Zeven levens Op weg naar succes met het Europees Sociaal Fonds. Sociaal Europa

Zeven levens

Op weg naar succes met het Europees Sociaal Fonds

Sociaal Europa

Zeven levens

Op weg naar succes met het Europees Sociaal Fonds

Ontdek het traject van zeven begunstigden van het Europees Sociaal Fonds

Europese Commissie Directoraat-generaal Werkgelegenheid, Sociale Zaken en Inclusie Tekst afgewerkt in juni 2013

Noch de Europese Commissie, noch enige persoon die optreedt in naam van de Commissie, kan verantwoordelijk worden gesteld voor het gebruik dat kan worden gemaakt van de gegevens in deze publicatie. Omslagillustratie: Maud Millecamps — © Europese Unie Foto’s: Rudi Miel — © Europese Unie Frankrijk: blz. 5: foto onderaan, blz. 6: foto onderaan, blz. 7: foto bovenaan, blz. 15: foto bovenaan; Verenigd Koninkrijk: blz. 19: foto onderaan, blz. 25: foto bovenaan; Duitsland; Polen: blz. 42: foto onderaan; Litouwen: blz. 54: foto bovenaan en achtergrondfoto, blz. 55: foto bovenaan, blz. 61: achtergrondfoto, blz. 62: foto bovenaan; Spanje: blz. 66: foto onderaan. Frankrijk: Brieuc Hubin — © Europese Unie Spanje: Leopoldo Alberto Prieto de Paula — © Europese Unie Polen: Agnieszka Kolodynska — © Europese Unie Verenigd Koninkrijk: Simon Burt — © Europese Unie Litouwen: Šviesos raštas — © Europese Unie

Europe Direct helpt u antwoord te vinden op uw vragen over de Europese Unie. Gratis nummer (*):

00 800 6 7 8 9 10 11 (*) De informatie wordt gratis verstrekt en bellen is doorgaans gratis, maar sommige operatoren, telefooncellen of hotels kunnen kosten aanrekenen.

Meer gegevens over de Europese Unie vindt u op internet via de Europaserver (http://europa.eu). Catalografische gegevens en een samenvatting bevinden zich aan het einde van deze publicatie. Luxemburg: Bureau voor publicaties van de Europese Unie, 2014 ISBN 978-92-79-33441-2 doi:10.2767/34698 © Europese Unie, 2014 Overneming met bronvermelding toegestaan. Printed in Luxembourg G      (ECF)

Het Europees Sociaal Fonds, een diepmenselijk verhaal

Brigitte, James, Nauras, Ebrahim, Anna, Jolanta en Carlos: zeven Europeanen die representatief zijn voor het Europa van vandaag; zeven heel uiteenlopende levens, die toch iets gemeenschappelijks hebben. Allen hebben ze op een bepaald moment namelijk steun genoten van het Europees Sociaal Fonds (ESF) om hun professionele doelen te bereiken.

Elk jaar krijgen meer dan tien miljoen mensen ESF-steun. U binnenkort ook? Kom meer te weten op de website van het ESF: http://ec.europa.eu/esf

Het ESF investeert in mensen. Mensen zijn zonder twijfel de sterkste troef van Europa.

Zeven levens — Op weg naar succes met het Europees Sociaal Fonds

Uit hun verhalen en getuigenissen op de ESF-website wordt duidelijk dat de projecten die door het ESF worden gesteund, sterk uiteenlopen qua aard, toepassingsgebied en doel, en dat ze gericht zijn op mensen uit alle lagen van de bevolking: jonge of oudere werkzoekenden, studenten, ondernemers in spe enz.

3

Hellemmes

Project: steun voor het „Lille Plan for Integration and Employment” (het lokale plan voor integratie en werkgelegenheid in Rijsel) (PLIE) Begunstigden: Centrum voor sociale actie (CCAS) in Hellemmes Duur van het project: 2011 Totaal budget: 33 072 EUR ESF-bijdrage: 15 000 EUR Deelnemers: 145 Land: Frankrijk Organisatie: „Lille Plan for Integration and Employment” (het lokale plan voor integratie en werkgelegenheid in Rijsel) (PLIE): http://www.mde-lille.fr/

Brigitte, verpleeghulp in een verzorgingstehuis

Bestemming Hellemmes — Frankrijk

Bestemming

Hellemmes

http://ec.europa.eu/esf 5

Een vrouw van daden Open deur

Mijn man en ik wonen in Hellemmes, in een oud arbeidershuis in Noord-Frankrijk, net buiten Rijsel. Ons huis heeft nog altijd de oorspronkelijke voordeur, als enige in de straat. Alle buren hebben hun voordeur al vervangen. Maar dat is niet het enige wat onze buren uniek aan ons vinden. Mijn man is een voormalige worstelaar en vrachtwagenchauffeur die een aanrijding met een bulldozer heeft overleefd, en nu met pony’s werkt. Allesbehalve een saaie achtergrond dus. Voeg daarbij nog dat ik terug naar school ben gegaan op mijn zestigste, en je snapt waarom wij zowat de buitenbeentjes van onze buurt zijn.

6

Kruiswoordraadsels

Ik ga graag wandelen in het François Mitterrandpark, niet ver van waar ik woon, om de batterijen weer op te laden. Mijn man kan geen lange wandelingen meer aan, dus ga ik alleen. Ik ga ook graag zwemmen, en winkels kijken in Rijsel. Wanneer ik thuis ben, zorg ik voor mijn man: het dagelijks leven is een strijd voor hem. Hij moet constant pijnstillers nemen. Om te ontspannen los ik kruiswoordraadsels op of kijk ik televisie. Ik kook ook graag hartige maaltijden zoals gegratineerd witlof, frietjes en gebraad. Jammer genoeg ga ik niet meer vaak op reis. Maar ik heb fijne herinneringen aan het Normandische platteland, zoals de geur van appel- en perenboomgaarden.

Na het ongeval van Francis zijn we pony’s gaan fokken. Mijn kleindochter was daar erg voor te vinden: ze is gek op dieren. Het is soms veel werk, maar we hebben die beslissing allen samen genomen. Het betekent ook dat mijn man het huis uit moet om voor de dieren te zorgen, en dat is voor hem een enorm houvast geweest. Tijdens het weekend rijden we met kinderen rond in karren voortgetrokken door onze pony’s. Dat is een leuke vorm van lokaal vermaak. We vragen alleen dat de ouders een kleine bijdrage leveren voor het voer van de pony’s.


Iedereen aan boord!

7

Ik ben 63. Ik ben verpleeghulp. Ik woon vlak bij Rijsel, in Frankrijk. Ik heb flink wat tegenslagen gekend in mijn leven, maar ik geniet volop van elke dag. Ik heb altijd al veel ideeën in mijn hoofd gehad. Soms heb je dan alleen nog wat geluk nodig om de sprong te wagen. Het leven duurt niet lang genoeg om alles te leren. Ik heb veel te geven, en ik wil nog zoveel doen, nu ik het nog kan.

Slechts twee van mijn broers leven nog. Ik ben de jongste. We waren met zijn zessen. De wereld was toen heel anders dan vandaag.

Wat hebben jullie uitgespookt?

Wat voor weer het buiten ook was, elke dag gingen we op de plaatselijke vuilnisbelt spelen.

Jullie zijn vuil en smerig. Brigitte, breng me gauw de schrobber.

Mijn moeder was een bijzondere vrouw. Ze zei vaak: „Ik vlieg er gewoon in, en dan zie ik wel wat er gebeurt.” Ze was altijd bezig. Haar energie was aanstekelijk en ze had het hart op de tong. We wilden allen zijn zoals zij. Hier. Het zijn wafels, voor je kinderen, versgebakken.

Op mijn achttiende ging ik aan de verpleegschool geestelijke gezondheidszorg studeren. Twee jaar later stopte ik ermee. Ik was te jong. Ik had mijn kinderen.

Mijn man was vrachtwagenchauffeur. Ik begon mijn eigen transportbedrijf.

Onderweg ben je altijd alleen. Dat was niet het leven waarvan ik droomde.

Mijn vervoerbedrijf draaide dertien jaar lang goed, maar toen liep het mis. Ik werd gedagvaard voor de handelsrechtbank.

Ik kwam het te boven. Enkelen onder ons begonnen een nieuw bedrijfje.

Het spijt me echt. Ik heb echt geprobeerd om ...

U hebt niets verkeerds gedaan.

Maar in 1997 had mijn man een ernstig ongeval. Hij werd aangereden door een bulldozer.

Je redt het wel, houd vol!

Ik hielp mijn man zo goed als ik kon. Door die ervaring kreeg ik weer zin om iets in de medische en sociale sector te doen. Ik hield het transport voor bekeken en werd verzorgster.

Ik kocht een pony: Charlotte. Met één bruin en één blauw oog. Dat was therapeutisch voor mijn man, want hij kon er zijn energie in kwijt. Dieren hebben mensen nodig.

Toen ik zestig was, kwam ik voor een uitdaging te staan. Toen klikte het bij mij. Je bent hier niet voor opgeleid. Nergens aankomen!

Ik studeerde af en vond al snel werk bij Les Orchidées. Daar ben ik echt opengebloeid.

Ik ging terug naar school om verpleeghulp te worden. Het Centrum voor sociale actie hielp me daarbij, want ik had geen inkomen. Op je zestigste, de pensioenleeftijd, krijg je immers geen werkloosheidsuitkering meer.

We hebben het recht om te studeren, ongeacht onze leeftijd. Ik besliste om vooruit te komen in het leven.

Alles van jezelf geven Toen ik terug naar school ging, stopte ik met werken. Dus ik had geen inkomen. Ik vond een organisatie die mijn studie kon betalen. Maar dat volstond niet. Toen ben ik langsgegaan bij het Centrum voor sociale actie, waar ik Valérie en Aziz ontmoette. Zij hebben me geholpen. Met hulp van het Europees Sociaal Fonds kon ik mijn studie afmaken. Als je twijfelt aan jezelf, moet je sterk en alert blijven. Steun is er altijd: je moet gewoon de juiste vinden om je verder te helpen. Niemand zit ooit hopeloos vast. Je moet jezelf leren kennen en beseffen dat we elkaar allemaal nodig hebben.


Aan de grond

13

Recht uit het hart

Toen ik het telefoontje kreeg van Les Orchidées, heb ik geen moment getwijfeld. Ik vond het van bij het begin leuk. Toen ik begon, waren de mensen verrast over mijn leeftijd. Maar ze hebben me heel snel in hun armen gesloten. Ik ben er nu een vaste waarde. Ik ben er in mijn element. De bewoners appreciëren mij en mijn persoonlijkheid. We kunnen het goed met elkaar vinden. Ik ben spontaan en warm van aard. De bewoners zeggen wel vaker dat ik sfeer breng waar er vroeger geen was. Ik probeer ze morele steun te bieden. En hun vriendelijkheid, recht uit het hart, raakt me echt.

Geen dank

Ik ben echt een gever. Ik zeg altijd: „Geven is makkelijker dan krijgen.” Als je iets krijgt, moet je die persoon bedanken. En daar ben ik niet zo goed in, want mijn gevoelens zijn vaak niet in verhouding tot de actie van de andere persoon. Dus voor mij voelt het veel natuurlijker aan om te geven. Ik geef mijn goed humeur, mijn energie en mijn liefde aan mensen die het nodig hebben. Zowel hier als elders. Ik ben heel tactiel en houd mij graag met mensen bezig. Ik zing voor ze en ik plaag ze ook wel eens. Ik breng ze aan het lachen, en zo heeft iedereen een leukere dag.

14

Levenservaring

Ik kan met de meeste bewoners goed opschieten omdat het eenvoudige mensen zijn. Ik kan ernstige gesprekken met ze voeren, maar uiteindelijk lachen we meestal wel ergens om. Ook de nogal gesloten mensen laten mij nu en dan helpen omdat ze een band voelen vanwege mijn leeftijd. Zulke affiniteiten hebben te maken met mijn levenservaring. Ik heb een heel gevarieerd leven gehad en ben van alle markten thuis. Jongeren begrijpen ouderen niet altijd. Ik kan sommige dingen beter aanvaarden dan wie net van school komt. Ik kan beter omgaan met mensen.

Ik houd van mijn werk. Ik zal het blijven doen zolang ik iets te geven heb. Ik ben niet van plan te stoppen nu het zo goed gaat. Maar misschien zal ik wel grenzen moeten stellen. Ik heb nog veel plannen. Ik zou graag gebarentaal leren. Ik praat toch al veel met mijn handen ... Dat is al een begin! Ik zou ook graag op kinderen passen. En mijn middelbare school zou ik ook willen afmaken. Dat zit nu al tien jaar in mijn hoofd. En daarnaast wil ik nog Engels en Duits leren. Ik heb al wat boeken voor beginners gekocht.


Volle kracht vooruit

15

New ewquay quay

Project: XtraVert, geleid door Real Ideas Organisation (RIO) Begunstigden: jonge werklozen Duur van het project: juni-augustus 2009 Totaal budget: 104 902 EUR ESF-bijdrage: 16 733 EUR Deelnemers: 11 Land: Verenigd Koninkrijk Organisatie: Real Ideas Organisation (RIO) http://xtravert.realideas.org/

James, ontwerper van skateboardhellingen Bestemming Newquay — Verenigd Koninkrijk

Bestemming

Newquay


Extreme passies Aan zee

Newquay is de gemeente waar ik ben opgegroeid. Ik woon er samen met mijn vriendin. Ook mijn vader woont er, net als mijn vrienden en mijn familie. Extreme sporten leven echt in onze gemeente. Het hele jaar door trekt Newquay surfen skateboardfanaten aan. Zelfs de etalages van winkels zijn ingericht met het oog op die sporten. Zelf houd ik van alle buitensporten. Maar niet van de kou, dus surf ik alleen in de zomer. Mijn vrienden zijn dapperder, want zij surfen het hele jaar door.

18

Vrienden voor het leven

Vrienden betekenen alles voor me. We gaan samen naar de pub of naar het strand, luisteren naar muziek en we surfen. In de zomer zijn er vaak festivals en ik ga ook graag vissen met mijn vrienden. Maar wat ons echt bindt, is onze passie voor skateboarden. We vormen een echte gemeenschap. Er staat geen leeftijd op skateboarden: iedereen komt samen in dezelfde parken. Door het skateboarden heb ik al veel mensen ontmoet en goede vrienden gemaakt.

Door het surfen heb ik de reismicrobe te pakken gekregen. Ik heb al in exotische paradijzen als Thailand en Indonesië gesurft. Het is een sport waar taal en cultuur geen barrières vormen. Het gevoel van vrijheid dat je krijgt door te surfen, is volgens mij wat surfers overal ter wereld verbindt: als we op onze surfplank staan, vloeien al onze spanningen gewoon weg. Het is echt een manier om ons uit te drukken. Relaties tussen surfers zijn eenvoudig en natuurlijk, of je nu een amateur of een kampioen bent.

Bestemming Newquay — Verenigd Koninkrijk

Op de golven

19

Ik ben 23. Ik ben schrijnwerker en ik houd van extreme sporten zoals skateboarden, surfen en snowboarden. Ik woon en werk in Newquay in het Verenigd Koninkrijk. Dat is een echt surfstadje, zowel in de zomer als in de winter. Ik heb het geluk dat ik een baan heb die rechtstreeks verband houdt met mijn hobby: ik ontwerp en bouw skateparken en -hellingen. Mijn hele leven draait om skateboarden!

Mijn vader was dol op surfen en hij heeft zijn passie aan mij doorgegeven.

Ik kan je niets meer bijleren, James! Je weet al waar je mee bezig bent!

Ik was heel jong toen ik mijn eerste skateboard kreeg. Ik leerde de kneepjes in de parken. Daar is geen school voor.

Skateboarden heeft altijd iets dringends. We hebben onze skateboards altijd bij de hand. We leven ermee en gaan ermee slapen.

De sport geeft een kick, maar eist ook zijn tol. Ik ben de tel kwijt hoeveel botten ik al heb gebroken. Zo werd ik een keer wakker in het ziekenhuis de dag na een zware val.

Dit keer is het ernstig, James. De dokters hebben me gewaarschuwd. Je zult het rustig aan moeten doen ...

Skateboarden is als een virus. Je raakt er niet zomaar van af. Twee jaar nadat ik gedwongen moest stoppen, stapte ik weer op mijn skateboard. Het is een gevaarlijke sport, maar je krijgt er zo’n adrenalinestoot van!

Ik weet het ... maar je weet dat ik het nooit zal opgeven ...

Skateboarden heeft me ook geholpen om verder te studeren. Ik kan me moeilijk concentreren omdat ik dyslexie heb. Skateboarden na de lessen stimuleerde mij.

Ik studeerde toerisme omdat ik de wereld wilde zien. Ik heb altijd al veel gereisd, met mijn familie en vrienden. Maar ik maakte de cursus niet af. Er was te veel theorie.

Maak ons iets lekkers klaar, hè! Ik besloot toen te leren koken, want ik wilde als chef-kok werken in een snowboardresort. Ik werkte in een groot hotel in Newquay.

Ik hield van koken. Maar de uren lagen mij niet: ik stond de hele dag in de keuken, terwijl mijn vrienden gingen surfen en skateboarden. Daarna heb ik een tijdje in bars en winkels gewerkt.

Ik voelde me wat verloren ... zonder specifieke opleiding. Het was toen dat mijn vader me vroeg of ik geen handje kon toesteken. Hij had besloten om helemaal alleen een houten huis te bouwen. Dat was een nieuwe ervaring voor mij, en een gelegenheid om over schrijnwerk te leren.

Ja hoor, gaan jullie maar lekker plezier maken, luilakken!

Heb je al over de XtraVert-cursussen gehoord?

Ja, tante ... Dat lijkt me een goed idee. Skateboarden en schrijnwerk. Alles wat ik graag doe samen!

En zo ben ik bij het team van XtraVert beland.

In amper vier maanden leerden ze me de basis van de schrijnwerkerij.

Ik leerde er skateparken en -hellingen bouwen. Na afloop van de cursus boden ze me een baan aan.

Vandaag doe ik waar ik van houd. Met mijn vrienden. Het gaat me voor de wind!

Op het goede spoor


25

De houtsector

Aanvankelijk was ik niet zo geïnteresseerd in schrijnwerk. Ik dacht dat het een saai vak was. Maar ik ben het echt gaan appreciëren. Schrijnwerk draait om meer dan alleen stukken hout snijden en in elkaar zetten. Eerst en vooral komt er veel ontwerp en creativiteit bij kijken. Het is ook cruciaal om de juiste houtsoort te kiezen voor elke toepassing. Voor skateboardhellingen gebruiken we bijvoorbeeld een specifiek type meerlagig hout dat flexibel en toch heel sterk is.

De fakkel overdragen

De jongeren aan wie ik lesgeef, doen me aan mezelf denken. Ik zie mezelf in hun vragen en hun fouten. Aanvankelijk hebben ze nooit veel zelfvertrouwen, maar al snel maken ze veel vooruitgang. Sommigen gaan zelfs studeren aan de universiteit. Wij geven hun een goede basiskennis van de schrijnwerkerij. Ze beginnen met helemaal alleen een stoel te maken, die ze mee naar huis krijgen. Het feit dat ik maar een paar jaar ouder ben, is een groot voordeel. Ik kan zeggen: „Kijk, amper drie jaar geleden stond ik in jouw schoenen en nu werk ik voltijds.”

26

Springplank

Matt, Jack en ik zijn echt gepassioneerd door skateboarden. Maar een baan vinden die verband houdt met skateboarden, dat leek ons een utopie. Na de XtraVert-cursus zagen de oprichters van het project echter in dat de skateboardhellingen die wij maakten populair waren en dat er misschien geld mee te verdienen viel. Dat was drie en een half jaar geleden. Ze hebben ons aangeworven. We zijn de uitdaging met succes aangegaan. Vandaag verkopen we onze „ramps” in het hele Verenigd Koninkrijk, zowel aan individuen als aan groepen.

Iets nieuws bouwen is altijd heel opwindend. Aan het einde van een project kunnen we haast niet wachten om op ons skateboard te springen en het zelf te testen. De ervaring is telkens anders: het is altijd weer een nieuw gevoel. Het leukste aan mijn baan vind ik de laatste test: dan mag iedereen van het team op zijn skateboard springen en lekker uit de bol gaan.

Nieuw leven

Zonder het Europees Sociaal Fonds zou ik zeker niet staan waar ik nu sta ... Ik zou waarschijnlijk zelfs nooit schrijnwerkerij hebben gestudeerd. Iedereen — ook mijn collega’s Matt en Jack, die de eerste cursussen volgden — heeft iets van zijn leven kunnen maken. Het XtraVert-programma heeft het leven van verschillende mensen veranderd. Veel jongeren en volwassenen willen iets met hun leven aanvangen, maar krijgen daar nooit de kans toe.


Getest en goedgekeurd

27

Koblenz

Project: MYK4international Begunstigden: jonge Duitsers aan de slag in de Franse horeca Duur van het project: mei 2009-december 2013 Totaal budget: 2 044 717 EUR ESF-bijdrage: 1 208 532 EUR Deelnemers: 125 gepland; 86 tot op heden Land: Duitsland Organisatie: IKAB http://www.ikab.de/portrait/index_en.html

Nauras & Ebrahim, leerling-koks

Koblenz

Bestemming Koblenz — Duitsland

Bestemming


Eén grote familie Meteen ter zake

Ik woon in een appartement op drie kilometer van Koblenz. Ik heb nu al twee jaar de Duitse nationaliteit, maar ik voel me nog altijd niet 100 % Duits. Als men mij vraagt waar ik vandaan kom, dan wil ik nog altijd instinctmatig „Irak” zeggen. Maar het is eerder een emotionele kwestie, want ik woon echt graag in Duitsland. Ik spreek Duits en ook mijn vrienden spreken Duits. Ik apprecieer alles wat mijn gastland al voor mij heeft gedaan. Ik sta dan ook op de eerste rij om voor het Duitse nationale elftal te supporteren.

30

Mee met de stroom

Bij zonnig weer zit ik tijdens mijn pauzes graag aan de oever van de Rijn of de Moezel, samen met mijn vriend en collega Ebrahim, met een glas wijn en een hapje. Mijn werk vergt heel veel energie. Toch vind ik ’s avonds altijd nog de tijd om voor mezelf te koken. Ik maak eenvoudige gerechten klaar, maar leg de lat hoog voor de bereiding en de ingrediënten die ik kies. Ik probeer graag nieuwe combinaties uit, zoals in sauzen en soepen.

Vandaag voel ik mij helemaal Duits, en volledig geïntegreerd. Het was een lang traject: twaalf jaar! Door mijn werk heb ik niet veel tijd over voor hobby’s, maar ik houd van vissen aan de rand van een meer of langs de Rijn. En soms speel ik gitaar. ’s Avonds na het werk ga ik vaak nog iets drinken met collega’s om te ontspannen. We zijn net één grote familie.


Riviervissen

31

Mijn naam is Nauras. Ik ben 26. Toen ik zeven was, verliet ik Bagdad met mijn ouders, mijn twee broers en mijn zus. Ik volg een koksopleiding in Koblenz, met specialisatie in desserts. Koken is mijn sleutel tot de wereld. Ik zou mijn opleiding graag afmaken in Zwitserland, en ik wil ook naar Azië reizen om te zien hoe het er daar aan toegaat. Ik zou graag ooit mijn eigen restaurant hebben in Spanje. Daar smaken de groenten anders.

Mijn naam is Ebrahim. Ik ontvluchtte Iran toen ik zeventien was, tijdens mijn legerdienst. Mijn moeder hielp me ontsnappen. Nu woon ik in Koblenz. Ik werk samen met Nauras: we volgen momenteel allebei een opleiding. Gastronomie is meer dan een interesse voor mij. Het is mijn leven. Als ik terugblik op wat ik al heb bereikt, ben ik trots op wat ik tot nu al heb kunnen verwezenlijken.

Mijn herinneringen aan mijn thuisland zijn verbonden met de oorlog. De wijk van Bagdad waar we woonden, werd gebombardeerd. We woonden vijf jaar in Jordanië. We waren politieke vluchtelingen. Ik bleef er tot ik dertien was.

Mijn ouders hebben altijd graag gekookt. Ik kook zelden voor hen, want zij kunnen het beter dan ik! Ik heb veel geleerd door naar mijn vader te kijken. Hij maakt heel gezonde gerechten klaar. Het is door hem dat ik professioneel wilde leren koken. Jij mag de paprika’s snijden, Nauras.

Toen ik net in Duitsland aankwam, had ik het niet gemakkelijk. Ik had me een grijs en saai land voorgesteld. Ik miste de zon, moest de taal leren, en van links naar rechts leren schrijven.

Op school lachten de andere kinderen me uit omdat ik slecht Duits sprak. Maar ik was goed in artistieke expressie en aardrijkskunde. En daar waren de andere kinderen jaloers op. Je tekening lijkt nergens op!

Toen ik vijftien was, werkte ik als barmeisje: ik had geld nodig.

Hier zijn jullie twee biertjes!

Ik stond er sceptisch tegenover. Het leek te mooi om waar te zijn ... Dus liep ik eerst een paar weken stage in Bordeaux. Ik was er dol op. Klop het eiwit stijf in pieken, Nauras.

Het aanbod om een koksopleiding te volgen, kwam van het arbeidsbureau.

Ik heb nu al twee jaar een Duits paspoort. De keukenploeg is als een familie. Iedereen heeft me aanvaard, zelfs al is het daar een mannenwereldje. Iedereen is het erover eens dat mijn chocoladetaart heerlijk is. Maar het recept is geheim!

Ik wilde niet sterven in de oorlog. Ik doorkruiste te voet Turkije, Bosnië en Herzegovina, Kroatië en Slovenië ... Mijn tocht duurde 21 dagen. In Italië stond mijn broer me op te wachten en hij bracht me per auto naar Duitsland.

Mijn eerste dagen in Duitsland waren moeilijk. Ik moest van nul af aan beginnen. Ik had helemaal niets. Ik moest jarenlang wachten op mijn werkvergunning. En ik mocht ook niet studeren.

Nee, het spijt me. Ik heb geen werk voor je.

We hadden elkaar al vijf jaar niet meer gezien, dus ik herkende hem niet meteen. In zijn auto viel ik als een blok in slaap. Ik had al een paar dagen geen oog dichtgedaan.

Mijn gesprek met het arbeidsbureau kwam nogal als een schok, maar wel een positieve. Toen ik stage liep in Bordeaux, in Frankrijk, klikte er bij mij iets.

Plots wist ik dat ik mijn weg had gevonden. Ik was zeker van mijn stuk. Ik was trots. Ik kon een goed rolmodel worden voor mijn zoon, die in Duitsland was geboren.

Mijn leven is nu hier, maar mijn hart blijft verpand aan Iran. Ik heb daar een heel gelukkige jeugd gehad. Ik heb fijne herinneringen aan mijn thuisland. Mijn vader woont er nog steeds.

Ik zal de uien voor je doen.

Bedankt, Nauras.

Een paar jaar geleden ging ik terug naar Iran. De overheid was niet langer naar me op zoek. Ik ga zeker nog terug. En misschien open ik er wel een hotel, waarom niet? Je stelt het duidelijk goed, jongen.

Maar op dit ogenblik leg ik mij toe op mijn opleiding. Ik wil reizen en nieuwe dingen leren in Azië (China of Japan). Ik houd van de manier waarop ze prachtige figuren snijden uit fruit en groenten, en hoe ze schaaldieren en vis bereiden. Ik heb nog veel te leren.

Smaken en kleuren


37

Suggesties van de chef

Mijn werkdag begint om acht uur ’s ochtends in de keuken, want dan vergadert het hele team. We bespreken het plan en de recepten voor die dag, en we verdelen de taken. Doorgaans zijn we met zijn drieën: iemand doet de voorgerechten, iemand de hoofd- en bijgerechten, en iemand de desserts. Ik doe het liefst de hoofdgerechten of de desserts.

Grand cru

Het arbeidsbureau en het Europees Sociaal Fonds hebben me de kans gegeven een opleiding te volgen. Het leek bijna te mooi om waar te zijn. Ik stond er sceptisch tegenover. De stage in Frankrijk, in Bordeaux, heeft me veel bijgebracht. Ik heb er geleerd over bepaalde manieren van werken en over nieuwe benaderingen van koken. Ik ben altijd dol geweest op bakken en desserts maken. Maar dit project heeft me doen inzien dat er nog veel andere dingen zijn die me interesseren in de keuken.

38

Borden dresseren

Telkens als ik een ingrediënt bereid, denk ik aan de smaak ervan en hoe ik die in een recept zou kunnen gebruiken. Ik observeer graag stiekem de reactie van klanten wanneer ze mijn gerechten proeven, vooral als ik iets nieuws of ongewoons heb bereid. Ik besteed ook veel zorg aan een mooie bordschikking. Ik ben een echte perfectionist. Ik probeer mijn collega’s aan te sporen dat ook te zijn.

Experimenteel koken

Wat ik het leukst vond aan de opleiding die ik kreeg, was het vertrouwen van de mensen: ze geloofden in mijn kunnen. En wat me nog het meest voldoening geeft, is wanneer ik in de keuken experimenteer met nieuwe dingen en nieuwe smakencombinaties, en dat de klanten genieten van mijn creaties. Ik houd ervan om van nul af aan speciale gerechten te bereiden en indruk te maken op de klanten.

Het MYK4international-project heeft mijn leven veranderd. Ik vind het buitengewoon dat Europa jonge mensen steunt met opleidingskansen als deze. Ik voel mij nu echt vol levenslust en ik houd van mijn baan. Ik voel me nuttig. Mijn bestaan is echt positief geëvolueerd. Als ik in de keuken sta, voel ik me thuis.


Vol leven

39

Lublin

Project: Initiative is a woman IV (Initiatief is een vrouw IV) Begunstigden: vrouwen die een klein bedrijf willen starten en runnen Duur van het project: januari 2011-augustus 2012 Totaal budget: 2 951 186 PLN ESF-bijdrage: 2 508 508 PLN Deelnemers: 72 Land: Polen Organisatie: Fundacja Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej http://www.fundacja.umcs.lublin.pl/

Anna, eigenares van een crèche

Lublin

Bestemming Lublin — Polen

Bestemming


Geheime tuin Wat frisse lucht

Ik ben 25. Ik woon bij mijn ouders in een dorp net buiten Lublin. Ik heb nog bij mijn broer en zijn studiemakkers gewoond in de stad, maar voelde al snel dat ik daar te oud voor was. Het studentenleven met zijn feestjes gaat niet echt samen met een carrière. Maar het platteland gaat me ook al snel vervelen. Dus doe ik het omgekeerde van wat de meeste mensen doen: ik trek in het weekend naar de stad.

42

Twee uitersten

Ik heb een gespleten persoonlijkheid. Enerzijds ben ik heel georganiseerd, gestructureerd en verantwoordelijk. Ik heb graag alles onder controle. Dus moet ik die serieuze kant van mijn persoonlijkheid compenseren met enkele andere activiteiten. Vandaar mijn interesse in extreme sporten: ik heb adrenaline nodig om in balans te zijn. Kitesurfen en parachutespringen, daar droom ik nog van. Ik ga ook bijna elke dag joggen. Dat doe ik echt graag.

Geboeid door reizen


Ik heb veel vrienden in Warschau. Ik knijp er graag eens tussenuit om ze te zien. We gaan geregeld naar openluchtconcerten en festivals, en we luisteren naar rock. Ik ben mijn eigen baas en ik deel mijn tijd in zoals ik het wil. Ik reis ook veel. Ik ben al vijf keer naar Italië geweest, waarvan drie keer naar Rome. Ik ben gek op Italië. Een leraar van me heeft mijn liefde voor het land aangewakkerd. Ik heb Italiaans geleerd en spreek de taal vloeiend.

43

Ik ben 25. Ik leid een crèche die ik zelf heb opgestart aan de rand van Lublin. Ik heb rechten gestudeerd, dus het was niet mijn intentie om in deze sector terecht te komen. Maar tijdens mijn studie kluste ik bij als assistente in een kinderdagverblijf, en toen besefte ik dat ik geboren ben om dit te doen: ik houd er echt van. Het schenkt me voldoening, ik voel me vrij en ik ben graag elke dag met kinderen bezig.

Ik herinner me niet zoveel details uit mijn kindertijd, maar volgens mijn ouders was ik een heel luid, gevoelig meisje dat graag in het middelpunt van de belangstelling stond.

Zowel mijn ouders als mijn grootouders gaven les, dus voor kinderen zorgen zit bij ons blijkbaar in de familie. Ik maak een snack voor je … Begin maar vast aan je huiswerk.

Gelukkig ben ik, nog volgens mijn ouders, uiteindelijk rustiger geworden …

Maar ik ging ervan uit dat ik niet in hun voetstappen zou treden. Ik dacht zelfs niet dat ik ooit voor kinderen zou zorgen. Ik had er geen enkele ervaring mee, behalve dan wat babysitten als tiener, toen ik op mijn neefjes paste.

Ik zal jullie een verhaaltje vertellen, maar dan is het bedtijd!

Mijn ouders waren uiteraard heel blij met die keuze! Ze moedigden me aan om dat pad te volgen.

Weet jij al wat je later wilt gaan doen, Anna? Het wordt tijd om er eens over na te denken …

Ja, ik word advocaat!

Maar toen rebelleerde ik. Mijn ouders waren verrukt dat ik rechten ging studeren, en dus maakte ik een totale ommezwaai en verkondigde ik dat ik islamitische kunsten ging studeren.

Mijn moeder pakte het slim aan. Ze wist hoe koppig ik was, dus liet ze me mijn eigen keuze maken. Uiteindelijk koos ik dan toch voor rechten.

Ik was een vlijtige student, en mijn toekomst als advocaat was al uitgestippeld.

Maar toen gebeurde het: ik nam een baantje aan als crèchehulp.

Ik vond het zo leuk dat ik mijn studeerschema opbouwde rond mijn werkuren.

Maar in het laatste jaar werd het te moeilijk om beide te combineren. Ik moest mijn baantje opzeggen om me op mijn studie te concentreren. Dat was hartverscheurend …

Ik heb mijn studie rechten afgemaakt. Ik wilde al die kennis niet verloren laten gaan. Daarna begon ik onderzoek te doen naar crèches en ging ik op zoek naar een locatie net buiten Lublin omdat er in het centrum al genoeg crèches waren.

Ik had niet de middelen om het pand te renoveren én al het benodigde materiaal te kopen. Dus klopte ik aan bij een vereniging die deels door het ESF werd gefinancierd. Ik kreeg er financiële steun en een opleiding over onderwerpen waarvan ik weinig afwist.

De lessen omvatten ook de marketing, reclame en het financieel beheer van je project.

Ik hield dat alles geheim, want ik wilde het pas aan mijn ouders vertellen wanneer alles klaar was.

Ik heb veel tijd in het project gestoken, maar ik krijg er zoveel voor terug. Ik heb er absoluut geen spijt van. Als ik mijn leven vergelijk met dat van mijn studiegenoten, vind ik dat mijn leven minder stresserend is én meer voldoening geeft. Kinderen geven je de hele dag lang positieve energie!

De ziel van kinderen


49

Kostbare momenten

Voor mij is het leukste moment van de dag wanneer ik even pauzeer en bij de kinderen langsga in hun ruimte. Daar geniet ik elke dag weer van. Ik ga bij ze zitten en speel met ze. En plots lijken mijn zorgen zo onbelangrijk en smelten mijn problemen weg. Even omgaan met de kinderen in hun wereld tovert altijd een lach op mijn gezicht. Dat is de magie van de kindertijd.

Een verantwoordelijke vrouw

Ik ben enorm tevreden dat ik een ruimte heb kunnen creëren die tegemoetkomt aan een echte lokale behoefte. Ik vond het wel erg stresserend toen ik, voor het eerst in mijn leven, het loon van mijn werknemers uitbetaalde. Ik besefte ineens dat de financiële zekerheid van die drie mensen op mijn schouders rust. Dat is best een zware last. Maar tegelijkertijd motiveert het me om altijd maar beter te doen.

50

De juiste manier

Mijn werk bestaat vooral uit mijn verantwoordelijkheden als bedrijfsleider: administratie, verzekeringen, contracten … Ik onderhoud natuurlijk nauwe banden met de ouders, maar ook met mijn werknemers. Zo hoor ik van beide kanten wat zij en de crèche nodig hebben. Momenteel zitten we wat te vol. Ik heb de crèche een kleine twee jaar geleden geopend en ik zou de ruimte graag uitbreiden, want er staan kinderen op de wachtlijst.

Keuzevrijheid

Ik heb er nooit spijt van dat ik geen advocaat ben geworden. Lublin is een kleine stad en er zijn twee rechtsfaculteiten, dus het is moeilijk om hier in de streek een baan te vinden in die sector. Heel wat mensen beproeven hun geluk in Warschau. Er is heel veel concurrentie om een baan te vinden. Ik had behoefte aan een meer ontspannen baan, met minder stress. Als ik zie hoeveel spanningen mijn ex-studiegenoten ervaren, prijs ik mezelf gelukkig dat ik voldoening haal uit wat ik doe.

Vindingrijke geest


De stichting „Initiative is a woman” („Initiatief is een vrouw”), gesteund door het Europees Sociaal Fonds, heeft geholpen bij de financiering van mijn project. Ik heb er tal van vrouwen ontmoet die net als ik actief en onafhankelijk zijn, en hun eigen bedrijf hebben opgestart. We houden contact en hebben veel steun aan elkaar. We komen geregeld samen om onze ervaringen te bespreken en brengen graag tijd door in een schoonheidssalon dat is opgestart door een van onze vriendinnen. We helpen elkaar vaak.

51

Vilnius

Project: Towards Work (Richting werk) — Ontwikkeling van diensten voor arbeidsbemiddeling bij de aanwerving van mensen met een auditieve handicap Begunstigden: mensen met een auditieve handicap Duur van het project: maart 2009-december 2012 ESF-bijdrage: 891 055 EUR Totaal budget: 891 055 EUR Deelnemers: 665 Land: Litouwen Organisatie: Litouwse Dovengemeenschap http://www.lkd.lt/

Jolanta, naaister

Vilnius

Bestemming Vilnius — Litouwen

Bestemming


Dialoog Van boven bekeken

Ik woon in Vilnius, bij mijn vader en moeder, in de buurt van de tv-toren. Soms ga ik tot boven in de toren, want daar heb je een prachtig uitzicht over de hele stad. Ik voel me thuis vrij: ik heb mijn eigen kamer en ik ben onafhankelijk. Ik heb een broer, maar hij en zijn gezin wonen in hun eigen huis. Hij heeft twee kinderen. Mijn vader en broer begrijpen nauwelijks iets van gebarentaal. Maar mijn moeder wel. Wij brengen veel tijd met elkaar door, want zij werkt niet.

54

Kiekjes

Ik ben heel sociaal van aard. Ik heb veel dove vrienden. Doven vormen echt een gemeenschap. Op straat „praten” we heel snel met elkaar. Ik chat ook online met mijn vrienden. Als we de stad in trekken, neem ik mijn hond mee. We houden ervan hem te zien ravotten. We spreken gewoonlijk af op het plein voor de kathedraal. Ik neem altijd massa’s foto’s, ook als ik op reis ga. Mijn moeder spoort me aan om alle kansen te grijpen die ik krijg. Op reizen die door de school worden georganiseerd, ben ik er altijd bij, en zo ben ik al in Polen, Rusland en Wit-Rusland geweest.

Ik heb een goede band met mijn moeder. Sommige onderwerpen zijn moeilijk om over te praten door de communicatiebarrière. Met mijn vrienden verloopt de dialoog vlotter. Mijn moeder behandelt me soms nog als een kind en wil me nog beschermen. Ze vergeet dat ik al volwassen ben. Soms controleert ze mijn relaties. Ze is bang dat ik optrek met de verkeerde mensen. Dat leidt wel eens tot spanningen tussen ons … maar die duren nooit lang. Het is snel weer bijgelegd.


Relaties

55

Mijn naam is Jolanta. Ik ben 25 en ik werk als naaister voor een beroemde ontwerpster in Vilnius, die haar eigen merk heeft. Ik ben verantwoordelijk voor de kerkgewaden. Ik ben doofstom. Ik was drie jaar oud toen de dokters mijn handicap vaststelden. Ik word goed omringd door mijn familie en ik houd van mijn baan. Ik zou voor geen geld ter wereld mijn leven willen omgooien.

Toen ik nog heel klein was, nam mijn moeder me mee naar verschillende ziekenhuizen voor onderzoeken. De vaststelling dat ik doof was, kwam als een schok voor mijn familie.

Mijn moeder vertelde me dat men in die tijd lang niet zo ruimdenkend was. Mensen waren bang van doofheid. De dokters probeerden een schuldige te vinden voor mijn handicap. Ze zeiden dat het de schuld van mijn moeder was.

Mijn moeder was heel gevoelig voor hun absurde beschuldigingen. Ze kon er niet goed mee omgaan. Ze heeft veel gehuild.

De mentaliteit is sindsdien wel wat veranderd. Maar vooral: mijn moeder is sterker geworden. Ze heeft de uitspraken van de dokters naast zich neergelegd.

Ze heeft gebarentaal geleerd om met mij te communiceren. Ze kent niet alle tekens: we hebben zowat ons eigen taaltje.

We maakten ons weinig illusies dat ik ooit een „normale” baan zou hebben. De maatschappij staat niet echt open voor mensen met een handicap. We krijgen maar zelden de kans om een carrière uit te bouwen die we echt leuk vinden.

Maar ik heb geluk gehad.

Ik hield altijd al van naaien en borduren. Daarom schreef mijn moeder me in een school in, na een gesprek met iemand van het opleidingscentrum.

Het was een schitterende kans, maar het was ook heel intimiderend. Ik had nog altijd niet veel zelfvertrouwen.

In die school heb ik echt mijn weg gevonden. In het derde jaar stelde mijn leraar me voor om stage te lopen bij Daiva, die hij persoonlijk kende.

Aanvankelijk kon ik niet alleen naar het werk gaan. Mijn moeder moest met me mee. De stad maakte me bang. Ik voelde me verloren.

Maar na een tijdje lukte het en werd ik zelfstandiger.

Daiva ging akkoord, en dat was een nieuwe stap in mijn leven. Hoewel ik in het begin wat traag was, vond ik uiteindelijk een goed ritme. We werken nu al twee jaar samen.

En na afloop van mijn stage vroeg mijn leraar aan Daiva of ze bereid was mij op proef in dienst te nemen.

Ik ben de enige dove in het atelier, maar mijn collega’s en ik begrijpen elkaar en kunnen het goed met elkaar vinden. Ik vind het belangrijk om me nuttig te voelen in de maatschappij. Ik word aanvaard met al mijn kleine gebreken. Dat is wat echt telt voor mij.

Behendige vingers Al sinds de middelbare school borduur ik graag. Ik nam vroeger vaak foto’s die ik dan probeerde na te borduren. Met mijn handicap is het niet eenvoudig om je plaats in de maatschappij te vinden. Ik heb het geluk dat ik kan doen wat ik graag doe, wat aanvankelijk gewoon een hobby was. Dankzij het opleidingscentrum en het Europees Sociaal Fonds heb ik werk gevonden dat ik heel graag doe. Het is me op het lijf geschreven. Hier ben ik gelukkig.


Vroege roeping

61

Liplezen

Ik kan goed opschieten met Greta, de assistente van Daiva, de eigenares. Greta vertelt me wat er die dag te doen staat, en stelt mijn schema op. Om met haar te communiceren, schrijf ik, en ik kan liplezen. Greta moedigt me altijd aan. Ik weet dat ik soms trager ben dan de anderen, maar ik ben enorm toegewijd. En kwaliteit is heel belangrijk bij ons. Dat is wat onze klanten verwachten.

Misverstanden

Doof zijn is niet altijd gemakkelijk. Soms krijg je vervelende reacties. Als ik op weg naar het werk in gebarentaal praat met een andere dove, of zelfs met mijn moeder, zijn er wel eens jongeren die ermee spotten. Ik negeer ze nu gewoon. Door mijn handicap is mijn interactie met anderen uiteraard beperkt. Maar op het werk vind ik altijd wel een manier om met mijn collega’s te communiceren en elkaar te begrijpen. Soms tik ik zinnetjes gewoon op mijn telefoon.

62

Nieuwe kledinglijn

Daiva loopt altijd over van de ideeën. Ze is ontzettend creatief. En ze houdt blijkbaar wel van mijn manier van borduren en van de ontwerpen die ik aankan, want ze betrekt me nu ook bij de lancering van haar nieuwe lijn kerkgewaden en accessoires. Ik werk heel nauwgezet aan dit project, want ik wil haar niet teleurstellen. Ik ben heel geflatteerd en trots dat ze mij zo vertrouwt.

Koffie en chocola


Ik kan goed opschieten met mijn collega’s. We zijn daarom nog geen boezemvriendinnen, maar samen werken schept een band. Ze laten graag foto’s van hun kinderen zien en praten over wat ze in het weekend hebben gedaan. Ik neem foto’s van het borduurwerk dat ik thuis doe, en ik toon het aan Greta en mijn collega’s. We drinken samen koffie, en soms breng ik chocolaatjes mee. Mijn moeder komt me ook vaak bezoeken en dan toon ik haar mijn werk.

63

Salamanca

Project: opleiding van onderzoekers in Castilië en León Begunstigden: onderzoekers Duur van het project: 2007-2013 Totaal budget: 156 000 000 EUR ESF-bijdrage: 125 000 000 EUR Land: Spanje Organisatie: ministerie van Onderwijs, autonome regio Castilië en León http://www.jcyl.es/

Carlos, onderzoeker in de klinische biologie

Bestemming Salamanca — Spanje

Bestemming

Salamanca


Slapeloze nachten Biotoop

Salamanca is een stad waar je op elke straathoek een stukje geschiedenis vindt. Het is mijn biotoop. Ik houd ervan om langs de rivier te wandelen en met mijn vrienden op stap te gaan in het oude stadsgedeelte en iets te drinken op een gezellig terrasje. In de zomer is het nachtleven echt ongelooflijk: de straten lopen over van het volk. De leukste plekjes zijn geconcentreerd in één uitgaansbuurt. Je kunt dus naar believen de ene bar na de andere afschuimen. En de drankjes zijn hier goedkoop, dus dat helpt ook al niet om nuchter te blijven!

66

Gitaarheld

Ik speel al sinds mijn vijftiende gitaar. Ik zat in een rockgroep, maar helaas bestaat die niet meer. Ik speel nog altijd gitaar, maar nu alleen, in mijn kamer. Ik houd van alle soorten instrumenten. Ik zing ook. Vorige kerst heb ik „It’s My Life” van Bon Jovi gezongen. Ik heb er een tablet mee gewonnen. Iedereen in mijn familie houdt van muziek. Mijn broer speelt dwarsfluit. Ik luister niet naar één muziekgenre, ik houd van alles: rock, heavy metal, pop, elektro, klassiek …

Professioneel hardlopen doe ik niet meer sinds een beenblessure, maar ik ga nog steeds joggen. Dat heb ik elke dag nodig, om te ontspannen en goed te slapen. Voetballen helpt me ook om stoom af te blazen: ik speel één keer per week een wedstrijd met mijn vrienden. Andere hobby’s van mij zijn videogames, naar de bioscoop gaan en lezen: ik houd van detectiveverhalen, gedichten en middeleeuwse romans. Een hele waslijst dus. Soms is het echt moeilijk om te kiezen tussen mijn hobby’s. En door mijn werk heb ik al niet zoveel vrije tijd over.


Tegen de klok

67

Mijn naam is Carlos, ik ben 27. Ik woon en werk in Salamanca, waar ik ben opgegroeid. Ik heb een master in de klinische biologie, specialisatie oncologie. Ik werk nu een jaar voor het Centrum voor kankeronderzoek. Ik heb een persoonlijke interesse in kanker, want verschillende van mijn familieleden zijn er al door getroffen. Ik verdeel mijn tijd tussen onderzoek, muziek en sport. Ik ben nogal een hyperactief type.

Mijn vader vertelt dat ik altijd al hyperactief ben geweest, en dat ik soms zelfs uit mijn wieg viel!

Ik had architect of ingenieur kunnen worden. Ik speelde het liefst van al met meccano en Lego.

Op een dag vatte ik het idee op om de Eiffeltoren na te bouwen met Lego. Ik werkte er de hele zomer aan. Maar ik kwam blokjes te kort om hem af te maken.

Indrukwekkend, Carlos! Als hij af is, neem ik je mee naar de echte!

Ik begon te voetballen toen ik nog heel jong was. Ik moest mijn overtollige energie ergens kwijt.

Naast het hardlopen was ik ook gitaar beginnen te spelen. En een vriend nodigde me uit in zijn band.

In 2001 ging ik bij de atletiekclub. Een paar jaar lang was ik heel serieus met hardlopen bezig. Ik won zelfs enkele nationale prijzen. Maar een beenblessure maakte vroegtijdig een eind aan mijn carrière.

Onze muziek hield het midden tussen rock, punk en metal. We namen ook een nummer op in een studio. Ik was de zanger en speelde gitaar. Mijn broer, die nu in Toledo woont, was de toetsenist.

Ik bracht veel tijd door in het bos en op het platteland, waar ik bloemen en insecten bestudeerde. Mijn vader, docent in de biologie, nam me vaak mee op pad.

Dit zijn morieljes ... Dat wordt smullen!

Ik denk dat mijn interesse voor biologie van mijn vader komt, die zijn passie deelde met mij. Hij leerde me hoe de planten- en dierenwereld in elkaar zit.

Ik was heel leergierig en stelde honderduit vragen aan mijn vader.

Ik had het geluk zijn leerling te zijn. Het was dan ook een logische stap om biologie als studierichting te kiezen.

Onze wereld werpt meer vragen op dan antwoorden.

Ik meende dat ik als onderzoeker mijn steentje kon bijdragen.

Via het Europees Sociaal Fonds heb ik andere jongeren ontmoet die mijn waarden en enthousiasme delen.

We hebben je gemist gisteren bij Miranda …

De universiteit heeft heel wat deuren voor mij geopend. Ik denk wel dat ik de juiste heb gekozen.

Ik was er wel! Maar ik ben pas laat aangekomen … heel laat!

Iedereen op dit niveau strijdt mee tegen kanker. Het is mijn missie om nieuwe geneesmiddelen tegen dikkedarmkanker te testen. Ik hoop dat ons werk ooit levens zal redden. Dat is wat ons allen drijft.

Langeafstandsrace


73

Oneindig klein

Ik ben altijd al geboeid geweest door de biowetenschappen. Van kleins af aan was ik in de ban van insecten, planten en dieren. Ik ben gefascineerd door oneindig kleine dingen, door de manier waarop systemen georganiseerd zijn en zichzelf reguleren. Mijn vader heeft me van kindsbeen af altijd gesteund om dingen te ontdekken en over biologie te leren. Hij is mijn referentie. Ik denk dat hij er trots op is dat ik in zijn voetsporen ben getreden. Zonder hem zou ik niet staan waar ik nu sta.

Geduld en doorzettingsvermogen

Ons werk vergt veel doorzettingsvermogen, concentratie en geduld. We moeten heel flexibel zijn. Om ons onderzoek tot een goed einde te brengen, is er heel veel tijd nodig. Mijn eerste maanden verliepen moeizaam; het was zelfs frustrerend. Ik boekte haast geen vooruitgang. Maar ik zette door, en uiteindelijk wierp dat vruchten af. Ik heb het geluk gehad dat ik uiteindelijk goede resultaten verkreeg, waaraan andere onderzoekers wat kunnen hebben.

74

Sterke persoonlijkheid

Ik ben een perfectionist. Ik houd van goed georganiseerd werken. In mijn hoofd is alles geordend. Ik haat improviseren. Zowel professioneel als privé ben ik heel gestructureerd. Ik snap best dat dat lastig kan zijn voor de mensen om me heen … Vooral omdat ik soms een heel impulsief karakter heb. Sommigen haten dat misschien aan mij. Maar daar kan ik mee leven. Als het ijs eenmaal gebroken is, verloopt alles best vlot.

Nieuwe experimenten

Mijn bazen leggen zich toe op het ontwerpen en uitvoeren van experimenten. Zij bezorgen mij het nodige materiaal en ik pas toe wat we hebben geleerd. Ik analyseer de resultaten voor hen. We testen nieuwe, veelbelovende geneesmiddelen die kankercellen in de dikke darm aanvallen. We behalen goede resultaten in vitro. Maar dat betekent nog niet dat die middelen kanker zullen genezen. Wel is het waarschijnlijk dat er in de nabije toekomst klinische proeven zullen volgen.

Ik hoop dat ik mijn energie nog vele jaren kwijt kan in dit werk dat ik zo graag doe. En ik hoop dat er in de toekomst veel mensen geholpen zullen zijn met de resultaten van mijn onderzoek. Ik zou het liefst van al blijven werken voor het onderzoekscentrum waar ik nu werk, maar het zijn moeilijke tijden voor iedereen in Spanje. Het gebeurt niet vaak meer dat een onderzoeker een langetermijncontract krijgt. Wat er ook voor mij in het verschiet ligt, ik blijf onderzoek doen en meevechten tegen kanker. Hier of ergens anders.


Dagelijkse strijd

75

Zes projecten gefinancierd door het ESF Lille Plan for Integration and Employment (Plan voor integratie en werkgelegenheid in Rijsel) (PLIE) In het Franse Rijsel (Lille) krijgen getalenteerde en enthousiaste mensen de kans om met succes van carrière te veranderen. Het „Lille Plan for Integration and Employment” (Plan voor integratie en werkgelegenheid in Rijsel) (PLIE) is bedoeld om de arbeidsmarkt te ontsluiten voor mensen met diverse kwalificaties en van alle leeftijden. Het helpt mensen een strategisch actieplan te ontwikkelen, te anticiperen op economische veranderingen, en bij te dragen tot de lokale ontwikkeling door obstakels voor werkgelegenheid weg te nemen. De deelnemers, die kampen met de gevolgen van sociale uitsluiting, hebben immers steun nodig: ze worden bijgestaan tot ze weer voltijds aan de slag zijn. Ter voorbereiding van die terugkeer brengt het project institutionele, sociale en economische actoren samen, worden er stages en opleidingen aangeboden, en krijgen deelnemers ondersteuning bij hun contacten met uitzendbureaus. Plan lillois pour l’insertion et l’emploi (PLIE) http://www.mde-lille.fr/

MYK4international Het project „MYK4international”, geleid door het gastronomisch opleidingscentrum in het Duitse Koblenz, biedt kansarme jongeren de kans om een opleiding te volgen in de hotel- en cateringsector. De jongeren volgen cursussen om vaardigheden aan te leren en de nodige kwalificaties te verwerven voor een baan in de horeca, de dienstverlening of de huishoudhulp. De leerlingen gaan ook op werkbezoek in de streek rond Bordeaux (Frankrijk) om hun vaardigheden uit te diepen in een praktische omgeving. Ze verwerven er professionele competenties, maar doen er ook nieuwe sociale en culturele ervaringen op en kunnen bovendien een vreemde taal leren. De lesgevers volgen de ontwikkeling van de sociale, persoonlijke en professionele vaardigheden van elke deelnemer. Wie slaagt voor het eindexamen, heeft een erkend getuigschrift op zak. IKAB http://www.ikab.de/portrait/index_en.html

76

XtraVert van Real Ideas Organisation (RIO) „XtraVert” helpt jonge werklozen in Newquay (Verenigd Koninkrijk) door hun de kans te bieden nieuwe vaardigheden te verwerven in een motiverende omgeving. Via dit project maken zestien- tot negentienjarigen zich de nodige schrijnwerktechnieken eigen om skateboardhellingen te kunnen bouwen. Niet alleen raken clubs zo aan nieuwe hellingen, maar wat belangrijker is: de jongeren kunnen er een getuigschrift mee behalen. In dit programma leren tieners de basis en de creatieve aspecten van het schrijnwerkersvak, en ze doen praktische ervaring op. Na afloop hebben ze hun eigen gereedschap en veiligheidsuitrusting op zak en beschikken ze over een getuigschrift, een hogere inzetbaarheid en vakkennis op het gebied van gezondheid, veiligheid, onderhoud en klantenservice. En bovenal: ze gaan naar huis met een hernieuwd zelfvertrouwen en geloof in hun eigen kunnen. XtraVert http://xtravert.realideas.org/

Initiative is a woman IV (Initiatief is een vrouw IV) In het Poolse Lublin helpt het project „Initiative is a woman IV” („Initiatief is een vrouw IV”) vrouwen om een eigen zaak op te starten en om te timmeren aan de weg naar succes. Onder meer naaisters, tatoeëersters, de eigenaressen van een zeilschool en een privédetective zijn al gebaat geweest bij deze breed opgevatte aanpak. Na een eerste opleiding over hoe je een ondernemingsplan opstelt, worden de deelneemsters opgeleid in het opstarten en leiden van een bedrijf. Vrouwen die het programma eerder met succes hebben gevolgd, helpen op hun beurt nieuwe deelneemsters op weg naar succes. Bovendien wordt er kinderopvang voorzien, zodat ook moeders de opleidingen kunnen volgen. Fundacja Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej http://www.fundacja.umcs.lublin.pl/

Om de aanwerving van mensen met een auditieve handicap te bevorderen, biedt het project „Towards Work” („Richting werk”) bemiddelingsdiensten aan, waaronder adviesdiensten, arbeidsbemiddeling en nog veel meer. Dit project is onlangs nog in de prijzen gevallen op de RegioStars Awards 2013 van de EU, dankzij een reeks videoclips die waren bedoeld om de maatschappij in het algemeen, en potentiële werkgevers in het bijzonder, ertoe aan te zetten doven en slechthorenden de erkenning te geven die ze verdienen. Twee derde van de zeshonderd deelnemers aan deze campagne heeft intussen een baan gevonden. Litouwse Dovengemeenschap http://www.lkd.lt/

De activiteiten van het ESF in Castilië en León omvatten onder meer opleidingen rond onderzoek, ontwikkeling en innovatie. Jonge onderzoekers worden opgeleid zodat ze het onderzoekspotentieel van de regio mee kunnen verhogen. Dat potentieel wordt tevens bevorderd door de cofinanciering van netwerkactiviteiten tussen universiteiten, onderzoekscentra en ondernemingen. Tweehonderd onderzoekers uit universiteiten en onderzoekscentra in Castilië en León hebben aan dit project kunnen deelnemen tussen 2007 en 2013. Junta de Castilla y León http://www.jcyl.es/


Towards Work (Richting werk) — Ontwikkeling van diensten voor arbeidsbemiddeling bij de aanwerving van mensen met een auditieve handicap

Opleiding van onderzoekers in Castilië en León

77

Wat is het Europees Sociaal Fonds? Het Europees Sociaal Fonds (ESF) is het belangrijkste Europese instrument ter ondersteuning van de werkgelegenheid: het helpt mensen kwaliteitsvolle banen te vinden en zorgt ervoor dat alle burgers van de Europese Unie op gelijke voet staan op het gebied van werkgelegenheid. Om die doelen te bereiken, investeert het ESF in menselijk kapitaal — een onontbeerlijk element voor goede concurrentie op de arbeidsmarkt. Met een budget van tien miljard EUR per jaar verhoogt het de werkgelegenheidskansen van miljoenen Europeanen, met vooral aandacht voor wie het moeilijkst een baan vindt, zoals jongeren of oudere werknemers. Door het accent op kansarme groepen te leggen, wordt sociale inclusie bevorderd — een teken van de cruciale rol die tewerkstelling speelt bij het betrekken van mensen in de maatschappij en in het dagelijks leven. Het ESF is geen arbeidsbureau dat rechtstreeks banen aanbiedt, maar het helpt de werkgelegenheidsvooruitzichten van miljoenen mensen te verbeteren door projecten te financieren in alle EU-lidstaten. De tienduizenden projecten die op lokaal, regionaal en nationaal niveau worden gefinancierd, gaan van kleine projecten beheerd door plaatselijke verenigingen, bijvoorbeeld met het oog op een betere toegang tot werkgelegenheid voor gehandicapten, tot projecten op nationaal niveau ter bevordering van professionele opleidingen voor iedereen. De aard, omvang en doelstellingen van de projecten die door het ESF worden gesteund, zijn heel uiteenlopend, en ze zijn gericht op mensen uit alle lagen van de bevolking (jongeren, oudere werkzoekenden, lesgevers, studenten, ondernemers in spe enz.). Het zijn deze burgers die in al hun diversiteit centraal staan in het werk van het ESF. Als u ook wilt deelnemen aan een ESF-project, zoals de mensen over wie u hebt gelezen in dit boek, neem dan een kijkje op de onderstaande website. U vindt er de contactgegevens van het ESF in uw land. De nationale en regionale websites van het ESF en lokale arbeidsbureaus vormen eveneens een nuttige bron van informatie over de kansen die het ESF biedt.

http://ec.europa.eu/esf

78

De auteurs MAUD MILLECAMPS

RUDI MIEL

Rudi Miel werd geboren in Doornik in 1965 en heeﬅ journalistiek gestudeerd. Hij is communicatieadviseur, schrijver van stripscenario’s en tevens medeauteur van het album Troebel water, een publicatie van het Europees Parlement die in 2003 de Alph’Artcommunicatieprijs won in Angoulême. De Boom van de twee Lentes (tekeningen van Will & Co — Le Lombard), waarvoor hij het scenario schreef, werd in 2001 bekroond met de prijs voor het beste buitenlandse album op het stripfestival van Sobreda (Portugal). Hij is daarnaast medeauteur van De oneven orde (Le Lombard), waarvan de volledige uitgave eind 2009 verscheen. Zeven levens is het geesteskind van Rudi Miel, die al twee door het Europees Sociaal Fonds gepubliceerde stripalbums op zijn naam heeﬅ. Hij was verantwoordelijk voor de scripts, de interviews en enkele van de foto’s.


Maud Millecamps werd in 1982 geboren in Charleroi en studeerde aan het Institut Saint-Luc in Luik en de Academie voor Schone Kunsten in Brussel. Ze maakte deel uit van het collectief „Amour & désir” voor La boîte à bulles (2008) alvorens ze in 2010 haar eerste album, Les gens urbains, uitbracht bij Quadrants, naar een scenario van Jean-Luc Cornette. Maud is de schrijfster van een van de vier verhalen in de strip Een helpende hand (Nataline), gepubliceerd door het Europees Sociaal Fonds. Ze creëerde de illustraties in het stripalbum Zeven levens en werkte ook aan de inkleuring. Maud Millecamps woont in Brussel en is het grootste deel van haar tijd bezig met tekenen en illustreren.

79

Europese Commissie Zeven levens — Op weg naar succes met het Europees Sociaal Fonds Luxemburg: Bureau voor publicaties van de Europese Unie 2013 — 79 blz. — 24,5 × 17,5 cm ISBN 978-92-79-33441-2 doi:10.2767/34698

WAAR ZIJN EU-PUBLICATIES VERKRIJGBAAR? Gratis publicaties: y één exemplaar: via EU Bookshop (http://bookshop.europa.eu); y meerdere exemplaren of posters/kaarten: bij de vertegenwoordigingen van de Europese Unie (http://ec.europa.eu/represent_nl.htm), bij de delegaties in niet-EU-landen (http://eeas.europa.eu/delegations/index_nl.htm), door contact op te nemen met Europe Direct (http://europa.eu/europedirect/index_nl.htm), door te bellen naar 00 800 6 7 8 9 10 11 (gratis in de hele Europese Unie) (*). (*) De informatie wordt gratis verstrekt en bellen is doorgaans gratis, maar sommige operatoren, telefooncellen of hotels kunnen kosten aanrekenen.

Betaalde publicaties: y via EU Bookshop (http://bookshop.europa.eu). Betaalde abonnementen: y bij een van de verkoopkantoren van het Bureau voor publicaties van de Europese Unie (http://publications.europa.eu/others/agents/index_nl.htm).

KE-03-13-154-NL-C

Maak kennis met Brigitte, James, Nauras, Ebrahim, Anna, Jolanta en Carlos in Zeven levens. Ontdek hoe ze elk hun weg hebben gevonden en een professioneel project tot een goed einde hebben gebracht dankzij projecten en programma’s die financieel worden gesteund door het Europees Sociaal Fonds (ESF). Naast Zeven levens kunt u op de ESF-website nog veel meer te weten komen en de verhalen bovendien bekijken: http://ec.europa.eu/esf

U kunt onze publicaties gratis downloaden of u kunt u gratis inschrijven op http://ec.europa.eu/social/publications Wilt u regelmatig op de hoogte worden gebracht over het directoraat-generaal Werkgelegenheid, Sociale Zaken en Inclusie? Schrijf u dan in voor de gratis elektronische nieuwsbrief „Social Europe” op http://ec.europa.eu/social/e-newsletter https://www.facebook.com/socialeurope https://twitter.com/EU_Social

doi:10.2767/34698

Zeven levens Op weg naar succes met het Europees Sociaal Fonds. Sociaal Europa

Recommend Documents