Aantasting woongenot Het bouwplan leidt tot aantasting van het woongenot van cliënten. Het gaat daarbij om de volgende aspecten

27/07 2010 DIN 13:15

FAX +31793620764

3001/024

GO ^>

V>VAVO^\^-

ochmea MPGD32010072808350631

GD3

0631

Stichting Achmea Rechtsbijstand Postbus 10100 5000 JC Tflburg

AANTEKENEN Gemeente Dordrecht Directeur Stadsontwikkeling Postbus 8 3300 AA DORDRECHT

Louis Braillelaan 100 Zoetermeer Telefoon (013) 462 37 10 Fax (013) 462 27 99 www.achmearechtsbijstand.nl

FAX: (078) 639 80 80

Datum 27 juli 2010 Onderwerp Zienswijze 1 e herziening bestemmingsplan "Dubbeldam"

28.07.2010

Ons kenmerk R201211970 Uw kenmerk

Behandeld door Mw. mr. S. Yan Telefoon (079) 319 43 42 Fax (013) 462 27 99 [email protected] Op vrijdagen ben ik niet aanwezig.

Geachte heer, mevrouw, U heeft het ontwerpbestemmingsplan 1 e herziening bestemmingsplan "Dubbeldam", ter inzage gelegd. De familie Visser, Nijhofïlaan 42, 3319 BR in DORDRECHT is het hier niet mee eens. Hun zienswijze licht ik toe in deze brief. Inspraakreactie cliënten Op 12 april 2010 hebben cliënten tegen het voorontwerpbestemmingsplan 1 e herziening bestemmingsplan "Dubbeldam" een inspraakreactie ingediend. Zij achten deze zienswijze als herhaald en ingelast in deze bestemmingsplanprocedure.

Feitelijke situatie Cliënten zijn woonachtig tegenover het perceel Nijhofflaan 57 te Dordrecht- Het perceel Nijhofflaan 57 heeft volgens het vigerende bestemmingsplan de bestemming Horeca. Volgens het vigerende bestemmingsplan is hierbij een maximale bouwhoogte toegestaan van 6 meter. Uit het voorontwerpbestemmingsplan blijkt de bestemming van het desbetreffende perceel wordt gewijzigd naar maatschappelijk. Uit de toelichting kan worden afgeleid dat op dit perceel 20 woningen met maatschappelijk zorg worden gerealiseerd. Cliënten kunnen zich hiermee niet verenigen en wensen hierover het volgende op te merken. Aantasting woongenot Het bouwplan leidt tot aantasting van het woongenot van cliënten. Het gaat daarbij om de volgende aspecten.

Rabobank Nederland 10 10 50 674 Kvk 41 038 571 Apeldoorn

27/07

2010

DIN 1 3 : 1 5

FAX + 3 1 7 9 3 6 2 0 7 6 4

Vervolg op de brief van

27 juli 2010

Bestemd voor

0002/024

Bladnummer

2

Verstoring woonrust Cliënten blijven van mening dat de komst van dergelijke woningen het woongenot van hun gezin onevenredig wordt aangetast De gemeente merkt in haar reactie slechts op dat mensen met een verstandelijke beperking ook in hun eigen straat kunnen vestigen. Uiteraard bestaat deze mogelijkheid, maar dan gaat het slechts om enkele woningen in hun directe omgeving. In het onderhavige geval gaat het om 20 zorgwoningen. Het woongenot van cliënten wordt hierdoor wel degelijk onaanvaardbaar aangetast. Cliënten stellen zich derhalve op het standpunt dat de gemeente hun bezwaren onvoldoende gemotiveerd heeft weerlegd. Vooral nu in de inspraakreactie cliënten hun persoonlijke situatie zo uitvoerig hebben besproken. Cliënten vinden het derhalve spijtig dat hun persoonlijke situatie zeer summier door de gemeente wordt behandeld . Dit is in strijd met het motiveringsbeginsel. Daarnaast zijn cliënten van mening dat aspecten zoals privacy en veiligheid in een dergelijke procedure een belangrijke rol spelen. De stelling dat deze aspecten in een ruimtelijke ordeningsprocedure niet relevant zijn, is apert onjuist. Cliënten verwijzen naar artikel 3:2 Awb jo 3:4 Awb. Hieruit blijkt dat de belangen van cliënten zorgvuldig afgewogen moeten worden. Cliënten zijn van mening dat de gemeente niet heeft voldaan aan haar wettelijke verplichting. Cliënten eisen alsnog een inhoudelijke reactie op hun bezwaren zoals geformuleerd in de inspraakreactie. Het kan niet zo zijn dat belangen van direct omwonenden op deze manier opzij worden geschoven. Krantenartikelen Cliënten blijven bij hun standpunt dat de voorgenomen woningen niet passend zijn in een woonwijk. Dit blijkt onder meer uit de toegezonden krantenartikelen. Cliënten vinden onaanvaardbaar dat de gemeente inhoudelijk niet ingaat op deze artikelen. Uit deze artikelen blijkt onder meer dat gehandicapten vereenzamen, gepest worden en onveilig voelen in woonwijken. Veel gehandicapten voelen zich juist prettiger in een afgesloten omgeving, waar zij afwijkend gedrag kunnen laten zien die normaliter niet getolereerd wordt. Uit de artikelen blijkt tevens dat in recente rapporten van de Raad voor Maatschappelijke Ontwikkeling, het Verwey-Jonker instituut en het Sociaal- en Cultureel Planbureau is vastgesteld dat Vermaatschappelijking van de zorg' niet werkt voor deze doelgroep. Het is voor cliënten derhalve onaanvaardbaar en onbegrijpelijk dat tegenover hun woning zorgwoningen gesitueerd worden, terwijl uit bovengenoemde rapporten is gebleken dat het niet werkt. Cliënten stellen zich op het standpunt dat de gemeente een rapport moet overleggen waaruit blijkt dat zorgwoningen vanuit een maatschappelijk oogpunt gewenst is, waarbij rekening wordt gehouden met de belangen van de gehandicapten. Cliënten blijven van mening dat de gehandicapten niet gebaat zijn met dergelijke

27/07

2010

DIN 1 3 : 1 5

FAX + 3 1 7 9 3 6 2 0 7 6 4

Vervolg op de brief van

27 juli 2010

Bestemd voor

0003/024

Bladnummer

3

woningen, vooral nu gebleken is dat de zorg tekort schiet en dat zij zich onprettig voelen in een woonwijk. Een ander punt waar cliënten zich ernstig zorgen over maken is de veiligheid van de gehandicapten zelf. Uit een documentaire van Zembla is gebleken dat onder verstandelijk gehandicapten veel alcohol- en drugsmisbruik voorkomt. Gelet hierop maken cliënten zich zorgen hoe dit tot uiting komt in hun gedrag. Cliënten vrezen dat verstandelijk gehandicapten dan een gevaar vormen voor hun gezin. Daarnaast is sprake van een tekort aan personeel om de verstandelijk gehandicapten goed te begeleiden. Uit de stukken is niet gebleken dat deze aspecten door de gemeente zorgvuldig is onderzocht. Cliënten willen van de gemeente in ieder geval de garantie, mocht het voorliggende daadwerkelijk zijn doorgang vinden, dat er te allen tijde voldoende personeel aanwezig is om de verstandelijk gehandicapten te begeleiden. Doelgroep Blijkens de toelichting is het de bedoeling dat de bewoners zelfstandig gaan wonen, maar ook begeleid worden door ASVZ. In artikel 4 van de planvoorschriften wordt het 'verzorgingsaspect' tot uitdrukking gebracht. Hierin staat expliciet dat het gaat om de verzorging van gehandicapten. Dit strookt volgens cliënten niet met het beeld dat door de gemeente wordt geschetst. Volgens cliënten is er geen sprake van 'zelfstandig' wonen. Tijdens een gesprek met de manager is naar voren gekomen dat voor deze bewoners gekookt gaat worden. Van zelfstandig wonen is derhalve geen sprake. Cliënten zijn derhalve van mening dat kritisch gekeken moet worden naar de doelgroep, die in aanmerking kan komen voor zelfstandig kan wonen. Het heeft cliënten verbaasd dat een gehandicapte tijdens hun bezoek werd aangemerkt als geschikt voor zelfstandig wonen, die zelf niet in staat was om een pleister te pakken en te plakken, nadat zij haar teen had gestoten. Indien zulke gehandicapten geplaatst worden 'm deze woningen, dan komt dit niet overeen met artikel 4 van de planvoorschriften. De woningen moeten worden aangemerkt als een zorginstelling en het is de vraag of dergelijke woningen gewenst en passend zijn in het voorgenomen plangebied. De huidige woningen voor gehandicapten zijn immers gesitueerd helemaal achter in een woonwijk aan de rand van de gemeente Dordrecht. Deze locatie komt overeen met de opgestelde rapporten van de Raad voor Maatschappelijke Ontwikkeling, het Verwey-Jonker instituut en het Sociaal- en Cultureel Planbureau. Het is derhalve voor cliënten onaanvaardbaar dat de gemeente tegen de adviezen en conclusies van deze gerenommeerde instituten toch kiezen voor de huisvesting van gehandicapten midden in een woonwijk en precies tegenover hun woning. Cliënten verzoeken de gemeente met klem om hun keuze te onderbouwen met een rapport, waarin de conclusies van de bovengenoemde instituten gemotiveerd weerlegd worden.

27/07

2010

DIN 1 3 : 1 5

FAX + 3 1 7 9 3 6 2 0 7 6 4

Vervolg op de brief van

Bestemd voor

27 juli 2010

0004/024

Bladnummer 4

Belangenafweging Cliënten blijven bij hun standpunt dat de gemeente hun persoonlijke situatie onvoldoende heeft meegewogen in haar besluit In de reactie op hun inspraakreactie wordt niet inhoudelijk op hun persoonlijke situatie ingegaan, terwijl dit juist relevant is bij de belangenafweging. Cliënten benadrukken nogmaals dat hun dochter Mhairi meervoudig gehandicapt is met een zeer lage levensverwachting. Trisomie 18 is, zoals algemeen bekend, een zeer ernstige en aangrijpende aandoening. Haar ziektebeeld en het effect op het gezin is in inspraakreactie uitvoerig besproken, maar de gemeente is hierop helaas niet ingegaan. Cliënten stellen zich op standpunt dat de gemeente dit alsnog moet doen. Indien de gemeente weigerachtig blijft, dan is dit in strijd met het motlveringsen zorgvuldigheidsbeginsel. Zoals bij u bekend hebben cliënten lang moeten zoeken naar een geschikt huis voor hun gehandicapte dochter. Na overleg met WMO hebben cliënten besloten deze woning te kopen en conform de eisen van WMO aan te passen. Zekerheidshalve hebben cliënten bij de gemeente nog navraag gedaan bij de gemeente over het braakliggend terrein tegenover hun woning. Tijdens dit gesprek is door de gemeente medegedeeld dat het perceel de bestemming horeca heeft en dat er geen plannen waren om dit te wijzigen. De schok is derhalve groot, dat juist tegenover hun woning, 20 woningen met maatschappelijk zorg gerealiseerd worden. Indien cliënten dit hadden geweten dan hadden zij deze woning nooit gekocht. Gelet op de financiële investeringen en afspraken met de WMO kunnen cliënten niet zomaar kunnen verhuizen. Indien de woningen gerealiseerd worden, zullen de spanningen binnen hun gezin sterk oplopen, indien zij elke dag met verstandelijk gehandicapten geconfronteerd worden. Zeker wanneer hun dochter komt te overlijden is het voor het gezin ondraaglijk om telkens met gehandicapten geconfronteerd te worden. Dit zal hun rouwproces niet bevorderen. Verzoek Namens cliënten vraag ik u het ontwerpbestemmingsplan niet vast te stellen, dan wel het plan zodanig aan te passen dat het daarmee aan deze zienswijze tegemoet komt. Vragen of opmerkingen Heeft u hierover nog vragen of opmerkingen, belt u mij dan gerust. U kunt mij bereiken op nummer (079) 319 43 42. Ook kunt u mij per e-mail ([email protected]) of per fax ((013) 462 27 99) informeren, graag met vermelding van het kenmerk R201211970. Op vrijdagen ben ik niet aanwezig.

27/07 2010 DIN 13:15

3005/024

FAX +31793620764

Vervolg op de brief van

Bestemd voor

27 juli 2010

Hoogachtend, Stichting Achmea Rechtsbijstand

Mw. mr. S. Yan

Bijlage: Kopie inspraakreactie d.d. 12 april 2010; Krantenartikelen.

Bladnummer

27/07 2010 DIN 13:15

0006/024

FAX +31793620764

ochmea Stichting Achmea Rechtsbijstand Postbus 10100 5000 JC Tilburg

AANTEKENEN Gemeente Dordrecht Directeur Stadsontwikkeling Postbus 8 3300 AA DORDRECHT

Louis Braillelaan 100 Zoetermeer Telefoon (013) 462 37 10 Fax (013) 462 27 99 www.achmearechtsbijstand.nl

FAX: (078) 639 80 80

Datum 12 april 2010 Onderwerp Inspraakreactie 1 e herziening bestemmingsplan "Dubbeldam"

Behandeld door Mw. mr. S. Yan Telefg|p (079) 319 43 42 1=S§jpF§) 462 27 99 cï ||pfënservice^achmearechtsbijstand.nl Ëpp vrijdageniiplk niet aanwezig.

Ons kenmerk R201211970 Uw kenmerk

Geachte heer, mevrouw, U heeft het voorontwerpbestemmingsplan 1 e h^|pffff#^fpmmingsp|an "DubBIpIrrf. ter inzage gelegd. De familie Visser, Nijhofflaan 42, 3:|gfliR in D O F É | | | E C H T is het hipr niet mee eens. Hun inspraakreactie licht ik toe in deze brief. 4lftlL

jlP

Feitelijke situatie _;. _ ^llflPr Cliënten zijn woonachtig t e g e n ö p W i t l i l n ^ e l N p f t g a n 67 te Dordrecht. Het perceel Nijhofflaan 57 heeft volgens het vigerendijpestemmingsplèi|ji|e b e s l | f | | i n g Horeca. Volgens het vigerende bestemmingsplan is hiert|pen maximale bou$||pgte tolffëstaan van 6 meter. Uit het voorontwerpbestemming|||an blijkt de bestemmfflp van het desbetreffende perceel wordt gewijzigd naar maatschapfllijk. Uïflftpelichting kan woÉpn afgeleid dat op dit perceel 20 woningen met maatschappelij|||brg wordéi|prealiseerd. Cliëpen kunnen zich hiermee niet verenigen en wensen hierover het vofilhde op te meri^ffij|§|i|p;F''

Het b o u ^ i i | l h l l ï l ï tot aantaÜPfiHn het woongenot van cliënten. Het gaat daarbij om de volgende aspecten,

"lilt,

Verstoring woonn/sPlpF Cliënten hebben samen twee dochters, Mhairi (7) en Eve (5). Mhairi heeft trisomie 18 en is hierdoor ernstig meervoudig gehandicapt. Dit is een zeldzame chromosoomafwijking, waarbij de levensverwachting van het kind zeer laag is. Uit onderzoek is gebleken dat 90% van de kinderen met trisomie 18 in het eerste levensjaar overlijden. U kunt zich voorstellen dat de ziekte van Mhairi een grote impact heeft op alle gezinsleden. De afgelopen jaren worden onder meer gekenmerkt door vele

Rabobank Nederland 10 10 60 674 Kvk 41 038 571 Apeldoorn

27/07

2010

DIN 1 3 : 1 6

FAX + 3 1 7 9 3 6 2 0 7 6 4

Vervolg op de brief van

12 april 2010

Bestemd voor

0007/024

Bladnummer

2

ziekenhuisbezoeken, langdurige ziekenhuisverblijven, diverse spoed operaties en zorgen om het leven van MhairL De zorgen om Mhairi heeft onder meer een grote invloed op het leven van cliënten. Zo is mevrouw Visser gestopt met werken om fulltime voor Mhairi te kunnen zorgen. Dit vergt veel energie en hierdoor is zij vaak zeer gespannen. jSk Drie jaar geleden is aan cliënten door WMO medegedeeld dat de oujpponing nietjoldeed om duurzame adequate aanpassingen uit te voeren. Deze zijn destijdÉlirhalve ooj||igFüitgevoerd. Er werd geadviseerd om hun oude woning te verkopen of naar een voil&andiQ|g|fR^aangepastf huurwoning te verhuizen of een andere woning kopen welkelwel op élr|^^|jpame maniey§plh te passen of Mhairi te plaatsen in een speciaal tehuis. Cliëntenpiclen graaglll^gezin bplylfiouden en hebben derhalve besloten om een ander huis te z o ^ ^ i n een kindvriendelijk^ waar dochter Eve zo normaal mogelijk kan opgroeie||^pwaBli|||)p noodzakelijke aanhalingen uitgevoerd konden worden. Cliënten merken hierbij o p ^ I f l S z e verhüffl|g finandëp|jf>zien zeer ongunstig was. Zij hadden slechts enkele jaren in het ou^filyis gewoono!j§|rbQvendien waWmevrouw Visser net gestopt met werken om voor hun dochter te%||Jj§n. jffJP^ Na lang zoeken hadden c l i e n j g | p K f | l j S | n g e s i ^ ^ | i u i s gevonden en na bezichtiging met WMO besloten deze woning te l^§pn. Het huis ko1||^Tiforrrriï^b|sen van WMO worden aangepast. Het huis was tevens zeer geschikjjffor Eve. Zekerheids£|Jve heblifi cliënten bij de gemeente navraag gedaan bij de gemeente I f è r het braakliggend Ü i e i n tegenover hun woning. Tijdens dit gesprek is door de gemeente medegiffe#ld dat het perceejpe bestemming horeca heeft en dat er geen plannen waren om dit te vyijzigen. ^ l i f ! ^ JÊÊF De §c|jQk is derhalve groot, dat juist tegenover hun woning, 20 woningen met maatschappelijk zorg gereéftiièrd w ö r ö ë n t . ^ hadden geweten dan hadden zij deze woning nooit gekocht. Cliënten vrezen dat de kbm^tvaWdergelijke woningen veel spanningen zal veroorzaken binnen het gezin. Cliënten hiaken zich dan vooral zorgen om hun jongste dochter, Eve. Bijna elke dag komen verzorgers bij cliërïtenthuis om voor Mhairi te zorgen. Bovendien moet zij haar grote zus verdedigen tegenover kinderen omschool, die haar ziekte niet begrijpen. Tevens is Eve door deze situatie zeer angstig geworden en het concept dood houdt haar continue bezig. Ondanks alles willen cliënten dat hun dochter Eve gelukkig en zorgeloos kan opgroeien met het idee dat de wereld een mooie plek is en dat het leven is goed is. Indien het bouwplan doorgaat zal dit beeld verstoord worden en moet zij toch leven in een 'gehandicapte omgeving'. Het idee dat Eve door het bouwplan nog angstiger zal worden, zorgt voor veel spanning bij cliënten. Vooral omdat zij gelet, op de financiële investeringen en afspraken met de WMO, niet zomaar kunnen verhuizen.

27/07

2010

DIN 1 3 : 1 6

FAX + 3 1 7 9 3 6 2 0 7 6 4

Vervolg op de brief van

0008/024

Bestemd voor

Bladnummer

12 april 2010

3

Privacy Het bouwplan houdt in de bouw van 20 zorgwoningen tegenover het perceel van cliënten. Het bouwplan heeft een bouwhoogte van 10 meter. In de nieuwe situatie kan men vanuit de zorgwoningen op het perceel van cliënten kijken, zowel in hun tuin als in hun woning. Dat is een enorme inbreuk op de bestaande situatie en een ernstige aantasting van de privacy van cliënteij|^/ooral de privacy van hun kinderen worden hierdoor onevenredig aangetast. Het is bovendieii^ji|p%ndenkbaar dat de nieuwe bewoners vlakbij het huis van cliënten zullen ophouden, Geleipp-het feit datcliënten een gehandicapte dochter hebben, is dit niet aanvaardbaar. Hun d o c j ^ p e e f t veel rM||nodig en dat is niet mogelijk met de komst van dergelijke woningen. En tevens, diS(l|^iënten;;r|iaéiijk bekend zijn mei de zorg, zijn zij ook zeer bezorgd over wat zij en hun kindej§ayanuit Hcinfwi?rVihg te zien kjiijpH : (bijvoorbeeld onzedelijk gedrag). ^llll^ BS=; JÊP Lichtinval ^éE^'''':A^'b ^Bife^ ':'wl" Als het bouwplan wordt gerealiseerd betekejf;dit een grotëVb;eperkingl^|||e inval van zonlicht op het perceel van cliënten. Cliënten vrezen voopldé;schaduwwerking van het boiWproject en verzoeken de gemeente vooraf in kaart te brengen in hoeVëfezijn lichtinval wordt beperkt door bijvoorbeeld het laten maken van schaduwtekeningen :;|:: ;S;f Veiligheid

!éB#~

id^i^j.

Cliënten vrezen voor de tf||iigheid van hun kiriSflen en hunreigen veiligheid. Tevens komt de veiligheid van andere buf§f§ewoner$ in het gedgig. Op de website van Kiesbeter.nl en ASVZ worden onder meer de .dlbigroepliiSschreven. Hierondlivallen onder andere volwassenen met een matig tot licht verstandelljle beperkin|ig|OOk volwasa^pri met psychische of psychiatrische problematiek. Cliënten vragerifÉibh af hoe d e " f t i ^ i m t e t ê i l ï g h e i d van hen en hun gezin gaat waarborgen. Cliënten hebbetïjlegrepen dat het merendeel van de dag slechts één begeleider aanwezig moet zijn om dèièj2Q bewoi|Kij|^^yia^e|ei woongelegenheden de gaten te houden. Gelet op de zeer korte afstand tussënhuh woningen^Zorgwoningen is het niet ondenkbaar dat de bewoners een gevaar vormen. Ook daóïideze bewoners worden gestimuleerd om sociaal te integreren in de lokale maatschappij. Di£zöubbetekenen dat hun kinderen niet meer veilig en vrij buiten meer kunnen spelen. Dit is voor cliënten onacceptabel. Voor de zorgwoningen moet derhalve een andere locatie worden gevonden. Dergelijke woningen passen niet in een woonwijk (bijlage). De voorgenomen bestemmingswijziging is derhalve volstrekt onaanvaardbaar voor cliënten. Cliënten hebben meer begrip voor andere buurtvoorzieningen zoals winkels, woonhuizen, speeltuinen en dergelijke.

27/07

2010

DIN 1 3 : 1 6

FAX + 3 1 7 9 3 6 2 0 7 6 4

Vervolg op de brief van

0009/024

Bestemd voor

Bladnummer

12 april 2010

4

Ruimtelijke effecten Cliënten stellen zich op het standpunt dat aandacht moet worden besteed aan de ruimtelijke effecten. Verder moet duidelijk worden gemaakt wat de gewenste planologische ontwikkeling is. Cliënten vragen zich af of er daadwerkelijk behoefte bestaat aan dergelijke zorgwoningen. Dit is in ieder geval niet uit de stukken gebleken. Cliënten vrezen derhalve voor leegstand. Tevens zijn cliënten van mening dat de gemeente informatie moet geven over de waarden in het g e k j y , die beschermd of ontwikkeld dienen te worden. De gemeente hoort uitgebreider in te gaanj§pille relevante planologische aspecten als: natuuren landschap, water, milieu (geluijpifcht, boder^ integrale veiligheid etc), cultuurhistorie en archeologie, mobiliteit en parkejlgfltc. jSF Waardevermindering woning

H

<S|||j|p r

J.'{r

Cliënten vrezen dat hun woning in waarde daalt na realiseringen het b o ^ ^ a n . Cliëntöipijn dan ook van plan een planschadeclaim in te dienen bij de ggrjjejnte. C!iën|!n;xstellen^ een dermate waardeverminderend effect uitgaat opjjftphgiili&pnroerer|c|^zaken clïWöbr de haalbaarheid van dit plan gevreesd moet wgËpn. Een re31j§te meer bnó^zoeken naar alternatieve locaties waar geen of minder planschade|f§§§3rwachten v j f l f %Pr Verzoek ,;v;; '^l||f|Pr Namens cliënten vraag ik u h i e | | p * r l ^ niet in procedure te brengen, dan wel het plan zodanig aan te paf s i n dat het daaPiie aan llelgjiispraakreactie tegemoet komt. Vragen of opmerktngerilll Heeft u hierovejplbg vrageMbf opmerkingen, beit ü mij dan gerust. U kunt mij bereiken op nummer (079) 319 43 4SJ|iok kunt üSjfjjper e-mail ([email protected]) of per fax ((013) 462 27 QJilnformeren, g^aag:;rriet^ëfrnelding van het kenmerk R201211970. Op vrijdagen ben ik niej&anwezij§§ \il&MÊ£$^l\UiriK,>.„

HoogachtenBlii s Stichting AchmèliÊl&ntsbijstand

Mw. mr. S. Yan

27/07 2010 DIN 13:16

FAX +31793620764

Linkse denkfouten, psychiatrische patiënten: care in the community 12 apr. 2001 Eén van de gevolgen van het gelijksideaal van links was dat psychiatrische patiënten, gehandicapten, en dergelijk als volkomen gelijkwaardige mensen werden beschouwd, die weliswaar een beetje hulp nodig hadden. Het idee is voor het eerst bedacht en uitgevoerd in Engeland, waar het care in the community werd genoemd Het uiteindelijk doel was de sluiting van alle inrichtingen voor psychiatrische patiënten en verstandelijk gehandicapten. Het plan werd in Nederland ingevoerd, toen er in Engeland al tekenen waren dat het niet goed ging: psychiatrische patiënten die moorden pleegden in de volkswijken waar ze terecht kwamen werden eerst genegeerd, maar toen een gestoorde er voor de ogen van de camera er in slaagde zich voor leeuwen in de Londense dierentuin te werpen, klonken daar ook in het openbaar kritische geluiden. Intussen ging in Nederland wat al als waanzin was onthuld gewoon door, ondanks tegengeluiden van ouders. Als eerste een artikel over de slotaktes van deze trend: Uit: De Volkskrant, 17-02-2006, van verslaggeefster Ellen de Visser (niet voli. artikel )

Dennendalbezetters waren tijd ver vooruit Inrichting Dennendal voor verstandelijke gehandicapten gaat dicht Wie de zelfstandigheid aankan, verhuist naar een nieuwe wijk om daar temidden van *gewonef mensen te wonen. ... Reinaerde biedt de Dennendalbewoners daarom straks de keuze. Wie de zelfstandigheid aankan, verhuist naar het buurtschap, waar plek is voor 102 bewoners. Wie meer bescherming nodig heeft, kan terecht bij een andere instelling van Reinaerde of op een zorgboerderij. Pas als de laatste bewoner is vertrokken, wordt het terrein ontmanteld. Alleen Donders blijft staan; de naastgelegen psychiatrische instelling wil het pand overnemen. Brandt hoopt op een soort afscheidsceremonie. Dennendal is immers historie, beseft hij. Binnenkort zal Dennendal alleen nog voortleven als webgemeenschap waar de mensen van toen schrijven over hun idealen die zo gek nog niet waren. Dertig jaar na dato hebben de Muiieriaanse integratie-ideeën in de hele gehandicaptensector hun weg gevonden. ... ÏRP: Op dit artikel volgde één van de zeer zeldzame tegenberichten: Uit: De Volkskrant, 27-02-2006, door Marijke Malsch (niet voll. artikel)

Toezicht gehandicaptenzorg schiet tekort De vermaatschappelijking van de zorg voor verstandelijk gehandicapten is volgens Marijke Malsch danig uit de hand gelopen»

0010/024

27/07

2010

DIN 1 3 : 1 6

FAX + 3 1 7 9 3 6 2 0 7 6 4

'Dennendalbezetters waren tijd ver vooruit', kopte de Volkskrant van 17 februari. De sluiting van Dennendal lijkt naar tevredenheid te verlopen. Maar in andere instellingen voor verstandelijk gehandicapten leidt het nieuwe beleid tot dramatische gevolgen voor bewoners en personeel. De 'vermaatschappelijking van de zorg* is grotendeels mislukt. De nieuwe plannen zijn niet gebaseerd op wensen en behoeften van bewoners. Er gebeurt een toenemend aantal ongelukken en de bewoners krijgen niet de zorg die zij nodig hebben. Landelijk is de trend dat verstandelijk gehandicapten weer in de maatschappij moeten wonen. Daarom worden woningen in wijken gekocht en instellingsterreinen ontruimd. De psychiatrie, waar dit al langer aan de gang is, laat zien dat dit vaak niet goed afloopt. Vroegere bewoners gaan zwerven en raken aan lager wal. Er wordt soms helemaal geen zorg of begeleiding meer gegeven. Iets soortgelijks dreigt nu bij verstandelijk gehandicapten. In recente rapporten van de Raad voor Maatschappelijke Ontwikkeling, het Verwey-Jonker Instituut en het Sociaalen Cultureel Planbureau is er op gewezen dat 'vermaatschappelijking van de zorg' niet werkt voor deze groep. Hoe mooi de ideeën ook zijn, tot integratie in de maatschappij leiden ze niet. ... Een voorbeeld van hoe dit soort landelijke ideeën kan ontsporen, is de instelling voor verstandelijk gehandicapten Sherpa. Door mijn betrokkenheid bij Sherpa heb ik de ontwikkelingen goed kunnen volgen. De onvrede is enorm. Sherpa ontwikkelde plannen voor uitplaatsing zonder daarbij behoorlijk de wensen en mogelijkheden van bewoners te peilen. Groepen die al dertig jaar met elkaar wonen, worden opgedoekt en de bewoners worden her en der in wijken geplaatst. ... IRP: Het maakte geen indruk. Maar uiteindelijk heeft de wal het schip toch gekeerd: Uit: De Volkskrant, 04-04-2007, van verslaggeefster Margreet Vermeulen

Instelling haalt gehandicapten terug uit woningen in de wijk Groot aantal verstandelijk gehandicapten vereenzaamt. Van integratie in de gewone wijk komt weinig terecht. Tussentitel: Ruim de helft van de uitgeplaatsten wil terug naar veiligheid instelling De Twentse Zorgcentra (TZC) halen zo'n honderd verstandelijk gehandicapten die ai tien jaar gedwongen in gewone wijken wonen, terug naar de hoofdvestiging. 'Een groot aantal van onze cliënten vereenzaamt. Van integratie met de wijk komt te weinig terecht', aldus directeur Hans van der Molen van de TZC. Het besluit staat haaks op het streven van de overheid om verstandelijk gehandicapten zo veel mogelijk op te nemen in de maatschappij, in plaats van ze weg te stoppen in grootschalige instellingen in de bossen. Dat is sinds 1984 uitgangspunt van het beleid. Het is de eerste keer dat een grote zorginstelling in woord en daad afstand neemt van

0011/024

27/07

2010

DIN 1 3 : 1 7

FAX

+31793620764

dit ideaal. 'Voor een groot deel van onze populatie is het helaas niet haalbaar. ... Het Platform Kritische Ouders vindt het moedig dat de Twentse Zorgcentra openlijk afstand durven te nemen van het 'dogma' dat verstandelijk gehandicapten zo veel mogelijk in gewone wijken moeten wonen. 'Dit is not done in instellingenland. Hier maak je jezelf niet populair mee', beklemtoont secretaris Piet Schuerman van het platform. In een reactie zegt het ministerie van Volksgezondheid dat bewoners keuzevrijheid moeten hebben. Dat geen sprake mag zijn van dwang. Maar dat is volgens betrokkenen een wassen neus. 'Voor kleinschalige nieuwbouw in de wijk krijg ik gemakkelijk geld en een vergunning. Maar om te bouwen op het terrein van de instelling krijg ik geen toestemming', aldus Van der Molen. Tien jaar geleden werden 180 bewoners van de Twentse Zorgcentra gedwongen uitgeplaatst. Aan hen is nu voor het eerst gevraagd wat hun voorkeur is. Ruim de helft wil terug naar de instelling. IRP: De zware kogel door de kerk: het beleid van care in the community is een dwaling. Het hek was meteen van de dam: De Volkskrant, 05-04-2007, van verslaggeefster Margreet Vermeulen

CDA: gehandicapte laten kiezen waar hij wonen wil Keuzevrijheid is er al, maar In de praktijk voelen bewoners zich niet vrij om te kiezen. Het CDA wil van staatssecretaris Jet Bussemaker de garantie dat verstandelijk gehandicapten zelf mogen kiezen of ze in een gewone woonwijk of in een instelling wonen. Officieel is die keuzevrijheid er al. Maar in de praktijk voelen bewoners en hun verwanten zich niet vrij om te kiezen. Bovendien bevordert het rijksbeleid de bouw van kleinschalige opvang in plaats van nieuw- of verbouw van gebouwen op het instellingsterrein. Gisteren maakte directeur Hans van der Molen van de Twentse Zorgcentra bekend dat hij honderd verstandelijk gehandicapten terughaalt naar het instellingsterrein. In totaal werden tien jaar terug 180 bewoners gedwongen te verhuizen naar een gewone woonwijk. Maar meer dan de helft van de bewoners zegt zich veiliger en prettiger te voelen in een woning op het instellingsterrein. Het is voor het eerst dat een grote instelling voor gehandicapten de integratie min of meer mislukt noemt. De Vereniging Gehandicapten Nederland (VGN) is blij met de publieke discussie die nu ontstaat. 'Integratie is de norm, maar daarbij staat keuzevrijheid voorop', aldus VGNdirecteur Jopie Nooren. Sinds 1984 is het uitgangspunt van overheidsbeleid dat gehandicapten beter afzijn als ze in een gewone wijk wonen. Dat stuit geregeld op verzet van ouders en verwanten van de gehandicapten. 'Maar de mening van mensen die tegen uitplaatsing zijn, wordt in de media onderbelicht', vindt Allan van der Staal, woordvoerder van het Platform Kritische Ouders, dat is verbonden aan de instelling voor verstandelijk gehandicapten Willem van

0012/024

27/07

2010 DIN 1 3 : 1 7

FAX + 3 1 7 9 3 6 2 0 7 6 4

den Bergh in Noordwijk. IRP: Dat de overheid destijds meende dat gehandicapten eter af waren in een gewone wijk had niest te maken met feiten, werkelijkheid onderzoek of gezond verstand. Het had te mnaken met één en slechts één ding: bezuinigingen op de dure instellingen. Uit: De Volkskrant, 06-04-2007, van verslaggeefster Margreet Vermeulen

Wie sabbelt op Duplo, integreert niet Kunnen verstandelijk gehandicapten integreren in woonwijken? 'Onze zoon trekt ruitenwissers van auto's.' Tussentitel: 'Een brommer kan een gehandicapte al zwaar uit balans brengen' Op het zeil achter een houten traliehekjè zit een volwassen man. Hij sabbelt op een rood Duploblokje. Als het bezoek binnenkomt, kijkt hij eventjes naar hun schoenpunten. AI snel gaat hij weer helemaal op in zijn spel. Directeur Hans van der Molen van de Twentse Zorgcentra geeft een rondleiding over een van de instellingsterreïnen. 'Wat heeft deze man eraan als we hem in de stad plaatsen?', vraagt Van der Molen. 'Hij heeft het ontwikkelingsniveau van een baby. Hij kan niet praten, vrijwel geen contact maken. Laat staan dat hij kan integreren.5 Hans van der Molen heeft een open zenuw geraakt door openbaar te verkondigen dat de integratie van verstandelijk gehandicapten in gewone woonwijken in Almelo grotendeels is mislukt. Collega-directeur Piet van de Beemd, directeur van Arduin in Zeeland reageerde furieus. Hij vindt dat instellingsterreinen waar verstandelijk gehandicapten apart worden gezet, wettelijk verboden moeten worden. In Zeeland is het Van de Beemd naar eigen zeggen wel gelukt om alle verstandelijk gehandicapten te huisvesten tussen'gewone'burgers. Van der Molen gelooft niet in het succes van Arduin, 'Mijn mailbox zit vol met wanhoopsbrieven van ouders uit Zeeland en Zuid-Holland die wanhopig op zoek zijn naar een instelling die hun kind een beschermde woonomgeving kan bieden. Die hopen nu dat ik nog een plekje heb op het terrein voor hun zoon of dochter.' ... Directeur Van der Molen is niet tegen integratie van verstandelijk gehandicapten. 'Als het lukt is het heel mooi en doen we het ook. Ik noem dat het Twentse model. Maar integratie mag geen geloofsartikel zijn. Dat is het in instellingen zoals Arduin in Zeeland wel. De directeur daar, Piet van de Beemd, is een wereldverbeteraar. Hij droomt van een betere maatschappij, maar volgens mij gaat dat ten koste van de verstandelijk gehandicapten.' In het rijksbeleid is sinds 1984 de kleinschalige opvang van verstandelijk gehandicaspten het uitgangspunt. Dat beleid werd in 2006 genuanceerd toen de keuzevrijheid van bewoners (en hun verwanten) voorop kwam te staan. In de praktijk zijn veel instellingen nog bezig met de ontmanteling van hun terreinen en het uitplaatsen van cliënten in gewone woonwijken.

0013/024

27/07

2010

DIN 1 3 : 1 7

FAX + 3 1 7 9 3 6 2 0 7 6 4

IRP: Gunst - ineens weet men wel wat gezond verstand is. Ook bij het publiek ziet men de tegenstelling tussen ideaal en praktijk: Uit: De Volkskrant, 05-04-2007, ingezonden brief van Josien Hoogland (IJmuiden)

Verstandelijk gehandicapt Woensdag was het voorpaginanieuws: vereenzamende verstandelijk gehandicapten in woonwijken. En weer wordt er naar de verkeerde oorzaak gekeken. Namelijk: de blije, rijke burger kijkt weg van alles wat hem of haar niet aanstaat. Als ik met mijn zus met Downsyndroom met ballon en parapluutje door de stad loop, tovert zij een vertederde glimlach op de gezichten en krijg ik een bezorgde meewarige blik: wat een zorg, zo iemand! Met andere woorden: prima, maar not in my backyard. Men is meer begaan met het lot van zijn fourwheel drive en zijn twee-onder-een-kap dan met de afhankelijke medemens IRP: Idioterie. De moderne burger heeft het ten eerste druk, en ten tweede is hij in overgrote meerderheid absoluut niet toegerust voor iets dat een professionele taak is: het omgaan met verstandelijk gehandicapten. En het is de vraag of deze vrouw echt ervaring heeft, wat gehandicapten komen niet terecht in wijken met twee-onder-een-kap's en four wheel drive% maar in corporatie wij ken op galerij- en portiekflats temidden van de sociaal zwakkeren. Met het al beschreven resultaat: Uit: De Volkskrant, 06-04-2007, ingezonden brief van Loes O verkempe (Tilburg)

Reactie: Verstandelijk gehandicapt Josien Hoogland uit IJmuiden vraagt zich af waar de nuance ligt tussen verstandelijk gehandicapten 'weg te stoppen in instellingen in de bossen' en 'volledig integreren in de maatschappij' nu veel verstandelijk gehandicapten vereenzamen in woonwijken. Hieronder een reactie van de website. Ik ben ouder van een zoon met een zeer ernstige verstandelijke handicap. Veel ouders voelen zich onder druk gezet om hun gehandicapte kind te laten verhuizen naar woonwijken, waar meer zou kunnen. Maar zij willen niet dat hun kind achter de geraniums terechtkomt, gepest wordt ofjuist gemeden. Dat heeft niets met wegstoppen temaken.... IRP: Bij de patiëntenvertegenwoordigingsorganisaties wist men het natuurlijk al veel langer: De Volkskrant, 11-04-2007, van verslaggeefster Margreet Vermeulen

0014/024

27/07

2010 DIN 1 3 : 1 7

FAX + 3 1 7 9 3 6 2 0 7 6 4

Zorg negeert leelwensen van gehandicapten Instellingen plaatsen mentaal gehandicapten zonder hen te horen. Rustgevende, bosrijke terreinen worden verkocht. Tussentitel: Verzorgingsinstellingen worden steeds meer gezien als een bedrijf Veel verstandelijk gehandicapten moeten tegen hun zin verhuizen van een instellingsterrein naar een gewone woonwijk. Dat zeggen Dick Jager van het netwerk van verstandelijk gehandicapten KansPlus en Piet Schuerman van het Landelijk Netwerk Kritische Ouders. ïn een notitie voor het ministerie van Volksgezondheid schrijft KansPlus dat vee! zorginstellingen bouwplannen ontwikkelen zonder eerst onderzoek te doen naar de leefwensen van de bewoners en hun verwanten. Zo'n 'ieefwensenonderzoek' is tegenwoordig wettelijk verplicht. Als voorbeeld geldt zorginstelling Sherpa in Baam. Daar hebben de afgelopen jaren 350 bewoners het instellingsterrein verlaten. 'Bewoners en hun familie zijn niet in de plannen gekend', aldus Marijke Malsch, die er een broer heeft wonen. Het instellingsterrein wordt in de nabije toekomst een gewone woonwijk, waarin de achtergebleven bewoners een plekje krijgen. 'Maar we houden met alle individuele wensen rekening', verzekert een woordvoerster van Sherpa. Het Landelijk Netwerk Kritische Ouders vindt dat een onjuiste aanpak. 'In een persoonlijk gesprek met het management voelen cliënten en hun familie zich vaak onder druk gezet', aldus Piet Schuerman. Van Dennendal in Den Dolder is bekend dat het terrein wordt ontruimd omdat het teruggaat naar de natuur. ïn de provincie Zeeland kunnen mentaal gehandicapten al geruime tijd niet meer op een instellingsterrein te wonen. In sommige instellingen worden demente, hele oude en meervoudig gehandicapte bewoners niet in staat geacht te integreren in een woonwijk. Zij mogen op het instellingsterrein blijven. 'Dat betekent dus dat alle andere bewoners 'm principe weg moeten', vertelt Allan van der Staal. Hij heeft een broer in Noordwijk wonen op het terrein van Willem van de Bergh. 'Mijn broer heeft het verstand van een 2-jarige. Hoezo integreren?' Vorige week noemden de Twentse Zorgcentra de integratie van verstandelijk gehandicapten in gewone wijken in Almelo grotendeels mislukt. Ongeveer de helft van de uitgeplaatsten blijkt zich veel prettiger te voelen in een woning op het instellingsterrein. Die bekendmaking leidde tot een heftig debat over integratie van verstandelijk gehandicapten. Uitplaatsing van bewoners levert instellingen vaak veel geld op, benadrukt Dick Jager van KansPlus. 'Ze worden steeds meer gezien als een bedrijf. En uit bedrijfseconomisch oogpunt is er wel wat voor te zeggen om je bosrijke terrein deels te verkopen.' IRP: De situatie is dusdanig eenduidig, dat zelfs een van de pilaren van het links poiitiek-correcte denken, de Volkskrant, een ommezwaai maakt Uit: De Volkskrant, 10-04-2007, hoofdredactioneel commentaar (niet voll. artikel)

0015/024

27/07

2010

DIN 1 3 : 1 7

FAX + 3 1 7 9 3 6 2 0 7 6 4

Gehandicapten mogen kiezen voor f de bossen1 In een ideale wereld zouden verstandelijk gehandicapten en niet-verstandelijk gehandicapten vrolijk door elkaar heen leven. Burgers zonder verstandelijke beperking zouden zich openstellen voor gehandicapte medeburgers die immers niet gelijk, maar wel gelijkwaardig zijn. Helaas, zo'n ideale wereld bestaat niet, concludeerden de Twentse Zorgcentra (TZC). Althans: niet overal en niet voor iedereen. De TZC brengen zo'n honderd gehandicapten uit woonwijken terug naar de hoofdinstelling I n de bossen'. Van integratie komt niets terecht, zegt de directeur. Veel gehandicapten vereenzamen in de stad, worden gepest of voelen zich onveilig. De maatregel van de TZC is een belangrijk signaal. De huisvesting van verstandelijk gehandicapten moet kritisch tegen het licht worden gehouden. Integratie is een waardevol ideaal, maar moet wel haalbaar zijn en niet ten koste gaan van de gehandicapten zelf. Voor zover mogelijk moeten gehandicapten zelf kunnen kiezen waar zij wonen. Dat is ook een begaanbare weg, suggereert de Twentse ervaring. Van een groep van 180 gehandicapten in de stad, wil ongeveer de helft terug naar een beschermde instelling. Met andere woorden: ook gehandicapten hebben verschillende woonwensen, die zo veel mogelijk zouden moeten worden gehonoreerd. Sinds het midden van de jaren tachtig is integratie het uitgangspunt bij de huisvesting van verstandelijk gehandicapten. De idealen van de jaren zestig en zeventig klinken er in door. Ook de verstandelijk gehandicapte moest worden geëmancipeerd. Hij was weliswaar anders, maar niet minder dan zijn medeburgers. Daarom mochten mensen met een verstandelijke handicap niet worden * weggestopt' in de bossen. Evenmin mochten zij het slachtoffer worden van het not in my backyard-denken van de burgers die het beter hadden getroffen. Op de waarde van dit ideaal valt nog altijd weinig af te dingen. Maar de praktijk kan weerbarstig zijn. Normatieve en ideologisch uitgangspunten mogen niet ten koste gaan van hen om wie gaat, de verstandelijk gehandicapten. Sommigen voelen zich nu eenmaal veiliger en prettiger op het terrein van de instelling, waar zij afwijkend gedrag kunnen laten zien dat in de stad niet wordt getolereerd. ... IRP: Hier staat 'Op de waarde van dit ideaal valt nog altijd weinig af te dingen1 oftewel: dat het in de praktijk niet werkt dingt niet af aan de waarde van een ideaal. Snapt u nu waarom er gehandicapten tegen hun zin in gewone woonwijken wonen? Oftewel: waarom het kalf eerst moet verdrinken, voordat men de put dempt. Want dat men nu zegt: "Misschien moeten we het toch anders doen", is niet anders dan de put dempen, als je erbij zegt dat het ideaal wel deugt. Dit linkse ideaal, is net ais de meeste linkse idealen, gebaseerd op zeer slecht redeneren, volgens het Aristoteiiaanse denken: de ene waarheid volgt uit andere waarheden: Gehandicapten zijn gelijkwaardig. Dus zijn gehandicapten gelijk aan alle andere mensen. Dus hebben ze dezelfde rechten en plichten. Dus moeten ze in alle opzichten ononderscheidbaar zijn van andere burgers. Dus moeten ze tussen die andere, gewone, burgers wonen. En dus moeten ze in ieder geval uit die instellingen die ze onderscheiden

EIQ16/024

27/07

2010

DIN 1 3 : 1 8

FAX + 3 1 7 9 3 6 2 0 7 6 4

van gewone burgers. Natuurlijk koste het niet veel moeite om dit uitgevoerd te krijgen, in tegenstelling tot andere linkse idealen. Het was zelfs erg makkelijk, en wel omdat ze medestanders hadden op de rechter vleugel. Het is namelijk ook goedkoper, want die instellingen in de bossen kosten handenvol geld, en die woonhuizen tussen de gewone burgers kwamen van de woningcorporaties, dus kosten alleen de huurders geld. Diezelfde huurders uit de zwakkere wijken hadden natuurlijk ook die andere last te dragen, want mensen uit instellingen doen natuurlijk ook niet allemaal normale dingen. Vooral daar waar het psychiatrische patiënten betreft, was er sprake van aanzienlijke hoeveelheden overlast, van simpele burenruzie door slechte woonstijl, tot enkele gevallen van moord (in Engeland). Ook ging zelfs (in Nederland) de politie klagen dat een flink deel van haar inspanningen nodig waren voor dit soort problemen. Omdat er dus ook meer politie-inzet nodig is, is dus uiteindelijk ook het bezuinigingsargument op zijn minst maar deels waar, en misschien zelfs geheel onwaar. Een paar alinea's terug is gesteld dat de links intellectuelen de gehandicapten en patiënten hebben mishandeld. Dat kan men uitleggen in de letterlijke zin: mis-handelt, of niet goed behandeld. Met enig voorstellingsvermogen is het snel in te zien dat dit ook figuurlijk mishandelen is - het door handelen toebrengen van leed en verwonding. Met wat meer voorstellingsvermogen, en gezien de zwakke mentale positie van dit soort mensen, lijkt hier zelfs de term marteling op zijn plaats: de linkse intellectuele hebben een grote groep mensen tientallen jaren laten martelen, omdat ze een ideaal hadden. En tientallen jaren niet wilde luisteren naar de mensen die ervaring hadden met de praktijk. Zie hier de kracht van het linkse intellectuele denken, het alfa-denken. Addendum mei 2007: VARA TV Magazine, nr. 20-2007, door Clementine van Wijngaarden Programma-aankondiging 20 mei 2007 | Zembla, Nederland 3, 20h45

Onbeschut Wat is er terecht gekomen van het beschermd wonen van verstandelijk gehandicapten in Nederland? Niet veel, zo ontdekte Zembla. Tussentitel: 'Een lachje en een groet, maar daar blijft het bij' De laatste keer dat ze elkaar zagen was in het Ponypark Slagharen geweest. Met z'n allen in de Amerikaan. Peter Faber achter het stuur, de 'gekken' achterin. 'Hans, Jaap en hun meisjes. Het enige wat ze wilden toen we bij het park aankwamen: de vrouwen op een paard en de mannen op de Harley Davidson die er stond. En toen weer terug. Naar Noordwijkerhout, naar Sint-Bavo, de kliniek.' Faber had de mannen ontmoet tijdens de opnamen van Te gek om los te lopen, de in opdracht van Sint-Bavo gemaakte film uit 1981 waarin werd geprobeerd begrip te

0017/024

27/07

2010

DIN 1 3 : 1 8

FAX + 3 1 7 9 3 6 2 0 7 6 4

kweken voor psychiatrische patiënten, die, zo was het plan, 'de wijk in moesten'. Dus niet meer met elkaar achter hekken in instituten, maar onder gewone mensen. Het hoorde bij de democratiseringsgedachte die eindjaren 70 zijn opwachting maakte. Faber, die Piet speelde, de hoofdpersoon van de film, lukt het uiteindelijk niet om het in het 'wild' te redden. Hij komt erachter dat niet hij te gek is om los te lopen, maar dat het de maatschappij is die blijkbaar te gek is om als mens in los te lopen. Nu was het ook niet de bedoeling van De Bavo om de patiënten aan hun lot over te laten. 'Beschut wonen' heette het project van de psychiaters Jan van de Lande en Rob Offerhaus, een experiment met kleine wooninrichtingen buiten de kliniek. Dat de film zich uiteindelijk in een woning in Amsterdam-Zuid afspeelt, waar zes mannen en twee vrouwen het proberen te rooien, was smeuïger voor het filmverhaal. Net als psychiatrische patiënten, zouden in de jaren die volgden, ook verstandelijk gehandicapten uitwaaieren': overal in Nederland - in dorpen en steden - werden woningen voor hen gebouwd. Tegelijkertijd werden de klinieken ingeperkt en in sommigen gevallen zelfs helemaal afgebroken. Inmiddels is de roep om terugkeer van een beschutte plek waar verstandelijk gehandicapten en psychiatrische patiënten onder begeleiding en onder elkaar kunnen wonen, groter dan ooit. Tenminste, zo ontdekten Frans Glissenaar en Erwin Otten voor hun Ze/wWa-documentaire 'Sex, drugs en verstandelijk gehandicapt'. Naar aanleiding van een kranteninterview waarin de directeur van de instelling Twentse Zorgcentra zich beklaagde dat hij geen mogelijkheden had om woningen te bouwen op het instellingsterrein, terwijl dat wel de wens van cliënten was die nu nog 'in de wijken woonden'. onderzochten ze de (woon)situatie in de geestelijke gezondheidszorg. Glissenaar: 'We kwamen bijvoorbeeld bij de Stichting Arduin in Zeeland dat jarenlang gold als voorloper, en waar geen instellingstehuis meer is, alleen woningen in wijken. We kregen een rondleiding. Het zag er prima uit. Maar vervolgens werden we van alle kanten benaderd en werd duidelijk dat hét niet goed ging met de verstandelijk gehandicapten in de woonwijken. Dat de bewoners in hetzelfde huis het niet goed met elkaar kunnen vinden; dat er seksueel misbruik is, er ruzies zijn, een gebrek aan aandacht, maar ook alcohol- en drugsgebruik komen onder verstandelijk gehandicapten in de wijk veel voor.' En van het ideaal - de integratiegedachte - komt al helemaal weinig terecht. 'Een lachje en een groet, maar daar blijft het bij. Wat wij met de documentaire laten zien is dat wat eens een emancipatiegedachte is geweest, is doorgeslagen.' Faber herinnert zich de boerenomeletten die hij met Hans at, de boekhandel die ze samen bezochten voor een boek over de Heer, maar toen dat boek niet voorradig was, een boek over seks ook goed zou zijn. Met plaatjes. 'Ze hadden zo veel plezier van die uitstapjes en dat deed mij ook goed. Maar op een gegeven moment verloren we elkaar toch uit het oog.' Het wonen in de wijk? Faber gelooft er niet in. 'Misschien dat het toen kon, maar nu is alles anders, regeert de firma eigenbelang. Terug naar het bos, maar dan niet in onderdrukking. Beschermd, beschut.' Uit: De Volkskrant, 23-05-2007, door Sander Bussink, jurist, lid van het Landelijk Netwerk Kritische Ouders en broer van Mark, een vroegere-cliënt van Sherpa.

Weg met..-gelijkheid die fout uitpakt

0018/024

27/07

2010

DIN 1 3 : 1 8

FAX + 3 1 7 9 3 6 2 0 7 6 4

In Zembla van 20 mei jongstleden was een ontluisterend beeld te zien van de ontsporingen in de gehandicaptenzorg, veroorzaakt door het dwangmatig doorzetten van de vermaatschappelijking van verstandelijk gehandicapten. Ook de instelling voor gehandicaptenzorg Sherpa te Baarn is daarvan een treffend voorbeeld. Na zes jaar ideologisch integratiebeleid, staat zij sinds juni 2006 onder verscherpt toezicht van de Inspectie. Het beleid dat de ideologie boven de mens stelt, riep vanaf het begin weerstand op bij de gehandicapten en hun vertegenwoordigers. Toch lappen sommige zorgbestuurders ongehinderd de inspraakrechten aan hun laars. Soms worden voorzieningen bij een instelling al gesloopt voordat de plannen met de gehandicapten, hun vertegenwoordigers en de cliëntenraad besproken zijn. Het blijkt voor cliëntenraden moeilijk te bijten in de hand die hen voedt. De wettelijk voorziene gang naar de rechter bij schending van de inspraakrechten is voor de meeste cliëntenraden een brug te ver omdat zij voor hun middelen afhankelijk zijn van diezelfde zorgbestuürder. Het van overheidswege verplichte leefwensenonderzoek is vaak hetzelfde lot beschoren als de inspraakrechten: ook hier marchandeert de zorgbestuürder met de inspraak. Men waardeert eigen, niet representatieve onderzoeken op tot onafhankelijke onderzoek. Door het gebrek aan werkelijke inspraak en invloed, is de keuzevrijheid een wassen neus geworden. De verstandelijk gehandicapte is de dupe van een ideologie die haar machtspositie misbruikt en zo het door haar geleende gelijkheidsideaal juist met voeten treedt. Dit beleid maakt slachtoffers. Of het nu gaat om de in dé wijk vereenzaamde gehandicapte is of de gehandicapte die specialistische zorg moet ontberen omdat de instelling oplegt dat hij gewoon naar de huisarts moet. ... IRP: De zaak is weer een tijd uit de schijnwerpers geweest, dus steken de oude reflexen weer de kop op. Het begon met het volgende bericht: Uit: De Volkskrant, 27-08-2009, van verslaggevers John Wanders

Buurt is schizofreen Albert meer dan beu Albert rent soms naakt over straat, dan weer zwaait hij met zwaarden. Het is net te weinig om hem uit huis te zetten. Albert is een alleenstaande man van midden veertig met een zware psychische stoornis. Hij woont in een portiekwoning in een dichtbevolkte wijk in Rotterdam. Dat gaat goed, zolang hij zijn medicijnen slikt. Probleem is dat hij dit niet altijd doet. Zonder medicatie gaat Albert zeer ongewenst gedrag vertonen. De ene keer rent hij midden in de nacht in zijn blote kont luid schreeuwend door de wijk. Een andere keer slaat hij met een hakbijl zijn interieur kort en klein. Op slechte dagen gaat hij de deur uit met twee kromme zwaarden op de rug gebonden. 'Hij raakt je niet aan, maar hij komt wel vlak voor je neus staan en neemt dan vechtsporthoudingen aan', vertelt een buurtbewoner. 'Hij schreeuwt je toe in een onverstaanbare taal. Het is

0019/024

27/07

2010

DIN 1 3 : 1 8

FAX + 3 1 7 9 3 6 2 0 7 6 4

enorm bedreigend en intimiderend.' Ook trok Albert de aandacht door met een getrokken zwaard achter buurtkinderen aan te hollen. Albert is het prototype van de groeiende groep 'draaideurpatiënten' in Nederland. Hun gedragingen kunnen verschrikkelijk zijn, toch brengen ze net te weinig gedoe met zich mee om de huurovereenkomst te kunnen ontbinden, stelt Anja van der Sijde, regiodirecteur bij Woonstad Rotterdam. 'Dit zijn de moeilijkste gevallen, een veel voorkomende tussencategorie. Je zou bijna gaan hopen dat zo'n man eens een ruit ingooit' Verschijnt zo'n overlastgever in goeie doen voor de rechter, dan ontstaat ai gauw de neiging hem nog een kans te geven, is de ervaring van Woonstad Rotterdam. In de voorbije twaalf jaar is Albert tientallen malen met een officiële machtiging uit zijn huis gehaald en overgebracht naar een psychiatrische instelling. De laatste keer gebeurde dat door een arrestatieteam. Meer dan twintig agenten in kogelvrije vesten hadden het stratenblok afgezet na een melding dat Albert met een vuurwapen liep te zwaaien. Dat laatste bleek overigens niet het geval. Na weken op een van de locaties van het Delta Psychiatrisch Centrum keerde Albert steeds terug in zijn huurwoning van Woonstad Rotterdam. * Onze behandeling is erop gericht cliënten terug te laten keren in de samenleving', verduidelijkt Emmy van der Sluijs van Delta Psychiatrisch Centrum. 'Als de arts vindt dat hij naar zijn woning terug kan, wie zijn wij dan om te beweren dat dit niet kan?', zegt Barbara van Steen, programmamanager bij Woonstad Rotterdam. 'We leven in een maatschappij waarin deze mensen ook hun plek moeten hebben.' 'Prachtig hoor, om vanuitje bureaustoel te redeneren dat ook zo'n gek recht heeft op een plek in onze samenleving', smaalt advocaat Bernard Tomlow, specialist in procesvoering tegen overlastgevers. 'Maar je piept echt wel anders als deze man naast je komt wonen.' Rechters krijgen steeds beter in de gaten waar het belang van buurtbewoners ligt, merkt de Utrechtse advocaat. 'Wij hebben 150 tot 200 ontruimingen per jaar en daar zitten ook overlastzaken bij. Met een zwaard achter kinderen aanhollen biedt absoluut voldoende grond voor ontruiming.' Tomlow constateert een geleidelijke omslag in het denken over wat hij noemt 'het gedogen van gekken'. Zorginstellingen hebben volgens hem jarenlang te gemakkelijk allerlei twijfelachtige figuren 'de wijken in gegooid': 'Kwetsbare mensen, daar heb ook ik compassie mee. Maar je mag je best afvragen of deze mensen in de samenleving kunnen functioneren. Een buurt is niet opgeleid om schizofrenen op te nemen die de leefomgeving verzieken en kinderen bedreigen.' ... IRP: En hier is de reflex - vanwege het hoge aantal retorisch trucs een geval voor geval behandeling: Uit: De Volkskrant, 28-08-2009, door Malou van Hintum, redacteur van de Volkskrant.

Albert verdient hulp, geen huis uitzet (ing De psychiatrische patiënt Albert moet niet zijn huis worden uitgetrapt, maar geholpen worden door een multidisciplinair, mobiel team, betoogt Malou van

0020/024

27/07

2010

DIN 1 3 : 1 9

FAX + 3 1 7 9 3 6 2 0 7 6 4

Hintwn. Tussentitel: Psychisch zieken worden in Rotterdam behandeld als uitschot Stoere taal in de krant: 'Buurt is schizofreen Albert meer dan beu' en 'voor overlast is geen ruimte in Rotterdam'. Strekking van het verhaal: mensen die overlast geven en hun gedrag niet beteren, worden uit hun huis gezet (Binnenland, 27 augustus). Prima. Een veilige, schone, groene buurt, bewoond door aardige, sociale mensen - dat wil ik ook. Maar in mijn buurt hoort ook onze 'dorpsgek' thuis, die zwaaiend met zijn staf ons afén toe de zegen geeft, en soms na middernacht luidkeels een liedje zingt. Hij is waarschijnlijk niet te vergelijken met Albert. Een man met schizofrenie (nee, niet een schizofreen; mensen zijn meer dan hun ziekte) die, vertellen buurtbewoners, dreigt, intimideert, mensen toeschreeuwt in een 'onverstaanbare taal' en met getrokken zwaard achter hun kinderen aan zit. Moet dat kunnen? Nee. Ik zou als de dood zijn dat mijn kinderen iets overkwam. ... ÏRP: De nieuwst truc onder de politke^correcten: eerst net doen of ze redelijk zijn. Maar het eerste scot voor de boeg is natuurlijk het 'stoere taal' - dit veronderstelt kwade bedoelingen bij degen die het probleem willen oplossen. Maar de 'oplossing' die de gemeente Rotterdam aandraagt, slaat nergens op. Die gooit drugsdealers, asocialén en'draaideurpatiënten met een psychiatrische stoornis' op een hoop als overlastgevers die 'op een harde aanpak mogen rekenen'. Een leugen. Way de gemeente stelt is dat alle vormen van buurtoverlast aangepakt gaan worden, waaronder die van draaidéürpatioenten. Maar negerns wordt gezegd of gesuggeerd dat zeze damen met de drugshandeleraen in bhetzlefde hok worden gegooid - of op dezl;efde hoop. Wat zijn dat voor bestuurders die chronisch zieke patiënten gelijkstellen aan criminelen? Wat maakt dat mensen met lichamelijke ziekten zelfs kunnen uitgroeien tot ware volksheiden, terwijl mensen met psychische ziekten in elk geval in Rotterdam een behandeling wacht zoals de melaatsen in de Middeleeuwen: als uitschot? Twee retorische trucs. Ten eerste "Herhaling", van de onjuiste gelijkstelling. Ten tweede "Hellend vlak", door de kenschets als 'melaatsen'.

Albert is de afgelopen jaren tientallen malen uit huis gehaald en overgebracht naar een psychiatrische instelling. 'De laatste keer gebeurde dat door een arrestatieteam. Meer dan twintig agenten in kogelvrije vesten hadden het stratenblok afgezet na een melding dat Albert met een vuurwapen liep te zwaaien. Dat bleek overigens niet het geval', schrijft de krant

0021/024

27/07

2010

DIN 1 3 : 1 9

FAX + 3 1 7 9 3 6 2 0 7 6 4

Welke gek - want dat lijkt wel echt een gek - haalt het in zijn hoofd op basis van een gerucht een psychotische man te laten overmeesteren door een arrestatieteam? Nu drie retorisch trucs: de eerste is "Anekdotisch bewijs", omdat één enkel geval, veroorzaakt door een misverstand, gelicht wordt uit tientallen waar het anders is gegaan. De tweede is weer herhaling, in de tweede alinea, en de derde is weer Hellend vlak, in de tweede alinea. Je stuurt toch ook geen arrestatieteam af op iemand met een hartaanval? Allebei zijn ze patiënten die een dokter nodig hebben. Allebei hebben ze recht op goede behandeling en zorg. De man met de hartaanval krijgt die ook. Maar de man met de psychiatrische ziekte niet. Die wordt, zo lees ik, van het kastje (de psychiatrische instelling) naar de muur (zijn woning) gestuurd. Een voorbeeld van de retorische truc *Valse vergelijking". Beide gevallen zijn patiënten, maar de een is ene is bijvoorbeeld een eenmalig geval dat van harte meewerkt aan zijn behandeling, en dan ander een zich vele malen herhalend geval dat slecht of niet meewerkt met zijn behandeling. Hiernaast zit hierin een verborgen geval van Onjuistheid. Want er staat dat de psychiatrische patiënt van het kastje naar de muur wordt gestuurd, maar Van Hïntum heeft tot nu toe nog maar twee partij aangewezen: de klagende buren en de gemeente. Terwijl bij dat "sturen" nog een derde partij betrokken: de psychiatrische instelling. Kijk maar dit citaat uit het voorgaande artikel: Na weken op een van de locaties van het Delta Psychiatrisch Centrum keerde Albert steeds terug in zijn huurwoning van Woonstad Rotterdam. Uit deze uitspraken blijkt overduidelijk dat deze instelling op zijn minst een mede-dader is in het kastje-naar-de-muur-sturen. Zo niet de hoofddader, gezien het erop volgende: 'Onze behandeling is erop gericht cliënten terug te laten keren in de samenleving', verduidelijkt Emmy van der Sluijs van Delta Psychiatrisch Centrum. '• * Als de arts vindt dat hij naar zijn woning terug kan, wie zijn wij dan om te beweren dat dit niet kan?', zegt Barbara van Steen, programmamanager bij Woonstad Rotterdam. 'We leven in een maatschappij waarin deze mensen ook hun plek moeten hebben.' Want dit is ideologie: er is geen enkele wet of regel die zegt dat psychiatrische patiënten in de samenleving moeten leven. Je kan als regel afspreken dat indien het mogelijk is, psychiatrische patiënten in de samenleving mogen wonen als ze dat willen. Waarbij het cruciale verschil: indien het mogelijk is. En dat laatste zijn simpele regels voor te formuleren: één keer terug naar de kliniek wegens overlast of iets dergelijks: geen probleem. Twee keer: geen probleem: drie keer: een klein probleem. Vier keer: een iets minder klein probleem. Twintig keer: een onoverkoombaar probleem.

0022/024

27/07

2010

DIN 1 3 : 1 9

FAX + 3 1 7 9 3 6 2 0 7 6 4

Natuurlijk ontgaat deze andere kant van de zaak onze schrijvende ideoioge volkomen. Die blijft maar doorhameren op haar verkeerde aambeeld: Behalve de man wordt ook de buurt daar het slachtoffer van, en dat is niet goed. Maar dat los je niet op door met huis uitzetting te dreigen. Maar voor de zekerheid wordt er nog een keer met het zand der "redelijkheid" gestrooid: Wat wel kan helpen, is de inzet van een Assertive Community Treatment-team. Een mobiel, multidisciplinair zorgteam, 24 uur per etmaal bereikbaar, dat onder meer bestaat uit een psychiater, een verslavingsdeskundige en een woonbegeleider. Zo'n team zoekt mensen als Albert ter plekke op, helpt bij de organisatie van hun dagelijks leven, controleert hun medicijninname en onderhoudt contact met alle betrokkenen en andere hulpverleners. Nou, die ambulante hulp is er wel degelijk, maar kan natuurlijk dit soort gevallen niet voorkomen. Nog meer hulp omdat de problemen zo groot zijn? Dan is er een veel voor de hand liggender oplossing: permanente hulp! In de inrichting; Maar tot tot nog maar eens een herhaalde scheldpartij: Een sterke arm die Albert ondersteunt, in plaats van zijn huis uit trapt. Dat zou de ambitie van Rotterdam moeten zijn. En dit allemaal met als effectief resultaat een virulente verdediging van het care in the community systeem. Ze leren het nooit, die linkse politiek-correcte ideologen. Maar weer lij don ze een nederlaag: Uit: De Volkskrant, 22-01-2010, van verslaggeefster Maud Effting

Kliniek voor zeer zware psychische patiënten Kliniek gaat in februari in Amsterdam open j Nederland telt zo' n 300 zeer agressieve patiënten. In Amsterdam komt een kliniek voor de allerzwaarste psychiatrische patiënten, die overal vastlopen. De stoornissen bij deze patiënten zijn zo ernstig dat de behandelaars hen doorgaans niet aankunnen. De nieuwe kliniek van Inforsa, die in februari open gaat, is de eerste in Nederland die dergelijke patiënten langdurig gaat opvangen. 'Deze mensen zijn zeer agressief en manipulatief. Sommigen doen bijna continu zelfmoordpogingen', zegt psychiater Marion van Bruggen, hoofd behandelzaken bij Inforsa. 'Ze ontwrichten hele afdelingen. Het personeel is eigenlijk alleen maar bezig met crisisbestrijding. Daardoor konlenze niet toe aan de behandeling van de stoornis.

0023/024

27/07

2010

DIN 1 3 : 1 9

FAX

+31793620764

Deze patiënten worden ook vaak gesepareerd.' ... IRP: Dit betreft mensen die al binnen zitten. Maar dit geldt natuurlijk onverkort voor de hele sector: er is in alle gradaties onderverzorging - er lopen er in alle varianten te veel "vrij rond".

E<

]024/024