WVK-nieuws 3 28e jaargang juni 2015
Verpakken voor Famar In dit nummer: 2 4 6 8
Daisy van Gelderen miste de boot Avondcursus lassen bij Summa Maarten van Gompel gedetacheerd bij IGMA Verpakken voor Famar
10 12 14 16
Toon Hellings 25 jaar werk en voetbal Personeel In ’t kort Door de scan: Arie van Sambeeck
waarde van werk ‘Het voelt als onrechtvaardig’
Frustrerend: willen werken, maar geen baan vinden Ze zit midden in haar verhaal. Plotseling zijn er de tranen. Daisy van Gelderen (45) is bij het moment aanbeland, een jaar geleden, dat ze haar baan kwijtraakte. De herinnering daaraan doet de Bladelse nog steeds pijn. Te meer omdat haar situatie er niet beter op is geworden. Pogingen – samen met ondersteunende instanties – om weer werk te vinden, leverden niets op. Dat had anders kunnen zijn, weet Daisy. Als die ‘rare’ Participatiewet er niet was gekomen, had ze een baan bij WVK-groep gehad. Maar die boot heeft ze gemist. Daisy van Gelderen woont samen met haar moeder in één huis. Ze weet van zichzelf dat ze geen hoogvlieger is als het gaat om haar kansen op de arbeidsmarkt. Op sommige punten heeft ze zo haar beperkingen. Niettemin lukte het haar om, in aansluiting op het speciaal basisonderwijs, een mbo-diploma te behalen. Ook kreeg ze het voor elkaar daarna een plek op de arbeidsmarkt te vinden. In het begin betrof dat allerlei wisselende dienstbetrekkingen bij (vooral) montagebedrijven, maar
WVK kan geen nieuwe medewerkers meer aanstellen, een gevolg van de Participatiewet. In de vorige WVKNieuws kwamen collega’s aan het woord die met hun aanstelling net voor de bui binnen waren. Daisy van Gelderen had dat geluk niet. Zij miste de boot en zit zonder werk.
vanaf het jaar 2000 was er stabiliteit: Daisy vond een baan bij een groot mechatronisch bedrijf in Tilburg, in de fijnmontage. Daisy: ‘Heerlijk werk. Ik kon mij ei er helemaal in kwijt. Niets was mij teveel, altijd stond ik klaar. Jarenlang werkte ik in ploegendienst.’
Foto Jean Pierre Reijnen
Daisy van Gelderen: ‘Ik blijf sterk’
2
Helaas, de droom werd wreed verstoord. Nadat Daisy in 2006 een hartoperatie had ondergaan en zes jaar later gehoorproblemen kreeg, leek het erop dat haar werkgever met andere ogen naar de montagemedewerkster keek. Twee dagen nadat ze een speldje kreeg toegestuurd vanwege haar 12,5-
jarig dienstverband, vond ze haar ontslagbrief op de deurmat. Daisy: ‘Pure onwil van het bedrijf om mij kansen te geven. Daar is moeilijk tegen te vechten.’ Re-integratie Dat bleek. Ook de vakbond wist er niet meer dan een re-integratietraject uit te slepen, met daarin een opleiding tot heftruckchauffeur. Daisy: ‘Die cursus wilde ik wel volgen, tot ik hoorde dat ik ervoor naar Venray moest, op eigen kosten. Dat kon ik niet betalen.’ Begeleiding vanuit het UWV leek meer garen op de klos te brengen, omdat een sw-indicatie – op grond van Daisy’s (gehoor)beperkingen – haalbaar moest zijn. Dat bleek ook zo. Een baan bij WVKgroep kwam in zicht. Of ze dat niet vervelend vond, zo’n sw-indicatie? ‘Helemaal niet. Ik had zo veel meegemaakt, het ging mij maar om één ding: zo gauw mogelijk werk vinden, ik was het thuiszitten beu.’
die teleurstellingen een zware aanslag vormen op het klimaat in huis. ‘Daisy voelt zich zo nutteloos, zo buiten de maatschappij geplaatst. Ze is alleen nog maar bezig met de tijd te doden. Computeren, tv-kijken, vijf keer per dag de fiets op om een boodschap te doen. Je kent dat wel. Die leegheid, daar moet een einde aan komen.’ WVK-personeelsfunctionaris Marjon Dielissen bevestigt het beeld. Van inwoners van de Kempen krijgt zij het laatste half jaar veel schrijnende verhalen te horen. Mensen met een sw-indicatie die hun toekomst geblokkeerd zien. Zo zijn er de Wajong’ers die de school verlaten en vervolgens geen start kunnen maken op de arbeidsmarkt. Ook kent die arbeidsmarkt tal van uitvallers. Mensen die in de problemen belanden en keer op keer hun baan kwijtraken. Voor deze mensen was WVK-groep altijd van grote betekenis, weten Marjon en haar collega Bernadette Hoevenaars uit ervaring. Het sw-bedrijf haalde mensen met een arbeidsbeperking uit
Aan motivatie geen gebrek. Maar opnieuw verschenen er beren op de weg. Vanuit Den Haag dit keer. Van WVK-groep kreeg Daisy te horen dat haar ‘papieren helemaal op orde’ waren, maar dat een aanstelling er niet in zat. Door de Participatiewet kon WVK-groep geen nieuwe mensen meer aanstellen. Daisy: ‘Toen werd ik woest. Als ik staatssecretaris Klijnsma op tv zag, zei ik tegen mijn moeder: ‘Heeft die vrouw niet in de gaten dat het om mensen gaat?’ Toch wilde Daisy zichzelf niet naar beneden laten halen, dat zou weggegooide energie zijn. Liever richtte ze haar vizier op de nieuwe mogelijkheid om via loonkostensubsidie alsnog aan een baan te komen. Wederom tegenslag. Een baan bij een bedrijf voor ophangsystemen ging net aan haar neus voorbij. Daisy: ‘Een enorme teleurstelling.’ Ze slikt. Opnieuw tranen. Dan pakt ze haar zakdoek en zegt. ‘En toch: mij krijgen ze er niet onder. Ik blijf sterk.’ Sociaal isolement Dan mengt Daisy’s moeder zich in het gesprek. Ze zegt bewondering te hebben voor de opstelling van haar dochter. Toch wil ze graag gezegd hebben dat al
Marjon Dielissen: ‘Graag haast maken met de uitvoering van de Participatiewet.’
hun sociaal isolement. Simpelweg door hen werk aan te bieden. Marjon: ‘Nou ja, simpelweg. Het vraagt veel aandacht van de werkleiders en van de mensen op Personeelszaken, want alles moet kloppen. Problemen in arbeid leiden tot problemen thuis en omgekeerd. Maar WVK-groep kon die aandacht en ondersteuning bieden.’ Of het vrije bedrijf dit straks ook voor elkaar krijgt, is voor de WVK-personeelsfunctionaris zeer de vraag. ‘Dat moet nog blijken. Wel staat voor mij vast dat de gemeenten haast moeten maken met de uitvoering van de Participatiewet, en daarbij de deur naar beschutte arbeid moeten openhouden. Anders worden er kwetsbare mensen uitgesloten die onze hulp écht nodig hebben.’
3
werk en opleiding Volop animo voor avondcursussen Summa Techniek in Hallenstraat
‘Lassen zwaar, vies en slecht betaald? Niets van waar’ Een dinsdagavond in mei, iets over zes. Op industrieterrein De Sleutel in Bladel worden de deuren gesloten en rijden de auto’s massaal richting verkeerslichten. De werkdag zit er weer op. Alleen de parkeerplaats van het lascentrum van Summa Techniek staat nog vol auto’s. De deuren zijn opengeschoven en binnen is het een en al bedrijvigheid.
Naast dagcursussen voor leerlingen van het Pius X-College worden in het Lascentrum van Summa Techniek in het gebouw WVK-Hallenstraat ook
De lascabines zijn stuk voor stuk in gebruik. Boven de rubberen avondcursussen gegeven. In 17 of ‘gordijnen’ spatten de vuurvonken omhoog. Het knetterende geluid van de machines vult de bedrijfshal. Wie een gesprek wil 34 lessen van drie uur kunnen lasvoeren, kan het beste gebruik maken van een van de afsluitbare ruimtes aan de zijkant. sers die al in het bedrijfsleven actief Daar wil Peter Manders (48) uit Deurne graag wat meer vertellen over de avondcursussen. Manders is coördinator van de vijf zijn hun vaardigheden uitbreiden. werkplaatsen van Summa Techniek, vier in Eindhoven en een in Bladel. Hij moet ervoor zorgen dat op die vijf plekken alles op rolletjes loopt. Een taak die, zo moet hij toegeven, alleen maar te doen is als je er langzaam bent ingerold, zoals hij. ‘Iemand die hier blanco aan begint, loopt de kans te verzuipen. Want het is allemaal nogal complex. Ik regel de apparatuur, de gereedschappen en het personeel. Gelukkig heb ik wel administratieve ondersteuning, anders was het niet Foto Jean Pierre Reijnen te doen.’ Gijs Soontiëns krijgt uitleg van Peter Manders (rechts) en docent Ruud Schipper. Bedrijfsscholen Manders begon zijn loopbaan bij de Philips Bedrijfsschool. Dat was voor veel jongens uit de regio in die tijd een gebaand traject. Ook DAF had een eigen bedrijfsschool. Een tweejarige opleiding kon worden afgesloten met een examen én baangarantie. Manders zelf bleef niet lang bij Philips. Hij stapte over naar een
4
machinefabriek en ging in de avonduren aan de Pedagogische Technische Hogeschool de opleiding voor docent lastechniek volgen. Nog voordat hij die had afgerond kon hij terecht bij het nieuw
lassen een prachtig vak. Op het Pius X heeft hij nog even getwijfeld tussen lassen en constructiebankwerken, maar de eerste optie heeft met glans gewonnen. Hooggewaardeerd Volgens Peter Manders is lassen nog steeds een vak met toekomst. ‘Lassers zullen altijd nodig blijven. Minister Asscher heeft wel gewaarschuwd voor de robotisering en dat geldt zeker ook voor lassers. Maar voor precisiewerk zullen altijd mensen nodig blijven.’ En de concurrentie van lage loonlanden? ‘Die is er, zeker. Maar waar wij in NederFoto Jean Pierre Reijnen land goed in zijn, is meebewegen met Gijs Soontiëns aan het werk in een van de cabines. de markt. Wij zijn flexibel en dat vinden bedrijven belangrijk. Je ziet al een enorm opgerichte RIVB-OC, een regionaal instiverschil met België. Daar zijn werknemers afwachtender. Ze netuut voor voortgezette beroepsonderwijs. men geen initiatieven en dat is hier toch wel anders. Het is niet Steeds meer bedrijven gingen hun interne voor niets dat Belgische bedrijven hun productiewerk uitbesteopleidingen sluiten. RIVB-OC sprong in dat den aan Nederlandse bedrijven.’ gat. Zeker in deze regio is het arbeidsManders startte met drie collega’s. Een perspectief goed. ‘Alleen jammer jaar later werkten er al 25. Eind jaren dat op lassen zo’n negatief imago negentig ging het instituut na wat interne kleeft. Veel mensen denken dat strubbelingen op in het ROC. Het had toen het zwaar werk is en vies, dat je ook al de lascursussen overgenomen van altijd in het donker werkt en dat VLH in Hapert. Sinds september vinden het slecht wordt betaald. Niets deze cursussen plaats in de Hallenstraat. van dat alles is waar. Het is hooggewaardeerd werk. Werknemers Positief mogen meedenken, veiligheid Manders geeft toe dat hij vooraf wel enige staat hoog in het vaandel en de bedenkingen had over lesgeven in een betaling valt zeker niet tegen.’ bedrijf. Niet zozeer voor de avondcursussen, maar wel voor de lessen overdag, Actualiteit als ook het personeel van WVK-groep Summa Techniek werkt met aanwezig is. Maar hij moet toegeven dat ingehuurde docenten uit het Foto Jean Pierre Reijnen alle zorgen ongegrond waren. ‘Het werkt bedrijfsleven. Zoals Ruud SchipPeter Manders voor het super samen’, zegt hij. ‘Vooral de leerlinper van Elektrolas. Een bewuste gebouw van Summa Techniek aan de Hallenstraat. ‘Deze gen van het Pius X zie je hier gedijen. Aan keuze van Summa. Manders: ‘Als leeromgeving is ideaal.’ de Tuinstraat zitten ze in een school, hier je alleen maar les geeft, raak je zijn ze echt aan het werk en dat heeft een vervreemd van het bedrijfsleven. positieve invloed.’ Mensen die de hele dag rondlopen in een bedrijf weten wat er ’s Avonds hebben de cursisten het rijk wordt gevraagd, kennen de nieuwste technieken en kunnen daar alleen. Het oefenen in een goed uitgerust in de lessen meteen op inspelen.’ bedrijf werkt ook voor hen stimulerend. In Bladel kunnen lassers terecht voor TIG lassen, Migmag en Enkele deelnemers komen uit eigen Elektrode/BMBE. Gijs Soontiëns volgt niveau 4 Migmag. Dat initiatief en betalen de cursus - kosten betekent dat hij 34 donderdagavonden na zijn werk nog drie uur tussen de 1700 en 3500 euro - zelf. Het achter de lasapparaten mag staan. ‘Geen enkel probleem’, zegt merendeel krijgt de cursus betaald van hij lachend. ‘Ik las graag.’ het bedrijf waarvoor ze werken, zoals Dat geldt voor de meeste deelnemers. Manders: ‘Er komen hier Gijs Soontiëns uit Bladel. Gijs is 19 en kon jongens uit Boxtel, omdat er in Eindhoven geen plaats was. Een meteen na het Pius X terecht op een van teken dat ze gemotiveerd zijn. Ze willen beter leren lassen en de zijn stageadressen: Alfra KSE. Hij vindt omgeving die hier is gecreëerd is daarvoor ideaal.’
5
detachering Maarten van Gompel geniet van zijn werk bij IGMA
‘Hier tel je helemaal mee’ Hij had al afscheid genomen van zijn vrouw Jolanda - ‘Bedankt voor alles’ had hij tegen haar gezegd. Tussen kerst en nieuwjaar dacht Maarten van Gompel dat zijn laatste uren waren geteld. Maar gelukkig kwam het allemaal goed en kon hij twee maanden later weer aan de slag bij IGMA. Het begon allemaal heel onschuldig. Maarten beet op de zondag voor kerst op zijn lip. De volgende dag ging hij er toch maar even mee naar de huisarts, omdat het ‘zo ontiegelijk zeer’ deed. ‘Een infectie’, zei de arts, ‘gaat wel weer over.’ Maar op eerste kerstdag kon Maarten bijna niet meer praten. Delen van zijn gezicht waren gevoelloos geworden. De eerste weekendarts ondernam geen actie. De tweede stuurde Maarten meteen naar het ziekenhuis. Maarten: ‘Die dokter zag wel dat het menens was. Hij vroeg: ‘wie kan hier het snelste rijden?’ Jolanda’s zoon van 22 is toen achter het stuur van de auto gekropen en heeft mij zo snel mogelijk naar het MMC in Veldhoven gebracht. Daar stonden al artsen te wachten. De KNO-arts, die waarschijnlijk aan zijn kerstdiner zat, is meteen opgetrommeld en die zei heel stellig dat ik geen twee uur langer had moeten wachten, anders was ik er niet meer geweest.’
Maarten van Gompel (45) uit Reusel heeft al heel wat werkgevers versleten. Maar nog nooit had hij het zo goed naar zijn zin als bij IGMA in Bladel - het metaalbedrijf van Mark van de Brande en Karin Smets. ‘Ik hoop hier nooit meer weg te hoeven’, zegt hij dan ook. Maarten lag uiteindelijk bijna twee weken met verlammingsverschijnselen in het ziekenhuis en had twee maanden nodig om te herstellen. De steun die hij in die periode kreeg van zijn werkgever en zijn collega’s bij IGMA ervoer hij als hartverwarmend. ‘Wat ik écht super vond, was dat Mark en Karin meteen lieten weten dat ze mij terug wilden. ‘Er mag tijdelijk wel iemand anders van de WVK komen’, zeiden ze, ‘maar we willen Maarten terug. Dat was voor mij een pak van mijn hart.’
Foto Jean Pierre Reijnen
Mark van de Brande en Karin Smets, die IGMA samen leiden.
6
Loyale werker Mark en Karin zijn Mark van de Brande en zijn partner Karin Smets, die IGMA samen leiden. Het verhaal van IGMA (Instrumenten, Gereedschappen, Modellen en Apparatenbouw) be-
gon in 1994, toen Veldhovenaar Gijs van Boerdonk het bedrijf oprichtte. Twee jaar later verhuisde hij naar de Hallenstraat in Bladel. In 2007 moest Van Boerdonk om gezondheidsredenen stoppen. Mark van de Brande, in 1997 als stagiair bij IGMA begonnen, werd zijn opvolger. Sinds 2011 huist IGMA aan De Kloet in Bladel, nadat het pand aan de Hallenstraat te klein was geworden. Mark en Karin wonen naast het bedrijf, samen met hun twee kinderen Mike (4) en Lynn (2). Ze zijn allebei begeesterd van het bedrijf dat ze leiden. Karin doet de administratie en het personeelsbeleid en gaat, als het moet, ook achter de machines staan. Niet voor het specialistische werk, maar wel voor eenvoudige opdrachten. Voor Mark is het bedrijf een lange dagtaak, die vaak duurt tot één uur ’s nachts, maar ze werken allebei met veel plezier. Het stel van Reuselse origine heeft intussen zo’n zeventien mensen in dienst, vakantiekrachten en stagiaires meegerekend. Maarten is de eerste WVK’er die er is gedetacheerd. ‘Ik kende Maarten nog uit de tijd dat we beiden bij Famar werkten’,
Foto Jean Pierre Reijnen
Maarten van Gompel bezig met de montage van Gripzo’s.
Karin zag én bovendien alleen maar enthousiaste medewerkers aantrof op de werkvloer, wist hij dat het wel snor zat. ‘Er wordt hier niet neergekeken op mensen van WVK’, vertelt Maarten. ‘Dat was bij andere bedrijven weleens anders. Daar telde je niet altijd mee. Hier wel.’ IGMA werkt vooral voor Nederlandse bedrijven en dan met name uit de Brainportregio. De firma houdt zich bezig met frezen, lassen, solderen, draai- en plaatwerk. Maarten richt zich vooral op montagewerk. IGMA verzorgt de montage van de Gripzo, een door de Nederlander Robert van Balen ontwikkelde showstandaard voor smartphones en tablets, die diefstal moet voorkomen. De standaards gaan de hele wereld over.
Koerier Naast het monteren van deze standaards, hoort ook koerierswerk tot het takenpakket van Maarten. In de zilverkleurige caddy van IGMA of zijn eigen rode KIA rijdt hij regelmatig naar Eindhoven, Tilburg en naar een leverancier in België. Die ritten zorgen voor de afwisseling die zijn werk zo leuk maakt. Er is volgens Maarten, die in zijn vrije tijd een verdienstelijk biljarter is, weinig zo belangrijk als werk dat goed bevalt. Dat is Foto Jean Pierre Reijnen Samen met collega Bart Mollen (m) aan het werk. Links Mark van de wat hij altijd tegen de zonen van Jolanda Brande heeft gezegd: ‘zorg dat je leuk werk hebt.’ Maarten lachend: ‘Nee, zeiden ze dan, we vertelt Karin. ‘Ik wist dus wat we in huis willen vooral veel geld verdienen. ‘Zet dat maar uit je hoofd’, zei haalden. Een loyale, harde werker, die zich ik dan. ‘Miljonair word je toch niet. Met plezier werken, dát is honderd procent inzet voor de zaak.’ belangrijk, want je moet het toch meer dan veertig jaar doen.’ Maarten moet bekennen dat hij nog nooit Gelukkig hebben ze geluisterd. De ene zoon is bij DAF in opvan IGMA had gehoord, toen hij van WVKleiding voor elektromonteur en de ander is kok. En als het aan groep het voorstel kreeg om daar te gaan Maarten ligt, werkt hij zelf tot aan zijn pensioen bij IGMA. ‘Een werken. Maar toen hij op de eerste dag superbedrijf’, zegt hij, ‘waar ik het super naar mijn zin heb.’
7
verpakkingswerk Famar ‘Behoud ook werk dat prikkelt tot prestaties. Dat stimuleert.’
Eenvoudig werk past beter bij toekomstige WVK-populatie Nee, het is geen ruimte waar je zomaar even binnenloopt. Alleen bevoegd personeel wordt toegelaten. En alleen maar als ze van te voren zorgvuldig een serie handelingen hebben afgewerkt: haarnetje opzetten, witte schort aantrekken, speciaal schoeisel aan de voeten en uitgebreid handen wassen. Nico Engwerda, productieleider WVK-Industrie, geeft het toe: het neemt wat tijd in beslag voordat je door de sluis bent en de productieruimte kunt betreden. ‘Maar dat is een protocol waar we niet omheen kunnen, en waar we ook niet omheen willen. We komen graag tegemoet aan de eisen die de klant stelt.’ Die eisen liegen er niet om. Dat kan ook niet anders bij het type opdrachtgever waar het hier om gaat. Famar Nederland, gevestigd op een paar honderd meter van WVK-groep, is een farmaceutisch bedrijf dat in de medische wereld opereert. Dus moeten de artikelen die op de markt worden gebracht voldoen aan strenge productievoorschriften, bijvoorbeeld rond hygiëne. Die zijn vastgelegd in het zogenoemde GMP-protocol, Good Manufacturing Practice. Dit houdt onder meer in dat het verpakken van de producten moet gebeuren in een stofvrije ruimte, een clean room.
Hernieuwde contacten tussen WVKgroep en buurman Famar hebben tot interessante opdrachten geleid. In een speciale ruimte (clean room) voert een twintigtal WVK-collega’s verpakkingswerk uit voor het farmaceutisch bedrijf. Vele duizenden Famar-flesjes met een medicinale vloeistof tegen wratten krijgen een passende verpakking.
Investering Het inrichten van zo’n vertrek vergt een investering, zegt Nico Engwerda. ‘Het coaten van de vloer, het dichtkitten van spleten en kieren en het schilderen van alle wanden.’ Toch had WVKgroep er dat graag voor over, zegt hij. Want de opdracht van Famar – het verpakken van zo’n 80.000 flesjes met Formule-W, een vloeistof tegen wratten – is in meerdere opzichten interessant. ‘Allereerst is het gestructureerd werk dat je in verschillende eenvoudige handelingen kunt opsplitsen, waardoor het uitermate geschikt is voor onze mensen. Ze kunnen het werk zittend doen en hebben de juiste motoriek om de doosjes te vouwen. Ook is het een omvangrijke opdracht waardoor we er telkens een behoorlijke groep medewerkers op kunnen zetten, soms wel twintig personen. Maar het belangrijkste is dat het hier gaat om een project dat een nieuwe toekomst in kan luiden. WVK-krijgt steeds meer medewerkers die alleen inzetbaar zijn op eenvoudig verpakkingswerk. Dus is er veel aan gelegen dat Famar ons straks ook voor andere opdrachten weet te vinden. Vandaar de investering in een clean room.’ Om diezelfde reden – continuïteit verkrijgen in het werkaanbod – is projectleider Johan Sweijen serieus aan de slag gegaan met het introduceren van het Famar-verpakkingswerk bij de medewerkers. Samen met Jolanda Storm, die de dagelijkse leiding
8
Zonder speciale kledij en handen wassen is toegang tot de Famar-productieruimte niet toegestaan.
Het inpakken van de Formule W-flesjes
heeft over de subafdeling, heeft hij de medewerkers stap voor stap begeleid in het volgen van de protocollen en de inhoud van de werkzaamheden. Ook heeft hij uitgelegd waarom de protocollen strikt gehanteerd moeten worden. Een bedrijf als Famar kan zich geen onnauwkeurigheden veroorloven. Dat informeren en motiveren van de collega’s is goed gelukt, zegt Jolanda Storm. ‘Iedereen is ervan doordrongen dat dit werk heel precies moet worden uitgevoerd’. Nico: ‘Dat geeft het werk bovendien extra aanzien. Want werk waarvoor bijzondere spelregels gelden, moet wel bijzonder werk zijn.’ Remy Pothof, die zijn werkplek heeft aan het einde van de verpakkingslijn, kan dit bevestigen. ‘In het begin was het even wennen om op zo’n afgesloten afdeling te moeten werken. Maar we hebben hier in korte tijd een heel fijn team gekregen, dus nou kunnen we volle kracht vooruit. Dat je daarbij heel secuur moet blijven, bevalt mij uitstekend. Die speciale aandacht maakt het extra spannend.’ Voor de hand liggende stap Jo Lavaerts en Peter Goossens zijn respectievelijk vestigings- en kwaliteitsmanager bij Famar Nederland. Zij hebben er het volste vertrouwen in een juiste keuze te hebben gemaakt met het uitbesteden van de Formule W-flesjes aan WVK-groep. Voor Lavaerts was dat bijna een voor de hand liggende stap. In een vorige functie had hij al ervaring opgedaan met het inschakelen van mensen met een arbeidsbeperking. ‘Vanuit die ervaring heb ik de kwa-
liteiten van de sociale werkplaats leren kennen en in de contacten met WVK-groep zie ik die alleen maar bevestigd.’ Hij somt de voordelen op die wat hem betreft aan de samenwerking met WVK-groep verbonden zijn. Allereerst is hij ervan overtuigd dat je voor dit soort verpakkingswerk geen geschiktere kandidaten kunt vinden dan sw-medewerkers. ‘De mensen hier zijn veel nauwkeuriger en kunnen repeterende arbeid langer volhouden. Bovendien: het werk is weliswaar eenvoudig, maar het kent zo veel variabelen – een stickertje hier, een spiegeltje daar – dat het te duur zou worden als onze eigen mensen dat zouden moeten doen.’ Ook speelt mee dat WVKgroep een naaste buurman is waardoor bespaard kan worden op de logistieke kosten. Verder heeft WVK-groep met de inrichting van de clean room laten zien dat het bedrijf er echt voor wil gaan. ‘Dat geeft vertrouwen voor de toekomst.’ Tot slot verwachten Lavaerts en Goossens
Remy Pothof (voorgrond): ‘In korte tijd een fijn team gevormd.’
dat WVK-groep flexibel met opdrachten kan omgaan omdat het snel een productielijn met voldoende medewerkers kan uitzetten. Lavaerts: ‘Kortom, wij zien in WVK-groep een volwassen bedrijf waarmee wij op een eerlijke, zakelijke basis constructief kunnen samenwerken omdat we vertrouwen hebben in de kwaliteit van het werk. Dat we op deze manier ook nog iets betekenen voor mensen met een arbeidsbeperking is daarbij mooi Jo Lavaerts (business unit-manager) en Peter meegenomen.’ Goossens (kwaliteitsmanager) van Famar
9
dienst- en voetbaljubileum ‘Ik was te goed als spits’
Rustig op het werk, sportief op het veld Werk en voetballerij – aan beide heeft Toon Hellings zijn hart verpand. Vaak prettig, maar soms botst het. Zoals vorig jaar toen zijn Dosko G-team kampioen was geworden en op een platte kar door de straten van Duizel trok. Toon kon daar niet bij zijn omdat hij net een WVK-uitstapje had dat hij niet wilde laten schieten, een dagje pretpark Walibi samen met collega’s. Toon: ‘Daar heb ik van genoten. Maar later kreeg ik te horen “Toon, we hadden een fantastisch kampioensfeest”. Dan heb ik toch effe spijt. Maar ja, je kunt niet op twee plekken zijn.’ Voordat hij verder vertelt over de voetballerij legt Toon Hellings (46) uit wat zijn taken zijn bij WVK-groep, waar hij op de afdeling Montage werkt. Voor Stas Ophangsystemen monteert hij een speciale rails waar het Eerselse bedrijf internationaal furore mee maakt: in de rails worden glazen knikkertjes aangebracht waardoor er moeiteloos een vel papier in kan worden vastgeklemd. Handig bijvoorbeeld in restaurantkeukens voor het doorgeven van de bestellingen. Hekel aan stilzitten Dit montagewerk doet hij al bijna zes jaar, zegt Toon. En het bevalt hem uitstekend. Maar ook toen hij – tien, twaalf jaar geleden – een tijdje in de groenvoorziening werkte, had hij het daar naar zijn zin. ‘Groen en montage vind ik allebei prettig. Vervelend
Toon monteert rails voor Stas Ophangsystemen
wordt het pas als er niet genoeg werk is. Aan stilzitten heb ik een hekel.’ Volgens Fred Schreuder, werkleider van WVK-Montage, is dit kenmerkend voor zijn medewerker. ‘Gewoon lekker doorstomen, dan is Toon in zijn element. Daarbij is het een
10
Op 26 mei werkte Toon Hellings 25 jaar in de sociale werkvoorziening, een zilveren dienstjubileum. Daarnaast is er nóg een gedenkwaardigheid. Want de WVK-medewerker is ook 25 jaar actief in de voetballerij; eerst bij de Donkey Boys, later in het G-team van Dosko’32. En voetbalsupporter is hij al z’n hele leven. Van PSV. prettige collega, met wie het fijn samenwerken is. Altijd in voor een grapje.’ Een enkele keer lijkt Toon met zijn verkeerde been uit bed te zijn gestapt, zegt Fred. ‘Dan weet ik: dit gaat hem vandaag niet worden. Maar dan geef ik hem ander werk en kort daarna gaat hij goedgemutst aan de slag.’ PSV en Dosko Wat in zo’n geval ook helpt: begin met Toon een gesprek over zijn favoriete voetbalclub. Dan leeft hij helemaal op. Je hebt daarbij keus uit twee clubs: PSV en Dosko’32. Van de eerste is hij trouw supporter, bij de tweede heeft hij jarenlang zelf gevoetbald. Als geboren Eindhovenaar kreeg Toon Hellings het PSV-gevoel met de paplepel ingegoten. Ontelbare keren bezocht hij samen met zijn broer het PSV-stadion om er de rood-witten aan te moedigen. Ongetwijfeld heeft de Eindhovense club er het landskampioenschap voor een deel aan te danken. Toon kon overigens niet bij het kampioensfeest aanwezig zijn, achteraf is hij daar niet rouwig om. ‘Mijn broer vertelde dat het zo druk was dat sommige mensen flauwvielen.’
Zo’n drukte heeft hij in Duizel, het dorp van die andere favoriete club – Dosko’32 – nooit meegemaakt. Ze houden het daar graag beschaafd en dat past wel bij Toon. ‘Ik heb wel eens commentaar, maar ben nooit op de vuist gegaan. Dat hoort niet bij voetbal.’ Voor trainingen en wedstrijden ging Toon vaak twee keer per week op de fiets van Bladel naar Duizel. Nooit heeft hij overwogen Dosko in te ruilen voor Bladella, want in Duizel had hij een lange voetbalgeschiedenis opgebouwd. Op zijn 21ste begon hij er bij de Donkey Boys, het elftal van de Donksbergen. Toen dit team later als G-team werd ondergebracht bij Dosko,
Dienstjubileum Toon Hellings begon zijn sw-carrière op 26 mei 1990 bij Ergonbedrijven. Toen hij na een jaar in Bladel in het woonbegeleidingscentrum (WBC) aan de Doollandweg kon gaan wonen, ruilde Toon het Eindhovense sw-bedrijf in voor WVK-groep. En weer een aantal jaren later, toen hij zijn vriendin Joke van Kemenade had leren kennen, verhuisde hij samen met haar naar de Vogelwikke. Bij WVK-groep heeft Toon de resterende 24 jaar van zijn zilveren
Foto Tom van Limpt
Toon staat het G-team van Dosko terzijde met het uitdelen van shirts
sw-dienstverband vol gemaakt. Tot ieders tevredenheid. Dat bleek wel op de feestelijke receptie op 2 juni. Toon werd overladen met lovende woorden, en ook voor zijn naaste familie was een warm onthaal, inclusief een rondleiding door de vestiging Raambrug. Op het moment van het interview hebben deze feestelijkheden nog niet plaatsgehad. Een beetje spannend wordt het wel, denkt Toon. ‘Ik laat het gewoon over me heen komen. Maar ze moeten niet denken dat ik een stropdas omdoe. Dat wil ik niet.’
Toon ruim tien jaar geleden als actief voetballer bij de Donkey Boys
bleef Toon z’n cluppie trouw. Hij speelde er lange tijd in de spits. ‘Maar ik scoorde zo vaak, dat de verschillen te groot werden. Toen hebben ze mij een plek gegeven als rechtsachter.’ De laatste paar jaar is Toon niet meer vaak actief als speler. De jaren beginnen een beetje te tellen. Soms zit hij op de reservebank, maar vaker nog staat hij zijn team bij met allerlei hand- en spandiensten, zoals het uitreiken van de shirts. Toon: ‘Zo blijft het goeie Dosko-gevoel bij mij aanwezig.’
Foto Tom van Limpt
Toon als enthousiast supporter
11
personeel 25 jaar in dienst Twee WVK’ers vierden hun 25-jarig dienstverband. Toon Hellings Van Toon Hellings (1969) staat elders in dit blad (een uitgebereide beschrijving.
Nieuwe collega’s Sinds het van kracht worden van de Participatiewet op 1 januari 2015 worden bij WVK-groep geen nieuwe medewerkers meer aangesteld Medewerkers uit dienst Yvonne Landers 1 mei 2015 WAO Karel Heesters 1 juni 2015 65 jaar Martien Daris 3 juni 2015 65 jaar
Trudy Lepelaars Leergierig, uiterst nauwgezet en volkomen betrouwbaar. Dat waren de kernwoorden die klonken toen op 8 juni het 25-jarig dienstjubileum van Trudy Lepelaars werd Trudy Lepelaars krijgt felicigevierd. De 49-jarige taties van Plastifran-directeur Harrie Schippers Eerselse kreeg lof toegezwaaid voor haar inzet gedurende 25 jaar. Voordat Trudy bij WVK-groep kwam, werkte ze onder meer als winkelbediende en als medewerker kasbeheer van
een bank. Eerder had ze de MLK-school en het IHNO afgesloten en diverse cursussen in de volwasseneneducatie gevolgd. Bij WVK-groep kreeg ze meteen een detacheringsbaan. Dat was als all round medewerkster bij Freewiel Techniek, een producent van fietskarren. Bij dit Eerselse bedrijf bleef ze 17,5 jaar werken, tot 2008 toen Freewiel Techniek werd overgenomen en naar Best verplaatst werd. Trudy kreeg toen tijdelijk een interne baan bij WVK-Industrie. Na een jaar kwam er opnieuw een detacheringsbaan beschikbaar, dit keer bij Plastifran in Bladel, een dochterbedrijf van Schippers. Daar werkt de jubilaris nog steeds, als montagemedewerkster.
Frans Gijbels overleden In zijn woonplaats Reusel is op woensdag 27 mei Frans Gijbels overleden. Frans is slechts 55 jaar geworden. Hij overleed aan de gevolgen van kanker na een ziekteproces van ongeveer een half jaar. Frans Gijbels – een groot liefhebber van de natuur en een hondenvriend in hart en nieren – was in maart 2009 bij WVK-groep in dienst gekomen. Hij begon bij de Groenvoorziening, waar hij bijna vier jaar bleef werken. In april 2013 maakte hij de overstap naar de afdeling Verpakkingen. Zo lang zijn gezondheid het toeliet, zette hij zich daar met veel enthousiasme in voor alle voorkomende werkzaamheden. Hij ontmoette daarbij veel waardering van zijn collega’s.
Vanwege de kwaliteit van zijn werk, maar zeker ook vanwege zijn persoonlijke betrokkenheid bij het welzijn van zijn naaste medewerkers. Henk van den Hout, zijn assistent-werkleider, zegt hierover: ‘Frans was erg begaan met zijn collega’s, vooral met de zwakkeren. Voor hen was het dan ook een erg emotioneel Frans Gijbels moment toen ze vernamen dat ze definitief afscheid moesten nemen van Frans.’ Wij wensen zijn vrouw Marjan en alle overige familieleden veel sterkte bij het verwerken van dit verlies.
Nieuwe werkleider groenvoorziening Sjors van Kempen (48) uit Sint Hubert (NoordoostBrabant) is op 1 maart bij WVK-groep begonnen als nieuwe werkleider groenvoorziening. Hij volgt Sjaak van Aaken op die met pensioen gaat (en met wie op pagina 13 een afscheidsinterview staat). Sjors van Kempen heeft vele jaren ervaring als werk- en teamleider openbare ruimte bij IBN-Groep in Uden. Als gevolg van een reorganisatie bij dit collega-sw-bedrijf ontstond de mogelijkheid om hem collegiaal over te nemen, een constructie waar WVK-groep graag gebruik van maakte gezien de ruime ervaring van Van Kempen. Behalve werkervaring en een reeks vakdiploma’s (onder meer MAS en Projectleiding groen-
12
voorziening) brengt Sjors van Kempen ook een hoop bestuurlijke ervaring in. Zo is hij al vele jaren lid van de gemeenteraad in Mill en Sint Hubert, en is hij betrokken bij de plaatselijke werkgeversvereniging. Ook maatschappelijk is Sjors van Kempen actief, onder meer bij de plaatselijke voetbalclub en carnavalsvereniging.
Sjors van Kempen
Afscheid Sjaak van Aaken In al die jaren zijn er zeker wel een paar WVK-medewerkers geweest die hem zagen als een boeman. Daarover bestaat bij Sjaak van Aaken weinig twijfel. ‘Maar,’ zegt de werkleider groen die na 38 jaar het Kempische sw-bedrijf gaat verlaten, ‘dat was nooit blijvend, uiteindelijk was er steeds waardering voor mijn directe manier van leidinggeven.’ Een andere conclusie is ook niet denkbaar, aldus Van Aaken. ‘Want mijn drive was oprecht. Ik wilde onze mensen laten ervaren dat ze geen doetjes zijn, dat ze prestaties leveren die gewaardeerd mogen worden. Kortom, dat het mensen zijn die er toe doen in onze samenleving.’ Om deze ideële doelen te bereiken had Sjaak van Aaken zo z’n eigen aanpak. Met een brede lach op z’n gezicht vertelt hij over de jonge medewerker die schoorvoetend om een snipperdag vroeg. ‘Nee, zei ik, daar komt niks van in, want ik kan jou geen dag missen.’ De jongen, apetrots, hoefde z’n snipperdag niet meer en ontwikkelde een grote liefde voor het groenvak. Een ander voorbeeld, uit het begin van zijn loopbaan. Samen met Theo Hoeks had Sjaak in Hapert bij sportpark De Lemelvelden een groep doldrieste WVK-jongeren onder zijn hoede, alle dagen heel druk. Sjaak: ‘Hoe wij dat aanpakten? We lieten ze tussen de middag een stevig partijtje voetballen. Dan waren ze daarna zo rustig dat ze gestaag verder werkten.’ Een heldere, rechtstreekse en ietwat eigenzinnige manier van leidinggeven. Het heeft Sjaak van Aaken in de bijna veertig jaar dat hij voor WVK-werkte altijd gekenmerkt. Hij kreeg er waardering voor. Omdat iedereen wist dat deze aanpak voortkwam uit oprechte sociale betrokkenheid – de wens om ‘zijn’ mensen naar het hoogst haalbare niveau van werken te leiden. Want dat geeft maximale voldoening. Er zijn meer punten waarop de vertrekkende werkleider waardering oogstte. Zo was er z’n zakelijk inzicht. In een tijd dat de sw nog een sterk zorgkarakter had, was het Sjaak van Aaken die de meest uiteenlopende klussen naar WVK-groep wist te halen en daar serieuze tarieven voor hanteerde. ‘Want onze mensen zijn dat waard’. Het wassen van paaltjes langs de wegen, het onderhoud van campings, hovenierswerk voor particulieren – het was Sjaak van Aaken die de initiatieven nam en het werk verder uitbouwde.
behalen van de middelbare tuinbouwschool en twee dienstbetrekkingen bij regionale hoveniersbedrijven, werd hij op 1 juni 1977 aangesteld als werkmeester buitenobjecten bij WVK-groep. Na Hapert-Bladel werd hij werkleider in Eersel. In een periode waarin de manager groen langdurig ziek was en een interimmanager werd ingezet, groeide Sjaak van Aaken uit tot de eerste man van de WVK-groenvoorziening, een plek die later geformaliseerd werd met zijn aanstelling als ‘eerste werkleider groen’. Overal waar nieuwe initiatieven van de grond kwamen (opzet van een
Sjaak van Aaken
hoveniersbedrijf, opzet van een afdeling machinaal groen) en overal waar vastgelopen zaken opnieuw op de rails moesten worden gezet, was de inbreng van Sjaak van Aaken onmisbaar. Altijd weer stond hij klaar. Voor die enorme inzet is WVK-groep de voorman groen dankbaar. Tijdens de afscheidsreceptie op 9 juli zal dat door deze en gene nog eens onderstreept worden. Vrees dat hij dadelijk geen raad weet met de zee aan vrije tijd, is er bij Sjaak van Aaken in geen enkel opzicht. Met z’n caravan, z’n motor en z’n boot krijgt hij zijn tijd aardig gevuld, evenals met z’n lidmaatschap van een wandel- en een fietsclub. En dan heeft hij samen met z’n vrouw Mieke bij tijd en wijle nog de zorg over z’n drie kleinkinderen. ‘Daar heeft opa alles voor over.’
Met zulke kwaliteiten liggen er mogelijkheden voor een glanzende carrière. En die heeft de geboren Vessemnaar dan ook gerealiseerd bij WVK-groep. Na het
13
in ’t kort Vacaturemarkt In het gemeentehuis van Bladel werd op donderdag 28 mei voor de derde keer de Kempische Vacaturemarkt gehouden, een markt die werkzoekenden rechtstreeks in contact brengt met werkgevers die vacatures hebben. De Vacaturemarkt is een initiatief van werkgevers-servicepunt Kempenplus, het samenwerkingsverband dat ISD, UWV en WVK hebben opgezet om meer uitkeringsgerechtigden aan een baan te helpen. Elf werkgevers en tien uitzendbureaus hadden in de hal en de raadzaal van het gemeentehuis een stand ingericht. Daar informeerden ze de (ongeveer driehonderd) bezoekers over de banen die ze beschikbaar hadden. De werkgevers waren erg tevreden over de Vacaturemarkt: er presenteerden zich heel wat kandidaten en via persoonlijke gesprekken kregen ze goed inzicht in hun geschiktheid. Ook de meeste werkzoekenden waardeerden de Vacatu-
remarkt. Wel werd als bezwaar genoemd dat bijna alle vacatures te vinden waren in de hoek van de techniek, de logistiek en de productie, en dat andere beroepsgroepen amper vertegenwoordigd waren.
Met de deur in huis Uitgebreid aan bod komen in een regionaal blad omdat je huis een nieuwe voordeur heeft gekregen. Harrie Rossiau, kwaliteitscontroleur bij WVK-groep, overkwam het. In het Content Magazine van juni/juli 2015 werd hij uitgebreid geportretteerd nadat hij samen met zijn man Jordi een voordeur had aangeschaft bij een Bladels bedrijf voor keukens, kasten en deuren. Harrie en Jordi deden dat toen in hun huis in Hooge Mierde – het ouderlijk huis van Harrie dat beschikbaar kwam na het overlijden van zijn ouders – onlangs een fikse opknapbeurt kreeg. Trots liet Harrie zich samen met zijn twee hondjes – de chihuahua’s Goldy en Djenta – op de foto zetten. Overigens had ook de jong overleden vader van Harrie destijds een baan bij WVK-groep.
Harrie Rossiau in het blad Content Magazine
Bijzonder nestje Ze staan erom bekend dat ze hun nestjes bouwen op de meest vreemde plekken. Een brievenbus, een jerrycan … koosmeesjes vinden het allicht goed. Als de plek maar beschutting biedt en als de opening maar net groot genoeg is om erdoor te kunnen. Het koolmeesjesechtpaar dat z’n nestje bouwde bij de WVK-vestiging Hallenstraat heeft dit afgelopen maanden nog eens bevestigd. Het koos erKoolmeesje bouwt zijn nestje in de sigarettendover …. voor hun eieren
te leggen in de sigarettendover vlakbij de voordeur waar bezoekers hun peuken in kunnen deponeren. Dit laatste gebeurde natuurlijk niet meer nadat de ‘bouwonderneming’ van de meesjes bekend was geworden. Zo konden vijf jonge meesjes in veiligheid opgroeien tot ze groot genoeg waren om uit te vliegen. Jozef van der Heijden uit Hulsel legde de hele onderneming vast op video en plaatste deze op YouTube. … en brengt er vijf jonkies groot
14
Diana Tijssen (l) uit Reusel en Anja Reniers uit Bladel probeerden via de Kempische Vacaturemarkt een baan te vinden
Duim omhoog En weer ging in het huis-aan-huisblad PC55 de duim omhoog voor de groenwerkers van WVK-groep. In de vaste rubriek ‘De duim gaat omhoog’ deelde een zekere Rinus complimenten uit aan de WVK’ers die in Hoogeloon uit een sloot tussen de Mariakapel en het Gildebos een enorme hoeveelheid brandnetels verwij-
derden. ‘Hoewel het niet in hun opdracht zat, hebben ze de brandnetels wel weggehaald. Prima gedaan!’, schrijft Rinus. Het is niet de eerste keer dat de WVKgroenwerkers op deze manier complimenten krijgen. Al een paar keer eerder ging voor hen in PC55 de duim omhoog.
Bezoek UWV Vier arbeidskundigen van het UWV Eindhoven brachten op 27 mei een bezoek aan WVK-groep. Daar kregen ze een rondleiding van Arvid Bolkestein en Meggie de Gouw. Met dit ‘kijkje in de keuken’ wilden de beide WVK-consulenten bereiken dat de arbeidskundigen beter op de hoogte zijn van de mogelijkheden van WVK-groep rond re-integratie. Dat zou ertoe
kunnen leiden dat UWV vaker een beroep doet op WVK, bijvoorbeeld bij het begeleiden van instromers vanuit de IRO, de sociale activering of de Wajong. Na afloop was Arvid Bolkestein optimistisch over vervolgafspraken. ‘Er zijn lijntjes uitgezet die voor het UWV dienstbaar kunnen zijn. Want ook deze organisatie is zoekende hoe ze hun klanten het beste kunnen bedienen.’
Fons Coenen stopt als dirigent jeugdorkest En nóg een WVK’er kreeg onlangs alle aandacht in een van de regionale bladen. Bergeijkenaar Fons Coenen – de huisdrukker van WVK-groep – werd uitgebreid geportretteerd in De Uitstraling, editie Groot-Bergeijk. Aanleiding was het afscheidsconcert in cultureel centrum De Kattendans op 26 april waar Fons het dirigeerstokje van het jeugdorkest van de Bergeijkse harmonie overdroeg aan zijn opvolger Frank Brouwers. Fons heeft bijna 25 jaar leiding gegeven aan Balieproject van start In de voormalige basisschool aan de Dr. Rauppstraat in Bergeijk is onlangs het Balieproject van start gegaan, een project dat 15 Bergeijkse bijstandsgerechtigden aan een gewone baan wil helpen. Gedurende twee dagdelen per week kunnen de WWB’ers in het Inloop- en Participatiehuis Thomas van Acquino laten zien wat ze kunnen. Het gebouw heeft een ontmoetingsfunctie en biedt onder meer plaats aan een vrijUitstapje naar Bobbejaanland Een meer dan geslaagd evenement werd het weer, het jaarlijkse uitstapje voor WVK-medewerkers, hun partners en hun kinderen. Ruim 270 personen stonden op zaterdag 30 mei ’s morgens om negen uur klaar om af te reizen naar pretpark Bobbejaanland in het Belgische Lichtaart. De start was even een tikkeltje moeizaam omdat er maar drie bussen kwamen opdagen in plaats van de toegezegde vier. Maar na wat heen en weer geschuif was dat probleem opgelost en kon iedereen genieten van de vele mooie attracties van Bobbejaanland. Dat ene buitje halverwege de dag kon daar niets aan veranderen. Aan het eind van de middag kon iedereen dan ook dik tevreden huiswaarts keren.
het jeugdorkest. Daarnaast was hij vele jaren actief als slagwerker, een muziekgenre waarin hij diverse landelijke prijzen in de wacht sleepte. Bij WVK-groep is Fons Coenen voorzitter van de ondernemingsraad. Fons Coenen
willigerssteunpunt, taallessen voor vluchtelingen, een kringloopwinkel en een voedselbank. Door voor deze instanties werk te verrichten (met behoud van uitkering) bemiddelen de kandidaten als het ware zichzelf, is de filosofie van ISD de Kempen, de gemeenschappelijke sociale dienst. De gemeente Bergeijk wil het project voor de WWB’ers extra kansrijk maken door er ook ondernemers bij te betrekken.
Ook Thom Bartholomeus, zoon van WVK-manager Mourits Bartholomeus, wist zich uitstekend te vermaken
15
door de scan Arie van Sambeeck Waar ben je opgegroeid? Geboren en getogen in Eersel. Mijn broer en twee zussen wonen vlak bij mij in Eersel. Mijn ouders leven niet meer. Mijn vader werkte als sigarenmaker bij de Agio. Daarnaast beheerde hij aan huis een kleine bank die ’s avonds en in het weekend open was. Dat was de CVB, die later de SNS-bank is geworden. Ik herinner mij dat op zondagochtend na de mis klanten bij ons kwamen.
Hoe is het voor jou om voor WVKgroep te werken? Ik werk heel graag bij WVK-groep. Het is een prettig bedrijf en ik heb werk dat mij uitstekend bevalt.
Wat had je vroeger willen worden? Ik ben opgeleid voor metselaar/timmerman. Toen ik klaar was met de opleiding was het slecht in de bouw en kwam je moeilijk aan een baan. Uiteindelijk ben ik bij WVK-groep terechtgekomen en begonnen in de groenvoorziening. In eerste instantie was er bij WVK-groep geen plaats voor mij in de bouwploeg. Later is mij die kans nog wel geboden maar ik had er geen behoefte meer aan. Het beviel mij goed in de groenvoorziening, en nog steeds.
Aan de hand van een aantal vragen wordt een WVK-collega ‘door de scan’ gehaald. Dit keer Arie van
Wat doe je in je vrije tijd? Wandelen met onze honden, een boomer en een maltezer. Verder ga ik graag fietsen met mijn vrouw Rian, waarbij we als het kan een terrasje pikken. Ook ga ik graag naar de sauna. In het weekend gaan we op zaterdagavond naar café ’t Pleintje en zondagavond naar diner-café Veertien en naar café ‘De Mert’. Welk tv-programma kijk je graag? Ik heb weinig tijd om tv te kijken. Vier avonden en op zaterdag ga ik ‘op karwei’. Samen met een collega/vriend en twee neefjes hebben wij verschillende tuinen in onderhoud. TV kijken komt er dus niet van, behalve dat ik elke dag het journaal wil hebben gezien. Wat is je favoriete vakantiebestemming? Mijn vrouw gaat graag op vakantie. Voorheen gingen we niet langer dan een midweek maar tegenwoordig is dit een week geworden. We zoeken dan een hotel met sauna in eigen land. We nemen dan als het kan de honden mee. Een week is voor mij meer dan genoeg. Ik ben dan uitgerust en wil weer naar huis.
16
Sambeeck. Arie werkt in de groenvoorziening.
COLOFON
WVK-Nieuws is het personeelsblad van WVK-groep. Het gaat naar alle ruim 800 medewerkers van WVK-groep en wordt daarnaast ook verspreid onder detacheringsadressen en gemeentelijke contacten. Het blad verschijnt zes keer per jaar. Redactie:
Lambert van Erp (algemeen),
Gerard van Beek (vestiging Raam-
brug)
Flip Grave (vestiging Hallenstraat)
Erian Blom (Detacheringen)
Redactieadres: Raambrug 8, 5531 AG Bladel Tekst:
Tekstadvies en Publiciteit
Wim Lavrijsen, Reusel
Vormgeving:
Virtu, Westerhoven.
Drukwerk:
Drukkerij Vaes, Overpelt (B)
Afzender: WVK-groep. Postbus 10, 5530 AA Bladel
Van wie heb je het meeste geleerd? Thuis hadden wij een grote tuin, met ook een moestuin. Omdat mijn vader hartpatiënt was, heb ik veel meegeholpen in die tuin. Daarbij was mijn zwager vakbekwaam hovenier. Hij werkte bij tuincentrum Veldhoven en heeft daar vakantiewerk voor mij geregeld. Ik ging met hem af en toe mee ‘op karwei’.
