SCHOTLAND 2002
XJR 1300
Vrijuitreis naar Schotland “It’s
a long and winding road” De titel van deze Beatle-song kwam vaak bij mij op in de afgelopen week. Mijn vrouw had dat liedje indertijd genoemd als één van haar favorieten tijdens een radiointerview. Toen ik in de afgelopen winter moest overwerken ivm de Euroconversie (ja, ik zit ook in de IT) nam ik mij voor deze extra uren in het voorjaar weer op te nemen om met de XJR op stap te gaan. In de motorbladen stonden opeens verslagen van tochten door Schotland. En ik herinnerde mij Schotland weer als een ruige natuur met kleine en vooral kronkelwegen. Schotland zou het dus worden. De volgende vraag was: zelf alles regelen of een komplete reis boeken? Zelf alles regelen is goedkoper, maar kost tijd en ik wilde naar Schotland om te rijden. Niet om naar B&B te gaan zoeken. En een voorgekookte reis heeft verder als voordeel, dat je beschrijvingen van een route krijgt. Hoef je onderweg ook niet steeds op de kaart te kijken. Na het afwegen van de mogelijkheden koos ik voor de reis van Vrijuit Motorvakanties. Zes dagen aan de overkant. Maar toen ik de reis geboekt had, stond er in ProMotor een verslag van een reis. Wel iets duurder, maar elke avond ergens anders overnachten en dus een groter gebied te verkennen. Maar wil je op het meest uitgekiende wachten, dan blijf je wachten om naderhand tot de konklusie te komen dat je te lang hebt gewacht. Bleef het regelen van de overtocht. MOTO 73 had een vrij onduidelijke regeling met DFDS-Seaways vanuit IJmuiden naar Newcastle, ProMotor een regeling met P&O NFS vanuit Europoort naar Hull. De prijs van € 85 voor een retour (buiten het weekend) leek mij wel wat. Verder vertrok P&O later, en kon je zonder een duur maal aan boord. Dus werd voor P&O gekozen. Alles was dus geregeld. Toen de gegevens echter binnen waren, bleek dat er drie tochten waren voor twee dagen in de Hooglanden. Kon je zelf kiezen welke je ging maken. Bij een analyse van tocht twee en drie kwam ik tot de konklusie, dat ik zelf wel een van de route's zou aanpassen. Geen tocht naar het zuiden en doublure van de tocht van de eerste dag. Gewoon langs de zuidkant van Loch Ness en dan via Eilean Donan naar Kyle of Lochalsh en vervolgens met hun route verder. De
SCHOTLAND 2002
XJR 1300
routebeschrijvingen werden even gekopieerd, vergroot en per dag aan elkaar geplakt. Kon ik ze ook lezen zonder leesbril. En op zondag 21 april begon de reis. Vanuit Assen naar Europoort en daar aan boord van 'The Pride of Rotterdam'. Na een kalme overtocht stond ik maandagmorgen om half negen al te wachten tot de douane begon met de paspoortkontrole. Het was frisser dan het Metoffice (Britse KNMI) had voorspeld, zodat de nylon jas er bij aan moest. Na een korte tijd ging het links rijden weer als gewoonlijk. Gemakkelijk toch zo'n motor met het stuur in het midden. Geschikt voor zowel links als rechts verkeer. Heel wat beter dan met een auto, waar het stuur aan de verkeerde kant zit. In het begin zat het tegen. Fileverkeer van mensen, Auteur gereed voor vertrek die naar York wilden om Met gepoetste uitlaten daar te werken. Bij York werd even wat geld uit de muur gehaald en kreeg mijn trouwe reisgenoot ook wat te drinken. Hij had het al laten weten, en ik gun hem zijn drinken graag. Voor
SCHOTLAND 2002
XJR 1300
vandaag stond er een trip van ruim 400 kilometer op de rol. De verstrekte routebeschrijvingen ging uit van zowel Hull als Newcastle als startplaats. . Het eerste deel van de route (Hull - Newcastle) ging nog over redelijke wegen Maar na de aansluiting met de route vanaf Newcastle werd er gekozen voor de kleinere wegen. Langs Hadrians Wall ging het richting Kielder en door het Kielder Forest, bekend van de RAC-rallye. Schier eindeloos golvende, kronkelde wegen, maar af en toe wel wat smerig en met losgereden grind. Attent blijven en blijven sturen. In het laatste deel zaten ook nog diverse kilometers de z.g. single track wegen. Op dat soort wegen zakt bij mij het tempo toch wat. Om blinde bochten volgas in te duiken en dan tot de konklusie te Bij het eerste B&B in Galashiels komen dat er rommel op de weg ligt, de bocht veel korter is of opeens naar beneden duikt, daartoe ontbreekt mij het lef. Ook het zicht over de heuveltoppen is soms erg beperkt. Zichtlengtes van een tiental meters vraagt om aanpassingen van het tempo. Tegen vieren kwam ik aan in Galashiels, waar voor mij een B&B was geregeld. De fietscomputer gaf aan : 426 km en bijna zeven uur in het zadel.
SCHOTLAND 2002
XJR 1300
Dinsdagmorgen na het ontbijt werd op de Yam weer gepakt. Voor vandaag stond er weer een lange trip op de rol. Het weer leek niet erg gunstig. Richting noorden hingen er dreigende wolken, maar de staarten, die meestal op regen duiden hingen er nog niet aan. De temperatuur schommelde ook. Af en toe kon het eigenlijk wel zonder extra jas, even daarna was ik blij dat ik de jas nog aan had. Het eerste deel van de route was naar Edinburg. Een doorgaande route, dus veel verkeer, maar toch nog veel bochten en hoogteverschillen. Bij Edinburg verliet ik de uitgestippelde route om even onder bij de oude spoorbrug over de Firth of Forth te kijken. Een, voor die dagen een knap stukje werk. Bouwjaar : 1890 Maar behoorlijk overgedimensioneerd, vandaar dat de huidige treinen er
De beroemde spoorbrug over de Firth of Forth ook nog over kunnen. Bij de brug in de autoweg moest iedereen wachten omdat er een zwaar transport over ging. Zo zwaar was De Yam toch niet dat de sterkte eerst getest moest worden ? Na de brug ging het weer over kleinere binnenwegen, die hoe verder noordelijker ik kwam steeds rustiger werden. Ik kon hele einden rijden zonder tegenliggers te zien. Maar zelfs de hoofdwegen werden steeds meer stuurwegen. Voldoende hoogteverschillen en mooie bochten. Ook het landschap was het aanzien waard, al hoewel ik daar niet altijd de tijd voor had. Tegen het eind van de middag kwam ik in Inverness aan en moest toen mijn B&B zoeken. Dat viel ondanks de routebeschrijving tegen. Naderhand bleek
SCHOTLAND 2002
XJR 1300
dat beschrijving uitging van het naderen van Inverness van een andere kant. Maar ik vond het nadat ik een plattegrond had gekocht. Fluitje van een (euro-) cent. Woensdag kon ik het rustiger aan doen. Ik wist waar ik eindigen moest en had de landlady gezegd, dat ik misschien wel later terug zou komen. Vandaag wilde ik niet konstant op de klok en de kilometerteller kijken om mijn verwachte
In de Schotse Hooglanden aankomsttijd te berekenen. Onderweg dus wat vaker stoppen en de omgeving in mij opnemen. Volgens de beschrijving zou het de rondrit noord zijn. Volgens de lokale weervrouw zou het weer aan de oostkust goed zijn, met temperaturen tot 19 graden, echter aan de westkust zou het kwik met moeite tot twaalf graden komen. Dus werd meteen de overjas maar aangedaan. Via de doorgaande weg moest ik eerst naar Ullapool, een havenplaatsje aan de westkust. Daar nam ik de tijd voor een stop en natuurlijk koffie met wat er bij. Tijd had ik immers voldoende. En ook bleek het dat een Schotse weervrouw het wel eens mis kan hebben. De zon scheen lekker aan een wolkenloze hemel met aangename temperaturen. De jas kon dus uit. In de routebeschrijving werd de weg langs de kust beschreven. Op de borden stond deze aangegeven als 'The ‘scenic coastal route to Kyleski' en het was een z.g. single track road. Maar net breed genoeg
SCHOTLAND 2002
XJR 1300
voor een vrachtwagen en soms zichtlengtes van wel vijf meter. Diverse malen was ik al op de top, voordat ik het verdere verloop van de weg kon zien. Het
Even koffiedrinken in Ullapool houdt je wel heel erg attent. En omdat alleen de zijkanten van de weg maar worden bereden, lag er geregeld een strook losgereden grind in het midden. Ook leuk als je wat wijder wilt uitkomen of even naar de binnenkant wilt steken. Soms zaten er ook wel eens stukken tussen, die wat meer snelheid toelieten, maar onverwachts werd je weer gekonfronteerd met de blinde hoeken en hellingen. Af en toe stopte ik even om van de omgeving te genieten en maakte ik wel eens een foto, maar wist wel, dat ik nooit het geheel kon vastleggen. Een foto is immers maar een detail van het gehele beeld dat je omringt en zonder het gevoel dat de omgeving op je maakt. Na de scenic route kwam ik weer op bredere wegen en konden de vier en vijf van de Yam even weer gebruikt worden. Bij Laxford Bridge had ik het noordelijkste punt van deze dag bereikt en ging via de 'binnenlanden' weer terug. Het was wel weer een smalle weg met de z.g. passing places, maar met wat meer overzichtelijke bochten. Over een lengte van ruim vijftig kilometer kwam ik tien, misschien 12 auto's tegen. En natuurlijk geen radarkast of -auto. Via wat binnenwegen en doorgaande wegen kwam ik nog redelijk op tijd weer in Inverness aan.
SCHOTLAND 2002
Even wachten bij Werk in Uitvoering
Lunchpauze tussen Stoer en Drumbeg
XJR 1300
SCHOTLAND 2002
XJR 1300
Voor de laatste (donder-)dag vanuit Inverness waren de weersvooruitzichten niet erg goed. Een stuk frisser en in het westen regen. Niet direkt maar vroeg in de middag. Geen twijfel mogelijk Daarop kwam bij mij de vraag of ik toch maar niet de route richting zuid zou nemen. Maar omdat het gisteren ook beter uitgevallen was dan voorspeld, nam ik de gok. Dus de route langs de westkust, maar met een eigen start. Het eerste deel ging dus langs de zuidkant van Loch Ness, maar zag geen monster. En het had ook geen zin om naar de waterkant te gaan en dan direkt in het water te kijken en dan wel een monster te zien. Er was te veel golfslag. Even een eindje terug langs Loch Ness en toen richting Kyle of
Het kasteel Eilean Donan Lochalsh. Onderweg nog even een stop bij Eilean Donan. Vanwege de tijdsdruk bleef het bij kijken vanaf de kust. Jammergenoeg was het laag water en was er dus geen water onder de brug. In Kyle of Lochalsh kon ik de brug zien naar het eiland Skye. Een vreemde brug. Het vervolg van de route ging langs Loch Carron, eerst de zuidkant en daarna ook nog langs de noordkant. De weg van Lochcarron naar Applecross was een verrassing. Maar voor een deel een onaangename verrassing. Aan het begin stond een bord met een waarschuwing, dat de weg in de winter erg gevaarlijk was, zeg maar niet te gebruiken. Verder stond er een
SCHOTLAND 2002
XJR 1300
Gezicht vanaf Appelcross bord met een mededeling, dat de weg niet door chauffeurs met een z.g. provisional license bereden mocht worden. En natuurlijk verboden voor auto’s met caravans. De weg was smal (schatting : 2,5 tot 3 meter), een berm van iets minder dan een halve meter en dan een afgrond of een steile wand en de weg zelf ging vrij steil omhoog, had nogal scherpe bochten en zicht was door de hellingen en blinde bochten soms heel erg beperkt. Voeg daarbij het losgereden grind midden op de weg, dan is het mooie een stuk geringer. Als extra 'kreeg' ik nog een beperking van het zicht doordat ik in de wolken kwam en er een vrij sterke wind was. Kwam je achter een rotspartij weg, dan moest je oppassen dat je niet van de weg werd geblazen. Persoonlijk voelde ik me dan ook in het geheel niet in de wolken. Blij was ik dan ook toen ik aan de andere kant weer beneden stond. En ik had een groot respekt voor de buschauffeur, die ik tegenkwam die het durfde. Hij was bezig met het een paar keer voor- en achteruit te steken in een haarspeldbocht. Toen ik een eindje voorbij Shieldag was, kwam ik pas in een regenbui terecht, maar een paar kilometer verder was het weer droog. Na een eind droge weg ging bij de volgende stop de regenbroek weer uit, maar toen ik mijn appeltje op had, begon het weer lichtjes te regenen. “Meegenomen door de
SCHOTLAND 2002
XJR 1300
Waarschuwingsbord na passeren Applecross wind” was mijn gedachte. Ik had immers de wind in de rug gehad. Maar het begon steeds harder te regenen, dus werd de regenbroek maar weer aangedaan. Met nog drie dagen rijden voor de boeg wilde ik het leren pak graag droog houden. Een nat leren pak aantrekken is geen pretje en ik had geen dagen om het pak te drogen. En na een paar kilometer was het weer droog. Maar het leer was droog gebleven. Het laatste stukken waren ook wat bredere wegen met voldoende zichtlengtes zodat er wat harder kon worden gereden. Maar gezien het aantal uren dat ik reeds in het zadel had gezeten zonder regen stelde het half uurtje, die ik nu in totaal had gehad, niets voor. Ook de laatste dag in Inverness begon nattig. Toen ik op stond miezerde het wat en de wegen waren nat. Nadat alles was ingeladen werd de regenbroek direkt maar aangedaan. Er werd afscheid genomen van de landlady. Ook zij vond de routebeschrijving erg onduidelijk. Toen ik echter weg ging, was de regen opgehouden, maar de weg was nog wel nat. En dat geeft spatwater. Net buiten Inverness begon het toch wel steviger te regenen, maar de bui duurde niet lang.
SCHOTLAND 2002
XJR 1300
De promenade van Shieldag Toen de weg was opgedroogd ging de regenbroek weer uit. Persoonlijk vind ik het niet lekker rijden met de regenbroek. Te weinig kontakt met het zadel. Maar ik was te vroeg geweest. Weer belandde ik in een bui en dus weer aan. En dit ritueel zou ik nogmaals beleven. Maar de perioden regen waren maar kort. Onderweg werd gestopt voor koffie en daar knapt zelfs een motorrijder van op. In Ballater werden broodjes en beleg gekocht om onderweg op een rustig plekje op te eten. Daar werd voor vandaag definitief afscheid genomen van de regenbroek. De kale ruige bergen werden vaker omgeruild voor bossen en meer glooiende hellingen. De bossen gaven tenminste beschutting tegen de toch wel wat aanwakkerende wind. Op een heuveltop werd even een foto gemaakt van waar we nog heen moesten. Gelukkig had ik het motorpak aan. Een echtpaar met een auto kwamen even naar buiten om vervolgens snel weer in de auto te gaan. Dan heeft het toch voordelen om de motor op reis te gaan. Je bent tenminste beter voorbereid op de elementen. In Perth zocht ik even een (geld-)bank op om het teveel aan schotse ponden om te ruilen in britse ponden. Ze vonden het blijkbaar niet leuk, maar op mijn reaktie, dat ze dan maar Euro's hadden moeten invoeren, hadden ze ook geen weerwoord. Na Perth ging de route volgens de beschrijving via autosnelwegen, en daar had ik nog geen zin in. Dus stippelde ik
SCHOTLAND 2002
XJR 1300
zelf weer een alternatief uit over binnenwegen. Na al dat gekronkel over die kleine weggetjes ging het mij toch te hard en was het verkeer veel agressiever. Bij Edinburg was er nog even wat drukte, maar over de A7 ging het weer lekker. Totdat ik vond dat de grens was bereikt en dus even een pauze inlaste. In Galashiels vond ik mijn B&B vrij snel - het was hetzelfde adres als maandagavond. 's Avonds werd de routebeschrijving voor de volgende dag even
Gezicht over Engeland aangepast. Het routeboek geeft een route binnendoor tot aan NewCastle en voor de reizigers naar Hull gaat het resterende deel van de route over de A1/M1. En omdat ik pas in het begin van de avond in Hull hoef te zijn, leek mij een route over de Yorkshire Moors wel leuk. Met de wasmerker werd de aanvullende route op papier gezet. Dus met grote letters en leesbaar zonder bril. En zo kon deze beschrijving ook in de routeroller. Bij het wakker worden was de lucht stralend blauw. Dat beloofde dus een mooie dag te worden. Maar na het ontbijt waren er al veel wolken gekomen en zag het er op afstand toch al wat dreigender uit. Maar ik bleef hopen op een droge dag en begonnen dus zonder de regenbroek. Het roadboek ging uit van een route langs de westkust. In Kelso werd getankt en konden de laatste schotse ponden
SCHOTLAND 2002
XJR 1300
van eigenaar wisselen. Het tankstation was nog van het oude stempel. Bedienend personeel i.p.v. zelftank. Daarna ging ik de Tweed over en kwam weer ik Engeland Het landschap werd weer vriendelijker en meer bewoond. En daardoor natuurlijk ook weer meer verkeer. Ik kwam over een paar stukken weg, kilometers rechtuit, maar alleen wat heuveltoppen er in. Dar nodigt uit tot meer gas, maar je kon niet altijd over de toppen kijken en bij de hogere snelheid kwam de Yam bijna helemaal uit de veren. Bijna vliegen dus. Een aantal van de kustplaatsjes
Hull - de ferry-terminal hadden nog de vleug van het oude, vergane Engelse glorieuze verleden. Veel vermaak op de boulevards zoals speelpaleizen etc. Na de kustweg ging het weer landinwaarts, naar het scheidingspunt voor de route naar NewCastle en Hull. Het was nog vroeg, zodat ik besloot om i.p.v. de A1/M1 maar mijn alternatieve route te nemen en over de Yorkshire Moors te gaan. De omgeving kende ik nog van de vakantie van vorig jaar. Maar toen was het er erg leeg, want het gebied was toen het middelpunt van de Mond- en Klauwzeercrisis. Alles was toen afgemaakt en
SCHOTLAND 2002
XJR 1300
de weiden en heide waren leeg. Nu liepen er weer schapen. Maar het was mij te koud om ergens lang te kijken. Regenen deed het nog net niet, maar het was koud en guur en een hoge luchtvochtigheid. Via Alston en de B6277 ging ik weer naar Scotch Corner en daarna naar York en Hull. Ik kon gelijk aan boord en moest toen tot negenen wachten voordat we wegvoeren. De zee was wel wat onstuimig, maar tot problemen kwam het niet. De motoren hoefden niet extra te worden vastgezet. De afsluitende etappe in Nederland was nattig. Het regende bijna de gehele weg van Europoort tot Assen. De tijd, die ik daardoor in de regen had moeten rijden werd meer dan verdubbeld. Hoezo, het regent altijd in Engeland en Schotland? Thuisgekomen bleek, dat ik circa 3100 kilometer had gereden binnen 7 etmalen, waarbij ik ruim 45 uur in het zadel had gezeten. Maar zelfs na de ervaringen van Applecross blijf ik van mening dat het een zeer leuke reis was geweest. Mooie stuurwegen, mooie, indrukwekkende omgeving en lekker rustig. Alleen in Engeland heb ik 4 á 5 flitspalen gezien. En deze waren ook nog in felle kleuren geschilderd en ingericht op fotograferen van de voorkant. En daar heb ik geen nummerbord. Wel heb ik onderweg het boordgereedschap van de Yamaha nog nodig gehad. De statiefschroef van het fototoestel zat zo vast, dat ik hem met de hand niet los kon krijgen. Tocht gemakkelijk dat je dan een tang bij het boordgereedschap hebt.
Om nog even op “The long and winding road” terug te komen. Mijn vrouw deed indertijd aan sprint en dragracen. Je weet wel : een kwart mijl rechtuit. April 2002 EgbertO
SCHOTLAND 2002
Weer thuis na 3100 kilometer Het poetsen is tevergeefs geweest
XJR 1300
