan ze zeker alle­ maal bekijken en we zijn zondermeer blij met alles wat jullie willen delen, dit versterkt de onderlinge verbondenheid. Tenslotte is zowel de vereniging als het blad; voor en door leden! Wanneer we dit hebben opgelost zullen we contact opnemen met alle inzenders die nog geen reactie van ons hebben gehad. Het kan dus even duren, maar we vergeten jullie niet. We zijn blij met onze nieuwe start en blijven daarbij op jullie steun en inzendingen rekenen. De redactie

bericht van het bestuur Voor u ligt de Caleidokrant. Die heeft u gemist. Dat weten we omdat we diverse mails van onze leden hebben gehad. Carina en Gijsbert hebben met elkaar weer een mooie krant in elkaar gezet. Fijn dat zij er weer is. Mijn naam is Wilma Ruis. Ik ben sinds november 2012 samen met Louise Bianchi voorzitter van Caleidoscoop. De vereniging is opgezet om het mogelijk te maken dat lotgenoten elkaar kunnen ontmoeten. Alle activiteiten worden samen georganiseerd. Het succes van de vereniging hangt af van de inzet van de leden. Daarin heeft Caleidoscoop een groot aantal actieve leden. Ik kan er zo al een stuk of 15 noemen die een stukje van alle activiteiten op zich nemen: de krant, de website en het forum, de lotgenotenbijeenkomsten in de regio, de mails, de telefoon, de landelijke dagen, dat wordt allemaal door vrijwilligers georganiseerd. Eens per maand komen ongeveer zeven mensen bij elkaar om de dagelijkse gang van zaken te bespreken. Er is altijd

genoeg te doen. Op de website kunt u zich opgeven om mee te doen. Lotgenotencontact vind ik belangrijk. Je leert van elkaar, geeft elkaar informatie, iedereen wordt er beter van. Daar­ om wens ik alle leden van Caleidoscoop een mooie en goed draaiende vereniging! Inclusief de tijd en het werk die je er zelf in kunt stoppen. Er is één probleem: voor een vereniging als Caleidoscoop is het volgens de wet nodig dat minimaal drie mensen via de Kamer van Koophandel ingeschreven staan als bestuurslid. Op dit moment is dat de voorzitter (ikzelf) en een algemeen bestuurslid (Henriëtte Twilhaar). Daar moeten minimaal twee mensen bij. Dat hoeven geen lotgenoten te zijn. Dit KvK-bestuur is formeel verantwoordelijk. De dagelijkse gang van zaken doet het kernteam. Wilt u meer informatie: mail naar [email protected].

informatief

Voor je agenda

Op zaterdag 2 november is er een lotgenotendag, deze keer zijn we gast bij de lotgenotengroep in Den Haag. Daar zal spreken Tom Horemans, psychiater bij de GGZ in Eindhoven en betrokken bij de uitvoering van het project Goud in handen. Het programma voor die dag ziet u verderop in de krant. Wilma Ruis

Zorg en hulpverlening Nu het project Goud in handen loopt om daarin als ervaringsdeskundigen onze ervaringen in de zorg te bespreken, ben ik daarover gaan nadenken. Doordat ik zowel beroepsmatig als in mijn naaste omgeving en als zorg­ vrager daarmee te maken heb gehad, heb ik veel gezien op dat gebied. Zowel positieve als negatieve dingen. Natuurlijk is het hard nodig dat de dingen die fout gaan aan de orde worden gesteld. Zouden we dat niet doen, dan verbetert er ook niets en zeker met de huidige bezuinigingsdrift van de overheid – die soms schandalige vormen aanneemt – is het hard nodig om de vinger aan de pols te houden en hier melding van te maken op de juiste plekken.

2

Maar hierin schuilt wel het gevaar dat we de goede dingen die we van individuele zorgverleners ondervinden, wat uit het oog verliezen. Dan denk ik aan de betrokkenheid, het begrip en de inzet van verschillende mensen. Aan de moeite die hulpverleners ermee kunnen hebben dat het hen onmogelijk wordt gemaakt om hun werk te doen op de manier waarvan ze weten dat het zou moeten. De mensen die zien hoe hun cliënten – naast de problemen die ze al hebben – ook nog eens geconfronteerd worden met de gevolgen van bezuinigingen, gebrek aan behandelplaatsen, aan erkenning en waar je als cliënt ook maar tegenaan kunt lopen.

En een andere kant daarvan is, dat je niet moet vergeten om deze goede dingen voor jezelf te koesteren als iets moois wat je hebt gekregen. Op het moment dat je slechte ervaringen hebt in de zorg kan dat heel moeilijk zijn, maar het kan je ook hoop geven op momenten dat je slechte dingen meemaakt: de wetenschap dat er heel veel mensen zijn die het beste voor je willen en met je voor hebben en dat je dus nooit de hoop op hoeft te geven, en dat het zin heeft te blijven zoeken naar die plek die voor jou goed is. Dat verdien jij zelf en dat verdienen de mensen die zich wel hard inzetten om te doen wat ze kunnen, zelfs al lukt dat niet altijd volledig. Carina

ontspanning

Glimlachjes Weet je wat de favoriete bezigheid van een vrolijke Disser is:

Leg ls

puzze

Weet je wat de meest gehate bezigheid van een boze Disser is:

Legp zels

Uz

Om over na te denken…

Wat is mooi? Wat is iemand met DIS? Een diamant Iemand met vele facetten Wat maakt een diamant mooi? Waar lijkt iemand op met vele facetten? De vele facetten Op een diamant Wat is het mooie van vele facetten? Wat is iemand die op een diamant lijkt? Alles wat zij weergeven Een MOOI MENS

Schatzoeker

3

rubriek

Lieve

Johanna

Lieve Johanna, In mijn therapie hebben ze het er steeds over dat mijn delen en ik een geheel zijn. Ze zeggen dan dat ik het allemaal zelf ben en dat ik ze niet moet blijven zien als iemand anders. Maar wanneer zij iets doen, voelt het helemaal niet alsof ik die dingen zelf doe. En wanneer delen van mij het moeilijk hebben met iets, weet ik niet wat ik daarmee moet. Ik raak daarvan in de war. Heb jij daar een idee over? Warhoofdje

Lief Warhoofdje, Wat jij beschrijft, is iets waar heel veel mensen die ‘met meer’ zijn, last van hebben. Om toch te leven met dingen die het leven onleefbaar maakten, is de afstand tussen jou en je delen ontstaan en dus ook met de gevoelens die zij voor je bewaren. Die delen zijn dus je eigen, zelfgemaakte ‘hulp­troepen’ die jou hebben geholpen te komen waar je nu bent. De gevoelens die deze delen voor jou bewaren, zodat jij door kunt met je leven, zijn dus eigenlijk ook jouw gevoelens, al herken je die niet als van jezelf. Het kan helpen om eens rustig te gaan kijken wat je merkt van je delen en als het ware in gedachten kennis te gaan maken. Wie ben je, wat doe je en wat voel je? Op deze manier kun je wat vertrouwd met ze raken en langzaam maar zeker dichterbij komen. Eigenlijk een beetje ‘maatjes’ met ze worden. Wanneer ze het moeilijk hebben, kun je gaan proberen wat hen kan troosten of steunen, on­

aa Heb je ook een vr 4

g voor Johanna?

geveer op de manier waarop je een kind zou be­ naderen dat het moeilijk heeft. En wanneer delen ergens van genieten, kun je daar ruimte voor maken door tijd te besteden aan de muziek of de activiteit waar dat deel van jou plezier in heeft. Op die manier ontstaat er een wisselwerking en kun je steeds meer eigen worden met wat er in jouw delen leeft. Want wanneer je deze dingen gaat vermijden omdat je het eng vindt of er eigen­ lijk niets mee te maken wilt hebben, krijg je een effect dat te vergelijken is met een strandbal die je onder water probeert te duwen: hoe harder jij de bal naar beneden duwt, hoe harder hij naar boven schiet als hij ‘ontsnapt’. Wanneer je deze kennismaking in je eigen tempo uitvoert, zal je op den duur minder in de war raken daardoor. En vergeet niet: Ze horen bij jou en jij bent goed zoals je bent!

p.nl met als ctie@caleidoscoo Dat kan. Mail reda ur per post aan: Johanna’. Of stu ort onderwerp ‘Lieve 3811 MH Amersfo G, Stationsstraat 79 Caleidoscoop,

rubriek: over de kerk

Waar is God? over de kerk en zo…

W

aar is God als je Hem nodig hebt? Inmiddels is het allang weer Pasen geweest. Dat roept een associatie op met nieuw leven: voorjaarsbloemen, jonge dieren, kleur en licht en in de kerk natuurlijk de hele cyclus van het lijden en de dood en opstanding van Christus, met daaraan gekoppeld de belofte van de verlossing die Hij daardoor bewerkstelligde. In de wereld van vandaag en zeker ook de wereld zoals de meesten van ons die hebben leren kennen, kun je daar soms helemaal niets mee. Soms zijn we bijna letterlijk ‘doodgegooid’ met allerlei negatieve ervaringen, kunnen mensen het leven (bijna) niet meer aan. Voor veel mensen betekent dit dan ook het einde van hun geloof. Ze kunnen al die verschrikkingen niet rijmen met een liefdevolle God. Soms ook niet met het vreselijke dat Jezus daarvoor heeft moeten doormaken. Ze vragen zich af waar die God dan is en waarom er nog steeds zoveel verschrikkelijks gebeurt. Wel, dat is niet alleen een vraag voor mensen die niet meer geloven, maar ook voor gelovigen. Ook die vragen zich af: God, hoe lang moet dit alles nog doorgaan. Ik denk niet dat daar een antwoord op te geven is. Maar wat mensen soms uit het oog verliezen, is dat God niet altijd werkt met spectaculaire wonderen en ver­­schijningen. Dat zal best wel eens gebeuren, maar heel vaak zijn je

medemensen de ‘handen en voeten’ van God: door dat kaartje, telefoontje of bezoekje op het juiste moment. Of door allerlei ‘toevalligheden’ zoals een lied op de radio of het onderwerp van een preek dat jou net raakt of een inzicht geeft dat je nodig hebt.

genieten. Wij worden vaak beperkt in wat we kunnen, mede door onze ervaringen, maar God heeft iedereen een beetje van Zijn licht gegeven om het leven mee door te gaan totdat Hij Zijn werk afmaakt. Wanneer dat ook is

Maar voor dat soort ‘aanrakingen’ moet je jezelf wel willen openstellen. Dat is een keuze die je alleen zelf kunt maken: wanneer je een weg alleen maar gebruikt om zo snel mogelijk van A naar B te komen, zie je niet wat er langs de kant groeit, of mis je degene aan de kant die jou wil helpen om je zware rugzak te sjouwen.

Dus mijn antwoord op de vraag in de titel van dit stukje is: heel dichtbij, in je hart! Carina

Zo is het ook met het leven: Als je er doorheen sjouwt en je kijkt alleen maar naar de keien die je in de weg liggen, zie je ook niet de helpende handen en de richtingaanwijzers die je weg gemakkelijker kunnen maken. Maar wat ook heel belangrijk is, als je op slot zit, kun je ook niet voelen dat wat je ook overkomt, je er nooit alleen doorheen hoeft, ook al heb je geen mens om je heen. Doordat God in de persoon van Jezus Christus mens is geworden en Zijn bekende weg door het leven is gegaan, heeft Hij de weg vrij gemaakt om weer in contact met God te staan zodat we Zijn aanwezigheid wel kunnen voelen als wij dat willen en wel kunnen zien hoe Hij ons helpt. Die hulp bestaat niet alleen in het omgaan met moeilijke dingen, maar ook in het genieten van wat mooi en goed is en waarvan je kunt en mag

5

DIS-Genoten

Pasta-paddenstoelenlasagne voor 4 personen

Bereidingswijze 1 Verwarm de oven voor op 180 ºC. Verhit de olie in een koekenpan. Bak de paddenstoelen en champignons 4 min. Schep er 2/3 van de knoflook door en bak 1 min. mee. Voeg peper toe. 2 Schenk een dun laagje pastasaus in de ingevette ovenschaal. Leg er 2 tot 3 lasagnebladen op. Verdeel er wat paddenstoelen en enkele lepels saus over. Dek af met 2 tot 3 lasagnebladen. Maak meer lagen met de rest van de paddenstoelen en saus. Eindig met een laag lasagnebladen en saus. Meng de verse room met de kaas en de rest van de knoflook. Schep op de lasagne en strijk uit. Bestrooi met peper. 3 Bak in de oven in ca. 30 min. goudbruin en gaar.

6

Bron: recepten vandaag

Je hebt er voor nodig • 2 el olijfolie • 3 tenen fijngesneden knoflook • 1 pak verse lasagnebladen (250 g) • 1 bekertje van 125 ml verse room • 1 bak champignons (400 g), in plakjes • 2 pakjes pastasaus (sugo kruiden, á 390 g) • 50 g jong belegen kaas 50+ (biologisch), geraspt • 1 schaal paddenstoelenmelange (200 g), in plakjes

Eet smakelijk!

TIP

Je k unt de la van sagn tevo e ee ren Bew bere n 1/2 aar t i d dag e o n t/m t geb koel r kast stap . Nee uik afge het v 2. dekt m de oor v in de erwa scha de k al tij r oelk dens ast e men van je m n vo de o et m l g ven s t i a n uit p 3. der m je ee Wa n n de ense n el in e n er bent vriez , kun en, e t gebr n een uike deel n.

creatief

Hobby’s

D

e hobby waar ik het deze keer over wil hebben, is het maken van poppenkleertjes. Om aan materiaal te komen, verzamel ik restjes stof van men­ sen die zelf kleding maken, oude kleding die niet meer te dragen is om de mooie stukjes stof vanaf te halen, textielstalen uit winkels, en natuurlijk is er geen couponnenbak veilig voor mij, zowel in stoffenzaken als bij de gordijn­ afdeling van de bouwmarkt! En als ik in de kringloopwinkel een kledingstuk vind met leuke patroontjes erop voor een paar euro, neem ik die ook mee om te verknippen, of ik loop af en toe de markt over voor een half metertje van het een of ander. En intussen heb ik al een aardige doos met allerlei kleurtjes garen bij elkaar gespaard in de loop van de tijd en ik sloop alle leuke knoopjes van oude kleren. Ook de lintjes in shirtjes, die ik er altijd uitknip omdat ze meestal op een ver­ keerd moment naar buiten bungelen, hebben soms hele leuke kleuren. En tegenwoordig kosten kraaltjes, kantjes en lintjes bijna niets meer in die lowbudgetwinkels die je overal ziet. Patroontjes knip ik uit stukjes papier, soms maak ik die van oude poppenkleertjes die ik uit elkaar haal en op het papier omtrek of ik vind soms iets in een tijdschrift in de bibliotheek wat ik kopieer. Of ik verzin ze zelf. Dan teken ik eerst een jurkje of jasje, of knip dat uit een tijdschrift. Dan knip ik dat in stukjes: armen, lijfje, etc. en teken er een randje aan voor de omslag. Het sorteren en ordenen van al dat materiaal is op zich al een leuke bezigheid. Na het in elkaar zetten van de kleertjes versier ik ze met knoopjes, strikjes of borduurseltjes. En als ik ergens een leuk restje wol tegenkom, brei ik ook wel eens iets; een truitje, mutsje of sjaaltje. Ben ik bezig, en mijn fantasie gaat op de loop, dan wordt een rokje soms op­ eens een jurkje, of een shirtje krijgt opeens een andere mouw omdat ik dat dan opeens leuk vind of al doende een idee krijg. De kleertjes die ik maak, gebruik ik als verjaarscadeautje voor kinderen, of ik maak iets voor een rommelmarkt. Soms maak ik ook wel eens iets voor een kinderopvang, als de poppengarde­ robe daar erg zielig wordt. Er zijn ook mensen die poppen aankleden in klederdracht, maar ik ben meer van het ‘rommelen’. Je kunt met deze hobby dus zowel jezelf als anderen veel plezier bezorgen. Carina

7

uitnodiging

Het bestuur, het kernteam én de regiogroep Den Haag nodigen je uit voor de:

Caleidoscoop Ontmoetingsdag Datum Zaterdag 2 november 2013

Plaats Buurtcentrum Bezuidenhout, Johannes Camphuysstraat 25, 2593 CH Den Haag

Programma 10.00 – 10.30 uur 10.30 – 12.30 uur 12.30 – 13.30 uur 13.30 – 15.00 uur 15.00 – 15.30 uur 15.30 – 16.30 uur 16.30 uur

Ontvangst met koffie/thee Algemene ledenvergadering Presentatie nieuwe website en lotgenotenforum Lunchpauze Interactieve lezing van Tom Horemans, psychiater (GGzE) ‘Hoe organiseer je je eigen therapie?’ Theepauze Muziekworkshop door Anita Buitelaar, muziekdocent (laagdrempelig, alleen luisteren mag ook) Afsluitend drankje en hapje

De hele dag is vrije inloop. Je kunt zelf kiezen aan welke onderdelen je wel of niet wilt deelnemen. Daarnaast kun je snuffelen bij de boekenhoek, de infostand en het weggeefwinkeltje. In de crearuimte kun je zelf aan de slag gaan. Je kunt een kleine expositie bekijken en/of gewoon lekker bijkletsen. Niets moet, we willen er vooral samen een gezellige dag van maken.

Alvast bedankt, tot zaterdag 2 november!

8

Heb je vragen dan kan je mailen naar [email protected] Ook om een uitgebreide routebeschrijving te krijgen. Toegang natuurlijk gratis. Indien mogelijk wel graag aanmelden via de mail (niet noodzakelijk, maar het maakt het voor ons gemakkelijker om de dag zo goed mogelijk te organiseren).

Spinsels van Lonneke Vier gedichten die een heel sprekend scala van gevoelens weergeven

Som Toen iemand eens Een mensenleven had gevormd. Sprak dit leven buiten zinnen: Ik houd mij in, maar diep van binnen Barst ik van woede! Ik word knetter. Geen leven houdt dit zo lang vol. Ik ben de som van geweld, overheersing en afwijzing… En in dat leven ben ik gevangen Het is hard, dit leven, omdat de producten die nodig zijn Om de inhoud te kunnen bepalen zoveel verdriet geven. Als ik mijn inhoud opgeef, ben ik leeg En dus geen inhoud meer. Gevangen – in de pijlers van mijn bestaan – Moet ik blijven zoeken naar speelruimte. En het leven zweeg.

In de knoop Wat kan een mens zichzelf in de weg zitten En maar blijven werken en maar doorgaan En niet zeggen hoe wanhopig ik me voel Er is een enkeling die het in zich heeft Om mij aan het huilen te krijgen Met als resultaat dat ik me weer even wat beter voel Dat kan alleen in een relatie Waarin ik me veilig voel en weet dat ik er mag zijn Ook dan zoek ik nog steeds graag het niet zichtbaar zijn op Kort na de opluchting komt de wanhoop weer Het verdriet en het gevoel dat wat er allemaal gebeurt ‘ik kan dat bijna niet meer aan’ Ik weet dat ieder mens zijn kruis te dragen heeft En manieren zoekt om die last te verlichten Praten helpt, maar dan moet ik mijn kronkels en beelden wel kunnen verwoorden

11 Zie ook volgende pagina

Tekenen van onrust gelaten zijn, vol en leeg zijn steeds weer hetgevoel in te storten futloos zijn de wanhoop onder ogen zien het verdriet erbij het maakt me lusteloos bang voor de kennis is ook bang voor hoe mensen me hebben laten zijn onzekerheid over wat er allemaal speelt in dit chaotische hoofd, geeft nu een schijnbare kalmte Kan ik echt zeggen hoe het met me gaat? Nee, dat lukt me niet. Het gaat niet goed, dat weet ik wel. Maar ik red me toch nog, Ik adem nog en besta en doe wat moet. Het lijntje is niet lang en stevig meer De tekenen van onrust wel

Identiteit Ik luister naar waar anderen over praten en denk: wat zegt dit gesprek me? Ik kijk naar wat anderen doen en vraag me af: hoe zou ik me daarbij voelen? Ik luister als anderen iets over mij zeggen en denk: klopt dat met wat ik over mezelf denk? Ik luister naar anderen en probeer hun manier van denken te volgen. Ik kijk naar anderen en denk: hoe is het mogelijk dat ze doen wat ze doen Ik luister naar anderen En denk: wat zijn ze vrij in het zich uiten Ik kijk naar anderen En bewonder de manier waarop ze overkomen Ik luister naar anderen En hoor hen en niet hun ouders Ik kijk naar ze en zie mensen, Mensen met een eigen identiteit Nu ben ik op zoek naar mijn identiteit. Mensen zien een vrouw van middelbare leeftijd soms wat moeilijk lopend, soms heel beweeglijk, af en toe te serieus, soms vol kwajongensstreken, af en toe verlegen en soms onverschrokken. Wat mensen zien klopt soms zo niet met hoe ik me voel.

12

De gegevens op mijn identiteitskaart zeggen niets over hoe ik ben Die zeggen wat over mij als persoon Maar zeggen niets over mij als mens Die kaart geeft veel prijs En toch blijft er nog veel te raden

ingezonden

Muziektherapie

S

inds enige tijd volg ik mondharmonicatherapie. Voor de meeste mensen klinkt dit waarschijnlijk een beetje vreemd. Het wordt gegeven door een psychiatrisch verpleegkundige, Herman. Hij werkte hier al een tijdje mee met longpatiënten, om de ademhaling te verbeteren en bood dit toen ook aan via Delta om angst- en spanningsklachten te verminderen. Omdat ik mezelf toen al een hele tijd onder de paniekvogels kon scharen, besloot ik hier gebruik van te maken. We begonnen met een vrij grote groep, wat ik prima vond, want dan kon ik lekker ver weg gaan zitten in de hoop dat het niet opviel of en hoeveel geluid ik maakte. Want een van de dingen die bij mij een rol speelde was de angst om gezien en gehoord te worden. Het was dus een hele grote stap om hieraan te gaan deelnemen. Maar na verloop van tijd werd het een kleiner groepje en nu doe ik het individueel. En, geloof het of niet, Herman krijgt het voor elkaar om mij geluid te laten maken! Als er verder niemand in de buurt is speel ik zelfs kleine liedjes (of iets wat daarop lijkt). De gedachte erachter is dat door de concentratie op wat je speelt, de ademhaling die door de angst of de spanning ‘te hoog’ is gaan zitten, weer normaal wordt, wat het paniekgevoel doet zakken, terwijl je ook wordt afgeleid van de gedachten die angst oproepen door het letten op wat je speelt. Dit was voor mij een uitkomst, omdat ‘gewone’ ademhalingsoefeningen bij mij juist heel erg averechts werkten. Herman geeft ademhalingsoefeningen met de mondharmonica, maar leert ook liedjes aan, waardoor je er tegelijk een leuke hobby bij krijgt, die niets kost en geen ingewikkelde dingen vraagt. Omdat ik als kind al graag wilde leren spelen, was dit ook nog eens een onverwacht cadeautje. Bij mij werkte het op den duur al dat ik wist dat ik de harmonica in mijn zak had en hem elk moment zou kunnen pakken. De harmonica werd als het ware een soort ‘ankertje’ wat verbonden was met iets goeds, wat een goed gevoel kon oproepen zelfs zonder hem daadwerkelijk te gebruiken. Daarbij schijnt het ding door ‘binnen’ geaccepteerd te zijn, zodat ik ook veel minder rommel hoef mee te slepen waarvan delen vinden dat ‘wij’ die bij ons moeten hebben. In situaties waarin je niet kunt gaan spelen, hielp het mij om de oefeningen in gedachten te doen. Als je bij voorbeeld in de metro zou gaan spelen, kijken ze meteen of je een plastic bekertje bij je hebt om geld op te gaan halen! Maar na verloop van tijd merkte ik dat het spelen op de mondharmonica mij ook hielp wanneer ik dreigde te gaan dissociëren, of om er uit te komen wanneer ik nog niet te ver heen was. Blijkbaar werkt het geluid ervan op de een of andere manier als een ‘lijntje’ naar buiten. En doordat ik er op ging letten wanneer dat gebeurde, hielp mij dat ook om me meer bewust te worden van de signalen die erop duidden dat ik aan het dissociëren was of dat dreigde te gaan doen. Daardoor kreeg ik dus het lijntje naar buiten van de mondharmonica en tegelijk kon ik dan eerder gebruik gaan maken van aangeleerde technieken tegen het dissociëren op ongewenste momenten, waardoor ik weer een extra ‘instrument’ heb gekregen, in meerdere betekenissen van het woord. Een derde manier waarop ik het kan gebruiken, is bij het opbouwen van contact met het lichaam, waar ik op het ogenblik in de therapie mee bezig ben. Dit heb ik nog niet echt uitgedacht, het viel me pas kort geleden op. Dus voorlopig schrok ik er alleen nog maar van, maar bij het spelen op de mondharmonica gebruik je buikademhaling omdat je anders lucht tekort komt. Het bewust letten daarop bepaalt je dan ook bij dat laatste onderwerp. Maar dit is voor mij nog een mijnenveld, dus vertel ik een andere keer wel iets meer over wat mij daarbij helpt. Ik gebruik hierbij verschillende dingen. Ik wil alleen maar zeggen dat de mondharmonica voor mij dus een zeer multifunctioneel instrument is, waar ik op heel veel manieren iets aan heb, en wie weet, kunnen meer mensen hier iets mee. Carina

11

14

Dit gedichtje is van Seth Gaaikema, gevonden in een huis aan huis krant

Soms valt het mee Je dacht: weer prikkeldraad Maar het bleek een rozenhaag Je dacht: het zoeklicht van de wachttoren Maar het was de zon Je dacht: een mijnenveld Het waren koeienvlaaien Je dacht: dit is het einde Terwijl je begon Door in de lucht te hakken Want er waren geen takken – probeerde jij je een weg te banen Je dacht: ik kan het water niet over Maar het bleek de zee Van eigen nodeloos vergoten tranen Soms kom je niet verder dan de muur Van je eigen gemetselde ‘nee’ Maar wees erop verdacht Eerder dan verwacht: Soms valt het mee

agenda

Regiobijeenkomsten voor lotgenoten Groningen In Groningen zijn ook partners welkom. Lotgenoten en partners gaan apart van elkaar met de eigen lotgenotengroep in gesprek. Nieuwe deelnemers zijn van harte welkom, zowel met als zonder partner. Henriëtte en Wobke begeleiden de bijeenkomsten. Amersfoort Deze regio bestaat al heel lang. Ook nieuwe leden zijn welkom. Ellen en Hanna begeleiden deze bijeenkomsten. Eindhoven Op de bijeenkomsten komen gemiddeld zo’n 6 deelnemers. Phaedra begeleidt de bijeenkomsten. Den Haag Regio Den Haag vertoeft alweer een paar jaar naar volle tevredenheid in het nieuwe pand. Een trouwe groep bezoekers van gemiddeld 7 deelnemers staan open voor nieuwe mensen. Rita is de regiocontactpersoon. NB Alle bijeenkomsten hebben dezelfde aanvangstijd. Inloop vanaf 13:00 uur, start om 13:30 – 15:30 uur met een uitloop tot 16:00 uur. Wil je de lotgenotenbijeenkomst bezoeken, dan ben je van harte welkom als je je van tevoren aanmeldt.

Regio Groningen

Regio Amersfoort

Wanneer? Iedere eerste zaterdag van de maand

Wanneer? Iedere tweede zaterdag van de maand

Regio Eindhoven

Regio Den Haag

Wanneer? Iedere derde vrijdag van de maand

Wanneer? Iedere derde zaterdag van de maand

Aanmelden voor de bijeenkomsten Ben je wel of geen lid van Caleidoscoop en wil je wel deelnemen aan de groep, dan kun je je aanmelden via de Caleidofoon of via een e-mail aan [email protected] Wanneer je je telefoonnummer geeft via de e-mail, zorgt Rita ervoor dat je wordt teruggebeld door de regiocontactpersoon van de regio van je keuze. De regiocontactpersoon heeft een kennismakingsgesprek met je waarin ze vertelt hoe het in de groep gaat en via haar kan je het adres krijgen. Ook niet-leden zijn van harte welkom om 3 keer – geheel vrijblijvend – de bijeenkomst te bezoeken. We begrijpen dat je niet in één keer kunt beslissen. Nadat besloten is om naar de bijeenkomst te blijven komen, verwachten we dat je lid wordt van de vereniging. Voor meer informatie terecht bij de Caleidofoon 033 820 02 08 (vraag naar Ellen).

13

ingezonden

Interne communicatie Voor mij is dit heel lang een mooi woord geweest voor een totaal onbekend begrip. Het heeft heel lang geduurd voordat ik mij ervan bewust werd dat ‘ik’ eigenlijk ‘wij’ was. Daar heb ik me lang tegen verzet en op een gegeven moment besloot ik dat het tijd werd om dan maar eens kennis te gaan maken met die anderen in mij. Ik denk dat dit besluit voortkwam uit het besef dat zij eigenlijk altijd mijn hulptroepen zijn geweest en dat het dus ook niet aardig is om ze te blijven negeren. En ook werd het in de loop van de tijd duidelijk dat hoe meer ik ze negeerde, hoe minder ik kon bereiken. Zoals gezegd, was ik al wat ouder toen ik mij van hun bestaan bewust werd. Het eerste wat ik op volwassen leeftijd van hen merkte, was het irriterende gevoel alsof er voortdurend iemand op mijn schouder zat mee te kijken bij alles wat ik deed. Intussen had ik ook het bestaan ont­dekt van dingen als dissociatie en fragmentatie en langzaam aan groeide ik toe naar het besef dat deze dingen wel akelig vertrouwd leken! Totdat op een gegeven moment de ‘bom’ ontplofte: ik was meervoudig!!!

14

Het proces van acceptatie is weer een heel ander verhaal, maar het bleek dus dat er tientallen jaren een heel systeem had bestaan waarvan ik me nooit bewust was geweest en stapje voor stapje begon het zich bekend te maken. Voor een deel verklaarde dat ook een aantal herinneringen die ik nooit begrepen had. Bijvoorbeeld dat ik als kind op het schoolplein had ge-

staan in de stromende regen en totaal niet gemerkt had dat alle klassen naar binnen gehaald waren vanwege die regen, die ik ook niet geregistreerd had. Of de voldoendes voor rekenen op mijn rapport, terwijl ik me alleen maar rekenlesjes met vieren eronder kan herinneren. In de therapie werd mij verteld dat ik moest gaan leren om afspraken te maken met mijn delen. Maar dat was Chinees voor mij en de uitleg van anderen hoe zij dat deden, was dat ook. Langzaam leerde ik opmerken wanneer een deel iets deed of liet weten. Vervolgens begon ik op goed geluk ‘berichtjes naar binnen te gooien’. Soms werd daar dan op gereageerd en soms gebeurde er helemaal niets. In mijn beleving verdween dat allemaal in een groot zwart gat. Wat mij heel erg geholpen heeft, was het verhaaltje van De Kleine Prins dat iemand mij vertelde: het ging over het gedeelte waarin de Kleine Prins kennis maakt met het vosje. Dat vosje was heel erg schuw, maar wilde wel graag contact. Doordat de Kleine Prins heel stil bleef zitten en het vosje zelf de gelegenheid gaf om zo dichtbij te komen als het durfde, konden de Prins en het vosje uiteindelijk vriendschap sluiten.

Ik ‘praat naar binnen’ als ik iets merk van een deel alsof ik een werkelijke persoon voor mij heb. Is het een kind deel, dan praat ik als tegen een kind. Is het een verdrietig deel, dan troost ik, enzovoort. En er komst steeds meer directe reactie. Niet in die zin dat het gedrag of de mening van zo’n deel dan ook verandert, maar wel zo dat ik merk dat het wordt ‘meegenomen’. Ook ga ik steeds meer zien dat delen iets doen met wat er bij voorbeeld in de therapie wordt aangedragen. Dan heb ik het idee dat ik mijn huiswerk niet heb gedaan, maar binnenboord blijkt er dan opeens van alles mee gebeurd te zijn. Zo groeien mijn binnenwereld en ik steeds dichter naar elkaar toe. Schrij­ ven heb ik ook geprobeerd, maar dat schrift werd steeds zoek gemaakt. Blijkbaar bevalt die methode hen niet en geven ze de voorkeur aan de methode van de Kleine Prins en het vosje. Ik merk dat als ik me aan dat soort dingen aanpas, er vooruitgang in zit. Natuurlijk is de manier waarop je dit ontwikkelt, voor iedereen heel per­ soonlijk, maar misschien helpt dit verhaal iemand die nog zoekende is op dit terrein. Een van velen

Ik moest die delen zien als het schuwe vosje en ze rustig, op een accepteren­ de manier de gelegenheid geven om dichterbij te komen. Gewoon, vriende­ lijk, afwachtend. Dat ben ik gaan proberen, en jawel hoor, heel langzaam begint het contact wat gerichter te worden.

boeken

Levensverhalen

I

n de loop van de tijd heb ik verschillende ervaringsverhalen gelezen van mensen die een therapieproces voor DIS doorliepen. Het meest opvallende daarin vond ik de variaties. Daarbij denk ik aan het aantal alters, de manier waarop zij zich manifesteerden, de wijze van deelname aan de therapie of de manier waarop de persoon met DIS het dagelijks leven leidde. Wat mij wel jaloers maakt in die verhalen, zijn de dingen die deze mensen weten te bereiken: universitaire studies, behandelpraktijken, noem het maar op. Als ik dat vergelijk met mijn eigen ‘vierkante meter’ waarop ik opereer, vind ik dat wel behoorlijk deprimerend! Natuurlijk heb je hoog functionerende en laag functio­ nerende DISsers en dan alles wat daar tussen zit, maar toch. Wat mij wel opvalt, is dat veel mensen, of zij nu DIS hebben of iets anders ma­nkeren, vaak hele bijzondere talenten hebben die er waarschijnlijk in een ‘gezond’ leven niet uitgekomen zouden zijn. Die talenten kunnen dan op heel veel terreinen liggen: kunst of andere vormen van creativiteit, koken, klussen, handwerken, maatschappelijk, noem het maar op. Ik herinner mij bij voorbeeld een meneer die – toen hij bij de dagopvang kwam – beweerde niets te kunnen, maar die door de begeleiders aan het schilderen werd gebracht en op een gegeven moment zelfs exposeerde. Deze geschiedenissen van mensen, deels uit boeken en deels uit wat ik om mij heen meemaak, zijn voor mij dus in vele opzichten leerzaam: door te zien hoe de mensen in hun verhalen omgaan met hun probleem en welke keuzes zij daarin maken, helpen zij mij na te denken over wat ik zelf kan en hoe ik mijn richting kan bepalen in mijn eigen proces. Ik hoor wel eens opmerkingen over ervaringsverhalen en verschillende vormen van lotgenotencontact waarin men zich afvraagt of je elkaar dan niet meetrekt in de ellende. Maar ik denk dat je elkaar hiermee juist ook perspectieven kunt bieden door te delen hoe je met dingen om gaat. Dat de beschreven verhalen in een andere tijd, cultuur of behandelsituatie spelen, doet daar niets van af. Vooral ook omdat meervoudigheid en de daaraan verwante problemen zo moeilijk te delen zijn met mensen die dit niet kennen, vind ik dit soort verhalen zo belangrijk. Het geeft herkenning en kan soms ineens een inzicht geven over iets wat je bij jezelf opmerkte maar nergens kon plaatsen. Maar daarnaast heb ik ook veel geleerd uit egodocumenten die niet over DIS gaan, omdat elke beperking en elk trauma de sterke kanten van mensen kan activeren. Tenslotte heten we niet voor niets overlevers.

Enkele van de boeken waarover ik sprak: — Joan Joan Frances Casey met Lynn Wilson, Uitgeverij Kosmos, Utrecht/Antwerpen, ISBN 90 215 1739 6 — Ik zal een Vader voor je zijn Judith Machree, Uitgeverij Buijten en Schipperheijn, Amsterdam, ISBN 906064 963 X — Eerste persoon meervoud Cameron West, Uitgeverij De Kern, Baarn, ISBN 90 325 0719 2 — Sybil Flora Rheta Schreiber, Bruna en Zoon, Utrecht/Antwerpen, ISBN 90 229 1889 2 — Als Konijn gilt Door de troepen voor Truddi Chase, Uitgeverij De Kern, Baarn, ISBN 90 325 0498 3

P.S. Op de boekenlijst op de website staan ook andersoortige ervaringsverhalen die andere aspecten belichten.

Carina

15

colofon

REDACTIE

CALEIDOFOON

REGIOBIJEENKOMSTEN

Carina, Gijsbert, Janneke Eliza

Geen vaste kantoortijden, spreek eventueel het antwoordapparaat in: 033 820 02 08

Regio Groningen Iedere eerste zaterdag van de maand

INTERNET

[email protected] of [email protected]

De Caleidofoon is er natuurlijk voor informatie, maar nog veel belangrijker is het dat de Caleidofoon er is als hulptelefoon, voor wanneer je het moeilijk hebt. Het is in zo’n geval goed om te weten dat er een lotgenoot is die kan invoelen waar je mee zit, met je over je problemen kan praten of die gewoon naar je luistert. Momenteel wordt de telefoon afwisse­lend beantwoord door Ellen, Erna en Peter. Wanneer je speciaal een van hen wilt spreken, kan het dus gebeuren dat je op een ander moment moet terugbellen.

CALEIDOSCOOPFORUMS

FOLDERS

Via onze site: www.caleidoscoop-forums.nl Speciaal voor partners en dierbaren ons vriendenforum: Dis & friends Belangrijk binnenkort gaan we naar een nieuw forum, problemen met toegankelijkheid zullen opgelost worden.

Via de Caleidofoon, e-mail of ons postadres kun je de volgende folders aanvragen voor jezelf, instellingen, therapeuten en mensen in je omgeving (ook te downloaden)

www.caleidoscoop.nl Op de site vind je, behalve informatie, ook de inhoudsopgaven van alle Caleidokranten sinds 2001 (met internetlinks), scriptie- en literatuurlijsten, links naar andere sites, jaarverslagen, en nog veel meer.

E-MAIL

CALEIDOKRANT Voor bijdragen aan onze krant [email protected] Of naar ons postadres met op de envelop in de linker bovenhoek: Redactie Caleidoscoop Stationsstraat 79 G 3811 MH Amersfoort

• Algemene folder over Caleidoscoop • Folder over de Dissociatieve Identiteits Stoornis • DP / DR-folder • Het MPS-boekje (alleen nog download) • DIS-patiënten in de psychiatrie • Aanbevelingen voor de verpleegkundige praktijk • Onderzoek bij DIS En natuurlijk scripties, literatuurlijst, en meer.

Regio Amersfoort Iedere tweede zaterdag van de maand Regio Eindhoven Iedere derde vrijdag van de maand Regio Den Haag Iedere derde zaterdag van de maand Belangrijk In verband met het veiligheidsgevoel van de lotgenoten tijdens de bijeenkomsten, hebben we met iemand die voor het eerst een regiobijeenkomst bezoekt altijd eerst een telefoongesprek (Caleidofoon: 033 820 02 08). Daarna wordt contact gelegd met de regiocontactpersoon voor een eerste deelname aan de bijeenkomst.