120 | happinez
Mysterie
Een eeuwenoude ziel als vriend Ieder mens zou een persoonlijke gids hebben: een ziel die je vanuit een andere dimensie begeleidt. Als een wijze, liefhebbende vriend. Susan Smit liet zich in een lichte trance brengen en ontmoette haar gids. “Het voelt als het weerzien met een oude bekende.”
happinez | 121
‘V
oel je ademhaling door je lichaam stromen, steeds dieper en langzamer, in en uit.” Spiritueel therapeut Anke de Graaf spreekt met een lage en monotone stem. “Zie jezelf boven aan een trap staan. Terwijl ik aftel, loop jij de treden af. Tien, negen, acht...” In gedachten loop ik de trap af. Als ze bij ‘één’ is aanbeland, stap ik van de laatste trede op de grond. Nu moet ik dan zogenaamd onder hypnose zijn, denk ik sceptisch. “Onderaan de trap staat een poort die naar het land van de gidsen leidt.” Die zie ik tot mijn verrassing als bij toverslag opdoemen. Als ze vraagt of mijn poort van boven rechthoekig of rond is, zeg ik zonder twijfelen ‘rond’. De poort gaat open en er stroomt een mooi licht uit. Ik stap de drempel over en loop verwonderd rond in een landschap dat heuvelachtig en groen is. Maar wat ik tegelijkertijd ook weet: ik lig op een bed met een deken over me heen en een donkere doek over mijn ogen en ik ben in een lichte trance gebracht. Naast me op een stoel zit Anke, die in haar praktijk regressietherapie en gidssessies aanbiedt. “Je hoeft niet te twijfelen, niet te denken,” zei ze voordat we begonnen, “zeg gewoon het eerste wat in je opkomt. Laat het maar gebeuren.” Ik ben al eerder in regressietherapie geweest, waarbij je in gedachten teruggaat naar een vorig leven, ik ken dus de procedure. Toch voel ik me deze keer onzeker of ik wel dingen zal zien en of het me lukt om de hinderlijke gedachte ‘als ik niets zie, heb ik geen artikel’ van me af te zetten. Het is de bedoeling dat ik vandaag mijn gids ga ontmoeten. Gidsen zijn zielen zonder stoffelijk lichaam die ervoor hebben gekozen om een mens te begeleiden bij diens levens op aarde, heeft Anke me verteld. Ze hebben al een hele reïncarnatiecyclus achter de rug, waarvan meestal een of meer levens met de mens die ze begeleiden. Gidsen zijn klaar met alles wat ze op de aarde als ziel zouden moeten leren en incar122 | happinez
‘Ik besluit dit serieus te nemen en niet af te wijzen wat ik niet kan verklaren.’ neren niet meer. Gidsen zijn ons dus voor in onze levenscyclus, ze hebben meer ervaring dan wij en kunnen ons daarom helpen. “Eigenlijk is een gids gewoon een wijze en liefhebbende vriend of vriendin, maar dan zonder stoffelijk lichaam,” aldus Anke.
Vertrouwd “Er komt een lichtende gestalte van een heuvel af lopen,” hoor ik Anke uit de verte zeggen, “steeds dichter naar je toe, net zolang totdat deze figuur voor je staat. Het is je gids. Is het een man of een vrouw?” Een man, weet ik. Hij is langer dan ik, hij heeft bruin halflang haar en kijkt me liefdevol aan. Hij lijkt niet op iemand die ik uit dit leven ken, maar toch is het of ik een oude bekende tegenkom. Het voelt vertrouwd en veilig. Anke vraagt me of ik zijn naam kan horen. Ze telt
steeds tot drie, waarna ik de eerste letter die in me opkomt moet zeggen. Ik noem zonder twijfelen de eerste twee letters, maar bij de derde twijfel ik. Er zit ook een ‘a’ in, weet ik, maar verder kom ik niet. Anke, die door haar hooggevoeligheid ook contact heeft met mijn gids, noemt drie soortgelijke namen waaruit ik kan kiezen. Ik voel een schokje bij de derde. Die moet het zijn. Anke vraagt me in gedachten terug te reizen naar het laatste leven dat ik samen met mijn gids - toen nog een mens - geleid heb. Bij het horen van haar woorden krijg ik onmiddellijk een indruk van dat leven, een innerlijk ‘weten’, alsof tijd en ruimte in één zucht te overbruggen zijn. Ik weet te vertellen dat ik een vrouw en hij een man was, dat we getrouwd waren en drie kinderen hadden. Het was tijdens de zesde eeuw in Frankrijk -
Mysterie
Hoe communiceer je met je gids? oor een ontmoeting met je gids moet je je bewustzijn naar * Veen andere dimensie verplaatsen. Dit kun je trainen met on-
a naar een rustige plek, sluit je ogen, ontspan en vertrouw * Gerop dat je gids bij je is. Richt je aandacht op je gids en vraag
derstaande oefening. Lees de tekst enkele keren, totdat je ’m uit je hoofd kent. Bouw deze scène vervolgens stukje voor stukje op in je geest. Elke dag een beetje meer. Sluit je ogen en concentreer je op de beelden. Schrijf op wat je de eerste keer zag, de tweede keer en de derde etc. Je zult merken dat het verhaal steeds gedetailleerder wordt.
of hij of zij contact wil maken op energieniveau. Je kunt zijn of haar naam vragen, eventueel letter voor letter. vertrouwd te raken met je gids kun je op vaste momen* Otenmcontact zoeken, zoals bij het wakker worden of voor het slapengaan.
e staat aan de oever van een groot meer met rondom * Jgroene heuvels. Je staat op een zandstrandje en kijkt uit
ls je advies wilt, kun je een vraag stellen. Als je nog niet * Ageoefend bent, stel dan liever een gesloten vraag: ja of nee,
over het meer. Vanaf de overkant, waar het een beetje nevelig is, lijkt zich een bootje in jouw richting te bewegen. Hier zit een roeier in: jouw gids. Je gids zal een menselijke vorm hebben, die van een man of vrouw. Naarmate het bootje dichterbij komt, hoor je het geplas van riemen en het gekabbel van water tegen het bootje. De contouren worden steeds duidelijker. Je ziet dat de gids met z”n rug naar je toe zit. Dan is het bootje vlakbij. Het draait bij en stoot tegen het strand. De gids springt uit het bootje, pakt de punt vast en trekt de boot het strand op.
dit of dat? Geef niet meer dan drie keuzes en stel geen dubbele vragen. Houd het kort en duidelijk.
Noord-Frankrijk om precies te zijn. “Het was er niet heel mooi weer,” hoor ik mezelf zeggen. Eerst zie ik het huis waarin we leefden nog schimmig en vaag, maar naarmate ik beter kijk, ontwaar ik verweerd glanzend hout, een ketel boven het vuur, stenen op de vloer. We waren niet rijk, maar we rooiden het wel. Ik stierf door ziekte toen ik 63 jaar was en de kinderen al groot waren. Anke merkt glimlachend op dat ze mijn gids hoort zeggen: ‘We woonden dan wel niet in het zuiden, maar jij was de zon in mijn leven. En dat ben je nu nog steeds.’ Ik gloei bij die woorden. Dan roep ik mezelf tot de orde. Hoe kan ik dit in hemelsnaam allemaal weten? Ik doe dit vast zelf: als romanschrijfster is mijn verbeelding goed ontwikkeld en nu zit ik mezelf te bedotten met een nieuw verhaaltje. En toch. En toch. Om slechts een product van mijn fantasie te zijn, voelt het te echt. Er is een innerlijke waarneming, zoals wanneer ik me een herinnering met alle details voor de geest haal. Ik zie als het ware ‘in mijn hoofd’. Ook weet ik als vanzelf de achtergronden, de sfeer, de omstandigheden, zoals bij een echte gebeurtenis. En bovendien is het een totaalbeleving, compleet met emotionele betrokkenheid, terwijl verbeelding veel vrijblijvender en
en gids zal advies vaak via je gevoel kenbaar maken. Je * Evoelt: dit is oké, dit is niet oké. Als je te veel in je hoofd zit of juist te emotioneel bent, zul je zijn raad niet voelen. en gids is geen heilige voor wie je wierook of een kaarsje * Emoet branden, beschouw hem of haar als je beste vriend(in). Voor meer oefeningen: www.happinez.nl/gids
speelser is. Ik besluit om mijn eigen beleving serieus te nemen en niet af te wijzen wat ik niet kan verklaren, begrijpen of bewijzen. Als ik één ding heb geleerd, dan is het wel dat niet alleen zaken die te zien, meten, wegen of vast te pakken zijn hun bestaansrecht hebben.
Hulpgidsen De inmiddels overleden paragnost Jan Kleyn, internationaal een van de experts op het gebied van gidsenwerk en de vroegere leermeester van Anke, geeft in zijn boek ‘Jouw persoonlijke gids’ antwoord op de vraag waarom mensen gidsen hebben. ‘Dan vraag ik op mijn beurt waarom mensen vrienden hebben,’ schrijft hij. ‘Overal is er een hang naar vriendschap, want daar put je kracht uit en leer je van. Echte vriendschap komt overal voor, ook in die wereld ‘aan de overkant’. Ieder mens zoekt steun bij andere mensen - of die mensen nu een lichaam hebben of niet.’ Kleyn noemt een gids een bol energie, een golflengte: ‘Een gids heeft in beginsel geen vorm nodig. Toch zal de gids zich aan jou kunnen laten zien als een plezierig ogende man of vrouw. De vorm is aangepast aan jouw behoeften en die van de gids.’ In het gesprek dat ik later, na mijn sessie, met
Anke heb, vraag ik haar of we één of meerdere gidsen hebben. “Ik geloof dat we maar één hoofdgids hebben,” zegt ze. “Deze ziel kiest uit vrije wil voor jou en blijft na zijn of haar laatste leven voor een hele rij levens bij je. Daarnaast kunnen er hulpgidsen zijn die niet voortdurend bij je zijn. Je overleden oma die af en toe komt kijken hoe het met je gaat, bijvoorbeeld, of entiteiten die meehelpen bij een moeilijk proces en daar zelf ook van leren. Engelen ten slotte zijn wezens die nooit op aarde hebben geleefd en die de grotere taak hebben om collectieve energieën te beïnvloeden.” Gidsen bekijken dingen zonder menselijke emoties als wrok, jaloezie of angst. Ze bezien het leven vanaf een ander niveau, met een bepaalde wijsheid en zonder te oordelen. “Ze hebben wel gevoelens als liefde en zelfs gevoel voor humor,” zegt Anke. “Als wij weer eens onze neus stoten, kijken ze er met begrip naar. Gidsen hebben aardse ervaringen gehad en daarom begrijpen ze ons ook zo goed. Wij zouden zelf ook als gids kunnen gaan werken als we als ziel ver genoeg zijn ontwikkeld.”
Ongeboren ziel Ik loop weer in gedachten door het gidsenlandschap. Anke vraagt mijn gids me te ver > happinez | 123
‘Een overweldigend gevoel van liefde stroomt door me heen.’ wasje om raad vraagt en je geen stap durft te zetten zonder overleg. “Een gids zal er een stokje voor steken als iemand te afhankelijk dreigt te worden,” zegt Anke. “De gids rolt niet elke steen voor je voeten weg, want heel vaak zijn er dingen die we moeten leren. Als onze gids steeds zou ingrijpen, kunnen we die lessen niet leren. Hoe graag we dat soms ook willen, we zijn er niet bij gebaat om bij het handje genomen te worden. Bovendien moet je de stappen om iets voor elkaar te krijgen zélf zetten. Jij leidt je eigen leven en je bent er zelf verantwoordelijk voor.”
Heimwee
> tellen wat ik in dit huidige leven te doen heb.
“Trouw blijven aan mezelf,” antwoord ik als vanzelf. Dat is voor mij het hoogste goed. “Het is jouw taak om een voorbeeld te zijn voor anderen, om iets uit te dragen,” zegt Anke, die doorgeeft wat mijn gids haar vertelt. “Je kunt alleen uitdragen wat je eerst zelf hebt geleerd, hoor ik hem antwoorden,” voegt ze er nog aan toe. “Jij moet van binnenuit leven en het dan als een baken naar buiten uitdragen. Ook in je toekomstige gezin.” Bij die laatste woorden veer ik op. “Gezin?” “Je gids wil je graag meenemen naar de ziel van je toekomstige kind,” zegt Anke. Kennelijk verblijven in de vierde dimensie, waar de gidsen zijn, ook de zielen van ongeboren kinderen. Ik moet even bijkomen van dit nieuws. Maar die tijd krijg ik nauwelijks, want Anke zegt dat de ziel naar mij en mijn gids toe loopt. “Hoe voelt de ziel aan?” vraagt ze. Het lukt me niet om te antwoorden, omdat ik bevangen word door een overweldigend gevoel van grenzeloze liefde. Anders dan bij de gids voel ik me nu niet gekoesterd, maar wil ik op mijn beurt koesteren. “Ze voelt heel licht aan, vrolijk, zuiver,” zeg ik zachtjes. Ik merk dat ik spontaan in de vrouwelijke vorm spreek en vraag Anke of het inderdaad een meisje zal 124 | happinez
worden. Ze grinnikt. “Je gids zei zojuist al tegen me dat je niet hoeft te vragen of het een jongen of een meisje wordt, omdat jij dat zelf al heel goed weet.” Bij de vraag wat haar levensthema is, welt het woord ‘vrijheid’ spontaan in me op. Anke zegt dat deze ziel al eerder levens met mij en ook met mijn huidige vriend heeft geleid - dat gevoel had ik zelf ook al. “Ze zegt: ik houd zoveel van jullie en ik wil zo graag bij je zijn.” Ik ben in tranen. “Gidsen waarderen het als we contact met ze maken en we beseffen dat zij er zijn,” zegt Anke later. “Veel gidsen hebben te maken met mensen die tijdens hun leven niet met ze communiceren. Dan doen ze hun werk ook wel, maar op een minder directe en bewuste manier. Mensen zullen misschien wel voelen dat ze gesteund of geleid worden - al zullen ze dat niet zo benoemen.” Als je wel bewust contact met je gids hebt hoe verandert dit dan je leven? “Ik geef al jaren cursussen gidscontact en ik zie dat mensen meer vertrouwen in zichzelf en in het leven krijgen. Ze voelen zich gesteund. Al moet ik daaraan toevoegen dat een gids nooit menselijk contact kan vervangen. Dat is nooit de bedoeling.” Net zoals het ook niet de bedoeling zal zijn dat je je gids voor elk wisse-
Het einde van de sessie komt in zicht. Ik neem afscheid van het lichte wezen tegenover me, we omhelzen elkaar en er stroomt een warme zachtheid door me heen. Ik open de poort, stap over de drempel, kijk nog een laatste keer achterom en loop dan de trap op. “Acht, negen, tien...” hoor ik Anke zeggen. Ze neemt de doek van mijn ogen; ik knipper tegen het felle licht. Ik merk nu pas dat ik het koud heb van het lange stilliggen. Van binnen voel ik nog steeds de diepe liefde van de omhelzing. En een vreemd gevoel van heimwee. Misschien zal ik morgen weer twijfelen aan wat ik nu allemaal gezien heb. Misschien zal ik het wegzetten als een mooie droom. Waarschijnlijk zal ik, als ik iemand anders probeer te vertellen wat ik precies ervaren heb, er niet uitkomen. Maar op dit moment weet ik dat geen mens ooit alleen is. Dat we worden gedragen en gesteund, getroost en bemind. Als we maar bereid zijn open te staan en te luisteren. Informatie over Anke de Graaf www.anke-de-graaf.nl en 0294 293543 Meer lezen? ‘Jouw persoonlijke gids’, Jan Kleyn, Strengholt United Media, ISBN 9789049400149 TEKST Susan smit fotografie Trevillion images
>
