Winterreise Vierentwintig gedichten van Wilhelm Müller. De teksten zijn eenvoudig, maar hebben een geweldige diepgang. Müller dicht over een liefde die verloren gaat, over weemoed, over bloeiende bomen in mei, over een zoektocht in de sneeuw, over verharding. Een reis door de winter van het leven zelf. "Nog één weg moet ik gaan - een weg die nog nooit iemand terug is komen lopen." Franz Schubert (1797 tot 1828) heeft de gedichten getoonzet. In zowel de zangpartij als de pianobegeleiding doet Schubert recht aan elk woord en elke wending in de tekst. Het maakt Winterreise tot een meesterwerk. Stap voor stap en lied voor lied lijkt de hoofdpersoon zich in zijn eenzame voettocht door de eindeloos witte kou lijdzaam over te geven aan de naderende dood. "De hemel weerspiegelt mijn innerlijk: niets anders dan winter, koud en onstuimig." Franz Schubert werkt vanaf zijn achttiende jaar aan een serieuze carrière als componist. Hij componeert koorwerken en schrijft kamermuziek; het ene werk na het andere. In 1815 alleen al voltooit hij 144 liederen. Maar zonder veel publieke erkenning moet de componist vechten tegen armoede en ziekte, slechts ondersteund door de warme reacties van een paar vrienden. Franz Schubert zelf is een vat vol tegenstrijdigheden: een bourgondische levensgenieter maar ook een dolende zwerver, geobsedeerd door dood, mislukking en eenzaamheid. Toen Schubert zijn Winterreise liet horen aan zijn vrienden, reageerden zij ontzet. De liederen riepen volgens hen zo’n desolate en duistere atmosfeer op dat Schubert zich halverwege de liederencyclus vermoedelijk al aan gene zijde van het leven moest hebben bevonden. De liederen voeren de luisteraar door een ijzingwekkend winters landschap waarin de hoofdpersoon ronddoolt. De dichter vertaalt dat wat er in hem leeft, in beelden van de natuur. Winterreise is in dit opzicht een echt werk uit de Romantiek. Ook de Weltschmerz, de smart om het leven zelf, spreekt uit veel van de liederen. Winterreise is geen luchtig werk geworden. "Iedere stroom bereikt de zee, elk lijden zijn graf." In het laatste lied, aan het eind van zijn tocht, ontmoet de hoofdpersoon de speelman. In de sobere pianobegeleiding is nog iets te horen van het wijsje dat de man speelt, terwijl hij met blote voeten op het ijs staat. De speelman bevindt zich niet meer in onze wereld en de doler vraagt zich af: "Zou ik met je mee mogen? En zou je dan ook mijn liedjes willen spelen?" De eenzame voettocht is hiermee ten einde. Of toch niet? De Winterreise is bijna 200 jaar oud. Maar tot op de dag van vandaag roepen de liederen ons op tot zelfonderzoek. We moeten de waarheid van ons dagelijks bestaan onder ogen durven zien. "Ik ben wel klaar met dromen."
janustaal.nl 1 maart 2013
pagina 1 van 11
Gute Nacht
Slaap zacht
Fremd bin ich eingezogen, Fremd zieh' ich wieder aus. Der Mai war mir gewogen Mit manchem Blumenstrauß. Das Mädchen sprach von Liebe, Die Mutter gar von Eh', Nun ist die Welt so trübe, Der Weg gehüllt in Schnee. Ich kann zu meiner Reisen Nicht wählen mit der Zeit, Muß selbst den Weg mir weisen In dieser Dunkelheit. Es zieht ein Mondenschatten Als mein Gefährte mit, Und auf den weißen Matten Such' ich des Wildes Tritt. Was soll ich länger weilen, Daß man mich trieb hinaus ? Laß irre Hunde heulen Vor ihres Herren Haus; Die Liebe liebt das Wandern Gott hat sie so gemacht Von einem zu dem andern. Fein Liebchen, gute Nacht ! Will dich im Traum nicht stören, Wär schad' um deine Ruh'. Sollst meinen Tritt nicht hören Sacht, sacht die Türe zu ! Schreib im Vorübergehen Ans Tor dir: Gute Nacht, Damit du mögest sehen, An dich hab' ich gedacht.
In mei kwam ik hier aan. Een vreemdeling was ik. En als vreemdeling vertrek ik weer. Maar nu ligt er sneeuw. Ik ontmoette een meisje dat van liefde sprak; haar moeder zelfs van trouw. Maar ik kan niet kiezen, nu niet, nog nooit niet. Liefde is komen en liefde is gaan - dat weet ik wél. Ik zal mijn eigen wegen moeten gaan. De maan licht mij bij. Ik zal je niet storen met mijn vertrek. Slaap zacht mijn lief. Weet dat ik aan je denk.
Die Wetterfahne
De windvaan
Der Wind spielt mit der Wetterfahne Auf meines schönen Liebchens Haus. Da dacht' ich schon in meinem Wahne, Sie pfiff den armen Flüchtling aus. Er hätt' es eher bemerken sollen, Des Hauses aufgestecktes Schild, So hätt' er nimmer suchen wollen Im Haus ein treues Frauenbild. Der Wind spielt drinnen mit den Herzen Wie auf dem Dach, nur nicht so laut. Was fragen sie nach meinen Schmerzen ? Ihr Kind ist eine reiche Braut.
De wind speelt met de windvaan op het dak van het huis van mijn lief. Het lijkt wel of die haan mij, een doler, uitlacht. Als ik die windvaan eerder had gezien, zou ik in dat huis nooit naar liefde hebben gezocht! Want de wind speelt daar niet alleen met die haan - de wind speelt er ook met de harten van mensen. Wat kan het hen schelen dat ik ongelukkig ben. Hun dochter trouwt toch wel een rijke man.
janustaal.nl 1 maart 2013
pagina 2 van 11
Gefror'ne Tränen
Bevroren tranen
Gefrorne Tropfen fallen Von meinen Wangen ab: Ob es mir denn entgangen, Daß ich geweinet hab' ? Ei Tränen, meine Tränen, Und seid ihr gar so lau, Daß ihr erstarrt zu Eise Wie kühler Morgentau ? Und dringt doch aus der Quelle Der Brust so glühend heiß, Als wolltet ihr zerschmelzen Des ganzen Winters Eis !
Druppels. Bevroren op mijn wangen. Ik heb niet eens gemerkt dat ik ze gehuild heb. Mijn eigen tranen, zó koud. Terwijl ze toch uit mijzelf ontspringen. Een bron zó heet dat hij de winter met al zijn sneeuw en ijs wil doen smelten.
Erstarrung
Verijsd
Ich such' im Schnee vergebens Nach ihrer Tritte Spur, Wo sie an meinem Arme Durchstrich die grüne Flur. Ich will den Boden küssen, Durchdringen Eis und Schnee Mit meinen heißen Tränen, Bis ich die Erde seh'. Wo find' ich eine Blüte, Wo find' ich grünes Gras ? Die Blumen sind erstorben, Der Rasen sieht so blaß. Soll denn kein Angedenken Ich nehmen mit von hier ? Wenn meine Schmerzen schweigen, Wer sagt mir dann von ihr ? Mein Herz ist wie erstorben, Kalt starrt ihr Bild darin; Schmilzt je das Herz mir wieder, Fließt auch ihr Bild dahin !
Vergeefs zoek ik in de sneeuw naar sporen van jou. Ik zou de grond willen kussen en het ijs en de sneeuw met mijn tranen doen smelten, om aarde te zien, bloemen, gras. Wat vind ik hier van jou? Wat vertelt mij nog van jou als mijn verdriet mij dat niet meer doet? Jouw beeld staat in mijn hart gegrift. Als mijn verijsde hart ontdooit, dan zou ik jou verliezen.
janustaal.nl 1 maart 2013
pagina 3 van 11
Der Lindenbaum
De lindeboom
Am Brunnen vor dem Tore Da steht ein Lindenbaum; Ich träumt' in seinem Schatten So manchen süßen Traum. Ich schnitt in seine Rinde So manches liebe Wort; Es zog in Freud' und Leide Zu ihm mich immer fort. Ich mußt' auch heute wandern Vorbei in tiefer Nacht, Da hab' ich noch im Dunkeln Die Augen zugemacht. Und seine Zweige rauschten, Als riefen sie mir zu: Komm her zu mir, Geselle, Hier find'st du deine Ruh' ! Die kalten Winde bliesen Mir grad' ins Angesicht; Der Hut flog mir vom Kopfe, Ich wendete mich nicht. Nun bin ich manche Stunde Entfernt von jenem Ort, Und immer hör' ich's rauschen: Du fändest Ruhe dort !
Bij de poorten naar de stad staat een lindeboom. Vaak heb ik in zijn schaduw zitten dromen. Zoete woorden heb ik in zijn bast gekerfd. In vreugde of verdriet moest ik naar hem toe. Ook nu, in het aardedonker, voert mijn weg langs de linde. Ik hoor hem roepen: "Bij mij vind je rust!". Ik ben met mijn ogen dicht doorgelopen. De koude wind recht in mijn gezicht. Maar ik blijf hem horen: "Bij mij vind je rust!".
Wasserflut
Waterweg
Manche Trän' aus meinen Augen Ist gefallen in den Schnee; Seine kalten Flocken saugen Durstig ein das heiße Weh. Wenn die Gräser sprossen wollen Weht daher ein lauer Wind, Und das Eis zerspringt in Schollen Und der weiche Schnee zerrinnt. Schnee, du weißt von meinem Sehnen, Sag', wohin doch geht dein Lauf ? Folge nach nur meinen Tränen, Nimmt dich bald das Bächlein auf. Wirst mit ihm die Stadt durchziehen, Muntre Straßen ein und aus; Fühlst du meine Tränen glühen, Da ist meiner Liebsten Haus.
Vele tranen heb ik vergoten. De sneeuw heeft ze allemaal verlangend opgezogen. Straks zal de wind niet meer zo guur zijn en smelt die zachtgeworden sneeuw. Sneeuw, jij kent mijn verlangen en mijn pijn. Waarheen voert jouw weg? Volg maar gewoon de weg die mijn tranen gemaakt hebben. Een beek leidt jou de stad in. En als jij mijn tranen voelt gloeien, dán ben je bij het huis van mijn lief.
janustaal.nl 1 maart 2013
pagina 4 van 11
Auf dem Fluße
Op het water
Der du so lustig rauschtest, Du heller, wilder Fluß, Wie still bist du geworden, Gibst keinen Scheidegruß. Mit harter, starrer Rinde Hast du dich überdeckt, Liegst kalt und unbeweglich Im Sande ausgestreckt. In deine Decke grab' ich Mit einem spitzen Stein Den Namen meiner Liebsten Und Stund' und Tag hinein: Den Tag des ersten Grußes, Den Tag, an dem ich ging; Um Nam' und Zahlen windet Sich ein zerbroch'ner Ring. Mein Herz, in diesem Bache Erkennst du nun dein Bild ? Ob's unter seiner Rinde Wohl auch so reißend schwillt ?
Rivier, wat ben je stil geworden. Je verbergt jezelf in je bedding, koud en doodstil. Je hebt jezelf toegedekt met een harde laag. Ik schrijf er de naam van mijn lief in, met de dag waarop ik haar ontmoette en de dag waarop ik haar verliet. Ik trek er, gebrekkig, een hartje omheen. Herkent mijn hart zich in deze rivier? Is er leven onder dat verijsde oppervlak van mij?!
Rückblick
Omkijken
Es brennt mir unter beiden Sohlen, Tret' ich auch schon auf Eis und Schnee, Ich möcht' nicht wieder Atem holen, Bis ich nicht mehr die Türme seh'. Hab' mich an jedem Stein gestoßen, So eilt' ich zu der Stadt hinaus; Die Krähen warfen Bäll' und Schloßen Auf meinen Hut von jedem Haus. Wie anders hast du mich empfangen, Du Stadt der Unbeständigkeit ! An deinen blanken Fenstern sangen Die Lerch' und Nachtigall im Streit. Die runden Lindenbäume blühten, Die klaren Rinnen rauschten hell, Und ach, zwei Mädchenaugen glühten. Da war's gescheh'n um dich, Gesell ! Kommt mir der Tag in die gedanken, Möcht' ich noch einmal rückwärts seh'n. Möcht' ich zurücke wieder wanken, Vor ihrem Hause stille steh'n.
Ik vlucht de stad uit. Die stad, waarin ik me overal heb bezeerd. Pas als ik zijn torens niet meer kan zien, mag ik op adem komen. Hoe anders was het toch toen de stad mij onthaalde met bloeiende lindes en zingende vogels en een meisje waarop ik in één oogopslag verliefd werd. Als ik daaraan terugdenk, zou ik het liefste direct omkeren en nog één keer voor haar huis stilstaan.
janustaal.nl 1 maart 2013
pagina 5 van 11
Irrlicht
Dwaallicht
In die tiefsten Felsengründe Lockte mich ein Irrlicht hin; Wie ich einen Ausgang finde, Liegt nicht schwer mir in dem Sinn. Bin gewohnt das Irregehen, 's führt ja jeder Weg zum Ziel; Uns're Freuden, uns're Wehen, Alles eines Irrlichts Spiel ! Durch des Bergstroms trockne Rinnen Wind' ich ruhig mich hinab, Jeder Strom wird's Meer gewinnen, Jedes Leiden auch sein Grab.
Een dwaallicht lokte mij de diepste afgrond in. Een uitweg zou ik vast wel vinden. Ik ben er immers aan gewend om rond te dwalen. En elke weg leidt naar zijn doel. Ons wel en wee zijn maar kleine dwaallichtjes, spelingen van het lot. De droge bedding van een bergstroom zal mij leiden. Iedere stroom bereikt de zee, elk lijden zijn graf.
Rast
Rusten
Nun merk' ich erst wie müd' ich bin, Da ich zur Ruh' mich lege; Das Wandern hielt mich munter hin Auf unwirtbarem Wege. Die Füße frugen nicht nach Rast, Es war zu kalt zum Stehen; Der Rücken fühlte keine Last, Der Sturm half fort mich wehen. In eines Köhlers engem Haus Hab' Obdach ich gefunden. Doch meine Glieder ruh'n nicht aus: So brennen ihre Wunden. Auch du, mein Herz, in Kampf und Sturm So wild und so verwegen, Fühlst in der Still' erst deinen Wurm Mit heißem Stich sich regen !
Nu ik ga liggen, merk ik pas hoe moe ik ben. Mijn voeten vroegen niet om rust en de last die ik droeg was licht. Ik had de wind in de rug! In een eenvoudige hut vond ik onderdak. Toch rust ik niet echt uit: mijn wonden zijn nog niet geheeld. Mijn hart heeft weliswaar de storm getrotseerd, maar pas nu, in de stilte, voelt het de pijn.
janustaal.nl 1 maart 2013
pagina 6 van 11
Frühlingstraum
Dromen van het voorjaar
Ich träumte von bunten Blumen, So wie sie wohl blühen im Mai; Ich träumte von grünen Wiesen, Von lustigem Vogelgeschrei. Und als die Hähne krähten, Da ward mein Auge wach; Da war es kalt und finster, Es schrien die Raben vom Dach. Doch an den Fensterscheiben, Wer malte die Blätter da ? Ihr lacht wohl über den Träumer, Der Blumen im Winter sah ? Ich träumte von Lieb um Liebe, Von einer schönen Maid, Von Herzen und von Küssen, Von Wonne und Seligkeit. Und als die Hähne krähten, Da ward mein Herze wach; Nun sitz' ich hier alleine Und denke dem Traume nach. Die Augen schließ' ich wieder, Noch schlägt das herz so warm. Wann grünt ihr Blätter am Fenster ? Wann halt' ich mein Liebchen im Arm ?
Ik droomde van bonte bloemen in mei. De hanen kraaiden me wakker en het bleek koud en donker en er werd gelachen om die dromer die in de winter bloemen zag. Ik droomde van liefde, van intens geluk. En toen de hanen kraaiden, schrok ook mijn hart op. En nu zit ik hier te mijmeren over wat ik droomde. Alleen. Ik doezel weer weg, maar mijn hart blijft wakker: wanneer zou ik mijn lief kunnen omarmen?
Einsamkeit
Eenzaamheid
Wie eine trübe Wolke Durch heit're Lüfte geht, Wenn in der Tanne Wipfel Ein mattes Lüftchen weht: So zieh ich meine Straße Dahin mit trägem Fuß, Durch helles, frohes Leben Einsam und ohne Gruß. Ach, daß die Luft so ruhig ! Ach, daß die Welt so licht ! Als noch die Stürme tobten, War ich so elend nicht .
Ik voel mij net een onweerswolk in een lucht die nog blauw is. Zonder haast en heel alleen ga ik mijn weg. De lucht is rustig, de wereld licht. Was er maar een flinke storm - dan zou ik me minder ellendig voelen!
Die Post
De post
Von der Straße her ein Posthorn klingt. Was hat es, daß es so hoch aufspringt, Mein Herz ? Die Post bringt keinen Brief für dich. Was drängst du denn so wunderlich, Mein Herz ? Nun ja, die Post kommt aus der Stadt, Wo ich ein liebes Liebchen hat, Mein Herz ! Willst wohl einmal hinüberseh'n Und fragen, wie es dort mag geh'n, Mein Herz ?
In de verte klinkt de posthoorn. Mijn hart springt op. Maar waarom zou 't? De post brengt toch geen brief voor ons. Nou ja, de post komt uit de stad waar mijn lief woont. En eigenlijk zouden wij heel graag even kijken hoe het gaat, daar in de stad.
janustaal.nl 1 maart 2013
pagina 7 van 11
Der greise Kopf
Grijze haren
Der Reif hatt' einen weißen Schein Mir übers Haar gestreuet; Da glaubt' ich schon ein Greis zu sein Und hab' mich sehr gefreuet. Doch bald ist er hinweggetaut, Hab' wieder schwarze Haare, Daß mir's vor meiner Jugend graut Wie weit noch bis zur Bahre ! Vom Abendrot zum Morgenlicht Ward mancher Kopf zum Greise. Wer glaubt's ? und meiner ward es nicht Auf dieser ganzen Reise !
De rijp heeft voor een witte laag op mijn haar gezorgd. Zo leek ik echt een oude man, en daar was ik blij om. Maar de laag rijp smolt en ik was weer even donker als voorheen. Ik gruw van mijn jeugd en van de lange weg die ik nog af moet leggen. Van zorgen kan een mens in een nacht grijs worden. Ik ben al heel lang onderweg, maar mij is dat nog niet overkomen.
Die Krähe
De kraai
Eine Krähe war mit mir Aus der Stadt gezogen, Ist bis heute für und für Um mein Haupt geflogen. Krähe, wunderliches Tier, Willst mich nicht verlassen ? Meinst wohl, bald als Beute hier Meinen Leib zu fassen ? Nun, es wird nicht weit mehr geh'n An dem Wanderstabe. Krähe, laß mich endlich seh'n Treue bis zum Grabe !
Al vanaf het moment dat ik de stad verliet, cirkelt er een kraai om mijn hoofd. Wonderlijk dier. Zou hij uiteindelijk een prooi in mij zien? Nou, ik zal geen einden meer afleggen. Toon het mij maar: trouw tot in de dood!
Letzte Hoffnung
Mijn laatste hoop
Hie und da ist an den Bäumen Manches bunte Blatt zu seh'n, Und ich bleibe vor den Bäumen Oftmals in Gedanken steh'n. Schaue nach dem einen Blatte, Hänge meine Hoffnung dran; Spielt der Wind mit meinem Blatte, Zittr' ich, was ich zittern kann. Ach, und fällt das Blatt zu Boden, Fällt mit ihm die Hoffnung ab; Fall' ich selber mit zu Boden, Wein' auf meiner Hoffnung Grab.
Hier en daar zit nog blad aan de bomen. Ik sta er in gedachten bij en projecteer al mijn hoop op één zo'n blad. Maar als de wind met dat blad gaat spelen, word ik bang. Want valt het blad op de grond, dan verlies ik mijn toekomst. Dan huil ik bij het graf van mijn hoop.
janustaal.nl 1 maart 2013
pagina 8 van 11
Im Dorfe
In het dorp
Es bellen die Hunde, es rasseln die Ketten; Es schlafen die Menschen in ihren Betten, Träumen sich manches, was sie nicht haben, Tun sich im Guten und Argen erlaben; Und morgen früh ist alles zerflossen. Je nun, sie haben ihr Teil genossen Und hoffen, was sie noch übrig ließen, Doch wieder zu finden auf ihren Kissen. Bellt mich nur fort, ihr wachen Hunde, Laßt mich nicht ruh'n in der Schlummerstunde ! Ich bin zu Ende mit allen Träumen. Was will ich unter den Schläfern säumen ?
De honden zijn al wakker en rammelen aan hun ketting, maar de mensen slapen nog. Dromen van wat ze niet hebben en van wat bij het wakker worden vervlogen zal zijn. Honden, gun mij geen rust in dit dorp. Houd me wakker. Ik ben wel klaar met dromen.
Der stürmische Morgen
Een onstuimige ochtend
Wie hat der Sturm zerrissen Des Himmels graues Kleid ! Die Wolkenfetzen flattern Umher im matten Streit. Und rote Feuerflammen Zieh'n zwischen ihnen hin; Das nenn' ich einen Morgen So recht nach meinem Sinn ! Mein Herz sieht an dem Himmel Gemalt sein eig'nes Bild Es ist nichts als der Winter, Der Winter kalt und wild !
Storm heeft de grijze hemel verscheurd en jaagt de onweerswolken op. Bliksems flitsen langs hen heen. Dit is een ochtend naar mijn hart! De hemel weerspiegelt mijn innerlijk: niets anders dan winter, koud en onstuimig.
Täuschung
Illusie
Ein Licht tanzt freundlich vor mir her, Ich folg' ihm nach die Kreuz und Quer; Ich folg' ihm gern und seh's ihm an, Daß es verlockt den Wandersmann. Ach ! wer wie ich so elend ist, Gibt gern sich hin der bunten List, Die hinter Eis und Nacht und Graus, Ihm weist ein helles, warmes Haus. Und eine liebe Seele drin. Nur Täuschung ist für mich Gewinn !
Een vriendelijk lichtje danst voor mij uit. Ik volg het, hoewel ik weet dat het mij bedriegt. Zou niet ieder die zich zo verloren voelt als ik, toegeven aan zo'n dwaallicht dat hem de weg wijst naar een huis vol licht en warmte en liefde. Illusie het is de enige weg nog die ik gaan kan.
janustaal.nl 1 maart 2013
pagina 9 van 11
Der Wegweiser
De wegwijzer
Was vermeid' ich denn die Wege, Wo die ander'n Wand'rer geh'n, Suche mir versteckte Stege, Durch verschneite Felsenhöh'n ? Habe ja doch nichts begangen, Daß ich Menschen sollte scheu'n, Welch ein törichtes Verlangen Treibt mich in die Wüstenei'n ? Weiser stehen auf den Straßen, Weisen auf die Städte zu. Und ich wandre sonder Maßen Ohne Ruh' und suche Ruh'. Einen Weiser seh' ich stehen Unverrückt vor meinem Blick; Eine Straße muß ich gehen, Die noch keiner ging zurück.
Waarom toch vermijd ik de gebaande paden en verkies ik wegen die moeilijk te vinden zijn en die over besneeuwde hellingen voeren? Waarom mijd ik mensen, waarom zoek ik de woestenij? Overal staan borden die de weg wijzen naar steden en toch loop ik maar door, rusteloos op zoek naar rust. Totdat ik vlak voor me een wegwijzer zie staan: nog één weg moet ik gaan. Het is een weg die nog nooit iemand terug is komen lopen.
Das Wirtshaus
De herberg
Auf einen Totenacker Hat mich mein Weg gebracht; Allhier will ich einkehren, Hab ich bei mir gedacht. Ihr grünen Totenkränze Könnt wohl die Zeichen sein, Die müde Wand'rer laden Ins kühle Wirtshaus ein. Sind denn in diesem Hause Die Kammern all' besetzt ? Bin matt zum Niedersinken, Bin tödlich schwer verletzt. O unbarmherz'ge Schenke, Doch weisest du mich ab ? Nun weiter denn, nur weiter, Mein treuer Wanderstab!
Mijn weg heeft mij naar een kerkhof gebracht. Hier wil ik voor altijd blijven. De groene rouwkransen lijken mij, vermoeide doler, uit te nodigen om de koele herberg binnen te gaan. Zouden alle kamers al bezet zijn? Ik ben doodmoe en dodelijk verwond. Toch kent de herbergier geen barmhartigheid. Hij wijst mij de deur. Zo rest mij niets anders dan weer verder te gaan.
Mut
Moed
Fliegt der Schnee mir ins Gesicht, Schüttl' ich ihn herunter. Wenn mein Herz im Busen spricht, Sing' ich hell und munter. Höre nicht, was es mir sagt, Habe keine Ohren; Fühle nicht, was es mir klagt, Klagen ist für Toren. Lustig in die Welt hinein Gegen Wind und Wetter ! Will kein Gott auf Erden sein, Sind wir selber Götter !
Waait er sneeuw in mijn gezicht: ik schud het van me af. Huilt mijn hart: ik overzing het. Ik doe net alsof ik het niet hoor, alsof ik het niet voel. Ik wil plezier hebben in het leven, in weer en wind. En als er geen god op aarde is, dan zijn we toch zelf onze goden?!
janustaal.nl 1 maart 2013
pagina 10 van 11
Die Nebensonnen
Drie zonnen
Drei Sonnen sah ich am Himmel steh'n, Hab' lang und fest sie angeseh'n; Und sie auch standen da so stier, Als wollten sie nicht weg von mir. Ach, meine Sonnen seid ihr nicht ! Schaut ander'n doch ins Angesicht ! Ja, neulich hatt' ich auch wohl drei; Nun sind hinab die besten zwei. Ging nur die dritt' erst hinterdrein ! Im Dunkel wird mir wohler sein.
Drie zonnen heb ik aan de hemel zien staan. Ik heb lang naar ze staan kijken en zij naar mij. Maar míjn zonnen zijn het niet meer. Laten zij een ander maar in zijn gezicht schijnen. Ik houd meer van het donker.
Der Leiermann
De speelman
Drüben hinterm Dorfe Steht ein Leiermann Und mit starren Fingern Dreht er was er kann. Barfuß auf dem Eise Wankt er hin und her Und sein kleiner Teller Bleibt ihm immer leer. Keiner mag ihn hören, Keiner sieht ihn an, Und die Hunde knurren Um den alten Mann. Und er läßt es gehen, Alles wie es will, Dreht, und seine Leier Steht ihm nimmer still. Wunderlicher Alter ! Soll ich mit dir geh'n ? Willst zu meinen Liedern Deine Leier dreh'n ?
Even buiten het dorp staat de speelman. Met zijn blote voeten in de sneeuw draait hij wat hij kan. Zijn schoteltje blijft leeg. Niemand luistert naar hem, niemand kijkt naar de oude man om. De speelman maalt er niet om - het gaat zoals het gaat. En hij speelt maar door. Het is zijn leven. Zonderlinge oude man. Zou ik met je mee mogen? En zou je dan ook mijn liedjes willen spelen?
janustaal.nl 1 maart 2013
pagina 11 van 11
