Reisverslag van ons transport naar Moldavië en de bezoeken aan onze projecten van 13 tot 27 oktober 2011. Aanwezig namens de stichting: Henk van Veldhoven en Elly Spiekerman (foto’s en verslag). Kort verslag van het laden op 7 oktober Om 9 uur ’s morgens beginnen we met de voorbereidingen. De dozen worden buiten op pallets klaargezet en met folie omwikkeld. Het weer is erg wisselvallig en af en toe valt er een bui.
Alles wordt met zeilen afgedekt Om 12 uur arriveert de vrachtwagen en kan het laden beginnen. De regen zorgt voor overlast, maar we krijgen de goederen toch redelijk droog binnen.
Een volgeladen auto klaar voor vertrek Wat zullen ze in Moldavië weer blij zijn met deze goederen!
-1-
Donderdag 13 oktober Om half zes ’s morgens staan Henk en ik op Schiphol. Onze vlucht gaat via Wenen naar Chisinau (de hoofdstad van Moldavië). We denken: inchecken, door de douane en op ons gemak naar het vliegtuig wandelen. Helaas staan er bij de douane lange rijen en kost het ons zeker 45 minuten voordat we daar doorheen zijn. We moeten rennen om nog op tijd aan boord te komen. Als laatsten komen we binnen en een paar minuten later zitten we al in de lucht. In Wenen hebben we gelukkig tijd genoeg om over te stappen en daar verloopt alles prima. Op de luchthaven in Moldavië wacht Vladimir van Step by Step ons op en brengt ons naar Stauceni, waar wij weer logeren in het Sociaal Centrum. Vrijdag 14 oktober In Chisinau is het vandaag een feestdag en met de minibus gaan we er al vroeg naartoe. Het weer is bewolkt, maar droog. Het centrum is feestelijk versierd en overal staan kraampjes. Een aantal scholen presenteert zich met foto’s en materialen. Verder zijn er veel optredens met zang, muziek en dans. We komen diverse mensen tegen die we kennen, maar een gesprek zonder tolk is niet mogelijk. Dus blijft het bij gedag zeggen. Aan het begin van de middag hebben we een afspraak met Tatiana uit Balti, die voor studie in Nederland is geweest. We treffen elkaar in het centrum van Chisinau en drinken samen koffie. Zij vertelt over haar familie en wij over onze projecten. Daarna lopen we gezamenlijk langs de kraampjes en maken leuke foto’s. Na haar vertrek gaan Henk en ik wat eten en nemen de bus terug naar ons logeeradres.
Feest in Chisinau
Zaterdag 15 en zondag 16 oktober Het uitladen van de vrachtwagen wordt uitgesteld tot maandag en daardoor hebben we het weekend voor onszelf. We doen boodschappen, gaan naar het internetcafé om onze e-mail te checken, bezoeken een vriendin en maken telefonisch afspraken voor de distributie van de goederen. Na alle werkzaamheden in Nederland, is het prettig hier even rustig te acclimatiseren. Volgende week wacht ons een druk programma. Maandag 17 oktober Met een taxi vertrekken we om half negen naar de opslag van Child Care Moldova, waar onze goederen worden uitgeladen. De douanepapieren zijn al in orde, dus er is geen spanning of stress.
-2-
Henk helpt mee
samen met 20 jongens van de TS
Binnen korte tijd staat alles buiten en kan de distributie beginnen!
De technische school laadt de eigen goederen in de oude bus Organisatie Keystone komt met een gehuurde bus en ook zij nemen meteen alles mee. De goederen voor Stauceni distribueren wij zelf en deze zetten we voorlopig op onze kamers neer. We nemen de minibus naar Chisinau en gaan naar het kantoor van Step by Step. Even iedereen begroeten en bijpraten. Met directeur Cornelia gaan we uit eten en nemen meteen alle lopende projecten door. Dinsdag 18 oktober Directeur Victor van de technische school haalt ons ’s morgens om 8 uur op. Het is vannacht min 2 graden geweest en dus goed koud. In de school is het ook koud, want de verwarming gaat hier pas op 1 november aan en niet eerder! Dit geldt voor overheidsgebouwen, scholen, verzorgingshuizen etc. Iedereen houdt dus de gehele dag zijn jas aan! We hebben het computernetwerk bekeken, dat afgelopen mei door het Nederlandse Leerbedrijf Zebra (Nova college) voor ons is aangelegd. Het netwerk functioneert prima en met directeur Victor hebben we alles goed doorgesproken. Ook de te renoveren doucheruimtes hebben we opnieuw bezocht en hiervoor een plan van aanpak gemaakt. Na de lunch hebben we een aardigheidje uitgedeeld aan de jongens die met het uitladen van de vrachtwagen hebben geholpen. Verkleumd zijn we aan het eind van de dag weer naar Stauceni teruggebracht.
-3-
Woensdagochtend 19 oktober Vandaag haalt directeur Fiodor van Kindertehuis Casa Aschiuta ons op. We gaan eerst samen naar de opslag van Child Care Moldova; daar staan nog goederen die we graag willen meenemen. Bij groothandel Metro gaan we daarna inkopen doen voor het kindertehuis. We willen graag meehelpen met de aanschaf van wat noodzakelijke goederen.
Dit kindertehuis is erg blij met onze jaarlijkse steun. Aan het eind van de week hebben we nog een afspraak om speelgoed aan de kinderen uit te delen en hiervan foto’s te maken. Woensdagmiddag 19 oktober Om 12.00 uur vertrekken we met Cornelia en Liliana van Step by Step per taxi naar een muziekstudio. Aan deze studio hebben we een drumstel gedoneerd. Voor de donateur in Nederland willen we van deze overdracht graag wat foto’s maken. Het wordt een erg leuk bezoek.
Vorig jaar hebben we aan deze studio ook klassieke cd’s geschonken en we worden hiervoor nog uitgebreid bedankt. De man die we spraken was erg dankbaar en tot tranen geroerd dat wij zoveel moeite doen om de mensen in Moldavië te helpen. Hierna vertrekken wij met Cornelia naar een groot weeshuis in het centrum van Chisinau. Er wonen 170 kinderen van 0 tot 7 jaar. We krijgen een rondleiding en een gesprek. Het huis is netjes opgeknapt en ziet er gezellig uit. De kinderen mogen niet gefotografeerd worden. Dit zijn de regels van tehuizen die onder de staat vallen. Wij hebben nieuwe kleding, nieuwe schoenen en speelgoed geschonken. Dit kunnen ze allemaal erg goed gebruiken.
Door ons geschonken speelgoed
-4-
Donderdagochtend 20 oktober We nemen om 8 uur de minibus naar Chisinau. Lekker vol want het is spitsuur. In Chisinau hebben we tijd genoeg en gaan lopend verder naar het kantoor van Keystone. We hebben om 9 uur afgesproken. Met de coördinators nemen we de plannen door voor het “selfsupporting familie project”. De bedoeling van dit project is, dat Keystone families de kans krijgen hun eigen situatie te verbeteren. Deze families hebben allemaal de zorg voor een gehandicapt kind. Hierdoor is hun leven nog zwaarder dan dat van andere arme families op het platteland. Keystone is erg blij met de hulp die we willen bieden en met onze manier van meedenken. Vanmiddag gaan we een familie en twee groepshuizen bezoeken. In het gebouw naast Keystone zit de school voor slechtziende kinderen en daar hebben we een afspraak om 11.00 uur. We hebben voor deze school twee monitorloepen meegenomen. Henk zet alles in elkaar en daarna leggen we uit hoe de loepen werken. Ondanks het feit dat zo’n loep 50 keer vergroot, zit het betreffende meisje nog met haar gezicht vlak voor het scherm om de tekst te kunnen lezen. Ze heeft maar 3% zicht! Na enige oefening, lukt het om vanaf het scherm te kunnen lezen. Ze was erg blij met dit nieuwe hulpmiddel.
We laten de werking van de loep zien Na dit bezoek vertrekken we met Nicolae (manager van Keystone) naar een dorp even buiten Chisinau. We bezoeken een familie met twee gehandicapte kinderen. Een meisje van 15 jaar dat zwakbegaafd is en een jongen van 13 jaar die onvolgroeid is, longproblemen heeft, in de luiers zit en niet kan praten. Ook is er nog een gezonde jongen van 7 jaar. De vader van dit gezin werkt in Moskou om extra geld te verdienen. Moeder zorgt voor de kinderen.
Met de nieuwe naaimachine (geschonken door Child Care Moldova) probeert de moeder wat extra geld te verdienen. Voor haar buren doet ze verstelwerk tegen betaling en soms krijgt ze opdrachten om gordijnen te maken. De opdrachtgevers zorgen zelf voor de materialen. Het huis ziet er netjes uit en met beperkte middelen probeert deze familie het wat op te knappen. De dochter van 15 jaar gaat niet meer naar school en helpt mee in het huishouden. De moeder is een hardwerkende vrouw die graag haar situatie wil verbeteren. We hebben een goede indruk gekregen van dit gezin.
-5-
Hierna gaan we terug naar Chisinau om te lunchen en bezoeken later die middag met Eliza en Parascovia (Keystone coördinators) twee opvanghuizen in Orhei. Alle bewoners komen uit het jongensinternaat in Orhei. De meeste kinderen hebben zich in dat internaat niet kunnen ontwikkelen, omdat er slecht voor ze werd gezorgd. Om die reden haalt Keystone de kinderen daar ook weg en brengt ze terug naar hun familie of naar een zelfstandig woonproject met begeleiding. Dit wordt ze - door de directrice van het internaat - niet in dank afgenomen. Het 1ste huis
Hier wonen sinds twee weken Vadim 35 jaar en zijn broer Vitali 37 jaar, Iwan 24 jaar en Constatin 19 jaar. Ze kennen elkaar uit het internaat. De twee broers hebben meer dan 20 jaar in het internaat gewoond en het was hun droom om daar ooit uit weg te kunnen gaan. Die droom is nu verwezenlijkt door Keystone. Ze hebben een huis in het dorp, waar ze met begeleiding wonen. Er is 24 uur per dag iemand aanwezig, maar ze mogen zelf hun leven bepalen. Ze willen heel graag aan de slag om te werken. Ze hebben zelf al een konijnenhok gebouwd om konijnen te fokken. Ook willen ze kippen gaan houden en in de schuur een werkplaatsje maken. Ze hebben nu een heel nieuw leven en zijn blij en gelukkig. Het zijn mensen met een licht verstandelijke beperking, maar ze hebben een enorme wilskracht. Henk heeft de volgende dag meteen gereedschap voor ze uitgezocht bij de technische school. Het 2e huis
Deze bewoners hebben meerdere handicaps en wonen nu 1 maand in dit huis. Iwan is 18 jaar en zit in een rolstoel, hij kan zijn armen en benen niet bewegen. Sinds kort heeft hij gevoel in zijn rechterhand en kan nu de toetsen van de afstandsbediening voor de tv indrukken. Hij kan goed praten en duidelijk maken wat hij wil. Het is een erg lieve jongen. Dan is er nog een Iwan van 17 jaar. Ook hij zit in een rolstoel en moet overal mee geholpen worden. Hij had nog nooit gesproken. Van de week heeft hij voor het eerst goedemorgen teruggezegd. In het internaat is praten nooit gestimuleerd en werden ze behandeld als vee. Gheorge is 9 jaar en heeft het syndroom van Down. Hij maakt alleen geluiden en is een erg druk mannetje. Nicolai is 14 jaar en kan ook niet praten. Hij loopt steeds te huilen en te gillen en is erg gefrustreerd. Deze jongens zijn door het internaat allemaal getraumatiseerd en hebben tijd nodig om aan hun nieuwe leven te wennen. Ook hier willen ze graag konijnen en kippen gaan houden. Er is nog een derde huis, maar dit hebben we nu niet bezocht. De jongens die daar wonen zijn ernstiger gehandicapt. Keystone zal voor ons inventariseren wat zij nodig hebben. Aan het eind van de dag hebben we op het kantoor van Keystone nog lang nagepraat. We willen zo snel mogelijk starten met hulp aan deze woonprojecten. Vooral in het eerste huis willen de jongens graag aan de slag. Woensdag komen we opnieuw bij elkaar om verder te praten.
-6-
Vrijdag 21 oktober Eindelijk is het dan zover, ons feestje bij Speranta voor de officiële overdracht van de aangepaste rolstoelauto. Hier hebben we een jaar lang naartoe gewerkt. Geld bij elkaar gecollecteerd en veel moeite gedaan om deze rolstoelauto te kunnen schenken. Het feestje is gepland om 13.30 uur bij de Pro Success school. Op deze school zitten diverse gehandicapte kinderen, die zonder vervoer niet naar school kunnen. Henk gaat in de ochtend eerst nog naar de technische school en daarna naar een muziekschool om foto’s te maken van een geschonken piano. Ik blijf in Stauceni en breng goederen naar het centrum voor daklozen en de medische hulppost. Daarna neem ik een taxi naar de Pro Success school. De school is feestelijk versierd en ik word uitgenodigd op de kamer van de directrice. Daar is ook het hoofd van het Departement voor onderwijs. Ik laat haar de boekensets van Step by Step zien. Deze boekensets hebben wij afgelopen jaren, in samenwerking met NCDO, tot stand gebracht. Ze bedankt voor alles wat wij voor Moldavië doen. Henk arriveert en daarna de Nederlandse Consul met zijn vrouw. Samen drinken we koffie en hebben gelegenheid om met elkaar te praten. Ook Cornelia van Step by Step schuift aan en Tatiana (onze nieuwe Moldavische tolk uit Voorschoten) die toevalligerwijs deze weken haar familie bezoekt. Voor het feest begint hebben Henk en ik een klein interview met een radioreporter. Daarna gaan we met z’n allen naar de aula. Ook Marcela van Child Care Moldova is aanwezig.
We worden in het Moldavisch en in het Engels feestelijk welkom geheten Er is dans en muziek, er zijn toespraakjes door Speranta, de Consul en door Cornelia; echt een leuke ontvangst.
Aan de kinderen dragen wij officieel de sleutel van de auto over. Buiten bij de auto maken we nog een groepsfoto.
Voor de kinderen en hun ouders wordt de middag afgesloten met een film. Wij krijgen als gasten hapjes aangeboden en kunnen met elkaar nog wat napraten; een erg leuke middag.
-7-
Vrijdagavond 21 oktober We worden door de chauffeur van Speranta afgezet bij het kantoor van Step by Step en hebben nog een afsluitend gesprek met Cornelia. Hierna vertrekken we met de minibus naar Stauceni. We maken zelf iets te eten klaar en hebben daarna een afspraak in het opvangcentrum voor daklozen. De dames hebben schoenen van ons gekregen.
Trots showen ze hun nieuwe schoenen
Manager Larissa heeft haar dochtertje bij zich We zijn hier zonder tolk en Larissa spreekt geen Engels, maar we maken een leuk contact met de daklozen door foto’s van onze projecten te laten zien. Larissa wil graag een radio voor de bewoners om het wat gezelliger te maken. Op onze kamers staan nog dozen uit het transport. Hier zit een radio/cd speler in. We zullen die van de week even langsbrengen. Het is leuk dat we snel op sommige vragen kunnen inspelen. Een aantal daklozen zou graag een leesbril willen hebben. We maken een lijstje van de benodigde leessterktes. Bij ons volgende bezoek zullen we deze brillen meebrengen. Zaterdagochtend 22 oktober We worden om 9 uur opgehaald om naar Dubossary in Transnistrië te gaan. Paspoorten mee, want dit is een onafhankelijk deel in Moldavië. Er wordt uitsluitend Russisch gesproken. We zijn uitgenodigd om een kijkje te komen nemen op een technisch lyceum. Deze school zou - met onze hulp - graag een computernetwerk willen aanleggen. Vera, de dochter van de onderdirectrice is een jaar in Nederland geweest voor studie. Ze heeft in Nederland ook nog een vriend, die mee wil helpen om goederen voor dit project in te zamelen. Ze spreekt erg goed Engels en zal onze tolk zijn. Bij de grens moeten we een formulier invullen. Vera regelt dit voor ons. Het is een bewolkte dag en dit maakt de omgeving wel wat triest. Samen met Vera bezoeken we onderweg een oorlogsmonument.
-8-
Bij de school worden we hartelijk ontvangen door haar moeder en een aantal docenten. We krijgen een rondleiding door de school, bekijken de computerlokalen en bespreken de plannen die ze daarmee hebben. Deze school is erg oud en de materialen voor de lessen stellen weinig voor. Ze kunnen zeker een steuntje in de rug gebruiken.
Het ontvangstcomité
Ze hebben alleen een paar oude computers pentium 2
Er is weinig hulp in dit deel van Moldavië en deze school is nog vele malen armer dan de scholen in Chisinau. Het is een vakschool voor autotechniek, detailhandel, haarverzorging, bakkerij opleiding etc. Alle lokalen zijn even armoedig en er is gebrek aan van alles en nog wat.
Een armoedig kappersetje
en een vervallen wastafel
-9-
Deze aardige mensen zijn alleen al dankbaar voor ons bezoek en de hulp die we willen geven met het transport van de computers. We beloven zeker nog een keer terug te komen.
Met een heerlijke lunch en cadeau’s worden we bedankt voor ons bezoek. Hierna neemt Vera ons nog mee om wat dingen te bekijken en gaan we terug naar Stauceni. Haar vader bestuurt de auto. Bij de grens staat een rij met auto’s. Vera belt met haar broer (die bij de douane werkt maar nu geen dienst heeft). Binnen een paar minuten mogen we doorrijden en laten de douane achter ons zonder vragen of controle. Dit geeft moed voor de transporten, die hierdoor ook mogelijk wat gemakkelijker zullen gaan.
Gekleurde vlaggen bij de douane In Stauceni geven we Vera wat cadeautjes mee voor het dochtertje van haar broer. De volgende dag krijgen we per e-mail al een bedankje met foto’s erbij. Het was een bijzonder bezoek en deze mensen verdienen zeker onze hulp. Zaterdagavond 22 oktober We vertrekken om zes uur met onze vriendin Liliana naar Chisinau om daar een hapje te gaan eten, samen met psychiater Anatal Nacu. We hebben hem in 2009 geholpen met een project ter ondersteuning van psychiatrische patiënten en willen graag weten hoe de voortgang daarvan is. Anatol heeft echter nog steeds geen vergunning om dit project te starten en is de moed een beetje aan het verliezen. Hij wil het pand verkopen of een andere bestemming geven. We opperen dat de organisatie Keystone misschien een nieuwe mogelijkheid zou kunnen zijn. Keystone zoekt namelijk huizen om jongens uit internaten in onder te brengen. Anatol wil deze mogelijkheid zeker onderzoeken. Wij zullen dit komende week aan Keystone laten weten. Hierna nemen we afscheid en nemen de bus terug naar Stauceni. Zondagmorgen 23 oktober Om 9 uur worden we opgehaald door Vladimir en Rita van Step by Step. We gaan naar het noorden van Moldavië voor een bezoek aan het dorp Sestaci. De burgemeester van dit dorp heeft onze hulp gevraagd. Het is twee uur rijden. De burgemeester is een oom van Rita.
- 10 -
In dit dorp worden schapen gehouden, maar met de wol wordt niets gedaan. De afgeschoren wol blijft liggen in het open veld of wordt verbrand. Wat natuurlijk erg jammer is.
Schapenwol ligt overal verspreid Verwerking van de wol is niet rendabel door de hoge kosten. Synthetische producten zijn goedkoper en daardoor in Moldavië meer in trek. De burgemeester zoekt naar een plan om met de wol toch iets nuttigs te kunnen doen. Wij hebben dit project daarom ingediend bij de Worldschool in Gouda. Nederlandse leerlingen gaan hier een onderzoek naar doen en komen volgend jaar hopelijk terug met een goed idee.
Rondleiding door het dorp
Het dorp Sestaci heeft ongeveer 1200 inwoners, is zeer arm en heeft weinig vertier. De bevolking is vriendelijk en gastvrij. Na de rondleiding krijgen we bij de familie van Rita een lunch aangeboden. Alles even lekker en vers van het land. We overhandigen de gastvrouw een mooie sjaal en krijgen ook weer cadeautjes terug.
een smakelijke lunch
een mooie sjaal voor onze gastvrouw
- 11 -
zelfgemaakte wijn als dank voor onze komst
Hierna vertrekken we met Vladimir en Rita naar Soldenesti, een wat grotere plaats 12 km verderop. Rita bezoekt daar haar tante, die in een soort verzorgingshuis woont. Wij mogen mee naar binnen. Haar tante ligt in bed in een klein kamertje, dik aangekleed omdat de verwarming ook in dit soort huizen pas op 1 november aan gaat. Ze deelt deze kamer met nog een dame, die ook in bed ligt. Zo houden de mensen zichzelf warm in deze tijd van het jaar.
Het is een trieste bedoening om te zien. We praten wat met haar en Rita laat boodschappen voor haar achter. Deze tante komt uit het dorp Sestaci en daar zijn geen voorzieningen voor ouderen. Wanneer je iets gaat mankeren en niet meer voor jezelf kunt zorgen, dan is er geen alternatief. Buren doen vaak nog wat ze kunnen, maar ook die hulp houdt ergens een keer op. We praten over deze situatie op de terugweg. In Sestaci zouden ze graag de kleuterschool willen ombouwen tot wooncentrum voor ouderen, maar zonder hulp van buitenaf is dat echt onmogelijk; er is gewoon geen geld voor. De burgemeester wil dit idee graag verder voor ons uitwerken. Misschien een plan voor de toekomst. Maandag 24 oktober We gaan naar het kindertehuis Casa Aschiuta om foto’s te maken. Kinderen in Nederland hebben schoenendozen mooi versierd en gevuld met leuke cadeautjes. We hebben ook een prachtig poppenhuis, mooi aangeklede poppen en muziekinstrumenten bij ons. Allemaal in Nederland gratis ontvangen om in Moldavië uit te delen. De kinderen waren door het dolle heen. Het leek wel sinterklaas en kerstmis tegelijkertijd.
Het uitpakken van de cadeautjes
Heel erg bedankt allemaal, we zijn er superblij mee!!!!!
- 12 -
Dinsdag 25 oktober We hebben een afspraak in het ziekenhuis voor Neurochirurgie. Tatiana, onze tolk uit Voorschoten, is hierbij aanwezig. Met de arts spreken we in het Engels, maar het is toch handig om iemand bij ons te hebben die de taal van het land spreekt. Tatiana blijkt zelf arts te zijn en heeft vroeger in dit ziekenhuis gewerkt, dat wisten we van te voren niet. We bespreken de uitnodiging om twee artsen naar Nederland te laten komen i.v.m. het delen van kennis over incontinentieproblemen bij kinderen. Vorig jaar kon deze afspraak door omstandigheden geen doorgang vinden. In maart 2012 gaan we een nieuwe poging wagen. Via de e-mail zullen we hierover verdere afspraken maken. We bezoeken nog een patiëntenkamer en de afdeling revalidatie.
Hierdoor krijgen we een goede indruk van de hulpgoederen die zij kunnen gebruiken. Tatiana gaat hierna naar huis en Henk en ik naar de ambassade om informatie in te winnen over visa voor Nederland. Dinsdagavond 25 oktober Om 5 uur nemen we de minibus naar Stauceni, waar we een afspraak hebben met onze vriendin Liliana (die als tolk optreedt) en directeur Victor van de technische school. Victor heeft ons uitgenodigd in een traditioneel restaurant. We bespreken het stappenplan voor het doucheproject en hoe we dit met elkaar gaan uitvoeren. We hebben een erg gezellige avond. Woensdag 26 oktober We hebben een afspraak met Marcela van Child Care Moldova. Zij regelt sinds 2011 de ontvangst van onze transporten. Ze komt naar ons logeeradres, waar we rustig met elkaar kunnen praten. Het is prettig om met haar een paar dingen te kunnen afstemmen over toekomstige projecten en transport. Hierna vertrekken Henk en ik met de bus naar Chisinau waar we een eindgesprek hebben met Keystone en de vertegenwoordigers van de groepshuizen. Met deze groep gaan we het self supporting project starten. Er zullen kippen en konijnen worden gekocht en hokken worden gebouwd. Iedereen is hierover erg enthousiast. Ze zullen ons met foto’s informeren over de resultaten en op de website van Keystone zal over dit project een stukje worden geschreven. We nemen afscheid en vertrekken lopend naar het kantoor van Step by Step.
Groepsfoto met de Keystone coördinators
- 13 -
Woensdagavond 26 oktober Bij Step by Step checken we onze e-mail voor de laatste keer en nemen ook hier afscheid van het personeel. Later die avond hebben we een afspraak met Nederlandstaligen, die hier in Moldavië wonen en werken. Iedere laatste woensdag van de maand komen zij samen in een restaurant. Zij delen hun ervaringen met elkaar en enkele van hen zijn met Moldavische vrouwen getrouwd en wonen hier nu permanent. Wij vertellen over onze projecten en zij over hun werkzaamheden. Het is goed om van elkaars bestaan te weten. Het bedrijf Fresco Meubel heeft ons al eerder geholpen en kussens voor onze rolstoelen gemaakt. Donderdagochtend 27 oktober In de ochtend vindt in Stauceni de officiële opening plaats van het Centrum voor kinderen met een verstandelijke handicap. Wij kunnen dit nog net meemaken, want vanmiddag vliegen we terug naar Nederland. Tijdens de feestelijkheden bieden wij een quilt aan, die in Voorschoten door de quiltgroep is gemaakt. Het stelt de Ark van Noach voor. De afgelopen jaren, toen deze groep kinderen nog dagelijks verbleven in het Sociaal Centrum waar wij logeren, hebben we vaak contact met ze gehad. Het is mooi om te zien dat ze nu hun eigen opvangcentrum hebben, met speeltuin en al. Via een Duitse Christelijke organisatie is dit tot stand gebracht.
Opening van het nieuwe opvangcentrum
Onze kleurige quilt Na deze leuke bijeenkomst staat Vladimir van Step by Step ons op te wachten en vertrekken we om 13.00 uur naar het vliegveld. Directeur Victor en zijn vrouw komen samen met tolk Tanya afscheid van ons nemen. De koffers gaan weer open, want we krijgen nog dozen met bonbons en flessen Moldavische wijn. Het was wederom een warm en vriendelijk onthaal en wat hebben we ongelofelijk veel gezien en meegemaakt. Thuis kunnen we met deze informatie weer een héél jaar aan de slag. Dank aan alle donateurs die dit mogelijk hebben gemaakt en ons steunen bij deze werkzaamheden. Elly Spiekerman Secretaris
- 14 -
