Half april borrelde het idee op om onze trouwdag eind april een (heel) lang weekend ergens in een knus hotelletje door te brengen. Zoeken op het internet leverde nou net niet die dagen op die we graag wilden, of het was flink aan de prijs. Wat dan? Als alternatieven kwamen Londen, Barcelona en Parijs op tafel. Ook hier bleken de gewilde dagen slechts deels beschikbaar. Maandag de 15e maar naar het reisbureau gegaan om de mogelijkheden nog eens af te tasten. Wanneer je de bedragen (reiskosten, overnachtingen, het natje en droogje) voor zo’n weekend eens bij elkaar optelt kun je goedkoper een week all inclusive in de zon terecht. Al met al zijn we zo’n twee uur met de reisadviseuse aan het zoeken geslagen, wat resulteerde in een aanbieding 14 dagen (uit en thuis) naar Varadero op Cuba. En als je dan ook nog een passie voor die oldtimers hebt dan is dat natuurlijk heel erg aanlokkelijk. Als we 16 dagen naar hetzelfde hotel zouden gaan zou dat € 800 duurder zijn. Het werd dus een boeking voor de 14 daagse. De 16e kregen we al een belletje dat we de reisbescheiden konden komen halen, nou dat hebben we maar uitgesteld want het was geen lekker weer. Woensdag de tickets gehaald en bij thuiskomst de benodigde Engelstalige verklaring ziektekosten aangevraagd. Een taxi richting Schiphol gereserveerd gelet op het vroege vertrek en de “zonnesmeerseltjes”, de “pro- en pre-pilletjes” nog checken (we kunnen er eigenlijk wel een soort evacuatie pakket van maken). Op de Ipad-jes zetten we klakkeloos alle muziek (selecteren het laten staan, of deleten doen we later wel eens) om de lange vluchtduur door te komen en dan zijn we er klaar voor. Woensdag 24 april Gisteren de koffers gepakt en bijtijds naar bed, want de taxi staat om kwart voor vijf voor de deur. Het is rustig op de weg en met een goed half uurtje staan we op Schiphol. Inchecken is zo gebeurd en hebben we tijd genoeg voor een bakkie koffie en een croissantje. Daarna is het een beetje de tijd doorkomen tot het moment van boarden. Om 08:00 uur rolden we van de gate om van de Aalsmeer baan te vertrekken voor de vlucht van 10:22 uur. De vlucht valt Elly “zwaar”. Maarten houdt een peptalk “denk aan je passie voor die oldtimers en hoeveel je er wel niet zou kunnen “spotten”. Om 12:25 uur lokale tijd (18:25 uur Ned. tijd) raken de wielen de baan op Varadero. In de aankomsthal is gescheiden met een wand van hokjes, waar paspoort controle plaats vindt. Bril af voor een “eye scan”. Elly is er vrij snel doorheen voor Maarten duurt dat zeker vijf minuten want zijn pas wordt heel grondig bestudeerd (de man was waarschijnlijk heel benieuwd naar al die (USA?) stempels. Daarna de koffers van de band ophalen en daar zien we een cocker spaniel tussen en over de koffers lopen en springen. We hebben redelijk snel onze koffers gevonden en de transferbus ook. De vertegenwoordiger van Holland International doet zijn welkomstpraatje en verteld o.a. dat de hotelkamers hier in Varadero pas om 16:00 uur beschikbaar komen, maar dat wel ingecheckt en gebruik gemaakt kan worden van de faciliteiten en dat we morgenochtend met een busje opgehaald zullen worden voor het introductie praatje. Daarna gaan we op weg en tijdens de busrit van een half uurtje naar het hotel slaakt Elly om de haverklap kreten als “O, wat gaaf”, “wat een mooie auto’s”, “die kunnen zo uit de film geplukt zijn”. Zo tegen tweeën staan we voor de incheckbalie en horen dat onze kamer klaar is (verrassing nr. 1) en dat we er gelijk in kunnen. Lekker toch. Met zo’n golfkarretje worden we naar een bungalowtje gebracht. Het bungalowtje bestaat uit een halletje met koelkast, “woonkamer”, slaapkamer en een
Pagina 1
badkamer met bad en douche. Dit hadden we echt niet in gedachten toen we een simpele hotelkamer boekten, dat was verrassing nr. 2.
De koffers zijn uitgepakt en zo zitten we om even na 16:00 uur in tropen outfit (dat wil zeggen bikini en zwembroek) bij het zwembad met een Cuba libretje en orange. De tweede volgt snel, want het zijn van die kleine plastic bekers. Daarna een poosje over het strand gelopen. Het strand loopt over de hele lengte van het ressort en gaat dan aan beide kanten over in rotsen, waar met schoenen wel te lopen valt. Daarna een tijdje in hangmatten onder de palmen gelegen. Het hotel bestaat uit groepen bungalowtjes en “hoogbouw” (de U vorm), waarin zich de lobby, lounge, winkeltjes, bar en het buffet restaurant bevinden. Wij zaten naar later in de week zou blijken gelukkig daar niet al te ver vandaan.
Na het diner laat de vermoeidheid zich gelden en was het na achten over en uit. Niet zo gek toch, wanneer je bedenkt dat we vroeg uit de veren waren en deze dag, door het tijdverschil, zes uur langer duurde. Donderdag 25 april Zo als altijd wanneer je van oost naar west de grote plas overgaat wordt je ‘s nacht (een paar keer) wakker. Na het ontbijt een beetje over het terrein gewandeld. De bungalows staan in groepjes in een mooie “tuin”, waar volgens ons van de natuurlijke hoogte verschillen goed gebruik gemaakt is. Om 10:15 uur worden we met een bus opgehaald om naar een plaats te
Pagina 2
gaan waar wij en de gelijk met ons aangekomen vakantiegangers uit de andere hotels het algemene introductie praatje te horen zullen krijgen. Die plek is boven in dit hotel Du Pont, waar we met life music en een cocktail worden ontvangen. Deze villa behoorde aan de familie Du Pont van ver voor de “revalucion” en is net als de andere hotels staatseigendom. In het praatje krijgen we een stuk geschiedenis te horen, waarin hoe kan het ook anders een stuk (verplichte?) propaganda is verwerkt. Natuurlijk komen ook de excursies aanbod en wij schrijven in voor de Havana toer (met een rit in die oude “pooierbakken”) a.s. maandag. Met de lunch zijn we terug en daarna wat in zee gedobberd. Het water is kraak helder, doordat de branding pas vlak voor het strand wat zand omwoelt. Verder de middag luierend doorgebracht. Na het avondeten op het strand gezeten en natuurlijk “de son in de see sien sakke”. Zo’n moment wordt toch altijd en overal weer door veel mensen bekeken en gefotografeerd. Na nog een cappuccino en een cubaatje hebben we het wel gehad, want de warmte (toch naar schatting ruim boven de 30°) en de hoge vochtigheidsgraad spelen met name Maarten dit keer parten. Vrijdag 26 april Goedemorgen om half zes al wekt een telefoontje uit Nederland ons. Geen naam maar het nummer komt ons wel bekend voor. We laten het lekker gaan en als men ons nodig heeft sturen ze wel een sms-je. De zon is nog niet op en het is deels bewolkt. Daar tussen door is de maan vol te zien en dat ontlokt Elly de opmerking “laat de zon maar komen, deze wandelende tomaatjes (de zon heeft, zonder dat het zeer doet, ons gisteren toch al flink te pakken gehad) zijn er klaar voor”. Bij het opkomen van de zon lost de bewolking al snel op en zoeken wij na het ontbijt een schaduwrijk plekje op de heuvel bij het zwembad. De “los en laadplaatsen” zijn binnen handbereik en we kunnen tussen de palmen door ook de zee nog zien. Zo tussen dat luieren door hebben we zo af en toe wat tijd kunnen vrijmaken om in zee te dobberen en in het lauwe water van het zwembad een beetje af te koelen. Ondanks dat we het grootste deel van de dag in de schaduw hebben gelegen blijkt ’s avonds dat deze wandelende tomaatjes wat rijper zijn geworden. Gelukkig niet echt verbrand maar er zijn mensen, waar de vellen gewoon aanhangen. Zaterdag 27 april Vandaag zijn we alweer 6 jaar getrouwd en het leuke is dat deze dag vanaf volgend jaar een nationale feestdag is. Eerst maar ontbijten. Dat kan pas vanaf half acht en ongelofelijk hoeveel mensen er tien minuten voor die tijd al in de rij staan om naar binnen te kunnen. Na het ontbijt “ons” plekje weer ingenomen en halverwege de ochtend een strandwandeling gemaakt. Daarna geven we ons weer over aan de ligbedjes en blijven een beetje in de buurt van de losplaatsen, want de darmen zijn druk bezig met acclimatiseren. Zo onder de bomen liggend is het gefluit van de diverse vogels heel relaxend, zeg maar gerust slaapverwekkend en is het niet zo verwonderlijk dat de ogen af en toe dicht glijden. We vermaken ons met de vele salamandertjes, die zich om ons heen in het zonnetje zitten op te warmen en plotseling als een speer achter elkaar aan rennen. Is dit territorium gedrag of zijn het de hormonen? We zorgen wel dat we steeds op openingstijd bij het restaurant aanwezig zijn, want dat is niet berekend op het aantal hier verblijvende mensen. Regelmatig worden dan mensen tegengehouden tot er weer een tafeltje vrijkomt. Wij hebben ondertussen al vriendjes gemaakt hier en als men ons ziet wordt er al een tafeltje voor ons vrij gehouden. Deze dag is rustig verlopen met als belangrijkste bezigheid luieren. Tussendoor wat gewandeld, mee-
Pagina 3
gedeind met de golven, wat gezwommen, de innerlijke mens goed verzorgd en ’s avonds onder het genot van een drankje nog wat gekaart. Zondag 28 april Volgens Elly heeft het vannacht een beetje geregend, maar dat is aan Maarten voorbij gegaan. Zou dat komen omdat hij weer een jaartje minder jong is geworden? In ieder geval is het om zeven uur droog en is de zon aan de andere kant van het schiereiland (Varadero is maar 300 meter breed en 24 km lang) uit zee opgedoken.
Om deze tijd is het al warm en het zal dan ook wel heel “hot” worden vandaag. Na het ontbijt “ons” plekje weer ingenomen en een strandwandeling gemaakt. Daarna het lunchpakketje voor morgen besteld en omdat we toch in de lobby zijn maar een drankje (geen verjaardagstaart vandaag) gepakt. Na de lunch houdt Elly siësta en gaat Maarten dat in de schaduw op “ons” plekje dat proberen. Na een uurtje krijgt hij een onrustig gevoel en gaat richting bungalowtje. Dit gevoel heeft hem niet bedrogen, want Elly zit heel pijnlijk op de rand van het bed en blijkt van de twee treetjes gevallen te zijn. De eigenwijs wilde niet naar de dokter, want de enkels zijn “slechts gekneusd”. Strompelend ’s avonds richting diner en vroeg plat. Maandag 29 april Vandaag de Havana toer. Ondanks dat Elly een slechte nachtrust heeft gehad wilde ze deze toer beslist doen. De twee uur durende busrit richting Havana werd halverwege bij een “eettentje” onderbroken voor een (sanitaire) stop. Sommige mensen kochten hier zakken chips en ach wie let daar nou op maar de houdbaarheidsdatum was ruim met een jaar overschreden. Natuurlijk stonden er op de veranda musici om de vele bus stoppers hier te vermaken en mogelijk wat bij te verdienen, wat voor iedere Cubaan een must is. In Havana aangekomen gaan we als eerste naar de sigarenfabriek. Hier mochten geen foto’s gemaakt worden. Het waarom werd er niet bij vermeld, maar zal wel iets met de arbeidsomstandigheden te maken hebben. Hier zitten mensen op meerdere verdiepingen in rijen handmatig sigaren te rollen en hebben allemaal een te behalen quotum per dag. Er werd verteld dat er dagelijks zo’n 45.000 stuks van de “lopende band” kwamen. Daarna de rit met de oldtimers. Wij kozen voor dit bakkie en dat was lachen hoor. Het contactslot had de bestuurder overbrugd en met een schroevendraaier startte hij de motor. Dat klonk heel bekend, want het
Pagina 4
was een volkswagen Kever motor. Bij een verkeerslicht wachten tot het groen werd en naast ons stond een redelijk nieuwe wagen, maar deze “Kever” plofte hem er bij het optrekken ruim uit.
Na langs wat bezienswaardigheden waaronder de “Plaza de Revalucion”, waar de voorbereidingen voor de 1 mei viering in volle gang waren, gereden te zijn werd het tijd voor de lunch. Bij dit restaurant met uitzicht op Havana op de veranda geluncht. Natuurlijk kwamen hier de musici ons hier vermaken. Na een paar nummers schoven ze door naar de tafels van de Canadese groep en daarna naar die van de grote zich zelf luidruchtig presenterende groep Russen. Na de lunch gewandeld bij het fort.
Na een uurtje de bus weer in om naar het rum museum te gaan. Dit museum is niet groot en de presentatie (in het Engels) geeft een goed beeld van hoe men met het suikerriet omgaat tot en met de distillatie. Men pleegt geen roofbouw op de grond en slechts eens in de vier jaar gebruikt men dat voor de rietsuiker. Het jaar daarop cultiveert men dat dan met de aardappelteelt. Met een goed kwartier is de rondleiding afgelopen en kom je in het café/winkeltje terecht. Hier wordt je een bodempje bruine rum aangeboden met natuurlijk de hoop dat je een fles zult kopen. Al met al een bezoekje waard. Dan gaan we wandelen door het centrum van Havana. Het leuke aan de groep vakantiegangers is dat zij allemaal rekening hielden met de “snelheid” waarmee wij vooruit kwamen. De mogelijkheid om een uurtje vrij te wandelen hebben wij overgeslagen en zijn richting bus, die gelukkig vlakbij geparkeerd stond, gegaan. Net voordat wij bij de bus kwamen begon het een beetje te spetteren en we zitten net in de bus wanneer het echt losbarst. De overige wandelaars komen na verloop van tijd nat bij de bus aan. Op de terugrit wil niemand nog een tussenstop maken en eenmaal bij het hotel aangekomen komt de zon vlak voordat hij ondergaat ook weer te voorschijn. Bij het afscheid van de Nederlands sprekende gids horen wij van hem dat hij ook Frans en Engels spreekt. Met Nederlands is hij pas anderhalf jaar bezig. Hij is begonnen met een maand conversatie en hij leest veel. Menig “Nederlander” zou willen zo goed onze taal te spreken en (ook grammaticaal) te beheersen. Deze dag is zeer geslaagd en we hebben volop genoten en natuurlijk ook van de vele geziene en gefotografeerde oldtimers. Doodop van het “strompelen” gaat het licht na het diner vroeg uit.
Pagina 5
Dinsdag 30 april Als we wakker worden schijnt de zon alweer volop. Gelukkig heeft Elly redelijk goed geslapen al laten haar voeten goed merken dat die van haar zijn. Richting ontbijt, waar Leyda (rechts op de foto) ons met haar geweldige smile ontvangt met kom maar hier. Hier is een tafeltje voor jullie. Zij en ook Maylin (links) zorgen er de komende dagen voor dat er een tafeltje voor ons vrij is. Wat ons tot nu toe opvalt is dat de vriendelijkheid van het merendeel van de Cubanen niet gemaakt is, maar gewoon echt spontaan.
Vandaag laten we de benen zoveel mogelijk met rust. Ach het luieren gaat ons tenslotte steeds beter af. Met het vorderen van de dag komen donkere luchten opzetten en horen we het al rommelen in de verte. Bij het diner alsof de voeten nog niet genoeg geteisterd zijn haalt Elly haar voet open aan één van de “kook eilanden”.
Elio, die bij de eerste oogopslag op een onbehouwen kerel lijkt, maar de vriendelijkheid zelve is (hier in een vrolijkere situatie) komt gelijk aanzetten met ijsklontjes gewikkeld in een doek en komt regelmatig vragen hoe het gaat.
Terug in de bungalow blijkt het in de “huiskamer” ook te regenen. Het water stroomt langs de airco naar beneden. Airco uit en het stopt, airco aan het “regent” weer. Morgenochtend melden we dat wel. Woensdag 1 mei De zon schijnt en het voelt al vroeg warm en drukkend aan. Bij het aanzetten van de airco in de “living” begint het binnen weer te regen. Uit dan maar en melden. Ons vaste stekkie ingenomen en een slak is snel vergeleken bij hoe wij langs de waterlijn van een spiegelgladde zee wandelen. Nu de zee zo rustig is durft Elly wel het water in om af te koelen. Twee Canadese jonge vrouwen beginnen te gillen omdat zij grote grijze vissen vlakbij hun benen zien. Om het een beetje aan te dikken roept Maarten nog “sharks”. Zelf zien we ook nog allerlei soorten visjes. Van de traditionele Cubaanse 1 mei viering merken we hier niets. Voor de lunch kleden we ons in ieder geval altijd een beetje en wanneer we onze kamer uitkomen komt de schoonmaakster er net aan. Zij bedankt ons voor de tip die er steeds ligt, maar ook voor het feit dat wij de kamer zo opgeruimd mogelijk steeds achterlaten. Ons antwoord “de nada, we are always doing that”. Weer een vriendinnetje erbij. Na de lunch zien we donkere wolken zich opstapelen en gaan we maar richting bungalow. Daar worden we verrast door een stem vanaf het dak. Het blijkt de monteur te zijn die ons duidelijk maakt dat de afwateringsslang van de airco los geslagen was. Het aanstormende regen en onweersfrontje drijft snel over, om twee uur later net zo hard weer terug te komen. Het kan ook een volgende geweest zijn. Wij zitten in ieder geval binnen met een koppie thee en te kaarten tot het weer droog wordt. Na het avondeten is het voor de derde keer prijs en vlak voordat wij bij de deur van ons hutje zijn begint het te spetteren. Hebben wij even geluk zeg, want net binnen gaat me die sluis toch open. Nog een uurtje kaarten en is deze dag ook alweer om.
Pagina 6
Donderdag 2 mei Bij het opstaan zien we dat het bewolkt is en het voelt zelfs fris aan. Elly vraagt zich af of het zou gaan regenen, maar Maarten zijn “weer intuïtie” zegt dat het zo opentrekt en ja hoor om kwart voor acht komt zijn weersverwachting uit. Na het ontbijt gaan we langs de weg richting het oosten om te kijken of het ver zou zijn naar een cache (GEOCACHEN is een gratis schattenjacht in de echte buitenwereld. Spelers proberen verborgen containers te vinden, zogenaamde geocaches, met behulp van een smartphone of GPS en kunnen daarna hun avonturen online delen). Voor het vertrek naar Cuba hadden we op internet gekeken waar eventuele caches verstopt zouden kunnen liggen, maar was moeilijk in te schatten op welke afstand van ons hotel dat zou zijn. Na een goede drie kwartier vindt Maarten het niet verantwoord meer om nog verder te gaan. Ten eerste vanwege de enkels en ook omdat het flink warm begint te worden en we geen drinken bij ons hebben. We doen het van de week nog wel een keertje over, maar dan met de “hop on, hop off bus. Deze bus rijdt over het hele schiereiland in een circa 20 minuten dienst. Die bus rijdt vanaf negen uur in de ochtend tot zeven uur in de avond en een dagkaart kost vijf convertible pesos (CUC). Na zevenen kost het 2 CUC’s per rit. Terug bij ons hotel hebben we ons eerst van binnen gelaafd en daarna uitwendig verkoeling gezocht in een rustig zeetje en het zwembad. Aan het eind van de middag in de lounge bij een drankje een beetje gekaart. Het is goed dat we daar binnen zitten, want het wordt donker en gaat in eens heel hard waaien. Het onweert en de regen is dit keer echt zo’n tropische. Tjonge wat een water. Dit is echt een stevige bui en duurt tot na ons diner. We buiken uit in de lounge met een (hoe kan het ook anders live music) en een drankje wachtend op de volgende bui. Nou die kwam dan ook wel, maar toen zaten we gelukkig al in ons hutje. Nog een paar spelletjes gekaart voordat we horizontaal gingen. Vrijdag 3 mei Om kwart voor zeven is de zon net op en er ligt zelfs dauw op het gras. Lekker koel om op deze tijd zo buiten te lopen. Bij het ontbijt geven we Leyda en Maylin de klompjes. De toch al vrolijke snoeten van die dames beginnen nu gewoon te stralen en wat krijgen we een knuffels. Maarten vindt dat zo erg dat hij gelijk aan Elly vraagt of we nog een paar klompjes voor hen hebben. Zo tegen het middaguur raken we in gesprek met een invalide Canadees, die hier al meerdere jaren een aantal weken per jaar verblijft. Hij beweegt zich voort in een scootmobiel en kent zo’n beetje iedereen. De mensen doen zelfs af en toe de noodzakelijke boodschappen voor hem. Zijn bungalow, die vlak achter de onze ligt is versiert met een grote Canadese vlag en dient zo’n beetje als ontmoetingsplaats voor andere hier vakantievierende Canadezen. Zijn terrasje zit elke dag vol met mensen. Zo al pratend met hem komt de temperatuur ter sprake en dat er nergens hier de temperatuur wordt aangegeven. Hij heeft wel een thermometer en “loopt” naar binnen om te kijken. Het is 96° Fahrenheit en voor ons dus bijna 36° Celsius, heet dus zo volop in de zon, maar in de schaduw is het goed uit te houden.
Pagina 7
Vanmorgen was de zee heel rustig maar in de loop van de middag begint het hard te waaien en nu is ie flink wild en slaan de golven hoog tegen de rotsen stuk.
’s Middags gebeurt er ook nog eens een wonder, want Maarten heeft Elly weten over te halen om, bij het zwembad, een (beige) gehaakt doorkijk strandjurkje te kopen. Die jurkjes worden, zo wordt ons verteld, gehaakt door een groep vrouwen en dan door één van hen te koop aangeboden. Na het avondeten de zon voor vandaag weer zien doven in het water. Het blijft trekken. De dag weer vol gemaakt met een drankje en een kaartspelletje. Zaterdag 4 mei Kwart voor zeven, geen wekker maar het is wel elke ochtend dat we om deze tijd wakker worden. We besluiten om na het ontbijt met de Hop on Hop off bus een rondje over het schiereiland te maken. Met zo’n dubbeldekker heb je vanaf boven een mooi uitzicht en omdat het nog niet al te warm is het daar goed uit te houden. We hadden de afgelopen dagen wel eens gezien dat de bus richting het plaatsje Varadero al vroeg vol zat en dan de bushalte voorbij reed. De andere kant op daarentegen is die nagenoeg leeg daarom zijn wij eerst naar de punt van het schiereiland in oostelijke richting gegaan. Die kant op zijn veel luxe hotels (t/m 5 sterren toe) en er worden er nog veel bijgebouwd. Wat bij die hotels wel opvalt is dat er (nog) weinig natuurlijke beschutting (palmen e.d.) is. Op de punt ligt een jachthaven, ook nog volop in aanbouw, maar boven verwachting liggen hier toch best wel wat kapitale scheepjes.
Maarten vindt hier eindelijk waar hij de hele week al op naar op ziek was, n.l. dit nummerbord.
We nemen een volgende bus terug (makkelijk hoor zo’n dagkaart) en zien een stuk verder de Mambo Club opdagen. Wij eruit, want hier in die cirkel zou die cache moeten liggen. Zeker een klein half uur de boel “overhoop” gehaald, maar helaas niets gevonden. Dan maar weer op de bus en bij ons hotel er weer uit voor een sanitaire stop, een croissantje en een drankje. We hoppen weer on, nu richting Varadero centrum.
Pagina 8
In het centrum hoppen we off en wandelen een beetje rond. Natuurlijk veel oldtimers gezien en bij wat winkeltjes / marktkraampjes gesnuffeld. Deze stalletjes lijken net als in alle andere toeristenplaatsen allemaal op elkaar. Bij één van die kraampjes koopt Elly voor een habbekrats een mooie leren schoudertas met wat kleine aanhangseltjes. Dan even door de wat minder vrolijk uitziende (armoe troef) straatjes lopend komen we bij het strand, waar uitsluitend Cubaanse families zitten, liggen en spelen. Wij zijn de enige niet Cubanen, maar worden door iedereen vriendelijk gedag gezegd. De bus weer gepakt en zo zijn we met lunchtijd weer op Sol Palmeras. Na de lunch hebben we op het strand toch nog een paar vrije ligbedjes bij een parasol gevonden en zo luisterend naar de brekende golven vallen vanzelf, ook door de warmte natuurlijk, de oogluiken dicht. Een spelletje kaarten voor en na het eten en dan vallen we straks ongetwijfeld als een blok in slap. Over vallen gesproken, geen tropische bui! Zondag 5 mei Ook nu hangt er bewolking maar bij het opkomen van de zon lost die snel op. Voor het ontbijt “onze” plek op de heuvel maar gereserveerd en gaan dan ons weer tegoed doen aan de croissants en hammetjes met gebakken ei. Na de eerste twee dagen geen omeletjes meer, want die laten ze niet doorbakken. Daarna een wandelingetje over het strand gemaakt, wat door de wind en hoge golven van de afgelopen dagen een stukje smaller is geworden. De zee in met die wankele enkeltjes is niet verantwoord, dus koelen we maar af in het zwembad. Bij de lunch hebben we ons weer eens kunnen verbazen/ergeren over de houding van sommige Russen. Maar door dit gebeuren kregen onze lachspieren de overhand. Er komt een Russisch stel aan de tafel naast ons zitten en hij geeft aan Leyda te kennen dat zij met z’n vieren zijn. Hij bestelt bij haar een glas rode wijn voor zijn vrouw en vier glazen “champagne”. Nadat zij die gebracht heeft blijkt dat zij maar met z’n tweeën zijn en de vier glazen staan voor zijn neus. Het eerste drinkt hij in één slok leeg. Het gezicht van Leyda begint, achter de rug van die Rus, boekdelen te spreken. Haar reactie werkt bij ons op de lachspieren. Dan het tweede glas ook in één slok. Die Rus heeft ondertussen een bordje met wat vlees van zijn vrouw gekregen en hij vraagt de langslopende bediende om een flesje van die rode hete pepersaus (wij noemen dat piri piri). Leyda heeft ondertussen haar chef ingelicht over dit gedrag en die staat ook net als wij vol verbazing te kijken hoe bijna dat hele flesje leeg geschud wordt op de stukjes vlees. Zonder blikken of blozen gaat er stuk vlees naar binnen. Even later gevolgd door het derde slok “champagne”. Wij hebben nu de grootste lol met Leyda en haar chef, die nog steeds niet kan geloven dat er geen vlammen bij die kerel uitslaan. Zo gaat het nog even door tot ook het vierde glas leeg is. Dan steekt hij autoritair zijn vinger op en bestelt nog eens een glas witte wijn voor hemzelf en laat het glas rode wijn voor zijn vrouw bijvullen. Wij hebben de afgelopen jaren toch wel wat Russisch gedrag gezien, maar deze zal ons nog lang bijblijven. De uitdrukking van Leyda was niet mis, maar ja het zijn ook “gasten” he, dus… Toen wij van tafel gingen hebben we haar gevraagd dat mocht zij ooit een boek gaan schrijven over de tafelmanieren van sommige gasten wij het als eerste zouden mogen lezen. Gelukkig kon zij en ook haar collega’s er weer om lachen. Zo’n vermoeiende lunch is goed voor een siësta en daar geven we ons dan maar aan over. Tegen vijven begint het weer te betrekken en dus houden we het buiten gebeuren voor gezien en gaan ons opfrissen en zorgen dat wij dat in ieder geval droog in de lounge komen. Dit keer trekt die grijze bewolking over en komt de zon weer te voorschijn. Nou ja we vermaken ons wel met een drankje en een kaartspelletje. Zo tijdens het kaarten zegt
Pagina 9
Maarten ineens “wanneer gaan we naar huis, is dat nou woensdag, of moeten we morgen?”. We zijn steeds in de veronderstelling dat wij woensdag zouden gaan, maar Maarten had nog even in het “Arke-boek” gekeken en zag dat de vlucht van morgen op de terugreis een tussenstop zou maken op Cancun en die van woensdag a.s. niet. Wij hadden in ieder geval wel die tussenstop. Het zal de warmte wel geweest zijn dat zijn reactie niet gelijk kwam toen hij in het boek gekeken had, maar beter laat dan nooit. Was het al warm dan kregen we het nu nog warmer. Enfin Elly vraagt ga asjeblieft, voor mijn gemoedsrust, nu even op de tickets kijken. Okay Maarten richting bungalow en tijdens dat loopje begint zijn geheugen terug te komen en weet nu bijna zeker dat zij morgen, dat is dus de 6e, zullen vertrekken. De tickets geven inderdaad aan de 6e. Elly achtergebleven in de lounge ziet, terwijl Maarten net weg is, Frank (de Arke man) binnen komen en spreekt hem aan met “stomme vraag, maar kun je mij vertellen wanneer wij weggaan?”. Natuurlijk kan hij dat en als Maarten terug komt weet zij dus ook al dat de koffers vanavond alvast deels ingepakt kunnen worden. Zo pratend met Frank blijkt dat wel meer voor te komen dat mensen de dagen “kwijtraken” en dat is volgens hem toch wel een teken dat men het naar de zin heeft. Ja het zal je maar gebeuren dat je de bus en het vliegtuig mist dan heb je toch een mooie uitdaging om thuis te komen. Goed de plannetjes die we voor de maan- en dinsdag hadden kunnen we nu schrappen. Wat een giller hè? Na het eten nog wat zitten kaarten, maar dan wordt het giga druk en dat “gekakel” gecombineerd met de live music is voor ons iets teveel van het goede. Drankje maar mee naar de kamer en vast beginnen te pakken. Net in slaap gaat de telefoon. Elly neemt op en hoort dat iemand op zoek is naar ene Maria. Zij vraagt Maarten om zijn laken op te tillen en antwoord “no she is not here”. Welterusten maar weer. Maandag 6 mei Dag van vertrek. Na het ontbijt kunnen we nog een paar uurtjes van de zon genieten en dan is het om twaalf uur uitchecken. We laten de koffers ophalen en we gaan weer met zo’n golfkarretje richting hoofdgebouw. Op de uitcheckbalie ligt een mededeling dat we, in verband met een vertraging, circa twee en een half uur later opgehaald worden. Dat is aan de ene kant mooi, want dan kunnen we nog vanavond nog net wat mee snavelen. Na de lunch nemen we afscheid van Elio en zijn maat Humberto en bedanken hen voor de goede verzorging. Ook zij kwamen net als Leyda en Maylin gelijk met water voor ons aanzetten wanneer wij binnenkwamen. De middag aan het strand onder de palmen doorgebracht. Na onze snelle avond hap nemen we afscheid van Maylin en vragen haar om Leyda (die heeft haar vrije dag) namens ons te bedanken en haar een “big hug” te geven. De bus is op tijd en nog wat andere hotels langs om wat mensen op te halen. Op de luchthaven zijn er problemen met de computers en duurt het een tijdje voordat ieder zijn boarding pas heeft. Wij krijgen andere plaatsen, dan dat wij gereserveerd hadden. Nu zitten we op rij vijf aan het raam in plaats van rij 21. Vinden wij dit erg. Nee hoor totaal niet. Voordat we door de pas controle gaan (dezelfde procedure als bij het binnenkomen) kun je de resterende CUC’s terug wisselen naar de euro. Bij een volgend loket, zit aan de andere kant van de hal, moet je dan de 25 CUC’s p.p. “losgeld” gaan betalen. Daarna kun je door de pas controle. Hier op Varadero komt er nog eens een uur vertraging bij. Eenmaal aan boord is het gemopper niet van de lucht, want er zijn een aantal (19?) mensen gedowngrate. Er is een ander toestel ingezet dan gepland en die heeft een andere indeling. Op Cancun aangekomen proberen de Mexicaanse boarding medewerkers iedereen zoveel mogelijk weer op zijn geboekte stoel te krijgen. Goed wij moeten dus verhuizen naar rij 21. Tja daar zit een man die niet wil opstaan. Volgens hem is hij nu drie keer op een andere plaats neergezet en zegt dat hij de stoel alleen nog maar verlaat om naar het toilet te gaan. Wij laten dat gelaten over ons heen komen en laten dat aan het personeel over. Na heel veel heen en weer gepraat gaat hij toch ergens anders zitten en kunnen wij plaats nemen. Uiteindelijk blijkt de kist lang niet vol te zitten en zijn er legio plaatsen vrij. Met een fikse vertraging vliegen we back home. Waarschijnlijk heeft de “cockpit” de opdracht gekregen om er vaart achter te zetten, zodat ze binnen de claim limiet zouden kunnen blijven en landden we met een vertraging van twee uur op de Polderbaan. Onze koffers zijn er dit keer snel en lagen ook vlak bij elkaar. Een bakkie koffie en croissantje bij Delifrance en dan naar de trein. Die staat klaar en wij kunnen
Pagina 10
er nog net instappen. Op Leiden pakken we maar een taxi en zijn tegen half acht ’s avonds thuis. Tot slot Ondanks het ongelukje van Elly kunnen we alleen maar zeggen dat wij een geweldige vakantie gehad hebben wat ook wel blijkt uit het feit dat wij de dagen kwijt waren. Het ressort is mooi aangelegd, de simpele (door ons geboekte) kamer bleek een mooie bungalow te zijn. Het eten is goed en er is genoeg variatie. De vriendelijkheid van de mensen is echt en niet gemaakt. Het zeewater is tot vlak aan het strand kraak helder. De structuur van het zand is niet te vergelijken met dat van Punta Cana, of Playa del Carmen en wordt toch wel wat warm in de zon. Al wordt het lang niet zo warm als hier in Nederland op een warme zomerdag. Genoten hebben we van de Havana toer en natuurlijk (waar we op hoopten) van al die “pooierbakken”. Geld wisselen voor CUC’s kan in elk hotel bij de balie tegen een misschien wat ongunstigere koers dan bij een bank. Gaan we er nog eens naartoe? We denken het niet, maar “you never can tell”. N.B.
Info over geld / betalen: De Cubaanse peso is de munteenheid van Cuba Eén peso is 100 centavo. Naast de peso wordt ook nog een andere munteenheid gebruikt: de convertible peso (CUC). De Cubaanse peso heeft een verhouding van ongeveer 1:24 tot de convertibele peso. De convertibele peso heeft een verhouding van 1:1 ten opzichte van de Amerikaanse dollar. De Amerikaanse dollar werd in 1993 ingevoerd als harde munteenheid omdat de Cubaanse peso niet internationaal verhandelbaar was. De Amerikaanse munteenheid werd echter in 2004/2005 vervangen door de convertibele peso en men kan er met de dollar niet meer betalen.
Pagina 11
